ŻYCIE ME

...z racji nominacyjnej, potrójnej kumulacji w ramach Liebster Blog Award.

Jakby jeszcze przyświecili światłem w ślepia, można by się poczuć, jak na przesłuchaniu. Nikogo jednak nie zaciupałam sztachetą, podejrzana też nie jestem, więc rzeczone przesłuchanie możemy odłożyć na bok. Chodzi o blogową zabawę, z którą już kiedyś miałam przyjemność - w zamierzchłej przeszłości, gdy po ziemi grasowały dinozaury i mamuty, czyli plus/minus dwa lata temu. Biorąc pod uwagę moje ówczesne blogowe raczkowanie, taka nominacja została przeze mnie przyjęta, jako turbo-wyróżnienie. Potem przewinęło się jeszcze kilka(naście) przeróżnej maści łańcuszków, jednak nie wywarły one na mnie żadnego wrażenia. Teraz w sumie byłoby podobnie, bo stałam się wybitnie antyłańcuszkowa i jedyne akceptowane przeze mnie łańcuszkowe działania to te w słusznej sprawie - np. wyzwanie#10jaków.

Ale! Nigdy nie mów nigdy. Poddaję się więc ostrzałowi pytań, choćby z tego względu, że planowałam wpis, mający przytoczyć trochę faktów o mnie. Jak się jednak okazało (nie pierwszy raz zresztą), pisanie o sobie przychodzi mi niezwykle trudno, więc pomocnicze zestawy pytań będą, jak znalazł. :)

Nie będę już tutaj słowo w słowo przytaczać zasad, ale jeśli macie wyjątkowo silną potrzebę ich poznania, wpadajcie na blogi, z których przyleciały do mnie nominacje.

Dzisiejszy wieczór w ogniu pytań sponsorują: Wieczna Tułaczka Magda, Geocacherka Jola oraz Lasoa.

Jedziemy z koksem...

Pierwsza porcja pytań od Wiecznej Tułaczki:

1. Na cholerę Ci ten blog?

No jak to?! Dla fejmu, hajsu i górskiego lansiarstwa.

2. Czym są dla Ciebie zdjęcia z podróży?

Najlepszą pamiątką, która pozwala wracać do miejsc i sytuacji tyle razy, ile tylko zechcę.

3. Jaka lokalna kuchnia/ potrawa wystrzeliła Twoje kubki smakowe w kosmos?

Mój pierwszy raz z prawdziwy oscypkiem z żurawiną - Było to wieki temu, ale foodgazm zaliczony.

4. Co najczęściej przywozisz z podróży?

Zdjęcia, dużo zdjęć, żeby nie powiedzieć, że pierdyriald. Do tego jakiś kubeczek magnesik, pocztówki i alkohol na długie jesienne i zimowe wieczory.

5. W jaki sposób przygotowujesz się do podróży?

Przeczesuję czeluści internetów, obczajam zdjęcia, doznając wstępnego ślinotoku, potem się bunkruję z mapami i przewodnikami i ogarniam trasy i atrakcje, które nigdy nie chcą się mieścić w dostępnych ramach czasowych.

6. Umiesz na wyjeździe żyć bez internetu?

Nie jest to dla mnie problem. Na urlopie zwykle jestem off-line. Nigdy jeszcze nie zabrałam ze sobą laptopa. Internet w komórce tylko sporadycznie - jakoś nie lubię małych ekranów. ;)

7. Które z odwiedzonych miejsc zaskoczyło Cię najbardziej? Dlaczego?

Austriacki Tyrol, a dokładniej jego mieszkańcy za sprawą swojej otwartości. Spodziewałam się przyjaźnie nastawionych ludków, ale ich otwartość, niezależnie od wieku, była bardzo na plus.

8. Gdzie czujesz się najlepiej?

W górach i w... łóżku. :D

9. Słuchasz muzyki w podróży? Zdzierasz ulubione kawałki, odkrywasz lokalne dźwięki, masz jakąś specjalną playlistę, a może wolisz ciszę?

Jak podróżujemy autem to na przemian zarzynamy radio i przygotowane wcześniej składanki. W autobusie/pociągu raczej czytam niż słucham czegokolwiek.

10. Moje największe podróżnicze marzenie to...

Lista jest długa, ale w pierwszej trójce zdecydowanie: Islandia, Norwegia i Andy z Machu Picchu. Dam się zapakować w karton i wysłać poleconym priorytetem w w/w kierunkach.

11. Umiałabyś wyjechać bez aparatu i wrócić bez choćby jednego zdjęcia?

Nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić. No ale cóż począć, jak ze mnie taki foto-japończyk. :D

Drugie danie z pytań od Joli:

1. Twoje miejsce na ziemi

Każdy mniej lub bardziej górzysty zakątek, a jeśli mi tam ktoś postawi jakąś miłą chatkę, to już w ogóle będzie bomba.

2. Pakowanie to dla Ciebie...

Najbardziej wkurzająca czynność przedwyjazdowa. Chodzę z kąta w kąt, myślę, co zabrać, a w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że nie zabrałam szczoteczki, ręcznika, skarpetek, etc.

3. Jakie jest Twoje największe marzenie podróżnicze?

Lista jest długa, ale w pierwszej trójce zdecydowanie: Islandia, Norwegia i Andy z Machu Picchu. Dam się zapakować w karton i wysłać poleconym priorytetem w w/w kierunkach.

