ŻYCIE ME

Inwałd - 24.3.14

Podróż przez Polskę i nie tylko w... 3 godziny

Zapewne wielu z Was, podobnie jak my z małżem, cierpi na brak czasu i usilnie próbuje naginać czasoprzestrzeń i wydłużać dobę, która, jak n...

Z czym kojarzą Wam się typowe, hotelowe restauracje? Mi - może to głupie - ze swoistą sterylnością, dominacją jasnych powierzchni, najlepiej szybko i łatwo zmywalnych, oraz sztywnością, która potrafi zestresować do tego stopnia, że boisz się podnieść nóż i widelec, bo oczami i uszami wyobraźni widzisz i słyszysz już, jak z nieopowiedzianym trzaskiem upadają na stół, tudzież posadzkę, kierując na Ciebie uwagę wszystkich obecnych, w tym kelnera, dla którego jesteś najbardziej interesującym obiektem do obserwacji. W takich warunkach jedzenie, próbowanie nowych dań i smaków byłoby chyba najbardziej stresogennym wydarzeniem w trakcie pobytu w jakimś miejscu, bo próżno tu doszukiwać się rozkoszy płynącej z konsumowania starannie wybranych potraw. Takim przybytkom mówimy zdecydowane - NIE.

Odrzućcie od siebie ten powyższy obrazek, zamknijcie oczy i dajcie się ponieść wyobraźni. Przenieście się na amerykańskie bezdroża, wczujcie się w prawdziwy american style, wrzućcie na luz i poczujcie się, jak rasowy podróżnik sunący swym wehikułem słynną Route 66 i zatrzymujący się w przydrożnych barach, by wygłodniały z lubością zatopić swoje zęby w idealnie wysmażonym steku, tudzież soczystym burgerze.

Skąd tu nagle taka Ameryka - zapytacie. Spieszę z wyjaśnieniami. Otóż, jak wspominałam w poprzednim wpisie dotyczącym ParkHotelu Łysoń, znajdująca się tam restauracja, dzięki swojej wyjątkowości, zasłużyła na osobny post. Kto mnie zna, ten wie, że jestem wprawdzie prosta w obsłudze, ale wrażenie na mnie zrobić ciężko. Tej restauracji się to udało.

Zakochałam się w niej już po przekroczeniu jej progu, kiedy to w piątkowy wieczór, po górskiej wędrówce na Czupel, zgłodnieliśmy i wybraliśmy się sprawdzić serwowane tam papu, a jest w czym wybierać. Kucharz wysoko stawia poprzeczkę - weź tu teraz człowieku gotuj dla męża po powrocie do domu - chyba będę musiała zamawiać żeberka w inwałdzkim Champs.

Restauracja Champs - zakładam, że to skrót od Champions - to miejsce idealne dla amerykanofila i piłkarskiego kibica. Osobiście mogłabym w tym przybytku zamieszkać na czas trwania chociażby Champions League, nie wspominając już o rozgrywkach Bundesligii. :)

Czego więc możecie się tam spodziewać? - Lecimy po kolei:

- Wystrój i klimat iście z amerykańskich barów ze stołami z kraciastymi obrusami i wysokimi siedziskami. Obraz tak dobrze znany z chociażby filmów detektywistycznych. Obejrzyj się przez ramię, czy ktoś Cię przypadkiem nie obserwuje zza gazety. ;)

- Gratka dla sportowych pasjonatów. Zamontowane telewizory pozwolą Ci śledzić sportowe wydarzenia z Polski i świata w czasie śniadania, obiadu, tudzież popołudniowego lub wieczornego posiedzenia przy piwku. Sportowe gadżety na ścianach i w... podłodze dodają smaku temu miejscu.

- W centralnym miejscu restauracji uwagę przykuwa ring. Piliście kiedyś kawę lub drinka na ringu? Nie? Tam będziecie mieli taką okazję.

- Ciekawe i urozmaicone menu, przy czym zaznaczam, że warto zaopatrzyć się w dodatkowy żołądek, bo porcje są przednie. ;) Dla tych wszystkich, którzy się boją nowości - nie bać się - rosołek też serwują. ;)

Najdłuższe żeberka

Champs Burger - mniamuśmy, ale potrzebowałam godziny, by go wszamać :)

Stek Pepe Verde

Indyk z grilla z brokułami i brzoskwinią

- Drink baru chyba nie muszę specjalnie rekomendować. W końcu stanowi idealny składnik lokalu zorientowanego na sport i dobry klimat.

