Myśląc o popularnych atrakcjach turystycznych we Wrocławiu, z pewnością masz przed oczami Rynek, Halę Stulecia, Ogród Japoński i Botaniczny ...
Ostatni weekend przed świętami to czas, kiedy robi się wszystko byleby tylko nie wmanewrować się w jakieś dodatkowe porządki i przygotowania, bo wtedy to już kaplica i tylko serniczek z odsieczą przyjść może. Trzeba więc sobie radzić, coby swego zen nie wystawiać na próbę.
Ostatni weekend przed świętami to czas, kiedy robi się wszystko byleby tylko nie wmanewrować się w jakieś dodatkowe porządki i przygoto...
Jako, że od naszego ostatniego foto szwendania minęło już trochę - żeby nie napisać dużo - czasu, a jeden z wrześniowych piątków nie zapowiadał szczególnych atrakcji, wypełzliśmy z chaty na małe polowanie. Tym bardziej, że już długo ostrzyliśmy sobie zębiska na jakiś przyjemny zachód słońca z wrocławskim landszafcikiem w tle.
Jako, że od naszego ostatniego foto szwendania minęło już trochę - żeby nie napisać dużo - czasu, a jeden z wrześniowych piątków nie za...
Wroblog, Wroblog i po Wroblogu, ale zanim wszystko dobiegło końca zaliczyliśmy jeszcze instawalk po wrocławskich zakamarkach - polecamy, oraz wizytę w Afrykarium wrocławskiego ZOO. Ale, że wizyta w zoo?! Przecież każdy był w (jakimś) zoo, a tam tylko zwierzaki, wycieczki, zwierzaki, wycieczki i... najczęściej poganiający przewodnicy tychże. Tym razem było inaczej. Inaczej i lepiej do tego stopnia, że nasze wcześniejsze wizyty w tego typu miejscach zostały przyćmione i zakasowane z przytupem. Ale jak to?! - Zapytacie. Spieszymy więc z wyjaśnieniem.
Wroblog, Wroblog i po Wroblogu, ale zanim wszystko dobiegło końca zaliczyliśmy jeszcze instawalk po wrocławskich zakamarkach - polec...
Ponieważ bloger to - wbrew pozorom - stworzenie stadne, chętnie bierze udział w różnej maści przedsięwzięciach i aktywnościach. I nie chodzi tutaj wyłącznie o branżuniowe konfy, porównywanie zasięgów i chmielworking. Choć to też czas zacny, miły i owocny.
Jako, że #WroBlog nie mógł się zakończyć wyłącznie na sobocie, organizatorki zadbały również o niedzielne atrakcje.
Na pierwszy ogień poszedł instawalk po wrocławskich zakamarkach. A jak instawalk, to zdjęcia. Dużo zdjęć, więc nasze wewnętrzne Japończyki zacierały łapki i skrzętnie ładowały baterie w fotosprzętach. Był tylko jeden minus. Niedzielna aura postanowiła wyjątkowo dorzucić do pieca. Był gorąc niczym w piekle. Tym większe barwa dla nas, że nam się chciało wypełzać z chaty. Normalnie, przy takiej pogodzie, raczej uciekamy gdzieś, gdzie jest chłodniej, a gdyby się dało, to i do lodówki byśmy wleźli i nie wychodzili z niej do końca lata.
Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Karola Franieczek (@zycie.me)
W samo południe (sic!) stawiamy się w miejscu zbiórki pod wrocławskim Monopolem. Hotelem, nie sklepem. Grzeczni byliśmy. Już w oczekiwaniu na resztę grupy pomału się roztapiamy. Żeby nie powiedzieć, że pozwalamy słońcu na wytopienie z nas zjedzonych w ostatnim miesiącu burgerów i ciastek.
Instawalk był zaplanowany z myślą o blogerach przyjezdnych, a ostatecznie wyszło tak, że większość była z Wrocławia. Po co więc Wrocławiakom łazić po mieście, które oglądają na co dzień? W dodatku w dzikim upale?!
