Słoneczna (o ile akurat nie wlezą do niej chmury) Dolina Paznaun usiana jest mnóstwem urokliwych miejscowości i przysiółków - zadbany...
Lubimy wracać do czasów dzieciństwa, czy nastoletniej młodości, kiedy głównie beztroska kształtowała każdy dzień, a wszystko, co było ponad codzienną normę, generowało masę pozytywnych emocji. To wtedy potrafiliśmy cieszyć się z drobnostek i wydarzeń, o których teraz często wspominamy z rozrzewnieniem i pewną nutką nostalgii.
Lubimy wracać do czasów dzieciństwa, czy nastoletniej młodości, kiedy głównie beztroska kształtowała każdy dzień, a wszystko, co było ponad...
Silvretta Hochalpenstraße nie mogła być naszym jedynym celem tego dnia. Z resztą, jak tu się skupić na jednym celu, gdy ma się ich całe mrowie dookoła. Mając jednak na uwadze fakt mojego potrubowania, nie wybieraliśmy się na nic niedostępnego. Ot, delikatny spacer w miłych okolicznościach przyrody.
Wybór padł na jezioro Kops-Stausee /1809 m n.p.m./ położone tuż za granicą Tyrolu, w sąsiadującym Vorarlberg.
Na trasie z Galtür w kierunku Silvretta-Stausee, na wysokości miejscowości Wirl, odbijamy w boczną drogę o asfalcie, którego nie powstydziłyby się główne drogi we Wrocławiu. Po kilkunastu minutach oraz kilku zakrętach docieramy do parkingu przy pensjonacie Alpengasthof Zeinisjoch.
Zostawiamy naszą błękitną strzałę i idziemy na spacer. Miejscówka jest iście idylliczna. Cisza, spokój, wstążka szlaku, którą przemierzają zarówno piechurzy, jak i rowerzyści, a dodatkowo jezioro, stanowiące gratkę dla wędkarzy. Żeby tego było mało, obok wspomnianego pensjonatu, znajduje się również kemping. Tuż nad brzegiem jeziorka. Nie muszę chyba dodawać, że z widokiem na góry.
Zostawiamy jednak parking i wędkarzy za sobą i zmierzamy w kierunku głównego zbiornika, by po kilkunastu minutach być na miejscu.
Zaporowe jezioro Kops zasilają wody z okolicznych górskich potoków i strumieni. Budowa zapory rozpoczęła się już w latach sześćdziesiątych, a z biegiem czasu cała instalacja była modernizowana.
Kops-Stausee to nie tylko miejsce rekreacji, które przyciąga turystów. To również trybik w machinie pozwalającej na wykorzystywanie energii wodnej.
Kops-Stausee to nie tylko miejsce rekreacji, które przyciąga turystów. To również trybik w machinie pozwalającej na wykorzystywanie energii wodnej.
To miejsce pokazuje, jak umiejętnie można połączyć aspekty czysto turystyczne z chociażby energetycznym zapotrzebowaniem regionu. I to bez szpecenia okolicznej przyrody.
Silvretta Hochalpenstraße nie mogła być naszym jedynym celem tego dnia. Z resztą, jak tu się skupić na jednym celu, gdy ma się ich całe...
Po powrocie z kolejkowej wycieczki i austriacko-szwajcarskich spacerów, mieliśmy do dyspozycji całe popołudnie i nie zamierzaliśmy się bunkrować na kwaterze. Po raz kolejny skorzystaliśmy z dobrodziejstwa naszych turystycznych kart Silvretta i pognaliśmy naszą błękitną strzałę w kierunku wysokogórskiej drogi Silvretta Hochalpenstraße.
Po powrocie z kolejkowej wycieczki i austriacko-szwajcarskich spacerów , mieliśmy do dyspozycji całe popołudnie i nie zamierzaliśmy si...
Mając na uwadze mało radosne przygody dnia poprzedniego i lanie, jakie spuściło mi słońce, musieliśmy powziąć mocną poprawkę na nasze wędrówkowe plany. Dzień zupełnie wycięty z życia i spędzony w łóżku nie nastrajał optymistycznie, ale pozwolił na to, by potłuczona głowa odpoczęła na tyle, by dnia kolejnego nie spędzać na kwaterze.
Mogliśmy już zapomnieć o mocno ekscytujących przejściach i podejściach, ale ze stanem zdrowia się nie dyskutuje. Wszak nie co dzień sobie człowiek łeb i facjatę obija. Pozostawało się cieszyć, że mimo pulsującej czachy i spuchniętej gęby w kolorze coraz bardziej dorodnego bakłażana, następnego dnia byłam już w stanie łazić. Jednak, ze względów oczywistych nic forsownego nie wchodziło w grę.
Mogliśmy już zapomnieć o mocno ekscytujących przejściach i podejściach, ale ze stanem zdrowia się nie dyskutuje. Wszak nie co dzień sobie człowiek łeb i facjatę obija. Pozostawało się cieszyć, że mimo pulsującej czachy i spuchniętej gęby w kolorze coraz bardziej dorodnego bakłażana, następnego dnia byłam już w stanie łazić. Jednak, ze względów oczywistych nic forsownego nie wchodziło w grę.
Mając na uwadze mało radosne przygody dnia poprzedniego i lanie, jakie spuściło mi słońce , musieliśmy powziąć mocną poprawkę na nasze...
Po szeroko zakrojonej promocji, jaką Jason Hunt zaserwował przed premierą swojej książki, wszyscy - zarówno sympatycy, jak i przeciwnicy Tomka - czekali na tę pozycję, po cichu obgryzając paznokcie ze zniecierpliwienia i robiąc zapasy czekoladek na czas lektury. Balon oczekiwań, napompowany do granic możliwości, czekał na spuszczenie zeń powietrza.
No i się zaczęło. W dniu, w którym pierwsze egzemplarze zaczęły trafiać w ręce czytelników, którzy z entuzjazmem i chęcią zaspokojenia głodu ciekawości rzucili się do lektury. To był dzień, w którym nawet kurierzy stanęli na wysokości zadania i dostarczali przesyłki z uśmiechem, bez porzucania ich pod krzakiem w ogródku sąsiada.
Tomek zapowiedział swoją książkę jako powieść motywacyjną. Coś więc zupełnie innego niż dotychczasowe poradniki dla blogerskiej braci. Znając jednak jego umiejętności do żonglowania emocjami i aplikowania niespodzianek, można było spodziewać się wszystkiego. I tak jest w istocie.
Wygląd
Gdy Tomek zaprezentował projekt okładki, te rysy i pęknięcia od razu skojarzyły mi się z malowidłem Michała Anioła. Tak po prostu. Jednak okładka to nie wszystko. Cały układ książki został dopracowany ze starannością i wielką dbałością o detale. Otrzymaliśmy wyjątkowy środek ze zróżnicowanymi, ale mimo wszystko współgrającymi ze sobą fontami. Do tego wydzielone akapity, które wręcz napędzały czytanie.
Treść
Książka napisana jest w taki sposób, że nie da jej się jednoznacznie sklasyfikować i zaszufladkować. Określona przez autora jako powieść motywacyjna posiada naturalnie takowe elementy, ale próżno szukać w niej sztywnych porad typowo coachingowych. Tutaj mamy coś więcej. Musimy sięgnąć głębiej.
Przy pobieżnym czytaniu treści możemy ją odebrać jako swoistą autobiografię. Z przesłaniem. Nie jest to sucha opowieść o życiu od początku do końca. Aż chce się czytać tę historię od początku. Każdorazowo odkrywać ją na nowo, interpretować zagadki, łączyć fakty.
To opowieść o przeżywaniu, odkrywaniu znaczeń i szukaniu drogi, do której mają prowadzić marzenia. Pełna absurdalnych sytuacji, dowcipna, z którą się płynie, by po chwili dostać w łeb taką dawką emocji, których nie sposób opisać. Szczególnie wtedy, gdy ma się wrażenie, że czyta się o perypetiach z własnego dzieciństwa, które mimo beztroski obfitowało w walące nas po tyłku i hartujące porażki i upadki.
THORN jest historią, która faktycznie może zmotywować, ale przede wszystkim skłania do przemyśleń i zastanowienia się nad tym, co daje lub może dać nam pełnię szczęścia. Takiego szczęścia i spełnienia, które sprawią, że nasze życie będzie kompletne.
A gdyby tego było komuś mało, klimatu lektury dopełnia soundtrack ułożony przez autora.
Jeszcze się wahasz, czy warto sięgnąć po tę książę? Zajrzyj też do Marcina, czy Pawła. Choć najlepiej wyrób sobie własne zdanie po przeczytaniu, bo żadna recenzja, czy dyskusja nie odda tego, co Cię czeka w trakcie lektury.
Dodam tylko, że jednorazowe przeczytanie nie odkryje przed Tobą wszystkiego. Możesz przyjąć zasadę, że wszystko w tej książce ma drugie dno. Baw się w detektywa, notuj, szukaj, bo nawet to, co wyda Ci się oczywiste, takie nie będzie.
Dodam tylko, że jednorazowe przeczytanie nie odkryje przed Tobą wszystkiego. Możesz przyjąć zasadę, że wszystko w tej książce ma drugie dno. Baw się w detektywa, notuj, szukaj, bo nawet to, co wyda Ci się oczywiste, takie nie będzie.
Mnie w tej chwili pozostaje czekanie do wiosny i rozkminianie ukrytych w treści zagadek i zawiłości.
Po szeroko zakrojonej promocji, jaką Jason Hunt zaserwował przed premierą swojej książki, wszyscy - zarówno sympatycy, jak i przeciwnicy T...
Lato ma to do siebie, że nie trwa wiecznie i dodatkowo bywa kapryśne, jeśli chodzi o aurę. Dlatego też przez wielu jest wyczekiwane z utęsknieniem i gdy przychodzi, serwując przy okazji pogodę, jak żyleta, gawiedź jest w siódmym niebie. Wszystko jest cacy, gdy temperatura pozostaje w pewnych granicach normy, które dalekie są od tropikalnego skwaru, powodującego dramatyczne kurczenie się zapasów wody i wysychanie wszystkiego, łącznie z tym, co mokre i wcześniej płynące.
Bywa jednak tak, że słońce nie zna umiaru i w diabelskim porozumieniu z gorącymi frontami serwuje nam saunę i piekarnik w jednym, gdziekolwiek byśmy nie byli.
Ciągnące się w nieskończoność afrykańskie temperatury za cholerę nie sprzyjają dobremu samopoczuciu. Szczególnie w wybetonowanych miastach. Kto więc może ucieka w poszukiwaniu choć odrobiny ochłody. Palmę pierwszeństwa od zawsze trzymają wszelkiej maści zbiorniki wodne, w których można się taplać do woli, chłodząc się przy tym nieco.
Oczywiście nie tylko rzeki, jeziora, czy morze mogą dać nam wytchnienie. W porównaniu z miejskim skwarem również góry wypadają o niebo lepiej, ciesząc przy okazji oczy widokami i napełniając płuca porządną dawką czystego powietrza. Nic tylko ruszać na szlak. Jak się jednak okazuje, nie jest tak różowo.
Przy tak skrajnych temperaturach, również w górach (mimo, że jest tam chłodniej niż w miastach, czy dolinach) słońce potrafi dać do wiwatu, a turyści, którzy szukają ochłody na górskich szlakach, są narażeni na negatywne skutki, jakie niesie ze sobą taki gorąc. Dłuższe przebywanie w miejscach bardzo nasłonecznionych nie jest wskazane. Mamy więc dwie opcje. Albo zakopać się w ziemiankę, tudzież wleźć do lodówki i przeczekać ten pogodno-gorączkowy armagedon, albo uzbroić się odpowiednio i korzystać z urlopu.
Chłód lodówki brzmi wprawdzie zachęcająco, ale jeśli nie zamierzamy przesiedzieć całego urlopu na dupie, musimy sobie jakoś radzić.
Jak więc walczyć z żarem lejącym się z nieba?
Przyznaję, że walka z takim przeciwnikiem, jakim jest dzika spółka Słońce & Prażący Partnerzy, wymaga pewnych wysiłków, ale można to wszystko okiełznać.
Po pierwsze - nawadniaj się. Jeśli zaczynasz marudzić, że noszenie wody, czy izotoników jest męczące, to faktycznie zostań lepiej we wspomnianej wcześniej lodówce. W czasie wysokich temperatur nie trzeba się szczególnie starać, by się odwodnić. Jeśli dodatkowo dołożymy do tego wzmożony wysiłek fizyczny, jakim jest niewątpliwie dreptanie po górskich szlakach, niebezpieczeństwo odwodnienia organizmu wzrasta kilkukrotnie. I to już stanowi poważne zagrożenie. Dlatego też nie tyle warto, co trzeba zabierać ze sobą dużą ilość wody oraz napój energetyzujący, który wspomoże uzupełnienie elektrolitów. Jak już przy piciu jesteśmy, to nie zapominajmy o jedzeniu, mimo że w takiej temperaturze smakować może średnio, szczególnie jak wszystko zmieni się z bułko-masło-czeko-tubkę. Zapasy energii trzeba jednak odnawiać.
Po drugie - noś lekką i przewiewną odzież. Gdy jest gorąco, najchętniej chodziłabym nago, bo nienawidzę, jak ubranie się do mnie lepi. W związku z tym, że do nudyzmu jednak mi daleko i gołym tyłkiem na szlaku raczej paradować nie wypada, coby misiaków i innych stworzonek nie straszyć, przywdziewam na siebie to, co mam najlżejszego i przewiewnego. Mimo, że nie neguję bawełny (mało tego, lubię ją za jej miękkość), to przy takich temperaturach stawiam na koszulki funkcyjne, oddychające, szybkoschnące i odprowadzające wilgoć. Miłość z bawełną zostawiam sobie na zimowe, wolne od potu, wieczory w domu.
Po trzecie - smaruj się kremem z wysokim filtrem UV. Wiem, że się chcesz opalić, bo jesteś na urlopie, a Twoja bladolicość doprowadza Cię do szewskiej pasji i średnio wygląda na tle strzaskanej na mahoń koleżanki z pracy, ale smaruj się, bo górskie słońce działa w wersji mega-turbo, szczególnie na znacznych wysokościach. Niby wiaterek, niby przyjemnie, a i tak zjara Cię jak prosię nad niepilnowanym ognisku. Oczywiście, mając na myśli aplikację kremu nie mam na myśli samej twarzy. Pamiętaj o karku, ramionach, nogach. Wprawdzie i tak Cię słońce przyjara, ale nie tak mocno, jakby to miało miejsce, gdybyś się nie nakremował.
Po czwarte - dobrze zaplanuj trasę. Okazuje się, że trasa, którą normalnie przeszlibyśmy z palcem w nosie, przy dużym nasłonecznieniu, potęgującym upał, może spuścić nam solidny łomot, którego skutki będzie nam dopiero dane poznać. Ostatni urlop dał mi do zrozumienia, że koniec z porywaniem się z motyką na słońce, celem zabicia wielkiego górskiego głoda, który domaga się karmienia w trakcie przykrótkich urlopów.
Choć dzień był piękny i obfitował w cud-widoki, które Wam prezentowałam ze wpisach dotyczących Greitspitz, Salaaser Kopf i Zeblasjoch, w połączeniu ze zmęczeniem, jakie zostało podkręcone upałem, miał dla mnie w zanadrzu przykrą niespodziankę. Uważajcie na siebie, bo w przeciwnym razie będziecie wyglądać tak:
Właściwie to nie zapowiadało się na takie atrakcje, bo w czasie wędrówki nic mi nie dolegało. Owszem, nogi czuły, że przeszły porządny kawał szlaku, woda schodziła w tempie ekspresowym, ale ani jej, ani papu nam nie brakowało. Słońce nas przypiekło jak to standardowo w naszym przypadku w górach bywało i dzień się skończył najzwyczajniej w świecie - planowaniem lekkiej, zupełnie kolejkowej wycieczki na szwajcarską stronę Alp. Bez wysiłku i łojenia.
To był słoneczno-zmęczeniowy łomot przesunięty w czasie. Poranek. Jestem w łazience, szykujemy się do zejścia na śniadanie. Wychodzę z łazienki, wiem, że trzymam klamkę, potem otwieram drzwi i... następne, co pamiętam, to swój własny okrzyk aua, który mnie budzi. I ręce, które łapią za nos i twarz. Leje się krew, dużo krwi. Z pierwszą świadomością, badam językiem stan szczęki - zęby są. Macam palcami noc - spuchnięty, jak u obitego Andrew, ale prosty, drożny, znaczy się nie złamany.
Straciłam przytomność. Po prostu mnie odcięło. Bez żadnych wcześniejszych sygnałów, typu zawroty głowy, zimny pot, ogólna słabość. Zapieprzyłam głową w solidne biurko stojące w pokoju, by na dokładkę wylądować gębą na podłodze. Skutkiem było rozcięcie czoła i nosa. Guz wielkości sporej mandarynki i opuchlizna postępująca z prędkością światła, zmieniająca moją twarz w obraz nędzy i rozpaczy. Powyższe zdjęcia to tylko namiastka. Prawdziwy hardzior wizerunkowy zaczął się następnego poranka, gdy nie mogłam otworzyć prawego oka, a połowę gęby miałam w kolorze bakłażana.
Nie uwieczniałam tego widoku, ale jeśli macie dobrą wyobraźnie, to ona podsunie Wam ten obraz. Skrzyżujcie sobie bohaterów Star Treka z Quasimodo, dodajcie opuchliznę w wersji hard i koloryt wściekłego bakłażana to otrzymacie Karolinkę, która mogła by być dublerką w walce Rockiego.
Nie muszę chyba dodawać, że miałam mnóstwo szczęścia. Obyło się bez złamań i wstrząśnienia mózgu, choć łeb mnie pobolewał, a opuchlizna i kolory tęczy trzymały się na facjacie prawie trzy tygodnie, guz jeszcze nie zszedł całkowicie i miejsce jest jeszcze wrażliwe na dotyk. Stało się, jak się stało, ale boję się myśleć, jakie mogły by być skutki takiego odcięcia na szlaku, gdybym łbem przypieprzyła nie w biurko, a w jakąś skałę. Mogłoby nie być co zbierać.
Niech moje urlopowe "atrakcje" będą dla Was przestrogą. Nie rezygnujcie z gór, ale uważajcie na siebie, bo słońce się nie patyczkuje.
Lato ma to do siebie, że nie trwa wiecznie i dodatkowo bywa kapryśne, jeśli chodzi o aurę. Dlatego też przez wielu jest wyczekiwane z u...
Mówi się, że jeśli chce się kogoś dobrze poznać, wystarczy zabrać go w góry, a tam już okoliczności około-wędrówkowe zweryfikują wszystko. I wiele jest prawdy w tym stwierdzeniu.
Gdyby mi jednak ktoś powiedział, że to właśnie góry przyczynią się do połączenia dwóch ludzkich, praktycznie obcych sobie jeszcze wtedy, istnień, popukałabym się mocno w czoło. No bo ja rozumiem - góry, przyjaźnie, paczka dobrych znajomych, schroniskowe kontakty, etc.. Ale, żeby coś więcej? Mowy nie ma! Tak się dziewczę w mej osobie zarzekało.
Dziewczę jednak nie krowa i poglądy czasami zmienia, a gdy głód górski przyszpilił, szukało partnera do wędrówki, planów oczywiście żadnych dalekosiężnych nie snując, jak na zatwardziałą przeciwniczką ożenków i związków wszelkich przystało.
To miał być zwykły wypad, koleżeński, ze znajomymi. Ci jednak zdążyli się do wyjazdu wykruszyć, zostawiając nas samych sobie. Pojechaliśmy, by wrócić z prezentem, jaki otrzymaliśmy od górskich szlaków. Tym darem okazaliśmy się MY, by móc dalej iść wspólnie i uczyć się siebie nawzajem.
Czy to była miłość? Wtedy jeszcze nie. Na pewno. W końcu ona nie wybucha z dnia na dzień, nie dzieje się nagle. Zbudowaliśmy ją razem, z czasem. Rodziła się w godzinach wspólnych rozmów, spotkań, górskich wypadów, wzajemnego wsparcia oraz codziennych trudów, obnażając nasze słabsze i mocniejsze strony. Z biegiem czasu to uczucie stało się kompletne, oparte na zrozumieniu, szczerości, zaufaniu, wspólnych troskach i radościach.
Gdyby mi jednak ktoś powiedział, że to właśnie góry przyczynią się do połączenia dwóch ludzkich, praktycznie obcych sobie jeszcze wtedy, istnień, popukałabym się mocno w czoło. No bo ja rozumiem - góry, przyjaźnie, paczka dobrych znajomych, schroniskowe kontakty, etc.. Ale, żeby coś więcej? Mowy nie ma! Tak się dziewczę w mej osobie zarzekało.
Dziewczę jednak nie krowa i poglądy czasami zmienia, a gdy głód górski przyszpilił, szukało partnera do wędrówki, planów oczywiście żadnych dalekosiężnych nie snując, jak na zatwardziałą przeciwniczką ożenków i związków wszelkich przystało.
To miał być zwykły wypad, koleżeński, ze znajomymi. Ci jednak zdążyli się do wyjazdu wykruszyć, zostawiając nas samych sobie. Pojechaliśmy, by wrócić z prezentem, jaki otrzymaliśmy od górskich szlaków. Tym darem okazaliśmy się MY, by móc dalej iść wspólnie i uczyć się siebie nawzajem.
Czy to była miłość? Wtedy jeszcze nie. Na pewno. W końcu ona nie wybucha z dnia na dzień, nie dzieje się nagle. Zbudowaliśmy ją razem, z czasem. Rodziła się w godzinach wspólnych rozmów, spotkań, górskich wypadów, wzajemnego wsparcia oraz codziennych trudów, obnażając nasze słabsze i mocniejsze strony. Z biegiem czasu to uczucie stało się kompletne, oparte na zrozumieniu, szczerości, zaufaniu, wspólnych troskach i radościach.
A dziś? Dziś mijają 3 lata po ślubie i prawie 9 lat razem. W swoich oczach widzimy nas, spełniających się, idących razem ręka w rękę przez nasz wspólny świat, w którym nie brakuje ciepła, wsparcia, pożądania i solidnej porcji naszych wariackich wygłupów.
To po prostu miłość, za którą dziękujemy każdego dnia mocniej.
Mówi się, że jeśli chce się kogoś dobrze poznać, wystarczy zabrać go w góry, a tam już okoliczności około-wędrówkowe zweryfikują wszystko. ...
Pora rozprawić się w końcu z tym dniem i ruszyć dalej. Podnosimy więc nasze szanowne kupry z Salaaser Kopf i obieramy kierunek na Palinkopf 2864 m n.p.m., który wydaje się być położony nieszczególnie daleko. Po raz enty lustrujemy mapę i cały czas mamy w zamyśle zrobienie ''małej" pętli, z zejściem Schmugglertour do szwajcarskiego Samnaun, a potem powrót kolejką na stronę austriacką. Idziemy...
Górska wersja modelingu
Czasu mamy jeszcze sporo, więc idziemy sobie raźno, naładowani słodkimi węglami i nieustannie podłączeni do butelkowego, przenośnego wodopoju. Maszerujemy, noga za nogą, przystając co pięć sekund na foto, a ten zakichany Palinkopf jakoś tak przestał się do nas zbliżać.
Pora rozprawić się w końcu z tym dniem i ruszyć dalej. Podnosimy więc nasze szanowne kupry z Salaaser Kopf i obieramy kierunek na Palinkop...
Dzień, noga za nogą, nabierał rozpędu. Słońce przygrzewało, a my żegnaliśmy się z naszym pierwszym celem tego dnia. Greitspitz pomału zostawał w tyle, a przed nami rozpościerały się kolejne malownicze panoramy, generujące permanentne ruchy obrotowe naszych głów.
Dzień, noga za nogą, nabierał rozpędu. Słońce przygrzewało, a my żegnaliśmy się z naszym pierwszym celem tego dnia. Greitspitz pomału zos...
