Skoro złota i kolorowa jesień się już na nas ostatecznie wypięła i raczy wyłącznie szarością, mgłami i deszczowym shitem plującym z nieba, ...
Fakt istnienia sponsoringu nie powinien w obecnych czasach nikogo dziwić, a tym bardziej oburzać.
I bynajmniej nie mam tutaj na myśli galerianek, czy chłoptasi obracających starsze panie za mniej lub bardziej drogie gifty. O co więc chodzi?
Fot. FB
Chodzi oczywiście o pomocną dłoń dla osób prywatnych, przedsięwzięć, nauki, sportowców, akcji charytatywnych, etc. - działań, które mają na celu wsparcie sponsorowanego, przy jednoczesnej promocji sponsorującej osoby czy instytucji.
Niby nic dziwnego, kolejny rodzaj działań marketingowych, jednak zawsze znajdzie się ktoś, komu takie poczynania będą przysłowiową solą w oku, wywołującą ból miejsca, w którym kończą się plecy.
Nie inaczej było w przypadku Adama Bieleckiego i jego planowanego udziału w zimowej ekspedycji na górę gór - K2. Gdy na jego twarzoksiążkowej ścianie pojawił się status z informacją o zbiórce środków na wyprawę, nie trzeba było długo czekać, by pojawił się typowy cebulak ze swoją maluczką filozofią i hasłami, że to wszystko to głupota i czyste żebractwo.
Na nic zdały się argumenty innych osób, próbujących wytłumaczyć mu zasadę sponsoringu i jego zasadności. Wspomniany człowiek za punkt honoru obrał sobie chyba wypluwanie codziennej porcji żalów, frustracji i oburzenia faktem, że teraz to wszystkim, na wszystko trzeba dawać i płacić za ich marzenia i sławę. Tak, zdecydowanie, fejm przede wszystkim.
Biedak nie ogarnął, że homo-sapiens posiada taką moc tajemną, jaką jest wybór. Skoro więc nie chce uczestniczyć w takich sponsoringowych przedsięwzięciach jego prawo, nikt go za to nie zlinczuje. Może siedzieć cicho, wespół ze swoimi myślami i być spokojny o swoje kieszenie i portfel.
Skoro więc sponsorowanie jest takie złe, be i w ogóle fuj, zaprzestańmy dotować sportowców, naukowców, badaczy, szkoły, czy inne potrzebne ludziom instytucje. Weźmy rozwód z marketingiem, nie bawmy się w promocję naszego kraju i rodaków.
Idąc tokiem rozumowania wspomnianego "kolegi" jedyną i słuszną pomocą będzie wsparcie potrzebujących, a najlepiej głodujących dzieci w Afryce. Natomiast, jeśli ktoś zechce realizować swoje pasje i marzenia musi się urobić, najlepiej w kamieniołomie, ku uciesze tych wszystkich utyskujących płaczków, coby żyło im się lepiej.
Mam cichą nadzieję, że jednostki cierpiące na cebulakowatość kiedyś wyzbędą się tej przypadłości i będzie im dane realizowanie swoich pasji i celów - również z pomocą innych.
Tymczasem trzymam kciuki za powodzenie wyprawy. Niech karawana do marzeń się nie zatrzymuje.
Fakt istnienia sponsoringu nie powinien w obecnych czasach nikogo dziwić, a tym bardziej oburzać. I bynajmniej nie mam tutaj na myśli ga...
Mój romans z Google Analytics trwa i ma się dobrze, co skutkuje moimi częstymi odwiedzinami w owym systemie, coby sobie ego dopieścić. Wszak, jak się widzi napływ ludków-czytaczy to się facjata cieszy.
Radocha, radochą, ale co się tam czasami naczytam, to moje, a że samolubna nie jestem, to się z Wami co lepszymi kąskami podzielę. Bierzcie, analizujcie i się śmiejcie, bo - powiadam Wam - ludzka fantazja jest niezbadana, a odkrycie tego, czym się ludziki kierują, gdy wpisują cuda w wyszukiwarkę, graniczy z cudem. Magia Google'a nie przestanie mnie zadziwiać. ;)
Z cyklu 'o górach'
#1 Czy warto jechać w góry w grudniu? Czy warto jechać w Tatry w listopadzie? Czy warto jechać w góry w październiku?
Jakby nie było, na blogu jeszcze dominują góry, więc nie ma się co dziwić, że się górska tematyka w wyszukiwaniu przewija, ale żeby aż taka kumulacja?! A czy warto? I kiedy warto? ZAWSZE warto.
#2 Co nam dają piękne widoki?
Ja od nich dostaję zwykle fajne obrazki w postaci natrzepanych na modłę Japończyka zdjęć. Dodatkowo, na skutek niekończącego się ślinotoku, jestem w pełni świadoma poprawnej pracy moich ślinianek - wiedza bezcenna.
#3 Jak chodzić z kijkami trekkingowymi?
Po pierwsze primo - do przodu bo do tyłu to żadna frajda. Po drugie primo - prawa, lewa, prawa, lewa, itd.
Z cyklu 'o blogosferze i internetach'
#4 Nie współpracuję barterowo
Nie wiem, ale chyba powinnam tutaj zacząć bić brawo! To się chwali, nawet bardzo.
#5 Blogi o początkach biegania
Ze mnie w tej materii taki ekspert, jak z koziej dupy trąba, ale skoro wujek googiel już tak do mnie prowadzi, to polecam tekst o pierwszorazowym biegowym umieraniu. Jest moc!
#6 Kondycja, a wytrwałość YouTube?
Ja tam nie wiem, ile pompek i kilometrów dziennie trzaska YT, ale skoro coś trzaska, to i kondycję pewnie jakąś ma. Wytrwałość pewnie przelicza na suby i ilość łapek w górę, tudzież w dół. A tak na serio to WTF?!, biorąc pod uwagę, że pisownia i interpunkcja w tym zapytaniu oryginalna. ;)
Z cyklu 'o życiu'
#7 Dlaczego ludzie nie odpowiadają na dzień dobry?