- Przemiła i nienachalna obsługa sprawia, że chcesz tam spędzać czas. Chwile oczekiwania na zamówione dania zostaną skrócone za pomocą czekadełek - z tego miejsca pozdrawiamy panią Ewę.

-----

Podsumowując:

Na plus - oryginalny wystrój, niepowtarzalny klimat, urozmaicone menu, kącik dla dzieci

Na minus - sami musicie je znaleźć, bo mi się nie udało - to chyba dobrze :)

Sugestie - proponuję przygotować fotografie serwowanych potraw, bo przy niektórych duuużych porcjach można się przerazić.

Inwałd - 20.3.14

Restauracja Champs - Oryginalny klimat i uciecha dla podniebienia gwarantowane

Z czym kojarzą Wam się typowe, hotelowe restauracje? Mi - może to głupie - ze swoistą sterylnością, dominacją jasnych powierzchni, najlepie...

Mając w nogach odległości pokonane na szlaku prowadzącym na Czupel - naszą kolejną cegiełkę do Korony Gór Polski, średnio późnym popołudniem wypatrywaliśmy parkingu na Przełęczy Przegibek, gdzie czekało nasze wierne autko, by zawieźć nas do Inwałdu, w którego bliskiej okolicy zostaliśmy do niedzieli, a pobyt zaowocował zebraniem kilku cennych i mam nadzieję przydatnych dla Was informacji dotyczących regionu i pobliskich atrakcji.

Ale po kolei, żebyście się nie zakręcili od nadmiaru informacji i mogli każdą z osobna na spokojnie przetrawić. :)

Dzięki uprzejmości właściciela inwałdzkiego hotelu ParkHotel Łysoń, spędziliśmy weekend we dwoje w bardzo miłym i klimatycznym miejscu, gdzie otrzymaliśmy wygodny pokój z widokiem na sąsiadujący z hotelem Park Miniatur oraz Warownię.

Jeśli więc do tej pory hotele kojarzyły się Wam wyłącznie z wielkimi sieciówkami, goszczącymi ludzi biznesu, zabieganych i spieszących z konferencji na konferencję, lub obiektami check-in/ check-out, do których wysyłają nas turnusowo biura podróży, czas to zmienić.

Hotel, to hotel. Ma zapewnić zakwaterowanie o określonym standardzie, w określonym czasie. - powiecie. Zgoda, oczywiście. Ale to nie wszystko. Jeśli mówimy o hotelu z dużym potencjałem, zakwaterowanie będzie odgrywało rolę drugorzędną.

Na pierwszym miejscu zawsze, ale to zawsze - w naszym przypadku - będzie lokalizacja. Nieważne, czy będzie chodziło o hotel, pensjonat, schronisko, czy bunkier przeciwpancerny.

Odwiedzony przez nas ParkHotel Łysoń spełnia ten warunek w całej rozciągłości, stanowiąc idealne miejsce wypadowe do pobliskich miejscowości, celem zwiedzania okolicznych atrakcji.

Ale moment, czyżbym widziała lekkie przerażenie w oczach u niektórych i wielkie pytanie: Gdzie jest ten cały Inwałd? Uprzejmie więc Wam donoszę, że to sympatycznie ulokowana miejscówka, wokół której wznoszą się beskidzkie pasma.

Rzeczony hotel znajduje się przy trasie Bielsko-Biała - Kraków, o przysłowiowy rzut beretem od takich miejscowości jak papieskie Wadowice, narciarski Szczyrk, czy historyczny Kraków oraz Oświęcim.

Jeśli już się zlokalizowaliście na swoich mapach, wiecie, gdzie jechać, czas przyjrzeć się bliżej samemu hotelowi. Co takiego czyni go innym, w naszym przekonaniu również lepszym od konkurencyjnych obiektów?

Zacznijmy od standardu. Już od progu poczujecie, że znajdujecie się miejscu nie tylko luksusowym i zadbanym, ale wyjątkowo przyjaznym. Pomocne, otwarte i uśmiechnięte panie pracujące na recepcji nie pozwolą, by hotelowy gość czuł się zagubiony. Od samego początku czujemy się komfortowo i możemy bez przeszkód i nieskrępowanie chłonąć cały pobyt.

Jeśli do miłej i profesjonalnej obsługi dodamy wyjątkowo zadbane i urządzone ze smakiem wnętrza, hotel staje się miejscem, w którym chce się przebywać i które nie będzie traktowane wyłącznie, jako miejsce naszego noclegu.

Hotelowe przejście do Restauracji Champs

Przestronne pokoje sprawią, że odwiedzający hotel gość poczuje się wyjątkowo i odpocznie tam z przyjemnością, planując kolejny dzień swojego pobytu. Tak było w naszym przypadku. Nie ma nic lepszego, jak spokojny relaks po całym dniu górskich spacerów i zwiedzaniu okolicznych atrakcji.

Widać, że ParkHotel Łysoń jest prowadzony z pasją. Właściciele i pracownicy są zorientowani na klientów, zarówno tych biznesowych - hotel posiada sale konferencyjne, jak i - to przede wszystkim - indywidualnych. Bogata oferta skierowana jest do par oraz rodzin - również z małymi dziećmi. Bliska okolica hotelu sprawia, że każdy berbeć będzie miał frajdę z pobytu.

Pracowaliście ostatnio za dużo? Nadmiar zajęć wychodzi Wam bokiem. Czas na reset! Zabierzcie swoje drugie połówki i spędźcie romantyczny weekend we dwoje w pobliżu górskich szlaków z mnóstwem okolicznych atrakcji. Zafundujcie sobie weekend pełen relaksu w SPA, spędzając chwile na saunie, w jacuzzi, czy oddając się profesjonalnym masażom.

Jeśli jesteś kobietą i uważasz, że Twój mężczyzna raczej nie przyklaśnie pomysłowi na masaż czekoladą, żaden problem, idź sama, a swego wybranka, żeby się nie nudził w tym czasie, wyślij do hotelowej restauracji na... mecz. :)

Jeśli natomiast chcesz gdzieś pojechać ze swoją pociechą i zastanawiasz się, czy taki hotel byłby dla Was odpowiedni, mogę powiedzieć krótko - TAK.

Dzieci nie są traktowane jak małe szkodniki i intruzy. Są również gośćmi, dla których hotel przygotował specjalne miejsca. Znajdziecie w hotelu pokój zabaw, również w restauracji jest kącik dla maluchów - unikniesz więc krępujących sytuacji, kiedy znudzony dzieciaczek biega w koło po mało przyjaznym dla niego miejscu.

Oprócz przystosowanego wnętrza już bliskie sąsiedztwo hotelu zapewni Waszej rodzince masę atrakcji, na które spokojnie możecie zarezerwować cały dzień, a nawet dwa - po co się spieszyć. Tuż za płotem swoje bramy otworzy przed wami Park Miniatur "Świat Marzeń", kawałek dalej znajduje się Warownia Średniowieczna, a po drugiej stronie uliczki Dinolandia, w której przeniesiecie się do świata tyranozaura rexa.

Hotelowe atrakcje nie kończą się na pobliskich parkach rozrywki. Jeśli macie ochotę, możecie wybrać się na hotelowe lodowisko, znajdujące się w bezpośrednim sąsiedztwie z hotelową restauracją. Z naszej perspektywy mogę powiedzieć, że lodowisko idealnie się przyda do spalenia restauracyjnych kalorii. :) Ale o jedzonku, restauracji i jej klimacie zrobię osobny wpis, ponieważ dla nas był to dodatkowy "smaczek" całego pobytu. Teraz napiszę jedynie, że jest wyjątkowa. :)

A może zdecydujecie się na wynajem jednego z pięknie prezentujących się na hotelowym parkingu TRABIch. Niezła gratka dla fanów motoryzacji, którzy z sentymentem podchodzą do starych odrestaurowanych i kultowych modeli aut.

Czujcie się zachęceni, bo to obiekt wart polecenia. Warto brać go pod uwagę planując swoje wyjazdy, a nie zapominajcie, że za pasem Wielkanoc, Majówka, Dzień Matki, Dzień Dziecka, etc.. Zróbcie sobie dobrze, fundując sobie relaks i dobrą zabawę.

