ŻYCIE ME

Od czasu kiedy z uporem maniaka męczyłam Sapkowskiego, z naciskiem na Wiedźmina i nie zasnęłam dopóty, dopóki nie wciągnęłam po raz kolejny choćby kilkunastu zdań o Orkach, czy innych tolkienowskich Hobbitach, upłynęło już wiele dni.

Po tym wszystkim, przez bardzo długi czas, fantasy nie gościło w moim czytelniczym życiu, aż do teraz, kiedy to na książkowym rynku pojawiło się bloggerskie dziecko, zrodzone z wyobraźni ojca, Andrzeja Tucholskiego - Admiralette.

Nie mogłam sobie odpuścić i od razu popełniłam zakup, by niedługo potem z dziką radością wyciągać ze skrzynki książkową przesyłkę.

Planowałam wprawdzie zabrać książkę na urlop, ale do tego czasu zniosłabym jajko, więc z nie mniejszą radochą zbunkrowałam się na sofie, w jednej łapce dzierżąc wspomniane czytadło, a w drugiej napitek, coby na suchoty w trakcie lektury nie paść, a przyznać muszę, że przerywać sobie czytania nie lubię. Jak już zacznę czytać, to wciągam do oporu i bez opamiętania.

"To opowieść pełna morza i wiatru" Gotowy/-a na morskie fantasy? No to zaczynamy...

Zamknij oczy i wytęż słuch. Jeśli spodziewasz się zwyczajnego wrzasku mew i leniwego chlupotu morskiej wody, możesz się zdziwić, bo czeka tu na Ciebie o wiele więcej. Oczekuj spotkania z olbrzymią okrętową społecznością - Flotą - światem przeróżnych osobowości, na czele z Admirałem i jego córką Sephirą. Mimo że Flota z początku wydaje się być nawet trochę bajkowa, skrywa ponurą przeszłość i stawia bohaterów wobec niepewnej przyszłości.

Świat Floty, mimo że morski, pełen jest intryg i zdrad, a nastoletnia i zbuntowana Sephira znajduje się w samym centrum wydarzeń, mierząc się z przeszłością i stawiając czoła temu, co nadchodzi.

Jeśli więc nie straszne Ci są burze i sztormy, ekspresowe przemieszczanie się między przeróżnymi miejscami we Flocie, daj się porwać admiralskiej córce i jej codzienności pełnej przygód - nie pożałujesz.

Andrzej może uznać swój książkowy debiut za udany. Stworzył opowieść lekką i wciągającą, którą czyta się z przyjemnością, a po dotarciu (zbyt szybkim - niestety) do końca chce się więcej. Mam nadzieję, że Księga Druga szybko przyjdzie na świat. Andrzeju, czekam! :)

Admiralette - 12.9.14

ADMIRALETTE: Księga Pierwsza - Andrzej Tucholski | Recenzja - W morskim świecie niepewności...

Od czasu kiedy z uporem maniaka męczyłam Sapkowskiego, z naciskiem na Wiedźmina i nie zasnęłam dopóty, dopóki nie wciągnęłam po raz kol...

Czas na kolejną porcję uzewnętrznień, będących wynikiem wyzwania blogowego u Uli. Będzie lekko, przyjemnie i, przede wszystkim, krótko, coby nam się mózgi nie zlasowały - wystarczy, że się lasują z pogodowej gorączki.

Myślę, że każdy z nas ma swoich ulubieńców w tym temacie. Powtarzalność i chęć powrotów do danych treści, dźwięków, czy obrazów towarzyszy nam od dzieciństwa. Ręka w górę, kto nie "zarzynał" chociaż jednej ulubionej bajki, czy z uporem maniaka nie bawił się tą jedyną, najulubieńszą zabawką - nie widzę. :)

#Książka

Książki uwielbiam i czytam, gdy tylko mogę. Półki się uginają, regał nie chce już przyjmować nowości, które czekają cierpliwie na swoją kolej, a ja, mimo tej mnogości pozycji, lubię wracać do książki Od początku do końca Olgi i Piotra Morawskich. To pozycja wyjątkowa. Oprócz tego, że traktuje o górskiej pasji, to uczy życia, zrozumienia, kompromisów, oddania i cierpliwości.

#Film

Granice wytrzymałości To takie moje kolejne górskie zboczenie. Jak tylko trafię, to oglądam, chociaż obraz znam już na pamięć, klatka po klatce. Mimo, że film czysto komercyjny, z założenia kinowo-rozrywkowy, to jednak pokazuje problem, jaki obecnie towarzyszy wyprawom wysokogórskim. Gdzieś tam, u podnóża szczytów, na wytyczanych, wysokogórskich drogach i zakładanych obozach toczy się życie, do którego wielu pragnie dostępu. Dostępu, który niektórzy chcą osiągnąć tylko za pomocą pieniądza. Ale czy pieniądz doda umiejętności? Czy pomoże przetrwać?

#Album muzyczny

Odkąd poznałam język naszych zachodnich sąsiadów, przepadłam w niemieckojęzycznych utworach. Dla niektórych to może dziwne, ale nic innego nie przykuło nigdy mojej uwagi słuchowej na tak długo i nie sprawiło, że chcę wracać do danych pozycji muzycznych. Udowodnili, że można stworzyć coś fajnego bez wszechobecnych tyłków i cycków. Albumy Alles kann besser werden Xaviera Naidoo i IZ ON Söhne Mannheims powodują we mnie nieodpartą chęć gwałcenia przycisku replay. Podrzucam link do przykładowej playlisty do posłuchania.

Żeby nie było, czekam też na Wasze propozycje. Lato wprawdzie w pełni, ale listę pozycji na jesienne wieczory można pomału zacząć wydłużać. :)

Filmy - 25.7.14

Ulubiona książka/album muzyczny/film, do których lubię powracać

Czas na kolejną porcję uzewnętrznień, będących wynikiem wyzwania blogowego u Uli . Będzie lekko, przyjemnie i, przede wszystkim, krótko, co...

Kraj kwitnącej wiśni - Recenzja książki - Poznaj Świat

W ramach odpoczynku od mundialowych emocji i kryminalnych obrazów z epoki czarnej wołgi, zapraszam w krótką podróż do Kraju Kwitnącej Wiśni. Wszak nie brakuje osób zafascynowanych Dalekim Wschodem i azjatyckimi państwami, które wielu określa mianem swojego podróżniczego marzenia. Oprócz biernych fascynatów mamy też tych, którzy bardzo aktywnie zagłębiają się w ową, egzotyczną kulturę chociażby w trakcie studiowania Japonistyki, jak również w bezpośrednich, na przykład biznesowych, kontaktach z azjatyckimi obywatelami.

Ale z czym będzie kojarzyła się Japonia mniej lub bardziej przeciętnemu zjadaczowi chleba?

Dla największych ignorantów, którzy nigdy w życiu nie wyściubili nosa poza granicę swojej kanapy, nie ma różnicy pomiędzy obywatelami krajów azjatyckich. Dla nich to albo Azjata, albo Żółty, albo po prostu Chińczyk.

Ci bardziej rozgarnięci, w przypływie złości, tudzież innej rozpaczy, będą chcieli popełnić seppuku, będą jarać się mangą i anime, kochając się w niebotycznie-długonogiej i turbo-wielkookiej Czarodziejce z Księżyca lub dystyngowanej, drobiącej kroki gejszy. No bo z czym, tak bez głębszego zastanawiania się, kojarzy nam się Japonia?

To świat kontrastów pomiędzy metropoliami pełnymi świateł neonów, nowinek technologicznych i turbo-szybkich pociągów (mogliby nam tu takie podrzucić - nie obraziłabym się), a miejscowościami z tradycyjnymi japońskimi domami o papierowych ścianach i olbrzymimi połaciami pól ryżowych. To świat sushi, zielonej herbaty, sztuk walki, historii gejsz, samurajów i wojowników ninja. To kraj wiosennej kwitnącej wiśni, jesiennych czerwonych klonów, Góry Fuji i zastępów zapracowanych korpoludków. To kraj, który po osłoną wielu kolorów i smaków kryje dyskryminację i dziki wyścig szczurów, to miejsce pełne kontrastów i szokujących aspektów codzienności.

Nasze pierwsze skojarzenia to nie wszystko, z czym może kojarzyć nam się ten azjatycki kraj, dlatego też zachęcam Was od przeczytania książki Anny Świątek "Japonia w sześciu smakach".

