Z wyjątkowym ociąganiem opuszczamy szczyt Tarnicy , bo oczy nie mogą nasycić się rozpościerającą się zeń panoramą. Choć nasz główny ce...
Nowy dzień nastał szybko, przeganiając ciemną noc w posezonowej bieszczadzkiej głuszy. Spaliśmy twardo, ale na dźwięki budzika zareagowaliśmy prawidłowo. Nie, nie była to chęć rzucenia nim o ścianę. Nasze oczy powędrowały praktycznie równocześnie w kierunku okna, za którym jaśniał dzień. Cudowny, z wymarzoną aurą i bezchmurnym niebem. Wpuszczone rześkie powietrze orzeźwiło nasze umysły i ciała do tego stopnia, że zmęczenie spowodowane łazęgowaniem po Górach Świętokrzyskich minęło, jak ręką odjął.
Nowy dzień nastał szybko, przeganiając ciemną noc w posezonowej bieszczadzkiej głuszy. Spaliśmy twardo, ale na dźwięki budzika zareagowa...
Ostatnią cegiełką, jaką dołożyliśmy do naszej korony KGP, był Śnieżnik, na który wleźliśmy we wrześniu, i który w nagrodę poczęstował nas turbo-mgłą. Skubaniec.
Październik minął szybko na sprawach codziennych i zupełnie przyziemnych, a następujący po nim listopad nie miał się od niego szczególnie różnić. Planów na wojaże nie mieliśmy żadnych. Zresztą, ten miesiąc jakoś tak zawsze najmniej sprzyjał naszym wędrówkom. Bo to już pogoda niepewna, dzień krótki, deszcz najczęściej, no ogólna pizgawica i zło czające się za rogiem. Lepiej posiedzieć w spokoju i nadrabiać zaległości filmowo-książkowe.
Ostatnią cegiełką, jaką dołożyliśmy do naszej korony KGP , był Śnieżnik , na który wleźliśmy we wrześniu, i który w nagrodę poczęstował ...
Przychodzi taki moment, gdy codzienne obowiązki i rutyna zaczynają piętrzyć się na głowie i skutecznie odcinają nas od entuzjazmu i energii. To ta chwila, gdy potrzebujemy resetu i powiewu świeżości. Warto wtedy posłuchać organizmu i dać mu chwilę wytchnienia. Zdecydowanie będzie wdzięczny za tę odrobinę łaski z naszej strony i oszczędzi nam rozdrażnienia, ospałości, czy irytacji nawet z błahostek.
Najprostszym sposobem na taki restart jest odpoczynek oraz zmiana otoczenia i nie mam tutaj bynajmniej na myśli przemieszczenia się z salonowej kanapy na sypialniane łóżko. Na tę okoliczność najlepiej sprawdzi się wyjazd. Nie musi być długi, ani szczególnie daleki. By podładować energetyczne baterie, każdy będzie lepszy niż żaden. Pozostaje nam tylko ogarnięcie tematu i przygotowanie do wypadu. Jak to zrobić, by móc wycisnąć z zaplanowanego czasu jak najwięcej?
Przygotowanie na wyjazd w 5 prostych krokach
USTAL CEL WYJAZDU
Znając swój organizm, potrafimy mniej więcej przewidzieć, kiedy nasze akumulatory będą na skraju rozładowania. Mając określoną porę roku, w której zdecydujemy się na wyjazd, możemy ustalić cel naszych wojaży. W zależności od chęci czy upodobań, możemy wybrać zwiedzanie, morze, góry, czy wypoczynek zagraniczny w promieniach słońca, którym przedłużymy sobie lato i zaaplikujemy solidną dawkę witaminy D.
DOBIERZ EKIPĘ
Można podróżować w pojedynkę, we dwoje, czy ze znajomymi. Dobrze zgrani ludzie zagwarantują, że wyjazd nie okaże się klapą. Nie ma nic gorszego niż wypad z osobami, które nieustannie jęczą i narzekają, że nic im się nie podoba, a mimo to same nie kwapią się do podsunięcia jakiejś alternatywy. Nie warto psuć sobie nerwów. W końcu to ma być oczyszczenie głowy, a nie czas na użeranie się z innymi.
ZAŁATW TRANSPORT I NOCLEGI
Gdy już wiemy gdzie i z kim, trzeba ogarnąć sprawę transportu i noclegu. Niestety, nikt jeszcze nie wymyślił - a szkoda - teleportacji do miejsca przeznaczenia, więc musimy zdać się na bardziej przyziemne rozwiązania, jak pociąg, autobus, samochód, czy - w przypadku dalszych destynacji - samolot. Naturalną siłą rzeczy samochód gwarantuje nam największą niezależność, umożliwiając jednocześnie organizację wyjazdów bardziej spontanicznych. Paliwo zawsze gdzieś się zatankuje. Gorzej z biletami, które warto kupić wcześniej, jeśli zależy nam na oszczędności gotówki.
Z noclegiem sprawa wydaje się być łatwiejsza niż z transportem. Jednak, choć miejsc noclegowych jest wszędzie sporo, to i tak trzeba się czasami nagimnastykować, by znaleźć odpowiadającą nam miejscówkę. Standardem już jest, że w okolicach tak zwanych długich weekendów o miejsce gdziekolwiek jest wyjątkowo trudno, szczególnie jeśli interesują nas krótkie pobyty. Dlatego, jeśli planujemy wyjazd w szczycie turystycznym - długie weekendy, ferie, wakacje - warto postarać się o wcześniejszą rezerwację, by potem nie być zmuszonym do płacenia za nocleg z dużą przebitką, lub spania w jakiejś podłej spelunie, gdzie strach oko zmrużyć, bo nie wiadomo, co nocą wylezie z materaca i jakie będzie miało w stosunku do nas zamiary.
STWÓRZ LISTĘ
To punkt powtarzany wszędzie i od bardzo dawna. Lista to niby nic wielkiego, a potrafi zdecydowanie usprawnić organizację przed wyjazdem i pomoże w znienawidzonym pakowaniu. Czy ktoś w ogóle się lubi pakować?
Dlatego, gdy już wiesz, gdzie, z kim i czym, łatwiej Ci będzie podjąć decyzję o tym, co zabrać, by niczego nie brakowało, a jednocześnie nie było potrzeby noszenia zbyt dużego bagażu.
Ja wiem, że tego się nigdy nie chce robić, że się ślęczy nad kartką i nigdy nie wie, co zabrać - ja tak mam - ale ostatecznie, ta chwila męczarni jest warta tego, by nie zapomnieć dokumentów, aparatu, biletów, mapy, czy gaci z golfem.
ZAPLANUJ TRASĘ
Wyjazd wyjazdem, ale przy założeniu, że nie będziemy przecież siedzieć na tyłku w hotelu, czy na kwaterze, warto się zorientować, co dana okolica ma nam do zaoferowania. Bogatsi o tę wiedzę stwórzmy sobie własną mapę z atrakcjami, do których zawitamy. Unikamy w ten sposób chaosu i strasznie wkurzającego pytania: No, to co robimy? Oczywiście modyfikacje trasy w trakcie wypadu są wskazane. Nic na siłę. W końcu na miejscu może okazać się, że coś, na co się napaliliśmy, jak szczerbaty na suchary, będzie punktem na mapie, który nie wzbudzi w nas żadnych emocji, ani nie dostarczy oczekiwanej rozrywki.
Czasem bywa też tak, że okazja pojawi się niespodziewanie. Bez szczegółowego planowania idziemy na żywioł. Warto dać się ponieść spontanicznym decyzjom. Nawet jeśli nie zaplanujemy naszych poczynań krok po kroku, też będzie fajnie. A o to przecież chodzi - Frajda przede wszystkim.
A jak wyglądają Wasze przygotowania wyjazdowe? Wielki plan logistyczny, czy prosty spontan z dnia na dzień?
Przychodzi taki moment, gdy codzienne obowiązki i rutyna zaczynają piętrzyć się na głowie i skutecznie odcinają nas od entuzjazmu i ene...
Coraz więcej osób przekonuje się do tego, że warto wędrować z kijkami trekkingowymi, a niektórzy idą o krok dalej i, podkręcając tempo, przechodzą na speed hiking. Wędrowcy i turyści wyposażeni w kije już nikogo na szlaku nie dziwią. Choć jeszcze kilka lat temu bywało różnie i wspomniany kijkowy ekwipunek spotykał się z zupełnym brakiem zrozumienia, a użytkownicy stawali się nawet obiektami kpin, czy innych podśmiechujek, gdy trafili na kompana rodem pan Ziutek spod budki z piwem, który za górskim entuzjastą potrafił krzyknąć: Te, chłopie/babo, narty ci się zgubiły!
Podejście ludzi (choć nie wiem, jak tam pan Ziutek) na szczęście się zmieniło i dostrzegli oni, że i takie "beznartowe" operowanie kijkami przynosi wiele pożytku dla ich użytkownika.
Naturalnie kije nie są niezbędne, ale te właściwie dobrane naprawdę ułatwiają długą wędrówkę, odciążając stawy biodrowe, kolanowe, czy kręgosłup. Szczególnie na stromych zejściach, gdy jeszcze do ziemi dociska nas dodatkowo ciężki plecak. Mając kijki, otrzymujemy dodatkowe punkty podparcia, co pozytywnie wpłynie na naszą równowagę. Ot, takie dwie kijkowe kończyny w gratisie, które przydadzą się zdecydowanie na terenach śliskich, podmokłych, czy piarżystych, kiedy to nasze nogi lubią stracić oparcie. Nie raz i nie dwa kijki pozwoliły mi zachować gębę w całości.
Jak dobrać optymalną długość kijków trekkingowych?
Chwała tym, którzy wymyślili kijki regulowane (teleskopowe). Tym sposobem, niezależnie od tego, ile mamy wzrostu, oraz po jakim terenie planujemy chodzić, możemy kije dopasować tak, by było nam jak najwygodniej. Jaką długość powinny więc mieć dobrze dobrane kije?
Wzrost w centymetrach x 0,66 = Długość kijków
Pomiar ten jest naturalnie tylko punktem wyjścia. Różnimy się przecież między sobą i nawet mierząc tyle samo, możemy mieć dłuższe/krótsze ręce od współtowarzyszy wędrówki, a to już będzie wymagało odpowiedniej korekty długości kijków.
WAŻNE: Gdy stoimy prosto i trzymamy kij prostopadle do podłoża, nasza ręka zgięta w łokciu powinna tworzyć kąt prosty. Niektórzy sugerują, by długość kija wydłużyć o ok. 2-3 cm. Zabieg ten ma sprawić, że wtedy, na przykład przy odpychaniu się, będziemy w stanie wykorzystać całą siłę i użytkowanie kijków stanie się jeszcze bardziej efektywne. Szczerze powiedziawszy, osobiście nie zauważyłam różnicy, ale sprawdzić zawsze warto, co Wam bardziej podpasuje.
Mając powyższe na uwadze, zmieniamy długość kijów w zależności od tego, czy idziemy w górę, czy też schodzimy. Na podejściach - skracamy, na zejściach - wydłużamy. Kije mają stanowić przedłużenie naszych rąk i w żadnym wypadku nie mogą nam przeszkadzać. Jeśli przeszkadzają, oznacza to, że ich długość nie jest odpowiednia. Nasz marsz ma być komfortowy, więc szkoda by było go sobie utrudnić tylko przez to, że źle wyregulowaliśmy nasze kije. A taka regulacja zajmuje dosłownie chwilę.
Wędrówka z dobrze wyregulowanymi kijami to nie tylko komfort i bardziej stabilny krok. Taka aktywność to również ogólnorozwojowe ćwiczenie dla organizmu, bo oprócz tego, że trenujemy nogi, dajemy się również wykazać naszym "bickom" i "trickom".
Zdjęcie pochodzi z pixaby.com, CC0, Simon
Coraz więcej osób przekonuje się do tego, że warto wędrować z kijkami trekkingowymi , a niektórzy idą o krok dalej i, podkręcając tempo...
Abyśmy mogli w pełni cieszyć się z górskiego wypadu, musimy zadbać nie tylko o odpowiedni ekwipunek, czy mapę, ale również regularnie dostarczać energii dla naszego organizmu.
Wiemy, że nie możemy zapominać o piciu. Jednak oprócz odpowiedniego nawodnienia, dostarczania sobie witamin, czy elektrolitów, równie ważne jest zaopatrzenie dla naszych żołądków.
I nie ma co tego faktu lekceważyć, bo baterie z drogocenną energią, którą możemy i chcemy pożytkować na wędrówkę po przeróżnych szlakach, muszą być regularnie doładowywane. A przecież chyba nikt nie chciałby, żeby odcięło mu prąd w samym środku niczego, gdy do domu daleko. Dlatego, by realizować nasze górskie cele, potrzebujemy siły, a tej nie pozyskamy z powietrza.
Co więc jeść podczas górskich wędrówek?
To, ile (oraz co) zapakujemy do plecaka przed wyjazdem, będzie zależało od tego, czy planujemy wypad kilku-, czy jednodniowy, oraz od aury w jakiej przyjdzie nam wędrować. O ile latem, częściej chce mi się pić, niż jeść, tak zimą, czy jesienią jest zwykle na odwrót i ciało domaga się częstszego ładowania energetycznych baterii.
Zadbajmy więc o to, by dopływ kalorii był na poziomie, który zagwarantuje nam komfortową wędrówkę, czy wspinaczkę. Niech prowiant będzie zróżnicowany, jednak nie zalecam spożywania posiłków bardzo tłustych, gdyż przy zmęczeniu mogą one wywołać mało komfortowe dolegliwości trawienne. Będziemy czuć się ciężko i cała frajda i powietrze ulecą z nas bardzo szybko. Warto postawić przede wszystkim na łatwo przyswajalne węglowodany. Nawet jeśli trzymacie dietę, taki "występek" Wam nie zaszkodzi, bo aktywność, jaka będziecie uskuteczniać zdecydowanie zniweluje te "jedzeniowe grzeszki".
ŚNIADANIE
Mimo, że normalnie mam problem, by rano coś przełknąć, tak w dniach wycieczkowych śniadanie zjadam obowiązkowo. Mam wtedy pewność, że po przejściu kilku kilometrów nie będę się słaniać na nogach. Gdy ruszamy z domu najczęściej wciągam płatki z mlekiem (zdecydowanie więcej w tym płatków niż mleka), jogurt/serek, ewentualnie kanapkę. Jeśli jesteśmy zbunkrowani w górach, najczęściej szamiemy kanapki z nieśmiertelnymi dodatkami z puszki. Konserwa i pasztet sprawdzają się najlepiej. Dopchać można się jakimś musli. W przypływie ochoty na ciepłe śniadanie (póki co, nie nosimy ze sobą turystycznych kuchenek, ani tym podobnych gadżetów), rzucamy się na schroniskową jajecznicę, której porcja zawsze okazuje się za mała. ;) Do tego oczywiście ciepła herbata.
PRZEKĄSKI
Szczerze? To nasz ulubiony aspekt górskiego żarcia. Wiecie dlaczego tak lubię te wszystkie plecakowe kieszonki? Bo można tam napchać samych pyszności. #dietassie Tak, mowa o czekoladzie - nieodłącznej towarzyszce górskich wojaży, batonikach, które ostro depczą czekoladzie po kosteczkowych piętach, musli w kieszonkowych porcjach. Kabanos też się nada i skutecznie uciszy głoda. W końcu nie samą czekoladą człowiek żyje. Do tego jeszcze można dorzucić owoce - jabłko, czy banana, ale tych nigdy nam się nie chce nosić. #lenie.
Szczerze? To nasz ulubiony aspekt górskiego żarcia. Wiecie dlaczego tak lubię te wszystkie plecakowe kieszonki? Bo można tam napchać samych pyszności. #dietassie Tak, mowa o czekoladzie - nieodłącznej towarzyszce górskich wojaży, batonikach, które ostro depczą czekoladzie po kosteczkowych piętach, musli w kieszonkowych porcjach. Kabanos też się nada i skutecznie uciszy głoda. W końcu nie samą czekoladą człowiek żyje. Do tego jeszcze można dorzucić owoce - jabłko, czy banana, ale tych nigdy nam się nie chce nosić. #lenie.
OBIAD/KOLACJA
To posiłek równie ważny, jak śniadanie, bo ma pomóc w regeneracji i nabraniu sił na kolejny dzień. Przyznaję, że po całodniowym galopowaniu po górskich szlakach, gdy organizm nałapie tlenu, jak wściekły, wieczorem włącza mi się takie gastro, że pochłonęłabym wszystkie przydźwigane zapasy. Ostatecznie głód zostaje okiełznany w bardziej cywilizowany sposób. Wybór menu w sercu gór mamy wprawdzie ograniczony, ale nie znaczy to, że mamy obgryzać własne palce. Klasyczną kanapkę zostawmy na koniec i jeśli mamy możliwość, zjedzmy coś ciepłego. Jak nie przepadam za szamą w płynie, tak w schronie zawsze jem zupę. Smakowo nie zawsze tyłek urywa, ale ciepło jest wręcz orgazmiczne dla zmarzniętego zimą brzucha. W górskich warunkach nie pogardzimy też "zupką chińską z Radomia", czy innym "gorącym kubkiem", a ze schroniskowych specjałów naszą największą sympatią cieszą się niezmiennie pierogi i smażony ser. Ciepłe, dobre, a zjedzone późnym popołudniem, czy wczesnym wieczorem nie obciążą nas i kolejnego dnia możemy wędrować sobie na lekko.
To posiłek równie ważny, jak śniadanie, bo ma pomóc w regeneracji i nabraniu sił na kolejny dzień. Przyznaję, że po całodniowym galopowaniu po górskich szlakach, gdy organizm nałapie tlenu, jak wściekły, wieczorem włącza mi się takie gastro, że pochłonęłabym wszystkie przydźwigane zapasy. Ostatecznie głód zostaje okiełznany w bardziej cywilizowany sposób. Wybór menu w sercu gór mamy wprawdzie ograniczony, ale nie znaczy to, że mamy obgryzać własne palce. Klasyczną kanapkę zostawmy na koniec i jeśli mamy możliwość, zjedzmy coś ciepłego. Jak nie przepadam za szamą w płynie, tak w schronie zawsze jem zupę. Smakowo nie zawsze tyłek urywa, ale ciepło jest wręcz orgazmiczne dla zmarzniętego zimą brzucha. W górskich warunkach nie pogardzimy też "zupką chińską z Radomia", czy innym "gorącym kubkiem", a ze schroniskowych specjałów naszą największą sympatią cieszą się niezmiennie pierogi i smażony ser. Ciepłe, dobre, a zjedzone późnym popołudniem, czy wczesnym wieczorem nie obciążą nas i kolejnego dnia możemy wędrować sobie na lekko.
Dlaczego jedzenie jest takie ważne?
Turystyka górska wiąże się zazwyczaj - o ile nie zamierzamy leżeć tydzień na Gubałówce - z długotrwałym wysiłkiem. Różnice wysokości robią swoje i potrafią dać w kość. Dlatego tak ważne jest, by wybierać dobrze, dostarczając sobie energii. W tym momencie Nutella będzie zdecydowanie lepszym rozwiązaniem niż wpierniczanie kiełków i trawy.
Najprościej - papu w górach przede wszystkim musi dostarczyć nam szybko energetycznego kopa, a aspekty zbilansowanej diety nie muszą nas w tym momencie obchodzić. :) Dlatego, śmiało, podzielcie się swoimi jedzeniowymi typami. Zakładam, że wyjdzie nam tutaj całkiem przyjemny i smaczny górski jadłospis.