-----

Podsumowując:

Na plus - lokalizacja z mnóstwem atrakcji, przestronne wnętrza, profesjonalna obsługa i indywidualne podejście do klienta

Na minus - słychać hałas dochodzący z korytarza. Natężenie dźwięków nie było zbyt wielkie, ale gdyby miała tamtędy przechodzić pielgrzymka lub grupa zwiedzających Chińczyków - choć to prawie to samo - pewnie odczuwalibyśmy dyskomfort ;)

Wiadomo, że plusy zawsze łatwiej dostrzec i szczerze powiedziawszy to bardzo się starałam, żeby wyłowić wszelkie minusy i niedogodności, jakie mogłyby Was spotkać w tym hotelu. Plusy jednak jak widać przeważają, co mnie bardzo cieszy.

Inwałd - 17.3.14

ParkHotel Łysoń w Inwałdzie - Relaksujący weekend we dwoje

Mając w nogach odległości pokonane na szlaku prowadzącym na Czupel - naszą kolejną cegiełkę do Korony Gór Polski , średnio późnym popołudn...

Beskid Mały - 13.3.14

KGP - Czupel 933 m n.p.m., Beskid Mały - 28.02.2014

Kawałek nad Przełęczą Przegibek Zgodnie z poprzednim wpisem zapowiadającym relacje ze świeżo otwartego sezonu wędrówkowo-zwiedzając...

Beskid Mały - 10.3.14

Sezon wypadowy oficjalnie rozpoczęty... z przytupem

Już od początku stycznia, a właściwie od noworocznego zejścia ze Ślęży , mówiłam, że nas nosi i najchętniej natentychmiast udalibyśmy się...

Fit & Sport - 6.3.14

Polska reprezentacja piłki nożnej to dno... i trzy metry mułu!

Odkąd pamiętam, oglądam mecze piłkarskie i śledzę wydarzenia stadionowe nie tylko z polskiego podwórka. Dokładniej rzecz ujmując jest...

O tym, że miałam parcie na to, by zacząć biegać, wspominałam na blogu już jakiś rok temu. Jak widać, miękka faja ze mnie, bo do całej sprawy zabierałam się jak pies do jeża i guzik z tego przez cały rok wyszło.

Ze względu na siedzącą pracę, która notabene potrafi człowieka zmęczyć i dodatkowo sprawić, że będę cierpieć na płaskodupie, powiedziałam dosyć. Tym razem do sprawy podeszłam inaczej i najpierw zakupiłam buty biegowe. Znając moje wrodzone, delikatne skąpstwo i praktyczność, nie mogłam przecież pozwolić, by rzeczone obuwie się zmarnowało na skutek braku używalności. Na prędce dokupiłam najprostsze spodnie oraz bluzę (dzięki ci panie za taki przybytek, jak Decathlon) i tym sposobem stałam się posiadaczką swojego pierwszego stroju do biegania.

OK, przyodziewek jest, chęci są, miejsca do truchtania też co niemiara, więc nie pozostało mi nic innego, jak się sprawdzić.

Mądrzy z biegowego światka powiadają, żeby spróbować biec bez przerwy 12 minut - bua, ha, ha, chyba 12 metrów. :D

A tak na poważnie, to po przebiegnięciu może z 500 m mój mózg zaczął otrzymywać sygnały od poszczególnych części mego ciała:

- Ręce zdawały się krzyczeć: Po kiego licha ta wariatka tak nami macha?!

- Płuca nie miały sił, by krzyczeć, ale za wszelką cenę chciały wyleźć przez cycki i chyba kopnąć mnie w dupę.

- Serce po początkowych próbach wyjścia gardłem, chciało ostatecznie wyleźć ze mnie uszami.

Na nieszczęście mych członków przeżyłam i mało tego, uparcie staram się biegać dalej. Kolejne przebieżki lądują na moim koncie. Za każdym razem staram się pobiec ciut dalej, ciut dłużej. Jestem przekonana, że z czasem będę mogła pobiec też szybciej, bo póki co to mój bieg nie jest dużo szybszy od marszu. A może ja po prostu za szybko chodzę? - Tej opcji będę się trzymać. ;) A póki co się zastanawiam, kiedy będę w stanie przebiec 10 km. Mam nadzieję, że niedługo. W końcu nic tak nie motywuje, jak progres.

Bieganie - 1.3.14

Mój pierwszy raz... z bieganiem

O tym, że miałam parcie na to, by zacząć biegać, wspominałam na blogu już jakiś rok temu. Jak widać, miękka faja ze mnie, bo do całej ...

Blogosfera - 26.2.14

Share Week 2014 - Blogerskie człowieki polecają się w internetach

Przegrzebawszy się przez codzienną porcję blogowej lektury, oczętom mym ukazały się wpisy popierające inicjatywę Andrzeja Tucholskiego , ...

W końcu udało mi się spędzić kilka spokojnych chwil z książką, która od grudnia czekała na mnie spokojnie na półce. Mowa o Inferno Dana Browna, która swoją polską premierę miała w październiku 2013. Od tego czasu zdążyła stać się bestsellerem. Ma Dan Brown siłę przyciągania czytelników, trzeba to przyznać.

Wydawać by się mogło, że fabuła powiązana ściśle z architekturą, sztuką, historią, literaturą (motywy z Boskiej Komedii Dantego - uprzedzam przerażenie niektórych - nie musicie znać tego dzieła) może być trudna do przełknięcia. Nic bardziej mylnego. Już od pierwszych stron zostajemy wciągnięci w zakręconą opowieść pełną zagadek, niedomówień i nowych, tajemniczych postaci, wśród których główny bohater Robert Langdon - sławny profesor z Harvardu - próbuje rozwikłać kolejną zagadkę, szukając rozwiązań wśród przerażających tropów.

Zanim jednak Langdon rzuci się w wir poszukiwań będzie musiał przetrawić, co się z nim działo i dlaczego znajduje się w takim, a nie innym miejscu - a mianowicie w szpitalu. Oprócz tego, że nie pamięta, jakim cudem znalazł się w owym szpitalu, ranny, w swojej marynarce znajduje tajemniczy przedmiot, który okazuje się być potem źródłem jego wątpliwie miłej przygody i wiążących się z tym kłopotów.

Zamroczony i dręczony przez makabryczne wizje musi uciekać, bo tajemnicza agentka próbuje go zabić. Z pomocą obecnej w szpitalu lekarki ucieka, a jego droga poprowadzi nas przez muzea i zabytki Florencji, gdzie będzie szukał wskazówek, jak rozwiązać zaistniałe problemy. Nikomu nie może zaufać, bo wrogowie czają się na każdym kroku. Zupełnie nie wiadomo, czy obecny sprzymierzeniec nie okaże się podstępnym agentem.

Akcja nabiera tempa z każdą czytaną stroną, im więcej czytamy, tym ciężej przestać - wciąga. W końcu Langdon to taka pozytywna i sympatyczna dusza u Browna, której zwykle się kibicuje w jej walce z przeciwnościami losu.

Rozpoczyna się walka z czasem, z zagadkowością tropów, maratony po tajnych przejściach i tunelach. W miarę upływu czas, jaki mija podczas ucieczki profesora i jego ukrywania się przed czyhającymi na niego oprawcami, coraz bardziej zagłębia się w poemat Dantego, odnajdując w nim kolejne wskazówki, które nie nastrajają optymistycznie. Pojawiają się kolejne postaci, negatywne figury, a w tym wszystkim obraz i przesłanie szaleńca-geniusza, który we wspólnej walce o ratunek przed zagrażającym światu wirusem, złączy bohaterów, będących wcześniej przeciwnikami.

Dan Brown jest świetnym kreatorem literackiej fikcji, którą opiera na znanych faktach. To tutaj pojawiają się znane większości organizacje, od których może wiele zależeć. I, mimo że to fikcja, to przedstawiony w powieści problem nakłania do refleksji i zadawania pytań: A gdyby tak było faktycznie? Czy takie zagrożenie w ogóle jest możliwe? Osobiście chyba nie chcę znać odpowiedzi na te pytania.

A co do samej książki, to, mimo że nie uważam jej za najlepszy tytuł Browna, i tak zachęcam - przeczytajcie. Nie zabierze Wam to dużo czasu, bo tytuł ten wciąga się równo i bezproblemowo. Dla mnie brownowskim numerem jeden pozostaje niezmiennie Zwodniczy Punkt.

Dan Brown - 25.2.14

INFERNO - Dan Brown | Recenzja

W końcu udało mi się spędzić kilka spokojnych chwil z książką, która od grudnia czekała na mnie spokojnie na półce. Mowa o Inferno Dana...

W jednym z ostatnich postów zachęcałam Was do podjęcia aktywności fizycznej również w chłodne, zimowe dni, na pierwszym miejscu stawiając górskie wędrówki i podając 8 powodów, dla których warto właśnie zimą ruszyć swoje cztery litery. Niektórych do tej aktywności przekonywać nie trzeba, inni się na nią namówić nie dadzą, a jeszcze inni - po chwilach wahania - spróbują, co to wszystko będzie warte.

Wędrówki zimą to niesamowita i szczególna frajda, dostarczają wrażeń i zwykle na długo zapadają w pamięci. Mimo ogólnej euforii, jaką generują takie wypady nie można jednak zapominać, że należy się do nich przygotować - zwykle inaczej niż latem - aby zminimalizować wszelkie ryzyko. Mimo że niektórzy będą mówić 'no risk, no fun', nie dajcie się zwieść i bądźcie świadomi niebezpieczeństw, jakie mogą Was spotkać. Bądźcie dobrze przygotowani.

Co więc jest ważne? Jak się odpowiednio przygotować do takiego wypadu? Na co zwracać uwagę? - To chyba najczęstsze pytania w tej materii. Podrzucam Wam więc garść pomocnych wskazówek, które być może pomogą w planowaniu Waszych wojaży, lub w jakiś sposób wpłyną na Wasze decyzje o tym, co ze sobą zabrać, etc.

Krótsze dni i szybsze zapadanie zmroku

To podstawa, o której nie możemy zapominać. O ile latem możemy sobie pozwolić na dłuższe wypady, o tyle zimą musimy dostosować zaplanowane odległości do czasu, jaki mamy do dyspozycji. Ani to miłe, ani bezpieczne, gdy zmierzch - nie mówiąc o nocy - zastanie nas gdzieś w środku zaplanowanej trasy, utrudniając, a czasami wręcz uniemożliwiając orientację w terenie. Do czasów podanych na mapie zawsze dodawajcie rezerwy - w końcu w czasie marszu zatrzymujemy się na foto, papu, tudzież siku, a to kradnie nasz cenny czas.

Śnieg i zimo

O ile w okresach bezśnieżnych możemy sobie raźno dreptać, o tyle zimą, po opadach śniegu zaczynają się przysłowiowe schody. Już nawet niewielki opad w połączeniu z niską temperaturą powoduje znaczne oblodzenie na szlakach, co stanowi niemałe utrudnienie, gdyż w takiej sytuacji śniegu jest zwykle zbyt mało, by posiłkować się choćby rakami. Natomiast gdy śniegu jest dużo, a my wyruszamy na nieprzetarty szlak, rzeczony biały puch może nas skutecznie spowolnić. Nie ma co owijać w bawełnę, brodzenie po kolana w śniegu nie należy do najszybszych metod w przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. Gdy do tego wszystkiego dołożymy niską temperaturę, a czasem również silny wiar, może się zdarzyć, że będziemy walczyć z przejmującym i niekomfortowym uczuciem chłodu.

Zorientowanie w sytuacji

Przed zimowym wypadem warto się zorientować w ogólnej sytuacji pogodowej, aby uniknąć jej nagłego załamania (choć niestety nie zawsze można to przewidzieć w 100%), popytać/poczytać na stronach TOPR/GOPR o warunki na szlakach, grubość pokrywy śnieżnej, stopień zagrożenia lawinowego, etc.

Wcześniejsze i dokładne przestudiowanie mapy również ma swoje plusy, ponieważ pozwala nam takie zaplanowanie trasy, aby uniknąć dodatkowych trudności. Będziemy również wiedzieć, czy daną trasę można skrócić i dojść wcześniej w bezpieczne miejsce - do schroniska, miejscowości, etc.

Gy już będziemy świadomi tego, co nam może zagrażać, łatwiej będzie nam skompletować rzeczy, z których będziemy mogli korzystać w czasie całego wypadu, jak również takie, które nas wspomogą w sytuacjach kryzysowych.

Ekwipunek podstawowy i odzież

- Okulary przeciwsłoneczne i krem z wysokim filtrem - śnieg potrafi dać czadu i skutecznie oślepiać uniemożliwiając dalszy marsz.

- Plecak i pokrowiec przeciwdeszczowy - pokrowiec dobrze sprawdzi się również wtedy, gdy zamiast deszczu zaskoczy nas śnieżyca. A sam plecak - to według mnie podstawa podstaw - w końcu do niego wrzucicie wszystko, co potrzebne.

- Kijki trekkingowe z talerzykami - nie w każdym terenie się przydają, ale jak już się ich używa, to pomagają w marszu - a każde ułatwienie jest zawsze in plus.

- Mapa - nie wymaga dodatkowego komentarza

- Telefon - pozwoli wezwać pomoc w razie 'W' - pod warunkiem, że będzie zasięg.

- Czołówka - niezastąpiona w sytuacjach, gdy przyjdzie nam wracać/schodzić po zmroku. Jest szansa, że nie pomylimy szlaku, a nasze uzębienie pozostanie nienaruszone.

- Nóż oraz wodoszczelne etui na naszą elektronikę. Nie ma nić gorszego, gdy chcesz skorzystać np. z telefonu, a ten nie działa, bo się biedak utopił.

- Ubieramy się ciepło, najlepiej na cebulkę. Zawsze to lepiej coś z siebie zdjąć niż marznąć z braku dodatkowej warstwy. Oprócz kurtki miejmy więc koszulkę termoaktywną, polar, a jako dodatek do spodni załóżmy termogacie.

- Czapki, szale, opaski, rękawice (najlepiej nieprzemakalne) - chyba nie wymagają dodatkowego komentarza.

- Zapasowe skarpety - cóż, nawet najlepsze buty potrafią spłatać figla i przegrać z wilgocią, a nie ma nic gorszego niż chlupot w butach. Ciepła skarpeta to marzenie zmarzniętej stopy.

- Stuptuty - Gdy planujecie przejście szlakiem z zalegającym śniegiem, zakładajcie. Będzie Wam sucho i ciepło, bo biały shit Wam do butów nie wpadnie. :)

- Czekan i raki - pomagają we wspinaczce. Mamy dobrą przyczepność.

- Żarełko i napitek - Niech to będzie jedzonko, które da Wam energetycznego kopa. Stawiajcie więc na czekoladę, wszelkie batony, porządne kanapki, kabanoski, etc. Nie bójcie się, nie utyjecie. ;) Do tego termos z gorącą herbatą. Woda też jest ok, ale przy dłuższym marszu może zmienić swój płynny stan skupienia, a jeśli tego nie zrobi będzie tak zimna, że spowoduje tylko Wasze wyziębienie. Stawiajcie więc lepiej na ciepły napój w termosie.

Ekwipunek S.O.S

- Apteczka - koniecznie uzupełniona w podstawowe środki przeciwbólowe, plastry, bandaże, etc.

- Koc ratunkowy - ochroni przed wyziębieniem

- Zestaw lawinowy - można wypożyczyć w schroniskach

- Czołówka z możliwością nadawania świetlnego sygnału SOS.

Dobre rozeznanie w sytuacji i odpowiednio przygotowany ekwipunek sprawią, że Wasze wypady będą bezpieczniejsze. Jeżeli macie swoje dodatkowe propozycje, które jeszcze bardziej wpłyną na nasze bezpieczeństwo w górach, wpisujcie je w komentarzach.

Wskazówki & Ekwipunek - 22.2.14

Odpowiednie przygotowanie na zimowy wypad w góry - słów kilka o ekwipunku i odzieży

W jednym z ostatnich postów zachęcałam Was do podjęcia aktywności fizycznej również w chłodne, zimowe dni, na pierwszym miejscu sta...

Pages

Podróż przez Polskę i nie tylko w... 3 godziny

Restauracja Champs - Oryginalny klimat i uciecha dla podniebienia gwarantowane

ParkHotel Łysoń w Inwałdzie - Relaksujący weekend we dwoje

KGP - Czupel 933 m n.p.m., Beskid Mały - 28.02.2014

Sezon wypadowy oficjalnie rozpoczęty... z przytupem

Polska reprezentacja piłki nożnej to dno... i trzy metry mułu!

Mój pierwszy raz... z bieganiem

Share Week 2014 - Blogerskie człowieki polecają się w internetach

INFERNO - Dan Brown | Recenzja

Odpowiednie przygotowanie na zimowy wypad w góry - słów kilka o ekwipunku i odzieży

TO ci się przyda

FACEBOOK

POPULARNE

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM