ŻYCIE ME

Alpy Julijskie: Mała Mojstrovka z Przełęczy Vršič, czyli jesienny odwrót w chmurach

Alpejskie szlaki stanowią nie lada gratkę dla - śmiem twierdzić - wszystkich entuzjastów szeroko pojętego outdooru i górskich wyciecz...

#ifeelsLOVEnia - 30.4.20

Dolina Soczy: Muzeum Dom Trenta, czyli o naturze i kulturze regionu

Dolina Soczy to zło w najczystszej postaci, a to za sprawą najprawdziwszej klęski turystycznego urodzaju 😉 Ten bowiem niejednego przypr...

Minęły już ponad dwa lata od pamiętnych wydarzeń na zboczach Nanga Parbat i z jednej strony czekałam na tę książkę Revol jak na taką klamrę zamykającą temat, do spółki z wcześniejszymi pozycjami polskich autorów - Nanga Dream. Opowieść o Tomku Mackiewiczu oraz Czapkins. Historia Tomka Mackiewicza. Z drugiej jednak strony zastanawiałam się nad sensem jej napisania i wydania. Co bowiem mogła wnieść nowego do tematu, który wałkowany z każdej możliwej strony był na ustach wszystkich, a emocje z nim związane wypływały w owym czasie z internetów z siłą wód najpotężniejszego wodospadu.

Czy autorka książki i zarazem bohaterka tragicznych wydarzeń spod Nangi rzuca na nie jakieś nowe światło, przedstawia swój - może odmienny od tego znanego w kręgach - punkt widzenia? A może ta książka to tylko swoista autoterapia po przebytej traumie i chęć opowiedzenia światu tego, czego świadkami były zalodzone i strome zbocza mało gościnnych gór?

Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

Jakby nie było, Revol pisze o śmierci partnera i przyjaciela, więc na starcie można było założyć, że będzie to książka trudna i emocjonalna. Czytając, odnosi się wrażenie, że Élisabeth próbuje się tłumaczyć sama przed sobą z decyzji podjętych podczas feralnej wyprawy. A może to nie tylko takie wrażenie...

Niemniej jednak książka jest uzupełnieniem wydarzeń, jakie znamy z pozycji przytoczonych powyżej. Revol pisze o motywacji, walce, relacjonuje krok po kroku dramat, jaki przeżywała z Tomkiem tam, na górze, w lodowym uścisku beznadziei. Ubiera w słowa wspomnienia, o których każdy człowiek, nie będący masochistą, chciałby na zawsze zapomnieć.

Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat mogła by być naprawdę świetną książką. Pełną prawdziwych ludzkich emocji, które mogłyby udzielić się czytelnikowi podczas lektury.
Moje wrażenia natomiast są takie, że zarówno przekazywanymi emocjami, jak i całą historią targał olbrzymi chaos.
O ile można by zrozumieć nieuporządkowane myśli przelewane przez bohaterkę na papier, bo przecież nikt normalny ze spokojem i w sposób poukładany o traumach raczej nie pisze, o tyle redakcji takiej bardzo "na kolanie" nie rozumiem. Już w trakcie czytania, raz po raz, pojawiało mi się w głowie pytanie: Redakcjo! Gdzie żeś była?!
I żeby była jasność - nie jestem czytelnikiem, który czepia się jakoś szczególnie literówek, układu, czy formy przedstawienia danej historii, ale porządne zredagowanie treści w tym przypadku wyszłoby tylko na plus. A tak, cóż...

Książki - 24.4.20

[RECENZJA] Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

Minęły już ponad dwa lata od pamiętnych wydarzeń na zboczach Nanga Parbat i z jednej strony czekałam na tę książkę Revol jak na taką kla...

#ifeelsLOVEnia - 20.4.20

Dolina Soczy: Niesamowite wodospady - Kozjak, Virje & Boka

Z naszego krótkiego pobytu w Słowenii wróciliśmy z olbrzymim niedosytem i jednoczesnym przekonaniem, że jeszcze nie raz zawitamy do ...

