Już wiemy, że pogoda w górach bywa bardziej zmienna niż cała gromada kobiet z PMS razem wziętych. Przyjemne ciepło przeplata się z zimno pi...
To, że człowiek chce sobie dogadzać, nikogo nie dziwi, a fakt, że Polacy lubią sobie zrobić dobrze również podróżniczo, jest oczywisty. Lubimy zwiedzać, poznawać nowe miejsca i wracać do tych ukochanych zakątków. Jeśli ktoś twierdzi, że za tym nie przepada - kłamie. Ja w każdym razie w takie stwierdzenia nie wierzę. Być może ta niechęć wynika z braku pomysłów na to, co, gdzie, kiedy i z kim. Na to jednak bardzo szybko można znaleźć lekarstwo, bo na wyciągnięcie ręki inspiracji jest tyle, że czasem ciężko je ogarnąć.
To, że człowiek chce sobie dogadzać, nikogo nie dziwi, a fakt, że Polacy lubią sobie zrobić dobrze również podróżniczo, jest oczywist...
Jeszcze miesiąc temu, chociażby na Radziejowej, z uporem maniaka jej szukaliśmy. W końcu jednak w całej swej łaskawości raczyła uraczyć nas swoją obecnością i oto jest - wiosna. Wykorzystując więc skrzętnie jej dobroduszność i grając trochę w ruletkę z pogodą ruszyliśmy nasze szanowne zadki na niedzielny spacer po pagórach. W rezultacie dołożyliśmy kolejną małą cegiełkę do Korony.
Szlakowskaz w Pokrzywnej
Patrząc na szczyty, które nam zostały, chwilowy wybór padła na dwa - Wysoką Kopę w Izerach i Biskupią Kopę w Górach Opawskich. Ponieważ jednak prognozy przewidywały w Górach Izerskich rzucanie żabami, a nawet nie wykluczały burz, zapadła decyzja o wypadzie na Biskupią Kopę. Coś i tam wprawdzie miało padać, ale po południu, więc oceniliśmy, że się wyrobimy i wrócimy suchą stopą. Decyzja okazała się trafiona.
Jeszcze miesiąc temu, chociażby na Radziejowej , z uporem maniaka jej szukaliśmy. W końcu jednak w całej swej łaskawości raczyła uraczyć na...
Planowanie wszelkich aktywności na świeżym powietrzu - górskich wędrówek, rowerowych eskapad, pikników, czy zwyczajnego zwiedzania - byłoby o wiele łatwiejsze i przyjemniejsze, gdybyśmy mieli pewność, że zawsze, kiedy tylko nas najdzie ochota na wyjście z domu, nasze chęci będzie podzielała pogoda. Niestety, o czym chyba każdy miał okazję się przekonać, pogoda bywa francą niezdecydowaną i strzela fochem z przytupem w najmniej nieoczekiwanym momencie, grzebiąc tym samym nasze wycieczkowe plany.
Ale, jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony. Również w materii pogodowej. I choć czasami warunki wydają się być wynikiem gry podobnej do rosyjskiej ruletki, to jednak przy odrobinie starań możemy aurę przewidzieć i uniknąć przykrych niespodzianek w postaci deszczu, czy burzy z piorunami trzaskającymi po tyłku.
Opłaca się więc posiąść umiejętność czytania znaków pogodowych i choć od razu nie staniecie się specami od meteo, to coraz rzadziej przyjdzie Wam dreptać w deszczu.
OBSERWACJA NIEBA
I nie chodzi tutaj o nocne obserwowanie gwiazd. ;) Najłatwiej określić pogodę na podstawie chmur. Gdy niebo pokrywają białe pierzaste chmurki, które znikają w godzinach popołudniowych, możemy spodziewać się dobrej pogody. To samo tyczy się sytuacji, gdy doliny toną w morzu mgieł, podczas, gdy w wyższych partiach gór świeci słońce. Wtedy musi być pięknie.
Niestety, na niebie malują się nie tylko te przyjemne prognozy. Gdy chmury się piętrzą, przybierają kształt kowadła, czy grzyba, jak po wybuchu bomby, należy się spodziewać, że pogodowa sielanka nie potrwa długo. Mało tego, jest wielce prawdopodobne, że takie chmury zgotują nam przedstawienie z piorunami. Lepiej nie błąkać się wtedy w partiach szczytowych.
Deszcz będzie zwiastował również front, który rozpoznamy po zbierających się chmurach warstwowych. Szczególnie, jeśli będą napływały z zachodu. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na zachód słońca. Jeśli będą dominowały "brudne" żółto-czerowne kolory, to - choć pięknie wyglądają - nie wywróżą nam nic dobrego.
KIERUNEK WIATRU
Gdy wiatr zacznie wiać z zachodu lub południowego zachodu i w dodatku zacznie się wzmagać, jest więcej, jak pewne, że nagoni czegoś niedobrego - na przykład deszczu na drugi dzień. Natomiast, gdy powieje ze wschodu lub północnego wschodu będzie chłodno, ale za to słonecznie. To najczęściej wtedy możemy cieszyć się krystalicznym powietrzem i pogodą gwarantującą cudne i dalekie widoki.
Prosta zasada - Gdy zmienia się kierunek wiatru, trzeba liczyć się ze zmianą pogody.
