Na przedłużony, sierpniowy weekend w Beskidach byliśmy napaleni (ja jakby bardziej, hue, hue) już na początku maja, kiedy to poczyniła...
Wroblog, Wroblog i po Wroblogu, ale zanim wszystko dobiegło końca zaliczyliśmy jeszcze instawalk po wrocławskich zakamarkach - polecamy, oraz wizytę w Afrykarium wrocławskiego ZOO. Ale, że wizyta w zoo?! Przecież każdy był w (jakimś) zoo, a tam tylko zwierzaki, wycieczki, zwierzaki, wycieczki i... najczęściej poganiający przewodnicy tychże. Tym razem było inaczej. Inaczej i lepiej do tego stopnia, że nasze wcześniejsze wizyty w tego typu miejscach zostały przyćmione i zakasowane z przytupem. Ale jak to?! - Zapytacie. Spieszymy więc z wyjaśnieniem.
Wroblog, Wroblog i po Wroblogu, ale zanim wszystko dobiegło końca zaliczyliśmy jeszcze instawalk po wrocławskich zakamarkach - polec...
Ponieważ bloger to - wbrew pozorom - stworzenie stadne, chętnie bierze udział w różnej maści przedsięwzięciach i aktywnościach. I nie chodzi tutaj wyłącznie o branżuniowe konfy, porównywanie zasięgów i chmielworking. Choć to też czas zacny, miły i owocny.
Jako, że #WroBlog nie mógł się zakończyć wyłącznie na sobocie, organizatorki zadbały również o niedzielne atrakcje.
Na pierwszy ogień poszedł instawalk po wrocławskich zakamarkach. A jak instawalk, to zdjęcia. Dużo zdjęć, więc nasze wewnętrzne Japończyki zacierały łapki i skrzętnie ładowały baterie w fotosprzętach. Był tylko jeden minus. Niedzielna aura postanowiła wyjątkowo dorzucić do pieca. Był gorąc niczym w piekle. Tym większe barwa dla nas, że nam się chciało wypełzać z chaty. Normalnie, przy takiej pogodzie, raczej uciekamy gdzieś, gdzie jest chłodniej, a gdyby się dało, to i do lodówki byśmy wleźli i nie wychodzili z niej do końca lata.
Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Karola Franieczek (@zycie.me)
W samo południe (sic!) stawiamy się w miejscu zbiórki pod wrocławskim Monopolem. Hotelem, nie sklepem. Grzeczni byliśmy. Już w oczekiwaniu na resztę grupy pomału się roztapiamy. Żeby nie powiedzieć, że pozwalamy słońcu na wytopienie z nas zjedzonych w ostatnim miesiącu burgerów i ciastek.
Instawalk był zaplanowany z myślą o blogerach przyjezdnych, a ostatecznie wyszło tak, że większość była z Wrocławia. Po co więc Wrocławiakom łazić po mieście, które oglądają na co dzień? W dodatku w dzikim upale?!
Jaki Wrocław jest, każdy widzi. Większość miasto chwali, przyjezdni się nim zachwycają, bo urody odmówić mu nie można. Po spacerze wiemy jedno. Dupy z nas, a nie Wrocławianie. Tymi zostaniemy, gdy poznamy wszystkie wrocławskie zakamarki, wnętrza i czeluści, oraz nauczymy się na co dzień zadzierać łby wysoko, by podziwiać mnogość architektonicznych detali. A tych mamy we Wrocławiu pełno. Plan na jesień - robić foto tournée po wrockowych klatkach schodowych, a tymczasem dość wywodów. Pora na kilka zdjęć. W końcu poszliśmy focić.
Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Karola Franieczek (@zycie.me)
Błagam, nie każcie mi już nigdzie iść...
A tak wyglądaliśmy po wszystkim. Instazwłoki, średnio wysmażone w późnoletnim upale. Foto by Maciej Lulko
Ponieważ bloger to - wbrew pozorom - stworzenie stadne, chętnie bierze udział w różnej maści przedsięwzięciach i aktywnościach. I nie ch...
W zeszły weekend Wrocław przeżywał oblężenie. Z jednej strony najechany został przez fanów rockowego brzmienia, a z drugiej przez blogerów, którzy, jak jeden mąż - i żona, i córka, i synowie pewnie też - stawili się na konferencji WroBlog2016: blogowe do & don't, na którą byłam napalona, jak wściekły kornik na drewnianą szafę, więc nie mogło nas tam zabraknąć.
Bloggers gonna blog
WroBlog - Ale, że o co cho?!
To kameralna - jeszcze - konferencja stworzona z myślą o (v)blogerach przez samych twórców internetowych. Wszak swój swojego zrozumie najlepiej i najbardziej obrazowo przekaże wszelkiej maści zawiłości z działań w internetowych czeluściach. Dziewczyny-Organizatorki postawiły sobie poprzeczkę wysoko, ale widać było doskonale, że wiedzą, jak temat pociągnąć. I mimo, że było to pierwsze wrocławskie wydarzenie blogowe na taką skalę, to wypadło świetnie i organizatorki powinny przybić sobie piątki i wznieś porządny toast. No dwa, albo pięć, góra dziesięć. Dla mnie osobiście organizacja takich przedsięwzięć to czysta abstrakcja, więc zawsze patrzę z podziwem na osoby, które mają nie tylko pomysł, ale jeszcze przekuwają go na faktyczne wydarzenia. Tak więc, Kasia, Milena, Daria, Joanna, Natalia, szacun!
Z mojej strony wielkie dzięki dla prelegentów i panelistów za to, że chcieli się podzielić wiedzą, doświadczeniem, zwrócić uwagę na ważne i przydatne w blogowaniu kwestie. Wyznanie miłości leci więc do Uli, Konrada i K., Andrzeja, Krzysztofa, Pawła, Janka, Moniki oraz Marty. Wiedza rzeczowa i konkretna, bez przynudzania i zbędnych pierdoletów.
A po wszystkim nadszedł wieczór, a wtedy działy się cuda i dziwy. Znaczy się o dziwach nic mi nie wiadomo, wszak wszyscy grzeczni byli, a po afterku zapewne równie grzecznie pochrapywać poszli, coby mieć siły na niedzielne aktywności spod znaku instawalku i eksploracji wrocławskiego Afrykarium. Będą foty, stay tuned!
Nie śpię, piszę bloga!