4. Co wolisz: znane smaki czy eksperymenty kulinarne?

Gdy jestem głodna i potrzebuję zjeść tu i teraz, to koniecznie coś, co znam i lubię. Jak mam czas mogę szukać i próbować, w razie draki zawsze można zjeść frytki.

5. Zwiedzanie czy odpoczynek - jakim typem turysty jesteś?

Zdecydowanie zwiedzanie i aktywny wypoczynek. Nie potrafię usiedzieć w jednym miejscu na wyjeździe.

6. Wymień swoje trzy cechy pomagające i trzy cechy przeszkadzające w życiu codziennym

Na plus: punktualność, rzetelność, wytrwałość Na minus: upartość, bo jak sobie coś wbiję do łba, to nie ma przebacz i ciężko mnie przekonać do zmiany nastawienia; niecierpliwość, bo najchętniej bym chciała tu i natentychmiast; małomówność, bo wielu myśli, że bez kija do mnie lepiej nie podchodzić. :D

7. W kilku zdaniach opisz swoją pasję

Na początku był chaos młodzieńczy, który gdzieś, kiedyś, w latach szkolnych, szczenięcych został delikatnie uładzony górami i tak już zostało. Góry tu, góry tam, górską pasje sobie mam. Dreptam, chodzę, planuję, mapy nieustannie studiuję. ;)

8. Blog to dla mnie...

miejsce w internetach dla fun'u, kontaktów i około górskiego uzewnętrzniania się.

9. Północ, południe, wschód czy zachód - w którą stronę świata najbardziej Cię "ciągnie"?

Północ - zdecydowanie. Bo tam chłodniej i ponoć fiordy "z ręki jedzą". ;)

10. Twoje życiowe motto

"Co cię nie zabije, to cię wzmocni."

11.Przetarte szlaki czy własne ścieżki - gdzie najczęściej można Cię spotkać?

Na przetarte szlaki zawsze lubię wracać, ale odkrywanie nowych jest jeszcze fajniejsze. A spotkać można mnie najczęściej w... pracy. :D

A pytania na deser serwuje Lasoa:

1. Jaki jest Twój życiowy sukces?

Za krótko żyję... Ten największy jest ciągle przede mną.

2. Co wzięłabyś ze sobą na bezludną wyspę? (maks. 3)

Multitoola, zapas czekolady - najlepiej jakiś odnawialny i... zapas czekolady

3. Czy udało Ci się spełnić swoje najskrytsze marzenie?

Jeszcze nie

4. Motto życiowe lub ulubiony cytat

Patrz nr 10 w odpowiedziach wyżej. :)

5. Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia?

Nie

6. Ile czasu dziennie poświęcasz na blogowanie?

Nigdy nie liczyłam. Ale jestem raczej z tych przyklejonych do laptopa. ;)

7. Co sprawia, że się uśmiechasz?

Wiele rzeczy. Ciężko wymienić jedną.

8. Co jesz na śniadanie?

Płatki z mlekiem, kanapkę, jajecznicę, omlet, albo inne dary lodówki.

9. Ulubiona potrawa?

Pierogi ruskie, obowiązkowo z cebulką. #omnomnom

10. Książka "papierowa" czy e-book na tablecie?

Zdecydowanie wersja papierowa. Najlepiej nowa, pachnąca. Można się narkotyzować świeżym drukiem, zabunkrować w koc, a wtedy żadna ciemna noc nie jest straszna.

11. Czy uważasz, że nauka języków obcych ma przyszłość?
Niby mówią, że świat przeobrazi się wcześniej lub później w globalną english-wioskę, ale to nie przeszkadza temu, by liznąć też innych języków. Nigdy nie wiadomo, jaki i gdzie się nam przydadzą. A biorąc pod uwagę chociażby geopolityczne położenie naszego kraju, to warto władać którymś z języków sąsiadów.

No i żeby nie było, czas na serię pytań od Życia:

1. Co sprawia, że czujesz się spełniona/ -y?
2. Co jest Twoją największą wadą, a co zaletą? W czym Ci to pomaga/ przeszkadza?
3. Jak sobie radzisz z pleniącą się głupotą wokół nas?
4. Co Cię najbardziej irytuje u innych?
5. Jakimi zasadami kierujesz się w życiu?
6. Jaki jest Twój idealny sposób na spędzenie wolnego czasu?
7. Jeśli teraz miał(a)byś wybrać miejsce zamieszkania, gdzie by to było?
8. W jaki sposób lubisz się relaksować?
9. Jakie cechy powinien mieć idealny kompan w podróży?
10. Co robisz, gdy nie możesz zasnąć?
11. Kto wymyślił, że ta cała zabawa ma się składać z 11 pytań?

A teraz trochę zepsuję zabawę i nie będę uskuteczniać imiennych nominacji, bo mam lenia i nie chce mi się wybierać blogów, bo moja lista czytelnicza się "delikatnie" rozrosła. :D W związku z tym czujcie się nominowani wszyscy - a co! Odpowiedzi popełniajcie w komentarzach pod tym wpisem, lub u siebie na blogach. Wasze odpowiedzi - Wasz wybór. :)

P.S. Jakby komentarze się nie ładowały, odświeżcie stronę.

Blogosfera - 7.11.14

Pod ostrzałem pytań...

...z racji nominacyjnej, potrójnej kumulacji w ramach Liebster Blog Award . Jakby jeszcze przyświecili światłem w ślepia, można ...

Jesień Park Spacer Park przyzamkowy Zamek Moszna

Jesień gości w naszych kalendarzach od miesiąca, potęgując tym samym falę narzekań, jak to źle, bo mokro, chłodno (choć śmiem twierdzić, że tego lata bywało gorzej, jeśli chodzi o aurę), grypa zaczyna szaleć, a za każdym rogiem czają się mityczne, jesienne zombie, których użarcie niechybnie spowoduje postępującą deprechę, która minie nieszczęśnikom dopiero u progu wiosny.

A tymczasem, ludki kochane, nic z tych rzeczy. Jesień wcale nie jest straszna, nie powoduje też wylęgania depresjogennych zombie, polujących na ludzi w parkowych krzaczorach. Tę porę roku da się lubić, nawet bardzo, rzekłabym. Jeśli tylko jest słoneczna, detronizuje w moim rankingu nawet ulubioną, śnieżną zimę.

Serio. Nie skreślajcie jesieni, bo to fajna sztuka jest. No, chyba że leje tak mocno, że trzeba zainwestować w prywatny kajak, coby się bez przeszkód poruszać miejskimi chodnikami. Jeśli wśród Was nadal są ci sceptycznie nastawieni, spieszę z małą, pro-jesienną propagandą. Dajcie się ponieść jesiennej aurze.

Dlaczego lubię jesień?

#1 Nie ma upałów

Mogę spacerować, biegać i nie martwić się tym, że po 5 minutach roztopię się trzy razy, stając się tym samym, którymś z kolei dopływem Odry.

#2 Nie mam alergii

Jako etatowy alergik-pyłkowiec, jesienią w końcu oddycham z ulgą. Nie muszę nosić ze sobą wagonu chusteczek i żreć piguł, które i tak chyba nie pomagają. Mój nos w końcu odzyskuje normalny koloryt i przestaje wyglądać, jak u żula po tygodniowym ciągu.

#3 Jest kolorowo, szeleszcząco i pachnąco

Czy w miejskim parku, czy na górskim szlaku, robi się bajkowo. Kolory nas atakują z każdej strony, liście pachną i szeleszczą do tego stopnia, że mam czasami ochotę się w nich wytarzać - widzicie oczyma wyobraźni 'starą babę', tarzającą się w stosie liści? :D Wiedziałam, że na Waszą wyobraźnię moge liczyć. To by mogło być fajne, a producenci proszków do prania zacieraliby ręce. W końcu łachy po takim spacerze trzeba by było doprowadzić do porządku.

#4 Opijam się herbatą, gorącą czekoladą, grzańcami

Jest chłodniej, więc przyjaźń z gorącymi napojami trwa w najlepsze. Wybrane napoje wciągam w ilościach hurtowych, bunkrując się przy tym w kocowej bazie, zlokalizowanej na salonowej sofie. Warto więc uzbroić szafkę w różne pitne specyfiki, wtedy nawet deszczowy wieczór nie będzie straszny. Wszak człowiek dogrzany, to człowiek szczęśliwy.

#5 Nadrabiam zaległości w książkach, filmach i serialach

Dłuższe wieczory sprzyjają zbunkrowaniu się pod wspomnianym wcześniej kocem, z ciepłym napitkiem w ręce. Wykorzystuję to więc, ile wlezie, zaczytując się do oporu. To też doskonały czas na serialowe maratony - tak, zdecydowanie wolimy z małżem wciągać je hurtem, po kilka odcinków na raz.

Wskakujcie więc w ciepłe bamboszki, milusią bluzę, tudzież miękki sweter, ponarkotyzujcie się zapachem goździków, miodu, świeczek, no i koniecznie pozostawajcie w stanie herbacianego upojenia. Wasze jesienne pozytywniki są tu jak najbardziej mile widziane. Dodatkowo możecie uratować świat przed depresyjnymi zombie. Jak to zrobić? Po prostu, poślijcie ten wpis dalej. :)

jesień - 24.10.14

Nie taka jesień straszna - 5 powodów, dlaczego lubię jesień

Jesień gości w naszych kalendarzach od miesiąca, potęgując tym samym falę narzekań, jak to źle, bo mokro, chłodno (choć śmiem twierdzić,...

W naszych kalendarzach mamy pierdyriald dni, które są świętami lub szczególnymi dniami czegoś, tudzież kogoś. To święta nietypowe i niestety w zwykłym kalendarzu nie są oznaczone na czerwono. A szkoda to wielka, bo przecież każdy dzień wolny jest zawsze bardziej pozytywny od tego zwykłego szaraczka.

Niemniej jednak nie przeszkodziło to w tym, by do grona tych świąt nietypowych dopisać nasz dzień - Dzień Blogów i Blogerów, w którym to dniu dozwolony jest spam z wartościowymi i ciekawymi, blogowymi linkami, które niosą się po Blogosferze.

A że dzień święty, święcić wypada, spieszę więc do Was z dobrym słowem, w sensie blogowymi propozycjami czytelniczymi. Wybór jednak prosty nie był, bo lista tego, co i u kogo czytam jest długaśna, jak przedłużona linia metra w naszej stolicy, więc nie ukrywam, że podane tutaj propozycje, wyłoniłam metodą losowania. Niepisana zasada mówi o wyborze pięciu blogasków, jednak liczby nieparzyste nigdy nie cieszyły się moim uznaniem, dlatego czytadełek będzie sześć.

Ta dam, ta dam, ta dam...<werble> Do zaszczytnej szóstki, w tym roku, trafili (kolejność alfabetyczna):

Biec dalej - Jako adeptka sztuki biegowej na poziomie słabeusza do potęgi entej, poszukiwałam motywującej inspiracji, którą znalazłam w Krasusie. Poza tym, że koleś może się pochwalić osiągami, to oprócz tego opisuje to wszystko w taki sposób, że chłonie się każde słowo, przeżywając każde zawody tak, jakby się na nich startowało. Motywująco, pozytywnie i z jajem.

Bo ma być mrucznie - Lifestyle, rozwój, motywacja. Trzeźwe spojrzenie na świat i pozytywne nastawienie do życia. W końcu ma być mrucznie - czyli dobrze i miło- każdemu.

Króliczek Doświadczalny - Animalsów wszelakiej maści uprasza się o zamkniecie paszczy. Nic się tutaj bowiem niecnego z puszystymi stworzonkami nie dzieje, a rzeczone doświadczenia prowadzone są na życiu i otaczającym nas świecie. Pazur, poczucie humoru, zabawa słowem - taki jest Króliczek. :)

Kuc Filolog - Jak scharakteryzować Kuca - nie da się tak pokrótce. Dlatego przeczytajcie kilka jego tekstów. Dużo fajnej ironii, brak słodkopierdząctwa i spora dawka humoru. Można się obśmiać, dlatego też spożywanie napojów i innego żarcia w trakcie czytania jego wpisów może skutkować zapluciem klawiatury i ekranu.

Wieczna Tułaczka - Nie mogło zabraknąć mojej górskiej soul mate. Nie mogło i już. Za co cenię ten blog? Po pierwsze za górską profeskę (nikt tak dogłębnie nie opisuje i nie ilustruje przebytych szlaków), a po drugie za solidną porcję dowcipu, cięty język i ... Orlen Peak.

Życie jest piękne - To blog o tym, jak korzystać z życia. To miejsce, na którym pasja wyłania się z każdego akapitu. Pięknie jest, po prostu.

Czytajcie więc, dzielcie się i podawajcie nowe, blogowe dobrodziejstwa - niech się roznoszą we Wszechblogosferze. A tymczasem, życzę Wam wszystkim piszącym giętkości słowa. :)

Blogosfera - 31.8.14

Dzień Bloga - #BlogDay 2014 | Czytam i polecam

W naszych kalendarzach mamy pierdyriald dni, które są świętami lub szczególnymi dniami czegoś, tudzież kogoś. To święta nietypowe i nies...

W ostatnim sopocko-helskim poście zapowiadałam Wam odwiedziny w Gdyni. Musicie się jednak uzbroić w odrobinę cierpliwości i poczekać do następnego wpisu. Choć Gdynia to całkiem sympatyczne portowe miasto, to są na tym ziemskim padoku rzeczy ważne i ważniejsze. Do tych ważniejszych zdecydowanie należy miłość, a moja odwieczna sympatia do Borussii Dortmund doskonale się tutaj wpisuje.

Zestaw meczowy

Gdy pojawiła się - niepotwierdzona jeszcze - informacja, że BVB planuje towarzyski mecz testowy we Wrocławiu, cieszyłam się jak wyposzczona kobieta na widok długo nie widzianego kochanka. Gdy wstępna radocha delikatnie opadła, pojawiło się pytanie: "Ale, jak to planuje? To musi być pewne! Bo jak nie, to się pochlastam!" I tak przez kilka (a może nawet kilkanaście) dni molestowałam wszystkie możliwe strony www, na których mogłaby się pojawić pożądana przeze mnie informacja potwierdzająca planowane wydarzenie. Doczekałam się i bilety zostały zakupione z prędkością światła - najlepsze zakupy ever!. Jarałam się, oj, jarałam się bardzo. :D

Tym sposobem, po ośmiu latach, jakie upłynęły od mojej wizyty w Dortmundzie na Signal Iduna Park, czas na meczową randkę numer dwa, tym razem na Stadionie Wrocław. No żyć, nie umierać - nie mogło mnie tam zabraknąć. Pozostało oczekiwanie na szósty dzień sierpnia, potem tylko szybkie sprawdzenie meczowej check listy: koszulka, flaga, bilety i można było ruszać.

Na miejscu tłum. Jak na mecz towarzyski, frekwencja godna pozazdroszczenia, ok. 34 tyś. sprzedanych biletów. Ciekawe za czyją sprawą bardziej, Borussii, czy Śląska? Ja obstawiam jednak udział czarno-żółtych.

Na trybuny docieramy, gdy trwa rozgrzewka, do rozpoczęcia nie było więc już dużo czasu. Siadamy i dociera do mnie, że zakup biletów akurat w sektorze 221, mimo dobrej widoczności na murawę, etc., nie był do końca trafionym pomysłem. To znaczy pomysł byłby świetny, gdyby mecz rozpoczynał się o godzinie 20-tej, tak jak to było pierwotnie planowane. O 17-tej jednak czekała na nas słoneczna patelnia, a wiecie jaką ja "miłością" pałam do gorąca. Myślą przewodnią było więc: Tylko się nie porzygaj, tylko się nie porzygaj. Ale, czego się nie robi dla piłkarskiej miłości - wytrwałam na tej patelni, choć na koniec czułam się jak frytka duszona na starym oleju.

Samo wydarzenie zapowiadało się pozytywnie. Wielu kibiców w nastrojach iście piknikowych. Na trybunach rodziny z dzieciakami - takie spotkanie to możliwość bezpiecznego zabrania dzieciaka na stadion, bez obaw, że będzie świadkiem dzikich burd pseudokibiców. Wszak mecze towarzyskie nie są po to, by generować negatywne emocje. To ma być test, sprawdzenie ustawień przed sezonem - trener Klopp miksował, ile się dało. Strzelone bramki (sztuk 3) były autorstwa nowych nabytków BVB, co cieszy niezmiernie i zapowiada walkę w Superpucharze Niemiec z największym rywalem Bayernem - fuj - Monachium.

Jürgen Klopp

Koniec meczu

Mecz nie był wprawdzie porywający, widać było przepaść, jaka dzieli drużynę z Ekstraklasy od tej z Bundesligi. Nie mówię tutaj nawet o samych składnych akcjach, ale chociażby o szybkości i ogólnym poruszaniu się po boisku. A może Śląsk miał tego dnia wszystko w dupie? Tego nie wiem, porównania też nie mam, bo naszej Ekstraklasy podwórkowej nie śledzę.

Nie byliśmy świadkami szybkich akcji i dzikich rajdów z piłką pod pole karne, nie było wkurzających fauli, był za to sędzia, który nie ogarniał spalonych - od razu przypomniały mi się mundialowe sytuacje, kiedy to sędziowie właśnie dawali ciała w tej kwestii.

Trybuna B - Oprawa Śląska

Kibice, a właściwie chyba Ultrasi Śląska, zadbali o oprawę meczu - na trybunie B się działo. Trzeba im oddać, że efekt wizualny był przedni i wszystko było cacy, dopóki nie zaczęły lecieć pseudokibickie hasła: "Jebać Borussię" i "Jazda z kurwami" Mogli sobie zachować wspomniane hasła na mecz z drużyną, z której kibicami normalnie idą na kosy, na meczach, na których nie ma takiej ilości dzieciaków. Trwało to niedługo, ale niesmak pozostał. Mało tego, po takiej akcji mieli czelność przejść się po trybunach i prosić o wsparcie dla klubu na kolejne odprawy - żenada!

Na całe szczęście reszta zgromadzonych sympatyków obu klubów pokazała, że wie, o co w kibicowaniu chodzi, a żółte koszulki nie utonęły w zielonym morzu barw Śląska. Miłe, sportowe popołudnie - idealne na reset po pracy.

Co do ogólnej organizacji - w porządku. Sprawna sprzedaż biletów online i na miejscu. Przepływ ludzi na bramkach bezproblemowy, ale komunikaty podawane przez mikrofon/głośnik zupełnie niezrozumiałe - niczym zapowiedź samolotu na lotnisku w kultowym filmie "Miś".

Emocje opadły, można czekać na otwarcie sezonu. A tymczasem, pora na planowanie rewizyty w Dortmundzie. Mam nadzieję, że uda mi się to zrobić szybciej niż za osiem lat. :D Mąż zapowiedział wypad na wiosnę - zobaczymy. :)

Borussia Dortmund - 9.8.14

Borussia Dortmund vs. Śląsk Wrocław - Krótka relacja z meczu 06.08.2014

W ostatnim sopocko-helskim poście zapowiadałam Wam odwiedziny w Gdyni. Musicie się jednak uzbroić w odrobinę cierpliwości i poczekać do na...

Czas na kolejną porcję uzewnętrznień, będących wynikiem wyzwania blogowego u Uli. Będzie lekko, przyjemnie i, przede wszystkim, krótko, coby nam się mózgi nie zlasowały - wystarczy, że się lasują z pogodowej gorączki.

Myślę, że każdy z nas ma swoich ulubieńców w tym temacie. Powtarzalność i chęć powrotów do danych treści, dźwięków, czy obrazów towarzyszy nam od dzieciństwa. Ręka w górę, kto nie "zarzynał" chociaż jednej ulubionej bajki, czy z uporem maniaka nie bawił się tą jedyną, najulubieńszą zabawką - nie widzę. :)

#Książka

Książki uwielbiam i czytam, gdy tylko mogę. Półki się uginają, regał nie chce już przyjmować nowości, które czekają cierpliwie na swoją kolej, a ja, mimo tej mnogości pozycji, lubię wracać do książki Od początku do końca Olgi i Piotra Morawskich. To pozycja wyjątkowa. Oprócz tego, że traktuje o górskiej pasji, to uczy życia, zrozumienia, kompromisów, oddania i cierpliwości.

#Film

Granice wytrzymałości To takie moje kolejne górskie zboczenie. Jak tylko trafię, to oglądam, chociaż obraz znam już na pamięć, klatka po klatce. Mimo, że film czysto komercyjny, z założenia kinowo-rozrywkowy, to jednak pokazuje problem, jaki obecnie towarzyszy wyprawom wysokogórskim. Gdzieś tam, u podnóża szczytów, na wytyczanych, wysokogórskich drogach i zakładanych obozach toczy się życie, do którego wielu pragnie dostępu. Dostępu, który niektórzy chcą osiągnąć tylko za pomocą pieniądza. Ale czy pieniądz doda umiejętności? Czy pomoże przetrwać?

#Album muzyczny

Odkąd poznałam język naszych zachodnich sąsiadów, przepadłam w niemieckojęzycznych utworach. Dla niektórych to może dziwne, ale nic innego nie przykuło nigdy mojej uwagi słuchowej na tak długo i nie sprawiło, że chcę wracać do danych pozycji muzycznych. Udowodnili, że można stworzyć coś fajnego bez wszechobecnych tyłków i cycków. Albumy Alles kann besser werden Xaviera Naidoo i IZ ON Söhne Mannheims powodują we mnie nieodpartą chęć gwałcenia przycisku replay. Podrzucam link do przykładowej playlisty do posłuchania.

Żeby nie było, czekam też na Wasze propozycje. Lato wprawdzie w pełni, ale listę pozycji na jesienne wieczory można pomału zacząć wydłużać. :)

Filmy - 25.7.14

Ulubiona książka/album muzyczny/film, do których lubię powracać

Czas na kolejną porcję uzewnętrznień, będących wynikiem wyzwania blogowego u Uli . Będzie lekko, przyjemnie i, przede wszystkim, krótko, co...

Lifestyle - 23.7.14

10 rzeczy, które lubię i 10, których nie znoszę

To, że dzisiejszy wpis różni się od dotychczasowych zauważyliście zapewne od razu, a po wstał pod wpływem letniego impulsu i chęci dodatkow...

Fit & Sport - 22.6.14

Muzyczny Mundial - Oficjalne piosenki Mistrzostw Świata

Można nie przepadać za piłką, mundialem i całą tą sportową gorączką, jaka się teraz wokół nas dzieje, ale nie sposób przejść obojętnie obo...

Każdy z nas, dziecięciem będąc otrzymał większą lub mniejszą porcję wychowania i wiedzy na temat ogólnie pojętej kultury osobistej. Jedni byli bardziej, inni mniej podatni na przeróżne wskazówki wychowawcze, jakie dostawali od starszych od siebie. W moim przypadku, we wprowadzaniu mnie w kulturę życia codziennego i obcowania z innymi ludźmi prym wiodła Babcia. To ona wpoiła mi nawyk (pozytywny, jakby nie było, bo dający poczucie wspólnoty) pozdrawiania innych: znajomych (bliższych i dalszych), sąsiadów, sklepikarzy, etc, ucząc tym samym szacunku do drugiego człowieka.

Kolejnym etapem wtajemniczenia w pozdrawianiu mijanych ludzi stały się górskie wędrówki, w których zakochałam się bez reszty, będąc całkiem aktywnym członkiem w naszej licealnej grupie wycieczkowiczów, prowadzonej przez super anglistę, miłośnika gór i przewodnika sudeckiego - Pawle, pozdrowienia dla Ciebie! Górskie "Cześć" czy "Dzień dobry" to głęboko zakorzeniona tradycja i każdy prawdziwy piechur ją kultywuje. Nie dość, że od razu milej się wędruje, gdy ktoś się do ciebie po drodze uśmiechnie, to zawsze łatwiej zagadać, zapytać w razie potrzeby o drogę, etc.

Wydawać by się mogło, że dobre słowo na powitanie znajduje się w podręcznym słowniku każdego z nas. Zawsze żyłam w takim przekonaniu, ale jak się niestety już wiele razy przekonałam, przekonanie moje nijak ma się do obecnej rzeczywistości.

W życiu codziennym próżno szukać możliwości, by uniknąć kontaktu z innymi, będzie to zawsze wpisane w nasze rozkłady dnia. Nieważne, czy tylko wyskoczymy na drobne zakupy, czy spędzimy pół dnia w pracy, czy też cały dzień na górskim łazęgowaniu. Ludzie, w mniejszych lub większych grupach, będą wszędzie. I tutaj zaczynają się schody, okraszone ogólnym zdziwieniem i niedowierzaniem.

Wynajmując mieszkanie w 10-o piętrowcu zawsze, wręcz z uporem maniaka mówiłam dzień dobry wszystkim, których spotkałam na klatce, w windzie - mieszkańcom, nie-wiem-czy-mieszkańcom, być-może-znajomym-sąsiadów, ekipie sprzątającej, etc. W większości przypadków, poza dwiema osobami na cały budynek, ludzie odpowiadali półgębkiem, przyglądając się swoim butom, z trwogą taką, jakby obawiali się, że zaraz zacznę dopytywać się o ich szczegółowy życiorys. A ja tylko powiedziałam "Dzień dobry!".

Myślałam, że lepiej będzie po przeprowadzce. Nowe osiedle, nikt z nikim się nie zna, każdy startuje z tego samego pułapu i na logikę, chyba warto by było poznać choć część z tych ludzi. Kojarzyć mniej, więcej z widzenia. Wiecie, choćby po to, żeby wiedzieć, do kogo uderzać w przypadku różnych sytuacji awaryjnych (pod tym względem świat się nie zmieni nigdy - zawsze będą jakieś zalania, potrzeby pożyczenia czegoś, etc.). Gdzie tam! Naiwna moja rozczochrana łepetyna. Z całej gromady ludzi, może z 4 (słownie: cztery) osoby pierwsze się przywitały - 3 w mojej klatce i 1 na terenie osiedla. Gdy ja otwieram paszczękę, celem wypowiedzenie tych jakże magicznych słów na kulturalne powitanie, ludziska potrafią spojrzeć się na mnie co najmniej tak, jakbym była zielonym ufoludkiem z cyklopim jednym okiem i czarcim ogonem. No kaman! Czy tak ciężko wydobyć z siebie odpowiedź?!
Chociaż, jak się głębiej zastanowić, to wolę takie ufoludkowe WTF?! od takiego mówiącego samym wzrokiem: "Odezwij się jeszcze raz do mnie, to cię ożenię z moją pięścią, kosą, czy, co tam jeszcze".

W pracy nie bywa lepiej. Jeśli tylko jesteś spoza jakiegoś działu, biura, nie mówiąc o budynku, choć to ta sama firma, jesteś traktowany jak powietrze. Na moje nieszczęście mam pamięć do twarzy i wiem, kto u nas pracuje. Dlatego też, spotykając delikwenta, jestem gotowa, by się przywitać, a reakcje (a raczej w większości ich brak) są jakie są. Wzrok w podłogę, próba ominięcia jak największym łukiem z jednoczesnym szkoleniem umiejętności łażenia po ścianie, wycedzone przez zęby targane szczękościskiem "Czść". Gdzie się te ludziska uchowały, to nie mam pojęcia.

W górach też się potrafią na ciebie popatrzeć, jak na ufo i przejść bez słowa dalej. O ile tutaj jestem w stanie zrozumieć pośpiech i to, że czasem warunki pogodowe są na tyle kijowe, że idzie się ze ślepiami wbitymi w ziemię, żeby nie zaliczyć gleby i nie stracić uzębienia, o tyle, gdy mijamy się w odległości na przysłowiowe wyciągnięcie ręki, przy piękniej pogodzie (miłość, przyjaźń, jednorożce - te klimaty), a ktoś na twoje "Cześć", "Hej", czy "Dzień dobry" odwraca wzrok i idzie dalej, to mnie strzela.
Nie mówiąc już o sytuacjach w schroniskowych jadalniach, czy przyszlakowych wiatach. Siedzisz sobie, jak bozia przykazała, szamasz ze smakiem to, co wtargałeś w plecaku, ptaszki śpiewają, żyć nie umierać, aż tu nagle przychodzi delikwent, tudzież delikwent z całą rodzinną ferajną. Ani dzień dobry, ani pocałuj mnie w dupę. Na upartego ładuje się obok ciebie na ostatnie centymetry kwadratowe drewnianej ławki prawie cię z niej zwalając, przesuwa twoje jadło, albo swoje frykasy kładzie ostentacyjnie na twoje, sugerując "Spieprzaj dziadu". W takich momentach żałuję, że nie noszę ze sobą czarodziejskiej różdżki, bo z chęcią bym przypierniczyła w mózgowie takiemu, może by się życiowo i międzyludzko ogarnął.

Ludziska jakie są, każdy widzi. Na całe szczęście ci cywilizowani, nauczeni podstawowych słów i koegzystowania z innymi jeszcze nie wymarli i możemy ich spotykać na swojej drodze. Takich i tylko takich spotkań sobie i Wam życzę, mając nadzieję, że z burakami będziemy kojarzyć wyłącznie zdrową surówkę do obiadu. :)

Góry - 17.5.14

"Cześć" i "Dzień dobry" - Kultura w życiu codziennym i na górskim szlaku

Każdy z nas, dziecięciem będąc otrzymał większą lub mniejszą porcję wychowania i wiedzy na temat ogólnie pojętej kultury osobistej....

Lifestyle - 17.4.14

Wielkanocna wiosna pełną gębą - Wesołego Alleluja - Happy Easter - Frohe Ostern!

Wiosna w pełni, naparza zielenią z każdej strony. Tegoroczna Wielkanoc przypadła chyba najpóźniej, jak to możliwe. Aż dziw mnie bierze, ż...

Blogosfera - 26.2.14

Share Week 2014 - Blogerskie człowieki polecają się w internetach

Przegrzebawszy się przez codzienną porcję blogowej lektury, oczętom mym ukazały się wpisy popierające inicjatywę Andrzeja Tucholskiego , ...

Już niewiele dni pozostało - zaledwie siedem - do 14-ego lutego. Widać to zresztą wszędzie, na każdym rogu, w każdym sklepie, że zbliża się dzień świętego Walentego, okrzyknięty dniem tych szczęśliwie i nieszczęśliwie zakochanych.

Zewsząd atakują nas słitaśne misiaczki, poduszeczki, i pierdyriald - żeby nie napisać czerwona lawina - serduszek maści wszelkiej - pluszowych, materiałowych, z papieru, etc..

Dzień ten - nie, nie święto - ma swoich zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Zwolennicy przyjmują go z całą otwartością, ze wszystkimi, kiczowatymi pierdółkami, które napędzają tę komercyjną machinę. Przeciwnicy natomiast się unoszą, że dzień ten jest zupełnie bez sensu, że to zwyczajna pokazówka, że jak się kocha, to przez cały rok, bla, bla, bla. I bądź tu człowieku mądry i nie daj się zwariować.

Co więc zrobić, jeśli stoimy raczej po środku i sam dzień nas ani ziębi, ani grzeje, a my sami kochamy i jesteśmy kochani?

Wykorzystajmy te chwile tylko dla siebie. Pozwólmy sobie na oderwanie się od codziennych zajęć. Niech nam będzie miło, po prostu. Niech ten dzień będzie swoistym buforem, który oderwie nas od codzienności, myślenia o pracy, niech obudzi w nas więcej spontaniczności. Bo, mimo że się kochamy, codzienność często wygrywa z magią miłości, a my sami, zabiegani, między pracą, domem, ogromem zajęć mniej lub bardziej ważnych, nie skupiamy się na tym, żeby sobie umilić wspólny czas.

Zwolnijcie i cieszcie się sobą nawzajem, tak jak lubicie najbardziej
Zrelaksujcie się - dopuszczalna wersja romantico: masaż, sauna, wspólna kąpiel, etc.
Zostawcie w tyle codzienność - wyjedźcie gdzieś, choćby na jeden dzień/wieczór/noc. Ja osobiście dostaję ślinotoku i dupa mi radośnie lata na myśl o górskich weekendach.
Odpuśćcie sobie w ten dzień kino i wizyty w restauracjach - będzie w nich full ludzi, których macie wokół wystarczająco dużo na co dzień.
Zamiast kolacji w knajpie, zróbcie sobie ucztę w domu. Może być ze śniadaniem i Wami na przystawkę/deser/danie główne. ;)

Nie dajcie się zwariować i kochajcie się! Po prostu. :) Niech Walenty Wami włada, żebyście nie zostali budowlańcami od zwalania tynków. ;)

Lifestyle - 7.2.14

Walentynki, a może Walę Tynki?

Już niewiele dni pozostało - zaledwie siedem - do 14-ego lutego. Widać to zresztą wszędzie, na każdym rogu, w każdym sklepie, że zbli...

To już ostatnie godziny starego roku 2013, który minął mi wyjątkowo szybko i muszę przyznać, że był to dobry rok. Zawsze można napisać, że był bardzo dobry, ale wychodząc z założenia, że może być jeszcze lepiej, był (tylko) dobry. :) Było pozytywnie, czasami leniwie, częściej intensywnie - w każdej sferze życia.

Również i w tym roku nie mogło zabraknąć choć kilku górskich wojaży. Najchętniej wypełnilibyśmy nimi większość dni roku, ale siły wyższe nas zwykle trochę ograniczały. Niemniej jednak udało nam się odwiedzić kilka ciekawych miejsc i wdrapać przy okazji na szczyty należące do zdobywanej Korony Gór Polski.

Nasz górski sezon rozpoczęliśmy w kwietniu wejściem na Ślężę. Kolejnymi momentami na szlaku była wizyta w Beskidach i Gorcach, gdzie naszym "łupem" padły: Lubomir, Mogielica oraz Turbacz.

Po beskidzkich wojażach z niecierpliwością wyczekiwaliśmy naszego sierpniowego urlopu, który spędziliśmy po słowackiej stronie Tatr. Na tę okazję nie mogło zabraknąć wejścia na Rysy. Z tego miejsca składamy serdeczne podziękowanie w kierunku pogody, która nam w tym nie przeszkodziła. ;) Z tatrzańskich grani ruszyliśmy prosto w Pieniny, gdzie już na nas czekała Wysoka, która mimo niewielkiej wysokości utwierdziła nas w przekonaniu, że z nas lekkie, sapiące parowozy. :D

Patrząc na jesienną aurę za oknem nie mogliśmy wysiedzieć w domu i tym sposobem, we wrześniu, ruszyliśmy w Góry Sowie na Wielką Sowę oraz w Góry Stołowe na Szczeliniec Wielki. Zróżnicowana i zmieniająca się aura pogodowa dostarczyła nam jak zwykle wrażeń i niespodzianek, w których nie mogło zabraknąć mglistego mleka, które już chyba tradycyjnie otuliło nas na szczycie Wielkiej Sowy.

Ostatnim z wypadów był ten październikowy, kiedy to powiało nas - dosłownie - w Karkonosze i ich najwyższy szczyt - Śnieżkę, która to rozkapryszona, jak na księżniczkę przystało, siłą orkanowego wiatru próbowała nas zdmuchnąć ze szlaku.

Tym wypadem zakończyliśmy nasze górskie, tegoroczne szczytowania, a w głowie już rodzą się pomysły na rok kolejny, w którym to z pewnością wyruszymy na szlak, by dokładać kolejne cegiełki do naszej Korony, nie pozostawiając jednak w tyle innych ciekawych i pięknych zakątków. :)

Lifestyle - 31.12.13

Podsumowanie roku 2013

To już ostatnie godziny starego roku 2013, który minął mi wyjątkowo szybko i muszę przyznać, że był to dobry rok. Zawsze można napisać, ż...

Pages

Pod ostrzałem pytań...

Nie taka jesień straszna - 5 powodów, dlaczego lubię jesień

Dzień Bloga - #BlogDay 2014 | Czytam i polecam

Borussia Dortmund vs. Śląsk Wrocław - Krótka relacja z meczu 06.08.2014

Ulubiona książka/album muzyczny/film, do których lubię powracać

10 rzeczy, które lubię i 10, których nie znoszę

Muzyczny Mundial - Oficjalne piosenki Mistrzostw Świata

"Cześć" i "Dzień dobry" - Kultura w życiu codziennym i na górskim szlaku

Wielkanocna wiosna pełną gębą - Wesołego Alleluja - Happy Easter - Frohe Ostern!

Share Week 2014 - Blogerskie człowieki polecają się w internetach

Walentynki, a może Walę Tynki?

Podsumowanie roku 2013

TO ci się przyda

FACEBOOK

POPULARNE

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM