... od bardzo dawna. Zmieniali sie trenerzy, odchodzili starzy i przychodzili nowi gracze. Była w piłkarskim niebie, by niedługo pote...
Wielu z Was już pewnie zdążyło się zorientować, że lubię śledzić wydarzenia na arenach sportowych. Chłonę sportowe emocje, jak gąbka wodę, nawet jeśli towarzyszą one dyscyplinom, co do których nie pałam szczególnym entuzjazmem, a czasem i nie do końca ogarniam reguły. Niemniej jednak zawsze doceniam wysiłek tych, którzy stają w sportowe szranki i starają się być jeszcze lepsi, pokonując przede wszystkim siebie. Kibicuję naszym i nie-naszym, rozumiem emocje, euforię, będącą skutkiem sukcesu, i rozgoryczenie, a nawet gniew, będące wynikiem porażki. Ilu ludzi, tyle emocjonalnych reakcji.
Niektórzy jednak nie są w stanie tego ogarnąć. To, że ktoś świadomie wybrał grę w barwach Polski, nie może skutkować tym, że reszta niesportowego świata będzie po takim delikwencie jeździć, jak po burej suce tylko dlatego, że przegrał. Jako kibice nie mamy prawa wymagać, no chyba, że w jakiś sposób przyczyniliśmy się do rozwoju danego talentu sportowego - Ktoś z Was przyłożył rękę do czyjegoś sportowego sukcesu? Ja, nie. Możemy jedynie mieć nadzieję na dobre występy naszych reprezentantów, których i tak mamy garstkę - niezależnie od dyscypliny.
Mimo, że jest, jak jest, ostatnie wydarzenia w świecie tenisa pokazały, jak szybko niesportowy świat staje się nieprzychylny temu, któremu się nie powiodło. Dzisiaj media huczą, dziennikarzyki robią nagonkę na Jerzego Janowicza, który podczas konferencji prasowej po przegranym meczu powiedział kilka dosadnych słów, odnosząc się do sytuacji, w jakiej znajduje się sport w naszym kraju. Nie powiem, może zabrakło mu pokory, może trochę przesadził, wszak to nie jego zadanie, by to oceniać. Być może powinien bardziej panować nad swoimi emocjami, lepiej dobierać słowa, ale ma pełne prawo do tego, by powiedzieć, co myśli i czuje. Nie zrobił nic, za co miałby przepraszać "ugodzony", niesportowy świat.
Zaraz pojawią się głosy, że skoro gra z godłem na piersi, to musi spełniać oczekiwania pierdyrialda ludzi. Nic nie musi! Może chcieć, a my możemy być dumni, że chce godnie reprezentować właśnie nasz kraj, że mimo tych wszystkich kłód, jakie są rzucane młodym sportowcom pod nogi, on i wielu innych (ostatnimi czasy może poza reprezentacją piłki kopanej) się nie poddają i starają się dawać z siebie wszystko.
Każdy reprezentant, czy to w tenisie, skokach, biegach, pływaniu, pracuje na własny rachunek. Trenuje, po pierwsze, przede wszystkim dla siebie. Kibic jest ważny, to oczywiste, bo nakręca, bo może zmotywować, bo fala dopingu może ponieść wysoko i daleko. Absurdalne jednk są sytuacje, gdy gawiedź się obraża, gdy komuś raz, czy drugi powinie się noga. Dla tych, którzy się jeszcze nie zorientowali - tak już jest w sporcie, że jedna ze stron wygrywa, a druga przegrywa. My, jako kibice, też musimy umieć znosić gorycz porażki. Dopóki więc sami czegoś nie osiągniemy, albo nie przyczynimy się do czyichś sukcesów, możemy jedynie wierzyć i mieć nadzieję na dobry wynik, ale nie wymagać go za każdym razem.
Gdyby każdy pilnował swojego ogródka, świat byłby piękniejszy - niech więc każdy robi swoje, tak dobrze, jak potrafi.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, cherylholt
Wielu z Was już pewnie zdążyło się zorientować, że lubię śledzić wydarzenia na arenach sportowych. Chłonę sportowe emocje, jak gąbka w...
Pamiętacie swoje dziecięce marzenia o tym, kim zostać w przyszłości? Ja osobiście oznajmiałam całemu światu, że zostanę pielęgniarką, demonstrując sadystyczne robienie zastrzyków na bogu ducha winnym misiu-maskotce. Zostanie pielęgniarką z czasem ewoluowało do zostania piosenkarką, by ostatecznie przejść w fazę... wróżki. :D - Niech mi ktoś powie, że dziecięca wyobraźnia nie jest fajna.
Wśród z was zapewne znajdą się doszli lub niedoszli strażacy, lekarze, nauczyciele, sklepowe, czy policjanci. Tak, policjanci. Ci, o których wielu wyraża się w sposób negatywny i pogardliwy, nazywając ich psami.
Mimo wszystko, niezależnie od pokoleń, wielu stawiało sobie za cel zostanie prawdziwym gliniarzem, siejącym postrach w bandyckim półświatku.
Taki właśnie był Krzysiek Zaręba - tytułowy gliniarz. Od młodzieńczych lat pałał chęcią wstąpienia w policyjne szeregi, a książki z czasów licealnych o przygodach Sherlocka Holmesa potęgowały ten stan, budując w wyobraźni obraz prawdziwego twardziela. nie poprzestał na marzeniach, działał, by je spełniać. Po maturze mógł wybrać wojsko, a potem przyjąć się do MO. Ponieważ wojsko było traktowane przez wielu, jako przykry obowiązek, bohater nie skorzystał z tej opcji. Wybrał natomiast służbę zastępczą w prewencji, by potem zdawać do szkoły oficerskiej.
Nieopierzony, z głową pełną marzeń i wzniosłych ideałów szybko zderza się z rzeczywistością, która mało ma wspólnego z przygodami, o których tak pasjami czytał. O szumnych akcjach, spektakularnych rozwiązaniach najtrudniejszych śledztw mógł tylko pomarzyć, bo jako świeżak w prewencji był "misiem", czyli swoistym popychadłem dla starszych stopniem, który miał się spełniać w pastowaniu podłóg.
Upór i determinacja sprawiają jednak, że pnie się coraz wyżej, Rozwija się, szkoli, jest coraz lepszy, ale w dalszym ciągu pozostaje narwanym żółtodziobem, którego wczesne policyjne kroki mają miejsce w czasie transformacji i wszelakich przemian, kiedy to milicja staje się policją.
Poznajemy jego przygody począwszy od prewencji i walk z kibolami, przez służbę w miejscowościach, które niezmiennie kojarzone są z maści wszelakiej mafią i gangsterami. Na tapecie są więc Pionki, Puławy, czy Warszawa. Jest handel bronią, Ruscy i długie śledztwa, które ćwiczyły cierpliwość, bo umiejętność czekania na przełom była na wagę złota. Czas ten jednak trzeba było wykorzystywać, wykonując mało policyjną robotę, tonąc w papierach, teczkach i całym administracyjnym badziewiu. Nie oszukujmy się - pisanie raportów nie może być porywające.
Upór i ambicje Krzyśka zostają nagrodzone. W czasach, kiedy standardy w polskiej policji to dno i trzy metry mułu, trafia do CIA, ośrodka szkoleniowego FBI w Quantico, a także zalicza szkolenia w Londynie. W opisach zobaczymy przepaść jaka dzieli gliniarzy z Ameryki i tych z kraju nad Wisłą. Różnice są we wszystkim - systemie szkoleń, dostępnej broni, sprzęcie, etc.
Wiele spraw i akcji, śledztwa, ataki, walki wręcz. "Gliniarz" aż kipi od tego. To nie jest pusta opowieść. Książkę czyta się doskonale, można ją traktować, jak swoistą biografię, lecz zasługuje ona też na to, by znaleźć się w szufladce z etykietą 'sensacja'. To historia napisana przez życie, a przeniesiona na papier nie traci nic z autentyczności, dzięki prostemu, męskiemu językowi, bez cackania i owijania w bawełnę. Czasami aż szkoda, że niektóre z akcji, czy śledztw nie kończą się spektakularnie, jak nas do tego przyzwyczaiły amerykańskie produkcje. Ale to opowieść o polskim gliniarzu i polskich realiach. Godzinach spędzonych w zimnych, zdezelowanych polonezach i akcjach z bronią, która lubiła się zacinać nie wiadomo kiedy.
"Gliniarza" polecam z czystym sumieniem. Jeśli cenicie realizm, przeczytajcie. Nie będziecie się nudzić. Autorzy zrobili kawał dobrej roboty, okraszając policyjną rutynę dużą dawką humoru, sprawiając, że gliniarze jawią się nam, jak kumple, a nie psy, którymi się gardzi.
Pamiętacie swoje dziecięce marzenia o tym, kim zostać w przyszłości? Ja osobiście oznajmiałam całemu światu, że zostanę pielęgniarką, de...
Dziś pierwszy kwietnia - Prima Aprilis - dzień żartów i psikusów, ale wpis będzie całkiem przyziemny, choć to dziwnie brzmi w odniesieniu do górek, wyżyn i wzniesień wszelakich. Zapraszam na krótką, ale oczekiwaną już przez wiele osób relację z wypadu na Skrzyczne w Beskidzie Śląskim.
Skrzyczne, należące do Korony Gór Polski, było ostatnim punktem naszego weekendowego pobytu w Inwałdzie. Po wcześniejszym odwiedzeniu Wadowic i Parku Miniatur, w niedzielę zapakowaliśmy się w drogę powrotną, zahaczając o Szczyrk.
Pogoda niezmiennie dopisywała, więc żal by było jej nie wykorzystać. Nie do końca jednak było różowo, bo po moich początkowych próbach biegowych kolano miało na mnie, delikatnie mówiąc, wyj... wywalone, a jeśli dołożyć do tego kontuzję małża, to już niczym para emerytów skierowaliśmy się w kierunku kasy do kolejki. Przy kasie doznałam chwilowego ozdrowienia, jak usłyszałam cenę, ale kolano szybko mi przypomniało, żebym się ugryzła i pakowała tyłek na wyciąg. Dziwnie się jeździ tymi ustrojstwami - zdecydowanie wolę doginać pod górę na moich własnych kopytkach. No, ale cóż, upierdliwa siła wyższa.
W czasie jazdy oczywiście nie obyło się bez zdjęć.
Dowiezieni na górę, gramolimy się z cud-krzesełek na zewnątrz. Ze mnie musieli mieć ubaw, bo jako żem niedoświadczona w przyjaźni z wyciągowymi ustrojstwami, moje wysiadanie nadawałoby się na filmiki pod tytułem "Jak nie wysiadać z wyciągu". Ale nic to. Ucieszona, że facjatą o glebę nie przydzwoniłam, a tym samym zachowałam pełne uzębienie, rzucam ślepiami na prawo i lewo lokalizując co lepsze miejscówki na fotki.
Trochę świeżego powietrza, a ile radości. :D
Punkt widokowy w pobliżu schroniska
Uwielbiam takie snujące się mgiełki. Mogłabym tak stać i się gapić nawet mimo tego, że na górze trochę wiało i swoisty mikroklimat Skrzycznego dawał się lekko we znaki.
A w oddali one - cudne, ośnieżone - Taterki <3
Oczywiście nie mogło zabraknąć krótkiego posiedzenia w schronie. Miejsce całkiem miłe, choć tego dnia opanowane przez stado narciarzy, którzy próbowali wyjeździć to, co jeszcze można było wyjeździć na błotnistym stoku. Z trzeźwością, ogólną kulturą i współdzieleniem przestrzeni ta gawiedź miała mało wspólnego do tego stopnia, że gdybym miała przyrząd strzelający, zrobiłabym z niego użytek.
Aż cud, że udało nam się wyhaczyć miejsce na tarasie, powygrzewać się na słońcu i powlepiać patrzałki w widoczki z Tatrami w tle.
Nad schroniskiem co jakiś czas pojawiali się motolotniarze. Aż im zazdrościłam. To musi być świetne wrażenie tak sobie polatać przy tak pięknej pogodzie. :)
Cóż mogę jeszcze napisać. Koniecznie musimy tam wrócić. Koniecznie w pełni sił, żeby już na własnych kopytkach podreptać na górę i chyba koniecznie jesienią, bo mam nieodparte wrażenie, że będzie tam cudnie kolorowo.
Dziś pierwszy kwietnia - Prima Aprilis - dzień żartów i psikusów, ale wpis będzie całkiem przyziemny, choć to dziwnie brzmi w odniesieniu d...
Piątek to idealny dzień, by po całym tygodniu pracowniczej walki, pozwolić sobie na reset. Reset filmowy jest w sam raz, chociażby z tego względu, że w ciągu tygodnia wszelkie próby obejrzenia jakiegokolwiek obrazu trwającego ponad pół godziny graniczy w naszym przypadku z cudem i zwykle kończy się mimowolnym zaśnięciem - moim lub małżona.
Wybór był dosyć przypadkowy i padł na polską produkcję "WYMYK" w reżyserii Grega Zglińskiego, gdzie w rolach głównych wystąpili: Robert Więckiewicz, Łukasz Simlat, Gabriela Muskała oraz Marian Dziędziel.
To opowieść o dwóch braciach - Alfredzie i Jerzym - którzy połączeni rodzinną firmą wspólnie uczestniczą w wielu sytuacjach dnia codziennego.
Fakt, że młodszy z braci - Jerzy - jest faworyzowany przez ojca, nie jest w smak starszemu Alfredowi, który ma własne pomysły na życie i rozwój prowadzonej przez nich firmy.
Przypadek sprawia, że obaj znajdują się w niewłaściwym miejscu, o niewłaściwym czasie. Skutki są opłakane, dochodzi do tragedii. Wyrzuty sumienia starszego z braci, oskarżenia ze strony najbliższych, że nic nie zrobił. W tym miejscu można sobie zadać pytanie, co każdy z nas zrobiłby w takiej sytuacji, w jakiej znaleźli się bohaterowie? Na to pytanie nigdy nie będzie jednoznacznej odpowiedzi, mimo że teraz wielu zapewne krzyknie, że zerwałoby się na pomoc/do walki. Być może. Jednak nie zawsze poziom adrenaliny jest na tyle wysoki, by pchnąć nas do działania. Czasem stres jest na tyle silny, by nas całkowicie zablokować, uniemożliwiając reakcję - stoimy jak zamurowani - lub zmuszając do ucieczki od problemu.
W scenie tragedii można doszukiwać się drugiego dna. Skoro młodszy z braci był faworyzowany, uchodził za tego lepszego, to może starszemu był na rękę taki rozwój wypadków? Może to nie strach, czy niezdecydowanie, a właśnie niechęć do brata spowodowały, że stał i biernie się przyglądał wydarzeniom, które rozgrywały się na jego oczach.
Film sam w sobie pozbawiony jest moralizatorskiego tonu, jednak oglądając go łapiemy się na tym, że wiele wątpliwości rodzi się w naszej głowie. Czy my sami potrafilibyśmy zareagować, kiedy sytuacja by tego wymagała? Co musi się wydarzyć, żebyśmy zweryfikowali swój stosunek do życia i innych ludzi?
Pytania te, by nas dotknąć, nie potrzebują filmowego obrazu, gdyż towarzyszą nam nader często, chociażby wtedy, gdy wiadomości w TV raczą nas kolejnymi wydarzeniami podobnymi do tych filmowych. Świat jest pełen bliźniaczo podobnych historii i tragedii, w których pośrednio lub bezpośrednio uczestniczymy.
Sam film to zlepek scen pełnych niedopowiedzeń, urwanych, niedokończonych. Być może taki był zamysł twórców - nie wiem.
Zakładam, że reżyser miał w planach stworzenie ambitnego obrazu, ale nie do końca mu się to udało. Nie jest to film z rodzaju, w których to akcja ma nas wbijać w fotel, ale jeśli obraz dochodzi do momentu,w którym siłą rzeczy widz spodziewa się jakiejkolwiek kontynuacji, a zamiast tego otrzymuje porcję napisów końcowych, to coś nie tyka do końca. No chyba, że był to efekt zamierzony - kiepski jak sto pięćdziesiąt - mający zmusić widza do tego, aby ten sobie dopowiedział dalsze losy bohaterów.
Osobiście lubię wracać do filmów, które mi się spodobały. Do tego nie wrócę. Ale jeśli cierpicie na nadmiar czasu, obejrzyjcie i wyróbcie sobie swoje zdanie. Może ja jestem po prostu skrzywiona i nie potrafię docenić i zrozumieć sztuki. ;)
Piątek to idealny dzień, by po całym tygodniu pracowniczej walki, pozwolić sobie na reset. Reset filmowy jest w sam raz, chociażby z tego w...
Z Inwałdu, gdzie odwiedziliśmy Park Miniatur Świat Marzeń, do Wadowic jest rzut beretem, więc po "parkowych podróżach" zapakowaliśmy się w naszą zielonkawą strzałę i pognaliśmy w kierunku znanej, papieskiej miejscowości.
Po krótkim spacerze usiedliśmy na wadowickim rynku, wystawiając nasze facjaty do słońca i próbując wylosować cukiernię, do której uderzymy na dobre, kremówkowe ciacho. A cukierni tam zatrzęsienie - KREMÓWKI RULEZ jak nic innego. No i weź tu człowieku traf w miejsce, gdzie będzie naprawdę smacznie. Ehhh... Szybkie zamknięcie oczu, wskazanie paluchem i stwierdzenie - tam idziemy.
Niestety nazwy cukierni Wam nie przytoczę, bo nie zapisałam, a na fotę się nie załapała - no chyba, że będziecie ją identyfikować po tej filiżance cappuccino. ;)
Cóż mogę napisać. Zwykle serwowane cappuccina mnie nie porywają, bo albo gorzkie, albo lurowate, albo pianka o kant dupy strzaskać. To było mniamuśne i pachnące, a pianka taka, że robiła wąsy, jak w reklamie. ;)
Kremówka - palce lizać. Jadłabym i jadła, ale byłam grzeczna i wciągnęłam tylko 1 (słownie: jedną) sztukę. I tak nie poszło w cycki więc interes żaden. ;)
Sobotnie popołudnie na wadowickim rynku mijało spokojnie i leniwie. Można było poczynić wiele socjologicznych obserwacji. Poobserwować młode pary, które wybrały sobie ten dzień na ślubowanie. W sumie trochę nam nie w smak, bo przez to nie zwiedziliśmy Bazyliki, a nie chcieliśmy się pakować ludziom na msze ślubne.
Rynek jawił się spokojnie, a energii w tamtej chwili dodawało mu dwóch nastolatków ćwiczących triki na deskorolce. Zakładaliśmy się między sobą, czy po wykonaniu danego triku, wylądują/wylądują na tyłku/wylądują na facjacie. Koniec, końców nawet sobie radzili. :)
Bazylika Mniejsza Ofiarowania NMP
Zegar słoneczny na ścianie bazyliki
Mieliśmy w planach odwiedzenie Muzeum Miejskiego, ale akurat trwał remont i z odwiedzin wyszły nici. Nic to, zawsze można tam wrócić przy jakiejś okazji, pozwiedzać gruntowniej i oczywiście ponownie wszamać kremówkę. :)
Z Inwałdu, gdzie odwiedziliśmy Park Miniatur Świat Marzeń , do Wadowic jest rzut beretem, więc po "parkowych podróżach" zapakowa...
Zapewne wielu z Was, podobnie jak my z małżem, cierpi na brak czasu i usilnie próbuje naginać czasoprzestrzeń i wydłużać dobę, która, jak na złość, nie jest z gumy, aby zyskać choć trochę czasu na zwiedzanie różnych zakątków, chociażby naszego kraju.
Wszak byłoby całkiem sympatycznie móc udać się na trip po Polsce i Europie, odwiedzając po drodze wszystkie, co bardziej znane zabytki. W praktyce wygląda to tak, że nie zawsze się udaje, często na planach się kończąc. Ktoś jednak kiedyś pomyślał o nas wszystkich żyjących w niedoczasie i w ten sposób zrodził się pomysł o stworzeniu parków miniatur, w których prezentowane są najbardziej znane budowle i zabytki.
Jeden z takich parków odwiedziliśmy będąc na ostatnim wypadzie w Beskidzie Małym. Rzeczony Park Miniatur "Świat Marzeń" znajduje się w Inwałdzie w bliskim sąsiedztwie hotelu, w którym spędzaliśmy weekend.
Wspomniany park został otwarty w roku 2007, działa więc stosunkowo niedługo, ale przyciąga rzesze zwiedzających, oferując w pełnym sezonie masę atrakcji dla najmłodszych i tych starszych.
Dzięki takiemu obiektowi mamy możliwość odbycia podróży międzykontynentalnej, odwiedzając w krótkim czasie wiele charakterystycznych budowli.
Dodatkowo, dzięki temu, że modele są budowane - w większości - w skali 1:25, mamy możliwość porównania ich między sobą i wyobrazić sobie, jak potężne są niektóre z nich w rzeczywistości. Już sam fakt, że na stworzenie takiego modelu potrzeba do 3 tysięcy godzin - kawał czasu, ale efekty są zachwycające, budowle odwzorowane z dbałością o każdy detal.
W tej chwili w parku znajduje się ponad 50 budowli. Poniżej kilka zdjęć - zapraszam na wyprawę po świecie.
Ratusz - Zamość
Pałac Branickich - Białystok
Zamek krzyżacki - Malbork
Ratusz - Poznań
Zamek - Moszna
Zamek gotycki - Będzin
Stadion narodowy - Warszawa | Ciekawe, czy dach się zasuwa?
Katedra na Wawelu - Kraków
Sukiennice - Kraków
Pałac Krasickich - Krasiczyn
Bazylika Św. Marka - Wenecja
Dzwonnica Św. Marka - Wenecja
Bazylika Św. Marka - Wenecja
Partenon - Ateny
Wieża Eiffla - Paryż
Wieża Eiffla - Paryż
Hagia Sophia - Stambuł
Biały Dom - Waszyngton
Tadż Mahal - Agra
Łuk Triumfalny - Paryż
Bazylika i Plac Św. Piotra - Watykan
Koloseum - Rzym
To tylko przykładowe budowle. Jest ich znacznie więcej, a sam park jest znakomicie urządzony. Spokojny spacer poza sezonem zajmie Wam z trzy godziny. W pełni sezonu warto zarezerwować sobie nawet cały dzień. :)
Zapewne wielu z Was, podobnie jak my z małżem, cierpi na brak czasu i usilnie próbuje naginać czasoprzestrzeń i wydłużać dobę, która, jak n...