Czy to naprawdę pytanie dekady, na które odpowiedzi trzeba szukać w czeluściach internetów?! Hit nad hity, ale zdradzę Ci odpowiedź: Bo buraki z nich!
#8 Jak narysować Watykan?
Było jakieś zadanie domowe w plastykach? Biedactwa! Ale do rzeczy: Weź potrzebne materiały - kartki, ołówki, węgiel, akwarelki, czy co tam chcesz, zanieś do kogoś, kto potrafi rysować i niech jedzie z koksem, bo ja nie pomogę. Wymiękam przy linii prostej. ;)
#9 Nie znoszę prezentów
Wnioskuję, by dla takich masochistów był zakaz wejść na mego kochanego blogaska. Toż to się nie godzi. Jednocześnie informuję, że ja wspomniane prezenty znoszę nad wyraz dobrze i o każdej porze. Nie wierzysz? Możesz sprawdzić. ;)
#10 Wielbłąd pije wodę
WOW! Odkrycie roku. Poczułam się taka dokształcona. Na cóż były mi lekcje biologii w szkole, gdy dopiero teraz nabyłam tę jakże cenną wiedzę. Tak, zdecydowanie, internety uczą.
No powiedzcie, że frazy, po których ludziki do nas trafiają są przewidywalne. Nie są. Nie ma takiej opcji. Aż czasem chciałoby się zapytać Wujka Google - Co ćpiesz, że tak dziwnie ludków kierujesz?
A co tam ciekawego w Waszych Analytics'ach?
Mój romans z Google Analytics trwa i ma się dobrze, co skutkuje moimi częstymi odwiedzinami w owym systemie, coby sobie ego dopieścić. W...
Na temat mojego ostatniego niezadowolenia, dotyczącego górskich klimatów, produkowałam się w ramach wpisu na temat absurdalnego projektu schroniska po słowackiej stronie Tatr. Myślałam sobie, że absurdów na czas najbliższy wystarczy - naiwna ja. Miałam się nie wkurzać, być oazą spokoju i chodzącym kwiatem lotosu, bujanym przez niezmąconą toń jeziora, ale się kurzasz mać nie da, bo jak człowiek poczyta doniesienia spod samiuśkich Tater, to nóż się w kieszeni otwiera i gdyby tylko miał mi tam co uciąć, zapewne by to zrobił.
A pod Tatrami, a dokładniej na drodze do mekki klapkowiczów - Morskiego Oka, od jakiegoś już czasu fiakrzy prowadzą wojnę z resztą całego świata, czyt. ekologami, obrońcami praw zwierząt, a nawet turystami, którzy po górach chodzą 'z buta'. Temat nasila się każdorazowo, gdy na trasie pada koń, a niestety dzieje się to ostatnimi czasy zbyt często. Jak to bywa w takich sytuacjach, ludziska dzielą się standardowo na obozy - z jednej strony klapko-turyści, którzy po górach tylko i wyłącznie jeżdżą, z drugiej ci, którzy chcą bronić zbyt mocno eksploatowanych koni.
W tym wszystkim prowodyrzy całego zamieszania - fiakrzy ze swoimi zaprzęgami konnymi, tzw. fasiągami, którymi wożą rzesze turystów - zarówno tych spragnionych podhalańskich atrakcji, jak i tych leniwych oraz wstępnie narąbanych. Aby jeszcze upiększyć ten obrazek, dodajmy władze Tatrzańskiego Parku Narodowego, które przyglądają się temu wszystkiemu z boku, nie podejmując - co przykre - żadnych konkretnych środków, mających na celu uregulowanie sytuacji.
Jeśli nie zostanie to wszystko uregulowane urzędowo, to góralska samowolka nie będzie miała końca. Turyści będą gromadnie siadać na wozach, konie będą padać, jak padały. Grunt, żeby w kiesie ilość dutków się zgadzała. Nie ma się jednak co temu dziwić. Skoro jest popyt, to fiakrzy będą to wykorzystywać, wszak to ich praca i ich zarobek.
Kolejne protesty będą powodowały eskalację agresji, ale nic w temacie nie zostanie zrobione. Jedni i drudzy przyjadą, pokrzyczą, pobiją się, zrobią z siebie idiotów większych niż są i... nic.
Był wprawdzie pomysł wypuszczenia na trasę do Morskiego Oka meleksów. Biorąc pod uwagę chęć odciążenia zwierząt, można by temu pomysłowi przyklasnąć, jednak jeśli weźmiemy pod uwagę podhalańską tradycję, takie jeżdżące elektro-pudełka będą tam pasowały, jak pięść do oka, a nie o to przecież w tym chodzi, by oszpecić tatrzańskie drogi plastikiem.
Konie i fasiągi są tak wpisane w tamtejszy krajobraz, jak człowiek przebrany za misia na Krupówkach. Tak było, jest i niech tak będzie, ale bez szkody dla innych - nieważne, czy to człowiek, czy zwierzę.
Z mojego punktu widzenia, sposób jest jeden - ograniczyć na wozach liczbę przewożonych osób. Niby proste, ale nie dla fiakrów, dla których taki obrót sprawy zapewne wiązałby się ze spadkiem przychodów. Jeśli dołożyć do tego być może większe kolejki oczekujących na taki przewóz, to mamy kolejną wizję utyskujących turystów, którzy będą narzekać, że im się ogranicza dostęp do gór i tradycji.
Czy kiedykolwiek znajdzie się wyjście z tej, jak na razie, patowej sytuacji? Szczerze w to wątpię, choć nie ukrywam, że chciałabym się mile zaskoczyć rozwiązaniem, które usatysfakcjonowałoby wszystkich zainteresowanych.
Jeśli nie zostanie to wszystko uregulowane urzędowo, to góralska samowolka nie będzie miała końca. Turyści będą gromadnie siadać na wozach, konie będą padać, jak padały. Grunt, żeby w kiesie ilość dutków się zgadzała. Nie ma się jednak co temu dziwić. Skoro jest popyt, to fiakrzy będą to wykorzystywać, wszak to ich praca i ich zarobek.
Kolejne protesty będą powodowały eskalację agresji, ale nic w temacie nie zostanie zrobione. Jedni i drudzy przyjadą, pokrzyczą, pobiją się, zrobią z siebie idiotów większych niż są i... nic.
Był wprawdzie pomysł wypuszczenia na trasę do Morskiego Oka meleksów. Biorąc pod uwagę chęć odciążenia zwierząt, można by temu pomysłowi przyklasnąć, jednak jeśli weźmiemy pod uwagę podhalańską tradycję, takie jeżdżące elektro-pudełka będą tam pasowały, jak pięść do oka, a nie o to przecież w tym chodzi, by oszpecić tatrzańskie drogi plastikiem.
Konie i fasiągi są tak wpisane w tamtejszy krajobraz, jak człowiek przebrany za misia na Krupówkach. Tak było, jest i niech tak będzie, ale bez szkody dla innych - nieważne, czy to człowiek, czy zwierzę.
Z mojego punktu widzenia, sposób jest jeden - ograniczyć na wozach liczbę przewożonych osób. Niby proste, ale nie dla fiakrów, dla których taki obrót sprawy zapewne wiązałby się ze spadkiem przychodów. Jeśli dołożyć do tego być może większe kolejki oczekujących na taki przewóz, to mamy kolejną wizję utyskujących turystów, którzy będą narzekać, że im się ogranicza dostęp do gór i tradycji.
Czy kiedykolwiek znajdzie się wyjście z tej, jak na razie, patowej sytuacji? Szczerze w to wątpię, choć nie ukrywam, że chciałabym się mile zaskoczyć rozwiązaniem, które usatysfakcjonowałoby wszystkich zainteresowanych.
Na temat mojego ostatniego niezadowolenia, dotyczącego górskich klimatów, produkowałam się w ramach wpisu na temat absurdalnego projektu sc...
Mój dotychczasowy romans z polską kinematografią więcej miał upadków niż wzlotów, a ja sama do oglądania naszych rodzimych produkcji zabierałam się gorzej niż pies do jeża. Nigdy nie rozpływałam się nad niczyją grą aktorską, bo i nie było specjalnie nad czym, a do polskich seansów pochodziłam zwykle jak do prostych mózgotrzepów, które mają pomóc w restarcie po mniej lub bardziej ciężkim tygodniu lub dniu pracy.
Kiedy pojawiła się informacja, że powstaje film w oparciu o życiorys prof. Religi, moją mózgoczaszkę przecięła tylko jedna myśl: 'Kolejna biografia pewnie ze scenami od czapy. Boże uchowaj!' I tak żyłam sobie w tym przekonaniu do premiery, po której czeluści internetów zaczęły wypełniać się recenzjami - pochlebnymi, bardzo pochlebnymi. Kolejna myśl: 'Niemożliwe! Polski film i tyle plusów?! Trzeba się przekonać.'
Nastawiałam się miesiąc, by pójść na seans. Czemu tak długo? Z jednej strony powód całkiem prozaiczny - bo wybieram się zawsze, jak sójka za morze. Z drugiej jednak strony, mimo zachęty tyloma pozytywnymi opiniami , gdzieś tam czaił się strach przed tym, że znowu się zawiodę, że napalę się jak łysy na grzebień i nic z tego nie będzie.
Ale już w tym momencie mogę z czystym sumieniem napisać - NIE ZAWIODŁAM SIĘ! No chyba, że weźmiemy pod uwagę całe pieprzone 30 minut reklam! Ale to już nie wina twórców.
Twórcy zrobili robotę, jakiej - moim zdaniem - nie wykonał u nas jeszcze nikt. Obraz prosty, bez zbędnych kombinacji, udziwnień i upiększeń, z doskonale oddanymi ówczesnymi realiami. Realiami, w których obok kolejek i kartek tworzyła się historia medycyny. Historia, która mogła się tworzyć dzięki uporowi, ambicji i charyzmie Religi właśnie, który był w stanie zebrać zespół i wraz z nim dokonać przełomowej dla medycyny i w końcu udanej transplantacji serca. Bez technologii, jakie znamy obecnie, na przekór systemowi, na przekór ludzkiej ciemnocie, zgorszeniu (no bo jak to tak wyjąć komuś serce i wszyć komuś innemu?!) i lękom.
Od pierwszych minut czuć, że to nie będzie obraz o niczym, nie będzie to pieprzenie bez sensu, żeby tylko dociągnąć do tych 90 czy 120 minut. Od początku siedzisz przyszpilony, chłoniesz i uczestniczysz w tym dziele. Mimo że wiesz, jaki był wynik pierwszych prób, kibicujesz im, chcesz by się udało, a gdy przychodzi porażka, cierpisz z nimi, przeżywasz do tego stopnia, że w pewnym momencie masz ochotę się z nimi uchlać, by złagodzić ten ból. Ciężko wywołać u mnie takie emocje, a twórcom tegoż filmu się to udało. Jeśli dołożyć do tego fenomenalnego Tomasza Kota (zapomnijcie o tandetnych polskich komedyjkach - wymażcie ze swoich głów tamte obrazy raz na zawsze) i świetną muzykę, nic więcej nie potrzeba.
Kto by pomyślał, że "wariat ze skalpelem" zrobi mi wieczór.
Jeśli jeszcze nie widzieliście, obejrzyjcie koniecznie, a jeśli seans już za Wami, podzielcie się wrażeniami.
Mój dotychczasowy romans z polską kinematografią więcej miał upadków niż wzlotów, a ja sama do oglądania naszych rodzimych produkcji zabier...
...z racji nominacyjnej, potrójnej kumulacji w ramach Liebster Blog Award.
Jakby jeszcze przyświecili światłem w ślepia, można by się poczuć, jak na przesłuchaniu. Nikogo jednak nie zaciupałam sztachetą, podejrzana też nie jestem, więc rzeczone przesłuchanie możemy odłożyć na bok. Chodzi o blogową zabawę, z którą już kiedyś miałam przyjemność - w zamierzchłej przeszłości, gdy po ziemi grasowały dinozaury i mamuty, czyli plus/minus dwa lata temu. Biorąc pod uwagę moje ówczesne blogowe raczkowanie, taka nominacja została przeze mnie przyjęta, jako turbo-wyróżnienie. Potem przewinęło się jeszcze kilka(naście) przeróżnej maści łańcuszków, jednak nie wywarły one na mnie żadnego wrażenia. Teraz w sumie byłoby podobnie, bo stałam się wybitnie antyłańcuszkowa i jedyne akceptowane przeze mnie łańcuszkowe działania to te w słusznej sprawie - np. wyzwanie#10jaków.
Ale! Nigdy nie mów nigdy. Poddaję się więc ostrzałowi pytań, choćby z tego względu, że planowałam wpis, mający przytoczyć trochę faktów o mnie. Jak się jednak okazało (nie pierwszy raz zresztą), pisanie o sobie przychodzi mi niezwykle trudno, więc pomocnicze zestawy pytań będą, jak znalazł. :)
Nie będę już tutaj słowo w słowo przytaczać zasad, ale jeśli macie wyjątkowo silną potrzebę ich poznania, wpadajcie na blogi, z których przyleciały do mnie nominacje.
Jedziemy z koksem...
Pierwsza porcja pytań od Wiecznej Tułaczki:
1. Na cholerę Ci ten blog? 
No jak to?! Dla fejmu, hajsu i górskiego lansiarstwa.
2. Czym są dla Ciebie zdjęcia z podróży?
Najlepszą pamiątką, która pozwala wracać do miejsc i sytuacji tyle razy, ile tylko zechcę.
3. Jaka lokalna kuchnia/ potrawa wystrzeliła Twoje kubki smakowe w kosmos?
Mój pierwszy raz z prawdziwy oscypkiem z żurawiną - Było to wieki temu, ale foodgazm zaliczony.
4. Co najczęściej przywozisz z podróży?
Zdjęcia, dużo zdjęć, żeby nie powiedzieć, że pierdyriald. Do tego jakiś kubeczek magnesik, pocztówki i alkohol na długie jesienne i zimowe wieczory.
5. W jaki sposób przygotowujesz się do podróży?
Przeczesuję czeluści internetów, obczajam zdjęcia, doznając wstępnego ślinotoku, potem się bunkruję z mapami i przewodnikami i ogarniam trasy i atrakcje, które nigdy nie chcą się mieścić w dostępnych ramach czasowych.
6. Umiesz na wyjeździe żyć bez internetu?
Nie jest to dla mnie problem. Na urlopie zwykle jestem off-line. Nigdy jeszcze nie zabrałam ze sobą laptopa. Internet w komórce tylko sporadycznie - jakoś nie lubię małych ekranów. ;)
7. Które z odwiedzonych miejsc zaskoczyło Cię najbardziej? Dlaczego?
Austriacki Tyrol, a dokładniej jego mieszkańcy za sprawą swojej otwartości. Spodziewałam się przyjaźnie nastawionych ludków, ale ich otwartość, niezależnie od wieku, była bardzo na plus.
8. Gdzie czujesz się najlepiej?
W górach i w... łóżku. :D
9. Słuchasz muzyki w podróży? Zdzierasz ulubione kawałki, odkrywasz lokalne dźwięki, masz jakąś specjalną playlistę, a może wolisz ciszę?
Jak podróżujemy autem to na przemian zarzynamy radio i przygotowane wcześniej składanki. W autobusie/pociągu raczej czytam niż słucham czegokolwiek.
10. Moje największe podróżnicze marzenie to...
Lista jest długa, ale w pierwszej trójce zdecydowanie: Islandia, Norwegia i Andy z Machu Picchu. Dam się zapakować w karton i wysłać poleconym priorytetem w w/w kierunkach.
11. Umiałabyś wyjechać bez aparatu i wrócić bez choćby jednego zdjęcia?
Nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić. No ale cóż począć, jak ze mnie taki foto-japończyk. :D
Drugie danie z pytań od Joli:
1. Twoje miejsce na ziemi
Każdy mniej lub bardziej górzysty zakątek, a jeśli mi tam ktoś postawi jakąś miłą chatkę, to już w ogóle będzie bomba.
2. Pakowanie to dla Ciebie...
Najbardziej wkurzająca czynność przedwyjazdowa. Chodzę z kąta w kąt, myślę, co zabrać, a w ostatecznym rozrachunku okazuje się, że nie zabrałam szczoteczki, ręcznika, skarpetek, etc.
3. Jakie jest Twoje największe marzenie podróżnicze?
Lista jest długa, ale w pierwszej trójce zdecydowanie: Islandia, Norwegia i Andy z Machu Picchu. Dam się zapakować w karton i wysłać poleconym priorytetem w w/w kierunkach.
4. Co wolisz: znane smaki czy eksperymenty kulinarne?
Gdy jestem głodna i potrzebuję zjeść tu i teraz, to koniecznie coś, co znam i lubię. Jak mam czas mogę szukać i próbować, w razie draki zawsze można zjeść frytki.
5. Zwiedzanie czy odpoczynek - jakim typem turysty jesteś?
Zdecydowanie zwiedzanie i aktywny wypoczynek. Nie potrafię usiedzieć w jednym miejscu na wyjeździe.
6. Wymień swoje trzy cechy pomagające i trzy cechy przeszkadzające w życiu codziennym
Na plus: punktualność, rzetelność, wytrwałość Na minus: upartość, bo jak sobie coś wbiję do łba, to nie ma przebacz i ciężko mnie przekonać do zmiany nastawienia; niecierpliwość, bo najchętniej bym chciała tu i natentychmiast; małomówność, bo wielu myśli, że bez kija do mnie lepiej nie podchodzić. :D
7. W kilku zdaniach opisz swoją pasję
Na początku był chaos młodzieńczy, który gdzieś, kiedyś, w latach szkolnych, szczenięcych został delikatnie uładzony górami i tak już zostało. Góry tu, góry tam, górską pasje sobie mam. Dreptam, chodzę, planuję, mapy nieustannie studiuję. ;)
8. Blog to dla mnie...
miejsce w internetach dla fun'u, kontaktów i około górskiego uzewnętrzniania się.
9. Północ, południe, wschód czy zachód - w którą stronę świata najbardziej Cię "ciągnie"?
Północ - zdecydowanie. Bo tam chłodniej i ponoć fiordy "z ręki jedzą". ;)
10. Twoje życiowe motto
"Co cię nie zabije, to cię wzmocni."
11.Przetarte szlaki czy własne ścieżki - gdzie najczęściej można Cię spotkać?
Na przetarte szlaki zawsze lubię wracać, ale odkrywanie nowych jest jeszcze fajniejsze. A spotkać można mnie najczęściej w... pracy. :D
A pytania na deser serwuje Lasoa:
1. Jaki jest Twój życiowy sukces?
Za krótko żyję... Ten największy jest ciągle przede mną.
2. Co wzięłabyś ze sobą na bezludną wyspę? (maks. 3)
Multitoola, zapas czekolady - najlepiej jakiś odnawialny i... zapas czekolady
3. Czy udało Ci się spełnić swoje najskrytsze marzenie?
Jeszcze nie
4. Motto życiowe lub ulubiony cytat
Patrz nr 10 w odpowiedziach wyżej. :)
5. Wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia?
Nie
6. Ile czasu dziennie poświęcasz na blogowanie?
Nigdy nie liczyłam. Ale jestem raczej z tych przyklejonych do laptopa. ;)
7. Co sprawia, że się uśmiechasz?
Wiele rzeczy. Ciężko wymienić jedną.
8. Co jesz na śniadanie?
Płatki z mlekiem, kanapkę, jajecznicę, omlet, albo inne dary lodówki.
9. Ulubiona potrawa?
Pierogi ruskie, obowiązkowo z cebulką. #omnomnom
10. Książka "papierowa" czy e-book na tablecie?
Zdecydowanie wersja papierowa. Najlepiej nowa, pachnąca. Można się narkotyzować świeżym drukiem, zabunkrować w koc, a wtedy żadna ciemna noc nie jest straszna.
11. Czy uważasz, że nauka języków obcych ma przyszłość?
Niby mówią, że świat przeobrazi się wcześniej lub później w globalną english-wioskę, ale to nie przeszkadza temu, by liznąć też innych języków. Nigdy nie wiadomo, jaki i gdzie się nam przydadzą. A biorąc pod uwagę chociażby geopolityczne położenie naszego kraju, to warto władać którymś z języków sąsiadów.
1. Co sprawia, że czujesz się spełniona/ -y?
2. Co jest Twoją największą wadą, a co zaletą? W czym Ci to pomaga/ przeszkadza?
3. Jak sobie radzisz z pleniącą się głupotą wokół nas?
4. Co Cię najbardziej irytuje u innych?
5. Jakimi zasadami kierujesz się w życiu?
6. Jaki jest Twój idealny sposób na spędzenie wolnego czasu?
7. Jeśli teraz miał(a)byś wybrać miejsce zamieszkania, gdzie by to było?
8. W jaki sposób lubisz się relaksować?
9. Jakie cechy powinien mieć idealny kompan w podróży?
10. Co robisz, gdy nie możesz zasnąć?
11. Kto wymyślił, że ta cała zabawa ma się składać z 11 pytań?
Niby mówią, że świat przeobrazi się wcześniej lub później w globalną english-wioskę, ale to nie przeszkadza temu, by liznąć też innych języków. Nigdy nie wiadomo, jaki i gdzie się nam przydadzą. A biorąc pod uwagę chociażby geopolityczne położenie naszego kraju, to warto władać którymś z języków sąsiadów.
No i żeby nie było, czas na serię pytań od Życia:
1. Co sprawia, że czujesz się spełniona/ -y?
2. Co jest Twoją największą wadą, a co zaletą? W czym Ci to pomaga/ przeszkadza?
3. Jak sobie radzisz z pleniącą się głupotą wokół nas?
4. Co Cię najbardziej irytuje u innych?
5. Jakimi zasadami kierujesz się w życiu?
6. Jaki jest Twój idealny sposób na spędzenie wolnego czasu?
7. Jeśli teraz miał(a)byś wybrać miejsce zamieszkania, gdzie by to było?
8. W jaki sposób lubisz się relaksować?
9. Jakie cechy powinien mieć idealny kompan w podróży?
10. Co robisz, gdy nie możesz zasnąć?
11. Kto wymyślił, że ta cała zabawa ma się składać z 11 pytań?
A teraz trochę zepsuję zabawę i nie będę uskuteczniać imiennych nominacji, bo mam lenia i nie chce mi się wybierać blogów, bo moja lista czytelnicza się "delikatnie" rozrosła. :D W związku z tym czujcie się nominowani wszyscy - a co! Odpowiedzi popełniajcie w komentarzach pod tym wpisem, lub u siebie na blogach. Wasze odpowiedzi - Wasz wybór. :)
P.S. Jakby komentarze się nie ładowały, odświeżcie stronę.
...z racji nominacyjnej, potrójnej kumulacji w ramach Liebster Blog Award . Jakby jeszcze przyświecili światłem w ślepia, można ...
Szczęśliwy ten, kto nigdy nie doświadczył wątpliwej przyjemności poszukiwania lokum do wynajęcia, które na czas mniej lub bardziej określony miało stać się domem i stanowić schronienie przed złymi zombie tego świata, jak również zapewnić ciepełko w zimne i deszczowe dni, coby nic na głowę nie kapało, a wiatr nie przepizgiwał do szpiku kości.
Jeśli się tak delikatnie zastanowić, to pod tym względem ja właściwie w czepku urodzona jestem, bo wspomniane poszukiwania uskuteczniałam TYLKO DWA razy, co na powszechnie znane realia jest osiągnięciem wręcz mistrzowskim i nawet godnym pozazdroszczenia.
Niestety, świat pełen jest nieszczęśników, którzy zmuszeni są do częstszego poszukiwania czterech kątów, a powodów, czemu tak się dzieje, jest całe mnóstwo - chociażby nieustannie wzrastająca cena za wynajem, niestabilni emocjonalnie właściciele lokalu, dziwni sąsiedzi/współlokatorzy, etc. Dziś jednak nie o tym, a o kwestii samej batalii, jaką trzeba przeprowadzić, zanim dostaniemy upragnione klucze. Czasami bywa to naprawdę jazda bez trzymanki.
Wydawać by się mogło, że skoro październik się skończył, to już na rynku nieruchomości jest spokój, bo wszyscy studenci i ci zaczynający nową prace poza rodzinnym miejscem zamieszkania, znaleźli już swoje miejsce. Owszem, znaleźli, ale w międzyczasie okazało się, że muszą stamtąd spierniczać, żeby pozostać przy zdrowych zmysłach i nie zaciupać kogoś sztachetą. Zabawa zaczyna się na nowo, a ludki bogatsze o wcześniejsze doświadczenie podchodzą do sprawy bardziej zachowawczo.
Oczywiście, szukając mieszkania, mamy w głowie listę rzeczy, które są dla nas ważne i na które będziemy zwracać uwagę w trakcie naszej selekcji. Niech ta lista jest zawsze obszerna do bólu, niech nie brakuje na niej żadnego, choćby najdrobniejszego, punkcika. Potem użytkowanie wynajętej chaty mniej boli, a przy odrobinie szczęścia jest całkiem przyjemne. :)
Jak więc wynająć mieszkanie i nie stracić przy tym rozumu? Na co zwracać uwagę, by się nie przejechać?
#1 Nie korzystaj z usług pośredników (biur nieruchomości)
#2 Porównuj dokładnie treść ogłoszenia z rzeczywistością
W ogłoszeniach bardzo rzadko jest podawana ulica, przy której znajduje się nieruchomość. Zwykle rzucona jest nazwa dzielnicy, co i tak nie gwarantuje nam sukcesu, bo nawet jeśli jesteśmy zainteresowani miejscem w danej dzielni, to po sprawdzeniu okazuje się, że to już obrzeża obrzeży i dalej się nie da. Hasła typu 10 minut do centrum, super węzeł komunikacyjny, etc. też są zwykle na wyrost, a te wspomniane 10 minut to chyba w przypadku, gdy jesteśmy właścicielami odrzutowca, lub nabyliśmy umiejętność sprawnej teleportacji. Jeśli ogłoszenie jest przekłamane, ale miejscówka nam się spodoba, mamy kartę przetargową do zbicia ceny. ;)
#3 Lepiej nie zgadzać się na kaucję
Kaucja to taki enigmatyczny twór, charakteryzujący się tym, że jest zwrotny. Ilu bym opowieści nie wysłuchała, to zawsze znajdzie się jakiś oszołom, który sobie tę kaucję przywłaszczy i zupełnie bez powodu nie będzie chciał zwrócić. Oczywiście nie mówimy tutaj o zniszczeniach mieszkania, zalaniach, czy innych demolkach, a o przykładnym, spokojnym, normalnym użytkowaniu lokum. Ten, który myśli, że się w ten sposób nachapie, będzie wymyślał nieustanne podwyżki cen wszystkiego, od czynszu, przez wodę, prąd, po śmieci. A gdy się już mieszkający ludek spróbuje zbuntować, to taki szumnie stwierdza, że "w takim razie, to on sobie wszystko potrąci z kaucji".
Jeśli jednak chata nam się spodoba, jesteśmy w stanie przełknąć dodatkowy koszt, to zadbajmy o to, by w umowie był porządny zapis, który będzie sprawy rzeczonej kaucji regulował w taki sposób, żebyśmy w ostatecznym rozrachunku nie byli stratni.
#4 Nie przelewaj kasy w ciemno - ktoś tak w ogóle robi?!
To już jest dla mnie kuriozum. Zawsze myślałam, że nikt tak nie robi, ale okazuje się, że byłam w błędzie. A takich, którzy będą chcieli wykorzystać nierozgarniętych jest wielu. Na to zasada jest prosta - żadnych zaliczek, żadnych przelewów przed obejrzeniem lokalu, ŻADNYCH!
#5 Zrób wywiad środowiskowy
Udało się, znalazłeś swoje miejsce. Yeah! Wiesz, że chcesz tam zamieszkać. To już połowa sukcesu. Warto w tym momencie na chwilę odłożyć na bok hura-optymizm i pobawić się trochę w detektywa. Co mam na myśli? Ano dość prostą sprawę. Podpytaj sąsiadów, jak długo mieszkali poprzedni lokatorzy i czy nie uciekli zbyt szybko. Jeśli uciekli, niech ci się zapali czerwona, alarmowa lampka - bądź czujny. Popytaj sąsiadów o... innych sąsiadów. Nie ma nic gorszego niż oszołom za ścianą, który będzie twierdził, że zakłócasz ciszę dzienną i nocną, kiedy po prostu kichniesz. Jeśli wynajmujesz pokój, zlustruj współlokatorów. Nie ma nic gorszego niż osoby szperające w twoich rzeczach pod twoja nieobecność.
Podsumowując - oprócz szczęścia, trzeba mieć oczy dookoła głowy, a będzie dobrze. Najlepszy scenariusz przewiduje również ogrzewanie i ciepłą wodę. ;)
No i standardowo, jak to przy wpisach-wskazówkach, dzielcie się Waszymi doświadczeniami i patentami w tej materii. Ilu wśród Was szczęściarzy, a ilu wojowników o cztery kąty? Komentarze są Wasze.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, joelfotos
P.S. Jakby się box z komentarzami nie ładował, odświeżcie stronę.
Szczęśliwy ten, kto nigdy nie doświadczył wątpliwej przyjemności poszukiwania lokum do wynajęcia, które na czas mniej lub bardziej okr...
Ostatni dzień października już od dobrych kilku lat rozświetlają lampiony z wydrążonych dyń, po piorunochronach wspinają się kościotrupy made in China, a na osiedlowych - i nie tylko - uliczkach coraz częściej pojawiają się poprzebierane dzieciaki, które czerpią frajdę z zapożyczonej amerykańskiej tradycji, odwiedzając sąsiadów z pytaniem: Cukierek albo psikus?.
Wydawać by się mogło, że zabawa jak zabawa, niewinna, ma sprawiać radochę i tyle. Wszak w różnych zabawach biorą udział zarówno młodsi, jak i trochę starsi i nikt problemu z tego nie robi. Jak się jednak okazuje, Halloween jest dla niektórych mocno na cenzurowanym. Nie powiem, dziwi mnie to mocno.
Nie jestem osobą, która miksuje religię z życiem codziennym, nie obnoszę się z wiarą, czy jej brakiem, nic też nikomu nie narzucam i nie przymuszam nikogo do postępowania na moją modłę. Ale to ja.
Jest jednak rzesza takich osobników, którzy gotowi są wyruszyć z krucjatą przeciw dzieciakom, czerpiącym radość z zabawy. Bo, jakbyście nie wiedzieli, wszelkie zabawy halloweenowe to samo zło, pogaństwo i spółkowanie z diabłem.
Skąd taki temat u mnie? Co mnie tak ruszyło? Już spieszę z wyjaśnieniem. Wczoraj, jak co dzień, szamiąc śniadanko, uskuteczniałam przegląd internetów włącznie z onetem, który to przytoczył treści miesięcznika Miłujcie się. Ja naprawdę staram się być tolerancyjną osobą, nie czepiać ludzkich poglądów. Niech sobie każdy myśli po swojemu i będzie git, ale wczoraj, podczas śniadaniowej lektury moje oczy rozszerzył się do wielkości międzygalaktycznych spodków, gdy przeczytałam rozwinięcie do żadnego pytania: Co zrobić, gdy w Halloween zapuka do Ciebie dziecko?
No, co? Dać cukierka, czekoladkę, mandarynkę, czy inne słodkości. Moja odpowiedź brzmiała tak samo. Ale nieeee, okazuje się, że jestem w takim razie ta złe, be i inne tfu, tfu, bo swoim zachowaniem pewnikiem przyczynię się do zagłady dziecięcych duszyczek.
Okazuje się, że jako przykładni chrześcijanie powinniśmy tę sytuację wykorzystać do ewangelizacji zbłąkanych dzieci, które zapewne "rozpaczliwie potrzebują Chrystusa" skoro przebierają się za upiory i chodzą od domu do domu. No i koniecznie trzeba, "patrząc głęboko w oczy dziecka, zapytać (...), kiedy ostatni raz było u spowiedzi", a na koniec zapytać dobitnie, "czy widziało kiedyś, jak zachowuje się człowiek opętany".
Z całym szacunkiem, ale prawie wszystko mi opadło, witki, cycki, nawet tyłek próbował - na szczęście zaniechał tej czynności. Może się nie znam, może mnie ktoś zamerykanizował bez mojej wiedzy i dlatego tak zareagowałam na powyższe, ale niech mi ktoś wytłumaczy związek pomiędzy dziecięca zabawą, a opętaniem. Nie mówię, że mamy łykać, jak pelikany, wszystko, co nam zachód podsuwa, ale co złego jest w przebraniach i kubełkach z cukierkami? Idąc takim tokiem rozumowania, nie puszczajmy wianków na wodę, nie urządzajmy też karnawałowych przebieranek, a słodkości zakopmy głęboko pod ziemią.
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, Fotomek
Ostatni dzień października już od dobrych kilku lat rozświetlają lampiony z wydrążonych dyń, po piorunochronach wspinają się kościotru...
Jesień gości w naszych kalendarzach od miesiąca, potęgując tym samym falę narzekań, jak to źle, bo mokro, chłodno (choć śmiem twierdzić, że tego lata bywało gorzej, jeśli chodzi o aurę), grypa zaczyna szaleć, a za każdym rogiem czają się mityczne, jesienne zombie, których użarcie niechybnie spowoduje postępującą deprechę, która minie nieszczęśnikom dopiero u progu wiosny.
A tymczasem, ludki kochane, nic z tych rzeczy. Jesień wcale nie jest straszna, nie powoduje też wylęgania depresjogennych zombie, polujących na ludzi w parkowych krzaczorach. Tę porę roku da się lubić, nawet bardzo, rzekłabym. Jeśli tylko jest słoneczna, detronizuje w moim rankingu nawet ulubioną, śnieżną zimę.
Serio. Nie skreślajcie jesieni, bo to fajna sztuka jest. No, chyba że leje tak mocno, że trzeba zainwestować w prywatny kajak, coby się bez przeszkód poruszać miejskimi chodnikami. Jeśli wśród Was nadal są ci sceptycznie nastawieni, spieszę z małą, pro-jesienną propagandą. Dajcie się ponieść jesiennej aurze.
Dlaczego lubię jesień?
#1 Nie ma upałów
Mogę spacerować, biegać i nie martwić się tym, że po 5 minutach roztopię się trzy razy, stając się tym samym, którymś z kolei dopływem Odry.
#2 Nie mam alergii
Jako etatowy alergik-pyłkowiec, jesienią w końcu oddycham z ulgą. Nie muszę nosić ze sobą wagonu chusteczek i żreć piguł, które i tak chyba nie pomagają. Mój nos w końcu odzyskuje normalny koloryt i przestaje wyglądać, jak u żula po tygodniowym ciągu.
#3 Jest kolorowo, szeleszcząco i pachnąco
Czy w miejskim parku, czy na górskim szlaku, robi się bajkowo. Kolory nas atakują z każdej strony, liście pachną i szeleszczą do tego stopnia, że mam czasami ochotę się w nich wytarzać - widzicie oczyma wyobraźni 'starą babę', tarzającą się w stosie liści? :D Wiedziałam, że na Waszą wyobraźnię moge liczyć. To by mogło być fajne, a producenci proszków do prania zacieraliby ręce. W końcu łachy po takim spacerze trzeba by było doprowadzić do porządku.
#4 Opijam się herbatą, gorącą czekoladą, grzańcami
Jest chłodniej, więc przyjaźń z gorącymi napojami trwa w najlepsze. Wybrane napoje wciągam w ilościach hurtowych, bunkrując się przy tym w kocowej bazie, zlokalizowanej na salonowej sofie. Warto więc uzbroić szafkę w różne pitne specyfiki, wtedy nawet deszczowy wieczór nie będzie straszny. Wszak człowiek dogrzany, to człowiek szczęśliwy.
#5 Nadrabiam zaległości w książkach, filmach i serialach
Dłuższe wieczory sprzyjają zbunkrowaniu się pod wspomnianym wcześniej kocem, z ciepłym napitkiem w ręce. Wykorzystuję to więc, ile wlezie, zaczytując się do oporu. To też doskonały czas na serialowe maratony - tak, zdecydowanie wolimy z małżem wciągać je hurtem, po kilka odcinków na raz.
Wskakujcie więc w ciepłe bamboszki, milusią bluzę, tudzież miękki sweter, ponarkotyzujcie się zapachem goździków, miodu, świeczek, no i koniecznie pozostawajcie w stanie herbacianego upojenia. Wasze jesienne pozytywniki są tu jak najbardziej mile widziane. Dodatkowo możecie uratować świat przed depresyjnymi zombie. Jak to zrobić? Po prostu, poślijcie ten wpis dalej. :)
Jesień gości w naszych kalendarzach od miesiąca, potęgując tym samym falę narzekań, jak to źle, bo mokro, chłodno (choć śmiem twierdzić,...
Gdy myślę 'góry', z czeluści mojej wyobraźni od razu wyłania się obraz niezmąconej niczym przestrzeni, przyrody i usytuowanego gdzieś w urokliwym miejscu schroniska - takiego klimatycznego, z duszą, ze starego drewna, w którym nawet do spółki z kornikami i brzdąkającymi wanna-be-gitarzystami można spędzić wyjątkowe chwile.
Gdy czytałam letnie wydanie "Tatr" moją uwagę na chwilę przykuł artykuł odnośnie faktu, że nad Wielkim Białym Stawem w Dolinie Białych Stawów w pobliżu Doliny Kieżmarskiej powstanie nowe schronisko (w miejsce tego, które lata temu doszczętnie spłonęło). Moją pierwszą myślą było: "Fajnie". Po chwili się jednak zreflektowałam, bo przypomniałam sobie biegnące w rejonie szlaki.
Otóż, ok. godzinę drogi od Białego Stawu znajduje się schronisko Nad Zielonym Stawem Kieżmarskim, a ok. 2 godziny dreptania dalej Schronisko pod Szarotką. Jaki jest więc sens stawiania dodatkowej budy w tym pięknym terenie, w którym możemy się cieszyć niezmąconym krajobrazem? Żaden. Ale, jak to jednak bywa w przypadku projektów na szeroką skalę, klamka zapadła i coś musiało zostać wybrane. Ogłoszono więc konkurs na projekt nowego schronu. Zgłoszone projekty możecie przejrzeć tutaj.
Fot. architecti.cz
Fot. architecti.cz
Przyznaję, że wcześniej nie wchodziłam na stronę i nie przeglądałam projektów. Nadrobiłam to dopiero teraz, gdy pojawiła się informacja o wyborze tego zwycięskiego (ilustracja powyżej). Okazuje się, że fantazja architektów nie miała granic. Nie wiem, co wciągali w trakcie projektowania, ale mogliby nie być tacy samolubni i się trochę tymi specyfikami podzielić.
Poniżej projekt, który również bardzo mocno zwrócił na siebie uwagę jurorów. Jurorzy też coś wciągali?!
Fot. atelier8000.com
W "Tatrach" Marek Grocholski podsumował te projekty dość jednoznacznie:
"Z przerażeniem stwierdziłem, że architekci (...) potraktowali Tatry jak nowo odkrytą planetę lub świeżo podbitą kolonię. Niczego tu wcześniej nie było: żadnej tradycji, kultury, architektury. Owszem, były dzikie plemiona - turyści, górale, mieszkańcy Podtatrza - i ich romantyczne chałupki. No i ten krajobraz: dziki, nieużyteczny. Teraz my tu wkraczamy z najnowsza technologią i techniką, z prawdziwą cywilizacją i architekturą, która zapewni szczęście dzikim i upiększy tę ponurą okolicę."
Ja osobiście podpisuję się pod jego odczuciami, bo nijak nie potrafię sobie wpasować do tej pięknej dolinki tej szkaradnej hi-tech-budy o wyglądzie kosmicznej stodoły. Nie potrafię i już. Nie ważne, że plusem byłyby zapewne dodatkowe miejsca noclegowe, o które w Tatrach w szczycie sezonu dość ciężko. Niech się tworzą, niech się budują, ale w typowo górskim klimacie i w miejscach, gdzie naprawdę zdałyby egzamin i nie szpeciły. Takim szpetnym szkaradkom mówię stanowcze nie i jeszcze po cichu liczę na to, że TANAP coś z tym fantem zrobi.
Góry
- 22.10.14
Nowe schronisko w słowackich Tatrach - Stodoła lepsza od kostki Rubika i innych UFO-tworów
Gdy myślę 'góry' , z czeluści mojej wyobraźni od razu wyłania się obraz niezmąconej niczym przestrzeni, przyrody i usytuowanego gdz...
