To już. Znowu kolejny rok za nami. Pełen wrażeń, emocji, uśmiechu, skopanego tyłka i cudownych górskich miejscówek, do których zawitali...
Dziesięć dni po wydarzeniu to bardzo dobry czas, by szepnąć słówko o tymże. Tym bardziej, że po świątecznych aktywnościach, polegających na przemielaniu w paszczy sernika na przemian z piernikiem i makowcem, wypadałoby powrócić do blogowo-życiowego ogarnięcia.
Tym sposobem, w posernikowej delirce i na zimowym głodzie, wynikającym z chronicznego braku śniegu, zrodziła się w końcu ultra krótka (ale jednak!) relacja nie tylko blogowigilijna, ale również warszawsko-spacerowa. Bierzcie, czytajcie i oglądajcie z tego wszyscy.
A to kto? Sławy, panie, sławy. Tylko nikt ich nie zna. ;) fot. Krzysztof Kotkowicz
Dziesięć dni po wydarzeniu to bardzo dobry czas, by szepnąć słówko o tymże. Tym bardziej, że po świątecznych aktywnościach, polegających na...
Gdy już znajdziecie chwilę spokoju i z dumą spojrzycie na Wasze wypieki, uszka i całą świąteczną otoczkę, usiądźcie wygodnie i przyjmijcie te życzenia. Dla wszystkich i każdego z osobna, z podziękowaniem, że jesteście.
Magia świąt niech Was odwiedzi,
niech uśmiechną się sąsiedzi.
Niechaj w zdrowiu i chorobie
będzie z Wami Dziecię w żłobie.
Wasze troski niech zmaleją,
niech je za góry wiatry wywieją.
No a Wasze dalsze życie
niech upływa w dobrobycie.
Inwestujcie w swe marzenia,
tyle jest ich do spełnienia.
Więc na koniec, co kto chce,
życzy wszystkim Życie Me.
Gdy już znajdziecie chwilę spokoju i z dumą spojrzycie na Wasze wypieki, uszka i całą świąteczną otoczkę, usiądźcie wygodnie i przyjmijc...
Święta już tuż, tuż. Mikołaj, czy inny Gwiazdor czają się za rogiem, a pierniki - o ile wcześniej nie zostały pożarte w tajemniczych okolicznościach - czekają na zakończenie swego piernikowego żywota w świątecznie wygłodniałych brzuszkach.
To ten czas, kiedy świąteczny nastrój dopada nas ze zdwojoną mocą (nawet mimo braku śniegu). Warto więc skorzystać z chwili, porzucić latanie na odkurzaczu po całej chałupie, i tak po ludzku się zrelaksować - przy choince, z kubkiem grzańca w dłoni i wszystkim innym, co lubicie i co sprawia Wam frajdę. A w tle - lub całkiem głośno - niech lecą świąteczne hiciory, które mimo upływu lat, w okresie około gwiazdkowym odzyskują świeżość i niezmiennie wywołują banana na twarzach. Nie wiem, jak Wy, ale ja osobiście przez te grudniowe dwa tygodnie, przy świątecznych listach przebojów z upodobaniem mogę gwałcić przycisk replay, jarając się przy tym, jak trawa na jesień.
To co? Lecimy? Śpiewy mile widziane. Może sąsiedzi nie będą się skarżyć. ;)
Mariah Carey - All I Want For Christmas Is You
Wham! - Last Christmas
Chris Rea - Driving Home For Christmas
Czerwone Gitary - Jest Taki Dzień
DeSu - Kto Wie
Cliff Richard - Mistletoe And Wine
John Lennon - Happy Xmas (War Is Over)
Michael Buble - Christmas Baby Please Come Home
Skaldowie - Z Kopyta Kulig Rwie
Edyta Górniak i Krzysztof Antkowiak - Pada Śnieg
Kolejność hiciorów zupełnie przypadkowa, a Wy w bonusie dorzućcie w komentarzach Wasze ulubione. Niech nam kopytka podrygują w świątecznym klimacie, a serducha roztapiają się od ciepła.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, geralt
Święta już tuż, tuż. Mikołaj, czy inny Gwiazdor czają się za rogiem, a pierniki - o ile wcześniej nie zostały pożarte w tajemniczych oko...
Zdecydowałeś się. Wybierasz się w góry zimą. Jesteś świadomy zagrożeń i starasz się odpowiednio przygotować do wycieczki, by wszystko - a przynajmniej w większości - poszło po Twojej myśli. Kompletujesz ekwipunek, zabierając ze sobą potrzebne rzeczy. Nie zapominaj jednak, że zima ze swoim chłodem będzie wymagała od Ciebie "zarządzania" ciepłem. Nie ma się co oszukiwać, zimą w górach jest zimno. Chłód może być mniej lub bardziej dokuczliwy, ale występował będzie zawsze. Dobrze przygotuj się na starcie z zimnem i podmuchami lodowatego wiatru.
Jak to zrobić? - Zapytasz. Jak skutecznie chronić się w górach przed zimnem, by wędrówka była przyjemna i komfortowa nawet w mało sprzyjających warunkach? Spieszę z pomocą.
Skupmy się na odzieży. Zdecydowanie należy odrzucić wszelkiej maści skrajności. Jeśli ubierzemy się za cienko (niezależnie od marki naszego ubioru), zmarzniemy. Bez dwóch zdań. Jeśli nałożymy na siebie za dużo, bez możliwości zdjęcia niepotrzebnych rzeczy, szybko się zgrzejemy, następnie nas przewieje i... Tak, będzie nam zimno. Bardzo.
W przypadku górskich wędrówek (na co dzień z resztą też) najlepiej sprawdza się ubieranie warstwowe. Tak trochę na cebulkę, by łatwo nam było założyć/zdjąć daną sztukę odzieży, w zależności od potrzeb. Chodzi przecież o naszą wygodę i komfort.
Skupmy się na odzieży. Zdecydowanie należy odrzucić wszelkiej maści skrajności. Jeśli ubierzemy się za cienko (niezależnie od marki naszego ubioru), zmarzniemy. Bez dwóch zdań. Jeśli nałożymy na siebie za dużo, bez możliwości zdjęcia niepotrzebnych rzeczy, szybko się zgrzejemy, następnie nas przewieje i... Tak, będzie nam zimno. Bardzo.
W przypadku górskich wędrówek (na co dzień z resztą też) najlepiej sprawdza się ubieranie warstwowe. Tak trochę na cebulkę, by łatwo nam było założyć/zdjąć daną sztukę odzieży, w zależności od potrzeb. Chodzi przecież o naszą wygodę i komfort.
3 WARSTWY ODZIEŻY O RÓŻNEJ GRUBOŚCI
Aby nasz górski ubiór dobrze pełnił swoją funkcję i zapewniał nam komfort termiczny, każda z jego warstw musi również spełniać swoje zadanie. Nie sztuką jest ubrać na siebie pół szafy i wyglądać, jak ludzik Michelin. Ważne, by zrobić to rozsądnie, nie zapominając o takich podstawach, jak czapka, szalik/buff oraz rękawiczki. Na górskim szlaku, szczególnie w czasie długiej i nierzadko forsującej wędrówki, ważne dla nas będzie dobre odprowadzanie potu, ciepło oraz ochrona przed działaniem różnych czynników atmosferycznych (np. przed deszczem, śniegiem, wiatrem, etc.).
#1 Warstwa: ODPROWADZANIE POTU
Warstwa odpowiedzialna za dobre odprowadzanie potu, to ta znajdująca się najbliżej naszej skóry. Na czas wędrówki zrezygnuj z miękkich bawełnianych podkoszulek, bo te choć przyjemne w dotyku, chłoną wilgoć, jak gąbka, nie odprowadzają jej na zewnątrz, a skóra po zetknięciu z takim mokrym odzieniem szybciej się wyziębi. Uczucie komfortu spada diametralnie.
W związku z powyższym, gdy wiesz, że szykuje Ci się dłuższy marsz, sięgnij po bieliznę stworzoną specjalnie na potrzeby osób aktywnych. Tak zwana bielizna termoaktywna (do wyboru koszulki, getry, majtki/bokserki), dzięki zastosowanym materiałom technicznym, odprowadzi pot na zewnątrz, szybciej wyschnie, a tym samym pozwoli na utrzymanie skóry w suchości, zapewniając Ci komfort termiczny, który w kiepskich warunkach pogodowych jest w górach na wagę złota.
#2 Warstwa: IZOLACJA CIEPLNA
W przypadku tej warstwy górskiego odzienia, masz już większe pole manewru i możesz wybrać to, w czym jest Ci wygodniej. Niektórzy chodzą w swetrach, inni wybierają bluzy z polaru (ja je osobiście kocham). To już Twoja decyzja, na co postawisz.
Ponieważ jest to warstwa pośrednia, warto, by nie była zbyt opięta i nie przylegała ściśle do ciała. Ta odrobina przestrzeni wraz z powietrzem będą stanowiły doskonałą izolację cieplną. Podobnie możesz pokombinować np. z dwiema parami rękawic - cieńsze bezpośrednio na dłonie, a na nie druga para trochę luźniejszych, nawet takich z jednym palcem.
#3 Warstwa: OCHRONA ZEWNĘTRZNA
Jak sama nazwa wskazuje, będzie to warstwa, która w założeniu ma Cię ochronić przed działaniem wszystkich najgorszych czynników zewnętrznych, które wcześniej, czy później Cię dopadną. To może być wiatr, deszcz, czy śnieg i dlatego ważne jest, by zewnętrzna odzież była odporna na ich działanie. Tak, aby po upływie czasu i marszu nawet w niesprzyjających warunkach, było Ci w miarę ciepło i nie nachodziły Cię myśli, że może byłoby lepiej ściągnąć przemoczone, a nawet wstępnie zamarzające ciuchy.
W tym przypadku postaw na oddychającą, ale nieprzemakalną kurtkę z membraną, która zapobiegnie przedostawaniu się wody do środka (spodnie o takich właściwościach są również mile widziane i pożądane). A chyba nie lubisz, jak deszcz po Tobie spływa. Ja nie lubię, szczególnie po tym, jak mnie kiedyś przemoczyło do samych gaci. A wcale nie miałam do przejścia długiego odcinka - ot, sześć kilometrów. Nie polecam. ;)
W przypadku cieplejszego dnia, czy pory roku, warstwy można ograniczyć do dwóch. Za każdym razem jednak zaczynając od bielizny i zakładając na nią, w zależności od potrzeby, samą kurtkę przeciwdeszczową, lub sweter/polar.
