Ostatniego dnia naszej urlopowej, alpejskiej łazęgi zdradziliśmy na chwilę Tyrol i przenieśliśmy się do Vorarlbergu , gdzie naszym cele...
W środku nocy obudził nas szum i bębnienie deszczu w okno dachowe. W półśnie wyartykułowałam do siebie: 'No, to by było na tyle, jeśli o sprzyjające warunki pogodowe chodzi', a gdy rano zadzwonił budzik, w pokoju przeważała szarość nawet pomimo odsłoniętych zasłon. Na zewnątrz siąpiło, okolicę pochłonęła listopadowa ponurość, a dolina tonęła w morzu niskich chmur, które zdawały się całować czubki drzew na wysokości naszego balkonu.
W środku nocy obudził nas szum i bębnienie deszczu w okno dachowe. W półśnie wyartykułowałam do siebie: 'No, to by było na tyle, jeś...
Środa z założenia miała być dniem spokojniejszym, bez szczególnych wyryp i biegania z językiem wywalonym na brodę. Równie dobrze mogło tego dnia padać. Ostatecznie lampa słoneczna postanowiła jeszcze nam towarzyszyć, więc nie ograniczaliśmy się wyłącznie do atrakcji "pod dachem". Było więcej odpoczynku oraz zwyczajnej turystyki z wałęsaniem się po okolicy, niespiesznymi spacerami i zwiedzaniem muzeów i wystaw. Muzea?! W Alpach?! A, tak. I to całkiem ciekawe miejscówki, które polecamy odwiedzić, jeśli przyjdzie Wam być w okolicy. Zresztą, nasze nogi jeszcze mocno czuły spacerek z dnia poprzedniego. Szlak na Madleinsee zbierał zakwasowe żniwo, więc nawet jeśli by nam się zachciało czegoś więcej, to ktoś musiałby nas tam wnieść.
Postanowione - środa dniem turystycznych sofciarzy do kwadratu.
Po śniadaniu pakujemy się w autobus (mamy karty Silvretta, więc przejazdy są bezpłatne w obrębie całej Doliny Paznaun) i jedziemy w kierunku jeziora zaporowego Kops. Byliśmy tam w zeszłym roku, ale teraz pogoda jakby lepsza, a miejscówka na poranny spacer, jak znalazł. Dwadzieścia pięć minut (w "lekkim" ścisku na górską sardynkę, bo akurat miejscowość wcześniej wpakowały się chyba dwie wycieczki) i jesteśmy na miejscu. Przystanek znajduje się przy Gasthofie Zeinisjoch. Obok, nad jeziorkiem Zeinisse jest też pole namiotowe, a stąd do jeziora zaporowego Kops droga zajmuje nam jakieś piętnaście minut. No, może chwilkę dłużej, bo zdjęcia się same nie robiły.
Jeziorko Zeinissee
Jezioro zaporowe Kops i górujący nad nim Ballunspitze 2671 m n.p.m.
Zapora na Kops-Stausse
Wracamy na przystanek i pakujemy się w kolejny autobus (kursują mniej więcej, co pół godziny) i jedziemy do Bielerhöhe, nad Silvretta-Stausee. W końcu nie będziemy się ograniczać do jednego spaceru.
Środa z założenia miała być dniem spokojniejszym, bez szczególnych wyryp i biegania z językiem wywalonym na brodę. Równie dobrze mogło tego...
Nastał kolejny dzień, nasz urlop nabierał rozpędu, pogodowa aura w dalszym ciągu dawała znać, że nas lubi, a kolejne punkty z naszego planu wyczekiwały spotkania z nami. Ponieważ za sobą mamy dwa (a w zasadzie to dwa i pół) szczytowania - jedno na Rauher Kopf, a drugie na Greitspitze - tym razem obieramy sobie za cel miejscówkę płaską, co nie znaczy, że nisko położoną. Co to, to nie. Wtorek sponsorowało wyjście nad Madleinsee 2437 m n.p.m., leżące - jak się później okazało - w miejscu niezwykle urokliwym i generującym wzmożony ślinotok.
Nastał kolejny dzień, nasz urlop nabierał rozpędu, pogodowa aura w dalszym ciągu dawała znać, że nas lubi, a kolejne punkty z naszego pl...
Po bardzo owocnym i widokowym dniu, kiedy to z bananem na gębach wtarabaniliśmy się na Rauher Kopf, minęła noc, a słońce znów śmiało zaglądało w dolinę, wyganiając nas tym samym z okupowanego wyrka. W końcu nie po to gnaliśmy tyle kilometrów, by się w betach wylegiwać. Natura wzywała.
Pod szczytem Flimspitze
Tak więc: poranne rytuały - zieeeeew - rzut oka na prognozy pogody - zieeeeew - śniadanie i lecimy, bo na ten dzień byliśmy napaleni wyjątkowo.
A dlaczego? Ano dlatego, że paść miał najbardziej ambitny cel z całego wyjazdu - Flimspitze 2929 m n.p.m.. Miał, ale ostatecznie nie padł.
To był ten dzień, kiedy zamiast zostać wspinaczami bez sprzętu, zostaliśmy - a właściwie to ja zostałam - bohaterami części naszego ekwipunku, a raczej przyodziewku. Ale, nie uprzedzajmy faktów.
Po bardzo owocnym i widokowym dniu, kiedy to z bananem na gębach wtarabaniliśmy się na Rauher Kopf , minęła noc, a słońce znów śmiało zaglą...
Człowiek to z natury stworzenie dobre, w większości lubiące pomagać innym. A gdy nikt go do owego pomagania nie przymusza, nie nachodzi w mieszkaniu, nie nagabuje na ulicy, zdecydowanie bardziej otwarcie i świadomie do tematu podchodzi. A gdy w dodatku, przy okazji pomagania innym, może zrobić coś dla siebie, to już w ogóle rewelacja. Ale... Czy to jest w ogóle możliwe? TAK!
Być może już słyszałeś o całej akcji. Jeśli nie, lub nie do końca ogarniasz, co i jak, spieszymy z wyjaśnieniem.
#PomocMierzonaKilometrami - Z czym to się je?
Sprawcą całego pozytywnego zamieszania są ludzie z T-Mobile, którzy w roku 2013 zainicjowali całą akcję, by pomagać dzieciakom z niepełnosprawnością ruchową. Tak, to już czwarta edycja, więc widać dobitnie, że pomysł chwycił i cieszy się zainteresowaniem coraz większej liczby osób gotowych dołożyć swoje pomocne kilometry do całej puli przedsięwzięcia.
Tegoroczna edycja wystartowała 19. czerwca i potrwa do 25. września. Jest więc jeszcze mnóstwo czasu, by ruszyć z domu cztery litery i tym samym dołączyć do zbierania kilometrów.
Ale ja nie biegam!
I wcale nie musisz. Tak się składa, że bieganie to nie jedyna aktywność, dzięki której możesz pomóc. Równie dobrze swoje kilometry możesz trzaskać jeżdżąc na rowerze, rolkach, wędrując po górach, czy po prostu spacerując - nawet wychodząc do sklepu po bułki. Więcej informacji na temat całego przedsięwzięcia, poszczególnych etapów oraz wydarzeń towarzyszących, znajdziesz na stronie kilometrami.pl.
To jak? Wchodzisz w to? Wiedziałam, że na Ciebie można liczyć! Teraz od rozpoczęcia całej pomocnej zabawy, dzielą Cię cztery kroki.
Krok #1 - Jeśli jeszcze nie używasz, pobierasz na swój telefon - z którym przecież nigdy się nie rozstajesz - bezpłatną aplikację Endomondo Sports Tracker.
Krok #2 - Zakładasz swój profil użytkownika. Możesz się zalogować danymi z FB lub G+. Prościej już chyba być nie może.
Krok #3 - Dołączasz do akcji, wybierając odpowiednią rywalizację.
Krok #4 - Działasz. Teraz, gdy idziesz pobiegać, wybierasz się na rower, czy spacer, odpalasz ściągnięte wcześniej Endomondo, włączasz GPS i ruszasz przed siebie, by zbierać cenne kilometry. Proste, prawda? Ponad cztery miliony uczestników rywalizacji w tegorocznej edycji nie może się mylić.
Kliknij w obrazek, a przeniesiesz się na stronę rywalizacji
#PomocMierzonaKilometrami
- 30.7.16
Zrób coś dla siebie, robiąc coś dla innych - #PomocMierzonaKilometrami
Człowiek to z natury stworzenie dobre, w większości lubiące pomagać innym. A gdy nikt go do owego pomagania nie przymusza, nie nachodzi w m...
W końcu nadszedł czas na pierwszą - wyczekiwaną niczym upragniony urlop - relację. Będzie leśnie, słonecznie, sielsko i - przede wszystkim - górsko. No bo jakże mogłoby być inaczej?! Pakujcie więc szamę i piciu do plecaków i chodźcie z nami na Rauher Kopf - charakterystyczny szczyt wznoszący się nad Ischgl oraz Mathon i będący dla tych miejscowości swoistą "górą domową".
Prognozy, na wszystkich znanych nam stronach, zapowiadały na pierwszy dzień bardzo pozytywną aurę, więc zdecydowanie odpadał stres deszczowo-burzowy. Mogliśmy chłonąć ten dzień w pełni i czym tylko się dało - wzrokiem, piersią i co kawałek rozdziawianą paszczą.
W końcu nadszedł czas na pierwszą - wyczekiwaną niczym upragniony urlop - relację. Będzie leśnie, słonecznie, sielsko i - przede wszystkim ...
Planowanie tegorocznego urlopu zaczęłam kreślić już w styczniu. Miało być inaczej niż zwykle. Mniej przytyrki, a więcej relaksu. Nie zamierzaliśmy skupiać się wyłącznie na pagórach, a wybyć gdzieś, gdzie oprócz obcowania ze skalistymi szlakami będziemy mogli pomoczyć tyłki w relaksujących i ciepłych wodach.
Taaa, tyle wstępne plany, które nie zaowocowały żadną konkretną decyzją: gdzie by tu. Minęło kilka dni, wybieraliśmy zdjęcia do wywołania i tak jakoś wyszło: Jedźmy znowu do Tyrolu, do Ischgl. W końcu w zeszłym roku - po tym, jak się rozwaliłam koncertowo i robiłam swoim wyglądem konkurencję dla Quasimodo i głównych bohaterów Star Streka - udało nam się odwiedzić jedynie ułamek tego, co zaplanowaliśmy.
Postanowione - Tirol, wir kommen! Tym sposobem już od początku lutego przebierałam kopytkami, niecierpliwie wyczekując lipca, a im bliżej było do wyjazdu, tym częściej spoglądaliśmy w kamerki i w myślach zaklinaliśmy pogodę. W ostatecznym rozrachunku zaklinanie aury wyszło nam bardzo na plus, choć kilka dni przed wyrypą obrazy z kamer wprawiły nas w niemałą konsternację, gdy oczom naszym ukazał się świeżutki, biały opad w towarzystwie ujemnej temperatury i niskich, szarych chmur.
Miejscówa była jednak od dawna zarezerwowana, a my napaleni na góry, jak szczerbaty na suchary. Pozostawało więc odprawić dzikie tańce propogodowe, spakować dodatkowe gacie z golfem i liczyć na tygodniowe okno pogodowe. Tygodniowe. Jak to brzmi?! A okno było, jak się patrzy. Na wypasie, z kwiatkami, okiennicami i zaglądającym weń słoneczkiem.
Plan zrealizowaliśmy w 99,99% i jeszcze mamy uśmiechy dookoła głowy na samą myśl o tym, jak było miodnie i pogodnie.
Zanim jednak Wam to wszystko zaprezentujemy w relacjach, będziecie musieli trochę poczekać, bo prawie 30 giga fot jakoś się samo okiełznać nie chce. Coby Wam jednak oczekiwanie umilić, podrzucamy kilka migawek na przystawkę przed daniem głównym i deserem.
Planujesz wypad do Ischlg? Tutaj znajdziesz i zarezerwujesz wybrane miejsce na nocleg.
Osobiście szczerze polecamy nocleg w kameralnym pensjonacie Gidis Hof. Nie będziesz zawiedzony.
Osobiście szczerze polecamy nocleg w kameralnym pensjonacie Gidis Hof. Nie będziesz zawiedzony.
Planowanie tegorocznego urlopu zaczęłam kreślić już w styczniu. Miało być inaczej niż zwykle. Mniej przytyrki, a więcej relaksu. Nie za...
PROLOG
Był luty i dzień, jakich wiele. Tamten jednak zapisał się w historii górskiej blogosfery, dając początek czemuś większemu. To właśnie wtedy - 22 lutego - Gosia aka Ruda z wyboru rzuciła na swym twarzoksiążkowym fan page'u następującymi słowami:Halo halo górskie blogery! Większość z Was doskonale kojarzę i już sobie wypisałam w swoim magicznym notatniku, ale na pewno o kimś zapomniałam. Także tego, kto bloga o tematyce górskiej prowadzi, ten się chwali w komentarzu! Bo mi się coś urodziło w głowie. Na razie ciiiiii...
Od początku czułam w dużym palcu mego prawego kopytka, że to będzie coś fajnego, więc niecierpliwie wyczekiwałam szczegółów.
Cisza ze strony Rudej nie trwała długo, a jej dalsze działania zaowocowały utworzeniem twarzoksiążkowej grupy, gdzie zwołała gromadkę górskich wariato-ludzików i przedstawiła im swój pomysł, coby porządzić bardziej, razem. Wszak w kupie siła!
I tak doszliśmy do sedna - Miało się odbyć pierwsze spotkanie górskiej blogosfery. #BloGórsfera miała stać się faktem. <Jupijajej!>
Wszyscy, jak jeden mąż, wyrazili zainteresowanie i byli napaleni, jak szczerbaty na suchary, jarając się przy tym, jak trawy jesienią i mając już wizję naszego spotkania w górach. Namacalnie o góry się jednak nie otarliśmy, ale swoimi osobami, górską zajawką i pasją, przenieśliśmy je na ten ostatni weekend w miejsce zupełnie niepagórowate, z którego mimo wszystko stworzyliśmy naszą małą, górską mekkę. Po ostatnich wydarzeniach, Radom już nigdy nie będzie tylko Radomiem ze swoją chytrą babą.
Gosia - Ruda z wyboru, sprawczyni całego zamieszania, matka wydarzenia
Ania i Mateusz - Zabieszczaduj
Ania i Jarek - Czar Gór
Sylwia i Piotrek - Góromaniacy
Magda i Tomek - Wieczna Tułaczka
Agata i Bartek - My Way To Heaven
Krzysiek - Pionowe Myśli
Bartek aka Morguś - Morgusiowe Wędrówki
Karola i Piotrek zwany Frankiem - Życie Me, my w sensie
Kasia - Szukając Słońca
Mateusz i Darek - Zieloni w Podróży
Gośćmi specjalnymi, którzy uświetnili nasze spotkanie, porwali opowieścią, służyli radą, uczyli i inspirowali byli:
Andrzej Marcisz - petarda taternictwa i wspinaczki z olbrzymimi sukcesami na swoim koncie. Człowiek, dla którego tatrzańskie skały, granie i turniczki nie mają żadnych tajemnic. Zrealizował wariant wspinaczkowego przejścia Głównej Grani Tatr Wysokich. SZACUN! Pasjonaty z osiągnięciami zawsze miło posłuchać.
Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory - nasza wydarzeniowa mugol-ka, która nas pocoachowała, opowiadając o personal brandingu, podrzuciła garść, a nawet szuflę wskazówek, pozwoliła otworzyć głowy na nowe.
W pozostałych rolach:
Wszelkiej maści radomskie człowieki, jakie pojawiały się na naszej drodze - ściankowicze, tkalniozagadkowcy, etc.
Co zrobić z osiemnaściorgiem ludzi, którzy znają się wyłącznie z internetów, a swoje twarze kojarzą tylko ze zdjęć zamieszczanych na blogach? Podzielić ich na trzy mieszane grupy i pozamykać w pokojach. Niech sobie radzą. Niech współpracują i znajdą wyjście.
O takie zadanie wystarała się dla nas Gosia, a ludzie z Tkalni Zagadek zgodzili się nas ugościć w swoich tajemniczych pokojach pełnych ukrytych szyfrów, gdzie zostaliśmy zamknięci. Mieliśmy do rozwiązania szereg zagadek i łamigłówek. Aby się wydostać musieliśmy współpracować i wspólnie dopasowywać elementy układanki. Nierzadko szukając odpowiedzi zupełnie od tyłka strony. Bez tego, wyjście z pokoju nie stałoby się naszym udziałem. A wtedy... żegnaj kolacjo, żegnaj piwo, żegnaj kiełbasko, żegnajcie chipsiki. Napiszę Wam jednak w sekrecie, że nasza #drużynajedynek rulezzz.
Jeśli jeszcze nie mieliście okazji brać udziału w takiej zabawie, polecamy, bo jest masa frajdy przy szukaniu wskazówek i odpowiedzi. A sama Tkalnia działa nie tylko w Radomiu i ma swoje pokoje również w innych miastach.
Nasze wymięte zagadkami mózgi złapały trochę oddechu, by już za moment dać się ponieść inspirującej opowieści Andrzeja Marcisza, z której wynikało dla nas jednoznacznie, że pasja ma moc niesamowitą i pcha człowieka do rzeczy, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się zupełnie szalone i niemożliwe do zrealizowania. A jednak - da się. Solidna dawka zdjęć tatrzańskich widoków, połączona z wieloma opowiadaniami sprawiła, że upływający czas przestał mieć znaczenie. Było trochę o wspinaniu, kilka livehack-ów i ogromne pokłady wiedzy o Tatrach.
Po tatrzańskiej prelekcji - mimo wakacji i czasu urlopowego - przyszła pora na naukę, którą starała się nam bezboleśnie zaaplikować Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory.
A jak działać z górskimi człowiekami bezboleśnie? Dać im długopisy, kartki, flamastry i kredki, a potem obserwować, jak z ludzkiego i kredkowego chaosu wyłania się obraz każdego z uczestników, tak by wszyscy mogli skonfrontować swoje wyobrażenia, jakie mieli o innych na podstawie śledzonych wcześniej blogów. Co mi dały te warsztaty? Kopa w tyłek, by dalej działać i podbudowały zdecydowanie moją zwykle wycofaną i nieśmiałą osobę. Ale, jak się trafia na "swoich" to nie może być inaczej.
Jakby nie było, nie samą nauką człowiek żyje, a i głównym założeniem Gosi było zebranie nas razem, żebyśmy przestali być dla siebie tylko ludzikami z internetów. Mieliśmy się poznać i zintegrować. Skoro inni blogerzy potrafią się skrzyknąć, to "górale" nie mogą być gorsi i pozostawać w tyle.
Integracja przebiegała cały czas. Od wizyty w tkalni, poprzez wspinaczkę na ściance, po warsztaty, aż na grillopogaduchach kończąc.
Zanim jednak wszyscy zasiedliśmy na szamanko, musieliśmy iść co nieco upolować, coby mieć czym grillowe ruszta obłożyć.
Tak więc ekipa w zwartym szyku udała się na okoliczne łowiska spod znaku siedmiokropki i rere-kumkum. Droga została przebyta sprawnie. Obyło się bez poręczowania i zakładania obozów pośrednich, a wyprawa zakończyła się sukcesem i już po niedługim czasie na rusztach spiekały się na murzynka kiełbatrony*, a gardła chłodziła złota ambrozja.
*kiełbatron - Nie mylić z Megatronem, ani innym Deceptikonem. To po prostu określenie na kiełbaskę autorstwa Madzi z Wiecznej Tułaczki, które z powodzeniem zostało przejęte i używane przez resztę ekipy.
Oczywiście spotkanie w takiej formie nie odbyłoby się bez wsparcia innych osób. Dlatego raz jeszcze - SERDECZNE DZIĘKI!
- dla Andrzeja Marcisza i Magdy Jelonkiewicz-Bałdys, którzy podrzucili nam garść informacji i inspiracji
- dla CW Grota, bo dzięki tej ekipie mieliśmy się gdzie podziać, przespać i przeżyć swoje pierwsze ściankowe razy
- dla Tkalni Zagadek, dzięki której mogliśmy odkryć w sobie detektywa
- dla Nikwax za pakiet maścideł do czyszczenia i impregnacji naszego górskiego i outdoorowego odzienia
- dla Helios za wsparcie
- dla wspaniałych ludzi z internetów, którzy wsparli projekt na PolakPotrafi
Cisza ze strony Rudej nie trwała długo, a jej dalsze działania zaowocowały utworzeniem twarzoksiążkowej grupy, gdzie zwołała gromadkę górskich wariato-ludzików i przedstawiła im swój pomysł, coby porządzić bardziej, razem. Wszak w kupie siła!
I tak doszliśmy do sedna - Miało się odbyć pierwsze spotkanie górskiej blogosfery. #BloGórsfera miała stać się faktem. <Jupijajej!>
Wszyscy, jak jeden mąż, wyrazili zainteresowanie i byli napaleni, jak szczerbaty na suchary, jarając się przy tym, jak trawy jesienią i mając już wizję naszego spotkania w górach. Namacalnie o góry się jednak nie otarliśmy, ale swoimi osobami, górską zajawką i pasją, przenieśliśmy je na ten ostatni weekend w miejsce zupełnie niepagórowate, z którego mimo wszystko stworzyliśmy naszą małą, górską mekkę. Po ostatnich wydarzeniach, Radom już nigdy nie będzie tylko Radomiem ze swoją chytrą babą.
BOHATEROWIE OPOWIEŚCI
9 lipca A.D. 2016 z różnych stron Polski, pokonując mniej lub więcej kilometrów (tym razem nie na piechotę, a korzystając z dobrodziejstw transportu publicznego i posiadanych wehikułów), do Radomia dotarli następujący blogo-górscy bohaterowie:Gosia - Ruda z wyboru, sprawczyni całego zamieszania, matka wydarzenia
Ania i Mateusz - Zabieszczaduj
Ania i Jarek - Czar Gór
Sylwia i Piotrek - Góromaniacy
Magda i Tomek - Wieczna Tułaczka
Agata i Bartek - My Way To Heaven
Krzysiek - Pionowe Myśli
Bartek aka Morguś - Morgusiowe Wędrówki
Karola i Piotrek zwany Frankiem - Życie Me, my w sensie
Kasia - Szukając Słońca
Mateusz i Darek - Zieloni w Podróży
Gośćmi specjalnymi, którzy uświetnili nasze spotkanie, porwali opowieścią, służyli radą, uczyli i inspirowali byli:
Andrzej Marcisz - petarda taternictwa i wspinaczki z olbrzymimi sukcesami na swoim koncie. Człowiek, dla którego tatrzańskie skały, granie i turniczki nie mają żadnych tajemnic. Zrealizował wariant wspinaczkowego przejścia Głównej Grani Tatr Wysokich. SZACUN! Pasjonaty z osiągnięciami zawsze miło posłuchać.
Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory - nasza wydarzeniowa mugol-ka, która nas pocoachowała, opowiadając o personal brandingu, podrzuciła garść, a nawet szuflę wskazówek, pozwoliła otworzyć głowy na nowe.
W pozostałych rolach:
Wszelkiej maści radomskie człowieki, jakie pojawiały się na naszej drodze - ściankowicze, tkalniozagadkowcy, etc.
AKT I - ZNALEŹĆ WYJŚCIE
Miejsce akcji: Tkalnia ZagadekCo zrobić z osiemnaściorgiem ludzi, którzy znają się wyłącznie z internetów, a swoje twarze kojarzą tylko ze zdjęć zamieszczanych na blogach? Podzielić ich na trzy mieszane grupy i pozamykać w pokojach. Niech sobie radzą. Niech współpracują i znajdą wyjście.
O takie zadanie wystarała się dla nas Gosia, a ludzie z Tkalni Zagadek zgodzili się nas ugościć w swoich tajemniczych pokojach pełnych ukrytych szyfrów, gdzie zostaliśmy zamknięci. Mieliśmy do rozwiązania szereg zagadek i łamigłówek. Aby się wydostać musieliśmy współpracować i wspólnie dopasowywać elementy układanki. Nierzadko szukając odpowiedzi zupełnie od tyłka strony. Bez tego, wyjście z pokoju nie stałoby się naszym udziałem. A wtedy... żegnaj kolacjo, żegnaj piwo, żegnaj kiełbasko, żegnajcie chipsiki. Napiszę Wam jednak w sekrecie, że nasza #drużynajedynek rulezzz.
Jeśli jeszcze nie mieliście okazji brać udziału w takiej zabawie, polecamy, bo jest masa frajdy przy szukaniu wskazówek i odpowiedzi. A sama Tkalnia działa nie tylko w Radomiu i ma swoje pokoje również w innych miastach.
AKT II - NAUKA I INSPIRACJA
Miejsce akcji: Pięterko w Centrum Wspinaczkowym GrotaNasze wymięte zagadkami mózgi złapały trochę oddechu, by już za moment dać się ponieść inspirującej opowieści Andrzeja Marcisza, z której wynikało dla nas jednoznacznie, że pasja ma moc niesamowitą i pcha człowieka do rzeczy, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się zupełnie szalone i niemożliwe do zrealizowania. A jednak - da się. Solidna dawka zdjęć tatrzańskich widoków, połączona z wieloma opowiadaniami sprawiła, że upływający czas przestał mieć znaczenie. Było trochę o wspinaniu, kilka livehack-ów i ogromne pokłady wiedzy o Tatrach.
fot. Joanna Ostrowska
Po tatrzańskiej prelekcji - mimo wakacji i czasu urlopowego - przyszła pora na naukę, którą starała się nam bezboleśnie zaaplikować Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory.
A jak działać z górskimi człowiekami bezboleśnie? Dać im długopisy, kartki, flamastry i kredki, a potem obserwować, jak z ludzkiego i kredkowego chaosu wyłania się obraz każdego z uczestników, tak by wszyscy mogli skonfrontować swoje wyobrażenia, jakie mieli o innych na podstawie śledzonych wcześniej blogów. Co mi dały te warsztaty? Kopa w tyłek, by dalej działać i podbudowały zdecydowanie moją zwykle wycofaną i nieśmiałą osobę. Ale, jak się trafia na "swoich" to nie może być inaczej.
fot. Skills Factory
AKT III - INTEGRACJA
Miejsce akcji: Teren Centrum Wspinaczkowego Grota, przy udziale grilla, naprędce zorganizowanego umeblowania i zdobyczy jedzeniowo-pitnych.Jakby nie było, nie samą nauką człowiek żyje, a i głównym założeniem Gosi było zebranie nas razem, żebyśmy przestali być dla siebie tylko ludzikami z internetów. Mieliśmy się poznać i zintegrować. Skoro inni blogerzy potrafią się skrzyknąć, to "górale" nie mogą być gorsi i pozostawać w tyle.
Integracja przebiegała cały czas. Od wizyty w tkalni, poprzez wspinaczkę na ściance, po warsztaty, aż na grillopogaduchach kończąc.
SpiderWomenki - Karola, Agata & Madzia in action
Zanim jednak wszyscy zasiedliśmy na szamanko, musieliśmy iść co nieco upolować, coby mieć czym grillowe ruszta obłożyć.
Tak więc ekipa w zwartym szyku udała się na okoliczne łowiska spod znaku siedmiokropki i rere-kumkum. Droga została przebyta sprawnie. Obyło się bez poręczowania i zakładania obozów pośrednich, a wyprawa zakończyła się sukcesem i już po niedługim czasie na rusztach spiekały się na murzynka kiełbatrony*, a gardła chłodziła złota ambrozja.
*kiełbatron - Nie mylić z Megatronem, ani innym Deceptikonem. To po prostu określenie na kiełbaskę autorstwa Madzi z Wiecznej Tułaczki, które z powodzeniem zostało przejęte i używane przez resztę ekipy.
EPILOG, a właściwie PODZIĘKOWANIA
Przede wszystkim dla Gosi za pomysł i chęci jego realizacji, bo ogarnięcie ludzi i miejsc to nie jest takie hop-siup. Wyszło świetnie. Mimo kilometrów, jakie musieliśmy przejechać (czemu ten Radom tak daleko, ja się zapytowywuję?!), nie żałujemy ani chwili z tych, które spędziliśmy z gronem pozytywnych ludzi, wśród których mogliśmy być sobą, śmiać się z głupot i cieszyć chwilą bez krępacji. Ludziska, dzię-ku-je-my!Oczywiście spotkanie w takiej formie nie odbyłoby się bez wsparcia innych osób. Dlatego raz jeszcze - SERDECZNE DZIĘKI!
- dla Andrzeja Marcisza i Magdy Jelonkiewicz-Bałdys, którzy podrzucili nam garść informacji i inspiracji
- dla CW Grota, bo dzięki tej ekipie mieliśmy się gdzie podziać, przespać i przeżyć swoje pierwsze ściankowe razy
Partnerzy
- dla Tkalni Zagadek, dzięki której mogliśmy odkryć w sobie detektywa
- dla Nikwax za pakiet maścideł do czyszczenia i impregnacji naszego górskiego i outdoorowego odzienia
- dla Helios za wsparcie
- dla wspaniałych ludzi z internetów, którzy wsparli projekt na PolakPotrafi
Sponsorzy
Patroni medialni
PROLOG Był luty i dzień, jakich wiele. Tamten jednak zapisał się w historii górskiej blogosfery, dając początek czemuś większemu. To wł...
Latem, przy sprzyjającej pogodzie, górskie szlaki przeżywają prawdziwe oblężenie. I dobrze. W końcu nic tak nie ładuje baterii, jak aktywności na świeżym powietrzu. Jeśli ktoś nie przepada za tłumem, znajdzie również i takie zakątki, gdzie będzie mu towarzyszyć niezmącona niczym cisza i spokój. Żeby jednak w pełni czerpać z górskiej wędrówki, wypadałoby się do niej odpowiednio przygotować. To jednak już nie jest dla wszystkich takie oczywiste, o czym przekonaliśmy się obserwując mijane na szlakach osoby.
I nie piję tutaj do niedzielnych turystów, którzy w klapkach i na ultra lekko skończą wyprawę na pierwszym schronisku, czy uzdrowiskowym deptaku. Mam na myśli tych wszystkich, którzy świadomie chcą więcej i stawiają sobie ambitniejsze cele wycieczkowe. Niestety, zapominają o jednej, podstawowej rzeczy - o dobrym przygotowaniu do owej wycieczki.
Trekking, nawet po niskich górach, nie powinien być traktowany, jak zwyczajny spacer, chociażby dlatego, że zwyczajowo pokonujemy wtedy znacznie dłuższe odległości. Nierzadko z dodatkowym obciążeniem w postaci plecaka, do którego zabieramy potrzebny ekwipunek, dodatkową odzież, jedzenie oraz picie. A te swoje ważą. Dlatego tak ważne jest, aby taką wycieczkę dobrze przemyśleć i zaplanować.
Jak dobrze przygotować się do trekkingu?
Jesteśmy przekonani, że ilu wędrowców, tyle pomysłów i wskazówek. Jednak z tego gąszcza wyłaniają się pewne prawidłowości, których przestrzeganie pomoże nam nie tylko wszystko dobrze zaplanować, ale i czerpać z tego radochę. A o to przecież w tym wszystkim chodzi.
Po pierwsze: CEL i PLAN
Żeby w ogóle ruszyć z kanapy, potrzebujemy pomysłu i celu. I bynajmniej nie chodzi o wieczorny galop do lodówki, celem skonsumowania późnej kolacji.
To jest czas poszukiwania inspiracji, przeglądania przewodników, map, blogów. W głowie rodzą się pomysły, zaczynamy planować, układać trasy, ogarniać alternatywy na wypadek niepogody.
Jeśli zakładamy wyrypę jednodniową, odpada problem szukania odpowiedniego noclegu. Jednak przy założeniu kilkudniowej łazęgi, musimy zdecydować, gdzie będziemy kimać, bo dobrze jest zregenerować siły po forsującym marszu. Schronisko, pensjonat, własny namiot, czy śpiwór pod gwiazdami. Każdy odpoczywa po swojemu, jednak podczas przygotowań warto wziąć pod uwagę przebieg całej trasy, by dobrać sobie odpowiedni nocleg.
Po drugie: TRASA
Mamy czas, mamy chęci, więc wyciągamy mapę i uskuteczniamy to, co tygryski lubią najbardziej - układamy trasę, sprawdzamy czasy przejść, etc. Ślęczenie nad mapą to jeden z moich ulubionych elementów w całym planowaniu. A po wszystkich, z wodzenia palcem po wspomnianej mapie, rodzi się wędrówka - czasem szlakiem już znanym, innym razem zupełnie nowym. Zawsze można coś pokombinować, zrobić inaczej, pójść w przeciwnym kierunku, w miarę czasu, jakim dysponujemy, dodać jakiś odcinek do przejścia.
Po trzecie: EKWIPUNEK
Gdy już wiemy, gdzie oraz którędy, pora na ogarnięcie jednej z najważniejszych rzeczy - ekwipunku, który trzeba dostosować do przewidywanych warunków. Zawartość plecaka latem i zimą będą się od siebie różnić, ale pewne elementy zawsze pozostaną niezmienne i nierzadko potrzebne.
Niezbędne podstawy to mapa, ochrona przeciwsłoneczna w postaci kremów z filtrem czapki/chusty i okularów. Do tego dorzucamy podręczną apteczkę na własny użytek (plastry, bandaż, przyjmowane leki, etc.), nóż (a najlepiej multi-tool z łyżką i widelcem, coby było czym zupkę wciągnać), latarkę (z zapasowymi bateriami).
Obok "drobnicy" miejsce honorowe zajmuje ubranie - kurtka przeciwdeszczowa (peleryna), lekkie koszulki, polar, skarpety, etc. - dopasowane do panującej aury. Nawet latem warto wrzucić do plecaka rękawiczki, cieplejszą czapkę. Śmiać się z tego będzie tylko ten, kto jeszcze nie doznał skutków załamania pogody i ogólnej pizgawicy.
Nawet krótki wypad wysysa z nas energię i rzadko kiedy można się obejść bez uzupełniania kalorii. Na dłuższych wędrówkach jedzenie i picie to mus. I choć swoje waży, to jednak bez energii i uzupełniania płynów, daleko nie zajdziemy. Słodkie, tłuste, energetyczne przekąski w postaci czekolady, orzechów, suszonych owoców, do tego jakiś kabanos i sławna buła. A to wszystko co jakiś czas zapijane odpowiednią ilością płynów. Można maszerować.
Biorąc powyższe pod uwagę, przygotowanie wędrówki to wcale nie jest przedsięwzięcie mega trudne. Wystarczy poświęcić chwilę na logistykę, zastanowić się, czego chcemy, a cała reszt zacznie układać się w całość, z której będziemy czerpać radochę. Kluczem w tym wszystkim - jak i w innych aspektach - jest myślenie. Po prostu.
A teraz już lećcie się porządnie spakować i na szlak. Potuptajcie trochę.
Latem, przy sprzyjającej pogodzie, górskie szlaki przeżywają prawdziwe oblężenie. I dobrze. W końcu nic tak nie ładuje baterii, jak ak...
Ochrona przeciwsłoneczna w górach jest ważna i potrzebna, ale żeby była naprawdę kompletna nie wystarczą nakrycie głowy i specyfiki w kremie, czy spray'u aplikowane na skórę. Dopełnieniem jest ochrona oczu oraz wybór odpowiednich i bezpiecznych okularów.
Być może, czytając te słowa, powiesz: pfff, przecież okulary to żaden problem, każdy nosi, kupić je można na każdym rogu. I, fakt, zgodzę się z Tobą, że z dostępnością do ochrony naszych oczu problemu nie ma. Ten pojawia się wtedy, gdy zakładamy na oczęta pierwsze lepsze badziewie, nie wiadomo z czego i nie wiadomo skąd. To źle, bardzo!
W sezonie, na każdym kroku, pełno jest stoisk, które oferują okulary przeciwsłoneczne wątpliwej jakości, których miejsce może być co najwyżej na głowie w ramach opaski na włosy, a nie ochrony wrażliwych oczu.
W sezonie, na każdym kroku, pełno jest stoisk, które oferują okulary przeciwsłoneczne wątpliwej jakości, których miejsce może być co najwyżej na głowie w ramach opaski na włosy, a nie ochrony wrażliwych oczu.
Okulary przeciwsłoneczne, jak sama nazwa wskazuje, mają chronić oczy przed szkodliwym promieniowaniem UV. Takiej ochrony nie ma jednak co oczekiwać po "plastik-szkiełkach" z bazarku made by bardzo-małe-żółte-rączki. Takimi cudami możemy tylko napytać sobie biedy, a skutki mogą objawić się w postaci wrażliwości na światło, łzawienia i poważnych chorób oczu. Nie warto ryzykować. Lepiej więc nie mieć nic na nosie, niż nosić okularopodobne badziewie.
Gdzie kupić bezpieczne okulary przeciwsłoneczne?
Najlepsza opcja to zakup w salonie optycznym, lub sklepie sportowym, w których znajdziemy okulary bezpieczne, dobrej jakości (niekoniecznie bardzo drogie) i posiadające odpowiednie atesty i certyfikaty. W przypadku okularów to właśnie atesty i certyfikaty powinny wieść prym przed wyglądem. Serio, estetyka świstaków i kamzików nie ucierpi, jeśli Wasze górskie bryle nie do końca będą pasowały do koszulki i sznurówek.W przypadku bezpiecznych okularów przeciwsłonecznych metka ma znaczenie. To właśnie tam znajdziemy informację producenta ze specyfikacją produktu, etc. Jeśli na metce będą widniały nazwa producenta, oznaczenie kategorii okularów, moc filtra UV oraz informacje o europejskich normach: EN 166:2001, CE, 89/686/EWG EN 1836+A1:2009 ISO 9001:2000 będziesz mieć pewność, że kupujesz towar sprawdzony, atestowany i bezpieczny.
Jakie okulary wybrać?
Wśród okularów przeciwsłonecznych wyróżnia się pięć kategorii soczewek w zależności od ilości przepuszczanego światła. Im ciemniejsza soczewka, tym okulary będą przepuszczały mniejszą ilość promieni UV, a tym samym stanowiły większą ochronę dla naszych oczu.0 - Ilość przepuszczanego światła: 80-100% - szkła przezroczyste
1 - Ilość przepuszczanego światła: 43-80% - szkła o jasnym zabarwieniu, do stosowania w pochmurne dni oraz w ramach ochrony np. przed owadami podczas jazdy na rowerze.
2 - Ilość przepuszczanego światła: 18-43% - szkła żółte lub pomarańczowe, do stosowania w pochmurne dni, oraz przy sztucznym oświetleniu.
3 - Ilość przepuszczanego światła: 8-18% - szkła brązowe, niebieskie, grafitowe, do stosowania na co dzień, a dzięki znacznemu przyciemnieniu soczewki nadają się już na górskie wypady. Uchodzą za okulary najbardziej uniwersalne.
4 - Ilość przepuszczanego światła: 3-8% - szkła szare, bardzo ciemno barwione, do stosowania w warunkach ekstremalnych, na dużych wysokościach, na lodowcach, w miejscach bardzo nasłonecznionych oraz zaśnieżonych.
Gdy już wybierzemy okulary z odpowiedniej dla nas kategorii, warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz - to, jak okulary "siedzą" na nosie. W górach, szczególnie na większych wysokościach, gdzie nierzadko będzie towarzyszył nam wiatr i ostre słońce operujące z każdej strony, dobrze mieć okulary, które będą przylegały do twarzy, tak aby wiatr czy promienie słoneczne nie mogły dostać się do oka przez wolne przestrzenie pomiędzy oprawkami, a naszą twarzą.
Okulary przeciwsłoneczne w górach nie są zbędnym gadżetem. Mają chronić, poprawiać komfort widzenia i redukować odbicia.
Dlatego teraz - skoro już poczytaliście, co i jak - sprawdźcie grzecznie Wasze szkiełka i jeśli przypadkiem się okaże, że jesteście w posiadaniu jakiegoś optycznego bubla, sprawcie sobie nowe "patrzałki". Dla bezpieczeństwa, dla zdrowia, żeby nic nigdy nie stanęło Wam na przeszkodzie w oglądaniu tych wszystkich górskich widoków przecudnej urody.
Ochrona przeciwsłoneczna w górach jest ważna i potrzebna, ale żeby była naprawdę kompletna nie wystarczą nakrycie głowy i specyfiki w krem...
Uwielbiamy słońce. I nie chodzi tutaj o upały, a o radosną, słoneczną aurę, która sprzyja aktywnościom na świeżym powietrzu. Niestety, zbyt długa ekspozycja naszych ciał na słońce nie tylko może szkodzić, ale jest wręcz niebezpieczna, a jej skutki mogą być opłakane.
Oczywiście nie oznacza to, że mamy się z tego powodu pozamykać w piwnicach i zrezygnować z tego, z czego mamy frajdę, i co sprawia nam przyjemność. Musimy się tylko odpowiednio przygotować na spotkanie z ostrym, mocno operującym słońcem. Co ważne, nie tylko nad wodą i na plaży, z którymi od razu wiążemy wakacyjno-urlopowy relaks, ale też - a może nawet przede wszystkim - w górach, gdzie podczas długiej wędrówki jesteśmy wprost na patelni, o czym przekonałam się nie raz, a dobitnie w zeszłym roku.
Na całe szczęście istota ze mnie reformowalna i na starość jakby mądrzejsza. Polubiłam się z kremami z wysokim filtrem, a nawet - mimo, że nienawidzę, jak mam coś na łepetynie - nabyłam kapelusz. To nic, że wyglądam w nim jak krzyżówka pajaca z niepełnosprytnym Indiana Jones'em. Ważne, że łepetyna ma ochronę i nie spalę sobie przedziałka na skwarę, która się potem paskudnie złuszczy.
***
Nie ma nic bardziej pożądanego niż słoneczna "lampa" w górach. To właśnie ona gwarantuje widoki i zdjęcia przecudnej urody. Niestety, daje popalić. Dosłownie. A problem nie dotyczy wyłącznie wędrowców o bardzo jasnej karnacji. Słońce i upał w górach są po prostu niebezpieczne.
Na górskich szlakach jesteśmy bardziej narażeni na promieniowanie UV, a przebywanie w pełnym słońcu stanowi dla nas większe zagrożenie. Dzieje się tak, ponieważ wraz ze wzrostem wysokości powietrze staje się rzadsze i tym samym dociera do nas więcej szkodliwych promieni UV. W uproszczeniu (oczywiście będzie to zależało od pory dnia, pogody, ilości chmur, etc.) można napisać, że co sto metrów w górę, promieniowanie wzrasta o ok. 20 procent. To bardzo dużo.
Na dużych wysokościach, nawet przy sporym zachmurzeniu, dotrze do nas wystarczająca ilość promieni UV, które mogą wywołać poparzenie, a nawet udar cieplny.
Dlatego w czasie górskich wypadów tak ważne jest stosowanie kremów i pomadek ochronnych. Również zimą i przy poważniejszych wyrypach na przykład na lodowiec. Wtedy słońce, odbijając się od śniegu, razi nas ze zdwojoną siłą, więc dobrze by było, gdybyśmy oszczędzili sobie tego łomotu.
Ja jestem fototypową "dwójką" i oznacza to, że łatwo mi się spiec na różowiutką świnkę Pigi, ogólnie trudno mi się opalić, a moja ochrona własna działa bez wspomagania przez około dwadzieścia minut.
Z pomocą przychodzą dostępne kremy i pomadki ochronne posiadające różne wskaźniki SPF, od 2 do 50 (ang. sun protection factor) i w zależności od tego, jakim fototypem jesteśmy, powinniśmy sięgać po specyfiki z odpowiednim filtrem, by maksymalnie wydłużyć czas, w jakim możemy przebywać na słońcu.
W moim przypadku, przy zastosowaniu kremu z filtrem np. SPF 20 czas ochrony wzrósłby teoretycznie do 400 minut. Dlaczego teoretycznie? Ano dlatego, że zaaplikowany krem nie utrzymuje się stale na skórze, szczególnie, gdy ta się poci, jest ocierana o ubranie, etc., a dodatkowo - o tym nie zapominajmy - w górach słońce jest dużo ostrzejsze, o czym wspominałam wyżej.
Bogatsi o te (być może) nowe informacje nie popełniajcie moich błędów i z rozwagą korzystajcie z tej naturalnej lampy, bo człowiek ma dużo więcej frajdy wtedy, kiedy nie musi jęczeć przy każdym ruchu spaloną na skwarkę kończyną. Serio!
Na górskich szlakach jesteśmy bardziej narażeni na promieniowanie UV, a przebywanie w pełnym słońcu stanowi dla nas większe zagrożenie. Dzieje się tak, ponieważ wraz ze wzrostem wysokości powietrze staje się rzadsze i tym samym dociera do nas więcej szkodliwych promieni UV. W uproszczeniu (oczywiście będzie to zależało od pory dnia, pogody, ilości chmur, etc.) można napisać, że co sto metrów w górę, promieniowanie wzrasta o ok. 20 procent. To bardzo dużo.
Na dużych wysokościach, nawet przy sporym zachmurzeniu, dotrze do nas wystarczająca ilość promieni UV, które mogą wywołać poparzenie, a nawet udar cieplny.
Ochrona przeciwsłoneczna w górach
Od 2000 metrów nad poziomem morza akcja słoneczna toczy się bardzo szybko i nawet jeśli nam się wydaje, że jeszcze nic się nie dzieje i nie odczuwamy skutków słonecznej ekspozycji, to całkiem możliwe, że już doznaliśmy oparzeń. Nawet osoby o ciemniejszej karnacji, które na co dzień opalają się na ładny, brązowy kolor, mogą paść ofiarą górskiego słońca. I choć w ciągu dnia skóra nie wysyła nam żadnych sygnałów wskazujących, to po wieczornym prysznicu najczęściej wychodzi szydło z worka, a my w lustrze widzimy obraz nędzy i rozpaczy w postaci zrumienionego na świński i palący róż osobnika.Dlatego w czasie górskich wypadów tak ważne jest stosowanie kremów i pomadek ochronnych. Również zimą i przy poważniejszych wyrypach na przykład na lodowiec. Wtedy słońce, odbijając się od śniegu, razi nas ze zdwojoną siłą, więc dobrze by było, gdybyśmy oszczędzili sobie tego łomotu.
Ta "wypalona" koszulka schodziła mi z rąk półtora roku. Porażka!
Własna ochrona przeciwsłoneczna i wskaźnik ochrony przeciwsłonecznej SPF
O ile nie jesteśmy albinosami, nasza skóra posiada własną warstwę ochronną przed słońcem, dzięki której przez pewien czas możemy przebywać na słońcu bez dodatkowej ochrony. Własna warstwa ochronna skóry jest różna u różnych osób i zależy oczywiście od fototypów skóry, których - w klimacie umiarkowanym - wyróżniamy cztery.Ja jestem fototypową "dwójką" i oznacza to, że łatwo mi się spiec na różowiutką świnkę Pigi, ogólnie trudno mi się opalić, a moja ochrona własna działa bez wspomagania przez około dwadzieścia minut.
Z pomocą przychodzą dostępne kremy i pomadki ochronne posiadające różne wskaźniki SPF, od 2 do 50 (ang. sun protection factor) i w zależności od tego, jakim fototypem jesteśmy, powinniśmy sięgać po specyfiki z odpowiednim filtrem, by maksymalnie wydłużyć czas, w jakim możemy przebywać na słońcu.
W moim przypadku, przy zastosowaniu kremu z filtrem np. SPF 20 czas ochrony wzrósłby teoretycznie do 400 minut. Dlaczego teoretycznie? Ano dlatego, że zaaplikowany krem nie utrzymuje się stale na skórze, szczególnie, gdy ta się poci, jest ocierana o ubranie, etc., a dodatkowo - o tym nie zapominajmy - w górach słońce jest dużo ostrzejsze, o czym wspominałam wyżej.
Wartość indeksu UV
W zależności od miejsca, w jakim przebywamy oraz ogólnej pogody, wyróżnia się też różne wartości indeksu UV, a informację o nich można znaleźć na portalach meteo. Wartości te są istotne ponieważ informują nas o tym, jakie środki powinniśmy przedsięwziąć, by odpowiednio chronić naszą skórę przed szkodliwym promieniowaniem.
Indeks UV 0-2 | Dla zdrowego człowieka brak zagrożeń | Warto nosić okulary przeciwsłoneczne
Indeks UV 3-5 | Zagrożenie średnie - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 1-2 godz. | Zaleca się noszenie okularów przeciwsłonecznych, nakrycia głowy i ochronę ciała przewiewnym ubraniem np. z długim rękawem. Warto też od czasu do czasu schronić się w cieniu.
Indeks UV 6-7 | Zagrożenie wysokie - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 0,5 - 1 godz. | Zaleca się noszenie okularów przeciwsłonecznych, nakrycia głowy i jasnej odzieży, jak również stosowanie kremów z filtrem od SPF 15 w górę i ograniczenie czasu przebywania w pełnym słońcu.
Indeks UV 8-10 | Zagrożenie bardzo wysokie - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 15-30 min. | Ochrona jak powyżej. Dodatkowo lepiej zbunkrować się w cieniu, bo przy tak operującym słońcu o oparzenia nie trudno.
Indeks UV 11+ | Zagrożenie ekstremalne - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 5-15 min. | Jeśli to możliwe unikaj słońca, szczególnie w godzinach około południowych. Natomiast w czasie przebywania na słońcu ochrona w postaci kremów z najwyższym filtrem, okularów przeciwsłonecznych i odpowiedniej odzieży to mus.
Bez ochrony sytuacja wyglądałaby tak, jakbyście zapomnieli wyjść z solarium. Mam nadzieję, że Wasza wyobraźnia to ogarnęła. Naprawdę trzeba mieć się na baczności, bo taki indeks to nic nadzwyczajnego w Alpach, czy na przykład na Wyspach Kanaryjskich.
Bogatsi o te (być może) nowe informacje nie popełniajcie moich błędów i z rozwagą korzystajcie z tej naturalnej lampy, bo człowiek ma dużo więcej frajdy wtedy, kiedy nie musi jęczeć przy każdym ruchu spaloną na skwarkę kończyną. Serio!
Uwielbiamy słońce. I nie chodzi tutaj o upały, a o radosną, słoneczną aurę, która sprzyja aktywnościom na świeżym powietrzu. Niestety, zbyt...
Nie raz, i nie dwa zadawano nam pytanie, jaki szlak wybrać i gdzie pójść, by nacieszyć oko, a niekoniecznie się zmęczyć. Niewykonalne? Otóż nie. Sudety, a Karkonosze przede wszystkim, kryją w swoich ostępach wiele miejsc przecudnej urody, a dotarcie do nich nie nastręcza problemów. Możemy więc spokojnie zaplanować sobie wycieczkę szlakiem najpiękniejszych, karkonoskich wodospadów.
Jeśli wyłączyć z tego zestawienia prezentowany poniżej Dziki Wodospad w Karpaczu, to można się pokusić o zaliczenie pozostałych w ciągu jednego dnia. Znam takich hardkorowców. Nie, to nie my. ;) I w żadnym wypadku nie sugerujemy Wam bicia wodospadowych rekordów, a tylko wskazujemy, na których wodnych kipielach warto zawiesić oko. Wybierajcie i planujcie po swojemu na tyle, na ile Wam (niedo)czas pozwoli.
Jako, że Karki potokami wszelakiej maści stoją, praktycznie zawsze będą Wam towarzyszyły mniejsze lub większe kaskady wodne. Maleństwami nie będziemy sobie jednak zaprzątać głowy - choć nie powiem bywają ładniutkie - a od razu damy się porwać tym większym, najbardziej fotogenicznym i - w naszej opinii - najpiękniejszym wodospadom w Karkonoszach.
WODOSPAD KAMIEŃCZYKA
Jeśli kiedykolwiek byłeś w Szklarskiej Porębie, Wodospad Kamieńczyka musisz kojarzyć. Choćby ze słyszenia. Jednak, będąc w krainie Karkonosza, nie godzi się pomijać takich śliczniastych atrakcji.
Wodospad, mierzący 27 m, jest najwyższy w polskich Karkonoszach, a swoją potęgę prezentuje w skalnym Wąwozie Kamieńczyka, gdzie spada przepiękną kaskadą. W ramach ciekawostki powiem jeszcze, że z powstaniem owego wodospadu wiąże się pewna smutna legenda. A któż nie lubi legend? Zainteresowanym proponuję poszukać. Wspomnę tylko, że temat kręci się wokół nieszczęśliwej miłości, drwala i rusałek. Karkonoskie bajania polecają się dla każdego.
WODOSPAD SZKLARKI
Po Wodospadzie Kamieńczyka drugi pod względem wysokości, mierzący 13 m. Bardzo charakterystyczny. Nie sposób go pomylić z żadnym innym. Piękny i popularny, więc odwiedziny proponuję w godzinach mało ludzkich - z samego rana, późnym popołudniem, albo bardzo po sezonie. W innym wypadku ciężko się skupić na wodospadzie, bo trzeba się opędzać od wszędobylskiej i rozkrzyczanej gawiedzi. Być w Szklarskiej i nie zajść do Wodospadu Szklarki? Ktoś popełnił taki grzech?
WODOSPAD PANCZAWY /Pančavský vodopád/
Nie tylko polskie szlaki obfitują w malownicze zakątki. Wystarczy rzut beretem do naszych południowych sąsiadów - Czechów - i możemy podziwiać wodospady, jak malowane. Wodospad Panczawy, znajdujący się w Kotle Panczawy, to - w porównaniu z naszymi maleństwami - prawdziwe bydle. Mierzy 148 m i jest najwyższym wodospadem nie tylko całych Karkonoszy, ale i Czech.
ŁABSKI WODOSPAD /Labský vodopád/
Gdy już jesteśmy przy Wodospadzie Panczawy, nie pozostaje nam nic innego, jak poświęcić około trzydzieści minut, by znaleźć się przy widokowym mostku, z którego rozpościera się widok na malowniczą Dolinę Łaby. Początek wspomnianej dolinie daje Łabski Wodospad, mierzący 20 m. I choć z mostku widokowego nie zobaczymy wodospadu w całej okazałości, to nawet ten górny fragment robi wrażenie i po prostu się podoba. Dodatkowym plusem jest fakt, że nie ma tam tłumów, na jakie możemy trafić po polskiej stronie gór.
DZIKI WODOSPAD
Często odwiedzany. Szczególnie na powrocie ze Śnieżki, gdy schodzimy szlakiem, który biegnie Kotłem Łomniczki. Miejsce zdecydowanie zachęcające do spaceru, szczególnie w gorący dzień, z czego skrupulatnie korzystają odwiedzający Karpacz i jego bliską okolicę.
Przy okazji warto wiedzieć, że Dziki Wodospad nie jest dziełem matki natury, a powstał na skutek budowy zapory przeciwrumoszowej, która ma za zadanie chronić okolicę przed niszczycielską siłą powodzi.
WODOSPAD MUMLAWY /Mumlavský vodopád/
Wodospad Mumlawy tworzą kaskady na Potoku Mumlawa i choć on sam nie imponuje wysokością, jak opisywani wyżej wodospadowi koledzy, to robi wrażenie. Szczególnie, jeśli wybierzemy się doń w czasie wiosennych roztopów. Gdy wracamy pamięcią do naszego wypadu w czeskie Karkonosze i okolice Harrachova, mamy przed oczami wodną kipiel, która narastała w ciągu dnia wraz ze wzrostem temperatury. Niesamowita siła. Wiecie, hasło "z siłą wodospadu" nie wzięło się od czapy.
WODOSPAD PODGÓRNEJ
Wodospad Pogórnej, ze swoją 10 m kaskadą, zajmuje trzeci stopień podium - za Wodospadem Kamieńczyka i Wodospadem Szklarki. Stanowi atrakcję dla turystów i spacerowiczów odwiedzających Przesiekę, która może stanowić fajną bazę wypadową na okoliczne szlaki.
Zdjęciem Was nie uraczę, bo byłam tam w czasach prehistorycznych, kiedy w aparaty zakładało się kliszę fotograficzną, z której nierzadko wychodziło jedno wielkie (niczym wodospad) g. Ale nic to, nadrobi się, a Wy tymczasem pooglądajcie sobie u wujka gugla.
[EDIT] Powyższe zdjęcie trafiło tutaj, dzięki uprzejmości pana Janusza Mizernego. Dziękuję!
[EDIT] Powyższe zdjęcie trafiło tutaj, dzięki uprzejmości pana Janusza Mizernego. Dziękuję!
Mam nadzieję, że przekonałam niezdecydowanych do odwiedzin. Górska wycieczka nie musi oznaczać całodziennego tyrania. To może być spokojny i miły spacer z wodospadową wisienką na torcie na dobry początek lub zakończenie dnia.
Nie raz, i nie dwa zadawano nam pytanie, jaki szlak wybrać i gdzie pójść, by nacieszyć oko, a niekoniecznie się zmęczyć. Niewykonalne? ...
Faktem jest, że ile osób, tyle upodobań, ale tylko na masochiście nie zrobi wrażenia dziki tłum napotkany na górskim szlaku. Sympatyków górskich wojaży z roku na rok przybywa, nie powinno więc dziwić to, że w miejscach najbardziej znanych i łatwo dostępnych jest prawie zawsze tłoczno. No, chyba że akurat wieje, leje i konkretnie mrozi.
My, kiedy wybieramy się w góry, zawsze się staramy, by w tłumie przebywać jak najkrócej, względnie - przy dobrych wiatrach - zupełnie tej wątpliwej przyjemności uniknąć. Na szlak wychodzimy po ciszę i spokój, więc siłą rzeczy nie mamy ochoty na kakofonię dźwięków i innych dzikich wrzasków, które na co dzień bombardują nasze uszy.
Jest jednak coś gorszego niż głośna gawiedź jako taka. To tłum, gdzie przeważają jednostki, u których w miejscu, gdzie powinien znajdować się i działać mózg, hula wiatr, a uszy - korzystając z przestrzeni - grają w ping ponga. Obecności takich jednostek doświadczyliśmy podczas naszej ostatniej wizyty na Śnieżce. Byliśmy świadomi faktu, że - ze względu na sprzyjającą pogodę - nie będziemy na szlaku sami, jednak nieroztropność i zupełny brak odpowiedzialności, jaki się tam objawiał, nie tyle nas zirytował, co maksymalnie przeraził.
Góry wszystko zniosą, są też dla wszystkich bez wyjątku - gore-tex'owców i klapkowiczów. Jednak to nie przygotowanie ekwipunkowe (lub jego brak) nas przeraziły (do tej pory jestem pod wrażeniem naszej cierpliwości i opanowania), a zachowanie turystów. A raczej jego brak i totalne rozpasanie.
Idzie taki, jeden z drugim, całą szerokością szlaku, w sposób nieskoordynowany, turbo zygzakiem, z nastawieniem, że skoro on idzie, to wszystko mu się należy, a reszta wędrowców może co najwyżej spadać na drzewo. Ale to jest nic, to jest naprawdę mała niedogodność.
Gorzej i niebezpiecznie zaczyna się robić wtedy, gdy na szlaku wąskim - jakim jest odcinek od Śląskiego Domu na Śnieżkę - ludzie nie składają kijków trekkingowych, wleką je za sobą, wkładając innym pod nogi. Wymachują nimi w każdym możliwym kierunku, narażający tym samym innych na spotkanie z ostrymi końcówkami. Już nawet nie liczyłam, ile razy zostałam po drodze "dziabnięta". Dobrze, że nie w oko.
Na porządku dziennym było nagłe, niczym święta krowa, zatrzymywanie się na środku, rozpychanie łokciami, pociągnięcia z bara... Brzmi mało górsko? Ale tego wszystkiego doświadczyliśmy w zeszłą sobotę. Jeśli dodamy do tego puszczone samopas dzieciaczki, to już w ogóle kumulacja.
A nie, przepraszam, kumulacja to była wtedy, jak upojony w trzy dupy jegomość, ledwo idąc, prawie uwiesił się koleżance na ramieniu i wyziewami z przed tygodnia zadbał o to, by się poinchalowała "świeżym" powietrzem. Istna rewelacja.
My naprawdę nie mamy nic przeciwko temu, że ktoś ma inne podejście do gór i wędrówek, ale jeśli zachowanie delikwenta stwarza zagrożenie nie tylko dla niego samego, ale i dla innych, to już nami telepie, a mnie osobiście nóż się w kieszeni otwiera. A przecież tak niewiele potrzeba, byśmy wszyscy, bez stresu mogli cieszyć się górami. Wystarczy, by każdy używał mózgu. Tyko tyle i aż tyle.
Faktem jest, że ile osób, tyle upodobań, ale tylko na masochiście nie zrobi wrażenia dziki tłum napotkany na górskim szlaku . Sympatykó...
Jakiś czas temu dobre duszyczki rzuciły hasło, coby się wybrać na Śnieżkę, bo 50% ich teamu, mimo swego pochodzenia, na owym pagórze nigdy nie było. Nadeszła więc pora, by ową postać rzeczy zmienić. A z kim, jak nie z nami - oszołomami. Nie trzeba nas było namawiać. Nawet mimo tego, że dopiero co przecież po Karkach dreptałam. Ale to było z drugiej strony, na Szrenicy i w jej bliskiej okolicy, a Śnieżka to zupełnie inna para karkonoskich kaloszy.
Jakiś czas temu dobre duszyczki rzuciły hasło, coby się wybrać na Śnieżkę , bo 50% ich teamu, mimo swego pochodzenia, na owym pagórze ni...
Górskie szlaki z roku na rok cieszą się coraz większą popularnością. Nie powinno to nikogo dziwić. Wszak górskie okolice prócz wspaniałych tras i widoków do zaoferowania mają wiele. Coraz większa rzesza turystów i wędrowców decyduje się więc na dłuższe, kilkudniowe wycieczki, by zwiedzić i zobaczyć jak najwięcej. To jednak pociąga za sobą konieczność zorganizowania sobie noclegu.
Oczywiście są osoby, które nie upatrują w tym żadnego problemu i wyjeżdżają z myślą, że "coś się zawsze znajdzie". Nie mam nic przeciwko takiej postawie, jednak osobiście wolę mieć pewność, że w danym czasie miejscówka już na nas będzie czekać i nie będziemy zmuszeni szukać jej na ostatnią chwilę, gdy już ciemności egipskie przesłonią okolicę, wilcy wyć będą, a burki spróbują dopaść się do naszych kostek. Z tego też powodu znalezienie noclegu wpisało się na stałe w nasze logistyczne działania przedwyjazdowe.
POMYSŁ - SZUKANIE NOCLEGU - PAKOWANIE - RADOCHA Z WYJAZDU
Gdy w głowie zrodzi się pomysł, który region chcemy odwiedzić, w pierwszej kolejności lustrujemy mapę, by zorientować się, co ma nam do zaoferowana cała okolica. Czy będzie to typowa wędrówka, czy też może będziemy chcieli zboczyć ze szlaku, by zwiedzić okoliczne atrakcje, czy szukamy też opcji awaryjnej w razie niepogody.
Mając takie rozeznanie i wstępny plan działania, wiemy, jakiego noclegu będziemy szukać. Wyjazd górski to nie tylko spanie w schroniskach. Gdyby tak było, na szlakach nie byłoby takich tłumów, bo jednak schroniska oferują ograniczoną ilość miejsc noclegowych.
Nie ma co również ukrywać faktu, że noclegi i przyjeżdżający turyści to
biznes dla miejscowych, którzy starają się ściągnąć do siebie kolejnych gości. Nie tylko w górach, ale w każdym, choć trochę turystycznym
miejscu.
Przy wysypie wszelkiej maści ofert noclegowych, pensjonatów, kwater prywatnych, etc., można się jednak
wpakować na minę, rezerwując miejscówkę w samym środku niczego, skąd nam nigdzie nie będzie po drodze. Dlatego tak ważne jest ogarnięcie okolicy na mapie.
Czym się kierować przy wyborze noclegu w górach?
My, wybierając się na kilkudniowy wyjazd, trzymamy się poniższych czterech zasad, które jeszcze nas nie zawiodły.
ODLEGŁOŚĆ OD SZLAKÓW
Jadąc w góry, większość - co chyba zrozumiałe - wybiera wędrówki po szlakach w danej okolicy. Nie ma więc nic gorszego niż kwatera usytuowana w miejscu, z którego do wspomnianych szlaków jest daleko. I nie mam tu na myśli spacerku dojściowego, który zajmie nam pół godziny. Mam na myśli sytuację, kiedy trzeba uskutecznić maraton autobusowo-busikowy, a nawet ruszyć z parkingu samochód i dojechać na szlak kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt kilometrów. Jest to oczywiście jakieś rozwiązanie, ale ma dwie podstawowe wady. Po pierwsze tracimy mnóstwo czasu na dojazdy, a po drugie musimy wrócić tam, gdzie zostawiliśmy samochód. Skutkuje to tym, że z wielu szlaków musimy po prostu zrezygnować, bo nie wyrobimy się czasowo, lub wylądujemy w miejscu, z którego nie damy rady dostać się do pozostawionego samochodu, a bez niego powrót do kwatery leżącej na wydupiu dolnym będzie niemożliwy.
Trzeba mieć się na baczności i żyć z mapą w zgodzie, bo kwatery często reklamują się zachęcającym hasłem o przyjemnych noclegach "w samym sercu gór", a na miejscu okazuje się (jeśli ktoś tego nie sprawdzi wcześniej), że wszędzie daleko, a chata stoi w samym środku pustkowia i będziemy udupieni przez cały pobyt. Perspektywa raczej kiepska.
ODLEGŁOŚĆ OD INNYCH ATRAKCJI REGIONU
O ile nie wybywamy w góry najwyższe, gdzie jedynym naszym towarzystwem będą granit, kosodrzewina i świstaki, to w zasadzie w każdym innym przypadku mamy możliwość poznania regionu nie tylko od górskiej strony. Czeka na nas mnóstwo atrakcji, do których warto zajrzeć. Nie ważne, czy to będzie skansen, muzeum, zamek, stara cerkiew, czy bacówka, w której ukręcisz sobie oscypka. Jeśli nie ulokujemy się "po drodze", ciężko jest o te dodatkowe atrakcje zahaczyć.
CISZA, CZY GŁOŚNY KURORT?
Lubimy odwiedzać miejscowości charakterystyczne dla danego regionu, wpaść do knajpy na lokalną szamę, czy herbatkę z prądem, ale nie wyobrażamy sobie całego pobytu w samym sercu imprezy, w jaką przemieniają się typowe turystyczne miejscowości. Na samą myśl mam gęsią skórkę, włos mi się jeży, a stan błogości i relaksu spieprza nim zdąży się pojawić.
Nie po to jedziemy w góry, by użerać się z głośną i najczęściej opitą w opór gawiedzią. Jeśli więc decydujemy się na pobyt w pensjonacie, zdecydowanie uciekamy od miejscowości najpopularniejszych, ewentualnie udajemy się tam poza sezonem.
SCHRONISKO, HOTEL, CZY PRZYTULNA KWATERA U GRAŻYNKI?
Wszystko oczywiście zależy od naszych upodobań oraz potrzeb w danym momencie. W naszym przypadku hotel raczej odpada, żeby nie zabijał nam górskiego klimatu. No, chyba że wybieramy się na totalny chill, spa i moczenie tyłków w jacuzzi. Wtedy to co innego. :)
Zdecydowanie stawiamy na schroniska, jeśli planujemy dłuższe przejścia. Dzięki temu, przez cały pobyt nie musimy schodzić ze szlaku, a przeżywanie zapadającego zmroku, czy budzącego się dnia, będąc (wysoko) w sercu gór, jest niesamowitym przeżyciem. Tego nie doświadczymy nawet nocując w najbardziej romantycznej chacie z trzaskającym ogniem na kominku. Minus schronisk jest jednak taki, że trzeba ze sobą wtachać własne żarcie, bo to schroniskowe, raz, że powala ceną, a dwa można się też czasami na jego świeżości przejechać. Choć niektórych to nie odstrasza. W myśl zasady, że no risk, no fun.
Pensjonat, czy kwatera u Grażynki, albo innego bacy Józka ma tę przewagę nad schronem, że często mamy w cenie dobre śniadanie, a w najbliższej okolicy zawsze będzie jakiś sklep, w którym uzupełnimy na bieżąco potrzebny prowiant i napitek. Jeśli będziemy mieć szczęście (i nie jest to wcale rzadkość), to kwatera będzie blisko szlaku, w miejscu na tyle ustronnym, że zagwarantuje nam spokój i ciszę, a jednocześnie blisko cywilizacji, by w razie draki poratować się bliskością sklepu.
Zgadzam się, że z noclegiem można trafić różnie. Możesz więc narzekać, że noclegi bywają do kitu, że warunki słabe, że zimno, że brudno, że w ofercie było coś innego. Ale na okolicę narzekać nie masz prawa, bo ona taka po prostu jest. To ty odpowiadasz za całokształt swojego wypadu. Jeśli zdecydujesz się na pobyt w samym środku niczego, gdzie już nawet psy tyłkami nie szczekają, nie oczekuj, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy tylko o tym pomyślisz, ktoś wyczaruje Ci infrastrukturę pełną atrakcji.
A tymczasem niech Wam górskie noclegi miłymi będą. Niezależnie od tego, czy będą w schronisku, czy w pensjonacie, czy może przyjdzie Wam się bunkrować w śpiworze, na dziko, w szałasie, albo i bez niego. Jakby nie było, w górach będziecie, więc będzie pięknie!
W ramach tej radochy płynącej z obcowania z pagórami maści wszelkiej, podzielcie się swoimi patentami, czym Wy się kierujecie, gdy szukacie miejscówki na spanie. Dajcie znać, gdzie Wam było najmilej, najbardziej klimatycznie i gdzie chętnie wracacie.
W ramach tej radochy płynącej z obcowania z pagórami maści wszelkiej, podzielcie się swoimi patentami, czym Wy się kierujecie, gdy szukacie miejscówki na spanie. Dajcie znać, gdzie Wam było najmilej, najbardziej klimatycznie i gdzie chętnie wracacie.
Górskie szlaki z roku na rok cieszą się coraz większą popularnością. Nie powinno to nikogo dziwić. Wszak górskie okolice prócz wspaniałych...
Każdego dnia kiełkują w naszych głowach pomysły, które być może odważymy się zrealizować. Zamknij więc teraz na chwilę oczy i wyobraź sobie, że właśnie stajesz na początku nowego wyzwania, nowej drogi, której pokonanie sobie założyłeś. Podróży tej jednak daleko do zwyczajnych (nawet najbardziej wymyślnych) wypraw, które na większości już przestają robić wrażenie.
Zdobywanie biegunów, podróże dookoła świata, rejsy przez ocean, wspinaczka na najwyższe szczyty naszego globu - chyba każdy już o nich słyszał (o to przy obecnych mediach nie trudno). Mimo, że owe przedsięwzięcia wiążą się z ogromnym nakładem sił, przygotowań, doświadczenia, to jednak nie dziwią i nie szokują, tak jak kiedyś.
Wróćmy jednak do Ciebie. Stoisz u progu wyprawy. Być może wyprawy życia. I nie, nie każę Ci zdobywać Everestu, ani przeprawiać się kajakiem przez ocean, czeka na Ciebie coś dużo większego. Przedsięwzięcie, którym może pochwalić się niewielu (jeśli w ogóle, bo informacji na ten temat w internetowych czeluściach brak).
- Pojedziesz do Iranu.- Pfff, kraj, jak kraj. Z inną kulturą, to fakt, ale fascynująco będzie poznać go od podszewki. - Być może tak właśnie odpowiesz.- To będzie Iran, owszem, ale z perspektywy przejścia ichniego łańcucha gór Zagros. Przemierzysz dystans około 2300 kilometrów z północy na południe, w palącym, pustynnym słońcu, smagany wiatrem i... śniegiem. Doświadczysz surowości gór i terenów pustynnych.- Kobieto, czy Cię pogięło?! Gdzie Ty mnie wysyłasz?!- W podróż. Pieszo...
Gdy umiejscowiłam siebie w tej sytuacji, dotarło do mnie po raz kolejny, że osobiście nie byłabym zdolna do takiej wyprawy. Mimo nie skrywanej miłości do gór i wędrówek, jestem też wielką fanką wygody i domowych pieleszy, a taka wyprawa to dla mnie abstrakcja w czystej postaci.
Niemniej jednak wiadomo, że Polak potrafi, a w naszym kraju mamy trochę zapaleńców, którym nie straszne wyprawy z pozoru niemożliwe do zrealizowania. Wśród nich jest Łukasz Supergan - bloger, pasjonat samotnych wędrówek długodystansowych i autor świeżo wydanego reportażu "Pieszo do irańskich nomadów". I choć autor miał wątpliwości, czy taka wyprawa ma szansę stu procentowego powodzenia, zdecydował się ów pomysł zrealizować.
Pomysł na irańską wędrówkę nie wziął się tak zupełnie z niczego, a był swoistą wypadkową wcześniejszej wizyty autora w tym kraju właśnie. To podczas tej wizyty Łukasz postanowił, że tam wróci, by odnaleźć i poznać ostatnich irańskich nomadów.
Tak też poznajemy autora na pierwszych stronach książki, kiedy wspomina swój wcześniejszy pobyt w Iranie, oraz już odbyte długodystansowe wędrówki.
Choć tej książki nie czyta się szybko, to jednak historia wciąga bardzo. W trakcie lektury nie chłonie się wyłącznie czystej treści, ale wszystkie perypetie Łukasza i jego emocje, które towarzyszyły mu nie tylko w trakcie wyprawy, ale jeszcze w czasie jej planowania.
CO ZNAJDZIESZ W KSIĄŻCE
To reportaż z drogi, przedstawiający 76 dni samotnej i ciężkiej wędrówki przez surowe i niedostępne irańskie tereny - od pustyni, aż po góry przekraczające wysokość 4000 metrów.
Znajdziesz tu walkę. Najpierw z urzędniczą biurokracją, przez którą autor musiał przejść, by móc w ogóle myśleć o wyprawie. Potem walkę z samym sobą, pokonywanie własnych słabości oraz motywację i determinację do tego, by nie przerywać swojego dążenia do celu.
Wydawać by się mogło, że ta wędrówka, sama w sobie, zdominuje ten reportaż. Jednak Łukasz podaje nam go w taki sposób, że otrzymujemy bardziej prawdziwy obraz Iranu i Irańczyków, daleki od tego, który chyba od zawsze próbują podsuwać nam pod nos media. To wynik spotkań z napotykanymi mieszkańcami, którzy nierzadko bardzo gościnnie przyjmowali wędrowca pod swoim dachem, opowiadając o sobie i tworząc tym samym zaskakujący i pełen sprzeczności obraz tego kraju.
Mimo niebezpieczeństw, niepewności, czy nieprzyjemnych incydentów - jak chociażby "przygody" z bezpieką i pobyt w areszcie - wydźwięk opowieści jest pozytywny, dzięki życzliwości ludzi, których Łukasz spotkał na swojej drodze.
PRZEDE WSZYSTKIM CZŁOWIEK
Podróżując z Łukaszem przez kolejne strony jego reportażu, poznajemy ludzi, ich zwyczaje i kulturę z bliska. I choć ten temat nie jest szczególnie w książce rozwinięty, a ukazany z perspektywy obserwacji autora, to jednak rozbudza ciekawość do tego stopnia, że po lekturze nabiera się ochoty, by dowiedzieć się czegoś więcej o mieszkańcach tego kraju.
Całość doprawiona jest osobistymi przemyśleniami autora. Nie ma się temu co dziwić. W czasie tak długiej wędrówki można zajrzeć w siebie wyjątkowo głęboko, stawić czoła natłokowi kłębiących się myśli i dojść do jednego wniosku:
Podróżujesz, aby stać się lepszym człowiekiem.
Książki
- 10.6.16
[RECENZJA] PIESZO DO IRAŃSKICH NOMADÓW - Łukasz Supergan | Wgłąb siebie przez góry i pustynie
Każdego dnia kiełkują w naszych głowach pomysły, które być może odważymy się zrealizować. Zamknij więc teraz na chwilę oczy i wyobraź so...
Słaby zachód słońca na Szrenicy dzień wcześniej sprawił, że tliła się we mnie iskierka nadziei na być może lepszy wschód. Mimo zmęczenia nastawiłam budzik na barbarzyńską godzinę, by móc się zerwać z ciepłego wyrka i rozeznać w sytuacji, jednak moje chęci nie zostały wynagrodzone słonecznym spektaklem. Nie, to nie. Bez łaski.
Słaby zachód słońca na Szrenicy dzień wcześniej sprawił, że tliła się we mnie iskierka nadziei na być może lepszy wschód. Mimo zmęczeni...
Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy, ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczowym przypomni, że nie wypuściły jeszcze na ziemię swojej zawartości. Trzeba też te pożarte naleśniory - kabanosem dopchane - w końcu spalić.
Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy , ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczo...
Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej materii zrobią mi na Szrenicy. Decyzja zapadła chwilę po tym, jak pojawił się pomysł, więc przebierałam kopytkami jeszcze na długo przed wyjazdem.
Nocleg zarezerwowany, pozostało tylko odliczanie do wypadu, ale im bliżej było do godziny zero, tym bardziej pogoda starała się mi to oczekiwanie obrzydzić, szczując na prognozach kłębowiskiem chmur i deszczem, a słońce prezentując dokładnie dzień po planowanym powrocie.
Jednak, jako, że naleśniory-expedition-2016 nie dzieje się codziennie, stwierdziłam, że choćbym miała na tę Szrenicę ze Szklarskiej Poręby wpłynąć kajakiem, to się tam pojawię i wciągnę w bebechy ślinotokogenną szamę.
Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej...