#ifeelsLOVEnia - 24.3.20

Słowenia dla miłośników natury: Šunikov vodni gaj & Velika korita Soče

Wiele jest niesamowitych miejsc na świecie, ale Słowenia z ilością przepięknych zakątków na metr kwadratowy zdaje się deklasować wszystk...

Chorwacja - 10.3.20

Velebit & Góry Dynarskie: Szlak na Bojin Kuk, czyli trekking w krasowym raju

Bojin Kuk . Komuś coś mówi ta nazwa? Jestem prawie pewna, że wielu z was widzi ją po raz pierwszy i raczej nie ma z nią żadnych konkretn...

Książek górskich na rynku wydawniczym mamy w ostatnich latach prawdziwy wysyp, a ja rzadko kiedy potrafię się powstrzymać przed sięgnięciem po nową pozycję. Wszak to dobre umilacze podkocykowych wieczorów. 😊
Mówi się, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, jednak pomału zaczęłam odczuwać przesyt okołogórskimi lekturami, bo odniosłam nieodparte wrażenie, że w tym książkowo-górskim zbiorze wszystko już było.

Biografie gonią biografie i kolejnymi biografiami poganiają, relacje z wypraw uderzają wzajemnym podobieństwem, fakty nakładają się na siebie, a podawane przez autorów źródła często się powtarzają. Czytając, coraz częściej łapałam się na tym, że książkę po prostu, brzydko mówiąc, przelatuję zamiast zagłębiać się w jej treść. Trochę słabo, prawda?

W tym coraz mniej porywającym gąszczu pojawił się jednak tytuł, który - w mojej opinii - dotychczasowe publikacje zostawia daleko w tyle.
Wydawnictwo Bez Fikcji oddało w nasze ręce naprawdę kawał dobrej górskiej książki o intrygującym tytule: Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.

Upadek Olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.

Za temat zabrało się dwóch historyków - Maurice Issermann oraz Stewart Weaver, więc już na starcie można się było spodziewać, że dostaniemy kompendium wiedzy i ciekawostek z mnóstwem przypisów, dzięki którym można jeszcze bardziej zgłębić temat. A naprawdę jest w czym kopać. 😊

To nie biografia, jakich powstało już wiele. To również nie relacja z jednej czy kilku wypraw. To świetny i dopracowany zarys historyczny, który przedstawia dzieje wspinaczek himalajskich od czasów, kiedy ludziom się ten pomysł zrodził w żądnych przygód i... wiedzy głowach. Skąd się tutaj ta wiedza zaplątała, zapytacie. Ano stąd, że pierwsze ścieżki w Himalajach wydeptywali nie wspinacze sensu stricto, a badacze i naukowcy.

Tło dla całej książki malują polityczne wpływy, zmiany, jakie zachodziły w społeczeństwie na przestrzeni lat, pieniądze, co raczej nie dziwi, zdobywanie nowych terenów oraz swoisty rodzaj rywalizacji pomiędzy nacjami. Himalajskie początki nijak się miały do tego, co dzieje się obecnie i z czym nam się kojarzą wyprawy.

Autorzy rozpoczynają z nami tę podróż przez wspinaczkowe dzieje od aspektów czysto geograficznych i geologicznych, opowiadając przy tym od przyrodnikach i mierniczych, którzy zapuszczali się w nieznane i tajemnicze górskie ostępy, by poznać faunę i florę okolicy, a także spróbować zmierzyć te skalne kolosy.
Otrzymujemy kompleksowy obraz wspinaczkowej materii - od opisów motywów, jakie kierowały ówczesnymi wspinaczami, przez tragizm jakie nierzadko towarzyszył ich wyprawom, aż po współczesne wyprawy komercyjne. A to wszystko naszpikowane nazwiskami mniej lub bardziej znanymi, również - co warto podkreślić - kobiecych pionierek oraz osadzone pośród najróżniejszych wydarzeń historycznych, mających wpływ na światowe dzieje i decyzje polityczne. Całości dopełniają archiwalne zdjęcia i dopracowany, adekwatny do czasów język. Widać więc, że i tłumacz nie próżnował. 😍

Chwała Wydawnictwu Bez Fikcji za to, że zechciało wypuścić na nasz rynek ten tytuł, bo byłoby wielką szkodą, gdyby tak dobre opracowanie tematu przeszło niezauważone. Autorzy bowiem nie stronią od detali, analizują, przytaczają kontrowersje i interpretują teksty źródłowe w sposób przystępny, sprawiając tym samym, że książka mimo swojej objętości nie przytłacza, a z każdą stroną coraz bardziej zaciekawia. Tak więc, czytać! Nie marudzić! 😊

Książki - 27.2.20

[RECENZJA] Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich... - M. Issermann & S. Weaver

Książek górskich na rynku wydawniczym mamy w ostatnich latach prawdziwy wysyp, a ja rzadko kiedy potrafię się powstrzymać przed sięgnięc...

Góry - 25.1.20

MAŁA FATRA: Stoh i Południowy Groń (Poludňový grúň)

Mała Fatra jest pasmem górskim wyjątkowej i przecudnej urody z mnóstwem miejscówek, które chwytają za serducho i sprawiają, że raciczk...

#GermanySimplyInspiring - 10.1.20

Brandenburgia rozrywkowa i ze smakiem. Sprawdźcie sami!

Różnorodność turystycznych atrakcji za naszą zachodnią granicą sprawia, że coraz więcej osób świadomie obiera Niemcy za cel jednodniowy...

Recenzja książki - Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało

Krzysztof Wielicki - jeden z "Lodowych Wojowników", osobowość polskiego himalaizmu, której górskim entuzjastom przedstawiać nie trzeba. Wielokrotnie nagradzany za swoje górskie osiągnięcia, a także uhonorowany za całokształt górskich dokonań "wspinaczkowym Oscarem" - Złotym Czekanem.

Piąty człowiek na ziemi, który zdobył wszystkie czternaście ośmiotysięczników i pierwszy na świecie, który zimą wszedł na Mount Everest oraz na Lhotse. Na tę drugą w gorsecie ortopedycznym. Więc jeśli kiedykolwiek przejdzie ci przez myśl, by ponarzekać, że ciebie akurat skarpeta obtarła, zamilcz. 😉

Zainteresowani literaturą górską na nazwisko Wielicki trafili z pewnością nie raz i nie dwa, bo wiele już publikacji i relacji z wypraw ujrzało światło dzienne. Również jakiś czas temu ukazał się dwutomowy wywiad-rzeka Piotra Drożdża "Krzysztof Wielicki. Mój wybór". Czy jest więc sens do tak obszernych publikacji dokładać jeszcze biografię?

Okazuje się, że tak, jeśli za temat zabierają się panowie Dariusz Kortko i Marcin Pietraszewski - autorzy popularnej biografii Jerzego Kukuczki.

Tym sposobem, nakładem Wydawnictwa Agora, na górski rynek książkowy wjechała biografia Krzysztofa Wielickiego - "Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało".

W tym miejscu przyznaję, że miałam spore obawy co do tej książki, a to za sprawą bibliografii, do której na samym początku zapuściłam żurawia. Gdy raz po raz rzucały mi się w oczy przeczytane już wcześniej tytuły, bałam się, że ta biografia okaże się takim zbiorczym pierdololo, w którym Krzysztofa będzie zdecydowanie za mało.

Jak się jednak okazało, autorzy stanęli na wysokości reporterskiego zadania i uraczyli nas opowieścią, w której zawziętość i determinacja Wielickiego grają pierwsze skrzypce.

Mam szczęście, bo ciągle żyję.

To opowieść o człowieku, który za swój sukces zapłacił wiele, kładąc na szali również więzi rodzinne, ale pchany swoją ambicją zdobywał kolejne wysokogórskie ścieżki, zapisując się na kartach historii polskiego himalaizmu.

Ta książka to również obraz zmieniającego się środowiska wspinaczkowego, w którym czasy romantycznych, napalonych na dziewicze pagóry amatorów ustąpiły miejsca nierzadko wyłącznie wyrachowanym i skomercjalizowanym profesjonalistom, dla których ważniejsze jest "ja" niż zespół.

Autorzy nakreślili czytelnikowi postać wspinacza, który w górach wysokich osiągnął, co chciał, ale nie uchronił się od ludzkich tragedii, dramatów, śmierci partnerów, wyrzutów sumienia, czy moralnych dylematów, gdy coś szło nie po jego myśli.

"Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało" jest książką, którą czyta się szybko i przyjemnie. Mnóstwo w niej konkretów, bez przynudzania, sentymentów, zbędnych rozciągłości, wdawania się w szczegóły poszczególnych wypraw, czy malowania laurki dla Wielickiego. Takie "samo mięsko" i esencja Krzysztofa w Krzysztofie. Jak to stwierdził po przeczytaniu mój małżonek: 'Taki nieoczywisty, mały ale wariat'.

Krzysztof Wielicki - 2.1.20

[RECENZJA] Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało - D. Kortko, M. Pietraszewski

Krzysztof Wielicki - jeden z "Lodowych Wojowników", osobowość polskiego himalaizmu, której górskim entuzjastom przedstawiać n...

#VisitOpolskie - 30.12.19

Ciekawe miejsca z polsko-czeskiego pogranicza

Wyobraź sobie, że przypada ci w udziale organizacja weekendowej wycieczki dla rodziny lub grupki znajomych. Idę o zakład, że po pierwsze...

#VisitOpolskie - 21.12.19

Nyskie zabytki, czyli zwiedzanie miasta z historią w tle

Będąc z wizytą na Opolszczyźnie, nie sposób pominąć Nysy, trzeciego co do wielkości miasta województwa opolskiego. Miejscowość ta, jedna...

#VisitOpolskie - 12.12.19

Niecodzienna Opolszczyzna, czyli miejsca stworzone z pasji

Województwo opolskie - najmniejsze w Polsce. Czy to ma jednak oznaczać, że jednocześnie najmniej atrakcyjne? Nic z tych rzeczy! Opolsz...

Żyjemy w rzeczywistości, w której zewsząd bombardują nas informacje o tym, co, kto, jak i gdzie - od śniadań, przez fit aktywności, podróże małe i duże, aż po sportowo-górskie osiągnięcia. Nie dziwi więc fakt, że relacje i fotografie z wyjazdów czy większych wypraw publikowane są praktycznie "na gorąco", a nierzadko wydawane w formie książek, by dotrzeć do kolejnych odbiorców, sympatyków, czy potencjalnych sponsorów.

Tak też było w przypadku wyprawy na ósmą górę świata - Manaslu, podczas której Monika Witkowska - podróżniczka, przewodniczka, żeglarka i miłośniczka gór wszelakich wraz z Joanną Kozanecką stanęły na szczycie. Tym sposobem, mniej więcej rok po szczęśliwie zakończonej wyprawie, ukazała się książkowa relacja z tejże wyprawy autorstwa wspomnianej Moniki Witkowskiej - MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet.

MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet - Monika Witkowska

Najnowsza książka Moniki (rzućcie sobie okiem na inne, jeśli jeszcze żadnej nie czytaliście) jest dla mnie połączeniem luźnego dziennika wyprawowego z opisem przebiegu całego przedsięwzięcia, przygotowań, wzlotów, upadków i najróżniejszych perypetii po drodze, kiedy bywa zabawnie, strasznie czy wkurzająco. W końcu - nie oszukujmy się - pakowanie się w ściany gór najwyższych relaksem nie jest.

Treść typowo pamiętnikową, podobną do blogowych wpisów uzupełniają piękne zdjęcia oraz ramki z mnóstwem ciekawostek na temat samej wspinaczki, regionu, odwiedzonych miejsc czy wierzeń i codzienności miejscowej ludności. Na duży plus zasługuje rozdział dotyczący pierwszych wejść na Manaslu, z rozmowami z Ryszardem Gajewskim i Krzysztofem Wielickim, które tworzą fajne tło informacyjne dla całego przedsięwzięcia.

Czytając tę książkę, czytelnik ma możliwość dowiedzieć się, jak taka wyprawa wygląda "krok po kroku", co jest najważniejsze, jakie są najczęstsze problemy, co czeka himalaistów podczas samego trekkingu do bazy, jak wygląda życie w oczekiwaniu na okno pogodowe umożliwiające atak na szczyt, czy jak funkcjonuje ludzki organizm na tak dużych wysokościach.

Monika swobodnie opisuje życie wyprawowe - od wyjść aklimatyzacyjnych, prostych, codziennych czynności, luźnych plotek i rozmów aż po sytuacje mało komfortowe i dramatyczne, które pokazują, że nawet najlepsza organizacja i gotówka mogą nie zapewnić pomyślności i bezpieczeństwa, kiedy okaże się, że zatory utworzone przez nieobytych ze wspinaczką wymuszają oczekiwanie na swoją kolejkę lub najęty szerpa "zapomina" o swoich klientkach, dla których niesie butle z tlenem.

MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet będzie książką ciekawą dla osób, które wcześniej nie miały styczności z literaturą wysokogórską. Podane w niej w przystępny sposób informacje mogą zachęcić do zgłębienia tematu. Dla kogoś, kto już górskich książek ma przeczytanych sporo, pozycja ta nie wniesie nic nowego poza - nie przeczę - przyjemnością z lektury.

Książki - 3.12.19

[RECENZJA] MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet - Monika Witkowska

Żyjemy w rzeczywistości, w której zewsząd bombardują nas informacje o tym, co, kto, jak i gdzie - od śniadań, przez fit aktywności, po...

FINLANDIA. Sisu, sauna i salmiakki - Aleksandra Michta-Juntunen

Finlandia - "ojczyzna" bajkowych Muminków, centrum dowodzenia Świętego Mikołaja, niezmącona cisza, spokój, przepiękna natura, obłędne krajobrazy, krótkie dni, długie zimy i noce z zorzą polarną oraz niezbyt otwarci mieszkańcy.

Idę o zakład, że jeśli należysz do grona osób, które jeszcze nie odwiedziły tego kraju, twoje wyobrażenie o nim będzie bardzo podobne do powyższego. Świat jednak jest tak urządzony, że wyobrażenia to jedno, a rzeczywistość drugie. Warto więc skorzystać z doświadczeń innych i poszerzyć swą wiedzę w fińskim temacie.

Żeby weryfikacja przekonań, wyobrażeń i utartych stereotypów przebiegała bezboleśnie, z odsieczą, a właściwie swoją książką, którą można traktować jak swoisty przewodnik po krainie sauny i śniegu - FINLANDIA. Sisu, sauna i salmiakki, przybywa autorka bloga Fińskie smaki - Aleksandra Michta-Juntunen.

Poznajcie kraj, w którym mieszkańcy świętują Dzień Porażki i w którym nie ma złej pogody, jest tylko nieodpowiednie ubranie. Tu cisza jest formą komunikowania się, w pracy można chodzić bez butów, a smak cukierków salmiakki zna każdy.

- Cytat z okładki książki -

Nie będę tutaj zapewniać i wyrokować, że autorka na Finlandii zjadła zęby. Jednak jej życie w Helsinkach i obcowanie z fińską kulturą i zwyczajami już od ponad dekady sprawiają, że jako czytelnicy otrzymujemy z pierwszej ręki mnóstwo nierzadko zaskakujących informacji.

Zbierane przez lata doświadczenia zaowocowały książką ciekawą, zabawną i przede wszystkim obalającą wiele mitów związanych z tym nordyckim krajem.

Autorka zestawia piękno natury i sielskie krajobrazy z codziennością, do której trzeba przywyknąć i w którą trzeba się zagłębić, by ją zrozumieć i się w niej odnaleźć. Opowiada o swoich często niełatwych początkach w tym kraju, perypetiach z poszukiwaniem pracy i poznawaniu Finów.

Umiejętnie miksuje zabawne anegdoty i wpadki z oficjalnymi danymi statystycznymi. W lekki sposób przemyca kulturowe smaczki, z których wyłaniają się Finowie pragmatyczni, spokojni, z dystansem do siebie, poczuciem humoru, wielbiący naturę, saunę, kawę i... mleko, którym zapijają wszystko - od ciastek, przez pizzę i śledzie aż po mięsiwo z renifera.

Świetnym dodatkiem jest rozdział o języku fińskim, po przeczytaniu którego w dalszym ciągu twierdzę, że nie ma takiej siły, która byłaby w stanie włożyć mi go do głowy.

Na dokładkę, żeby nie było tak mądrze i filologicznie, autorka puszcza oko do smakoszy dań wszelakich, umieszczając w niniejszej książce kilka przepisów na fińskie klasyki, w tym na cynamonowe bułeczki. Tę recepturę biorę w ciemno, bo wyobraźnia podpowiada mi, że rzeczone drożdżówki nadadzą się idealnie, by zajeść paskudny smak wielbionych przez Finów (ja się pytam, jakim cudem?!) cukierków salmiakki. Ja, gdy ich spróbowałam - cukierków, nie Finów - miałam ochotę wyszorować sobie język szczotką. 😂 Czujcie się ostrzeżeni. I koniecznie podzielcie się swoimi wyobrażeniami o Finlandii.

Książki - 15.11.19

[RECENZJA] FINLANDIA. Sisu, sauna i salmiakki - Aleksandra Michta-Juntunen

Finlandia - "ojczyzna" bajkowych Muminków, centrum dowodzenia Świętego Mikołaja, niezmącona cisza, spokój, przepiękna natura...

#GermanySimplyInspiring - 2.11.19

Niesamowite pałace Poczdamu: Sanssouci & Cecilienhof

Wizyta w Brandenburgii - jednym z krajów związkowych u naszych zachodnich sąsiadów - to gwarancja świetnie spędzonego czasu z możliwośc...

Smog Diesle, kopciuchy, kominy - recenzja książki

Wystarczyło, że jesienne temperatury zadomowiły się za oknem, a od razu, przez nikogo nieproszony, zaczął towarzyszyć nam on - podstępny, nie zawsze widoczny, ale męczący i czyniący otaczające nas powietrze ultra niezdrowym - SMOG!

Utrudnia życie nie od dziś i nie od wczoraj, ale dopiero w ostatnich kilku latach zrobiło się o nim naprawdę głośno. Mówią o nim nie tylko aktywiści, ale też zwyczajni ludzie, którym problemy z ekologicznej półki są mniej ważne - mieszkańcy dużych miast i mniejszych miasteczek. Mówią, bo nie sposób nie zwracać uwagi na coś, co potrafi szczelnie "otulić" brunatną kołdrą miejski i około miejski krajobraz, powodując, że wskazania systemów pomiarowych są przerażające, a polskie miejscowości niechlubnie plasują się wysoko na listach miejsc z najbardziej zanieczyszczonym powietrzem.

W głowie rodzą się pytania: Czy tak było zawsze, a teraz tylko się problem nagłaśnia? Czy trują nas wszelkiej maści dymy z zakładowych kominów, a może nadmiar spalin na skutek większego natężenie ruchu samochodowego? A może kiedyś było lepiej i czyściej i gdzieś to zaprzepaściliśmy? Co nas truje najbardziej? Te i podobne wątpliwości można mnożyć, bo ilu ludzi, tyle niejasności w smogowym temacie.

SMOG. Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać? - Jakub Chełmiński

Temat wszechogarniającego smogu podjął w swojej książce "SMOG. Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać?" Jakub Chełmiński, a żeby zebrać do niej materiał ruszył w Polskę. Odwiedził największe aglomeracje, mniejsze miasta, wsie i uzdrowiska. Sprawdzał, dociekał, rozmawiał, a zarysowany przez niego obraz smogowej sytuacji w kraju nie napawa optymizmem, w wielu aspektach wręcz szokuje.

Działania, które w zamyśle miały wspomóc walkę ze smogiem, prowadzone są niemrawo i po macoszemu. Papierologia i sprawy urzędowe utrudniają chętnym jakiekolwiek działania.

Na tym wszystkim skupia się autor.

Punktuje niekompetencje urzędnicze, przywołuje szokujące dane statystyczne dotyczące zanieczyszczeń i ściśle powiązanych z nimi problemów zdrowotnych, a dodatkowo obala wiele mitów, które na przestrzeni lat narosły wokół smogowego tematu i... antysmogowych gadżetów. A problem jest wyjątkowo brudny, toksyczny i śmierdzący. Jak kraj długi i szeroki, więc nie myślcie sobie, że przed złym powietrzem uciekniecie na przykład nad morze lub do uzdrowiska.

Gwarantuję wam, że po przeczytaniu tej książki już zawsze podejrzliwie będziecie patrzeć na dym wylatujący z sąsiedzkich kominów, a zanim postanowicie uciec za miasto w poszukiwaniu czystszego powietrza, dwa razy się nad tym zastanowicie.

Książki - 24.10.19

Pages

Alpy Julijskie: Mała Mojstrovka z Przełęczy Vršič, czyli jesienny odwrót w chmurach

Dolina Soczy: Muzeum Dom Trenta, czyli o naturze i kulturze regionu

Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

[RECENZJA] Élisabeth Revol: Przeżyć. Moja tragedia na Nanga Parbat

Dolina Soczy: Niesamowite wodospady - Kozjak, Virje & Boka

Słowenia dla miłośników natury: Šunikov vodni gaj & Velika korita Soče

Velebit & Góry Dynarskie: Szlak na Bojin Kuk, czyli trekking w krasowym raju

Upadek Olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich od epoki imperiów do epoki skrajności.

[RECENZJA] Upadek olbrzymów. Historia wspinaczek himalajskich... - M. Issermann & S. Weaver

MAŁA FATRA: Stoh i Południowy Groń (Poludňový grúň)

Brandenburgia rozrywkowa i ze smakiem. Sprawdźcie sami!

[RECENZJA] Krzysztof Wielicki. Piekło mnie nie chciało - D. Kortko, M. Pietraszewski

Ciekawe miejsca z polsko-czeskiego pogranicza

Nyskie zabytki, czyli zwiedzanie miasta z historią w tle

Niecodzienna Opolszczyzna, czyli miejsca stworzone z pasji

MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet - Monika Witkowska

[RECENZJA] MANASLU Góra Ducha, Góra Kobiet - Monika Witkowska

[RECENZJA] FINLANDIA. Sisu, sauna i salmiakki - Aleksandra Michta-Juntunen

Niesamowite pałace Poczdamu: Sanssouci & Cecilienhof

SMOG. Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać? - Jakub Chełmiński

[RECENZJA] SMOG Diesle, kopciuchy, kominy, czyli dlaczego w Polsce nie da się oddychać?

Brandenburgia na weekend: Zabytkowy Brandenburg i rejs barką po Haweli

MAŁA FATRA: Wielki Krywań (Veľký Kriváň) z burzą w tle

MAŁA FATRA: Jánošíkove Diery i Malý Rozsutec

TO ci się przyda

FACEBOOK

POPULARNE

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM