W końcu trzeba się było jednak wygramolić z ciepłego łóżka. Lać niby przestało, wiatr z grubsza chmury przegonił, ale nastawienie było raczej z cyklu: Jemy śniadanie, pakujemy klamoty i jedziemy do domu. Ewentualnie zatrzymamy się gdzieś po drodze, jeśli faktycznie bezdeszczowa aura się utrzyma.

Naszym myśleniem wjechaliśmy chyba pogodzie na ambicję, bo im bliżej Jeziora Solińskiego byliśmy, tym częściej słońce wyglądało zza chmur i zachęcało do tego, by zrealizować pierwotny plan spacerowy. A, że nas długo przekonywać nie trzeba, wylądowaliśmy w Solinie.

Na początek zeszliśmy leśną ścieżką (założyliśmy, że to była ścieżka) w dół, w stronę wody, sprawdzić, czy będzie tam można przystanąć i pogapić się w przestrzeń w spokoju. To nic, że w niektórych miejscach trzeba się było wyjątkowo mocno przytulać do drzew, żeby nie polecieć (a miało niby już nie być z górki i pod górę) na twarz.

 Z moim dziobem mogę robić za kaczkę

Miejsca tam akurat na nasze trzy duszyczki wystarczyło, więc z japończykową maniakalnością strzeliliśmy kilka fotek, żeby było co oglądać w długie zimowe wieczory. A, że okolica całkiem fotogeniczna, trzeba było korzystać. Po krótkiej sesji pozostawało wdrapać się na górę tą samą droga, którą żeśmy na dół zleźli. I po co nam to było?! :D Zapakowaliśmy się i popędziliśmy nasz krążownik w kierunku zapory, gdzie zostawiliśmy go na parkingu, płacąc uprzednio haracz panu parkingowemu.

Choć Jezioro Solińskie jest zbiornikiem zaporowym, chroniącym przede wszystkim przed powodzią miejscowości położone w dole rzeki, to dzięki swojemu położeniu w wyjątkowo malowniczym miejscu, przyciąga rzesze turystów. Szczególnie w okresie letnim jest znanym i lubianym miejscem rekreacji, gdzie można się poopalać, potaplać i popływać na łódkach, czy kajakach. Takie bieszczadzkie morze w pigułce.

Pod względem pojemności jest największym sztucznym jeziorem w naszym kraju - 500 milionów m3 wody robi wrażenie, prawda? Zależnie od wahań poziomu wody, jezioro liczy ok. 22 km2 powierzchni, a gdyby naszła Was chęć na wędrówkę wzdłuż linii brzegowej, musielibyście się nastawić na pokonanie prawie 160 km. Niemało. Ciekawa jestem, czy ktoś się porwał na taką eskapadę.

Jesteśmy sobie w stanie wyobrazić, że latem okolica przeżywa prawdziwe oblężenie. Wczasowiczów musi być mnóstwo. Będąc tam jednak grubo po sezonie, nie trafimy na zgiełk. Okoliczne miejscowości zdają się być uśpione. Ruch jako taki jest przy i na samej zaporze, którą niektórzy określają mianem bieszczadzkich Krupówek.

 Solińskie "Krupówki"

W tym "krupówkowym" określeniu nie ma przesady, albowiem, aby dojść do zapory musimy przejść aleją zapełnioną kramami made in China, oferującym szwarc, mydło i powidło. Dla każdego, coś miłego i drenującego i tak już odchudzony portfel. Rodzice z dziećmi - strzeżcie się. ;) 

A Wy? Byliście? Jak wrażenia?

Tym optymistycznym akcentem pożegnaliśmy się z regionem i z bieszczadzką tęsknotą w sercach ruszyliśmy w drogę do domu. A tymczasem w głowie już zaczyna kołatać bardzo dobrze znana myśl - No, to gdzie by tu znowu?