Stało się. Decyzja zapadła, wybierasz się w góry, a na samą myśl o wędrówkach uśmiech nie schodzi Ci z facjaty. Reakcja jak najbardziej...
Latem, przy sprzyjającej pogodzie, górskie szlaki przeżywają prawdziwe oblężenie. I dobrze. W końcu nic tak nie ładuje baterii, jak aktywności na świeżym powietrzu. Jeśli ktoś nie przepada za tłumem, znajdzie również i takie zakątki, gdzie będzie mu towarzyszyć niezmącona niczym cisza i spokój. Żeby jednak w pełni czerpać z górskiej wędrówki, wypadałoby się do niej odpowiednio przygotować. To jednak już nie jest dla wszystkich takie oczywiste, o czym przekonaliśmy się obserwując mijane na szlakach osoby.
I nie piję tutaj do niedzielnych turystów, którzy w klapkach i na ultra lekko skończą wyprawę na pierwszym schronisku, czy uzdrowiskowym deptaku. Mam na myśli tych wszystkich, którzy świadomie chcą więcej i stawiają sobie ambitniejsze cele wycieczkowe. Niestety, zapominają o jednej, podstawowej rzeczy - o dobrym przygotowaniu do owej wycieczki.
Trekking, nawet po niskich górach, nie powinien być traktowany, jak zwyczajny spacer, chociażby dlatego, że zwyczajowo pokonujemy wtedy znacznie dłuższe odległości. Nierzadko z dodatkowym obciążeniem w postaci plecaka, do którego zabieramy potrzebny ekwipunek, dodatkową odzież, jedzenie oraz picie. A te swoje ważą. Dlatego tak ważne jest, aby taką wycieczkę dobrze przemyśleć i zaplanować.
Jak dobrze przygotować się do trekkingu?
Jesteśmy przekonani, że ilu wędrowców, tyle pomysłów i wskazówek. Jednak z tego gąszcza wyłaniają się pewne prawidłowości, których przestrzeganie pomoże nam nie tylko wszystko dobrze zaplanować, ale i czerpać z tego radochę. A o to przecież w tym wszystkim chodzi.
Po pierwsze: CEL i PLAN
Żeby w ogóle ruszyć z kanapy, potrzebujemy pomysłu i celu. I bynajmniej nie chodzi o wieczorny galop do lodówki, celem skonsumowania późnej kolacji.
To jest czas poszukiwania inspiracji, przeglądania przewodników, map, blogów. W głowie rodzą się pomysły, zaczynamy planować, układać trasy, ogarniać alternatywy na wypadek niepogody.
Jeśli zakładamy wyrypę jednodniową, odpada problem szukania odpowiedniego noclegu. Jednak przy założeniu kilkudniowej łazęgi, musimy zdecydować, gdzie będziemy kimać, bo dobrze jest zregenerować siły po forsującym marszu. Schronisko, pensjonat, własny namiot, czy śpiwór pod gwiazdami. Każdy odpoczywa po swojemu, jednak podczas przygotowań warto wziąć pod uwagę przebieg całej trasy, by dobrać sobie odpowiedni nocleg.
Po drugie: TRASA
Mamy czas, mamy chęci, więc wyciągamy mapę i uskuteczniamy to, co tygryski lubią najbardziej - układamy trasę, sprawdzamy czasy przejść, etc. Ślęczenie nad mapą to jeden z moich ulubionych elementów w całym planowaniu. A po wszystkich, z wodzenia palcem po wspomnianej mapie, rodzi się wędrówka - czasem szlakiem już znanym, innym razem zupełnie nowym. Zawsze można coś pokombinować, zrobić inaczej, pójść w przeciwnym kierunku, w miarę czasu, jakim dysponujemy, dodać jakiś odcinek do przejścia.
Po trzecie: EKWIPUNEK
Gdy już wiemy, gdzie oraz którędy, pora na ogarnięcie jednej z najważniejszych rzeczy - ekwipunku, który trzeba dostosować do przewidywanych warunków. Zawartość plecaka latem i zimą będą się od siebie różnić, ale pewne elementy zawsze pozostaną niezmienne i nierzadko potrzebne.
Niezbędne podstawy to mapa, ochrona przeciwsłoneczna w postaci kremów z filtrem czapki/chusty i okularów. Do tego dorzucamy podręczną apteczkę na własny użytek (plastry, bandaż, przyjmowane leki, etc.), nóż (a najlepiej multi-tool z łyżką i widelcem, coby było czym zupkę wciągnać), latarkę (z zapasowymi bateriami).
Obok "drobnicy" miejsce honorowe zajmuje ubranie - kurtka przeciwdeszczowa (peleryna), lekkie koszulki, polar, skarpety, etc. - dopasowane do panującej aury. Nawet latem warto wrzucić do plecaka rękawiczki, cieplejszą czapkę. Śmiać się z tego będzie tylko ten, kto jeszcze nie doznał skutków załamania pogody i ogólnej pizgawicy.
Nawet krótki wypad wysysa z nas energię i rzadko kiedy można się obejść bez uzupełniania kalorii. Na dłuższych wędrówkach jedzenie i picie to mus. I choć swoje waży, to jednak bez energii i uzupełniania płynów, daleko nie zajdziemy. Słodkie, tłuste, energetyczne przekąski w postaci czekolady, orzechów, suszonych owoców, do tego jakiś kabanos i sławna buła. A to wszystko co jakiś czas zapijane odpowiednią ilością płynów. Można maszerować.
Biorąc powyższe pod uwagę, przygotowanie wędrówki to wcale nie jest przedsięwzięcie mega trudne. Wystarczy poświęcić chwilę na logistykę, zastanowić się, czego chcemy, a cała reszt zacznie układać się w całość, z której będziemy czerpać radochę. Kluczem w tym wszystkim - jak i w innych aspektach - jest myślenie. Po prostu.
A teraz już lećcie się porządnie spakować i na szlak. Potuptajcie trochę.
Latem, przy sprzyjającej pogodzie, górskie szlaki przeżywają prawdziwe oblężenie. I dobrze. W końcu nic tak nie ładuje baterii, jak ak...
Ochrona przeciwsłoneczna w górach jest ważna i potrzebna, ale żeby była naprawdę kompletna nie wystarczą nakrycie głowy i specyfiki w kremie, czy spray'u aplikowane na skórę. Dopełnieniem jest ochrona oczu oraz wybór odpowiednich i bezpiecznych okularów.
Być może, czytając te słowa, powiesz: pfff, przecież okulary to żaden problem, każdy nosi, kupić je można na każdym rogu. I, fakt, zgodzę się z Tobą, że z dostępnością do ochrony naszych oczu problemu nie ma. Ten pojawia się wtedy, gdy zakładamy na oczęta pierwsze lepsze badziewie, nie wiadomo z czego i nie wiadomo skąd. To źle, bardzo!
W sezonie, na każdym kroku, pełno jest stoisk, które oferują okulary przeciwsłoneczne wątpliwej jakości, których miejsce może być co najwyżej na głowie w ramach opaski na włosy, a nie ochrony wrażliwych oczu.
W sezonie, na każdym kroku, pełno jest stoisk, które oferują okulary przeciwsłoneczne wątpliwej jakości, których miejsce może być co najwyżej na głowie w ramach opaski na włosy, a nie ochrony wrażliwych oczu.
Okulary przeciwsłoneczne, jak sama nazwa wskazuje, mają chronić oczy przed szkodliwym promieniowaniem UV. Takiej ochrony nie ma jednak co oczekiwać po "plastik-szkiełkach" z bazarku made by bardzo-małe-żółte-rączki. Takimi cudami możemy tylko napytać sobie biedy, a skutki mogą objawić się w postaci wrażliwości na światło, łzawienia i poważnych chorób oczu. Nie warto ryzykować. Lepiej więc nie mieć nic na nosie, niż nosić okularopodobne badziewie.
Gdzie kupić bezpieczne okulary przeciwsłoneczne?
Najlepsza opcja to zakup w salonie optycznym, lub sklepie sportowym, w których znajdziemy okulary bezpieczne, dobrej jakości (niekoniecznie bardzo drogie) i posiadające odpowiednie atesty i certyfikaty. W przypadku okularów to właśnie atesty i certyfikaty powinny wieść prym przed wyglądem. Serio, estetyka świstaków i kamzików nie ucierpi, jeśli Wasze górskie bryle nie do końca będą pasowały do koszulki i sznurówek.W przypadku bezpiecznych okularów przeciwsłonecznych metka ma znaczenie. To właśnie tam znajdziemy informację producenta ze specyfikacją produktu, etc. Jeśli na metce będą widniały nazwa producenta, oznaczenie kategorii okularów, moc filtra UV oraz informacje o europejskich normach: EN 166:2001, CE, 89/686/EWG EN 1836+A1:2009 ISO 9001:2000 będziesz mieć pewność, że kupujesz towar sprawdzony, atestowany i bezpieczny.
Jakie okulary wybrać?
Wśród okularów przeciwsłonecznych wyróżnia się pięć kategorii soczewek w zależności od ilości przepuszczanego światła. Im ciemniejsza soczewka, tym okulary będą przepuszczały mniejszą ilość promieni UV, a tym samym stanowiły większą ochronę dla naszych oczu.0 - Ilość przepuszczanego światła: 80-100% - szkła przezroczyste
1 - Ilość przepuszczanego światła: 43-80% - szkła o jasnym zabarwieniu, do stosowania w pochmurne dni oraz w ramach ochrony np. przed owadami podczas jazdy na rowerze.
2 - Ilość przepuszczanego światła: 18-43% - szkła żółte lub pomarańczowe, do stosowania w pochmurne dni, oraz przy sztucznym oświetleniu.
3 - Ilość przepuszczanego światła: 8-18% - szkła brązowe, niebieskie, grafitowe, do stosowania na co dzień, a dzięki znacznemu przyciemnieniu soczewki nadają się już na górskie wypady. Uchodzą za okulary najbardziej uniwersalne.
4 - Ilość przepuszczanego światła: 3-8% - szkła szare, bardzo ciemno barwione, do stosowania w warunkach ekstremalnych, na dużych wysokościach, na lodowcach, w miejscach bardzo nasłonecznionych oraz zaśnieżonych.
Gdy już wybierzemy okulary z odpowiedniej dla nas kategorii, warto zwrócić uwagę na jeszcze jedną rzecz - to, jak okulary "siedzą" na nosie. W górach, szczególnie na większych wysokościach, gdzie nierzadko będzie towarzyszył nam wiatr i ostre słońce operujące z każdej strony, dobrze mieć okulary, które będą przylegały do twarzy, tak aby wiatr czy promienie słoneczne nie mogły dostać się do oka przez wolne przestrzenie pomiędzy oprawkami, a naszą twarzą.
Okulary przeciwsłoneczne w górach nie są zbędnym gadżetem. Mają chronić, poprawiać komfort widzenia i redukować odbicia.
Dlatego teraz - skoro już poczytaliście, co i jak - sprawdźcie grzecznie Wasze szkiełka i jeśli przypadkiem się okaże, że jesteście w posiadaniu jakiegoś optycznego bubla, sprawcie sobie nowe "patrzałki". Dla bezpieczeństwa, dla zdrowia, żeby nic nigdy nie stanęło Wam na przeszkodzie w oglądaniu tych wszystkich górskich widoków przecudnej urody.
Ochrona przeciwsłoneczna w górach jest ważna i potrzebna, ale żeby była naprawdę kompletna nie wystarczą nakrycie głowy i specyfiki w krem...
Uwielbiamy słońce. I nie chodzi tutaj o upały, a o radosną, słoneczną aurę, która sprzyja aktywnościom na świeżym powietrzu. Niestety, zbyt długa ekspozycja naszych ciał na słońce nie tylko może szkodzić, ale jest wręcz niebezpieczna, a jej skutki mogą być opłakane.
Oczywiście nie oznacza to, że mamy się z tego powodu pozamykać w piwnicach i zrezygnować z tego, z czego mamy frajdę, i co sprawia nam przyjemność. Musimy się tylko odpowiednio przygotować na spotkanie z ostrym, mocno operującym słońcem. Co ważne, nie tylko nad wodą i na plaży, z którymi od razu wiążemy wakacyjno-urlopowy relaks, ale też - a może nawet przede wszystkim - w górach, gdzie podczas długiej wędrówki jesteśmy wprost na patelni, o czym przekonałam się nie raz, a dobitnie w zeszłym roku.
Na całe szczęście istota ze mnie reformowalna i na starość jakby mądrzejsza. Polubiłam się z kremami z wysokim filtrem, a nawet - mimo, że nienawidzę, jak mam coś na łepetynie - nabyłam kapelusz. To nic, że wyglądam w nim jak krzyżówka pajaca z niepełnosprytnym Indiana Jones'em. Ważne, że łepetyna ma ochronę i nie spalę sobie przedziałka na skwarę, która się potem paskudnie złuszczy.
***
Nie ma nic bardziej pożądanego niż słoneczna "lampa" w górach. To właśnie ona gwarantuje widoki i zdjęcia przecudnej urody. Niestety, daje popalić. Dosłownie. A problem nie dotyczy wyłącznie wędrowców o bardzo jasnej karnacji. Słońce i upał w górach są po prostu niebezpieczne.
Na górskich szlakach jesteśmy bardziej narażeni na promieniowanie UV, a przebywanie w pełnym słońcu stanowi dla nas większe zagrożenie. Dzieje się tak, ponieważ wraz ze wzrostem wysokości powietrze staje się rzadsze i tym samym dociera do nas więcej szkodliwych promieni UV. W uproszczeniu (oczywiście będzie to zależało od pory dnia, pogody, ilości chmur, etc.) można napisać, że co sto metrów w górę, promieniowanie wzrasta o ok. 20 procent. To bardzo dużo.
Na dużych wysokościach, nawet przy sporym zachmurzeniu, dotrze do nas wystarczająca ilość promieni UV, które mogą wywołać poparzenie, a nawet udar cieplny.
Dlatego w czasie górskich wypadów tak ważne jest stosowanie kremów i pomadek ochronnych. Również zimą i przy poważniejszych wyrypach na przykład na lodowiec. Wtedy słońce, odbijając się od śniegu, razi nas ze zdwojoną siłą, więc dobrze by było, gdybyśmy oszczędzili sobie tego łomotu.
Ja jestem fototypową "dwójką" i oznacza to, że łatwo mi się spiec na różowiutką świnkę Pigi, ogólnie trudno mi się opalić, a moja ochrona własna działa bez wspomagania przez około dwadzieścia minut.
Z pomocą przychodzą dostępne kremy i pomadki ochronne posiadające różne wskaźniki SPF, od 2 do 50 (ang. sun protection factor) i w zależności od tego, jakim fototypem jesteśmy, powinniśmy sięgać po specyfiki z odpowiednim filtrem, by maksymalnie wydłużyć czas, w jakim możemy przebywać na słońcu.
W moim przypadku, przy zastosowaniu kremu z filtrem np. SPF 20 czas ochrony wzrósłby teoretycznie do 400 minut. Dlaczego teoretycznie? Ano dlatego, że zaaplikowany krem nie utrzymuje się stale na skórze, szczególnie, gdy ta się poci, jest ocierana o ubranie, etc., a dodatkowo - o tym nie zapominajmy - w górach słońce jest dużo ostrzejsze, o czym wspominałam wyżej.
Bogatsi o te (być może) nowe informacje nie popełniajcie moich błędów i z rozwagą korzystajcie z tej naturalnej lampy, bo człowiek ma dużo więcej frajdy wtedy, kiedy nie musi jęczeć przy każdym ruchu spaloną na skwarkę kończyną. Serio!
Na górskich szlakach jesteśmy bardziej narażeni na promieniowanie UV, a przebywanie w pełnym słońcu stanowi dla nas większe zagrożenie. Dzieje się tak, ponieważ wraz ze wzrostem wysokości powietrze staje się rzadsze i tym samym dociera do nas więcej szkodliwych promieni UV. W uproszczeniu (oczywiście będzie to zależało od pory dnia, pogody, ilości chmur, etc.) można napisać, że co sto metrów w górę, promieniowanie wzrasta o ok. 20 procent. To bardzo dużo.
Na dużych wysokościach, nawet przy sporym zachmurzeniu, dotrze do nas wystarczająca ilość promieni UV, które mogą wywołać poparzenie, a nawet udar cieplny.
Ochrona przeciwsłoneczna w górach
Od 2000 metrów nad poziomem morza akcja słoneczna toczy się bardzo szybko i nawet jeśli nam się wydaje, że jeszcze nic się nie dzieje i nie odczuwamy skutków słonecznej ekspozycji, to całkiem możliwe, że już doznaliśmy oparzeń. Nawet osoby o ciemniejszej karnacji, które na co dzień opalają się na ładny, brązowy kolor, mogą paść ofiarą górskiego słońca. I choć w ciągu dnia skóra nie wysyła nam żadnych sygnałów wskazujących, to po wieczornym prysznicu najczęściej wychodzi szydło z worka, a my w lustrze widzimy obraz nędzy i rozpaczy w postaci zrumienionego na świński i palący róż osobnika.Dlatego w czasie górskich wypadów tak ważne jest stosowanie kremów i pomadek ochronnych. Również zimą i przy poważniejszych wyrypach na przykład na lodowiec. Wtedy słońce, odbijając się od śniegu, razi nas ze zdwojoną siłą, więc dobrze by było, gdybyśmy oszczędzili sobie tego łomotu.
Ta "wypalona" koszulka schodziła mi z rąk półtora roku. Porażka!
Własna ochrona przeciwsłoneczna i wskaźnik ochrony przeciwsłonecznej SPF
O ile nie jesteśmy albinosami, nasza skóra posiada własną warstwę ochronną przed słońcem, dzięki której przez pewien czas możemy przebywać na słońcu bez dodatkowej ochrony. Własna warstwa ochronna skóry jest różna u różnych osób i zależy oczywiście od fototypów skóry, których - w klimacie umiarkowanym - wyróżniamy cztery.Ja jestem fototypową "dwójką" i oznacza to, że łatwo mi się spiec na różowiutką świnkę Pigi, ogólnie trudno mi się opalić, a moja ochrona własna działa bez wspomagania przez około dwadzieścia minut.
Z pomocą przychodzą dostępne kremy i pomadki ochronne posiadające różne wskaźniki SPF, od 2 do 50 (ang. sun protection factor) i w zależności od tego, jakim fototypem jesteśmy, powinniśmy sięgać po specyfiki z odpowiednim filtrem, by maksymalnie wydłużyć czas, w jakim możemy przebywać na słońcu.
W moim przypadku, przy zastosowaniu kremu z filtrem np. SPF 20 czas ochrony wzrósłby teoretycznie do 400 minut. Dlaczego teoretycznie? Ano dlatego, że zaaplikowany krem nie utrzymuje się stale na skórze, szczególnie, gdy ta się poci, jest ocierana o ubranie, etc., a dodatkowo - o tym nie zapominajmy - w górach słońce jest dużo ostrzejsze, o czym wspominałam wyżej.
Wartość indeksu UV
W zależności od miejsca, w jakim przebywamy oraz ogólnej pogody, wyróżnia się też różne wartości indeksu UV, a informację o nich można znaleźć na portalach meteo. Wartości te są istotne ponieważ informują nas o tym, jakie środki powinniśmy przedsięwziąć, by odpowiednio chronić naszą skórę przed szkodliwym promieniowaniem.
Indeks UV 0-2 | Dla zdrowego człowieka brak zagrożeń | Warto nosić okulary przeciwsłoneczne
Indeks UV 3-5 | Zagrożenie średnie - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 1-2 godz. | Zaleca się noszenie okularów przeciwsłonecznych, nakrycia głowy i ochronę ciała przewiewnym ubraniem np. z długim rękawem. Warto też od czasu do czasu schronić się w cieniu.
Indeks UV 6-7 | Zagrożenie wysokie - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 0,5 - 1 godz. | Zaleca się noszenie okularów przeciwsłonecznych, nakrycia głowy i jasnej odzieży, jak również stosowanie kremów z filtrem od SPF 15 w górę i ograniczenie czasu przebywania w pełnym słońcu.
Indeks UV 8-10 | Zagrożenie bardzo wysokie - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 15-30 min. | Ochrona jak powyżej. Dodatkowo lepiej zbunkrować się w cieniu, bo przy tak operującym słońcu o oparzenia nie trudno.
Indeks UV 11+ | Zagrożenie ekstremalne - Bezpieczny czas przebywania na słońcu 5-15 min. | Jeśli to możliwe unikaj słońca, szczególnie w godzinach około południowych. Natomiast w czasie przebywania na słońcu ochrona w postaci kremów z najwyższym filtrem, okularów przeciwsłonecznych i odpowiedniej odzieży to mus.
Bez ochrony sytuacja wyglądałaby tak, jakbyście zapomnieli wyjść z solarium. Mam nadzieję, że Wasza wyobraźnia to ogarnęła. Naprawdę trzeba mieć się na baczności, bo taki indeks to nic nadzwyczajnego w Alpach, czy na przykład na Wyspach Kanaryjskich.
Bogatsi o te (być może) nowe informacje nie popełniajcie moich błędów i z rozwagą korzystajcie z tej naturalnej lampy, bo człowiek ma dużo więcej frajdy wtedy, kiedy nie musi jęczeć przy każdym ruchu spaloną na skwarkę kończyną. Serio!
Uwielbiamy słońce. I nie chodzi tutaj o upały, a o radosną, słoneczną aurę, która sprzyja aktywnościom na świeżym powietrzu. Niestety, zbyt...
Faktem jest, że ile osób, tyle upodobań, ale tylko na masochiście nie zrobi wrażenia dziki tłum napotkany na górskim szlaku. Sympatyków górskich wojaży z roku na rok przybywa, nie powinno więc dziwić to, że w miejscach najbardziej znanych i łatwo dostępnych jest prawie zawsze tłoczno. No, chyba że akurat wieje, leje i konkretnie mrozi.
My, kiedy wybieramy się w góry, zawsze się staramy, by w tłumie przebywać jak najkrócej, względnie - przy dobrych wiatrach - zupełnie tej wątpliwej przyjemności uniknąć. Na szlak wychodzimy po ciszę i spokój, więc siłą rzeczy nie mamy ochoty na kakofonię dźwięków i innych dzikich wrzasków, które na co dzień bombardują nasze uszy.
Jest jednak coś gorszego niż głośna gawiedź jako taka. To tłum, gdzie przeważają jednostki, u których w miejscu, gdzie powinien znajdować się i działać mózg, hula wiatr, a uszy - korzystając z przestrzeni - grają w ping ponga. Obecności takich jednostek doświadczyliśmy podczas naszej ostatniej wizyty na Śnieżce. Byliśmy świadomi faktu, że - ze względu na sprzyjającą pogodę - nie będziemy na szlaku sami, jednak nieroztropność i zupełny brak odpowiedzialności, jaki się tam objawiał, nie tyle nas zirytował, co maksymalnie przeraził.
Góry wszystko zniosą, są też dla wszystkich bez wyjątku - gore-tex'owców i klapkowiczów. Jednak to nie przygotowanie ekwipunkowe (lub jego brak) nas przeraziły (do tej pory jestem pod wrażeniem naszej cierpliwości i opanowania), a zachowanie turystów. A raczej jego brak i totalne rozpasanie.
Idzie taki, jeden z drugim, całą szerokością szlaku, w sposób nieskoordynowany, turbo zygzakiem, z nastawieniem, że skoro on idzie, to wszystko mu się należy, a reszta wędrowców może co najwyżej spadać na drzewo. Ale to jest nic, to jest naprawdę mała niedogodność.
Gorzej i niebezpiecznie zaczyna się robić wtedy, gdy na szlaku wąskim - jakim jest odcinek od Śląskiego Domu na Śnieżkę - ludzie nie składają kijków trekkingowych, wleką je za sobą, wkładając innym pod nogi. Wymachują nimi w każdym możliwym kierunku, narażający tym samym innych na spotkanie z ostrymi końcówkami. Już nawet nie liczyłam, ile razy zostałam po drodze "dziabnięta". Dobrze, że nie w oko.
Na porządku dziennym było nagłe, niczym święta krowa, zatrzymywanie się na środku, rozpychanie łokciami, pociągnięcia z bara... Brzmi mało górsko? Ale tego wszystkiego doświadczyliśmy w zeszłą sobotę. Jeśli dodamy do tego puszczone samopas dzieciaczki, to już w ogóle kumulacja.
A nie, przepraszam, kumulacja to była wtedy, jak upojony w trzy dupy jegomość, ledwo idąc, prawie uwiesił się koleżance na ramieniu i wyziewami z przed tygodnia zadbał o to, by się poinchalowała "świeżym" powietrzem. Istna rewelacja.
My naprawdę nie mamy nic przeciwko temu, że ktoś ma inne podejście do gór i wędrówek, ale jeśli zachowanie delikwenta stwarza zagrożenie nie tylko dla niego samego, ale i dla innych, to już nami telepie, a mnie osobiście nóż się w kieszeni otwiera. A przecież tak niewiele potrzeba, byśmy wszyscy, bez stresu mogli cieszyć się górami. Wystarczy, by każdy używał mózgu. Tyko tyle i aż tyle.
Faktem jest, że ile osób, tyle upodobań, ale tylko na masochiście nie zrobi wrażenia dziki tłum napotkany na górskim szlaku . Sympatykó...
Górskie szlaki z roku na rok cieszą się coraz większą popularnością. Nie powinno to nikogo dziwić. Wszak górskie okolice prócz wspaniałych tras i widoków do zaoferowania mają wiele. Coraz większa rzesza turystów i wędrowców decyduje się więc na dłuższe, kilkudniowe wycieczki, by zwiedzić i zobaczyć jak najwięcej. To jednak pociąga za sobą konieczność zorganizowania sobie noclegu.
Oczywiście są osoby, które nie upatrują w tym żadnego problemu i wyjeżdżają z myślą, że "coś się zawsze znajdzie". Nie mam nic przeciwko takiej postawie, jednak osobiście wolę mieć pewność, że w danym czasie miejscówka już na nas będzie czekać i nie będziemy zmuszeni szukać jej na ostatnią chwilę, gdy już ciemności egipskie przesłonią okolicę, wilcy wyć będą, a burki spróbują dopaść się do naszych kostek. Z tego też powodu znalezienie noclegu wpisało się na stałe w nasze logistyczne działania przedwyjazdowe.
POMYSŁ - SZUKANIE NOCLEGU - PAKOWANIE - RADOCHA Z WYJAZDU
Gdy w głowie zrodzi się pomysł, który region chcemy odwiedzić, w pierwszej kolejności lustrujemy mapę, by zorientować się, co ma nam do zaoferowana cała okolica. Czy będzie to typowa wędrówka, czy też może będziemy chcieli zboczyć ze szlaku, by zwiedzić okoliczne atrakcje, czy szukamy też opcji awaryjnej w razie niepogody.
Mając takie rozeznanie i wstępny plan działania, wiemy, jakiego noclegu będziemy szukać. Wyjazd górski to nie tylko spanie w schroniskach. Gdyby tak było, na szlakach nie byłoby takich tłumów, bo jednak schroniska oferują ograniczoną ilość miejsc noclegowych.
Nie ma co również ukrywać faktu, że noclegi i przyjeżdżający turyści to
biznes dla miejscowych, którzy starają się ściągnąć do siebie kolejnych gości. Nie tylko w górach, ale w każdym, choć trochę turystycznym
miejscu.
Przy wysypie wszelkiej maści ofert noclegowych, pensjonatów, kwater prywatnych, etc., można się jednak
wpakować na minę, rezerwując miejscówkę w samym środku niczego, skąd nam nigdzie nie będzie po drodze. Dlatego tak ważne jest ogarnięcie okolicy na mapie.
Czym się kierować przy wyborze noclegu w górach?
My, wybierając się na kilkudniowy wyjazd, trzymamy się poniższych czterech zasad, które jeszcze nas nie zawiodły.
ODLEGŁOŚĆ OD SZLAKÓW
Jadąc w góry, większość - co chyba zrozumiałe - wybiera wędrówki po szlakach w danej okolicy. Nie ma więc nic gorszego niż kwatera usytuowana w miejscu, z którego do wspomnianych szlaków jest daleko. I nie mam tu na myśli spacerku dojściowego, który zajmie nam pół godziny. Mam na myśli sytuację, kiedy trzeba uskutecznić maraton autobusowo-busikowy, a nawet ruszyć z parkingu samochód i dojechać na szlak kilkanaście, a nawet kilkadziesiąt kilometrów. Jest to oczywiście jakieś rozwiązanie, ale ma dwie podstawowe wady. Po pierwsze tracimy mnóstwo czasu na dojazdy, a po drugie musimy wrócić tam, gdzie zostawiliśmy samochód. Skutkuje to tym, że z wielu szlaków musimy po prostu zrezygnować, bo nie wyrobimy się czasowo, lub wylądujemy w miejscu, z którego nie damy rady dostać się do pozostawionego samochodu, a bez niego powrót do kwatery leżącej na wydupiu dolnym będzie niemożliwy.
Trzeba mieć się na baczności i żyć z mapą w zgodzie, bo kwatery często reklamują się zachęcającym hasłem o przyjemnych noclegach "w samym sercu gór", a na miejscu okazuje się (jeśli ktoś tego nie sprawdzi wcześniej), że wszędzie daleko, a chata stoi w samym środku pustkowia i będziemy udupieni przez cały pobyt. Perspektywa raczej kiepska.
ODLEGŁOŚĆ OD INNYCH ATRAKCJI REGIONU
O ile nie wybywamy w góry najwyższe, gdzie jedynym naszym towarzystwem będą granit, kosodrzewina i świstaki, to w zasadzie w każdym innym przypadku mamy możliwość poznania regionu nie tylko od górskiej strony. Czeka na nas mnóstwo atrakcji, do których warto zajrzeć. Nie ważne, czy to będzie skansen, muzeum, zamek, stara cerkiew, czy bacówka, w której ukręcisz sobie oscypka. Jeśli nie ulokujemy się "po drodze", ciężko jest o te dodatkowe atrakcje zahaczyć.
CISZA, CZY GŁOŚNY KURORT?
Lubimy odwiedzać miejscowości charakterystyczne dla danego regionu, wpaść do knajpy na lokalną szamę, czy herbatkę z prądem, ale nie wyobrażamy sobie całego pobytu w samym sercu imprezy, w jaką przemieniają się typowe turystyczne miejscowości. Na samą myśl mam gęsią skórkę, włos mi się jeży, a stan błogości i relaksu spieprza nim zdąży się pojawić.
Nie po to jedziemy w góry, by użerać się z głośną i najczęściej opitą w opór gawiedzią. Jeśli więc decydujemy się na pobyt w pensjonacie, zdecydowanie uciekamy od miejscowości najpopularniejszych, ewentualnie udajemy się tam poza sezonem.
SCHRONISKO, HOTEL, CZY PRZYTULNA KWATERA U GRAŻYNKI?
Wszystko oczywiście zależy od naszych upodobań oraz potrzeb w danym momencie. W naszym przypadku hotel raczej odpada, żeby nie zabijał nam górskiego klimatu. No, chyba że wybieramy się na totalny chill, spa i moczenie tyłków w jacuzzi. Wtedy to co innego. :)
Zdecydowanie stawiamy na schroniska, jeśli planujemy dłuższe przejścia. Dzięki temu, przez cały pobyt nie musimy schodzić ze szlaku, a przeżywanie zapadającego zmroku, czy budzącego się dnia, będąc (wysoko) w sercu gór, jest niesamowitym przeżyciem. Tego nie doświadczymy nawet nocując w najbardziej romantycznej chacie z trzaskającym ogniem na kominku. Minus schronisk jest jednak taki, że trzeba ze sobą wtachać własne żarcie, bo to schroniskowe, raz, że powala ceną, a dwa można się też czasami na jego świeżości przejechać. Choć niektórych to nie odstrasza. W myśl zasady, że no risk, no fun.
Pensjonat, czy kwatera u Grażynki, albo innego bacy Józka ma tę przewagę nad schronem, że często mamy w cenie dobre śniadanie, a w najbliższej okolicy zawsze będzie jakiś sklep, w którym uzupełnimy na bieżąco potrzebny prowiant i napitek. Jeśli będziemy mieć szczęście (i nie jest to wcale rzadkość), to kwatera będzie blisko szlaku, w miejscu na tyle ustronnym, że zagwarantuje nam spokój i ciszę, a jednocześnie blisko cywilizacji, by w razie draki poratować się bliskością sklepu.
Zgadzam się, że z noclegiem można trafić różnie. Możesz więc narzekać, że noclegi bywają do kitu, że warunki słabe, że zimno, że brudno, że w ofercie było coś innego. Ale na okolicę narzekać nie masz prawa, bo ona taka po prostu jest. To ty odpowiadasz za całokształt swojego wypadu. Jeśli zdecydujesz się na pobyt w samym środku niczego, gdzie już nawet psy tyłkami nie szczekają, nie oczekuj, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy tylko o tym pomyślisz, ktoś wyczaruje Ci infrastrukturę pełną atrakcji.
A tymczasem niech Wam górskie noclegi miłymi będą. Niezależnie od tego, czy będą w schronisku, czy w pensjonacie, czy może przyjdzie Wam się bunkrować w śpiworze, na dziko, w szałasie, albo i bez niego. Jakby nie było, w górach będziecie, więc będzie pięknie!
W ramach tej radochy płynącej z obcowania z pagórami maści wszelkiej, podzielcie się swoimi patentami, czym Wy się kierujecie, gdy szukacie miejscówki na spanie. Dajcie znać, gdzie Wam było najmilej, najbardziej klimatycznie i gdzie chętnie wracacie.
W ramach tej radochy płynącej z obcowania z pagórami maści wszelkiej, podzielcie się swoimi patentami, czym Wy się kierujecie, gdy szukacie miejscówki na spanie. Dajcie znać, gdzie Wam było najmilej, najbardziej klimatycznie i gdzie chętnie wracacie.
Górskie szlaki z roku na rok cieszą się coraz większą popularnością. Nie powinno to nikogo dziwić. Wszak górskie okolice prócz wspaniałych...
Jestem przekonana, że osoby regularnie (mniej lub bardziej - to nie jest w tym momencie istotne) wybywające w góry zgodzą się ze mną w tym, że uprawianie górskiej turystyki to mnóstwo plusów. I wcale nie chodzi wyłącznie o ślinotokogenne krajobrazy przecudnej urody, ciszę oraz spokój.
Kto po powrocie z wędrówki czuje się super, zresetowany, odprężony, naładowany pozytywną energią, która mógłby jeszcze obdzielić innych, ręka do góry? Ha! Wiedziałam, że nie będę w swoich odczuciach osamotniona.
Ponieważ górskie krajobrazy to nie wszystko, w tym wpisie przedstawię inne zalety płynące z uprawiania turystyki górskiej, a tym samym może zachęcę tych niezdecydowanych do tego, by czasami się choć trochę zmęczyć. Bo warto. Po prostu.
Największe plusy uprawiania turystyki górskiej
Być może niektórzy nie zwracają na to uwagi, ale już samo przebywanie na łonie natury ma na nas pozytywny wpływ (już nawet pomijam fakt, że mojej alergii się to nie zawsze podoba). Nawet najkrótszy spacer odstresuje, zrelaksuje i spowoduje rozrost banana na facjacie. Im jednak spacer dłuższy, bardziej intensywny i odbywany na większej wysokości nad poziomem morza, tym lepiej dla nas.
Otaczający nas świat chłoniemy wszystkimi zmysłami. W czasie intensywnej wędrówki otwarta górska przestrzeń i rozległe krajobrazy działają na nasz mózg wyjątkowo stymulująco, a to pociąga za sobą wzrost naszej kreatywności. Biorąc również pod uwagę fakt, że w czasie górskiego marszu rzadziej (a nawet wcale, chyba, że sprawdzamy prognozę pogody lub dodatkową mapę) zatapiamy się w czeluści naszych telefonów i innych sprzętów, nasz umysł może się oczyścić, a głowa w pełni odżyć.
DOTLENIENIE
Gdy znajdujemy się na wysokości powyżej 1000 metrów nad poziomem morza, nasz organizm zmienia rytm, wzrasta produkcja czerwonych krwinek, a rozszerzone naczynia krwionośne usprawniają transport tlenu. To wszystko sprawia, że czujemy się lepiej, a regularne sesje dotleniające, poprawiają nasze ogólne samopoczucie, wytrzymałość oraz kondycję.
ODREAGOWANIE STRESÓW I WYCISZENIE
Po całym tygodniu pracy nie ma dla mnie nic lepszego niż wyrwanie się na dzień lub dwa w góry. Na czas wędrówki wszystko zostawiamy za sobą, bo skupiamy się wyłącznie na tym, co przed nami i pod nogami. Marsz, czy leniwy spacer w ciszy, z dala od cywilizacji. Czego chcieć więcej? Nie dziwię się więc, że coraz więcej osób zalicza tę formę aktywności do najprzyjemniejszych.
KORZYSTNY WPŁYW NA CIAŁO
A gdy już podniesiemy nasze cztery litery zza biurek i z kanap, nasze ciało kocha nas bardziej i jest nam wdzięczne za rozruch. Przestajemy trzeszczeć, jak stara szafa, a ruchomość naszych stawów znacznie się poprawia.
Górskie wędrówki są aktywnością, której możemy się oddawać w spokoju, bez oceniających spojrzeń innych (jak to ma miejsce chociażby na siłowniach), czy krytycznych uwag wszelkiej maści trenerów. Jesteśmy my, góry i szlak, który pokonujemy tempem dopasowanym do naszych chęci i możliwości. Nikt nas nie goni, nie musimy iść na żaden rekord, ani pobijać życiówek.
Kurde, relaks miał być, a ta tu z nauką wyjeżdża... U progu wakacji... Durna...
Ciii, to prawda. Górska turystyka również kształci i nawet jeśli nie chłoniemy danej wiedzy od podstaw, to pewne rzeczy sobie po prostu utrwalamy. Gdyby nie górskie wojaże pewnie do tej pory nie potrafiłabym porządnie ogarniać mapy, nie zwracałabym uwagi na skalę, czy pogodę, a moja geograficzna wiedza raczej by się nie poszerzała. Jednak góry uczą przede wszystkim rzeczy praktycznych i choć ktoś może powiedzieć, że to się nijak ma do codziennego życia, to osobista satysfakcja z tego jest. Pomijając powyższe, uczymy się przede wszystkim siebie, poznając własne słabe i mocne strony.
Mimo powyższych zalet zdaję sobie sprawę, że typowych amatorów leżingu, plażingu i smażingu raczej nie przekonam do tego, by nagle rzucili wszystko i ruszyli na szlak się spocić, pokonując mniej lub bardziej strome wzniesienia. Jednak niezmiennie twierdzę, że góry uzależniają i jak się spróbuje, to chce się ich więcej. Apetyt wzrasta, a my szukamy nowego górskiego papu, by karmić nim umysł i ciało, bo to frajda nieprzeciętna. A skoro dodatkowo robi nam dobrze, to pozostaje tylko czerpać garściami.
Jestem przekonana, że osoby regularnie (mniej lub bardziej - to nie jest w tym momencie istotne) wybywające w góry zgodzą się ze mną w tym,...
Cudowne szlaki, piękne okoliczności przyrody, zapierające dech w piersi widoki i jeszcze lepsza pogoda. Wymarzone warunki, by oddawać się górskim, niczym niezmąconym wędrówkom. Czy coś mogłoby zepsuć ten sielankowy obrazek? Niestety tak. I w tym przypadku wcale nie chodzi o nagłe załamanie pogody, czy brak sił, a o sprawę dużo bardziej przyziemną - o komfort naszych stóp.
Szczęśliwców, którzy jeszcze nie doświadczyli bolesnych otarć, odcisków, czy pęcherzy na stopach, można policzyć na palcach jednej ręki. Jest tutaj ktoś taki?
Myślę, że każdy choć raz doświadczył tej przykrej niespodzianki. A to buty były źle zawiązane lub słabo rozchodzone, a to wredna skarpeta się jakoś pozawijała i zaczęła podgryzać nam piętę, czy palce. Nic przyjemnego, szczególnie wtedy, gdy przed nami jeszcze długa droga, a iść trzeba. Wtedy piękno otaczającej przyrody schodzi na dalszy plan, bo skupiamy się na tym, by nie przygryźć sobie języka, gdy z bólu zaciskamy zęby.
Szczęśliwców, którzy jeszcze nie doświadczyli bolesnych otarć, odcisków, czy pęcherzy na stopach, można policzyć na palcach jednej ręki. Jest tutaj ktoś taki?
Myślę, że każdy choć raz doświadczył tej przykrej niespodzianki. A to buty były źle zawiązane lub słabo rozchodzone, a to wredna skarpeta się jakoś pozawijała i zaczęła podgryzać nam piętę, czy palce. Nic przyjemnego, szczególnie wtedy, gdy przed nami jeszcze długa droga, a iść trzeba. Wtedy piękno otaczającej przyrody schodzi na dalszy plan, bo skupiamy się na tym, by nie przygryźć sobie języka, gdy z bólu zaciskamy zęby.
Pęcherze, otarcia, czy odciski każdą wędrówkę potrafią przemienić w torturę. Jak temu zaradzić, by przywrócić (jako taki) komfort naszym stopom?
Nie raz, i nie dwa miałam tę wątpliwą przyjemność walki o komfort dalszej wędrówki, robiąc przy tym jeden podstawowy błąd. Nie zatrzymywałam się, byle tylko dotrzeć do miejsca przeznaczenia, narażając tym samym stopy na większy ból. Już na miejscu okazywało się, że pęcherz, czy otarcie jest dużo bardziej paskudne niż myślałam. Taaa... mądry turysta po szkodzie...
Jeśli więc w planach mamy kilkudniową wędrówkę, nie warto czekać z oględzinami bolącego miejsca. Gdy pięta, czy inne miejsce stopy, nagle zaczyna piec, zróbmy krótka przerwę. Cała operacja nie zajmie nam wiele czasu, a przyniesie zdecydowaną ulgę.
ZAJMIJ SIĘ ODCISKAMI I PĘCHERZAMI
W przeciwieństwie do otarć, pęcherze zauważamy zwykle wtedy, gdy jest już za późno. Na mały pęcherz wystarczy przykleić plaster, jednak gdy skubaniec jest już duży i uniemożliwia prawidłowe ułożenie stopy w bucie, trzeba go potraktować ostrzej - dosłownie. Osobiście duży pęcherz przebijam, by zebrany w nim płyn mógł wyciec. Dopiero po tym przyklejam plaster, by móc iść dalej. Do takich akcji warto mieć ze sobą czysty, jałowy gazik, żeby nie grzebać przy - jakby nie było - ranie brudnymi palcami.
W przypadku odcisków pomoże specjalny plasterek z poduszeczką, dzięki której newralgiczne miejsce będzie chronione przed dalszym uciskaniem.
W związku z powyższym, zestaw plasterków powinien zawsze znajdować się w podręcznej apteczce w plecaku. Mi nie raz uratował wyjazd. :)
Komfortowa wędrówka
Komfort i frajdę z chodzenia po górach zapewni nam nie tylko brak wspomnianych powyżej uszkodzeń naszych kopytek, ale przede wszystkim nasze działania, jakie podejmiemy jeszcze przed wyruszeniem na szlak. Same buty, choćby najwygodniejsze nie odwalą za nas roboty. Aby więc wzbić się na najwyższy poziom wędrówkowej wygody, potrzebujemy więcej, a mianowicie:
OPTYMALNE PRZYGOTOWANIE
Gdy przychodzi moment zakupu nowych butów górskich, pojawia się obawa, że te będą uciskać, czy ocierać. A obgryźć pięty mogą nawet te z najwyższej półki i kosmicznymi bajerami. Dlatego przed wyprawą warto buty rozchodzić. Im cięższe, czy bardziej specjalistyczne, tym więcej uwagi trzeba im poświęcić, by potem nie musieć zaciskać zębów na trasie.
SKARPETY
Skarpeta, to skarpeta - chciałoby się powiedzieć. Jednak odpowiednie skarpety są równie ważne, jak dobrze dobrane obuwie. Na długie wędrówki zupełnie nie nadają się skarpety z czystej bawełny, bo chłoną wilgoć, zamiast odprowadzać ją na zewnątrz (po długiej wyrypie nasze stopy będą, jak nieświeża tyrolska), a n mokrej, rozmiękczonej skórze o pęcherze nie trudno.
Na całe szczęście możemy przebierać w dobrych skarpetach do woli i każdy znajdzie dla siebie odpowiednie - wygodne i oddychające. Przy zakupie/wyborze skarpet górskich trzeba pamiętać, by po założeniu leżały gładko, nie marszczyły się, nie przesuwały, nie rolowały, etc., ponieważ każde niepożądane przemieszczenie skarpety w bucie zmniejszy nasz komfort łazęgowania.
WYMIANA WKŁADEK
Wkładki nawet w nowych butach mogą być niewystarczające. Z prostego powodu. Każdy z nas jest inny i to samo dotyczy naszych stóp. W szczególnych przypadkach, specjalistyczne, odpowiednio dobrane wkładki są wręcz wskazane, by chodzenie mogło być przyjemnością.
Kluczem jest tutaj zwrócenie uwagi na to, jak nam się chodzi. Jeśli tylko zaczniemy odczuwać dyskomfort, powinniśmy zająć się wkładkami, zamiast - jak ja kiedyś - narzekać na buty.
SZNUROWANIE
Eureka, prawda? A jeszcze tak wiele osób nie przykłada do sznurowania żadnej wagi. Nie raz mi się zdarzyło obserwować piechurów, którym buty klapały, czy nie były praktycznie zasznurowane. Nie ogarniam zupełnie, jak tak można chodzić, gdy stopa lata na lewo i prawo. Ale... Nie chcę się dowiadywać.
Pierwsze kilkanaście minut wędrówki to czas, kiedy stopy i buty "dogadują się" ze sobą. Pod wpływem chodu sznurowanie się trochę poluźnia, a but już nie jest tak dopasowany, jak powinien. W związku z tym, najpóźniej pół godziny po rozpoczęciu marszu warto buty zasznurować na nowo, by lepiej trzymały się stopy.
Jeśli nie potrzebujemy całkowitego usztywnienia, spokojnie możemy opuścić przy sznurowaniu górne haczyki. Na łagodnych szlakach będzie jak znalazł.
WYKORZYSTYWANIE PRZERW
Przerwy na trasie to sprawa święta i nie chodzi tylko o jedzenie, czy uzupełnienie płynów. W czasie ciepłej pogody, czy wyjątkowo męczących i długich wycieczek nasze stopy się "trochę" duszą i nawet najlepsze technologie nie uchronią ich przed potem, który będzie kumulował się na skarpetach i wkładkach.
Dlatego, jeśli planujemy dłuższy postój, warto zdjąć buty, wyjąć z nich wkładki i najzwyczajniej w świecie przewietrzyć skarpety. Szlak to nie przedział w pociągu, więc za taką akcję nikt jeszcze nikomu głowy nie urwał.
Róbcie więc Waszym stopom dobrze, kiedy tylko możecie. Będą Wam wdzięczne i poniosą jeszcze daleko, a jeśli macie jakieś swoje patenty na zwiększenie komfortu podczas łazikowania, podzielcie się nimi w komentarzach, bo wiecie - trzeba się pomału zacząć zbroić na urlop.
Cudowne szlaki, piękne okoliczności przyrody, zapierające dech w piersi widoki i jeszcze lepsza pogoda. Wymarzone warunki, by oddawać się g...
Górskie wędrówki - poza tym, że dostarczają emocji oraz pozwalają cieszyć oko różnorodnymi i pięknymi krajobrazami - są męczące. Zmęczenie natomiast, wcześniej, czy później, spowoduje, że zaczniemy odczuwać pragnienie. Rzecz to naturalna i nienastręczająca problemów pod warunkiem, że mamy zapas picia w plecaku i wiemy, jak mądrze owe płyny uzupełniać, by czuć się najbardziej komfortowo. Gdyby tak było zawsze nie byłoby tego wpisu, ale może zdarzyć się tak, że zapasy płynów skończą nam się szybciej niż przewidywaliśmy, bo upał, bo trasa się wydłużyła, bo powietrze jest wyjątkowo suche, bo jesteśmy bardziej zmęczeni, etc. Do domu, schroniska, czy innej kwatery droga jeszcze długa. Co robić?
Na całe szczęście górskie szlaki mają to do siebie, że często w ich pobliżu znajdują się strumienie, potoki, wodospady, czy kaskady wodne. Nic tylko korzystać.
- To można pić wodę z potoku?!
- Tak, można, ale warto mieć na uwadze kilka kwestii.
Na co więc zwracać uwagę, by mieć praktycznie stuprocentową pewność, że po spożyciu takiej wody 'prosto z natury' nie dostaniemy rewolucji żołądkowych, czy innego zatrucia?
CZERPAĆ WODĘ W MIEJSCACH ODLUDNYCH
Sprawa niby oczywista, ale człek spragniony może o tym zapomnieć. Im bliżej ludzkich zabudowań oraz miejsc wypasu zwierząt, tym większe prawdopodobieństwo, że woda będzie zanieczyszczona. Woda ze strumieni biegnących poniżej zabudowań, łąk i pastwisk może więc przynieść więcej szkody niż pożytku.
ZIMNA WODA = DOBRA WODA
W ciepłej, często również stojącej (małe oczka wodne, kałuże, etc.) wodzie żyje zdecydowanie więcej bakterii, które mogą wywołać zatrucie. Dlatego im woda będzie zimniejsza tym lepiej, a jeśli dodatkowo będzie czerpana daleko od zabudowań, to już w ogóle super.
WARTKA WODA = DOBRA WODA
Szybkość wód płynących to również istotna oznaka mówiąca o jej jakości. Im szybciej woda płynie, tym jest z reguły czystsza.
WODA LEKKO KWAŚNA
Woda o odczynie lekko kwaśnym wykazuje niewielką zawartość szkodliwych azotanów oraz czynników chorobotwórczych. Gdzie znajdziemy taką wodę? W pobliżu drzew iglastych, w strumieniach o piaszczystych lub żwirowych korytach.
Zakładam, że nie zabieracie w góry papierków lakmusowych/wskaźnikowych, ale gdybyście jakimś cudem jednak byli w ich posiadaniu podczas wodnych poszukiwań, sprawdźcie odczyn znalezionej wody. Jeśli wartość wyjdzie powyżej pH 7, odpuśćcie, natomiast jeśli wartość wyjdzie poniżej pH 6,5 szansa na to, że mamy do czynienia z dobrą, czystą wodą, jest bardzo wysoka.
Zdarzało nam się pić wodę z potoków, czerpaliśmy ze strumyków płynących wśród skał. Najwięcej takiej wody opiliśmy się w Tyrolu. To tam, ze względu na bardziej suche powietrze, bardziej chciało nam się pić i piliśmy na potęgę. Dodam w tym miejscu, że tamtejsza woda wyjątkowo mi smakowała.
Zdaję sobie jednak sprawę, że są osoby o wrażliwszych żołądkach, dla których picie wody wprost ze strumienia może zaszkodzić. Są również na ziemi takie miejsca, gdzie nawet szybko płynąca, zimna woda będzie zanieczyszczona. W krajach europejskich, w tym w Polsce nic raczej na nas czyhać nie będzie, jednak dla większej pewności warto zdobytą wodę dodatkowo przefiltrować i przegotować.
Wskazówki & Ekwipunek
- 14.5.16
5 praktycznych wskazówek, jak na górskim szlaku rozpoznać wodę zdatną do picia
Górskie wędrówki - poza tym, że dostarczają emocji oraz pozwalają cieszyć oko różnorodnymi i pięknymi krajobrazami - są męczące. Zmęcze...
Choć w ostatnich latach znacząco wzrosła świadomość o konieczności zadbania o odpowiednie nawodnienie organizmu, poniższy dialog towarzyszy mi bardzo często, a moja odpowiedź nadal budzi zdziwienie.
- Dlaczego ty ciągle pijesz wodę, zieloną herbatę, etc.?- Ponieważ nie chcę dopuścić do odwodnienia, bo wtedy po prostu źle się czuję.- Aha. Ale to nie wystarczy ci, jak się napijesz raz, a porządnie?
No i nie wystarczy raz, a porządnie. W ogóle sobie tego nie potrafię wyobrazić. Porządnie, czyli jak? Wypić na raz dwa kubki, całą butelkę, a może baniak? Kompletny bezsens. Dlatego tak ważne jest regularne dostarczanie płynów naszym organizmom, by móc cieszyć się dobrym samopoczuciem.
Nie tylko na co dzień, ale również - a może przede wszystkim - w górach i w trakcie różnej maści aktywności fizycznych.
Turystyka górska i wycieczki piesze to, oprócz frajdy i relaksu, wysiłek fizyczny, który nasz organizm zawsze odczuje i aby dobrze funkcjonować potrzebuje papu i piciu. Zawsze, nawet podczas krótkich wypadów, mimo, że nie zawsze odczuwamy pragnienie, czy potrzebę zjedzenia czegokolwiek. O utratę energii oraz odwodnienie jednak nie trudno, o czym sama się kilka razy przekonałam, gdy nie chciało mi się sięgać do plecaka po wodę, czy przekąskę, bo czułam się na siłach, a cel był już blisko. Teraz wiem, że nie było to mądre z mojej strony, bo skutki takiego postępowania szybko dały o sobie znać, psując komfort dalszej wędrówki.
Parafrazując hasło mądry Polak po szkodzie, napiszę, że mądry górołaz po odwodnieniu, kiedy poczuł, jak siły odjeżdżają, a w gębie zaczyna być sucho, jakbyśmy właśnie obudzili się na kacu po całonocnej imprezie.
Jak mądrze uzupełniać płyny podczas górskich wędrówek?
Przede wszystkim nie czekać, aż zachce się pić. I nie chodzi tutaj o samą ochotę na napój, wodę, czy herbatę, a o odczuwanie pragnienia. To pierwsza oznaka odwodnienia.
Oczywiście, aby móc płyny uzupełnić, trzeba być na to przygotowanym, a więc trochę podźwigać, bo w zależności od warunków atmosferycznych, temperatury i długości trasy będziemy potrzebować picia mniej lub więcej. Moim zdaniem 1,5 litra to absolutne minimum, w które trzeba być zaopatrzonym, lub mieć pewność, że dokupimy/uzupełnimy potrzebne napoje, czy wodę w schronisku na szlaku. Na krótką i lekką wycieczkę taka ilość będzie wystarczająca.
Jeśli jednak w planach mamy dłuższe łazęgowanie w bardziej wymagającym terenie, gdzie będziemy narażeni na większe zmęczenie, musimy liczyć się z tym, że organizm dużo szybciej zacznie tracić swoje zapasy wody - szybszy oddech i pocenie robią swoje. Utraconą wodę trzeba uzupełnić, więc szybko zaczniemy odciążać nasze plecaki.
Ponieważ w czasie intensywnego marszu temperatura rośnie, ciało broniąc się przed przegrzaniem, włącza chłodzenie w postaci wypacania właśnie. Tym sposobem w ciągu godziny organizm może odprowadzić od pół do litra wody, a w skrajnych warunkach - upał, duży wysiłek - nawet do trzech litrów. Biorąc to pod uwagę, najlepiej wypijać średnio pół litra wody lub innego płynu na godzinę wysiłku - intensywnego marszu, ostrych podejść, etc.
Co również ważne, a o czym mało osób pamięta, to fakt, że uzupełnianie płynów powinno przebiegać w trzech etapach. Należy zadbać o poziom nawodnienia jeszcze przed wyruszeniem na szlak, by po pierwszym wysiłku organizm miał z czego czerpać. Popijamy w trakcie, by wszystkie trybiki mogły pracować bez przeszkód, a po zakończonym marszu również nie rozstajemy się z napitkiem, tak by organizm mógł odrobić straty. Tutaj też przyda się delikatne wzbogacenie wody multiwitaminą, czy wypicie izotoniku.
Nie ma się więc co dziwić, że woda odrywa tak ważną rolę w funkcjonowaniu organizmu, a hasła, że bez niej nie ma życia atakowały nas już w pierwszych podręcznikach do biologii, czy przyrody. Tak jest w istocie, a odwodnienie potęguje zmęczenie i zniechęcenie w czasie marszu. Do tego dochodzi pragnienie, uczucie ciężkich i obrzmiałych nóg, a nawet bóle mięśni, które często mylone są z zakwasami.
Ręka w górę, kto choć raz nie powiedział po intensywnym wypadzie: Ło esssuuuu, ale mam zakwasy. Wszystko mnie boli. Nie widzę. No właśnie...
Tak więc, napijmy się! Niech nam się zdrowo i komfortowo łazęguje.
Tak więc, napijmy się! Niech nam się zdrowo i komfortowo łazęguje.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, adriankirby
Choć w ostatnich latach znacząco wzrosła świadomość o konieczności zadbania o odpowiednie nawodnienie organizmu, poniższy dialog towarzy...
Już wiemy, że pogoda w górach bywa bardziej zmienna niż cała gromada kobiet z PMS razem wziętych. Przyjemne ciepło przeplata się z zimno pizgającym złem, a okresy wyjątkowo suche z deszczowymi, serwując nam istny pogodowy kalejdoskop. I weź tu się człowieku wstrzel w okienko. No i oczywiście byłoby najlepiej, aby trwało ono tyle, ile czasu zamierzamy na górskim szlaku spędzić.
W jednym z ostatnich wpisów, podzieliłam się kilkoma wskazówkami, jak przewidywać pogodę w górach. Wszystko fajnie, pięknie, bo to wiedza sprawdzona i przydatna, aczkolwiek posiłkować się nią można już na miejscu, bo - nie oszukujmy się - jeśli ktoś gna w góry z odleglejszych terenów, to przecież nie będzie obserwował chmur, czy innych zjawisk w miejscu swojego zamieszkania. Jego obserwacje będą tyle warte, co przepowiednie z fusów, lub te z audiotele, wprost od Wróżbity Macieja. Nie tędy droga.
W jednym z ostatnich wpisów, podzieliłam się kilkoma wskazówkami, jak przewidywać pogodę w górach. Wszystko fajnie, pięknie, bo to wiedza sprawdzona i przydatna, aczkolwiek posiłkować się nią można już na miejscu, bo - nie oszukujmy się - jeśli ktoś gna w góry z odleglejszych terenów, to przecież nie będzie obserwował chmur, czy innych zjawisk w miejscu swojego zamieszkania. Jego obserwacje będą tyle warte, co przepowiednie z fusów, lub te z audiotele, wprost od Wróżbity Macieja. Nie tędy droga.
Już wiemy, że pogoda w górach bywa bardziej zmienna niż cała gromada kobiet z PMS razem wziętych. Przyjemne ciepło przeplata się z zimno pi...
To, że człowiek chce sobie dogadzać, nikogo nie dziwi, a fakt, że Polacy lubią sobie zrobić dobrze również podróżniczo, jest oczywisty. Lubimy zwiedzać, poznawać nowe miejsca i wracać do tych ukochanych zakątków. Jeśli ktoś twierdzi, że za tym nie przepada - kłamie. Ja w każdym razie w takie stwierdzenia nie wierzę. Być może ta niechęć wynika z braku pomysłów na to, co, gdzie, kiedy i z kim. Na to jednak bardzo szybko można znaleźć lekarstwo, bo na wyciągnięcie ręki inspiracji jest tyle, że czasem ciężko je ogarnąć.
To, że człowiek chce sobie dogadzać, nikogo nie dziwi, a fakt, że Polacy lubią sobie zrobić dobrze również podróżniczo, jest oczywist...
Planowanie wszelkich aktywności na świeżym powietrzu - górskich wędrówek, rowerowych eskapad, pikników, czy zwyczajnego zwiedzania - byłoby o wiele łatwiejsze i przyjemniejsze, gdybyśmy mieli pewność, że zawsze, kiedy tylko nas najdzie ochota na wyjście z domu, nasze chęci będzie podzielała pogoda. Niestety, o czym chyba każdy miał okazję się przekonać, pogoda bywa francą niezdecydowaną i strzela fochem z przytupem w najmniej nieoczekiwanym momencie, grzebiąc tym samym nasze wycieczkowe plany.
Ale, jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony. Również w materii pogodowej. I choć czasami warunki wydają się być wynikiem gry podobnej do rosyjskiej ruletki, to jednak przy odrobinie starań możemy aurę przewidzieć i uniknąć przykrych niespodzianek w postaci deszczu, czy burzy z piorunami trzaskającymi po tyłku.
Opłaca się więc posiąść umiejętność czytania znaków pogodowych i choć od razu nie staniecie się specami od meteo, to coraz rzadziej przyjdzie Wam dreptać w deszczu.
OBSERWACJA NIEBA
I nie chodzi tutaj o nocne obserwowanie gwiazd. ;) Najłatwiej określić pogodę na podstawie chmur. Gdy niebo pokrywają białe pierzaste chmurki, które znikają w godzinach popołudniowych, możemy spodziewać się dobrej pogody. To samo tyczy się sytuacji, gdy doliny toną w morzu mgieł, podczas, gdy w wyższych partiach gór świeci słońce. Wtedy musi być pięknie.
Niestety, na niebie malują się nie tylko te przyjemne prognozy. Gdy chmury się piętrzą, przybierają kształt kowadła, czy grzyba, jak po wybuchu bomby, należy się spodziewać, że pogodowa sielanka nie potrwa długo. Mało tego, jest wielce prawdopodobne, że takie chmury zgotują nam przedstawienie z piorunami. Lepiej nie błąkać się wtedy w partiach szczytowych.
Deszcz będzie zwiastował również front, który rozpoznamy po zbierających się chmurach warstwowych. Szczególnie, jeśli będą napływały z zachodu. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na zachód słońca. Jeśli będą dominowały "brudne" żółto-czerowne kolory, to - choć pięknie wyglądają - nie wywróżą nam nic dobrego.
KIERUNEK WIATRU
Gdy wiatr zacznie wiać z zachodu lub południowego zachodu i w dodatku zacznie się wzmagać, jest więcej, jak pewne, że nagoni czegoś niedobrego - na przykład deszczu na drugi dzień. Natomiast, gdy powieje ze wschodu lub północnego wschodu będzie chłodno, ale za to słonecznie. To najczęściej wtedy możemy cieszyć się krystalicznym powietrzem i pogodą gwarantującą cudne i dalekie widoki.
Prosta zasada - Gdy zmienia się kierunek wiatru, trzeba liczyć się ze zmianą pogody.
Ale, jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony. Również w materii pogodowej. I choć czasami warunki wydają się być wynikiem gry podobnej do rosyjskiej ruletki, to jednak przy odrobinie starań możemy aurę przewidzieć i uniknąć przykrych niespodzianek w postaci deszczu, czy burzy z piorunami trzaskającymi po tyłku.
Opłaca się więc posiąść umiejętność czytania znaków pogodowych i choć od razu nie staniecie się specami od meteo, to coraz rzadziej przyjdzie Wam dreptać w deszczu.
Jak przewidywać pogodę w górach?
OBSERWACJA NIEBA
I nie chodzi tutaj o nocne obserwowanie gwiazd. ;) Najłatwiej określić pogodę na podstawie chmur. Gdy niebo pokrywają białe pierzaste chmurki, które znikają w godzinach popołudniowych, możemy spodziewać się dobrej pogody. To samo tyczy się sytuacji, gdy doliny toną w morzu mgieł, podczas, gdy w wyższych partiach gór świeci słońce. Wtedy musi być pięknie.
Niestety, na niebie malują się nie tylko te przyjemne prognozy. Gdy chmury się piętrzą, przybierają kształt kowadła, czy grzyba, jak po wybuchu bomby, należy się spodziewać, że pogodowa sielanka nie potrwa długo. Mało tego, jest wielce prawdopodobne, że takie chmury zgotują nam przedstawienie z piorunami. Lepiej nie błąkać się wtedy w partiach szczytowych.
Deszcz będzie zwiastował również front, który rozpoznamy po zbierających się chmurach warstwowych. Szczególnie, jeśli będą napływały z zachodu. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na zachód słońca. Jeśli będą dominowały "brudne" żółto-czerowne kolory, to - choć pięknie wyglądają - nie wywróżą nam nic dobrego.
KIERUNEK WIATRU
Gdy wiatr zacznie wiać z zachodu lub południowego zachodu i w dodatku zacznie się wzmagać, jest więcej, jak pewne, że nagoni czegoś niedobrego - na przykład deszczu na drugi dzień. Natomiast, gdy powieje ze wschodu lub północnego wschodu będzie chłodno, ale za to słonecznie. To najczęściej wtedy możemy cieszyć się krystalicznym powietrzem i pogodą gwarantującą cudne i dalekie widoki.
Prosta zasada - Gdy zmienia się kierunek wiatru, trzeba liczyć się ze zmianą pogody.
TEMPERATURA W NOCY I RANO
Gdy noce są chłodne i bezchmurne, a poranki rześkie, można spodziewać się dobrej, słonecznej pogody i ze spokojem planować wędrówkę. Natomiast ciepła noc (choć przyjemna - nie ma się co oszukiwać) lub łagodne powietrze o poranku zwiastują pogorszenie pogody.
ZJAWISKO HALO
Nie wiem, czemu, ale mój dziadek mówiła zawsze na to zjawisko "lisia czapa", choć nijak nie potrafiłam tego nakrycia lisiego łba rozpoznać. :D Niemniej jednak, jeżeli latem, w nocy wokół księżyca widoczny będzie pierścień, często z tęczową poświatą, jest więcej, jak pewne, że za dzień, dwa deszcz sobie o nas przypomni.
Tym sposobem możemy choć trochę czuć się wygrani w tym pogodowym pojedynku. Ale, jeśli mamy coś zaklepane z dużym wyprzedzeniem, to takie obserwacje już na nic się zdadzą, bo raczej pojedziemy mimo wszystko i wtedy obserwacje oraz śledzenie prognoz może nas wprawić w dziką euforię lub przeciwnie - wpędzić w wycieczkową deprechę, gdy okaże się, że randka z pogodą nie będzie należała do przyjemnych.
A na co jeszcze zwracać uwagę? Co wy bierzecie za pewnik? Podzielcie się, może w tym sezonie przechytrzymy nieprzychylną aurę. ;)
Gdy noce są chłodne i bezchmurne, a poranki rześkie, można spodziewać się dobrej, słonecznej pogody i ze spokojem planować wędrówkę. Natomiast ciepła noc (choć przyjemna - nie ma się co oszukiwać) lub łagodne powietrze o poranku zwiastują pogorszenie pogody.
ZJAWISKO HALO
Nie wiem, czemu, ale mój dziadek mówiła zawsze na to zjawisko "lisia czapa", choć nijak nie potrafiłam tego nakrycia lisiego łba rozpoznać. :D Niemniej jednak, jeżeli latem, w nocy wokół księżyca widoczny będzie pierścień, często z tęczową poświatą, jest więcej, jak pewne, że za dzień, dwa deszcz sobie o nas przypomni.
Tym sposobem możemy choć trochę czuć się wygrani w tym pogodowym pojedynku. Ale, jeśli mamy coś zaklepane z dużym wyprzedzeniem, to takie obserwacje już na nic się zdadzą, bo raczej pojedziemy mimo wszystko i wtedy obserwacje oraz śledzenie prognoz może nas wprawić w dziką euforię lub przeciwnie - wpędzić w wycieczkową deprechę, gdy okaże się, że randka z pogodą nie będzie należała do przyjemnych.
A na co jeszcze zwracać uwagę? Co wy bierzecie za pewnik? Podzielcie się, może w tym sezonie przechytrzymy nieprzychylną aurę. ;)
Planowanie wszelkich aktywności na świeżym powietrzu - górskich wędrówek , rowerowych eskapad, pikników, czy zwyczajnego zwiedzania - było...
By sprawnie i w miarę komfortowo poruszać się w terenie, potrzebne jest rozeznanie w tymże. Ogarnięcie tego tematu sprowadza się głównie do przeanalizowania trasy na mapie, zasięgnięcia języka od znajomych, czy przeszperania innych dostępnych źródeł wiedzy. Dobrze zaplanowana wędrówka to taka, kiedy wiemy, gdzie chcemy i mamy iść, oraz, ile czasu (mniej/więcej) nam przejście danej trasy zajmie.
W tym miejscu chwała znakarzom szlaków turystycznych, bo to właśnie dzięki nim (i mapie oczywiście - Nie zapominajcie o mapie, bo będę lać na goły tyłek!) wiemy, w którą stronę skierować swoje kopytka w czasie wędrówki. Na turystycznych terenach nietrudno jest natrafić na szlakowskazy, które nas pokierują, a w dodatku podrzucą informację, jak długo będziemy pokonywać dany odcinek. Dla tych, którzy takowych oznaczeń nie widzieli (są tacy?), przykłady na załączonych obrazkach.
Ale! Zaraz, zaraz! - Zakrzykniecie. Po co tutaj cokolwiek obliczać, czy szacować, skoro na znakach ten czas jest podany?
Owszem, czasy są podawane na większości oznaczeń. Jednak są miejsca, gdzie szlaków nie ma, lub, jak na przykład w Czeskich Karkonoszach, zamiast czasów przejść mamy podany dystans w kilometrach. Co wtedy?
Wtedy trzeba okiełznać temat, choć, nie powiem, czasami ma się ochotę rzucić ciężkim plecakiem w cholerę. Szczególnie wtedy, gdy po długiej już wędrówce znak obwieści "radosną nowinę": Jeb! Jeszcze 10 kilosów łojenia. Na przykład w palącym słońcu, albo po kolana w śniegu. Słaba perspektywa, a morale osiąga dno dna. Informacje godzinowo-minutowe działają zdecydowanie mniej boleśnie. :) Trzeba sobie jednak radzić.
Czas przejścia zależy nie tylko od ukształtowania terenu, po którym przyjdzie nam wędrować, ale również od naszej kondycji, anatomii oraz plecakowego obciążenia. Poza ukształtowaniem terenu mamy więc do czynienia z aspektami czysto indywidualnymi, które każdy turysta musi ogarnąć we własnym zakresie, bowiem jeden będzie szedł szybciej, nie czując zmęczenia, drugi wolniej, bo wydolność mu na więcej nie pozwoli, a jeszcze inny nie pogoni za bardzo, bo krótkie kończyny nie pozwolą na znaczne wydłużenie kroku.
No dobra! To, ile będziemy szli?
Przyjmuje się, że maszerując spokojnie, w normalnym tempie, spacerowicz jest w stanie przejść kilometrowy odcinek "po płaskim" w około 15 minut. W ciągu godziny pokonuje więc 4 kilometry. I tutaj oczywiście uwaga - będą osoby wolniejsze i szybsze, to naturalne. Prędkość czterech kilometrów na godzinę przyjmuje się za wyjściową do naszych szacunków.
Należy pamiętać, że te cztery kilometry na godzinę zrobimy w terenie względnie płaskim, a w górach, jak to w górach - będzie i w górę i w dół, a to już zdecydowanie wpłynie na szybkość naszego przemieszczania się. Co z tym fantem zrobić? Znowu przyjmujemy wartość uśrednioną - na każde sto metrów stromego podejścia i zejścia doliczamy odpowiednio 10 lub 5 minut.
Przykład: Według powyższych informacji, przejście trzykilometrowego odcinka szlaku, który wznosi się o sto metrów, zajmie nam 55 minut. 3 kilometry - 45 minut, plus 10 minut za sto metrów podejścia.
Oszacowaliśmy nasz czas wyjściowy. Brawo my! Teraz trzeba co nieco dołożyć. Nie ma chyba takiej osoby, która poprzestałaby na czystym marszu. W czasie wędrówki trzeba przecież odpocząć, zjeść coś, napić się, no i udokumentować swoje wojaże. To oczywiście będzie nas kosztowało trochę czasu i trzeba o tym bezwzględnie pamiętać, żeby się nie okazało, że w ciemniej głuszy nas noc zastanie, a o dalszą drogę przyjdzie nam pytać niedźwiedzie.
Od tego, jaką trasę wybierzemy, będzie zależał nasz poziom zmęczenia. Będą odcinki, które "przelecimy" nim się spostrzeżemy, ale będą też takie, które wymuszą na nas postoje co chwilę. Oczywiście nie każda przerwa będzie się wiązała z dłuższym posiedzeniem i każdorazowym piknikiem, ale do każdej godziny przejścia dorzućmy około 10 minut. Szczególnie, gdy idziemy większą grupą, bo wtedy postoje lubią się wydłużać. Bo ten jeszcze pije, ten się pakuje, a ktoś jeszcze poleciał za krzaczek.
Ok, mamy czas wyjściowy, mamy podejścia i zejścia, dołożyliśmy przerwy, czy coś jeszcze? Tak! Dla świętego głowy spokoju miejmy w zanadrzu czasową rezerwę. Przy jednodniowej wycieczce niech to będzie chociaż godzina. Dodatkowy czas się zawsze przyda, bo różne rzeczy mogą się zdarzyć - pobłądzenie, konieczne obejście szlaku, kontuzja, etc.
Tym sposobem unikniecie sytuacji, w których trzeba ze spokojnego marszu przejść we wściekły galop, by dotrzeć tam gdzie zaplanowaliśmy (oj tak, zdarzyło nam się), lub złapać ostatni autobus/pociąg do domu. Po prostu, bądźcie dobrzy dla swoich raciczek.
Planujcie i szacujcie czas, by na trasie nóżki podawały Wam raźno. Gdy przerobicie je na rozmiękłe parówki, będziecie się mogli co najwyżej poturlać. O ile wcześniej plecak nie przygwoździ Was do ziemi swoim ciężarem.
By sprawnie i w miarę komfortowo poruszać się w terenie, potrzebne jest rozeznanie w tymże. Ogarnięcie tego tematu sprowadza się główni...
Zapewne nie raz zadawałeś sobie pytanie, czy to w ogóle jest możliwe, by w czasie wyjazdu nie przegapić tych najciekawszych miejsc i atrakcji. Jeśli bardzo mocno nie ogranicza nas czas, podczas podróży możemy naprawdę wiele zdziałać, jeśli o rzeczone atrakcje chodzi i nie mam tutaj bynajmniej na myśli tych czysto turystycznych, o których przeczytamy w pierwszym lepszym przewodniku.
Założę się o całoroczny zapas czekolady, że choć raz miałeś taką sytuację, że oglądając czyjeś zdjęcia z miejsca, w którym byłeś już wcześniej, robiłeś oczy wielkie ze zdziwienia i pytałeś: Ale jak to?! Coś takiego tam jest?! Gdzie?
Tak bywa, mi też się to zdarzyło.
Jakim cudem? Ano takim, że ktoś zadał sobie więcej trudu w przygotowaniu wyjazdu. Więcej szukał i sprawdzał, a jeszcze więcej pytał: gdzie pójść, co zjeść, co zobaczyć, w jakim wydarzeniu wziąć udział. Tym sposobem podróże różnych ludzi w to samo miejsce mogą się różnić od siebie tak bardzo, że czasem ciężko znaleźć ich punkt wspólny. To nic złego. Pokazuje to tylko, jak bardzo plastyczny jest temat podróży i jak wiele możemy zeń wyciągnąć.
Jeśli masz właśnie przed sobą perspektywę wyjazdu, a opcja - kościół, muzeum, kościół, jeść, muzeum, itd. - już dawno przestała Cię kręcić, zepnij poślady i zatroszcz się o to, by był to wyjazd wyjątkowy, a przede wszystkim bogatszy w różnorakie atrakcje i lepszy niż wszystkie dotychczasowe.
Z pomocą przyjdą Ci:
Przewodniki i Mapy
Przy założeniu, że nie chcemy uchodzić za nieogarnięte podróżnicze łosie i totalnych ignorantów, mapy i przewodniki to podstawa i punkt wyjścia do jakiegokolwiek planowania wyjazdu. To dzięki nim podejmiemy pierwsze decyzje o tym, co i gdzie będziemy chcieli zobaczyć, lub na co nie będziemy poświęcać cennego czasu. Uzbrojeni w podstawową wiedzę, możemy się pokusić o poszukanie przewodników, które nie skupiają się na opisywaniu miejsc powszechnie znanych, czy kojarzonych, a podrzucają świetne i oryginalne ciekawostki, dzięki którym będziemy mogli urozmaicić nasze odwiedziny w nowym miejscu.Strony regionów i miast
Przez wielu nie doceniane, ze względu - na szczęście to się zmienia - na dość archaiczną szatę graficzną, brak aktualizacji, a nawet podstawowych informacji o regionie.Są jednak strony miast i regionów prowadzone na najwyższym poziomie, a osoby za nie odpowiedzialne dbają o to, by informacje pojawiały na bieżąco, a potencjalny gość, czy wycieczkowicz mógł z odpowiednim wyprzedzeniem znaleźć ciekawe informacje, które pomogą mu w zaplanowaniu wypadu. Tym sposobem na stronach miast znajdziemy zapowiedzi o lokalnych wydarzeniach kulturalnych, czy kulinarnych, które mogą stanowić świetny dodatek do naszych planów urlopowych.
Znajomi
Dzięki zdjęciom i opowieściom znajomych zweryfikujesz swoje decyzje podjęte na podstawie przewodników. Dobry znajomy szczerze Ci powie, czym się warto zainteresować będąc w danym miejscu, a jego zdjęcia powiedzą Ci dużo więcej niż te wymuskane w folderach biur podróży. Jest jeden warunek, musicie mieć wspólne lub choćby zbliżone zainteresowania. Miłośnik architektury z pewnością powie więcej ciepłych słów o zabytkach, jakie by one nie były, a przy tym nie wspomni na przykład o wydarzeniach kulturalnych, w których warto uczestniczyć. To tak, jakby mi smażingo-plażofil mówił, że góry są do kitu. :) Dlatego każdą informację trzeba uwzględniać pod kątem własnych upodobań, a nowości traktować na zasadzie - jak starczy czasu to spróbuję, a nóż mi się spodoba.Własne informacje
Tak zwane informacje z zewnątrz to jedno, ale własna wiedza też się przydaje. W końcu to my wyjeżdżamy, a nie papierowy przewodnik, czy album ze zdjęciami znajomych.Szczególnie, gdy jedziemy po raz kolejny w to samo miejsce. Wtedy jesteśmy mądrzejsi, bogatsi we wcześniej poczynione obserwacje. Wiemy, co gdzie jest. Wiemy już na co zabrakło nam czasu - oczywiście plan jest turbo ambitny, zakładający czterdziestoośmio godzinną dobę - i chcemy to nadrobić. Wychodzi różnie, to fakt, ale wyjeżdżamy ze świadomością, że gdzieś tam, czeka na nas dużo więcej niż pokazali na podręcznej mapie.
Jeśli się odrobinę wysilimy, nasz wyjazd okaże się wyjątkowy, a my sami przestaniemy się dziwić, że danym miejscu można zobaczyć coś więcej ponad te znane, a czasami wręcz oklepane turystyczne atrakcje.
Porady, poradami, więc dorzućcie swoje pomysły, jak dotrzeć do nietuzinkowych atrakcji. Niech nam się podróżuje z fantazją. Jakby jednak nie było, nawet wtedy, gdy planów nie będzie żadnych, a w głowie zrodzi się czysty spontan, czerpmy z tego frajdę.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, FlashBuddy
Zapewne nie raz zadawałeś sobie pytanie, czy to w ogóle jest możliwe, by w czasie wyjazdu nie przegapić tych najciekawszych miejsc i atr...
Odnoszę wrażenie, że w odniesieniu do gór, kondycja i sprawność fizyczna urastają do rangi mitycznego stwora, którego trzeba okiełznać, by w ogóle móc pomyśleć o wymarszu na górski szlak.
Nie raz, i nie dwa spotkaliśmy się ze stwierdzeniem pod naszym adresem, które brzmiało ni mniej, ni więcej tak:
Wy to musicie mieć kondycję, skoro tak chodzicie po tych górach...
W praktyce wygląda to jednak tak, że reprezentujemy standardowy typ lubiącego się relaksować kanapowca (żeby nie powiedzieć, że lenie z nas), który w dodatku osiem godzin dziennie przesiaduje na dupie w robocie. I choć nijak mistrzów lekkoatletycznych się z nas nie zrobi, tak obecna forma nie przeszkadza nam w tym, by od czasu, do czasu (chciało by się częściej - to fakt) połazęgować po górach.
Jeśli więc nie masz w planach wielodniowej wyrypy, która będzie wymagała od Ciebie marszu od świtu do nocy z ciężkim plecakiem na plecach, ani nie planujesz przejścia trudnych szlaków wysokogórskich, spokojnie możesz rozpocząć górską przygodę z kondycją poczciwego kanapowca.
W końcu nie każdy szlak jest taki, by zachodziła potrzeba wbijania zębów i paznokci w podłoże, żeby tylko wleźć na górę.
Z powodzeniem można zaprzyjaźnić się z górami, wybierając szlaki krótsze, mniej strome (czasem wręcz wypłaszczone, ale mimo wszystko w pięknych okolicznościach przyrody), w pobliżu schronisk, czy w rozległych dolinach, gdzie marszowy spacer nie różni się niczym od takiego w parku, czy lesie. No, może poza widokami dookoła.
Naturalnie trzeba mieć świadomość tego, że nawet taka lżejsza wędrówka będzie dla organizmu wyzwaniem i pewien rodzaj zmęczenia nie powinien dziwić. Mało tego, należy się go spodziewać, bo zasiedziałe ciało lubi się zbuntować, gdy wyciągamy je ze strefy komfortowych domowych pieleszy.
Sama nie raz miałam ochotę usiąść, walnąć się w łeb za swoje pomysły, które kazały mi umierać po drodze z siedem (oby tylko) razy.
Sama nie raz miałam ochotę usiąść, walnąć się w łeb za swoje pomysły, które kazały mi umierać po drodze z siedem (oby tylko) razy.
Kondycja jest przydatna, jednak nie poprawimy wydolności naszego organizmu z dnia na dzień. Gdy już podłapiesz górskiego bakcyla, w sposób naturalny zaczniesz wydłużać swoje wycieczki i wybierać coraz dłuższe trasy. Twój organizm zacznie się przyzwyczajać do wysiłku, a Twoje płuca nie będą już chciały za każdym razem skopać Ci tyłka za to, że zmuszasz je do tego całego zipania.
Jakby jednak nie było, nie musisz rozpisywać sobie treningu i wyrabiać kondycji, biegając maratony tylko po to, by zacząć rekreacyjną przygodę z górami. Skończ więc z wymówkami, że słabiak z Ciebie. :)
Jakby jednak nie było, nie musisz rozpisywać sobie treningu i wyrabiać kondycji, biegając maratony tylko po to, by zacząć rekreacyjną przygodę z górami. Skończ więc z wymówkami, że słabiak z Ciebie. :)
Odnoszę wrażenie, że w odniesieniu do gór, kondycja i sprawność fizyczna urastają do rangi mitycznego stwora, którego trzeba okiełznać,...
Posiadanie plecaka podczas górskiej wycieczki to sama wygoda, bo to ten rodzaj aktywności, kiedy reklamówka z dyskontu, dyndająca w dłoni, nie przejdzie. Liczą się przede wszystkim nasze bezpieczeństwo i wygoda, a o te z rzeczoną siatą byłoby trudno. Chwała więc temu, kto kiedyś wpadł na pomysł uwolnienia dłoni i stworzenia tego cudu, który teraz z lubością pakujemy na grzbiety i pozwalamy przygniatać się nim (na szczęście tylko czasami) do ziemi.
Dzięki plecakom w wygodny sposób przemieszczamy się z miejsca na miejsce. Nie tylko w górach. Osobiście wolę plecak od wszelkiej maści torebek. Zawsze i wszędzie.
Jednak teraz skupmy się wyłącznie na plecaku, który zabierzemy ze sobą na szlak. Samo jego posiadanie to nie wszystko. Ale jak to?! - Zapytacie.
Może być dopracowanym do perfekcji, najbardziej odjechanym cudem technologii outdoorowej, do którego zapakujemy wszystkie potrzebne w trakcie zaplanowanej wycieczki akcesoria, jeśli jednak wrzucimy do niego rzeczy na chybił trafił, sprawimy, że cała zajebistość wspomnianego plecaka pójdzie się kochać.
W tym miejscu przyznaję bez bicia, że sama mam na swoim koncie trochę plecakowych grzeszków, kiedy ładowałam do środka wszystko, jak leci, w ilościach zatrważających i bez żadnego pomyślunku, a jak przychodziło co do czego, to nic nie potrafiłam znaleźć i w dodatku szło mi się bardzo niewygodnie. Powiadam Wam, nie idźcie tą drogą, a Wasze plecy i ramionka będą Wam wdzięczne.
WYBIERZ PLECAK DLA SIEBIE
WYBIERZ PLECAK DLA SIEBIE
Jak więc spakować plecak, by było wygodnie?
Żeby w trakcie pakowania nie kursować jak potrzepany oszołom między plecakiem, a szafą, zrób sobie listę rzeczy (ja zawsze zapominam, ale kursy szafo-plecakowe są coraz krótsze - brawo ja!), które planujesz zabrać. Gdy już wszystko zbierzesz w jednym miejscu, wstrzymaj się przez moment i nie zaczynaj od ładowania wszystkiego na hura. To również ten moment, kiedy dotrze do Ciebie, że pakowanie lokówki do kiepski pomysł.
Zastanów się, z czego będziesz korzystać w drodze, z czego w miejscu noclegowym, a z czego w sytuacjach awaryjnych. Będzie to miało wpływ na odpowiednie rozmieszczenie maneli w plecaku. A gwarantuję Ci, że dobre rozmieszczenie plecakowego dobytku sprawdza się zawsze, niezależnie od tego, czy pakujesz plecak na jeden dzień, czy na dłuższą wyrypę. I na tej krótkiej, i na długiej będziesz go nosić na plecach i nie chcesz chyba, by coś Cię gdzieś uwierało.
Ciężkie rzeczy na dole, lekkie na górze
Tyle najprostsza teoria. W praktyce jednak nie bierzemy ze sobą dwóch elementów bagażu, w którym bez problemu wyszczególnimy ten cięższy oraz lżejszy. Zwykle mamy ze sobą więcej rzeczy, o różnej wadze i ważności. Co i gdzie umieścić?
Na samym dole plecaka, w czeluściach, do których nie będziemy zaglądać w trakcie marszu powinny znaleźć się rzeczy duże, ale w miarę lekkie. To tutaj lądują buty, śpiwór, ręczniki, etc.
Kolejne pięterko zarezerwuj dla zapasowych ubrań.
Na środkowy poziom zapakuj rzeczy cięższe. To miejsce na prowiant, konserwy, kuchenkę, etc.
Najwyższy poziom w plecaku (plus komin, miejsce w klapie) zarezerwuj na rzeczy, z których będziesz korzystać w czasie wędrówki. To również miejsce na ekwipunek awaryjny, który szybko będziesz mieć w zasięgu ręki. Tutaj zapakuj też mini apteczkę, coś przeciwdeszczowego (bo chyba nie chcesz wywalać całej zawartości plecaka w poszukiwaniu kurtki, czy peleryny, kiedy dopadnie Cię ulewa) i bieżące papu z dodatkową porcją picia.
Wykorzystuj do oporu wszystkie boczne kieszenie i schowki, do których z powodzeniem schowasz mapę, kompas, czołówkę, dokumenty, etc.
Dodatkowo należy pamiętać, by pomiędzy spakowanymi rzeczami nie było luk, które mogą spowodować niekontrolowane przesuwanie się zawartości naszego plecaka. To zaś może skutkować utratą równowagi, co w górach może skończyć się na przykład przykrym upadkiem, o obiciu facjaty nie wspominając.
Dobrze i mądrze spakowany plecak pozwoli nam uniknąć nie tylko problemów związanych z poszukiwaniem danej rzeczy, ale również nie przyczyni się do kontuzji pleców, czy obręczy barkowej. A o takie kontuzje przy byle jak spakowanym i często przeładowanym plecaku nie trudno. Nie róbmy sobie kuku. Róbmy sobie dobrze i planujmy z głową rozmieszczenie naszego plecakowego ekwipunku.
Posiadanie plecaka podczas górskiej wycieczki to sama wygoda, bo to ten rodzaj aktywności, kiedy reklamówka z dyskontu, dyndająca w dłon...
Nie każdy potrafi nasycić swoją górską duszę wypadami wyłącznie w sezonie od wiosny do jesieni. Z tego względu zimowe miesiące stają się prędzej, czy później wyjątkowym generatorem górskiego głoda, który chcemy zaspokoić.
Choć wcześniej zimowe góry kojarzyły nam się bardziej z narciarskim szaleństwem, w momencie połknięcia wędrówkowego bakcyla, w głowie rodzi się wyjątkowo natrętna myśl pod tytułem: 'A gdyby tak pojechać i połazić w zimowej scenerii?'
Mogę tylko przyklasnąć tej myśli, bo zimowa wędrówka ma wiele plusów, a same góry dostarczają frajdy nie mniejszej niż latem, czy jesienią.
No dobrze, wszystko cacy, pozostaje tylko odpowiedzieć na kluczowe pytanie. Jak zacząć chodzić po górach zimą? Górskie regiony oferują nam bogatą siatkę dróg i szlaków, w których możemy przebierać do woli. I choć od razu chciałoby się poznać wszystko, to rozum jednak podpowiada, by do tematu podejść na spokojnie i taki też wybrać wariant wędrówki. Bez spiny, bez dzikiego galopu, niekończącej się dłużyzny i śniegu po kolana. Za to ze schroniskami na szlaku, żeby w razie potrzeby móc zajść na coś ciepłego.
Pamiętam doskonale swoją pierwszą, zimową wycieczkę górską. To były Rudawy Janowickie z wejściem na Skalnik. Czasy licealne, wyjście ze szkolną grupą turystyczną. Jarałam się niczym trawa na jesień. Sęk w tym, że dzień wcześniej dowaliło tyle śniegu, że szlak był zupełnie nieprzetarty, a my brodziliśmy w białym opadzie po kolana, co poskutkowało oblepieniem spodni, które szybko zaczęły zamarzać, a my w środku niczego musieliśmy brnąć do przodu, ociężale, noga za nogą. Początkowa frajda uleciała ekspresowo, a w głowie kołatała jedynie myśl: 'Byle mi się tylko nie zachciało sikać'
Wspomniana wycieczka ostudziła na trochę moje zimowe zapędy. Nie pamiętam dokładnie, kiedy odbyłam swoją kolejną zimową eskapadę, ale najważniejsze, że każda następna była lepsza od poprzedniej, a ja zakochiwałam się w śniegu na nowo i miłości tej nie wyzbyłam się z siebie do dzisiaj. :)
Na dobry początek romansu z zimową górską aurą podsuwam Wam 3 przyjemne szlaki w Sudetach i mam nadzieję, że będzie z tego miłość.
Docieramy do Schroniska Andrzejówka. Najprościej dojechać tam autobusem z Wałbrzycha lub samochodem, który zostawimy spokojnie na parkingu.
Poza samym podejściem na Waligórę, szlak jest spokojny wiedzie wygodną ścieżką przez las. Nie dostarcza wprawdzie spektakularnych widoków, ale wierzcie mi, że taki około 2 godzinny spacer w bajkowym, zimowym lesie zapamiętacie na długo, a w gratisie otrzymacie przedsmaki bardziej górskich klimatów. Dodatkowo, korzystając z okazji można podejść/podjechać do położonego w pobliżu Sokołowska i trochę pozwiedzać.
Żeby nie być uzależnionym od kursującej, mniej lub bardziej sprawnie, komunikacji busikowej, na Przełęcz Sokolą dojeżdżamy samochodem, który standardowo zostawiamy na parkingu. Ruszamy w górę. Już po kilkudziesięciu metrach warto obejrzeć się za siebie, bo przy dobrej pogodzie okolica prezentuje się bardzo malowniczo. Szybko docieramy do pierwszego ze schronisk, więc w razie potrzeby można się w nim zatrzymać. Na szczyt Wielkiej Sowy dotrzemy po około godzinie, a w nagrodę (o ile akurat nie trafimy na mgłę) wdrapujemy się na wieżę widokową. Co poniektórzy mogą narzekać, że jak to, znowu do góry i to jeszcze po schodach. Zapewniam jednak, że panorama, jaka się rozpościera z wieży, jest warta tego całego sapania przy wchodzeniu, a dodatkowo ukażą się naszym oczom kolejne potencjalne cele wycieczkowe. :)
Ten szlak należy do sudeckich klasyków, jest jednym z moich ulubionych (mimo, że piechurów bywa tam sporo) i darzę go wyjątkowym sentymentem. Z tych trzech tutaj podanych jest najdłuższy (na Śnieżkę z Karpacza idziemy około 4 godzin) i zarazem najbardziej widokowy. Pozwala poczuć smak górskiej wędrówki, zmęczenie na podejściach, radość z rozpościerających się panoram. Wysokość zdobywamy stopniowo, nie jesteśmy więc narażeni na bardzo ostre podejścia, które mogłyby zniechęcić na początku. Należy jednak pamiętać, że fragment szlaku od Domku Myśliwskiego do Schroniska Samotnia jest zamknięty w zimie ze względu na zagrożenie lawinowe. Na pewno rzucą się Wam w oczy nawisy śnieżne, gdy podniesiecie głowy do góry. Dlatego też na tym odcinku nie wchodzimy na zagrożony szlak, a mijamy go bezpiecznie drogą.
Waligóra (Góry Kamienne, Sudety Środkowe)
Schronisko PTTK Andrzejówka - Przełęcz pod Turzyną - Hala pod Klinem - Schronisko PTTK Andrzejówka - Waligóra - Pod Suchawą - Schronisko PTTK Andrzejówka
Docieramy do Schroniska Andrzejówka. Najprościej dojechać tam autobusem z Wałbrzycha lub samochodem, który zostawimy spokojnie na parkingu.
Poza samym podejściem na Waligórę, szlak jest spokojny wiedzie wygodną ścieżką przez las. Nie dostarcza wprawdzie spektakularnych widoków, ale wierzcie mi, że taki około 2 godzinny spacer w bajkowym, zimowym lesie zapamiętacie na długo, a w gratisie otrzymacie przedsmaki bardziej górskich klimatów. Dodatkowo, korzystając z okazji można podejść/podjechać do położonego w pobliżu Sokołowska i trochę pozwiedzać.
Wielka Sowa (Góry Sowie, Sudety Środkowe)
Przełęcz Sokola - Schronisko Orzeł - Schronisko Sowa - Wielka Sowa - Rozdroże pod Wielką Sową - Kozie Siodło - Schronisko Sowa - Schronisko Orzeł - Przełęcz Sokola
Żeby nie być uzależnionym od kursującej, mniej lub bardziej sprawnie, komunikacji busikowej, na Przełęcz Sokolą dojeżdżamy samochodem, który standardowo zostawiamy na parkingu. Ruszamy w górę. Już po kilkudziesięciu metrach warto obejrzeć się za siebie, bo przy dobrej pogodzie okolica prezentuje się bardzo malowniczo. Szybko docieramy do pierwszego ze schronisk, więc w razie potrzeby można się w nim zatrzymać. Na szczyt Wielkiej Sowy dotrzemy po około godzinie, a w nagrodę (o ile akurat nie trafimy na mgłę) wdrapujemy się na wieżę widokową. Co poniektórzy mogą narzekać, że jak to, znowu do góry i to jeszcze po schodach. Zapewniam jednak, że panorama, jaka się rozpościera z wieży, jest warta tego całego sapania przy wchodzeniu, a dodatkowo ukażą się naszym oczom kolejne potencjalne cele wycieczkowe. :)
Śnieżka (Karkonosze, Sudety Zachodnie)
Świątynia Wang w Karpaczu - Rówienka - Polana - Schronisko PTTK Samotnia - Schronisko PTTK Strzecha Akademicka - Spalona Strażnica - Równia pod Śnieżką - Schronisko Dom Śląski - Śnieżka
Ten szlak należy do sudeckich klasyków, jest jednym z moich ulubionych (mimo, że piechurów bywa tam sporo) i darzę go wyjątkowym sentymentem. Z tych trzech tutaj podanych jest najdłuższy (na Śnieżkę z Karpacza idziemy około 4 godzin) i zarazem najbardziej widokowy. Pozwala poczuć smak górskiej wędrówki, zmęczenie na podejściach, radość z rozpościerających się panoram. Wysokość zdobywamy stopniowo, nie jesteśmy więc narażeni na bardzo ostre podejścia, które mogłyby zniechęcić na początku. Należy jednak pamiętać, że fragment szlaku od Domku Myśliwskiego do Schroniska Samotnia jest zamknięty w zimie ze względu na zagrożenie lawinowe. Na pewno rzucą się Wam w oczy nawisy śnieżne, gdy podniesiecie głowy do góry. Dlatego też na tym odcinku nie wchodzimy na zagrożony szlak, a mijamy go bezpiecznie drogą.
W tej zimowej euforii, gdy już zdecydujemy się na eskapadę, nie zapominajmy jednak o skutecznej ochronie przed zimnem i naszym bezpieczeństwie. Wtedy wszystko powinno pójść po naszej myśli, a pierwszy zimowy raz stanie się zachętą do kolejnych wypadów.
Z tego miejsca prośba do moich czytaczy, którzy już się śmiało przemieszczają po zimowych górach. Podzielcie się, od czego zaczynaliście i które wzniesienia padły Waszym pierwszym, zimowym łupem.
Z tego miejsca prośba do moich czytaczy, którzy już się śmiało przemieszczają po zimowych górach. Podzielcie się, od czego zaczynaliście i które wzniesienia padły Waszym pierwszym, zimowym łupem.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, hoteleuropalubin
Szlaki
- 23.1.16
Jak zacząć chodzić po górach zimą? - 3 przyjemne szlaki w Sudetach na dobry początek
Nie każdy potrafi nasycić swoją górską duszę wypadami wyłącznie w sezonie od wiosny do jesieni. Z tego względu zimowe miesiące stają się pr...
