Wczoraj, 30 stycznia, ruszył kolejny etap konkursu na Blog Roku , który organizowany jest przez Onet.pl Po raz drugi próbuję swoich sił...
W jednej z rozmów ze znajomymi padło pytanie, czy faktycznie jestem tak bardzo skrzywiona pod kątem gór - ciągle tylko góry i góry - ileż można? Można, oj można ile wlezie. :)
Ale żeby nie było, że ze mnie człek żyjący wyłącznie na wysokości i dopuszczający do siebie jedynie tę formę relaksu, uprzejmie donoszę, że me górkolubne racice smak, a właściwie lodowatość, morskiej kałuży poznały i źle się z tym nie czuły. Oczy tylko jakoś tak się do tych wszechogarniających płaskości przyzwyczaić nie mogły - ot dziwnie im było, ale chłonęły i rejestrowały wszystko niczym aparat foto.
Mój pierwszy morski raz miał miejsce w wieku lat bodajże 4, gdy po wsadzeniu mnie oknem do pociągu, razem z babcią i rodzicielką, dałam się powieźć do Gdańska, gdzie pogoda była iście bałtycka - lało i zimno było jak w psiarni do tego stopnia, że pod koniec lipca dogrzewaliśmy się farelką.
W ramach protestu i obrazy dziecięcego majestatu odpowiedziałam gorączką i anginą, które wypełniły znaczną część pobytu.
Jak już udało mi się w miarę wydobrzeć, zaciągnięta przez babcię na plażę, jarałam się jak murzyn szkiełkiem muszelkami i mewimi piórkami, które zawzięcie zbierałam - największy jednak piórkowy okaz został mi po chamsku wyrwany z dziecięcej łapki przez nieokrzesanego wyrostka, który w poważaniu miał stojącą nieopodal babcię. Żeby tego było mało nie przypadł mi również do gustu Neptun - pamiętam, że zaniosłam się rykiem i tyle było mojej dziecięcej wycieczki. Więcej grzechów odnośnie mojego pierwszego morskiego razu nie pamiętam, ale te zapamiętane nie rysują bynajmniej naszej wielkiej kałuży w pozytywnych barwach.
Oczywiście wszystko się zmieniło, gdy dziecię w mej postaci podrosło i przez całą praktycznie podstawówkę wywożone było na nadmorskie kolonie. Szał ciał, morska taplanina do zsinienia ust i rozdygotanych szczęk, a do tego listowne elaboraty słane do chaty, celem otrzymania przekazu z $$$, które od razu były wydawane na pierdyriald pseudo-pamiątek i niezliczoną ilość lodów, po których zawsze bolał mnie brzuch - ot, dziecięce podejście.
Morska kraina wypełniała więc mój dziecięcy, wakacyjny świat. Potem było długo nic, jeśli nie liczyć zaliczonych w czasach licealnych może ze dwóch zielonych szkół (borze najzieleńszy, ale prehistoria) - kto wymyślił tę nazwę, nie wiem, ale miał fantazję - z których w sumie niewiele pamiętam z różnych powodów.
Kolejne spotkanie z morską kałużą miało miejsce dopiero w roku 2007, kiedy to już usilnie musiało rywalizować z górskimi krajobrazami. Niemniej jednak właśnie na nadbałtyckie regiony padło w czasie planowanie ówczesnego urlopu, dlatego też w kolejnych wpisach uraczę Was garścią zdjęć i wspominkowych opowieści, o ile uda mi się dobrze przewietrzyć pamięć. :)
W jednej z rozmów ze znajomymi padło pytanie, czy faktycznie jestem tak bardzo skrzywiona pod kątem gór - ciągle tylko góry i góry - ileż m...
Dosłownie przed przysłowiową sekundą zaliczyłam niemałe zdziwko, gdy do mojej skrzynki mailowej wpadła informacja, że komisja konkursowa zmieniła (i jest to decyzja ostateczna) kategorię tematyczną, do której powinien należeć mój zgłoszony do konkursu blog.
Nie chodzi mi o to, by oceniać, czy ta zmiana będzie miała wpływ na postrzeganie mojego bloga, ale jest to działanie co najmniej dziwne, nawet jeśli powołuje się na punkty regulaminu.
Pierwotna kategoria, jaką świadomie wybrałam, to Pasje i Zainteresowania, bo chodzenie po górach i wszelkie górskie wojaże traktuję jako życiową pasję. Są to raczej wypady krótkie i względnie bliskie, więc w mojej ocenie nie zasługują na miano wielkiej, długiej podróży.
Mimo to Komisja zarządziła, że mojemu blogowi bliżej to kategorii Podróże. Niech i tak będzie.
Chociaż, moim zdaniem, wiąże się to bardziej z tym, że do kategorii Podróże zgłoszonych zostało dużo mniej blogów niż do kategorii Pasje i Zainteresowania. Czy to nie jest aby wymuszone wyrównywanie ilości blogów w poszczególnych kategoriach?
Dosłownie przed przysłowiową sekundą zaliczyłam niemałe zdziwko, gdy do mojej skrzynki mailowej wpadła informacja, że komisja konkurs...
W zeszły piątek - 17.01.2014 - swoją premierę miał film Wojciecha Smarzowskiego - zekranizowany na podstawie powieści Jerzego Pilcha pod tym samym tytułem - Pod Mocnym Aniołem.
Mimo że nie jestem wielką fanką polskiej kinematografii, to jednak, mając w pamięci wcześniejszy obraz "Drogówki" tegoż właśnie reżysera, postanowiłam wraz z mężem, że wybierzemy się na tę produkcję do kina. Po obejrzeniu wcześniej wspomnianej Drogówki, która wywarła na nas spore wrażenie, i po przeczytaniu powieści Pilcha (swoją drogą bardzo dobrej), spodziewaliśmy się dobrego kina. Wszak nawet na plakacie widnieje hasło mówiące o tym, że to "film, który zachwiej Polską". Czy faktycznie zachwieje Polską, nie wiem, ale mną nie zachwiał w żadnym wypadku. A może ja nie jestem czuła na ludzkie tragedie i dramaty? Kto to wie...
Niemniej jednak twierdzę, że Drogówka była o wiele lepsza. Film można obejrzeć, jak najbardziej, jednak nie ma potrzeby zabijać się o kinowe bilety. Można spokojnie poczekać i obejrzeć go w domowym zaciszu. Wasza kultura przez to nie ucierpi.
Główny bohater Jerzy - grany przez Roberta Więckiewicza - jest pisarzem i alkoholikiem, który zmaga się ze swoim demonem od lat. Poznajemy go w chwili, gdy zaczyna wierzyć, że możliwe jest pokonanie nałogu, który zniszczył nie tylko jego życie, ale też wyniszcza bez litości jego samego. Pomóc miałaby w tym miłość do młodej kobiety, która w pierwszej fazie dodaje sił, uskrzydla i daje nadzieję na lepsze jutro, nie jest jednak wieczna i - co chyba najbardziej przejmujące - w pewnym momencie, mimo wszystko, przegrywa z nałogiem.
Jesteśmy świadkami uległości wobec kieliszka i wielokrotnych odwyków głównego bohatera, który w trakcie odwyku poznaje innych uzależnionych, którzy - w ramach terapii - przedstawiają swoje spisane historie, w których to alkohol zaczął grać pierwsze skrzypce, skazując swoje ofiary na porażkę.
Ten film to obraz pokazujący, że alkoholizm nie wybiera i dotyka ludzi z różnych grup społecznych, trudniących się różnymi profesjami.
Dla osób o wysokim poczuciu estetyki będzie to mocny, poruszający i dobitny obraz. Na próżno szukać w nim pięknych i wzniosłych scen. Mimo że znajdziemy w nim elementy komizmu i groteski to przeważa tam jednak tragizm sytuacyjny, dramat postaci i obrzydliwa strona nałogu. Film w żadnym wypadku nie szokuje lecz pokazuje prawdę na temat problemu.
Pod Mocnym Aniołem ukazuje powolny, aczkolwiek postępujący upadek człowieka, który mimo początkowej walki i nadziei zwykle skazany jest na porażkę. To obraz, który pokazuje, że nawet największa determinacja może nie być wystarczająca, by pokonać demony, które zadomowiły się w umyśle alkoholika.
Film miał zachwiać Polską. Wszystkimi nie zachwieje - jestem tego pewna. Zapewne jednak uderzy w sporą częścią oglądających, dla których ten palący problem jest zbyt odległy, by byli w stanie sobie wyobrazić fakt, że zniszczenie, jakie ze sobą niesie, nie dotyczy wyłącznie danej ofiary pijackiego ciągu, ale też wszystkich uwikłanych w daną sytuację - bliskich i przyjaciół.
W zeszły piątek - 17.01.2014 - swoją premierę miał film Wojciecha Smarzowskiego - zekranizowany na podstawie powieści Jerzego Pilcha...
Z czym kojarzy Wam się alfabet? Na to hasło moje myśli od razu powędrowały w przeszłość do czasów dość prehistorycznych, mających miejsce w bardzo wczesnych początkach szkoły podstawowej, kiedy to cudowna pani, nauczająca dzieciaki w klasach 1-3, za punkt honoru uczyniła sobie wbicie nam do główek alfabetu. Wyglądało to tak, że każdego dnia jakieś dziecko miało tę wątpliwą przyjemność publicznego wystąpienia przed całą klasą i recytowania - najlepiej bez omyłki, coby panią zadowolić i piątkę dostać - literek w odpowiedniej kolejności. Kolejnym stopniem wtajemniczenia, po zgłębieniu wiedzy tajemnej dotyczącej kolejności i ilości literek w alfabecie, było układanie listy wyrazów w porządku alfabetycznym. Chwała jednak tym wszystkim nauczycielkom za to, że nam alfabety do głowy włożyły, bo jak się okazało, ta podstawowa wiedza przydawała się na każdym kroku w epoce wszelkiej maści leksykonów i encyklopedii w wersjach analogowych. :)
Wpis ten, jak można się domyślić, będzie poświęcony alfabetowi - a jakże. :) Czemu akurat alfabetowi? W dodatku góralskiemu? Bo - Kruca fuks - tak!
Książka ta, autorstwa Bartłomieja Kurasia - dziennikarza i górala z dziada pradziada, urodzonego w Zakopanem - oraz Pawła Smoleńskiego - obecnie reportera, a wcześniej zdeklarowanego Podhalanina - to swoisty leksykon. Leksykon, w którym znajdziemy garść informacji o górach i regionie, które od wielu pokoleń pobudzają wyobraźnię, przyciągają, zachwycają i zachęcają do odkrywania historii, miejsc i regionalnych smaków.
Jak często, wyruszając na tatrzańskie szlaki, zastanawiamy się nad historycznymi dziejami tych miejsc? - Bardzo rzadko. Nie chcemy zaprzątać sobie umysłów zlepkami różnych, często trudnych do powiązania ze sobą, informacji. Stawiamy na walory estetyczne i wizualne, zachwycając się krajobrazami, pewnymi aspektami tamtejszej kultury, czy też kuchni. Ostateczny bilans, jaki nam wychodzi, mówi nam, że o podhalańskim regionie, jako całości, wiemy niewiele. A przecież ten region to nie tylko góry - przez wielu ukochane Tatry.
Jeśli odczuwacie potrzebę lepszego poznania góralskiej kultury, tradycji i historii, nie czekajcie i sięgnijcie po tę książkę, bo - jak głoszą słowa na okładce - to "lektura obowiązkowa dla ceprów".
Alfabetyczne ułożenie haseł przywodzi na myśl wspomniany leksykon, jednak tematy zawarte w książce nie są spisane językiem pustym i bez emocji, jak to bywa w leksykonach i encyklopediach. To zbiór anegdot i opowieści traktujących o historii i teraźniejszości, o kulturze i problemach społecznych, o góralach i zachwycie górskim światem.
Książkę tę można czytać, jak przewodnik po atrakcyjnych, tatrzańskich regionach, pełen humoru i wskazówek. W jednym miejscu znajdziecie anegdoty dotyczące ludzi związanych z polityką, sportem, biznesem i artystami, którzy Tatry sobie wyjątkowo umiłowali. Bliżsi staną się dla Was znani ze szkoły poeci, poznacie sylwetki pierwszych turystów i badaczy tatrzańskiej przyrody. Dowiecie się, że wychodząc w góry warto mieć na sobie bieliznę w oczobijnym, najlepiej czerwonym kolorze, coby Wam dupkę w chwilach grozy uratować mogła. A gdy już się ze wszystkimi zapoznacie, przyjdzie czas na oddawanie się uciechom podniebienia, kiedy to skosztujecie bryjki, kwaśnicy, litworówki i źródlanki.
Autorzy zadali sobie trud, by opisać Podhale prawdziwe. Nie tylko to pełne uroku, ale też to ze swoją historią pamiętającą waśnie i wszelkie trudy, z jakimi musieli się zmagać ówcześni mieszkańcy podtatrzańskich wsi i miejscowości, a o których i w dzisiejszych czasach trudno jest rozmawiać.
Niemniej jednak i tematy poważne i te bardziej przyziemne opisane zostały językiem lekkim, dzięki któremu książkę się czyta szybko i przyjemnie, nabierając ochoty na więcej. A więcej dowiecie się już chyba tylko od jakiegoś zaprzyjaźnionego, prawdziwego górala, co to "copke z gniozdkiem" nosi i na kaca żyntycę stosuje.
Górale
- 20.1.14
KRUCA FUKS - Alfabet góralski | To czego nie wiedzieliście i o co baliście się zapytać
Z czym kojarzy Wam się alfabet? Na to hasło moje myśli od razu powędrowały w przeszłość do czasów dość prehistorycznych, mających miejs...
Nasza reprezentacja w piłce ręcznej
W świat sportowej atmosfery wprowadził mnie - chyba nawet nieświadomie - mój dziadek, który zawsze z lubością oglądał różne relacje sportowe, z naciskiem na mecze piłki nożnej, które niezwykle przeżywał. A ja, dziewczątko, które ledwo od podłogi odrosło, z zaciekawieniem spoglądałam w kierunku TV, w którym to działy się te wszystkie porywające wydarzenia sportowe. Na początku towarzyszyła mi pewna doza nieśmiałości, a z czasem z zachwyt, który kazał mi porzucić nudną lalkę, tudzież misia, i tak oto z otwartą paszczęką siedziałam i wgapiałam się w ekran.
Kibicowanie weszło mi w krew i tak już zostało. Stałam się babskim, sportowym freakiem, prowadzącym nawet kiedyś swoje statystyki, które pozwalały mi na patrzenie na sport z szerszej perspektywy. Niestety, a może stety, zarzuciłam prowadzenie swoich dzienników sportowych, fanatyzm mi nie grozi, choć i tak niektórzy wołają na mnie kibol. :D
Jeśli chodzi o sporty drużynowe, na pierwszy ogień poszła piłka nożna, której wiernym kibicem był rzeczony dziadek, a i w ówczesnym programie TV raczej innych meczy nie można było uświadczyć.
Mimo porażek, których byliśmy świadkami, trwało się przy drużynie narodowej, śledziło zmagania polskiej ligi, na którą patrząc z obecnej perspektywy, można jedynie stwierdzić, że to piłkarzyny od siedmiu boleści, wypatrujące jedynie dobrego kontraktu.
W czasie sportowej miłości do drużynówek przyszedł też czas na siatkówkę oraz, co spowodowało fascynacyjne apogeum, na piłkę ręczną.
Sławek Szmal - fenomen w polskiej bramce
Już same emocje, jakich dostarcza nam drużyna piłkarzy ręcznych, kwalifikują ją do bycia naszą dumą narodową. To właśnie ta dyscyplina,w odróżnieniu od piłki nożnej, zasługuje na miano naszego sportu narodowego. Sportu, który tworzą ludzie z pasją, na przekór wszystkim trudnościom, na jakie napotykają na początku swojej sportowej drogi. Jeśli bowiem spojrzymy na możliwości jakie mają na starcie swoich treningów młodziki piłki ręcznej, aż dziw bierze, że w naszym kraju mamy tak wspaniałą drużynę, która w dalszym ciągu jest mocna, nawet po rotacjach, po zmianach - wszak nie ma już wszystkich starszych graczy, do kadry trafił nowy narybek, który radzi sobie świetnie, bez kompleksów i jest głodny wygranych.
Jeśli zestawimy tutaj wspieraną piłkę nożną, całe spektrum możliwości, jakie mają młodzi, jeśli chodzi o stypendia, treningi (siatka orlików się rozrasta), etc. to aż przykrość i złość bierze, że nic z tego nie wynika. Talenty się marnują, a jeśli już trafią do reprezentacji, to sodówka im uderza do tego stopnia, że mają wszystko w dupie i bardziej od wyników liczą się dla nich lukratywne kontrakty. Dlatego też bardzo bym sobie życzyła reprezentacyjnych wyników porównywalnych chociażby do tych z roku '82 lub '74. Czy to jest jeszcze w ogóle możliwe przy takim nastawieni działaczy, ale i samych piłkarzy - chyba nie.
Dość jednak o "nodze". Na całe szczęście dla kibiców reprezentacyjnych, z odsieczą przyszła kadra piłki ręcznej. Choć i w tym przypadku nie zawsze było różowo. Był brązowy medal w roku '76 (igrzyska olimpijskie) i '82 (mistrzostwa świata), potem praktycznie nic szczególnego się nie działo (11 i 14 miejsce w mistrzostwach świata, odpowiednio w latach '90 i '86), aż w końcu, w roku 2002 reprezentacja zdała się powracać. Było miejsce 15 na mistrzostwach europy, a potem, rok po roku reprezentacja zaznaczała swoją obecność na arenach piłki ręcznej, dostarczając kibicom niezapomnianych wrażeń i emocji, gdzie gniew i rozpacz mieszały się z wybuchami euforii i radości. Kto nie pamięta "Jednej Wenty" czyli 15 sekund, które dały Polakom zwycięstwo w meczu z Norwegią w roku 2009, kiedy Polska zdobywała brązowy medal na mistrzostwach świata w Chorwacji. Popłakałam się, a radochę miałam taką, jak dziecko, które dostanie upragnioną zabawkę.
Wczorajszy mecz z Rosją pokazał to, czego świadkami jesteśmy od dawna - niespożyte siły, wyjątkową ambicję i determinację, która pozwala na wyjście z opresji. Jeśli dodamy do tego fenomenalnego bramkarza, możemy być spokojni, że każdy taki mecz to będzie sportowo-orgazmiczne przeżycie. A to, że przeciętny kibic miał wczoraj stan przedzawałowy średnio 15 razy w meczu, potwierdza tylko, że piłka ręczna to świat najprawdziwszych sportowych emocji, których Wam i sobie życzę jak najczęściej.
Nasza reprezentacja w piłce ręcznej W świat sportowej atmosfery wprowadził mnie - chyba nawet nieświadomie - mój dziadek, który zaws...
O tym, że żyjemy w chorym kraju, chyba każdy z nas mógł się przynajmniej raz przekonać na własnej skórze. Poza tym, że żyjemy w państwie, które nie potrafi zapewnić obywatelom godnej opieki medycznej, to egzystujemy w świecie pełnym nienawistnych hejterów, którzy są jak te psy ogrodnika, które z siebie nic nie dadzą, ale innym, którzy starają się pomagać, z lubością będą wszystko utrudniać.
W niedzielę, 12 stycznia, odbył się 22 finał Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, która tym razem zbierała środki na zakup sprzętu medycznego dla dziecięcych oddziałów ratunkowych oraz ośrodków opiekujących się seniorami.
I mimo, że Orkiestra gra, zbiera pieniążki, kupuje sprzęty ratujące życie i pozwalające leczyć, to jak co roku nie brakuje bezmózgich osób, którym nie po drodze z tą inicjatywą. Osób, które doszukują się w tym wszystkim przekrętów samej fundacji i jej organizatora - Jerzego Owsiaka. Nie jestem w stanie tego ogarnąć.
Jeśli nie masz chęci, nie dawaj kasy, nie wychodź z domu, zamknij gębę na kłódkę, a gdy będziesz w potrzebie nie waż się prosić o pomoc, którą przecież gardzisz.
Przytoczę status znajomej z FB, pod którym się podpisuję wszystkimi kończynami:
No i po co tyle hejtu na Owsiaka? Nie podoba się idea WOŚP - nie dawać! Ciekawe tylko, co ktoś powie, jak zobaczy swoje dziecko w inkubatorze fundacji. Gdyby nie fundacja, wiele dzieci nie miałoby szans. Dawać na caritas? Proszę bardzo tyle tylko, że wyłącznie 30 % idzie na pomoc, reszta na fundusze kościelne. Idiotyczne demoty i kwejki z samochodami Owsiaka... No bez przesady, człowiek od 22 lat organizuje coś wielkiego i co? Może ma jeździć autobusem, albo doginać na piechotę? W rządzie wydają rocznie miliony na rzekome środki reprezentacyjne i to jakoś nie oburza, a to wszystko z naszych pieniędzy! Wszystkim hejterom - kij wam w oko !
O tym, że żyjemy w chorym kraju, chyba każdy z nas mógł się przynajmniej raz przekonać na własnej skórze. Poza tym, że żyjemy w państwi...
Jak większość z Was wie, moja lista z destynacjami "DO ODWIEDZENIA" ciągle się wydłuża. Ciągle spotykam osoby, które skądś wracają i inspirują do dalszych wojaży. Chciało by się rzec, że turystyka kwitnie, a mapy miejsc wyrysowane w sercu czekają tylko na użycie w trakcie krótkich i długich wypadów.
Nie jest chyba jednak tak różowo, bo czytając ostatnio gazetkę "Wciąż wędrujemy" trafiłam na krótki artykuł traktujący o tym, że polska turystyka znajduje się obecnie w dołku, a minione lata należały do jednych z najgorszych. Od razu nasuwa się pytanie: Czy to stwierdzenie nie jest trochę przesadzone?
Okazuje się, że wcale nie jest takie na wyrost. Turystyka, w ogólnym tego słowa znaczeniu, boryka się z problemami. Trzeba to przyznać otwarcie, bo kłopoty mają zarówno małe pensjonaty, jak i większe, prywatne hotele. Coraz częściej słyszymy też o bankructwach firm organizujących wyjazdy zorganizowane. Usługodawcy oczywiście chcą ratować swoje biznesy, jednak robią to w mało konkurencyjny sposób - zwykle podwyższają ceny, powodując tym samym, że coraz więcej potencjalnych turystów i wycieczkowiczów skraca swoje wyjazdy, a tym samym zostawia mniej pieniędzy w kieszeni usługodawców lub w ogóle przesuwa swoje plany wyjazdowe na bliżej nieokreśloną przyszłość.
Janusz Sapa w gazetce "Wciąż wędrujemy" pisze:
Kłopoty z przetrwaniem ma także wiele hoteli. (...) We wszystkich wykorzystanie miejsc nie przekraczało w roku 2012 41 proc. W roku 2013 ten wynik ma być jeszcze gorszy. Zabraknie więc obiektom pokrycia finansowego dla wszystkich potrzeb, dla którego minimalne wykorzystanie miejsc powinno przekroczyć 50 proc.
Rozumiem oczywiście, że każdy hotel, pensjonat, schronisko, gospodarstwo agroturystyczne, ponosi koszty związane z utrzymaniem, mediami, wyżywieniem, etc. i każdy usługodawca chciałby sprawnie zarobić na pokrycie tych kosztów z nawiązką - w końcu miło, jeśli z własnego biznesu, coś nam wpada do kieszeni i nie jesteśmy pod kreską. Jednak jeśli usługodawcy nie wyjdą do potencjalnych turystów, odbiorców z dobrą ofertą, będzie im ciężko utrzymać zarządzany lokal. Niestety, jeśli tylko wywindują ceny w kosmos, nie zarobią, bo gości przyjedzie mniej.
Z drugiej jednak strony, jeśli przyjrzymy się turystycznym destynacjom, możemy stwierdzić, że wszędzie mamy mrowie odwiedzających, chętnych do wydawania swojej kochanej gotówki. Nieważne, czy to nasze polskie miasta, góry, morze, jeziora, czy zagraniczne miejsca. Jeśli mamy w planach jakiś wyjazd, zwykle trzeba się dobrze naszukać i mocno napocić, by znaleźć interesującą nas miejscówkę, w której moglibyśmy zarezerwować nasz pobyt w interesującym nas okresie. Często okazuje się, że szukanie odpowiadającego nam pensjonatu/hotelu, to wyczyn wręcz karkołomny, gdy okazuje się, że w danych hotelach, etc. nie ma wolnych miejsc. Jest więc gro osób, którym się udaje wyrwać, by pozwiedzać, poznać nowe miejsca - niezależnie od tego, jak jest rzekoma kondycja turystyki polskiej.
Pozostaje więc pytanie: Skoro turystyka rzekomo leży i kwiczy, a hotele/pensjonaty użalają się nad faktem, że mają za mało gości, to jakim cudem tak ciężko zarezerwować nocleg nawet ze sporym wyprzedzeniem? Nie uwierzę, jeśli ktoś mi powie, że z praktycznie 100 procentowego obłożenia, nagle nie przyjeżdża 50 procent gości. - NO WAY!
Jak większość z Was wie, moja lista z destynacjami "DO ODWIEDZENIA" ciągle się wydłuża. Ciągle spotykam osoby, które skądś wr...
Resztki wolnego czasu, jaki zostaje nam po pracy - czytaj: długie, "zimowe" wieczory - wykorzystujemy z małżonkiem na nadrabianie zaległości książkowych i filmowych. Trochę się tego wszystkiego nazbierało, więc jest w czym wybierać.
Nasz wczorajszy wybór padł na "Kamerdynera" w reżyserii Lee Danielsa. Film już na widzianych wcześniej zwiastunach zapowiadał się dobrze, jednak pełny obraz przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania. W tym miejscu muszę dodać, że bardzo rzadko jakikolwiek film robi na mnie duże wrażenie. Zwykle obejrzenie kończy się krótkim stwierdzeniem: 'Fajny, fajnie się oglądało, nie pozwalająca się nudzić akcja'. Nie męczę się doszukiwaniem głębszego sensu, a moje emocje mogą spać spokojnie. Tym razem było inaczej, a filmowy obraz Kamerdyner może uchodzić za fenomen.
Mimo, że film obrazuje bolesny aspekt historii Ameryki, to robi to w taki sposób, by trafić do masowego odbiorcy, do każdego, nie zważając na społeczne statusy i nikogo nie urażając, co bywa rzadkością w obecnym świecie. Prezentowany obraz jest łatwo przyswajalny, wykonany z dbałością o każdy szczegół, wizualnie piękny i generujący olbrzymie emocje. Bardzo trafne są więc określenia z kinowego plakatu - fenomenalny, znakomity, wzruszający i godny Oscarów.
Skąd pomysł na ten film? To opowieść oparta na prawdziwej historii kamerdynera - Eugene'a Allena, który w Białym Domu służył przez 34 lata i był naocznym świadkiem politycznych wydarzeń i rozmów, które miały zmienić losy Ameryki.
Filmowa rola Kamerdynera - Cecila Gaines'a przypadła Forestowi Whitaker'owi. Historia ma swój początek w roku 1926 na południu USA, gdzie biali bogacze uchodzili za panów większych niż gdziekolwiek indziej, a plantacje bawełny były nie tylko miejscem ciężkiej pracy czarnoskórych, ale też miejscem codziennego upokorzenia i często przemocy, o czym przekonał się główny bohater. Dorastający chłopak postanawia opuścić bardzo skonfliktowane na tle rasowym Południe i wyrusza na poszukiwanie swojego szczęścia, mając w głowie lekcję, która stanowić będzie jego życiową filozofię - nie drażnić białych.
Filozofia ta okazuje się być skuteczna i doprowadza go do posady tytułowego kamerdynera w Białym Domu. Czy to jednak pełnia szczęścia - niekoniecznie, o czym bohater przekona się w swoim życiu prywatnym. Brak czasu dla rodziny spowodowany nadgodzinami w Białym Domu, bierność wobec wydarzeń, w których uczestniczy jego starszy syn powodują, że Cecilowi w pewnym momencie bliżej jest do Białego Domu aniżeli do domu, który tworzył z bliskimi i w którym czekała na niego kochająca żona.
Co wyróżnia ten film: to obraz bardzo ambitny, gdzie reżyser zadał sobie trud przedstawienia ponad 70 lat burzliwej historii Ameryki, gdzie ciągle żywy był problem czarnoskórej mniejszości i segregacji rasowej. Obraz walki czarnoskórych o równe prawa do bycia obywatelem, jak każdy, jak biali. To obraz starcia dwóch postaci: ojca, którego cechowały konformizm, oddanie pracy i bierność wobec otaczających go wydarzeń, oraz syna, który stając się aktywistą miał na celu walkę o lepsze jutro dla swoich czarnoskórych braci. Mamy tu obraz rodziny borykającej się z trudem dnia codziennego, małżeństwa, które jakimś cudem przetrwało okres burzy i razem, ramię w ramię dotrwało do kresu swoich dni.
Ten film to cudowny i wzruszający obraz stworzony dzięki fenomenalnej grze aktorskiej, m.in. Oprah Winfrey, która w tym dziele jest niepowtarzalna, tworząc wyjątkową postać żony i matki. Obok niej cała rzesz kinowych nazwisk nadała smaku tej opowieści, którą widz odbiera pozytywnie, mimo że dotyczy ona ciężkiego okresu, pełnego bólu, nienawiści i niesprawiedliwości. To sukces reżysera, który potrafił przedstawić ciemną stronę amerykańskiej historii w taki sposób, by nie dokonywać rozliczenia z tymi, którzy by na to zasługiwali, to po prostu czysty obraz, który poruszy... każdego. Jeśli nie oglądaliści, obejrzyjcie koniecznie.
Resztki wolnego czasu, jaki zostaje nam po pracy - czytaj: długie, "zimowe" wieczory - wykorzystujemy z małżonkiem na nadrabia...
Noc sylwestrowa traktowana jest przez wielu, jako największe wydarzenie roku, które trzeba uczcić hucznie - najlepiej w najbardziej okupywanym lokalu na dzielni/mieście/w województwie/w kraju/ gdzie kto woli - w towarzystwie wypindrzenia z najwyższej półki, które będzie dawało po oczach brokatem i innym shitem typu blink-blink. Dla mnie to największa bzdura, jaką może usłyszeć świat. Jeśli dodać do tego ogólną niechęć do wszelkiego typu sylwestrowych kreacji i plebsu, który po przekroczeniu progu lokalu, po niecałej godzinie jest napruty w trzy dupy i nowy rok będzie witać zupełnie nieświadomy, leżąc pod stołem, to ja dziękuję - posiedzę sobie w chacie w towarzystwie sylwestrowej dwójki, tudzież innego polsatu.
Ostatni dzień roku zapowiadał się więc w domowych pieleszach z małżem przy boku, dopóki nie zadzwonił Damianek z pomysłem, który aż prosił się o realizację. Pięciosekundowa chwila zastanowienia wystarczyła.
Jedziemy na Ślężę! - Jak postanowili tak zrobili. Żarełko w postaci kiełbasek, chleba, chipsów, musztardy, ketchupu i napitku - co kto miał - do plecaka, celem zasilenia sylwestrowego bufetu na górze, termogacie na tyłek, polary, czołówki, drewno i można było jechać.
Przed 21 wyjechaliśmy z Wrocławia i udaliśmy się w kierunku Sobótki. Tam już tylko czołówki na głowy i można było ruszać w las na szlak znakowany na żółto, który po niedługim czasie połączył się ze znakami czerwonymi. Ciemno, że oko wykol. Co jakiś czas przy krzyżówkach szlaków dało się widzieć ruchome, punkty świetlne z czołówek innych, zmierzających na górę. Po licznych i delikatnie zakrapianych "sokiem z gumijagód" przystankach, o 23.30 docieramy na szczyt, który zdawał się tonąć w liczbie osób, które zdecydowały się powitać nowy rok pod chmurką.
Jak podawała Gazeta Wrocławska, na Ślęży było wtedy ok. 1000 osób. Całkiem spora ilość osób w jednym miejscu.
Jak podawała Gazeta Wrocławska, na Ślęży było wtedy ok. 1000 osób. Całkiem spora ilość osób w jednym miejscu.
Dzikie tłumy na Ślęży
Jedną zapałką, jedną zapałką!
Dookoła paliły się już ogniska, niektórzy już szamali swoją ogniskową wałówkę. Nie mogliśmy być gorsi, więc męska część ekipy zajęła się ogniskiem (dobrym pomysłem było przytarganie własnych polan na plecach - nie trzeba było biegać po lesie w ich poszukiwaniu) i polowaniem na dobre patyki do upieczenia kiełbasek.
Noworoczny toast szampanem w kryształowych pucharach. ;)
Noworoczne kiełbaski smakowały wybornie, a wszystkim udzielała się ogniskowa atmosfera, bo raz po raz dało się słyszeć z różnych stron pieśni maści wszelkiej, które ktoś tam pamiętał z kolonijnych lat dziecięcych. Sukcesu w Mam Talent czy innym Idolu nikt by chyba z nas nie zrobił, ale takie tło muzyczne do "keczupu z grilla" było jak najbardziej na miejscu.
Na górze panowała atmosfera wzajemnej życzliwości - ogólny szał ciał, miłość, przyjaźń, jednorożce. A mówią, że w Masywie Ślęży znajduje się wejście do piekieł - zdecydowanie przereklamowane hasło. :)
Mimo pozytywnej energii nie mogło zabraknąć kilku turbo-debili, którzy nie ogarnęli swoich fajerwerków na wypasie, a te zamiast w górę zaczęły strzelać do ludzi w okół. Trzeba się było ogarnąć i uważać, by nie dostać, którymś ze świetlnych pocisków.
Poza tym incydentem początek Nowego Roku upłynął w cieple ognicha, mniej lub bardziej udanych prób śpiewaczych i termogaci, dzięki którym nawet podmuchujący na górze wiatr nie był nam straszny. Miało już nie być górskich klimatów na koniec roku, a tu wyszło podwójnie: i koniec i początek roku na górce - nice! EKIPO - dzięki serdeczne!
Noc sylwestrowa traktowana jest przez wielu, jako największe wydarzenie roku, które trzeba uczcić hucznie - najlepiej w najbardziej okup...
