ŻYCIE ME

Łódź - 20.3.15

Spacerowa Łódź cz. II - Piotrkowska i Muzeum Fabryki

Łódź to nie tylko Manufaktura powstała w miejscu dawnego włókienniczego imperium Izraela Poznańskiego i stanowiąca najbardziej rozpoznaw...

Chociaż mówi się, że na wypady poznawcze każdy czas jest odpowiedni, to jednak początek marca pasuje do tego średnio. Bo nie wiadomo, czy się aurze nie zachce chlusnąć deszczem, gdy akurat będziemy w drodze, czy będzie w miarę ciepło, a może zaskoczy nas zima, podczas gdy będziemy pomykać w lekkich i wiosennych rajtach.

Gdyby chodziło o wypad w góry, to - co normalne - takie dylematy byłyby nam obce, ale gdy w grę wchodziło miejskie łazęgowanie, trochę się nad tym zastanawialiśmy. Ostatecznie zebraliśmy nasze szanowne tyłeczki i w pierwszy weekend marca wylądowaliśmy w Łodzi.

Spacerowa Łódź cz. I - Manufaktura blog przewodnik lifestyle

Bielnik/ Apretura oraz Wykańczalnia

Wypad - a planowaliśmy go chyba od listopada - miał być czysto towarzyski, więc już nam było głupio, że się tak wybieramy, jak sójka za morze. Jak jednak widać, odpowiednie towarzystwo i perspektywa wieczornych posiadówek (co oczywiste, nie o suchym pysku) potrafią zdziałać motywacyjne cuda.

Nie bylibyśmy sobą, gdybyśmy cały czas spędzili w chacie, bo nawet dobre żarełko i napitek nie chronią przed płaskodupiem, powodowanym notorycznym zasiadaniem na swych czterech literach. Nie mamy też na drugie imię Ignoranci, więc spacerek zapoznawczy z Łodzią musiał być. W tym miejscu muszę się Wam też do czegoś przyznać. To był nasz łódzki pierwszy raz. Serio, jakoś nigdy wcześniej nasze stópki nie skalały się ziemią z centralnej Polski.

Nasz spacer rozpoczęliśmy od miejsca chyba najbardziej rozpoznawalnego. Na pierwszy ogień poszła łódzka Manufaktura.

Elektrownia

Budynek Straży Ogniowej

Warsztaty

Wykańczalnia

Spacerowa Łódź cz. I - Manufaktura nocą blog przewodnik lifestyle

Tkalnia

W 2006 roku dawne Imperium Poznańskiego otrzymało nowe życie. Po odrestaurowaniu (ok. 90 000 m2 zabytkowych wnętrz) i zagospodarowaniu starych, pofabrycznych budynków na lokale usługowe, Manufaktura stała się sercem Łodzi i jej nowym, tętniącym życiem centrum. To miejsce imprez i rozrywek, gdzie historia spotyka się z nowoczesnością. Surowa cegła w połączeniu z metalem i szkłem daje ciekawy efekt wizualny. Nie powinno więc dziwić, że przyciąga nie tylko miejscowych, ale i przyjezdnych.

Łódź - 18.3.15

Spacerowa Łódź cz. I - Manufaktura

Chociaż mówi się, że na wypady poznawcze każdy czas jest odpowiedni, to jednak początek marca pasuje do tego średnio. Bo nie wiadomo, czy s...

SHARE WEEK 2015 - Blogerzy polecają się na wiosnę blogosfera blog lifestyle

Prawdziwa wiosna jeszcze delikatnie przegrywa z marcowymi kaprysami, ale już niedługo, za momencik, zaleje nas świeża i soczysta zieleń, a pozimowa szarość przegra z wszędobylskimi kolorami. Zanim to jednak nastąpi, musimy sobie poradzić inaczej, by doświadczyć powiewu świeżości. I nie mam tutaj na myśli zakupu nowego odświeżacza do łazienki, a poznawanie nowych treści.

By owo poznanie przebiegało sprawnie, bezboleśnie i było czystą przyjemnością, z pomocą przychodzi inicjatywa Andrzeja z jestKULTURA.pl, mająca na celu polecanie ciekawych treści na mniej, lub bardziej znanych blogach. To już czwarta edycja tego przedsięwzięcia i druga, w której dorzucam coś od siebie. Jeśli chcecie sobie przypomnieć, kogo polecałam w zeszłym roku, wpadajcie do archiwalnego, share week'owego wpisu.

Lista blogów, które czytam regularnie i namiętnie, do krótkich nie należy, więc wybranie Trójki Wspaniałych przysporzyło mi turbo bólu głowy, który stłumiony został przez odpowiednią porcję słodkości. Tak więc, jeśli dopadnie mnie alergia na czekoladę, objawiająca się nagłym puchnięciem tyłka, będę wiedziała do kogo się zgłosić. ;)
Nie przedłużając bardziej, w tej edycji Share Week, polecam:

Króliczek Doświadczalny Dla mnie Asia to cudowna obserwatorka świata. Niesamowicie bawi się słowem, dzięki czemu każdy temat uczyni przystępny. Jeśli dodać do tego poczucie humoru i zdjęcia z wyjazdów, tworzy to dla mnie pakiet pełny. Doświadczajcie więc z Królikiem, a dobrze Wam będzie.

Qrkoko Agata - władczyni szydełka, zaklinaczka kotów i Przedmęża. Nawet jeśli rękodzieło Was nie jara, to wpadajcie do niej po potężną dawkę rozrywki. Tylko uprzedzam lojalnie, nie zasiadajcie do lektury z pełnymi ustami, tudzież napitkiem, bo ekrany Waszych komputerków mogą się na Was obrazić.

NolifeStyle Mam nadzieję zmotywować chociaż trochę Marcina do tego, by pisał więcej, bo jak już napisze, to jest miodzio. Nawet jeśli miałby tworzyć wpisy na podstawie swoich komentarzy - bycie naczelnym komentatorem BłogiejSfery zobowiązuje. A co oprócz treści u Marcina? Zdjęcia, cudne zdjęcia, dużo zdjęć. Orgazm dla oczu!

A jeśli i wy macie ochotę podzielić się Waszymi typami i ulubieńcami blogowymi, wrzucajcie je bez krępacji w komentarze, bo ja przy wiośnie jestem głodna nowości.

Blogosfera - 16.3.15

SHARE WEEK 2015 - Blogerzy polecają się na wiosnę

Prawdziwa wiosna jeszcze delikatnie przegrywa z marcowymi kaprysami, ale już niedługo, za momencik, zaleje nas świeża i soczysta zieleń,...

Kłamstwo bardzo szybko pojawia się w naszym życiu i nie znam osoby, która choćby raz nie minęła się z prawdą. Fakty naciągają wszyscy - młodzież, dorośli, osoby mniej lub bardziej wykształcone. Tak samo skłamie lekarz, księgowa i sąsiadka spod piątki.

5 motywacyjnych kłamstw, które usłyszysz na szlaku blog góry lifestyle turystyka

To już blisko... Za tym pagórkiem...

A co takiego nakłania nas do kłamstwa? Przyczyn mijania się z prawdą może być wiele. Czasami musimy ratować swój, lub czyjś tyłek, innym razem koloryzujemy, by nie sprawić komuś przykrości, lub, po prostu, z czystej wygody w danej sytuacji.

Kłamstwo może mieć również pozytywny wymiar motywacyjny, budujący i podnoszący morale... szczególnie w górach, lub innych turystycznych ostępach, które przemierzamy na własnych kończynach. Nie ukrywam, że umiejętność koloryzowania często się przydaje na szlaku w sytuacjach mniej, lub bardziej kryzysowych.

Jakie więc kłamstwa i kłamstewka padają z ust górskich wędrowców? Jedziemy...

Już większość trasy za nami

Szlak się wyjątkowo dłuży, jest mało widokowy, a na dodatek zaczęło padać. Wydaje nam się, że idziemy, idziemy i już zdecydowanie powinniśmy być na miejscu, a tymczasem wg mapy jesteśmy w czarnej dupie. Stwierdzenie, że połowa/ większa część drogi za nami, potrafi dać kopa, tylko dziwnym trafem tych połówek na trasie potrafi być kilka. Hmm...

Pogoda na pewno się poprawi

Wiadomo, że nadzieja umiera ostatnia. Szczególnie w górach, na urlopie, na który wyczekiwaliśmy z utęsknieniem. Chcemy więc wycisnąć z pobytu wszystko, co możliwe. Niestety, wredna aura, z uporem maniaka, wyciska na nas deszcz, a chmury z lubością zasłaniają słońce. Z tego względu każdy przebłysk jasności na niebie przyjmowany jest z dzika radością i kwitowany pełnym nadziei stwierdzeniem, że się przejaśni, poprawi, a następnego dnia to już w ogóle będzie lampa na maksa i pogoda żyleta.

Już za tym zakrętem zobaczymy szczyt

Idziemy, tuptamy, odliczamy kolejne połówki z naszej drogi, a celu na widoku, jak nie było, tak nie ma. Ale na pewno jest za kolejnym zakrętem, wzniesieniem, kupką kamieni, lub chowa się po prostu złośliwie za drzewem (jakaś odmiana mikro górek, czy coś?).

