Życie ma to do siebie, że każdego dnia gwarantuje nam pakiet doznań wszelakiej maści. I choć zwykle musimy uporać się z codziennymi obowiąz...
Jeśli akurat zastanawiacie się na jakimś przyjemnym wypadem weekendowym, z czystym sumieniem możemy polecić Wam Krynicę-Zdrój, zwaną potocznie Krynicą Górską. Krynica to bardzo sympatyczna miejscowość uzdrowiskowa, która ma do zaoferowania dużo więcej aniżeli tylko i wyłącznie udanie się do wód.
Jeśli akurat zastanawiacie się na jakimś przyjemnym wypadem weekendowym, z czystym sumieniem możemy polecić Wam Krynicę-Zdrój , zwaną ...
Po pochmurnej - ale, jakby nie było, sympatycznej - sobocie spędzonej na zdobywaniu Lackowej w Beskidzie Niskim, z nadzieją głupiej wyglądałam lepszej aury w niedzielę. I choć Piotruś studził moje zapały, ja się łudziłam do ostatniej chwili, że dane nam będzie podziwiać piękne obrazki ze szczytu Radziejowej - naszej kolejnej cegiełki do KGP.
Zima u progu wiosny
Nocą padało. Śniadanie również szamaliśmy przy akompaniamencie deszczowych kropli za oknem. Słabość, panie, słabość, a szarość jeszcze większa bez żadnych nadziei na rozpogodzenia. W dwóch słowach: dupa blada. Marzenia o pięknych widokach szczytowych zostały zastąpione przez mantrę - Niech chociaż przestanie padać to mokre gówno! Pliiisss! Na górze moje modły zostały wysłuchane tylko częściowo i ostatecznie skończyło się na tym, że opad nie był ciągły, a cykliczny. No i... zróżnicowany.
Yeti na Vibramie
Z Krynicy udaliśmy się w kierunku Piwnicznej-Zdrój. Z centrum miejscowości w kierunku Suchej Doliny i Przełęczy Gromadzkiej (Obidza) prowadzi szlak czerwony. Darowaliśmy sobie pokonywanie tego odcinka pieszo. Raz, że kapało z nieba mokre dziadostwo, a dwa, że większość szlaku biegnie wzdłuż asfaltowej drogi łączącej sąsiadujące ze sobą miejscowości. Plus minus trzy godziny po czymś takim to żadna frajda. Może przy innej pogodzie i z nadmiarem czasu postąpilibyśmy inaczej. Tym razem pognaliśmy naszą błękitną strzałę, ile można było, grzecznie zaparkowaliśmy (powyżej Bacówki na Obidzy) i stamtąd już ruszyliśmy na spacer, zostawiając za sobą deszcz, wkraczając w błoto po kostki, a po chwili przyjmując na klatę śnieg. I pomyśleć, że to był mój pierwszy śnieg w tym sezonie zimowym. :D Szał normalnie.
Widoki po horyzont i jeszcze dalej
Ta przejrzystość powietrza...
Z Przełęczy Gromadzkiej ruszamy dalej za znakami czerwono-niebieskimi, które po krótkim czasie rozchodzą się, a my mamy podążać szlakiem niebieskim w kierunku Wielkiego Rogacza /1182 m n.p.m./ Ze względu na wycinkę drzew połapanie się, gdzie odchodzi szlak niebieski, trochę nam zajęło i spowodowało, że nasze kopytka zażyły błotnego SPA. Z Wielkiego Rogacza na Radziejową jest już rzut beretem.
Normalny jestem. Ktoś wątpi?
Po kilkunastu minutach i zejściu w dół w towarzystwie wietrznej pizgawicy i zalodzonych gałęzi drzew jesteśmy już na Przełęczy Żłóbki. Teraz szybko w las i pod górę, by już za moment stanąć u stóp wieży wieńczącej szczyt Radziejowej. Z owej wieży miał się roztaczać przecudnej urody widok na Tatry. Niestety nie było nam to dane. <Płacz, zawodzenie i smutek wielki> To chyba pierwsza wycieczka, na której zrobiliśmy tak mało zdjęć. No ale mleko jest wyjątkowo mało fotogeniczne, a aparat wręcz domagał się ochrony przed tym marznącym deszczo-śniegowym opadem.
Na szczycie rozmawiamy chwilę z parą z Katowic i stwierdzamy jednogłośnie, że tylko oszołomy i wariaci przy takiej pogodzie wyłażą w góry. Cóż, jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma.
Szybkie zdjęcia, gorąca herbata antypizgawicowa i niezawodny batonik na koniec. Można ruszać w drogę powrotną, jednocześnie odgrażając się w myślach, że jeszcze tam wrócimy. Już przy sprzyjającej aurze, by bez przeszkód obfocić wszystko i nacieszyć oczy beskidzkimi krajobrazami bez mlecznej zasłony. Pytanie tylko, kiedy to nastąpi. :D
Po pochmurnej - ale, jakby nie było, sympatycznej - sobocie spędzonej na zdobywaniu Lackowej w Beskidzie Niskim , z nadzieją głupiej wy...
Jest, w końcu się nadeszła - wiosna. Wprawdzie tylko w kalendarzu, bo za oknami to jej jeszcze słabo idzie. A skoro wiosna, to i obowiązkowy powiew świeżości, o który zadbamy sobie sami. I nie chodzi tylko o szersze otwieranie okien w mieszkaniach.
Przyszedł czas na piątą już edycję SHARE WEEK pomysłu Andrzeja, kiedy to blogerzy polecają innych blogerów - tych, których lubią i cenią. Efekt tego jest taki, że wśród typów trafiają się blogi mniej lub bardziej znane, ale również wcześniej nie odkryte perełki. Na mojej liście czytelniczej zawsze wtedy pojawiają się nowości, do których potem nierzadko wracam regularnie.
W zeszłym roku moje typy były tematycznie lekko zróżnicowane i możecie sprawdzić je TUTAJ, a tymczasem, nie przedłużając już niepotrzebnie, dzielę się tym, co dobre. W tym roku stawiam wyłącznie na blogi (około)górskie, które kocham miłością nieskończoną. Nie mogłam się zdecydować na trójkę, więc będzie szóstka. A tak w ogóle, to cała ta gromadka powinna siedzieć na jakimś wyjątkowym, najwyższym stopniu, górskiego podium. Jedziemy...
Zachęcam Was do stworzenie swoich poleceń. Linki do swoich wpisów share week'owych możecie zostawiać w komentarzach, no i nie zapomnijcie wrzucić ich do Andrzeja. Tam też znajdziecie więcej szczegółów.
Wieczna Tułaczka
Za świetne zdjęcia, jeszcze lepszy humor i uprawianie szlakowego terminatorowania. A to wszystko w otoczeniu rzeczowych i praktycznych informacji. Kumulacja dobra.Ruda Z Wyboru
Za pasję tak mocną, jak liny kolejki na Kasprowy. Za cięty język i ironię, a to wszystko ubrane w relacje z grani, liny, kaski i inne pro-gadżety, których może kiedyś nauczę się używać.Góry Ponad Chmurami
Za przeżywanie gór niezależnie od pory dnia i nocy, inspirujące relacje i polowania na wschody i zachody słońca.Skadi Na Grani
Za różnorodną aktywność w górach. Wspiny, rower, skitury i wielka frajda z tego wszystkiego. To wszystko zobrazowane zdjęciami, w których znajdziecie masę cacuszek.Szukając Słońca
Za nieustanne poszukiwanie nowych miejsc do odwiedzenia - blisko, daleko i często tam, gdzie góry idą w parze z morzem i słonecznymi krajobrazami.With Love
Za magiczne żonglowanie słowami przy opisywaniu górskiej rzeczywistości i literackie zapędy z Beskidami w tle.Zachęcam Was do stworzenie swoich poleceń. Linki do swoich wpisów share week'owych możecie zostawiać w komentarzach, no i nie zapomnijcie wrzucić ich do Andrzeja. Tam też znajdziecie więcej szczegółów.
Jest, w końcu się nadeszła - wiosna. Wprawdzie tylko w kalendarzu, bo za oknami to jej jeszcze słabo idzie. A skoro wiosna, to i obowiązkow...
Górsko-szlakowy sezon 2016 w naszym wykonaniu uważamy za rozpoczęty <juhu!>, a jego otwarcie uświetniły dwa beskidzkie pagóry - Lackowa i Radziejowa. Wypad z drobnymi mankamentami pogodowymi, ale jak nie można na spontanie, to się bierze, co aura zafunduje w dniach zaplanowanych. Słońca brak, było za to tajemniczo, mgliście, chmurnie, błotniście i wilgotno.
Górsko-szlakowy sezon 2016 w naszym wykonaniu uważamy za rozpoczęty < juhu! >, a jego otwarcie uświetniły dwa beskidzkie pagóry -...
Drezdeńskie stare i nowe miasto oferują tak wiele, że jednodniowe zwiedzanie jest napięte do granic niczym guma w starych gaciach. Ale to dobrze, bo można przebierać w atrakcjach i tylko osoba wyjątkowo oporna na otaczający ją świat nic dla siebie nie znajdzie. Zwinger znalazł się gdzieś po środku mojego spaceru, ale zasługuje na osobne potraktowanie.
Drezdeńskie stare i nowe miasto oferują tak wiele, że jednodniowe zwiedzanie jest napięte do granic niczym guma w starych gaciach. Al...
Góry wysokie elektryzowały i przyciągały ludzi od zawsze swoją niedostępnością. Jednak, gdy tylko pojawili się pierwsi śmiałkowie, którzy chcieli je poznać, eksplorując przepaściste tereny i wysokie turnie, zaczęły stawać się celem. Celem indywidualistów, ambitnych śmiałków i zorganizowanych wypraw. Generowały pragnienia, by zrobić coś, czego nikt wcześniej nie dokonał, stanąć wyżej, na kolejnym szczycie, przezwyciężać słabości, być lepszym, być pierwszym. Pokonać górę.
Z upływem lat te wysokogórskie pragnienia pozostawały silne, ewoluowały, bo ambicja wspinaczy nie pozwalała im zadowolić się tylko zdobyciem szczytu. Zdobywców przybywało, więc śmiałkowie chcieli wspinać się szybciej, bez tlenu, tak, by to szczytowanie było bardziej spektakularne w oczach obserwatorów.
I choć na przestrzeni lat zmieniała się i rozwijała technologia, która wspomagała wyprawy i eksploracje, to dwa aspekty towarzyszyły wspinaczom niezmiennie i od zawsze - ambicja i konflikty. Jeśli ktoś myśli, że kłótnie, niedopowiedzenia, czy niewyjaśnione aspekty tragicznych wypraw są znakiem czasów obecnych i wypraw w większości komercyjnych, gdzie sponsor goni sponsora, jest w błędzie. I to dużym, bo już dziesiątki lat wcześniej górskie tragedie niosły ze sobą nie tylko ludzki dramat, ale i wzajemne oskarżenia oraz domniemania, co się faktycznie wydarzyło, czy musiało się wydarzyć i kto ponosi lub powinien ponieść odpowiedzialność.
"Dramat braci Messnerów" autorstwa Jochena Hemmleba dotyczy ekspedycji na Nanga Parbat, która miała miejsce w roku 1970. Publikacja jest podzielona na dwie części - w pierwszej traktuje o wydarzeniach podczas wyprawy, a w drugiej przywołuje wydarzenia, jakie miały miejsce po jej zakończeniu. A działo się i to przez kolejnych czterdzieści lat. Trzeba to napisać otwarcie.
Wyprawa zapewne nie odbiłaby się aż takim echem i nie wracała przez wiele lat, gdyby nie jej tragiczny finał, który przyćmił sukces zdobywców - Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Autor zadał sobie trud, by dotrzeć do wszystkich możliwych śladów, dowodów, wypowiedzi, zapisków i dzienników prowadzonych przez członków wyprawy. Zestawia razem opinie, analizuje fakty, stara się znaleźć odpowiedź na niejasności, dowiedzieć się, z czego wynikały sprzeczne relacje i przekłamania, które konflikt pomiędzy Messnerem a kierownikiem wyprawy doprowadziły przed sąd. W tym miejscu należy dodać, że autor w żaden sposób nikogo nie ocenia. Do końca książki stawia na bezstronne i rzetelne przedstawienie ówczesnych wydarzeń.
Choć "Dramat braci Messnerów" to książka typowo dokumentalna to nie wywołuje znudzenia w trakcie lektury. Mało tego, informacje są podawane w taki sposób, że zachęcają do samodzielnej analizy. Sama nie raz wracałam do wcześniejszych akapitów, zestawiałam je z przypisami autora, tworząc spójny obraz historii.
Moim zdaniem, nawet jeśli nieszczególnie interesuje Cię tematyka wysokogórska, to ta pozycja Cię zaciekawi do tego stopnia, że sam zaczniesz analizować poszczególne fakty. Osobiście polecam!
#KONKURS
Jeśli zaciekawiła Cię recenzja już teraz możesz zgarnąć czytadło dla siebie, bo dzięki uprzejmości Wydawnictwa Sklepu Podróżnika mam do rozdania trzy egzemplarze tej książki.
Co musisz zrobić? Przekonać mnie, że to właśnie do Ciebie powinien trafić egzemplarz. Ale, żeby nie było tak całkiem prosto, Twoje uzasadnienie musi zawierać frazę GÓRSKA AMBICJA. Odpowiedzi wrzucajcie w komentarzach. Forma dowolna - trafne zdanie, rymowanka, dłuższa wypowiedź, na wesoło, na poważnie - Nie zamierzam Was ograniczać w tej materii.
Konkurs trwa do 31 marca, do godziny 23:59. Po tym czasie wybiorę trzy - moim zdaniem - najciekawsze komentarze.
Wyniki podam w ciągu trzech dni od zakończenia konkursu pod tym wpisem oraz na fejsbuczkowym fanpage'u.
Do dzieła! 3... 2... 1... Start! A my tymczasem szykujemy kopytka na beskidzkie szlaki.
Dramat braci Messnerów
- 10.3.16
[RECENZJA + KONKURS] DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb | Ludzkie ambicje, konflikty i niedopowiedzenia
Góry wysokie elektryzowały i przyciągały ludzi od zawsze swoją niedostępnością. Jednak, gdy tylko pojawili się pierwsi śmiałkowie, którzy c...
Gdy już obeszłam większość drezdeńskich zakamarków, nie pozostawało nic innego, jak wdrapać się na któryś z punktów widokowych i spojrzeć na miasto z innej perspektywy. A ta, nawet przy tej pochmurnej pogodzie, była zacna. Drezno z góry prezentuje się równie pięknie (jeśli nie atrakcyjniej), jak oglądane z dołu.
Gdy już obeszłam większość drezdeńskich zakamarków, nie pozostawało nic innego, jak wdrapać się na któryś z punktów widokowych i spojrz...
Bardzo mile i pozytywnie zaskoczona drezdeńskim nowym miastem [niem. Dresden Neustadt], z niesłabnącym entuzjazmem przemieszczałam się w kierunku starówki, której zabytkowe budowle wyrastały zza Łaby, jak na zawołanie.
Bardzo mile i pozytywnie zaskoczona drezdeńskim nowym miastem [niem. Dresden Neustadt] , z niesłabnącym entuzjazmem przemieszczałam się ...
Miał być świeżutki wpis kontynuujący relację z wyjazdu do Drezna, ale ankieta tak się dopraszała uwagi, że w końcu ogarnęłam jej wyniki. I oto one, pokrojone niczym kawałki pizzy.
Niby więcej dziewczynek wpada na bloga. Jestem jednak przekonana, że wynik ten jest spowodowany lenistwem chłopczyków, którym się nie chciało przez ankietę przeklikiwać. Na moje oko, siły rozkładają się mniej więcej po połowie. Szczególnie, jeśli chodzi i tematykę górską.
Nie ukrywam, spodziewałam się takiego rozkładu siły wiekowej. Niemniej jednak cieszy fakt, że treści są na tyle uniwersalne, że trafiają do różnych grup wiekowych. Fajnie!
Tutaj od ostatniego razu nic się nie zmienia. :)
Po pierwsze morda się cieszy, że taka gromada jest z nami od początku, śledząc nasze górskie i nie tylko perypetie. A po drugie morda cieszy się jeszcze bardziej, że pojawia się coraz więcej nowych duszyczek. Hell yeah! Przyciągajcie kolejnych.
Całkiem pokaźna gromada trafiła tutaj z innego bloga. Może się pochwalicie skąd?
To chyba standard. Nikt nie jest takim psychofanem, by wchodzić co chwilę na daną stronę "tak o".
Niby większość dowiaduje się o wpisach z twarzoksiążki. Świetnie, tylko gdzie te lajki? ;) A tak poważnie, widzicie każdy wpis na fejsbuczku, czy jednak zasięgi bawią się z Wami w kotka i myszkę?
Chciałabym częściej, ale sami wiecie, jak jest. Ale, jak będzie o czym pisać, to się ograniczać nie będę. Tymczasem, napiszę tylko "uff", że jest ok.
Tu będzie wyznanie miłości - No kocham Was, no! To tylko oznacza, że nie jestem na ziemi jedyna w swym oszołomstwie. :D
Tutaj, ustawieniami pytań, strzeliłam sobie delikatnie w stopę, bo popłynęliście "trochę" z wielokrotnością wyboru. Mamy za to artystycznie kolorową pizzę do podziału. Turystycznie cieszy się największą sympatią. W sumie nie ma się czemu dziwić, to filar tego bloga i tak zostanie. Odnośnie najmniej interesujących kategorii to osobiście typowałam tę sportową, która w zasadzie umarła śmiercią naturalną po tym, jak moje bieganie zdechło razem z kolankiem. Tak więc ta największa niechęć do kategorii Kulturalnie jest dla mnie swoistą niespodzianką. Obiecuję nie zarzucać Was recenzjami, jednak od czasu do czasu wrzucę jakąś propozycję czytelniczą. Bez obawy, Harlequinów nie będzie.
Nie ukrywam, że taki wynik mnie cieszy, a co przyniesie przyszłość, czas pokaże. Natarczywych przerywników reklamowych rodem z wiodących stacji tv nie musicie się obawiać. :D
A na sam koniec, kilka wpisów z "księgi pochwał i zażaleń", czyli odpowiedzi na pytanie: Co Ci leży na wątrobie? Czego Ci brakuje? co Ci się podoba?
- Piszesz przystępnie i bez zadęcia
- Może więcej relacji podróżniczych z miast, a nie tylko gór.
- Generalnie jest ok, ale irytuje mnie prowadzenie instarama. Chyba został zgubiony sens...
- Łapię się do przedostatniej kategorii wiekowej :(
- Wszystko jest świetne. Każdy wpis ciekawy.
- wszystkie wpisy są super : mądre życiowe przemyślane. Pozdrawiam Autorkę :-)
- Karola, nie ma opcji, abym na Ciebie krzyczała! :) Uwielbiam Cię za Twoją miłość do górskich szlaków i właśnie dlatego tu trafiłam. Podzielam Twoje pasje, choć nie wybacze Ci tego, że do moich ukochanych gór masz bliżej, niż ja z tego mojego Olsztyna. :/ Trzymam kciuki za pomysły, nowe teksty i ciekawe ścieżki. Ściskam, Ola
- Uwag brak. Być może to nie pomoże, ale naprawdę lubię Twojego bloga takiego jakim jest.
- Brakuje mi tu możliwości odpowiedzi "inne" Jak trafiłeś/-aś na Życie Me?
Odnośnie stwierdzenia dotyczącego instagrama, to zdaję sobie sprawę, że dla kogoś może być irytujący, nieciekawy, etc. Ale z chęcią się dowiem, co Cibie - autorze tej odpowiedzi - w instagramie irytuje.
Również autor (-ka) zażalenia ankietowego może teraz się uzewnętrznić i pochwalić, jak trafił (-a) na bloga.
Dzięki serdeczne za Wasz poświęcony czas. Będziemy działać, żeby było jeszcze lepiej, przyjemniej i ciekawiej. Tak więc, do poczytania i pofocenia.
Miał być świeżutki wpis kontynuujący relację z wyjazdu do Drezna , ale ankieta tak się dopraszała uwagi, że w końcu ogarnęłam jej wyniki...
