Poprzedni weekend spędziłam w Poznaniu za sprawą odbywających się tam targów regionów i produktów turystycznych - TOUR SALON , w ramac...
Każdorazowo, gdy tylko stwierdzę, że nic mnie już nie zdziwi, bardzo szybko muszę te słowa odszczekiwać. Okazuje się bowiem, że otaczający mnie świat i ludzie w nim z upodobaniem dbają o moją wątpliwą rozrywkę.
Mimo, iż byłam przekonana, że czasy pociągowo-peronowych wojen, z atakującymi zewsząd łokciami i przejeżdżającymi stopy walizkami, mamy już dawno za sobą, to ostatni weekend uświadomił mi w jak błędnym przekonaniu i nieświadomości żyłam.
Czasy może się zmieniły, ale zachowanie i mentalność niektórych osób pozostają niezmienne od lat - niezależnie od wieku wspomnianych, dla których to hasła 'wyjazd' i 'podróż komunikacją zbiorową' oznaczają jednoczesne pozostawienie empatii i mózgu w domu.
Podróż, zamiast upływać w spokoju, zamienia się w drogę przez mękę i to bynajmniej nie przez fakt, że akurat Twój pociąg to jeżdżąca sauna lub lodówka. Twoje samopoczucie zostaje sprowadzone do parteru przez - czyhających chyba zawsze w gotowości - podróżnych uprzykrzaczy w osobach współpasażerów.
Szczęśliwy jest ten, kto jeszcze nigdy ich nie spotkał na swej podróżnej drodze.
Niestety, ilu rozmów bym nie przeprowadziła ze znajomymi w nawiązaniu do podróży koleją, to i tak temat ten zawsze wypływa i zaczyna się ogólny narzek na tych, którzy to (normalnie czasami mam wrażenie, że robią to dla sportu) uprzykrzają życie innym pasażerom. Kolej w tej materii zdaje się wieść prym, a to za sprawą faktu, że w pociągu spędzamy zwykle więcej czasu niż w autobusie i obszar do popisów jest jakby większy.
Najbardziej irytujące zachowania podróżujących pociągami
Wędrówki ludów
Te rozumiem w pociągach bez rezerwacji miejsca, kiedy to jego znalezienie jest zwykle okupione pielgrzymką przez cały skład. Ale niech mi ktoś wytłumaczy, jaki jest cel łażenia w tę i nazad ze wszystkimi klamotami (i nie, nie do Warsu, czy toalety), skoro na bilecie jest jednoznacznie podane miejsce do siedzenia. Ja wiem, że zdarzają się sytuację, kiedy nadrukowany na bilecie numer miejsca nijak ma się do rzeczywistości, ale - borze szumiący! - z trzydzistu chłopa chyba nie miało aż takiego pecha, żeby dostać bilet z nieistniejącym miejscem?!
Bieganie w tę i we w tę
Tu podobnie, jak powyżej, w pociągach bez rezerwacji jestem w stanie przymknąć na to oko, bo zew natury i ukryty wewnętrzny myśliwy każe zapolować na miejsce, ewentualnie dobrze się na nie zasadzić. Nijak ma się to jednak w sytuacji, kiedy dzierżysz w dłoni bilet, na którym, jak wół, jest napisany numer wagonu i określone miejsce. Ale niech tylko wybrzmi z głośników zapowiedź pociągu. I się zaczyna. W tę i we w tę, i tak ze trzy razy nawet mimo tego, że przecież przy zapowiedzi zostało powiedziane, w którym sektorze zatrzyma się dany wagon.
Zajmowanie nie swojego miejsca
To co, że na bilecie jest napisane: wagon 14, miejsce 056 korytarz, jak dla niektórych synonimem sukcesu jest uczaplenie tyłka w pozycji siedzącej, gdzie bądź, a najlepiej przy oknie, na miejscu Twoim lub innego pasażera. A co następuje potem? Albo foch, jak chcesz zająć swoje, zarezerwowane miejsce, albo - tak, zgadłeś - rozpoczyna się wędrówka w poszukiwaniu tego właściwego.
Rozpychanie się i zajmowanie więcej niż jedno miejsce
Bo przecież siedzenie, jak bozia przykazała jest nudne i dla frajerów! Na tę okoliczność trzeba się rozwalić do granic możliwości, anektując przy okazji miejsce siądadujące. Żeby było gdzie nogi wywalić, kurtki walnąć, albo walizkę posadzić.
Śmiecenie i brudzenie
Nie mam nic przeciwko jedzeniu i piciu. Wszak to naturalne potrzeby ludzkie. Ale jak komuś ciężko jest trafić papierem z kanapki czy butelką po napoju do kosza i rzeczone śmieci lądują gdzie popadnie albo - co gorsza - wciskane są za fotele (!), a okruchy i resztki żarcia walają się wokół, to mnie zaczyna nosić.
Głośne i długie rozmowy przez telefon/ze współtowarzyszami
To jest mój anty-faworyt. Hit nad hitami oraz stuprocentowy generator agresji i wewnętrznego wrzenia. Planowałeś się zdrzemnąć, poczytać książkę, a może pokontemplować zmieniający się za oknem krajobraz? Zapomnij! No, chyba że posiadasz umiejętność wyłączania się od otaczających Cię dźwięków. Bo oto w najbliższej odległości rozsiada się pleciuga, która klepać będzie tak długo, jak długo trwać będzie jej podróż. Spodziewaj się usłyszeć o wszystkim. Kto, z kim, gdzie, dlaczego i jak długo to dopiero początek, wierz mi.
Z powyższych zachowań najbardziej, niczym płachta na byka, działa na mnie głośna gadanina na tematy zupełnie od czapy albo takie, od których uszy więdną, i których nie da się odusłyszeć.
Serio, nawet człowiek wyciągający cały kanapkowy majdan z jajkiem na czele - o ile mnie nimi nie rzuca (na szczęście się nie zdarzyło 😄) - nie jest mnie w stanie zirytować tak, jak nadworna gaduła mieląca ozorem bez opamiętania.
A jak to jest z Wami? Jakie zachowania irytują Was najbardziej, a na co zupełnie nie zwracacie uwagi? A może jesteście niezmąconą oazą spokoju i nic, ani nikt, nie jest w stanie wyprowadzić Was z równowagi?
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, RyanMcGuire
Każdorazowo, gdy tylko stwierdzę, że nic mnie już nie zdziwi, bardzo szybko muszę te słowa odszczekiwać. Okazuje się bowiem, że otaczaj...
W dniu, kiedy świat ogarnęła najprawdziwsza inwazja czerwoności, różowości i słodkości do kwadratu, my z dziką radochą zalegliśmy na sofie, dbając o cotygodniową porcję odleżyn i oddając się jednej z ważniejszych czynności celebracyjnych - opróżnianiu lampek. I to bynajmniej nie z żarówek, a dobrze rozmiękczających procentów.
W międzyczasie, a właściwie to między lampkami, moja łepetyna włączyła trybawaryjny romantic i dotarło do mnie po raz kolejny, żem szczęściara nieprzeciętna, bo mój lepszy/gorszy/brzydszy/przystojniejszołydkowy* [*niepotrzebne skreślić] połówek jest nie tylko nadwornym polewaczem wina ale przede wszystkim wspaniałym partnerem życiowo-wyjazdowym, z którym mogę doświadczać tego, co nowe i mocniej zgłębiać to, co już trochę znane. Jeden niepozorny wypad postawił nas na początku fascynującej ścieżki, którą przemierzamy wspólnie z nieukrywaną frajdą i radością.
Jeżeli do tej pozy byłeś przekonany, że jedyną słuszną formą spędzania wolnego czasu są wyjazdy w pojedynkę, to mam nadzieję, że dziś zmienisz zdanie i choć trochę się przekonasz do tego, że warto ruszyć z chaty - choć niekoniecznie zawsze - we dwoje.
Ja ogarniam rezerwacje, Piotrek dba o logistykę i transport tak, żeby się nie okazało, że nagle utkniemy gdzieś na wypiździewie. Gdy ja wymyślam trasę w górach, Piotrek ją skrupulatnie weryfikuje, bo wie, że potrafię nie mieć umiaru. To dzięki niemu jeszcze nie zdechliśmy, zadreptując się na śmierć. 😉
Choć miło przemierzać szlaki w pojedynkę, kiedy możesz skupić się na sobie i niczym nieniepokojony kontemplować otoczenie, to jednak cała frajda z wyjazdu zaczyna się w momencie, gdy masz się z kim podzielić swoim aktualnymi obawami czy zachwytem. A może się mylę?
To jak wolicie? W parze czy jednak w pojedynkę, kiedy zdani jesteście tylko na siebie?
W międzyczasie, a właściwie to między lampkami, moja łepetyna włączyła tryb
Jeżeli do tej pozy byłeś przekonany, że jedyną słuszną formą spędzania wolnego czasu są wyjazdy w pojedynkę, to mam nadzieję, że dziś zmienisz zdanie i choć trochę się przekonasz do tego, że warto ruszyć z chaty - choć niekoniecznie zawsze - we dwoje.
Uzupełnianie się nawzajem
Choćby ludzie byli do siebie ultra-turbo-mega-podobni z charakteru to zawsze znajdzie się coś, co ich od siebie różni, a to z kolei powoduje, że zaczynają się nawzajem uzupełniać, tworząc zgrany zespół. A zgranie w kontekście wyjazdowym to rzecz wielce pożądana.Ja ogarniam rezerwacje, Piotrek dba o logistykę i transport tak, żeby się nie okazało, że nagle utkniemy gdzieś na wypiździewie. Gdy ja wymyślam trasę w górach, Piotrek ją skrupulatnie weryfikuje, bo wie, że potrafię nie mieć umiaru. To dzięki niemu jeszcze nie zdechliśmy, zadreptując się na śmierć. 😉
Lepsza organizacja i więcej pomysłów
Niegłupi był ten, kto kiedyś powiedział, że "co dwie głowy, to nie jedna". Wspólne planowanie to wspólna weryfikacja wydumanych pomysłów. W ten sposób łatwiej wprowadzić zmiany do sowich planów i zagwarantować sobie jeszcze lepszą ich realizację. Razem można więcej, ot co!Wzajemne poznanie
Wyjazdy, szczególnie te bardziej aktywne czy outdoorowe, bardzo szybko weryfikują to, z kim mamy do czynienia, czy możemy na tej osobie polegać i czego możemy się w danej sytuacji spodziewać. Podróżna codzienność zweryfikuje umiejętności, nastawienie, a przede wszystkim obnaży słabości. Mówią, że "jeśli chcesz kogoś poznać, zabierz go w góry". Prawda to i nie muszą to być wyłącznie góry. Nawet w trakcie miejskiego wyjazdu, kiedy zdani jesteście na siebie i Waszą organizację, możecie odkryć swoje wady i zalety. A znając swoje lepsze i gorsze strony dużo łatwiej o wzajemne zrozumienie w życiu codziennym, czyż nie?Wspieranie się nawzajem
Bywa i tak, że podczas wyjazdu coś się sypie. Nieważne, czy właśnie uciekł ci pociąg, czy pomyliłeś szlak, a może wsiadłeś w zły autobus i znalazłeś się "parę" kilometrów za daleko od miejsca przeznaczenia. Z kimś łatwiej znieść takie niekomfortowe sytuacje i prościej znaleźć rozwiązanie problemu. Poza tym miło jest mieć przy sobie kogoś, na kogo możesz liczyć w razie różnych przeciwności losu. I nie chodzi tutaj wyłącznie o logistykę. Tak się składa, że i na wyjeździe moga sie przyplątać choroby czy inne wypadki.Wspólne wspomnienia
Ludzka pamięć jest cudowna ale, niestety, bywa zawodna. Przeżycia i doświadczenia zbierane w pojedynkę, wcześniej czy później zaczną się zacierać. Choćbyś prowadził dzienniki i robił niezliczoną ilość fotografii, to bez rozmów i konfrontacji tych przeżyć z doświadczeniami partnera, wspomnienia ulecą. To późniejsze, wspólne rozmowy czy oglądanie zdjęć pozwalają na zachowanie wspomnień na dłużej. Ze wszystkimi ich szczegółami.Choć miło przemierzać szlaki w pojedynkę, kiedy możesz skupić się na sobie i niczym nieniepokojony kontemplować otoczenie, to jednak cała frajda z wyjazdu zaczyna się w momencie, gdy masz się z kim podzielić swoim aktualnymi obawami czy zachwytem. A może się mylę?
To jak wolicie? W parze czy jednak w pojedynkę, kiedy zdani jesteście tylko na siebie?
W dniu, kiedy świat ogarnęła najprawdziwsza inwazja czerwoności, różowości i słodkości do kwadratu, my z dziką radochą zalegliśmy na sofie,...
Kto choć raz nie doświadczył bólu pleców, skurczy czy napięcia mięśni, ręka w górę. Tak, jak myślałam - las rąk. Zastane ciało, niedostateczna aktywność fizyczna, praca siedząca i składanie się niczym scyzoryk w najdziwniejsze pozycje podczas pisania i pracy przy komputerze bardzo szybko dają o sobie znać, serwując nam różnej maści bólowe dolegliwości. Nawet teraz, pisząc te słowa, czuję się tak, jakby mi po plecach przebiegło stado słoni i przejechał walec - #ciężkieżycieblogera - i wiem, że nie jestem w tym odosobniona.
Jako, że już za dzieciaka kładziono nam do głowy, że sport i ruch to zdrowie, zbierasz się w sobie i idziesz rozruszać cielsko. Tu jakiś spokojny spacer, tam masaż i spływa na Ciebie kojące rozluźnienie. Na swoje nieszczęście podpatrujesz też tych wszystkich górskich dreptaczy, połykasz haczyk i ruszasz na wycieczki - najpierw spokojniejsze, ale apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc z biegiem czasu łagodne spacery zamieniasz na wielogodzinne wyrypy, na których nierzadko towarzyszy Ci (za)ciężki plecak.
A jak już dowalisz sobie ramiona ciężkim plecakiem, bardzo szybko poznasz tę ciemniejszą stronę mocy wędrówek, kiedy to napięcie, skurcze mięśni i ból pleców zaczynają grać pierwsze skrzypce, a Ty zaczynasz marzyć jedynie o tym, by się położyć i już nie wstawać.
Dlaczego tak się dzieje, że wędrówka, która dotychczas dostarczała nam mnóstwa frajdy i niezapomnianych przeżyć, uracza nas bólem i mięśniami karku napiętymi bardziej niż plandeka na żuku? Przyczyny mogą być różne - niedopasowany, źle wyregulowany i (o czym już wspomniałam) za ciężki plecak, spanie w niewygodnej pozycji (schroniskowe warunki, nie wspominając nawet o spaniu pod chmurką, doskonałością i komfortem raczej nie powalają), przewianie czy niezwracanie uwagi na prawidłową postawę.
Okazuje się, że dbałość o prawidłową postawę to klucz do sukcesu i zminimalizowania dolegliwości. Dlatego ważne jest, by pamiętać o prostych plecach oraz prawidłowym ułożeniu miednicy. Odpowiednia postawa to rozluźnione mięśnie, a tym samym wygodniejsza i bezproblemowa wędrówka. Układanie się podczas marszu w pozycji "na żółwia" nie jest najlepszym pomysłem.
Również podczas wędrówki da się tak pokombinować, by nie doprowadzić do napięcia mięśni i późniejszego cierpienia. Wystarczy (a tu przyznaję się bez bicia, że czasami mi się po prostu nie chce) robić krótkie ale regularne przerwy, w czasie których zdejmiemy plecak i damy plecom i ramionom odpocząć. Po włożeniu plecaka ponownie go regulujemy, sprawdzamy pas biodrowy, regulujemy szelki, etc.
Jeśli mimo wszystko zacznie dokuczać Ci ból pleców/ramion, możesz pokombinować ze zmianą rozłożenia ciężaru. Staraj się przenosić ciężar z ramion na biodra i odwrotnie, zluzuj bądź dociągnij szelki i obserwuj, jak to wpływa na Twoje odczuwania (dys)komfortu.
Dbaj też o siebie, a właściwie o swoje plecy i kręgosłup przed i po wycieczce, wykonując proste ćwiczenia. (Uwaga! Piszę o ćwiczeniach, które u mnie zdają egzamin. Nie jestem trenerem, ani ortopedą, więc jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości lub przeciwwskazania, skonsultuj się z odpowiednią osobą).
Unoszenie nogi - ćwiczenie warto wykonywać każdego ranka, szczególnie przed intensywną i długą wędrówką. Stań wyprostowany na równym podłożu i unoś nogę ugiętą w kolanie pod kątem prostym. Powtarzaj kilkanaście razy na każdą nogę.
Przyciąganie nogi do góry - przytrzymaj nogę zgiętą w kolanie pod kątem prostym, następnie złap tuż przy biodrze, pod udem i delikatnie przyciągaj w górę.
Rozluźnianie karku i kręgosłupa szyjnego - czubkami palców delikatnie uciskaj mięsień szyi przy kręgosłupie, przesuwając palce w górę, w stronę czaszki. Następnie wykonaj kilkukrotne skręty głową w prawo i w lewo.
Ćwiczenia, wszelkiej maści zabiegi, a nawet idealnie wyregulowany plecak swoją drogą, jednak nie wolno (po prostu nie wolno i już) Ci zapomnieć o odpowiednim nawodnieniu organizmu. Dobre nawodnienie - picie nie tylko w trakcie wędrówki, ale też dzień przed - zagwarantuje lepsze funkcjonowanie całego ciała, a co za tym idzie również kręgosłupa, którego dyski międzykręgowe potrzebują płynów do prawidłowej pracy. Ciało jest jak maszyna. Bez smarowania nie pojedzie.
Wskazówki & Ekwipunek
- 11.2.17
Proste sposoby na rozluźnienie mięśni i złagodzenie bólu pleców podczas górskiej wędrówki
Kto choć raz nie doświadczył bólu pleców, skurczy czy napięcia mięśni, ręka w górę. Tak, jak myślałam - las rąk. Zastane ciało, niedostatec...
Z wyjazdami - zarówno tymi bliskimi jak i dalekimi, w górach, mieście czy nad morzem - wiążą się fotografie, na których staramy się złapać ulotne chwile i ciekawe kadry z podróży. Osobiście nie wyobrażam sobie pojechać gdzieś i wrócić bez fotek. No nie i już. Obrazkowa pamięć zewnętrzna musi zostać stworzona, by cieszyć oczy w długie zimowe wieczory.
Czasy mamy fotografii wielce sprzyjające, w sprzęcie możemy - o ile nam akurat portfel na suchoty nie cierpi - grzebać jak w ulęgałkach i wybrać dla siebie odpowiednie fotozabawki, w posiadaniu których będąc, wyczarujemy takie foty, że klękajcie narody.
Pośród tych wszystkich, cyfrowych fotocudeniek zrodziły się selfie-sticki, kiedy to już zwykła fota z rąsi stała się passé i potrzeba było tę kończynę przedłużyć, aby na fotce zmieściło się coś więcej niż tylko facjata nie zawsze przecudnej urody.
Tym sposobem kijki do zdjęć towarzyszą nam wszędzie, a w pobliżu atrakcji turystycznych mamy ich zatrzęsienie - z jednej strony atakują nas nimi ich właściciele, a z drugiej sprzedawcy tej samojebkowej technologii.
Jako, że selfie-stick to technologia wielce ekspansywna, zadomowiła się też na dobre na górskich szlakach, szczególnie tych popularnych. Tam czasami można odnieść wrażenie, że kijków więcej niż ludzi.
Ale czy selfie-stick to naprawdę konieczny gadżet (po przecież nie artykuł pierwszej potrzeby) podczas górskiej eskapady? Czy jest przydatny, a może więcej mamy z nim kłopotu niż pożytku?
Jakby jednak nie było, używanie selfie-sticka podczas górskiej wędrówki ma wady i zalety. Pisząc o zaletach mam na myśli sytuacje, w których fota z samej ręki nie wchodzi w grę, a skorzystanie z profesjonalnego sprzętu jest utrudnione.
Korzystacie? A może macie i tylko ze sobą nosicie i jeszcze się używaniem nie skalaliście?
Za pomocą selfie patyka to i krajobraz się uchwyci i kopytko uwieczni
Czasy mamy fotografii wielce sprzyjające, w sprzęcie możemy - o ile nam akurat portfel na suchoty nie cierpi - grzebać jak w ulęgałkach i wybrać dla siebie odpowiednie fotozabawki, w posiadaniu których będąc, wyczarujemy takie foty, że klękajcie narody.
Pośród tych wszystkich, cyfrowych fotocudeniek zrodziły się selfie-sticki, kiedy to już zwykła fota z rąsi stała się passé i potrzeba było tę kończynę przedłużyć, aby na fotce zmieściło się coś więcej niż tylko facjata nie zawsze przecudnej urody.
Tym sposobem kijki do zdjęć towarzyszą nam wszędzie, a w pobliżu atrakcji turystycznych mamy ich zatrzęsienie - z jednej strony atakują nas nimi ich właściciele, a z drugiej sprzedawcy tej samojebkowej technologii.
Jako, że selfie-stick to technologia wielce ekspansywna, zadomowiła się też na dobre na górskich szlakach, szczególnie tych popularnych. Tam czasami można odnieść wrażenie, że kijków więcej niż ludzi.
Ale czy selfie-stick to naprawdę konieczny gadżet (po przecież nie artykuł pierwszej potrzeby) podczas górskiej eskapady? Czy jest przydatny, a może więcej mamy z nim kłopotu niż pożytku?
Selfie-stick i górska wędrówka
Żeby nie było - też jesteśmy posiadaczami patyczka do selfie. Często łazimy po szlakach, gdzie przez cały dzień nie spotykamy nikogo, a miło przywieźć do domu wspólną fotkę i kawałek krajobrazu za nami. Nie zawsze jednak okolica jest aż tak super-hiper-ślinotokogenna, żeby kombinować, gdzie ustawić lustrzankę, nie mówiąc już o rozkładaniu statywu. Nie zawsze też mamy ochotę prosić napotkane osoby o zrobienie zdjęcia, bo najczęściej kończy się tak, że albo nie mamy nóg, albo ciemni jesteśmy, jakby noc nas nagle zastała, etc. Selfie-stick wydaje się więc być gadżetem idealnym, szczególnie wtedy, gdy uda się złapać fajną perspektywę.Jakby jednak nie było, używanie selfie-sticka podczas górskiej wędrówki ma wady i zalety. Pisząc o zaletach mam na myśli sytuacje, w których fota z samej ręki nie wchodzi w grę, a skorzystanie z profesjonalnego sprzętu jest utrudnione.
Plusy korzystania z selfie kijka:
- łatwiej strzelić swej nadobnej facjacie zdjęcie na ciekawym tle
- łatwiej objąć, a tym samym zmieścić na fotce grupę ludzi, z którymi akurat wędrujemy
- kijek jest teleskopowy, więc możemy pobawić się perspektywą
- z pewnością przykujesz spojrzenia innych - lansiarska fota jak znalazł 😂
Minusy korzystania z selfie kijka:
- kijek, choćby najlżejszy, to jednak dodatkowy ciężar do targania - lepiej zabrać czekoladę
- w sytuacjach wyjątkowych kijek może okazać się nieporęczny, a nawet przyczynić się do wypadku, kiedy wpatrzony w ekranik zamiast pod nogi, będziesz się kręcić w poszukiwaniu TEGO ujęcia, a wtedy to już tyko krok od jebu-dubu-dup
- z pewnością przykujesz spojrzenia innych - i nie będzie to wzrok pełen podziwu 😂
Korzystacie? A może macie i tylko ze sobą nosicie i jeszcze się używaniem nie skalaliście?
Z wyjazdami - zarówno tymi bliskimi jak i dalekimi, w górach, mieście czy nad morzem - wiążą się fotografie, na których staramy się złapać ...
Nasz romans z górami trwa na tyle długo, że zdążyliśmy się już pomacać ze skałami i kosodrzewiną, zgubić w gąszczu drzew, wylegiwać na polanach i podziwiać orgazmiczne widoki z różnych szczytów. Niemniej jednak nie potrafimy jednoznacznie powiedzieć, z którymi pagórami nasze randkowanie jest bardziej ogniste.
Góry wysokie czy średnie? - Które lepsze, piękniejsze, bardziej ukochane?
Gdy myślimy o wysokich Tatrach czy Alpach, serca biją nam szybciej, a w głowach już układa się plan, by wyruszyć na kolejne podboje i doświadczyć wolności wśród strzelistych skał i grani.
Z drugiej strony, nasza wewnętrzna chętka pcha w kierunku szlaków łagodniejszych, których przecież również mamy dostatek. Sudety czy Beskidy tylko czekają, by się w nie zapuścić i - niewykluczone - również zakochać, bo i widokiem uraczą, i zmęczyć się pomogą.
Mówią, że od przybytku głowa nie boli, ale jak się ma tyle górskiego dobra do wyboru, to najchętniej byłoby się we wszystkich miejscach jednocześnie. Może macie jakiś patent na to, by ta miłość była łatwiejsza?
Poniważ ostatnio zachęcaliśmy do tego, by po prostu ruszyć na szlak, wypadałoby teraz choć trochę nakreślić, które pagóry brać pod uwagę, a które nie i dlaczego.
- Hej, słuchajcie, namówiliście mnie, chcę iść w góry.Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi, bo każdy ma inne upodobania i jednemu spodoba się to, a drugiemu coś zupełnie innego. Czeka Cię więc trochę górskich randek zapoznawczych, dzięki którym sam odkryjesz, co rajcuje Cię najmocniej.
- Świetnie!
- A które góry będą dla mnie najlepsze?
Żeby nie było, że zostawiamy Cię samego i bez żadnych sugestii, to poniżej znajdziesz małe porównanie gór wysokich z tymi średnimi, plusy, minusy, za i przeciw wędrowania po określonych szlakach.
Szlaki
W górach średnich - na przykład w Sudetach czy Beskidach - szlaki mogą przebiegać w zróżnicowanym terenie: wzdłuż dróg, wśród pól, łąk i lasów. Trafisz na szerokie trakty oraz wąskie ścieżki, drogi asfaltowe i szutrowe, a i ścieżki przyrodnicze nie są rzadkością. Do wyboru do koloru.Oznaczenia szlaków w miejscach popularnych i uczęszczanych zwykle nie pozostawiają wątpliwości i naprawdę ciężko się zgubić. Niemniej jednak czujność w lesie będzie wskazana, by nie przeoczyć skrętu, czy wymalowanych oznaczeń, które akurat postanowiły ukryć się wśród liści.
W górach wysokich spotkasz węzły szlaków turystycznych. Najczęściej na przełęczach, w pobliżu stacji wyciągów czy górskich schronisk. Trafisz na kamieniste ale zróżnicowane podłoże i będziesz maszerować po skalnych stopniach, wąskich ścieżynkach (również nad przepaścią), czy pośród kosodrzewiny. Oznaczenia szlaku są widoczne, ale lubią "znikać", bo tyczka się przewróciła, farba na kamieniu wyblakła czy też ów kamień się przemieścił. Skupienie w śledzeniu szlaku jest więc wskazane, do tego oczywiście posiadanie mapy i umiejętność z jej korzystania, żeby w razie potrzeby móc określić swoje położenie. Zakładamy, że nie chcesz utknąć na noc w środku niczego, co?
Mimo, że szlaki w górach wysokich będą bardziej ambitne, to jednak punkt przyznaję "średniakom" - za różnorodność.😄
Możliwość powrotu/noclegu
Wysoko w górach znajdziesz schroniska, w których wypoczniesz i nabierzesz sił do dalszej wędrówki. Dodatkowo przenocujesz (lepiej zarezerwuj nocleg wcześniej) i zyskasz świetną bazę wypadową na dalsze podboje okolicy. Do tego śniadanie/kolacja/napitek z widokiem, zachody/wschody słońca na szczycie. Minusem mogą być znaczne odległości między schroniskami. Jest to uciążliwe, gdy planujesz kilkudniowe przejście. Musisz nastawić się na dłuższy marsz, a nawet problem z wyhaczeniem miejsca noclegowego, jeśli schron należy do tych bardzo obleganych i popularnych.W górach niższych jest nieco łatwiej. Schronisk jest trochę więcej, więc i możliwości manewru przybywa. Nie każde jednak będzie usytuowane w miejscu gwarantującym niezapomniany widok. Możesz brać też pod uwagę wszelkiej maści agroturystyki i pokoje prywatne, których w miejscowościach turystycznych jest całe mrowie. Nawet jeśli nie dotrzesz do celu, łatwiej o odwrót i zejście w dolinę/do miasta, etc.
Co będzie lepsze, to już kwestia organizacji i upodobań, ja wrzucam po punkcie dla wysokich i średnich. 😄
Widoki i panorama
Właściwie nie ma się co zastanawiać, bo w tej kategorii zwycięzca będzie tylko jeden. Nic nie pobije panoramy z wysokiego szczytu, jaką dane nam będzie oglądać przy sprzyjającej aurze, nic. Koniec, kropka! Przestrzeń i wysokość mogą oszołomić, a człowiek od samego patrzenia dostaje ślinotoku. Widoczność 360 stopni, że skrętu głowy można dostać, do tego cała okolica pod stopami. Taki widok ciężko jest przebić.Żeby jednak nie było, że pośród tych mniejszych pagórów nic ciekawego nie doświadczysz, to spieszę donieść, że i tam znajdziesz miejsca, które zaaplikują przed Twoje oczęta wspaniały i sielski widok. A jak trafisz na jesienne mgły snujące się w dolinach, to się zakochasz, serio!
Punkt leci na wysokości. 😄
Krajobraz
Krajobraz w górach wysokich jest niepowtarzalny i jedyny w swoim rodzaju, pełen cudownych przeciwieństw - strzeliste wierzchołki górują nad głębokimi dolinami, rozległe łąki przechodzące w teren bardziej skalisty. Im wyżej, tym bardziej surowo i cudownie.W niższych górach natomiast czeka Cię pełna różnorodność, a krajobraz będzie zmienny niczym kobieta. Delikatne wzniesienia, doliny usiane przysiółkami i poprzecinane polami uprawnymi. Do tego lasy i łąki, źródełka, rzeki i szemrzące potoki. Słyszysz to wszystko? Pięknie jest!
Jak dla mnie remis 😄
Flora i fauna
Góry dają nam możliwość obcowania z bardzo zróżnicowaną florą i fauną. Znaczna cześć terenów górskich to parki narodowe i krajobrazowe. Pośród skalistych ostępów spotkamy wyłącznie te zwierzęta i rośliny, które były w stanie przystosować się do surowych warunków tam panujących. Nie powinno więc dziwić, dlaczego takie emocje wywołuje spotkanie kozicy, czy świstaka. Te futrzaki są przecudne i występują w jeszcze cudniejszych okolicznościach przyrody.Pośród niższych pagórów czeka na Ciebie większa różnorodność gatunków, również tych pod ochroną. To tutaj nawdychasz się zapachów łąk i lasów oraz nacieszysz oczęta kolorami.
Dla mnie kolejny remis 😄 Choć może ze wskazaniem na wysokości - Ach, te kamziki! 💗
Atrakcje turystyczne
Wysoko w górach próżno szukać dodatkowych atrakcji. One same w sobie stanowią nie lada gratkę i atrakcję. Jeśli kręci Cię coś więcej niż tylko wysokogórska wyrypa, zejdź w doliny, zajrzyj do bacówek, porozmawiaj z miejscowymi, a gwarantuję, że trafisz na rzeczy, które skradną Twą pikawkę.W górach niższych atrakcji turystycznych - nawet tych mało górskich - dostatek. Miasta i miasteczka, pomniki, zamki, pałace, wykopaliska, skanseny, etc. Można tak wymieniać bez końca. Nie wszystko jest warte uwagi, nie wszystko fajnie komponuje się z okolicą, jednak wybór jest ogromny. To właśnie chodząc szlakami w niższych górach masz możliwość odkrywania nowych miejsc i poznawania historii regionu. Taka kompletna wycieczka.
Punkt leci dla "średniaków" - za różnorodność.😄
Zagrożenia
Na szlakach wysokogórskich - ze względu na trudniejszy teren, przepaścistość i wyższe wymagania sprawnościowe czy kondycyjne - wzrasta nie tylko doświadczanie gór ale i możliwe zagrożenia z tym związane. Piękno i sielanka w ciągu kilku chwil mogą zmienić się w niebezpieczeństwo, chociażby ze względu na załamanie pogody, burzę, spadające kamienie czy - zimą - lawiny.W górach niższych szlaki są łagodniejsze - co nie znaczy, że każdy jest łatwy - a co za tym idzie, nie wymagają takiej sprawności czy kondycji, jak te wysokogórskie. Mniej prawdopodobne jest również zarobienie w łeb spadającym kamieniem. Jeśli więc nie przedobrzysz z długością wyrypy, ani nie dasz się przyfajczyć słońcu, nic strasznego nie powinno Cię dopaść.
Nie ma co gadać, bezpieczniej wędruje się tam, gdzie niżej. 😄
Choć góry wysokie hipnotyzują i przyciągają, wydają się być tymi super, hiper i naj pod każdym względem, serce się do nich wyrywa, a dłonie chcą pieścić granitową skałę, to - patrząc na powyższe - właśnie góry średnie mają do zaoferowania najwięcej. Zarówno jeśli chodzi o różnorodność krajobrazu, szeroko pojętej natury, czy atrakcji turystycznych.
A jak tam u Was, górołaziki kochane? Które pagóry wychodzą u Was zwycięsko?
Nasz romans z górami trwa na tyle długo, że zdążyliśmy się już pomacać ze skałami i kosodrzewiną, zgubić w gąszczu drzew, wylegiwać na p...
Z górskimi wędrówkami jest tak, że zyskują stałe miejsce w życiu tych, którzy się w nich rozsmakowali. Nie dziwi też fakt, że ci mniej lub bardziej w pagórach zakochani, rozpalają chęć poznawania górskich szlaków wśród innych - tych, póki co, niegórskich - osobników.
Tekst ze specjalną dedykacją dla Dizajnucha i Blogierki, którzy ślinotok fotograficzno-miejscowy mają, ale się od tuptania migają. Ale nic to, nadejdzie w końcu ten dzień, kiedy Was wytargamy ze sobą. Obiecujemy, że nie będzie bolało. Będzie kawa i pifko, a i rower pozwolimy zabrać. Tak że ten, czujcie się kuszeni. 😄
Jeśli i Ty masz nastawienie do górskich wędrówek, jak dziewica do seksu - co to jednocześnie chce i się waha - to spieszymy do Ciebie z odsieczą, mając nadzieję, że nie poprzestaniesz tylko na oglądaniu pagórów w sieci i czytaniu o nich tamże.
Choć nie zaryzykujemy stwierdzenia, że górska wędrówka jest dobra na wszystko, to jednak podrzucamy Ci kilka powodów, dla których, bez niepotrzebnego zwlekania, powinieneś wyruszyć na szlak. Choćby dziś. No dobra, w przyszły weekend też się będzie liczyć.
Wędrowanie to cudowny zabójca stresu
Nasza codzienność jaka jest, każdy widzi. Praca, obowiązki, plany, cele, nieustanna gonitwa. Życie na najwyższych obrotach, gdzie czai się stres, gotowy, by nas spętać i odebrać chęć do robienia czegokolwiek. Dlatego też zbieramy tyłek w troki, pokazujemy stresowym sytuacjom środkowy palec i ruszamy przed siebie. By się wyciszyć, zresetować, wyłączyć, zostawić choć na chwilę obowiązki za sobą. Ruch na świeżym powietrzu ma na nas zbawienny wpływ. Stres i zdenerwowanie zostają zredukowane, a głowa i myśli stają się cudownie lekkie i wolne od zmartwień.
Wędrowanie poszerza horyzonty
Z jednej strony wędrówka oczyszcza głowę, z drugiej daje lekcje w najczystszej postaci. Poznając swoje mocne i słabe strony, jeszcze lepiej nauczysz się siebie. Z każdą kolejna wycieczką będziesz zdobywać doświadczenie, poznasz okoliczną faunę i florę, a odwiedzany region przestanie być dla Ciebie obcy, bo i geografii oraz historii liźniesz i z napotkanymi ludźmi pogadasz.
Wędrowanie pozwala na obcowanie z naturą
Możesz posiadać książkową wiedzę, a leksykony pochłaniać na śniadanie, jednak dopiero doświadczanie otoczenia na własnej skórze pozwoli na jego prawdziwe poznanie. Na świeżym powietrzu, podczas wędrówki, chłoniemy naturę wszystkimi zmysłami - wsłuchujemy się w relaksujące szum wiatru, czy ptasie trele, dotykamy traw, czy skały, smakujemy dary lasu, podglądamy otoczenie, poznając tajemnice świata roślin i zwierząt. Czujemy wiatr smagający po twarzy i rozgrzewające promienie słońca. Czego chcieć więcej? Chyba tylko tego, żeby czasami szczyt był bliżej. 😄
Wędrowanie zrobi Ci dobrze
Ruch na świeżym powietrzu bez dwóch zdań zadba o Twoją kondycję, wzmocni odporność i obniży ciśnienie krwi. Głęboki oddech wspomoże dotlenienie organizmu i przegoni senność. Spalisz trochę kalorii, więc z czystym sumieniem będziesz mógł podjadać czekoladę.
Wędrówka to po prostu kupa frajdy i radochy. Nawet pomimo zmęczenia. Hormony szczęścia zrobią robotę. A gdy już osiągniesz wyznaczony cel, radość będzie nie do opisania. Poczujesz (bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej), że żyjesz całym sobą, a to uczucie jest warte każdego zmęczenia i każdej bluzgi rzucanej po drodze, gdy robi się ciężej.
To jak? Zachęcony, by zwlec tyłek z fotela i dać się ponieść górskiej przygodzie? Wierzymy, że tak, a tymczasem oddajemy głos innym górołazom. Dajcie znać w komentarzach, co Was pcha do tego, by wstawać o barbarzyńskiej porze, dawać się przypalać słońcu, brodzić po kolana w śniegu, taplać w błocie tylko po to, by być tam - w górach.
Z górskimi wędrówkami jest tak, że zyskują stałe miejsce w życiu tych, którzy się w nich rozsmakowali. Nie dziwi też fakt, że ci mniej lub ...
Morskie Oko i przeglądające się w nim tatrzańskie szczyty już dawno temu rozkochały w sobie ludzi, a ich piękno i niezwykłość sprawiły, że zaczęły tam ściągać coraz większe rzesze spragnionych niecodziennych widoków i obcowania z naturą.
Szczególnie obecnie, gdy dotarcie na miejsce nie nastręcza nikomu problemów, bo szlak wiedzie szeroką drogą, która latem - asfaltowa - wygląda niczym nieudana skaryfikacja na tatrzańskim krajobrazie. Zimą wprawdzie ładniej wkomponowuje się w okolicę, jednak mimo to jest przede wszystkim fasiągostradą.
Morskie Oko jest znane wszystkim. Choćby ze słyszenia. Nawet jeśli człek przez całe życie gór na żywo na oczy nie widział, a w czasach szkolnych był największą nogą z geografii, to za sprawą corocznych relacji - radiowych czy telewizyjnych - wie, że tam się dzieje, że walą tam tłumy, że jak urlop w Zakopanem, czy okolicy, to Moko trzeba zaliczyć. A potem ciągną pielgrzymki, bo usłyszeli, że to trasa łatwa, spacerowa, deptak taki, niczym molo w Sopocie.
Morskie Oko i przeglądające się w nim tatrzańskie szczyty już dawno temu rozkochały w sobie ludzi, a ich piękno i niezwykłość sprawiły, że...
Odwiedzona wcześniej Gubałówka była już wspomnieniem, dzień powoli się kończył, skrywając w ciemnościach chmurę smogu wypełniającą wszelkie możliwe obniżenia terenu. Wieczór upływał na śmiechu i spożyciu, jednak aura za oknem kusiła, by wyjść na wieczorny spacer. A że z nas bestie uległe, jeśli o fotoszwendaczkę chodzi, to już po chwili byliśmy ubrani i gotowi do wyjścia.
Odwiedzona wcześniej Gubałówka była już wspomnieniem, dzień powoli się kończył, skrywając w ciemnościach chmurę smogu wypełniającą wsz...
Gubałówka to - obok Giewontu - pagór, na który niezależnie od pory roku walą dzikie tłumy odwiedzających Zakopane i okolice. Urodą nie grzeszy i skomercjalizowana jest do granic możliwości, ale mimo to, przyciąga. Jednych po żarełko i napitek, innych po zakupy, a kolejnych zaprasza do pokontemplowania tatrzańskiej panoramy, która z Gubałówki - nie ma co ukrywać - jest zacna. A i leżaczek do usadowienia tyłeczka się znajdzie.
Gubałówka to - obok Giewontu - pagór, na który niezależnie od pory roku walą dzikie tłumy odwiedzających Zakopane i okolice. Urodą ni...
Mając w nogach tylko krótki spacer na Kłodzką Górę stwierdziliśmy, że trzeba sobie ten wyjazd dodatkowo uatrakcyjnić, a że z Przełęczy Kłodzkiej do samego Kłodzka mieliśmy rzut beretem, padło na zdobycie - pokojowo oczywiście - twierdzy i zapuszczenie się w jej podziemne czeluści - labirynt korytarzy kontrminerskich. Chodźcie z nami po dawkę historii i... gimnastyki.
Całkiem przyjemny widok na Kłodzko
Mając w nogach tylko krótki spacer na Kłodzką Górę stwierdziliśmy, że trzeba sobie ten wyjazd dodatkowo uatrakcyjnić, a że z Przełęczy Kło...
Już za momencik pożegnamy stary rok, bo jego następca macha już do nas zza rogu. Każdy z nas powita nowy rok na swój sposób. Jedni w kapciach i domowych pieleszach, inni na zorganizowanych domówkach, czy imprezach klubach, a jeszcze inni postawią na popularne wydarzenia plenerowe lub na własną rękę pójdą szukać atrakcji w terenie i wlezą na taką Ślężę na przykład. To zupełnie normalne, że większość poddaje się imprezowemu nastrojowi. I dobrze! Warto jednak przy tym wszystkim pamiętać, by na tę radosną okoliczność nie zostawiać mózgu w domu i bawić się odpowiedzialnie.
Nie odkryję tutaj żadnej Ameryki, ani nie wymyślę koła na nowo, bo poniższe zachowania i postępowanie są - a przynajmniej powinny być - oczywiste. Poczynione na przestrzeni lat obserwacje uzmysłowiły mi jednak, że to, co dla jednego będzie oczywiste, dla innego stanowić będzie rzecz niestworzoną, a jak się do tego wszystkiego wmiksuje nieco (lub więcej, niż nieco) procentów, to próżno szukać jasności umysłu.
Pozostaje więc najbardziej oczywista forma transportu - taksówka. Ale zamów ją sobie odpowiednio wcześniej na daną godzinę, bo nad ranem to zapomnij, że się do jakiejkolwiek taxikorporacji dodzwonisz.
To chyba wszystko. Uważajcie na siebie, bo osiołków i oszołomstwa dookoła nie brakuje. A jeśli byliście kiedyś świadkami, bądź uczestnikami tych mniej bezpiecznych sytuacji, podzielcie się nimi. Tak ku przestrodze dla innych.
A korzystając z okazji życzymy wszystkim, by ten nowy rok był lepszy, obfitował w sukcesy i pozwalał realizować wszystkie plany i założone cele. 🎉 Również te górskie. 😀
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, annca
Nie odkryję tutaj żadnej Ameryki, ani nie wymyślę koła na nowo, bo poniższe zachowania i postępowanie są - a przynajmniej powinny być - oczywiste. Poczynione na przestrzeni lat obserwacje uzmysłowiły mi jednak, że to, co dla jednego będzie oczywiste, dla innego stanowić będzie rzecz niestworzoną, a jak się do tego wszystkiego wmiksuje nieco (lub więcej, niż nieco) procentów, to próżno szukać jasności umysłu.
BEZPIECZNY SYLWESTER (i każda inna impreza)
Nic nikomu nie udowadniaj
Ja wiem, że ciężko odmawia się kumplom, psiapsiółkom i dawno niewidzianym znajomym, ale picie na wyścigi, szot za szotem, bo inni piją, to nie jest najlepszy pomysł. To, że masz znajomych, którzy mogą wciągnąć litra ruskiego bimbru w godzinę i zupełnie tego po nich nie widać, nie oznacza, że masz robić to samo. Szczególnie, gdy na co dzień jest ci miękko i wesoło po dwóch lampkach wina. Oni mogą, ale Ty nic nie musisz. Chcesz wypić, pij. Dla siebie, dla smaku, a nie dla ilości i po to, by się komukolwiek przypodobać.Bądź odpowiedzialny i rozsądny
Rozsądek i odpowiedzialność powinny Ci towarzyszyć nie tylko wtedy, gdy rozchodzi się o Twoją szanowną osobę. Imprezujesz z paczką znajomych? Ktoś odpada, nie może więcej, źle się czuje, chce iść sam do domu? W żadnym wypadku na to nie pozwalaj. Na imprezach masowych trzeba trzymać się razem. Pilnować siebie, swoich rzeczy i spożywanych drinków. Odpowiadacie za siebie nawzajem. Chyba nie chciałbyś zostać pozostawiony samemu sobie w sytuacji kryzysowej lub biegać nago po śniegu wokół górskiego schroniska lub po centrum miasta. No właśnie. Dlatego miej na oku resztę swojej ekipy.Nie mieszaj
Być może od dziecka marzysz, by zostać choć na jeden wieczór mistrzem barmańskim, ale, uwierz, Twój organizm i żołądek to nie są dobre materiały na shaker. Czysta jakoś nigdy nie lubiła się z winem, a drinki z piwem. A jak do tego wszystkiego dołożyć sylwestrowe bąbelki, to już w ogóle karuzela i rychła walka o wolność pawi. Wszelkie konfiguracje różnych alkoholi wcześniej, czy później spowodują bolesny zgon i kaca giganta. Jeśli natomiast bardzo potrzebujesz pitnej odmiany, postaw na sok. Najlepiej taki mało słodki, żeby się nie zamulić. No i jedz, przegryzaj, żołądek nie lubi być pusty. Ale o tym chyba wiesz, co?Zadbaj o bezpieczny powrót do domu
Rzecz niby oczywista, a często bagatelizowana. Nie licz za każdym razem na to, że ktoś będzie niepijący i przyjedzie samochodem, a potem, jak ten dobry samarytanin porozwozi wszystkich do domów. Zadbaj o siebie sam. Nocna komunikacja miejska to rozwiązanie tak samo dobre, jak zawodne. Po pierwsze może być zatłoczona upojonymi do nieprzytomności zwłokami innych, nieznajomych imprezowiczów, którzy nad ranem - tak, jak Ty - będą próbowali dotrzeć do domu, a po drugie taki autobus może najzwyczajniej w świecie nie przyjechać. Wtedy może czekać Cię przemarsz z jednego końca miasta na drugi. Plusem tego jest fakt, że w trakcie takiego spaceru wytrzeźwiejesz, ale jak aura nie będzie sprzyjać - przemarzniesz, przemokniesz, albo sobie kopytka połamiesz.Pozostaje więc najbardziej oczywista forma transportu - taksówka. Ale zamów ją sobie odpowiednio wcześniej na daną godzinę, bo nad ranem to zapomnij, że się do jakiejkolwiek taxikorporacji dodzwonisz.
To chyba wszystko. Uważajcie na siebie, bo osiołków i oszołomstwa dookoła nie brakuje. A jeśli byliście kiedyś świadkami, bądź uczestnikami tych mniej bezpiecznych sytuacji, podzielcie się nimi. Tak ku przestrodze dla innych.
A korzystając z okazji życzymy wszystkim, by ten nowy rok był lepszy, obfitował w sukcesy i pozwalał realizować wszystkie plany i założone cele. 🎉 Również te górskie. 😀
Już za momencik pożegnamy stary rok, bo jego następca macha już do nas zza rogu. Każdy z nas powita nowy rok na swój sposób. Jedni w kapcia...
To już. Stało się. Znowu kolejny rok za nami. Dni i miesiące pełne wrażeń, emocji, śmiejącej się facjaty, wzruszeń, cudownych górskich miejscówek, do których zawitaliśmy i mgły, o której już chyba będziemy mówić, jak o najlepszej przyjaciółce. W końcu tak dzielnie nam towarzyszyła podczas naszych wycieczek. 😂
Na tę podniosłą okoliczność końcoworoczną, kiedy to już pomału snujemy kolejne plany z gatunku gdzie by tu teraz?, tradycyjnie oszczędzimy Wam motywacyjnych gadek i skupimy się wyłącznie na tym, co na blogu piszczało, oraz które wpisy wywołały u Was największą chęć klikania, czytania i oglądania.
Zalecamy Wam więc standardowo
zbudowanie bazy z koca, wskoczenie w idealną zimową stylówkę, zadbanie o
szamanko i napitek (bąbelki również wskazane), cobyście w czasie tej
blogowej, krótkiej podróży w czasie z głodu, tudzież na suchoty nie
pomarli.
Gotowi? No to jedziemy! Cała, gorąca dwudziestka pięknie się Wam kłania i zaprasza do czytania.
16 sprawdzonych miejsc, gdzie warto pojechać na długi weekend
16 sprawdzonych miejsc, gdzie warto pojechać na długi weekend
KGP - Lackowa 997 m n.p.m., Beskid Niski - 12.03.2016
Frauenkirche i spojrzenie na Drezno z góry
5 praktycznych wskazówek, jak na górskim szlaku rozpoznać wodę zdatną do picia
CITY BREAK - Drezno Neustadt
Najpiękniejsze wodospady w Karkonoszach
Jak mądrze spakować plecak na wycieczkę w góry, by było wygodnie?
Czy kondycja jest potrzebna, by chodzić po górach?
Za górami, lasami i pastwiskami... - Wycieczka nad jezioro Madleinsee
Jak zacząć chodzić po górach zimą? - 3 przyjemne szlaki w Sudetach na dobry początek
Jak zadbać o komfort chodzenia podczas górskich wędrówek?
4 sprawdzone wskazówki, jak przewidywać pogodę w czasie wędrówki
Krynica-Zdrój, Park Zdrojowy i Góra Parkowa
CITY BREAK - Drezno - Zwinger i Salon Matematyczno-Fizyczny
Mowa ciała w podróży - Z tych gestów lepiej zrezygnuj
Jak wybrać najlepsze okulary przeciwsłoneczne w góry?
Pogoda w górach - Gdzie sprawdzać prognozy?
Jak mądrze uzupełniać płyny podczas górskich wędrówek?
Miał być Flimspitze 2929 m n.p.m., a był Greitspitze 2872 m n.p.m. po raz drugi
Beskid Żywiecki i Mała Babia pod chmurno-mglistą kołderką
Po raz kolejny czujemy się zaskoczeni. Mimo, że wpisy z relacjami stanowią trzon tego bloga, zawsze
przebieracie kopytkami w oczekiwaniu na nie, dopytujecie, ślinicie się
wspólnie do tras i zdjęć, a tu się okazuje, że Wasze czytelnicze upodobania są bardziej zróżnicowane. Cudnie! Miło się przekonać o tym, że i te bardziej praktyczne wywody cieszą się popularnością.
Poza tym jest Was tutaj coraz więcej. Lubicie, polecacie,
przyciągacie innych w to skromne miejsce, a nam się gęby z tego powodu
cieszą maksymalnie.
Dzięki, że jesteście i posiadacie umiejętność trawienia tych - czasami lekko potłuczonych - treści.
W nagrodę napiszcie, który wpis/relacja był Waszym ulubionym w tym roku. Nawet jeśli nie załapał się do powyższego zestawienia.
Dzięki, że jesteście i posiadacie umiejętność trawienia tych - czasami lekko potłuczonych - treści.
W nagrodę napiszcie, który wpis/relacja był Waszym ulubionym w tym roku. Nawet jeśli nie załapał się do powyższego zestawienia.
To już. Stało się. Znowu kolejny rok za nami. Dni i miesiące pełne wrażeń, emocji, śmiejącej się facjaty, wzruszeń, cudownych górskich miej...
Plan na ten rok był taki, żeby już zakończyć kompletowanie szczytów do Korony Gór Polski. Ostatecznie wyszło tak, że zostały nam jeszcze trzy pagóry do odwiedzenia, więc kompletowanie będziemy dokańczać w nowym roku.
Plan na ten rok był taki, żeby już zakończyć kompletowanie szczytów do Korony Gór Polski . Ostatecznie wyszło tak, że zostały nam jeszcz...
Literatura górska zwykle kojarzona jest z relacjami z wypraw, opisami perypetii i problemów w trakcie zdobywania szczytów czy wytyczania nowych dróg. Wszelkie treści i reportaże krążą wokół alpinistów-himalaistów-zdobywców. Również wtedy, gdy wyprawa nie zakończyła się sukcesem, a nosiła znamiona tragedii i dramatów rozegranych na górskich ścianach i graniach.
A ile jesteście w stanie wymienić pozycji książkowych, które nie traktują wyłącznie o wspinaczach samych w sobie, a o tych wszystkich osobach, które czekają na ich powrót - dziewczynach, żonach, mężach, życiowych partnerach, dzieciach, znajomych, przyjaciołach? Zapewne niewiele.
Pamiętam, z jakim zaaferowaniem pochłonęłam książkę Od początku do końca Olgi Morawskiej, która wykorzystała w niej wyprawowe zapiski tragicznie zmarłego męża. Po raz pierwszy miałam przed sobą tekst opisujący temat z tej drugiej strony. Strony pełnej tęsknoty, bólu i nieustannego oczekiwania w strachu.
Temat "oczekujących" podjęła w swojej książce Mroczna strona gór Maria Coffey, pokazując to, o czym często wśród entuzjazmu i adrenaliny się milczy i zapomina. Przy tym wszystkim należy zaznaczyć, że sama autorka wiedziała o czym pisze. Z autopsji. Jej partnerem był himalaista Joe Tasker, który podzielił tragiczny los wielu zdobywców najwyższych gór.
Dostajemy jedenaście rozdziałów soczystego konkretu o tym, jak wspinaczka wysokogórska wpływa na ludzi i ich wzajemne relacje. Coffey zestawia ze sobą czerpane z pasji szczęście ze śmiercią, ludzkimi tragediami, kalectwem, kryzysami w związkach. Górski rollercoaster, którego nikt nie chce doświadczać, a mimo to godzi się na te wszystkie następstwa i wypadki, które zawsze mogą się przydarzyć.
Świat potrzebuje ryzykantów. Inspirują, rzucają wyzwania, zachęcają. Wzniecają iskry i rozpalają płomienie, które płoną jeszcze długo po ich śmierci. Mają odwagę robić to, co wydaje się niemożliwe. Ale nie bez kosztów. ~Maria CoffeyTakimi słowami autorka wita nas na dzień dobry. Można się spodziewać - i słusznie - że ta lektura to nie spacerek.
Dostajemy jedenaście rozdziałów soczystego konkretu o tym, jak wspinaczka wysokogórska wpływa na ludzi i ich wzajemne relacje. Coffey zestawia ze sobą czerpane z pasji szczęście ze śmiercią, ludzkimi tragediami, kalectwem, kryzysami w związkach. Górski rollercoaster, którego nikt nie chce doświadczać, a mimo to godzi się na te wszystkie następstwa i wypadki, które zawsze mogą się przydarzyć.
Wspinacze uważają, że ich pasja jest warta ponoszonego ryzyka. Ale kiedy dojdzie do tragedii, co dzieje się z ich bliskimi? Dlaczego planują przyszłość z osobą, która stale ryzykuje życie? Te pytania we wspinaczkowym świecie długo pozostawały niewypowiedziane. Maria Coffey złamała to tabu po tym, jak jej partner, Joe Tasker, zaginął na północno-wschodniej grani Everestu.Mroczna strona gór to zbiór opowieści i bardzo szczerych rozmów prowadzonych przez autorkę z bliskimi i rodzinami ofiar oraz wspinaczami, którzy zakończyli swoją wspinaczkową działalność. Z tych rozmów wyłania się nam przede wszystkim świat kobiet aktywnych wspinaczy. Ich codzienność wypełniona strachem i oczekiwaniem. Bez owijania w bawełnę.
Choć w pewnych momentach chaotyczna narracja może denerwować, to jednak całość wgniata w fotel. Po Zbrodniach na Evereście, które wywarły na mnie niesamowite wrażenie, nie spodziewałam się kolejnej tak dobrej pozycji, po lekturze której w głowie mam tylko jedną myśl - jak dobrze, że jesteśmy tylko małymi, zwyczajnymi deptaczami szlaków, a wysokie góry pozostają tylko naszą fascynacją.
Literatura górska zwykle kojarzona jest z relacjami z wypraw, opisami perypetii i problemów w trakcie zdobywania szczytów czy wytyczania...
Rok temu, w listopadzie, zakończyły swój żywot moje ukochane KEFASy, w których chodziłam wygodnie i komfortowo przez wiele sezonów, niezależnie od pogody i pory roku, przedeptując szlaki Sudetów, Beskidów, Tatr i Alp. Próżne byłyby jednak wszelkie próby reanimacji bucików, bo te już swoje wysłużyły, a służyły dzielnie. Nawet wtedy, gdy nieumyślnie próbowałam zasztyletować je zębami raków.
Nie ukrywam więc, że pierwsze, co zrobiłam, to zaczęłam się rozglądać za kolejnymi KEFASami. Niestety poszukiwania nie były owocne i żałoba po stracie tej pary przyjaciół jakby przybrała na sile.
MISJA: ZNALEŹĆ WYGODNE BUTY TREKKINGOWE
Jako, że kolejne wypady już majaczyły na horyzoncie, trzeba było znaleźć Kefaskom godnych następców. Rozpoczęłam więc poszukiwania. Szukałam i szukałam, gorliwie przeczesując internety i z jeszcze większym zapałem obmacując asortyment sklepów stacjonarnych. I bądź tu człowieku mądry, kiedy osiołkowi w żłoby dano. Trzeba było zastosować określone kryteria, bo w przeciwnym razie chyba do teraz biegałabym na boso.Podstawowe kryteria miałam w zasadzie trzy:
- Nie planowałam wydatku, który niósłby ze sobą widmo pożyczki pokroju chwilówek
- Bucior miał być za kostkę (bo ja łamaga jestem i w takich mi wygodniej i bardziej stabilnie), na Vibramie i z Goretexem
- Buty miały być w miarę uniwersalne (wiem, że coś takiego nie istnieje, dlatego piszę 'w miarę'), czyli takie, bym mogła z nich korzystać praktycznie od wiosny do jesieni, a jak je stuninguję odpowiednią skarpetą, to i w zimie dadzą radę. A, no i po mieście, przy niepogodzie, też mi się zdarza w trekkach biegać. Tak że ten.
ZAKUP: AKU CAMANA FITZROY GTX
Zakupy zrobione, morda się cieszy, kopytka jeszcze bardziej, bo bieganie na bosaka przestało im grozić. Zapowiadało się lodzio-miodzio, cud, orzeszki i latające jednorożce. Wszak i opis producenta pozwalał mieć nadzieję na same pozytywne aspekty użytkowania zakupionych butów.
- Cholewka: skóra zamszowa + AIR 8000® (1,6 mm)
- Gore-Tex® Performance Comfort
- Podeszwa: Vibram® Erica Everest
- Podeszwa wewnętrzna: Die Cut EVA
- Twardość: średnia (6-4 mm nylon)
- Anatomicznie ukształtowana wyjmowana wkładka Custom Fit 152
- Język zszyty z cholewką
- System szybkiego sznurowania
- Miękki, profilowany kołnierz
- Usztywniona pięta
- Usztywniony nos
- Wyprodukowane w Europie
- Ręczne wykończenie, indywidualny kod identyfikacyjny szewca
OPINIA: TRUDNA MIŁOŚĆ Z AKU CAMANA FITZROY GTX
Obuwie AKU Camana Fitzroy GTX wykonane są bardzo solidnie, z dbałością o szczegóły. Membrana sprawdza się bardzo dobrze. Buty nie przemakają. Dały radę nawet wtedy, gdy musiałam kilkukrotnie przekopytkowywać się przez potok. Przy chłodnej aurze, z odpowiednio dobraną skarpetą, zapewniają komfort i ciepło. Latem jednak trzeba zwracać baczną uwagę na to, by skarpetka była odpowiednio cieńsza, bo mimo swojej oddychalności, z za grubą skarpetą może być za gorąco. Ja musiałam sobie skarpetki "odchudzić". Inaczej ugotowałabym sobie stopy.
Nie jest niestety tak różowo, jak zapewnia producent (albo moje kopytka są koślawe i AKUsów niegodne) i w trakcie użytkowania moja miłość względem tych butów w żadnym wypadku nie wzrosła.
Choć buty sprawdzają się zarówno na łagodnych, jak i bardziej skalistych szlakach, chronią stopę przed wilgocią, są wygodne w środku, bo nie ma się uczucia, jakby but uciskał stopę z każdej strony, nie czuje się nierówności podłoża, kamloty są niestraszne, to to by było na tyle.
Przy pierwszym użyciu, w czasie krótkiego spaceru, były tak żarłoczne, że nie tylko obżarły mi pięty, ale i zaserwowały pełen pakiet bąbli. Wiadomo, że pierwsza próba to taka na dotarcie i różnie może być, ale to był kosmos. Do domu miałam ochotę wracać na rękach. Kolejne razy wcale nie były lepsze. Dużo wycieczek musiało minąć nim buty w miarę polubiły się z moimi stopami i przestały je obgryzać. Choć bąble lubią jeszcze o sobie przypomnieć i jest to niezależne od użytkowanej skarpety, czy siły zawiązania sznurówek.
Producent mocno chwali anatomiczny kształt i wygodną wkładkę, co ma zapewnić komfort nawet w czasie długiego marszu. Nie powiem, bardzo zacierałam rączki na ten fakt. Cóż, niestety w moim przypadku się to nie sprawdza. Jest mi ciężko, zaczynają mnie boleć stopy tak, jakbym miała stare, wychodzone wkładki. Bardzo średnia przyjemność.
A na koniec kilka słów o podeszwie. Ta tutaj, średniej twardości, ma się sprawdzać zarówno na łagodnych szlakach, jak i na skale. I wszystko pięknie. Sprawdza się. Pod warunkiem, że jest sucho. Gdy tylko robi się mokro i trzeba iść po mokrych liściach, kamieniach, czy korzeniach zaczyna się wątpliwa zabawa, bo trzeba się mocno skupiać, by nogi nie rozjeżdżały się, jak przy pierwszej wizycie na łyżwach. A i skupienie, i dbałość o stawiane kroki nie gwarantują, że nie zaliczymy spotkania naszego tyłka z podłożem, tudzież efektownego szpagatu w połączeniu z telemarkiem. Jest to dla mnie wyjątkowo upierdliwe, bo zupełnie się takich atrakcji nie spodziewałam. W starych Kefasach również miałam podeszwę vibramową średniej twardości i nigdy, ale to nigdy nie miałam problemów ze stabilnością, czy przyczepnością. Nawet, jak już podeszwa była zjechana.
Piszę o tym wszystkim latego, że ten model butów ma się dobrze i cały czas jest w sprzedaży, często w dobrej cenie i zdaję sobie sprawę, że wiele osób może stać przed decyzja podobną do tej, przed jaka ja stałam rok temu.
Nie powiem, że kategorycznie odradzam zakup. Nie jestem jednak w stanie do niego zachęcić. Mam jednak nadzieję, że to tylko takie moje perypetie i innym użytkownikom AKU Camana Fotzroy jest wygodnie, a samo użytkowanie przebiega bezproblemowo i w pełnym komforcie .
Rok temu, w listopadzie, zakończyły swój żywot moje ukochane KEFASy, w których chodziłam wygodnie i komfortowo przez wiele sezonów, niez...
Słowo pisane pochłaniam w ilościach hurtowych. Gdyby się dało uskuteczniać tę czynność podczas snu, nie omieszkałabym tego wykorzystać. Póki co, pozostają wieczory. A czytałam zawsze, w zdrowiu i chorobie, a w czasie szkoły najwięcej wtedy, gdy trzeba się było uczyć. I śmiem twierdzić, że w takich poczynaniach nie byłam odosobniona. Z lubością miksowałam gatunki, choć nie tykałam romansideł, nie odstraszały mnie knigi, których można by użyć do samoobrony.
Obecnie, z równie wielkim zajaraniem, sięgam po literaturę z górskiej półki. Pożyczam, czytam, kupuję, górska biblioteczka się powiększa, a ja - a w zasadzie to my - nie mam dość.
Znajoma kiedyś mnie zapytała:
- To przecież w większości książki na faktach. Jakieś biografie. Nie nudzi cię to?Nie pamiętam, jaka książka była jej pierwszą górską, ale po jej przeczytaniu przyznała mi rację. Przyznawała mi ją po każdym kolejnym, przeczytanym tytule.
- Nie i ciebie też nie będzie.
Górski tytuł to też pewnego rodzaju element zastępczy, gdy przychodzi jesień i zima, kiedy to rzadziej gościmy na szlakach, a mimo tego górskie ciągoty nie słabną. Wtedy jest idealny czas na lekturę. Tym sposobem, wygodnie, spod koca, wespół z herbatą z prądem, możemy przenieść się w najwyższe góry, przeżywać rozterki, dramaty, zajrzeć w wysokogórski świat od kuchni.
Na tę okoliczność wybrałam dla Was dwanaście tytułów, które pozwolą przetrwać zimę i z powodzeniem zainteresują każdego. Nawet osobę, która po górach nie chodzi. A że i święta mamy za pasem, to i któryś z tytułów może wyląduje pod Waszymi choinkami lub w skarpecie oczekującej na Mikołaja. Prezent dla brata, ojca, męża, mamy, siostry, sąsiadki, czy kochanki będzie jak znalazł.
NANGA PARBAT. ŚNIEG, KŁAMSTWA I GÓRY DO WYZWOLENIA - Dominik Szczepański
Naga Góra była (choćby w latach trzydziestych) i jest areną wspinaczkowych wydarzeń. Do niedawna, zimą stawiała opór każdemu, kto próbował ją okiełznać. Autorzy śledzili ostatnie wydarzenia, dając nam możliwość zajrzenia za kulisy tego swoistego wyścigu na szczyt.
UCIECZKA NA SZCZYT - Bernadette McDonald
Lata 70. i 80. to dominacja naszych rodaków w Himalajach, a "Ucieczka na szczyt" to dokumentacja ważnego, jeśli nie najważniejszego rozdziału w historii polskiego himalaizmu. Autorka skupia się tutaj na sylwetkach Jerzego Kukuczki, Wandy Rutkiewicz, czy Krzysztofa Wielickiego. W tej książce przygoda miesza się z pasją, radość z sukcesu z cierpieniem. To nie tylko fakty, a przede wszystkim ludzie, którzy stawali się legendami.
Lata 70. i 80. to dominacja naszych rodaków w Himalajach, a "Ucieczka na szczyt" to dokumentacja ważnego, jeśli nie najważniejszego rozdziału w historii polskiego himalaizmu. Autorka skupia się tutaj na sylwetkach Jerzego Kukuczki, Wandy Rutkiewicz, czy Krzysztofa Wielickiego. W tej książce przygoda miesza się z pasją, radość z sukcesu z cierpieniem. To nie tylko fakty, a przede wszystkim ludzie, którzy stawali się legendami.
OD POCZĄTKU DO KOŃCA - Olga Morawska, Piotr Morawski
Ginie człowiek. Mąż, ojciec, kumpel. A powstała książka jest mieszanką dziennikowych zapisków Piotra i przemyśleń Olgi. To opowieść o miłości, nadziei i pragnieniach. Opowieść wzruszająca. I piszę to z pełną odpowiedzialnością. Bo jak mi - zawziętej i upartej - się oczy spociły nie raz w trakcie lektury, to musi coś być na rzeczy.
DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb
Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Sprawdź recenzję.
Ginie człowiek. Mąż, ojciec, kumpel. A powstała książka jest mieszanką dziennikowych zapisków Piotra i przemyśleń Olgi. To opowieść o miłości, nadziei i pragnieniach. Opowieść wzruszająca. I piszę to z pełną odpowiedzialnością. Bo jak mi - zawziętej i upartej - się oczy spociły nie raz w trakcie lektury, to musi coś być na rzeczy.
DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb
Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Sprawdź recenzję.
ANNAPURNA. GÓRA KOBIET - Arlene Blum
Czy książkę traktująca o zdobywaniu najwyższych szczytów można zaliczyć do literatury kobiecej? Można i w tym przypadku nie będzie to określenie na wyrost. To nie tylko historia pierwszej kobiecej wyprawy na Annapurnę. To przede wszystkim sylwetki uczestniczek, ich życie, ambicje, motywacje i wzajemne relacje podczas wyprawy.
EVEREST. GÓRA GÓR - Monika Witkowska
Mogłoby się wydawać, że o Evereście i wspinaczkach na dach świata napisano już wszystko, a każda następna publikacja będzie powielaniem wcześniejszych i znanych już faktów. Nic z tych rzeczy. Autorka rozprawia się z mitami, daje odpowiedzi na pytania, dlaczego to wszystko wygląda tak, jak wygląda.
Mogłoby się wydawać, że o Evereście i wspinaczkach na dach świata napisano już wszystko, a każda następna publikacja będzie powielaniem wcześniejszych i znanych już faktów. Nic z tych rzeczy. Autorka rozprawia się z mitami, daje odpowiedzi na pytania, dlaczego to wszystko wygląda tak, jak wygląda.
KRZYSZTOF WIELICKI - MÓJ WYBÓR T. 1 - Piotr Dróżdż & KRZYSZTOF WIELICKI - MÓJ WYBÓR. WYWIAD RZEKA T. 2 - Piotr Dróżdż, Krzysztof Wielicki
Krzysztofa Wielickiego chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Nie zmienia to jednak faktu, że i o tak znamienitej postaci polskiego himalaizmu można napisać książkę pełną ciekawostek z całego górskiego dorobku tegoż wspinacza. Początki w trudnych czasach, solowe wspinaczki, kierownictwo w wyprawach, a do tego odrobina prywaty, chociażby ze strefy biznesowej.
Wpis zawiera linki afiliacyjne - Jakoś trzeba uzbierać na te wszystkie czekolady wciągane na szlaku ;) Wy też możecie tego spróbować i zarejestrować się TUTAJ.
WSZYSTKO ZA EVEREST - Jon Krakauer
Krakauer tak opisał tragiczną wyprawę, która miała miejsce w roku 1996, że czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że trzymamy w rękach dobry thriller. Gdy już do nas dotrze, że to czyste fakty, góry jawią się jako jeszcze większa potęga. "Wszystko za Everest" to dobry reportaż z pakietem informacji o realiach wypraw wysokogórskich.
Krakauer tak opisał tragiczną wyprawę, która miała miejsce w roku 1996, że czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że trzymamy w rękach dobry thriller. Gdy już do nas dotrze, że to czyste fakty, góry jawią się jako jeszcze większa potęga. "Wszystko za Everest" to dobry reportaż z pakietem informacji o realiach wypraw wysokogórskich.
DŁUGI FILM O MIŁOŚCI - Jacek Hugo-Bader
To nie tylko obraz gór i wspinaczy, to opis pragnień, ambicji i motywacji, jakie kierują uczestnikami wypraw wysokogórskich. Jednoznacznie wskazany jest również fakt, że tam zagrożeniem jest wszystko: wysokość, temperatura, lód, wiatr, lawiny, etc., a idący walczyć z żywiołem są świadomi tego na co się piszą i jak to się może skończyć.
Sprawdź recenzję.
To nie tylko obraz gór i wspinaczy, to opis pragnień, ambicji i motywacji, jakie kierują uczestnikami wypraw wysokogórskich. Jednoznacznie wskazany jest również fakt, że tam zagrożeniem jest wszystko: wysokość, temperatura, lód, wiatr, lawiny, etc., a idący walczyć z żywiołem są świadomi tego na co się piszą i jak to się może skończyć.
Sprawdź recenzję.
KUKUCZKA - D. Kortko, M. Pietraszewski
Potęga gór, ambicja, biurokracja, samotność i mnóstwo anegdot. Dla fanów literatury górskiej to pozycja must read. Nie trzeba być jednak osobą zafiksowaną na punkcie gór, by czerpać przyjemność z tej lektury, która nie tylko wciąga, ale również - a może przede wszystkim - skłania do pewnych przemyśleń.
Sprawdź recenzję.
Potęga gór, ambicja, biurokracja, samotność i mnóstwo anegdot. Dla fanów literatury górskiej to pozycja must read. Nie trzeba być jednak osobą zafiksowaną na punkcie gór, by czerpać przyjemność z tej lektury, która nie tylko wciąga, ale również - a może przede wszystkim - skłania do pewnych przemyśleń.
Sprawdź recenzję.
EVEREST. NA PEWNĄ ŚMIERĆ - Beck Weathers
Można czytać, jako uzupełnienie "Wszystko za Everest" Krakauera. Autor opisuje te same wydarzenia z roku 1996, kiedy sam cudem - mimo poważnych odmrożeń - uszedł śmierci. Po lekturze tej książki stwierdzenie 'dostać drugie życie' nabiera nowego, mocniejszego znaczenia. Wola walki, chęć przeżycia, pragnienie powrotu do rodziny pozwoliły mu przetrwać, mimo że przez ekipę, która ruszyła na ratunek, został uznany za zmarłego.
Można czytać, jako uzupełnienie "Wszystko za Everest" Krakauera. Autor opisuje te same wydarzenia z roku 1996, kiedy sam cudem - mimo poważnych odmrożeń - uszedł śmierci. Po lekturze tej książki stwierdzenie 'dostać drugie życie' nabiera nowego, mocniejszego znaczenia. Wola walki, chęć przeżycia, pragnienie powrotu do rodziny pozwoliły mu przetrwać, mimo że przez ekipę, która ruszyła na ratunek, został uznany za zmarłego.
Wpis zawiera linki afiliacyjne - Jakoś trzeba uzbierać na te wszystkie czekolady wciągane na szlaku ;) Wy też możecie tego spróbować i zarejestrować się TUTAJ.
Słowo pisane pochłaniam w ilościach hurtowych. Gdyby się dało uskuteczniać tę czynność podczas snu, nie omieszkałabym tego wykorzystać. ...
Gdy planujemy wyjazd, w naszej głowie od razu pojawia się lista dyżurnych rzeczy, bez których nie wyobrażamy sobie żadnego wypadu. Niezależnie od tego, czy ma to być górska wędrówka, czy krótki city break połączony z miejskim zwiedzaniem.
Oprócz listy rzeczy, które zabieramy zawsze, jest też kilka akcesoriów, które zyskały miano: to warto spakować. Co ważne, 'warto' nie jest przez nas stosowane zamiennie z 'trzeba'. To te rzeczy, które mogą nam umilić, tudzież usprawnić pobyt, ale spokojnie możemy się bez nich obejść, a ich wybór jest uzależniony od tego, czy, i jak długo, będziemy nasz bagaż nosić. Bądź co bądź nie dorobiliśmy się jeszcze prywatnych tragarzy. To dlatego, w ciągu tych kilku wspólnych lat nauczyliśmy się odpowiednio selekcjonować nasz wyjazdowy ekwipunek.
Nie zawsze jednak tak było i doskonale pamiętamy wyjazdy, kiedy plecaki przygniatały nas (mnie jako kurdupla zdecydowanie bardziej) do ziemi, a do niesienia popakowanych w pierdyriald toreb (!) klamotów brakowało rąk.
Jestem przekonana, że i Wy macie na swoim koncie podróżne dramaty związane z pakowaniem walizki, czy plecaka, kiedy te za cholerę - choćby upychane nogami - nie chciały się domknąć. Wówczas byliście - a może nadal jesteście - stawiani przed trudnym wyborem tego, z czego naprawdę można zrezygnować i spokojnie zostawić tę rzecz na półce w domu. No, przyznajcie się, jak to z Wami jest? A tymczasem jedziemy z tematem, którym mam nadzieję uratować czyjeś przeciążone ramiona.
Rzeczy, których nie warto pakować do plecaka
Zbyt dużo ciuchówTutaj oczywiście wiele będzie zależało od miejsca, do którego się wybieramy. Jednak nawet w przypadku, gdy stawiamy na wyjazd bardziej cywilizowany (w sensie, że nie przedzieramy się przez leśne chaszcze), nie ma potrzeby zabierać kilku zmian odzieży na każdy dzień pobytu. Chyba nie masz zamiaru spędzać całego czasu na zmienianiu fatałaszków w stylu: niebieska koszulka na spotkanie ze stadkiem dzików, różowa na wieczorne pogaduchy przy piwie pod schroniskiem, zielona z fikuśnymi spodenkami na popołudniową kawę? Chyba nie o to chodzi. No właśnie! Więc nie bierz tego tyle. Zestaw podstawowy i jakiś awaryjny, jakby Cię niespodziewanie wspomniana kawa lub piwo zaatakowało, w zupełności wystarczą. Oszczędzisz sobie wielkiego prania po powrocie.
Szpilki/ eleganckie pantofle
Oczywiście, jeśli na wyjeździe będziesz mieć do zaliczenia spotkanie, na którym trzeba wyglądać, to cierpisz, ale wspomniane obuwie zabierasz.
Natomiast wakacyjny, czy weekendowy wyjazd, w czasie którego zamierzasz zwiedzać, to nie pora na ograniczające i najczęściej niewygodne szpilki, które z zasady najlepiej to tylko wyglądają.
Bez nich nawet imprezę sylwestrową da się opędzić. Mało tego, jest nawet wskazane, by mieć na szpile wywalone szczególnie wtedy, gdy owy sylwek będzie miał miejsce w górskim schronisku. Po pierwsze dlatego, że schroniskowe podłogi, to nie parkiety z modnych, miejskich klubów, a po drugie we wszechobecnych przeciągach bardzo szybko zrobi Ci się zimno w stopy.
Biżuteria
Dziesięć pierścionków, drugie tyle bransoletek, tyle samo łańcuszków, czy kolczyków? Bez sensu! W górach totalnie bez sensu, chociażby przez to, że wszelkiej maści nadmiar żelastwa jest niewygodny. Paluchy puchną ze względu na zmiany ciśnienia i noszenie pierścionków przestaje być komfortowe. To właśnie górskie wędrówki wyleczyły mnie z nadmiaru biżuterii, którą mimo wszystko bardzo lubię, bo taka ze mnie trochę sroka na błyskotki. Niemniej jednak na szlaku i w ogóle na co dzień noszę wyłącznie obrączkę i pierścionek zaręczynowy.
Abstrahując od kwestii wygody, posiadanie przy sobie w podróży dużej ilości biżuterii może być po prostu niebezpieczne. Nigdy nie wiadomo, kto i gdzie przyuważy, co mamy ze sobą i postanowi wejść w posiadanie naszych błyskotek.
O ile więc nie wybieramy się na rewię mody, czy inny fashion week, to biżuterię możemy potraktować, jak nadmiar ciuchów - olać.
Pełnowymiarowe kosmetyki
Higiena na wyjeździe to bezdyskusyjnie bardzo ważna rzecz. Niezależnie od tego, czy wybieramy się na górską wędrówkę, czy na miejskie zwiedzanie powiązane z wizytą w hotelowym SPA.
Nie oznacza to jednak, że na wyjazd musimy wpakować do plecaka całą szafkę kosmetyków i dodatkowo ogołocić z nich wszystkie półki w naszej domowej łazience. Nasza wyjazdowa kosmetyczka może mieć zupełnie podstawowe wyposażenie. Mając nocleg w hotelu, czy większym pensjonacie odpada nawet problem szamponu, czy żelu pod prysznic. O ile więc nie masz żadnych alergii, możesz spokojnie obejść się bez swoich, drogeryjnych cudeniek myjących.
Inaczej sprawa wygląda w górskich schroniskach, czy małych agroturystykach, gdzie o kosmetyki trzeba sobie zadbać samodzielnie. Nie oznacza to jednak, że masz brać ze sobą największe opakowanie pasty do zębów, trzy balsamy do ciała (skóra Ci nie zwiędnie, jak jej nie namaścisz przez te kilka dni), żel pod prysznic i szampon - każde w półlitrowej butli. Chyba nie zamierzasz tego dźwigać?! I zabierać sobie tym samym miejsca w plecaku na bardziej potrzebne rzeczy w postaci na przykład zapasu czekolady, co?
Jedzenie w dużych opakowaniach
W tym przypadku zostawiamy hotele i duże pensjonaty, bo tam nas nakarmią, a nawet jeśli nie, to do cywilizacji w postaci knajp i restauracji będzie blisko.
Wyjazd w górskie ostępy wiąże się - co już wielokrotnie ustaliliśmy - z dźwiganiem swojego dobytku na plecach. Jeśli nie w smak nam wyżywienie wyłącznie ze schroniskowej kuchni, w naszym plecaku musi się znaleźć miejsce na ulubione papu. I tutaj, podobnie, jak w przypadku kosmetyków, rezygnujemy z dużych i ciężkich opakowań. Nie potrafisz sobie wyobrazić dnia bez kromki z nutellą lub ulubionym dżemem? Żaden problem, pod warunkiem, że nie wpakujesz do plecaka największego słoika z danym specyfikiem. Chyba nie muszę pisać, dlaczego. W ogóle szklane opakowania to zło, jeśli o noszenie chodzi, więc jeśli tylko masz możliwość przepakuj sobie zawartość ze słoików do dużo lżejszych pojemników plastikowych.
Mając powyższe na uwadze, teraz oddaję Wam głos. Dajcie znać, z czego rezygnujecie? Z czego nauczyliście się rezygnować, a bez czego, mimo wszystko, nie potraficie się na wyjeździe obejść?
Gdy planujemy wyjazd, w naszej głowie od razu pojawia się lista dyżurnych rzeczy, bez których nie wyobrażamy sobie żadnego wypadu. Nieza...
Po ostatnim wpisie o tym, na co się przygotować, gdy zdecydujemy się na nocleg w górskim schronie, nic Was już nie powinno zaskoczyć. Schroniskowych opowieści jest tyle, ilu nocujących i jestem przekonana, że każdy dorzuciłby jeszcze swoje trzy grosze do tematu, a po spisaniu tego wszystkiego, to by można książkę napisać.
Wiemy, że sytuacje mogą być najróżniejsze, że możemy różnie trafić. Nie mamy na to właściwie żadnego wpływu, jednak możemy sobie w znacznym stopniu ułatwić, tudzież umilić schroniskowy pobyt.
Ogarnięty górołaz-wędrowiec wie, co zabrać w góry, jeśli chodzi o podstawowy ekwipunek. Jednak planując nocleg w schronisku warto dorzucić do plecaka kilka rzeczy. Choćby po to, by było nam milej i wygodniej.
Co warto mieć ze sobą w schronisku?
Przed pakowaniem to właśnie kubki wyciągamy z szafy jako pierwsze, by o nich nie zapomnieć. Posiadanie własnego kubka w schronisku to świetna sprawa. A jak się go miło napełnia herbatą, zupką, czy innym prądem. Nie trzeba stać w kolejce do bufetu po ciepły napitek, który zwykle podawany jest w styropianowych kubełkach lub szklankach rodem z PRL-u, których nijak nie można podnieść, bo najzwyczajniej w świecie parzą.
Grzałka
Nie w każdym miejscu przejdzie, bo nie wszędzie będą kontakty, do których się będzie można podłączyć. Jednak w miejscach, gdzie dostęp do prądu w kontaktach jest nieograniczony, taka grzałka zagwarantuje nam niezależność. Nie straszna Ci będzie długa kolejka do bufetu. Masz kubek i grzałkę, więc kawę, czy herbatę zrobisz sobie sam. Kiedy tylko zechcesz.
Jeszcze nigdy nie zdarzyło nam się brać w góry, czy na jakikolwiek inny wyjazd, laptopa. To czas, w którym chcemy się maksymalnie odciąć. Jednak z telefonów ciężko jest zrezygnować. Bo zawsze się jakąś dodatkową mapę sprawdzi, czasem się przyda nawigacja podczas dojazdu, zdjęcie się jakieś wrzuci na instagram lub twarzoksiążkę. Telefonicznych potrzeb może być całe mrowie. A że baterie w smartfonach do szczególnie żywotnych nie należą i padają w najmniej oczekiwanym momencie, warto mieć ze sobą zestaw reanimacyjny w postaci power banku.
Latarka czołowa przydaje się nie tylko wtedy, gdy zmrok nas zastanie na szlaku, a jakoś przez ciemne chaszcze i inne, leśne ostępy do cywilizacji wrócić trzeba.
Prąd w schroniskach jest w prawdzie normą, ale w wielu miejscach generują go agregaty prądotwórcze, które są najzwyczajniej w świecie wyłączane w godzinach ciszy nocnej. Wyobraź więc sobie następującą sytuację - w środku nocy budzi Cię potrzeba, a toaleta znajduje się na końcu długiego korytarza, za jakimś winklem, piętro niżej. Prąd wyłączony. Ciemno tak, że w rzyci jest chyba jaśniej. W takiej sytuacji czołówka przyjdzie z odsieczą i oświetli Ci drogę do pożądanego przybytku.
Gotówka
Wiem, że ludź z Ciebie nowoczesny, portfel masz wypchany plastikiem. Ba, nawet komórą płacisz z upodobaniem. Nie zapominaj, że będziesz spać w schronisku. Nie w hotelu, czy wypasionym pensjonacie. W schroniskach górskim rządzi przede wszystkim gotówka. Bądź na to przygotowany, bo w przeciwnym razie nawet piwa sobie nie kupisz.
Stopery do uszu
Za każdym razem, jak budzimy się po schroniskowej nocce, wiem, czego zapomnieliśmy. Za każdym też razem mówimy, że w końcu sobie zrobimy zapas stoperów. Do tej pory tego nie zrobiliśmy. Nie idźcie tą drogą. Kupcie zatyczki. No, chyba że lubicie wysłuchiwać dzikiego tupania miliona stóp na korytarzu i darcia gęby co poniektórych współnoclegowiczów.
Bo wytrzeć się w coś trzeba, jak już się pójdzie uskuteczniać prysznic. A taki ręcznik poza tym, że szybko schnie, to jest leciutki i zajmuje niewiele miejsca. Nobla temu, kto wymyślił te szmatki, bo są mega.
Klapki/ lekkie buty/ kapcie
Po całym dniu spędzonym na marszu po górskim szlaku w nierzadko dość ciężkich trepach, Twoje stopy mają ochotę Cię zabić. Możesz temu zapobiec, dając im po prostu odpocząć. Klapki sprawdzą się znakomicie nie tylko, jako obuwie zmienne, ale też - a to przede wszystkim - jako tarcza ochronna przed obcą cywilizacją, jaka może czekać na Twoje stopy w schroniskowej łazience, pod prysznicem.
Gdy planujesz nocleg w miesiącach chłodniejszych, oprócz klapek dobrze jest mieć na zmianę jakieś pełne buty, w których siedząc na przykład w schroniskowej jadalni, nie będziesz narażony na przeciągi, etc.
Książka/ karty/ planszówka
Planujesz spędzić w schronisku kilka nocy. Wiadomym jest więc, że czeka Cię tam również kilka wieczornych momentów, kiedy przy piwku, tudzież herbatce można miło spędzić czas. Tutaj prócz, co oczywiste, rozmów, świetnie sprawdzają się nieśmiertelne karty i planszówki. W niektórych schroniskach znajdziesz kącik, gdzie można pożyczyć jakąś grę, czy książkę, więc nie musisz ich ze sobą nosić. Ale wiadomo, że swoje, to swoje. Będziesz mieć pewność, że będzie dostępne. O ile tylko będzie Ci się chciało te rzeczy ze sobą nosić.
Ktoś może powiedzieć, że niektóre z powyższych akcesoriów to fanaberie, pierdoły i dodatkowy ciężar do noszenia w plecaku. Nie przeczę i wcale nie zamierzam pisać, że są to rzeczy najważniejsze i niezbędne. Bo nie są. Docenia się je jednak wtedy, gdy po prostu, najzwyczajniej w świecie, potrzebujemy z nich skorzystać, a takiego momentu przewidzieć się nie da.
To jak? Co zabierzesz ze sobą następnym razem? A może masz już taką rzecz, która ma stałe miejsce w Twoim górskim plecaku?
Po ostatnim wpisie o tym, na co się przygotować, gdy zdecydujemy się na nocleg w górskim schronie , nic Was już nie powinno zaskoczyć. ...