Ale, jak to mówią, przezorny zawsze ubezpieczony. Również w materii pogodowej. I choć czasami warunki wydają się być wynikiem gry podobnej do rosyjskiej ruletki, to jednak przy odrobinie starań możemy aurę przewidzieć i uniknąć przykrych niespodzianek w postaci deszczu, czy burzy z piorunami trzaskającymi po tyłku.
Opłaca się więc posiąść umiejętność czytania znaków pogodowych i choć od razu nie staniecie się specami od meteo, to coraz rzadziej przyjdzie Wam dreptać w deszczu.
Jak przewidywać pogodę w górach?
OBSERWACJA NIEBA
I nie chodzi tutaj o nocne obserwowanie gwiazd. ;) Najłatwiej określić pogodę na podstawie chmur. Gdy niebo pokrywają białe pierzaste chmurki, które znikają w godzinach popołudniowych, możemy spodziewać się dobrej pogody. To samo tyczy się sytuacji, gdy doliny toną w morzu mgieł, podczas, gdy w wyższych partiach gór świeci słońce. Wtedy musi być pięknie.
Niestety, na niebie malują się nie tylko te przyjemne prognozy. Gdy chmury się piętrzą, przybierają kształt kowadła, czy grzyba, jak po wybuchu bomby, należy się spodziewać, że pogodowa sielanka nie potrwa długo. Mało tego, jest wielce prawdopodobne, że takie chmury zgotują nam przedstawienie z piorunami. Lepiej nie błąkać się wtedy w partiach szczytowych.
Deszcz będzie zwiastował również front, który rozpoznamy po zbierających się chmurach warstwowych. Szczególnie, jeśli będą napływały z zachodu. Dodatkowo warto zwrócić uwagę na zachód słońca. Jeśli będą dominowały "brudne" żółto-czerowne kolory, to - choć pięknie wyglądają - nie wywróżą nam nic dobrego.
KIERUNEK WIATRU
Gdy wiatr zacznie wiać z zachodu lub południowego zachodu i w dodatku zacznie się wzmagać, jest więcej, jak pewne, że nagoni czegoś niedobrego - na przykład deszczu na drugi dzień. Natomiast, gdy powieje ze wschodu lub północnego wschodu będzie chłodno, ale za to słonecznie. To najczęściej wtedy możemy cieszyć się krystalicznym powietrzem i pogodą gwarantującą cudne i dalekie widoki.
Prosta zasada - Gdy zmienia się kierunek wiatru, trzeba liczyć się ze zmianą pogody.
TEMPERATURA W NOCY I RANO
Gdy noce są chłodne i bezchmurne, a poranki rześkie, można spodziewać się dobrej, słonecznej pogody i ze spokojem planować wędrówkę. Natomiast ciepła noc (choć przyjemna - nie ma się co oszukiwać) lub łagodne powietrze o poranku zwiastują pogorszenie pogody.
ZJAWISKO HALO
Nie wiem, czemu, ale mój dziadek mówiła zawsze na to zjawisko "lisia czapa", choć nijak nie potrafiłam tego nakrycia lisiego łba rozpoznać. :D Niemniej jednak, jeżeli latem, w nocy wokół księżyca widoczny będzie pierścień, często z tęczową poświatą, jest więcej, jak pewne, że za dzień, dwa deszcz sobie o nas przypomni.
Tym sposobem możemy choć trochę czuć się wygrani w tym pogodowym pojedynku. Ale, jeśli mamy coś zaklepane z dużym wyprzedzeniem, to takie obserwacje już na nic się zdadzą, bo raczej pojedziemy mimo wszystko i wtedy obserwacje oraz śledzenie prognoz może nas wprawić w dziką euforię lub przeciwnie - wpędzić w wycieczkową deprechę, gdy okaże się, że randka z pogodą nie będzie należała do przyjemnych.
A na co jeszcze zwracać uwagę? Co wy bierzecie za pewnik? Podzielcie się, może w tym sezonie przechytrzymy nieprzychylną aurę. ;)
Gdy noce są chłodne i bezchmurne, a poranki rześkie, można spodziewać się dobrej, słonecznej pogody i ze spokojem planować wędrówkę. Natomiast ciepła noc (choć przyjemna - nie ma się co oszukiwać) lub łagodne powietrze o poranku zwiastują pogorszenie pogody.
ZJAWISKO HALO
Nie wiem, czemu, ale mój dziadek mówiła zawsze na to zjawisko "lisia czapa", choć nijak nie potrafiłam tego nakrycia lisiego łba rozpoznać. :D Niemniej jednak, jeżeli latem, w nocy wokół księżyca widoczny będzie pierścień, często z tęczową poświatą, jest więcej, jak pewne, że za dzień, dwa deszcz sobie o nas przypomni.
Tym sposobem możemy choć trochę czuć się wygrani w tym pogodowym pojedynku. Ale, jeśli mamy coś zaklepane z dużym wyprzedzeniem, to takie obserwacje już na nic się zdadzą, bo raczej pojedziemy mimo wszystko i wtedy obserwacje oraz śledzenie prognoz może nas wprawić w dziką euforię lub przeciwnie - wpędzić w wycieczkową deprechę, gdy okaże się, że randka z pogodą nie będzie należała do przyjemnych.
A na co jeszcze zwracać uwagę? Co wy bierzecie za pewnik? Podzielcie się, może w tym sezonie przechytrzymy nieprzychylną aurę. ;)
Planowanie wszelkich aktywności na świeżym powietrzu - górskich wędrówek , rowerowych eskapad, pikników, czy zwyczajnego zwiedzania - było...
By sprawnie i w miarę komfortowo poruszać się w terenie, potrzebne jest rozeznanie w tymże. Ogarnięcie tego tematu sprowadza się głównie do przeanalizowania trasy na mapie, zasięgnięcia języka od znajomych, czy przeszperania innych dostępnych źródeł wiedzy. Dobrze zaplanowana wędrówka to taka, kiedy wiemy, gdzie chcemy i mamy iść, oraz, ile czasu (mniej/więcej) nam przejście danej trasy zajmie.
W tym miejscu chwała znakarzom szlaków turystycznych, bo to właśnie dzięki nim (i mapie oczywiście - Nie zapominajcie o mapie, bo będę lać na goły tyłek!) wiemy, w którą stronę skierować swoje kopytka w czasie wędrówki. Na turystycznych terenach nietrudno jest natrafić na szlakowskazy, które nas pokierują, a w dodatku podrzucą informację, jak długo będziemy pokonywać dany odcinek. Dla tych, którzy takowych oznaczeń nie widzieli (są tacy?), przykłady na załączonych obrazkach.
Ale! Zaraz, zaraz! - Zakrzykniecie. Po co tutaj cokolwiek obliczać, czy szacować, skoro na znakach ten czas jest podany?
Owszem, czasy są podawane na większości oznaczeń. Jednak są miejsca, gdzie szlaków nie ma, lub, jak na przykład w Czeskich Karkonoszach, zamiast czasów przejść mamy podany dystans w kilometrach. Co wtedy?
Wtedy trzeba okiełznać temat, choć, nie powiem, czasami ma się ochotę rzucić ciężkim plecakiem w cholerę. Szczególnie wtedy, gdy po długiej już wędrówce znak obwieści "radosną nowinę": Jeb! Jeszcze 10 kilosów łojenia. Na przykład w palącym słońcu, albo po kolana w śniegu. Słaba perspektywa, a morale osiąga dno dna. Informacje godzinowo-minutowe działają zdecydowanie mniej boleśnie. :) Trzeba sobie jednak radzić.
Czas przejścia zależy nie tylko od ukształtowania terenu, po którym przyjdzie nam wędrować, ale również od naszej kondycji, anatomii oraz plecakowego obciążenia. Poza ukształtowaniem terenu mamy więc do czynienia z aspektami czysto indywidualnymi, które każdy turysta musi ogarnąć we własnym zakresie, bowiem jeden będzie szedł szybciej, nie czując zmęczenia, drugi wolniej, bo wydolność mu na więcej nie pozwoli, a jeszcze inny nie pogoni za bardzo, bo krótkie kończyny nie pozwolą na znaczne wydłużenie kroku.
No dobra! To, ile będziemy szli?
Przyjmuje się, że maszerując spokojnie, w normalnym tempie, spacerowicz jest w stanie przejść kilometrowy odcinek "po płaskim" w około 15 minut. W ciągu godziny pokonuje więc 4 kilometry. I tutaj oczywiście uwaga - będą osoby wolniejsze i szybsze, to naturalne. Prędkość czterech kilometrów na godzinę przyjmuje się za wyjściową do naszych szacunków.
Należy pamiętać, że te cztery kilometry na godzinę zrobimy w terenie względnie płaskim, a w górach, jak to w górach - będzie i w górę i w dół, a to już zdecydowanie wpłynie na szybkość naszego przemieszczania się. Co z tym fantem zrobić? Znowu przyjmujemy wartość uśrednioną - na każde sto metrów stromego podejścia i zejścia doliczamy odpowiednio 10 lub 5 minut.
Przykład: Według powyższych informacji, przejście trzykilometrowego odcinka szlaku, który wznosi się o sto metrów, zajmie nam 55 minut. 3 kilometry - 45 minut, plus 10 minut za sto metrów podejścia.
Oszacowaliśmy nasz czas wyjściowy. Brawo my! Teraz trzeba co nieco dołożyć. Nie ma chyba takiej osoby, która poprzestałaby na czystym marszu. W czasie wędrówki trzeba przecież odpocząć, zjeść coś, napić się, no i udokumentować swoje wojaże. To oczywiście będzie nas kosztowało trochę czasu i trzeba o tym bezwzględnie pamiętać, żeby się nie okazało, że w ciemniej głuszy nas noc zastanie, a o dalszą drogę przyjdzie nam pytać niedźwiedzie.
Od tego, jaką trasę wybierzemy, będzie zależał nasz poziom zmęczenia. Będą odcinki, które "przelecimy" nim się spostrzeżemy, ale będą też takie, które wymuszą na nas postoje co chwilę. Oczywiście nie każda przerwa będzie się wiązała z dłuższym posiedzeniem i każdorazowym piknikiem, ale do każdej godziny przejścia dorzućmy około 10 minut. Szczególnie, gdy idziemy większą grupą, bo wtedy postoje lubią się wydłużać. Bo ten jeszcze pije, ten się pakuje, a ktoś jeszcze poleciał za krzaczek.