Najprościej - papu w górach przede wszystkim musi dostarczyć nam szybko energetycznego kopa, a aspekty zbilansowanej diety nie muszą nas w tym momencie obchodzić. :) Dlatego, śmiało, podzielcie się swoimi jedzeniowymi typami. Zakładam, że wyjdzie nam tutaj całkiem przyjemny i smaczny górski jadłospis.
Abyśmy mogli w pełni cieszyć się z górskiego wypadu, musimy zadbać nie tylko o odpowiedni ekwipunek , czy mapę , ale również regularnie ...
Odkąd pamiętam, zdjęcia zawsze budziły we mnie masę pozytywnych emocji. Z nieukrywanym podziwem oglądałam doskonałe kadry mistrzów fotografii. Rozdziawiałam gębę na widok przepięknie uchwyconych - przede wszystkim górskich - krajobrazów. W tym wszystkim jednak zawsze najbardziej fascynowały mnie nocne zdjęcia miast. To jest niesamowita radocha dla oczu.
Niestety, posiadając przez długi czas najzwyklejszy aparat, nic nadzwyczajnego nie byliśmy w stanie uskutecznić. Ot, zwyczajne zdjęcia, dokumentujące nasze w większości górskie wypady. Teoretycznie, wraz ze zmianą aparatu na bardziej cywilizowany, powinna pójść radość z robienia fajniejszych fotek. I oczywiście radocha przyszła, ale kwestia ogarnięcia aspektów bardziej technicznych dalej leżała i kwiczała cicho.
Choć były możliwości, to jednak zdjęcia w dalszym ciągu robiliśmy na trybach automatycznych, ewentualnie przy drobnych kombinacjach z przysłoną. Tryb manualny jawił się nam niczym zło wcielone, które zaangażuje nas maksymalnie, a efekt naszych wygibasów będzie marny, czym nas tylko niepotrzebnie wkurzy. Poza tym, robiąc zdjęcia niczym Japończyk, pędząc po szlaku, raczej nie myśleliśmy o tym, by co chwilę coś ustawiać, kombinować i przestawiać.
W tym czasie zafascynowanie nocnymi kadrami nie malało i co jakiś czas podszeptywało: No weźcież te swoje szanowne tyłki, aparat, statyw i idźcie w miasto! Podszepty zdawały się być donośniejsze wtedy, gdy Marcin - uwielbiam jego zdjęcia - wspominał o długich czasach naświetlania, lub wrzucał co fajniejsze (nie tylko nocne) foto kąski na swojego instagrama.
W końcu odważyliśmy się zmierzyć z nocnym światłem. Na pierwszy ogień poszedł Wrocław. Kwestie techniczne kołatały gdzieś w głowie w postaci wyczytanych w internetach teorii, ale ostatecznie wszystko zlało się w jedną papkę i wszystkie zdjęcia powstawały metodą prób i błędów, na czuja, w myśl zasady - A co wyjdzie, jeśli tu pokręcę?... Grunt, że nic nie wybuchło.
Widok na Ostrów Tumski z Mostu Pokoju
Widok na Ostrów Tumski z Bulwaru Włostowica
ul. Katedralna
Katedra św. Jana Chrzciciela
Kościół Świętego Krzyża
Centrum Duszpasterskie Archidiecezji Wrocławskiej
Plac Katedralny
Muzeum Narodowe
Most Pokoju
Dolnośląski Urząd Wojewódzki
Most Grunwaldzki - Widok z ul. Fryderyka Joliot-Curie
ul. Wyszyńskiego
Tyłki nam zmarzły i paluchy zgrabiały, bo trochę pizgało. Ale chyba było warto i mimo, że zdjęciom daleko jeszcze do perfekcji, poziom naszego zajarania nimi był większy niż napalenie szczerbatego na suchary. :)
Jeśli macie jakieś pro typy, które pomogą nam jeszcze bardziej cieszyć się przyszłymi zdjęciami, nie obrazimy się, jeśli się niektórymi z nami podzielicie.
Odkąd pamiętam, zdjęcia zawsze budziły we mnie masę pozytywnych emocji. Z nieukrywanym podziwem oglądałam doskonałe kadry mistrzów fotograf...
Kiedy kilkanaście dni temu pojawiła się informacja o zapisach na pierwszą blogową konferencję we Wrocławiu - WroBlog, stwierdziłam, że wypadałoby w końcu ogarnąć temat i się na niej pojawić. Chociażby z tego względu, że w końcu jestem na miejscu, że nie ma potrzeby gnania w Polskę, na co dotychczas (bo większość taki blogowych spotkań jest w tygodniu) praca średnio pozwalała.
Z przyjemnością odebrałam maila od Kasi z Zapętlone, którym potwierdzała moje uczestnictwo. Nie obyło się oczywiście bez momentu zawahania, bo gdy - brzydko mówiąc - przeleciałam nazwiska na twarzoksiążkowej stronie wydarzenia, stwierdziłam, że nikogo nie kojarzę i... miałam nawet przez chwilę ochotę napisać do Kasi, że jednak nie dam rady się zjawić. Bo ze mnie to taki trochę dzikus jest... :D
Na całe szczęście mignęły mi dwie znane (póki co tylko z blogów, ale mocno przeze mnie kojarzone i lubiane) twarze: Asi z Króliczka Doświadczalnego i Marty z CodziennieFit. Krótka piłka - Idę. Gryźć mnie chyba nikt nie będzie, co się oczywiście potwierdziło i dziś mogę potwierdzić, że uszczerbku na zdrowiu nie doznałam, wszystkie kończyny całe i nieponadgryzane.
Po pracy rzuciłam się więc w radosnym turbo-galopie na tramwaj, by dokulać się sprawnie do Barbary. Moje uzbrojenie w postaci uśmiechu numer jeden zdechło jednak szybko, gdy współpasażerowie wspomnianego środka lokomocji próbowali zrobić ze mnie średnio udeptaną sardynkę. Ale, skoro zaprawiona jestem w górskich bojach, nie polegnę przecież w tramwaju - pomyślałam i wrzuciłam na paszczę uśmiech numer dwa. Na miejscu szybka rejestracja i można było zasiąść w oczekiwaniu na wystąpienia prelegentów.
Z tego miejsca pozdrawiam dziewczyny, z którymi siedziałam w bezpośrednim sąsiedztwie - Bernadettę i Anię, ale moja małomówność nie pozwoliła nam na nawiązanie bliższej rozmowy. Jednak ich blogi sobie nadrobię, bo - jakem mały szpieg - adresy blogów sobie zapamiętałam. Ha!
Wystąpienia prelegentów dostarczyły sporej dawki informacji - mniej lub bardziej znanych, ale jak najbardziej wartościowych - i humoru. Przekaz okraszony dowcipem jest najlepszy i dobrze zapada w pamięć. Zdecydowanie. Paulina (stresowałam się z Tobą), Asia (Minionki rulezzz), Tomek (od oglądania pomidorowych zdjęć zaczynało burczeć w brzuchu) i Radzka (pogromczyni damskiej garderoby) zrobili robotę. Serio, bo jeśli ktoś do mnie mówi, a ja nie ziewam, to znaczy, że gada fajnie i z sensem. Czego chcieć więcej.
Po prelekcjach krótka wizyta na After Party i pogaduchach w Szklanej Ćmie. Nasz stolik podsunął kolejne nowe twarze do poznania. Ze swojej strony będę sobie obserwować poczynanie motocyklowego małżeństwa z Odrobiny Raju.
Cieszę się, że poszłam na spotkanie, bo fajnie jest pogadać z ludźmi, których jara słowo pisane i nie patrzą się na Ciebie ze zdziwieniem i prośbą o wyjaśnienie pt. Ale, że po co komu blogi?!
Kiedy kilkanaście dni temu pojawiła się informacja o zapisach na pierwszą blogową konferencję we Wrocławiu - WroBlog , stwierdziłam, że...
Gdy przychodzi jesień zwalniamy, czasami wręcz wchodzimy w tryb czuwania, bunkrując się w bazie z koca, z książką w ręku, czy ulubionym serialem na ekranie. To chwile bardzo pozytywne, nie przeczę, bo taki odpoczynek przydaje się każdemu. Jednak również jesienią warto wykrzesać z siebie trochę więcej niż zaleganie na kanapie.
Jesień jest doskonałą porą roku, by na nowo odkrywać górskie destynacje. Również te, które już wcześniej odwiedzaliśmy. Brak upałów, delikatniejsze światło słoneczne, poranne mgły, czy wszechobecne kolory sprawią, że nawet najbardziej znane miejsca nas zaskoczą.
Dodatkowo, korzystając z faktu, że temperatury są bardziej przyjazne i po kilku krokach nie zalewa nas fala potu, możemy spróbować czegoś nowego, co podkręci naszą górską aktywność, pozytywnie wpłynie na kondycję i pozwoli lepiej dotlenić organizm, a to przyda się szczególnie tym, którzy mają siedzącą pracę. Tej jesieni (i każdej kolejnej też, a co) nawiązujemy przyjaźń ze speed hikingiem. Ale bez obaw, nie zostaniemy biegowymi ultrasami.
Speed hiking - Z czym to się je?
Gdy wędrujesz po górach, idziesz raczej spokojnym, czasem wręcz spacerowym tempem (no, chyba że Ci się trasa pomyrdała i musisz zapitalać, żeby zdążyć do schornu/ na autobus, etc. przed nocą), robiąc fotkę każdej napotkanej skale, czy latającym motylkom i kontemplując otaczającą Cię przyrodę. I to jest super.
