Są miejsca, do których - gdyby nie określone zbiegi okoliczności - byśmy raczej nie dotarli, a już na pewno specjalnie się tam nie wybra...
W schronisku na Markowych Szczawinach miejscówkę mieliśmy do poniedziałku, a następnie teleportowaliśmy się do Jałowcówki. Głupio by jednak było tak się ze schronu zawinąć z samego rana i pognać od razu na dół. Co to, to nie.
W schronisku na Markowych Szczawinach miejscówkę mieliśmy do poniedziałku, a następnie teleportowaliśmy się do Jałowcówki . Głupio b...
Gdy dojechaliśmy do Zawoi Markowej było już dobrze po południu. Cudem udało nam się znaleźć miejsce na parkingu dla naszej błękitnej strzały. Zabraliśmy tylko potrzebne klamoty, zapłaciliśmy za wstęp do parku i ruszyliśmy na górę.
Tutaj duchota i wilgotność była jeszcze większa, więc już po chwili cali się kleiliśmy. I wcale nie do siebie. Dodatkowo, żeby nam umilić marsz, chmury zaczęły na nas sikać drobną mżawką. Nie tak miało być. Zdecydowanie nie tak. Ale nic to, idziemy. W końcu łazić, a nie stać, przyjechaliśmy.
Gdy dojechaliśmy do Zawoi Markowej było już dobrze po południu. Cudem udało nam się znaleźć miejsce na parkingu dla naszej błękitnej str...
Na przedłużony, sierpniowy weekend w Beskidach byliśmy napaleni (ja jakby bardziej, hue, hue) już na początku maja, kiedy to poczyniłam odpowiednią rezerwację noclegu. Od razu więc zaczęłam przebierać kopytkami, wygrzebałam z szuflady mapę i studiowałam ją z namaszczeniem godnym mnicha skupionego nad świętymi księgami.
Dodatkowo, kilka dni po zaklepaniu miejsca w schronie, dostaliśmy zaproszenie od gospodarzy Jałowcówki, o której mogliście poczytać w jednym z wcześniejszych wpisów. Tym sposobem długi weekend jeszcze bardziej nam się przedłużył i zaczął pretendować do drugiego urlopu. Swoją drogą, urlop co miesiąc? Dla nas bomba.
Na przedłużony, sierpniowy weekend w Beskidach byliśmy napaleni (ja jakby bardziej, hue, hue) już na początku maja, kiedy to poczyniła...
Po pochmurnej - ale, jakby nie było, sympatycznej - sobocie spędzonej na zdobywaniu Lackowej w Beskidzie Niskim, z nadzieją głupiej wyglądałam lepszej aury w niedzielę. I choć Piotruś studził moje zapały, ja się łudziłam do ostatniej chwili, że dane nam będzie podziwiać piękne obrazki ze szczytu Radziejowej - naszej kolejnej cegiełki do KGP.
Zima u progu wiosny
Nocą padało. Śniadanie również szamaliśmy przy akompaniamencie deszczowych kropli za oknem. Słabość, panie, słabość, a szarość jeszcze większa bez żadnych nadziei na rozpogodzenia. W dwóch słowach: dupa blada. Marzenia o pięknych widokach szczytowych zostały zastąpione przez mantrę - Niech chociaż przestanie padać to mokre gówno! Pliiisss! Na górze moje modły zostały wysłuchane tylko częściowo i ostatecznie skończyło się na tym, że opad nie był ciągły, a cykliczny. No i... zróżnicowany.
Yeti na Vibramie
Z Krynicy udaliśmy się w kierunku Piwnicznej-Zdrój. Z centrum miejscowości w kierunku Suchej Doliny i Przełęczy Gromadzkiej (Obidza) prowadzi szlak czerwony. Darowaliśmy sobie pokonywanie tego odcinka pieszo. Raz, że kapało z nieba mokre dziadostwo, a dwa, że większość szlaku biegnie wzdłuż asfaltowej drogi łączącej sąsiadujące ze sobą miejscowości. Plus minus trzy godziny po czymś takim to żadna frajda. Może przy innej pogodzie i z nadmiarem czasu postąpilibyśmy inaczej. Tym razem pognaliśmy naszą błękitną strzałę, ile można było, grzecznie zaparkowaliśmy (powyżej Bacówki na Obidzy) i stamtąd już ruszyliśmy na spacer, zostawiając za sobą deszcz, wkraczając w błoto po kostki, a po chwili przyjmując na klatę śnieg. I pomyśleć, że to był mój pierwszy śnieg w tym sezonie zimowym. :D Szał normalnie.
Widoki po horyzont i jeszcze dalej
Ta przejrzystość powietrza...
Z Przełęczy Gromadzkiej ruszamy dalej za znakami czerwono-niebieskimi, które po krótkim czasie rozchodzą się, a my mamy podążać szlakiem niebieskim w kierunku Wielkiego Rogacza /1182 m n.p.m./ Ze względu na wycinkę drzew połapanie się, gdzie odchodzi szlak niebieski, trochę nam zajęło i spowodowało, że nasze kopytka zażyły błotnego SPA. Z Wielkiego Rogacza na Radziejową jest już rzut beretem.
Normalny jestem. Ktoś wątpi?
Po kilkunastu minutach i zejściu w dół w towarzystwie wietrznej pizgawicy i zalodzonych gałęzi drzew jesteśmy już na Przełęczy Żłóbki. Teraz szybko w las i pod górę, by już za moment stanąć u stóp wieży wieńczącej szczyt Radziejowej. Z owej wieży miał się roztaczać przecudnej urody widok na Tatry. Niestety nie było nam to dane. <Płacz, zawodzenie i smutek wielki> To chyba pierwsza wycieczka, na której zrobiliśmy tak mało zdjęć. No ale mleko jest wyjątkowo mało fotogeniczne, a aparat wręcz domagał się ochrony przed tym marznącym deszczo-śniegowym opadem.
Na szczycie rozmawiamy chwilę z parą z Katowic i stwierdzamy jednogłośnie, że tylko oszołomy i wariaci przy takiej pogodzie wyłażą w góry. Cóż, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.
Szybkie zdjęcia, gorąca herbata antypizgawicowa i niezawodny batonik na koniec. Można ruszać w drogę powrotną, jednocześnie odgrażając się w myślach, że jeszcze tam wrócimy. Już przy sprzyjającej aurze, by bez przeszkód obfocić wszystko i nacieszyć oczy beskidzkimi krajobrazami bez mlecznej zasłony. Pytanie tylko, kiedy to nastąpi. :D
Po pochmurnej - ale, jakby nie było, sympatycznej - sobocie spędzonej na zdobywaniu Lackowej w Beskidzie Niskim , z nadzieją głupiej wy...
Górsko-szlakowy sezon 2016 w naszym wykonaniu uważamy za rozpoczęty <juhu!>, a jego otwarcie uświetniły dwa beskidzkie pagóry - Lackowa i Radziejowa. Wypad z drobnymi mankamentami pogodowymi, ale jak nie można na spontanie, to się bierze, co aura zafunduje w dniach zaplanowanych. Słońca brak, było za to tajemniczo, mgliście, chmurnie, błotniście i wilgotno.
Górsko-szlakowy sezon 2016 w naszym wykonaniu uważamy za rozpoczęty < juhu! >, a jego otwarcie uświetniły dwa beskidzkie pagóry -...
Dziś pierwszy kwietnia - Prima Aprilis - dzień żartów i psikusów, ale wpis będzie całkiem przyziemny, choć to dziwnie brzmi w odniesieniu do górek, wyżyn i wzniesień wszelakich. Zapraszam na krótką, ale oczekiwaną już przez wiele osób relację z wypadu na Skrzyczne w Beskidzie Śląskim.
Skrzyczne, należące do Korony Gór Polski, było ostatnim punktem naszego weekendowego pobytu w Inwałdzie. Po wcześniejszym odwiedzeniu Wadowic i Parku Miniatur, w niedzielę zapakowaliśmy się w drogę powrotną, zahaczając o Szczyrk.
Pogoda niezmiennie dopisywała, więc żal by było jej nie wykorzystać. Nie do końca jednak było różowo, bo po moich początkowych próbach biegowych kolano miało na mnie, delikatnie mówiąc, wyj... wywalone, a jeśli dołożyć do tego kontuzję małża, to już niczym para emerytów skierowaliśmy się w kierunku kasy do kolejki. Przy kasie doznałam chwilowego ozdrowienia, jak usłyszałam cenę, ale kolano szybko mi przypomniało, żebym się ugryzła i pakowała tyłek na wyciąg. Dziwnie się jeździ tymi ustrojstwami - zdecydowanie wolę doginać pod górę na moich własnych kopytkach. No, ale cóż, upierdliwa siła wyższa.
W czasie jazdy oczywiście nie obyło się bez zdjęć.
Dowiezieni na górę, gramolimy się z cud-krzesełek na zewnątrz. Ze mnie musieli mieć ubaw, bo jako żem niedoświadczona w przyjaźni z wyciągowymi ustrojstwami, moje wysiadanie nadawałoby się na filmiki pod tytułem "Jak nie wysiadać z wyciągu". Ale nic to. Ucieszona, że facjatą o glebę nie przydzwoniłam, a tym samym zachowałam pełne uzębienie, rzucam ślepiami na prawo i lewo lokalizując co lepsze miejscówki na fotki.
Trochę świeżego powietrza, a ile radości. :D
Punkt widokowy w pobliżu schroniska
Uwielbiam takie snujące się mgiełki. Mogłabym tak stać i się gapić nawet mimo tego, że na górze trochę wiało i swoisty mikroklimat Skrzycznego dawał się lekko we znaki.
A w oddali one - cudne, ośnieżone - Taterki <3
Oczywiście nie mogło zabraknąć krótkiego posiedzenia w schronie. Miejsce całkiem miłe, choć tego dnia opanowane przez stado narciarzy, którzy próbowali wyjeździć to, co jeszcze można było wyjeździć na błotnistym stoku. Z trzeźwością, ogólną kulturą i współdzieleniem przestrzeni ta gawiedź miała mało wspólnego do tego stopnia, że gdybym miała przyrząd strzelający, zrobiłabym z niego użytek.
Aż cud, że udało nam się wyhaczyć miejsce na tarasie, powygrzewać się na słońcu i powlepiać patrzałki w widoczki z Tatrami w tle.
Nad schroniskiem co jakiś czas pojawiali się motolotniarze. Aż im zazdrościłam. To musi być świetne wrażenie tak sobie polatać przy tak pięknej pogodzie. :)
Cóż mogę jeszcze napisać. Koniecznie musimy tam wrócić. Koniecznie w pełni sił, żeby już na własnych kopytkach podreptać na górę i chyba koniecznie jesienią, bo mam nieodparte wrażenie, że będzie tam cudnie kolorowo.
Dziś pierwszy kwietnia - Prima Aprilis - dzień żartów i psikusów, ale wpis będzie całkiem przyziemny, choć to dziwnie brzmi w odniesieniu d...
Kawałek nad Przełęczą Przegibek
Zgodnie z poprzednim wpisem zapowiadającym relacje ze świeżo otwartego sezonu wędrówkowo-zwiedzającego, spieszę do Was ze słonecznymi i malowniczymi obrazkami z Beskidu Małego, kiedy to praktycznie - nie ma się co oszukiwać - w środku zimy, doświadczyliśmy przecudnie wiosennej aury, która nawiedziła okolicę tak po prostu, sama z siebie i nie potrzebowała do tego topienia Marzanny.
Wzięliśmy wolny piątek w pracy - w końcu trzeba urlop wykorzystywać - i skoro świt ruszyliśmy naszym kochanym Ero-Tico z Wrocławia w kierunku Bielska-Białej. Oczywiście nie ominęły nas korki i remonty, ale ponieważ pogoda była zacna - mimo wcześniejszych prognoz o opadach deszczu - nie zrobiło to na nas najmniejszego wrażenia. Pierwszym wyzwaniem było znalezienie początku szlaku, którym chcieliśmy wchodzić w kierunku naszego celu. Musieliśmy dotrzeć do osiedla w Bielsku-Białej, które zwie się Straconka. Stamtąd był już tylko przysłowiowy rzut beretem do Przełęczy Przegibek, gdzie zostawiliśmy nasz zielony krążownik szos i poszliśmy szlakiem przed siebie, leśną drogą.
Ruszamy szlakiem niebieskim, który po niedługim czasie się urywa, bo mądrzy wycinacze drzew nie pomyśleli o oznaczeniach na nich namalowanych. Po na szczęście niedługim bieganiu po okolicznych chaszczach dochodzimy do miejsca, gdzie szlak kontynuuje swój bieg tak, jak bozia przykazała.
Wybrany przez nas szlak idealnie się nadaje na nieforsowny spacer, co i w naszym przypadku miało znaczenie, bo urazy i kontuzje się z nami ostatnio przyjaźnią wyjątkowo mocno.
Przy takiej wiosennej aurze można było iść spokojnie, wysłuchiwać donośnych ptasich śpiewów i wystawiać facjatę do słońca, które grzało bez żadnych zahamowań.
Jakieś resztki śniegu też się znalazły :)
Idealna ścieżka na wczesnowiosenny spacer
Dreptaliśmy sobie spokojnie ścieżkami Lasu Sokołowskiego, ciesząc się spokojem, pogodą i sobą. Mimo stosunkowo późnej pory, przed dojściem do Schroniska na Magurce nie spotkaliśmy na szlaku nikogo. Uwielbiam ten klimat, natura, przestrzeń i my z intensywnym błękitem nieba ponad nami.
Po dotarciu na Magurkę zatrzymujemy się na chwil parę w schronisku, dopadamy się do wielkich kubków herbaty z cytryną i dopychamy standardowo bułką, zagryzaną czekoladą. Po takim ładowaniu akumulatorków można ruszać dalej w kierunku naszego celu, jaki sobie obraliśmy. Z Magurki na Czupel, wg mapy, mamy około godzinę marszu.
Przez krótką chwilę musimy ostrożniej stawiać kroki, bo w zacienionych miejscach było trochę oblodzonych fragmentów, a ponieważ nasze uzębienie kochamy wyjątkowo mocno, nie mogliśmy pozwolić, by wbiło się w te lodowe placki.
Na temat widoczności przy takiej pogodzie nie muszę się chyba szczególnie wypowiadać, bo widać, że było miodzio. Spokojnie można było rzucić okiem na pozostające w dole okoliczne wsie i miejscowości.
Durne zdjęcie w kolekcji musi być, więc po dotarciu na Czupel postanowiłam zdobyć dodatkowo jakiś pniak. Mój pniak, pniaczek, pniaczunio, niczym skarb Golluma. Chyba stworzę jakiś autorski ranking pniakowych durno-fotek. ;)
Ucieszona facjata mówi wszystko. Wejście na ten w sumie niewysoki, beskidzki szczyt, jak najbardziej udane. Po spędzeniu kilku chwil na górze, można było ruszać w drogę powrotną do autka, coby nas zawiozło w kolejne miejsce przeznaczenia.
Jak już wspominałam na naszej weekendowej mapie pojawił się Inwałd, z hotelową miejscówką, w której spędziliśmy czas pełen relaksu, o czym napiszę w kolejnej notce.
Kawałek nad Przełęczą Przegibek Zgodnie z poprzednim wpisem zapowiadającym relacje ze świeżo otwartego sezonu wędrówkowo-zwiedzając...