Umiejętnie dobrana odzież sprawi, że żadna aura nie będzie Ci straszna. Nawet ta zimowa. Pozostaje więc wybrać trasę, spakować plecak z obowiązkowym ciepłym napitkiem, założyć "gacie z golfem" i ruszać po nowe doświadczenia.
Jeśli macie swoje dodatkowe patenty na to, jak skutecznie chronić się przed zimową pizgawicą, nie krępujcie się i dajcie znać. Niech nam wszystkim będzie ciepło.
Zdecydowałeś się. Wybierasz się w góry zimą. Jesteś świadomy zagrożeń i starasz się odpowiednio przygotować do wycieczki, by wszystko -...
Dla sporej rzeszy turystów górskich rozpoczyna się ten okres w roku, kiedy buty trekkingowe zamieniają na kapcie, softshell na koc, a mapę na kubek z grzańcem i książkę. Tak, to zima. Chłodna i niedostępna z zasady, strasząca mrozem i uprzykrzająca życie zbyt krótkim dniem.
Mimo to nie trzeba czekać do wiosny, by oddać się znowu górskim wędrówkom. Po prostu warto jest wybrać się w góry również zimą i nie dotyczy to jedynie miłośników białego, narciarskiego szaleństwa. Szlaki piesze wyglądają zupełnie inaczej w zimowej odsłonie, dostarczając wrażeń nie mniejszych (jeśli nie większych) niż latem, czy jesienią. Zimą w górach jest przepięknie, a gdy trafimy na sprzyjającą pogodę, to już w ogóle bajka. Taki górski Winter Wonderland. Polecam!
Jednak nie możemy pozwolić, by to zimowe i bajkowe piękno natury uśpiło naszą czujność i dbałość o zdrowie oraz bezpieczeństwo. Niestety, górskie zagrożenia nie chowają się na zimę pod śniegiem i czają się z jeszcze większym upodobaniem na wszystkich lekkomyślnych i niepokornych.
Co zwiększy zimą nasze bezpieczeństwo i pozwoli unikać zagrożeń?
POKORA
Dobrze znam ten stan i podejście, które pcha do tego, by wszystko robić na hura, bez wstępnego przemyślenia i oceny różnych sytuacji. Trochę wstyd, ale tak bywało. Bądźcie mądrzejsi ode mnie. :)
Najczęstszą przyczyną górskich tragedii - nie ma się co oszukiwać - są błędy ludzkie, brak chociażby elementarnego przygotowania, wyjście na żywioł, na tak zwanego cwaniaka. Brak doświadczenia nie każe nam jednak zamykać się w domu, ale jeśli nie jesteśmy do końca pewni swoich umiejętności, idźmy z grupą, w której będą osoby bardziej ogarnięte od nas. To żaden wstyd. W ten sposób mamy możliwość nauczenia się czegoś nowego od tych, którzy wiedzą, co, jak i z czym.
Nie trzeba od razu walić na Rysy. Niższe pagóry to nie tylko czysta wygoda oraz zwiększone bezpieczeństwo, ale również bardziej komfortowa wędrówka, bo szlaki w niższych i bardziej dostępnych górach są zwykle bardziej przedeptane (Nie, nikt tam pługiem nie odśnieża). Zimową turystykę możemy z powodzeniem uprawiać na bardziej dostępnych szlakach, ale wcale nie jest powiedziane, że będzie to super lekki spacerek.
Najczęstszą przyczyną górskich tragedii - nie ma się co oszukiwać - są błędy ludzkie, brak chociażby elementarnego przygotowania, wyjście na żywioł, na tak zwanego cwaniaka. Brak doświadczenia nie każe nam jednak zamykać się w domu, ale jeśli nie jesteśmy do końca pewni swoich umiejętności, idźmy z grupą, w której będą osoby bardziej ogarnięte od nas. To żaden wstyd. W ten sposób mamy możliwość nauczenia się czegoś nowego od tych, którzy wiedzą, co, jak i z czym.
Nie trzeba od razu walić na Rysy. Niższe pagóry to nie tylko czysta wygoda oraz zwiększone bezpieczeństwo, ale również bardziej komfortowa wędrówka, bo szlaki w niższych i bardziej dostępnych górach są zwykle bardziej przedeptane (Nie, nikt tam pługiem nie odśnieża). Zimową turystykę możemy z powodzeniem uprawiać na bardziej dostępnych szlakach, ale wcale nie jest powiedziane, że będzie to super lekki spacerek.
Śnieg jest bowiem takim tworem, który potrafi skutecznie spowolnić wędrówkę i znacząco wydłużyć czasy przejść. Dlatego ważne jest, by do szacunkowych czasów podanych na mapach, czy drogowskazach dodawać spory zapas. Mnie już nie dziwi, że z pięciogodzinnego spaceru może się zrobić dziesięciogodzinna wyrypa. Biorąc więc również pod uwagę dużo szybciej zapadający zmrok, nie porywajmy się na długie szlaki, bo jest więcej jak pewne, że się przytyramy i zostaniemy sponiewierani konkretnie, a w najgorszym razie zastanie nas ciemna noc w samym środku niczego, żeby nie powiedzieć, że w dupie.
OCENA SAMOPOCZUCIA
W górach, szczególnie zimą, oprócz przygotowania kondycyjnego równie ważny jest odpowiedni ekwipunek, dzięki któremu będziemy mogli na bieżąco reagować na dane sytuacje. Gdy czekolada, czy ciepła herbata nie poprawiają naszego samopoczucia, nie katujmy się i zawróćmy. Brnięcie "w trupa" nie ma sensu, bo ani to przyjemne, ani bezpieczne. Zmęczony umysł spowolni nasze reakcje i świadomą ocenę sytuacji, więc nie warto tak sobie pogrywać.
Musimy być w stanie ocenić, czy jest nam zimno, czy ciepło. Potrafić określić, czy lepiej nałożyć kolejną warstwę odzieży na podejściu, ryzykując zgrzanie i nadmierne spocenie, czy nałożyć ją dopiero wtedy, gdy wyjdziemy w miejsce nieosłonięte, gdzie wiatr będzie przepizgiwał do szpiku kości. Nałożenie dodatkowego polaru na już spocone ciało, nic nam nie da. Ściągnąć to, co mokre? Zapomnijcie! Wyobrażacie sobie, że stojąc w samym środku pizgawicy, rozbieracie się do rosołu tylko dlatego, żeby ubrać czyściutką i pachnącą bluzę? Gwarantuję, nie zrobicie tego.
OCENA SYTUACJI
Niech nie zmyli Was dobre samopoczucie i brak zmęczenia. Zimą szczególnie mocno musimy zwracać uwagę na to, gdzie idziemy. Normalnie łagodny, czy łatwo dostępny szlak, może okazać się nieprzetarty, czy oblodzony. I nie dotyczy to wyłącznie gór wysokich pokroju Tatr.
Idąc, warto spojrzeć do góry. Tym razem nie po to, by podziwiać błękit nieba kontrastujący ze śnieżną bielą, ale po to, by sprawdzić, czy gdzieś tam nad naszymi głowami nie czają się śnieżne nawisy. A te (nawisy) do spółki z lawinami potrafią uprzykrzyć zimowy pobyt i skutecznie zagrozić wędrowcom. Przy nachyleniu powyżej 25 stopni stają się niebezpieczne i nie zaleca się wchodzenia na taki teren bez specjalistycznego sprzętu, który w razie sytuacji awaryjnej pomoże przeprowadzić sprawniejszą akcję ratunkową - sonda, łopata, detektor (można wypożyczyć np. w schroniskach).
PROGNOZY POGODY
Pogoda w górach jest jak kobieta. Nigdy nie wiadomo, jak bardzo kapryśna będzie i czym nas uraczy, a możliwości ma sporo. Zamiast więc skazywać się na jej łaskę, czy niełaskę, warto śledzić prognozy, dopytywać też o nie w schroniskach przed wyjściem w góry. Spojrzeć w kamerki internetowe, rzucić okiem na termometr, by wiedzieć, czy potrzebne nam będą gacie z golfem. To nie tylko pozwoli cieszyć oczy bajecznymi widokami, ale też pomoże tak zaplanować trasę, by nie być narażonym na różnej maści niespodzianki.
Nagła śnieżyca, czy mgła bardzo szybko mogą wyprowadzić nas na manowce, bo wtedy o pobłądzenie najłatwiej. Jeśli dołożymy do tego nasz wyziębiony organizm, może nie być ciekawie. Sprawdzenie tego, co mówią pogodynki, zajmie chwilę i oszczędzi nieprzyjemności. Warto więc poświęcić ten ułamek naszego cennego czasu.
Chodźmy w góry ze świadomością, że to żywioł i możemy spodziewać się wszystkiego - nieprzetartych szlaków, załamania pogody, zimna (o tak, zimą jest zimo), kontuzji, etc. Góry zawsze będą górami i nawet w tych niepozornych może zdarzyć się nieszczęście. Szczególnie wtedy, gdy zlekceważymy podstawy w obcowaniu z nimi. A zima przecież ma być piękna i dostarczać samych pozytywnych wrażeń, a nie traumatycznych wspomnień. Tak więc, trzymacie się ciepło. I bezpiecznie.
Dla sporej rzeszy turystów górskich rozpoczyna się ten okres w roku, kiedy buty trekkingowe zamieniają na kapcie, softshell na koc, a ma...
Po naszej późnojesiennej bieszczadzkiej łazędze, kiedy to zapoznaliśmy się z Tarnicą i jej równie przecudnej urody okolicą z Haliczem i Rozsypańcem, spaliśmy jaj dzieci. Plan na sobotę był bardzo "na lekko" i "po drodze", bo to już był dzień powrotu we wrocławskie progi. Ponieważ już żadna górska dreptanina nie wchodziła w grę, wybór mógł być tylko jeden - Jezioro Solińskie.
Nie pamiętam, która była godzina. Strzelam, że coś koło ósmej, kiedy obudziło mnie znienawidzone na wyjazdach bębnienie w okienną szybę. Nie miałam wątpliwości - lało. I to konkretnie, a nisko zawieszone chmury nie napawały optymizmem i chwilowo nie pozwalały mieć nadziei na słońce. Dupa zbita. Ponieważ reszta wycieczki pochrapywała sobie w nieświadomości, nie pozostało mi nic innego, jak też się jeszcze zawinąć do wyrka. Może wiatr przegoni - pomyślałam.
Po naszej późnojesiennej bieszczadzkiej łazędze, kiedy to zapoznaliśmy się z Tarnicą i jej równie przecudnej urody okolicą z Haliczem ...