Autorka, przebywając na rocznym kontrakcie w Kraju Kwitnącej Wiśni, na własnej skórze poznała, jak smakuje Japonia, zagłębiając się w kulturę tak bardzo inną od naszej, próbując potraw, których normalnie pewnie by nie tknęła i zwiedzając miejsca, które wcześniej odwiedzała tylko podczas wędrówki palcem po mapie.

To zbiór opowieści z jej pobytu pełnego przygód, zabawnych, ale też i trudnych dla obcokrajowca sytuacji. Jeśli sięgniecie po to wydawnictwo, znajdziecie w nim opisy tego, co według autorki w kulturze japońskiej jest jedyne i niepowtarzalne. Sześć części książki zabierze was do tego, co wyjątkowo inne i dziwne, co wyłącznie japońskie, co koniecznie trzeba i warto zobaczyć. Autorka poda Wam, jak na tacy, obraz Japonii z jednej strony w dalszym ciągu kultywującej swoje tradycje i rytuały, a z drugiej strony ciężki żywot współczesnych ofiar technologii i pędu za pieniądzem.

O tym, jak autorka sobie poradziła, co uważa o życiu na dalekiej obczyźnie, co wywołało u niej uśmiech, a co łzy i dlaczego stwierdziła, że Japończycy w niektórych sytuacjach są lepsi od nas, przeczytacie w książce.

Książki - 25.6.14

JAPONIA W SZEŚCIU SMAKACH - Anna Świątek | Recenzja - Kultura Kraju Kwitnącej Wiśni

W ramach odpoczynku od mundialowych emocji i kryminalnych obrazów z epoki czarnej wołgi , zapraszam w krótką podróż do Kraju Kwitnącej ...

Zewsząd słyszymy i wszędzie czytamy o tym, jaki to teraz otaczający nas świat jest zdeprawowany i pełen zbrodniczego elementu. Telewizyjne reportaże kipią od sensacji, a to porwanie, a to gwałt, a to ciało w rzece, czy inny śliski kocyk. Prawda jest jednak taka, że fakt popełnianych zbrodni nie jest znakiem wyłącznie naszych czasów. Zdeprawowani i zepsuci do cna ludzie są, BYLI i zapewne będą. A o tym, że zbrodniczy delikwenci działali i poczynali sobie całkiem "rześko", nierzadko drwiąc sobie z władzy i realiów, przekonacie się sięgając po "Czarną Wołgę. Kryminalną Historię PRL" autorstwa Przemysława Semczuka.

To jeden z moich ostatnich nabytków (jedni polują na buty, ja mogę pasjami kupować książki i ciągle mi miało, a regał trzeszczy), z którego jestem bardzo zadowolona i który pozwolił na zagłębienie się w kilka skrywanych spraw z epoki, którą znam jedynie z opowieści, jak się okazuje, często podkolorowanych.

"Poznaj półświatek PRL, którego nie widziałeś w 997 i 07 zgłoś się."

Dlaczego wybrałam akurat tę książkę? Odkąd pamiętam, nawet szczeniarą będąc, zawsze mnie "kręciła" tematyka kryminalna. Podczytywałam ukradkiem "Detektywa" i oglądałam do upadłego "Magazyn kryminalny 997" w TVP, wybór książki wydaje się więc być oczywisty.

Czego więc możecie spodziewać się po tym wydawnictwie? Autor jest dziennikarzem i publicystą historycznym. Zagłębił się w akta zgromadzone w IPN-ie, by poznać historię spraw, które ukrywano przed ówczesnym światem. Autor prezentuje kryminalne tajemnice PRL bez cenzury, przytaczając zeznania skazanych, świadków i podejrzanych, zachowując pisownię oryginalną. Obnaża i uwidacznia braki ówczesnego systemu milicyjnego. A przyznać trzeba, że ówczesna milicja miała mało wspólnego z wizerunkiem gliniarza. Prezentuje fakty, które mówią jednoznacznie, że daną sprawę czasem trzeba było zakończyć, choćby nie wiem co, choćby kosztem niewinnego człowieka - zawsze znalazł się jakiś kozioł ofiarny.

