Lubimy wracać do czasów dzieciństwa, czy nastoletniej młodości, kiedy głównie beztroska kształtowała każdy dzień, a wszystko, co było ponad...
Piękna nasza Polska cała. Bez dwóch zdań. Można ubóstwiać nasze góry, z lubością spędzać czas nad morzem, żeglować, poznając Mazury, organizować spływy kajakowe, czy odkrywać mniej lub bardziej znane zaułki miast i miasteczek. Dla każdego coś miłego. Do wyboru, do koloru, w zależności od upodobań i nastroju. Żyć nie umierać.
Jeśli jednak ruszasz się z domu nie tylko do wielkiego dzwonu, a poznawanie nowych miejsc sprawia Ci po prostu frajdę, w pewnym momencie zaczynasz odczuwać chęć odkrycia nowych rzeczy i regionów poza naszymi granicami. Wszak nie tylko polskimi krajobrazami i smakami człowiek żyje. A że zagranica w dodatku ma do zaoferowania wiele, żal by było z tego nie korzystać.
Cóż z tego, że brak znajomości języka obcego może stanowić pewną trudność. Nie warto siedzieć wyłącznie na swoim własnym podwórku tylko dlatego, że gdzieś indziej mówi się inaczej.
Młodsi są niejako na nieco lepszej pozycji niż starsi, bo mniej lub bardziej, a już na pewno w wersji Kali kochać, Kali chcieć, dogadają się z rówieśnikami w języku angielskim. U naszych wschodnich i południowych sąsiadów raczej spokojnie wystarczy mieszanka polskiego i miejscowych słów przyswojonych z rozmówek. Sprawa nieco się komplikuje, jeśli najdzie nas ochota wybyć naprawdę daleko, w rejony egzotyczne, gdzie my sami będziemy atrakcją dla tubylców.
Oczywiście możemy trafić tak, że nasze filologiczne umiejętności będziemy sobie mogli o kant tyłka strzaskać. W takiej sytuacji trzeba sięgnąć po bardziej kombinacyjny oręż komunikacyjny, który musi zadziałać, jeśli nie chcemy być chociażby głodni, czy zostać na jakimś zadupi w środku nocy.
Siła gestów i mowy ciała
Kiedy już wyczerpiesz wszelkie możliwości, polegające na powolnym i wyraźnym artykułowaniu wszystkich możliwych kombinacji znanych Ci słów, nie pozostaje Ci nic innego, jak polegać na mowie ciała. Czasem zwykły uśmiech, czy pokazanie czynności lub rzeczy niczym w kalamburach rozwiąże problem, a już na pewno rozładuje atmosferę.
Pismo obrazkowe
I nie mam tutaj na myśli eksplorowania egipskich piramid i ichniejszych hieroglifów. Chodzi raczej wszelkiej maści rysunki. Wiesz, jeśli nie jesteś Picassem, to poćwicz przed wyjazdem. A nóż się przyda. No i koniecznie miej ze sobą coś do pisania. Chyba, że wolisz kreślić swoje dzieła na pisaku (Gorzej jeśli przyjdzie Ci "walczyć" na betonie. Wtedy patykiem nie podziałasz). Grunt, żebyś potrafił narysować ogólnie o co Ci chodzi. Przypomnij sobie na tę okoliczność podręcznikowe komiksy, czy grafiki, skup się na piktogramach i... własnej wyobraźni. Źle nie będzie. Co najwyżej wesoło.
Pamiętaj, że jakby nie było, to sobie poradzisz, choćby Ci miały bicki urosnąć od gorliwego machania rękami, celem wygestykulowania tego, co masz na myśli. Olej język i zostań komunikacyjnym ninja.
Kiedy już wyczerpiesz wszelkie możliwości, polegające na powolnym i wyraźnym artykułowaniu wszystkich możliwych kombinacji znanych Ci słów, nie pozostaje Ci nic innego, jak polegać na mowie ciała. Czasem zwykły uśmiech, czy pokazanie czynności lub rzeczy niczym w kalamburach rozwiąże problem, a już na pewno rozładuje atmosferę.
Pismo obrazkowe
I nie mam tutaj na myśli eksplorowania egipskich piramid i ichniejszych hieroglifów. Chodzi raczej wszelkiej maści rysunki. Wiesz, jeśli nie jesteś Picassem, to poćwicz przed wyjazdem. A nóż się przyda. No i koniecznie miej ze sobą coś do pisania. Chyba, że wolisz kreślić swoje dzieła na pisaku (Gorzej jeśli przyjdzie Ci "walczyć" na betonie. Wtedy patykiem nie podziałasz). Grunt, żebyś potrafił narysować ogólnie o co Ci chodzi. Przypomnij sobie na tę okoliczność podręcznikowe komiksy, czy grafiki, skup się na piktogramach i... własnej wyobraźni. Źle nie będzie. Co najwyżej wesoło.
Pamiętaj, że jakby nie było, to sobie poradzisz, choćby Ci miały bicki urosnąć od gorliwego machania rękami, celem wygestykulowania tego, co masz na myśli. Olej język i zostań komunikacyjnym ninja.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, Alexas_Fotos
Piękna nasza Polska cała. Bez dwóch zdań. Można ubóstwiać nasze góry , z lubością spędzać czas nad morzem , żeglować, poznając Mazury, ...
Wcześniej, czy później uzależniony od czegoś będzie każdy z nas. Tak już skonstruowano ten świat, by nęcił wszystkim, co ma. Jednych pochłoną tytoniowe opary, inni zatopią się w kofeinowej ekstazie. Znajdą się też tacy, którzy złożą swój żywot w ręce sacharozy, oddając cześć nutelli i innym czekoladkom. Wśród nich będą też ci z uzależnieniem bonusowym. Rodzajem fanatyzmu, który będzie pchać naprzód, w kierunku poznawania i smakowania tego, co nowe. Uzależnienie od podróży - mówi Wam to coś? Jestem przekonana, że tak.
Obecnie mamy multum możliwości. Dzięki siatkom połączeń lotniczych i mnogości ofert noclegowych możemy łączyć, kombinować i wybierać to, co nam najbardziej odpowiada, a potem tylko się spakować i ruszać na spotkanie przygodzie.
Oczywiście nie jest tak, że pewnego dnia budzimy się z turystycznym uzależnieniem, które każe nam gnać do przodu. Nie, zwykle początki są niewinne. Ot, jakiś jednodniowy lub weekendowy wypad w ramach odskoczni od codzienności. A później? Później szukasz pretekstu, by znów się gdzieś wyrwać. Nieważne na jak długo.