Ok, mamy czas wyjściowy, mamy podejścia i zejścia, dołożyliśmy przerwy, czy coś jeszcze? Tak! Dla świętego głowy spokoju miejmy w zanadrzu czasową rezerwę. Przy jednodniowej wycieczce niech to będzie chociaż godzina. Dodatkowy czas się zawsze przyda, bo różne rzeczy mogą się zdarzyć - pobłądzenie, konieczne obejście szlaku, kontuzja, etc.
Tym sposobem unikniecie sytuacji, w których trzeba ze spokojnego marszu przejść we wściekły galop, by dotrzeć tam gdzie zaplanowaliśmy (oj tak, zdarzyło nam się), lub złapać ostatni autobus/pociąg do domu. Po prostu, bądźcie dobrzy dla swoich raciczek.
Planujcie i szacujcie czas, by na trasie nóżki podawały Wam raźno. Gdy przerobicie je na rozmiękłe parówki, będziecie się mogli co najwyżej poturlać. O ile wcześniej plecak nie przygwoździ Was do ziemi swoim ciężarem.
By sprawnie i w miarę komfortowo poruszać się w terenie, potrzebne jest rozeznanie w tymże. Ogarnięcie tego tematu sprowadza się główni...
Życie ma to do siebie, że każdego dnia gwarantuje nam pakiet doznań wszelakiej maści. I choć zwykle musimy uporać się z codziennymi obowiązkami, to wśród nich znajdujemy czas na to, by doświadczać i przeżywać każdy dzień bardziej.
Każdy z nas robi to na swój sposób. Cokolwiek by się nie działo, każde z naszych życiowych wydarzeń - tych mniejszych oraz tych większych - generuje wspomnienia. Te jednak, przez natłok codziennych informacji, jakimi bombarduje otaczający nas świat, bywają ulotne.
Ale, że człowiek jest stworzeniem niegłupim, i na to znalazł sposób. Pisanie pamiętników, dzienników, czy fotograficzna dokumentacja wydarzeń okazały się świetnym rozwiązaniem i pozwalały zdecydowanie ograniczyć ulotność ludzkich wspomnień.
Życie ma to do siebie, że każdego dnia gwarantuje nam pakiet doznań wszelakiej maści. I choć zwykle musimy uporać się z codziennymi obowiąz...
Jeśli akurat zastanawiacie się na jakimś przyjemnym wypadem weekendowym, z czystym sumieniem możemy polecić Wam Krynicę-Zdrój, zwaną potocznie Krynicą Górską. Krynica to bardzo sympatyczna miejscowość uzdrowiskowa, która ma do zaoferowania dużo więcej aniżeli tylko i wyłącznie udanie się do wód.
Jeśli akurat zastanawiacie się na jakimś przyjemnym wypadem weekendowym, z czystym sumieniem możemy polecić Wam Krynicę-Zdrój , zwaną ...
Po pochmurnej - ale, jakby nie było, sympatycznej - sobocie spędzonej na zdobywaniu Lackowej w Beskidzie Niskim, z nadzieją głupiej wyglądałam lepszej aury w niedzielę. I choć Piotruś studził moje zapały, ja się łudziłam do ostatniej chwili, że dane nam będzie podziwiać piękne obrazki ze szczytu Radziejowej - naszej kolejnej cegiełki do KGP.
Zima u progu wiosny
Nocą padało. Śniadanie również szamaliśmy przy akompaniamencie deszczowych kropli za oknem. Słabość, panie, słabość, a szarość jeszcze większa bez żadnych nadziei na rozpogodzenia. W dwóch słowach: dupa blada. Marzenia o pięknych widokach szczytowych zostały zastąpione przez mantrę - Niech chociaż przestanie padać to mokre gówno! Pliiisss! Na górze moje modły zostały wysłuchane tylko częściowo i ostatecznie skończyło się na tym, że opad nie był ciągły, a cykliczny. No i... zróżnicowany.
Yeti na Vibramie
Z Krynicy udaliśmy się w kierunku Piwnicznej-Zdrój. Z centrum miejscowości w kierunku Suchej Doliny i Przełęczy Gromadzkiej (Obidza) prowadzi szlak czerwony. Darowaliśmy sobie pokonywanie tego odcinka pieszo. Raz, że kapało z nieba mokre dziadostwo, a dwa, że większość szlaku biegnie wzdłuż asfaltowej drogi łączącej sąsiadujące ze sobą miejscowości. Plus minus trzy godziny po czymś takim to żadna frajda. Może przy innej pogodzie i z nadmiarem czasu postąpilibyśmy inaczej. Tym razem pognaliśmy naszą błękitną strzałę, ile można było, grzecznie zaparkowaliśmy (powyżej Bacówki na Obidzy) i stamtąd już ruszyliśmy na spacer, zostawiając za sobą deszcz, wkraczając w błoto po kostki, a po chwili przyjmując na klatę śnieg. I pomyśleć, że to był mój pierwszy śnieg w tym sezonie zimowym. :D Szał normalnie.
Widoki po horyzont i jeszcze dalej
Ta przejrzystość powietrza...
Z Przełęczy Gromadzkiej ruszamy dalej za znakami czerwono-niebieskimi, które po krótkim czasie rozchodzą się, a my mamy podążać szlakiem niebieskim w kierunku Wielkiego Rogacza /1182 m n.p.m./ Ze względu na wycinkę drzew połapanie się, gdzie odchodzi szlak niebieski, trochę nam zajęło i spowodowało, że nasze kopytka zażyły błotnego SPA. Z Wielkiego Rogacza na Radziejową jest już rzut beretem.
Normalny jestem. Ktoś wątpi?
Po kilkunastu minutach i zejściu w dół w towarzystwie wietrznej pizgawicy i zalodzonych gałęzi drzew jesteśmy już na Przełęczy Żłóbki. Teraz szybko w las i pod górę, by już za moment stanąć u stóp wieży wieńczącej szczyt Radziejowej. Z owej wieży miał się roztaczać przecudnej urody widok na Tatry. Niestety nie było nam to dane. <Płacz, zawodzenie i smutek wielki> To chyba pierwsza wycieczka, na której zrobiliśmy tak mało zdjęć. No ale mleko jest wyjątkowo mało fotogeniczne, a aparat wręcz domagał się ochrony przed tym marznącym deszczo-śniegowym opadem.
Na szczycie rozmawiamy chwilę z parą z Katowic i stwierdzamy jednogłośnie, że tylko oszołomy i wariaci przy takiej pogodzie wyłażą w góry. Cóż, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.
Szybkie zdjęcia, gorąca herbata antypizgawicowa i niezawodny batonik na koniec. Można ruszać w drogę powrotną, jednocześnie odgrażając się w myślach, że jeszcze tam wrócimy. Już przy sprzyjającej aurze, by bez przeszkód obfocić wszystko i nacieszyć oczy beskidzkimi krajobrazami bez mlecznej zasłony. Pytanie tylko, kiedy to nastąpi. :D
Po pochmurnej - ale, jakby nie było, sympatycznej - sobocie spędzonej na zdobywaniu Lackowej w Beskidzie Niskim , z nadzieją głupiej wy...
Jest, w końcu się nadeszła - wiosna. Wprawdzie tylko w kalendarzu, bo za oknami to jej jeszcze słabo idzie. A skoro wiosna, to i obowiązkowy powiew świeżości, o który zadbamy sobie sami. I nie chodzi tylko o szersze otwieranie okien w mieszkaniach.
Przyszedł czas na piątą już edycję SHARE WEEK pomysłu Andrzeja, kiedy to blogerzy polecają innych blogerów - tych, których lubią i cenią. Efekt tego jest taki, że wśród typów trafiają się blogi mniej lub bardziej znane, ale również wcześniej nie odkryte perełki. Na mojej liście czytelniczej zawsze wtedy pojawiają się nowości, do których potem nierzadko wracam regularnie.
W zeszłym roku moje typy były tematycznie lekko zróżnicowane i możecie sprawdzić je TUTAJ, a tymczasem, nie przedłużając już niepotrzebnie, dzielę się tym, co dobre. W tym roku stawiam wyłącznie na blogi (około)górskie, które kocham miłością nieskończoną. Nie mogłam się zdecydować na trójkę, więc będzie szóstka. A tak w ogóle, to cała ta gromadka powinna siedzieć na jakimś wyjątkowym, najwyższym stopniu, górskiego podium. Jedziemy...
Zachęcam Was do stworzenie swoich poleceń. Linki do swoich wpisów share week'owych możecie zostawiać w komentarzach, no i nie zapomnijcie wrzucić ich do Andrzeja. Tam też znajdziecie więcej szczegółów.
Wieczna Tułaczka
Za świetne zdjęcia, jeszcze lepszy humor i uprawianie szlakowego terminatorowania. A to wszystko w otoczeniu rzeczowych i praktycznych informacji. Kumulacja dobra.Ruda Z Wyboru
Za pasję tak mocną, jak liny kolejki na Kasprowy. Za cięty język i ironię, a to wszystko ubrane w relacje z grani, liny, kaski i inne pro-gadżety, których może kiedyś nauczę się używać.Góry Ponad Chmurami
Za przeżywanie gór niezależnie od pory dnia i nocy, inspirujące relacje i polowania na wschody i zachody słońca.Skadi Na Grani
Za różnorodną aktywność w górach. Wspiny, rower, skitury i wielka frajda z tego wszystkiego. To wszystko zobrazowane zdjęciami, w których znajdziecie masę cacuszek.Szukając Słońca
Za nieustanne poszukiwanie nowych miejsc do odwiedzenia - blisko, daleko i często tam, gdzie góry idą w parze z morzem i słonecznymi krajobrazami.With Love
Za magiczne żonglowanie słowami przy opisywaniu górskiej rzeczywistości i literackie zapędy z Beskidami w tle.Zachęcam Was do stworzenie swoich poleceń. Linki do swoich wpisów share week'owych możecie zostawiać w komentarzach, no i nie zapomnijcie wrzucić ich do Andrzeja. Tam też znajdziecie więcej szczegółów.
Jest, w końcu się nadeszła - wiosna. Wprawdzie tylko w kalendarzu, bo za oknami to jej jeszcze słabo idzie. A skoro wiosna, to i obowiązkow...
Górsko-szlakowy sezon 2016 w naszym wykonaniu uważamy za rozpoczęty <juhu!>, a jego otwarcie uświetniły dwa beskidzkie pagóry - Lackowa i Radziejowa. Wypad z drobnymi mankamentami pogodowymi, ale jak nie można na spontanie, to się bierze, co aura zafunduje w dniach zaplanowanych. Słońca brak, było za to tajemniczo, mgliście, chmurnie, błotniście i wilgotno.
Górsko-szlakowy sezon 2016 w naszym wykonaniu uważamy za rozpoczęty < juhu! >, a jego otwarcie uświetniły dwa beskidzkie pagóry -...
Drezdeńskie stare i nowe miasto oferują tak wiele, że jednodniowe zwiedzanie jest napięte do granic niczym guma w starych gaciach. Ale to dobrze, bo można przebierać w atrakcjach i tylko osoba wyjątkowo oporna na otaczający ją świat nic dla siebie nie znajdzie. Zwinger znalazł się gdzieś po środku mojego spaceru, ale zasługuje na osobne potraktowanie.
Drezdeńskie stare i nowe miasto oferują tak wiele, że jednodniowe zwiedzanie jest napięte do granic niczym guma w starych gaciach. Al...
Góry wysokie elektryzowały i przyciągały ludzi od zawsze swoją niedostępnością. Jednak, gdy tylko pojawili się pierwsi śmiałkowie, którzy chcieli je poznać, eksplorując przepaściste tereny i wysokie turnie, zaczęły stawać się celem. Celem indywidualistów, ambitnych śmiałków i zorganizowanych wypraw. Generowały pragnienia, by zrobić coś, czego nikt wcześniej nie dokonał, stanąć wyżej, na kolejnym szczycie, przezwyciężać słabości, być lepszym, być pierwszym. Pokonać górę.
Z upływem lat te wysokogórskie pragnienia pozostawały silne, ewoluowały, bo ambicja wspinaczy nie pozwalała im zadowolić się tylko zdobyciem szczytu. Zdobywców przybywało, więc śmiałkowie chcieli wspinać się szybciej, bez tlenu, tak, by to szczytowanie było bardziej spektakularne w oczach obserwatorów.
I choć na przestrzeni lat zmieniała się i rozwijała technologia, która wspomagała wyprawy i eksploracje, to dwa aspekty towarzyszyły wspinaczom niezmiennie i od zawsze - ambicja i konflikty. Jeśli ktoś myśli, że kłótnie, niedopowiedzenia, czy niewyjaśnione aspekty tragicznych wypraw są znakiem czasów obecnych i wypraw w większości komercyjnych, gdzie sponsor goni sponsora, jest w błędzie. I to dużym, bo już dziesiątki lat wcześniej górskie tragedie niosły ze sobą nie tylko ludzki dramat, ale i wzajemne oskarżenia oraz domniemania, co się faktycznie wydarzyło, czy musiało się wydarzyć i kto ponosi lub powinien ponieść odpowiedzialność.
"Dramat braci Messnerów" autorstwa Jochena Hemmleba dotyczy ekspedycji na Nanga Parbat, która miała miejsce w roku 1970. Publikacja jest podzielona na dwie części - w pierwszej traktuje o wydarzeniach podczas wyprawy, a w drugiej przywołuje wydarzenia, jakie miały miejsce po jej zakończeniu. A działo się i to przez kolejnych czterdzieści lat. Trzeba to napisać otwarcie.
Wyprawa zapewne nie odbiłaby się aż takim echem i nie wracała przez wiele lat, gdyby nie jej tragiczny finał, który przyćmił sukces zdobywców - Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Autor zadał sobie trud, by dotrzeć do wszystkich możliwych śladów, dowodów, wypowiedzi, zapisków i dzienników prowadzonych przez członków wyprawy. Zestawia razem opinie, analizuje fakty, stara się znaleźć odpowiedź na niejasności, dowiedzieć się, z czego wynikały sprzeczne relacje i przekłamania, które konflikt pomiędzy Messnerem a kierownikiem wyprawy doprowadziły przed sąd. W tym miejscu należy dodać, że autor w żaden sposób nikogo nie ocenia. Do końca książki stawia na bezstronne i rzetelne przedstawienie ówczesnych wydarzeń.
Choć "Dramat braci Messnerów" to książka typowo dokumentalna to nie wywołuje znudzenia w trakcie lektury. Mało tego, informacje są podawane w taki sposób, że zachęcają do samodzielnej analizy. Sama nie raz wracałam do wcześniejszych akapitów, zestawiałam je z przypisami autora, tworząc spójny obraz historii.
Moim zdaniem, nawet jeśli nieszczególnie interesuje Cię tematyka wysokogórska, to ta pozycja Cię zaciekawi do tego stopnia, że sam zaczniesz analizować poszczególne fakty. Osobiście polecam!
#KONKURS
Jeśli zaciekawiła Cię recenzja już teraz możesz zgarnąć czytadło dla siebie, bo dzięki uprzejmości Wydawnictwa Sklepu Podróżnika mam do rozdania trzy egzemplarze tej książki.
Co musisz zrobić? Przekonać mnie, że to właśnie do Ciebie powinien trafić egzemplarz. Ale, żeby nie było tak całkiem prosto, Twoje uzasadnienie musi zawierać frazę GÓRSKA AMBICJA. Odpowiedzi wrzucajcie w komentarzach. Forma dowolna - trafne zdanie, rymowanka, dłuższa wypowiedź, na wesoło, na poważnie - Nie zamierzam Was ograniczać w tej materii.
Konkurs trwa do 31 marca, do godziny 23:59. Po tym czasie wybiorę trzy - moim zdaniem - najciekawsze komentarze.
Wyniki podam w ciągu trzech dni od zakończenia konkursu pod tym wpisem oraz na fejsbuczkowym fanpage'u.
Do dzieła! 3... 2... 1... Start! A my tymczasem szykujemy kopytka na beskidzkie szlaki.
Dramat braci Messnerów
- 10.3.16
[RECENZJA + KONKURS] DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb | Ludzkie ambicje, konflikty i niedopowiedzenia
Góry wysokie elektryzowały i przyciągały ludzi od zawsze swoją niedostępnością. Jednak, gdy tylko pojawili się pierwsi śmiałkowie, którzy c...
Gdy już obeszłam większość drezdeńskich zakamarków, nie pozostawało nic innego, jak wdrapać się na któryś z punktów widokowych i spojrzeć na miasto z innej perspektywy. A ta, nawet przy tej pochmurnej pogodzie, była zacna. Drezno z góry prezentuje się równie pięknie (jeśli nie atrakcyjniej), jak oglądane z dołu.
Gdy już obeszłam większość drezdeńskich zakamarków, nie pozostawało nic innego, jak wdrapać się na któryś z punktów widokowych i spojrz...
Bardzo mile i pozytywnie zaskoczona drezdeńskim nowym miastem [niem. Dresden Neustadt], z niesłabnącym entuzjazmem przemieszczałam się w kierunku starówki, której zabytkowe budowle wyrastały zza Łaby, jak na zawołanie.
Bardzo mile i pozytywnie zaskoczona drezdeńskim nowym miastem [niem. Dresden Neustadt] , z niesłabnącym entuzjazmem przemieszczałam się ...
Miał być świeżutki wpis kontynuujący relację z wyjazdu do Drezna, ale ankieta tak się dopraszała uwagi, że w końcu ogarnęłam jej wyniki. I oto one, pokrojone niczym kawałki pizzy.
Niby więcej dziewczynek wpada na bloga. Jestem jednak przekonana, że wynik ten jest spowodowany lenistwem chłopczyków, którym się nie chciało przez ankietę przeklikiwać. Na moje oko, siły rozkładają się mniej więcej po połowie. Szczególnie, jeśli chodzi i tematykę górską.
Nie ukrywam, spodziewałam się takiego rozkładu siły wiekowej. Niemniej jednak cieszy fakt, że treści są na tyle uniwersalne, że trafiają do różnych grup wiekowych. Fajnie!
Tutaj od ostatniego razu nic się nie zmienia. :)
Po pierwsze morda się cieszy, że taka gromada jest z nami od początku, śledząc nasze górskie i nie tylko perypetie. A po drugie morda cieszy się jeszcze bardziej, że pojawia się coraz więcej nowych duszyczek. Hell yeah! Przyciągajcie kolejnych.
Całkiem pokaźna gromada trafiła tutaj z innego bloga. Może się pochwalicie skąd?
To chyba standard. Nikt nie jest takim psychofanem, by wchodzić co chwilę na daną stronę "tak o".
Niby większość dowiaduje się o wpisach z twarzoksiążki. Świetnie, tylko gdzie te lajki? ;) A tak poważnie, widzicie każdy wpis na fejsbuczku, czy jednak zasięgi bawią się z Wami w kotka i myszkę?
Chciałabym częściej, ale sami wiecie, jak jest. Ale, jak będzie o czym pisać, to się ograniczać nie będę. Tymczasem, napiszę tylko "uff", że jest ok.
Tu będzie wyznanie miłości - No kocham Was, no! To tylko oznacza, że nie jestem na ziemi jedyna w swym oszołomstwie. :D
Tutaj, ustawieniami pytań, strzeliłam sobie delikatnie w stopę, bo popłynęliście "trochę" z wielokrotnością wyboru. Mamy za to artystycznie kolorową pizzę do podziału. Turystycznie cieszy się największą sympatią. W sumie nie ma się czemu dziwić, to filar tego bloga i tak zostanie. Odnośnie najmniej interesujących kategorii to osobiście typowałam tę sportową, która w zasadzie umarła śmiercią naturalną po tym, jak moje bieganie zdechło razem z kolankiem. Tak więc ta największa niechęć do kategorii Kulturalnie jest dla mnie swoistą niespodzianką. Obiecuję nie zarzucać Was recenzjami, jednak od czasu do czasu wrzucę jakąś propozycję czytelniczą. Bez obawy, Harlequinów nie będzie.
Nie ukrywam, że taki wynik mnie cieszy, a co przyniesie przyszłość, czas pokaże. Natarczywych przerywników reklamowych rodem z wiodących stacji tv nie musicie się obawiać. :D
A na sam koniec, kilka wpisów z "księgi pochwał i zażaleń", czyli odpowiedzi na pytanie: Co Ci leży na wątrobie? Czego Ci brakuje? co Ci się podoba?
- Piszesz przystępnie i bez zadęcia
- Może więcej relacji podróżniczych z miast, a nie tylko gór.
- Generalnie jest ok, ale irytuje mnie prowadzenie instarama. Chyba został zgubiony sens...
- Łapię się do przedostatniej kategorii wiekowej :(
- Wszystko jest świetne. Każdy wpis ciekawy.
- wszystkie wpisy są super : mądre życiowe przemyślane. Pozdrawiam Autorkę :-)
- Karola, nie ma opcji, abym na Ciebie krzyczała! :) Uwielbiam Cię za Twoją miłość do górskich szlaków i właśnie dlatego tu trafiłam. Podzielam Twoje pasje, choć nie wybacze Ci tego, że do moich ukochanych gór masz bliżej, niż ja z tego mojego Olsztyna. :/ Trzymam kciuki za pomysły, nowe teksty i ciekawe ścieżki. Ściskam, Ola
- Uwag brak. Być może to nie pomoże, ale naprawdę lubię Twojego bloga takiego jakim jest.
- Brakuje mi tu możliwości odpowiedzi "inne" Jak trafiłeś/-aś na Życie Me?
Odnośnie stwierdzenia dotyczącego instagrama, to zdaję sobie sprawę, że dla kogoś może być irytujący, nieciekawy, etc. Ale z chęcią się dowiem, co Cibie - autorze tej odpowiedzi - w instagramie irytuje.
Również autor (-ka) zażalenia ankietowego może teraz się uzewnętrznić i pochwalić, jak trafił (-a) na bloga.
Dzięki serdeczne za Wasz poświęcony czas. Będziemy działać, żeby było jeszcze lepiej, przyjemniej i ciekawiej. Tak więc, do poczytania i pofocenia.
Miał być świeżutki wpis kontynuujący relację z wyjazdu do Drezna , ale ankieta tak się dopraszała uwagi, że w końcu ogarnęłam jej wyniki...
Dla osoby, która odnalazła się już w wyjazdach turystycznych, planowanie wycieczki to sama frajda. Nie mniejsza niż poznawanie wszystkich, nowych miejsc. Natomiast osoby, dla których dotychczas największą wyprawą życia było przemieszczanie się z pokoju do lodówki, lub z domu do pracy, szkoły, czy sklepu, mogą odczuwać pewien dyskomfort na skutek niewiedzy, gdzie by tu pojechać, co zobaczyć, gdzie spać, co i gdzie zjeść.
Mimo, że internet i księgarnie mapami i przewodnikami stoją, to dla takiej turystycznie zagubionej owieczki zbyt wielki natłok informacji może odnieść odwrotny skutek - zamiast zachęcać, odstraszy i zniechęci na dobre.
Z tego powodu, nie warto skupiać się wyłącznie na typowo książkowych przewodnikach, nad którymi pracują sztaby ludzi wyliczających niezmienne punkty must see w danej miejscowości. Dla kogoś, kto rozpoczyna swoją przygodę z bliskimi i dalszymi podróżami, dużo bardziej cenne będą opinie osób, które w danym miejscu były i opowiedzą o nich choćby kilka słów od siebie, prosto, po ludzku, bez zbędnego wydumania. To już od potencjalnego wycieczkowicza będzie zależało, co z daną opinią zrobi i czy zachęci się na tyle, by sprawdzić daną lokalizację na własną rękę.
Taki jest właśnie ebook Martyny i Pauliny. Zachęcający, by ruszyć się z domu, dający pomysł, jak i gdzie spędzić wolny czas. Autorkom daleko do często sztywnych, znanych z księgarnianych publikacji opisów i rekomendacji. Dzielą się swoimi odczuciami, piszą szczerze i wprost, co im się podobało, a co nie wywarło na nich większego wrażenia.
Dla mnie osobiście największym plusem tej publikacji jest to, że dziewczyny poświęcają w niej dużo miejsca na prezentację lokali gastronomicznych. Nam nie raz się zdarzyło, że po zwiedzaniu ssanie w żołądkach gnało w
kierunku obiadu, a my za bardzo nie wiedzieliśmy, gdzie pójść, by było
miło, smacznie i nie waliło po kieszeni. W standardowych przewodnikach znajdziemy bowiem zwykle kilka propozycji, gdzie albo cena zabija, albo lokal znajduje się na drugim końcu miasta, a tutaj możemy naprawdę przebierać, niezależnie od tego, czy szukamy miejsca na obiad, deser, czy popołudniową kawę po dniu pełnym wrażeń.
Polecam ten ebook wszystkim (niezależnie od wieku), którzy chcieliby
wyruszyć z domu, by poznać i pozwiedzać bliższe oraz dalsze okolice, a niekoniecznie
mają pomysł na to, od czego zacząć i gdzie się wybrać. Wspomniane tu,
między innymi, muzea, parki, czy palmiarnie pozwolą wybrać coś dla
siebie przy tworzeniu planu wycieczki. Do tego wszystkiego mnóstwo
miejsc, gdzie można wstąpić na szamę, ładując tym samym
akumulatory przed dalszym spacerowym zwiedzaniem.
#PodrozujZSisters92
- 25.2.16
#PodróżujZSisters92 - Nie tylko kulinarne PODRÓŻE PO POLSCE, NIEMCZECH I CZECHACH - Martyna i Paulina Kwiatkowskie
Dla osoby, która odnalazła się już w wyjazdach turystycznych, planowanie wycieczki to sama frajda. Nie mniejsza niż poznawanie wszystkich...