Jeszcze niedawno mieliśmy lato i mogliśmy biegać boso po górskich łąkach, a tymczasem, zupełnie nie wiadomo jakim cudem, stoimy u progu grudnia, a zewsząd szczerzą się do nas brodate gęby Mikołajów i reniferów, a blask choinkowych światełek daje po oczach ze zdwojona siłą.
To znak, że czas choinki i prezentów tuż, tuż. To już ostatni dzwonek, by jeszcze w miarę na spokojnie ogarnąć temat podarunków dla bliskich. Prezenty, któż ich nie lubi?
Jeszcze niedawno mieliśmy lato i mogliśmy biegać boso po górskich łąkach, a tymczasem, zupełnie nie wiadomo jakim cudem, stoimy u progu ...
Wyobraź sobie, że jesteś całkowicie sam i płyniesz przez ocean. Co widzisz? Ciszę, spokój i niesamowity bezmiar wody, a na środku tego wszystkiego Ty, w sile wieku, na dużej łodzi, tudzież innym statku. Zrelaksowany leżysz na pokładzie i wpatrujesz się w horyzont. Ale, to nic niezwykłego. Tak może każdy, o ile lubuje się w takich rozrywkach i posiada gotówkę na ich realizację.
Jako przeciwieństwo do tego relaksacyjnego i wręcz urlopowego obrazka pojawia się ten przedstawiający nie łódź, a nieduży kajak pchany naprzód siłą mięśni człowieka, który swą młodość ma już dawno za sobą. Jednak ze swoim nastawieniem do życia jest młodszy od wielu młodszych od siebie.
To Aleksander Doba - człowiek, który samotnie przepłynął kajakiem Atlantyk - Podróżnik Roku w plebiscycie National Geographic. Człowiek z niesamowitą pasją i uporem. Z życiem i wyzwaniami, które aż się prosiły, by spisać je na książkowych kartkach. Tak powstała biografia słynnego kajakarza i próżno szukać w niej nudnych fragmentów.
Książka - "Na oceanie nie ma ciszy. Biografia Aleksandra Dobry, który przepłynął kajakiem Atlantyk" autorstwa Dominika Szczepańskiego (wyd. Agora, premiera 28. października 2015) - już swoim wstępem sugeruje, że nie będzie to zwyczajna lektura. Ale, czy zwyczajna może być pasja kogoś, kto porywa się z wiosłami na wody Atlantyku? W żadnym wypadku. Tym sposobem, każdy akapit nęci, by czytać dalej, mimo, że przecież wynik atlantyckiego przedsięwzięcia jest nam znany.
PRZYGODA
Olek Doba z kajakami był związany od dawna. Odnalazł się w tym sporcie wyjątkowo perfekcyjnie. Szukał wyzwań, uczył się techniki od innych, pozwalał, by pasja wypełniała mu każdą wolną chwilę w życiu. Bliskie i krótkie spływy z czasem zamieniał na wyprawy życia, z których każda następna była pod każdym względem bardziej ciekawa, czy wymagająca. Chęć przeżycia przygody spowodowała, że Olek Doba - inżynier mechanik - wzniósł swoje życie na bardziej szalony poziom. Dla innych wręcz niewyobrażalny. Niepojęty do tego stopnia, że gdy wspominał o swoich pomysłach, postronni kręcili tylko głowami. Za sobą miał jednak rodzinę, którą również zaraził kajakarstwem. Dalekie wyprawy odbywał jednak w samotności, sprawdzając siebie w różnych, często niesprzyjających warunkach.
INSPIRACJA
Niektórzy mówią, że życie zaczyna się po trzydziestce, jeszcze inny, że po czterdziestce, Aleksander Doba podwyższył te wiekowe widełki, bo dla niego życie rozpoczęło się po sześćdziesiątce. To właśnie wtedy przyszedł czas na spełnianie marzeń, których realizację umożliwiły mu niebywały upór i determinacja. Dla niego rozpoczęła się wtedy kajakarska jazda bez trzymanki, która wzbudziła podziw u wielu osób. Nie tylko zwykłych ludzi, ale również tych, dla których sporty, czy wyczyny ekstremalne nie należały do rzadkości. Poniższe słowa Martyny Wojciechowskiej pokazują dobitnie, że dokonania Aleksandra Doby ocierają się o pewne szaleństwo, ale są przy tym pozytywne i bardzo motywujące.
Zawsze uważałam, że mam dużą wyobraźnię... Ale nawet moja wyobraźnia nie sięga tak daleko, jak wyobraźnia Olka Doby! Trzeba być szaleńcem, żeby pewnego dnia wsiąść w kajak i przepłynąć ocean, żeby dzięki własnej determinacji i sile mięśni samotnie przemierzyć tysiące mil morskich. Olek dokonał rzeczy, wydawałoby się niemożliwej. Dzięki temu, co zrobił, stał się idolem dla wielu młodych, którzy chcieliby mieć tyle samo odwagi i fantazji. Chodzi o to, że Olo jest jedyny i niepowtarzalny, inspiruje nas wszystkich do tego, żebyśmy mieli odwagę realizować własne marzenia, nawet te najbardziej zwariowane. ~ Martyna Wojciechowska
Czytając tę książkę dostajemy obraz człowieka bardzo ciekawego świata, o otwartym umyśle i gotowości do działania. Choćby tu i teraz, bo życie
trzeba przeżywać na bieżąco, (...) robić wszystko, by z dnia na dzień cieszyć się nim. ~ Aleksander DobaKsiążka, oprócz tego, że świetnie opisuje wyprawy i przygody Aleksandra Doby, naszpikowana jest jego humorem. Z treści bije pozytywna energia, niesamowity dystans do siebie. Postawa bohatera nawet w chwilach trudnych nie pozwala na to, by się poddać i staje się tym samym doskonałym motywatorem, by działać i nie zrażać się mimo przeciwności losu, których zarówno w życiu, jak i na wyprawie, nie brakuje.
Zachęcam, sięgnij po tę książkę. Nie musisz być podróżnikiem, czy wilkiem morskim, by odnaleźć się w temacie. Spokojnie możesz być ciepłolubnym sofo-okupantem i nie lubić wyściubiać nosa z ciepłych pieleszy, ale ta lektura Cię kupi. Mówię Ci.
Aleksander Doba
- 27.11.15
NA OCEANIE NIE MA CISZY - Dominik Szczepański | Recenzja - Siła człowieka, który kajakiem przepłynął Atlantyk
Wyobraź sobie, że jesteś całkowicie sam i płyniesz przez ocean. Co widzisz? Ciszę, spokój i niesamowity bezmiar wody, a na środku tego w...
Z wyjątkowym ociąganiem opuszczamy szczyt Tarnicy, bo oczy nie mogą nasycić się rozpościerającą się zeń panoramą. Choć nasz główny cel został osiągnięty, to jednak plan na dzień przewidywał jeszcze więcej szlaku, widoków, przedreptanych kroków, zjedzonej czekolady i... wiatru. A duło wściekle, więc chwała wspomnianemu papu za to, że nam tyłki dociążyło i uratowało przed zwianiem.
Z wyjątkowym ociąganiem opuszczamy szczyt Tarnicy , bo oczy nie mogą nasycić się rozpościerającą się zeń panoramą. Choć nasz główny ce...
Nowy dzień nastał szybko, przeganiając ciemną noc w posezonowej bieszczadzkiej głuszy. Spaliśmy twardo, ale na dźwięki budzika zareagowaliśmy prawidłowo. Nie, nie była to chęć rzucenia nim o ścianę. Nasze oczy powędrowały praktycznie równocześnie w kierunku okna, za którym jaśniał dzień. Cudowny, z wymarzoną aurą i bezchmurnym niebem. Wpuszczone rześkie powietrze orzeźwiło nasze umysły i ciała do tego stopnia, że zmęczenie spowodowane łazęgowaniem po Górach Świętokrzyskich minęło, jak ręką odjął.
Nowy dzień nastał szybko, przeganiając ciemną noc w posezonowej bieszczadzkiej głuszy. Spaliśmy twardo, ale na dźwięki budzika zareagowa...
Ostatnią cegiełką, jaką dołożyliśmy do naszej korony KGP, był Śnieżnik, na który wleźliśmy we wrześniu, i który w nagrodę poczęstował nas turbo-mgłą. Skubaniec.
Październik minął szybko na sprawach codziennych i zupełnie przyziemnych, a następujący po nim listopad nie miał się od niego szczególnie różnić. Planów na wojaże nie mieliśmy żadnych. Zresztą, ten miesiąc jakoś tak zawsze najmniej sprzyjał naszym wędrówkom. Bo to już pogoda niepewna, dzień krótki, deszcz najczęściej, no ogólna pizgawica i zło czające się za rogiem. Lepiej posiedzieć w spokoju i nadrabiać zaległości filmowo-książkowe.
Ostatnią cegiełką, jaką dołożyliśmy do naszej korony KGP , był Śnieżnik , na który wleźliśmy we wrześniu, i który w nagrodę poczęstował ...
Przychodzi taki moment, gdy codzienne obowiązki i rutyna zaczynają piętrzyć się na głowie i skutecznie odcinają nas od entuzjazmu i energii. To ta chwila, gdy potrzebujemy resetu i powiewu świeżości. Warto wtedy posłuchać organizmu i dać mu chwilę wytchnienia. Zdecydowanie będzie wdzięczny za tę odrobinę łaski z naszej strony i oszczędzi nam rozdrażnienia, ospałości, czy irytacji nawet z błahostek.
Najprostszym sposobem na taki restart jest odpoczynek oraz zmiana otoczenia i nie mam tutaj bynajmniej na myśli przemieszczenia się z salonowej kanapy na sypialniane łóżko. Na tę okoliczność najlepiej sprawdzi się wyjazd. Nie musi być długi, ani szczególnie daleki. By podładować energetyczne baterie, każdy będzie lepszy niż żaden. Pozostaje nam tylko ogarnięcie tematu i przygotowanie do wypadu. Jak to zrobić, by móc wycisnąć z zaplanowanego czasu jak najwięcej?
Przygotowanie na wyjazd w 5 prostych krokach
USTAL CEL WYJAZDU
Znając swój organizm, potrafimy mniej więcej przewidzieć, kiedy nasze akumulatory będą na skraju rozładowania. Mając określoną porę roku, w której zdecydujemy się na wyjazd, możemy ustalić cel naszych wojaży. W zależności od chęci czy upodobań, możemy wybrać zwiedzanie, morze, góry, czy wypoczynek zagraniczny w promieniach słońca, którym przedłużymy sobie lato i zaaplikujemy solidną dawkę witaminy D.
