Mając na uwadze mało radosne przygody dnia poprzedniego i lanie, jakie spuściło mi słońce, musieliśmy powziąć mocną poprawkę na nasze wędrówkowe plany. Dzień zupełnie wycięty z życia i spędzony w łóżku nie nastrajał optymistycznie, ale pozwolił na to, by potłuczona głowa odpoczęła na tyle, by dnia kolejnego nie spędzać na kwaterze.

Mogliśmy już zapomnieć o mocno ekscytujących przejściach i podejściach, ale ze stanem zdrowia się nie dyskutuje. Wszak nie co dzień sobie człowiek łeb i facjatę obija. Pozostawało się cieszyć, że mimo pulsującej czachy i spuchniętej gęby w kolorze coraz bardziej dorodnego bakłażana, następnego dnia byłam już w stanie łazić. Jednak, ze względów oczywistych nic forsownego nie wchodziło w grę.

Decyzja mogła być tylko jedna. Robimy wycieczkę wyłącznie kolejkową, która nie wymagała od nas nic poza wygodnym usadowieniem tyłków na poszczególnych krzesełkach i w wagonikach. Pozostawało więc cieszyć oczy krajobrazem, focić niczym wściekły Japończyk i raz po raz z namaszczeniem mówić (bo drzeć paszczy nie wypadało) WOW.

Szukając plusów, można powiedzieć, że się dobrze złożyło, bo tego dnia pogoda była "delikatnie" niepewna, a kłęby mniej lub bardziej złowrogich chmur przewalały się raz po raz przez okoliczne szczyty.
Biorąc też pod uwagę fakt, że korzystanie z wyciągów mieliśmy w ramach otrzymanej na miejscu Karty Silvretta, głupotą byłoby nie skorzystać i kisić się w pokoju. Urlop à la niemiecki emeryt czas zacząć.

W takich okolicznościach przyrody smak lodów i Radlera był idealny :]

Pakujemy się w Ischgl w Silvrettabahn i przez stację pośrednią docieramy na Idalp. Kręcimy się chwilę i stamtąd Flimjochbahn zabiera nas na Idjoch. Tutaj przekraczamy granicę austriacko-szwajcarską.

Po chwilowej jeździe w górę, ostatecznie zjeżdżamy w kolejną dolinę, która wręcz porażała swoim ogromem. Wielka i piękna.

Dalej czekała nas przesiadka na Alp Trider Sattelbahn, którą wjechaliśmy na 2500 m. n.p.m. na Sattel. Po krótkim foceniu - no inaczej przecież być nie mogło - pogalopowaliśmy na peronik kolejki Twinliner, gdzie zapakowaliśmy się w piętrowy wagonik i zjechaliśmy w kolejną szwajcarską dolinę, skąd busem można podjechać do Samnaun. Pierwotnie tak planowaliśmy, jednak moje samopoczucie średnio chciało z nami współpracować.

Pokręciliśmy się więc chwilę i wróciliśmy na górę. Czas był akurat idealny, by coś przekąsić i wypić coś chłodzącego. Szybka decyzja - relaks na tarasie, umiejscowionym nad przepaścią. Cudna miejscówka, z przemiłą obsługą. Aż żal się było stamtąd ewakuować.

Zamiast spotkać go gdzieś przy norce, pokazał się skubaniec, gdy wspinał się na słup od kolejki

Księżycowe krajobrazy - Prawie jak kopalnia odkrywkowa w Bełchatowie

Szlak i droga rowerowa

Jak nietrudno się domyślić, na wszystkich zdjęciach występuję z dupy strony, żeby facjatą nie straszyć