WroBlog & Ludzie
Nie byłoby Wrobloga, gdyby nie ludzie, których łączy wspólne działanie i frajda z tworzenia w internetach. To właśnie podczas takich spotkań jeszcze bardziej czujesz, że to, co robisz, ma sens. Tutaj nikt nie popatrzy na Ciebie z politowaniem i nie powie: ale co to, ten blog i na co to komu?! Pozytywne nastawienie i życzliwość wylewają się uszami. Normalnie miłość, przyjaźń, jednorożce. Tak więc nawet jeśli na co dzień trochę odludek z Ciebie (jak i ze mnie), to wśród pozytywnych ludzi i tak się odnajdziesz. A żeby poczuć się pewniej zawsze możesz przyciągnąć ze sobą jakąś duszyczkę, z którą masz dobry kontakt (chociażby tylko w internetach). W ten sposób do rejestracji namówiłam Jacka. Myślałby kto, że mam takie moce sprawcze. :D
Foty w zestawieniu by Gabriela Orłowska aka Erill
Wroblog & Wiedza
Człowieki, człowiekami, luźne gadki, śmiechy, chichy, głupoty i nawiązywanie nowych kontaktów, swoją drogą, ale w tym wszystkim nie można zapomnieć o sporej dawce wiedzy, którą w sposób bezbolesny (mimo, że w uczelnianych ławkach) i nierzadko z humorem, przekazują ci bardziej doświadczeni.Z mojej strony wielkie dzięki dla prelegentów i panelistów za to, że chcieli się podzielić wiedzą, doświadczeniem, zwrócić uwagę na ważne i przydatne w blogowaniu kwestie. Wyznanie miłości leci więc do Uli, Konrada i K., Andrzeja, Krzysztofa, Pawła, Janka, Moniki oraz Marty. Wiedza rzeczowa i konkretna, bez przynudzania i zbędnych pierdoletów.
Rysowała: Milena ze Smiley Project
Mówili: #6 - Krzysztof Kotkowicz, #7 - Paweł Opydo
A po wszystkim nadszedł wieczór, a wtedy działy się cuda i dziwy. Znaczy się o dziwach nic mi nie wiadomo, wszak wszyscy grzeczni byli, a po afterku zapewne równie grzecznie pochrapywać poszli, coby mieć siły na niedzielne aktywności spod znaku instawalku i eksploracji wrocławskiego Afrykarium. Będą foty, stay tuned!
W zeszły weekend Wrocław przeżywał oblężenie. Z jednej strony najechany został przez fanów rockowego brzmienia, a z drugiej przez blogerów,...
Koszarawa - A cóż to? A gdzież to?
Ręka w górę, kto z Was - bez sprawdzania na mapie - wie, gdzie owa miejscowość się znajduje? Wyłączając najprawdziwszych beskidomaniaków, przed którymi te rejony nie mają tajemnic, domyślam się, że mało kto tę wiedzę posiada. Ale, spokojne Wasze rozczochrane. My też nie wiedzieliśmy. I dobrze, bo z tej niewiedzy zrodziła się ciekawość, a tę jeszcze bardziej spotęgowało zaproszenie do Jałowcówki.
Jałowcówka
- 26.8.16
Jałowcówka w Koszarawie - Miejsce, gdzie aktywność splata się z błogim spokojem
Koszarawa - A cóż to? A gdzież to? Ręka w górę, kto z Was - bez sprawdzania na mapie - wie, gdzie owa miejscowość się znajduje? Wyłą...
Za każdym razem, gdy tylko pomyślę, że nic mnie już w ludzkich działaniach i zachowaniu nie zdziwi, zostaję w mej naiwności szybko sprowadzona na ziemię. Ostatnie dni również zadbały o to, by nic się tej materii nie zmieniło.
Za sprawą fejszbuka przewinął się i odbił szerokim echem temat z materii górsko-obuwniczej, gdzie ludziska zwabione wątpliwą sensacją prawie rzuciły się sobie do gardeł. Tutaj nie będę się bardziej rozwijać, bo sprawę zgrabnie podsumowała Ruda z wyboru.
Jeszcze dobrze kurz na wspomniane cichobiegi nie opadł, a ja po raz kolejny zbierałam szczękę z podłogi. I to znowu dzięki fejszbukowi, który to ostatnio tak zawiaduje wyświetlaną treścią, że nie wiadomo, czego się spodziewać, bo nagle znajomy, którego aktywność się nigdy wcześniej na wallu nie pojawiała, lajkuje coś, gdzieś i to owe coś pojawia się przed Twoimi ślepiami, wprawiając nierzadko w niemałą konsternację.
Przeglądasz, czytasz, pierwotne zdziwienie mija, ustępując miejsca irytacji, żeby nie napisać złości. Bo o ile już jestem przyzwyczajona do wpisów i statusów maści wszelkiej na temat tego, jak (nie) żyć, jak postępować, by było miło, jak (nie) jeść, jak (nie) spać, jakim aktywnościom się (nie) oddawać, etc., tak przez myśl mi nie przeszło, by równie podobne instrukcje mogły mieć zastosowanie w odniesieniu do gór.
No bo przecież góry - jakie by nie były - to wolność, przestrzeń, miejsce dla każdego, gdzie ów każdy może się spełniać na swój sposób - wędrować dolinami, wdrapywać się na szczyty, pokonywać łatwe i trudne szlaki, czy nieznakowane ścieżki, podglądać świstaki i kozice, leżeć w trawie dzień cały, biegać, czy sponiewierać się wyrypą życia, chcieć więcej, mocniej i dalej. Dla każdego coś miłego - na spokojnie i z adrenaliną, na szybko i z większym namaszczeniem. Takie to było dla mnie oczywiste i normalne.
O, słodka, moja naiwności! - Szepnęłam, gdy moje oczy ujrzały poniższe wywody.
Nie podaję autorów tych wypowiedzi, bo to nie o to chodzi. Pisownia poniżej cytowanych słów - oryginalna.
No bo przecież góry - jakie by nie były - to wolność, przestrzeń, miejsce dla każdego, gdzie ów każdy może się spełniać na swój sposób - wędrować dolinami, wdrapywać się na szczyty, pokonywać łatwe i trudne szlaki, czy nieznakowane ścieżki, podglądać świstaki i kozice, leżeć w trawie dzień cały, biegać, czy sponiewierać się wyrypą życia, chcieć więcej, mocniej i dalej. Dla każdego coś miłego - na spokojnie i z adrenaliną, na szybko i z większym namaszczeniem. Takie to było dla mnie oczywiste i normalne.
O, słodka, moja naiwności! - Szepnęłam, gdy moje oczy ujrzały poniższe wywody.
Nie podaję autorów tych wypowiedzi, bo to nie o to chodzi. Pisownia poniżej cytowanych słów - oryginalna.
