W ramach buntu przeciw deszczowej aurze, zapraszam Was dziś z powrotem do Chorwacji , na szybką wycieczkę do Splitu . W porównaniu z od...
Jeśli weźmiemy na tapetę zwyczajnego górskiego zapaleńca, wyjdzie nam obraz dość prosty: ot, entuzjasta, który ślini się na co ładniejsze widoki i przestrzeń. Z uśmiechem zdarza mu się skomentować wysiłek soczystym kurwamaciem i dodatkowym pytaniem: na cholerę tam leziesz?, by ostatecznie, po wdrapaniu się wyżej i spojrzeniu na wszystko z góry, odpowiedzieć: właśnie po to.
By tam być, czuć, chłonąć. Po prostu. Bo góry są dla takiego ludka - dla mnie również - odskocznią, mają naładować radością i pozytywną energią, której ma wystarczyć do pokonywania chociażby pracowej codzienności. A to, że dodatkowo sprawdzą i bardziej ukształtują charakter to już zupełnie inna bajka. Taka, w której nastawiamy się na radosną aktywność, którą wypełniamy nasz czas wolny podczas urlopów, czy weekendów.
A co, jeśli góry przestają nęcić w ten najprostszy sposób? Co wtedy, gdy górskie wyjazdy stają się - obok oczywistej pasji - sportem, zawodem, wyzwaniem? Wtedy bywa różnie...
Taki obrót górskich spraw miał miejsce w przypadku Wandy Rutkiewicz, osobistości, której raczej nikomu, kto choć trochę w górskiej tematyce się orientuje, przedstawiać nie trzeba.
Po kolei jednak. Skąd ta książka u mnie? Jakżeby mogło być inaczej - z zakupowego, książkowego amoku. Ale jak promo, to aż grzechem by było nie skorzystać. Kliknięte, kupione (z inną dodatkową - a co!), przyjechało. Moment trafienia książki w moje łapki mogę porównać do napalenia przed otwarciem czekolady - takie już moje skrzywienie.
Książka jednak swoje musiała odczekać na półce, zanim się za nią zabrałam i muszę przyznać, że - aż dziw bierze - randka z nią nie była porywająca, mimo że nad wyraz długa. Nie spodziewałam się wprawdzie fajerwerków, bo to nie ten rodzaj literatury, ale mimo wszystko, czytając niektóre fragmenty, miałam delikatne poczucie czytelniczego niespełnienia.
"Na jednej linie" miało być odbierane jak dziennik, jednak jest to wrażenie dość złudne. Być może dlatego, że treść - mimo że została zaakceptowana przez Wandę Rutkiewicz - została spisana praktycznie przez Ewę Matuszewską - przyjaciółkę Wandy.
W zapisie brak mi było całkowitej chronologii. Otrzymujemy wprawdzie informacje o życiu Wandy, jej młodości, rodzinie, pierwszych fascynacjach różnymi dyscyplinami sportu, studiach i pracy zawodowej. Gdy jednak pojawia się już rozwinięty aspekt wysokogórski, wyprawy zdają się czasami mieszać, do tego stopnia, że nie wiadomo, czy dana wyprawa była już kolejną, czy też poprzedzającą wcześniej opisaną. Ten mankament spowodował, że kilkukrotnie odkładałam tę książkę, bo nie byłam w stanie się dostatecznie na niej skupić.
Warto jednak sięgnąć po tę pozycję, bo pokazuje właśnie tę inną stronę pasji. Tę, która tworzy wyzwania, pompuje ambicję, uczy dzielić czas między pracę, a treningi. To opowieść o miłości do gór, które stały się całym życiem Wandy Rutkiewicz. Nauczyły wytrwałości, szacunku i pokory, jak również poczucia własnej wartości i umiejętności.
