Nanga Parbat - przyciąga i kusi od lat, będąc marzeniem i zarazem przekleństwem wielu alpinistów, a nierzadko dramatyczne próby jej zdobywania doczekały się historii spisanych na kartach niejednej książki. 

Czy kolejna pozycja o Nagiej Górze na księgarskiej półce może wnieść coś nowego? Czy da się ją czytać, mając w pamięci znane już relacje? - Takie obawy krążyły mi po głowie zanim przystąpiłam do lektury książki, która ukazała się w lipcu nakładem Wydawnictwa Replika - "Nanga Parbat. Droga Doskonała", autorstwa Daniele Nardiego - włoskiego alpinisty i Alessandry Carati - pisarki i dziennikarki.

Napisana lekko i wciągająco, bez udziwnień i wzniosłych peanów.

Po lekturze mogę przyznać jedno - zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Ta książka to dla mnie świeże spojrzenie na temat alpinizmu zimowego, zawziętości i pasji, które pchają śmiałków do działania. A gra jest przecież warta świeczki, bo zdobycie takiego szczytu to wieczny laur na kartach historii zimowych wspinaczek w górach najwyższych. A Nanga Parbat to olbrzymi masyw, którego potęga jednocześnie przytłacza i przyciąga niczym magnes.

 

Esencję tej książki idealnie podsumował włoski dziennik "La Stampa"

To historia o chłopaku z Lacjum, terenów, które nijak nie uchodzą za "wylęgarnię" alpinistów, który wymarzył sobie zdobycie jednej z najniebezpieczniejszych gór świata i to w dodatku drogą jednocześnie doskonałą, co ekstremalnie trudną do pokonania - Żebrem Mummere'go. 

 

Pasja i zapał rodzące się w Daniele od lat wręcz szczenięcych pchały go do często szalonych przedsięwzięć. Bez mentorów, idoli i wspierającej społeczności wspinaczkowej, krok po kroku od niskich pagórków aż do ośmiotysięczników powalających swoją potęgą. To ścieżka, na której szlifował umiejętności wyćwiczone na nieudanych próbach i błędach.

To doskonała opowieść o postawionym sobie wielce ryzykownym wyzwaniu na granicy życia i śmierci. 

Na kartach książki emocje przeżywane przez Daniele w trakcie wspinania i codziennych czynności przeplatają się z opisami wypraw, między innymi próbą zdobycia Nangi z Élisabeth Revol, próby współpracy z polskimi zespołami. Sugestywne opisy, niewygody i dramatyczne momenty, utrata partnerów, gdzieś zawsze obecna śmierć.

Wyprawy Daniele to czas, w którym romantyczne pragnienia zdobywania góry mieszają się z gierkami między partnerami i zespołami. To momenty, kiedy Daniele musi stawiać czoła nie tylko wysokim górom ale i sobie, swojemu dość trudnemu charakterowi, który czasem wikła go w spory i zaognia rywalizację między zespołami działającymi pod danym szczytem.

 

Nardi pisze prosto o ekstremalnym zmęczeniu, poczuciu zagrożenia, lęku, hejcie, jaki na niego spadł po dramatycznej wyprawie na K2, bo przecież inni "specjaliści" wiedzą lepiej, swoistym wyścigu, jaki toczy się między wyprawami i ich uczestnikami, który już dawno usunął w cień romantyczną wspinaczkę, zastępując ją zimną kalkulacją zysków i strat.

 

Całość zamyka rozdział napisany przez Alessandrą Carati, która towarzyszyła Nardiemu podczas jego ostatniej wyprawy do obozu bazowego. To z tej wyprawy Daniele nie wraca, a Alessandra wydaje książkę po jego śmierci, co z resztą uzgodnili jednego wieczoru. Czyżby Daniele miał jakieś przeczucie? Tego nikt nigdy się nie dowie.

Mimo że książka napisana jest lekko, to wypełniona jest mnóstwem informacji traktujących o rozterkach, trudach i niebezpieczeństwach związanych ze wspinaczką w górach wysokich, o reakcjach organizmu w strefie śmierci, o tym, jak bardzo da się przesuwać granice, które wydają się już nie do przesunięcia.

Czy "Nanga Parbat. Droga Doskonała" to książka najlepiej pokazująca wysokogórską walkę i perypetie wspinaczkowe? - Prawdopodobnie nie, jednak w ostatnim czasie nie miałam w ręku innego tytułu, który sprawiłby mi większą frajdę z czytania. Polecam więc tę książkę waszej uwadze z czystym sumieniem.