Tym razem jednak spinamy cztery litery i... przyspieszamy. Utrzymujemy stałe, ale szybkie tempo energicznego marszu (nie biegniemy!), dostosowując je zależnie od tego, czy akurat podchodzimy w górę, czy przemieszczamy się w dół. Nie muszę chyba dodawać, że przy zejściu nasze prędkości zostaną podkręcone. Uważajcie więc na Wasze cenne kopytka.
Jak zacząć?
Wyjściem do speed hikingu ma być przede wszystkim wędrówka i przemierzanie szlaków. Będzie odbywać się tylko w szybszym tempie. Gdy chcesz spróbować swoich sił, nie pakuj się od razu w najwyższe góry, czy trasy, które zajęłyby Ci cały dzień. No, chyba że chcesz wypluć płuca, a jęzorem pozamiatać wszystkie okoliczne skałki.
Rozpoczynamy z głową, od mniej wymagających celów. Wybieramy krótkie trasy, wzgórza, łagodniejsze pagórki. W ten sposób przyzwyczaimy organizm do wysiłku, z czasem coraz większego. Ważne, żeby nie było zbyt płasko. Płaskie to mamy chodniki w mieście - wystarczy.
W zależności od tego, jak będziemy się czuli, możemy wydłużać dystans każdej kolejnej wycieczki "na speedzie". W ten sposób poprawimy wydolność naszego organizmu, a nasze serducha będą nam wdzięczne.
Jak się ubrać i co ze sobą zabrać?
Jakby nie było, ruszamy w góry, więc górski ekwipunek to podstawa. Musimy go jednak trochę odchudzić, żebyśmy mogli się sprawnie poruszać. Będziemy się w końcu przemieszczać dużo szybszym niż zwykle tempem, więc nie możemy się zbytnio obciążać.
Odpadają więc wielkie plecaki, po których założeniu na plecy, uginają nam się kolana. Zdecydowanie musimy podstawić na lżejsze obuwie, bo w przeciwnym razie szybko będziemy powłóczyć nogami, którym po prostu będzie zbyt ciężko. Do pełni szczęścia zabieramy ze sobą lekkie kijki oraz coś na ząb, co doda nam energetycznego kopa, no i piciu - wiadomo.
To co? Jaką sobie robicie tę jesień? Aktywną, czy będziecie ją przeżywać wyłącznie z poziomu kokonu wymoszczonego z koca?
Gdy przychodzi jesień zwalniamy, czasami wręcz wchodzimy w tryb czuwania, bunkrując się w bazie z koca, z książką w ręku, czy ulubionym se...
Mówiąc, czy myśląc "górska wędrówka" od razu nasuwają nam się pozytywne aspekty tej aktywności - radość, wolność, frajda, przestrzeń, pokonywanie własnych słabości. Niech każdy z Was dopisze tutaj, co uważa za stosowne.
To aktywność, której możemy oddawać się z powodzeniem zarówno w samotności, jak i w grupie, bez względu na płeć, czy wiek. Same pozytywy. W tym wszystkim trzeba jednak pamiętać, by do wszelkich górskich aktywności podchodzić przede wszystkim odpowiedzialnie.
Odpowiednie przygotowanie, skompletowanie ekwipunku, rozeznanie w terenie, mogą okazać się niewystarczające, jeśli wyłączymy myślenie, a odpowiedzialność zostawimy w domu. O ile, jeśli wędrujemy sami, odpowiadamy tylko za siebie i raczej nikomu innemu nie wyrządzimy żadnej szkody, tak w przypadku wypadu w grupie jesteśmy odpowiedzialni za siebie nawzajem. Funkcjonujemy (w każdym razie powinniśmy) jako grupa, a nie poszczególne indywidua, mające w nosie innych.
Pojawiające się jednak co jakiś czas wiadomości z gór, jak i własne obserwacje poczynione na szlakach, pokazują, że z tą odpowiedzialnością za grupę, jako całość, bywa różnie i niestety nie zawsze wygląda to różowo.
Pozwólcie, że przytoczę pewną scenę, na którą trafiliśmy wędrując kiedyś sudeckim szlakiem w okolicach Szrenicy. Rzecz miała miejsce przy radio-telewizyjnej stacji przekaźnikowej nad Śnieżnymi Kotłami. Nie spodziewajcie się dialogu między członkami tamtejszej sześcioosobowej grupy.
- Szybciej! Takim tempem to my nigdzie nie zdążymy!
- No szybciej, mówię! Co się tak guzdrzecie?!
- Ruchy, ruchy! Zapierdalać, bo nam wyciąg do Szklarskiej spierdoli!
- Napierdalać, kurwa!
Jeśli myślicie, że byliśmy świadkami jakiejś wojskowej musztry, czy sprawdzania rekrutów, to jesteście w błędzie. Fakt, może ten wykrzykujący był jakimś niespełnionym wojskowym, ale tego się nie dowiemy.
Wspomniana sześcioosobowa grupka składała się ze wspomnianego krzykacza i pięciu chłopaczków w wieku, góra, może 10 lat. Nie wiemy, czy to był ojciec, czy nauczyciel, czy inny opiekun, jednak to, co zaprezentował i w jakiś sposób traktował swoich, jakby nie było, podopiecznych, było karygodne. Liczył się dla niego tylko jego chory cel. Za nic miał to, że dzieciaki były już praktycznie bez siły, biegły za nim bez tchu, wlekąc plecaki zawieszone już na jednym ramieniu, z pustymi butelkami po wodzie. Obraz nędzy i rozpaczy.
Wszelkie sugestie z ust różnych mijających grupę osób, że przecież to dzieci, że trzeba zwolnić, że jeszcze długo będzie jasno i spokojnie zejdą do Szklarskiej Poręby, kończyły się tylko okrzykiem rozjuszonego "przewodnika".
- Nie wpierdalaj się!
Wieczorem, w schronisku na Hali Szrenickiej dowiedzieliśmy się od innych nocujących, że koleś gonił tych chłopaczków już od Śnieżki. Jaki był tego cel, tego nie wie nikt.
Chciałabym, by przytoczona sytuacja była fikcyjna. Niestety. Przypomina nam się za każdym razem, gdy pojawiają się głosy o nieodpowiedzialnym podejściu organizatorów wycieczek z grupą.
Najczęstszym zastrzeżeniem jest fakt niedostosowania trasy wędrówki do kondycji i umiejętności wszystkich uczestników wycieczki. Jeśli wędrujemy samotnie, możemy porywać się i z motyką na słońce, jeśli taka jest nasza wola, ale jeżeli tworzymy grupę, to wszystko MUSI być dostosowane do jej najsłabszego ogniwa. I nie chodzi tutaj bynajmniej o wytykanie słabości. Chodzi o to, by każdy mógł czerpać radość z bezpiecznego obcowania z górami.
Gdy ktoś z grupy idzie wolniej, nie poganiamy go, ani nie zostawiamy samego w tyle. Zwalniamy, wracamy do wolniejszej osoby, by iść razem i wspólnie się motywować, jeśli planujemy kontynuowanie wędrówki. Jeśli jednak uczestnik nie jest w stanie iść dalej, powinniśmy zrobić przerwę, odpowiednio skrócić trasę lub zawrócić, a nie brnąć dalej, narażając zdrowie osłabionego turysty.
To niby niewiele, jednak różne sytuacje pokazały już, że najczęściej zapomina się o sprawach najbardziej oczywistych, spychając tym samym odpowiedzialność na margines. A przecież góry nie uciekną. dbajmy więc nie tylko o siebie, ale też o naszych górskich towarzyszy.
Ja w każdym razie nie wyobrażam sobie, że ktoś nagle zaczyna mnie poganiać, czy oleje fakt, że zostałam z tyłu, bo najzwyczajniej w świecie nie uprawiam górskiej łazęgi w galopującym i szaleńczym tempie.
Ja w każdym razie nie wyobrażam sobie, że ktoś nagle zaczyna mnie poganiać, czy oleje fakt, że zostałam z tyłu, bo najzwyczajniej w świecie nie uprawiam górskiej łazęgi w galopującym i szaleńczym tempie.
Mówiąc, czy myśląc "górska wędrówka" od razu nasuwają nam się pozytywne aspekty tej aktywności - radość, wolność, frajda, prz...
Jesień to nie tylko czas spacerów, biegania po liściach i kolorowych krajobrazów. To również te dni w roku, kiedy robi się chłodniej, pogoda nie zawsze rozpieszcza, wiatr potrafi przewiać niespodziewanie, a deszcz lunąć bez zapowiedzi.
Przy takiej aurze żniwo zaczynają zbierać choróbska, będące na zleceniu gorączki, kaszlu i kataru, dziesiątkując obecnych w szkołach oraz zakładach pracy. Tym samym ulice i komunikacja zbiorowa pełne są prychających osobników, posyłających zarazki dalej. Przychodnie przeżywają wzmożone oblężenie, które łatwo można rozpoznać po braku reakcji pań rejestratorek na telefony, oraz po tabunie osób koczujących przy okienku i próbujących umówić się do lekarza. Obrazu chorobowego armagedonu dopełniają prawdziwi mężczyźni, którzy umierając każdego dnia bardziej, namiętnie spisują testamenty. Bo katarek. Albo kaszelek. No, ogólna słabość.
Na szczęście można temu zaradzić. Panowie, sorry, testamenty muszą poczekać. :) Nie taka ta chorobowa jesień straszna, jak by się wydawać mogło. Przeziębienia mają to do siebie, że choć przychodzą szybko i niespodziewanie rozkładają na łopatki, to jednak możemy z nimi skutecznie walczyć. Na dodatek nie ma potrzeby szpikowania się od razu garściami aptecznych medykamentów, bo istnieją sprawdzone, domowe sposoby na walkę z jesienną niedyspozycją. Teraz katar, czy kaszel, nawet jeśli się pojawią, nie będą już takie straszne i dokuczliwe.
Przeziębienie - Ratunku!
Jeśli już dopada nas choroba, musimy odpuścić nasz codzienny pęd i porządnie się wygrzać. Kokon z koca i dodatkowe skarpety to podstawa. Sen też nie zaszkodzi. Do tego zbroimy się w arsenał naturalnych specyfików, które powalczą z wszędobylskimi wirusami, złagodzą kaszel, czy ból gardła i jeszcze wpłyną pozytywnie na naszą odporność. Jedziemy! Tylko nie narzekajcie, że czegoś nie lubicie. W końcu mamy się leczyć, a nie ucztować.
CZOSNEK
Traktowany przez wielu, jak naturalny antybiotyk. Nie bez powodu, bo działa bakteriobójczo i przeciwzapalnie. Zwalcza infekcje, a nawet obniża ciśnienie krwi. Może niekoniecznie będziesz w stanie rozgryzać czosnek bez niczego, ale już dodanie go do kanapek zrobi swoje. Ja osobiście preferują czosnkową miksturę do picia. Dla niektórych znienawidzony smak dzieciństwa, którym raczyły nas babcie. Mowa o mleku z czosnkiem, miodem i masłem. /Kubek mocno ciepłego mleka, zmiażdżony ząbek lub dwa czosnku, łyżka miodu, łyżeczka masła/ Nie powiem, chuchem można potem zabić samego Drakulę, ale rozgrzewa i działa. A o to przecież chodzi.
OSTRE PRZYPRAWY
Działają przede wszystkim rozgrzewająco. Mają również zbawienny wpływ przy napadach męczącego kaszlu, który spowodowany jest zalegającą w oskrzelach wydzieliną. Działają podobnie do aptecznej, paskudnej w smaku Flegaminy. Rozrzedzają zalegającą flegmę, ułatwiają odkrztuszanie. Warto więc mocniej przyprawić codzienne potrawy, do herbaty wrzucić imbir, a kawę wzbogacić cynamonem.
SIEMIĘ LNIANE
Choć wydawać by się mogło, że te niepozorne ziarenka nijak sprawdzą się w walce z chorobowymi dolegliwościami, to jednak ich właściwości potrafią zdziałać cuda. Siemię lniane działa przede wszystkim łagodząco na podrażnioną błonę śluzową. Doskonale sprawdza się przy bólu gardła, czy zapaleniu krtani. Po raz kolejny robimy miksturę do wypicia. 3 łyżeczki siemienia zalewamy wodą i gotujemy kilka minut, lub zalewamy wrzątkiem. Odstawiamy do przestygnięcia. Woda z ziarnami zmieni konsystencję na podobną do kisielu. Teraz nie pozostaje nic innego, jak tę miksturę zjeść/wypić. Fakt, nie wygląda porywająco, ale nie ma żadnego odrzucającego smaku. Można dodać trochę cytryny i miodu, mając jednak na uwadze fakt, że mocno podrażnione gardło z miodem się nie polubi.
SZAŁWIA
To kolejny naturalny specyfik, który wspomoże naszą walkę z bólem gardła. Mocno zaparzoną herbatę z szałwi wykorzystujemy jako płukankę do gardła i stosujemy ją co najmniej rano i wieczorem. Ból zostanie złagodzony, chrypka zacznie mijać.
HERBATA Z LIPY I/LUB CZARNEGO BZU
W ramach nagrody za to, że dzielnie znosiliście zajadanie się czosnkiem, konsumowanie mikstur wątpliwego smaku i wyglądu, zasłużyliście na coś, co nie tylko wspomoże walkę z przeziębieniem, ale będzie również pyszne. Pora na herbaty z suszu.
Do wyboru macie susz z kwiatów lipy oraz czarnego bzu. Przygotowanie jest banalnie proste. Wystarczy zalać porcję suszu gorąca wodą. Niech się zaparzy i trochę przestygnie. Następnie dodaję miód i cytrynę. Tyle. :) Tylko pamiętajcie, by wszystkie dodatki do herbat (miód, cytrynę, imbir, etc.) dodawać, gdy napój będzie już przestudzony. Wrzątek niszczy cudowne właściwości tych naturalnych wspomagaczy. A tak na marginesie, to dla tych herbat nie warto czekać na przeziębienie i warto się nimi raczyć na co dzień, szczególnie w czasie jesiennej szarugi.
Pozostawiam Was z życzeniami zdrowia i zachęcam jednocześnie do podzielenia się Waszymi domowymi patentami na szybkie zwalczanie chorobowych niedogodności. Przy obecnej aurze będą jak znalazł.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, jairojehuel
Jesień to nie tylko czas spacerów, biegania po liściach i kolorowych krajobrazów. To również te dni w roku, kiedy robi się chłodniej, pogo...
Dopóki jakiś problem nas nie dotyczy, nie zaprzątamy nim sobie głowy. Z takim samym nastawieniem podchodzimy do wszelkich przypadłości chorobowych. Szczególnie tych groźnych, które stają się dla nas swoistym tabu - w myśl zasady: skoro o tym nie rozmawiam, to tego nie ma. Niestety, to duży błąd, bo w przypadku braku szybkiej reakcji i możliwości podjęcia leczenia, choroby zbierają śmiertelne żniwo.
Jeśli już zastanowimy się nad tematem, to poważne i ciężkie schorzenia, jakie mogą dopaść nasz organizm, umiejscawiamy w bliżej nieokreślonej, dalekiej przyszłości, kiedy już będziemy starzy, a szwankujące zdrowie będzie wpisane w naszą codzienność.
Jest jednak choroba, która nie czeka na to, aż przeżyjemy życie, zrealizujemy wszystkie cele, marzenia i usiądziemy, by wspominać to wszystko, czego doświadczyliśmy. To prawdziwa sucz, która nie wybiera. Przychodzi znienacka, bez skrupułów rujnując życie nie tylko starszym, ale i tym całkiem młodym. To Białaczka. Nowotwór krwi. Rak.
Każdego dnia, w Polsce i na całym świecie, ludzie dowiadują się, że zachorowali, a tym samym rozpoczynają bardzo nierówną walkę z tym schorzeniem. Bo w tym przypadku nie wystarczy syropek i kilka tabletek. Potrzebny jest oręż większego kalibru - przeszczep szpiku lub komórek macierzystych. I tutaj zaczynają się schody, bo tychże komórek nie można przeszczepić od każdego. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Wyścig, w czasie którego wielu poległo, bo nie udało się znaleźć odpowiedniego dawcy.
By zostać potencjalnym dawcą, nie trzeba wiele. Jeśli masz ukończone 18, a jeszcze nie skończyłeś 55 lat, ważysz minimum 50 kg, nie jesteś uzależniony, nie chorujesz na choroby zakaźne, czy inne nowotwory, nie masz chorób szpiku, czy endokrynologicznych, kwalifikujesz się, by zostać dawcą. Przemyśl to. Jeśli tego nie czujesz, nie rejestruj się, by nie dawać złudnej nadziei oczekującym. Najważniejsze, by podejść do sprawy świadomie i poważnie.
Patyczki z materiałem zostaną odpowiednio przebadane i jeśli analiza przebiegnie pomyślnie, po około 3-4 miesiącach zostaniesz wpisany do bazy potencjalnych dawców.
W większości przypadków pobranie komórek macierzystych następuje z krwi obwodowej i wygląda podobnie do zwykłego pobrania krwi. Trwa tylko dłużej.
W niektórych przypadkach konieczne jest pobranie materiału z talerza kości biodrowej. Ten zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, trwa godzinę i wymaga pozostania w szpitalu/klinice. Nie niesie jednak ze sobą wielkiego ryzyka powikłań. Organizm bardzo szybko nadrobi straty, więc pobór komórek macierzystych czy szpiku nie będzie miał negatywnego wpływu na jego dalsze funkcjonowanie. Aby całkowicie rozwiać swój strach i niepewność, przeczytaj odpowiedzi DKMS i się zarejestruj.
#bioredobuzi, Ty też weź i bądź dla kogoś szansą na zdrowie i życie.
Jeśli już zastanowimy się nad tematem, to poważne i ciężkie schorzenia, jakie mogą dopaść nasz organizm, umiejscawiamy w bliżej nieokreślonej, dalekiej przyszłości, kiedy już będziemy starzy, a szwankujące zdrowie będzie wpisane w naszą codzienność.
Jest jednak choroba, która nie czeka na to, aż przeżyjemy życie, zrealizujemy wszystkie cele, marzenia i usiądziemy, by wspominać to wszystko, czego doświadczyliśmy. To prawdziwa sucz, która nie wybiera. Przychodzi znienacka, bez skrupułów rujnując życie nie tylko starszym, ale i tym całkiem młodym. To Białaczka. Nowotwór krwi. Rak.
Każdego dnia, w Polsce i na całym świecie, ludzie dowiadują się, że zachorowali, a tym samym rozpoczynają bardzo nierówną walkę z tym schorzeniem. Bo w tym przypadku nie wystarczy syropek i kilka tabletek. Potrzebny jest oręż większego kalibru - przeszczep szpiku lub komórek macierzystych. I tutaj zaczynają się schody, bo tychże komórek nie można przeszczepić od każdego. Rozpoczyna się wyścig z czasem. Wyścig, w czasie którego wielu poległo, bo nie udało się znaleźć odpowiedniego dawcy.
Dlaczego to takie trudne?
Walka z rakiem krwi jest możliwa tylko i wyłącznie dzięki dawcom. Jednak Dawca nie może być osobą z przypadku. Jego cechy tkankowe muszą jak najbardziej zgadzać się z tymi Biorcy. O takim dawcy mówimy wtedy, że jest genetycznym bliźniakiem biorcy. Mówiąc "bliźniak" od razu nasuwa się myśl, by dawcy szukać w rodzinie. Niestety nie jest tak kolorowo i jedynie 25% pacjentów znajduje swojego genetycznego bliźniaka wśród bliskich. Pozostałe 75% chorych musi szukać szczęścia u dawców niespokrewnionych, żyjących w całej globalnej wiosce. I to jest największa trudność. To szukanie igły w globalnym stogu siana, a jednak poszukiwania te potrafią zakończyć się sukcesem.Jak pomóc?
Jedynym sposobem na zwiększenie szansy na pomoc chorym jest systematyczne poszerzanie bazy potencjalnych dawców. Na świecie zarejestrowanych jest ich ok. 25 milionów. W Polsce, w bazie Fundacji DKMS liczba ta wynosi ok. 750 tysięcy. Jeśli wziąć pod uwagę liczbę ludzi na całym świecie, to te ilości wcale nie są oszałamiające, dlatego tak ważne jest, by ta baza się rozrastała, a ludzie zyskiwali świadomość tego, że bycie dawcą nie jest niczym strasznym, czy traumatycznym. W przypadku zgodności staje się szansą na nowe, wolne od choroby życie biorcy.By zostać potencjalnym dawcą, nie trzeba wiele. Jeśli masz ukończone 18, a jeszcze nie skończyłeś 55 lat, ważysz minimum 50 kg, nie jesteś uzależniony, nie chorujesz na choroby zakaźne, czy inne nowotwory, nie masz chorób szpiku, czy endokrynologicznych, kwalifikujesz się, by zostać dawcą. Przemyśl to. Jeśli tego nie czujesz, nie rejestruj się, by nie dawać złudnej nadziei oczekującym. Najważniejsze, by podejść do sprawy świadomie i poważnie.
#bioredobuzi
Gdy podejmiesz decyzję o rejestracji, wejdź na stronę PatyczekDoBuzi.pl, gdzie zamówisz zestaw z patyczkami, których będziesz potrzebować do pobrania wymazu z ust, pocierając nimi wewnętrzną stronę policzków. Tak przygotowane patyczki oraz dokładnie wypełniony formularz odsyłasz na adres Fundacji DKMS. Tyle i aż tyle.Patyczki z materiałem zostaną odpowiednio przebadane i jeśli analiza przebiegnie pomyślnie, po około 3-4 miesiącach zostaniesz wpisany do bazy potencjalnych dawców.
Ale nie będzie bolało?
Przyznaję szczerze, że wszelkiej maści przeszczepy jawiły mi się zawsze jako procesy bardzo bolesne, a pobranie szpiku roztaczało wizję dziabania w kręgosłupie wielką igłą. Nic z tych rzeczy.W większości przypadków pobranie komórek macierzystych następuje z krwi obwodowej i wygląda podobnie do zwykłego pobrania krwi. Trwa tylko dłużej.
W niektórych przypadkach konieczne jest pobranie materiału z talerza kości biodrowej. Ten zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym, trwa godzinę i wymaga pozostania w szpitalu/klinice. Nie niesie jednak ze sobą wielkiego ryzyka powikłań. Organizm bardzo szybko nadrobi straty, więc pobór komórek macierzystych czy szpiku nie będzie miał negatywnego wpływu na jego dalsze funkcjonowanie. Aby całkowicie rozwiać swój strach i niepewność, przeczytaj odpowiedzi DKMS i się zarejestruj.
#bioredobuzi, Ty też weź i bądź dla kogoś szansą na zdrowie i życie.
Mamy jeden cel: znaleźć Dawcę dla każdego Pacjenta potrzebującego przeszczepienia szpiku lub komórek macierzystych.
Fot. © DKMS
Dopóki jakiś problem nas nie dotyczy, nie zaprzątamy nim sobie głowy. Z takim samym nastawieniem podchodzimy do wszelkich przypadłości chor...
O alkoholu napisano i powiedziano już wiele, każdorazowo wywołując emocje i nierzadko burzliwe dyskusje, mimo że trunki maści wszelkiej są przecież dla ludzi i produkuje się je na potęgę. I dobrze. Problem pojawia się wtedy, gdy konsumpcji nie jest po drodze z umiarem. Pół biedy, jeśli jedynym minusem nadmiernego spożycia jest dziki kac i stwierdzenie, że już nigdy więcej. Gorzej, gdy balanga, skutkuje poważnym uszczerbkiem na zdrowiu, a nawet zagraża życiu.
Poruszam ten temat z prostego powodu. Znalazły się bowiem osoby, które (chyba) w ramach uzupełnienia tekstu o tym, co pić w trakcie górskich wędrówek, sugerowały napoje procentowe.
Pić, czy nie pić?
Specyfiki alkoholowe na terenach górskich były, są, mają się niezmiennie dobrze i będą istniały dopóty, dopóki żyć będą ich zwolennicy - czyli zawsze. Któż z nas nie spróbował góralskiej herbatki z prądem, czy też grzanego wina lub piwa, rozgrzewających i pachnących przyprawami. Chyba tylko ten, kto alkoholu nie pije w ogóle. Żadnego.
W tym miejscu, ze swojej strony powiem: Pić. Jednak z głową i umiarem. Szklaneczka ulubionego trunku wypita wieczorem na kwaterze, w miłym towarzystwie, przy rozprawach o minionej wędrówce, nie zaszkodzi, a tylko wspomoże zacieśnianie się górskich kontaktów.
Zimne piwo po długim marszu w upale, czy grzaniec po zimowej wyrypie potrafią zrobić dobrze. Jednak nikt nie zna naszego organizmu i jego reakcji lepiej niż my, więc to my musimy potrafić ocenić, ile wieczorem skonsumujemy, nie robiąc sobie przy tym krzywdy, nie przeszkadzając innym nocującym na kwaterze i nie osłabiając się na kolejny dzień wędrówki.
Odnośnie samych gór i spożywania trunków bezpośrednio na szlaku, powiem: Nie pić. Alkohol nie jest najwłaściwszym towarzyszem górskich wypadów, a doradcą w czasie marszu jeszcze gorszym. Potwierdzeniem tego są wszystkie akcje ratunkowe TOPR-u, czy GOPR-u po tym, kiedy delikwent w stanie upojenia nie jest w stanie samodzielnie zejść z góry, narażając przy tym nie tylko siebie, ale i osoby mu towarzyszące.
Również w tym temacie aktualne i trafne będzie stwierdzenie, że pić i odnaleźć się w danej sytuacji trzeba umieć. Obserwacje jednak pokazały już wielokrotnie, że nie każdy posiadł tę umiejętność.
Nie każdy zdaje sobie sprawę z tego, że szlak to nie stolik barowy, w który w najgorszym przypadku będzie można wbić gwoździa opadającym z upojenia łbem. Szlak to góry, a te są wymagające i potrafią sponiewierać. Najmocniej tych niepokornych.
Herbata z prądem będzie jak najbardziej ok (pod warunkiem, że to faktycznie będzie herbata z wkładką, a nie sama wkładka), ale już wyżłopanie flachy na głowę wieczorem będzie skrajnie głupie. Kac nam wędrówki nie umili, a w dodatku prawie na pewno spowolni.
Równie nieodpowiedzialne będzie picie w trakcie wędrówki, szczególnie na stromych podejściach, czy szczytach, z których czeka długa droga powrotna. Nigdy nie będziemy w stanie przewidzieć reakcji zmęczonego organizmu, wystawionego na wzmożone działanie słońca, czy dotkliwe zimno. Wtedy nawet łyk może sprawić, że w głowie zacznie nam latać helikopter, a nogi zaczną żyć po swojemu, mając zupełnie wywalone na nasz zmysł równowagi.
W żadnym wypadku nie zamierzam tutaj uprawiać jakiegoś naciąganego moralizatorstwa, czy zabraniać spożycia. Co to, to nie. Niech każdy sam podejmuje decyzje. Ale serio, góry to nie miejsce, by obalić kratę piwa, a potem cisnąć na Orlą Perć, gdy już się włączy tryb supermana i nieśmiertelności.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, tookapic
O alkoholu napisano i powiedziano już wiele, każdorazowo wywołując emocje i nierzadko burzliwe dyskusje, mimo że trunki maści wszelkie...
Lato minęło, a wraz z nim wzmożone pragnienie i chęć ugaszenia go. Nie zmienia to jednak faktu, że jeśli myślimy o górskich wojażach również jesienią, czy zimą, nie możemy zapominać o regularnym dostarczaniu płynów dla naszego organizmu. W końcu chyba nie chcecie, by tenże się zbiesił akurat wtedy, gdy wędrówka będzie zapowiadała się najbardziej obiecująco, a szczytowanie na wymarzonej górze będzie na wyciągnięcie ręki, a właściwie to nogi.
Podstawą każdego górskiego wypadu jest odpowiednie przygotowanie, więc wybierasz odpowiednią mapę, określasz trasę, dbasz o ubiór adekwatny do panujących warunków atmosferycznych, przewidując jednocześnie, że aura może się szybko zmienić. Plecak wypełniasz potrzebnym ekwipunkiem, w którym MUSI znaleźć się picie. I w tym momencie nie chodzi bynajmniej o napoje wyskokowe.
Co więc pić w trakcie górskich wędrówek?
WODA
Woda, najlepiej niegazowana, najszybciej gasi pragnienie i nawadnia. Warto po nią sięgać w trakcie wędrówki, nie czekając aż dopadnie nas mocne pragnienie, bo to znak, że już się odwadniamy. Dobrze jest więc ją sobie co jakiś czas popijać, nie dopuszczając tym samym do niekomfortowego uczucia suchości w ustach. Zwróćcie jednak uwagę, by na wędrówkę wybierać wodę z wyższą zawartością minerałów, bogatą w magnez, etc..
HERBATA
Jesienne i zimowe wędrówki mają to do siebie, że potrafią przełoić bardziej niż te letnie, szczególnie wtedy, gdy dopadnie nas załamanie pogody lub kontuzja, która wymusi wolniejsze zejście/podejście do celu. Wtedy gorąca herbata staje się wybawieniem i nawet ta najzwyklejsza smakuje najcudowniej na świecie. Dodatkowo, zawarta w herbacie teina pobudzi i złagodzi zmęczenie, jeśli już zaczęło Was dopadać. Kilka łyków ciepłego napoju rozgrzeje i podniesie morale prawie tak dobrze, jak czekolada. Herbatę warto sobie odpowiednio przygotować. Można posłodzić (dodatkowa energia), dodać soku malinowego lub cytrynę. Dobry termos zimna się nie boi, więc możecie być pewni, że po odkręceniu kubeczka, buchnie na Was błogie ciepełko, więc pakujcie do plecaków koniecznie.
NAPOJE IZOTONICZNE
O ile woda i herbata na krótszych trasach sprawdzą się wyśmienicie, tak już na dłuższych wyrypach warto sięgnąć dodatkowo po izotoniki. Gdy będziemy pić tylko i wyłącznie wodę, ta szybko wypłucze z naszego organizmu cenne minerały. Dlatego też izotonik zadba o wyrównanie poziomu elektrolitów oraz mikroelementów.
NAPOJE I SOKI
Osobiście nie polecam. Dla mnie za słodkie (szczególnie wszystkie gazowane wynalazki) i zupełnie nie jestem w stanie ugasić nimi pragnienia. Mało tego, mam wrażenie, że jeszcze bardziej chce mi się pić. Wyjątkiem jest tutaj dla mnie sok pomidorowy. Nie jest słodki, dobrze wpływa na regenerację zmęczonych mięśni. Po długim łazęgowaniu Wasze nogi będą Wam wdzięczne, jeśli uchronicie je przed skurczami mięśni.
WODA Z GÓRSKIEGO POTOKU
Nie raz już byłam pytana o to, czy można pić wodę z górskich potoków. Można, jak najbardziej. Sami nie raz ratowaliśmy się w ten sposób, gdy nasze plecakowe wodopoje już świeciły pustkami. Warto jednak pamiętać, by w miarę możliwości czerpać wodę powyżej osiedli mieszkalnych, czy miejsc wypasu zwierząt. W końcu chcemy się napić czystej wody górskiej, a nie "wzbogaconej".
Dlaczego uzupełnianie płynów jest takie ważne?
Długa wędrówka górska potrafi dać wycisk porównywalny z intensywnym treningiem. Czy wyobrażasz sobie maraton fitness, bieg długodystansowy, czy jakąkolwiek inną formę aktywności bez uzupełniania płynów w trakcie? No właśnie. Moja wyobraźnia też tutaj poległa.
Z tego samego powodu, w czasie górskich wojaży trzeba pić dużo i regularnie. Strome podejścia zadbają o naszą zadyszkę i pozwolą nam się intensywnie spocić. To z kolei wpłynie na szybką utratę wody z organizmu, a przy wzmożonym wysiłku fizycznym o odwodnienie bardzo łatwo. Dlatego tak ważna jest regularność w uzupełnianiu płynów.
I nie ma wymigiwania się, że nie chce się ściągać plecaka, że ciężki dostęp do butelki. Butelkę z bocznej kieszeni plecaka można wyjąć bez ściągania go, a jeśli już wyjątkowo nie lubicie takich wygibasów, zawsze możecie się zaopatrzyć w plecak z bukłakiem, z którego woda podawana jest rurką, którą mamy w zasięgu ręki.
Przy słabym nawodnieniu organizm zacznie się buntować. Szybciej się zmęczymy, nasze reakcje będą opóźnione, krok mniej pewny, pojawią się bóle głowy i ogólna słabość, a chyba nie tego oczekujemy w czasie, który ma być naszym resetem i relaksem.
Lato minęło, a wraz z nim wzmożone pragnienie i chęć ugaszenia go. Nie zmienia to jednak faktu, że jeśli myślimy o górskich wojażach rów...
Ostatnio wśród znajomych, siedzących w internetach, wywiązała się rozmowa na temat tego, w jaki sposób ludzie docierają do najróżniejszych treści w sieci. To, że klikają w różnej maści linki na portalach społecznościowych, jest jasne, jak słońce. Również to, że wchodzą bezpośrednio na znane sobie i lubiane strony, też nikogo nie dziwi. Nad tym wszystkim jednak króluje niezaprzeczalnie wyszukiwarka Wujka Google - alfa i omega, miejsce wszechwiedzy, które zawsze wysłucha, a i odporne jest również na wszystkie niepełnosprytne zapytania ze strony użytkowników.
Tym sposobem dotarło do mnie, że już dawno nie zapuszczałam się w czeluści blogowego Analytics'a, celem zbadania, co tam ludziki w tę wyszukiwarkę wpisują, że ostatecznie lądują na tym blogu. Zanim przejdziemy do wyszukiwarkowych świeżynek, zajrzyjcie do wcześniejszych wpisów. Wyszukiwarka Wujka Google #1 oraz #2. Szczególnie, gdy Wam smutno. Poprawa humoru gwarantowana.
Mówią, że kto pyta, nie błądzi, ale jak tak czytałam te różne zapytania, fala wątpliwości zalewała moje serce i umysł, który ledwo odratowałam przed zlasowaniem. A działy się w tym Analyticsie cuda i dziwy... Nie tyle było śmiesznie, co zaskakująco. Pisownia zapytań oryginalna.
nie lubię rozmawiać przez telefon
Nie martw się, ja też. :) W ogóle co tu jest do lubienia?! Szczególnie wtedy, gdy rozmówca zdaje się dzwonić zza światów, albo siedzi co najmniej w studni, bo echo idzie takie, że ciężko cokolwiek zrozumieć.
topr a alkochol
Zależność między TOPR-em, a trunkami wyskokowymi jest jedna - Powinni skopać dupę każdemu, kto był ululany alkoholem (tym przez "ch" szczególnie) i kogo musieli z tego powodu ratować z opresji.
burza na giewoncie co robic
Pierwsza myśl - spieprzać, ile sił w kopytach. Jednak bieganie w czasie burzy w ogóle nie jest zalecane. Szczególnie w górach. Pozostaje więc się modlić i próbować przemieścić się niżej, na kucaka, uskuteczniając krok dupno-posuwisty.
jak wstawać rano blogspot
Najprościej prawą lub lewą nogą, a najlepiej szybko i bez ociągania. Ciekawe, co na to blogspot?
symbol ratujący życie to
Przykro mi, ale nie mam pojęcia, co poeta miał na myśli.
co ludzie wpisuja w wyszukiwarke szukajac porno
Ja tam nie wiem, ale może zaczynają pisać rozprawkę na temat wyższości cycków nad dupą? Któż to wie...
zarloczna koza
Jak głodna, to żarłoczna. Żarłocznej kozy nie widział?! Myślałby kto. Spieszę donieść, że żarłoczną kozę charakteryzuje łaknienie identyczne z Twoim parciem na lodówkę. Szczególnie w godzinach nocnych.
zima w górach do kiedy
Według bajań przekazywanych z pokolenia na pokolenie przez najstarszych górali - Do wiosny.
Wśród tych niezbyt fortunnych zapytań na całe szczęście przewagę mają te tematyczne, które logicznie łączą się z zamieszczonymi na blogu wpisami. Tym sposobem największą popularnością cieszą się wpisy dotyczące Chorwacji oraz zapytanie klucz - Kiedy najlepiej jechać w góry?
Jakby jednak nie było, zapytania wrzucane w wyszukiwarkę niezmiennie dostarczają i będą dostarczać rozrywki, więc zajrzyjcie do siebie i podzielcie się Waszymi co lepszymi "wykopaliskami".
Ostatnio wśród znajomych, siedzących w internetach, wywiązała się rozmowa na temat tego, w jaki sposób ludzie docierają do najróżniejszy...
Ostatni wypadek, jaki miał miejsce w jednej z największych atrakcji turystycznych Norwegii - mowa o Języku Trola (Trolltunga) - sprawił, że Narodowa Organizacja Turystyczna tegoż kraju zaprzestała promowania tego miejsca. Decyzja, moim zdaniem, kompletnie bezsensowna i od czapy. Raz, że region jest już na tyle popularny, że w dalszym ciągu będzie przyciągał turystów, a dwa to nie wina miejsca, że ktoś tam stracił życie.
Internet pełen jest zdjęć i filmików, które przyprawiają o dreszcze oraz zawrót głowy i to bynajmniej nie z powodu świetności tychże, a głupoty i skrajnej nierozwagi fotografujących się osób.
Rozumiem pogoń za oryginalnością. Dzięki temu nie jest nudno, a my możemy trafiać na mnóstwo inspirujących rzeczy, miejsc, osób, czy fotografii. Jednak podejmowania ryzyka, żeby tylko zrobić to jedyne, wyczesane zdjęcie, nie pojmę nigdy. To już nawet nie jest brak rozsądku, to czysty idiotyzm.
No bo jak inaczej wytłumaczyć zdjęcia robione "w locie" nad urwiskami, przepaściami, barierkami mostów, wśród pędzących samochodów, czy też kilka kroków od dzikich zwierząt - lew na safari, niedźwiedź w Parku Yellowstone, czy naszych poczciwych Tatrach. To wszystko już było, nie skończyło się dobrze, a mimo wszystko amatorów takich foto-atrakcji przybywa.
Mając to na uwadze, niech nikt nie mówi, że to zdjęcia, czy atrakcje turystyczne są zabójcze. To głupota - ludzka głupota - okalecza i zabija. A przecież ze zdjęć nie trzeba rezygnować. Wystarczy zachować odrobinę zdrowego rozsądku i nie udawać Supermana nad przepaścią.
WYŚCIG PO LAJKI
Nie ma się co oszukiwać. Lubimy, wręcz uwielbiamy się chwalić, czego dowodem są wszelkiej maści zdjęcia, lądujące każdego dnia na facebook'owych ścianach, czy instagramowych profilach. Jesteśmy próżni, a lajki i serduszka idealnie podbudowują ego. Nic więc dziwnego, że ludzie prześcigają się, by ich selfie było najlepsze, niepowtarzalne, jedyne w swoim rodzaju. Takie, że wszystkim kapcie pospadają, a znienawidzone koleżanki zzielenieją z zazdrości, obgryzając świeżo zrobione tipsy.GDZIE TEN ROZSĄDEK?
Moda na ujęcia z rąsi nie ustaje, ale w samych zdjęciach tego typu nie ma nic złego. W końcu nie zawsze jesteśmy z kimś, kto nas może sfotografować. Gdy podróżujemy sami też chcemy sobie strzelić fotkę na pamiątkę. To naturalne, że wtedy kombinujemy i nie ma w tym nic dziwnego, czy zdrożnego. Pod warunkiem, że nie dopuścimy do tego, by nasz mózg zamienił się w watę, a pod kopułką zagościło echo.Internet pełen jest zdjęć i filmików, które przyprawiają o dreszcze oraz zawrót głowy i to bynajmniej nie z powodu świetności tychże, a głupoty i skrajnej nierozwagi fotografujących się osób.
Rozumiem pogoń za oryginalnością. Dzięki temu nie jest nudno, a my możemy trafiać na mnóstwo inspirujących rzeczy, miejsc, osób, czy fotografii. Jednak podejmowania ryzyka, żeby tylko zrobić to jedyne, wyczesane zdjęcie, nie pojmę nigdy. To już nawet nie jest brak rozsądku, to czysty idiotyzm.
No bo jak inaczej wytłumaczyć zdjęcia robione "w locie" nad urwiskami, przepaściami, barierkami mostów, wśród pędzących samochodów, czy też kilka kroków od dzikich zwierząt - lew na safari, niedźwiedź w Parku Yellowstone, czy naszych poczciwych Tatrach. To wszystko już było, nie skończyło się dobrze, a mimo wszystko amatorów takich foto-atrakcji przybywa.
Mając to na uwadze, niech nikt nie mówi, że to zdjęcia, czy atrakcje turystyczne są zabójcze. To głupota - ludzka głupota - okalecza i zabija. A przecież ze zdjęć nie trzeba rezygnować. Wystarczy zachować odrobinę zdrowego rozsądku i nie udawać Supermana nad przepaścią.
Ostatni wypadek, jaki miał miejsce w jednej z największych atrakcji turystycznych Norwegii - mowa o Języku Trola (Trolltunga) - sprawił,...
Mimo, że była to ostatnia niedziela wakacji, upał nic sobie z tego nie robił i we Wrocławiu dawał do wiwatu, wysysając energię. Szkoda jednak było kisić się w domu, więc tym razem udaliśmy się szukać cienia do wrocławskiego Ogrodu Japońskiego, który podobnie, jak Ogród Botaniczny, odwiedzamy zdecydowanie za rzadko. Ale tak już chyba jest, że jak się ma gdzieś w miarę blisko, to się tam najrzadziej zagląda. W każdym razie, ja tak mam.
Mimo, że była to ostatnia niedziela wakacji, upał nic sobie z tego nie robił i we Wrocławiu dawał do wiwatu, wysysając energię. Szko...
Po zdobyciu arcychmurnego Śnieżnika, na deser zostawiliśmy sobie jedną ze znanych atrakcji Międzygórza - Wodospad Wilczki.
Wodospad Wilczki (warto mieć na uwadze, że nazwa nie pochodzi od wilków, a od rzeki Wilczka, przepływającej przez okolicę), dawniej nazywany Wodogrzmotami Żeromskiego (choć Stefan rzeczonego wodospadu na oczy nie widział), jest największym oraz najwyższym wodospadem w Masywie Śnieżnika i drugim pod względem wysokości w całych Sudetach. Rzeka Wilczka spada 22 metrową kaskadą do kotła eworsyjnego i dalej płynie wąskim wąwozem zwanym kanionem amerykańskim, by później rozlać się w szerokiej i płaskiej dolinie.
Do roku 1997 kaskada wodospadu była wyższa o pięć metrów, jednak powódź zniszczyła sztuczny próg z XIX w. i obniżyła tym samym wodospad.
Wodospad Wilczki wraz z najbliższym otoczeniem w postaci skałek wąwozu i mieszanego lasu stanowią rezerwat przyrody i od roku 1958 są objęte ochroną.
Rezerwat wraz z wodospadem wpisały się na stałe do miejsc odwiedzanych przez rzesze turystów. Zadbano o to, by zwiedzający nie mieli problemów z bezpiecznym podziwianiem tejże atrakcji. Cały teren rezerwatu przystosowany jest do zwiedzania, na turystów czekają mostek, platformy widokowe, skalne stopnie umożliwiające dotarcie do nich oraz ścieżki przyrodnicze. Warto dodać, że wstęp na teren wąwozu z wodospadem jest bezpłatny.
Do wodospadu nie sposób nie trafić. Znajduje się on zaraz przy wjeździe do Międzygórza, o czym informują stosowne znaki.
Ze względu na swoją lokalizację, wodospad stanowi miłe uzupełnienie i urozmaicenie wycieczek, jakie można odbyć w okolicy. Możemy ruszyć na Śnieżnik, jak to było w naszym przypadku, odwiedzić znajdujący się bliskim sąsiedztwie wodospadu Ogród Bajek, czy wejść na położoną niecałe 3 kilometry dalej Igliczną ze schroniskiem oraz Sanktuarium "Maria Śnieżna", będącym również celem pielgrzymek.
Rezerwat Wodospad Wilczki - jeśli akurat nie przezywa najazdu wycieczek szkolnych - jest miejscem spokojnym i urokliwym, więc jeśli jesteśmy w okolicy, warto tam zajrzeć. Szczególnie w upalny dzień. Tak więc, jeśli szukacie pomysłu na spokojną i spacerową miejscówkę, ta będzie jak znalazł.
Po zdobyciu arcychmurnego Śnieżnika , na deser zostawiliśmy sobie jedną ze znanych atrakcji Międzygórza - Wodospad Wilczki . Wod...
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik oraz Skopiec. Czasu trochę minęło, więc nie powinno dziwić, że zaczynało mnie nosić. Mapa, na co dzień zamieszkująca szufladę, wczuła się w mój stan i zaczęła sama pchać się w ręce, szepcząc zachęcająco: No weź... No otwórz... No zaplanuj coś... Choćby krótki spacerek... Czy mogłam być głucha na takie przymilne prośby?
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik ora...
Kiedy tylko zaczęły pojawiać pierwsze zwiastuny "Everestu" w reżyserii Baltasara Kormákura, wiedziałam, że pogalopuję do kina, gdy tylko owa produkcja się pojawi. Premiera filmu będzie miała miejsce 18 września, ale w niektórych kinach odbyły się już pokazy przedpremierowe, więc moje palce automatycznie wyklikały rezerwację i zakup biletów. Tym sposobem już w zeszły piątek dostarczyłam sobie sporej dawki emocji.
"Everest" bazuje na autentycznych wydarzeniach z roku 1996, kiedy to wyprawa na dach świata zapisała kolejną, czarną kartę historii himalaizmu, a człowiek musiał uznać potęgę natury. To ten czas, kiedy Everest rozbudzał wyobraźnię do granic możliwości i przestawał być celem tylko dla wybrańców. Zaczęło więc nań ciągnąć coraz więcej wypraw komercyjnych, których uczestnicy nierzadko tkwili w przekonaniu, że wejście na górę można sobie po prostu kupić i zagwarantować bezpieczny powrót, bez obaw o przeraźliwe zimno, czy burze.
Mimo, że historia oparta jest na faktach, nie mamy tutaj do czynienia z relacją krok po kroku, która dla osoby nie zainteresowanej tematem mogłaby być najzwyczajniej w świecie nudna. W tym obrazie, obok przekazu, liczy się przede wszystkim widowisko. A jest ono na bardzo wysokim poziomie. Reżyser postawił na trzymający w napięciu obraz, o którym możemy spokojnie powiedzieć, że to akcja i thriller w czystej postaci, kipiące emocjami przedstawionych postaci. Przy tym wszystkim otrzymujemy historię pełną wielkich marzeń,
zgubnych ambicji, niewyobrażalnej siły człowieka oraz woli walki, by przeżyć wtedy, kiedy wydaje się to już zupełnie niemożliwe.
W przypadku "Everestu" na duży plus zasługuje również fakt, że twórcy postawili na obraz 3D. Mimo, że zawsze unikam oglądania filmów w okularach, bo najzwyczajniej w świecie męczą mi się przy tym oczy i po prostu tego nie lubię, tak po tym seansie byłam zachwycona i nie wyobrażam sobie, że można by "Everest" obejrzeć w spłaszczonej wersji 2D. Idealnie przedstawiona głębia krajobrazów, odległości, ale również potęga nieposkromionej natury.
Mnie osobiście również ucieszył fakt, że wszelkiej maści efekty komputerowe ograniczono do minimum, co zapewne pozwoliło aktorom na lepsze wczucie się w role. Do tego plenery z Nepalu, Islandii, czy Dolomitów (tak, robiły trochę za Himalaje) potęgowały, jak dla mnie, efekt WOW.
Przy całej tej filmowej otoczce Everest pozostaje swoistym mitycznym celem, rozbudzającym ambicję i wyobraźnię, przyciągającym, by go zdobywać za wszelką cenę. Jednak nawet najlepszy trening i żelazna wola walki nie zagwarantują powodzenia w potyczce z najwyższą górą świata, kiedy w strefie śmierci każdy krok staje się wyzwaniem i walką o wszystko. Nie tylko o sukces, ale i o życie.
Kiedy tylko zaczęły pojawiać pierwsze zwiastuny "Everestu" w reżyserii Baltasara Kormákura , wiedziałam, że pogalopuję do kin...
