Wiele alpejskich regionów czy miejscowości ma swoją "domową" górę, tzw. Hausberg - szczyt wielce charakterystyczny, z rozpoznawalną sylwetką, cieszący się niemałą popularnością zarówno wśród miejscowych, jak i przyjezdnych i dostrzegalny z wielu zakątków w okolicy, nad którą wznoszą się jego skalne ściany.

 

Nie inaczej jest w Dolinie Sztubaj (niem. Stubaital) i miejscowości Neustift, skąd wielu wyrusza na szczyt Elferspitze /2499 m n.p.m. i 2505 m n.p.m./, należący - podobnie jak Serles - do sztubajskiej siódemki, Seven Summits.

Szczyt przyciąga zarówno tych spragnionych adrenaliny, oferując wejścia via ferratą, jak i tych zafascynowanych widokami i obcowaniem z dolomitowymi skałami, za sprawą których podobieństwo do Dolomitów jest tak uderzające 😍

 

Pakujcie plecaki, ruszamy! Elfer czeka 😊

Naszą wycieczkę rozpoczynamy przy górnej stacji kolejki Elferbahnen, gdzie wygodnie docieramy gondolą z dolnej stacji. Również w tym przypadku korzystamy z posiadanej karty gościa Stubai Super Card.

Stąd ścieżka wznosi się powoli zakosami i wiedzie nas częściowo przez las w kierunku schroniska Elferhütte, gdzie docieramy po około trzydziestu minutach rozruchowego marszu, łapiąc pierwszą, małą zadyszkę.

Widok, jaki rozpościera się ze schroniskowego tarasu na dolinę i przeciwległe monumentalne szczyty, m.in. Hoher Burgstall, zachwyca i powoduje, że ma się ochotę na więcej i więcej, do czego z kolei zaprasza wijąca się dalej wśród łąk i kosodrzewiny wąska dróżka.

 

Nie tracąc ani chwili więcej, ruszamy przed siebie. Czeka nas nieco ponad godzina marszu do szczytu. Czas przejścia oczywiście w naszym przypadku jest bardzo względny, bo zawsze go wydłużamy, robiąc przerwy i zdjęcia, więc w materii szacowania czasu na kopytkowanie polecamy, by się nami jednak nie sugerować 😉

Szlak pnie się coraz wyżej i wyżej, tracąc swoją łąkowo-sielankową odsłonę, nabiera za to bardziej wysokogórskiego charakteru. Robi się bardziej surowy, miejscami stromy, skała nieco osypuje się spod nóg, a nasz cel - Elfer - raz po raz ukazuje swoją poszarpaną wyniosłą sylwetkę.

Ścieżka wije się pośród skał, niczym w labiryncie. Oznaczenia są w tym miejscu jednak dokładne i jednoznaczne, więc wiadomo, w którym kierunku iść. Towarzyszą nam świstacze pogwizdywania i dźwięk dzwonków skrywających się w cieniu skał owiec.

 

 

W takich okolicznościach przyrody docieramy do przełęczy Elfersattel, gdzie robimy sobie małą przerwę i skąd można ruszyć na Elferspitze (Elferkofel) /2505 m n.p.m/ - wierzchołek dostępny tylko po przejściu via ferraty oraz na Östlicher Elferturm /2499 m n.p.m./ - wierzchołek dostępny zarówno via ferratą, jak i normalnym szlakiem. 

Warto na to zwrócić uwagę przy planowaniu trasy, bo zauważyłam w wielu wpisach na blogach czy forach głównie niemieckojęzycznych, że nazwa Elferspitze stosowana jest ogólnie do obydwu wierzchołków, co może wprowadzić małe zamieszanie.

Z przełęczy Elfersattel na wierzchołek nieferratowy mamy raptem kilka minut. Czeka nas krótkie podejście mocno zwężającą się i miejscami ubezpieczoną ścieżką oraz wąski kominek na końcowym odcinku. 

O posiadówie i odpoczynku na szczycie można jednak zapomnieć. Miejsca tam brak na cokolwiek. To ledwie platforma, na której ustawiono wieńczący szczyt krzyż. 

Wracamy na przełęcz, skąd ruszymy w dalszą drogę przy akompaniamencie pobrzękujących lonż i uprzęży wspinaczkowych tych, którzy ruszają via ferratą w kierunku najwyższego wierzchołka - Elferspitze (Elferkofel).

 

Przejście do pięknie położonej przełęczy Zwölfernieder zajmuje nam około czterdziestu minut, a miejscami ubezpieczona stalową liną ścieżka wymaga nieco uważniejszego stawiania kopytek. Towarzyszące nam widoki wynagradzają każdą ewentualną niedogodność, a jest na co patrzeć, bo i ze szczytu, i ze ścieżek poniżej można spojrzeć na Kirchdachspitze, górujące nad Innsbruckiem pasmo Karwendel na północnym wschodzie czy Kalkkögel na północnym zachodzie. Jest pięknie. Po prostu 😍

A na przełęczy, nie zgadniecie... Robimy sobie przerwę, bo przecież nikt nas nie goni 😀

W końcu jednak i na nas przychodzi pora, czas ruszać, jeśli spokojnie chcemy zdążyć na kolejkę, która zwiezie nas w dolinę. Schodzimy stroną południową, wąską ale wyraźną ścieżką w kierunku drogi panoramicznej (niem. Panoramaweg), która łączy się z długodystansowym szlakiem wysokogórskim Stubaier Höhenweg.

Po około czterdziestu minutach jesteśmy przy Naturschauplatz Graztengrübl, skąd po jakichś dwóch godzinach spokojnym marszem, wygodnym szlakiem wśród kosodrzewiny, łąk i wybitnie interesujących się nami kóz docieramy do górnej stacji kolejki.

 

Zanim jednak wsiądziemy do wagonika, zatrzymujemy się przy ciekawej konstrukcji postawionej nieopodal górnej stacji. To najprawdziwszy zegar słoneczny wykonany z drewna modrzewiowego. Obiekt jest o tyle ciekawy, że można się przespacerować w jego wnętrzu w trakcie odczytywania wskazywanego czasu. 

Miejsce na jego budowę wybrano nieprzypadkowo, bo masyw Elfer od dawien dawna uchodził wśród mieszkańców za "zegar" wyznaczający rytm życia i cykle w przyrodzie, a szczyty - Elfer oraz Zwölfer - odpowiadają okołopołudniowym godzinom, kiedy to słońce o godzinie 11 oświetla Elfer, a o 12 Zwölfer.

Jak więc widzicie teren w pobliżu górnej stacji kolejki Elferbahnen to idealne miejsce, by zaplanować tam swój dzień w czasie urlopu. 

Będzie punktem wypadowym na bliższe i dalsze wycieczki. Wyjście na szczyt, wizytę w jednej z wielu bacówek, by spałaszować coś lokalnego, podziwianie startujących i szybujących nad doliną i szczytami paralotniarzy czy po prostu totalny relaks na łące czy leżaku. Tak może wyglądać każdy urlop, prawda? 😊