Jestem przekonana, że kojarzysz program radiowej Agnieszki Kołodziejskiej - "Polacy za granicą", a nawet jeśli nie, to z pewnością...
U progu jesieni, we wrześniu 2022 roku nakładem wydawnictwa Agora ukazała się książka "GOPR. Na każde wezwanie", autorstwa Wojciecha Fuska i Jerzego Porębskiego.
Jako sympatyk literatury z górskiej półki z pewnością kojarzysz nazwiska autorów. Natomiast jeśli nie, polecam poszukać innych pozycji wydanych pod ich nazwiskami, żeby zgłębić sobie górskie tematy 😊
U progu jesieni, we wrześniu 2022 roku nakładem wydawnictwa Agora ukazała się książka "GOPR. Na każde wezwanie" , autorstwa Wojcie...
Miasto to dobry twór. Z całym pakietem udogodnień sprawia, że żyje się łatwiej. Szczególnie wtedy, gdy chcemy mieć wszędzie względnie blisko, często odwiedzać przybytki kultury, zrobić szybkie zakupy czy, po prostu, coś załatwić.
Przychodzi jednak czasem taki moment, że to uwielbiane miasto zaczyna uwierać i przytłaczać - pędem, zgiełkiem, kakofonią dźwięków i nierzadko powietrzem wątpliwej jakości - a my czujemy, że musimy zeń uciec choćby na chwilę, by nie zwariować, na nowo odnaleźć w sobie równowagę i złapać oddech.
Miasto to dobry twór. Z całym pakietem udogodnień sprawia, że żyje się łatwiej. Szczególnie wtedy, gdy chcemy mieć wszędzie względnie blisko...
Wąskie i kręte drogi, głębokie doliny, rozległe polany, piękne jeziora i góry sprawiają, że Tyrol Południowy jest fascynujący sam w sobie. A jeśli dołożymy do tego zamkniętą społeczność, która za fasadą wiszących w oknach pelargonii za wszelką cenę stara się chronić swoje tajemnice? Czy to nie będzie dobry materiał na wciągającą lekturę?
Nie wiem, czy dokładnie tak to sobie wymyślił autor, ale jakby nie było, nakładem Wydawnictwa W.A.B. ukazała się książka "Wędrowiec" pióra Luca D'Andrea.
Wędrowiec - Luca D'Andrea - Recenzja książki
Gdy po wielu latach do skrzynki na listy młodej dziewczyny - Sibylle - ktoś wrzuca zdjęcie z jej martwą matką i ówczesnym stażystą z lokalnej gazety tuż przy jej zwłokach, wiedz, że coś jest na rzeczy.
Starająca się zrozumieć, co naprawdę zaszło, i nieco narwana Sibylle szybko odnajduje mężczyznę z fotografii - Tonego Carcano, wiodącego spokojne i wręcz nudne życie poczytnego romansopisarza. Pojawienie się dziewczyny zdecydowanie wybija go z codziennej rutyny.
Od tej chwili, prowadząc samodzielne śledztwo, wspólnymi siłami starają się dotrzeć do prawdy, która okaże się dużo bardziej mroczna i spowita kłamstwem niż przypuszczali, a trzymana w mackach wpływów jednej rodziny społeczność małej miejscowości Kreuzwirt nie będzie ułatwiać im zadania.
Krótkie rozdziały, niczym filmowe migawki sprawiają, że autor szybko i dynamicznie prowadzi nas przez swoją rozbudowaną opowieść, w której mnogość pojawiających się postaci coraz bardziej wciąga czytelnika w zawiązaną intrygę i zmusza do stawiania podstawowych pytań - Ale jak to? Kto? Z kim? Po co?
D'Andrea pisze prosto i lekko, nawet zbyt grzecznie i ten stan kłócił mi się z faktem, że tytuł jest przedstawiany jako budzący grozę thriller. To nie lektura z krwawego kanonu, gdzie trup ściele się gęsto, śledczy próbują wejść w głowę grasującego seryjniaka, a czytelnik po dołożeniu książki boi się wyjść do toalety.
To bardziej historia podsycana szczyptą szaleństwa, zbudowana na milczeniu małej społeczności, w której każdy zna swoje miejsce i nie wychodzi przed szereg, żeby nie podpaść tym mającym wpływy i wielu w garści.
Smaczku całości dodają lokalne wierzenia, wróżby i miejscowe legendy przekazywane z pokolenia na pokolenie, sprawiając że od lat skrywana tajemnica każe czytelnikowi mocno pokluczyć, zanim do niego dotrze, kto tak naprawdę za wszystkim stoi.
Wąskie i kręte drogi, głębokie doliny, rozległe polany, piękne jeziora i góry sprawiają, że Tyrol Południowy jest fascynujący sam w sobie. A...
Góry wysokie, odkąd tylko człowiek sobie wymyślił, że będzie je eksplorował, fascynowały i przyciągały śmiałków bez przerwy. Wielu stawiało sobie za cel zdobywanie dziewiczych szczytów i wyznaczanie nań nowych dróg, by zapisać się złotymi zgłoskami w historii wspinaczki. Jednak wielkie przedsięwzięcia w miejscach ekstremalnych niosą ze sobą niebezpieczeństwo niepowodzenia i wyprawy tragiczne w skutkach dla ich uczestników.
Nie inaczej było w przypadku szczytu Haramosh - jednego z najwybitniejszych szczytów na świecie, gdzie pierwsza próba zdobycia miała miejsce w 1957 roku, cztery lata po zdobyciu Mount Everestu.
Haramosh. Góra bez powrotu
Sprawa ze szczytem Haramosh jest o tyle ciekawa, że do tej pory historia była w Polsce praktycznie nieznana. Jakieś bardzo wąskie grono zapewne wiedziało o tych wydarzeniach, ale zwykły zjadacz chleba zainteresowany tematem, choćby tylko z poziomu salonowej kanapy, kojarzyć będzie raczej relacje z wypraw m.in. na Mount Everest, Nanga Parbat, Broad Peak czy Manaslu. Podejrzewam, że reakcja na pytanie o Haramosh byłaby podobna do mojej - Co to za szczyt? Gdzie?
Tylko przypadek sprawił - Wacław Sonelski trafił na amerykańskie wydanie w tamtejszym antykwariacie i zadecydował o wydaniu na polskim rynku, że historia ekspedycji na Haramosh została w końcu wydana w Polsce i tym samym rozjaśnia temat i przybliża czytelnikom tę dotychczas dość tajemniczą górę. Tym sposobem trzymam w rękach książkę, która ukazała się niedawno nakładem Wydawnictwa Stapis.
Co ciekawe książka nie jest relacją, jakich wiele, spisaną przez uczestników czy uczestnika wyprawy. Historię przybliżył Ralph Barker - angielski autor literatury faktu. Pisał wprawdzie najczęściej o operacjach Royal Air force i Royal Flying Corps w czasie I i II wojny światowej oraz krykiecie, ale i proza spod zboczy Haramosha wyszła mu całkiem nieźle.
Choć autor nie przeżywał tego, co uczestnicy wyprawy, wysłuchał z uwagą opowieści tych, którzy powrócili i, posiłkując się zapiskami z dzienników, udało mu się przedstawić historię barwnie i emocjonalnie, pokazując czytelnikowi, jakie dramaty mogą rozgrywać się w sercu dzikiej, jeszcze niedawno dziewiczej przyrody.
"Haramosh. Góra bez powrotu" to książka pełna plastycznych, czasem wręcz kwiecistych opisów miejsc i krajobrazów, ale bez obaw, Barker to nie Orzeszkowa, więc, czytając, nie będziecie przytłoczeni 😉
Historii o pierwszej próbie zdobycia tego szczytu nie byłoby, gdyby nie to, że grupa oksfordzkich studentów wymyśliła sobie, że taka wyprawa to będzie coś, co pozwoli im nie tylko zasłynąć w środowisku, ale też umożliwi prowadzenie badań i obserwacji na dotychczas nieznanych terenach. Temu wszystkiemu towarzyszyło oczywiście romantyczne pragnienie bycia pierwszymi na tym szczycie.