DOBIERZ EKIPĘ
Można podróżować w pojedynkę, we dwoje, czy ze znajomymi. Dobrze zgrani ludzie zagwarantują, że wyjazd nie okaże się klapą. Nie ma nic gorszego niż wypad z osobami, które nieustannie jęczą i narzekają, że nic im się nie podoba, a mimo to same nie kwapią się do podsunięcia jakiejś alternatywy. Nie warto psuć sobie nerwów. W końcu to ma być oczyszczenie głowy, a nie czas na użeranie się z innymi.
ZAŁATW TRANSPORT I NOCLEGI
Gdy już wiemy gdzie i z kim, trzeba ogarnąć sprawę transportu i noclegu. Niestety, nikt jeszcze nie wymyślił - a szkoda - teleportacji do miejsca przeznaczenia, więc musimy zdać się na bardziej przyziemne rozwiązania, jak pociąg, autobus, samochód, czy - w przypadku dalszych destynacji - samolot. Naturalną siłą rzeczy samochód gwarantuje nam największą niezależność, umożliwiając jednocześnie organizację wyjazdów bardziej spontanicznych. Paliwo zawsze gdzieś się zatankuje. Gorzej z biletami, które warto kupić wcześniej, jeśli zależy nam na oszczędności gotówki.
Z noclegiem sprawa wydaje się być łatwiejsza niż z transportem. Jednak, choć miejsc noclegowych jest wszędzie sporo, to i tak trzeba się czasami nagimnastykować, by znaleźć odpowiadającą nam miejscówkę. Standardem już jest, że w okolicach tak zwanych długich weekendów o miejsce gdziekolwiek jest wyjątkowo trudno, szczególnie jeśli interesują nas krótkie pobyty. Dlatego, jeśli planujemy wyjazd w szczycie turystycznym - długie weekendy, ferie, wakacje - warto postarać się o wcześniejszą rezerwację, by potem nie być zmuszonym do płacenia za nocleg z dużą przebitką, lub spania w jakiejś podłej spelunie, gdzie strach oko zmrużyć, bo nie wiadomo, co nocą wylezie z materaca i jakie będzie miało w stosunku do nas zamiary.
STWÓRZ LISTĘ
To punkt powtarzany wszędzie i od bardzo dawna. Lista to niby nic wielkiego, a potrafi zdecydowanie usprawnić organizację przed wyjazdem i pomoże w znienawidzonym pakowaniu. Czy ktoś w ogóle się lubi pakować?
Dlatego, gdy już wiesz, gdzie, z kim i czym, łatwiej Ci będzie podjąć decyzję o tym, co zabrać, by niczego nie brakowało, a jednocześnie nie było potrzeby noszenia zbyt dużego bagażu.
Ja wiem, że tego się nigdy nie chce robić, że się ślęczy nad kartką i nigdy nie wie, co zabrać - ja tak mam - ale ostatecznie, ta chwila męczarni jest warta tego, by nie zapomnieć dokumentów, aparatu, biletów, mapy, czy gaci z golfem.
ZAPLANUJ TRASĘ
Wyjazd wyjazdem, ale przy założeniu, że nie będziemy przecież siedzieć na tyłku w hotelu, czy na kwaterze, warto się zorientować, co dana okolica ma nam do zaoferowania. Bogatsi o tę wiedzę stwórzmy sobie własną mapę z atrakcjami, do których zawitamy. Unikamy w ten sposób chaosu i strasznie wkurzającego pytania: No, to co robimy? Oczywiście modyfikacje trasy w trakcie wypadu są wskazane. Nic na siłę. W końcu na miejscu może okazać się, że coś, na co się napaliliśmy, jak szczerbaty na suchary, będzie punktem na mapie, który nie wzbudzi w nas żadnych emocji, ani nie dostarczy oczekiwanej rozrywki.
Czasem bywa też tak, że okazja pojawi się niespodziewanie. Bez szczegółowego planowania idziemy na żywioł. Warto dać się ponieść spontanicznym decyzjom. Nawet jeśli nie zaplanujemy naszych poczynań krok po kroku, też będzie fajnie. A o to przecież chodzi - Frajda przede wszystkim.
A jak wyglądają Wasze przygotowania wyjazdowe? Wielki plan logistyczny, czy prosty spontan z dnia na dzień?
Przychodzi taki moment, gdy codzienne obowiązki i rutyna zaczynają piętrzyć się na głowie i skutecznie odcinają nas od entuzjazmu i ene...
Coraz więcej osób przekonuje się do tego, że warto wędrować z kijkami trekkingowymi, a niektórzy idą o krok dalej i, podkręcając tempo, przechodzą na speed hiking. Wędrowcy i turyści wyposażeni w kije już nikogo na szlaku nie dziwią. Choć jeszcze kilka lat temu bywało różnie i wspomniany kijkowy ekwipunek spotykał się z zupełnym brakiem zrozumienia, a użytkownicy stawali się nawet obiektami kpin, czy innych podśmiechujek, gdy trafili na kompana rodem pan Ziutek spod budki z piwem, który za górskim entuzjastą potrafił krzyknąć: Te, chłopie/babo, narty ci się zgubiły!
Podejście ludzi (choć nie wiem, jak tam pan Ziutek) na szczęście się zmieniło i dostrzegli oni, że i takie "beznartowe" operowanie kijkami przynosi wiele pożytku dla ich użytkownika.
Naturalnie kije nie są niezbędne, ale te właściwie dobrane naprawdę ułatwiają długą wędrówkę, odciążając stawy biodrowe, kolanowe, czy kręgosłup. Szczególnie na stromych zejściach, gdy jeszcze do ziemi dociska nas dodatkowo ciężki plecak. Mając kijki, otrzymujemy dodatkowe punkty podparcia, co pozytywnie wpłynie na naszą równowagę. Ot, takie dwie kijkowe kończyny w gratisie, które przydadzą się zdecydowanie na terenach śliskich, podmokłych, czy piarżystych, kiedy to nasze nogi lubią stracić oparcie. Nie raz i nie dwa kijki pozwoliły mi zachować gębę w całości.
Jak dobrać optymalną długość kijków trekkingowych?
Chwała tym, którzy wymyślili kijki regulowane (teleskopowe). Tym sposobem, niezależnie od tego, ile mamy wzrostu, oraz po jakim terenie planujemy chodzić, możemy kije dopasować tak, by było nam jak najwygodniej. Jaką długość powinny więc mieć dobrze dobrane kije?
Wzrost w centymetrach x 0,66 = Długość kijków
Pomiar ten jest naturalnie tylko punktem wyjścia. Różnimy się przecież między sobą i nawet mierząc tyle samo, możemy mieć dłuższe/krótsze ręce od współtowarzyszy wędrówki, a to już będzie wymagało odpowiedniej korekty długości kijków.
WAŻNE: Gdy stoimy prosto i trzymamy kij prostopadle do podłoża, nasza ręka zgięta w łokciu powinna tworzyć kąt prosty. Niektórzy sugerują, by długość kija wydłużyć o ok. 2-3 cm. Zabieg ten ma sprawić, że wtedy, na przykład przy odpychaniu się, będziemy w stanie wykorzystać całą siłę i użytkowanie kijków stanie się jeszcze bardziej efektywne. Szczerze powiedziawszy, osobiście nie zauważyłam różnicy, ale sprawdzić zawsze warto, co Wam bardziej podpasuje.
Mając powyższe na uwadze, zmieniamy długość kijów w zależności od tego, czy idziemy w górę, czy też schodzimy. Na podejściach - skracamy, na zejściach - wydłużamy. Kije mają stanowić przedłużenie naszych rąk i w żadnym wypadku nie mogą nam przeszkadzać. Jeśli przeszkadzają, oznacza to, że ich długość nie jest odpowiednia. Nasz marsz ma być komfortowy, więc szkoda by było go sobie utrudnić tylko przez to, że źle wyregulowaliśmy nasze kije. A taka regulacja zajmuje dosłownie chwilę.
Wędrówka z dobrze wyregulowanymi kijami to nie tylko komfort i bardziej stabilny krok. Taka aktywność to również ogólnorozwojowe ćwiczenie dla organizmu, bo oprócz tego, że trenujemy nogi, dajemy się również wykazać naszym "bickom" i "trickom".
Zdjęcie pochodzi z pixaby.com, CC0, Simon
Coraz więcej osób przekonuje się do tego, że warto wędrować z kijkami trekkingowymi , a niektórzy idą o krok dalej i, podkręcając tempo...
Abyśmy mogli w pełni cieszyć się z górskiego wypadu, musimy zadbać nie tylko o odpowiedni ekwipunek, czy mapę, ale również regularnie dostarczać energii dla naszego organizmu.
Wiemy, że nie możemy zapominać o piciu. Jednak oprócz odpowiedniego nawodnienia, dostarczania sobie witamin, czy elektrolitów, równie ważne jest zaopatrzenie dla naszych żołądków.
I nie ma co tego faktu lekceważyć, bo baterie z drogocenną energią, którą możemy i chcemy pożytkować na wędrówkę po przeróżnych szlakach, muszą być regularnie doładowywane. A przecież chyba nikt nie chciałby, żeby odcięło mu prąd w samym środku niczego, gdy do domu daleko. Dlatego, by realizować nasze górskie cele, potrzebujemy siły, a tej nie pozyskamy z powietrza.
Co więc jeść podczas górskich wędrówek?
To, ile (oraz co) zapakujemy do plecaka przed wyjazdem, będzie zależało od tego, czy planujemy wypad kilku-, czy jednodniowy, oraz od aury w jakiej przyjdzie nam wędrować. O ile latem, częściej chce mi się pić, niż jeść, tak zimą, czy jesienią jest zwykle na odwrót i ciało domaga się częstszego ładowania energetycznych baterii.
Zadbajmy więc o to, by dopływ kalorii był na poziomie, który zagwarantuje nam komfortową wędrówkę, czy wspinaczkę. Niech prowiant będzie zróżnicowany, jednak nie zalecam spożywania posiłków bardzo tłustych, gdyż przy zmęczeniu mogą one wywołać mało komfortowe dolegliwości trawienne. Będziemy czuć się ciężko i cała frajda i powietrze ulecą z nas bardzo szybko. Warto postawić przede wszystkim na łatwo przyswajalne węglowodany. Nawet jeśli trzymacie dietę, taki "występek" Wam nie zaszkodzi, bo aktywność, jaka będziecie uskuteczniać zdecydowanie zniweluje te "jedzeniowe grzeszki".