Mimo, że żyło się wolniej, milicja miała co robić i choć jej poczynania były często nieudolne, to przy wsparciu tajniaków i ubeków była w stanie zastraszyć przesłuchiwanych obywateli, aby sprawy zakańczać, przypodobać się ówczesnej władzy i zyskać poklask.

Spektrum przytoczonych w książce przestępstw popełnionych w czasach PRL jest pokaźny i spokojnie może konkurować z teraźniejszością. Dwanaście rozdziałów przedstawia nam wydarzenia, które rzucały cień na spokojny żywot zwykłych ludzi, potęgując nierzadko psychozę strachu i angażując do działania milicyjne zastępy.

Tytułowa czarna wołga stała się symbolem przestępstw ściśle związanych z porwaniami i handlem dziećmi. Nawet mnie babcia straszyła, żebym się nigdy nigdzie sama nie oddalała od dorosłych, bo czarne auta porywają dzieci. Pamięć o takich wydarzeniach była żywa długo, długo po zamknięciu danych spraw.

W PRL-u dobrze się mieli porywacze - porwania dla okupu to nie jest wymysł naszych czasów. Terroryści to też nic nowego. Straszenie skażeniem wodociągów dużego miasta, czy informacje o podłożonych bombach w samolotach nie dziwiły pracowników służb bezpieczeństwa. Były głośne napady na banki i sklepy, strzelaniny i porachunki, handel bronią i walutą, grasujący na Śląsku Wampir, tajemnicze śmierci na statkach towarowych, morderstwa z podtekstem politycznym i produkcja pieniężnych falsyfikatów. Pomysłowość, fantazja, a czasami totalny idiotyzm charakteryzowały prezentowanych bohaterów przestępczych procederów. Jedni wpadali szybciej, inni później, a jeszcze innym nic nie można było udowodnić mimo pewności o ich winie - zupełnie, jak teraz.

Czym więc różnił się PRL od naszego obecnego świata? - Jeśli chodzi o rodzaje popełnianych przestępstw - Niczym. Wtedy po prostu mniej się mówiło o sprawach niewygodnych, a obywatele żyli w nieświadomości, często niedoinformowani i zmanipulowani przez system.

Jedyną różnicą - jak dla mnie - był system i wymiar kar. Te nie były śmieszne, jak obecnie, a popularna kara śmierci i długie wyroki miały dawać do myślenia i odstraszać. Mimo to zawsze znajdowali się amatorzy przestępczego dzieła. Półświatek miał się dobrze.

Mimo, jakby nie było, poważnej tematyki, pozycję tę czyta się lekko i szybko. Którą sprawę i jak udało się rozwiązać, a która musiała rozejść się po kościach, dowiecie się z książki. Nie zabiorę Wam tutaj przyjemności odkrywania kryminalnych wydarzeń. Przeczytajcie. Warto.

Książki - 16.6.14

CZARNA WOŁGA, KRYMINALNA HISTORIA PRL - Przemysław Semczuk | Recenzja - Zbrodnie były od zawsze wpisane w ludzki żywot

Zewsząd słyszymy i wszędzie czytamy o tym, jaki to teraz otaczający nas świat jest zdeprawowany i pełen zbrodniczego elementu. Telewizy...

Każdy z nas zmierza przez życie określoną ścieżką, obraną mniej lub bardziej świadomie, mniej lub bardziej przypadkowo. Na nasze wybory często wpływ miały otoczenie, zdanie innych i myśli w stylu: Co by było gdyby? A co, jeśli...? Czy to wypada?, etc.
Ukształtowani przez lata, gnamy do przodu, mimo że czasem wydajemy się stać w miejscu - tkwiąc w niezmiennej prozie życia, walcząc z codziennością, rzekomo spełnieni, ale nieustannie łaknący tego, by żyć bardziej.

A co byście zrobili, gdyby ktoś zadał Wam poniższe pytanie:

"Zabiorę cię w dowolne miejsce na świecie. Pod jednym warunkiem - decyzję, dokąd chcesz lecieć i po co, musisz podjąć już, w tej chwili." T. Michniewicz

Czy bylibyście gotowi zostawić na chwilę lub dłużej obecne życie, zmienić warunki bytowania i przeżyć przygodę, która może zaważyć na Waszej dalszej egzystencji?

To pytanie to motyw przewodni książki Tomka Michniewicza "Swoją drogą", którą kupiłam zupełnie przypadkowo (ot, czasem lubię kliknąć na popularnym portalu aukcyjnym w ofertę ze strony głównej), ale mogę powiedzieć, że był to jeden z lepszych książkowych zakupów.

Książka ta to swojego rodzaju podróż do trzech zakątków świata, to skrajnie odmienne historie trojga różnych, ale bliskich autorowi osób - kumpla, żony i ojca. Trzy opowieści będące wynikiem szybkiej odpowiedzi na w/w pytanie.
Ta opowieść pokaże, że podróż może zmienić człowieka, ale nie każdego. Nie każdy bowiem da się ponieść chwili, nie każdy się zmieni, nie każdy zrozumie inny świat, uparcie tkwiąc w skorupie swojej codzienności, szarych doświadczeń i stłumionych marzeń.
Komu z tej trójki odbyte podróże otworzą oczy i umysł, powodując że na nowo odkryją sens w życiu? O tym, jak potoczyły się losy wyżej wspomnianej trójki, nie napiszę, bo musiałabym tu streścić zawartość, a nie chcę Wam odbierać przyjemności, jaka płynie z jej odkrywania.

Oprócz opowieści o czasie spędzonym w dzikich afrykańskich ostępach, w muzułmańskiej Arabii Saudyjskiej i krainie wiecznego bluesa, autor przemyca wiele cennych informacji na temat realiów danego kraju i społeczności, pozwalając zrozumieć odmienność, a tym samym zburzyć nieco stereotypów. To nie tylko podróże życia, to lekcja, która może na długo zapaść w pamięć. Warto przeczytać.

Książki - 5.5.14

SWOJĄ DROGĄ - Tomek Michniewicz | Recenzja - A czy każdy z was obrał już swój życiowy kurs?

Każdy z nas zmierza przez życie określoną ścieżką, obraną mniej lub bardziej świadomie, mniej lub bardziej przypadkowo. Na nasze wybory ...

Pamiętacie swoje dziecięce marzenia o tym, kim zostać w przyszłości? Ja osobiście oznajmiałam całemu światu, że zostanę pielęgniarką, demonstrując sadystyczne robienie zastrzyków na bogu ducha winnym misiu-maskotce. Zostanie pielęgniarką z czasem ewoluowało do zostania piosenkarką, by ostatecznie przejść w fazę... wróżki. :D - Niech mi ktoś powie, że dziecięca wyobraźnia nie jest fajna.

Wśród z was zapewne znajdą się doszli lub niedoszli strażacy, lekarze, nauczyciele, sklepowe, czy policjanci. Tak, policjanci. Ci, o których wielu wyraża się w sposób negatywny i pogardliwy, nazywając ich psami.

Mimo wszystko, niezależnie od pokoleń, wielu stawiało sobie za cel zostanie prawdziwym gliniarzem, siejącym postrach w bandyckim półświatku.

Taki właśnie był Krzysiek Zaręba - tytułowy gliniarz. Od młodzieńczych lat pałał chęcią wstąpienia w policyjne szeregi, a książki z czasów licealnych o przygodach Sherlocka Holmesa potęgowały ten stan, budując w wyobraźni obraz prawdziwego twardziela. nie poprzestał na marzeniach, działał, by je spełniać. Po maturze mógł wybrać wojsko, a potem przyjąć się do MO. Ponieważ wojsko było traktowane przez wielu, jako przykry obowiązek, bohater nie skorzystał z tej opcji. Wybrał natomiast służbę zastępczą w prewencji, by potem zdawać do szkoły oficerskiej.

Nieopierzony, z głową pełną marzeń i wzniosłych ideałów szybko zderza się z rzeczywistością, która mało ma wspólnego z przygodami, o których tak pasjami czytał. O szumnych akcjach, spektakularnych rozwiązaniach najtrudniejszych śledztw mógł tylko pomarzyć, bo jako świeżak w prewencji był "misiem", czyli swoistym popychadłem dla starszych stopniem, który miał się spełniać w pastowaniu podłóg.

Upór i determinacja sprawiają jednak, że pnie się coraz wyżej, Rozwija się, szkoli, jest coraz lepszy, ale w dalszym ciągu pozostaje narwanym żółtodziobem, którego wczesne policyjne kroki mają miejsce w czasie transformacji i wszelakich przemian, kiedy to milicja staje się policją.

Poznajemy jego przygody począwszy od prewencji i walk z kibolami, przez służbę w miejscowościach, które niezmiennie kojarzone są z maści wszelakiej mafią i gangsterami. Na tapecie są więc Pionki, Puławy, czy Warszawa. Jest handel bronią, Ruscy i długie śledztwa, które ćwiczyły cierpliwość, bo umiejętność czekania na przełom była na wagę złota. Czas ten jednak trzeba było wykorzystywać, wykonując mało policyjną robotę, tonąc w papierach, teczkach i całym administracyjnym badziewiu. Nie oszukujmy się - pisanie raportów nie może być porywające.

Upór i ambicje Krzyśka zostają nagrodzone. W czasach, kiedy standardy w polskiej policji to dno i trzy metry mułu, trafia do CIA, ośrodka szkoleniowego FBI w Quantico, a także zalicza szkolenia w Londynie. W opisach zobaczymy przepaść jaka dzieli gliniarzy z Ameryki i tych z kraju nad Wisłą. Różnice są we wszystkim - systemie szkoleń, dostępnej broni, sprzęcie, etc.

Wiele spraw i akcji, śledztwa, ataki, walki wręcz. "Gliniarz" aż kipi od tego. To nie jest pusta opowieść. Książkę czyta się doskonale, można ją traktować, jak swoistą biografię, lecz zasługuje ona też na to, by znaleźć się w szufladce z etykietą 'sensacja'. To historia napisana przez życie, a przeniesiona na papier nie traci nic z autentyczności, dzięki prostemu, męskiemu językowi, bez cackania i owijania w bawełnę. Czasami aż szkoda, że niektóre z akcji, czy śledztw nie kończą się spektakularnie, jak nas do tego przyzwyczaiły amerykańskie produkcje. Ale to opowieść o polskim gliniarzu i polskich realiach. Godzinach spędzonych w zimnych, zdezelowanych polonezach i akcjach z bronią, która lubiła się zacinać nie wiadomo kiedy.

"Gliniarza" polecam z czystym sumieniem. Jeśli cenicie realizm, przeczytajcie. Nie będziecie się nudzić. Autorzy zrobili kawał dobrej roboty, okraszając policyjną rutynę dużą dawką humoru, sprawiając, że gliniarze jawią się nam, jak kumple, a nie psy, którymi się gardzi.

Gliniarz - 5.4.14

GLINIARZ - Marcin Ciszewski, Krzysztof Liedel | Recenzja - W pogoni za marzeniami

Pamiętacie swoje dziecięce marzenia o tym, kim zostać w przyszłości? Ja osobiście oznajmiałam całemu światu, że zostanę pielęgniarką, de...

W końcu udało mi się spędzić kilka spokojnych chwil z książką, która od grudnia czekała na mnie spokojnie na półce. Mowa o Inferno Dana Browna, która swoją polską premierę miała w październiku 2013. Od tego czasu zdążyła stać się bestsellerem. Ma Dan Brown siłę przyciągania czytelników, trzeba to przyznać.

Wydawać by się mogło, że fabuła powiązana ściśle z architekturą, sztuką, historią, literaturą (motywy z Boskiej Komedii Dantego - uprzedzam przerażenie niektórych - nie musicie znać tego dzieła) może być trudna do przełknięcia. Nic bardziej mylnego. Już od pierwszych stron zostajemy wciągnięci w zakręconą opowieść pełną zagadek, niedomówień i nowych, tajemniczych postaci, wśród których główny bohater Robert Langdon - sławny profesor z Harvardu - próbuje rozwikłać kolejną zagadkę, szukając rozwiązań wśród przerażających tropów.

Zanim jednak Langdon rzuci się w wir poszukiwań będzie musiał przetrawić, co się z nim działo i dlaczego znajduje się w takim, a nie innym miejscu - a mianowicie w szpitalu. Oprócz tego, że nie pamięta, jakim cudem znalazł się w owym szpitalu, ranny, w swojej marynarce znajduje tajemniczy przedmiot, który okazuje się być potem źródłem jego wątpliwie miłej przygody i wiążących się z tym kłopotów.

Zamroczony i dręczony przez makabryczne wizje musi uciekać, bo tajemnicza agentka próbuje go zabić. Z pomocą obecnej w szpitalu lekarki ucieka, a jego droga poprowadzi nas przez muzea i zabytki Florencji, gdzie będzie szukał wskazówek, jak rozwiązać zaistniałe problemy. Nikomu nie może zaufać, bo wrogowie czają się na każdym kroku. Zupełnie nie wiadomo, czy obecny sprzymierzeniec nie okaże się podstępnym agentem.

Akcja nabiera tempa z każdą czytaną stroną, im więcej czytamy, tym ciężej przestać - wciąga. W końcu Langdon to taka pozytywna i sympatyczna dusza u Browna, której zwykle się kibicuje w jej walce z przeciwnościami losu.

Rozpoczyna się walka z czasem, z zagadkowością tropów, maratony po tajnych przejściach i tunelach. W miarę upływu czas, jaki mija podczas ucieczki profesora i jego ukrywania się przed czyhającymi na niego oprawcami, coraz bardziej zagłębia się w poemat Dantego, odnajdując w nim kolejne wskazówki, które nie nastrajają optymistycznie. Pojawiają się kolejne postaci, negatywne figury, a w tym wszystkim obraz i przesłanie szaleńca-geniusza, który we wspólnej walce o ratunek przed zagrażającym światu wirusem, złączy bohaterów, będących wcześniej przeciwnikami.

Dan Brown jest świetnym kreatorem literackiej fikcji, którą opiera na znanych faktach. To tutaj pojawiają się znane większości organizacje, od których może wiele zależeć. I, mimo że to fikcja, to przedstawiony w powieści problem nakłania do refleksji i zadawania pytań: A gdyby tak było faktycznie? Czy takie zagrożenie w ogóle jest możliwe? Osobiście chyba nie chcę znać odpowiedzi na te pytania.

A co do samej książki, to, mimo że nie uważam jej za najlepszy tytuł Browna, i tak zachęcam - przeczytajcie. Nie zabierze Wam to dużo czasu, bo tytuł ten wciąga się równo i bezproblemowo. Dla mnie brownowskim numerem jeden pozostaje niezmiennie Zwodniczy Punkt.

Dan Brown - 25.2.14

INFERNO - Dan Brown | Recenzja

W końcu udało mi się spędzić kilka spokojnych chwil z książką, która od grudnia czekała na mnie spokojnie na półce. Mowa o Inferno Dana...

Z czym kojarzy Wam się alfabet? Na to hasło moje myśli od razu powędrowały w przeszłość do czasów dość prehistorycznych, mających miejsce w bardzo wczesnych początkach szkoły podstawowej, kiedy to cudowna pani, nauczająca dzieciaki w klasach 1-3, za punkt honoru uczyniła sobie wbicie nam do główek alfabetu. Wyglądało to tak, że każdego dnia jakieś dziecko miało tę wątpliwą przyjemność publicznego wystąpienia przed całą klasą i recytowania - najlepiej bez omyłki, coby panią zadowolić i piątkę dostać - literek w odpowiedniej kolejności. Kolejnym stopniem wtajemniczenia, po zgłębieniu wiedzy tajemnej dotyczącej kolejności i ilości literek w alfabecie, było układanie listy wyrazów w porządku alfabetycznym. Chwała jednak tym wszystkim nauczycielkom za to, że nam alfabety do głowy włożyły, bo jak się okazało, ta podstawowa wiedza przydawała się na każdym kroku w epoce wszelkiej maści leksykonów i encyklopedii w wersjach analogowych. :)

Wpis ten, jak można się domyślić, będzie poświęcony alfabetowi - a jakże. :) Czemu akurat alfabetowi? W dodatku góralskiemu? Bo - Kruca fuks - tak!

Książka ta, autorstwa Bartłomieja Kurasia - dziennikarza i górala z dziada pradziada, urodzonego w Zakopanem - oraz Pawła Smoleńskiego - obecnie reportera, a wcześniej zdeklarowanego Podhalanina - to swoisty leksykon. Leksykon, w którym znajdziemy garść informacji o górach i regionie, które od wielu pokoleń pobudzają wyobraźnię, przyciągają, zachwycają i zachęcają do odkrywania historii, miejsc i regionalnych smaków.

Jak często, wyruszając na tatrzańskie szlaki, zastanawiamy się nad historycznymi dziejami tych miejsc? - Bardzo rzadko. Nie chcemy zaprzątać sobie umysłów zlepkami różnych, często trudnych do powiązania ze sobą, informacji. Stawiamy na walory estetyczne i wizualne, zachwycając się krajobrazami, pewnymi aspektami tamtejszej kultury, czy też kuchni. Ostateczny bilans, jaki nam wychodzi, mówi nam, że o podhalańskim regionie, jako całości, wiemy niewiele. A przecież ten region to nie tylko góry - przez wielu ukochane Tatry.

Jeśli odczuwacie potrzebę lepszego poznania góralskiej kultury, tradycji i historii, nie czekajcie i sięgnijcie po tę książkę, bo - jak głoszą słowa na okładce - to "lektura obowiązkowa dla ceprów".

Alfabetyczne ułożenie haseł przywodzi na myśl wspomniany leksykon, jednak tematy zawarte w książce nie są spisane językiem pustym i bez emocji, jak to bywa w leksykonach i encyklopediach. To zbiór anegdot i opowieści traktujących o historii i teraźniejszości, o kulturze i problemach społecznych, o góralach i zachwycie górskim światem.

Książkę tę można czytać, jak przewodnik po atrakcyjnych, tatrzańskich regionach, pełen humoru i wskazówek. W jednym miejscu znajdziecie anegdoty dotyczące ludzi związanych z polityką, sportem, biznesem i artystami, którzy Tatry sobie wyjątkowo umiłowali. Bliżsi staną się dla Was znani ze szkoły poeci, poznacie sylwetki pierwszych turystów i badaczy tatrzańskiej przyrody. Dowiecie się, że wychodząc w góry warto mieć na sobie bieliznę w oczobijnym, najlepiej czerwonym kolorze, coby Wam dupkę w chwilach grozy uratować mogła. A gdy już się ze wszystkimi zapoznacie, przyjdzie czas na oddawanie się uciechom podniebienia, kiedy to skosztujecie bryjki, kwaśnicy, litworówki i źródlanki.

Autorzy zadali sobie trud, by opisać Podhale prawdziwe. Nie tylko to pełne uroku, ale też to ze swoją historią pamiętającą waśnie i wszelkie trudy, z jakimi musieli się zmagać ówcześni mieszkańcy podtatrzańskich wsi i miejscowości, a o których i w dzisiejszych czasach trudno jest rozmawiać.

Niemniej jednak i tematy poważne i te bardziej przyziemne opisane zostały językiem lekkim, dzięki któremu książkę się czyta szybko i przyjemnie, nabierając ochoty na więcej. A więcej dowiecie się już chyba tylko od jakiegoś zaprzyjaźnionego, prawdziwego górala, co to "copke z gniozdkiem" nosi i na kaca żyntycę stosuje.

Górale - 20.1.14

KRUCA FUKS - Alfabet góralski | To czego nie wiedzieliście i o co baliście się zapytać

Z czym kojarzy Wam się alfabet? Na to hasło moje myśli od razu powędrowały w przeszłość do czasów dość prehistorycznych, mających miejs...

Pages

ADMIRALETTE: Księga Pierwsza - Andrzej Tucholski | Recenzja - W morskim świecie niepewności...

Ulubiona książka/album muzyczny/film, do których lubię powracać

JAPONIA W SZEŚCIU SMAKACH - Anna Świątek | Recenzja - Kultura Kraju Kwitnącej Wiśni

CZARNA WOŁGA, KRYMINALNA HISTORIA PRL - Przemysław Semczuk | Recenzja - Zbrodnie były od zawsze wpisane w ludzki żywot

SWOJĄ DROGĄ - Tomek Michniewicz | Recenzja - A czy każdy z was obrał już swój życiowy kurs?

GLINIARZ - Marcin Ciszewski, Krzysztof Liedel | Recenzja - W pogoni za marzeniami

INFERNO - Dan Brown | Recenzja

KRUCA FUKS - Alfabet góralski | To czego nie wiedzieliście i o co baliście się zapytać

TO ci się przyda

FACEBOOK

POPULARNE

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM