Jeśli chodzi o mnogość atrakcji i możliwości na spędzanie wolnego czasu, Góry Sowie należą w tej materii bez dwóch zdań do dolnośląskiej cz...
Góry Izerskie to doskonały wybór dla wszystkich, którzy czas wolny spędzany na łonie natury lubią wycisnąć jak cytrynę. Czego tam nie ma? - Chyba tylko tłumów, po sezonie na pewno (oby jak najdłużej) 😊
Za to do wyboru mamy mnóstwo szlaków pieszych, tras rowerowych, skalnych formacji, punktów widokowych, szczytów akuratnych na krótkie spacery i miejsc takich, w których czas zdaje się, że się zatrzymał.
Góry Izerskie to doskonały wybór dla wszystkich, którzy czas wolny spędzany na łonie natury lubią wycisnąć jak cytrynę. Czego tam nie ma? -...
Gęsta siatka szlaków turystycznych w Górach Izerskich już sama w sobie zachęca do poznania tych terenów, a jeśli dołożyć do tego liczne atrakcje przyrodnicze i możliwość oddawania się sportowym aktywnościom, region ten staje się strzałem w dziesiątkę, gdy przychodzi do planowania krótszych i dłuższych eskapad, wyjazdów weekendowych czy urlopowych.
Nie będzie czasu na nudę i każdy znajdzie coś dla siebie - mały, duży, rowerzysta i zapalony piechur.
Czechy
- 12.1.23
GÓRY IZERSKIE: Jizera & Torfowisko na Čihadle - spokojny spacer z miejscowości Smědava
Gęsta siatka szlaków turystycznych w Górach Izerskich już sama w sobie zachęca do poznania tych terenów, a jeśli dołożyć do tego liczne atr...
Góry Izerskie to obszar dający wiele radości z jego eksploracji i outdoorowych aktywności tamże.
Choć po polskiej stronie wędrówki czy jazda rowerem odbywają się pod osłoną lasu, a szlaki i ścieżki nie są szczególnie widokowe, co niektórzy określą nawet mianem nudnych, tak po czeskiej stronie tych gór atrakcji i różnorodności nie brakuje.
Czechy
- 23.12.22
GÓRY IZERSKIE: Hejnice, Ořešník i malownicze wodospady Malý Štolpich oraz Velký Štolpich
Góry Izerskie to obszar dający wiele radości z jego eksploracji i outdoorowych aktywności tamże. Choć po polskiej stronie wędrówki czy jazd...
Nie zawsze mamy czas i możliwości na długie górskie eskapady. Czasem to po prostu dłuższa przerwa w podróży samochodem. Ot tak, dla rozprostowania i rozruszania kości. To dobry sposób, by dotrzeć do miejsc, w które specjalnie byśmy się nie wybrali, bo taki jednorazowy wypad byłby logistycznie mało opłacalny. Spędzanie większości czasu na dojeździe zwykle skutecznie nas odstrasza od wyboru pewnych destynacji.
Nie zawsze mamy czas i możliwości na długie górskie eskapady. Czasem to po prostu dłuższa przerwa w podróży samochodem. Ot tak, dla rozpros...
Góry Świętokrzyskie, będące jednymi z najstarszych gór w naszym kraju, to nie tylko miejsca, z których niewątpliwie słyną - należąca do Korony Gór Polski Łysica, Święty Krzyż czy Gołoborze.
To górskie pasmo jest bowiem niczym skarbiec, z którego do woli możemy czerpać pomysły na wycieczki. A tych - wycieczek, oczywiście - możemy uskuteczniać bez liku, zanurzając się w świecie rezerwatów przyrody, archeologii, prehistorii, zamków, miejscowych legend, czarownic, nierzadko tragicznej i bolesnej historii czy... literatury.
Ciekawe Miejsca
- 5.12.22
Góry Świętokrzyskie: Najciekawsze miejsca i atrakcje, które warto odwiedzić
Góry Świętokrzyskie, będące jednymi z najstarszych gór w naszym kraju, to nie tylko miejsca, z których niewątpliwie słyną - należąca do Koro...
U progu jesieni, we wrześniu 2022 roku nakładem wydawnictwa Agora ukazała się książka "GOPR. Na każde wezwanie", autorstwa Wojciecha Fuska i Jerzego Porębskiego.
Jako sympatyk literatury z górskiej półki z pewnością kojarzysz nazwiska autorów. Natomiast jeśli nie, polecam poszukać innych pozycji wydanych pod ich nazwiskami, żeby zgłębić sobie górskie tematy 😊
Wydanie książki "GOPR. Na każde wezwanie" zbiegło się z obchodami siedemdziesięciolecia działalności tej górskiej ratowniczej instytucji, więc tym bardziej zasługuje na uwagę.
"GOPR. Na każde wezwanie" - O książce
Motywem przewodnim tej książki są zawiłe dzieje organizacji, jaką jest GOPR.
Lekturę rozpoczynamy, może nieco na przekór, od powstania Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego - TOPR, co może zdziwić niezaznajomionych z tematem. Jednak, gdyby nie powstał TOPR, nie byłoby z czego wyodrębniać regionalnych grup GOPRu właśnie, który prężnie działa, niosąc pomoc poza Tatrami.
Lata i zmieniające się pokolenia turystów czy sportowych amatorów pokazują, że człowiek to istota wybitnie potrafiąca pakować się w kłopoty. Czasem jest to nieszczęśliwe zrządzenie losu, innym razem bezmyślność i nadmierna brawura.
Tym sposobem ratownicy z TOPRu oraz GOPRu mieli, mają i będą mieli co robić, bo pomoc potrzebna jest praktycznie każdego dnia, niezależnie od tego, czy rzecz dzieje się w Sudetach, Bieszczadach czy na Jurze Krakowsko-Częstochowskiej. Akcje ratunkowe i interwencje w ciągu roku idą w tysiące (w roku 2021 były to 2494 akcje górskie).
Co warto podkreślić, podział na grupy regionalne, choć uchodzi za faktyczny, jest bardziej formalny, a ratownicy z różnych regionów w razie potrzeby łączą siły, by nieść pomoc.
Rozdziały książki otwierają tragedie, które zwykle głośno odbiły się w mediach, pokazując zasadność działań ratowników GOPRu w różnych rejonach górskich. To nie tylko opis suchych faktów, a prowadzenie opowieści ze zmienną narracją, z której obok czystej statystyki jawią się ludzkie twarze - ofiar, poszkodowanych i działających ratowników właśnie.
Całość uzupełniają liczne ilustracje, anegdoty, wspomnienia i wypowiedzi ratowników, dające pełniejszy obraz osób, które postanowiły poświęcić swój czas, a nierzadko zdrowie i życie, byśmy - łaziki górskie, wspinacze, łojanci czy inni harpagani - na wszystkich szlakach mogli czuć się bezpieczniej.
I choć miejscami statystyki czy nagromadzenie nazwisk i dat nieco przytłaczają (ale spokojna twoja rozczochrana, odpytywać cię nikt nie będzie 😉), to i tak zdecydowanie sięgnij po tę książkę, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat tego, jak GOPRowcy są zorganizowani i jak wygląda ich praca na co dzień, jak w ogóle zostać ratownikiem, a kiedy sobie temat zupełnie odpuścić.
Tą pozycją autorzy udowodnili, że książki o górskiej tematyce to nie tylko na okrągło publikowane relacje z wielkich, komercyjnych wypraw, ale też to mniejsze "górskie podwórko" również pełne, radości, entuzjazmu, trudu, pracy, poświęceń a czasem tragedii.
Przyjemnej lektury! To nie będzie czas stracony.
[Tekst zawiera link afiliacyjny]
U progu jesieni, we wrześniu 2022 roku nakładem wydawnictwa Agora ukazała się książka "GOPR. Na każde wezwanie" , autorstwa Wojcie...
Wiadomo nie od dziś, że odpowiednio dobrany sprzęt oraz odzież adekwatna do panujących warunków atmosferycznych i obranych górskich ścieżek gwarantują, a przynajmniej znacząco podnoszą, komfort i bezpieczeństwo wędrówek i górskich działań.
Z tego też powodu warto być na bieżąco z technicznymi nowinkami oraz pojawiającym się na półkach sklepów outdoorowych świeżutkim asortymentem.
Osobiście lubię też podejrzeć, co noszą inni turyści, wędrowcy czy wspinacze na zagranicznych szlakach, czasem zajrzę też do lokalnych sklepów. Nie tyle z natychmiastowym zamiarem zakupów, ale bardziej po to, by zobaczyć, co mają innego niż u nas.
W ten właśnie sposób, będąc na urlopie w austriackim Tyrolu, "wyhaczyłam" z outdoorowego tłumu markę DOLOMITE, pod której szyldem - jak się okazuje - znajdziecie potężny wybór zarówno obuwia, jak odzieży turystycznej.
Krótko po moim urlopowym odkryciu dostałam zapytanie od przedstawiciela marki na polskim rynku, czy nie przetestowałabym jednego z modeli podejściówek - Dolomite Velocissima GTX.
Jasne, wchodzę w to - odpowiedziałam. W końcu dobrze przekonać się na własnej skórze, co nowego w outdoorowej trawie piszczy, tym bardziej, że na ten moment w polskim internecie próżno szukać konkretnych informacji o rzeczonej marce 😊
Buty Dolomite Velocissima GTX - najważniejsze cechy wg producenta
- Membrana GORE-TEX® Extended Comfort
- Cholewka z oddychającego materiału tekstylnego w technologii Perspair®
- Podeszwa Vibram®
- Ochronny otok
- Amortyzacja z pianki EVA
- Wkładka Dolomite Anatomic System Light
- Klasyczny system wiązania dla lepszego dopasowania buta do stopy
- Zdobywca nagrody Winner na Targach ISPO 2021
Jednak opis producenta to jedno, przymiarki to drugie, a rzeczywistość potrafi być niewspółmierna do producenckich obietnic, a tym samym naszych oczekiwań.
Dolomite Velocissima GTX - Testy i opinia
Obuwie Dolomite Velocissima mam przyjemność testować na szlakach od sierpnia. To już wystarczający czas, by poznać się z towarzyszami wędrówek bliżej i wyrobić sobie pierwszą opinię. Czy rzeczone butki zdały egzamin? - Czytajcie dalej 😊
Na ten moment, po uskutecznieniu bliższych i dalszych łaziorek, bo buty wykorzystuję również do codziennego latania, oraz przecioraniu owych "laczków" na szlakach karkonoskich i izerskich, jestem na tak, mimo że z pierwszej dłuższej wycieczki wróciłam z "obgryzionymi" piętami. To jednak żaden wyznacznik, bo moje delikutaśne kopytka przy pierwszym poznaniu dadzą się obetrzeć nawet klapkom 😀
Największego plusa daję za lekkość i anatomiczną wkładkę Dolomite Anatomic System Light, która zwiększa komfort chodzenia oraz stabilność i równowagę. A należy powiedzieć to jasno - równowaga i stabilny krok na eksponowanym szlaku są na wagę złota.
Następna w kolejce do oklasków jest super przyczepność za sprawą bardzo udanej podeszwy. Vibram® robi tutaj naprawdę dobrą robotę. But podłoża trzyma się wściekle. Nieważne, czy akurat ciśniemy przez drewniane kładki, las pełen mokrych, wystających i czyhających na stopy korzeni, mokrą skałę, czy osuwające się zboczem piarżysko.
W tych butach niekontrolowane rozjazdy kończyn dolnych oraz mało fikuśne szpagato-telemarki nam nie grożą. I piszę to ja - łamaga, która potrafi potknąć się na prostej drodze o własne nogi.
Kolejny plus obuw otrzymuje ode mnie za membranę GORE-TEX® Extended Comfort, która naprawdę się sprawdza i nie dokłada butom odczuwalnych, męczących stopy gramów.
Dwugodzinny powrót w deszczu nie zrobił na owej membranie wrażenia, więc wycieczkę zakończyłam suchą stopą - ani przemoczoną deszczem, ani spoconą i ukiszoną, jakby to mogło mieć miejsce w nieoddychającym bucie.
Jedynym minusem dla mnie na ten moment jest fakt, że Dolomite Velocissima GTX są stosunkowo wąskie, więc w moim przypadku na długie wędrówki się nie sprawdzą, bo spuchnięta z biegiem kilometrów stopa będzie cierpieć na brak miejsca, a nie wystarczy tutaj zakup większego rozmiaru.
Pamiętajcie, że ja nigdy nie namawiam i nie zniechęcam. Podrzucam jednak pod rozwagę, jeśli szukacie obuwia lekkiego, które sprawdzi się na niedługich wycieczkach, mniej wymagających via ferratach i podejściach do miejsc wspinaczkowych.
[Współpraca barterowa | #dolomite1897 #dolomitepolska]
Wiadomo nie od dziś, że odpowiednio dobrany sprzęt oraz odzież adekwatna do panujących warunków atmosferycznych i obranych górskich ścieżek ...
Karkonosze z miesiąca na miesiąc i z sezonu na sezon zyskują na popularności, przyciągając entuzjastów górskich wędrówek i bywalców górskich schronisk. Nic w tym dziwnego, to piękne góry, gdzie wśród szlaków można przebierać do woli i odkrywać te ścieżki bez końca.
Podczas gdy niektóre z karkonoskich miejsc są wręcz oblegane, inne - i niech tak pozostanie jak najdłużej - będą gwarancją spokojnej wędrówki w zaciszu leśnych ostępów czy polodowcowych kotłów. Bo wycieczka w Karkonosze wcale nie musi oznaczać wejścia na Śnieżkę lub Szrenicę, choć widoki stamtąd są piękne. Zamiast tego polecam wybrać ścieżki mniej uczęszczane. Nie pożałujecie 😊
Tym razem podrzucam propozycję na przyjemny wypad z Jagniątkowa, podczas którego zajrzycie do Czarnego Kotła Jagniątkowskiego i zajdziecie nad Śnieżne Stawki położone pod ścianami Śnieżnych Kotłów, na które również wejdziecie, by móc spojrzeć na przebytą w dole ścieżkę. To doskonała opcja na jednodniową szwendaczkę, szczególnie jesienią.
Zachęceni? No to plecak na plecy i w drogę 😊
Szlak: Jagniątków - Trzecia Droga - Czarny Kocioł - Rozdroże pod Wielkim Szyszakiem - Śnieżne Stawki - Mokre Rozdroże - Czarcia Ambona - Obniżenie pod Śmielcem - Rozdroże pod Wielkim Szyszakiem - Rozdroże pod Śmielcem - Jagniątków
Jest jeszcze całkiem wcześnie, pociąg do Jeleniej Góry dotarł tylko z kilkuminutowym opóźnieniem, więc rzutem na taśmę - ale jednak - udało mi się zdążyć na autobus linii 15, którym dojechałam do Jagniątkowa, na przystanek tuż przy Domu Hauptmanna.
Aura na dole, mimo prognoz, jest obiecująca i prezentuje się w kolorowej jesiennej odsłonie. Słońce delikatnie przyświeca, a rześkie powietrze przepędza resztki zaspania z mojej twarzy. Kopytka aż się rwą, by ruszyć na szlak.
Niebieskim szlakiem, który wiedzie początkowo asfaltem między budynkami, kieruję się w stronę wejścia na teren Karkonoskiego Parku Narodowego. Bilet można kupić wcześniej online lub na miejscu, skanując kod QR z tablicy przy bramce.
Ten odcinek niebieskiego szlaku to część tzw. Koralowej Ścieżki, którą można dojść aż do granicznej Czarnej Przełęczy.
Moim pierwszym celem jest rozdroże Trzecia Droga, gdzie docieram spokojnym i łagodnie wznoszącym się leśnym szlakiem po około godzinie i piętnastu minutach. Znajdują się tutaj przestronna wiata i kilka ławek, więc miejsce na pierwszą dłuższą przerwę, a nawet śniadanie, jak znalazł.
Ja ruszam jednak dalej, odbijając na czarny szlak, którym za trzy kwadranse dojdę do Czarnego Kotła Jagniątkowskiego.
Im wyżej podchodzę, tym pogoda zmienia swoje przyjazne wcześniej oblicze. Wzmaga się wiatr, a chmury obniżają swoją podstawę coraz bardziej, sprawiając, że świerki zaczynają oblekać się chmurną mgiełką. Robi się prawdziwy, wilgotny, jesienny klimat, kiedy jedynym kontrastującym kolorem zdaje się być soczysta zieleń mchów. Okolica jest wręcz przytłumiona pod tą chmurną kołderką.
Trochę mi żal, bo liczyłam na tę złotą odsłonę jesieni. Jak się jednak nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Trzeba tylko znów włożyć na siebie kurtkę, a na głowę wciągnąć czapkę 😋 Wszak nie ma złej pogody.
Dłuższy spacer Czarnym Kotłem planuję kiedy indziej, teraz odbijam do Rozdroża pod Wielkim Szyszakiem, wkraczając jednocześnie na szlak zielony będący częścią Ścieżki nad Reglami, którą, maszerując od Czarnego Kotła, po jakiejś godzinie i 15 minutach dotrę nad Śnieżne Stawki.
A sama Ścieżka nad Reglami (powstała na podobieństwo swej tatrzańskiej imienniczki, wszak regiel dolny i górny to nie tylko Tatry - kto słuchał na lekcjach geografii, ten wie 😉) jest niezwykle malownicza, zielona i różnorodna. Pełna kamiennych dróżek, przerzuconych nad torfowiskami drewnianych kładek, mostków nad potokami, sudeckich świerków i gęstej kosodrzewiny oraz wyłaniających się gdzieniegdzie widoków na chociażby Kotlinę Jeleniogórską. Idąc tamtędy naprawę można poczuć się częścią tego krajobrazu 😍
Wyjście spośród świerków na bardziej otwarty teren Wielkiego Śnieżnego Kotła nie zagwarantowało mi tym razem oczekiwanego, spektakularnego, wręcz alpejskiego widoku. W zamian za to zasponsorowało chłostę wietrzną tak potężną, że z planowanego postoju i drugiego śniadania nad brzegiem stawków musiałam zrezygnować. Zaczęło dmuchać tak, że miejscami ciężko było zachować równowagę.
Ruszam dalej pomimo wiatru, zadowolona, że jeszcze nie pada. Za jakieś dwie godziny będę już przy Czarciej Ambonie, do której docieram szlakiem żółtym z Mokrego Rozdroża. O jakichkolwiek widokach w głąb Śnieżnych Kotłów, dnem których jeszcze nie tak dawno temu kopytkowałam, mogę jedynie pomarzyć. Wiatr nagania chmury coraz gęstsze, ciemniejsze i zdecydowanie cięższe od wilgoci. Tylko czekać aż popuszczą.
Gdy tylko ruszam dalej szlakiem niebieskim z Obniżenia pod Śmielcem w kierunku Rozdroża pod Wielkim Szyszakiem, chmury nie wytrzymują, a opad z minuty na minutę staje się coraz bardziej rzęsisty, nie uprzyjemniając zejścia na tym całkiem stromym odcinku.
Taka aura towarzyszy mi już do końca wędrówki, wiodącej przez Rozdroże pod Śmielcem aż do Jagniątkowa. Prawie dwie godziny w deszczu 😥
Nie pamiętam, kiedy się tak ucieszyłam na widok stojącego na pętli autobusu. Taki fajny był, suchutki, kierowca chyba nawet włączył ogrzewanie, jak zobaczył taką zmokłą kurę 😂
Czy autobus ruszył chwilę po tym, jak wsiadłam - być może. Czy lunęło jak z cebra, gdy tylko ruszyliśmy - nie przeczę 😁
Czy była do wycieczka z gatunku udanych - po stokroć tak! Wszak to nie słońce lub jego brak sprawia, że jest fajnie lub nie.
Śnieżne Stawki i Śnieżne Kotły na jesień to wybór idealny, więc korzystajcie, a jeśli aura nie będzie sprzyjać, a wy nie będziecie mieć ochoty na łaziorki w deszczu, pamiętajcie, że Dolny Śląsk, to nie tylko górskie szlaki, ale też na przykład ciekawe zamki, które przy niepogodzie stanowią bardzo dobrą alternatywę na zagospodarowanie dnia.
Karkonosze z miesiąca na miesiąc i z sezonu na sezon zyskują na popularności, przyciągając entuzjastów górskich wędrówek i bywalców górskich...
Wiele alpejskich regionów czy miejscowości ma swoją "domową" górę, tzw. Hausberg - szczyt wielce charakterystyczny, z rozpoznawalną sylwetką, cieszący się niemałą popularnością zarówno wśród miejscowych, jak i przyjezdnych i dostrzegalny z wielu zakątków w okolicy, nad którą wznoszą się jego skalne ściany.
Nie inaczej jest w Dolinie Sztubaj (niem. Stubaital) i miejscowości Neustift, skąd wielu wyrusza na szczyt Elferspitze /2499 m n.p.m. i 2505 m n.p.m./, należący - podobnie jak Serles - do sztubajskiej siódemki, Seven Summits.
Szczyt przyciąga zarówno tych spragnionych adrenaliny, oferując wejścia via ferratą, jak i tych zafascynowanych widokami i obcowaniem z dolomitowymi skałami, za sprawą których podobieństwo do Dolomitów jest tak uderzające 😍
Pakujcie plecaki, ruszamy! Elfer czeka 😊
Szlak: Elferbahnen - Elferhütte - Elfersattel - Elfer (Östlicher Elferturm) - Zwölfernieder - Naturschauplatz Gratzengrübl - Zegar słoneczny (Sonnenuhr) - Elferbahnen
Naszą wycieczkę rozpoczynamy przy górnej stacji kolejki Elferbahnen, gdzie wygodnie docieramy gondolą z dolnej stacji. Również w tym przypadku korzystamy z posiadanej karty gościa Stubai Super Card.
W Dolinie Sztubai (niem. Stubaital), jak i w wielu innych regionach, nocując w obiektach partnerskich, otrzymujemy w sezonie letnim kartę gościa, w tym przypadku Stubai Super Card, dzięki której już bez dodatkowych opłat korzystamy m.in. z działajacych kolejek/wyciągów czy przejazdów autobusami. Warto mieć to na uwadze, wybierając nocleg.
Stąd ścieżka wznosi się powoli zakosami i wiedzie nas częściowo przez las w kierunku schroniska Elferhütte, gdzie docieramy po około trzydziestu minutach rozruchowego marszu, łapiąc pierwszą, małą zadyszkę.
Widok, jaki rozpościera się ze schroniskowego tarasu na dolinę i przeciwległe monumentalne szczyty, m.in. Hoher Burgstall, zachwyca i powoduje, że ma się ochotę na więcej i więcej, do czego z kolei zaprasza wijąca się dalej wśród łąk i kosodrzewiny wąska dróżka.
Nie tracąc ani chwili więcej, ruszamy przed siebie. Czeka nas nieco ponad godzina marszu do szczytu. Czas przejścia oczywiście w naszym przypadku jest bardzo względny, bo zawsze go wydłużamy, robiąc przerwy i zdjęcia, więc w materii szacowania czasu na kopytkowanie polecamy, by się nami jednak nie sugerować 😉
Szlak pnie się coraz wyżej i wyżej, tracąc swoją łąkowo-sielankową odsłonę, nabiera za to bardziej wysokogórskiego charakteru. Robi się bardziej surowy, miejscami stromy, skała nieco osypuje się spod nóg, a nasz cel - Elfer - raz po raz ukazuje swoją poszarpaną wyniosłą sylwetkę.
Ścieżka wije się pośród skał, niczym w labiryncie. Oznaczenia są w tym miejscu jednak dokładne i jednoznaczne, więc wiadomo, w którym kierunku iść. Towarzyszą nam świstacze pogwizdywania i dźwięk dzwonków skrywających się w cieniu skał owiec.
W takich okolicznościach przyrody docieramy do przełęczy Elfersattel, gdzie robimy sobie małą przerwę i skąd można ruszyć na Elferspitze (Elferkofel) /2505 m n.p.m/ - wierzchołek dostępny tylko po przejściu via ferraty oraz na Östlicher Elferturm /2499 m n.p.m./ - wierzchołek dostępny zarówno via ferratą, jak i normalnym szlakiem.
Warto na to zwrócić uwagę przy planowaniu trasy, bo zauważyłam w wielu wpisach na blogach czy forach głównie niemieckojęzycznych, że nazwa Elferspitze stosowana jest ogólnie do obydwu wierzchołków, co może wprowadzić małe zamieszanie.
Z przełęczy Elfersattel na wierzchołek nieferratowy mamy raptem kilka minut. Czeka nas krótkie podejście mocno zwężającą się i miejscami ubezpieczoną ścieżką oraz wąski kominek na końcowym odcinku.
O posiadówie i odpoczynku na szczycie można jednak zapomnieć. Miejsca tam brak na cokolwiek. To ledwie platforma, na której ustawiono wieńczący szczyt krzyż.
Wracamy na przełęcz, skąd ruszymy w dalszą drogę przy akompaniamencie pobrzękujących lonż i uprzęży wspinaczkowych tych, którzy ruszają via ferratą w kierunku najwyższego wierzchołka - Elferspitze (Elferkofel).
Przejście do pięknie położonej przełęczy Zwölfernieder zajmuje nam około czterdziestu minut, a miejscami ubezpieczona stalową liną ścieżka wymaga nieco uważniejszego stawiania kopytek. Towarzyszące nam widoki wynagradzają każdą ewentualną niedogodność, a jest na co patrzeć, bo i ze szczytu, i ze ścieżek poniżej można spojrzeć na Kirchdachspitze, górujące nad Innsbruckiem pasmo Karwendel na północnym wschodzie czy Kalkkögel na północnym zachodzie. Jest pięknie. Po prostu 😍
A na przełęczy, nie zgadniecie... Robimy sobie przerwę, bo przecież nikt nas nie goni 😀
W końcu jednak i na nas przychodzi pora, czas ruszać, jeśli spokojnie chcemy zdążyć na kolejkę, która zwiezie nas w dolinę. Schodzimy stroną południową, wąską ale wyraźną ścieżką w kierunku drogi panoramicznej (niem. Panoramaweg), która łączy się z długodystansowym szlakiem wysokogórskim Stubaier Höhenweg.
Po około czterdziestu minutach jesteśmy przy Naturschauplatz Graztengrübl, skąd po jakichś dwóch godzinach spokojnym marszem, wygodnym szlakiem wśród kosodrzewiny, łąk i wybitnie interesujących się nami kóz docieramy do górnej stacji kolejki.
Zanim jednak wsiądziemy do wagonika, zatrzymujemy się przy ciekawej konstrukcji postawionej nieopodal górnej stacji. To najprawdziwszy zegar słoneczny wykonany z drewna modrzewiowego. Obiekt jest o tyle ciekawy, że można się przespacerować w jego wnętrzu w trakcie odczytywania wskazywanego czasu.
Miejsce na jego budowę wybrano nieprzypadkowo, bo masyw Elfer od dawien dawna uchodził wśród mieszkańców za "zegar" wyznaczający rytm życia i cykle w przyrodzie, a szczyty - Elfer oraz Zwölfer - odpowiadają okołopołudniowym godzinom, kiedy to słońce o godzinie 11 oświetla Elfer, a o 12 Zwölfer.
Jak więc widzicie teren w pobliżu górnej stacji kolejki Elferbahnen to idealne miejsce, by zaplanować tam swój dzień w czasie urlopu.
Będzie punktem wypadowym na bliższe i dalsze wycieczki. Wyjście na szczyt, wizytę w jednej z wielu bacówek, by spałaszować coś lokalnego, podziwianie startujących i szybujących nad doliną i szczytami paralotniarzy czy po prostu totalny relaks na łące czy leżaku. Tak może wyglądać każdy urlop, prawda? 😊
Wiele alpejskich regionów czy miejscowości ma swoją "domową" górę, tzw. Hausberg - szczyt wielce charakterystyczny, z rozpoznawa...
Szemrzące potoki, rwąca rzeka, tu i ówdzie mniejsze lub większe wodne kaskady, rozległa dolina, mokradła, ławeczki z widokiem, drewniane mostki, trzytysięczniki na wyciągnięcie reki, widok na lodowiec, a do tego jezioro lśniące pośród tych przyrodniczych okoliczności niczym klejnot.
I to wszystko jednego dnia, podczas nietrudnej wycieczki, która pozwala na chłonięcie alpejskiej przyrody wszystkimi zmysłami.
Szemrzące potoki, rwąca rzeka, tu i ówdzie mniejsze lub większe wodne kaskady, rozległa dolina, mokradła, ławeczki z widokiem, drewniane mos...
Urlop w Alpach nie musi zawsze oznaczać pokonywania ambitnych tras, trudnych via ferrat czy wchodzenia eksponowanymi ścieżkami na najwyższe szczyty.
Świetnie można bowiem spędzić czas na szlakach bardziej spacerowych, przystosowanych również dla najmłodszych, ze świetnymi widokami i punktami startu tuż przy górnych stacjach kolejek gondolowych czy wyciągów.
Grzechem byłoby nie korzystać z takich możliwości, szczególnie będąc uzbrojonym w kartę gościa.
W Dolinie Sztubaj (niem. Stubaital), jak i w wielu innych regionach, nocując w obiektach partnerskich otrzymujemy w sezonie letnim kartę gościa, w tym przypadku Stubai Super Card, dzięki której już bez dodatkowych opłat korzystamy m.in. z działających kolejek/wyciągów czy przejazdów autobusami.
My na szlak prowadzący na przełączkę Waldraster Jöchl /1871 m n.p.m./ zdecydowaliśmy się z kilku powodów - chcieliśmy trochę odpocząć po wcześniejszych dniach, a przy okazji mieć możliwość podziwiania szczytu Serles, na którym byliśmy wcześniej, z tej ładniejszej strony. Dodatkowo popołudnie zapowiadało się burzowo, więc nie mieliśmy zamiaru pchać się wysoko w góry.
Urlop w Alpach nie musi zawsze oznaczać pokonywania ambitnych tras, trudnych via ferrat czy wchodzenia eksponowanymi ścieżkami na najwyższe...
