ŻYCIE ME

Dolina Soczy: Muzeum Dom Trenta, czyli o naturze i kulturze regionu

Dolina Soczy to zło w najczystszej postaci, a to za sprawą najprawdziwszej klęski turystycznego urodzaju 😉 Ten bowiem niejednego przypr...

Minęły już ponad dwa lata od pamiętnych wydarzeń na zboczach Nanga Parbat i z jednej strony czekałam na tę książkę Revol jak na taką klamrę zamykającą temat, do spółki z wcześniejszymi pozycjami polskich autorów - Nanga Dream. Opowieść o Tomku Mackiewiczu oraz Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza. Z drugiej jednak strony zastanawiałam się nad sensem jej napisania i wydania. Co bowiem mogła wnieść nowego do tematu, który wałkowany z każdej możliwej strony był na ustach wszystkich, a emocje z nim związane wypływały w owym czasie z internetów z siłą wód najpotężniejszego wodospadu.

Czy autorka książki i zarazem bohaterka tragicznych wydarzeń spod Nangi rzuca na nie jakieś nowe światło, przedstawia swój - może odmienny od tego znanego w kręgach - punkt widzenia? A może ta książka to tylko swoista autoterapia po przebytej traumie i chęć opowiedzenia światu tego, czego świadkami były zalodzone i strome zbocza mało gościnnych gór?

Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

Jakby nie było, Revol pisze o śmierci partnera i przyjaciela, więc na starcie można było założyć, że będzie to książka trudna i emocjonalna. Czytając, odnosi się wrażenie, że Élisabeth próbuje się tłumaczyć sama przed sobą z decyzji podjętych podczas feralnej wyprawy. A może to nie tylko takie wrażenie...

Niemniej jednak książka jest uzupełnieniem wydarzeń, jakie znamy z pozycji przytoczonych powyżej. Revol pisze o motywacji, walce, relacjonuje krok po kroku dramat, jaki przeżywała z Tomkiem tam, na górze, w lodowym uścisku beznadziei. Ubiera w słowa wspomnienia, o których każdy człowiek, nie będący masochistą, chciałby na zawsze zapomnieć.

Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat mogła by być naprawdę świetną książką. Pełną prawdziwych ludzkich emocji, które mogłyby udzielić się czytelnikowi podczas lektury.
Moje wrażenia natomiast są takie, że zarówno przekazywanymi emocjami, jak i całą historią targał olbrzymi chaos.
O ile można by zrozumieć nieuporządkowane myśli przelewane przez bohaterkę na papier, bo przecież nikt normalny ze spokojem i w sposób poukładany o traumach raczej nie pisze, o tyle redakcji takiej bardzo "na kolanie" nie rozumiem. Już w trakcie czytania, raz po raz, pojawiało mi się w głowie pytanie: Redakcjo! Gdzie żeś była?!
I żeby była jasność - nie jestem czytelnikiem, który czepia się jakoś szczególnie literówek, układu, czy formy przedstawienia danej historii, ale porządne zredagowanie treści w tym przypadku wyszłoby tylko na plus. A tak, cóż...

Książki - 24.4.20

[RECENZJA] Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

Minęły już ponad dwa lata od pamiętnych wydarzeń na zboczach Nanga Parbat i z jednej strony czekałam na tę książkę Revol jak na taką kla...

#ifeelsLOVEnia - 20.4.20

Dolina Soczy: Niesamowite wodospady - Kozjak, Virje & Boka

Z naszego krótkiego pobytu w Słowenii wróciliśmy z olbrzymim niedosytem i jednoczesnym przekonaniem, że jeszcze nie raz zawitamy do ...

#ifeelsLOVEnia - 24.3.20

Słowenia dla miłośników natury: Šunikov vodni gaj & Velika korita Soče

Wiele jest niesamowitych miejsc na świecie, ale Słowenia z ilością przepięknych zakątków na metr kwadratowy zdaje się deklasować wszystk...

Chorwacja - 10.3.20

Velebit & Góry Dynarskie: Szlak na Bojin Kuk, czyli trekking w krasowym raju

Bojin Kuk . Komuś coś mówi ta nazwa? Jestem prawie pewna, że wielu z was widzi ją po raz pierwszy i raczej nie ma z nią żadnych konkretn...

Książek górskich na rynku wydawniczym mamy w ostatnich latach prawdziwy wysyp, a ja rzadko kiedy potrafię się powstrzymać przed sięgnięciem po nową pozycję. Wszak to dobre umilacze podkocykowych wieczorów. 😊
Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, jednak pomału zaczęłam odczuwać przesyt okołogórskimi lekturami, bo odniosłam nieodparte wrażenie, że w tym książkowo-górskim zbiorze wszystko już było.

Biografie gonią biografie i kolejnymi biografiami poganiają, relacje z wypraw uderzają wzajemnym podobieństwem, fakty nakładają się na siebie, a podawane przez autorów źródła często się powtarzają. Czytając, coraz częściej łapałam się na tym, że książkę po prostu, brzydko mówiąc, przelatuję zamiast zagłębiać się w jej treść. Trochę słabo, prawda?

W tym coraz mniej porywającym gąszczu pojawił się jednak tytuł, który - w mojej opinii - dotychczasowe publikacje zostawia daleko w tyle.
Wydawnictwo Bez Fikcji oddało w nasze ręce naprawdę kawał dobrej górskiej książki o intrygującym tytule: Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.

Upadek Olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.

Za temat zabrało się dwóch historyków - Maurice Issermann oraz Stewart Weaver, więc już na starcie można się było spodziewać, że dostaniemy kompendium wiedzy i ciekawostek z mnóstwem przypisów, dzięki którym można jeszcze bardziej zgłębić temat. A naprawdę jest w czym kopać. 😊

To nie biografia, jakich powstało już wiele. To również nie relacja z jednej czy kilku wypraw. To świetny i dopracowany zarys historyczny, który przedstawia dzieje wspinaczek himalajskich od czasów, kiedy ludziom się ten pomysł zrodził w żądnych przygód i... wiedzy głowach. Skąd się tutaj ta wiedza zaplątała, zapytacie. Ano stąd, że pierwsze ścieżki w Himalajach wydeptywali nie wspinacze sensu stricto, a badacze i naukowcy.

Tło dla całej książki malują polityczne wpływy, zmiany, jakie zachodziły w społeczeństwie na przestrzeni lat, pieniądze, co raczej nie dziwi, zdobywanie nowych terenów oraz swoisty rodzaj rywalizacji pomiędzy nacjami. Himalajskie początki nijak się miały do tego, co dzieje się obecnie i z czym nam się kojarzą wyprawy.

Autorzy rozpoczynają z nami tę podróż przez wspinaczkowe dzieje od aspektów czysto geograficznych i geologicznych, opowiadając przy tym od przyrodnikach i mierniczych, którzy zapuszczali się w nieznane i tajemnicze górskie ostępy, by poznać faunę i florę okolicy, a także spróbować zmierzyć te skalne kolosy.
Otrzymujemy kompleksowy obraz wspinaczkowej materii - od opisów motywów, jakie kierowały ówczesnymi wspinaczami, przez tragizm jakie nierzadko towarzyszył ich wyprawom, aż po współczesne wyprawy komercyjne. A to wszystko naszpikowane nazwiskami mniej lub bardziej znanymi, również - co warto podkreślić - kobiecych pionierek oraz osadzone pośród najróżniejszych wydarzeń historycznych, mających wpływ na światowe dzieje i decyzje polityczne. Całości dopełniają archiwalne zdjęcia i dopracowany, adekwatny do czasów język. Widać więc, że i tłumacz nie próżnował. 😍

Chwała Wydawnictwu Bez Fikcji za to, że zechciało wypuścić na nasz rynek ten tytuł, bo byłoby wielką szkodą, gdyby tak dobre opracowanie tematu przeszło niezauważone. Autorzy bowiem nie stronią od detali, analizują, przytaczają kontrowersje i interpretują teksty źródłowe w sposób przystępny, sprawiając tym samym, że książka mimo swojej objętości nie przytłacza, a z każdą stroną coraz bardziej zaciekawia. Tak więc, czytać! Nie marudzić! 😊

Książki - 27.2.20

[RECENZJA] Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich... - M. Issermann & S. Weaver

Książek górskich na rynku wydawniczym mamy w ostatnich latach prawdziwy wysyp, a ja rzadko kiedy potrafię się powstrzymać przed sięgnięc...

Góry - 25.1.20

MAŁA FATRA: Stoh i Południowy Groń (Poludňový grúň)

Mała Fatra jest pasmem górskim wyjątkowej i przecudnej urody z mnóstwem miejscówek, które chwytają za serducho i sprawiają, że raciczk...

#GermanySimplyInspiring - 10.1.20

Brandenburgia rozrywkowa i ze smakiem. Sprawdźcie sami!

Różnorodność turystycznych atrakcji za naszą zachodnią granicą sprawia, że coraz więcej osób świadomie obiera Niemcy za cel jednodniowy...

Recenzja książki - Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało

Krzysztof Wielicki - jeden z "Lodowych Wojowników", osobowość polskiego himalaizmu, której górskim entuzjastom przedstawiać nie trzeba. Wielokrotnie nagradzany za swoje górskie osiągnięcia, a także uhonorowany za całokształt górskich dokonań "wspinaczkowym Oscarem" - Złotym Czekanem.

Piąty człowiek na ziemi, który zdobył wszystkie czternaście ośmiotysięczników i pierwszy na świecie, który zimą wszedł na Mount Everest oraz na Lhotse. Na tę drugą w gorsecie ortopedycznym. Więc jeśli kiedykolwiek przejdzie ci przez myśl, by ponarzekać, że ciebie akurat skarpeta obtarła, zamilcz. 😉

Zainteresowani literaturą górską na nazwisko Wielicki trafili z pewnością nie raz i nie dwa, bo wiele już publikacji i relacji z wypraw ujrzało światło dzienne. Również jakiś czas temu ukazał się dwutomowy wywiad-rzeka Piotra Drożdża "Krzysztof Wielicki. Mój wybór". Czy jest więc sens do tak obszernych publikacji dokładać jeszcze biografię?

Okazuje się, że tak, jeśli za temat zabierają się panowie Dariusz Kortko i Marcin Pietraszewski - autorzy popularnej biografii Jerzego Kukuczki.

Tym sposobem, nakładem Wydawnictwa Agora, na górski rynek książkowy wjechała biografia Krzysztofa Wielickiego - "Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało".

W tym miejscu przyznaję, że miałam spore obawy co do tej książki, a to za sprawą bibliografii, do której na samym początku zapuściłam żurawia. Gdy raz po raz rzucały mi się w oczy przeczytane już wcześniej tytuły, bałam się, że ta biografia okaże się takim zbiorczym pierdololo, w którym Krzysztofa będzie zdecydowanie za mało.

Jak się jednak okazało, autorzy stanęli na wysokości reporterskiego zadania i uraczyli nas opowieścią, w której zawziętość i determinacja Wielickiego grają pierwsze skrzypce.

Mam szczęście, bo ciągle żyję.

To opowieść o człowieku, który za swój sukces zapłacił wiele, kładąc na szali również więzi rodzinne, ale pchany swoją ambicją zdobywał kolejne wysokogórskie ścieżki, zapisując się na kartach historii polskiego himalaizmu.

Ta książka to również obraz zmieniającego się środowiska wspinaczkowego, w którym czasy romantycznych, napalonych na dziewicze pagóry amatorów ustąpiły miejsca nierzadko wyłącznie wyrachowanym i skomercjalizowanym profesjonalistom, dla których ważniejsze jest "ja" niż zespół.

Autorzy nakreślili czytelnikowi postać wspinacza, który w górach wysokich osiągnął, co chciał, ale nie uchronił się od ludzkich tragedii, dramatów, śmierci partnerów, wyrzutów sumienia, czy moralnych dylematów, gdy coś szło nie po jego myśli.

"Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało" jest książką, którą czyta się szybko i przyjemnie. Mnóstwo w niej konkretów, bez przynudzania, sentymentów, zbędnych rozciągłości, wdawania się w szczegóły poszczególnych wypraw, czy malowania laurki dla Wielickiego. Takie "samo mięsko" i esencja Krzysztofa w Krzysztofie. Jak to stwierdził po przeczytaniu mój małżonek: 'Taki nieoczywisty, mały ale wariat'.

Krzysztof Wielicki - 2.1.20

[RECENZJA] Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało - D. Kortko, M. Pietraszewski

Krzysztof Wielicki - jeden z "Lodowych Wojowników", osobowość polskiego himalaizmu, której górskim entuzjastom przedstawiać n...

#VisitOpolskie - 30.12.19

Ciekawe miejsca z polsko-czeskiego pogranicza

Wyobraź sobie, że przypada ci w udziale organizacja weekendowej wycieczki dla rodziny lub grupki znajomych. Idę o zakład, że po pierwsze...

Pages

Dolina Soczy: Muzeum Dom Trenta, czyli o naturze i kulturze regionu

Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

[RECENZJA] Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

Dolina Soczy: Niesamowite wodospady - Kozjak, Virje & Boka

Słowenia dla miłośników natury: Šunikov vodni gaj & Velika korita Soče

Velebit & Góry Dynarskie: Szlak na Bojin Kuk, czyli trekking w krasowym raju

Upadek Olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.

[RECENZJA] Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich... - M. Issermann & S. Weaver

MAŁA FATRA: Stoh i Południowy Groń (Poludňový grúň)

Brandenburgia rozrywkowa i ze smakiem. Sprawdźcie sami!

[RECENZJA] Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało - D. Kortko, M. Pietraszewski

Ciekawe miejsca z polsko-czeskiego pogranicza

TO ci się przyda

ZAREZERWUJ NOCLEG

FACEBOOK

NAJPOPULARNIEJSZE EVER

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM