Karkonosze z miesiąca na miesiąc i z sezonu na sezon zyskują na popularności, przyciągając entuzjastów górskich wędrówek i bywalców górskich...
Zima w górach ma zarówno zagorzałych zwolenników jak i całą masę przeciwników. Sympatyków białych krajobrazów nie trzeba do wizyt na śnieżnych pagórach przekonywać, ale i ci z drugiego brzegu coraz częściej się łamią i dają uwieść zimowemu pięknu.
Jeśli akurat należycie (jeszcze) do obozu "Góry zimą - NIE!", rzućcie okiem na tych kilka zdjęć.
Jesteśmy przekonani, że stopią się lody w Waszych serduchach i zapragniecie wyruszyć na zimowy spacer.
Bo zimą warto wybrać się w góry i to nie tylko ze względu na piękne aspekty wizualne takich wędrówek, ale i inne powody, dla których warto wyruszyć na zimowy szlak. Pamiętajcie tylko o odpowiednim przygotowaniu i ubiorze, żeby Wam "uszka nie zmarzły".
Bo zimą warto wybrać się w góry i to nie tylko ze względu na piękne aspekty wizualne takich wędrówek, ale i inne powody, dla których warto wyruszyć na zimowy szlak. Pamiętajcie tylko o odpowiednim przygotowaniu i ubiorze, żeby Wam "uszka nie zmarzły".
Zima w górach ma zarówno zagorzałych zwolenników jak i całą masę przeciwników. Sympatyków białych krajobrazów nie trzeba do wizyt na śni...
Nie raz, i nie dwa zadawano nam pytanie, jaki szlak wybrać i gdzie pójść, by nacieszyć oko, a niekoniecznie się zmęczyć. Niewykonalne? Otóż nie. Sudety, a Karkonosze przede wszystkim, kryją w swoich ostępach wiele miejsc przecudnej urody, a dotarcie do nich nie nastręcza problemów. Możemy więc spokojnie zaplanować sobie wycieczkę szlakiem najpiękniejszych, karkonoskich wodospadów.
Jeśli wyłączyć z tego zestawienia prezentowany poniżej Dziki Wodospad w Karpaczu, to można się pokusić o zaliczenie pozostałych w ciągu jednego dnia. Znam takich hardkorowców. Nie, to nie my. ;) I w żadnym wypadku nie sugerujemy Wam bicia wodospadowych rekordów, a tylko wskazujemy, na których wodnych kipielach warto zawiesić oko. Wybierajcie i planujcie po swojemu na tyle, na ile Wam (niedo)czas pozwoli.
Jako, że Karki potokami wszelakiej maści stoją, praktycznie zawsze będą Wam towarzyszyły mniejsze lub większe kaskady wodne. Maleństwami nie będziemy sobie jednak zaprzątać głowy - choć nie powiem bywają ładniutkie - a od razu damy się porwać tym większym, najbardziej fotogenicznym i - w naszej opinii - najpiękniejszym wodospadom w Karkonoszach.
WODOSPAD KAMIEŃCZYKA
Jeśli kiedykolwiek byłeś w Szklarskiej Porębie, Wodospad Kamieńczyka musisz kojarzyć. Choćby ze słyszenia. Jednak, będąc w krainie Karkonosza, nie godzi się pomijać takich śliczniastych atrakcji.
Wodospad, mierzący 27 m, jest najwyższy w polskich Karkonoszach, a swoją potęgę prezentuje w skalnym Wąwozie Kamieńczyka, gdzie spada przepiękną kaskadą. W ramach ciekawostki powiem jeszcze, że z powstaniem owego wodospadu wiąże się pewna smutna legenda. A któż nie lubi legend? Zainteresowanym proponuję poszukać. Wspomnę tylko, że temat kręci się wokół nieszczęśliwej miłości, drwala i rusałek. Karkonoskie bajania polecają się dla każdego.
WODOSPAD SZKLARKI
Po Wodospadzie Kamieńczyka drugi pod względem wysokości, mierzący 13 m. Bardzo charakterystyczny. Nie sposób go pomylić z żadnym innym. Piękny i popularny, więc odwiedziny proponuję w godzinach mało ludzkich - z samego rana, późnym popołudniem, albo bardzo po sezonie. W innym wypadku ciężko się skupić na wodospadzie, bo trzeba się opędzać od wszędobylskiej i rozkrzyczanej gawiedzi. Być w Szklarskiej i nie zajść do Wodospadu Szklarki? Ktoś popełnił taki grzech?
WODOSPAD PANCZAWY /Pančavský vodopád/
Nie tylko polskie szlaki obfitują w malownicze zakątki. Wystarczy rzut beretem do naszych południowych sąsiadów - Czechów - i możemy podziwiać wodospady, jak malowane. Wodospad Panczawy, znajdujący się w Kotle Panczawy, to - w porównaniu z naszymi maleństwami - prawdziwe bydle. Mierzy 148 m i jest najwyższym wodospadem nie tylko całych Karkonoszy, ale i Czech.
ŁABSKI WODOSPAD /Labský vodopád/
Gdy już jesteśmy przy Wodospadzie Panczawy, nie pozostaje nam nic innego, jak poświęcić około trzydzieści minut, by znaleźć się przy widokowym mostku, z którego rozpościera się widok na malowniczą Dolinę Łaby. Początek wspomnianej dolinie daje Łabski Wodospad, mierzący 20 m. I choć z mostku widokowego nie zobaczymy wodospadu w całej okazałości, to nawet ten górny fragment robi wrażenie i po prostu się podoba. Dodatkowym plusem jest fakt, że nie ma tam tłumów, na jakie możemy trafić po polskiej stronie gór.
DZIKI WODOSPAD
Często odwiedzany. Szczególnie na powrocie ze Śnieżki, gdy schodzimy szlakiem, który biegnie Kotłem Łomniczki. Miejsce zdecydowanie zachęcające do spaceru, szczególnie w gorący dzień, z czego skrupulatnie korzystają odwiedzający Karpacz i jego bliską okolicę.
Przy okazji warto wiedzieć, że Dziki Wodospad nie jest dziełem matki natury, a powstał na skutek budowy zapory przeciwrumoszowej, która ma za zadanie chronić okolicę przed niszczycielską siłą powodzi.
WODOSPAD MUMLAWY /Mumlavský vodopád/
Wodospad Mumlawy tworzą kaskady na Potoku Mumlawa i choć on sam nie imponuje wysokością, jak opisywani wyżej wodospadowi koledzy, to robi wrażenie. Szczególnie, jeśli wybierzemy się doń w czasie wiosennych roztopów. Gdy wracamy pamięcią do naszego wypadu w czeskie Karkonosze i okolice Harrachova, mamy przed oczami wodną kipiel, która narastała w ciągu dnia wraz ze wzrostem temperatury. Niesamowita siła. Wiecie, hasło "z siłą wodospadu" nie wzięło się od czapy.
WODOSPAD PODGÓRNEJ
Wodospad Pogórnej, ze swoją 10 m kaskadą, zajmuje trzeci stopień podium - za Wodospadem Kamieńczyka i Wodospadem Szklarki. Stanowi atrakcję dla turystów i spacerowiczów odwiedzających Przesiekę, która może stanowić fajną bazę wypadową na okoliczne szlaki.
Zdjęciem Was nie uraczę, bo byłam tam w czasach prehistorycznych, kiedy w aparaty zakładało się kliszę fotograficzną, z której nierzadko wychodziło jedno wielkie (niczym wodospad) g. Ale nic to, nadrobi się, a Wy tymczasem pooglądajcie sobie u wujka gugla.
[EDIT] Powyższe zdjęcie trafiło tutaj, dzięki uprzejmości pana Janusza Mizernego. Dziękuję!
[EDIT] Powyższe zdjęcie trafiło tutaj, dzięki uprzejmości pana Janusza Mizernego. Dziękuję!
Mam nadzieję, że przekonałam niezdecydowanych do odwiedzin. Górska wycieczka nie musi oznaczać całodziennego tyrania. To może być spokojny i miły spacer z wodospadową wisienką na torcie na dobry początek lub zakończenie dnia.
Nie raz, i nie dwa zadawano nam pytanie, jaki szlak wybrać i gdzie pójść, by nacieszyć oko, a niekoniecznie się zmęczyć. Niewykonalne? ...
Jakiś czas temu dobre duszyczki rzuciły hasło, coby się wybrać na Śnieżkę, bo 50% ich teamu, mimo swego pochodzenia, na owym pagórze nigdy nie było. Nadeszła więc pora, by ową postać rzeczy zmienić. A z kim, jak nie z nami - oszołomami. Nie trzeba nas było namawiać. Nawet mimo tego, że dopiero co przecież po Karkach dreptałam. Ale to było z drugiej strony, na Szrenicy i w jej bliskiej okolicy, a Śnieżka to zupełnie inna para karkonoskich kaloszy.