Kurwa !!!!!!!!!! czy ktos kto kocha gory moze odpowiedziec mi na takie pytanie ????Co ci ludzie maja z tymi rekordami wejsc na szczyty???Jeden kurwa w ciagu 30 dni zdobywa Sniezna Pantere,inny chce wbiec na Mount Everest,ktos inny na boso zapierdala po Tatrach i wiele wiele innych ........Kurwa !!!! ludzie !!! z gor robia silownie ???Gory sie kocha.......samo przebywanie w gorach to szczescie i spelnienie.W jeden dzien idziesz sie wspinac,w drugi robisz trekking w trzeci robisz ferrate i wiele wiele innych rzeczy.Czy w kazdym z tych dni trzeba pobijac rekordy????Czy nie jestescie szczesliwi przebywajac w gorach??A nawet jesli zrobicie cos czego wczesniej nie zrobiliscie np wspinaczka w wyzszym stopniu niz do tej pory zrobiliscie to czy ta sama sciane bedziecie robic potem na czas ?????Pierdolenie ze czlowiek chce sie pnac do gory...............skoro chcesz pnac sie do gory to sa pewne limity.Wielu ludzi traktuje gory jak kupe kamieni do pobijania swych rekordow,do podniesienia swego EGO a przeciez nie o to chodzi.Gory maja DUSZE i trzeba ja szanowac......
kurwa jutro sobie wbiegne na Monte Vettore na 2476 m i pochwale sie wynikiem...........i bede zapierdalal jak glupi do gory bez czucia gor ,bez ich zpachu bez przystankow na zachwycanie sie krajobrazem z gory.............kurwa ten swiat jest chory
Ja bym im wszystkim zaproponowal zdobycie Mount Everest kurwa NAGO !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
zgadzam sie z Toba ! Gory maja dusze ale Ci wszyscy zapierdalacze traktuja je jak silownie !to bardzo przykre ! oni nie maja gdzie sie pokazac w mediach dlatego tam to czynia!
Ludzie potrafia obrzydzic wszystko.Kiedys w gorach nie bylo tylu ludzi co dzis.Jak ktos dreptal po gorach to z kultura i odpowiednim ubiorem i sprzetem.Teraz syf w baletkach .A te rekordy to po to ze bylem i zrobilem ;)bez serca
Czy naprawdę jeszcze komukolwiek trzeba tłumaczyć, że każdy ma swoją pasję, i dla każdego owa pasja będzie znaczyła coś innego. Jeden z lubością będzie kontemplował źdźbła na górskiej łące, inny z uczuciem pogładzi dłonią granitową skałę, kolejny będzie biegał ultra po górskich ostępach, a jeszcze inny wyznaczy sobie kolejne, być może bardziej ambitne, ekstremalne lub niebezpieczne cele. I cokolwiek zrobi, zrobi to z sercem i pełnym zaangażowaniem. Dla siebie, bo czerpie z tego radość i przyjemność, a ilu ludzi, tyle pomysłów na obcowanie z górami i samorealizację.
Biorąc jednak powyżej przytoczone słowa pod uwagę, wychodzi na to, że dobre i godne pochwały są wyłącznie działania i aktywności, które nie wybiegają ani odrobinę poza przyjętą normalność. Stawianie sobie nowych wyzwań, przełamywanie kolejnych barier, etc. to zło, a jeśli już ktoś się tego dopuszcza, to niech go ręka boska broni przed mówieniem o tym głośno, tudzież chwaleniem się gdziekolwiek.
A czy nie prościej byłoby robić po prostu swoje? Tak zwyczajnie, po ludzku, bez oglądania się na działania innych.
Za każdym razem, gdy tylko pomyślę, że nic mnie już w ludzkich działaniach i zachowaniu nie zdziwi, zostaję w mej naiwności szybko spro...
Jeszcze przed wyjazdem na urlop do Austrii wiedzieliśmy, że powrót - jak zwykle zresztą - nadejdzie zbyt szybko i będzie bolesny. Nigdy się nie chce wracać, nigdy. Nie bylibyśmy jednak sobą, gdybyśmy sobie tego bólu choć trochę nie próbowali złagodzić. I to się udało.
Zamiast pędzić prosto do domu, zawitaliśmy jeszcze do Wattens, miejscowości niedaleko Innsbrucku. I choć tym razem nie zabierzemy Was w góry, obiecuję, że będzie ciekawie.
Jeszcze przed wyjazdem na urlop do Austrii wiedzieliśmy, że powrót - jak zwykle zresztą - nadejdzie zbyt szybko i będzie bolesny. Nigdy...
Ostatniego dnia naszej urlopowej, alpejskiej łazęgi zdradziliśmy na chwilę Tyrol i przenieśliśmy się do Vorarlbergu, gdzie naszym celem był Breitspitz 2196 m n.p.m.. Szlak ze względu na swoją długość należy raczej do tych lżejszych i nie ma w nim nic z całodziennych wyryp. Zdecydowaliśmy się na tę wycieczkę również przez dość niepewną tego dnia pogodę i była to bardzo dobra decyzja.
Ostatniego dnia naszej urlopowej, alpejskiej łazęgi zdradziliśmy na chwilę Tyrol i przenieśliśmy się do Vorarlbergu , gdzie naszym cele...
W środku nocy obudził nas szum i bębnienie deszczu w okno dachowe. W półśnie wyartykułowałam do siebie: 'No, to by było na tyle, jeśli o sprzyjające warunki pogodowe chodzi', a gdy rano zadzwonił budzik, w pokoju przeważała szarość nawet pomimo odsłoniętych zasłon. Na zewnątrz siąpiło, okolicę pochłonęła listopadowa ponurość, a dolina tonęła w morzu niskich chmur, które zdawały się całować czubki drzew na wysokości naszego balkonu.
W środku nocy obudził nas szum i bębnienie deszczu w okno dachowe. W półśnie wyartykułowałam do siebie: 'No, to by było na tyle, jeś...
Środa z założenia miała być dniem spokojniejszym, bez szczególnych wyryp i biegania z językiem wywalonym na brodę. Równie dobrze mogło tego dnia padać. Ostatecznie lampa słoneczna postanowiła jeszcze nam towarzyszyć, więc nie ograniczaliśmy się wyłącznie do atrakcji "pod dachem". Było więcej odpoczynku oraz zwyczajnej turystyki z wałęsaniem się po okolicy, niespiesznymi spacerami i zwiedzaniem muzeów i wystaw. Muzea?! W Alpach?! A, tak. I to całkiem ciekawe miejscówki, które polecamy odwiedzić, jeśli przyjdzie Wam być w okolicy. Zresztą, nasze nogi jeszcze mocno czuły spacerek z dnia poprzedniego. Szlak na Madleinsee zbierał zakwasowe żniwo, więc nawet jeśli by nam się zachciało czegoś więcej, to ktoś musiałby nas tam wnieść.
Postanowione - środa dniem turystycznych sofciarzy do kwadratu.
Po śniadaniu pakujemy się w autobus (mamy karty Silvretta, więc przejazdy są bezpłatne w obrębie całej Doliny Paznaun) i jedziemy w kierunku jeziora zaporowego Kops. Byliśmy tam w zeszłym roku, ale teraz pogoda jakby lepsza, a miejscówka na poranny spacer, jak znalazł. Dwadzieścia pięć minut (w "lekkim" ścisku na górską sardynkę, bo akurat miejscowość wcześniej wpakowały się chyba dwie wycieczki) i jesteśmy na miejscu. Przystanek znajduje się przy Gasthofie Zeinisjoch. Obok, nad jeziorkiem Zeinisse jest też pole namiotowe, a stąd do jeziora zaporowego Kops droga zajmuje nam jakieś piętnaście minut. No, może chwilkę dłużej, bo zdjęcia się same nie robiły.
Jeziorko Zeinissee
Jezioro zaporowe Kops i górujący nad nim Ballunspitze 2671 m n.p.m.
Zapora na Kops-Stausse
Wracamy na przystanek i pakujemy się w kolejny autobus (kursują mniej więcej, co pół godziny) i jedziemy do Bielerhöhe, nad Silvretta-Stausee. W końcu nie będziemy się ograniczać do jednego spaceru.
Środa z założenia miała być dniem spokojniejszym, bez szczególnych wyryp i biegania z językiem wywalonym na brodę. Równie dobrze mogło tego...
Nastał kolejny dzień, nasz urlop nabierał rozpędu, pogodowa aura w dalszym ciągu dawała znać, że nas lubi, a kolejne punkty z naszego planu wyczekiwały spotkania z nami. Ponieważ za sobą mamy dwa (a w zasadzie to dwa i pół) szczytowania - jedno na Rauher Kopf, a drugie na Greitspitze - tym razem obieramy sobie za cel miejscówkę płaską, co nie znaczy, że nisko położoną. Co to, to nie. Wtorek sponsorowało wyjście nad Madleinsee 2437 m n.p.m., leżące - jak się później okazało - w miejscu niezwykle urokliwym i generującym wzmożony ślinotok.
Nastał kolejny dzień, nasz urlop nabierał rozpędu, pogodowa aura w dalszym ciągu dawała znać, że nas lubi, a kolejne punkty z naszego pl...
Po bardzo owocnym i widokowym dniu, kiedy to z bananem na gębach wtarabaniliśmy się na Rauher Kopf, minęła noc, a słońce znów śmiało zaglądało w dolinę, wyganiając nas tym samym z okupowanego wyrka. W końcu nie po to gnaliśmy tyle kilometrów, by się w betach wylegiwać. Natura wzywała.
Pod szczytem Flimspitze
Tak więc: poranne rytuały - zieeeeew - rzut oka na prognozy pogody - zieeeeew - śniadanie i lecimy, bo na ten dzień byliśmy napaleni wyjątkowo.
A dlaczego? Ano dlatego, że paść miał najbardziej ambitny cel z całego wyjazdu - Flimspitze 2929 m n.p.m.. Miał, ale ostatecznie nie padł.
To był ten dzień, kiedy zamiast zostać wspinaczami bez sprzętu, zostaliśmy - a właściwie to ja zostałam - bohaterami części naszego ekwipunku, a raczej przyodziewku. Ale, nie uprzedzajmy faktów.
Po bardzo owocnym i widokowym dniu, kiedy to z bananem na gębach wtarabaniliśmy się na Rauher Kopf , minęła noc, a słońce znów śmiało zaglą...
Człowiek to z natury stworzenie dobre, w większości lubiące pomagać innym. A gdy nikt go do owego pomagania nie przymusza, nie nachodzi w mieszkaniu, nie nagabuje na ulicy, zdecydowanie bardziej otwarcie i świadomie do tematu podchodzi. A gdy w dodatku, przy okazji pomagania innym, może zrobić coś dla siebie, to już w ogóle rewelacja. Ale... Czy to jest w ogóle możliwe? TAK!
Być może już słyszałeś o całej akcji. Jeśli nie, lub nie do końca ogarniasz, co i jak, spieszymy z wyjaśnieniem.
#PomocMierzonaKilometrami - Z czym to się je?
Sprawcą całego pozytywnego zamieszania są ludzie z T-Mobile, którzy w roku 2013 zainicjowali całą akcję, by pomagać dzieciakom z niepełnosprawnością ruchową. Tak, to już czwarta edycja, więc widać dobitnie, że pomysł chwycił i cieszy się zainteresowaniem coraz większej liczby osób gotowych dołożyć swoje pomocne kilometry do całej puli przedsięwzięcia.
Tegoroczna edycja wystartowała 19. czerwca i potrwa do 25. września. Jest więc jeszcze mnóstwo czasu, by ruszyć z domu cztery litery i tym samym dołączyć do zbierania kilometrów.
Ale ja nie biegam!
I wcale nie musisz. Tak się składa, że bieganie to nie jedyna aktywność, dzięki której możesz pomóc. Równie dobrze swoje kilometry możesz trzaskać jeżdżąc na rowerze, rolkach, wędrując po górach, czy po prostu spacerując - nawet wychodząc do sklepu po bułki. Więcej informacji na temat całego przedsięwzięcia, poszczególnych etapów oraz wydarzeń towarzyszących, znajdziesz na stronie kilometrami.pl.
To jak? Wchodzisz w to? Wiedziałam, że na Ciebie można liczyć! Teraz od rozpoczęcia całej pomocnej zabawy, dzielą Cię cztery kroki.
Krok #1 - Jeśli jeszcze nie używasz, pobierasz na swój telefon - z którym przecież nigdy się nie rozstajesz - bezpłatną aplikację Endomondo Sports Tracker.
Krok #2 - Zakładasz swój profil użytkownika. Możesz się zalogować danymi z FB lub G+. Prościej już chyba być nie może.
Krok #3 - Dołączasz do akcji, wybierając odpowiednią rywalizację.
Krok #4 - Działasz. Teraz, gdy idziesz pobiegać, wybierasz się na rower, czy spacer, odpalasz ściągnięte wcześniej Endomondo, włączasz GPS i ruszasz przed siebie, by zbierać cenne kilometry. Proste, prawda? Ponad cztery miliony uczestników rywalizacji w tegorocznej edycji nie może się mylić.
Kliknij w obrazek, a przeniesiesz się na stronę rywalizacji
#PomocMierzonaKilometrami
- 30.7.16
Zrób coś dla siebie, robiąc coś dla innych - #PomocMierzonaKilometrami
Człowiek to z natury stworzenie dobre, w większości lubiące pomagać innym. A gdy nikt go do owego pomagania nie przymusza, nie nachodzi w m...
W końcu nadszedł czas na pierwszą - wyczekiwaną niczym upragniony urlop - relację. Będzie leśnie, słonecznie, sielsko i - przede wszystkim - górsko. No bo jakże mogłoby być inaczej?! Pakujcie więc szamę i piciu do plecaków i chodźcie z nami na Rauher Kopf - charakterystyczny szczyt wznoszący się nad Ischgl oraz Mathon i będący dla tych miejscowości swoistą "górą domową".
Prognozy, na wszystkich znanych nam stronach, zapowiadały na pierwszy dzień bardzo pozytywną aurę, więc zdecydowanie odpadał stres deszczowo-burzowy. Mogliśmy chłonąć ten dzień w pełni i czym tylko się dało - wzrokiem, piersią i co kawałek rozdziawianą paszczą.
W końcu nadszedł czas na pierwszą - wyczekiwaną niczym upragniony urlop - relację. Będzie leśnie, słonecznie, sielsko i - przede wszystkim ...
Planowanie tegorocznego urlopu zaczęłam kreślić już w styczniu. Miało być inaczej niż zwykle. Mniej przytyrki, a więcej relaksu. Nie zamierzaliśmy skupiać się wyłącznie na pagórach, a wybyć gdzieś, gdzie oprócz obcowania ze skalistymi szlakami będziemy mogli pomoczyć tyłki w relaksujących i ciepłych wodach.
Taaa, tyle wstępne plany, które nie zaowocowały żadną konkretną decyzją: gdzie by tu. Minęło kilka dni, wybieraliśmy zdjęcia do wywołania i tak jakoś wyszło: Jedźmy znowu do Tyrolu, do Ischgl. W końcu w zeszłym roku - po tym, jak się rozwaliłam koncertowo i robiłam swoim wyglądem konkurencję dla Quasimodo i głównych bohaterów Star Streka - udało nam się odwiedzić jedynie ułamek tego, co zaplanowaliśmy.
Postanowione - Tirol, wir kommen! Tym sposobem już od początku lutego przebierałam kopytkami, niecierpliwie wyczekując lipca, a im bliżej było do wyjazdu, tym częściej spoglądaliśmy w kamerki i w myślach zaklinaliśmy pogodę. W ostatecznym rozrachunku zaklinanie aury wyszło nam bardzo na plus, choć kilka dni przed wyrypą obrazy z kamer wprawiły nas w niemałą konsternację, gdy oczom naszym ukazał się świeżutki, biały opad w towarzystwie ujemnej temperatury i niskich, szarych chmur.
Miejscówa była jednak od dawna zarezerwowana, a my napaleni na góry, jak szczerbaty na suchary. Pozostawało więc odprawić dzikie tańce propogodowe, spakować dodatkowe gacie z golfem i liczyć na tygodniowe okno pogodowe. Tygodniowe. Jak to brzmi?! A okno było, jak się patrzy. Na wypasie, z kwiatkami, okiennicami i zaglądającym weń słoneczkiem.
Plan zrealizowaliśmy w 99,99% i jeszcze mamy uśmiechy dookoła głowy na samą myśl o tym, jak było miodnie i pogodnie.
Zanim jednak Wam to wszystko zaprezentujemy w relacjach, będziecie musieli trochę poczekać, bo prawie 30 giga fot jakoś się samo okiełznać nie chce. Coby Wam jednak oczekiwanie umilić, podrzucamy kilka migawek na przystawkę przed daniem głównym i deserem.
Planujesz wypad do Ischlg? Tutaj znajdziesz i zarezerwujesz wybrane miejsce na nocleg.
Osobiście szczerze polecamy nocleg w kameralnym pensjonacie Gidis Hof. Nie będziesz zawiedzony.
Osobiście szczerze polecamy nocleg w kameralnym pensjonacie Gidis Hof. Nie będziesz zawiedzony.
Planowanie tegorocznego urlopu zaczęłam kreślić już w styczniu. Miało być inaczej niż zwykle. Mniej przytyrki, a więcej relaksu. Nie za...
PROLOG
Był luty i dzień, jakich wiele. Tamten jednak zapisał się w historii górskiej blogosfery, dając początek czemuś większemu. To właśnie wtedy - 22 lutego - Gosia aka Ruda z wyboru rzuciła na swym twarzoksiążkowym fan page'u następującymi słowami:Halo halo górskie blogery! Większość z Was doskonale kojarzę i już sobie wypisałam w swoim magicznym notatniku, ale na pewno o kimś zapomniałam. Także tego, kto bloga o tematyce górskiej prowadzi, ten się chwali w komentarzu! Bo mi się coś urodziło w głowie. Na razie ciiiiii...
Od początku czułam w dużym palcu mego prawego kopytka, że to będzie coś fajnego, więc niecierpliwie wyczekiwałam szczegółów.
Cisza ze strony Rudej nie trwała długo, a jej dalsze działania zaowocowały utworzeniem twarzoksiążkowej grupy, gdzie zwołała gromadkę górskich wariato-ludzików i przedstawiła im swój pomysł, coby porządzić bardziej, razem. Wszak w kupie siła!
I tak doszliśmy do sedna - Miało się odbyć pierwsze spotkanie górskiej blogosfery. #BloGórsfera miała stać się faktem. <Jupijajej!>
Wszyscy, jak jeden mąż, wyrazili zainteresowanie i byli napaleni, jak szczerbaty na suchary, jarając się przy tym, jak trawy jesienią i mając już wizję naszego spotkania w górach. Namacalnie o góry się jednak nie otarliśmy, ale swoimi osobami, górską zajawką i pasją, przenieśliśmy je na ten ostatni weekend w miejsce zupełnie niepagórowate, z którego mimo wszystko stworzyliśmy naszą małą, górską mekkę. Po ostatnich wydarzeniach, Radom już nigdy nie będzie tylko Radomiem ze swoją chytrą babą.
Gosia - Ruda z wyboru, sprawczyni całego zamieszania, matka wydarzenia
Ania i Mateusz - Zabieszczaduj
Ania i Jarek - Czar Gór
Sylwia i Piotrek - Góromaniacy
Magda i Tomek - Wieczna Tułaczka
Agata i Bartek - My Way To Heaven
Krzysiek - Pionowe Myśli
Bartek aka Morguś - Morgusiowe Wędrówki
Karola i Piotrek zwany Frankiem - Życie Me, my w sensie
Kasia - Szukając Słońca
Mateusz i Darek - Zieloni w Podróży
Gośćmi specjalnymi, którzy uświetnili nasze spotkanie, porwali opowieścią, służyli radą, uczyli i inspirowali byli:
Andrzej Marcisz - petarda taternictwa i wspinaczki z olbrzymimi sukcesami na swoim koncie. Człowiek, dla którego tatrzańskie skały, granie i turniczki nie mają żadnych tajemnic. Zrealizował wariant wspinaczkowego przejścia Głównej Grani Tatr Wysokich. SZACUN! Pasjonaty z osiągnięciami zawsze miło posłuchać.
Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory - nasza wydarzeniowa mugol-ka, która nas pocoachowała, opowiadając o personal brandingu, podrzuciła garść, a nawet szuflę wskazówek, pozwoliła otworzyć głowy na nowe.
W pozostałych rolach:
Wszelkiej maści radomskie człowieki, jakie pojawiały się na naszej drodze - ściankowicze, tkalniozagadkowcy, etc.
Co zrobić z osiemnaściorgiem ludzi, którzy znają się wyłącznie z internetów, a swoje twarze kojarzą tylko ze zdjęć zamieszczanych na blogach? Podzielić ich na trzy mieszane grupy i pozamykać w pokojach. Niech sobie radzą. Niech współpracują i znajdą wyjście.
O takie zadanie wystarała się dla nas Gosia, a ludzie z Tkalni Zagadek zgodzili się nas ugościć w swoich tajemniczych pokojach pełnych ukrytych szyfrów, gdzie zostaliśmy zamknięci. Mieliśmy do rozwiązania szereg zagadek i łamigłówek. Aby się wydostać musieliśmy współpracować i wspólnie dopasowywać elementy układanki. Nierzadko szukając odpowiedzi zupełnie od tyłka strony. Bez tego, wyjście z pokoju nie stałoby się naszym udziałem. A wtedy... żegnaj kolacjo, żegnaj piwo, żegnaj kiełbasko, żegnajcie chipsiki. Napiszę Wam jednak w sekrecie, że nasza #drużynajedynek rulezzz.
Jeśli jeszcze nie mieliście okazji brać udziału w takiej zabawie, polecamy, bo jest masa frajdy przy szukaniu wskazówek i odpowiedzi. A sama Tkalnia działa nie tylko w Radomiu i ma swoje pokoje również w innych miastach.
Nasze wymięte zagadkami mózgi złapały trochę oddechu, by już za moment dać się ponieść inspirującej opowieści Andrzeja Marcisza, z której wynikało dla nas jednoznacznie, że pasja ma moc niesamowitą i pcha człowieka do rzeczy, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się zupełnie szalone i niemożliwe do zrealizowania. A jednak - da się. Solidna dawka zdjęć tatrzańskich widoków, połączona z wieloma opowiadaniami sprawiła, że upływający czas przestał mieć znaczenie. Było trochę o wspinaniu, kilka livehack-ów i ogromne pokłady wiedzy o Tatrach.
Po tatrzańskiej prelekcji - mimo wakacji i czasu urlopowego - przyszła pora na naukę, którą starała się nam bezboleśnie zaaplikować Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory.
A jak działać z górskimi człowiekami bezboleśnie? Dać im długopisy, kartki, flamastry i kredki, a potem obserwować, jak z ludzkiego i kredkowego chaosu wyłania się obraz każdego z uczestników, tak by wszyscy mogli skonfrontować swoje wyobrażenia, jakie mieli o innych na podstawie śledzonych wcześniej blogów. Co mi dały te warsztaty? Kopa w tyłek, by dalej działać i podbudowały zdecydowanie moją zwykle wycofaną i nieśmiałą osobę. Ale, jak się trafia na "swoich" to nie może być inaczej.
Jakby nie było, nie samą nauką człowiek żyje, a i głównym założeniem Gosi było zebranie nas razem, żebyśmy przestali być dla siebie tylko ludzikami z internetów. Mieliśmy się poznać i zintegrować. Skoro inni blogerzy potrafią się skrzyknąć, to "górale" nie mogą być gorsi i pozostawać w tyle.
Integracja przebiegała cały czas. Od wizyty w tkalni, poprzez wspinaczkę na ściance, po warsztaty, aż na grillopogaduchach kończąc.
Zanim jednak wszyscy zasiedliśmy na szamanko, musieliśmy iść co nieco upolować, coby mieć czym grillowe ruszta obłożyć.
Tak więc ekipa w zwartym szyku udała się na okoliczne łowiska spod znaku siedmiokropki i rere-kumkum. Droga została przebyta sprawnie. Obyło się bez poręczowania i zakładania obozów pośrednich, a wyprawa zakończyła się sukcesem i już po niedługim czasie na rusztach spiekały się na murzynka kiełbatrony*, a gardła chłodziła złota ambrozja.
*kiełbatron - Nie mylić z Megatronem, ani innym Deceptikonem. To po prostu określenie na kiełbaskę autorstwa Madzi z Wiecznej Tułaczki, które z powodzeniem zostało przejęte i używane przez resztę ekipy.
Oczywiście spotkanie w takiej formie nie odbyłoby się bez wsparcia innych osób. Dlatego raz jeszcze - SERDECZNE DZIĘKI!
- dla Andrzeja Marcisza i Magdy Jelonkiewicz-Bałdys, którzy podrzucili nam garść informacji i inspiracji
- dla CW Grota, bo dzięki tej ekipie mieliśmy się gdzie podziać, przespać i przeżyć swoje pierwsze ściankowe razy
- dla Tkalni Zagadek, dzięki której mogliśmy odkryć w sobie detektywa
- dla Nikwax za pakiet maścideł do czyszczenia i impregnacji naszego górskiego i outdoorowego odzienia
- dla Helios za wsparcie
- dla wspaniałych ludzi z internetów, którzy wsparli projekt na PolakPotrafi
Cisza ze strony Rudej nie trwała długo, a jej dalsze działania zaowocowały utworzeniem twarzoksiążkowej grupy, gdzie zwołała gromadkę górskich wariato-ludzików i przedstawiła im swój pomysł, coby porządzić bardziej, razem. Wszak w kupie siła!
I tak doszliśmy do sedna - Miało się odbyć pierwsze spotkanie górskiej blogosfery. #BloGórsfera miała stać się faktem. <Jupijajej!>
Wszyscy, jak jeden mąż, wyrazili zainteresowanie i byli napaleni, jak szczerbaty na suchary, jarając się przy tym, jak trawy jesienią i mając już wizję naszego spotkania w górach. Namacalnie o góry się jednak nie otarliśmy, ale swoimi osobami, górską zajawką i pasją, przenieśliśmy je na ten ostatni weekend w miejsce zupełnie niepagórowate, z którego mimo wszystko stworzyliśmy naszą małą, górską mekkę. Po ostatnich wydarzeniach, Radom już nigdy nie będzie tylko Radomiem ze swoją chytrą babą.
BOHATEROWIE OPOWIEŚCI
9 lipca A.D. 2016 z różnych stron Polski, pokonując mniej lub więcej kilometrów (tym razem nie na piechotę, a korzystając z dobrodziejstw transportu publicznego i posiadanych wehikułów), do Radomia dotarli następujący blogo-górscy bohaterowie:Gosia - Ruda z wyboru, sprawczyni całego zamieszania, matka wydarzenia
Ania i Mateusz - Zabieszczaduj
Ania i Jarek - Czar Gór
Sylwia i Piotrek - Góromaniacy
Magda i Tomek - Wieczna Tułaczka
Agata i Bartek - My Way To Heaven
Krzysiek - Pionowe Myśli
Bartek aka Morguś - Morgusiowe Wędrówki
Karola i Piotrek zwany Frankiem - Życie Me, my w sensie
Kasia - Szukając Słońca
Mateusz i Darek - Zieloni w Podróży
Gośćmi specjalnymi, którzy uświetnili nasze spotkanie, porwali opowieścią, służyli radą, uczyli i inspirowali byli:
Andrzej Marcisz - petarda taternictwa i wspinaczki z olbrzymimi sukcesami na swoim koncie. Człowiek, dla którego tatrzańskie skały, granie i turniczki nie mają żadnych tajemnic. Zrealizował wariant wspinaczkowego przejścia Głównej Grani Tatr Wysokich. SZACUN! Pasjonaty z osiągnięciami zawsze miło posłuchać.
Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory - nasza wydarzeniowa mugol-ka, która nas pocoachowała, opowiadając o personal brandingu, podrzuciła garść, a nawet szuflę wskazówek, pozwoliła otworzyć głowy na nowe.
W pozostałych rolach:
Wszelkiej maści radomskie człowieki, jakie pojawiały się na naszej drodze - ściankowicze, tkalniozagadkowcy, etc.
AKT I - ZNALEŹĆ WYJŚCIE
Miejsce akcji: Tkalnia ZagadekCo zrobić z osiemnaściorgiem ludzi, którzy znają się wyłącznie z internetów, a swoje twarze kojarzą tylko ze zdjęć zamieszczanych na blogach? Podzielić ich na trzy mieszane grupy i pozamykać w pokojach. Niech sobie radzą. Niech współpracują i znajdą wyjście.
O takie zadanie wystarała się dla nas Gosia, a ludzie z Tkalni Zagadek zgodzili się nas ugościć w swoich tajemniczych pokojach pełnych ukrytych szyfrów, gdzie zostaliśmy zamknięci. Mieliśmy do rozwiązania szereg zagadek i łamigłówek. Aby się wydostać musieliśmy współpracować i wspólnie dopasowywać elementy układanki. Nierzadko szukając odpowiedzi zupełnie od tyłka strony. Bez tego, wyjście z pokoju nie stałoby się naszym udziałem. A wtedy... żegnaj kolacjo, żegnaj piwo, żegnaj kiełbasko, żegnajcie chipsiki. Napiszę Wam jednak w sekrecie, że nasza #drużynajedynek rulezzz.
Jeśli jeszcze nie mieliście okazji brać udziału w takiej zabawie, polecamy, bo jest masa frajdy przy szukaniu wskazówek i odpowiedzi. A sama Tkalnia działa nie tylko w Radomiu i ma swoje pokoje również w innych miastach.
AKT II - NAUKA I INSPIRACJA
Miejsce akcji: Pięterko w Centrum Wspinaczkowym GrotaNasze wymięte zagadkami mózgi złapały trochę oddechu, by już za moment dać się ponieść inspirującej opowieści Andrzeja Marcisza, z której wynikało dla nas jednoznacznie, że pasja ma moc niesamowitą i pcha człowieka do rzeczy, które na pierwszy rzut oka mogą wydawać się zupełnie szalone i niemożliwe do zrealizowania. A jednak - da się. Solidna dawka zdjęć tatrzańskich widoków, połączona z wieloma opowiadaniami sprawiła, że upływający czas przestał mieć znaczenie. Było trochę o wspinaniu, kilka livehack-ów i ogromne pokłady wiedzy o Tatrach.
fot. Joanna Ostrowska
Po tatrzańskiej prelekcji - mimo wakacji i czasu urlopowego - przyszła pora na naukę, którą starała się nam bezboleśnie zaaplikować Magda Jelonkiewicz-Bałdys ze Skills Factory.
A jak działać z górskimi człowiekami bezboleśnie? Dać im długopisy, kartki, flamastry i kredki, a potem obserwować, jak z ludzkiego i kredkowego chaosu wyłania się obraz każdego z uczestników, tak by wszyscy mogli skonfrontować swoje wyobrażenia, jakie mieli o innych na podstawie śledzonych wcześniej blogów. Co mi dały te warsztaty? Kopa w tyłek, by dalej działać i podbudowały zdecydowanie moją zwykle wycofaną i nieśmiałą osobę. Ale, jak się trafia na "swoich" to nie może być inaczej.
fot. Skills Factory
AKT III - INTEGRACJA
Miejsce akcji: Teren Centrum Wspinaczkowego Grota, przy udziale grilla, naprędce zorganizowanego umeblowania i zdobyczy jedzeniowo-pitnych.Jakby nie było, nie samą nauką człowiek żyje, a i głównym założeniem Gosi było zebranie nas razem, żebyśmy przestali być dla siebie tylko ludzikami z internetów. Mieliśmy się poznać i zintegrować. Skoro inni blogerzy potrafią się skrzyknąć, to "górale" nie mogą być gorsi i pozostawać w tyle.
Integracja przebiegała cały czas. Od wizyty w tkalni, poprzez wspinaczkę na ściance, po warsztaty, aż na grillopogaduchach kończąc.
SpiderWomenki - Karola, Agata & Madzia in action
Zanim jednak wszyscy zasiedliśmy na szamanko, musieliśmy iść co nieco upolować, coby mieć czym grillowe ruszta obłożyć.
Tak więc ekipa w zwartym szyku udała się na okoliczne łowiska spod znaku siedmiokropki i rere-kumkum. Droga została przebyta sprawnie. Obyło się bez poręczowania i zakładania obozów pośrednich, a wyprawa zakończyła się sukcesem i już po niedługim czasie na rusztach spiekały się na murzynka kiełbatrony*, a gardła chłodziła złota ambrozja.
*kiełbatron - Nie mylić z Megatronem, ani innym Deceptikonem. To po prostu określenie na kiełbaskę autorstwa Madzi z Wiecznej Tułaczki, które z powodzeniem zostało przejęte i używane przez resztę ekipy.
EPILOG, a właściwie PODZIĘKOWANIA
Przede wszystkim dla Gosi za pomysł i chęci jego realizacji, bo ogarnięcie ludzi i miejsc to nie jest takie hop-siup. Wyszło świetnie. Mimo kilometrów, jakie musieliśmy przejechać (czemu ten Radom tak daleko, ja się zapytowywuję?!), nie żałujemy ani chwili z tych, które spędziliśmy z gronem pozytywnych ludzi, wśród których mogliśmy być sobą, śmiać się z głupot i cieszyć chwilą bez krępacji. Ludziska, dzię-ku-je-my!Oczywiście spotkanie w takiej formie nie odbyłoby się bez wsparcia innych osób. Dlatego raz jeszcze - SERDECZNE DZIĘKI!
- dla Andrzeja Marcisza i Magdy Jelonkiewicz-Bałdys, którzy podrzucili nam garść informacji i inspiracji
- dla CW Grota, bo dzięki tej ekipie mieliśmy się gdzie podziać, przespać i przeżyć swoje pierwsze ściankowe razy
Partnerzy
- dla Tkalni Zagadek, dzięki której mogliśmy odkryć w sobie detektywa
- dla Nikwax za pakiet maścideł do czyszczenia i impregnacji naszego górskiego i outdoorowego odzienia
- dla Helios za wsparcie
- dla wspaniałych ludzi z internetów, którzy wsparli projekt na PolakPotrafi
Sponsorzy
Patroni medialni
PROLOG Był luty i dzień, jakich wiele. Tamten jednak zapisał się w historii górskiej blogosfery, dając początek czemuś większemu. To wł...
Latem, przy sprzyjającej pogodzie, górskie szlaki przeżywają prawdziwe oblężenie. I dobrze. W końcu nic tak nie ładuje baterii, jak aktywności na świeżym powietrzu. Jeśli ktoś nie przepada za tłumem, znajdzie również i takie zakątki, gdzie będzie mu towarzyszyć niezmącona niczym cisza i spokój. Żeby jednak w pełni czerpać z górskiej wędrówki, wypadałoby się do niej odpowiednio przygotować. To jednak już nie jest dla wszystkich takie oczywiste, o czym przekonaliśmy się obserwując mijane na szlakach osoby.
I nie piję tutaj do niedzielnych turystów, którzy w klapkach i na ultra lekko skończą wyprawę na pierwszym schronisku, czy uzdrowiskowym deptaku. Mam na myśli tych wszystkich, którzy świadomie chcą więcej i stawiają sobie ambitniejsze cele wycieczkowe. Niestety, zapominają o jednej, podstawowej rzeczy - o dobrym przygotowaniu do owej wycieczki.
Trekking, nawet po niskich górach, nie powinien być traktowany, jak zwyczajny spacer, chociażby dlatego, że zwyczajowo pokonujemy wtedy znacznie dłuższe odległości. Nierzadko z dodatkowym obciążeniem w postaci plecaka, do którego zabieramy potrzebny ekwipunek, dodatkową odzież, jedzenie oraz picie. A te swoje ważą. Dlatego tak ważne jest, aby taką wycieczkę dobrze przemyśleć i zaplanować.
Jak dobrze przygotować się do trekkingu?
Jesteśmy przekonani, że ilu wędrowców, tyle pomysłów i wskazówek. Jednak z tego gąszcza wyłaniają się pewne prawidłowości, których przestrzeganie pomoże nam nie tylko wszystko dobrze zaplanować, ale i czerpać z tego radochę. A o to przecież w tym wszystkim chodzi.
Po pierwsze: CEL i PLAN
Żeby w ogóle ruszyć z kanapy, potrzebujemy pomysłu i celu. I bynajmniej nie chodzi o wieczorny galop do lodówki, celem skonsumowania późnej kolacji.
To jest czas poszukiwania inspiracji, przeglądania przewodników, map, blogów. W głowie rodzą się pomysły, zaczynamy planować, układać trasy, ogarniać alternatywy na wypadek niepogody.
Jeśli zakładamy wyrypę jednodniową, odpada problem szukania odpowiedniego noclegu. Jednak przy założeniu kilkudniowej łazęgi, musimy zdecydować, gdzie będziemy kimać, bo dobrze jest zregenerować siły po forsującym marszu. Schronisko, pensjonat, własny namiot, czy śpiwór pod gwiazdami. Każdy odpoczywa po swojemu, jednak podczas przygotowań warto wziąć pod uwagę przebieg całej trasy, by dobrać sobie odpowiedni nocleg.
Po drugie: TRASA
Mamy czas, mamy chęci, więc wyciągamy mapę i uskuteczniamy to, co tygryski lubią najbardziej - układamy trasę, sprawdzamy czasy przejść, etc. Ślęczenie nad mapą to jeden z moich ulubionych elementów w całym planowaniu. A po wszystkich, z wodzenia palcem po wspomnianej mapie, rodzi się wędrówka - czasem szlakiem już znanym, innym razem zupełnie nowym. Zawsze można coś pokombinować, zrobić inaczej, pójść w przeciwnym kierunku, w miarę czasu, jakim dysponujemy, dodać jakiś odcinek do przejścia.
Po trzecie: EKWIPUNEK
Gdy już wiemy, gdzie oraz którędy, pora na ogarnięcie jednej z najważniejszych rzeczy - ekwipunku, który trzeba dostosować do przewidywanych warunków. Zawartość plecaka latem i zimą będą się od siebie różnić, ale pewne elementy zawsze pozostaną niezmienne i nierzadko potrzebne.
Niezbędne podstawy to mapa, ochrona przeciwsłoneczna w postaci kremów z filtrem czapki/chusty i okularów. Do tego dorzucamy podręczną apteczkę na własny użytek (plastry, bandaż, przyjmowane leki, etc.), nóż (a najlepiej multi-tool z łyżką i widelcem, coby było czym zupkę wciągnać), latarkę (z zapasowymi bateriami).
Obok "drobnicy" miejsce honorowe zajmuje ubranie - kurtka przeciwdeszczowa (peleryna), lekkie koszulki, polar, skarpety, etc. - dopasowane do panującej aury. Nawet latem warto wrzucić do plecaka rękawiczki, cieplejszą czapkę. Śmiać się z tego będzie tylko ten, kto jeszcze nie doznał skutków załamania pogody i ogólnej pizgawicy.
Nawet krótki wypad wysysa z nas energię i rzadko kiedy można się obejść bez uzupełniania kalorii. Na dłuższych wędrówkach jedzenie i picie to mus. I choć swoje waży, to jednak bez energii i uzupełniania płynów, daleko nie zajdziemy. Słodkie, tłuste, energetyczne przekąski w postaci czekolady, orzechów, suszonych owoców, do tego jakiś kabanos i sławna buła. A to wszystko co jakiś czas zapijane odpowiednią ilością płynów. Można maszerować.
Biorąc powyższe pod uwagę, przygotowanie wędrówki to wcale nie jest przedsięwzięcie mega trudne. Wystarczy poświęcić chwilę na logistykę, zastanowić się, czego chcemy, a cała reszt zacznie układać się w całość, z której będziemy czerpać radochę. Kluczem w tym wszystkim - jak i w innych aspektach - jest myślenie. Po prostu.
A teraz już lećcie się porządnie spakować i na szlak. Potuptajcie trochę.
Latem, przy sprzyjającej pogodzie, górskie szlaki przeżywają prawdziwe oblężenie. I dobrze. W końcu nic tak nie ładuje baterii, jak ak...