Jaki Wrocław jest, każdy widzi. Większość miasto chwali, przyjezdni się nim zachwycają, bo urody odmówić mu nie można. Po spacerze wiemy jedno. Dupy z nas, a nie Wrocławianie. Tymi zostaniemy, gdy poznamy wszystkie wrocławskie zakamarki, wnętrza i czeluści, oraz nauczymy się na co dzień zadzierać łby wysoko, by podziwiać mnogość architektonicznych detali. A tych mamy we Wrocławiu pełno. Plan na jesień - robić foto tournée po wrockowych klatkach schodowych, a tymczasem dość wywodów. Pora na kilka zdjęć. W końcu poszliśmy focić.
Zdjęcie zamieszczone przez użytkownika Karola Franieczek (@zycie.me)
Błagam, nie każcie mi już nigdzie iść...
A tak wyglądaliśmy po wszystkim. Instazwłoki, średnio wysmażone w późnoletnim upale. Foto by Maciej Lulko
Ponieważ bloger to - wbrew pozorom - stworzenie stadne, chętnie bierze udział w różnej maści przedsięwzięciach i aktywnościach. I nie ch...
Stało się. Zimowa aura przypomniała sobie o Wrocławiu i zrobiła oczekującym jej mieszkańcom niespodziankę na nowy rok. Biała pierzynka - cienka, bo cienka, ale jednak - przykryła okolicę, odświeżając szary krajobraz. I choć pierwszy dzień roku tonął w szarościach, to już drugi przywitał się z nami słońcem, mrozem i wręcz zapraszał na spacer.
Stało się. Zimowa aura przypomniała sobie o Wrocławiu i zrobiła oczekującym jej mieszkańcom niespodziankę na nowy rok. Biała pierzynka...
Odkąd pamiętam, zdjęcia zawsze budziły we mnie masę pozytywnych emocji. Z nieukrywanym podziwem oglądałam doskonałe kadry mistrzów fotografii. Rozdziawiałam gębę na widok przepięknie uchwyconych - przede wszystkim górskich - krajobrazów. W tym wszystkim jednak zawsze najbardziej fascynowały mnie nocne zdjęcia miast. To jest niesamowita radocha dla oczu.
Niestety, posiadając przez długi czas najzwyklejszy aparat, nic nadzwyczajnego nie byliśmy w stanie uskutecznić. Ot, zwyczajne zdjęcia, dokumentujące nasze w większości górskie wypady. Teoretycznie, wraz ze zmianą aparatu na bardziej cywilizowany, powinna pójść radość z robienia fajniejszych fotek. I oczywiście radocha przyszła, ale kwestia ogarnięcia aspektów bardziej technicznych dalej leżała i kwiczała cicho.
Choć były możliwości, to jednak zdjęcia w dalszym ciągu robiliśmy na trybach automatycznych, ewentualnie przy drobnych kombinacjach z przysłoną. Tryb manualny jawił się nam niczym zło wcielone, które zaangażuje nas maksymalnie, a efekt naszych wygibasów będzie marny, czym nas tylko niepotrzebnie wkurzy. Poza tym, robiąc zdjęcia niczym Japończyk, pędząc po szlaku, raczej nie myśleliśmy o tym, by co chwilę coś ustawiać, kombinować i przestawiać.
W tym czasie zafascynowanie nocnymi kadrami nie malało i co jakiś czas podszeptywało: No weźcież te swoje szanowne tyłki, aparat, statyw i idźcie w miasto! Podszepty zdawały się być donośniejsze wtedy, gdy Marcin - uwielbiam jego zdjęcia - wspominał o długich czasach naświetlania, lub wrzucał co fajniejsze (nie tylko nocne) foto kąski na swojego instagrama.
W końcu odważyliśmy się zmierzyć z nocnym światłem. Na pierwszy ogień poszedł Wrocław. Kwestie techniczne kołatały gdzieś w głowie w postaci wyczytanych w internetach teorii, ale ostatecznie wszystko zlało się w jedną papkę i wszystkie zdjęcia powstawały metodą prób i błędów, na czuja, w myśl zasady - A co wyjdzie, jeśli tu pokręcę?... Grunt, że nic nie wybuchło.
Widok na Ostrów Tumski z Mostu Pokoju
Widok na Ostrów Tumski z Bulwaru Włostowica
ul. Katedralna
Katedra św. Jana Chrzciciela
Kościół Świętego Krzyża
Centrum Duszpasterskie Archidiecezji Wrocławskiej
Plac Katedralny
Muzeum Narodowe
Most Pokoju
Dolnośląski Urząd Wojewódzki
Most Grunwaldzki - Widok z ul. Fryderyka Joliot-Curie
ul. Wyszyńskiego
Tyłki nam zmarzły i paluchy zgrabiały, bo trochę pizgało. Ale chyba było warto i mimo, że zdjęciom daleko jeszcze do perfekcji, poziom naszego zajarania nimi był większy niż napalenie szczerbatego na suchary. :)
Jeśli macie jakieś pro typy, które pomogą nam jeszcze bardziej cieszyć się przyszłymi zdjęciami, nie obrazimy się, jeśli się niektórymi z nami podzielicie.
Odkąd pamiętam, zdjęcia zawsze budziły we mnie masę pozytywnych emocji. Z nieukrywanym podziwem oglądałam doskonałe kadry mistrzów fotograf...
Mimo, że była to ostatnia niedziela wakacji, upał nic sobie z tego nie robił i we Wrocławiu dawał do wiwatu, wysysając energię. Szkoda jednak było kisić się w domu, więc tym razem udaliśmy się szukać cienia do wrocławskiego Ogrodu Japońskiego, który podobnie, jak Ogród Botaniczny, odwiedzamy zdecydowanie za rzadko. Ale tak już chyba jest, że jak się ma gdzieś w miarę blisko, to się tam najrzadziej zagląda. W każdym razie, ja tak mam.
Mimo, że była to ostatnia niedziela wakacji, upał nic sobie z tego nie robił i we Wrocławiu dawał do wiwatu, wysysając energię. Szko...
Muszę przyznać szczerze, że gdy 10 lat temu przyjechałam do Wrocławia, nie znosiłam tego miasta. Mimo wielu udogodnień, nigdy nie byłam specjalną fanką miejskich przestrzeni. Jeśli dołożyć do tego brak gór i wiecznie spieszące gdzieś niezliczone ilości ludzi, to już w ogóle kaplica. Czas jednak pomału zrobił swoje i moja uprzedzona do większych miast głowa zaczęła się przyzwyczajać do tego pędu. Było to o tyle łatwiejsze, że Wrocław okazał się być nie tylko skupiskiem betonowych osiedli, pierdyrialda mostów, komarów-mutantów dopadających człowieka nad Odrą, ale też całkiem przyjemnym miejscem, w którym zieleni - dzięki ci panie! - dostatek.
Pierwszym zielonym skupiskiem, jakie odwiedziłam praktycznie zaraz po moim nalocie na tę aglomerację był Ogród Botaniczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Miejsce przypadło mi bardzo do gustu i z miłą chęcią mogłabym tam bywać tak często, jak to możliwe. Żeby jednak było śmieszniej od mojej tamtejszej wizyty w rzeczonym ogrodzie minęła prawie dekada - wstyd!
Zeszłej niedzieli, uradowani, że pogoda zmieniła trochę swe oblicze i niebo przestało pluć żabami, postanowiliśmy spędzić dość leniwe popołudnie w Ogrodzie Botanicznym właśnie.
Wilczomlecz lśniący
Wrocławski Ogród Botaniczny należący do Uniwersytetu Wrocławskiego (założony w 1811 roku) to piękny, zielony obszar o powierzchni 7,48 ha, gdzie rośnie około 12 tysięcy gatunków i odmian roślinności.
Odwiedzając ogród, nie sposób obejrzeć wszystkich gatunków za jednym razem. Mimo wielu wyznaczonych ścieżek, powierzchnia robi swoje i taka eksploracja natury również może zmęczyć. Z tego też zapewne względu w ogrodzie usytuowano wiele stolików i ławek, na których można się zbunkrować i w ciszy kontemplować naturę, czytać książki, uczyć się, czy chociażby opracowywać projekty do pracy. Mózg po takiej dawce tlenu narzekać nie powinien. :)
Gdy wchodzimy do ogrodu po raz pierwszy możemy odnieść wrażenie, że rośliny zostały ponasadzane bez określonego schematu. Tak jednak nie jest. Ogród jest rozplanowany, a określone gatunki znajdują się w jasno przypisanym miejscu. Na planie ogrodu mamy m.in.:
- Gruntowe rośliny ozdobne - byliny, krzewy, wiele odmian wiosennych kwiatów, które już wczesną wiosna cieszą oczy swoimi kolorami
- Systematykę roślin - "Rośliny w układzie systematycznym przedstawiono na powierzchni ok. 2 ha, w centralnej części wrocławskiego Ogrodu Botanicznego. Zgromadzono tu rośliny zielne oraz drzewa, krzewy i krzewinki mogące się rozwijać i zimować w naszych warunkach klimatycznych. Przedstawiono je w układzie odzwierciedlającym ich naturalne pokrewieństwo, zgodnie z systemem Adolfa Englera (1844-1930)." cyt. ze strony: http://www.ogrodbotaniczny.wroclaw.pl/
- Arboretum - wszelkie rośliny drzewiaste - drzewa, krzewy i krzewinki
- Alpinarium - rośliny naskalne, spotykane w górach, rosnące często w surowych warunkach klimatycznych
- Rośliny wodne, błotne i akwariowe
- Rośliny szklarniowe - egzotyczne sukulenty: kaktusy, palmy, rośliny subtropikalne
Już od wczesnej wiosny ogród nabiera kolorów, a odwiedzający mogą cieszyć oczy ferią barw i zapachów. Ja osobiście, mimo mojej alergii i raczej antypatii do kwiatów maści wszelkiej, nie mogłam oderwać wzroku od tulipanów, które zachwycały kolorami i kształtami. Widać, że pracownicy naukowi Uniwersytetu nie próżnują. Genetyka rządzi, jak nic. :)
Wiśnia japońska: można się narkotyzować zapachem
Rzeźba DNA
Świerk pospolity
Azalia pontyjska
Profil węglowy: przekrój geologiczny przez wałbrzyskie złoże węglowe zbudowany przez prof. H. R. Goepperta
Japońska ścieżka
Różanecznik - Rhododendron: Jedna z wielu odmian, które można zobaczyć
Wrocławski Ogród Botaniczny to zielona enklawa w samym centrum miasta. Znajduje się zaledwie 2 km od Rynku, a wchodząc wgłąb zostawiamy miejski zgiełk daleko za nami. Tam naprawdę można się zrelaksować i wyciszyć. Nie słychać głośnych rozmów i przekrzykujących się dzieciaków. Mimo obecności wielu osób, jest harmonijnie i spokojnie, można siedzieć i siedzieć, wsłuchiwać się w szum drzew lub własne myśli.
Jeśli nie macie pomysłu, gdzie spędzić choć jeden majówkowy dzień - odwiedźcie Wrocław i zanurzcie się w kolorycie i zapachu ogrodu - warto.
Muszę przyznać szczerze, że gdy 10 lat temu przyjechałam do Wrocławia, nie znosiłam tego miasta. Mimo wielu udogodnień, nigdy nie byłam spe...