Teraz już będzie z górki/ po płaskim

Połówki drogi w końcu zaczynają się składać w całość, cel mamy przed oczami, ale płuca i kończyny jakoś pomału przestają być kompatybilne z naszymi chęciami. Stwierdzenia dotyczące faktu, że teren nagle stanie się bardziej przyjazny należą według mnie do klasyków, jeśli chodzi o górskie kłamstewka. Chłoniemy te pomocne słowa łapczywie, nawet wtedy, gdy okazuje się, że za tym najbliższym zakrętem, zamiast wypłaszczenia czeka na nas podejście, na którym oprócz używania czterech kończyn, przychodzi nam również gryźć glebę, żeby się jakoś utrzymać.

Już niedługo będziemy na miejscu

Mamy za sobą wyjątkowo długą trasę. Powłóczymy nogami, bo o ich podnoszeniu nie ma już mowy. Zmęczenie daje się we znaki do tego stopnia, że nawet czekolada przestaje cieszyć. W takich momentach powtarzamy sobie, jak mantrę, że już za moment będziemy na miejscu, wizualizując sobie przytulny nocleg, ciepły prysznic, lub po prostu samochód, który zawiezie nas do domu.

Czy życie bez kłamstw byłoby możliwe? Pewnie tak, ale cóż innego tak by ćwiczyło naszą kreatywność? Jestem przekonana, że oprócz powyższych klasyków, które możemy usłyszeć na szlaku, jeszcze coś by się znalazło, więc podrzucajcie śmiało. Na czym się najbardziej przejechaliście? Które kłamstwo Was najbardziej motywuje? Obrazujące historie są jak najbardziej mile widziane.

Obserwacje - 13.3.15

5 motywacyjnych kłamstw, które usłyszysz na szlaku

Kłamstwo bardzo szybko pojawia się w naszym życiu i nie znam osoby, która choćby raz nie minęła się z prawdą. Fakty naciągają wszyscy - mło...

Żyjemy w czasach, kiedy świat realny przenika się z wirtualnym, a my, starając się okiełznać tą całą rzeczywistość, musimy być kompatybilni z całym potrzebnym do tego sprzętem. Nic więc dziwnego, że klawiatury komputerów stają się przedłużeniem naszych dłoni, a telefony, przyklejone prawie na stałe do ucha, pozwalają na komunikację tu i teraz, bez potrzeby wysyłania gołębi pocztowych, czy innych dyliżansów, celem dostarczenia jakiejś ważnej informacji do odbiorcy. Szybkość życia wymaga od nas ekspresowej komunikacji i takich samych reakcji. Nic więc dziwnego, że każdy dzień rozpoczynamy w pełnym technologicznym rynsztunku.

5 powodów, dlaczego nie lubię rozmawiać przez telefon blog lifestyle życie

Mimo, że telefon to rzecz przydatna bardzo - wielbiona na równi z pełnym portfelem i kluczami do chaty - bo umożliwia rozrywkę, szybką komunikację, a w razie draki (o ile akurat zasięg i bateria nie zdechły) wezwanie pomocy, podam kilka aspektów, które minusują cudowność tegoż sprzętu i w dalszym ciągu na pierwszym miejscu - wg mnie w każdym razie - stawiają rozmowę twarzą w twarz.

#Brak kontaktu wzrokowego

Należę raczej do grona introwertyków. Ogólnie gadam mało i są tacy, którzy na to z uporem maniaka narzekają. Jeśli więc już otwieram swoją szanowną paszczękę, wolę mieć rozmówcę przed sobą, a nie po drugiej stronie kabla, gdzie nie wiem, co robi. Czy w ogóle słucha, czy też może ze znudzeniem dłubie w nosie i ma mój słowotok w miejscu, gdzie kończą się plecy.

#Niedomówienia

Nie raz i nie dwa zdarzyły mi się takie sytuacje, kiedy zadowolenie z powodu załatwionej sprawy było sprowadzane do parteru przez problemy, jakie wynikły chociażby z powodu złej interpretacji słów rozmówcy. Skróty myślowe bywają źródłem wielu nieporozumień, a nawet kłótni. Jeśli dodamy do tego brak możliwości obserwowania reakcji na nasze słowa, nie trudno palnąć jakąś głupotę i konflikt mamy gotowy.

#Kłamstwo
O tym, że niektórzy ludzie mają tendencję do kolorowania rzeczywistości, nie trzeba nikogo przekonywać. O ile w trakcie rozmowy twarzą w twarz kłamstwo trudniej ukryć, bo najczęściej zdradza nas mimika, oczy, etc., tak w przypadku rozmowy telefonicznej, rozmówca może nam wcisnąć wszystko. Dużo prościej opowiadać "bajki", gdy nikt nie patrzy. A to, że słyszy... Kto by się przejmował.

#Stres
Przez długi czas myślałam, że jestem wyjątkowo uprzedzona do kontaktów telefonicznych. Jak się okazuje, nie tylko ja tak mam. Rozmawiać przez telefon nie lubię i zdecydowanie wolę kontakt chociażby drogą mailową, kiedy to w spokoju mogę wypisać wszystko, czego potrzebuję i o co mi chodzi. Kontakt telefoniczny jest dla mnie wyjątkowo stresogenny, a na wspomniany stres składa się chociażby obawa, że czegoś nie zrozumiem, nie dosłyszę, etc. Oczywiście, że można dopytać, ale w przypadku zakłóceń, jakichś trzasków, etc. dopytywanie się co drugie słowo - Słucham? Co mówisz? - jest dla mnie wyjątkowo wkurzające.

#Namolność rozmówcy
Nie zawsze jest dobra pora na telefon. Można nie mieć na nią czasu, albo ochoty. Niektórzy jednak nie przyjmują takiego faktu do wiadomości i dzwonią, kiedy im się żywnie podoba - świątek, piątek i niedziela, od świtu do zmierzchu - tylko po to, by ponawijać o dupie Maryny lub sprzedać najatrakcyjniejszą w całej galaktyce ofertę ubezpieczenia. Na takich żadne sugestie, by zakończyć rozmowę, nie działają, ucho więdnie, a obiad, czy inna kolacja stygną w tempie proporcjonalnym do rosnącego wkurwa.

Biorąc pod uwagę powyższe, telefon pozostaje dla mnie narzędziem po pierwsze alarmowym, do kontaktów niecierpiących zwłoki, a po drugie łącznikiem z Instagramem. Jeśli już mam się rozgadać, to potrzebuję do tego odpowiedniej gry wstępnej w postaci dobrej atmosfery, jadła i napitku.

Komunikacja - 11.3.15

5 powodów, dlaczego nie lubię rozmawiać przez telefon

Żyjemy w czasach, kiedy świat realny przenika się z wirtualnym, a my, starając się okiełznać tą całą rzeczywistość, musimy być kompatybilni...

Ostatni piątkowy wieczór. Siedzę sobie w spokoju - pełen relaks - kończę czytać książkę, w tle rozmawia do mnie telepudło, w którym leci tefałenowska Turbo stacja, nadająca ichniejszy program informacyjny. Niby nic szczególnego, trochę motoryzacyjnych faktów i... temat, który kazał mi nadstawić ucha - W szwedzkim biurowcu chipują pracowników. Że co proszę?!

Dobrze, że siedziałam wtedy o przysłowiowym suchym pysku, bo bym się udławiła, a w najlepszym przypadku popluła z wrażenia.

Ja rozumiem, że technologia gna do przodu, racząc nas codziennie nowinkami maści wszelkiej, które mają nam ułatwiać życie. I to jest fajne i jak najbardziej na plus. Nikogo nie dziwią płatności zbliżeniowe, czy za pomocą telefonu. Nowinki technologiczne to super sprawa, ale wszczepiania chipów pracownikom nie jestem w stanie ogarnąć. A taki proceder dzieje się już w Szwecji.

W myśl zasady, że wszystko, co nowoczesne, jest super i najlepsze, pracownikom wszczepia się (na przykład w dłoń) chip wielkości ziarenka ryżu. Ja bym sobie ustrojstwo wydrapała, jak nic...

Zwolennicy tej rewelacji przekonują, że z takim chipem łatwiej, bo nie trzeba nosić ze sobą portfela, kart płatniczych, dowodów osobistych, czy identyfikatorów pracowniczych.

Nie zgubimy naszych rzeczy osobistych i nikt nam ich nie ukradnie, bo ich ze sobą nie będziemy nosić. Wow, odkrywcze!

Brzmi pięknie i wygodnie, fakt. Ale, co w takim wypadku dzieje się z naszą prywatnością, która w obecnych czasach i tak już jest mocno nadwyrężona. Czy to naprawdę takie super odjazdowe, że będzie istniała możliwość bycia chodząca wizytówką siebie samego? Nie jestem przekonana, że to takie fajne.

Ktoś przykłada do Twojej zachipowanej ręki (nawet bez Twojej wiedzy) chociażby smartfona i sczytuje dane i wie o Tobie wszystko.
Czy taką cenę trzeba płacić za możliwość uruchamiania drukarki w biurowcu, czy łatwośc przemieszczania się między biurami? Ja tego nie widzę i jeśli kiedykolwiek komukolwiek wpadnie do łba taki pomysł, by mi coś wszczepić, to nie ręczę za siebie.

Być może się nie znam i ciemna masa ze mnie, ale w tej kwestii bycie ciemną masą mi nie przeszkadza. Jeśli jednak ktoś z Was czuje się na siłach, by doedukować mnie w kwestii owego chipowania, to piszcie śmiało.

Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, PublicDomainPictures

Technologia - 2.3.15

A Ty? Dasz się zachipować?

Ostatni piątkowy wieczór. Siedzę sobie w spokoju - pełen relaks - kończę czytać książkę, w tle rozmawia do mnie telepudło, w którym leci te...

Tak, wiem, minęło trochę czasu od publikacji ankiety, która miała na celu pokazanie mi, co też myślicie o blogu. Przyszedł czas (w końcu!) na przedstawienie wyników. Lepiej późno, niż wcale.

Melduję, że wszyscy zdrowi - Wyniki Życiowej Ankiety

Dzięki serdeczne tym wszystkim z Was, którzy poświęcili swój cenny czas, by swoimi odpowiedziami wspomóc rozwój tego miejsca. Jednocześnie grożę palcem tym, którzy mieli wyjątkowego lenia i nie pokusili się o podesłanie swoich odpowiedzi. W bliżej nieokreślonej przyszłości będziecie mogli się poprawić w tej kwestii.

Oczywiście już w trakcie spływania odpowiedzi, nie mogłam sobie odpuścić i podglądałam wyniki. Stąd też zrodziła się między innymi chęć zmiany szablonu, który już wcześniej tracił moją sympatię. Wasze sugestie tylko mnie w tej decyzji utwierdziły. Czy obecny wygląd to już ten ostateczny? Zapewne nie. Mało tego, jestem wręcz przekonana, że z biegiem czasu zmian będzie co najmniej kilka. Jeszcze nie wiem do końca jakich, ale skoro mówi się, że zmiany są dobre, to czemu miałabym to dobro odrzucać. Jeśli przy okazji zaserwuję coś nowego dla Was, to już w ogóle bomba.

Ankietowe pytania były raczej standardowe, więc nie przeciągając, jedziemy...

Wyniki Życiowej Ankiety blog lifestyle życie

Wyczuwam tutaj pewną solidarność jajników, jednak cieszy mnie niezmiernie, że i panowie zaczytują się w moich wywodach. Dodatkowo serce me się raduje, bo moje treści trafiają do osób w różnym wieku. Powiem szczerze, że się nie spodziewałam takiego zróżnicowania. A tu proszę. Widocznie blogowe treści cechuje uniwersalność, skoro każdy znajduje tutaj coś dla siebie - cudnie!

To były pytania z cyklu tych, na które odpowiedzi bardzo chciałam zareagować ufff... I tak było. Super, że jesteście, że czytacie, że mimo cięcia zasięgów na twarzoksiążce w większości jednak dzięki tej społecznościówce trafiacie tutaj. Wiadomym jest, że wpadacie, gdy pojawia się nowe czytadło, ale że z niektórych z Was są takie głodomory, że wchodzicie codziennie (nawet, jak nie ma wpisu) to się nie spodziewałam. Mnóżcie się, powiadam Wam, mnóżcie się.

Czuję się również uspokojona w kwestii częstotliwości publikacji. Nie ukrywam, że chciałabym Wam serwować więcej treści, ale czasami nie wychodzi - wiecie: doba za krótka, wena się na mnie wypina, objawiając się czarną dziurą w miejscu mózgu, etc. Skoro jednak piszecie, że tak jak teraz, jest OK, to ja się Wami kłócić nie będę. ;)

Ocena wyglądu tyczy się oczywiście wcześniejszego szablonu. Biorąc pod uwagę obecny, to uważam, że oceniliście tamten nad wyraz wysoko - jupijajej!

W tym miejscu wspomnę, że w szkolnej skali lubiłam czwórki. Serio. To taka ocena, która jeszcze nie zniechęca, a daje motywacyjnego kopa, by działać jeszcze lepiej. A skoro może być lepiej, to będzie lepiej, choćby skały się skichać miały. Jeśli macie jeszcze jakieś sugestie odnośnie strony wizualnej, jak i tematycznej, to walcie śmiało w komentarzach. W końcu to Wy to wszystko czytacie, więc niech będzie Wam dobrze.

No i przechodzimy do sedna sprawy, czyli Waszych słownych opinii. Poniżej kilka losowo wybranych. Tak sobie przeczytałam raz, drugi i dziesiąty i stwierdzam - kumulacja pozytywnej energii i słów. Poproszę więcej. ;)

Na bloga wchodzisz bo:

Kocham gory o kazdej porze roku. Potrafisz zainspirowac nasza wyprawe-nasze malenstwo (ma teraz pol roku) w wieku 3 miesiecy zabralismy w gory-szczyty zdobywaliśmy wózkiem z młodą, na wyprawę zabraliśmy 80-letniego dziadka. Jutro w góry-4dni. Da się!
Uwielbiam sposób w jaki piszesz - lekki, z dystansem, z ogromnym poczuciem humoru, czasami z ironią, lubię Twoje podejście do wielu spraw i jestem ciekawa Twojej opinii. Czytanie Twoich wpisów sprawia mi po prostu... wielką frajdę! :)
Bo lubię, fajnie piszesz, masz cięty język, zawsze można dowiedzieć się jakiejś ciekawostki.
Wchodzę na bloga ponieważ podoba mi się styl w jakim piszesz jest na luzie .
Pojawiają się tutaj świetne artykuły, bardzo dobrze napisane.
Fajnie piszesz, poruszasz ciekawe tematy i podobają mi się Twoje zdjęcia
Lubię, jak piszesz. Lubię twoje opisy wycieczek i recenzje.
Znajduję tu inspirację na wypady po Polsce.

Powiedz, co Ci leży na wątrobie. Czego Ci na blogu brakuje? Co Ci się podoba? Pochwal, możesz też trochę pokrzyczeć...:

Popsulas sie z mezem... Mniej wedrujecie... Naprawic sie czym predzej :) Super piszesz, pisz wiecej! Oddy sa the best. Historyjki z cyklu kurier, niechciane prezenty itp rozbawiły mnie do łez :) są takie prawdziwe ;) uwielbiam czytać Twój blog :)
Hmm, trudno coś napisać na szybko...może przydałoby się więcej zdjęć :) no i testy sprzętu bardzo lubię, podobały by mi się wpisy typu jak wybrać....plecak, śpiwór, buty itp :)
Nie przepadam za kafelkami. Układ taki typowo blogowy bardziej mi odpowiada, kiedy najnowszy post jest centralnie na górze, a starsze pod nim.Reszta jest ok ;-)
Szablon jest trochę taki surowy, myślę że tamten był lepszy, ponieważ czułam się swojsko wtedy. Podoba mi się sposób, w jakim piszesz artykuły.
Ogólnie wszystko jest ok !!! Piszesz fajnym stylem, dodajesz fajne zdjęcia i to wystarczy !!!
Podobają mi się zdecydowanie górskie wpisy oraz te z kategorii "wokół nas" - zawsze pełne humoru ;)
Podoba mi się, naprawdę mi się podoba! Trzymaj tak dalej! Działaj, bo to co robisz jest wyśmienite! :)
Daję Tobie (ŻycieMe) 4/5 żebyś nie spoczęła na laurach ;) jest dobrze ! ale zawsze może być przecież lepiej, no nie? ;)
Więcej relacji z gór.
Czekam na więcej tekstów o życiu, twoich opinii na bieżące tematy.

Tak się naczytałam, że mi teraz będzie dobrze do tego stopnia, że zrezygnuję z czekolady. Eee, nie, nie zrobię jej tego. :D

Poinformowaliście mnie, że najbardziej lubicie wpisy ze zdjęciami, relacjonujące górskie wypady. Stąd też nie dziwi mnie, że się domagacie więcej gór. Uspokajam, będą, wszystko w swoim czasie, gdy tylko nadarzy się okazja, będę focić granie do upadłego, a póki co szykują się wypady bardziej płaskie - do Łodzi i do Jastrzębiej Góry.

Cieszy mnie również ciepłe przyjęcie kategorii Wokół Nas. Przyznaję, że miałam co do niej pewne obawy, że zostanie odebrana, jako taka zupełnie od czapy. Jak to dobrze, że obawy nie zawsze znajdują potwierdzenie w rzeczywistości.

Jeśli jeszcze przychodzą Wam do głowy jakieś pomysły, których realizacja uczyniłaby ten blog jeszcze lepszym, piszcie. A tymczasem jeszcze raz WIELKIE DZIĘKUJĘ za poświęcony na ankietę czas.

Ankieta - 28.2.15

Melduję, że wszyscy zdrowi - Wyniki Życiowej Ankiety

Tak, wiem, minęło trochę czasu od publikacji ankiety, która miała na celu pokazanie mi, co też myślicie o blogu. Przyszedł czas (w końcu!) ...

Możesz! Potrafisz! Chcesz? #możesztozmienić

Być może należysz do tych szczęśliwców, którzy nie mieli wątpliwej przyjemności uczestniczenia w sytuacji kryzysowej i niebezpiecznej, w której komuś lub Tobie działa się krzywda. Życie jednak potrafi boleśnie zaskoczyć, zmieniając zwyczajną codzienność w koszmar. Koszmar, którego można uniknąć, jeśli tylko wyzbędziemy się obojętności i znieczulicy.

Żyjemy w ciągłym biegu, przemieszczamy się z miejsca na miejsce, często nie zwracając uwagi na to, co dzieje się wokół nas. A dziać może się wiele - od spraw błahych, po te poważne, wymagające natychmiastowej i zdecydowanej reakcji. Okazuje się bowiem, że wśród ludzkiej masy przetaczającej się przez centra większych i mniejszych miast, jesteśmy sami, jak palec i w obliczu zagrożenia najczęściej zdani tylko na siebie.

Zaczepki i napaści zdarzają się coraz częściej, a sami napastnicy nie ograniczają się już do parków, czy ciemnych i odludnych zaułków. Atakują wszędzie, za nic mając przetaczający się obok tłum, bo rzeczony tłum, ubrany w maskę obojętności, nie reaguje, dając tym samym przyzwolenie na akty przemocy.

Codzienna przemoc i ludzka obojętność na krzywdę drugiego człowieka, to duży problem naszych czasów, dlatego też, aby uzmysłowić ludziom, jak wiele od nich zależy, rusza kampania społeczna #MożeszToZmienić, której inicjatorem jest Paweł Dąbrowa, będący świadkiem napadu i ludzkiej znieczulicy. On zareagował i chwała mu za to. Teraz kolej na mnie, na Ciebie, Ciebie i Ciebie.

Pewnie, będąc drobną kobietą, starszą osobą, nastolatkiem, w pojedynkę nie ruszymy na napastnika. Ale możemy zareagować w inny sposób, równie skuteczny, który pomoże zaatakowanej ofierze. Telefon do odpowiednich służb, szybkie skrzyknięcie kilku osób i już nie jesteśmy sami. Razem można zacząć działać. Jakiekolwiek działanie będzie lepsze od obojętnego przejścia obok z odwróconym wzrokiem, wpatrzonym w sklepowe witryny.

Możesz być najlepszym człowiekiem pod słońcem, ale gdy stajesz się obojętny, Twoje dobro osiąga poziom minus dziesięć. Reaguj więc! Przecież, gdyby Tobie, lub bliskiej Ci osobie działa się krzywda, chciałbyś, by znalazł się ktoś, kto zareaguje i wyciągnie pomocną dłoń. Tak, jak to robi Fundacja Możesz To Zmienić ze swoją kampanią społeczną. Łapcie linka i... działajcie.

Możesz To Zmienić - 25.2.15

Gdybyś znalazł się w niebezpieczeństwie, liczyłbyś na pomoc. Prawda? | #MożeszToZmienić

Być może należysz do tych szczęśliwców, którzy nie mieli wątpliwej przyjemności uczestniczenia w sytuacji kryzysowej i niebezpiecznej...

Recenzja | Snajper - Samotność człowieka-legendy film lifestyle

Po naszych ostatnich randkach z polską kinematografią w postaci Bogów i Ziarna Prawdy, stwierdziliśmy, że tym razem czas na coś zza oceanu. Zachęceni zwiastunem, wybraliśmy się na Snajpera w reżyserii Clinta Eastwood'a z Bradley'em Cooper'em w roli głównej.

Poszliśmy na seans po czystą rozrywkę, bez oczekiwań na wielkie wow, czy głęboki przekaz. W tym momencie muszę się wam jednak przyznać do mojej ignorancji. Otóż, nie zakodowałam, że będzie to opowieść na faktach, będąca adaptacją biografii Chrisa Kyle'a - amerykańskiego żołnierza z elitarnej jednostki Navy SEALs.

Jak to do mnie dotarło, miałam wizję ponad dwugodzinnej, wojennej sieczki emocjonalnej, pełnej amerykańskiego patosu i była to ostatnia rzecz, na jaką miałam ochotę w piątkowy wieczór. Jasna dupa - pomyślałam - no to się rozerwę. Jakoś do tej pory nie było mi po drodze z biografiami i jeśli już na jakieś trafiałam, to zwykle kończyło się przysypianiem z nudów. Tutaj mi tego oszczędzono i chwała wszystkim za to, że nie stali się moją pigułą nasenną. Jeśli biografie i wojenne klimaty was nie odstraszają, polecam wam ten film z czystym sumieniem. Sala była pełna i przez bite dwie godziny tonęła w ciszy, a to też chyba coś znaczy.

Ale... Do konkretów!

To historia zwykłego kolesia z Teksasu, którego rozrywką są rodeo, wieczorny browar i panny lecące na macho, który potrafi utrzymać się na wierzgającym zwierzu. Jego życie zmieni się diametralnie po podjęciu decyzji o wstąpieniu do Navy Seals, co ostatecznie pozwoli mu zyskać sławę najlepszego snajpera w historii tej amerykańskiej jednostki.

Obraz

W początkowej fazie filmu prezentowana sekwencja różnych scen z życia głównego bohatera może wręcz wkurzać. Mamy motyw dzieciństwa, wpływu ojca na synów, który przytacza przypowieść o owcach i wilkach, stwierdzając jednoznacznie, że

W tej rodzinie nie wychowujemy owiec, ale złoję wam tyłki, jeśli staniecie się wilkami. Chronimy swoich. Jeśli ktoś was zaatakuje lub będzie dokuczał twojemu bratu, macie moją zgodę na dołożenie mu.

Otrzymujemy więc bohatera, który od najmłodszych lat miał wpajane do głowy, że jego zadaniem jest ochrona swych bliskich - rodziny oraz zaatakowanego kraju.
Rodzinna sielanka, będąca przerywnikiem między kolejnymi bataliami na wrogim terytorium, wygląda moim zdaniem sztucznie i ma niewiele wspólnego z rzeczywistością. A jeśli dołożymy do tego dzieci w formie baby-born to wychodzi z tego mały plastik-fantastik. Szkoda, niby detal, a psuje odbiór niektórych scen. Niemniej jednak, jeśli oczekujemy dobrego, wojennego kina, to dostajemy tutaj takie z dokładką. Sceny batalistyczne i zasadzki robią robotę, potęgując napięcie. Otrzymujemy akcję, którą napisało żołnierskie życie na misji w Iraku, wśród bojowników Al-Kaidy.

Aktorzy

Bradley Cooper doskonale wciela się wgraną postać. Mamy tu obraz faceta, który z pozoru nie ujawnia swoich uczuć, pozostawiając twarz często bez wyrazu. Jednak te wszystkie skrywane emocje widać w jego oczach, a jest tam wszystko - od fascynacji, przez uczuciowość i determinację, po strach i przerażenie.
Mamy kolesia, który staje się najlepszym snajperem, ratującym życie wielu żołnierskich braci, który serce oddaje krajowi, ale jednocześnie traci siebie, stając się obcym dla pozostawionej w kraju rodziny.

Sienna Miller jako żona Chrisa wypada, moim zdaniem, dużo bladziej niż główny bohater. Więcej emocji dają nam oczy Bradley'a niż cała postać Sienny.

Przekaz

Nie mamy tutaj przerośniętego patosu (całe szczęście), film nie stanowi laurki ku czci poległych. Otrzymujemy natomiast obraz pełen pesymizmu, goryczy i zwątpienia, jakie może nieść ze sobą wojna, która odciska swoje piętno na każdym, kto w jakikolwiek sposób miał z nią styczność. W ostatecznym rozrachunku, nawet przeżycie nie gwarantuje spokoju ducha, bo doświadczone okropieństwa wojny, zostawiają trwały ślad w ludzkiej psychice. Trwały do tego stopnia, że zwyczajne życie staje się udręką nawet dla człowieka-legendy.

Filmy - 23.2.15

Recenzja | Snajper - Samotność człowieka-legendy

Po naszych ostatnich randkach z polską kinematografią w postaci Bogów i Ziarna Prawdy , stwierdziliśmy, że tym razem czas na coś zza oc...

Od zeszłego piątku trzynastego, kiedy cały świat stawał na głowie, by tylko oszukać przeznaczenie i uniknąć klątw (sic!) i nieszczęść wszelakich, minął tydzień. Bez uszczerbku na zdrowiu dożyłam do kolejnego piątunia. Takiego, jak każdy inny, nawet ten - przerażający dla niektórych - trzynasty. Dożyłam po to, by zostać zabita przez przypadkiem zasłyszany dialog, jaki wywiązał się między dwiema - wcale nie starymi - kobietami w sklepie.

- Ledwo dzisiaj zdążyłam na autobus i prawie spóźniłam się do pracy..

- Co? Budzik nie zadzwonił? Zaspałaś?

- Nie, no coś ty! Zapomniałam portfela i musiałam się wrócić, a jak już się wróciłam, to musiałam usiąść i odczekać, by powrót nie przyniósł mi nieszczęścia.

- Aaa, i ty w to wierzysz?!

Nie powiem, moje myśli przebiegło niedowierzanie w to, co przed chwilą usłyszałam. Mimo, że hasła związane z przesądami i różnej maści zabobonami znam, to jakoś zawsze traktowałam je z przymrużeniem oka i nigdy nie wywoływały one we mnie stresu, czy przerażenia. Nawet wtedy, gdy byłam dzieckiem, czerpiącym pewne wzorce od babci. Dzieciństwo pod znakiem przesądów było po prostu fajne i generowało pomysły na zabawę - np. bieganie po dzielni w poszukiwaniu trzech facetów w okularach, po tym, jak widziało się kominiarza.

Czy muszę dodawać, że nie zaowocowało to ani nadmiarem szczęścia, ani pecha, które mogłyby na nas niespodziewanie spłynąć.

Wychodzi na to, że niezależnie od czasów, zabobony rządzą ludźmi, a do tych najbardziej znanych należą m.in.:

Czarny kot przebiegający drogę
To chyba najbardziej znany przesąd, mówiący o tym, że jak czarny futrzak przetnie naszą drogę, to niechybnie czeka nas nieszczęście.

Witanie/ żegnanie się przez próg
Takie zachowanie ma standardowo przynosić pecha, a dodatkowo nie sprzyja przyjaźni pomiędzy witającymi. Oczywiście wymyślono też na to antidotum - wystarczy, że jedna z osób stanie na progu.

Buty na stole
Przesąd ten mówi, że buty na stole doprowadzą właściciela do bankructwa, a w domu, w którym buty są postawione na stole, zabraknie jedzenia. Tylko niech mi ktoś wytłumaczy, kto stawia buty na stole?!

Podkowa na szczęście
Symbol szczęścia często widywany, przyczepiany nad drzwiami wejściowymi do domu. Jeśli już jednak mamy się sztywno trzymać tegoż przesądu, to podkowę powinniśmy znaleźć sami, bo tylko taka ma przynosić szczęście. No i co teraz? Kiepściutko, bo nie słyszałam, zeby samochodowe konie mechaniczne gubiły podkowy na potęgę.

Szczęśliwa siódemka i pechowa trzynastka
Nigdy nie interesowała mnie numerologia i nie postrzegałam liczb jako źródła moich smutków, czy radości. Żeby było śmieszniej, mieszkamy pod trzynastką i jeszcze nam sufit na głowę nie spadł.

Wstanie z łóżka lewą nogą
Ma przynosić pecha i niezadowolenie. Tylko weź tu człowieku rano, na wpół śpiąco myśl, którą kończynkę ty pierwszą wystawiasz za bety. Jakbym się tak miała zastanawiać, to bym wstawała pół godziny.

Siadanie na rogu stołu
Ten przesąd zna chyba każda kobieta. Nie raz zdarzało mi się dostać opieprz od kobiecej starszyzny rodowej, coby na rogu nie siadać, bo męża nie znajdę. Cóż więcej dodać - na rogu siadałam a mąż się znalazł fajowszy.

Czerwona wstążeczka
Ma odganiać złe uroki. Często przyczepiana do dziecięcych wózków, do rogów zwierząt gospodarskich.

Nie wolno kłaść torebki na podłodze
Bo nam pieniądze uciekną. No to już chyba wiem, dlaczego cierpię na niedostatek milionów monet - w pracy nie dorobiłam się półeczki i torba grzecznie stoi obok biurka. Grunt, że mi z niej śniadanie nie ucieka.

Ostre przedmioty nie są dobre na prezent
Nożyczki, noże, czy inne maczety dane w prezencie spowodują przecięcie więzi, jaka nas łączy z obdarowaną osobą. Zakładam, że złe więzi też przetnie, więc już wiecie, co kupić na prezent dla teściowych lub wkurzających szefów.

Upadające mydło
Gdy upada nam myjąca kostka, należy spodziewać się nieoczekiwanego. Ciekawe, czy w ten sam sposób myślą w więziennych łaźniach?

Są też przesądy związane z górami:

Widmo Brockenu
Info dla tych, którzy nie wiedzą, cóż to - to zjawisko optyczne, przedstawiające nasz cień, często w tęczowej aureoli zwanej glorią, widziany na chmurze (zwykle położonej poniżej nas). Przesąd mówi, że kto zobaczy w górach Widmo Brockenu, straci w górach życie. Żeby odczynić ten zły urok, trzeba by zobaczyć wspomniane widmo trzy razy. Chyba nie muszę dodawać, że nam to nie przyniesie nieśmiertelności w pakiecie, bo tę mogą nam zasponsorować jedynie chłodna głowa i rozwaga.

Czarny kruk
Ma być przestrogą, mówiącą o tym, by zawrócić i nie kontynuować wspinaczki. Ludzie gór powiadają, że czarne ptaszystko wróży upadek, więc nie warto kusić losu.

Skąd to przekonanie, że dane sytuacje, w których się znajdujemy przyniosą nam szczęście lub pecha? W tym momencie wkracza psychologia z terminem Samorealizująca się przepowiednia, która oznacza określone oczekiwania w stosunku do pewnych zdarzeń. Działa to w dwie strony - pozytywnie i negatywnie. Postępujemy wtedy tak, jak się do tego nastawimy. Jeśli więc na przykład spotkamy kominiarza, złapiemy się za guzik (wierząc, że to przyniesie nam szczęście), a po jakimś czasie spotka nas faktycznie coś dobrego, powiążemy to od razu z facetem od czyszczenia kominów i będziemy głosić, że to przesąd się sprawdził i ten guzik w połączeniu z umorusanym sadzą gościem był źródłem naszego powodzenia.

Mogłoby się wydawać, że obecnie - w XXI wieku - nikt już w przesądy nie wierzy, ewentualnie traktuje je jako element ubarwiający codzienność. Nic bardziej mylnego. Jak się bowiem okazuje, mnóstwo osób traktuje je z najwyższą powagą.
Nie mam pojęcia, dlaczego tak się dzieje. Czyżby to było takie ludzkie "dmuchanie na zimne" i "niekuszenie losu"?
A jakie są Wasze odczucia w temacie? Jakie jeszcze przesądy znacie? Czy w jakieś wierzycie? Przesądowe anegdoty są również mile widziane.

Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, Ikaika

Przesądy - 21.2.15

13 najdziwniejszych przesądów - Czy zabobony rządzą ludźmi?

Od zeszłego piątku trzynastego, kiedy cały świat stawał na głowie, by tylko oszukać przeznaczenie i uniknąć klątw (sic!) i nieszczęść ws...

Wyjazd, nawet ten najkrótszy, wymaga od nas pewnego rodzaju przygotowań. Z jednej strony staramy się zadbać o nasze bezpieczeństwo w podróży, a z drugiej chcemy sobie ten wypad możliwie umilić i usprawnić. W końcu nikt nie chce zamieniać totalnego relaksu (zarówno tego aktywnego, jak i bardziej leniwego) na jakieś problemy i niedogodności. I tutaj, taram, taram, przychodzą nam z pomocą różnego rodzaju aplikacje, z których możemy skorzystać zarówno w domowym zaciszu, okupując komputer, jak i w drodze za pośrednictwem smartfonu.

7 aplikacji przydatnych nie tylko na wyjazdach

Do dyspozycji mamy nawigacje, różnej maści wyszukiwarki, notatniki, słowniki, czy służące czystej rozrywce aplikacje do zdjęć. Można mówić, że technologia otacza nas czasami aż do przesady i że na nic się zdadzą te wszystkie cuda, kiedy nam telefon zdechnie. Nie oznacza to jednak, że mamy z tych ułatwień nie korzystać i całkowicie z nich zrezygnować.

Poniżej zestawienie 7 aplikacji, z którymi można się zaprzyjaźnić. A to, czy będą stanowiły pomoc, czy czystą rozrywkę będzie zależało od sytuacji, w której przyjdzie nam ich używać. Jedziemy...

7 aplikacji turystycznych Jak dojadę TripAdvisor

Jak dojadę?
Znacie to? Wysiadacie w obcym dla was mieście, ludzi do zadania pytania o drogę, nie mówiąc o komunikacji publicznej, jak na lekarstwo. Z tą aplikacją wszystko staje się łatwiejsze. Sprawdzimy tutaj, jakim tramwajem, czy autobusem dojedziemy z punktu A do B. do tego rozkłady jazdy i system nawigacji po danym mieście. Dla mnie pełen pakiet. Zdarzało mi się nawet z tego korzystać we Wrocławiu.

TripAdvisor
Ta apka to całkiem miła partnerka w planowaniu wyjazdów. W jednym miejscu możemy wyszukać miejscówkę na nocleg, czy smaczne jedzonko i zapoznać się z opiniami o danym miejscu. Po co kombinować i uderzać gdzieś w ciemno, jak można się posiłkować opiniami innych.

7 aplikacji podróżnych iPolak EX-Currency

iPolak za granicą
To aplikacja przydatna podczas wyjazdów zagranicznych i w sytuacjach awaryjnych, kiedy to nagle okazuje się, że na gwałt potrzebujemy kontaktu do ambasady. Dodatkowo zawiera informacje o wizach i przepisach celnych obowiązujących w danych krajach. Dla osób, które jeżdżą często i do różnych krajów, to super opcja.

XE Currency
Wiadomym jest, że naszych kochanych złotówek ze sobą za granicę nie zabierzemy. Nawet w dobie płatności kartą za większość towarów i usług przychodzi taki moment, że operowanie lokalną walutą staje się konieczne. Nie ma nic gorszego niż na prędce zastanawianie się nad kursem i przeliczaniem. Ta aplikacja zrobi to za nas. Wystarczy dodać waluty, które nas interesują, podać, co ma zostać przeliczone i gotowe. Szare komórki nie muszą się pocić nad liczeniem.

7 aplikacji przydatnych nie tylko na wyjazdach Instagram Fotolab

Fotolab Co
To dla mnie nowość, odkryta całkiem niedawno. To aplikacja pozwalająca na zamówienie i wywołanie zdjęć. Zdjęcia do aplikacji ładujemy z naszego telefonu lub instagrama. Podajemy adres wysyłki, opłacamy i dostajemy pakiecik z fotkami do domu. Przy dobrych wiatrach fotki z wakacji wrócą do domu przed wami. :)

Instagram
Tego tworu większości przedstawiać nie muszę. Choć sama zabierałam się do niego, jak pies do jeża, tak teraz czuję się pochłonięta możliwością dzielenia się fotograficzną chwilą. Nieważne, czy książka, czy widoczek z wyjazdu. Taka forma sieciowego ekshibicjonizmu jest fajna.

7 aplikacji przydatnych nie tylko na wyjazdach Ratunek Góry TOPR

Ratunek
To nowość, której mam nadzieję nie przyjdzie nam nigdy używać. Niemniej jednak idea tej aplikacji jest zacna i uważam, że każdy, kto wybiera się w góry powinien ją zainstalować na swoim telefonie. W trakcie zgłaszania wypadku aplikacja ustala lokalizację zgłaszającego, co ma ułatwić służbom ratowniczym sprawniejsze dotarcie do poszkodowanej osoby.

Zdaję sobie sprawę, że to tylko kilka z dostępnych aplikacji. A jest ich przecież całe mnóstwo. Z jakich Wy korzystacie? Które uważacie za turystyczny i ogólnożyciowy must have? Dzielcie się. Komentarze, jak zwykle są Wasze.

Aplikacje - 18.2.15

Aplikacje przydatne na wyjazdach - cz. 1

Wyjazd, nawet ten najkrótszy, wymaga od nas pewnego rodzaju przygotowań. Z jednej strony staramy się zadbać o nasze bezpieczeństwo w podróż...

Już dawno przywykliśmy, że z początkiem lutego w zasięgu naszego wzroku pojawia się cała masa miłosnych symboli - kartek, czerwonych serduszek, czy innych pluszaków, a w same Walentynki kina oraz restauracje marzą o gumowych ścianach, by móc pomieścić wszystkich trafionych strzałą amora. Z jednej strony mamy zakochanych, dla których ten dzień jest miłym dodatkiem do ich miłości, z drugiej tych, którzy jeszcze czekają, lub być może nie chcą się z nikim wiązać i wobec słodko-czerwonej papki dostają odruchu wymiotnego. Taka wizja nie jest nam obca, odkąd Walentynki na stałe zagościły w naszych kalendarzach.

Niewielu jednak zdaje sobie sprawę z tego, że pod płaszczykiem miłosnej i radosnej czerwieni, kryje się o wiele ciemniejszy obraz tego lutowego dnia.

Święty Walenty nie patronuje tylko i wyłącznie zakochanym. Jest też patronem tych, dla których szczęście i radość, mogące płynąć z zakochania i miłości, są nieosiągalne. Mowa tu o osobach chorych, dotkniętych wszelkiej maści zaburzeniami psychicznymi, jak również epileptykach. Już nie jest tak różowo, prawda?

Wobec powyższego warto na chwilę otrząsnąć się z ciepłej pierzynki czerwonych serc i zastanawiając się nad bolesnymi doświadczeniami innych, docenić to, jak mamy dobrze, nie musząc nosić ciężkiego brzemienia choroby, która nierzadko powoduje społeczny ostracyzm i ogólne trudności w codziennym funkcjonowaniu.

Pędzący do przodu świat nie sprzyja spokojowi, przyczyniając się do wzrostu nerwowości, z którą niektórzy nie potrafią sobie poradzić i ulegając jej, wpadają w macki różnych dolegliwości - depresji, nerwic, stanów lękowych, czy uzależnień. Oczywiście znajdą się osoby, które stwierdzą, że odsetek chorych w porównaniu z liczbą ludności jest niewielki. Bzdura! Duży, czy niewielki - to nie jest ważne. Do myślenia skłania fakt, że ten odsetek dotkniętych zaburzeniami rośnie w zastraszającym tempie.

Mimo tego, że chorych osób jest coraz więcej, to - przynajmniej w naszym kraju - temat jest swoistym tabu, o którym wstyd i strach mówić, żeby tylko nie zaburzyć sobie pozytywnego obrazu codzienności. Poprzez brak oswojenia z tematem wśród zdrowych, osoby chore rzadko spotykają się ze zrozumieniem społeczeństwa. Mało kto ma ochotę na rozmowę o swoich problemach, a spowodowane to jest strachem przed odtrąceniem, czy wyśmianiem. Mimo, że z roku na rok diagnozuje się coraz więcej przypadków depresji, czy nerwic, próba rozmowy o nich sprowadza się często do zbywającego skwitowania: 'Weź się ogarnij i nie przesadzaj, przecież nie jesteś czubkiem!'.

Problem jest o tyle poważny, że wśród wszystkich osób z zaburzeniami, większość stanowią ludzie młodzi, w wieku produkcyjnym, często jeszcze uczący się, którzy po przejściu terapii nie są w stanie odnaleźć się w społeczeństwie. Nie mogą znaleźć pracy, bo 'ta lepsza i ładniejsza strona' nie chce współpracować z byłym "wariatem". W tym miejscu koło się zamyka, bo prawdopodobieństwo, że odtrącony społecznie człowiek, znów popadnie w chorobę jest bardzo wysokie. Zmienić to można tylko w jeden sposób - zauważając problem i nie bagatelizując go, bo nigdy nie możemy być pewni tego, czy nie przyjdzie nam się z nim mierzyć osobiście.

Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, oo11o

Walentynki - 14.2.15

Mroczny obraz Walentynek

Już dawno przywykliśmy, że z początkiem lutego w zasięgu naszego wzroku pojawia się cała masa miłosnych symboli - kartek, czerwonych serdus...

Mawiają, że przezorny zawsze ubezpieczony i ja się pod tym podpisuję moimi wszystkimi kończynami, wyznając jednocześnie zasadę, że lepiej nosić, niż się prosić. Jeśli już w naszym wyjazdowym minimalizmie ogarniemy kwestię bezpieczeństwa w podróży, warto też sam wypad sobie możliwie usprawnić i umilić.

Z pomocą przychodzi nam tutaj cała masa gadżetów i jestem przekonana, że każdy z podróżujących ma swoich faworytów.

Gadżety przydatne w podróży - Co warto zabrać na wyjazd?

W mojej top szóstce nie ma niczego niezwykłego, ale nie wyobrażam sobie, że którejś z tych rzeczy mogłoby mi na wyjeździe zabraknąć. Dlatego też, w trakcie pakowania, poniższe przedmioty jako pierwsze lądują w bagażu.

#Aparat fotograficzny

Mimo, że daleko mi do opanowania kunsztu wykonywania arcyzdjęć, to nie biorę pod uwagę opcji, która mogłaby mnie pozbawić możliwości focenia. Toż pod tym względem jestem niczym Japończyk na urlopie. Wspomnienia, nawet te sympatyczne bywają ulotne, a zgromadzone zdjęcia pomagają je przywołać, przypominając określone sytuacje i osoby. Aparat to dla mnie wsparcie dla wzroku. Już nie raz się dziwiłam po wywołaniu fotek, że dane miejsce, czy rzecz wygląda trochę inaczej. Zdjęcia pozwalają mi dostrzec detale, na które na żywo czasami nie zwracam uwagi. Dlatego też to już taki mój wyjazdowy rytuał: zabrać aparat, natrzaskać fotek, wywołać, poukładać w albumach, a potem przenosić się wizualnie w stronę słońca, gdy za oknem szaro i buro.

#Smartfon

Obecnie to must have każdego turysty. Niezależnie od tego, gdzie się wybiera. Zawsze można się nim posiłkować, gdy w/w aparat odmówi współpracy (lepsze zdjęcia z telefonu, niż żadne). Bez niego raczej ciężko by nam było zadzwonić po pomoc w razie 'W', czy sprawdzić, co mówią mapy, czy inny GPS, jeśli nie przywykliśmy do noszenia ze sobą ich analogowych wersji.

#Mapa / Kompas

Smartfon, smartfonem, niby wszystko w bebechach ma. Jak się go dobrze wyszkoli, to może nawet i śniadanie zrobi i za uchem podrapie...tfu, wróć... Mapy w telefonie, google, i inne nawigacje na nic nam się zdadzą, gdy sprzęcik zdechnie, padnie na amen i ani będzie myślał powstać. O ile w jakimś mieście, lub miejscu, gdzie przewijają się ludzie, będzie można sobie pomóc pytając po prostu o drogę, o tyle na odludziu, czy w górach bez mapy (a nawet kompasu) może być ciężko, bo z tego, co mi wiadomo, misie i świstaki nie są zbyt rozmowne.

#Scyzoryk (Multitool)

Jeśli jeszcze myślicie o scyzorykach w kategorii sprzęciku dla dzikiego trapera, to pora to zmienić. To cudeńko jest lepsze niż cała masa narzędzi i przydaje się nie tylko w górach (choć tam bardziej niż w centrum miasta). Z dobry multitoolem i imprezkę się zrobi, bo wino, czy piwo się otworzy bez problemu. I paznokcia nie będzie trzeba równać zębami, gdy się złamie, bo dobre cudeńko będzie miało wmontowany pilniczek. A w razie nudy (czy ktoś się kiedyś tak naprawdę nudził na wyjeździe?!) zawsze można porzucać do celu ustawionego na czyjejś głowie (nie próbujcie tego w domu).

#Czołówka

To kolejny cud z gatunku terenowych, który pokochałam miłością wielką i właściwie mogłabym nosić na co dzień w torebce. Można spokojnie wracać po ciemku, bez obaw, że się będziemy potykać o własne nogi, wybijając sobie uzębienie przy pierwszym spotkaniu z podłożem. Lepsze to od latarki, bo zostawia ręce wolne, którym można dać inne, bardziej ambitne zajęcie.

#Lornetka

To już raczej gadżecik typowo terenowy. Fajnie przybliżyć sobie obraz okolicy, gdy się wdrapiemy na jakąś górkę, z której roztacza się miodzio panorama. Podglądanie dzikiej zwierzyny w pakiecie. W miejskiej dżungli nie próbowałam, ale oczyma wyobraźni widzę, zbliżającą się w kierunku mojej twarzy pięść. W sensie, że komuś by się mogło nie spodobać, że sobie wzrok tuninguje, celem dogłębnego poznania okolicy i jej mieszkańców.

Powyższa lista podróżnych pomocników jest wprawdzie krótka, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by ją wydłużyć. Dlatego też jestem ciekawa waszych ulubieńców, bez których nie ruszacie się z domu.

Gadżety - 12.2.15

Gadżety przydatne w podróży - Co warto zabrać na wyjazd?

Mawiają, że przezorny zawsze ubezpieczony i ja się pod tym podpisuję moimi wszystkimi kończynami, wyznając jednocześnie zasadę, że lepiej ...

Nie mam na swoim koncie wielotygodniowych eskapad po najdzikszych zakątkach naszego globu, a wyjeżdżając względnie blisko i zwykle na (za)krótko, nie tworzę sobie szczególnie głębokich teorii na temat podróżnego bezpieczeństwa. Wypad ma być przede wszystkim źródłem poznania i rozrywki. Nie oznacza to jednak, że w ogóle nie myślę o bezpieczeństwie. Głowa robi swoje i część naszych zapobiegawczych zachowań podyktowana jest jakby z automatu, a nasze podświadome działania mają ustrzec nas przed dostaniem po gębie w jakimś ciemniejszym zaułku lub innymi średnio miłymi niespodziankami.

Bezpieczeństwo w podróży opiera się u mnie na czterech aspektach:

#Pieniądze - Wyjazd zawsze, ale to zawsze jest ściśle powiązany z wydaniem pewnej ilości gotówki. Nie ma się co dziwić. Wszak popularne miejsca żyją z turystów. Nie oznacza to jednak, że mamy łykać wszystkie super oferty, które nam podsuną miejscowi. W tym przypadku szeroko otwarte oczy i umysł zrobią nam wyjątkowo dobrze, nie tylko podczas podziwiania widoków, czy nowej architektury. Pozwolą racjonalnie określić, czy cena nam podawana jest w miarę normalna, czy wzięta z kosmosu, niezależnie od tego, czy będzie chodziło o zakupy, jedzenie, czy transport. Mimo, że no problem i ok, ok my friend zawsze miło brzmi, warto mieć się na baczności, a gotówkę wydawać na to, na co faktycznie chcemy.

#Zdrowie - Gdybym wybierała się gdzieś dalej, w jakimś bliżej nieokreślonym, ale egzotycznym kierunku, pierwsze kroki skierowałabym do miejsca, gdzie by mnie odpowiednio zaszczepili i nafaszerowali wszystkim "przeciw" oraz "anty". Przy moim szczęściu, pewnie dzikie hordy komarów i innego paskudztwa chciałyby się ze mną "przyjaźnić". Póki wyjazdy są bliskie ograniczam się do zabrania podstawowej apteczki na własny użytek oraz wykupienia dodatkowego ubezpieczenia, żeby mieć spokój za granicą i nie myśleć, co by było gdyby przyszło nam gdzieś leżakować w obcym szpitalu.

#Kontakty międzyludzkie - Wiadomo, nie sposób przewidzieć reakcji wszystkich ludzi na ziemi, ale można choć trochę nakreślić sobie obraz mieszkańców danego miejsca, które zamierzamy odwiedzić. Nie po to pisane są przewodniki, żeby z nich nie korzystać. Czytanie nie boli, a poznanie - nawet pobieżne - zwyczajów panujących w danym regionie, pozwala uniknąć wpadek. A o wpadki nie trudno, bo mogą je spowodować chociażby nieodpowiednie gesty, czy strój. Oprócz tego, że warto się wpasować w otoczenie, zwykle dobrze jest też słuchać miejscowych. W końcu nikt inny nie powie nam dokładniej niż lokalsi, co, gdzie i z czym. Jeśli miejscowi nie zapuszczają się na jakiś teren, może to oznaczać, że my poradzimy tam sobie znacznie gorzej. Po co kusić los.

#Zachowawczość - To ta kwestia, którą wpaja się większości od małego, i która sprawdzała się nawet na dziecięcych koloniach. Nie warto obnosić się z wartościowymi rzeczami, bo prawdopodobieństwo, że ktoś inny ich zapragnie istnieje - mimo, że nie jest wielkie - zawsze. Na czas podróży dobrze jest stać się syjamskim bliźniakiem ze swoim bagażem. W końcu na najbliższe dni, a nawet tygodnie, to nasz cały dobytek. A gdy jakimś zrządzeniem trafimy w miejsce, gdzie będzie pusto, ciemnawo i poczujemy się nieswojo, a zachowawczy głos w naszej głowie będzie mówił: 'spadamy stąd', nie sprzeciwiajmy mu się. Intuicja, choć czasem zawodzi, nierzadko pozwala uniknąć nieprzyjemności.

Mimo, że serducho pcha do przodu, głodne emocji i nowych wrażeń, nie warto rozstawać się z rozumem i racjonalnym myśleniem. Wtedy łatwiej o bezstresowe wspomnienia z wojaży, a o to w tym wszystkim chyba chodzi. Jakieś dodatkowe sugestie z waszej strony? Dawajcie!

Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, joelfotos

Wokół Nas - 10.2.15

Bezpiecznie w podróży

Nie mam na swoim koncie wielotygodniowych eskapad po najdzikszych zakątkach naszego globu, a wyjeżdżając względnie blisko i zwykle na (za)k...

Niezaprzeczalnym plusem pierwszych miesięcy roku jest to, że do kin wchodzi spora ilość nowości i bez problemu można oddać się wielkoekranowej rozrywce. Na celowniku mieliśmy trzy pozycje - dwie polskie, jedną zagraniczną - i potrzebowaliśmy chwili, by się zdecydować. Będąc jeszcze pod pozytywnym wpływem rodzimej kinematografii za sprawą obejrzanych kilka miesięcy temu Bogów, nasz wybór padł ostatecznie na Ziarno Prawdy w reżyserii Borysa Lankosza.

Kadr z filmu - Fot. next-film.pl

Film był z pewnością wyczekiwany przez fanów Zygmunta Miłoszewskiego, zaczytujących się w jego powieściach. Przyznaję, że to była jedna z niewielu ekranizacji, z którymi miałam styczność na świeżo, bez wcześniejszego czytania książki. Dodam jednak, że nieznajomość lektury w niczym nie przeszkadza w tym przypadku.

Aktorzy

Nigdy nie byłam zwolenniczką filmów, gdzie lista nazwisk głównej obsady nigdy się nie kończy i w trakcie oglądania wypadałoby robić notatki, żeby się nie pogubić, kto, skąd, na co, i po co. Tutaj nie mamy przesadnej mnogości postaci, więc możemy się spokojnie skupić na najważniejszych odtwórcach ról, a ci dają radę całkiem dobrze. Nie będę się z zachwytu unosić nad ziemią, ale narzekać też nie będę.
Robert Więckiewicz jako prokurator Szacki dobry, choć w pewnych momentach trochę, moim zdaniem, przerysowany. Z jednej strony wkurwiony, doświadczony przeszłością i epatujący wyższością w stosunku do innych, a z drugiej śledczak niczym brownowski Robert Langdon, odczytujący symbole, biegający po kościołach i grzebiący w archiwach. W przypadku tego filmu na większą uwagę zasługuje Jerzy Trela, który wciela się w rolę starego, policyjnego wygi - Wilczura - z sandomierskiej pipidówy. Jak dla mnie, najbardziej prawdziwy w całym obrazie.

Dialogi

Moim zdaniem, jedne z lepszych. Dopracowane, bez zbędnych pierdół, konkretne, a tam, gdzie trzeba uszczypliwe. Na ich przykładzie widać, że współpraca na płaszczyźnie reżyser-autor książki przyniosła produkt, który bardzo fajnie współgra z całym obrazem.

Obraz i Muzyka
Ścieżka dźwiękowa Abla Korzeniowskiego robi robotę od samego początku do końca. To nie jest przygrywka od czapy, pojawiająca się jakby obok obrazu. To dźwięk, który nastraja i buduje napięcie od pierwszych minut. Można nie lubić kryminałów, ale chociażby dla samej muzyki warto się z tym filmem zapoznać. Jeśli zaś chodzi o obraz, to w kwestii technicznej nie będę się w ogóle wypowiadać, bo ani ze mnie znawca, ani mi to nie jest do szczęścia szczególnie potrzebne.

Jeżeli się nie czytało książki, film jak najbardziej trzyma w napięciu, podaje na tacy intrygę, każe zbierać w trakcie oglądania elementy układanki. Oprócz czystej rozrywki, przemyca też problematykę społeczną, w której od zawsze obecne były takie ludzkie cechy jak chociażby zawiść, chęć zemsty, czy niechęć w stosunku do obcych. Jeśli umiejscowimy to wszystko w zaściankowej społeczności małej miejscowości, dostaniemy opowieść ze skrywaną tajemnicą z przeszłości w tle, która okaże się prawie idealną przykrywką dla zabójcy.

Filmy - 8.2.15

Recenzja | Ziarno Prawdy - Gdy sielankowy Sandomierz spływa krwią

Niezaprzeczalnym plusem pierwszych miesięcy roku jest to, że do kin wchodzi spora ilość nowości i bez problemu można oddać się wielkoekrano...

O tym, że posiadanie samochodu w obecnych czasach wiele ułatwia, nie trzeba nikogo przekonywać. Wszak posiadanie czterokołowego wehikułu to plus sto punktów do niezależności. Z tego też powodu relacje kupujący-sprzedający kwitną. O ile w przypadku zakupu na rynku pierwotnym trudność sprowadza się jedynie do pójścia do wybranego salonu z odpowiednią ilością monet i wybrania akcesoriów, o tyle na rynku wtórnym trzeba się trochę pogimnastykować, zanim kupimy nasz krążownik. Skoro wielu powtarza, że - jeśli chodzi o auto - człowiek cieszy się dwa razy - kiedy kupuje i kiedy sprzedaje, to coś w tym musi być.

Jak kupić samochód używany i nie żałować? - 6 sprawdzonych wskazówek

Na całe szczęście, nie każdy będzie chciał nas wydymać, ale warto nastawić się na długą krucjatę i uzbroić się po zęby w odpowiednią wiedzę w tym temacie. Jak więc sobie radzić w gąszczu ofert, cwaniaczkowatych dealerów i prywatnych sprzedających? Karola-Dobra-Rada służy pomocą.

Gdybym miała popełnić ten tekst przed lipcem zeszłego roku, pominęłabym z 90% ważnych aspektów. Dopóki nie zawisła nad nami potrzeba nabycia kolejnej strzały (bo biedne ero-tico się z lekka zajeździło), nie zgłębiałam tematu i na pytanie, jakie bym chciała auto, odpowiedziałabym, że - ładne (czyt. niebieskie) i mało-paliwo-żerne. Wstępne przeglądy ogłoszeń wywoływały u mnie postępujący ślinotok za każdym razem, gdy samochód nie był bardzo stary i się ładnie błyszczał (#babskiemyślenie). Na całe szczęście godziny spędzone na stronach z ogłoszeniami, wszelkiego rodzaju forach motoryzacyjnych, zaowocowały zdobyciem całkiem przydatnej wiedzy. A wydawać by się mogło, że zakupy to bułka za masłem. Być może, ale świadomy zakup samochodu, to wyczyn z poziomu ekspert. Jedziemy...

#1 Oglądaj

Bądź przy tym upierdliwie dokładny. Efekt wizualny wiadoma sprawa. Zaglądaj wszędzie, gdzie się da. Sprawdź szczeliny i łączenia pomiędzy poszczególnymi elementami. Jeśli wszystko ładnie do siebie pasuje, raczej nie było bum.

#2 Nie spiesz się

Coś takiego, jak szybkie oględziny auta przed zakupem nie istnieje. Nie daj się więc poganiać sprzedawcy. Jeżeli delikwent chce cię zbyć, pospiesza, etc., to oznacza tylko jedno, na 100% ma coś do ukrycia i nie chce, byś to odkrył podczas swoich skrupulatnych oględzin.

#3 Weź ze sobą wsparcie

Mowa tutaj o osobie, której stosunek do auta nie będzie emocjonalny. Gdybym ja jeździła z mężem, pewnie bym się napaliła na pierwsze lepsze, błyszczące. Osoba postronna zawsze spojrzy chłodnym okiem i więcej zobaczy, jeśli chodzi o defekty i bolączki wizualne.

#4 Zwracaj uwagę na lakier

Poproś, by auto było umyte, żeby na lakierze nie znajdowały się dodatkowe warstwy nie wiadomo jakiego syfu, który mógłby mieć wpływ na odczyt i późniejsze przekłamania z miernika lakieru. To samo tyczy się polerowania. Jeśli zauważysz przy uszczelkach (tu widać to najbardziej) jakieś smugi, które łatwo zetrzesz palcem, to znaczy, że auto było świeżo polerowane, a takie polerowanie pozwalana zgubienie kilkudziesięciu mikronów z lakieru i w przypadku pomiaru otrzymamy wynik przekłamany.

#5 Zwracaj uwagę na szczegóły

Niby wizualnie jest wszystko cacy. Nie ma rdzy, nie ma podejrzeń o grubą szpachlę pod lakierem. Ale, by mieć jeszcze większą pewność, zajrzyj do wnętrza i sprawdź serducho. Nie bój się przykurzonych silników i bebechów. To dobry znak. Gdyby wszystko lśniło, można podejrzewać, że wnętrze pod maską zostało doprowadzone do porządku na krótko przed twoją wizytą, bo wcześniej, dziwnym i niespodziewanym trafem, bebechy sobie rzygały na prawo i lewo paliwem, albo olejem.

Sprawdź szyby, a dokładniej ich rocznik, który nie powinien być późniejszy niż rocznik auta. Chyba nie muszę dopisywać, że młodsza od auta szyba, oznacza jakieś mniejsze lub większe jebut. Sprawdź też czytelność fabrycznych naklejek i tabliczek pod maską. Są nieczytelne/ zamalowane/ nie ma ich w ogóle? Coś jest nie tak, coś było robione/ ratowane. Dodatkowymi oznakami kombinacji są wszelkiej maści zachlapania na zawiasach drzwi, słupkach, progach, czyli miejscach, które nie są eksponowane. Zajrzyj tam. W końcu nie chcesz kupować samochodowych puzzli składanych z trzech szrotów.

#6 Nie rezygnuj z jazdy próbnej

Udało się. Pierwsze oględziny przebiegły pomyślnie, ale poczekaj jeszcze z hura optymizmem. Nie rezygnuj z jazdy próbnej i... bądź pasażerem. Jedź, słuchaj pracy auta, wszelkich stuków, puków i innych strachów, a dodatkowo obserwuj sposób prowadzenia samochodu przez kierowcę - czy szarpie, czy żyłuje, etc. Łatwiej ci będzie stwierdzić, czego można się później spodziewać.

Tutaj mała uwaga - nie podejrzewajcie mnie o słuch absolutny, bo osobiście jestem samochodowo głucha, jak pień. Dobrze, że pan małżonek ogarnia tę kuwetę. :)

Jeśli wstępne oględziny i jazda próbna nie spowodowały spadku zajarania potencjalnym nabytkiem, czas na wizytę u zaprzyjaźnionego mechanika (taki człowiek to skarb), który sprawdzi to, o czym ty zapomniałeś, a na pewno o czymś zapomnisz, i powie ci szczerze, czego możesz się po danym egzemplarzu spodziewać i co będziesz musiał przy nim zrobić krótko po zakupie. Jeżeli opinia mechanika cię nie przeraża i mieścisz się w swoim założonym budżecie (choć bardzo prawdopodobne jest, że go trochę nagniesz), to nie pozostaje nic innego, jak czerpać radochę z nowego nabytku.

My w każdym razie nie żałujemy i kochamy nasze winning blue maleństwo, jednocześnie zachęcając, byście podzielili się swoim doświadczeniem w tej zakupowej materii. Niech się innym przyda.

Wokół Nas - 6.2.15

Jak kupić samochód używany i nie żałować? - 6 sprawdzonych wskazówek

O tym, że posiadanie samochodu w obecnych czasach wiele ułatwia, nie trzeba nikogo przekonywać. Wszak posiadanie czterokołowego wehikułu to...

Pages