Uprawiając bardzo trudną miłość z nieszczęśliwie zakupionymi i posiadanymi butami AKU Caman Fitzroy GTX z narastającym przerażeniem pa...
Pagóry - jak i wszystkie zajawki zresztą - są jak narkotyk. Raz spróbujesz, a potem już tylko szukasz okazji, by wciągnąć kolejną kreskę na siebie potrzebny ekwipunek i ruszyć ku przygodzie. Bo górska szwendaczka to nie tylko frajda, ale i idealny sposób na przewietrzenie łepetyny i przegnanie z niej codziennych stresów.
Poza tym - o czym każdy łazęgowicz wie - do łażenia po górach potrzebujesz... wyłącznie chęci, bo nikt tu przecież nie wymaga specjalnych szkoleń, czy patentów. Chcesz iść, idziesz i jesteś tylko Ty i szlak. Oczywiście jeśli wybierzesz ten mniej uczęszczany lub umiejętnie szybko zostawisz za sobą tłum.
Mimo to, by móc zapisać daną wycieczkę do szufladki wspomnień wyłącznie pozytywnych, warto pochylić się nad kilkoma aspektami, które trzeba mieć na uwadze zarówno przed, w trakcie, jak i po całym wypadzie. Niektóre z nich to drobnostki. Jak jednak wiemy, nawet mała pierdoła może zadecydować o (nie)powodzeniu całego planu, dlatego zawsze robimy - lub staramy się robić - wszystko, by siłę rażenia owych pierdół maksymalnie zminimalizować.
Pięć rzeczy, na które trzeba zwrócić uwagę przed wyruszeniem na szlak
- Nie przeceniaj swojej kondycji i doświadczenia. Realnie dopasuj długość i trudność szlaku do aktualnego samopoczucia. Jeśli ostatni raz oglądałeś pagóry na żywo pięć lat temu, a szczyty zdobywałeś w pozycji horyzontalnej scrollując górskie blogi na ukochanej sofie, to pomysł na przejście za jednym zamachem Orlej Perci będzie co najmniej dyskusyjny.
- Dokładnie zaplanuj trasę. Zorientuj się, gdzie znajdziesz skróty, gdzie w razie potrzeby będziesz mógł zawrócić, gdzie znajdują się schroniska, wiaty, ile czasu zajmie Ci dotarcie do najbliższej miejscowości, czy miejsca noclegowego.
- Dobierz i przygotuj pod daną wycieczkę swój ekwipunek. Skup się na odpowiednim ubraniu, czasie, jaki zamierzasz spędzić na szlaku, porze roku i aktualnych warunkach meteo. Jesienią - nawet mimo cudownej aury za oknem - zabranie wyłącznie krótkich gaci nie będzie najszczęśliwszym wyborem, bo wystarczy, że słońce choć na chwilę skryje się za chmurami, a wiatr zacznie Cię koncertowo smagać po podwiązkach.
- Poinformuj bliską i zaufaną osobę o tym, gdzie się wybierasz i kiedy zamierzasz wrócić.
- Przed samym wyjazdem sprawdź prognozy pogody, szczególnie pod kątem wrednych burz i ogólnego załamania aury. Ja wiem, że z ciężkim sercem się wyjazd przekłada, ale czasem jest to najlepsza decyzja. Poza tym łażenie w deszczu jest do dupy - zimno, ślisko, do domu daleko i w butach w końcu zaczyna chlupać.
Pięć rzeczy, które trzeba mieć na uwadze podczas górskiej wędrówki
- Mapa to podstawa. Najlepiej taka laminowana, której deszcze nie straszne. Oczywiście można się wspomagać elektroniką i aplikacjami wszelkiej maści, ale jak zdechnie telefon albo zasięg wystawi nam środkowy palec, to będziemy sobie mogli co najwyżej poćwiczyć orientację według mchu. #team_mapa_papierowa_rulezzz A, zapomniałabym - oprócz posiadania owej mapy, wypadałoby co jakiś czas w nią zaglądać, by upewnić się, że dobrze idziemy. Szlakowych pułapek jest bowiem w naszych górach dostatek.
- Pij! I nie mam tutaj na myśli wciągnięcia w czasie marszu kraty browaru. Regularnie uzupełniaj płyny. Nie czekaj aż zaczniesz odczuwać pragnienie. Lepiej popijać małymi łykami wodę lub izotonik niż na raz próbować to wszystko nadrobić. To tak nie działa. Tutaj się przed Wami trochę pokajam, bo to jeden z moich górskich grzeszków - często nie chce nam się zatrzymywać na piciu i później cierpię.
- Rób przerwy i wzmacniaj się. Wyjście na szczyt, czy parcie do celu jednym ciągiem jest słabe, a na dłuższą metę pozbawia wycieczkę całej frajdy, bo morale siada i ogólnie zaczyna być dupiasto. Z jednej strony nie lubię pauzować, gdy nam się dobrze idzie, jednak z drugiej te cudowne węglowodany niesione w plecaku aż się proszą o konsumpcję. A mnie długo prosić nie trzeba. 😂
- Rzuć raz na jakiś czas okiem na prognozę pogody i radar meteo. Dobrze wiedzieć, czy nie trzeba się będzie zaraz ewakuować, gdy z gromadzących się chmur walnie ostrą sikawicą.
- Wiem, że ruszając w góry masz podejście z gatunku "Mam tę moc! Mam tę moc!", ale czasem lepiej przerwać wędrówkę i zawrócić. Też miałam okres wędrówkowej niezniszczalności dopóki kilka razy - i to na własne życzenie - nie dostałam po tyłku. Wątpliwa pogoda, złe samopoczucie, źle dobrana trasa - zawróć! Choć wiem, że będzie Ci ciężko na serduchu.
Wzięcie pod uwagę tych kolejnych aspektów sprawi, że prawie na pewno (wszak nie ma na tym świecie nic pewnego) unikniesz poważnych nieprzyjemności, a wędrówkę zaliczysz do tych udanych i miło wspominanych. Dodatkowo, gdy odpowiednio zajmiesz się sobą po powrocie, frajda będzie jeszcze większa i to tylko kwestia czasu, aż zaczniesz odliczać dni do kolejnego wyjazdu. Bo wiesz, być po wędrówce, to być przed wędrówką. 😊
Sześć rzeczy do zrobienia po górskiej wycieczce
- Zatroszcz się o swoje buty. Szczególnie jeśli masz je sprawdzone i kochasz je miłością nieskończoną. Niech Ci służą. Wyciągnij wkładki i zostaw razem z butami do wyschnięcia w ciepłym miejscu. Obcej cywilizacji w butach nam nie potrzeba.
- Sprawdź swój sprzęt - plecak, buty, kijki, raki, etc. Czy wszystko działa, czy nic się nie rozdarło, czy jest czyste. Nie ma nic gorszego niż odkrycie przed kolejną wędrówką lub w jej trakcie, że coś nie działa tak, jak powinno - kijki się składają, powodując spotkanie paszczy z ziemią, zamek w plecaku się nie zasuwa, itp.
- Ponieważ górska wędrówka to stuprocentowe obcowanie z naturą i, nierzadko, szlajanie się po chaszczach, trawach i krzaczorach, po powrocie obejrzyj całe ciało, czy aby nie przyniosłeś na sobie jakiegoś pasażera na gapę - krwiopijcy kleszcza.
- Nawet przy optymistycznym scenariuszu, który zakłada, że na bieżąco się nawadniałeś, uzupełnij po powrocie poziom elektrolitów i minerałów. Choćbyś nawet szedł powoli, to swoje na górskim wyciechu wypociłeś. No, chyba że Cię lektyce nieśli. Ale w to akurat wątpię. 😂
- Nie zapomnij o tych, które Cię niosły i nosić będą - Twoje jedyne, niepowtarzalne i ukochane kopytka. Zrób im dobrze, zafunduj małe, domowe SPA. Jeśli chcesz możesz im potowarzyszyć - zalegnij z nimi w wannie, a po wszystkim porządnie nakremuj. Niech odpoczywają.
- A na koniec, jak już się trochę porozciągasz, pozwalam zalec na sofie ze szklanką ulubionego napitku w dłoni. Zasłużyłeś!
A co dalej? Nic nadzwyczajnego. Teraz pora na przetrawienie wszystkich wrażeń, wspominanie widoków, segregowanie zdjęć, spisanie myśli nieuczesanych i... planowanie następnego wypadu, bo w końcu wyruszenie na szlak to coś ultra pozytywnego.
Pagóry - jak i wszystkie zajawki zresztą - są jak narkotyk. Raz spróbujesz, a potem już tylko szukasz okazji, by wciągnąć kolejną kresk...
To był ten dzień, kiedy wiedzieliśmy, że mokre manto jest tylko kwestią czasu. Niezależnie od tego, jakich wygibasów byśmy nie uprawiali, będzie się pogodowo działo.
To był ten dzień, kiedy wiedzieliśmy, że mokre manto jest tylko kwestią czasu. Niezależnie od tego, jakich wygibasów byśmy nie uprawial...
Literatura górska ma się wyjątkowo dobrze, a kolejne pozycje pojawiają się jak grzyby po deszczu. Można więc przebierać niczym w ulęgałkach w poszukiwaniu tej jedynej lektury dla siebie, zbrojąc się tym samym na długie jesienne wieczory. Pytanie tylko, czy każda pozycja jest warta uwagi i czasu poświęconego na jej przeczytanie.
Jak w to wszystko wpisuje się najnowsza książka, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Znak - "Himalaistki - Opowieść o kobietach, które pokonują każdą górę", autorstwa Mariusza Sepioło?
Otrzymaliśmy kompilację z polskimi himalaistkami (choć - co ciekawe - nie wszystkimi) w rolach głównych, których czternaście portretów ma odpowiadać czternastu szczytom wchodzącym w skład Korony Himalajów i Karakorum. Na pytanie, czy był to zabieg szczęśliwy, czytelnik musi odpowiedzieć sobie sam. Dla mnie pomysł był nie do końca trafiony choćby przez to, że w zestawieniu zabrakło niektórych pań, które w górach najwyższych osiągnęły bardzo dużo. Poza tym nie sposób porównywać wszystkich bohaterek i stawiać ich osiągnięć na jednej szali.
Himalaistki wczoraj i dziś
Niemniej jednak autor przedstawia czytelnikowi sylwetki kobiet, dla których góry stały się pasją, miłością i siłą napędową do działania. W oparciu o rozmowy z członkami rodzin, jak i samymi himalaistkami, które żyją i nadal działają, rysuje obraz tego, jak ich życie wyglądało zarówno w górach jak i wokół nich.
Tutaj uczciwie przyznaję, że mam zwykle problem z książkami powstałymi w oparciu o wywiady - czy to z samymi zainteresowanymi, czy z bliskimi. Często bowiem mam wrażenie, że rozmówcy są do pewnych wypowiedzi, czy zwierzeń wręcz przymuszani. Tutaj natomiast widać partnerski dialog i swobodę rozmów. Ot, pogawędka przy kawie, choć rozmowy nie zawsze dotyczyły kwestii przyjemnych i radosnych, nierzadko zahaczając o przeżyte tragedie i doświadczone traumy.
Opowieść została podzielona na dwie części, gdzie w pierwszej mamy sylwetki kobiet przecierających szlaki dla polskiego himalaizmu kobiecego, a w drugiej portrety pań, które działały (lub nadal są aktywne) w czasach bardziej współczesnych.
Poszczególne rozdziały są niestety w bardzo zróżnicowanych długościach, co w trakcie czytania mocno mnie irytowało, bo odnosiłam wrażenie, że o jednej z dziewczyn można by pisać i pisać, a o innej już niekoniecznie jest się na czym rozwodzić. Dodatkowo, im dany rozdział był dłuższy - jak w przypadku tego o Wandzie Rutkiewicz - tym bardziej miałam déjà vu. Przecież ja już o tym czytałam. Moje odczucie, a nawet przekonanie, nie wzięło się znikąd. Tak musiało się stać, biorąc pod uwagę obszerną bibliografię, z której korzystał autor.
"Opowieść o kobietach, które pokonują każdą górę"
Mimo pewnych niedociągnięć, które dla niektórych będą stanowiły minus tej pozycji, to książka jak najbardziej zasługuje na uwagę. Autor, zestawiając obok siebie tych kilkanaście życiorysów, nie tylko pokazuje historię budowania polskiego himalaizmu kobiecego, ale przede wszystkim zmagania kobiet z męskim środowiskiem, w którym nierzadko były dyskryminowane i musiały udowadniać swoją wartość.
Podtytuł - Opowieść o kobietach, które pokonują każdą górę - jest tutaj bardzo trafiony. Szczyty górskie do pokonania to tylko jedna strona medalu. Z drugiej natomiast były góry przeciwieństw, trudności, życiowych rozterek i problemów. Czytając dochodzi się do wniosku, że nie ma rzeczy niemożliwych do pogodzenia.
Zdaję sobie sprawę, że jest wiele osób, które od tego typu książek oczekują "smaczków" i wyciągania na światło dzienne przeróżnych tajemnic i brudów. Tutaj tego nie ma. Obraz, choć bogaty w różne szczegóły z życia bohaterek, daleki jest od kontrowersji.
Dużym plusem "Himalaistek" jest wkład w zrozumienie kobiecego wspinania. W końcu kobieta to nie stereotypowa baba, której trzeba wiecznie pomagać, i której nie można traktować po partnersku.
Czytaliście? Jak wrażenia?
Literatura górska ma się wyjątkowo dobrze, a kolejne pozycje pojawiają się jak grzyby po deszczu. Można więc przebierać niczym w ulęgał...
Na ten dzień byliśmy napaleni, jak szczerbaci na suchary i łysi na grzebienie razem wzięci, bo oto kroiło się pierwsze i jedyne podczas tego wyjazdy szczytowanie. O tym, jak nam nie wyszło z Furglerem poczytajcie sobie tutaj.
Na ten dzień byliśmy napaleni, jak szczerbaci na suchary i łysi na grzebienie razem wzięci, bo oto kroiło się pierwsze i jedyne podczas ...
Oto nadeszła. Najpiękniejsza w swej różnorodności pora roku - jesień - która swym kolorytem sprawia, że świat dookoła, z górskimi szlakami na czele, rozbłyśnie feerią barw, zachęcając ze zdwojoną siłą, by wyruszyć z domu wciągnąć w płuca nieco rześkiego powietrza.
Oto nadeszła. Najpiękniejsza w swej różnorodności pora roku - jesień - która swym kolorytem sprawia, że świat dookoła, z górskimi szlaka...
Tam-tararam-tadam! W końcu możemy to napisać - Korona Gór Polski padła naszym łupem. I choć jej kompletowanie wyjątkowo rozwlekło nam się w czasie, to po wpłęznięciu na ostatni ze szczytów - Chełmiec - jakiś taki szerszy banan na gębach nam zagościł. W końcu dwadzieścia osiem różnych szczytów to nie w kij pierdział. 😊
Dlaczego Korona Gór Polski?
Nie zliczymy, ile razy padało to pytanie pod naszym adresem. W zasadzie nie mamy tez na nie jednoznacznej odpowiedzi. Niemniej jednak w tym krótkim podsumowaniu uzewnętrznimy się trochę, opowiadając, skąd w ogóle ten pomysł i co z niego wynikło.
Bo wiecie, albo i nie, że człowiek - i my się tutaj zaliczamy w całej rozciągłości - to stwór taki, co to lubi sobie poukładać różne rzeczy w łepetynie, plan stworzyć, a potem, krok po kroku (albo świńskim truchtem - co kto lubi) sobie wszystko realizować. I choć może nad naszą organizacją moglibyśmy jeszcze popracować (ale nam się nie chce, bo mamy lepsze rzeczy do roboty), to nie mamy problemów, by coś fajnego nie tylko zaplanować ale i zrealizować. Tacyśmy zdolni!
Pomysł na skompletowanie Korony Gór Polski (KGP) zrodził się zupełnie spontanicznie i był efektem jednej z wielu nocy, kiedy to sen nie chciał przyjść, a próby ułożenia się w fikuśny naleśnik nie przynosiły oczekiwanych (czyt. sennych) efektów. W sumie to strach pomyśleć, co mi jeszcze pod osłoną nocy do łba przyjdzie i realizować się każe. 😂
Pomysł pomysłem, ale od początku korona nie była traktowana przez nas jako wyzwanie. Nie w głowie nam były rekordy - przebiegnięcia, czy najszybsze wejścia na wszystkie szczyty. Skompletowanie korony miało być celem pośrednim. Miało wskazać drogę, podrzucić kierunek wyjazdów w miejsca, do których pewnie byśmy nie trafili. Zapewne to znacie - bo za daleko, bo nie po drodze, bo czasu mało i lepiej wyskoczyć gdzieś bliżej. Zdobywcami mieliśmy zostać zupełnie przy okazji.
Korona Gór Polski (KGP) - Czy było warto?
Dziś, z perspektywy czasu, jaki upłynął odkąd postawiliśmy kopytka na pierwszym ze szczytów koronnych, możemy powiedzieć, że KGP to dla nas dwadzieścia osiem zupełnie odmiennych i różnorodnych miejsc, z których wracaliśmy naładowani energią i pokładami emocji. To czas niezliczonych spotkań i rozmów z przypadkowymi ludźmi, z którymi zdawało się, że znamy się wieki.
Korona (jak i każdy inny okołogórski wypad) to też pochłonięte na legalu kilogramy czekolady i wafelków oraz hektolitry wypitej herbaty, która niezawodnie podnosiła morale w chwilach, gdy świat dookoła pizgał złem. To godziny czytania map, śledzenia prognoz pogody, wyszukiwania najlepszych szlaków.
Na dodatkową radość niewątpliwie złożyły się tysiące kilometrów przejechanych jak i tych zrobionych pieszo - nierzadko w błocie, śniegu, po średnio współpracujących kamlotach, krokiem dupno-posuwistym, na tyłku i w złym kierunku. Zawsze coś się działo, za każdym razem było inaczej. Nawet jeśli szczyty znajdowały się w pasmach, wydawać by się mogło, podobnych do siebie.
Przyroda dbała o naszą rozrywkę. A to stromym stokiem, w który najlepiej by się było wgryźć, a to wylewającym potokiem, którego na naszej drodze miało nie być, a to zwisającymi akurat na wysokości paszczy pająkami, a to stadkiem dzików, które szczęśliwie nie brały nas za żołędzie. W pakiecie dorzucała wiatr siekący po twarzy, deszcz zlewający do gaci, słońce rozwalające swym gorącem na łopatki, śnieg pochłaniający talerzyki kijków i nogi po sam tyłek.
A to wszystko zawsze po zbyt krótkich nocach i zbyt wcześnie tarabaniących budzikach.
Korona Gór Polski to MY!
Z całą swoją celowością, nowymi miejscami i zróżnicowaniem krajobrazów KGP i tak nie byłaby kompletna, gdyby nie my. Bo jej kolekcjonowanie to czas dla nas. Czas na rozmowy w spokoju bez codziennego pośpiechu, sprzeczki i złości (bo przecież moja wersja szlaku jest zawsze najlepsza 😂), bliskość, wsparcie, dzielenie się czekoladą, szerokie uśmiechy i soczyste japierkurwadole, gdy obrana ścieżka znikała z oczu lub pakowała nas w jakieś bagno.
To czas wygibasów, wygłupów i sesji zdjęciowych, gdzie za statyw robiły i plecak, i kamienie, i moje ukochane słupki graniczne.
Było warto bez dwóch zdań. Tym bardziej, że i wśród Was jest całkiem pokaźna gromadka, która ów projekt realizuje, więc i okazji do wymiany spostrzeżeń i wrażeń jest sporo, a o to w tym wszystkim przecież chodzi, prawda?
A co teraz? Czas pokaże. Piter wprawdzie na następny czelendż zarządził leżanking i kanaping, ale co poniektórzy już nam tutaj podszeptują o Koronie Europy (Śnieżkę i Rysy już mamy, więc nie ma to tamto 😊). Na ten moment napiszemy, że to za wysokie progi, choć nie powiem, że nie pokusiłabym się o jakiś większy i przystojny pagór.
Tam-tararam-tadam! W końcu możemy to napisać - Korona Gór Polski padła naszym łupem. I choć jej kompletowanie wyjątkowo rozwlekło nam ...
Tegorocznej aurze urlopowo-wakacyjnej można przypisać wiele epitetów, jednak stabilność nie była jej najmocniejszą stroną. Z tego też względu każdy, kto akurat nie wylegiwał się w hamaku gdzieś w tropikach, już prawie hobbistycznie sprawdzał wszelkie dostępne modele pogodowe, a trasy wycieczek - szczególnie tych górskich - układał tak, żeby mieć nie tylko plan B, ale też C. A nawet Z, gdyby zaszły takie potrzeby i okoliczności.
Tegorocznej aurze urlopowo-wakacyjnej można przypisać wiele epitetów, jednak stabilność nie była jej najmocniejszą stroną. Z tego też wz...
Ostatnia wizyta w Brandenburgii stanowiła dla mnie gratkę z dwóch powodów. Po pierwsze - co oczywiste - poznanie nowych miejscówek, a po drugie - zwiedzanie ruin budynku chirurgii dawnego sanatorium. Musicie wiedzieć, że oprócz gór i wszelkiej maści aktywności jarają mnie miejsca mocno nadgryzione zębem czasu, opuszczone i mroczne. Takie, które podczas zwiedzania rozbudzają wyobraźnię do granic możliwości. A jeśli znajdują się w bliskim sąsiedztwie z pięknymi okolicznościami przyrody i można na nie spojrzeć z góry za sprawą ciekawych konstrukcji, to już w ogóle bomba.
Ostatnia wizyta w Brandenburgii stanowiła dla mnie gratkę z dwóch powodów. Po pierwsze - co oczywiste - poznanie nowych miejsc...
Zanim przejdziemy do sedna tego wpisu, zastanów się, ile razy, myśląc o turystyce na terenie naszych zachodnich sąsiadów, potrafiłeś wskazać konkretny region i jego plusy, tudzież atrakcje. Idę o zakład, że - jeśli w ogóle przyszło Ci myśleć o Niemczech w kategoriach turystycznych - raczej Twoje myśli krążyły wokół większych i - nie ma co ukrywać - znanych miast takich jak chociażby Berlin, Frankfurt nad Menem, Kolonia, Drezno, czy Monachium.
Zanim przejdziemy do sedna tego wpisu, zastanów się, ile razy, myśląc o turystyce na terenie naszych zachodnich sąsiadów, potrafiłeś wsk...