Nieustannie myślisz o kolejnym wyjeździe. Jeszcze zanim wrócisz, masz pomysłów na 10 wyjazdów do przodu i zastanawiasz się, czy Twoje mapy, które z namaszczeniem składujesz w szufladzie obejmują ten obszar, o którym myślisz. Następnie godzinami przeglądasz internety w poszukiwaniu kolejnych podróżniczych inspiracji, a w przypływie dzikiej tęsknoty oglądasz kanały podróżnicze i ślinisz się do zdjęć miejsc przecudnej urody.
Każdy kolejny wypad ekscytuje Cię bardziej niż cokolwiek innego. Reszta staje się nieważna. No bo czym się martwić, skoro zaczynasz specjalizować się w sztuce przetrwania, a moment pakowania jest dowodem na to, że w tej turystycznej materii osiągnąłeś level master.
Twoja chęć poznawania uodparnia Cię na wszelkie niewygody. Byle dotrzeć do obranego celu. A spać potrafisz już wszędzie i w każdej pozycji. Mimo tej napędzającej ekscytacji towarzyszy Ci strach, że nie starczy Ci czasu na wszystko, bo lista miejsc, które chcesz odwiedzić niebezpiecznie się wydłuża.
Każdy aspekt życia jest dla Ciebie ekscytującą eskapadą. Nawet w codziennej miejskiej podróży tramwajem doszukujesz się niezapomnianych doznań, mimo że najczęściej są to opary, jakimi potraktuje Cię żulik o poranku. Nierażony tym faktem, po powrocie do domu rzucasz się do kalendarza i ogarniasz terminy urlopowe, święta i długie weekendy, rysując w głowie kolejne plany wyjazdowe.
To ta pozytywna strona uzależnienia, przepełniona euforią, ekscytacją i turystycznym spełnieniem, ale bywa i tak, że powrót nie powoduje tylko chwilowego smutku. Kiedy koniec wojaży wywołuje mocne przygnębienie przestaje być różowo, a syndrom odstawienia eksperci porównują do narkotykowego zjazdu, a sam podróżnik nie potrafi się odnaleźć w codziennej rzeczywistości. Dlatego też również w turystyczno podróżniczej materii pożądany jest umiar i zachowanie równowagi pomiędzy spełnieniem w pasji, a codziennością, by samo planowanie i podróże mogły smakować i nie powodowały duchowych niestrawności.
Wcześniej, czy później uzależniony od czegoś będzie każdy z nas. Tak już skonstruowano ten świat, by nęcił wszystkim, co ma. Jednych poc...
Zakładam, że po ostatnich łódzkich spacerach trochę bolą Was kończyny, a w dodatku potrzebujecie wytchnienia od poważniejszych tematów zdrowotnych, z wzywaniem do badań na czele. Jest więc idealna okazja ku temu, by dopisać drugą część 50 faktów o mnie, a że od poprzednich wynurzeń minęło ponad dwa miesiące, wypadałoby to w końcu skończyć, żeby nie było, że nie odróżniam 25 od 50. Gotowi na dalsze skracania dystansu? No to jedziemy...
26. Uwielbiam zdjęcia. Oglądać, co oczywiste. Szczególnie takie, które powodują u mnie chroniczny ślinotok. Robić też. Jak już dorwę aparat to pstrykam, jak Japończyk, mimo że nie do końca mi to wychodzi. Ale... dojdę do takiej perfekcji, że to moje foty będą powodować ślinotok i wielokrotne orgazmy wzrokowe u innych. #takaskromna
27. Uwielbiam abstrakcyjny i sytuacyjny humor.
28. Nigdy nie zaprzyjaźniłam się z makijażem i do tej pory nie potrafię sobie porządnie zaszpachlować facjaty.
29. Jeśli jesteśmy przy przygodach urodowych, to muszę nadmienić, że odkąd pofarbowałąm czuprynę w liceum, nie wróciłam do naturalnego koloru. A z palety odcieni dominowały czerwienie - nawet takie oczobijne, fiolety, był nawet epizod z niebieskim i granatem, a obecnie od długiego czasu przewijają się odcienie rudości. Skorom mała, wredna, to i ruda być powinnam.
30. W ogólniaku byłam na profilu biologiczno-chemicznym, poszłam na germanistykę, a teraz robię w księgowości. Nie ma to jak dobrze zamiksować.
31. W normalny dzień nie potrafię wstać po pierwszym sygnale budzika i obowiązkowo zarzucam drzemkę, albo dwie. Za to, gdy mam obudzić się na wyjazd, to wyskakuję z wyrka bez mrugnięcia okiem.
32. Lubię sprzątać i odkurzać #perfekcyjnapanidomu, ale prasowanie to dla mnie największa kara. Chwała więc temu, kto wymyślił niegniotące się materiały.
33. Książki kocham - czytać, kupować, posiadać, wąchać. Czy to już książkofilia?
34. Gdy jadę gdzieś sama, muszę mieć pewność, że znam trasę i nie będę zmuszona do tego, by pytać kogoś o wskazanie drogi. Dlatego odpowiednio wcześniej studiuję mapę, sprawdzam możliwości dojazdu, etc. Za to, gdy jadę z kimś, potrafię totalnie się wyłączyć i nie ogarnąć, gdzie jestem.
35. Wygrałam z alergią na pomidory, nabiał i truskawki. Nie było łatwo. W tamtym okresie wciągałam zielone ogórki, które teraz jem sporadycznie, bo mi obrzydły. Na szczęście wspomniana alergia pokarmowa odpuściła.
36. Jak byłam mała oddawałam się niecodziennym zajęciom podwórkowym - pasjami wykopywałam spod trawy dżdżownice i... wiązałam je na supełki.
37. Nigdy sobie nic nie złamałam (nie licząc paznokci), co, biorąc pod uwagę moją łamagowatość, jest sporym osiągnięciem. Za to bardzo często skręcam staw skokowy.
38. Gdy się zdenerwuję, nie potrafię się poprawnie wysłowić. Zaczynam gadać szybko, gubię wyrazy i się jąkam. Jeśli ktoś mnie wtedy rozumie, to brawa dla niego.
39. Jako dziecko zawsze bałam się zastrzyków. Raz nawet na pogotowiu uciekłam z gabinetu z opuszczonymi gatkami i krzyczałam, że wrócę tylko wtedy, jak mi zrobią zastrzyk strzykawką bez igły.
40. Nie wierzę w zabobony i zwykle śmieję się z przesądów, wszystkie traktując z przymrużeniem oka. Próżno więc oczekiwać, że będę w dzikości poszukiwać guzika, gdy spotkam kominiarza, lub wracać do domu, gdy czarny kot przebiegnie mi drogę.
41. Nie potrafię oglądać horrorów. Z resztą, co to za frajda siedzieć cały czas pod kocem i łypać tylko jednym okiem, a potem bać się iść w nocy na siku w obawie, że coś wyjdzie do mnie z kibla.
42. Pomijając czekoladę, mogłabym na okrągło jeść dania z makaronem. Nieważne jakie, zapiekanki, spaghetti, jak bym się postarała, to bym i kanapkę z makaronem wciągnęła.
43. Przepadam za ostrymi potrawami. Dużo przypraw, papryczek, czosnku i innego pieprzu. Ma zdzierać papę z dachu.
44. Mam uczulenie na jad os, pewnie też szerszeni, choć na szczęście z tymi większymi nie miałam jeszcze "przyjemności".
45. Kocham kokos, marcepan, żelki Haribo i mleko w tubce.
46. Jeśli oglądam seriale, to hurtowo. Potrafię wciągnąć cały sezon na raz, ewentualnie rozłożyć to na dwie sesje, jeśli odcinków jest więcej.
47. Nie lubię oglądać filmów w 3D - mimo, że mi się podoba ten efekt - bo bolą mnie oczy od tych śmiesznych okularów.
48. Jedząc, najlepsze zostawiam na koniec. Najpierw więc wciągnę ryżyk, kaszę, tudzież ziemniaki, a potem z lubością wgryzę się w kotleta. Tę samą zasadę stosuję podczas konsumowania przekładanych i warstwowych ciast - najpierw zjadam suche ciasto, potem wylizuję krem, a na koniec zostawiam owoce/galaretkę.
49. Nienawidzę rozmawiać przez telefon. Wyjątkowo mnie to stresuje, a to przekłada się na to, że zapominam, co chciałam powiedzieć.
50. Mimo, że mój wyraz twarzy zwykle mówi: "Bez kija nie podchodź", to nie znoszę być poważna i wolę pierniczyć głupoty.
Na tym zakończę mój delikatny ekshibicjonizm. Nie powiem, nie było łatwo urodzić te kolejne fakty. Prawdą jest, że o sobie najciężej opowiadać. Nie wykluczam jednak spisania kolejnych informacji o mej osobie. Jeśli tylko jakieś konkrety będą mi się pałętać po łepetynie, będę je skrzętnie notować, coby Wam je tu kiedyś przedstawić w bonusie. A tymczasem możecie ujawnić, kto z Was czuje się moją faktowo-bratnią duszą.
Zakładam, że po ostatnich łódzkich spacerach trochę bolą Was kończyny, a w dodatku potrzebujecie wytchnienia od poważniejszych tematów ...
Z początkiem tego roku zrodziła mi się w mózgownicy myśl, która zaowocowała chęcią bliższego poznania się z Wami i Waszą opinią o blogu. Na tych podwalinach powstała Życiowa Ankieta (jeśli jeszcze nie wypełniłeś/-aś - zapraszam), gdzie całkiem tłumnie odpowiadacie na postawione pytania. Fajnie, bo dzięki Wam będzie tu jeszcze lepiej.
Żeby nie było, że tylko Was stawiam w krzyżowym ogniu pytań, postanowiłam odkryć przed Wami trochę faktów o mojej osobie, cobyście mogli je sobie zestawić z moją facjatą, która się na blogu przewija. Jestem ciekawa, czy owe fakty odpowiadają Waszym wyobrażeniom. Nie ma w nich chronologii, czy określonego porządku, a kolejność jest zupełnie przypadkowa. Jedziemy...
1. Urodziłam się 28. grudnia, jestem więc zodiakalnym koziorożcem, co wyjaśnia moją, czasami wręcz chorobliwą, upartość.
2. Przyszłam na świat w latach osiemdziesiątych (tak, wieki temu, kiedy po ulicach biegały mamuty). Jestem więc z tych, którzy wyjadali palcami Vibowit, jedli na sucho śmietankę do kawy i oranżadki w proszku.
3. Doskonale pamiętam czasy bez internetu, kiedy to największą rozrywką - zamiast komputerów, konsoli, gier RPG i Facebook'a - była podwórkowa rywalizacja z rówieśnikami w najszybszych wspinach na płoty i drzewa oraz w drużynowym napieprzaniu patykami w robaki (#don't_ask) i inne znalezione paskudztwa.
4. Artystycznie jestem zupełnie niepełnosprawna, choć przez całą podstawówkę śpiewałam (biedni ci, którym przyszło tego słuchać) w zespole, chodziłam na scholę i grałam na flecie.
5. Zawsze lubiłam pisać ręcznie, co przełożyło się na listowne kontakty z ludźmi z różnych zakątków Polski i nie tylko. Do tej pory lubię wysyłać i otrzymywać analogową wersję korespondencji.
6. Mimo, że baba ze mnie, to nic co piłkarskie nie jest mi obce. Kocham BVB i zawsze pasjami oglądam mecze, ekscytując się mundialem i Ligą Mistrzów.
7. Jeśli już oglądam TV, to z uporem maniaka okupuję kanały typu Eurosport, National Geographic, czy inne Discovery. Reszta kanałów telewizyjnych mogłaby dla mnie nie istnieć.
8. Płaczę dość często, ale prawie nigdy nie potrafię podać powodu (jeśli jest inny niż przegrana BVB) moich łez. Za dzieciaka, na pytanie: 'Czemu płaczesz?', odpowiadałam: 'Bo jeszcze sobie dziś nie popłakałam'.
9. Kiedy się stresuję robi mi się bardzo zimno. Dziwne, wiem.
10. Nie cierpię upałów. Czuję się wtedy tak, jakbym się miała rozpłynąć. Zdecydowanie wolę, gdy jest zimno. To by wyjaśniało, dlaczego tak bardzo jara mnie śnieg.
11. Lubię nadmorskie klimaty, ale w górach zdecydowanie przepadłam i raczej się to nie zmieni.
12. Mimo zajarania górami, nigdy nie jeździłam na nartach, co wielu uważa za wyjątkowo osobliwe (nie wiem, nie znam się).
13. Moim rodzinnym miastem jest Wałbrzych, ale od ponad dziesięciu lat mieszkam we Wrocławiu i - mimo trudnych początków - dobrze mi tutaj.
14. Jestem starsza od męża. Wiecie, grunt to się ustawić - zakładam, że będzie mi dłużej żył i... działał. ;)
15. Zwykle niewiele się odzywam, przez co niektórzy oceniają mnie negatywnie. Nic na to nie poradzę, wolę rolę słuchaczki.
16. Źle się czuję w tłumie nieznanych ludzi. Potrzebuję wtedy zaufanej osoby, która będzie mi robiła za przewodnika.
17. Na szczycie mojej listy podróżniczych celów-marzeń są: Islandia i Norwegia. Lista miejsc niebezpiecznie się wydłuża, więc będzie trzeba wykupić u Tego na górze jakiś pakiet na przedłużenie życia.
18. Zdecydowanie wolę aktywną formę wyjazdów i zwiedzania. Leżenie plackiem przy hotelu zupełnie mnie nie kręci.
19. Mam bardzo dobrą pamięć, w szczególności do cyfr, nawet takich zestawionych ze sobą zupełnie przypadkowo. Wystarczy mi raz na nie spojrzeć, by je potem bezbłędnie recytować. Nigdy nie miałam problemów z hasłami, numerami telefonów, nip-em, peselem, etc. W pracy mówią na mnie cyborg z gatunku T-1000, choć muszę przyznać, że i mnie czasami obwody się przepalają. ;)
20. Nigdy nie lubiłam koloru różowego. W wieku przedszkolnym miałam jeden różowy, dający po oczach sweterek, który zrobiła dla mnie babcia i zawsze płakałam, gdy mi go kazali włożyć.
21. Cierpię na chorobę lokomocyjną i moja tolerancja na podróż rozbujanym autobusem to jakieś 2 godziny, potem to czysta męczarnia i modlitwa: 'Tylko nie rzygaj, tylko nie rzygaj'. O dziwo, w pociągu nic mi się nie dzieje.
22. Podstawowym powodem, dlaczego zaczęłam się uczyć języka niemieckiego, była możliwość oglądania relacji sportowych na niemieckich kanałach. Grunt to odpowiednia motywacja.
23. Dopiero od jakichś dwóch tygodni piję kawę (nie jakieś cappuccino czy latte). Wcześniej już sam zapach mnie odrzucał. Mój wcześniejszy i jedyny kontakt z kawą, to wyżeranie dziadkowi kawowych ziarenek z młynka - miałam w tedy może 4-5 lat.
24. Nie znoszę chodzić w sukienkach i ubieram je wyłącznie od wielkiego dzwonu. Ostatnio na własnym ślubie i weselu u znajomych. Pewnie, gdyby przed moim ślubem wymyślili damskie spodnie specjalnie na tę okazję, byłabym pierwszą kupującą. :D
25. W kwestiach garderoby jestem wyjątkowo niekobieca. Nigdy nie zastanawiam się nad dodatkami i ich kolorem. W nosie mam czy kolor butów pasuje mi do torebki. Priorytetem jest dla mnie wygoda i najchętniej cały czas biegałabym w adidasach lub innych trekkingach.
Ufff, zmęczyłam się. Następną porcję zaaplikuję Wam w jednym z przyszłych wpisów. A tymczasem zostawiam Wam pole do popisu, bo chętnie poznam kilka faktów o Was. Może się okaże, że mamy ze sobą coś wspólnego... Kto się do czego przyznaje?
Z początkiem tego roku zrodziła mi się w mózgownicy myśl, która zaowocowała chęcią bliższego poznania się z Wami i Waszą opinią o blogu. Na...
Znacie to? Jest wcześnie rano, najczęściej jeszcze ciemno, a z objęć kochanka imieniem Morfeusz brutalnie wyrywa Was dźwięk nastawionego minionego wieczora ustrojstwa zwanego budzikiem-terrorystą. Jeżeli należysz do niewielkiej grupy twardzieli, zrywasz się bez mrugnięcia i rzucasz się od razu w codzienny wir porannych czynności.
Śmiem jednak podejrzewać, że - podobnie, jak u mnie - pierwszą rzeczą, jaką masz ochotę popełnić wcześnie rano, to mord na budziku, a następnie na wszystkim i wszystkich, którzy Ci się przy okazji napatoczą. W najlepszym przypadku, po omacku, zawalisz jedynie stopą w próg, w drzwi lub szafkę. Jak żyć?! A żyć trzeba, więc i temu należy zaradzić, najlepiej bez uszczerbku na zdrowiu - własnym i domowników.
Gdy musiałam wstawać do szkoły (tak, w czasach prehistorycznych, gdy po ziemi biegały dinozaury i mamuty), pobudka zawsze była traumatycznym przeżyciem, niezależnie od tego, jak długo spałam. Podobnie jest teraz, gdy w ciągu tygodnia alarm budzika oznajmia, że trzeba zwlec dupę z ciepłego wyrka i kopsnąć ją do pracy. Jeśli jednak na horyzoncie majaczy jakiś wyjazd, o górach to nawet nie wspomnę, nie potrzebuję nawet budzika. Śpię na czujce, a nawet nie jestem w stanie zasnąć, a jeśli usnę, to budzę się bezproblemowo, gotowa do działania i z turbo energią. Wniosek nasuwa się jeden - gdy powód do wstawania mamy pozytywny, sama pobudka nie robi nam kuku.
Nie zawsze mamy możliwość posiłkowania się pozytywnymi powodami. Niemniej jednak, jakoś sobie trzeba radzić, więc bądź dla siebie dobry. Staramy się wykorzystywać dobę do granic możliwości, ale gdy organizm zaczyna nam dawać znaki dymne, że coś jest nie halo, warto go posłuchać, odpuścić i... porządnie się wyspać. Po czym poznać, że organizm ma dosyć? Ano po tym, że oprócz tego, że rano snujesz się, jak zombiak, to jeszcze wciągu dnia jesteś ospały i nie tykasz odpowiednio, a twoje rozkojarzenie i brak koncentracji osiągają nadir. Kawa tu sprawy nie załatwi, serio, wyśpij się.
Niby śpisz wystarczająco, a dalej masz ochotę zabijać o poranku. Musisz się bardziej dopieścić. Zakładam, że nie wykonujesz pracy na świeżym powietrzu, tylko wytrwale ćwiczysz swoje płaskodupie za biurkiem. To nie sprzyja wyspaniu, bo organizm domaga się tlenu i daje ci o tym znać. Tak, to wtedy, gdy ziewasz tak, że bez problemu połkniesz bez popity cały sprzęt, na którym w danym momencie pracujesz. Rusz się, pospaceruj, niech pikawa zacznie lepiej pompować krew. W przeciwnym razie, w celu dotlenienia się, zostanie Ci spanie na parapecie za oknem. A tego byśmy nie chcieli. Wszak zimno, pada, wilcy wyją...
A jak nic nie działa, a pozytywnych powodów do wstawania brak? Cóż, wtedy pozostaje nam do dyspozycji co najmniej podwójna drzemka w telefonie.
Śmiem jednak podejrzewać, że - podobnie, jak u mnie - pierwszą rzeczą, jaką masz ochotę popełnić wcześnie rano, to mord na budziku, a następnie na wszystkim i wszystkich, którzy Ci się przy okazji napatoczą. W najlepszym przypadku, po omacku, zawalisz jedynie stopą w próg, w drzwi lub szafkę. Jak żyć?! A żyć trzeba, więc i temu należy zaradzić, najlepiej bez uszczerbku na zdrowiu - własnym i domowników.
#Miej pozytywny powód, by wstać
Gdy musiałam wstawać do szkoły (tak, w czasach prehistorycznych, gdy po ziemi biegały dinozaury i mamuty), pobudka zawsze była traumatycznym przeżyciem, niezależnie od tego, jak długo spałam. Podobnie jest teraz, gdy w ciągu tygodnia alarm budzika oznajmia, że trzeba zwlec dupę z ciepłego wyrka i kopsnąć ją do pracy. Jeśli jednak na horyzoncie majaczy jakiś wyjazd, o górach to nawet nie wspomnę, nie potrzebuję nawet budzika. Śpię na czujce, a nawet nie jestem w stanie zasnąć, a jeśli usnę, to budzę się bezproblemowo, gotowa do działania i z turbo energią. Wniosek nasuwa się jeden - gdy powód do wstawania mamy pozytywny, sama pobudka nie robi nam kuku.
#Wysypiaj się
Nie zawsze mamy możliwość posiłkowania się pozytywnymi powodami. Niemniej jednak, jakoś sobie trzeba radzić, więc bądź dla siebie dobry. Staramy się wykorzystywać dobę do granic możliwości, ale gdy organizm zaczyna nam dawać znaki dymne, że coś jest nie halo, warto go posłuchać, odpuścić i... porządnie się wyspać. Po czym poznać, że organizm ma dosyć? Ano po tym, że oprócz tego, że rano snujesz się, jak zombiak, to jeszcze wciągu dnia jesteś ospały i nie tykasz odpowiednio, a twoje rozkojarzenie i brak koncentracji osiągają nadir. Kawa tu sprawy nie załatwi, serio, wyśpij się.
#Dotleń się
Niby śpisz wystarczająco, a dalej masz ochotę zabijać o poranku. Musisz się bardziej dopieścić. Zakładam, że nie wykonujesz pracy na świeżym powietrzu, tylko wytrwale ćwiczysz swoje płaskodupie za biurkiem. To nie sprzyja wyspaniu, bo organizm domaga się tlenu i daje ci o tym znać. Tak, to wtedy, gdy ziewasz tak, że bez problemu połkniesz bez popity cały sprzęt, na którym w danym momencie pracujesz. Rusz się, pospaceruj, niech pikawa zacznie lepiej pompować krew. W przeciwnym razie, w celu dotlenienia się, zostanie Ci spanie na parapecie za oknem. A tego byśmy nie chcieli. Wszak zimno, pada, wilcy wyją...
A jak nic nie działa, a pozytywnych powodów do wstawania brak? Cóż, wtedy pozostaje nam do dyspozycji co najmniej podwójna drzemka w telefonie.
Znacie to? Jest wcześnie rano, najczęściej jeszcze ciemno, a z objęć kochanka imieniem Morfeusz brutalnie wyrywa Was dźwięk nastawioneg...
Życie.Me ma się całkiem dobrze, ale wychodzę z założenie, że zawsze może być lepiej. Przychodzi Was tutaj coraz większa gromadka, więc korzystając z tej okazji, chciałabym Was delikatnie wykorzystać. Obiecuję, że nie będzie bolało.
Wasze odpowiedzi mogą się tylko przyczynić do tego, by Życie.Me było jeszcze lepsze i dostarczało Wam pozytywnych, wartościowych i inspirujących treści.
Ankietę wypełnisz tutaj. Zajmie Ci to dosłownie chwilę. Już teraz Ci dziękuję!
Życie.Me ma się całkiem dobrze, ale wychodzę z założenie, że zawsze może być lepiej. Przychodzi Was tutaj coraz większa gromadka, więc k...
Skoro przed kilkoma dniami strona startowa z wujkiem Google krzyczała do mnie Wszystkiego najlepszego, wydawać by się mogło, że pokuszę się o jakieś bardziej życiowe i górnolotne podsumowanie minionych miesięcy. Ale... nie chce mi się, gdyż poświąteczne trawienie wszystkich pyszności w postaci uszek, pierogów, barszczyku, serników i pierniczków zrobiło ze mnie wyjątkowego kanapo-leniwca. Wolę więc skupić się na tym, co w minionym roku na blogu piszczało i przypomnieć teksty, które cieszyły się wśród Was największą popularnością.
Zalecam Wam więc zbudowanie bazy z koca, wskoczenie w idealne zimowe papucie, zadbanie o szamanko i napitek (możecie nawet zrobić falstart i uraczyć się jakimiś bąbelkami), cobyście w czasie tej blogowej, krótkiej podróży w czasie z głodu, tudzież na suchoty nie pomarli.
Gotowi? No to jedziemy! Cała, gorąca dwudziestka pięknie się Wam kłania i zaprasza do czytania.
Jeśli jeszcze nie wiecie, to czytajcie. Ale, kiedy byście nie pojechali i tak będzie miodzio. ;)
Niereformowalność i ignorancja niektórych są czasami porażające. Cóż, grunt, żebyśmy sobie nie mieli nic do zarzucenia w tej kwestii.
Pierdyriald całkiem fajnych pytań do autorki, które mogły Wam trochę naświetlić moją osobę. :)
Plecy, mięśnie i inne członki będą cię kochać. No miłość, przyjaźń i wędrowne jednorożce.
Warto zadbać o dobrą miejscówę, coby się na dziką stonkę nie natknąć.
A ciężko zachować zdrowe zmysły w niektórych sytuacjach, ciężko.
Idźcie, wyjeżdżajcie, zwiedzajcie i nie grzeszcie
Trochę czasu minęło. Poszurałam, popełzałam, miłością jakąś szczególną nie zapałałam do tej aktywności, ale butów nie wywaliłam, więc jeszcze pełzać będę.
Zanim wyprodukowałam swój komentarz odnośnie tego cudu architektury, musiałam pozbierać paszczękę z podłogi i wepchnąć ślepia w oczodoły, które zeń wypadły na skutek turbo-zdziwienia.
Fot. architecti.cz
Jak dla mnie mundial może być co roku. Nic nie poradzę, że się tym jaram, jak dziecko pierwszym w życiu lizakiem.
Powyższą prawdę objawił mi Analytics przecudnej urody. Trochę się zdziwiłam, ale że zaskoczeń nigdy za wiele, to chętnie zapoznam się również z Waszymi typowaniami odnośnie tego, co Was w tym roku najbardziej przyciągnęło/urzekło/zaskoczyło na mym blogowym dziecięciu Życie Me
Wrzucajcie swoje typy, które teksty, tudzież relacje zasłużyły według Was na podium.
Skoro przed kilkoma dniami strona startowa z wujkiem Google krzyczała do mnie Wszystkiego najlepszego , wydawać by się mogło, że pokuszę si...
Święta, święta i... po świętach. Czas minął, jak zwykle na turbo-dopalaczu i nikt nie wie, jakim cudem, akurat w te trzy dni przyspieszył bardziej niż zwykle. Aż dziw bierze, że się Gwiazdor, Gwiazdka, Mikołaj, czy inny Jezusek z prezentami wyrobili, mimo że czasówki takie wyśrubowane.
Zostajemy z zapasem żarcia na najbliższe dwa tygodnie, spowolnionym trawieniem, posturą ála Garfield i sernikiem, makowcem oraz pierniczkami, które za nic nie chciały pójść w cycki. Dodatkowo, do poświątecznych pozostałości należą wspomniane wyżej góry podarków, które, mimo szczerych chęci Mikołajów, nie zawsze są trafione, a samemu obdarowanemu nieszczęśnikowi już w trakcie odpakowywanie prezentów mina wydłuża się niczym u srającego kota na puszczy. Na ten moment ekscytacja i radocha idą się paść.
Cóż, bywa. Okazuje się, że Mikołaj też człowiek i najzwyczajniej w świecie czasami nie ogarnia tej prezentowej kuwety.
Mam nadzieję, że u Was Gwiazdki był tak rozgarnięte, jak mój prywatny Mikołaj <jupijajej> oraz zastępy elfów i nie należycie do grona niezadowolonych. Jeśli jednak trafi tu przypadkiem jakaś zbłąkana duszyczka z poświątecznym nieszczęściem na twarzy i niechcianym upominkiem w łapkach, spieszę zasugerować, co począć (poza potomkiem afkors ;)).
#1 Sprzedaj
O tym, że portale aukcyjne maści wszelkiej to dobro naszych czasów, nie trzeba nikogo przekonywać. Nie dziwi też, że w okresie około świątecznym przeżywają oblężenie. Najpierw jest szał zakupów, potem szał sprzedażowej, poświątecznej utylizacji niechcianych koszmarków. Nie chowaj do szafy skoro na sprzedaży możesz zyskać trochę monet, które wykorzystasz z przyjemnością na coś, co ci sprawi frajdę.
#2 Wymień się
To, że nie lubisz się bawić w super sprzedawcę, nie musi oznaczać, że masz bunkrować wszystko w przyszykowanej na tę nieszczęsną okazję szafie. Co to, to nie. Zawsze znajdą się osoby, które akurat zapałają miłością do twojego niechcianego cudu techniki, czy najnowszego krzyku, tudzież wrzasku mody. Wymień się i zrób dobrze nie tylko sobie.
#3 Podaj dalej
Sprzedaż i wymianka nie dały oczekiwanych rezultatów i koszmarek nadal straszy cię po nocach?
Podaj go dalej, wszak prezenty przechodnie były, są i będą. Lepiej jednak odczekaj trochę aż pamięć o wręczonych podarkach się zatrze. Nie chcesz być chyba autorem największego kwasu roku w swoim rodzinnym gronie. Ewentualnie rób notatki, kto i co ci sprawił, żeby czasami wspomniany koszmarek nie trafił do swego prezentowego ojca, tudzież prezentowej matki. No chyba, że kogoś wyjątkowo nie trawisz, więc nie ma tu potrzeby silić się na jakieś kombinacje alpejskie. ;)
#4 Przerób
Ja osobiście mam dwie lewe ręce do wszelkich przeróbek i wyczynów pod tytułem 'zrób to sam', jestem jednak przekonana, że znajdą się wśród słabo obdarowanych tacy magicy, którzy z koszmarka zrobią jakieś fajne cudeńko, z którego będą dumni. Masz na stanie kijowy sweterek z jeszcze bardziej paskudnym motywem? Jeśli nie jest to akurat jakiś wyrób maszynowy made by małe-żółte-rączki, masz szansę na odzyskanie włóczki, którą spożytkujesz do wyższych celów. Spruj porządnie, a potem wydziergaj sobie coś, co będzie ci służyć i w czym się będziesz chciał pokazać na dzielni.
#5 Pokochaj
Nic nie podziałało? Nikt nie chciał się wymienić, ani tym bardziej dać ci za twe "cudo" milionów monet? Cóż, tak też mogło się zdarzyć. Jeśli należysz do tych sentymentalnych stworków, które mimo wszystko nie są w stanie wyrzucić bez skrupułów niechcianego podarku na śmietnik, pozostaje ci jedna rzecz - pokochać. Może nie całym sercem, ale choćby jedną kończyną, która będzie w stanie wymościć koszmarkowi przytulny i zaciszny kącik w ciemniej szafie, w którym dotrwa biedak do przyszłego roku lub innej bliższej okazji, w której będzie mógł znaleźć swój nowy i bardziej przyjazny dom.
Założyłam, że Wasi Mikołajowie i Wasze Gwiazdki się spisały, ale jeśli się pomyliłam, podzielcie się swoimi sposobami na złagodzenie żalu po koszmarkach. Ewentualnie, co było najbardziej kuriozalnym prezentem, jaki pomachał do was spod świątecznego, choinkowego drapaka.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, Daria-Yakovleva
Święta, święta i... po świętach. Czas minął, jak zwykle na turbo-dopalaczu i nikt nie wie, jakim cudem, akurat w te trzy dni przyspieszył b...
Był pieruńsko mroźny i śnieżny grudzień. Starzy górale powiadają, że na planowaną datę styczniową miało być jeszcze zimniej, więc co poniektórzy taki poświąteczny obrót spraw przyjęli być może nawet i z pewną dozą radości.
Tego dnia, we wtorek, 28 grudnia 1982, ściany wałbrzyskiej porodówki przyjęły na swe tynki dziki - jeśli wierzyć opiniom świadków - wrzask gremlina w mej szanownej osobie. Gremlina rozdartego, jak sto pięćdziesiąt, to fakt, ale czystego jak łza - o ile akurat nie był zajęty paskudzeniem w pieluchę - i gotowego na kształtowanie, formowanie i programowanie weń przyszłych zachowań i zapędów.
Właściwie to ciekawa jestem, kto był w tym wszystkim najbardziej aktywny. Jakoś nikt się otwarcie przyznać nie chce. Czyżby więc wgrane oprogramowanie okazało się być nie takie, jak zapewniał producent? - Cóż, bywa. 
Jakby jednak nie było, poznawanie otaczającego świata okazało się być zajęciem arcyciekawym, co poskutkowało - oprócz prób wtykania sobie w otwory nosowe, uszne i gębowe różnych przedmiotów - rozwinięciem zainteresowań, które zmieniały się, jak w kalejdoskopie.
Jakby jednak nie było, poznawanie otaczającego świata okazało się być zajęciem arcyciekawym, co poskutkowało - oprócz prób wtykania sobie w otwory nosowe, uszne i gębowe różnych przedmiotów - rozwinięciem zainteresowań, które zmieniały się, jak w kalejdoskopie.
Mimo że za czasów bycia mikro-gremlino-dziecięciem owe zainteresowania nie były jakieś szczególne - wszak darcie paszczęki, gardzenie cycem na rzecz butli i napełnianie pieluch zapachami dnia to nic porywającego - dało się już zauważyć pierwsze górskie zapędy. W końcu, żeby uciekać z łóżeczka, trzeba było mieć opanowane różne triki alpinistyczne.
Gdy minął okres sraj-pieluchy i nie było już z czego uciekać, moje małe nóżynki chciały mnie wszędzie nosić, więc z uporem, jak na kozę górską przystało, domagałam się u dziadka zabierania mnie ze sobą. W końcu moje wysiadywanie na zydelku w przedpokoju zostało nagrodzone i dziadek zabrał mnie na wałbrzyskie, leśne ścieżki spacerowe. Jako, że tuptanie mi nie przechodziło dostałam nawet moją prywatna ciupaskę prosto z Zakopanego, którą dzielnie targałam ze sobą na odkrywanie leśnych traktów.
Lata młodszej podstawówki upływały na odkrywaniu wątpliwych talentów, więc obowiązkowe były śpiewy i nagrywanie tych poczynań na kasety magnetofonowe. Do tego dochodziło "doskonalenie warsztatu muzycznego" w szkolnym zespole, które ostatecznie skończyło się na jednym z występów. Jeśli dodać do tego taneczne wygibasy, mogę stwierdzić zdecydowanie, że obserwatorzy mieli kabaret za darmo. Z zapędów muzycznych sprawnym susem przeskoczyłam do upodobań sportowych i znowu wielu pukało się w czoło. Dlaczego? Ano dlatego, że mało kto sobie potrafił wyobrazić niewyrośniętego kurdupla biegającego z piłka do koszykówki. Jak się pewnie domyślacie, drugim Michaelem Jordanem nie zostałam.
W końcu trzeba było dorosnąć, albo przynajmniej udawać. Przyszedł czas ogólniaka, gdzie przepadłam, i to bynajmniej nie naukowo. Trafiłam na ludzi, którzy ostatecznie zaszczepili we mnie miłość do szlaków, przestrzeni, tego, co krzywe, drewniane, granitowe, strzeliste - do gór wszelkich, które chłonę niezmiennie i zarażam moim zajaraniem innych, bo to fajne, bo tak piknie jest.
Z perspektywy czasu już wiem, że równie dobrze mogłabym się od razu urodzić z czekanem w łapie, rakami na stopach i plecakiem na plecach, bo to ja, tak po prostu. Chociaż, może wtedy wszystko potoczyłoby się zupełnie inaczej? Kto to wie... Jakby jednak nie było, mogę o sobie powiedzieć, że należę do pewnego grona szczęśliwców, którzy mieli możliwość poznawania nowych rzeczy i rozwijania swoich pasji. Niestety, nie każdy dzieciak ma tak miło i łatwo.
Dlatego też Maciek z bloga Recznik.in podrzucił pomysł akcji #robilemzadzieciaka, która ma na celu wsparcie podopiecznych ośrodka Dzieło Pomocy Dzieciom w Krakowie i pomóc im w odkrywaniu pasji. TUTAJ znajdziecie wszystkie potrzebne dane, jeśli zechcecie dołożyć coś od siebie.
Podobnie, jak przy ostatniej akcji z jakami, tak i teraz włączają się w nią blogerzy. Mnie wciągnęła Agata z Qrkoko, władczyni szydełka, ja natomiast wzywam Magdę z Wiecznej Tułaczki, Gosię z Tatr dla Średnio zaawansowanych oraz Dorotę z bloga Kameralna. Standardowo na przyłączenie się do akcji macie 24 godziny, ale jeśli się nie wyrobicie, nikt Was bił ni będzie. Po prostu, czyńcie dobro i posyłajcie je dalej.
A Wy, drodzy czytelnicy, nie spoczywajcie na laurach. Komentarze są Wasze, cobyście i Wy podzieli się drogą do Waszych pasji. Niech więc piszą się historie pasji przy brzęczących dźwiękach milionów monet.
Był pieruńsko mroźny i śnieżny grudzień. Starzy górale powiadają, że na planowaną datę styczniową miało być jeszcze zimniej, więc co poniek...
Wydawać by się mogło, że dopiero nie tak dawno temu wkraczaliśmy w nowy rok 2014, snuliśmy plany i stawialiśmy sobie kolejne cele do zrealizowania. A tu nagle bang i znowu mamy grudzień, a do samych Świąt Bożego Narodzenia został tydzień. Tydzień, który jakoś trzeba przetrwać, by w ogóle móc myśleć o świętowaniu, odpoczynku i ogólnym, świątecznym resecie.
Jeśli więc i Ty odliczasz już ten przedświąteczny czas na palcach, weź głęboki oddech i skup się na tym, by minął on w miarę bezstresowo. Wszak nie o to w tym wszystkim chodzi, by się zajechać za wszelką cenę. Daj się ponieść atmosferze, tak po prostu i wypełniaj ten tydzień czynnościami ze świątecznej beczki. Jak więc wykorzystać ten przedświąteczny czas i nie zwariować? Zajmij się następującymi sprawami:
#1 Ogarnij chatę
I nie mam tutaj na myśli latania na miotle, mopie, czy innej szmacie. Choć to też się czasami przydaje. Zawsze też można poćwiczyć nowy układ taneczny z mopem w roli głównej do świątecznej playlisty. 
To ten czas, gdy w końcu możesz wyciągnąć z szafy, schowka czy piwnicy cały rok skrywanego renifera z rodziną, strój Mikołaja, błyszczące, czerwone ozdoby, stroiki i wszystkie inne gadżety, które trzymasz schowane właśnie na tę świąteczną okazję. Wyciągaj to wszystko bezkarnie - niech domowe wnętrze wygląd świątecznie.
#2 Wypieki
Przejrzyj przepisy i zastanów się nad tym, co ze słodkości będziesz chciał szamać, a będziesz tego chcieć. Nie ma innej opcji, bo dieta w święta to zbrodnia przeciwko szczęśliwej ludzkości. Nie pozwól więc na to i uracz się sernikiem, piernikiem, makowcem i wszystkim innym, co wywołuje Twój dziki ślinotok.
#3 Pierniczki
To już ostatni dzwonek na to, by rozpocząć domową, piernikową manufakturę, zdatną w odpowiednim czasie do spożycia. Wałkuj, wycinaj, ozdabiaj, piecz, a jak ci się nie chce, to zleć to komuś. Grunt, żeby potem można było z lubością zagryźć choinkę, albo odgryźć głowę bałwankowi, wyobrażając sobie, że to ten znienawidzony/ -a X. W miejsce X wstaw, co ci pasuje.
Grunt, żeby potem można było z lubością zagryźć choinkę, albo odgryźć głowę bałwankowi, wyobrażając sobie, że to ten znienawidzony/ -a X. W miejsce X wstaw, co ci pasuje.
#4 Przygotuj choinkę
Czekanie z ubieraniem choinki do samej Wigilii jest po prostu słabe, a poza tym choinkowe światełka od razu robią świąteczny klimat. Biorąc również pod uwagę tegoroczny brak śniegu, taki choinkowy blask to jedyny i oczywisty generator świątecznej atmosfery. Wyciągaj więc chojoka z szafy, albo pobaw się w drwala i idź na choinkowe łowy, będziesz mieć przedświąteczną dawkę adrenaliny. Jeśli jednak obawiasz się, że nadmiar adrenaliny zacznie wylewać ci się uszami, udaj się do najzwyklejszego marketu budowlanego - tam o tej porze roku stoją przenośne lasy choinkowe, do wyboru, do koloru.
#5 Ogarnij prezenty
To już dzwonek bardziej ostatni niż ten pierniczkowy. Jeśli z prezentami jesteś daleko w tyle, to z każdym kolejnym dniem będziesz w jeszcze większym, ciemnym lesie - bynajmniej nie choinkowym. Jeżeli więc wcześniej nie udało ci się ogarnąć tego tematu, nie zrobiłeś zakupów online, nie wkopałeś w dostawę kuriera, poczty, czy innego dostawcy, to niestety, musisz udać się osobiście na "mały" poligon prezentowo-zakupowy. No, chyba że jesteś szczególnie uzdolniony i masz potrzebne materiały, by prezenty dla bliskich wykonać metodą zrób to sam. Jeśli tak, to już ci zazdroszczę - ja, posiadająca dwie lewe, koślawe ręce.
#6 Zrób zakupy
Punkt niby oczywisty. Warto jednak dodać tutaj magiczne słowo "wcześniej". Serio, nie warto zostawiać przedświątecznych zakupów na ostatnią chwilę, bo rozsierdzony tłum prędzej wyniesie cię z koszykiem ze sklepu, niż pozwoli na zakup twojej ulubionej szyneczki, kawy, rybki, tudzież czekolady. Jeśli więc nie masz ochoty nikogo w czasie swoich zakupów mordować, z nikim walczyć o ostatni słoik śledzi w śmietanie, to już teraz zacznij się zbroić. Wszak armagedon pod postacią dwóch wolnych od handlu dni już niebezpiecznie blisko.
A tak poza tym, to czujcie klimat, cieszcie się i żyjcie swoim życiem - bez spiny - czego Wam w tym ciężkim tygodniu życzę, zachęcając jednocześnie to podzielenia się Waszymi przedświąteczno-survivalowymi pomysłami.
Wydawać by się mogło, że dopiero nie tak dawno temu wkraczaliśmy w nowy rok 2014, snuliśmy plany i stawialiśmy sobie kolejne cele do zreal...
... Gwiazdora, Dziadka Mroza, czy też innej Gwiazdki. Jak zwał, tak zwał. Prezenty przyjmuję zawsze i niezależnie od tego, kto ma podarunkowy gest, ani od tego, jak bardzo byłam grze(s)czna.
#1 Książki, przewodniki, albumy
Te papierowe, pachnące cudeńka nigdy mi się nie znudzą. Oby było porywająco, podróżniczo, ciekawie i z mnóstwem albumowych zdjęć - będę w książkowym niebie.
#2 Kindle
Wspominałam, że dobra jestem, prawda? No właśnie. Więc, mimo że ze mnie mały książkofil, to niniejszym chciałabym ulżyć moim domowym regałom, które już ledwo wytrzymują dotychczasowe obciążenie i trzeszczą żałośnie na myśl o dostawieniu kolejnych łupów - tych prezentowych i nie tylko. Mikołaju! Ratuj regał.
#3 Notatnik
Stara się robię. Zmiana kodu na 3 z przodu już za mną, więc i pamięć nie ta
- dobra, choć krótka i wybiórcza. Mikołaju, nie pozwól, by wszystkie dobre i fajowe pomysły szlag trafił po minucie od ich pojawienia się w mej łepetynie.
#4 Samsung Galaxy Note 4
To tak, jakby w natłoku pomysłów się miejsce w analogowym notatniku skończyło, a poza tym telefon też by się zdał nowy, bo już biedak ledwo zipie, a ostatnio - z rozpaczy chyba - prawie się rzucił do kałuży. To się nie godzi - Mini zdecydowanie potrzebuje nowego braciszka.
#5 Aparat
Bynajmniej nie ortodontyczny.
Odpowiedz sobie Mikołaju sam - ileż można robić zdjęcia jakości ananasa, niczym telefonem stacjonarnym? Te wszystkie górki, pagórki, widoki i zachody słońca chcą być hipnotajzing, a bez fajnego lustra (najlepiej ze statywem) ciężko. Nie chcę narażać tych piękności natury na popadnięcie w depresję z tego powodu i permanentne ukrycie się za nieprzeniknioną mgłą.Właściwie, to tę listę mogłabym jeszcze trochę wydłużyć, ale nie będę pazerna, bo jeszcze Gwiazdkę odwołają.
To jak? Da się zrobić? Zawsze możesz się, Mikołaju, wyręczyć swoimi elfami. Nie obrażę się, jeśli nie stawisz się z podarkami osobiście. A tymczasem, pobędę jeszcze trochę grzeczna, tak dla niepoznaki.
... Gwiazdora, Dziadka Mroza, czy też innej Gwiazdki. Jak zwał, tak zwał. Prezenty przyjmuję zawsze i niezależnie od tego, kto ma podarunko...