ŚNIADANIE
Mimo, że normalnie mam problem, by rano coś przełknąć, tak w dniach wycieczkowych śniadanie zjadam obowiązkowo. Mam wtedy pewność, że po przejściu kilku kilometrów nie będę się słaniać na nogach. Gdy ruszamy z domu najczęściej wciągam płatki z mlekiem (zdecydowanie więcej w tym płatków niż mleka), jogurt/serek, ewentualnie kanapkę. Jeśli jesteśmy zbunkrowani w górach, najczęściej szamiemy kanapki z nieśmiertelnymi dodatkami z puszki. Konserwa i pasztet sprawdzają się najlepiej. Dopchać można się jakimś musli. W przypływie ochoty na ciepłe śniadanie (póki co, nie nosimy ze sobą turystycznych kuchenek, ani tym podobnych gadżetów), rzucamy się na schroniskową jajecznicę, której porcja zawsze okazuje się za mała. ;) Do tego oczywiście ciepła herbata.
PRZEKĄSKI
Szczerze? To nasz ulubiony aspekt górskiego żarcia. Wiecie dlaczego tak lubię te wszystkie plecakowe kieszonki? Bo można tam napchać samych pyszności. #dietassie Tak, mowa o czekoladzie - nieodłącznej towarzyszce górskich wojaży, batonikach, które ostro depczą czekoladzie po kosteczkowych piętach, musli w kieszonkowych porcjach. Kabanos też się nada i skutecznie uciszy głoda. W końcu nie samą czekoladą człowiek żyje. Do tego jeszcze można dorzucić owoce - jabłko, czy banana, ale tych nigdy nam się nie chce nosić. #lenie.
Szczerze? To nasz ulubiony aspekt górskiego żarcia. Wiecie dlaczego tak lubię te wszystkie plecakowe kieszonki? Bo można tam napchać samych pyszności. #dietassie Tak, mowa o czekoladzie - nieodłącznej towarzyszce górskich wojaży, batonikach, które ostro depczą czekoladzie po kosteczkowych piętach, musli w kieszonkowych porcjach. Kabanos też się nada i skutecznie uciszy głoda. W końcu nie samą czekoladą człowiek żyje. Do tego jeszcze można dorzucić owoce - jabłko, czy banana, ale tych nigdy nam się nie chce nosić. #lenie.
OBIAD/KOLACJA
To posiłek równie ważny, jak śniadanie, bo ma pomóc w regeneracji i nabraniu sił na kolejny dzień. Przyznaję, że po całodniowym galopowaniu po górskich szlakach, gdy organizm nałapie tlenu, jak wściekły, wieczorem włącza mi się takie gastro, że pochłonęłabym wszystkie przydźwigane zapasy. Ostatecznie głód zostaje okiełznany w bardziej cywilizowany sposób. Wybór menu w sercu gór mamy wprawdzie ograniczony, ale nie znaczy to, że mamy obgryzać własne palce. Klasyczną kanapkę zostawmy na koniec i jeśli mamy możliwość, zjedzmy coś ciepłego. Jak nie przepadam za szamą w płynie, tak w schronie zawsze jem zupę. Smakowo nie zawsze tyłek urywa, ale ciepło jest wręcz orgazmiczne dla zmarzniętego zimą brzucha. W górskich warunkach nie pogardzimy też "zupką chińską z Radomia", czy innym "gorącym kubkiem", a ze schroniskowych specjałów naszą największą sympatią cieszą się niezmiennie pierogi i smażony ser. Ciepłe, dobre, a zjedzone późnym popołudniem, czy wczesnym wieczorem nie obciążą nas i kolejnego dnia możemy wędrować sobie na lekko.
To posiłek równie ważny, jak śniadanie, bo ma pomóc w regeneracji i nabraniu sił na kolejny dzień. Przyznaję, że po całodniowym galopowaniu po górskich szlakach, gdy organizm nałapie tlenu, jak wściekły, wieczorem włącza mi się takie gastro, że pochłonęłabym wszystkie przydźwigane zapasy. Ostatecznie głód zostaje okiełznany w bardziej cywilizowany sposób. Wybór menu w sercu gór mamy wprawdzie ograniczony, ale nie znaczy to, że mamy obgryzać własne palce. Klasyczną kanapkę zostawmy na koniec i jeśli mamy możliwość, zjedzmy coś ciepłego. Jak nie przepadam za szamą w płynie, tak w schronie zawsze jem zupę. Smakowo nie zawsze tyłek urywa, ale ciepło jest wręcz orgazmiczne dla zmarzniętego zimą brzucha. W górskich warunkach nie pogardzimy też "zupką chińską z Radomia", czy innym "gorącym kubkiem", a ze schroniskowych specjałów naszą największą sympatią cieszą się niezmiennie pierogi i smażony ser. Ciepłe, dobre, a zjedzone późnym popołudniem, czy wczesnym wieczorem nie obciążą nas i kolejnego dnia możemy wędrować sobie na lekko.
Dlaczego jedzenie jest takie ważne?
Turystyka górska wiąże się zazwyczaj - o ile nie zamierzamy leżeć tydzień na Gubałówce - z długotrwałym wysiłkiem. Różnice wysokości robią swoje i potrafią dać w kość. Dlatego tak ważne jest, by wybierać dobrze, dostarczając sobie energii. W tym momencie Nutella będzie zdecydowanie lepszym rozwiązaniem niż wpierniczanie kiełków i trawy.
Najprościej - papu w górach przede wszystkim musi dostarczyć nam szybko energetycznego kopa, a aspekty zbilansowanej diety nie muszą nas w tym momencie obchodzić. :) Dlatego, śmiało, podzielcie się swoimi jedzeniowymi typami. Zakładam, że wyjdzie nam tutaj całkiem przyjemny i smaczny górski jadłospis.
Najprościej - papu w górach przede wszystkim musi dostarczyć nam szybko energetycznego kopa, a aspekty zbilansowanej diety nie muszą nas w tym momencie obchodzić. :) Dlatego, śmiało, podzielcie się swoimi jedzeniowymi typami. Zakładam, że wyjdzie nam tutaj całkiem przyjemny i smaczny górski jadłospis.
Abyśmy mogli w pełni cieszyć się z górskiego wypadu, musimy zadbać nie tylko o odpowiedni ekwipunek , czy mapę , ale również regularnie ...
Odkąd pamiętam, zdjęcia zawsze budziły we mnie masę pozytywnych emocji. Z nieukrywanym podziwem oglądałam doskonałe kadry mistrzów fotografii. Rozdziawiałam gębę na widok przepięknie uchwyconych - przede wszystkim górskich - krajobrazów. W tym wszystkim jednak zawsze najbardziej fascynowały mnie nocne zdjęcia miast. To jest niesamowita radocha dla oczu.
Niestety, posiadając przez długi czas najzwyklejszy aparat, nic nadzwyczajnego nie byliśmy w stanie uskutecznić. Ot, zwyczajne zdjęcia, dokumentujące nasze w większości górskie wypady. Teoretycznie, wraz ze zmianą aparatu na bardziej cywilizowany, powinna pójść radość z robienia fajniejszych fotek. I oczywiście radocha przyszła, ale kwestia ogarnięcia aspektów bardziej technicznych dalej leżała i kwiczała cicho.
Choć były możliwości, to jednak zdjęcia w dalszym ciągu robiliśmy na trybach automatycznych, ewentualnie przy drobnych kombinacjach z przysłoną. Tryb manualny jawił się nam niczym zło wcielone, które zaangażuje nas maksymalnie, a efekt naszych wygibasów będzie marny, czym nas tylko niepotrzebnie wkurzy. Poza tym, robiąc zdjęcia niczym Japończyk, pędząc po szlaku, raczej nie myśleliśmy o tym, by co chwilę coś ustawiać, kombinować i przestawiać.
W tym czasie zafascynowanie nocnymi kadrami nie malało i co jakiś czas podszeptywało: No weźcież te swoje szanowne tyłki, aparat, statyw i idźcie w miasto! Podszepty zdawały się być donośniejsze wtedy, gdy Marcin - uwielbiam jego zdjęcia - wspominał o długich czasach naświetlania, lub wrzucał co fajniejsze (nie tylko nocne) foto kąski na swojego instagrama.
W końcu odważyliśmy się zmierzyć z nocnym światłem. Na pierwszy ogień poszedł Wrocław. Kwestie techniczne kołatały gdzieś w głowie w postaci wyczytanych w internetach teorii, ale ostatecznie wszystko zlało się w jedną papkę i wszystkie zdjęcia powstawały metodą prób i błędów, na czuja, w myśl zasady - A co wyjdzie, jeśli tu pokręcę?... Grunt, że nic nie wybuchło.
Widok na Ostrów Tumski z Mostu Pokoju
Widok na Ostrów Tumski z Bulwaru Włostowica
ul. Katedralna
Katedra św. Jana Chrzciciela
Kościół Świętego Krzyża
Centrum Duszpasterskie Archidiecezji Wrocławskiej
Plac Katedralny
Muzeum Narodowe
Most Pokoju
Dolnośląski Urząd Wojewódzki
Most Grunwaldzki - Widok z ul. Fryderyka Joliot-Curie
ul. Wyszyńskiego
Tyłki nam zmarzły i paluchy zgrabiały, bo trochę pizgało. Ale chyba było warto i mimo, że zdjęciom daleko jeszcze do perfekcji, poziom naszego zajarania nimi był większy niż napalenie szczerbatego na suchary. :)
Jeśli macie jakieś pro typy, które pomogą nam jeszcze bardziej cieszyć się przyszłymi zdjęciami, nie obrazimy się, jeśli się niektórymi z nami podzielicie.
Odkąd pamiętam, zdjęcia zawsze budziły we mnie masę pozytywnych emocji. Z nieukrywanym podziwem oglądałam doskonałe kadry mistrzów fotograf...
Kiedy kilkanaście dni temu pojawiła się informacja o zapisach na pierwszą blogową konferencję we Wrocławiu - WroBlog, stwierdziłam, że wypadałoby w końcu ogarnąć temat i się na niej pojawić. Chociażby z tego względu, że w końcu jestem na miejscu, że nie ma potrzeby gnania w Polskę, na co dotychczas (bo większość taki blogowych spotkań jest w tygodniu) praca średnio pozwalała.
Z przyjemnością odebrałam maila od Kasi z Zapętlone, którym potwierdzała moje uczestnictwo. Nie obyło się oczywiście bez momentu zawahania, bo gdy - brzydko mówiąc - przeleciałam nazwiska na twarzoksiążkowej stronie wydarzenia, stwierdziłam, że nikogo nie kojarzę i... miałam nawet przez chwilę ochotę napisać do Kasi, że jednak nie dam rady się zjawić. Bo ze mnie to taki trochę dzikus jest... :D
Na całe szczęście mignęły mi dwie znane (póki co tylko z blogów, ale mocno przeze mnie kojarzone i lubiane) twarze: Asi z Króliczka Doświadczalnego i Marty z CodziennieFit. Krótka piłka - Idę. Gryźć mnie chyba nikt nie będzie, co się oczywiście potwierdziło i dziś mogę potwierdzić, że uszczerbku na zdrowiu nie doznałam, wszystkie kończyny całe i nieponadgryzane.
Po pracy rzuciłam się więc w radosnym turbo-galopie na tramwaj, by dokulać się sprawnie do Barbary. Moje uzbrojenie w postaci uśmiechu numer jeden zdechło jednak szybko, gdy współpasażerowie wspomnianego środka lokomocji próbowali zrobić ze mnie średnio udeptaną sardynkę. Ale, skoro zaprawiona jestem w górskich bojach, nie polegnę przecież w tramwaju - pomyślałam i wrzuciłam na paszczę uśmiech numer dwa. Na miejscu szybka rejestracja i można było zasiąść w oczekiwaniu na wystąpienia prelegentów.
Z tego miejsca pozdrawiam dziewczyny, z którymi siedziałam w bezpośrednim sąsiedztwie - Bernadettę i Anię, ale moja małomówność nie pozwoliła nam na nawiązanie bliższej rozmowy. Jednak ich blogi sobie nadrobię, bo - jakem mały szpieg - adresy blogów sobie zapamiętałam. Ha!
Wystąpienia prelegentów dostarczyły sporej dawki informacji - mniej lub bardziej znanych, ale jak najbardziej wartościowych - i humoru. Przekaz okraszony dowcipem jest najlepszy i dobrze zapada w pamięć. Zdecydowanie. Paulina (stresowałam się z Tobą), Asia (Minionki rulezzz), Tomek (od oglądania pomidorowych zdjęć zaczynało burczeć w brzuchu) i Radzka (pogromczyni damskiej garderoby) zrobili robotę. Serio, bo jeśli ktoś do mnie mówi, a ja nie ziewam, to znaczy, że gada fajnie i z sensem. Czego chcieć więcej.
Po prelekcjach krótka wizyta na After Party i pogaduchach w Szklanej Ćmie. Nasz stolik podsunął kolejne nowe twarze do poznania. Ze swojej strony będę sobie obserwować poczynanie motocyklowego małżeństwa z Odrobiny Raju.
Cieszę się, że poszłam na spotkanie, bo fajnie jest pogadać z ludźmi, których jara słowo pisane i nie patrzą się na Ciebie ze zdziwieniem i prośbą o wyjaśnienie pt. Ale, że po co komu blogi?!
Kiedy kilkanaście dni temu pojawiła się informacja o zapisach na pierwszą blogową konferencję we Wrocławiu - WroBlog , stwierdziłam, że...
Gdy przychodzi jesień zwalniamy, czasami wręcz wchodzimy w tryb czuwania, bunkrując się w bazie z koca, z książką w ręku, czy ulubionym serialem na ekranie. To chwile bardzo pozytywne, nie przeczę, bo taki odpoczynek przydaje się każdemu. Jednak również jesienią warto wykrzesać z siebie trochę więcej niż zaleganie na kanapie.
Jesień jest doskonałą porą roku, by na nowo odkrywać górskie destynacje. Również te, które już wcześniej odwiedzaliśmy. Brak upałów, delikatniejsze światło słoneczne, poranne mgły, czy wszechobecne kolory sprawią, że nawet najbardziej znane miejsca nas zaskoczą.
Dodatkowo, korzystając z faktu, że temperatury są bardziej przyjazne i po kilku krokach nie zalewa nas fala potu, możemy spróbować czegoś nowego, co podkręci naszą górską aktywność, pozytywnie wpłynie na kondycję i pozwoli lepiej dotlenić organizm, a to przyda się szczególnie tym, którzy mają siedzącą pracę. Tej jesieni (i każdej kolejnej też, a co) nawiązujemy przyjaźń ze speed hikingiem. Ale bez obaw, nie zostaniemy biegowymi ultrasami.
Speed hiking - Z czym to się je?
Gdy wędrujesz po górach, idziesz raczej spokojnym, czasem wręcz spacerowym tempem (no, chyba że Ci się trasa pomyrdała i musisz zapitalać, żeby zdążyć do schornu/ na autobus, etc. przed nocą), robiąc fotkę każdej napotkanej skale, czy latającym motylkom i kontemplując otaczającą Cię przyrodę. I to jest super.
Tym razem jednak spinamy cztery litery i... przyspieszamy. Utrzymujemy stałe, ale szybkie tempo energicznego marszu (nie biegniemy!), dostosowując je zależnie od tego, czy akurat podchodzimy w górę, czy przemieszczamy się w dół. Nie muszę chyba dodawać, że przy zejściu nasze prędkości zostaną podkręcone. Uważajcie więc na Wasze cenne kopytka.
Jak zacząć?
Wyjściem do speed hikingu ma być przede wszystkim wędrówka i przemierzanie szlaków. Będzie odbywać się tylko w szybszym tempie. Gdy chcesz spróbować swoich sił, nie pakuj się od razu w najwyższe góry, czy trasy, które zajęłyby Ci cały dzień. No, chyba że chcesz wypluć płuca, a jęzorem pozamiatać wszystkie okoliczne skałki.
Rozpoczynamy z głową, od mniej wymagających celów. Wybieramy krótkie trasy, wzgórza, łagodniejsze pagórki. W ten sposób przyzwyczaimy organizm do wysiłku, z czasem coraz większego. Ważne, żeby nie było zbyt płasko. Płaskie to mamy chodniki w mieście - wystarczy.
W zależności od tego, jak będziemy się czuli, możemy wydłużać dystans każdej kolejnej wycieczki "na speedzie". W ten sposób poprawimy wydolność naszego organizmu, a nasze serducha będą nam wdzięczne.
Jak się ubrać i co ze sobą zabrać?
Jakby nie było, ruszamy w góry, więc górski ekwipunek to podstawa. Musimy go jednak trochę odchudzić, żebyśmy mogli się sprawnie poruszać. Będziemy się w końcu przemieszczać dużo szybszym niż zwykle tempem, więc nie możemy się zbytnio obciążać.
Odpadają więc wielkie plecaki, po których założeniu na plecy, uginają nam się kolana. Zdecydowanie musimy podstawić na lżejsze obuwie, bo w przeciwnym razie szybko będziemy powłóczyć nogami, którym po prostu będzie zbyt ciężko. Do pełni szczęścia zabieramy ze sobą lekkie kijki oraz coś na ząb, co doda nam energetycznego kopa, no i piciu - wiadomo.
To co? Jaką sobie robicie tę jesień? Aktywną, czy będziecie ją przeżywać wyłącznie z poziomu kokonu wymoszczonego z koca?
Gdy przychodzi jesień zwalniamy, czasami wręcz wchodzimy w tryb czuwania, bunkrując się w bazie z koca, z książką w ręku, czy ulubionym se...
Mówiąc, czy myśląc "górska wędrówka" od razu nasuwają nam się pozytywne aspekty tej aktywności - radość, wolność, frajda, przestrzeń, pokonywanie własnych słabości. Niech każdy z Was dopisze tutaj, co uważa za stosowne.
To aktywność, której możemy oddawać się z powodzeniem zarówno w samotności, jak i w grupie, bez względu na płeć, czy wiek. Same pozytywy. W tym wszystkim trzeba jednak pamiętać, by do wszelkich górskich aktywności podchodzić przede wszystkim odpowiedzialnie.
Odpowiednie przygotowanie, skompletowanie ekwipunku, rozeznanie w terenie, mogą okazać się niewystarczające, jeśli wyłączymy myślenie, a odpowiedzialność zostawimy w domu. O ile, jeśli wędrujemy sami, odpowiadamy tylko za siebie i raczej nikomu innemu nie wyrządzimy żadnej szkody, tak w przypadku wypadu w grupie jesteśmy odpowiedzialni za siebie nawzajem. Funkcjonujemy (w każdym razie powinniśmy) jako grupa, a nie poszczególne indywidua, mające w nosie innych.
Pojawiające się jednak co jakiś czas wiadomości z gór, jak i własne obserwacje poczynione na szlakach, pokazują, że z tą odpowiedzialnością za grupę, jako całość, bywa różnie i niestety nie zawsze wygląda to różowo.
Pozwólcie, że przytoczę pewną scenę, na którą trafiliśmy wędrując kiedyś sudeckim szlakiem w okolicach Szrenicy. Rzecz miała miejsce przy radio-telewizyjnej stacji przekaźnikowej nad Śnieżnymi Kotłami. Nie spodziewajcie się dialogu między członkami tamtejszej sześcioosobowej grupy.
- Szybciej! Takim tempem to my nigdzie nie zdążymy!
- No szybciej, mówię! Co się tak guzdrzecie?!
- Ruchy, ruchy! Zapierdalać, bo nam wyciąg do Szklarskiej spierdoli!
- Napierdalać, kurwa!
Jeśli myślicie, że byliśmy świadkami jakiejś wojskowej musztry, czy sprawdzania rekrutów, to jesteście w błędzie. Fakt, może ten wykrzykujący był jakimś niespełnionym wojskowym, ale tego się nie dowiemy.
Wspomniana sześcioosobowa grupka składała się ze wspomnianego krzykacza i pięciu chłopaczków w wieku, góra, może 10 lat. Nie wiemy, czy to był ojciec, czy nauczyciel, czy inny opiekun, jednak to, co zaprezentował i w jakiś sposób traktował swoich, jakby nie było, podopiecznych, było karygodne. Liczył się dla niego tylko jego chory cel. Za nic miał to, że dzieciaki były już praktycznie bez siły, biegły za nim bez tchu, wlekąc plecaki zawieszone już na jednym ramieniu, z pustymi butelkami po wodzie. Obraz nędzy i rozpaczy.
Wszelkie sugestie z ust różnych mijających grupę osób, że przecież to dzieci, że trzeba zwolnić, że jeszcze długo będzie jasno i spokojnie zejdą do Szklarskiej Poręby, kończyły się tylko okrzykiem rozjuszonego "przewodnika".
- Nie wpierdalaj się!
Wieczorem, w schronisku na Hali Szrenickiej dowiedzieliśmy się od innych nocujących, że koleś gonił tych chłopaczków już od Śnieżki. Jaki był tego cel, tego nie wie nikt.
Chciałabym, by przytoczona sytuacja była fikcyjna. Niestety. Przypomina nam się za każdym razem, gdy pojawiają się głosy o nieodpowiedzialnym podejściu organizatorów wycieczek z grupą.
