Nie wiem, czym to jest spowodowane, ale jesień niezmiennie od zawsze
nastraja mnie jakoś tak nostalgicznie, powodując zwolnienie obrotów i ogólne zastanowienie się nad otaczającym nas światem. Zapach opadających i palonych liści,
snujące się mgły, słońce błyszczące w pajęczych sieciach, ogólny,
wszechogarniający spokój. Atmosfera ta wzmaga się zwykle w okolicach pierwszego
listopada, kiedy to częściej niż zwykle rozmyślamy nad naszą egzystencją i – jakby nie było –
ulotnością życia.
Tym razem do przemyśleń skłoniło mnie wydarzenie smutne z perspektywy osoby
uwielbiającej góry.
Trzy tygodnie temu, 12 października, w Tatrach Wysokich w Dolinie Złomisk
na Słowacji, miał miejsce wypadek, w którym życie stracił Władysław „Włodek”
Cywiński. Dlaczego piszę o człowieku, którego nawet nie znałam osobiście, który
był jednym z wielu, którzy w Tatrach zostawili swoje serce? Chyba dlatego, że
czytając najrozmaitsze kroniki górskie, często spotykałam się z tym nazwiskiem.
Co więc w nim było takiego wyjątkowego?
Władysław Cywiński na Wrotach Chałubińskiego - fot. www.watra.pl
Władysław Cywiński to jedna z legend polskiego taternictwa, ratownik TOPR,
znawca tatrzańskiej topografii, tatrzański przewodnik I klasy, który wielu
osobom przekazywał wiedzę o Tatrach. Przeszedł
wiele szlaków, zdobywając każdy oznaczony tatrzański punkt. Poznał każdy szczyt
i każda przełęcz, znał te góry, jak własną kieszeń. Ukochał Tatry, imponował
swoją wiedzą o nich, robił to, co lubił, a jego pasja stała się dla niego
pracą. Związany był z górami od początku do końca. To tam, mimo że w tragiczny sposób, wypełniły się jego
dni.
Ta przykra okoliczność ma jednak w sobie coś optymistycznego,
gdyż udało mu się odejść z tego świata, robiąc to, co kochał, w pełni sił, a
nie jako schorowany człowiek.
Doskonale obrazują to słowa Macieja Krupy, blogującego dla TygodnikaPodhalańskiego:
„W wieku siedemdziesięciu czterech lat
dysponował żelazną kondycją i chyba dobrym zdrowiem. Piszę chyba, bo o tym nie
mówił, nie zwykł się skarżyć. Zginął w Tatrach. I wiem, że gdyby mógł wybierać,
to tak by właśnie chciał. Nie w łóżku, w niedołęstwie czy chorobie, lecz w
miarę w pełni sił w ukochanych górach. I stało się…”
Życzyłabym sobie i każdemu z osobna, by przeżywać życie całym sobą, by je chłonąć od początku do końca, poznając to, co kochamy i by nie zmogły nas choroby, które uniemożliwiłyby nam czerpanie radości płynące z wędrówek i otaczającego nas świata.
Nie wiem, czym to jest spowodowane, ale jesień niezmiennie od zawsze nastraja mnie jakoś tak nostalgicznie, powodując zwolnienie obrotów i ...
Przez moment idziemy szlakiem czerwonym, by po chwili skręcić w las, na szlak niebieski.
Przy rozdrożu stoi mała budka, w której składuje się rzeczy dla tragarzy. Wnoszą oni ciężkie łądunki do Chaty pod Rysami - najwyżej położonego schroniska w Tatrach. Jeśli turyści czują się na siłach, mogą zabrać towar z budki i wnieść go na górę - w nagrodę otrzymają darmową herbatę w Chacie - a powiedzieć muszę, że herbatkę tam robią zacną. 
Weszliśmy na szlak żółty, który początkowo prowadził trasą przystosowaną również dla rowerów. Droga była szeroka, leśna, prowadziła wzdłuż potoku Biała Woda Kieżmarska, więc szło się bardzo przyjemnie, nie czując prażącego dość mocno słońca. Po niedługim marszu docieramy do rozstaju nad Matlarami, skąd dalej wędrujemy szlakiem niebieskiem w kierunku Białego Stawu (Biele pleso).
Dreptając szlakiem niebieskim docieramy do rozdroża Zimna Studnia (
Po odpoczynku przy Białym Stawie, ruszamy na szlak czerwony, który ma nas zaprowadzić do Schroniska przy Zielonym Stawie Kieżmarskim (Chata pri Zelenom plese).