Jakiś czas temu dobre duszyczki rzuciły hasło, coby się wybrać na Śnieżkę , bo 50% ich teamu, mimo swego pochodzenia, na owym pagórze ni...
Słaby zachód słońca na Szrenicy dzień wcześniej sprawił, że tliła się we mnie iskierka nadziei na być może lepszy wschód. Mimo zmęczenia nastawiłam budzik na barbarzyńską godzinę, by móc się zerwać z ciepłego wyrka i rozeznać w sytuacji, jednak moje chęci nie zostały wynagrodzone słonecznym spektaklem. Nie, to nie. Bez łaski.
Słaby zachód słońca na Szrenicy dzień wcześniej sprawił, że tliła się we mnie iskierka nadziei na być może lepszy wschód. Mimo zmęczeni...
Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy, ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczowym przypomni, że nie wypuściły jeszcze na ziemię swojej zawartości. Trzeba też te pożarte naleśniory - kabanosem dopchane - w końcu spalić.
Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy , ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczo...
Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej materii zrobią mi na Szrenicy. Decyzja zapadła chwilę po tym, jak pojawił się pomysł, więc przebierałam kopytkami jeszcze na długo przed wyjazdem.
Nocleg zarezerwowany, pozostało tylko odliczanie do wypadu, ale im bliżej było do godziny zero, tym bardziej pogoda starała się mi to oczekiwanie obrzydzić, szczując na prognozach kłębowiskiem chmur i deszczem, a słońce prezentując dokładnie dzień po planowanym powrocie.
Jednak, jako, że naleśniory-expedition-2016 nie dzieje się codziennie, stwierdziłam, że choćbym miała na tę Szrenicę ze Szklarskiej Poręby wpłynąć kajakiem, to się tam pojawię i wciągnę w bebechy ślinotokogenną szamę.
Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej...
Mimo, że wszystkie góry wywołują u mnie nieokiełznany ślinotok i zachwyt tak wielki, jakby nic innego nie istniało, to chyba Karkonosze darzę największym sentymentem. Dlatego też wracamy z małżem w tamte rejony chyba najczęściej.
Decyzja o karkonoskim dreptaniu zapadła również tej jesieni i wyjazd został zrealizowany w jedną z październikowych niedziel, która zapowiadała się wyjątkowo ładnie. Wyciągnięci przez parę znajomych - Wandę i Damiana, których akurat dopadła nuda, zebraliśmy dupki w troki i ruszyliśmy, zostawiając w tyle poczciwy Wrocław. Dla nich był to wyjazd anty-nuda, a dla nas wejście na kolejny szczyt koronny. Tym razem w obroty poszła karkonoska księżniczka Śnieżka 1602 m n.p.m., na którą już się wdrapywaliśmy nie raz, jednak nie zbieraliśmy wtedy dokumentacji do Korony Gór Polski, więc powtórka ta była dla nas wskazana.
Z zapakowanym żarełkiem i napitkiem wtarabaniliśmy się do auta i ruszyliśmy - tym razem jako Fantastic Four - w kierunku Karpacza. Wehikuł zostawiamy na parkingu, oczywiście po opłaceniu odpowiedniego haraczu dla parking-mastera i udajemy się w stronę Świątyni Wang - drewnianego kościółka przeniesionego do Karpacza w 1842 roku z Norwegii.
Świątynia Wang
Aby spojrzeć na Świątynię Wang z nieco innej perspektywy, polecam rzucić okiem na przygotowaną przez karpacz.net PANORAMĘ 360°.Wykupujemy bilety wstępu - 5 zł/os - i wchodzimy na tren Karkonoskiego Parku Narodowego, gdzie niebieskim szlakiem zmierzamy w górę. Przy dobrej pogodzie szlak ten jest bardzo uczęszczany, żeby nie powiedzieć, że dochodzi tu do inwazji turystów maści wszelkiej. Dzieję się tak za sprawą faktu, że szlak ten, na przeważającym odcinku, to brukowana droga, która nikomu nie nastręcza trudności. Ja osobiście za takimi trasami nie przepadam. Całe szczęście, że okoliczna przyroda rekompensuje te drobne niedogodności.
Mimo, że wszystkie góry wywołują u mnie nieokiełznany ślinotok i zachwyt tak wielki, jakby nic innego nie istniało, to chyba Karkonosze dar...
Dzień trzeci należałoby określić wielkim dniem powrotu do czekających obowiązków, ale z uwagi na boską pogodę stwierdziliśmy, że wykorzystamy z wolnego czasu tyle, ile się da.
Cały czas nam chodziły po głowie, a raczej po żołądkach, naleśniki w schronisku na Szrenicy. :D
Jako, że od strony czeskiej na Szrenicę nie weszliśmy, bo dnia poprzedniego wietrzysko miało w nosie nasze plany i przegnało nas od Źródła Łaby z powrotem do Harrachova, postanowiliśmy, że zostawiamy środek lokomocji w Szklarskiej Porębie, "łoimy" czerwonym szlakiem na Szrenicę, mijając Wodospad Kamieńczyka (niestety tym razem nie zeszliśmy do wąwozu), szamamy najukochańsze na świecie naleśniki z jagodami i serem i udajemy się w dół szlakiem zielonym wiodącym koło Schroniska pod Łabskim Szczytem.
Kto dojrzy Schronisko pod Łabskim? ;)
Przy schronisku wchodzimy na szlak niebieski, który prowadził nas aż do Wodospadu Szklarki.
Kto był, ten wie, że Wodospadu Szklarki nie sposób pomylić z żadnym innym, a to za sprawą charakterystycznej formy, jaką spływa kaskada wody. Wodospad usytuowany jest wśród drzew, których zieleń w porze wiosennej i letniej pięknie kontrastuje ze spienioną, wodną kipielą.
Wodospad Szklarki
Warto tam zajść choćby dla ochłody w gorące dni. Polecam zjawić się tam wcześnie rano lub późnym popołudniem, aby uniknąć tłumów. Wodospad, z uwagi na łatwy do niego dostęp, jest idealnym celem wycieczek szkolnych i kolonii. Nam się udało posiedzieć chwilę, a przy wyjściu/wejściu z/do parku mijaliśmy przybyłe właśnie dwie zorganizowane grupy wycieczkowiczów.
Tym samym przy wodospadzie zakończyliśmy nasz kwietniówkowy wypad i ruszyliśmy zielonym szlakiem w stronę Szklarskiej Poręby, gdzie czekał na nas samochodzik.
Normalnie, w tym miejscu powinnam napisać, że wypad udał się w 100%. Tym razem jednak nie było do końca tak różowo. Mało tego, następstwa tegoż wypadu dokuczały mi przez kolejnych 5 dni.
Już rano zauważyłam, że mam spuchnięty środek czoła. Kurde! Pewnie mnie coś użarło, jak spałam. - Pomyślałam tak, bo to, że mnie różnej maści żyjątka lubią podjadać w czasie wycieczek, nie było niczym nowym.
Niestety, jak się później okazało, nic mnie nie użarło. Opuchlizna nie ustępowała. Mało tego, zaczęła przemieszczać się od czoła w dół, osiadając na powiekach, wokół nosa, na policzkach. Wyglądałam, jak krzyżówka Quasimodo z fest obitym bokserem po przegranej walce. Oczy zapuchnięte tak, że ledwo je otwierałam następnego dnia.
Wizyta u lekarza i diagnoza: "Dostała Pani uczulenia na słońce". Doznałam szoku. :/ Nie dość, że jestem alergikiem od 6 oku życia, to jeszcze teraz mi się fotoalergia przyplątała. To nie fair! Dodam, że zawsze stosuję kremy z najwyższym filtrem, smaruję facjatę kilkukrotnie w trakcie łażenia po górach, to nie była przecież pierwsza wycieczka. Mało tego, nie było to łazęgowanie na dużych wysokościach, gdzie promienie słoneczne silniej oddziałują. W Tatrach, Alpach nic mi nie dolegało, a tu w Karkonoszach, w których byliśmy po raz n-ty, nastąpił kryzys. Widocznie organizm się na mnie obraził - goopi! Ale nie ma to tamto, od gór mnie wołami nie odciągną, choćbym miała sobie na głowę założyć worek :D
Dzień trzeci należałoby określić wielkim dniem powrotu do czekających obowiązków, ale z uwagi na boską pogodę stwierdziliśmy, że wykorzysta...
Pora na obiecaną, krótką relację z zapowiedzianego, kwietniówkowego dreptania po czeskiej stronie Karkonoszy. Wypad należy zaliczyć do udanych.
Miejscówka nam podpasowała, a dzięki zakupom grupowym, kosztowała niewiele (tak, tak - lubimy to!). Dostęp na miejscu do restauracyjnego baru pozwalał na raczenie się złocistym napojem Bogów po kolacji, co po zejściu ze szlaku było niczym masaż dla zmęczonego ciała.
Pogoda dopisała. Mogę w sumie stwierdzić, że pogodę "lekko" poniosło. Był ostatni weekend kwietnia, a temperatura iście wakacyjna, co stanowiło super kontrast do zalegających warstw śniegu. Tak, tak, śniegu. I nie było go wcale mało :D
Przed wdrapywaniem się na mamutka :)
We Wrocławiu już wczesnym rankiem dało się odczuć, że słońce nie zamierza się obijać. Do Harrachova dojechaliśmy około godziny 9 rano. Autko rozpoczęło swój weekend na parkingu pod nasza miejscówą. My (sztuk 4) zabraliśmy plecaki z wodą, kanapkami i moimi ukochanymi batonikami :D i ruszyliśmy na szlak. Szkoda było tracić czas na meldunek. Zrobiliśmy to po powrocie ;)
Z Harrachova, spod hoteliku Duha (tęcza) ruszyliśmy na szlak zielony aby dojść na Czarcią Górę (Čertova Hora).
Górka ma 1021 m n.p.m, po drodze minęliśmy znak rozpoznawczy Harrachova - mamucią skocznię narciarską - tą samą, na której sobie "fruwał" nasz Adaś Małysz :) Oczywiście wdrapaliśmy się schodkami na górę. Nogi bardziej bolały od wchodzenia po skoczniowych schodkach, niż po całej weekendowej wyprawie :D Wejście się opłacało, bo widok z góry na całą okolicę Harrachova jest naprawdę imponujący. Ponieważ schody nas zmęczyły, potrzebowaliśmy małego zastrzyku energii. - Niech żyją batoniki i czekolada, które w połączeniu z konserwą stanowiły idealny dopalacz.
Na środku nartostrady na Czarciej Górze
Chyba nigdy się nie przyzwyczaję do tych oznaczeń. Zdecydowanie bardziej mi odpowiadają nasze informację na temat czasów przejść.
Na Czarciej Górze
Čertova Hora - przed sezonem wszystko pozamykane
Ruszyliśmy dalej, w słońcu i w śniegu, który w niektórych momentach powodował zapadanie się po kolana. I like it! Zielony szlak prowadzi przez las, więc siłą rzeczy śnieg miał dogodne warunki, by sobie pozalegać dłużej. Tym też właśnie szlakiem dotarliśmy do miasta Rokytnice nas Jizerou. Po wyjściu z chłodnego i przyjemnego lasu uderzył nas słoneczny gorąc.
Widok z Czarciej Góry
Punkt widokowy na Czarciej Górze
Weszliśmy na szlak żółty, aby dojść do szlaku czerwonego , który wiódł przez Sachrův Hřeben. Stamtąd udaliśmy się na punkt widokowy Stráž 782 m n.p.m. 
Stráž 782 m n.p.m.
Bez obaw - zdecydowaliśmy się na jeden kierunek :D
Krajobraz zdecydowanie inny, niż po naszej stronie Karkonoszy. Warto jednak było się wybrać na drugą stronę. Pomimo, że wysokości nie są znaczne w tym rejonie, to jednak odczuliśmy całą trasę. Trochę kilometrów w nogi weszło, a całe przejście z małymi postojami na jedzonko zajęło nam około 9 godzin.
Pora na obiecaną, krótką relację z zapowiedzianego, kwietniówkowego dreptania po czeskiej stronie Karkonoszy. Wypad należy zaliczyć do udan...
Dzisiaj wiosna udowadnia, że uparta z niej bestyjka i, pomimo niedawnego odwrotu i znacznego ochłodzenia, możemy już cieszyć się w ciągu dnia przyzwoitą dawką promieni słonecznych. Ranki jednak, mimo że pogodne, są jeszcze dość chłodne, a dzisiaj nawet poranny, przymrozkowy szron postanowił o sobie przypomnieć.
Tak patrząc na świeże listki i pąki "otulone" podmuchem zimy, wróciłam myślami do tego, co mi się tak bardzo w mroźnej aurze podoba. Za każdym razem dostaję ślinotoku, gdy dane mi jest podziwianie szadzi na drzewach, lodowych form powstałych na skutek wiatru. O ile zimowy wiatr, wilgoć i mgła w mieście nie sprawiają frajdy, a wręcz utrudniają życie, o tyle poza miastem, na otwartych przestrzeniach, można cieszyć oko osobliwymi rzeźbami.
Wyrzeźbione wiatrem na Szrenicy
I nikt mi nie powie, że skały w górach zawsze wyglądają tak samo ;)
Szlak w biegnący w stronę Przełęczy Karkonoskiej
Karkonoskie Świnki w zimowej szacie
Czerwony kolor przy takiej pogodzie - bardzo pożądany ;)
Gdzieś tam w dole majaczy zapewne Marysin
Na szlaku - gdzieś pomiędzy Przełęczą Karkonoską a Słonecznikiem
Jak widać na powyższych zdjęciach, nie mogliśmy powiedzieć o pogodzie, że nas rozpieszczała. Mroźny wiatr smagał po twarzy, co chwilę prósząc zmrożonymi drobinkami śniegu. Mimo tego, artyzm natury wynagrodził te pogodowe niedogodności. :)
Dzisiaj wiosna udowadnia, że uparta z niej bestyjka i, pomimo niedawnego odwrotu i znacznego ochłodzenia, możemy już cieszyć się w ciągu dn...
Przełęcz Karkonoska
Przełęcz Karkonoska znajduje się w masywie Głównego Śląskiego Grzbietu, na wysokości 1198 m n.p.m. Mimo, że na Przełęcz prowadzą liczne szlaki, to jest tam o wiele spokojniej niż np. w bezpośrednim rejonie Śnieżki. Turystów jest mniej, gdyż dojście zabiera troszkę więcej czasu i trzeba liczyć się z tym, że nie damy rady wrócić na dół tego samego dnia. Dlatego też Przełęcz Karkonoska to doskonały punkt przejściowy w trakcie kilkudniowej wędrówki. Po polskiej i czeskiej stronie granicy można przenocować w schroniskach.
Działające tam polskie Schronisko PTTK "Odrodzenie" oferuje dużo miejsc noclegowych, jak również ciepłe posiłki.
Warto nadmienić, że od kilku lat schronisko ma nowych właścicieli, którzy przyczyniają się do odbudowy schroniska i starają się zapewniać turystom coraz to lepsze warunki pobytu.
Widok ze schroniska Odrodzenie
Oprócz noclegu w Odrodzeniu możemy skorzystać z gościny naszych sąsiadów. W bliskiej odległości, praktycznie przy samej Przełęczy, znajdują się schroniska: Špindlerova Bouda, Lužická Bouda, Erlebachova Boda .
Godne uwagi jest również to, że od strony Czech można dojechać busem praktycznie pod samo schronisko. Autobusy dojeżdżają na samą przełęcz. Jest to więc możliwość dla osób, które nie są w stanie pokonać odległości o własnych siłach, a chciałyby poczuć smak górskiego powietrza.
A jak dotrzeć do schroniska? Tak jak wspominałam, prowadzi doń wiele szlaków pieszych.
Z uwagi na fakt, iż Przełęcz Karkonoską przecina szlak czerwony, możemy kontynuować wędrówkę opisaną w poprzedniej notce i dotrzeć do Schroniska Odrodzenie spod Śnieżki, czyli ze schroniska Śląski Dom. Takie przejście zajmuje około 2 godzin. Warto jednak po drodze robić krótkie postoje, aby się posilić, czy po prostu rozejrzeć. Porównać informacje zawarte na mapie z tym co nas faktycznie otacza. W końcu jesteśmy na wycieczce, a nie biegniemy maratonu ;) Niebieskim szlakiem dotrzemy na Przełęcz z Przesieki. Samo przejście zajmuje około 2 godzin i 30 minut. Po drodze mijamy grupy skalne: Niedźwiadki, Nad Przesieką, Wiaterna. Od strony Czech do schroniska Odrodzenie dostaniemy się szlakami: żółtym i zielonym, które prowadzą ze znanej turystycznej miejscowości Špindlerův Mlýn. Szlak żółty poprowadzi nas obok czeskiego schroniska U Bileho Labe, a czas przejścia to około 2 godziny i 15 minut. Szlak zielony natomiast prowadzi w dużej mierze po trasie narciarskiej (należy dodać, że w tamtej okolicy jest dużo tras do uprawiania narciarstwa biegowego), a jego przejście zajmie nam 2 godziny.
Wokół Spindlerovego Mlyna jest wiele szlaków pieszych. Warto więc wcześniej zapoznać się z mapą i zdecydować, gdzie jeszcze można się udać.
Przełęcz Karkonoska Przełęcz Karkonoska znajduje się w masywie Głównego Śląskiego Grzbietu , na wysokości 1198 m n.p.m . Mimo, że n...