Najczęstszym zastrzeżeniem jest fakt niedostosowania trasy wędrówki do kondycji i umiejętności wszystkich uczestników wycieczki. Jeśli wędrujemy samotnie, możemy porywać się i z motyką na słońce, jeśli taka jest nasza wola, ale jeżeli tworzymy grupę, to wszystko MUSI być dostosowane do jej najsłabszego ogniwa. I nie chodzi tutaj bynajmniej o wytykanie słabości. Chodzi o to, by każdy mógł czerpać radość z bezpiecznego obcowania z górami.
Gdy ktoś z grupy idzie wolniej, nie poganiamy go, ani nie zostawiamy samego w tyle. Zwalniamy, wracamy do wolniejszej osoby, by iść razem i wspólnie się motywować, jeśli planujemy kontynuowanie wędrówki. Jeśli jednak uczestnik nie jest w stanie iść dalej, powinniśmy zrobić przerwę, odpowiednio skrócić trasę lub zawrócić, a nie brnąć dalej, narażając zdrowie osłabionego turysty.
To niby niewiele, jednak różne sytuacje pokazały już, że najczęściej zapomina się o sprawach najbardziej oczywistych, spychając tym samym odpowiedzialność na margines. A przecież góry nie uciekną. dbajmy więc nie tylko o siebie, ale też o naszych górskich towarzyszy.
Ja w każdym razie nie wyobrażam sobie, że ktoś nagle zaczyna mnie poganiać, czy oleje fakt, że zostałam z tyłu, bo najzwyczajniej w świecie nie uprawiam górskiej łazęgi w galopującym i szaleńczym tempie.
Ja w każdym razie nie wyobrażam sobie, że ktoś nagle zaczyna mnie poganiać, czy oleje fakt, że zostałam z tyłu, bo najzwyczajniej w świecie nie uprawiam górskiej łazęgi w galopującym i szaleńczym tempie.
Mówiąc, czy myśląc "górska wędrówka" od razu nasuwają nam się pozytywne aspekty tej aktywności - radość, wolność, frajda, prz...
Jesień to nie tylko czas spacerów, biegania po liściach i kolorowych krajobrazów. To również te dni w roku, kiedy robi się chłodniej, pogoda nie zawsze rozpieszcza, wiatr potrafi przewiać niespodziewanie, a deszcz lunąć bez zapowiedzi.
Przy takiej aurze żniwo zaczynają zbierać choróbska, będące na zleceniu gorączki, kaszlu i kataru, dziesiątkując obecnych w szkołach oraz zakładach pracy. Tym samym ulice i komunikacja zbiorowa pełne są prychających osobników, posyłających zarazki dalej. Przychodnie przeżywają wzmożone oblężenie, które łatwo można rozpoznać po braku reakcji pań rejestratorek na telefony, oraz po tabunie osób koczujących przy okienku i próbujących umówić się do lekarza. Obrazu chorobowego armagedonu dopełniają prawdziwi mężczyźni, którzy umierając każdego dnia bardziej, namiętnie spisują testamenty. Bo katarek. Albo kaszelek. No, ogólna słabość.
Na szczęście można temu zaradzić. Panowie, sorry, testamenty muszą poczekać. :) Nie taka ta chorobowa jesień straszna, jak by się wydawać mogło. Przeziębienia mają to do siebie, że choć przychodzą szybko i niespodziewanie rozkładają na łopatki, to jednak możemy z nimi skutecznie walczyć. Na dodatek nie ma potrzeby szpikowania się od razu garściami aptecznych medykamentów, bo istnieją sprawdzone, domowe sposoby na walkę z jesienną niedyspozycją. Teraz katar, czy kaszel, nawet jeśli się pojawią, nie będą już takie straszne i dokuczliwe.
Przeziębienie - Ratunku!
Jeśli już dopada nas choroba, musimy odpuścić nasz codzienny pęd i porządnie się wygrzać. Kokon z koca i dodatkowe skarpety to podstawa. Sen też nie zaszkodzi. Do tego zbroimy się w arsenał naturalnych specyfików, które powalczą z wszędobylskimi wirusami, złagodzą kaszel, czy ból gardła i jeszcze wpłyną pozytywnie na naszą odporność. Jedziemy! Tylko nie narzekajcie, że czegoś nie lubicie. W końcu mamy się leczyć, a nie ucztować.
CZOSNEK
Traktowany przez wielu, jak naturalny antybiotyk. Nie bez powodu, bo działa bakteriobójczo i przeciwzapalnie. Zwalcza infekcje, a nawet obniża ciśnienie krwi. Może niekoniecznie będziesz w stanie rozgryzać czosnek bez niczego, ale już dodanie go do kanapek zrobi swoje. Ja osobiście preferują czosnkową miksturę do picia. Dla niektórych znienawidzony smak dzieciństwa, którym raczyły nas babcie. Mowa o mleku z czosnkiem, miodem i masłem. /Kubek mocno ciepłego mleka, zmiażdżony ząbek lub dwa czosnku, łyżka miodu, łyżeczka masła/ Nie powiem, chuchem można potem zabić samego Drakulę, ale rozgrzewa i działa. A o to przecież chodzi.
OSTRE PRZYPRAWY
Działają przede wszystkim rozgrzewająco. Mają również zbawienny wpływ przy napadach męczącego kaszlu, który spowodowany jest zalegającą w oskrzelach wydzieliną. Działają podobnie do aptecznej, paskudnej w smaku Flegaminy. Rozrzedzają zalegającą flegmę, ułatwiają odkrztuszanie. Warto więc mocniej przyprawić codzienne potrawy, do herbaty wrzucić imbir, a kawę wzbogacić cynamonem.
SIEMIĘ LNIANE
Choć wydawać by się mogło, że te niepozorne ziarenka nijak sprawdzą się w walce z chorobowymi dolegliwościami, to jednak ich właściwości potrafią zdziałać cuda. Siemię lniane działa przede wszystkim łagodząco na podrażnioną błonę śluzową. Doskonale sprawdza się przy bólu gardła, czy zapaleniu krtani. Po raz kolejny robimy miksturę do wypicia. 3 łyżeczki siemienia zalewamy wodą i gotujemy kilka minut, lub zalewamy wrzątkiem. Odstawiamy do przestygnięcia. Woda z ziarnami zmieni konsystencję na podobną do kisielu. Teraz nie pozostaje nic innego, jak tę miksturę zjeść/wypić. Fakt, nie wygląda porywająco, ale nie ma żadnego odrzucającego smaku. Można dodać trochę cytryny i miodu, mając jednak na uwadze fakt, że mocno podrażnione gardło z miodem się nie polubi.
SZAŁWIA
To kolejny naturalny specyfik, który wspomoże naszą walkę z bólem gardła. Mocno zaparzoną herbatę z szałwi wykorzystujemy jako płukankę do gardła i stosujemy ją co najmniej rano i wieczorem. Ból zostanie złagodzony, chrypka zacznie mijać.
HERBATA Z LIPY I/LUB CZARNEGO BZU
W ramach nagrody za to, że dzielnie znosiliście zajadanie się czosnkiem, konsumowanie mikstur wątpliwego smaku i wyglądu, zasłużyliście na coś, co nie tylko wspomoże walkę z przeziębieniem, ale będzie również pyszne. Pora na herbaty z suszu.
Do wyboru macie susz z kwiatów lipy oraz czarnego bzu. Przygotowanie jest banalnie proste. Wystarczy zalać porcję suszu gorąca wodą. Niech się zaparzy i trochę przestygnie. Następnie dodaję miód i cytrynę. Tyle. :) Tylko pamiętajcie, by wszystkie dodatki do herbat (miód, cytrynę, imbir, etc.) dodawać, gdy napój będzie już przestudzony. Wrzątek niszczy cudowne właściwości tych naturalnych wspomagaczy. A tak na marginesie, to dla tych herbat nie warto czekać na przeziębienie i warto się nimi raczyć na co dzień, szczególnie w czasie jesiennej szarugi.
Pozostawiam Was z życzeniami zdrowia i zachęcam jednocześnie do podzielenia się Waszymi domowymi patentami na szybkie zwalczanie chorobowych niedogodności. Przy obecnej aurze będą jak znalazł.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, jairojehuel
Jesień to nie tylko czas spacerów, biegania po liściach i kolorowych krajobrazów. To również te dni w roku, kiedy robi się chłodniej, pogo...
Dopóki jakiś problem nas nie dotyczy, nie zaprzątamy nim sobie głowy. Z takim samym nastawieniem podchodzimy do wszelkich przypadłości chorobowych. Szczególnie tych groźnych, które stają się dla nas swoistym tabu - w myśl zasady: skoro o tym nie rozmawiam, to tego nie ma. Niestety, to duży błąd, bo w przypadku braku szybkiej reakcji i możliwości podjęcia leczenia, choroby zbierają śmiertelne żniwo.
Jeśli już zastanowimy się nad tematem, to poważne i ciężkie schorzenia, jakie mogą dopaść nasz organizm, umiejscawiamy w bliżej nieokreślonej, dalekiej przyszłości, kiedy już będziemy starzy, a szwankujące zdrowie będzie wpisane w naszą codzienność.
Jest jednak choroba, która nie czeka na to, aż przeżyjemy życie, zrealizujemy wszystkie cele, marzenia i usiądziemy, by wspominać to wszystko, czego doświadczyliśmy. To prawdziwa sucz, która nie wybiera. Przychodzi znienacka, bez skrupułów rujnując życie nie tylko starszym, ale i tym całkiem młodym. To Białaczka. Nowotwór krwi. Rak.
Każdego dnia, w Polsce i na całym świecie, ludzie dowiadują się, że zachorowali, a tym samym rozpoczynają bardzo nierówną walkę z tym schorzeniem. Bo w tym przypadku nie wystarczy syropek i kilka tabletek. Potrzebny jest oręż większego kalibru - przeszczep szpiku lub komórek macierzystych. I tutaj zaczynają się schody, bo tychże komórek nie można przeszczepić od każdego. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Wyścig, w czasie którego wielu poległo, bo nie udało się znaleźć odpowiedniego dawcy.
By zostać potencjalnym dawcą, nie trzeba wiele. Jeśli masz ukończone 18, a jeszcze nie skończyłeś 55 lat, ważysz minimum 50 kg, nie jesteś uzależniony, nie chorujesz na choroby zakaźne, czy inne nowotwory, nie masz chorób szpiku, czy endokrynologicznych, kwalifikujesz się, by zostać dawcą. Przemyśl to. Jeśli tego nie czujesz, nie rejestruj się, by nie dawać złudnej nadziei oczekującym. Najważniejsze, by podejść do sprawy świadomie i poważnie.
Patyczki z materiałem zostaną odpowiednio przebadane i jeśli analiza przebiegnie pomyślnie, po około 3-4 miesiącach zostaniesz wpisany do bazy potencjalnych dawców.
W większości przypadków pobranie komórek macierzystych następuje z krwi obwodowej i wygląda podobnie do zwykłego pobrania krwi. Trwa tylko dłużej.
W niektórych przypadkach konieczne jest pobranie materiału z talerza kości biodrowej. Ten zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, trwa godzinę i wymaga pozostania w szpitalu/klinice. Nie niesie jednak ze sobą wielkiego ryzyka powikłań. Organizm bardzo szybko nadrobi straty, więc pobór komórek macierzystych czy szpiku nie będzie miał negatywnego wpływu na jego dalsze funkcjonowanie. Aby całkowicie rozwiać swój strach i niepewność, przeczytaj odpowiedzi DKMS i się zarejestruj.
#bioredobuzi, Ty też weź i bądź dla kogoś szansą na zdrowie i życie.
Jeśli już zastanowimy się nad tematem, to poważne i ciężkie schorzenia, jakie mogą dopaść nasz organizm, umiejscawiamy w bliżej nieokreślonej, dalekiej przyszłości, kiedy już będziemy starzy, a szwankujące zdrowie będzie wpisane w naszą codzienność.
Jest jednak choroba, która nie czeka na to, aż przeżyjemy życie, zrealizujemy wszystkie cele, marzenia i usiądziemy, by wspominać to wszystko, czego doświadczyliśmy. To prawdziwa sucz, która nie wybiera. Przychodzi znienacka, bez skrupułów rujnując życie nie tylko starszym, ale i tym całkiem młodym. To Białaczka. Nowotwór krwi. Rak.
Każdego dnia, w Polsce i na całym świecie, ludzie dowiadują się, że zachorowali, a tym samym rozpoczynają bardzo nierówną walkę z tym schorzeniem. Bo w tym przypadku nie wystarczy syropek i kilka tabletek. Potrzebny jest oręż większego kalibru - przeszczep szpiku lub komórek macierzystych. I tutaj zaczynają się schody, bo tychże komórek nie można przeszczepić od każdego. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Wyścig, w czasie którego wielu poległo, bo nie udało się znaleźć odpowiedniego dawcy.
Dlaczego to takie trudne?
Walka z rakiem krwi jest możliwa tylko i wyłącznie dzięki dawcom. Jednak Dawca nie może być osobą z przypadku. Jego cechy tkankowe muszą jak najbardziej zgadzać się z tymi Biorcy. O takim dawcy mówimy wtedy, że jest genetycznym bliźniakiem biorcy. Mówiąc "bliźniak" od razu nasuwa się myśl, by dawcy szukać w rodzinie. Niestety nie jest tak kolorowo i jedynie 25% pacjentów znajduje swojego genetycznego bliźniaka wśród bliskich. Pozostałe 75% chorych musi szukać szczęścia u dawców niespokrewnionych, żyjących w całej globalnej wiosce. I to jest największa trudność. To szukanie igły w globalnym stogu siana, a jednak poszukiwania te potrafią zakończyć się sukcesem.Jak pomóc?
Jedynym sposobem na zwiększenie szansy na pomoc chorym jest systematyczne poszerzanie bazy potencjalnych dawców. Na świecie zarejestrowanych jest ich ok. 25 milionów. W Polsce, w bazie Fundacji DKMS liczba ta wynosi ok. 750 tysięcy. Jeśli wziąć pod uwagę liczbę ludzi na całym świecie, to te ilości wcale nie są oszałamiające, dlatego tak ważne jest, by ta baza się rozrastała, a ludzie zyskiwali świadomość tego, że bycie dawcą nie jest niczym strasznym, czy traumatycznym. W przypadku zgodności staje się szansą na nowe, wolne od choroby życie biorcy.By zostać potencjalnym dawcą, nie trzeba wiele. Jeśli masz ukończone 18, a jeszcze nie skończyłeś 55 lat, ważysz minimum 50 kg, nie jesteś uzależniony, nie chorujesz na choroby zakaźne, czy inne nowotwory, nie masz chorób szpiku, czy endokrynologicznych, kwalifikujesz się, by zostać dawcą. Przemyśl to. Jeśli tego nie czujesz, nie rejestruj się, by nie dawać złudnej nadziei oczekującym. Najważniejsze, by podejść do sprawy świadomie i poważnie.
#bioredobuzi
Gdy podejmiesz decyzję o rejestracji, wejdź na stronę PatyczekDoBuzi.pl, gdzie zamówisz zestaw z patyczkami, których będziesz potrzebować do pobrania wymazu z ust, pocierając nimi wewnętrzną stronę policzków. Tak przygotowane patyczki oraz dokładnie wypełniony formularz odsyłasz na adres Fundacji DKMS. Tyle i aż tyle.Patyczki z materiałem zostaną odpowiednio przebadane i jeśli analiza przebiegnie pomyślnie, po około 3-4 miesiącach zostaniesz wpisany do bazy potencjalnych dawców.
Ale nie będzie bolało?
Przyznaję szczerze, że wszelkiej maści przeszczepy jawiły mi się zawsze jako procesy bardzo bolesne, a pobranie szpiku roztaczało wizję dziabania w kręgosłupie wielką igłą. Nic z tych rzeczy.W większości przypadków pobranie komórek macierzystych następuje z krwi obwodowej i wygląda podobnie do zwykłego pobrania krwi. Trwa tylko dłużej.
W niektórych przypadkach konieczne jest pobranie materiału z talerza kości biodrowej. Ten zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, trwa godzinę i wymaga pozostania w szpitalu/klinice. Nie niesie jednak ze sobą wielkiego ryzyka powikłań. Organizm bardzo szybko nadrobi straty, więc pobór komórek macierzystych czy szpiku nie będzie miał negatywnego wpływu na jego dalsze funkcjonowanie. Aby całkowicie rozwiać swój strach i niepewność, przeczytaj odpowiedzi DKMS i się zarejestruj.
#bioredobuzi, Ty też weź i bądź dla kogoś szansą na zdrowie i życie.
Mamy jeden cel: znaleźć Dawcę dla każdego Pacjenta potrzebującego przeszczepienia szpiku lub komórek macierzystych.
Fot. © DKMS
Dopóki jakiś problem nas nie dotyczy, nie zaprzątamy nim sobie głowy. Z takim samym nastawieniem podchodzimy do wszelkich przypadłości chor...
O alkoholu napisano i powiedziano już wiele, każdorazowo wywołując emocje i nierzadko burzliwe dyskusje, mimo że trunki maści wszelkiej są przecież dla ludzi i produkuje się je na potęgę. I dobrze. Problem pojawia się wtedy, gdy konsumpcji nie jest po drodze z umiarem. Pół biedy, jeśli jedynym minusem nadmiernego spożycia jest dziki kac i stwierdzenie, że już nigdy więcej. Gorzej, gdy balanga, skutkuje poważnym uszczerbkiem na zdrowiu, a nawet zagraża życiu.
Poruszam ten temat z prostego powodu. Znalazły się bowiem osoby, które (chyba) w ramach uzupełnienia tekstu o tym, co pić w trakcie górskich wędrówek, sugerowały napoje procentowe.
Pić, czy nie pić?
Specyfiki alkoholowe na terenach górskich były, są, mają się niezmiennie dobrze i będą istniały dopóty, dopóki żyć będą ich zwolennicy - czyli zawsze. Któż z nas nie spróbował góralskiej herbatki z prądem, czy też grzanego wina lub piwa, rozgrzewających i pachnących przyprawami. Chyba tylko ten, kto alkoholu nie pije w ogóle. Żadnego.
W tym miejscu, ze swojej strony powiem: Pić. Jednak z głową i umiarem. Szklaneczka ulubionego trunku wypita wieczorem na kwaterze, w miłym towarzystwie, przy rozprawach o minionej wędrówce, nie zaszkodzi, a tylko wspomoże zacieśnianie się górskich kontaktów.
Zimne piwo po długim marszu w upale, czy grzaniec po zimowej wyrypie potrafią zrobić dobrze. Jednak nikt nie zna naszego organizmu i jego reakcji lepiej niż my, więc to my musimy potrafić ocenić, ile wieczorem skonsumujemy, nie robiąc sobie przy tym krzywdy, nie przeszkadzając innym nocującym na kwaterze i nie osłabiając się na kolejny dzień wędrówki.
Odnośnie samych gór i spożywania trunków bezpośrednio na szlaku, powiem: Nie pić. Alkohol nie jest najwłaściwszym towarzyszem górskich wypadów, a doradcą w czasie marszu jeszcze gorszym. Potwierdzeniem tego są wszystkie akcje ratunkowe TOPR-u, czy GOPR-u po tym, kiedy delikwent w stanie upojenia nie jest w stanie samodzielnie zejść z góry, narażając przy tym nie tylko siebie, ale i osoby mu towarzyszące.
Również w tym temacie aktualne i trafne będzie stwierdzenie, że pić i odnaleźć się w danej sytuacji trzeba umieć. Obserwacje jednak pokazały już wielokrotnie, że nie każdy posiadł tę umiejętność.
Nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że szlak to nie stolik barowy, w który w najgorszym przypadku będzie można wbić gwoździa opadającym z upojenia łbem. Szlak to góry, a te są wymagające i potrafią sponiewierać. Najmocniej tych niepokornych.
Herbata z prądem będzie jak najbardziej ok (pod warunkiem, że to faktycznie będzie herbata z wkładką, a nie sama wkładka), ale już wyżłopanie flachy na głowę wieczorem będzie skrajnie głupie. Kac nam wędrówki nie umili, a w dodatku prawie na pewno spowolni.
Równie nieodpowiedzialne będzie picie w trakcie wędrówki, szczególnie na stromych podejściach, czy szczytach, z których czeka długa droga powrotna. Nigdy nie będziemy w stanie przewidzieć reakcji zmęczonego organizmu, wystawionego na wzmożone działanie słońca, czy dotkliwe zimno. Wtedy nawet łyk może sprawić, że w głowie zacznie nam latać helikopter, a nogi zaczną żyć po swojemu, mając zupełnie wywalone na nasz zmysł równowagi.
W żadnym wypadku nie zamierzam tutaj uprawiać jakiegoś naciąganego moralizatorstwa, czy zabraniać spożycia. Co to, to nie. Niech każdy sam podejmuje decyzje. Ale serio, góry to nie miejsce, by obalić kratę piwa, a potem cisnąć na Orlą Perć, gdy już się włączy tryb supermana i nieśmiertelności.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, tookapic
O alkoholu napisano i powiedziano już wiele, każdorazowo wywołując emocje i nierzadko burzliwe dyskusje, mimo że trunki maści wszelkie...