Romantyzm bardzo szybko musiał ustąpić miejsca organizacyjnym i finansowym problemom, jakie zwykle wpisane są w organizację wypraw, a nie muszę chyba dodawać, że lata pięćdziesiąte sprawy nie ułatwiały.
Opisywane zachwyty nad przyrodą i potężnym masywem już na miejscu mieszają się z rozterkami i obawami, niesprzyjającą pogodą, rekonesansem drogi, sporami z tragarzami. Ta próba to swoiste, wysokogórskie syzyfowe prace, gdzie mimo chęci wiele rzeczy trzeba było zaczynać od nowa, tracąc siły i pogodę ducha. A nagroda za poniesione trudy, jak na złość, nie chciała przyjść.
W ostatnich rozdziałach książki autor dobitnie przedstawił dramaturgię całego przedsięwzięcia, która narastała od momentu podjęcia decyzji o odwrocie z wysokości 6500 metrów. Tutaj już, jeszcze czytając, można stawiać pytania, co można było zrobić inaczej, by ta wyprawa nie musiała być okupiona taką tragedią, o której zaważyły być może zbyt szybko podjęte decyzje, a może po prostu ironia losu.
Polecam uwadze na jesienne wieczory. Choć, jeśli sięgnięcie po tę książkę, z pewnością "rozprawicie się" z nią na jednym posiedzeniu. Udanej lektury 😊
Góry wysokie, odkąd tylko człowiek sobie wymyślił, że będzie je eksplorował, fascynowały i przyciągały śmiałków bez przerwy. Wielu stawiało...
Nanga Parbat - przyciąga i kusi od lat, będąc marzeniem i zarazem przekleństwem wielu alpinistów, a nierzadko dramatyczne próby jej zdobywania doczekały się historii spisanych na kartach niejednej książki.
Czy kolejna pozycja o Nagiej Górze na księgarskiej półce może wnieść coś nowego? Czy da się ją czytać, mając w pamięci znane już relacje? - Takie obawy krążyły mi po głowie zanim przystąpiłam do lektury książki, która ukazała się w lipcu nakładem Wydawnictwa Replika - "Nanga Parbat. Droga Doskonała", autorstwa Daniele Nardiego - włoskiego alpinisty i Alessandry Carati - pisarki i dziennikarki.
Nanga Parbat. Droga Doskonała
Napisana lekko i
wciągająco, bez udziwnień i wzniosłych peanów.
Po lekturze mogę przyznać jedno - zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Ta książka to dla mnie świeże spojrzenie na temat alpinizmu zimowego,
zawziętości i pasji, które pchają śmiałków do działania. A gra jest przecież warta świeczki, bo zdobycie takiego szczytu to wieczny laur na kartach historii zimowych wspinaczek w górach najwyższych. A Nanga Parbat to olbrzymi masyw, którego potęga jednocześnie przytłacza i przyciąga niczym magnes.
Esencję tej książki idealnie podsumował włoski dziennik "La Stampa"
To nie kolejna techniczna, egocentryczna książka o alpinizmie, podobna do tych, których pełno w księgarniach. To piękna i prawdziwa historia niepohamowanej pasji do gór, a także opowieść o życiu, przyjaźniach, miłości i uczuciach. To opowieść o chłopaku, który desperacko walczył o uznanie (...)
To historia o chłopaku z Lacjum, terenów, które nijak nie uchodzą za "wylęgarnię"
alpinistów, który wymarzył sobie zdobycie jednej z najniebezpieczniejszych gór świata i to w dodatku drogą jednocześnie doskonałą, co ekstremalnie trudną do pokonania - Żebrem Mummere'go.
Pasja i zapał rodzące się w Daniele od lat wręcz szczenięcych pchały go
do często szalonych przedsięwzięć. Bez mentorów, idoli i wspierającej
społeczności wspinaczkowej, krok po kroku od niskich pagórków aż do
ośmiotysięczników powalających swoją potęgą. To ścieżka, na której szlifował umiejętności wyćwiczone na
nieudanych próbach i błędach.
To doskonała opowieść o postawionym sobie wielce ryzykownym wyzwaniu na granicy życia i śmierci.
Bo niemal jeden alpinista na trzech nie wraca.
Na kartach książki emocje przeżywane przez Daniele w trakcie wspinania i codziennych czynności przeplatają się z opisami wypraw, między innymi próbą zdobycia Nangi z Élisabeth Revol, próby współpracy z polskimi zespołami. Sugestywne opisy, niewygody i dramatyczne momenty, utrata partnerów, gdzieś zawsze obecna śmierć.
Wyprawy Daniele to czas, w którym romantyczne pragnienia zdobywania góry
mieszają się z gierkami między partnerami i zespołami. To momenty, kiedy Daniele musi stawiać czoła nie tylko wysokim górom ale i sobie, swojemu dość
trudnemu charakterowi, który czasem wikła go w spory i zaognia
rywalizację między zespołami działającymi pod danym szczytem.
Nardi pisze prosto o ekstremalnym zmęczeniu, poczuciu zagrożenia, lęku, hejcie, jaki na niego spadł po dramatycznej wyprawie na K2, bo przecież inni "specjaliści" wiedzą lepiej, swoistym wyścigu, jaki toczy się między wyprawami i ich uczestnikami, który już dawno usunął w cień romantyczną wspinaczkę, zastępując ją zimną kalkulacją zysków i strat.
Całość zamyka rozdział napisany przez Alessandrą Carati, która towarzyszyła Nardiemu podczas jego ostatniej wyprawy do obozu bazowego. To z tej wyprawy Daniele nie wraca, a Alessandra wydaje książkę po jego śmierci, co z resztą uzgodnili jednego wieczoru. Czyżby Daniele miał jakieś przeczucie? Tego nikt nigdy się nie dowie.
Mimo że książka napisana jest lekko, to wypełniona jest mnóstwem informacji traktujących o rozterkach, trudach i niebezpieczeństwach związanych ze wspinaczką w górach wysokich, o reakcjach organizmu w strefie śmierci, o tym, jak bardzo da się przesuwać granice, które wydają się już nie do przesunięcia.
Czy "Nanga Parbat. Droga Doskonała" to książka najlepiej pokazująca wysokogórską walkę i perypetie wspinaczkowe? - Prawdopodobnie nie, jednak w ostatnim czasie nie miałam w ręku innego tytułu, który sprawiłby mi większą frajdę z czytania. Polecam więc tę książkę waszej uwadze z czystym sumieniem.
Nanga Parbat - przyciąga i kusi od lat, będąc marzeniem i zarazem przekleństwem wielu alpinistów, a nierzadko dramatyczne próby jej zdobywan...
Całkiem niedawno na górskim rynku wydawniczym pojawiła się nowa pozycja - "Siła przetrwania. Największe górskie tragedie", której autorem jest Maciej Piera aka vlogowy Szczytomaniak. Nie napiszę, że wjechała z przytupem, ale dla mnie była powiewem książkowo-górskiej świeżości.
Pisząc świeżość, nie mam tu jednak na myśli delikatnego wiatru, goniącego po halach zapachy wiosennego kwiecia skąpanego w słońcu, a świeże podejście do tematu.
Tą książką bowiem autor udowodnił, że literatura górska to nie tylko na okrągło spisywane i wydawane relacje z szeroko zakrojonych wypraw, na których to wyłącznie wysokogórskie harpagany święcą triumfy, ponoszą porażki i przeżywają tragedie.
"Siła przetrwania. Największe górskie tragedie" - O książce
Książka ta to najróżniejsze historie ludzi, którzy kiedyś złapali górskiego bakcyla i realizowali się w swojej pasji na różnych poziomach - typowo rekreacyjnym lub sportowym. Kolejne wycieczki czy wyprawy dostarczały wrażeń, radości i emocji, ale że wypadki chodzą po ludziach, w końcu przychodził taki dzień, kiedy coś szło nie tak i z pozoru zwyczajne aktywności przeradzały się w walkę o przetrwanie. Nie zawsze wygraną, niestety.
Autor przedstawił relacje z wybranych wydarzeń, jakie miały miejsce w Tatrach, w Bułgarii czy Wielkiej Brytanii oraz w najwyższych górach świata. Każdą z historii poprzedzają opisy, mające nakreślić, jak wyglądały przygotowania czy podejmowane decyzje, tak aby końcowe podsumowania pozwalały na wyciągnięcie wniosków i lekcji z tego, co i dlaczego poszło nie tak.
Całości dopełniają fotografie, relacje świadków, nierzadko różniące się od informacji podawanych na przykład w prasie czy rozmowy z bliskimi poszkodowanych oraz obszerna bibliografia, dzięki której w przypływie chęci i ciekawości można zgłębić temat.
Książkę polecam każdemu miłośnikowi górskich tematów, a przede wszystkim tym, którym już nieco przejadły się wyłącznie okołohimalajskie publikacje.
Czyta się szybko i zdecydowanie nie jest to czas stracony, a jedynym minusem dla mnie są gabaryty tejże lektury. Wolę książki zdecydowanie w formacie zbliżonym do A5. Po prostu lepiej układają się w rękach. Ale to już takie moje wygodnictwo 😉
Całkiem niedawno na górskim rynku wydawniczym pojawiła się nowa pozycja - "Siła przetrwania. Największe górskie tragedie" , któr...
Publikacji o himalajskich harpaganach, na których ekstremalne wspinaczki działają jak magnes, mamy wiele. W zasadzie do woli możemy też przebierać w różnorakich biografiach kreślących obrazy postaci w oparciu o ich życiowo-wyprawowe perypetie.
Z tego też powodu, gdy wychodzi nowy górski tytuł, z jednej strony jaram się, radośnie przebierając kopytkami z ciekawości, a z drugiej zastanawiam się mocno, czy lektura nie będzie stratą czasu. No bo ileż razy, można wymyślać koło na nowo?! Na całe szczęście wiele w tej materii zależy od autora i cały czas da się trafić na naprawdę dobry tytuł. Dariusz Kortko wpisuje się tutaj idealnie - lektura książek zarówno o Kukuczce, jak i o Wielickim była czystą przyjemnością.
"Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku" - O książce
Gdy w listopadzie nakładem wydawnictwa Agora ukazała się najnowsza książka wyżej wspomnianego autora, czułam, że będzie dobrze. I się nie pomyliłam.
"Berbeka. Życie w cieniu Broad Peaku", mimo że to biografia himalaisty, to jednak mocno osadzona w Zakopanem i pokazująca życie Macieja Berbeki z dala od gór najwyższych. Nie znajdziemy w tej książce - i chwała autorowi za to - suchych i szczegółowych opisów przygotowań i między wyprawowej "wegetacji". Fascynacja Himalajami przeplata się w tej biografii z zakopiańską codziennością - TOPRem, do którego należał Maciej czy Teatrem Witkacego, z którym był mocno związany wspólnie z żoną.
Autor ciekawie kreśli postać Macieja, oddając złożoność jego charakteru. Nie popada przy tym w patos, a zamiast tego przywołuje szereg zabawnych sytuacji i anegdot mocno związanych z szarymi czasami w PRL-owskiej Polsce. Nie szuka i nie prezentuje przy tym kontrowersji, których podczas wypraw wiele, a ze szczegółów tworzy tło pasujące do całej opowieści. Opowieści o ciepłym mężu i ojcu, o ratowniku i pogodnym przewodniku górskim, za którym przepadało wielu klientów. Aż w końcu o mężczyźnie, który po ćwierćwieczu zdecydował się - ku zdziwieniu wielu mniej lub bardziej życzliwych - na "wyrównanie rachunków" z niezdobytym wcześniej szczytem Broad Peaku.
I choć wyprawa z roku 2013 odbiła się wszędzie szerokim echem ze względu na jej tragiczny finał, to autorzy nie oceniają, nie szukają winnych, nie gdybają, starając się obiektywnie przedstawić sytuację, bardzo umiejętnie żonglując przy tym emocjami.
Czyta się szybko, ciekawie i przyjemnie. Przeczytajcie i Wy!
Publikacji o himalajskich harpaganach, na których ekstremalne wspinaczki działają jak magnes, mamy wiele. W zasadzie do woli możemy też prze...
Popularność tytułów z górskiej półki nie słabnie już od dobrych kilku lat, a wydawnictwa prześcigają się w nęceniu czytelnika coraz to nowszymi tytułami.
Nie żebym narzekała. Osobiście trzęsę się do książek - i to nie tylko górskich - jak ćpun do świeżo uformowanej białej kreski, a nowości wyczekuję, niecierpliwie przebierając kopytkami.
"Niech to szlak. Kronika śmierci w górach" - O książce
"Niech to szlak. Kronika śmierci w górach" - tytuł najnowszej książki wydawnictwa Agora, autorstwa Bartłomieja Kurasia brzmi wyjątkowo zachęcająco i zapowiada pasjonującą lekturę. Wszak nie od dziś wiadomo, że śmierć to temat bardzo nośny, a czytelnik łaknie historii tajemniczych, strasznych i emocjonujących, do których jeszcze może dorzucić swoje eksperckie komentatorskie trzy grosze prosto spod cieplutkiego kocyka.
Niestety, z każdym przeczytanym słowem podjaranie nową lektury malało w tempie ekspresowym, a muszę przyznać, że nie często mi się tak zdarza. Nic mi się w tej książce nie składało.
Ani nijak ze sobą powiązane rozdziały - chaos, panie, chaos i powierzchowne ujęcie tematów - ani treść sama w sobie. Naprawdę starałam się wyciągnąć z całości choć cząstkę, która byłaby czymś nowym, ciekawym, porywającym. Nie udało się.
No ale, co z tytułem? - Zapytacie. Otóż, to takie, wiecie, znane z internetów oczekiwania kontra rzeczywistość.
A co z tą tytułową kroniką? Też się nie broni? Ano nie. Jak chcecie się zaczytywać w kronice z prawdziwego zdarzenia, to łapcie się tytułu "Wołanie w górach" Michała Jagiełły.
Na rynku jest naprawdę mnóstwo fajnych książek. Ta, w moim odczuciu, do tej grupy nie należy. To taki książkowy bigos z gatunku "na winie". Co się autorowi namyśliło, a właściwie nawinęło, to wrzucił i tym sposobem mamy zbiór rozdziałów.
A to o lawinach, a to o roślinkach, a to o zabitym przez ludzi niedźwiadku, do tego szczypta Orlej Perci, dwie szczypty kolejki na Kasprowy oraz garść nazwisk w różny sposób z Tatrami powiązanych et voilà - czytelnicze danie gotowe. Niestety, crème de la crème to to nie jest.
Popularność tytułów z górskiej półki nie słabnie już od dobrych kilku lat, a wydawnictwa prześcigają się w nęceniu czytelnika coraz to no...
Wyprawy wysokogórskie, a dokładniej śledzenie ich przebiegu, cieszą się niezmiennie niemałą popularnością zarówno w środowisku wspinaczkowym - co jest raczej naturalne - jak i wśród zwyczajnych zjadaczy chleba wprost z salonowych nizin.
Wyprawy wysokogórskie, a dokładniej śledzenie ich przebiegu, cieszą się niezmiennie niemałą popularnością zarówno w środowisku wspinaczkow...
Minęły już ponad dwa lata od pamiętnych wydarzeń na zboczach Nanga Parbat i z jednej strony czekałam na tę książkę Revol jak na taką klamrę zamykającą temat, do spółki z wcześniejszymi pozycjami polskich autorów - Nanga Dream. Opowieść o Tomku Mackiewiczu oraz Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza. Z drugiej jednak strony zastanawiałam się nad sensem jej napisania i wydania. Co bowiem mogła wnieść nowego do tematu, który wałkowany z każdej możliwej strony był na ustach wszystkich, a emocje z nim związane wypływały w owym czasie z internetów z siłą wód najpotężniejszego wodospadu.
Czy autorka książki i zarazem bohaterka tragicznych wydarzeń spod Nangi rzuca na nie jakieś nowe światło, przedstawia swój - może odmienny od tego znanego w kręgach - punkt widzenia? A może ta książka to tylko swoista autoterapia po przebytej traumie i chęć opowiedzenia światu tego, czego świadkami były zalodzone i strome zbocza mało gościnnych gór?
Niemniej jednak książka jest uzupełnieniem wydarzeń, jakie znamy z pozycji przytoczonych powyżej. Revol pisze o motywacji, walce, relacjonuje krok po kroku dramat, jaki przeżywała z Tomkiem tam, na górze, w lodowym uścisku beznadziei. Ubiera w słowa wspomnienia, o których każdy człowiek, nie będący masochistą, chciałby na zawsze zapomnieć.
Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat mogła by być naprawdę świetną książką. Pełną prawdziwych ludzkich emocji, które mogłyby udzielić się czytelnikowi podczas lektury.
Moje wrażenia natomiast są takie, że zarówno przekazywanymi emocjami, jak i całą historią targał olbrzymi chaos.
O ile można by zrozumieć nieuporządkowane myśli przelewane przez bohaterkę na papier, bo przecież nikt normalny ze spokojem i w sposób poukładany o traumach raczej nie pisze, o tyle redakcji takiej bardzo "na kolanie" nie rozumiem. Już w trakcie czytania, raz po raz, pojawiało mi się w głowie pytanie: Redakcjo! Gdzie żeś była?!
I żeby była jasność - nie jestem czytelnikiem, który czepia się jakoś szczególnie literówek, układu, czy formy przedstawienia danej historii, ale porządne zredagowanie treści w tym przypadku wyszłoby tylko na plus. A tak, cóż...
Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat
Jakby nie było, Revol pisze o śmierci partnera i przyjaciela, więc na starcie można było założyć, że będzie to książka trudna i emocjonalna. Czytając, odnosi się wrażenie, że Élisabeth próbuje się tłumaczyć sama przed sobą z decyzji podjętych podczas feralnej wyprawy. A może to nie tylko takie wrażenie...Niemniej jednak książka jest uzupełnieniem wydarzeń, jakie znamy z pozycji przytoczonych powyżej. Revol pisze o motywacji, walce, relacjonuje krok po kroku dramat, jaki przeżywała z Tomkiem tam, na górze, w lodowym uścisku beznadziei. Ubiera w słowa wspomnienia, o których każdy człowiek, nie będący masochistą, chciałby na zawsze zapomnieć.
Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat mogła by być naprawdę świetną książką. Pełną prawdziwych ludzkich emocji, które mogłyby udzielić się czytelnikowi podczas lektury.
Moje wrażenia natomiast są takie, że zarówno przekazywanymi emocjami, jak i całą historią targał olbrzymi chaos.
O ile można by zrozumieć nieuporządkowane myśli przelewane przez bohaterkę na papier, bo przecież nikt normalny ze spokojem i w sposób poukładany o traumach raczej nie pisze, o tyle redakcji takiej bardzo "na kolanie" nie rozumiem. Już w trakcie czytania, raz po raz, pojawiało mi się w głowie pytanie: Redakcjo! Gdzie żeś była?!
I żeby była jasność - nie jestem czytelnikiem, który czepia się jakoś szczególnie literówek, układu, czy formy przedstawienia danej historii, ale porządne zredagowanie treści w tym przypadku wyszłoby tylko na plus. A tak, cóż...
Minęły już ponad dwa lata od pamiętnych wydarzeń na zboczach Nanga Parbat i z jednej strony czekałam na tę książkę Revol jak na taką kla...
Książek górskich na rynku wydawniczym mamy w ostatnich latach prawdziwy wysyp, a ja rzadko kiedy potrafię się powstrzymać przed sięgnięciem po nową pozycję. Wszak to dobre umilacze podkocykowych wieczorów. 😊
Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, jednak pomału zaczęłam odczuwać przesyt okołogórskimi lekturami, bo odniosłam nieodparte wrażenie, że w tym książkowo-górskim zbiorze wszystko już było.
Biografie gonią biografie i kolejnymi biografiami poganiają, relacje z wypraw uderzają wzajemnym podobieństwem, fakty nakładają się na siebie, a podawane przez autorów źródła często się powtarzają. Czytając, coraz częściej łapałam się na tym, że książkę po prostu, brzydko mówiąc, przelatuję zamiast zagłębiać się w jej treść. Trochę słabo, prawda?
W tym coraz mniej porywającym gąszczu pojawił się jednak tytuł, który - w mojej opinii - dotychczasowe publikacje zostawia daleko w tyle.
Wydawnictwo Bez Fikcji oddało w nasze ręce naprawdę kawał dobrej górskiej książki o intrygującym tytule: Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.
Upadek Olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.
Za temat zabrało się dwóch historyków - Maurice Issermann oraz Stewart Weaver, więc już na starcie można się było spodziewać, że dostaniemy kompendium wiedzy i ciekawostek z mnóstwem przypisów, dzięki którym można jeszcze bardziej zgłębić temat. A naprawdę jest w czym kopać. 😊
To nie biografia, jakich powstało już wiele. To również nie relacja z jednej czy kilku wypraw. To świetny i dopracowany zarys historyczny, który przedstawia dzieje wspinaczek himalajskich od czasów, kiedy ludziom się ten pomysł zrodził w żądnych przygód i... wiedzy głowach. Skąd się tutaj ta wiedza zaplątała, zapytacie. Ano stąd, że pierwsze ścieżki w Himalajach wydeptywali nie wspinacze sensu stricto, a badacze i naukowcy.
Tło dla całej książki malują polityczne wpływy, zmiany, jakie zachodziły w społeczeństwie na przestrzeni lat, pieniądze, co raczej nie dziwi, zdobywanie nowych terenów oraz swoisty rodzaj rywalizacji pomiędzy nacjami. Himalajskie początki nijak się miały do tego, co dzieje się obecnie i z czym nam się kojarzą wyprawy.
Autorzy rozpoczynają z nami tę podróż przez wspinaczkowe dzieje od aspektów czysto geograficznych i geologicznych, opowiadając przy tym od przyrodnikach i mierniczych, którzy zapuszczali się w nieznane i tajemnicze górskie ostępy, by poznać faunę i florę okolicy, a także spróbować zmierzyć te skalne kolosy.
Otrzymujemy kompleksowy obraz wspinaczkowej materii - od opisów motywów, jakie kierowały ówczesnymi wspinaczami, przez tragizm jakie nierzadko towarzyszył ich wyprawom, aż po współczesne wyprawy komercyjne. A to wszystko naszpikowane nazwiskami mniej lub bardziej znanymi, również - co warto podkreślić - kobiecych pionierek oraz osadzone pośród najróżniejszych wydarzeń historycznych, mających wpływ na światowe dzieje i decyzje polityczne. Całości dopełniają archiwalne zdjęcia i dopracowany, adekwatny do czasów język. Widać więc, że i tłumacz nie próżnował. 😍
Chwała Wydawnictwu Bez Fikcji za to, że zechciało wypuścić na nasz rynek ten tytuł, bo byłoby wielką szkodą, gdyby tak dobre opracowanie tematu przeszło niezauważone. Autorzy bowiem nie stronią od detali, analizują, przytaczają kontrowersje i interpretują teksty źródłowe w sposób przystępny, sprawiając tym samym, że książka mimo swojej objętości nie przytłacza, a z każdą stroną coraz bardziej zaciekawia. Tak więc, czytać! Nie marudzić! 😊
To nie biografia, jakich powstało już wiele. To również nie relacja z jednej czy kilku wypraw. To świetny i dopracowany zarys historyczny, który przedstawia dzieje wspinaczek himalajskich od czasów, kiedy ludziom się ten pomysł zrodził w żądnych przygód i... wiedzy głowach. Skąd się tutaj ta wiedza zaplątała, zapytacie. Ano stąd, że pierwsze ścieżki w Himalajach wydeptywali nie wspinacze sensu stricto, a badacze i naukowcy.
Tło dla całej książki malują polityczne wpływy, zmiany, jakie zachodziły w społeczeństwie na przestrzeni lat, pieniądze, co raczej nie dziwi, zdobywanie nowych terenów oraz swoisty rodzaj rywalizacji pomiędzy nacjami. Himalajskie początki nijak się miały do tego, co dzieje się obecnie i z czym nam się kojarzą wyprawy.
Autorzy rozpoczynają z nami tę podróż przez wspinaczkowe dzieje od aspektów czysto geograficznych i geologicznych, opowiadając przy tym od przyrodnikach i mierniczych, którzy zapuszczali się w nieznane i tajemnicze górskie ostępy, by poznać faunę i florę okolicy, a także spróbować zmierzyć te skalne kolosy.
Otrzymujemy kompleksowy obraz wspinaczkowej materii - od opisów motywów, jakie kierowały ówczesnymi wspinaczami, przez tragizm jakie nierzadko towarzyszył ich wyprawom, aż po współczesne wyprawy komercyjne. A to wszystko naszpikowane nazwiskami mniej lub bardziej znanymi, również - co warto podkreślić - kobiecych pionierek oraz osadzone pośród najróżniejszych wydarzeń historycznych, mających wpływ na światowe dzieje i decyzje polityczne. Całości dopełniają archiwalne zdjęcia i dopracowany, adekwatny do czasów język. Widać więc, że i tłumacz nie próżnował. 😍
Chwała Wydawnictwu Bez Fikcji za to, że zechciało wypuścić na nasz rynek ten tytuł, bo byłoby wielką szkodą, gdyby tak dobre opracowanie tematu przeszło niezauważone. Autorzy bowiem nie stronią od detali, analizują, przytaczają kontrowersje i interpretują teksty źródłowe w sposób przystępny, sprawiając tym samym, że książka mimo swojej objętości nie przytłacza, a z każdą stroną coraz bardziej zaciekawia. Tak więc, czytać! Nie marudzić! 😊
Książki
- 27.2.20
[RECENZJA] Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich... - M. Issermann & S. Weaver
Książek górskich na rynku wydawniczym mamy w ostatnich latach prawdziwy wysyp, a ja rzadko kiedy potrafię się powstrzymać przed sięgnięc...
Krzysztof Wielicki - jeden z "Lodowych Wojowników", osobowość polskiego himalaizmu, której górskim entuzjastom przedstawiać nie trzeba. Wielokrotnie nagradzany za swoje górskie osiągnięcia, a także uhonorowany za całokształt górskich dokonań "wspinaczkowym Oscarem" - Złotym Czekanem.
Piąty człowiek na ziemi, który zdobył wszystkie czternaście ośmiotysięczników i pierwszy na świecie, który zimą wszedł na Mount Everest oraz na Lhotse. Na tę drugą w gorsecie ortopedycznym. Więc jeśli kiedykolwiek przejdzie ci przez myśl, by ponarzekać, że ciebie akurat skarpeta obtarła, zamilcz. 😉
Zainteresowani literaturą górską na nazwisko Wielicki trafili z pewnością nie raz i nie dwa, bo wiele już publikacji i relacji z wypraw ujrzało światło dzienne. Również jakiś czas temu ukazał się dwutomowy wywiad-rzeka Piotra Drożdża "Krzysztof Wielicki. Mój wybór". Czy jest więc sens do tak obszernych publikacji dokładać jeszcze biografię?
Okazuje się, że tak, jeśli za temat zabierają się panowie Dariusz Kortko i Marcin Pietraszewski - autorzy popularnej biografii Jerzego Kukuczki.
Tym sposobem, nakładem Wydawnictwa Agora, na górski rynek książkowy wjechała biografia Krzysztofa Wielickiego - "Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało".
W tym miejscu przyznaję, że miałam spore obawy co do tej książki, a to za sprawą bibliografii, do której na samym początku zapuściłam żurawia. Gdy raz po raz rzucały mi się w oczy przeczytane już wcześniej tytuły, bałam się, że ta biografia okaże się takim zbiorczym pierdololo, w którym Krzysztofa będzie zdecydowanie za mało.
Jak się jednak okazało, autorzy stanęli na wysokości reporterskiego zadania i uraczyli nas opowieścią, w której zawziętość i determinacja Wielickiego grają pierwsze skrzypce.
Mam szczęście, bo ciągle żyję.
To opowieść o człowieku, który za swój sukces zapłacił wiele, kładąc na szali również więzi rodzinne, ale pchany swoją ambicją zdobywał kolejne wysokogórskie ścieżki, zapisując się na kartach historii polskiego himalaizmu.
Ta książka to również obraz zmieniającego się środowiska wspinaczkowego, w którym czasy romantycznych, napalonych na dziewicze pagóry amatorów ustąpiły miejsca nierzadko wyłącznie wyrachowanym i skomercjalizowanym profesjonalistom, dla których ważniejsze jest "ja" niż zespół.
Autorzy nakreślili czytelnikowi postać wspinacza, który w górach wysokich osiągnął, co chciał, ale nie uchronił się od ludzkich tragedii, dramatów, śmierci partnerów, wyrzutów sumienia, czy moralnych dylematów, gdy coś szło nie po jego myśli.
"Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało" jest książką, którą czyta się szybko i przyjemnie. Mnóstwo w niej konkretów, bez przynudzania, sentymentów, zbędnych rozciągłości, wdawania się w szczegóły poszczególnych wypraw, czy malowania laurki dla Wielickiego. Takie "samo mięsko" i esencja Krzysztofa w Krzysztofie. Jak to stwierdził po przeczytaniu mój małżonek: 'Taki nieoczywisty, mały ale wariat'.
Krzysztof Wielicki
- 2.1.20
[RECENZJA] Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało - D. Kortko, M. Pietraszewski
Krzysztof Wielicki - jeden z "Lodowych Wojowników", osobowość polskiego himalaizmu, której górskim entuzjastom przedstawiać n...
Żyjemy w rzeczywistości, w której zewsząd bombardują nas informacje o tym, co, kto, jak i gdzie - od śniadań, przez fit aktywności, podróże małe i duże, aż po sportowo-górskie osiągnięcia. Nie dziwi więc fakt, że relacje i fotografie z wyjazdów czy większych wypraw publikowane są praktycznie "na gorąco", a nierzadko wydawane w formie książek, by dotrzeć do kolejnych odbiorców, sympatyków, czy potencjalnych sponsorów.
Tak też było w przypadku wyprawy na ósmą górę świata - Manaslu, podczas której Monika Witkowska - podróżniczka, przewodniczka, żeglarka i miłośniczka gór wszelakich wraz z Joanną Kozanecką stanęły na szczycie. Tym sposobem, mniej więcej rok po szczęśliwie zakończonej wyprawie, ukazała się książkowa relacja z tejże wyprawy autorstwa wspomnianej Moniki Witkowskiej - MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet.
MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet - Monika Witkowska
Najnowsza książka Moniki (rzućcie sobie okiem na inne, jeśli jeszcze żadnej nie czytaliście) jest dla mnie połączeniem luźnego dziennika wyprawowego z opisem przebiegu całego przedsięwzięcia, przygotowań, wzlotów, upadków i najróżniejszych perypetii po drodze, kiedy bywa zabawnie, strasznie czy wkurzająco. W końcu - nie oszukujmy się - pakowanie się w ściany gór najwyższych relaksem nie jest.
Treść typowo pamiętnikową, podobną do blogowych wpisów uzupełniają piękne zdjęcia oraz ramki z mnóstwem ciekawostek na temat samej wspinaczki, regionu, odwiedzonych miejsc czy wierzeń i codzienności miejscowej ludności. Na duży plus zasługuje rozdział dotyczący pierwszych wejść na Manaslu, z rozmowami z Ryszardem Gajewskim i Krzysztofem Wielickim, które tworzą fajne tło informacyjne dla całego przedsięwzięcia.
Czytając tę książkę, czytelnik ma możliwość dowiedzieć się, jak taka wyprawa wygląda "krok po kroku", co jest najważniejsze, jakie są najczęstsze problemy, co czeka himalaistów podczas samego trekkingu do bazy, jak wygląda życie w oczekiwaniu na okno pogodowe umożliwiające atak na szczyt, czy jak funkcjonuje ludzki organizm na tak dużych wysokościach.
Monika swobodnie opisuje życie wyprawowe - od wyjść aklimatyzacyjnych, prostych, codziennych czynności, luźnych plotek i rozmów aż po sytuacje mało komfortowe i dramatyczne, które pokazują, że nawet najlepsza organizacja i gotówka mogą nie zapewnić pomyślności i bezpieczeństwa, kiedy okaże się, że zatory utworzone przez nieobytych ze wspinaczką wymuszają oczekiwanie na swoją kolejkę lub najęty szerpa "zapomina" o swoich klientkach, dla których niesie butle z tlenem.
MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet będzie książką ciekawą dla osób, które wcześniej nie miały styczności z literaturą wysokogórską. Podane w niej w przystępny sposób informacje mogą zachęcić do zgłębienia tematu. Dla kogoś, kto już górskich książek ma przeczytanych sporo, pozycja ta nie wniesie nic nowego poza - nie przeczę - przyjemnością z lektury.
Żyjemy w rzeczywistości, w której zewsząd bombardują nas informacje o tym, co, kto, jak i gdzie - od śniadań, przez fit aktywności, po...
Finlandia - "ojczyzna" bajkowych Muminków, centrum dowodzenia Świętego Mikołaja, niezmącona cisza, spokój, przepiękna natura, obłędne krajobrazy, krótkie dni, długie zimy i noce z zorzą polarną oraz niezbyt otwarci mieszkańcy.
Idę o zakład, że jeśli należysz do grona osób, które jeszcze nie odwiedziły tego kraju, twoje wyobrażenie o nim będzie bardzo podobne do powyższego. Świat jednak jest tak urządzony, że wyobrażenia to jedno, a rzeczywistość drugie. Warto więc skorzystać z doświadczeń innych i poszerzyć swą wiedzę w fińskim temacie.
Żeby weryfikacja przekonań, wyobrażeń i utartych stereotypów przebiegała bezboleśnie, z odsieczą, a właściwie swoją książką, którą można traktować jak swoisty przewodnik po krainie sauny i śniegu - FINLANDIA. Sisu, sauna i salmiakki, przybywa autorka bloga Fińskie smaki - Aleksandra Michta-Juntunen.
Poznajcie kraj, w którym mieszkańcy świętują Dzień Porażki i w którym nie ma złej pogody, jest tylko nieodpowiednie ubranie. Tu cisza jest formą komunikowania się, w pracy można chodzić bez butów, a smak cukierków salmiakki zna każdy.- Cytat z okładki książki -
Nie będę tutaj zapewniać i wyrokować, że autorka na Finlandii zjadła zęby. Jednak jej życie w Helsinkach i obcowanie z fińską kulturą i zwyczajami już od ponad dekady sprawiają, że jako czytelnicy otrzymujemy z pierwszej ręki mnóstwo nierzadko zaskakujących informacji.
Zbierane przez lata doświadczenia zaowocowały książką ciekawą, zabawną i przede wszystkim obalającą wiele mitów związanych z tym nordyckim krajem.
Autorka zestawia piękno natury i sielskie krajobrazy z codziennością, do której trzeba przywyknąć i w którą trzeba się zagłębić, by ją zrozumieć i się w niej odnaleźć. Opowiada o swoich często niełatwych początkach w tym kraju, perypetiach z poszukiwaniem pracy i poznawaniu Finów.
Umiejętnie miksuje zabawne anegdoty i wpadki z oficjalnymi danymi statystycznymi. W lekki sposób przemyca kulturowe smaczki, z których wyłaniają się Finowie pragmatyczni, spokojni, z dystansem do siebie, poczuciem humoru, wielbiący naturę, saunę, kawę i... mleko, którym zapijają wszystko - od ciastek, przez pizzę i śledzie aż po mięsiwo z renifera.
Świetnym dodatkiem jest rozdział o języku fińskim, po przeczytaniu którego w dalszym ciągu twierdzę, że nie ma takiej siły, która byłaby w stanie włożyć mi go do głowy.
Na dokładkę, żeby nie było tak mądrze i filologicznie, autorka puszcza oko do smakoszy dań wszelakich, umieszczając w niniejszej książce kilka przepisów na fińskie klasyki, w tym na cynamonowe bułeczki. Tę recepturę biorę w ciemno, bo wyobraźnia podpowiada mi, że rzeczone drożdżówki nadadzą się idealnie, by zajeść paskudny smak wielbionych przez Finów (ja się pytam, jakim cudem?!) cukierków salmiakki. Ja, gdy ich spróbowałam - cukierków, nie Finów - miałam ochotę wyszorować sobie język szczotką. 😂 Czujcie się ostrzeżeni. I koniecznie podzielcie się swoimi wyobrażeniami o Finlandii.
Finlandia - "ojczyzna" bajkowych Muminków, centrum dowodzenia Świętego Mikołaja, niezmącona cisza, spokój, przepiękna natura...
Wystarczyło, że jesienne temperatury zadomowiły się za oknem, a od
razu, przez nikogo nieproszony, zaczął towarzyszyć nam on - podstępny,
nie zawsze widoczny, ale męczący i czyniący otaczające nas powietrze
ultra niezdrowym - SMOG!
Utrudnia życie nie
od dziś i nie od wczoraj, ale dopiero w ostatnich kilku latach zrobiło
się o nim naprawdę głośno. Mówią o nim nie tylko aktywiści, ale też
zwyczajni ludzie, którym problemy z ekologicznej półki są mniej ważne - mieszkańcy dużych miast i mniejszych miasteczek.
Mówią, bo nie sposób nie zwracać uwagi na coś, co potrafi szczelnie
"otulić" brunatną kołdrą miejski i około miejski krajobraz, powodując, że
wskazania systemów pomiarowych są przerażające, a polskie miejscowości
niechlubnie plasują się wysoko na listach miejsc z najbardziej
zanieczyszczonym powietrzem.
W głowie rodzą
się pytania: Czy tak było zawsze, a teraz tylko się problem nagłaśnia?
Czy trują nas wszelkiej maści dymy z zakładowych kominów, a może nadmiar
spalin na skutek większego natężenie ruchu samochodowego? A może kiedyś
było lepiej i czyściej i gdzieś to zaprzepaściliśmy? Co nas truje
najbardziej? Te i podobne wątpliwości można mnożyć, bo ilu ludzi, tyle
niejasności w smogowym temacie.
SMOG. Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać? - Jakub Chełmiński
Temat
wszechogarniającego smogu podjął w swojej książce "SMOG. Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać?" Jakub
Chełmiński, a żeby zebrać do niej materiał ruszył w Polskę. Odwiedził
największe aglomeracje, mniejsze miasta, wsie i uzdrowiska. Sprawdzał,
dociekał, rozmawiał, a zarysowany przez niego obraz smogowej sytuacji w
kraju nie napawa optymizmem, w wielu aspektach wręcz szokuje.
Działania, które w zamyśle miały wspomóc walkę ze smogiem, prowadzone są niemrawo i po macoszemu. Papierologia i sprawy urzędowe utrudniają chętnym jakiekolwiek działania.
Na tym wszystkim skupia się autor.
Punktuje niekompetencje urzędnicze, przywołuje szokujące dane statystyczne dotyczące zanieczyszczeń i ściśle powiązanych z nimi problemów zdrowotnych, a dodatkowo obala wiele mitów, które na przestrzeni lat narosły wokół smogowego tematu i... antysmogowych gadżetów. A problem jest wyjątkowo brudny, toksyczny i śmierdzący. Jak kraj długi i szeroki, więc nie myślcie sobie, że przed złym powietrzem uciekniecie na przykład nad morze lub do uzdrowiska.
Gwarantuję wam, że po przeczytaniu tej książki już zawsze podejrzliwie będziecie patrzeć na dym wylatujący z sąsiedzkich kominów, a zanim postanowicie uciec za miasto w poszukiwaniu czystszego powietrza, dwa razy się nad tym zastanowicie.
Książki
- 24.10.19
[RECENZJA] SMOG Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać?
Wystarczyło, że jesienne temperatury zadomowiły się za oknem, a od razu, przez nikogo nieproszony, zaczął towarzyszyć nam on - podstę...
Tomek Mackiewicz - kolorowy ptak himalaizmu. Dla jednych niespełna rozumu oszołom, który porywa się z motyką na słońce (w tej roli Nanga Parbat ze swoim zimnym obliczem), dla innych inspiracja. Bo skoro we wspinaczce w górach wysokich mógł się odnaleźć ktoś taki jak on, osoba bez profesjonalnego przygotowania, to każdy może sięgnąć po swoje marzenie. A Tomek sięgał, mimo permanentnych zawirowań w życiu, do oporu, nie poddając się nawet wtedy, gdy Nangę zdobyli inni.
Zainteresowani wyprawami w góry wysokie wiedzą doskonale, jak się historia skończyła, byli świadkami internetowych przepychanek na temat pozostałego na górze Tomka (że głupek, że egoista, że bohater, że wspinał się dla dzieci - i bądź tu człowieku mądry), z zapartym tchem, niczym najlepsze show, śledzili postępy akcji ratunkowej.
CZAPKINS Historia Tomka Mackiewicza
Rozpalone emocje skrzętnie wykorzystały wydawnictwa, bo nim się wszystko na dobre skończyło, było wiadomo, że o Tomku zostaną wydane dwie książki. Pierwsza ukazała się propozycja Mariusza Sepioły Nanga Dream. Opowieść o Tomku Mackiewiczu. Książka dobra, choć samego Tomka i gór było w niej, dla mnie osobiście, zbyt mało.
A jak do tematu podszedł Dominik Szczepański, współautor książki Spod zamarzniętych powiek? Inaczej, ale to wcale nie oznacza, że lepiej lub gorzej. Pozycję wydawnictwa Agora Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza potraktowałam jako uzupełnienie książki Sepioły, nawet mimo podobieństw.
W Czapkinsie, takie odniosłam wrażenie, mimo że gór jako takich mamy tu dużo więcej niż w książce Sepioły, to jednak pierwsze skrzypce gra... druga żona Tomka - Anna, a jej związek z Wegetem i towarzyszące mu emocje, prowadzą czytelnika przez całą spisaną historię. Dostaliśmy od Anny chociażby pakiet wiadomości, które wymieniała z Tomkiem podczas rozłąki. Niezależnie od wyprawy, która miała miejsce w danym czasie, emocje Anny były obecne, a ona sama nad wyraz chętnie się nimi dzieliła.
Na szczęście Szczepański nie pozwolił, by książkę zdominowała postać żony bohatera. Pisze bardzo rzetelnie, interesująco opisując szczegóły wypraw, podrzuca czytelnikowi mnóstwo ciekawych detali, choć czasami znosi go w stronę przesadnej egzaltacji. Niemniej jednak Czapkins to przede wszystkim historia o wielowymiarowej miłości, samotności, drodze od uzależnienia do wolności i walce - bez względu na cenę - o swoje marzenia.
Nanga Dream czy Czapkins?
To którą książkę przeczytać? Jeśli chcecie sobie porównać to, co napisali różni autorzy, przeczytajcie obydwie. Jeżeli bliższe Wam są czysto ludzkie perypetie i życiowa droga bohatera, sięgnijcie po Nangę, a jeśli jarają Was szczegóły wysokogórskich wypraw, wybierzcie Czapkinsa. U mnie bardziej na plus przeważa Czapkins. To po tej lekturze dziwnym trafem mocno spociły mi się oczy. Co Wam bardziej podpasuje? Przekonajcie się sami i dajcie znać. 😊
Tomek Mackiewicz - kolorowy ptak himalaizmu. Dla jednych niespełna rozumu oszołom, który porywa się z motyką na słońce (w tej roli Nanga...
Minął już rok od dramatu jaki rozegrał się na zboczach góry, na punkcie której Tomasz Mackiewicz był zafiksowany - Nanga Parbat.
Rok ten pełen był skrajnych emocji i obfitował jak mało który w podzielone zdania gawiedzi, która za punkt honoru powzięła sobie, by swoje trzy grosze do tematu dorzucić. A jak powszechnie wiadomo, rodacy są ekspertami od wszystkiego, z naciskiem na piłkę kopaną, politykę i - co przecież oczywiste - himalaizm. Gdybaniom i oskarżeniom nie było więc końca, bo "po co tam lazł?!", bo "przecież mogli go stamtąd ściągnąć, skoro uratowali tę Revol". Takie przykłady można mnożyć.
Ja jednak nie o tym, bo oto - zanim dobrze opadł śnieżny pył i ucichł chrzęst wbijanych w lód raków i czekanów - pojawiła się informacja, że na rynek wydawniczy wjeżdżają dwie nowe pozycje o - a jakże - Tomku Mackiewiczu.
Pierwsza, nakładem Wydawnictwa Znak, ukazała się Nanga Dream. Opowieść o Tomku Mackiewiczu, autorstwa Mariusza Sepioło i to właśnie ten tytuł weźmiemy sobie dziś na tapet.
Mając w pamięci lekturę Himalaistek wyżej wspomnianego autora, zastanawiałam się, jak tym razem została poprowadzona ta książkowa opowieść.
Tomek Mackiewicz i jego Nanga Parbat
Zorientowani w temacie wiedzą, że Tomek był z tej "innej półki", dla świata himalaistów kontrowersyjny i szalony w swoich poczynaniach. Wywołujący swoją osobą skrajne emocje - od podziwu, przez lekceważenie, aż po niechęć.Miał swoje „fazy”: muzyka, używki, wreszcie góry. Jedna była najważniejsza, nazywa się Nanga Parbat. Chciał zdobyć ją zimą jako pierwszy. W 2017 zmierzyli się siódmy raz.Autor musiał się nagimnastykować, by nie stworzyć opowieści jednostronnej i oceniającej bohatera. Czy mu się to udało? Tak, choć Tomka jako takiego w tej książce jest mało i ten fakt gryzie mi się z częścią tytułu 'opowieść o Tomku Mackiewiczu'.
Mówili o nim: punk, hipis, outsider. Chodził własnymi ścieżkami. Na wsi, gdzie się wychowywał, nauczył się, czym jest wolność. Potem szukał jej w mieście między blokami, w grupie chłopaków w kapturach. Odnalazł ją w Indiach, potem w podróżach i adrenalinie. Dom miał tam, gdzie właśnie był: w Polsce, w Irlandii, w Pakistanie, w busie, w namiocie na stokach ośmiotysięcznika. W realizacji himalajskich celów nie wspierali go wielcy sponsorzy ani środowisko wysokogórskie. Mimo to walczył o swoje marzenia, a pomagała mu cała Polska.
Wydawnictwo Znak
Sepioło skupia się w tej książce bardziej na środowisku, w jakim przebywał i z jakiego wyrósł Tomek, na ludziach, jacy się przewijali w jego życiu. Na ich emocjach, uczuciach i stosunku do Tomka. Dużo miejsca i uwagi autor poświęcił ojcu bohatera, a fakt poznania, jaki był - z jego własnym dramatami, przeżyciami i surowością wobec syna - każe zastanowić się, czy i jaki miało to wpływ na postępowanie Tomka.
Nanga Dream to przede wszystkim opowieść o codziennym życiu z całym pakietem ludzkich dramatów, sukcesów i porażek. Opowieść o przyjaźniach i ludziach gotowych do pomocy. Jest prosto, bez oceniania i głębokich analiz, a to bardzo lubię. Na dokładkę autor wyciągnął z konwersacji ze swoimi rozmówcami najistotniejsze rzeczy. Jest więc bez rozwlekania, koloryzowania i owijania w bawełnę, a wisienką na torcie (choć wolałabym, by proporcje były odwrócone) jest Tomek na tle gór i historia jego walki o marzenie życia, za które życie oddał.
Wszyscy powtarzali, że kochał wolność i był uzależnionym od adrenaliny niespokojnym duchem. Nie brakowało też jednak głosów, że Tomek był po prostu niedojrzałym niczym gówniarz egoistą, który ostatnie czego chciał, to stawić czoła odpowiedzialności. Ale czy taki był faktycznie? To już musicie ocenić sami.
Czytaliście? Jak Wasze wrażenia?
Minął już rok od dramatu jaki rozegrał się na zboczach góry, na punkcie której Tomasz Mackiewicz był zafiksowany - Nanga Parbat . Rok t...
Jesień i zima, a co za tym idzie również dłuższe wieczory, sprzyjają zagrzebywaniu się pod kocykiem i spędzaniu czasu w przytulnych domowych pieleszach z książką w ręku. To idealny czas, by nadrabiać wydawnicze zaległości i odkrywać nowe tytuły.
Jesień i zima, a co za tym idzie również dłuższe wieczory, sprzyjają zagrzebywaniu się pod kocykiem i spędzaniu czasu w przytulnych dom...
Jakiś czas temu, przy okazji recenzowania książki Kukuczka - Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście, wspominałam, że do biografii podchodzę raczej zachowawczo, żeby nie napisać, że jak pies do jeża. Opowieści o harpaganach i łojantach pokazują jednak, że biografie z górskiej półki pozwalają się z tymże gatunkiem zaprzyjaźnić. I jest to przyjaźń wielce przyjemna i bogata w czytelnicze doznania.
Mając więc powyższe na uwadze, gdy tylko w eterze, czy innych internetach pojawia się informacja, że na księgarski rynek wjedzie kolejna okołogórska pozycja biograficzna, oczy mi się świecą, kopytka przebierają radośnie, a ja sama jaram się z niecierpliwości jak pochodnia.
Nie inaczej było z najnowszą książką Bartka Dobrocha - Artur Hajzer. Droga Słonia, która swoją premierę miała w maju tego roku. Jak łatwo się domyślić, lektura traktuje o jednym z najbardziej znanych polskich himalaistów, który swoją działalnością przyczynił się do dalszego rozwoju polskiej wspinaczki w górach wysokich, tworząc program Polski Himalaizm Zimowy.
Dosłownie chwilę po premierze w moje łapki trafił świeżutki i pachnący egzemplarz - pięćset stron czystego i soczystego czytelniczo-biograficznego mięcha, które jest owocem trzyletniej pracy autora. I trzeba napisać to wyraźnie - Bartek Dobroch, zbierając materiały i prowadząc rozmowy, odwalił kawał świetnej roboty, by lektura była niekończącą się przyjemnością.
Swoją górską działalność Hajzer rozpoczął podobnie jak inni - od harcerstwa. Potem, ścieżka jego górskich aktywności biegła naturalnie przez Tatry i Alpy, by skończyć swój bieg na himalajskich szczytach. Sukcesy zawdzięcza swemu uporowi i odwadze, by robić swoje choćby na przekór innym.
Artur był młody duchem, ciągle na czasie. Jakby nigdy się nie starzał. Był przyjacielem, nauczycielem, sportowcem, kierownikiem wypraw i - wreszcie - menadżerem. Czułem się z nim bardzo związany.~Adam Bielecki, okładka książki
Z zebranego przez autora materiału wyłania się postać niesamowicie ciekawa, charyzmatyczna, twarda, o trudnym charakterze, twardo stąpająca po ziemi, wymagająca jako nauczyciel. Artur Hajzer - człowiek z krwi i kości, do bólu prawdziwy, ze swoimi wadami, przywarami, słabościami - mąż, partner, biznesmen.
Historie, które przewijają się na kartach książki nie pozwalają przejść obok tej biografii obojętnie i bez emocji. Z jednej strony, czytając, żałowałam wręcz, że nie było i nie będzie mi dane poznać Artura Hajzera osobiście i napić się wspólnie piwa po złojeniu jakiegoś miłego pagóra, a z drugiej łapałam się na tym, że przez głowę przelatywało mi 'Ale z niego bezkompromisowy chuj!'.
To wszystko pokazuje, jak wiele pracy włożył autor w tę biografię, rysując swojego bohatera bardzo obiektywnie z opowieści zarówno pozytywnych, jak i negatywnych, odnotowując skrupulatnie sukcesy, ale i punktując porażki i niezrozumiałe decyzje. Próżno tu więc szukać gloryfikacji i wystawiania pomników na wyrost.
Historie, które przewijają się na kartach książki nie pozwalają przejść obok tej biografii obojętnie i bez emocji. Z jednej strony, czytając, żałowałam wręcz, że nie było i nie będzie mi dane poznać Artura Hajzera osobiście i napić się wspólnie piwa po złojeniu jakiegoś miłego pagóra, a z drugiej łapałam się na tym, że przez głowę przelatywało mi 'Ale z niego bezkompromisowy chuj!'.
To wszystko pokazuje, jak wiele pracy włożył autor w tę biografię, rysując swojego bohatera bardzo obiektywnie z opowieści zarówno pozytywnych, jak i negatywnych, odnotowując skrupulatnie sukcesy, ale i punktując porażki i niezrozumiałe decyzje. Próżno tu więc szukać gloryfikacji i wystawiania pomników na wyrost.
Czy można było napisać i pokazać w tej biografii coś więcej i lepiej? Zagłębić się bardziej w temat i życiorys Hajzera? Moim zdaniem już bardziej wyczerpująco się nie da. I dobrze, bo tak jest świetnie.
Jeśli jeszcze nie czytaliście, nie traćcie czasu, bo Artur Hajzer. Droga Słonia to książka zasługująca na bardzo wysokie miejsce w Waszych górskich biblioteczkach.
Jakiś czas temu, przy okazji recenzowania książki Kukuczka - Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście , wspominałam, że do biograf...
