Kolejny rok minął nim na dobre się rozpoczął. W każdym razie ja takie wrażenie odnoszę. Czy ktoś wie, jak spowolnić ten zapieprzający cz...
Tego, czym jest wyjazd, podróżą zwany, nikomu tłumaczyć nie trzeba. Ot, to po prostu przemieszczanie się z miejsca, w którym na co dzień przebywamy, w zakątki mniej lub bardziej odległe. Wojaże, wędrówki, pielgrzymki - jak zwał, tak zwał i każdy, kto je uskutecznia, porywa się na nie z różnych powodów. Bo chce doświadczać, odkrywać, a może po prostu oderwać się od codzienności.
Nam też dość często zdarzają się konfrontacje z pytaniem 'A dlaczego wyjeżdżacie?' oraz z pytaniem pomocniczym 'A czemu was ciągle gdzieś ciągnie? Przecież siedzenie na tyłku jest równie dobrą rzeczą!'. Dlatego zbieram tutaj tych kilka powodów, odpowiadających na pytanie: Dlaczego? Bo choć - czego nie ukrywamy - lubimy nasze cztery ściany i uprawiany kanaping & leżanking, to jednak nasz wewnętrzny szwendak nigdy nie śpi i całkiem aktywnie podszeptuje, by ruszać przed siebie. I znowu, i znowu, i znowu. Nieważne, czy na pagóry, czy w miasto, czy blisko, czy daleko. Kluczem do całej frajdy najczęściej bywają odwiedziny nowego miejsca i tak się kręci ta cała szwendaczkowa karuzela.
Turystyczne wojaże i górska szwendaczka - Czym dla nas są?
UCIECZKA OD CODZIENNOŚCI
Codzienność bywa fajna, jednak z tą przewidywalnością zdecydowanie nie jest jej do twarzy. Praca, jedzenie, spanie, domowe obowiązki, dedlajny, ASAPy, wkurzający szef, mąż, żona, wściekle terkoczący budzik o barbarzyńskiej porze poranka - 6 a.m. Przy takim stanie rzeczy, zdecydowanie dobrze robi mały bunt i wybycie w cholerę, wstając oczywiście o prawilnej i jedynej słusznej godzinie 4:30 (a nawet wcześniej), coby wszystkie założenia wojażowe spełnić.😊
WOLNOŚĆ
Co za dużo, to niezdrowo, dlatego jeśli codzienność wzmaga frustrację, a dotychczas nawet ulubione czynności doprowadzają nas do szewskiej pasji, a ściany domostwa zdają się do nas zbliżać, uratować nas może tylko przestrzeń. To właśnie dlatego w górach czujemy się wolni. I chodzi nie tylko o ciało, ale i o umysł. Idziemy tam, gdzie zaplanowaliśmy, robimy to, co chcemy, a nie to, co trzeba lub czego ktoś od nas wymaga. Jesteśmy. Po prostu.
WYTRZYMAŁOŚĆ
Choć wyjazd to z jednej strony relaks, zawsze zdarzy się jakaś sytuacja, która wystawi nas na próbę i tylko od naszej wewnętrznej siły i upartości będzie zależało, jak sobie z ewentualnym problemem poradzimy. Bierzemy odpowiedzialność za siebie nawzajem, zmieniamy się, doświadczamy czegoś nowego i tym samym stajemy się silniejsi i bardziej wytrzymali wobec kolejnych wyzwań.
RADOŚĆ
Radością i frajdą jest wyjazd sam w sobie. Jeśli jednak dołożymy do tego nowo poznanych ludzi, miejsca, możliwość spojrzenia na życie z dystansu, dostajemy całkiem pozytywne kombo. Żal by było nie skorzystać.
PRZYGODA
Wyjazd pozwala nam poczuć, że możemy żyć pełną piersią. Czy to wędrując po górach, czy zdobywając szczyty, czy też odwiedzając nieznane miejskie zakamarki lub próbując się z nowymi dla nas aktywnościami. Nie ma, że się nie da. Okazję do przygody trzeba wykorzystać. 😊 Szukamy nowych miejsc, odkrywamy na nowo te stare.
NAUKA
Z każdego wyjazdu, a ten wcale nie musi być daleki, wracamy z pokładami nowych doświadczeń i świeżej wiedzy o świecie, ludziach, czy kulturze. Gdyby człowiek mógł uczyć się poprzez podróże, a nie siedząc w szkolnej ławce, życie od razu byłoby piękniejsze. Nie prawdaż?
KOLEKCJONOWANIE WSPOMNIEŃ
Bez wyjazdów nasze szufladki w mózgu odpowiedzialne za wspomnienia byłyby wyjątkowo ubogie. Wszak codzienność to słaby materiał do trwałego zapisu w pamięci. Jednak, gdy już ruszymy przed siebie, możemy zapełniać twarde dyski w naszych głowach niesamowitymi miejscami, krajobrazami, zapachami, przeżyciami, sytuacjami i odtwarzać je potem do woli w długie, zimowe wieczory.
ZASPOKAJANIE CIEKAWOŚCI
Nieważne, że mówią, iż ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła. Widocznie jest nam pisane, by smażyć się kiedyś w ciepłym kociołku. Choć całkiem lubię mój czubek nosa, to jednak nie chcę skupiać się tylko na nim i mam zamiar poznawać coraz to więcej, konfrontując informacje przeczytane z rzeczywistością. Nie odpuszczę póki się nie przekonam, czy trawa jest faktycznie bardziej zielona gdzie indziej, czy to tylko takie czcze gadanie. 😊
I tak idąc za głosem wewnętrznego szwendaka, wojażujemy dla siebie, dla własnej radochy i satysfakcji, a bynajmniej nie dlatego - jak nam niektórzy zarzucają - by komuś zaimponować, czy czuć się lepszymi od innych.
A jak to jest z Wami? Co Was "wygania" z czterech ścian na szlakowe i miejskie podboje?
I tak idąc za głosem wewnętrznego szwendaka, wojażujemy dla siebie, dla własnej radochy i satysfakcji, a bynajmniej nie dlatego - jak nam niektórzy zarzucają - by komuś zaimponować, czy czuć się lepszymi od innych.
A jak to jest z Wami? Co Was "wygania" z czterech ścian na szlakowe i miejskie podboje?
Tego, czym jest wyjazd, podróżą zwany, nikomu tłumaczyć nie trzeba. Ot, to po prostu przemieszczanie się z miejsca, w którym na co dzień...
W dniu, kiedy świat ogarnęła najprawdziwsza inwazja czerwoności, różowości i słodkości do kwadratu, my z dziką radochą zalegliśmy na sofie, dbając o cotygodniową porcję odleżyn i oddając się jednej z ważniejszych czynności celebracyjnych - opróżnianiu lampek. I to bynajmniej nie z żarówek, a dobrze rozmiękczających procentów.
W międzyczasie, a właściwie to między lampkami, moja łepetyna włączyła trybawaryjny romantic i dotarło do mnie po raz kolejny, żem szczęściara nieprzeciętna, bo mój lepszy/gorszy/brzydszy/przystojniejszołydkowy* [*niepotrzebne skreślić] połówek jest nie tylko nadwornym polewaczem wina ale przede wszystkim wspaniałym partnerem życiowo-wyjazdowym, z którym mogę doświadczać tego, co nowe i mocniej zgłębiać to, co już trochę znane. Jeden niepozorny wypad postawił nas na początku fascynującej ścieżki, którą przemierzamy wspólnie z nieukrywaną frajdą i radością.
Jeżeli do tej pozy byłeś przekonany, że jedyną słuszną formą spędzania wolnego czasu są wyjazdy w pojedynkę, to mam nadzieję, że dziś zmienisz zdanie i choć trochę się przekonasz do tego, że warto ruszyć z chaty - choć niekoniecznie zawsze - we dwoje.
Ja ogarniam rezerwacje, Piotrek dba o logistykę i transport tak, żeby się nie okazało, że nagle utkniemy gdzieś na wypiździewie. Gdy ja wymyślam trasę w górach, Piotrek ją skrupulatnie weryfikuje, bo wie, że potrafię nie mieć umiaru. To dzięki niemu jeszcze nie zdechliśmy, zadreptując się na śmierć. 😉
Choć miło przemierzać szlaki w pojedynkę, kiedy możesz skupić się na sobie i niczym nieniepokojony kontemplować otoczenie, to jednak cała frajda z wyjazdu zaczyna się w momencie, gdy masz się z kim podzielić swoim aktualnymi obawami czy zachwytem. A może się mylę?
To jak wolicie? W parze czy jednak w pojedynkę, kiedy zdani jesteście tylko na siebie?
W międzyczasie, a właściwie to między lampkami, moja łepetyna włączyła tryb
Jeżeli do tej pozy byłeś przekonany, że jedyną słuszną formą spędzania wolnego czasu są wyjazdy w pojedynkę, to mam nadzieję, że dziś zmienisz zdanie i choć trochę się przekonasz do tego, że warto ruszyć z chaty - choć niekoniecznie zawsze - we dwoje.
Uzupełnianie się nawzajem
Choćby ludzie byli do siebie ultra-turbo-mega-podobni z charakteru to zawsze znajdzie się coś, co ich od siebie różni, a to z kolei powoduje, że zaczynają się nawzajem uzupełniać, tworząc zgrany zespół. A zgranie w kontekście wyjazdowym to rzecz wielce pożądana.Ja ogarniam rezerwacje, Piotrek dba o logistykę i transport tak, żeby się nie okazało, że nagle utkniemy gdzieś na wypiździewie. Gdy ja wymyślam trasę w górach, Piotrek ją skrupulatnie weryfikuje, bo wie, że potrafię nie mieć umiaru. To dzięki niemu jeszcze nie zdechliśmy, zadreptując się na śmierć. 😉
Lepsza organizacja i więcej pomysłów
Niegłupi był ten, kto kiedyś powiedział, że "co dwie głowy, to nie jedna". Wspólne planowanie to wspólna weryfikacja wydumanych pomysłów. W ten sposób łatwiej wprowadzić zmiany do sowich planów i zagwarantować sobie jeszcze lepszą ich realizację. Razem można więcej, ot co!Wzajemne poznanie
Wyjazdy, szczególnie te bardziej aktywne czy outdoorowe, bardzo szybko weryfikują to, z kim mamy do czynienia, czy możemy na tej osobie polegać i czego możemy się w danej sytuacji spodziewać. Podróżna codzienność zweryfikuje umiejętności, nastawienie, a przede wszystkim obnaży słabości. Mówią, że "jeśli chcesz kogoś poznać, zabierz go w góry". Prawda to i nie muszą to być wyłącznie góry. Nawet w trakcie miejskiego wyjazdu, kiedy zdani jesteście na siebie i Waszą organizację, możecie odkryć swoje wady i zalety. A znając swoje lepsze i gorsze strony dużo łatwiej o wzajemne zrozumienie w życiu codziennym, czyż nie?Wspieranie się nawzajem
Bywa i tak, że podczas wyjazdu coś się sypie. Nieważne, czy właśnie uciekł ci pociąg, czy pomyliłeś szlak, a może wsiadłeś w zły autobus i znalazłeś się "parę" kilometrów za daleko od miejsca przeznaczenia. Z kimś łatwiej znieść takie niekomfortowe sytuacje i prościej znaleźć rozwiązanie problemu. Poza tym miło jest mieć przy sobie kogoś, na kogo możesz liczyć w razie różnych przeciwności losu. I nie chodzi tutaj wyłącznie o logistykę. Tak się składa, że i na wyjeździe moga sie przyplątać choroby czy inne wypadki.Wspólne wspomnienia
Ludzka pamięć jest cudowna ale, niestety, bywa zawodna. Przeżycia i doświadczenia zbierane w pojedynkę, wcześniej czy później zaczną się zacierać. Choćbyś prowadził dzienniki i robił niezliczoną ilość fotografii, to bez rozmów i konfrontacji tych przeżyć z doświadczeniami partnera, wspomnienia ulecą. To późniejsze, wspólne rozmowy czy oglądanie zdjęć pozwalają na zachowanie wspomnień na dłużej. Ze wszystkimi ich szczegółami.Choć miło przemierzać szlaki w pojedynkę, kiedy możesz skupić się na sobie i niczym nieniepokojony kontemplować otoczenie, to jednak cała frajda z wyjazdu zaczyna się w momencie, gdy masz się z kim podzielić swoim aktualnymi obawami czy zachwytem. A może się mylę?
To jak wolicie? W parze czy jednak w pojedynkę, kiedy zdani jesteście tylko na siebie?
W dniu, kiedy świat ogarnęła najprawdziwsza inwazja czerwoności, różowości i słodkości do kwadratu, my z dziką radochą zalegliśmy na sofie,...
Z wyjazdami - zarówno tymi bliskimi jak i dalekimi, w górach, mieście czy nad morzem - wiążą się fotografie, na których staramy się złapać ulotne chwile i ciekawe kadry z podróży. Osobiście nie wyobrażam sobie pojechać gdzieś i wrócić bez fotek. No nie i już. Obrazkowa pamięć zewnętrzna musi zostać stworzona, by cieszyć oczy w długie zimowe wieczory.
Czasy mamy fotografii wielce sprzyjające, w sprzęcie możemy - o ile nam akurat portfel na suchoty nie cierpi - grzebać jak w ulęgałkach i wybrać dla siebie odpowiednie fotozabawki, w posiadaniu których będąc, wyczarujemy takie foty, że klękajcie narody.
Pośród tych wszystkich, cyfrowych fotocudeniek zrodziły się selfie-sticki, kiedy to już zwykła fota z rąsi stała się passé i potrzeba było tę kończynę przedłużyć, aby na fotce zmieściło się coś więcej niż tylko facjata nie zawsze przecudnej urody.
Tym sposobem kijki do zdjęć towarzyszą nam wszędzie, a w pobliżu atrakcji turystycznych mamy ich zatrzęsienie - z jednej strony atakują nas nimi ich właściciele, a z drugiej sprzedawcy tej samojebkowej technologii.
Jako, że selfie-stick to technologia wielce ekspansywna, zadomowiła się też na dobre na górskich szlakach, szczególnie tych popularnych. Tam czasami można odnieść wrażenie, że kijków więcej niż ludzi.
Ale czy selfie-stick to naprawdę konieczny gadżet (po przecież nie artykuł pierwszej potrzeby) podczas górskiej eskapady? Czy jest przydatny, a może więcej mamy z nim kłopotu niż pożytku?
Jakby jednak nie było, używanie selfie-sticka podczas górskiej wędrówki ma wady i zalety. Pisząc o zaletach mam na myśli sytuacje, w których fota z samej ręki nie wchodzi w grę, a skorzystanie z profesjonalnego sprzętu jest utrudnione.
Korzystacie? A może macie i tylko ze sobą nosicie i jeszcze się używaniem nie skalaliście?
Za pomocą selfie patyka to i krajobraz się uchwyci i kopytko uwieczni
Czasy mamy fotografii wielce sprzyjające, w sprzęcie możemy - o ile nam akurat portfel na suchoty nie cierpi - grzebać jak w ulęgałkach i wybrać dla siebie odpowiednie fotozabawki, w posiadaniu których będąc, wyczarujemy takie foty, że klękajcie narody.
Pośród tych wszystkich, cyfrowych fotocudeniek zrodziły się selfie-sticki, kiedy to już zwykła fota z rąsi stała się passé i potrzeba było tę kończynę przedłużyć, aby na fotce zmieściło się coś więcej niż tylko facjata nie zawsze przecudnej urody.
Tym sposobem kijki do zdjęć towarzyszą nam wszędzie, a w pobliżu atrakcji turystycznych mamy ich zatrzęsienie - z jednej strony atakują nas nimi ich właściciele, a z drugiej sprzedawcy tej samojebkowej technologii.
Jako, że selfie-stick to technologia wielce ekspansywna, zadomowiła się też na dobre na górskich szlakach, szczególnie tych popularnych. Tam czasami można odnieść wrażenie, że kijków więcej niż ludzi.
Ale czy selfie-stick to naprawdę konieczny gadżet (po przecież nie artykuł pierwszej potrzeby) podczas górskiej eskapady? Czy jest przydatny, a może więcej mamy z nim kłopotu niż pożytku?
Selfie-stick i górska wędrówka
Żeby nie było - też jesteśmy posiadaczami patyczka do selfie. Często łazimy po szlakach, gdzie przez cały dzień nie spotykamy nikogo, a miło przywieźć do domu wspólną fotkę i kawałek krajobrazu za nami. Nie zawsze jednak okolica jest aż tak super-hiper-ślinotokogenna, żeby kombinować, gdzie ustawić lustrzankę, nie mówiąc już o rozkładaniu statywu. Nie zawsze też mamy ochotę prosić napotkane osoby o zrobienie zdjęcia, bo najczęściej kończy się tak, że albo nie mamy nóg, albo ciemni jesteśmy, jakby noc nas nagle zastała, etc. Selfie-stick wydaje się więc być gadżetem idealnym, szczególnie wtedy, gdy uda się złapać fajną perspektywę.Jakby jednak nie było, używanie selfie-sticka podczas górskiej wędrówki ma wady i zalety. Pisząc o zaletach mam na myśli sytuacje, w których fota z samej ręki nie wchodzi w grę, a skorzystanie z profesjonalnego sprzętu jest utrudnione.
Plusy korzystania z selfie kijka:
- łatwiej strzelić swej nadobnej facjacie zdjęcie na ciekawym tle
- łatwiej objąć, a tym samym zmieścić na fotce grupę ludzi, z którymi akurat wędrujemy
- kijek jest teleskopowy, więc możemy pobawić się perspektywą
- z pewnością przykujesz spojrzenia innych - lansiarska fota jak znalazł 😂
Minusy korzystania z selfie kijka:
- kijek, choćby najlżejszy, to jednak dodatkowy ciężar do targania - lepiej zabrać czekoladę
- w sytuacjach wyjątkowych kijek może okazać się nieporęczny, a nawet przyczynić się do wypadku, kiedy wpatrzony w ekranik zamiast pod nogi, będziesz się kręcić w poszukiwaniu TEGO ujęcia, a wtedy to już tyko krok od jebu-dubu-dup
- z pewnością przykujesz spojrzenia innych - i nie będzie to wzrok pełen podziwu 😂
Korzystacie? A może macie i tylko ze sobą nosicie i jeszcze się używaniem nie skalaliście?
Z wyjazdami - zarówno tymi bliskimi jak i dalekimi, w górach, mieście czy nad morzem - wiążą się fotografie, na których staramy się złapać ...
Nasz romans z górami trwa na tyle długo, że zdążyliśmy się już pomacać ze skałami i kosodrzewiną, zgubić w gąszczu drzew, wylegiwać na polanach i podziwiać orgazmiczne widoki z różnych szczytów. Niemniej jednak nie potrafimy jednoznacznie powiedzieć, z którymi pagórami nasze randkowanie jest bardziej ogniste.
Góry wysokie czy średnie? - Które lepsze, piękniejsze, bardziej ukochane?
Gdy myślimy o wysokich Tatrach czy Alpach, serca biją nam szybciej, a w głowach już układa się plan, by wyruszyć na kolejne podboje i doświadczyć wolności wśród strzelistych skał i grani.
Z drugiej strony, nasza wewnętrzna chętka pcha w kierunku szlaków łagodniejszych, których przecież również mamy dostatek. Sudety czy Beskidy tylko czekają, by się w nie zapuścić i - niewykluczone - również zakochać, bo i widokiem uraczą, i zmęczyć się pomogą.
Mówią, że od przybytku głowa nie boli, ale jak się ma tyle górskiego dobra do wyboru, to najchętniej byłoby się we wszystkich miejscach jednocześnie. Może macie jakiś patent na to, by ta miłość była łatwiejsza?
Poniważ ostatnio zachęcaliśmy do tego, by po prostu ruszyć na szlak, wypadałoby teraz choć trochę nakreślić, które pagóry brać pod uwagę, a które nie i dlaczego.
- Hej, słuchajcie, namówiliście mnie, chcę iść w góry.Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, bo każdy ma inne upodobania i jednemu spodoba się to, a drugiemu coś zupełnie innego. Czeka Cię więc trochę górskich randek zapoznawczych, dzięki którym sam odkryjesz, co rajcuje Cię najmocniej.
- Świetnie!
- A które góry będą dla mnie najlepsze?
Żeby nie było, że zostawiamy Cię samego i bez żadnych sugestii, to poniżej znajdziesz małe porównanie gór wysokich z tymi średnimi, plusy, minusy, za i przeciw wędrowania po określonych szlakach.
Szlaki
W górach średnich - na przykład w Sudetach czy Beskidach - szlaki mogą przebiegać w zróżnicowanym terenie: wzdłuż dróg, wśród pól, łąk i lasów. Trafisz na szerokie trakty oraz wąskie ścieżki, drogi asfaltowe i szutrowe, a i ścieżki przyrodnicze nie są rzadkością. Do wyboru do koloru.Oznaczenia szlaków w miejscach popularnych i uczęszczanych zwykle nie pozostawiają wątpliwości i naprawdę ciężko się zgubić. Niemniej jednak czujność w lesie będzie wskazana, by nie przeoczyć skrętu, czy wymalowanych oznaczeń, które akurat postanowiły ukryć się wśród liści.
W górach wysokich spotkasz węzły szlaków turystycznych. Najczęściej na przełęczach, w pobliżu stacji wyciągów czy górskich schronisk. Trafisz na kamieniste ale zróżnicowane podłoże i będziesz maszerować po skalnych stopniach, wąskich ścieżynkach (również nad przepaścią), czy pośród kosodrzewiny. Oznaczenia szlaku są widoczne, ale lubią "znikać", bo tyczka się przewróciła, farba na kamieniu wyblakła czy też ów kamień się przemieścił. Skupienie w śledzeniu szlaku jest więc wskazane, do tego oczywiście posiadanie mapy i umiejętność z jej korzystania, żeby w razie potrzeby móc określić swoje położenie. Zakładamy, że nie chcesz utknąć na noc w środku niczego, co?
Mimo, że szlaki w górach wysokich będą bardziej ambitne, to jednak punkt przyznaję "średniakom" - za różnorodność.😄
Możliwość powrotu/noclegu
Wysoko w górach znajdziesz schroniska, w których wypoczniesz i nabierzesz sił do dalszej wędrówki. Dodatkowo przenocujesz (lepiej zarezerwuj nocleg wcześniej) i zyskasz świetną bazę wypadową na dalsze podboje okolicy. Do tego śniadanie/kolacja/napitek z widokiem, zachody/wschody słońca na szczycie. Minusem mogą być znaczne odległości między schroniskami. Jest to uciążliwe, gdy planujesz kilkudniowe przejście. Musisz nastawić się na dłuższy marsz, a nawet problem z wyhaczeniem miejsca noclegowego, jeśli schron należy do tych bardzo obleganych i popularnych.W górach niższych jest nieco łatwiej. Schronisk jest trochę więcej, więc i możliwości manewru przybywa. Nie każde jednak będzie usytuowane w miejscu gwarantującym niezapomniany widok. Możesz brać też pod uwagę wszelkiej maści agroturystyki i pokoje prywatne, których w miejscowościach turystycznych jest całe mrowie. Nawet jeśli nie dotrzesz do celu, łatwiej o odwrót i zejście w dolinę/do miasta, etc.
Co będzie lepsze, to już kwestia organizacji i upodobań, ja wrzucam po punkcie dla wysokich i średnich. 😄
Widoki i panorama
Właściwie nie ma się co zastanawiać, bo w tej kategorii zwycięzca będzie tylko jeden. Nic nie pobije panoramy z wysokiego szczytu, jaką dane nam będzie oglądać przy sprzyjającej aurze, nic. Koniec, kropka! Przestrzeń i wysokość mogą oszołomić, a człowiek od samego patrzenia dostaje ślinotoku. Widoczność 360 stopni, że skrętu głowy można dostać, do tego cała okolica pod stopami. Taki widok ciężko jest przebić.Żeby jednak nie było, że pośród tych mniejszych pagórów nic ciekawego nie doświadczysz, to spieszę donieść, że i tam znajdziesz miejsca, które zaaplikują przed Twoje oczęta wspaniały i sielski widok. A jak trafisz na jesienne mgły snujące się w dolinach, to się zakochasz, serio!
Punkt leci na wysokości. 😄
Krajobraz
Krajobraz w górach wysokich jest niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju, pełen cudownych przeciwieństw - strzeliste wierzchołki górują nad głębokimi dolinami, rozległe łąki przechodzące w teren bardziej skalisty. Im wyżej, tym bardziej surowo i cudownie.W niższych górach natomiast czeka Cię pełna różnorodność, a krajobraz będzie zmienny niczym kobieta. Delikatne wzniesienia, doliny usiane przysiółkami i poprzecinane polami uprawnymi. Do tego lasy i łąki, źródełka, rzeki i szemrzące potoki. Słyszysz to wszystko? Pięknie jest!
Jak dla mnie remis 😄
Flora i fauna
Góry dają nam możliwość obcowania z bardzo zróżnicowaną florą i fauną. Znaczna cześć terenów górskich to parki narodowe i krajobrazowe. Pośród skalistych ostępów spotkamy wyłącznie te zwierzęta i rośliny, które były w stanie przystosować się do surowych warunków tam panujących. Nie powinno więc dziwić, dlaczego takie emocje wywołuje spotkanie kozicy, czy świstaka. Te futrzaki są przecudne i występują w jeszcze cudniejszych okolicznościach przyrody.Pośród niższych pagórów czeka na Ciebie większa różnorodność gatunków, również tych pod ochroną. To tutaj nawdychasz się zapachów łąk i lasów oraz nacieszysz oczęta kolorami.
Dla mnie kolejny remis 😄 Choć może ze wskazaniem na wysokości - Ach, te kamziki! 💗
Atrakcje turystyczne
Wysoko w górach próżno szukać dodatkowych atrakcji. One same w sobie stanowią nie lada gratkę i atrakcję. Jeśli kręci Cię coś więcej niż tylko wysokogórska wyrypa, zejdź w doliny, zajrzyj do bacówek, porozmawiaj z miejscowymi, a gwarantuję, że trafisz na rzeczy, które skradną Twą pikawkę.W górach niższych atrakcji turystycznych - nawet tych mało górskich - dostatek. Miasta i miasteczka, pomniki, zamki, pałace, wykopaliska, skanseny, etc. Można tak wymieniać bez końca. Nie wszystko jest warte uwagi, nie wszystko fajnie komponuje się z okolicą, jednak wybór jest ogromny. To właśnie chodząc szlakami w niższych górach masz możliwość odkrywania nowych miejsc i poznawania historii regionu. Taka kompletna wycieczka.
Punkt leci dla "średniaków" - za różnorodność.😄
Zagrożenia
Na szlakach wysokogórskich - ze względu na trudniejszy teren, przepaścistość i wyższe wymagania sprawnościowe czy kondycyjne - wzrasta nie tylko doświadczanie gór ale i możliwe zagrożenia z tym związane. Piękno i sielanka w ciągu kilku chwil mogą zmienić się w niebezpieczeństwo, chociażby ze względu na załamanie pogody, burzę, spadające kamienie czy - zimą - lawiny.W górach niższych szlaki są łagodniejsze - co nie znaczy, że każdy jest łatwy - a co za tym idzie, nie wymagają takiej sprawności czy kondycji, jak te wysokogórskie. Mniej prawdopodobne jest również zarobienie w łeb spadającym kamieniem. Jeśli więc nie przedobrzysz z długością wyrypy, ani nie dasz się przyfajczyć słońcu, nic strasznego nie powinno Cię dopaść.
Nie ma co gadać, bezpieczniej wędruje się tam, gdzie niżej. 😄
Choć góry wysokie hipnotyzują i przyciągają, wydają się być tymi super, hiper i naj pod każdym względem, serce się do nich wyrywa, a dłonie chcą pieścić granitową skałę, to - patrząc na powyższe - właśnie góry średnie mają do zaoferowania najwięcej. Zarówno jeśli chodzi o różnorodność krajobrazu, szeroko pojętej natury, czy atrakcji turystycznych.
A jak tam u Was, górołaziki kochane? Które pagóry wychodzą u Was zwycięsko?
Nasz romans z górami trwa na tyle długo, że zdążyliśmy się już pomacać ze skałami i kosodrzewiną, zgubić w gąszczu drzew, wylegiwać na p...
Z górskimi wędrówkami jest tak, że zyskują stałe miejsce w życiu tych, którzy się w nich rozsmakowali. Nie dziwi też fakt, że ci mniej lub bardziej w pagórach zakochani, rozpalają chęć poznawania górskich szlaków wśród innych - tych, póki co, niegórskich - osobników.
Tekst ze specjalną dedykacją dla Dizajnucha i Blogierki, którzy ślinotok fotograficzno-miejscowy mają, ale się od tuptania migają. Ale nic to, nadejdzie w końcu ten dzień, kiedy Was wytargamy ze sobą. Obiecujemy, że nie będzie bolało. Będzie kawa i pifko, a i rower pozwolimy zabrać. Tak że ten, czujcie się kuszeni. 😄
Jeśli i Ty masz nastawienie do górskich wędrówek, jak dziewica do seksu - co to jednocześnie chce i się waha - to spieszymy do Ciebie z odsieczą, mając nadzieję, że nie poprzestaniesz tylko na oglądaniu pagórów w sieci i czytaniu o nich tamże.
Choć nie zaryzykujemy stwierdzenia, że górska wędrówka jest dobra na wszystko, to jednak podrzucamy Ci kilka powodów, dla których, bez niepotrzebnego zwlekania, powinieneś wyruszyć na szlak. Choćby dziś. No dobra, w przyszły weekend też się będzie liczyć.
Wędrowanie to cudowny zabójca stresu
Nasza codzienność jaka jest, każdy widzi. Praca, obowiązki, plany, cele, nieustanna gonitwa. Życie na najwyższych obrotach, gdzie czai się stres, gotowy, by nas spętać i odebrać chęć do robienia czegokolwiek. Dlatego też zbieramy tyłek w troki, pokazujemy stresowym sytuacjom środkowy palec i ruszamy przed siebie. By się wyciszyć, zresetować, wyłączyć, zostawić choć na chwilę obowiązki za sobą. Ruch na świeżym powietrzu ma na nas zbawienny wpływ. Stres i zdenerwowanie zostają zredukowane, a głowa i myśli stają się cudownie lekkie i wolne od zmartwień.
Wędrowanie poszerza horyzonty
Z jednej strony wędrówka oczyszcza głowę, z drugiej daje lekcje w najczystszej postaci. Poznając swoje mocne i słabe strony, jeszcze lepiej nauczysz się siebie. Z każdą kolejna wycieczką będziesz zdobywać doświadczenie, poznasz okoliczną faunę i florę, a odwiedzany region przestanie być dla Ciebie obcy, bo i geografii oraz historii liźniesz i z napotkanymi ludźmi pogadasz.
Wędrowanie pozwala na obcowanie z naturą
Możesz posiadać książkową wiedzę, a leksykony pochłaniać na śniadanie, jednak dopiero doświadczanie otoczenia na własnej skórze pozwoli na jego prawdziwe poznanie. Na świeżym powietrzu, podczas wędrówki, chłoniemy naturę wszystkimi zmysłami - wsłuchujemy się w relaksujące szum wiatru, czy ptasie trele, dotykamy traw, czy skały, smakujemy dary lasu, podglądamy otoczenie, poznając tajemnice świata roślin i zwierząt. Czujemy wiatr smagający po twarzy i rozgrzewające promienie słońca. Czego chcieć więcej? Chyba tylko tego, żeby czasami szczyt był bliżej. 😄
Wędrowanie zrobi Ci dobrze
Ruch na świeżym powietrzu bez dwóch zdań zadba o Twoją kondycję, wzmocni odporność i obniży ciśnienie krwi. Głęboki oddech wspomoże dotlenienie organizmu i przegoni senność. Spalisz trochę kalorii, więc z czystym sumieniem będziesz mógł podjadać czekoladę.
Wędrówka to po prostu kupa frajdy i radochy. Nawet pomimo zmęczenia. Hormony szczęścia zrobią robotę. A gdy już osiągniesz wyznaczony cel, radość będzie nie do opisania. Poczujesz (bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej), że żyjesz całym sobą, a to uczucie jest warte każdego zmęczenia i każdej bluzgi rzucanej po drodze, gdy robi się ciężej.
To jak? Zachęcony, by zwlec tyłek z fotela i dać się ponieść górskiej przygodzie? Wierzymy, że tak, a tymczasem oddajemy głos innym górołazom. Dajcie znać w komentarzach, co Was pcha do tego, by wstawać o barbarzyńskiej porze, dawać się przypalać słońcu, brodzić po kolana w śniegu, taplać w błocie tylko po to, by być tam - w górach.
Z górskimi wędrówkami jest tak, że zyskują stałe miejsce w życiu tych, którzy się w nich rozsmakowali. Nie dziwi też fakt, że ci mniej lub ...
To już. Stało się. Znowu kolejny rok za nami. Dni i miesiące pełne wrażeń, emocji, śmiejącej się facjaty, wzruszeń, cudownych górskich miejscówek, do których zawitaliśmy i mgły, o której już chyba będziemy mówić, jak o najlepszej przyjaciółce. W końcu tak dzielnie nam towarzyszyła podczas naszych wycieczek. 😂
Na tę podniosłą okoliczność końcoworoczną, kiedy to już pomału snujemy kolejne plany z gatunku gdzie by tu teraz?, tradycyjnie oszczędzimy Wam motywacyjnych gadek i skupimy się wyłącznie na tym, co na blogu piszczało, oraz które wpisy wywołały u Was największą chęć klikania, czytania i oglądania.
Zalecamy Wam więc standardowo
zbudowanie bazy z koca, wskoczenie w idealną zimową stylówkę, zadbanie o
szamanko i napitek (bąbelki również wskazane), cobyście w czasie tej
blogowej, krótkiej podróży w czasie z głodu, tudzież na suchoty nie
pomarli.
Gotowi? No to jedziemy! Cała, gorąca dwudziestka pięknie się Wam kłania i zaprasza do czytania.
16 sprawdzonych miejsc, gdzie warto pojechać na długi weekend
16 sprawdzonych miejsc, gdzie warto pojechać na długi weekend
KGP - Lackowa 997 m n.p.m., Beskid Niski - 12.03.2016
Frauenkirche i spojrzenie na Drezno z góry
5 praktycznych wskazówek, jak na górskim szlaku rozpoznać wodę zdatną do picia
CITY BREAK - Drezno Neustadt
Najpiękniejsze wodospady w Karkonoszach
Jak mądrze spakować plecak na wycieczkę w góry, by było wygodnie?
Czy kondycja jest potrzebna, by chodzić po górach?
Za górami, lasami i pastwiskami... - Wycieczka nad jezioro Madleinsee
Jak zacząć chodzić po górach zimą? - 3 przyjemne szlaki w Sudetach na dobry początek
Jak zadbać o komfort chodzenia podczas górskich wędrówek?
4 sprawdzone wskazówki, jak przewidywać pogodę w czasie wędrówki
Krynica-Zdrój, Park Zdrojowy i Góra Parkowa
CITY BREAK - Drezno - Zwinger i Salon Matematyczno-Fizyczny
Mowa ciała w podróży - Z tych gestów lepiej zrezygnuj
Jak wybrać najlepsze okulary przeciwsłoneczne w góry?
Pogoda w górach - Gdzie sprawdzać prognozy?
Jak mądrze uzupełniać płyny podczas górskich wędrówek?
Miał być Flimspitze 2929 m n.p.m., a był Greitspitze 2872 m n.p.m. po raz drugi
Beskid Żywiecki i Mała Babia pod chmurno-mglistą kołderką
Po raz kolejny czujemy się zaskoczeni. Mimo, że wpisy z relacjami stanowią trzon tego bloga, zawsze
przebieracie kopytkami w oczekiwaniu na nie, dopytujecie, ślinicie się
wspólnie do tras i zdjęć, a tu się okazuje, że Wasze czytelnicze upodobania są bardziej zróżnicowane. Cudnie! Miło się przekonać o tym, że i te bardziej praktyczne wywody cieszą się popularnością.
Poza tym jest Was tutaj coraz więcej. Lubicie, polecacie,
przyciągacie innych w to skromne miejsce, a nam się gęby z tego powodu
cieszą maksymalnie.
Dzięki, że jesteście i posiadacie umiejętność trawienia tych - czasami lekko potłuczonych - treści.
W nagrodę napiszcie, który wpis/relacja był Waszym ulubionym w tym roku. Nawet jeśli nie załapał się do powyższego zestawienia.
Dzięki, że jesteście i posiadacie umiejętność trawienia tych - czasami lekko potłuczonych - treści.
W nagrodę napiszcie, który wpis/relacja był Waszym ulubionym w tym roku. Nawet jeśli nie załapał się do powyższego zestawienia.
To już. Stało się. Znowu kolejny rok za nami. Dni i miesiące pełne wrażeń, emocji, śmiejącej się facjaty, wzruszeń, cudownych górskich miej...
Życie ma to do siebie, że każdego dnia gwarantuje nam pakiet doznań wszelakiej maści. I choć zwykle musimy uporać się z codziennymi obowiązkami, to wśród nich znajdujemy czas na to, by doświadczać i przeżywać każdy dzień bardziej.
Każdy z nas robi to na swój sposób. Cokolwiek by się nie działo, każde z naszych życiowych wydarzeń - tych mniejszych oraz tych większych - generuje wspomnienia. Te jednak, przez natłok codziennych informacji, jakimi bombarduje otaczający nas świat, bywają ulotne.
Ale, że człowiek jest stworzeniem niegłupim, i na to znalazł sposób. Pisanie pamiętników, dzienników, czy fotograficzna dokumentacja wydarzeń okazały się świetnym rozwiązaniem i pozwalały zdecydowanie ograniczyć ulotność ludzkich wspomnień.
Życie ma to do siebie, że każdego dnia gwarantuje nam pakiet doznań wszelakiej maści. I choć zwykle musimy uporać się z codziennymi obowiąz...
Od ostatniej blogowej ankiety minął rok z małym kawałkiem, a jej wyniki możecie podejrzeć tutaj. Okazaliście się być całkiem zdrową blogową zgrają, której tutaj fajnie, a ja mam radochę z Waszej obecności i chciałabym niezmiennie dostarczać Wam treści inspirujących, ciekawych, a przede wszystkim takich, które wywołają uśmiech na Waszych twarzach.
Ponieważ w ciągu roku ujawniały się na blogu nowe czytelnicze dusze, to dobry czas, by ponownie Was "przebadać". Dajcie znać, jak zmieniały się Wasze preferencje odnośnie serwowanych treści. Co Wam się podoba, co nie, a może coś byście dodali?
Przyznaję, że chodzi mi pogłowie chęć zmiany, ale do końca nie wiem, co byłoby dobre i najbardziej sensowne. Potrzebuję inspirującej burzy mózgów i mam nadzieję, że Wasze głosy ją spowodują i sprawią, że pomysły się skonkretyzują i pozwolą ubierać się w słowa, generując tym samym nowe wpisy. Bo wiecie, to miejsce jest przede wszystkim dla Was i dlatego Wasze sugestie mogą przyczynić się do tego, że ten blog będzie jeszcze lepszy i ciekawszy.
To jak? Dacie się przebadać? Plissss, plissss, plissss <oczy_kota_ze_Shreka> Zajmie Wam to tylko chwilę.
Od ostatniej blogowej ankiety minął rok z małym kawałkiem, a jej wyniki możecie podejrzeć tutaj . Okazaliście się być całkiem zdrową blo...
Gdy tylko możemy, korzystamy z tego, że mieszkamy w globalnej wiosce i dużo łatwiej niż kiedyś możemy przemieszczać się z miejsca na miejsce, poznając coraz to nowsze i bardziej odległe zakątki. Wyruszamy więc na podbój świata. Wszak podróże - zarówno te bliskie, jak i dalekie - otwierają umysł, kształcą, gwarantują wrażenia i zapisują się w naszej pamięci.
Zdecydowani na przygodę planujemy wszystko z należytą starannością, jesteśmy zwarci i gotowi, nawet ze średnią znajomością języka. I choć niedostatecznych umiejętności językowych nie trzeba się bardzo obawiać, to jest jedna sprawa, na którą warto - a nawet trzeba - wcześniej zwrócić uwagę, by nie narazić się na śmieszność, czy nawet agresję ze strony miejscowych. O co chodzi? O gesty i mowę ciała, a te są przecież na porządku dziennym, jeśli o komunikacji międzyludzkiej mowa.
Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że naszą komunikację werbalną urozmaicamy, bądź ułatwiamy sobie właśnie za pomocą przeróżnych gestów. Jak się jednak okazuje, gesty, które u nas uchodzą za zwyczajne i zupełnie niewinne, za granicą mogą zgotować nam mniejszych lub większych nieprzyjemności. Jeśli zależy nam na bezstresowym przeżywaniu wojaży, warto wcześniej dowiedzieć się co nie co o zachowaniach mieszkańców danego kraju. Internety służą radą i pomocą, a i w gronie znajomych zawsze znajdzie się ktoś, kto już miał możliwość odwiedzenia danego miejsca i będzie mógł podzielić się cennym doświadczeniem i uwagami. które warto sobie przyswoić.
Jeśli mimo wszystko nie mieliśmy okazji zagłębić się w temat komunikacji między tubylcami, pozostaje nam baczna obserwacja ich zachowań oraz rezygnacja z pewnych gestów. Ja wiem, że tkwi w nas ukryty komunikacyjny ninja, któremu gestykulacji potrzeba do życia bardziej niż powietrza, ale ten raz jedyny można przestać machać łapkami.
Różne znaczenie gestów
Kciuk w górę
W Polsce i krajach kultury zachodniej oznacza, że wszystko jest w porządku, OK. Gestem tym dajemy również znać kierowcom, że łapiemy stopa.
Powinniśmy się go natomiast wystrzegać na południu Europy (np. na Malcie i w Grecji), na Bliskim Wschodzie, gdzie jest odczytywany jako obraza i oznacza perwersyjną formę stosunku seksualnego. Lepiej więc nie łapać tam stopa "na kciuka", no chyba, że chcecie zostać odebrani, jako perwersyjne "ssaki leśne".
Victoria
Niby niewinny i bardzo popularny w naszej kulturze gest, który oznacza zwycięstwo. Jednak i tutaj możemy się przejechać. Szczególnie wtedy, gdy zdarzy nam się pokazać "victorię" na terenie Wielkiej Brytanii, Irlandii, Nowej Zelandii, czy Australii, zwracając w stronę rozmówcy wierzch naszej dłoni. Zostanie to odczytane jak środkowy palec na turbo doładowaniu, a chyba nie tak chcemy rozpoczynać nasze zagraniczne znajomości.
Kółko z kciuka i palca wskazującego
W Polsce ma znaczenie pozytywne, szczególnie w gastronomii wywołuje dobre emocje. W końcu restaurator lubi wiedzieć, że serwowane danie "było pyszne, wyśmienite".
Niestety ten ładnie wyglądający i pozytywnie kojarzony gest ma wiele znaczeń, które już tak pozytywne nie są. W Japonii na przykład oznacza chęć otrzymania łapówki, a w Niemczech, Grecji, czy Hiszpanii jest odwzorowaniem odbytu, więc w ten sposób naszego rozmówcę nazwiemy homoseksualistą. Zdecydowanie słaby początek komunikacji.
Przywoływanie palcem wskazującym
Palec wskazujący i u nas ma wydźwięk negatywny. Wszak od dziecka słyszymy, by "nie pokazywać paluchem". Jeśli jednak będziemy próbowali przywołać tak kogoś w Azji, ten obrazi się na nas koncertowo, bo tam w ten sposób przywołuje się wyłącznie psy. Nie wskazujmy tak też nikogo w krajach Ameryki Łacińskiej, w Indonezji, czy Australii. No, chyba że uprawiacie seks turystykę i macie zamiar przywołać sobie prostytutkę.
Uderzenie otwartą dłonią w szyję
Czy komuś w Polsce trzeba tłumaczyć ten gest? Nie sądzę. A jeśli faktycznie znajdzie się na sali osoba nie zorientowana, niech podpyta wujka, lub kumpli z wojska. :)
W przypływie euforii i chęci upojenia trunkiem nie traćmy jednak czujności. Szczególnie, gdy będziemy we Włoszech. Tam ten gest obrazuje gilotynę i może być odebrany nawet jako grożenie śmiercią, więc jeśli trafimy na kogoś wyjątkowo drażliwego, nieprzyjemności murowane.
Mając powyższe na uwadze, warto przed wyjazdem zaznajomić się choć trochę z zasadami panującymi w danym kraju, byśmy nie stali się ofiarami naszych własnych gaf i wpadek.
Podzielcie się swoimi przygodami z mową ciała w tle. Na co i w jakich krajach zwracać uwagę? Komentarze są Wasze.
Niby niewinny i bardzo popularny w naszej kulturze gest, który oznacza zwycięstwo. Jednak i tutaj możemy się przejechać. Szczególnie wtedy, gdy zdarzy nam się pokazać "victorię" na terenie Wielkiej Brytanii, Irlandii, Nowej Zelandii, czy Australii, zwracając w stronę rozmówcy wierzch naszej dłoni. Zostanie to odczytane jak środkowy palec na turbo doładowaniu, a chyba nie tak chcemy rozpoczynać nasze zagraniczne znajomości.
Kółko z kciuka i palca wskazującego
W Polsce ma znaczenie pozytywne, szczególnie w gastronomii wywołuje dobre emocje. W końcu restaurator lubi wiedzieć, że serwowane danie "było pyszne, wyśmienite".
Niestety ten ładnie wyglądający i pozytywnie kojarzony gest ma wiele znaczeń, które już tak pozytywne nie są. W Japonii na przykład oznacza chęć otrzymania łapówki, a w Niemczech, Grecji, czy Hiszpanii jest odwzorowaniem odbytu, więc w ten sposób naszego rozmówcę nazwiemy homoseksualistą. Zdecydowanie słaby początek komunikacji.
Przywoływanie palcem wskazującym
Palec wskazujący i u nas ma wydźwięk negatywny. Wszak od dziecka słyszymy, by "nie pokazywać paluchem". Jeśli jednak będziemy próbowali przywołać tak kogoś w Azji, ten obrazi się na nas koncertowo, bo tam w ten sposób przywołuje się wyłącznie psy. Nie wskazujmy tak też nikogo w krajach Ameryki Łacińskiej, w Indonezji, czy Australii. No, chyba że uprawiacie seks turystykę i macie zamiar przywołać sobie prostytutkę.
Uderzenie otwartą dłonią w szyję
Czy komuś w Polsce trzeba tłumaczyć ten gest? Nie sądzę. A jeśli faktycznie znajdzie się na sali osoba nie zorientowana, niech podpyta wujka, lub kumpli z wojska. :)
W przypływie euforii i chęci upojenia trunkiem nie traćmy jednak czujności. Szczególnie, gdy będziemy we Włoszech. Tam ten gest obrazuje gilotynę i może być odebrany nawet jako grożenie śmiercią, więc jeśli trafimy na kogoś wyjątkowo drażliwego, nieprzyjemności murowane.
Mając powyższe na uwadze, warto przed wyjazdem zaznajomić się choć trochę z zasadami panującymi w danym kraju, byśmy nie stali się ofiarami naszych własnych gaf i wpadek.
Podzielcie się swoimi przygodami z mową ciała w tle. Na co i w jakich krajach zwracać uwagę? Komentarze są Wasze.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, Kurious
Gdy tylko możemy, korzystamy z tego, że mieszkamy w globalnej wiosce i dużo łatwiej niż kiedyś możemy przemieszczać się z miejsca na m...
Nowy rok to okres mocnych postanowień (które rzadko wytrzymują próbę czasu), dalekosiężnych planów, szturmów na siłownie i... WYPRZEDAŻY. Te ostatnie przyciągają w galeryjne ostępy tłum, w którym najbardziej rzucają się w oczy trzy grupy osób (mieszanki tychże zapewne też się znajdą, ale już tak wnikliwych obserwacji nie prowadziłam).
Prym wiedzie zwarty i gotowy na wojnę tłum, który żądny sklepowych zdobyczy urządza sobie prawdziwe safari. I biada temu, kto miałby owo polowanie uniemożliwić. Gdzieś pomiędzy - boczkiem, boczkiem, aby szybciej - buszują ci, którzy przyszli po konkret, korzystając z niższych cen. Trzecią grupę stanowią (zazwyczaj) mężczyźni, którzy wyciągnięci przez swoje partnerki na "szybkie zakupy", cierpią katusze, wysiadując pod przymierzalniami i tachając za nimi torby ze zdobyczami.
Jednak niezależnie od tego, do której grupy należysz, możesz przeżyć ten czas zakupowego armagedonu bez szczególnego uszczerbku na ciele i umyśle. Kluczem do sukcesu i przetrwania jest organizacja. Nawet ta elementarna.
Pierwsza grupa, ta, która żyje zakupami niezależnie od pory roku, nie potrzebuje specjalnych wskazówek ponad tę, która mówi, by do tego zakupowego szału podejść mądrze. Tak, by na dzień następny nie mieć kaca moralnego w stylu: 'po co mi kolejna niebieska bluzka/spódnica/czapka', 'znowu tyle wydałam/-em'. Niby wydaje się to niemożliwe, ale jest wykonalne.
Skoro już wiesz, czego chcesz, wystarczy skupić się na potrzebnym kolorze, materiale, cenie. Dołożyć do tego chwilę zastanowienia, czy aby na pewno tego potrzebujemy i akurat na to chcemy wydać naszą gotówkę. Często bowiem okazuje się, że rzecz na pierwszy rzut oka wygląda dobrze, ale naprawdę to badziew, który rozpadnie się po pierwszym praniu. Dodatkowo, jak się mocniej zastanowisz, to okaże się, że coś takiego już w szafie masz, a przydałoby się coś zupełnie innego. Życie. ;) Pamiętaj - zero kompromisów.
Pierwsza grupa, ta, która żyje zakupami niezależnie od pory roku, nie potrzebuje specjalnych wskazówek ponad tę, która mówi, by do tego zakupowego szału podejść mądrze. Tak, by na dzień następny nie mieć kaca moralnego w stylu: 'po co mi kolejna niebieska bluzka/spódnica/czapka', 'znowu tyle wydałam/-em'. Niby wydaje się to niemożliwe, ale jest wykonalne.
Skoro już wiesz, czego chcesz, wystarczy skupić się na potrzebnym kolorze, materiale, cenie. Dołożyć do tego chwilę zastanowienia, czy aby na pewno tego potrzebujemy i akurat na to chcemy wydać naszą gotówkę. Często bowiem okazuje się, że rzecz na pierwszy rzut oka wygląda dobrze, ale naprawdę to badziew, który rozpadnie się po pierwszym praniu. Dodatkowo, jak się mocniej zastanowisz, to okaże się, że coś takiego już w szafie masz, a przydałoby się coś zupełnie innego. Życie. ;) Pamiętaj - zero kompromisów.
Jeśli - podobnie, jak my - jesteś nieszczęśnikiem, dla którego zakupy to zadanie do wykonania, to po pierwsze łączymy się z Tobą w bólu, a po drugie życzymy, by zawsze udawało Ci się popełnić te wszystkie konsumpcyjne zachcianki bez wychodzenia z domu, przez internet. Niestety, czasami klikanie nie wystarcza i trzeba ruszyć w tłum przy brzęku monet i pikania kart płatniczych, pomacać i przymierzyć, żeby zbyt często nie galopować na pocztę, by odesłać nasze zakupowe porażki.
Zrób więc wcześniej rozeznanie - co i gdzie planujesz kupić. Oszczędzisz w ten sposób czas. W miarę możliwości unikaj zakupów w weekend. Wiem, że w trybie pracującym o to ciężko, ale czasami się udaje i od razu człowiek spokojniejszy i mniej agresywny. ;) Trzymaj się zaplanowanych konkretów i jeśli w planach było kupno spodni, czy butów, nie rozglądaj się za swetrem. Wszystko ma iść zgodnie z planem.
Plan będzie miał się jednak nijak do rzeczywistości, jeśli w czeluści galerii zostaniemy zaciągnięci przez "lepszą połówkę". Tak, na tę okoliczność są narażeni przede wszystkim panowie, którzy traktują zakupy, jak zło konieczne. Niestety, ich córki, żony, matki i kochanki mogłyby spędzać w sklepach całe dnie.
Pozostaje więc uzbroić się nie tylko w cierpliwość i stoicki spokój, ale również w kilka gadżetów, które umilą oczekiwanie, skracając męki. Warto mieć w zanadrzu coś do poczytania, sprawdzi się też jakaś gra w telefonie. Ostatecznie można uciec do sklepu z elektroniką lub na szamę. Sprawa się skomplikuje, jeśli nie zdążysz wrócić na posterunek, gdzie z uśmiechem na ustach będziesz oczekiwał na to, by już za chwilę, już za momencik odbyć pierwszy w tym roku spacer farmera z górą zakupowych zdobyczy sprawnie upchanych w siatki i torebeczki.
To jak? Kiedy ostatnio dopadło Was zakupowe szaleństwo? Przeżyliście?
W tym miejscu muszę przyznać, że musieliśmy ostatnio wybrać się na małą zakupową krucjatę, bo nasze górskie buty zasłużyły już, by odejść na obuwniczą emeryturę. Potrzeba obucia naszych kopytek wykopała nas z domu. Pojechaliśmy, łaziliśmy, patrzyliśmy, macaliśmy, ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że nic nie kupiliśmy, bo nic nas w tych stacjonarnych sklepach za serce nie chwyciło (poza cenami niektórych egzemplarzy, które przyprawiały o migotanie przedsionków). Póki co, zostaje nam bieganie na boso, liczenie na rychłe znalezienie naszych faworytów (pod względem technicznych i wizualnym) i nasze szczęście do zakupów internetowych.
Zrób więc wcześniej rozeznanie - co i gdzie planujesz kupić. Oszczędzisz w ten sposób czas. W miarę możliwości unikaj zakupów w weekend. Wiem, że w trybie pracującym o to ciężko, ale czasami się udaje i od razu człowiek spokojniejszy i mniej agresywny. ;) Trzymaj się zaplanowanych konkretów i jeśli w planach było kupno spodni, czy butów, nie rozglądaj się za swetrem. Wszystko ma iść zgodnie z planem.
Plan będzie miał się jednak nijak do rzeczywistości, jeśli w czeluści galerii zostaniemy zaciągnięci przez "lepszą połówkę". Tak, na tę okoliczność są narażeni przede wszystkim panowie, którzy traktują zakupy, jak zło konieczne. Niestety, ich córki, żony, matki i kochanki mogłyby spędzać w sklepach całe dnie.
Pozostaje więc uzbroić się nie tylko w cierpliwość i stoicki spokój, ale również w kilka gadżetów, które umilą oczekiwanie, skracając męki. Warto mieć w zanadrzu coś do poczytania, sprawdzi się też jakaś gra w telefonie. Ostatecznie można uciec do sklepu z elektroniką lub na szamę. Sprawa się skomplikuje, jeśli nie zdążysz wrócić na posterunek, gdzie z uśmiechem na ustach będziesz oczekiwał na to, by już za chwilę, już za momencik odbyć pierwszy w tym roku spacer farmera z górą zakupowych zdobyczy sprawnie upchanych w siatki i torebeczki.
To jak? Kiedy ostatnio dopadło Was zakupowe szaleństwo? Przeżyliście?
W tym miejscu muszę przyznać, że musieliśmy ostatnio wybrać się na małą zakupową krucjatę, bo nasze górskie buty zasłużyły już, by odejść na obuwniczą emeryturę. Potrzeba obucia naszych kopytek wykopała nas z domu. Pojechaliśmy, łaziliśmy, patrzyliśmy, macaliśmy, ale najgorsze w tym wszystkim jest to, że nic nie kupiliśmy, bo nic nas w tych stacjonarnych sklepach za serce nie chwyciło (poza cenami niektórych egzemplarzy, które przyprawiały o migotanie przedsionków). Póki co, zostaje nam bieganie na boso, liczenie na rychłe znalezienie naszych faworytów (pod względem technicznych i wizualnym) i nasze szczęście do zakupów internetowych.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, MichaelGaida
Nowy rok to okres mocnych postanowień (które rzadko wytrzymują próbę czasu), dalekosiężnych planów, szturmów na siłownie i... WYPRZEDAŻY...
To już. Znowu kolejny rok za nami. Pełen wrażeń, emocji, uśmiechu, skopanego tyłka i cudownych górskich miejscówek, do których zawitaliśmy.
To już. Znowu kolejny rok za nami. Pełen wrażeń, emocji, uśmiechu, skopanego tyłka i cudownych górskich miejscówek, do których zawitali...
Lubimy wracać do czasów dzieciństwa, czy nastoletniej młodości, kiedy głównie beztroska kształtowała każdy dzień, a wszystko, co było ponad codzienną normę, generowało masę pozytywnych emocji. To wtedy potrafiliśmy cieszyć się z drobnostek i wydarzeń, o których teraz często wspominamy z rozrzewnieniem i pewną nutką nostalgii.
Lubimy wracać do czasów dzieciństwa, czy nastoletniej młodości, kiedy głównie beztroska kształtowała każdy dzień, a wszystko, co było ponad...
Piękna nasza Polska cała. Bez dwóch zdań. Można ubóstwiać nasze góry, z lubością spędzać czas nad morzem, żeglować, poznając Mazury, organizować spływy kajakowe, czy odkrywać mniej lub bardziej znane zaułki miast i miasteczek. Dla każdego coś miłego. Do wyboru, do koloru, w zależności od upodobań i nastroju. Żyć nie umierać.
Jeśli jednak ruszasz się z domu nie tylko do wielkiego dzwonu, a poznawanie nowych miejsc sprawia Ci po prostu frajdę, w pewnym momencie zaczynasz odczuwać chęć odkrycia nowych rzeczy i regionów poza naszymi granicami. Wszak nie tylko polskimi krajobrazami i smakami człowiek żyje. A że zagranica w dodatku ma do zaoferowania wiele, żal by było z tego nie korzystać.
Cóż z tego, że brak znajomości języka obcego może stanowić pewną trudność. Nie warto siedzieć wyłącznie na swoim własnym podwórku tylko dlatego, że gdzieś indziej mówi się inaczej.
Młodsi są niejako na nieco lepszej pozycji niż starsi, bo mniej lub bardziej, a już na pewno w wersji Kali kochać, Kali chcieć, dogadają się z rówieśnikami w języku angielskim. U naszych wschodnich i południowych sąsiadów raczej spokojnie wystarczy mieszanka polskiego i miejscowych słów przyswojonych z rozmówek. Sprawa nieco się komplikuje, jeśli najdzie nas ochota wybyć naprawdę daleko, w rejony egzotyczne, gdzie my sami będziemy atrakcją dla tubylców.
Oczywiście możemy trafić tak, że nasze filologiczne umiejętności będziemy sobie mogli o kant tyłka strzaskać. W takiej sytuacji trzeba sięgnąć po bardziej kombinacyjny oręż komunikacyjny, który musi zadziałać, jeśli nie chcemy być chociażby głodni, czy zostać na jakimś zadupi w środku nocy.
Siła gestów i mowy ciała
Kiedy już wyczerpiesz wszelkie możliwości, polegające na powolnym i wyraźnym artykułowaniu wszystkich możliwych kombinacji znanych Ci słów, nie pozostaje Ci nic innego, jak polegać na mowie ciała. Czasem zwykły uśmiech, czy pokazanie czynności lub rzeczy niczym w kalamburach rozwiąże problem, a już na pewno rozładuje atmosferę.
Pismo obrazkowe
I nie mam tutaj na myśli eksplorowania egipskich piramid i ichniejszych hieroglifów. Chodzi raczej wszelkiej maści rysunki. Wiesz, jeśli nie jesteś Picassem, to poćwicz przed wyjazdem. A nóż się przyda. No i koniecznie miej ze sobą coś do pisania. Chyba, że wolisz kreślić swoje dzieła na pisaku (Gorzej jeśli przyjdzie Ci "walczyć" na betonie. Wtedy patykiem nie podziałasz). Grunt, żebyś potrafił narysować ogólnie o co Ci chodzi. Przypomnij sobie na tę okoliczność podręcznikowe komiksy, czy grafiki, skup się na piktogramach i... własnej wyobraźni. Źle nie będzie. Co najwyżej wesoło.
Pamiętaj, że jakby nie było, to sobie poradzisz, choćby Ci miały bicki urosnąć od gorliwego machania rękami, celem wygestykulowania tego, co masz na myśli. Olej język i zostań komunikacyjnym ninja.
Kiedy już wyczerpiesz wszelkie możliwości, polegające na powolnym i wyraźnym artykułowaniu wszystkich możliwych kombinacji znanych Ci słów, nie pozostaje Ci nic innego, jak polegać na mowie ciała. Czasem zwykły uśmiech, czy pokazanie czynności lub rzeczy niczym w kalamburach rozwiąże problem, a już na pewno rozładuje atmosferę.
Pismo obrazkowe
I nie mam tutaj na myśli eksplorowania egipskich piramid i ichniejszych hieroglifów. Chodzi raczej wszelkiej maści rysunki. Wiesz, jeśli nie jesteś Picassem, to poćwicz przed wyjazdem. A nóż się przyda. No i koniecznie miej ze sobą coś do pisania. Chyba, że wolisz kreślić swoje dzieła na pisaku (Gorzej jeśli przyjdzie Ci "walczyć" na betonie. Wtedy patykiem nie podziałasz). Grunt, żebyś potrafił narysować ogólnie o co Ci chodzi. Przypomnij sobie na tę okoliczność podręcznikowe komiksy, czy grafiki, skup się na piktogramach i... własnej wyobraźni. Źle nie będzie. Co najwyżej wesoło.
Pamiętaj, że jakby nie było, to sobie poradzisz, choćby Ci miały bicki urosnąć od gorliwego machania rękami, celem wygestykulowania tego, co masz na myśli. Olej język i zostań komunikacyjnym ninja.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, Alexas_Fotos
Piękna nasza Polska cała. Bez dwóch zdań. Można ubóstwiać nasze góry , z lubością spędzać czas nad morzem , żeglować, poznając Mazury, ...
Wcześniej, czy później uzależniony od czegoś będzie każdy z nas. Tak już skonstruowano ten świat, by nęcił wszystkim, co ma. Jednych pochłoną tytoniowe opary, inni zatopią się w kofeinowej ekstazie. Znajdą się też tacy, którzy złożą swój żywot w ręce sacharozy, oddając cześć nutelli i innym czekoladkom. Wśród nich będą też ci z uzależnieniem bonusowym. Rodzajem fanatyzmu, który będzie pchać naprzód, w kierunku poznawania i smakowania tego, co nowe. Uzależnienie od podróży - mówi Wam to coś? Jestem przekonana, że tak.
Obecnie mamy multum możliwości. Dzięki siatkom połączeń lotniczych i mnogości ofert noclegowych możemy łączyć, kombinować i wybierać to, co nam najbardziej odpowiada, a potem tylko się spakować i ruszać na spotkanie przygodzie.
Oczywiście nie jest tak, że pewnego dnia budzimy się z turystycznym uzależnieniem, które każe nam gnać do przodu. Nie, zwykle początki są niewinne. Ot, jakiś jednodniowy lub weekendowy wypad w ramach odskoczni od codzienności. A później? Później szukasz pretekstu, by znów się gdzieś wyrwać. Nieważne na jak długo.
Nieustannie myślisz o kolejnym wyjeździe. Jeszcze zanim wrócisz, masz pomysłów na 10 wyjazdów do przodu i zastanawiasz się, czy Twoje mapy, które z namaszczeniem składujesz w szufladzie obejmują ten obszar, o którym myślisz. Następnie godzinami przeglądasz internety w poszukiwaniu kolejnych podróżniczych inspiracji, a w przypływie dzikiej tęsknoty oglądasz kanały podróżnicze i ślinisz się do zdjęć miejsc przecudnej urody.
Każdy kolejny wypad ekscytuje Cię bardziej niż cokolwiek innego. Reszta staje się nieważna. No bo czym się martwić, skoro zaczynasz specjalizować się w sztuce przetrwania, a moment pakowania jest dowodem na to, że w tej turystycznej materii osiągnąłeś level master.
Twoja chęć poznawania uodparnia Cię na wszelkie niewygody. Byle dotrzeć do obranego celu. A spać potrafisz już wszędzie i w każdej pozycji. Mimo tej napędzającej ekscytacji towarzyszy Ci strach, że nie starczy Ci czasu na wszystko, bo lista miejsc, które chcesz odwiedzić niebezpiecznie się wydłuża.
Każdy aspekt życia jest dla Ciebie ekscytującą eskapadą. Nawet w codziennej miejskiej podróży tramwajem doszukujesz się niezapomnianych doznań, mimo że najczęściej są to opary, jakimi potraktuje Cię żulik o poranku. Nierażony tym faktem, po powrocie do domu rzucasz się do kalendarza i ogarniasz terminy urlopowe, święta i długie weekendy, rysując w głowie kolejne plany wyjazdowe.
To ta pozytywna strona uzależnienia, przepełniona euforią, ekscytacją i turystycznym spełnieniem, ale bywa i tak, że powrót nie powoduje tylko chwilowego smutku. Kiedy koniec wojaży wywołuje mocne przygnębienie przestaje być różowo, a syndrom odstawienia eksperci porównują do narkotykowego zjazdu, a sam podróżnik nie potrafi się odnaleźć w codziennej rzeczywistości. Dlatego też również w turystyczno podróżniczej materii pożądany jest umiar i zachowanie równowagi pomiędzy spełnieniem w pasji, a codziennością, by samo planowanie i podróże mogły smakować i nie powodowały duchowych niestrawności.
Wcześniej, czy później uzależniony od czegoś będzie każdy z nas. Tak już skonstruowano ten świat, by nęcił wszystkim, co ma. Jednych poc...
Zakładam, że po ostatnich łódzkich spacerach trochę bolą Was kończyny, a w dodatku potrzebujecie wytchnienia od poważniejszych tematów zdrowotnych, z wzywaniem do badań na czele. Jest więc idealna okazja ku temu, by dopisać drugą część 50 faktów o mnie, a że od poprzednich wynurzeń minęło ponad dwa miesiące, wypadałoby to w końcu skończyć, żeby nie było, że nie odróżniam 25 od 50. Gotowi na dalsze skracania dystansu? No to jedziemy...
26. Uwielbiam zdjęcia. Oglądać, co oczywiste. Szczególnie takie, które powodują u mnie chroniczny ślinotok. Robić też. Jak już dorwę aparat to pstrykam, jak Japończyk, mimo że nie do końca mi to wychodzi. Ale... dojdę do takiej perfekcji, że to moje foty będą powodować ślinotok i wielokrotne orgazmy wzrokowe u innych. #takaskromna
27. Uwielbiam abstrakcyjny i sytuacyjny humor.
28. Nigdy nie zaprzyjaźniłam się z makijażem i do tej pory nie potrafię sobie porządnie zaszpachlować facjaty.
29. Jeśli jesteśmy przy przygodach urodowych, to muszę nadmienić, że odkąd pofarbowałąm czuprynę w liceum, nie wróciłam do naturalnego koloru. A z palety odcieni dominowały czerwienie - nawet takie oczobijne, fiolety, był nawet epizod z niebieskim i granatem, a obecnie od długiego czasu przewijają się odcienie rudości. Skorom mała, wredna, to i ruda być powinnam.
30. W ogólniaku byłam na profilu biologiczno-chemicznym, poszłam na germanistykę, a teraz robię w księgowości. Nie ma to jak dobrze zamiksować.
31. W normalny dzień nie potrafię wstać po pierwszym sygnale budzika i obowiązkowo zarzucam drzemkę, albo dwie. Za to, gdy mam obudzić się na wyjazd, to wyskakuję z wyrka bez mrugnięcia okiem.
32. Lubię sprzątać i odkurzać #perfekcyjnapanidomu, ale prasowanie to dla mnie największa kara. Chwała więc temu, kto wymyślił niegniotące się materiały.
33. Książki kocham - czytać, kupować, posiadać, wąchać. Czy to już książkofilia?
34. Gdy jadę gdzieś sama, muszę mieć pewność, że znam trasę i nie będę zmuszona do tego, by pytać kogoś o wskazanie drogi. Dlatego odpowiednio wcześniej studiuję mapę, sprawdzam możliwości dojazdu, etc. Za to, gdy jadę z kimś, potrafię totalnie się wyłączyć i nie ogarnąć, gdzie jestem.
35. Wygrałam z alergią na pomidory, nabiał i truskawki. Nie było łatwo. W tamtym okresie wciągałam zielone ogórki, które teraz jem sporadycznie, bo mi obrzydły. Na szczęście wspomniana alergia pokarmowa odpuściła.
36. Jak byłam mała oddawałam się niecodziennym zajęciom podwórkowym - pasjami wykopywałam spod trawy dżdżownice i... wiązałam je na supełki.
37. Nigdy sobie nic nie złamałam (nie licząc paznokci), co, biorąc pod uwagę moją łamagowatość, jest sporym osiągnięciem. Za to bardzo często skręcam staw skokowy.
38. Gdy się zdenerwuję, nie potrafię się poprawnie wysłowić. Zaczynam gadać szybko, gubię wyrazy i się jąkam. Jeśli ktoś mnie wtedy rozumie, to brawa dla niego.
39. Jako dziecko zawsze bałam się zastrzyków. Raz nawet na pogotowiu uciekłam z gabinetu z opuszczonymi gatkami i krzyczałam, że wrócę tylko wtedy, jak mi zrobią zastrzyk strzykawką bez igły.
40. Nie wierzę w zabobony i zwykle śmieję się z przesądów, wszystkie traktując z przymrużeniem oka. Próżno więc oczekiwać, że będę w dzikości poszukiwać guzika, gdy spotkam kominiarza, lub wracać do domu, gdy czarny kot przebiegnie mi drogę.
41. Nie potrafię oglądać horrorów. Z resztą, co to za frajda siedzieć cały czas pod kocem i łypać tylko jednym okiem, a potem bać się iść w nocy na siku w obawie, że coś wyjdzie do mnie z kibla.
42. Pomijając czekoladę, mogłabym na okrągło jeść dania z makaronem. Nieważne jakie, zapiekanki, spaghetti, jak bym się postarała, to bym i kanapkę z makaronem wciągnęła.
43. Przepadam za ostrymi potrawami. Dużo przypraw, papryczek, czosnku i innego pieprzu. Ma zdzierać papę z dachu.
44. Mam uczulenie na jad os, pewnie też szerszeni, choć na szczęście z tymi większymi nie miałam jeszcze "przyjemności".
45. Kocham kokos, marcepan, żelki Haribo i mleko w tubce.
46. Jeśli oglądam seriale, to hurtowo. Potrafię wciągnąć cały sezon na raz, ewentualnie rozłożyć to na dwie sesje, jeśli odcinków jest więcej.
47. Nie lubię oglądać filmów w 3D - mimo, że mi się podoba ten efekt - bo bolą mnie oczy od tych śmiesznych okularów.
48. Jedząc, najlepsze zostawiam na koniec. Najpierw więc wciągnę ryżyk, kaszę, tudzież ziemniaki, a potem z lubością wgryzę się w kotleta. Tę samą zasadę stosuję podczas konsumowania przekładanych i warstwowych ciast - najpierw zjadam suche ciasto, potem wylizuję krem, a na koniec zostawiam owoce/galaretkę.
49. Nienawidzę rozmawiać przez telefon. Wyjątkowo mnie to stresuje, a to przekłada się na to, że zapominam, co chciałam powiedzieć.
50. Mimo, że mój wyraz twarzy zwykle mówi: "Bez kija nie podchodź", to nie znoszę być poważna i wolę pierniczyć głupoty.
Na tym zakończę mój delikatny ekshibicjonizm. Nie powiem, nie było łatwo urodzić te kolejne fakty. Prawdą jest, że o sobie najciężej opowiadać. Nie wykluczam jednak spisania kolejnych informacji o mej osobie. Jeśli tylko jakieś konkrety będą mi się pałętać po łepetynie, będę je skrzętnie notować, coby Wam je tu kiedyś przedstawić w bonusie. A tymczasem możecie ujawnić, kto z Was czuje się moją faktowo-bratnią duszą.
Zakładam, że po ostatnich łódzkich spacerach trochę bolą Was kończyny, a w dodatku potrzebujecie wytchnienia od poważniejszych tematów ...
Z początkiem tego roku zrodziła mi się w mózgownicy myśl, która zaowocowała chęcią bliższego poznania się z Wami i Waszą opinią o blogu. Na tych podwalinach powstała Życiowa Ankieta (jeśli jeszcze nie wypełniłeś/-aś - zapraszam), gdzie całkiem tłumnie odpowiadacie na postawione pytania. Fajnie, bo dzięki Wam będzie tu jeszcze lepiej.
Żeby nie było, że tylko Was stawiam w krzyżowym ogniu pytań, postanowiłam odkryć przed Wami trochę faktów o mojej osobie, cobyście mogli je sobie zestawić z moją facjatą, która się na blogu przewija. Jestem ciekawa, czy owe fakty odpowiadają Waszym wyobrażeniom. Nie ma w nich chronologii, czy określonego porządku, a kolejność jest zupełnie przypadkowa. Jedziemy...
1. Urodziłam się 28. grudnia, jestem więc zodiakalnym koziorożcem, co wyjaśnia moją, czasami wręcz chorobliwą, upartość.
2. Przyszłam na świat w latach osiemdziesiątych (tak, wieki temu, kiedy po ulicach biegały mamuty). Jestem więc z tych, którzy wyjadali palcami Vibowit, jedli na sucho śmietankę do kawy i oranżadki w proszku.
3. Doskonale pamiętam czasy bez internetu, kiedy to największą rozrywką - zamiast komputerów, konsoli, gier RPG i Facebook'a - była podwórkowa rywalizacja z rówieśnikami w najszybszych wspinach na płoty i drzewa oraz w drużynowym napieprzaniu patykami w robaki (#don't_ask) i inne znalezione paskudztwa.
4. Artystycznie jestem zupełnie niepełnosprawna, choć przez całą podstawówkę śpiewałam (biedni ci, którym przyszło tego słuchać) w zespole, chodziłam na scholę i grałam na flecie.
5. Zawsze lubiłam pisać ręcznie, co przełożyło się na listowne kontakty z ludźmi z różnych zakątków Polski i nie tylko. Do tej pory lubię wysyłać i otrzymywać analogową wersję korespondencji.
6. Mimo, że baba ze mnie, to nic co piłkarskie nie jest mi obce. Kocham BVB i zawsze pasjami oglądam mecze, ekscytując się mundialem i Ligą Mistrzów.
7. Jeśli już oglądam TV, to z uporem maniaka okupuję kanały typu Eurosport, National Geographic, czy inne Discovery. Reszta kanałów telewizyjnych mogłaby dla mnie nie istnieć.
8. Płaczę dość często, ale prawie nigdy nie potrafię podać powodu (jeśli jest inny niż przegrana BVB) moich łez. Za dzieciaka, na pytanie: 'Czemu płaczesz?', odpowiadałam: 'Bo jeszcze sobie dziś nie popłakałam'.
9. Kiedy się stresuję robi mi się bardzo zimno. Dziwne, wiem.
10. Nie cierpię upałów. Czuję się wtedy tak, jakbym się miała rozpłynąć. Zdecydowanie wolę, gdy jest zimno. To by wyjaśniało, dlaczego tak bardzo jara mnie śnieg.
11. Lubię nadmorskie klimaty, ale w górach zdecydowanie przepadłam i raczej się to nie zmieni.
12. Mimo zajarania górami, nigdy nie jeździłam na nartach, co wielu uważa za wyjątkowo osobliwe (nie wiem, nie znam się).
13. Moim rodzinnym miastem jest Wałbrzych, ale od ponad dziesięciu lat mieszkam we Wrocławiu i - mimo trudnych początków - dobrze mi tutaj.
14. Jestem starsza od męża. Wiecie, grunt to się ustawić - zakładam, że będzie mi dłużej żył i... działał. ;)
15. Zwykle niewiele się odzywam, przez co niektórzy oceniają mnie negatywnie. Nic na to nie poradzę, wolę rolę słuchaczki.
16. Źle się czuję w tłumie nieznanych ludzi. Potrzebuję wtedy zaufanej osoby, która będzie mi robiła za przewodnika.
17. Na szczycie mojej listy podróżniczych celów-marzeń są: Islandia i Norwegia. Lista miejsc niebezpiecznie się wydłuża, więc będzie trzeba wykupić u Tego na górze jakiś pakiet na przedłużenie życia.
18. Zdecydowanie wolę aktywną formę wyjazdów i zwiedzania. Leżenie plackiem przy hotelu zupełnie mnie nie kręci.
19. Mam bardzo dobrą pamięć, w szczególności do cyfr, nawet takich zestawionych ze sobą zupełnie przypadkowo. Wystarczy mi raz na nie spojrzeć, by je potem bezbłędnie recytować. Nigdy nie miałam problemów z hasłami, numerami telefonów, nip-em, peselem, etc. W pracy mówią na mnie cyborg z gatunku T-1000, choć muszę przyznać, że i mnie czasami obwody się przepalają. ;)
20. Nigdy nie lubiłam koloru różowego. W wieku przedszkolnym miałam jeden różowy, dający po oczach sweterek, który zrobiła dla mnie babcia i zawsze płakałam, gdy mi go kazali włożyć.
21. Cierpię na chorobę lokomocyjną i moja tolerancja na podróż rozbujanym autobusem to jakieś 2 godziny, potem to czysta męczarnia i modlitwa: 'Tylko nie rzygaj, tylko nie rzygaj'. O dziwo, w pociągu nic mi się nie dzieje.
22. Podstawowym powodem, dlaczego zaczęłam się uczyć języka niemieckiego, była możliwość oglądania relacji sportowych na niemieckich kanałach. Grunt to odpowiednia motywacja.
23. Dopiero od jakichś dwóch tygodni piję kawę (nie jakieś cappuccino czy latte). Wcześniej już sam zapach mnie odrzucał. Mój wcześniejszy i jedyny kontakt z kawą, to wyżeranie dziadkowi kawowych ziarenek z młynka - miałam w tedy może 4-5 lat.
24. Nie znoszę chodzić w sukienkach i ubieram je wyłącznie od wielkiego dzwonu. Ostatnio na własnym ślubie i weselu u znajomych. Pewnie, gdyby przed moim ślubem wymyślili damskie spodnie specjalnie na tę okazję, byłabym pierwszą kupującą. :D
25. W kwestiach garderoby jestem wyjątkowo niekobieca. Nigdy nie zastanawiam się nad dodatkami i ich kolorem. W nosie mam czy kolor butów pasuje mi do torebki. Priorytetem jest dla mnie wygoda i najchętniej cały czas biegałabym w adidasach lub innych trekkingach.
Ufff, zmęczyłam się. Następną porcję zaaplikuję Wam w jednym z przyszłych wpisów. A tymczasem zostawiam Wam pole do popisu, bo chętnie poznam kilka faktów o Was. Może się okaże, że mamy ze sobą coś wspólnego... Kto się do czego przyznaje?
Z początkiem tego roku zrodziła mi się w mózgownicy myśl, która zaowocowała chęcią bliższego poznania się z Wami i Waszą opinią o blogu. Na...
Znacie to? Jest wcześnie rano, najczęściej jeszcze ciemno, a z objęć kochanka imieniem Morfeusz brutalnie wyrywa Was dźwięk nastawionego minionego wieczora ustrojstwa zwanego budzikiem-terrorystą. Jeżeli należysz do niewielkiej grupy twardzieli, zrywasz się bez mrugnięcia i rzucasz się od razu w codzienny wir porannych czynności.
Śmiem jednak podejrzewać, że - podobnie, jak u mnie - pierwszą rzeczą, jaką masz ochotę popełnić wcześnie rano, to mord na budziku, a następnie na wszystkim i wszystkich, którzy Ci się przy okazji napatoczą. W najlepszym przypadku, po omacku, zawalisz jedynie stopą w próg, w drzwi lub szafkę. Jak żyć?! A żyć trzeba, więc i temu należy zaradzić, najlepiej bez uszczerbku na zdrowiu - własnym i domowników.
Gdy musiałam wstawać do szkoły (tak, w czasach prehistorycznych, gdy po ziemi biegały dinozaury i mamuty), pobudka zawsze była traumatycznym przeżyciem, niezależnie od tego, jak długo spałam. Podobnie jest teraz, gdy w ciągu tygodnia alarm budzika oznajmia, że trzeba zwlec dupę z ciepłego wyrka i kopsnąć ją do pracy. Jeśli jednak na horyzoncie majaczy jakiś wyjazd, o górach to nawet nie wspomnę, nie potrzebuję nawet budzika. Śpię na czujce, a nawet nie jestem w stanie zasnąć, a jeśli usnę, to budzę się bezproblemowo, gotowa do działania i z turbo energią. Wniosek nasuwa się jeden - gdy powód do wstawania mamy pozytywny, sama pobudka nie robi nam kuku.
Nie zawsze mamy możliwość posiłkowania się pozytywnymi powodami. Niemniej jednak, jakoś sobie trzeba radzić, więc bądź dla siebie dobry. Staramy się wykorzystywać dobę do granic możliwości, ale gdy organizm zaczyna nam dawać znaki dymne, że coś jest nie halo, warto go posłuchać, odpuścić i... porządnie się wyspać. Po czym poznać, że organizm ma dosyć? Ano po tym, że oprócz tego, że rano snujesz się, jak zombiak, to jeszcze wciągu dnia jesteś ospały i nie tykasz odpowiednio, a twoje rozkojarzenie i brak koncentracji osiągają nadir. Kawa tu sprawy nie załatwi, serio, wyśpij się.
Niby śpisz wystarczająco, a dalej masz ochotę zabijać o poranku. Musisz się bardziej dopieścić. Zakładam, że nie wykonujesz pracy na świeżym powietrzu, tylko wytrwale ćwiczysz swoje płaskodupie za biurkiem. To nie sprzyja wyspaniu, bo organizm domaga się tlenu i daje ci o tym znać. Tak, to wtedy, gdy ziewasz tak, że bez problemu połkniesz bez popity cały sprzęt, na którym w danym momencie pracujesz. Rusz się, pospaceruj, niech pikawa zacznie lepiej pompować krew. W przeciwnym razie, w celu dotlenienia się, zostanie Ci spanie na parapecie za oknem. A tego byśmy nie chcieli. Wszak zimno, pada, wilcy wyją...
A jak nic nie działa, a pozytywnych powodów do wstawania brak? Cóż, wtedy pozostaje nam do dyspozycji co najmniej podwójna drzemka w telefonie.
Śmiem jednak podejrzewać, że - podobnie, jak u mnie - pierwszą rzeczą, jaką masz ochotę popełnić wcześnie rano, to mord na budziku, a następnie na wszystkim i wszystkich, którzy Ci się przy okazji napatoczą. W najlepszym przypadku, po omacku, zawalisz jedynie stopą w próg, w drzwi lub szafkę. Jak żyć?! A żyć trzeba, więc i temu należy zaradzić, najlepiej bez uszczerbku na zdrowiu - własnym i domowników.
#Miej pozytywny powód, by wstać
Gdy musiałam wstawać do szkoły (tak, w czasach prehistorycznych, gdy po ziemi biegały dinozaury i mamuty), pobudka zawsze była traumatycznym przeżyciem, niezależnie od tego, jak długo spałam. Podobnie jest teraz, gdy w ciągu tygodnia alarm budzika oznajmia, że trzeba zwlec dupę z ciepłego wyrka i kopsnąć ją do pracy. Jeśli jednak na horyzoncie majaczy jakiś wyjazd, o górach to nawet nie wspomnę, nie potrzebuję nawet budzika. Śpię na czujce, a nawet nie jestem w stanie zasnąć, a jeśli usnę, to budzę się bezproblemowo, gotowa do działania i z turbo energią. Wniosek nasuwa się jeden - gdy powód do wstawania mamy pozytywny, sama pobudka nie robi nam kuku.
#Wysypiaj się
Nie zawsze mamy możliwość posiłkowania się pozytywnymi powodami. Niemniej jednak, jakoś sobie trzeba radzić, więc bądź dla siebie dobry. Staramy się wykorzystywać dobę do granic możliwości, ale gdy organizm zaczyna nam dawać znaki dymne, że coś jest nie halo, warto go posłuchać, odpuścić i... porządnie się wyspać. Po czym poznać, że organizm ma dosyć? Ano po tym, że oprócz tego, że rano snujesz się, jak zombiak, to jeszcze wciągu dnia jesteś ospały i nie tykasz odpowiednio, a twoje rozkojarzenie i brak koncentracji osiągają nadir. Kawa tu sprawy nie załatwi, serio, wyśpij się.
#Dotleń się
Niby śpisz wystarczająco, a dalej masz ochotę zabijać o poranku. Musisz się bardziej dopieścić. Zakładam, że nie wykonujesz pracy na świeżym powietrzu, tylko wytrwale ćwiczysz swoje płaskodupie za biurkiem. To nie sprzyja wyspaniu, bo organizm domaga się tlenu i daje ci o tym znać. Tak, to wtedy, gdy ziewasz tak, że bez problemu połkniesz bez popity cały sprzęt, na którym w danym momencie pracujesz. Rusz się, pospaceruj, niech pikawa zacznie lepiej pompować krew. W przeciwnym razie, w celu dotlenienia się, zostanie Ci spanie na parapecie za oknem. A tego byśmy nie chcieli. Wszak zimno, pada, wilcy wyją...
A jak nic nie działa, a pozytywnych powodów do wstawania brak? Cóż, wtedy pozostaje nam do dyspozycji co najmniej podwójna drzemka w telefonie.
Znacie to? Jest wcześnie rano, najczęściej jeszcze ciemno, a z objęć kochanka imieniem Morfeusz brutalnie wyrywa Was dźwięk nastawioneg...
Życie.Me ma się całkiem dobrze, ale wychodzę z założenie, że zawsze może być lepiej. Przychodzi Was tutaj coraz większa gromadka, więc korzystając z tej okazji, chciałabym Was delikatnie wykorzystać. Obiecuję, że nie będzie bolało.
Wasze odpowiedzi mogą się tylko przyczynić do tego, by Życie.Me było jeszcze lepsze i dostarczało Wam pozytywnych, wartościowych i inspirujących treści.
Ankietę wypełnisz tutaj. Zajmie Ci to dosłownie chwilę. Już teraz Ci dziękuję!
Życie.Me ma się całkiem dobrze, ale wychodzę z założenie, że zawsze może być lepiej. Przychodzi Was tutaj coraz większa gromadka, więc k...
Skoro przed kilkoma dniami strona startowa z wujkiem Google krzyczała do mnie Wszystkiego najlepszego, wydawać by się mogło, że pokuszę się o jakieś bardziej życiowe i górnolotne podsumowanie minionych miesięcy. Ale... nie chce mi się, gdyż poświąteczne trawienie wszystkich pyszności w postaci uszek, pierogów, barszczyku, serników i pierniczków zrobiło ze mnie wyjątkowego kanapo-leniwca. Wolę więc skupić się na tym, co w minionym roku na blogu piszczało i przypomnieć teksty, które cieszyły się wśród Was największą popularnością.
Zalecam Wam więc zbudowanie bazy z koca, wskoczenie w idealne zimowe papucie, zadbanie o szamanko i napitek (możecie nawet zrobić falstart i uraczyć się jakimiś bąbelkami), cobyście w czasie tej blogowej, krótkiej podróży w czasie z głodu, tudzież na suchoty nie pomarli.
Gotowi? No to jedziemy! Cała, gorąca dwudziestka pięknie się Wam kłania i zaprasza do czytania.
Jeśli jeszcze nie wiecie, to czytajcie. Ale, kiedy byście nie pojechali i tak będzie miodzio. ;)
Niereformowalność i ignorancja niektórych są czasami porażające. Cóż, grunt, żebyśmy sobie nie mieli nic do zarzucenia w tej kwestii.
Pierdyriald całkiem fajnych pytań do autorki, które mogły Wam trochę naświetlić moją osobę. :)
Plecy, mięśnie i inne członki będą cię kochać. No miłość, przyjaźń i wędrowne jednorożce.
Warto zadbać o dobrą miejscówę, coby się na dziką stonkę nie natknąć.
A ciężko zachować zdrowe zmysły w niektórych sytuacjach, ciężko.
Idźcie, wyjeżdżajcie, zwiedzajcie i nie grzeszcie
Trochę czasu minęło. Poszurałam, popełzałam, miłością jakąś szczególną nie zapałałam do tej aktywności, ale butów nie wywaliłam, więc jeszcze pełzać będę.
Zanim wyprodukowałam swój komentarz odnośnie tego cudu architektury, musiałam pozbierać paszczękę z podłogi i wepchnąć ślepia w oczodoły, które zeń wypadły na skutek turbo-zdziwienia.
Fot. architecti.cz
Jak dla mnie mundial może być co roku. Nic nie poradzę, że się tym jaram, jak dziecko pierwszym w życiu lizakiem.
Powyższą prawdę objawił mi Analytics przecudnej urody. Trochę się zdziwiłam, ale że zaskoczeń nigdy za wiele, to chętnie zapoznam się również z Waszymi typowaniami odnośnie tego, co Was w tym roku najbardziej przyciągnęło/urzekło/zaskoczyło na mym blogowym dziecięciu Życie Me
Wrzucajcie swoje typy, które teksty, tudzież relacje zasłużyły według Was na podium.
Skoro przed kilkoma dniami strona startowa z wujkiem Google krzyczała do mnie Wszystkiego najlepszego , wydawać by się mogło, że pokuszę si...