Nastrój nocy przed wejściem na szczyt jest uroczysty. Jutro nastąpi dzień wielkiej próby, chyba największej dla alpinisty. Już nie mam obaw i wątpliwości, czy starczy mi sił, czy podołam. Nie myślę nawet, ani nie zastanawiam się nad tym. Z góry bowiem założyłam, że dam radę i mam podstawy, by tak sądzić. [...] Jestem zdeterminowana i daje mi to poczucie wolności. Uwolniona od wszystkiego, co nie jest Górą i mną, wolna od strachu i obaw - bo nie mam już wyboru. Czekająca nam nie akcja likwiduje strach. Lubię to uczucie. Myślę, że jest to jeden z powodów, dla których się wspinam. W. Rutkiewicz
Życie alpinisty - kobiety - w tamtych czasach nie należało do najłatwiejszych. Kobieta często była postrzegana, jako najsłabsze ogniwo, dlatego też Wanda z całych sił walczyła nie tylko o to, by zdobywać szczyty i pokonywać własne słabości, stawiając sobie coraz to nowe wyzwania, ale również o uznanie w górskim, męskim towarzystwie. Upór i charakter stały się dopełnieniem jej umiejętności. Pomagały przetrwać trudy sytuacji ekstremalnych, ułatwiały otrząśniecie się po trudnych i traumatycznych przeżyciach, napędzały do walki z własnymi słabościami i górskim żywiołem, który mimo okazywanego mu respektu był celem do osiągnięcia.
Warto więc spojrzeć na góry z różnych perspektyw. Nie tylko od strony niesamowitych widoków, szamanego batonika na szlaku, czy powszechnie nielubianych tłumów, ale też od tej ekstremalnej, wymagającej wyrzeczeń i poświęcenia. Tej, która potrafi nagrodzić, by niedługo potem boleśnie doświadczyć, czy skarcić.
Po przeczytaniu i zamknięciu książki obok naturalnej refleksji, która towarzyszy obcowaniu ze wspomnieniami, urodziło mi się też jedno pytanie: Czy mogłabym być, jak Wanda? Moja odpowiedź była bardzo szybka: Nie, jestem zdecydowanie zbyt wygodna. A jeśli już miałabym coś udowadniać, to tylko sobie. A Wy?
Jeśli weźmiemy na tapetę zwyczajnego górskiego zapaleńca, wyjdzie nam obraz dość prosty: ot, entuzjasta, który ślini się na co ładniejsze w...
Tak, to dziś, ten "wielki" dzień, który - gdyby tylko wypadł w lipcu - zostałby okrzyknięty drugim, a nawet trzecim (mając w pamięci Dortmund 2006) Grunwaldem.
Mimo mojej, ostatnio rosnącej awersji do krajowej piłki kopanej, z różnych kręgów docierało do mnie nieśmiałe pytanie: A może tym razem się uda?
Szczerze? Chciałabym się mylić, ale mój zubożały ostatnio hura-optymizm każe mi twierdzić, że prędzej świnie zzielenieją i zaczną latać niż nasza reprezentacja wygra ten mecz. Mawiają wprawdzie, że cuda się zdarzają, ale, o ile mnie kalendarz nie okłamuje, dzisiaj nie mamy Gwiazdki.
Dodatkowo, za tą mało optymistyczną opcją przemawia również fakt, że nasze "kochane" i wszędobylskie media nie trudniły się w ostatnim czasie pompowaniem na wyrost bańki oczekiwań, jak to zwykle miało miejsce przed każdym meczem "o wszystko", "o pietruszkę", "o honor honorów", "teraz to musimy wygrać" etc.. Ale choć próżno było szukać nic niewnoszącego rozdmuchiwania i trąbienia o czekającym gdzieś tam, hen daleko, za górami, za lasami, sukcesie, to jednak porady eksperckie na portalu żółtej kulki się znalazły.
Eksperci, ekspertami, ale nie byłabym sobą, gdybym nie dorzuciła tutaj swoich trzech, a nawet czterech groszy. I choć pewnie znajdą się tacy, którzy w zaciekłej obronie zainteresowań godnych wyłącznie prawdziwego gatunku męskiego stwierdzą, że baba w mojej osobie o piłce może powiedzieć, tudzież napisać jedynie tyle, że wspomniana jest okrągła, a murawa zielona.
Dlatego też, piłkarzyki nasze, oto staje przed wami ciocia-Karola-dobra-rada, która wam pomysły podsunie, jak grać wypada. Zaczynamy...
4 rady dla każdego piłkarza do przyswojenia przed meczem
#Biegaj
Ja tak tylko w ramach przypomnienia, gdybyś jakimś cudem zapomniał. W tej dyscyplinie się biega. Najlepiej dużo i szybko. Gdy będziesz udawać tyczkę, nie stworzysz tym przeszkody dla przeciwników. Tyczki to oni obiegają zanim ty pomyślisz, że to zrobią.
# Podaj piłkę
Ja rozumiem, że bycie przy piłce to wielkie wow, szczególnie, gdy patrzy mama, tata, żona, teściowa, pies sąsiada i potencjalny sponsor. Ale, jeśli z naprzeciwka leci na ciebie dwóch, a nawet trzech przeciwników, to choćby skały srały, nie utrzymasz się przy tej piłce. Nie ty, nie w tej formie. Nie cwaniakuj więc i podaj do kogoś, kto ma lepsze pole manewru. Będzie lepiej, serio.
#Wspomóż napastnika
To gra zespołowa, więc patrz punkt wyżej. Podaj dobrze piłę. Udana asysta bywa często bardziej chwalona niż zdobyta bramka. Kolega napastnik będzie ci wdzięczny, a ty jeszcze bardziej urośniesz w oczach swoich sympatyków. Serio, w tym sporcie nikt nie lubi samolubów. Nawet Krystyna-CR7-Ronaldo jest za takie zachowanie krytykowany.
#Murawa to nie leżanka
Śmiem twierdzić, że urlop miałeś udany, więc nie narzekaj, że mecz trudny. Masz robotę do wykonania, a skoro się takiej pracy podjąłeś, to rób ją dobrze. Na murawie się biega i gra, a nie leży. Jeśli nie jesteś w stanie, masz kontuzję, miej jaja i zejdź, daj się zmienić, a jeśli zostajesz, to graj, jak bozia przykazała i kibice sobie wyśnili. Na leżakowanie pod chmurką, tudzież zasłoniętym dachu, przyjdzie jeszcze czas.
Oczywiście, moi szanowni Czytacze, podrzucajcie Wasze wskazówki. Niech będzie edukacyjnie i z humorem, wszak z humorem lepiej wchodzi.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, jarmoluk
Fit & Sport
- 11.10.14
Polska vs. Niemcy - 4 rady dla leniwych wyjadaczy i nieopierzonych jeszcze młokosów piłkarskiego światka
Tak, to dziś, ten "wielki" dzień, który - gdyby tylko wypadł w lipcu - zostałby okrzyknięty drugim, a nawet trzecim (mając w pami...
Muszę się Wam do czegoś przyznać. Warunkiem, jaki musiał zostać spełniony, abym się w ogóle do Chorwacji wybrała, miała być możliwość choć chwilowej "randki" z tamtejszymi górami. Zdjęcia, jakie już zdążyłam sobie obejrzeć, przekopując zawczasu zasoby internetów, wyhodowały u mnie postępujący ślinotok i chuć na te wzniesienia tak wielką, że nie było innej rady, musiałam tam być.
Tym sposobem, plan wizyty w masywie Biokovo został umiejscowiony wśród reszty urlopowych aktywności. Kiedy już plażing pomału (a nawet szybciej) wychodził mi bokiem, a pobliski Trogir został przez naszą czwórkę zaliczony z każdej strony, przyszedł czas, by sobie ostatecznie dogodzić. Pogoda zapowiadała się sprzyjająca, więc decyzja - JEDZIEMY - dopełniła planów.
W tym miejscu dodam od razu, że nie uskutecznialiśmy tuptającej wędrówki, a to za sprawą trzech czynników - Po pierwsze, dla mnie (mimo w sumie przyjemnej temperatury) i tak by było za gorąco, by tak tyrać w pełnym słońcu. Mogłabym się na tę górkę ewentualnie porwać na piechotę, gdybym miała ze sobą prywatny beczkowóz z wodą. :D Po drugie, pan Mąż w dalszym ciągu pozostaje w głębokim i paskudnym związku z kontuzją, która uniemożliwia mu wygodne i bezbolesne kicanie po górach. Po trzecie, towarzysząca nam koleżanka w dwupaku raczej by się nie wybrała, gdybym ją chciała przegonić na piechtę, a koledze nie pozostawało nic innego, jak trzymać ze swoją małżonką. Tym sposobem nasza Fantastyczna Czwórka zapakowała się o w miarę ludzkiej porze w błękitną strzałę, by pognać w kierunku Makarskiej i stamtąd udać się dalej do Parku Narodowego Biokovo [Park Prirode Biokovo].
Muszę się Wam do czegoś przyznać. Warunkiem, jaki musiał zostać spełniony, abym się w ogóle do Chorwacji wybrała, miała być możliwość choć ...
Trogir jest niewielkim miastem, liczącym około 12 tyś. mieszkańców. Wydawać by się mogło, że popołudnie w zupełności wystarczy, by zapoznać się z jego ważniejszymi zabytkami. Nic bardziej mylnego. Czas ucieka nie wiadomo gdzie, a miejsca do zobaczenia mnożą się na turystycznej mapie, jak opętane. Przyznaję bez bicia, że naszego popołudniowego spaceru nie mogę nazwać zwiedzaniem dogłębnym. Jest jednak na co popatrzeć, a i powód do powrotu gotowy.
Trogir jest niewielkim miastem, liczącym około 12 tyś. mieszkańców. Wydawać by się mogło, że popołudnie w zupełności wystarczy, by zap...
Trogir - Widok z mostu łączącego miasto z wyspą Čiovo
Po totalnym relaksie i zażytych kąpielach wodno-słonecznych, zarówno dzień wcześniej, jak i przed południem, wybieramy się spacerkiem w stronę Trogiru. Słoneczne ciepełko czuć wręcz w kościach, a spieczona dupa zaciekle daje o sobie znać, bo mimo wszystko przyodziana być musi, a niestety gatki komfortu jej nie przysparzają i chłodząco działać nie chcą. Pozostaje mi jęknąć "ała" i tyle w temacie.
Trogir - Widok z mostu łączącego miasto z wyspą Čiovo Po totalnym relaksie i zażytych kąpielach wodno-słonecznych, zarówno dzień w...
Jako, że czas w podóży się nam trochę dłużył, a sam dojazd nas lekko zmęczył, trzeba było doładować akumulatorki, coby na cały pobyt starczyło. W związku z tym dzień mieliśmy zaplanowany na bardzo lekko (w sumie cały ten urlop był na lajcie, bez spiny i gonitwy).
Śniadanko trzeba wszamać, bo głód okrutny - chorwackie noce wysysają energię chyba. Przypuszczamy więc atak na pobliski market i pekarę, by już po chwili cieszyć się nabytą za "zwierzynę" zdobyczą.
Posileni, robimy użytek z tego całego majdanu, który ledwo wlazł do bagażnika, i spadamy na plażing, coby słoninkę wytopić, a i kolorku trochę złapać - w moim przypadku słońce okazało się być fantazyjnym malarzem na miarę Picasso i wyczarowało mi opaleniznę w łaty. Relaks popodróżowy pełną gębą. Temperatura idealna (jakieś 26 stopni), lektura górska, Radler, skrzeczące mewy i mało ludzi - lubimy to! Do tego wszystkiego arcy-seksowne buciki do wody, coby się jeżowce naszymi stopami za bardzo nie cieszyły i można się wakacjować. :)
Aura do pływania idealna
Cypelki zawsze były oblegane - Nigdy nie udało nam się tam wbić
Jestem zakochana w tych wszystkich białych/jasnych domkach - Idealny kontrast z błękitem
Promenada przy plaży - W szczycie sezonu pewnie jest oblegana przez tłumy
Kamienista plaża - Uwielbiam te kamyczki, mimo że wyglądają podobnie do tych, jakie babcie lubią wysypywać wokół grobów.
Popołudnie zamierzaliśmy spędzić w pobliskim Trogirze, ale wyłażące zza gór chmury skutecznie ostudziły nasze zapały. Zanosiło się sążnie i pozostawało kwestią czasu, kiedy pierdzielnie deszczem. Jednak tego dnia chorwackie chmury okazały się być wyjątkowo dowcipne i postanowiły zachować opad na inną okazję.
Nie ma jednak tego złego, coby na dobre nie wyszło. Trogir nam nie uciekł, bo dopadliśmy się do jego starówki już dnia następnego i fakt, muszę to stwierdzić, jest wyjątkowo malowniczym miejscem.
Jako, że czas w podóży się nam trochę dłużył, a sam dojazd nas lekko zmęczył, trzeba było doładować akumulatorki, coby na cały pobyt starc...
Po dość intensywnym weekendzie, jaki spędziliśmy w roli gości weselnych u znajomych, bóle związane z pakowaniem urlopowym nawet nie były bardzo intensywne - aż dziw bierze. Poszło sprawnie, kompaktowo i chyba nawet nic nie zapomnieliśmy.
Skoro noc, nad ranem, w poniedziałek 15 września zapakowaliśmy nasze kompaktowe tobołki w 1/3 bagażnika naszego wehikułu i pognaliśmy po znajomych, którzy nam mieli towarzyszyć. U nich mega zonk po tym, jak zobaczyliśmy piętrzącą się w ich salonie górę rzeczy niezbędnych do wzięcia. Pierwsza myśl: Nie ma bata, choćbyśmy to nogą upychali to się nie zmieści. W moim mózgowiu zaczęła się już roić absurdalna wizja przyczepki, którą powinniśmy za sobą ciągnąć. Obyło się jednak bez takich atrakcji, bo nasz bagażnik okazał się być pojemny do tego stopnia, że zrobienie użytku z nogi, celem dopchnięcia klamotów, okazało się zbędne.
Jedziemy... Obwodnica Wrocławia... Chciałoby się rzec, że nic się nie dzieje. Nagle kurz, iskry, jakieś odłamki... Z naprzeciwka, po barierkach (dzięki ci panie za nie) sunie ciężarówka. Kierowca przysnął jak nic. Na całe szczęście to jedyna taka atrakcja, jaka miała miejsce, ale obudziła nas na dobre mimo wczesnej pory.
Lecimy na Boboszów, w stronę Czech. Mgła, jak sto pięćdziesiąt, niczym mleczna zupa, jaką nam serwowano w przedszkolu, a mieliśmy nadzieję, że z samego rana, przy niewielkim ruchu, trochę nadgonimy, bo jednak kilometrów do przejechania trochę było. Nic z tego. Mokro, mgliście, nieprzejrzyście. Jak mgła się rozwiała, to sobie deszcz przypomniał, że dawno nie padał i dawaj... odkręcają aniołki chyba wszystkie możliwe kurki.
Przed samą granicą pierwszy haracz - kupujemy 10-dniową winietkę na Czechy - 310 CZK (można też płacić w EUR). Wciągamy papu na wczesne drogowe śniadanko i lecimy dalej, oby do Austrii. Na celowniku Wiedeń i Graz. Ale zanim zostawimy za sobą Pepikowo, wpitalamy się w 7 kilometrowy korek - viva roboty drogowe, a sikać się chce. Przed granicą austriacką kolejny haracz, tym razem ciut tańszy - 10-dniowa winietka na Austrię - 8,50 EUR. Jedziemy, nawet się nie gubimy. Chociaż, jak przejechaliśmy przez Czechy bez żadnych niespodzianek, to już się raczej nie spodziewaliśmy pobłądzenia. Deszcz sobie znowu o nas przypomina - nuda... Trzeba spać. Grunt to umiejętność zasypiania w różnych pozycjach.
Kulamy się w stronę Słowenii, gdzie czeka nas opłacenie najdroższej winietki - 15 EUR za 7 dni. Na powrocie musimy kupić jeszcze jedną, więc w sumie 30 EUR idzie się paść. Najdroższy odcinek podróży, bo przez Słowenię biegnie śmiesznie krótki kawałek trasy. :/ Ale nic to...
Morale pomału zaczyna piąć się w górę, bo za nami już większa część drogi, docieramy do granicy z Chorwacją. Jeszcze ok. 400 km i będziemy na miejscu - hell yeah!
Jedziemy, zaczyna lać tak bardzo, że się zastanawiamy, czy nie lepiej byłoby przemieszczać się łodzią - nieźle się urlop zapowiada.
Autostrada (płatna - za dwa odcinki 210 HRK) za to praktycznie pusta (kierujący pan Mąż miał radosnego banana dookoła głowy), im dalej na południe tym aura pogodowa staje się bardziej przyjazna i deszcz zostaje za nami, a góry dzielnie walczą z chmurami, żeby te nie przełaziły dalej.
Turlamy się dzielnie dalej, od czasu do czasu wciągając bułę, batonik, grając w sudoku, czytając, przetaczamy się przez kolejny tunele i eko-kładki na trasie. Krajobraz się zmienia - lubimy to!
Lekko umordowani po około 14 godzinach dobijamy na miejsce - do miejscowości Okrug Gornji na Wyspie Čiovo koło Trogiru. Urlopik czas zacząć. :)
Po dość intensywnym weekendzie, jaki spędziliśmy w roli gości weselnych u znajomych, bóle związane z pakowaniem urlopowym nawet nie były b...
Wszystko, co dobre szybko się kończy, a ja się pytam głosem pełnym rozpaczy - DLACZEGO? Przecież byłam taka grzeczna - prawie zawsze. Grzecznie szamałam obiadki i zapijałam winkiem, grzecznie grzałam dupkę na plaży, zwiedzałam starówki i szlajałam się po kamienistych wzniesieniach. Jak więc teraz żyć?
Ale, nie ma to tamto. Było leniwie, sielsko, zwiedzająco, ale teraz trzeba się wziąć za bary z rzeczywistością, która mam nadzieję nie zaaplikuje nam od razu turbo dawki mokrej, rasowo-jesiennej aury.
W najbliższym czasie spodziewajcie się więc na blogu wakacyjnych wypocin, choćby po to, żeby tę jesień osłodzić. :)
Wszystko, co dobre szybko się kończy, a ja się pytam głosem pełnym rozpaczy - DLACZEGO? Przecież byłam taka grzeczna - prawie zawsze. Gr...
Jeśli czytacie ten wpis, oznacza to, że jesteśmy już w drodze na długo wyczekiwany urlop, a może nawet zbliżamy się już do miejsca przeznaczenia. Tak, tak, już niedługo będą relacje i cała masa zdjęć - tego sobie nie będę potrafiła odmówić i na czas urlopu standardowo zamienię się w zdjęciowego Japończyka.
Skoro tekst powstał, a my jedziemy, to znaczy, że mimo dzikiego boju nie polegliśmy w trakcie pakowania. Czy ja kiedyś wspomniałam, że nienawidzę tej przedwyjazdowej czynności? Nieważne, czy mam wystarczającą dużo czasu, czy też muszę się pakować na ostatnią chwilę. Za każdym razem jest ten sam problem. - Stoję nad pustą walizką/ plecakiem, czy co tam akurat mam pod ręką i ciężko myślę, co zabrać, żeby było dobrze, żeby mieć wszystko, co potrzebne i żeby nie okazało się na miejscu, tysiąc kilometrów od chaty, że akurat nie zabrałam jakiegoś najważniejszego dla mnie gadżetu. No i weź tu człowieku bądź mądry i wspomóż jeszcze w tej materii innych.
No, więc, jak to jest? Jak się pakować, by nie zwariować i nie pałać chęcią mordu na wszystkich, którzy znajda się w pobliżu?
Po pierwsze, trzeba sobie odpowiedzieć na zajebiście ważne pytanie: Gdzie jadę? Jeśli uderzam w Polskę pakowanie może stanowić ciekawą odmianę gry w lotto (ze względu na aurę), jeśli w miejsce zagramaniczne, może być ciut łatwiej, choć i tutaj można popłynąć. Do odważnych jednak świat należy, więc do dzieła. Pakujemy nasze tobołki... uprzednio postawiwszy na osobę bardziej decyzyjną w związku, żeby ogarnęła czeluści szaf, szafeczek i innych szufladeczek, a następnie potrafiła odpowiedzieć na kolejną serię mniej lub bardziej ważnych pytań.
Będzie słonecznie i ciepło, czy będzie padać i napitalać wiatrem, a może nawet i deszczem z każdej strony?
Konia z rzędem temu, kto będzie w stanie przewidzieć aurę, jaka nam będzie towarzyszyć podczas urlopu. Nie da się. Za Chiny-Ludowe-i-pół-Ameryki, nie da się i już. Ruszając w Polskę trzeba się więc choć delikatnie przygotować na ewentualne wątpliwej przyjemności niespodzianki - ot, akurat może wtedy "góra" postanowi podlewać ziemię i wszystko na niej przez bity tydzień, albo dwa. No i weź tu człowieku nie miej wtedy kurtki, długich spodni, czy innej pelerynki - lipa po całości.
Nauczeni wspomnianym mokrym doświadczeniem, na raz następny się zbroimy w rzeczone anty deszczowe gadżety. Wtedy jednak po złości, lampa z nieba, ani jednej chmurki, a my gotujemy tyłki w długich gaciach. Istny raj. Warto więc ten ubiór jakoś wypośrodkować, ale uprzedzam, ucięcie jednej nogawki nic nie daje.
Co będziemy robić?
Pytanie wydawać by się mogło łatwe, wszak będziemy się przecież urlopować. Relaks i radocha pełną gębą. Pozostaje kwestia sprecyzowania - jak? Gdy jedziemy w jakieś miejsce po raz pierwszy, może się zdarzyć, że będą tam czekać na nas różnej maści atrakcje, o których nie przeczytaliśmy wcześniej np. w przewodniku. Zechcemy na przykład pójść na basen, a okazuje się, że kostium kąpielowy został głęboko na dnie szafy w domu, a na waleta wyskoczyć to tak jakoś nie pasuje - peszek. Planowaliśmy wprawdzie wyjazd typowo outdoorowy, ale spotkana ekipa namawia na bardziej ułożoną imprezkę i nagle się okazuje, że najbardziej wyjściowym ciuchem jest nowa koszulka z Decathlonu i zeszłoroczne, prawie nieubłocone trekkingi - ałtfit marzenie. W tym przypadku czasami warto wrzucić coś dodatkowego w bagaż, bo nigdy nic nie wiadomo.
Gdzie śpimy?
To już wymaga delikatnej organizacji odpowiednio przed wyjazdem. O ile jedziemy do hotelu, czy miłego pensjonatu, raczej nie musimy sobie zaprzątać głowy dodatkowym ekwipunkiem. Jeśli jednak zaplanowaliśmy sobie nocleg w schronie, czy jeszcze bardziej spartańskim miejscu, warto zawczasu sobie ogarnąć jakiś śpiwór i karimatę. No chyba, że pasjami lubicie się przytulać w gryzące i wątpliwej czystości, schroniskowe koce.
Czym jedziemy?
To chyba najważniejszy czynnik, jaki będzie warunkował nasz system pakowania. Nie sztuką jest zapakować całą szafę do tobołów, choćbyśmy mieli je upychać nogą. Sztuką jest potem to wszystko sprawnie transportować z miejsca na miejsce. Jeśli więc masz wizję długiej podróży np. pociągiem, w dodatku z przesiadkami (ach, te nasze cudowne siatki połączeń!), zapomnij o torbach i walizach, stawiaj na wygodę i pakuj się w plecak. Tylko z umiarem, bo nie chcesz chyba się rozpłaszczyć niczym naleśnik pod jego ciężarem na środku dworca. Uwierz, nikt Cię raczej z płyty chodnikowej odklejał nie będzie.
Jeśli jedziemy autem, dowolność jest większa i ograniczona właściwie tylko miejscem we wspomnianym wehikule. Ale i tak nie warto przesadzać, bo tylko się będziesz przekopywać przez gąszcz klamotów.
Pytania, pytaniami, ale wyjazd z pakowaniem włącznie to wyjątkowe przedsięwzięcie logistyczne, którego celem jest po prostu radocha i wypoczynek. Nie utrudniajmy tego sobie. Szczoteczka do zębów, galoty, reszta z umiarem i będzie git.
A tymczasem czekam na Wasze pakunkowe wpadki, najbardziej niepotrzebne rzeczy, jakie ze sobą zabraliście i to, czego Wam najbardziej brakowało, gdy o tym zapomnieliście.
Jeśli czytacie ten wpis, oznacza to, że jesteśmy już w drodze na długo wyczekiwany urlop, a może nawet zbliżamy się już do miejsca prz...
