ŻYCIE ME

Slovensko - Belianská Jaskyňa - Dzień III

Jako, że dzień poprzedni dał nam lekko w kość - nie ma to jak wybrać się pierwszego dnia po przyjeździe na jeden z dłuższych szlaków - post...

Dzień pierwszy, a właściwie noc, rozpoczął się w sierpniową niedzielę, kiedy to rozpychając się łokciami i rozdzielając naszą skromną 5-cio osobową ekipę na całej długości peronu, udało nam się wbić do pociągu realacji Wrocław-Zakopane, składającego się z - uwaga, uwaga - 3 (słownie: trzech) wagonów. Nie muszę chyba dodawać, że sierpień to trwające w najlepsze wakacje, kiedy to ilość podróżującego luda zwiększa się w dwu-, trój-, czy nawet n-nasób. PKP widocznie nie ogarnęła wakacyjnej kuwety, jak zwykle zresztą. Ale nic to, wbić się do pociągu udało, mało tego, udało się nawet usadzić tyłki w przedziale. O wyjściu do kibelka tylko mogliśmy zapomnieć, więc ograniczyliśmy spożywanie herbaty i innych napitków, coby nie musieć się przeciskać (to i tak byłoby niewykonalne) przez ciżbę luda rozłożonego na korytarzu na karimatkach i czym tylko można było.

Skoro świt dodarliśmy do Zakopanego, gdzie z radością popędziliśmy do WC. Jeszcze nigdy publiczny kibelek nie sprawił nam tyle radości :D

Ponieważ do autobusu jadącego w stronę Popradu, przez Stary Smokovec, było jeszcze sporo czasu, rozbiliśmy się ze śniadankiem z posiadanej wałówki na dworcu PKS. Najedzeni, średnio wyspani, zapakowaliśmy się do autobusu, który miał nas powieźć na słowacką stronę. Powiózł bez najmniejszych problemów, a że trasa urokliwa, to i przez większą część podróży siedzieliśmy z gębami rozdziawionymi i twarzami przyklejonymi do szyb, żeby się na Taterki napatrzeć. Zapowiadało się zacnie. Po dotarciu do Starego Smokovca przesiedliśmy się do kolejki, która zawiozła nas do miejscowości Nová Lesná, gdzie mieliśmy miejscówkę.

Po dotarciu na miejsce, szybkie zakwaterowanie, zakupy, coby mieć co w górki brać, aby z sił nie opaść i planowanie trasy na kolejny dzień, będący drugim dniem pobytu ale pierwszym naszej wędrówki.

Zaczynamy!

Na pierwszy ogień poszła Bystra Ławka (Bystrá lávka) 2300 m n.p.m.

Wstaliśmy więc skoro świt i zapakowlaiśmy w kolejkę, aby po ok. 30 minutach dojechać do miejscowości Štrbské Pleso skąd w dalszą drogę udaliśmy się szlakiem żółtym.

Tatry Słowackie - 1.12.12

Słowacja - Vysoké Tatry - Dzień I i II - Dolina Młynicka i Bystra Ławka

Dzień pierwszy, a właściwie noc, rozpoczął się w sierpniową niedzielę, kiedy to rozpychając się łokciami i rozdzielając naszą skromną 5-cio...

W kalendarzu pierwszy dzień grudnia, temperaturka zbliża się (w końcu!) do zimowej, pozostaje więc tylko czekać na biały puch, który przykryje miejską szarzyznę.

Aby umilić sobie czekanie na przyjście tej białej radości naszło mnie, po przeglądaniu zdjęć, na letnie wspominki. Mimo, że osobiście lata w mieście nie cierpię, to góry pozwalają mi przeżyć miejski gorąc i dają możliwość, by odetchnąć powietrzem pozbawionym miejskiego smrodku :D

Widok na Łomnicę

Bohaterką najbliższych wspomnień będzie tatrzańska Słowacja, którą po tym pobycie umiłowaliśmy miłością gorącą i chyba z wzajemnością, bo wspomnienia mamy wyłącznie pozytywne. Nie tylko, jeśli chodzi o góry, bo to się rozumie samo przez się, ale również dzięki samym Słowakom, uśmiechniętym i pozytywnie nastawionym, zawsze i wszędzie. Aż chciało się ich zapytać, co powoduje to ich nieprzerwanie pozytywne nastawienie. Śmiem twierdzić, że osobniki mniej pozytywne, narzekające i smutne tam nie występują, a jeśli już, to muszą to być przyjezdni :) Jakby jednak nie było, jesteśmy niezmiernie radzi z tego, że udało nam się tam być i liczymy na rychły powrót w tamte rejony. A wracać warto, bo szlaki w szczycie sezonu, jeśli wyjdziemy dalej niż schroniska przy Magistrali Tatrzańskiej, są puste i pozwalają chłonąć niezmącony, otaczający zewsząd górski krajobraz.

Nová Lesná na tle tatrzańskiej panoramy

W tym miejscu wyjaśniam również, jak to się w ogóle stało, że nas poniosło na słowackie szlaki. Otóż na panewce spalił nasz plan tatrzańskiej wędrówki od schroniska do schroniska po polskiej stronie, po tym, jak w styczniu (!) otrzymywaliśmy odpowiedzi odmowne, jeśli chodzi o noclegi w sierpniu. No cóż, ich strata :D

Z informacji organizacyjnych dodam, że jeśli chodzi o noclegi, to warto szukać kwaterki troszkę dalej, a nie wybierać na hura miejscówki w Starym Smokovcu, czy Tatrzańskiej Łomnicy. Różnica w cenie jest kolosalna. W naszym przypadku wybór padł na miejscowość Nová Lesná, gdzie cena noclegu na prywatnej kwaterce równała się cenie w ... polskim schronisku (sic!).

Nová Lesná leży w podgórzu Wysokich Tatr, 8 km od Popradu i zaledwie 5 km od Starego Smokovca. Otwiera się stąd malowniczy panoramiczny widok i tworzy bramę wejściową do Wysokich Tatr. Przy swej wysokości 746 m n.p.m. należy do strefy wysokogórskiej i stanowi idealną bazę wypadową.

Nová Lesná - Tutaj nie da rady się zgubić ;)

Uprzedzam od razu pytanie: A co z dojazdem w góry, do szlaków? To żaden problem, ponieważ na trasie Poprad <> Štrbské Pleso kursuje kolejka zwana električka (TEŽ). Jest to idealny środek komunikacji kursujący u podnóża Tatr i zatrzymujący się w każdej miejscowości leżącej przy węzłach szlaków.

Zapraszam więc na słowackie wspominki :)

Słowacja - 1.12.12

Urlop w Słowacji

W kalendarzu pierwszy dzień grudnia, temperaturka zbliża się (w końcu!) do zimowej, pozostaje więc tylko czekać na biały puch, który przykr...

Wokół Nas - 5.11.12

Równy miesiąc PO – czyli koza w jurajskim plenerze...

Na rzeczony plener pomysłów było tyle, ile pagórków i górek wszelakich w PL jest dostępnych. Czas i tym razem nie okazał się naszym sprzy...

Niektórzy z Was posiadają wiedzę o tym, że dwa miesiące z kawałkiem temu miało miejsce wydarzenie, które połączyło dwóch górskich tuptaczy. Dla niewiedzących będzie ten pościk. Dzień ten szczególny miał miejsce 11 sierpnia A.D. 2012, a jego przebieg opiszę poniżej, coby udowodnić, że istnieją młodzi, a przynajmniej młode, którym stres w tym dniu jest obcy. :)

Żeby nie było, że skupiam się wyłącznie na dniu i godzinie zero, zacznę od piątku poprzedzającego całą akcję.

Piątek 10 sierpnia 2012
Drugi dzień wolnego od pracki, więc nie było potrzeby użerania się z dziwnymi pracowymi ludziskami.
Wstaliśmy skoro świt o 9.00 , P. pojechał zrobić owocowe zakupy na salę, ciociowe zastępy szalały u P. w domu w amoku z kolejnymi porcjami ciast.
Ja na 10.00 poszłam do makijażystki na ala próbną szpachlę, żeby wiedzieć, co mi tam zamierza na fejsa narzucić z okazji tego wielkiego dnia. Wyszło świeżo i bez udziwnień, więc byłam spokojna. - Myślę, że na szlaku świstaki i inne żyjątka na mój widok nie uciekałyby gdzie pieprz rośnie. :D
Świeżutko wyklepana i zaszpachlowana pognałam do Dominikanów na spowiedź. Trafiłam na superowego ojczulka, który oprócz tego, że mi gadał, że "tych chłopów to się trzeba starać zrozumieć", to dodał, żeby "z tym rozumieniem to nie przesadzać i jak trzeba to nawrzeszczeć" .
Ze spowiedzi pogalopowałam na dworzec, zapakowałam się w szynobusa, zwanego przeze mnie i małżona ciuchajką, i pojechałam do domku P.. Mieliśmy pakować upominki dla rodziców i dziadków, a że my jesteśmy dwie łamagi, jeśli chodzi o pakowanie, to śmialiśmy się przy tym, jak potrzepani. Pomagała nam siostra P. i mieliśmy taką głupawkę, że bania mała. Koniec końców popakowaliśmy co trzeba. Wszędzie walały się wstążki, balony, rafia, papiery ozdobne, co najmniej, jakby ktoś napadł na jakiś sklep z dekoracjami.
Później wciągnęłam trochę ciasta weselnego, a co! Mniamuśne było. Ciotkowe ciasta rządzą po prostu. Przy niektórych to normalnie "orgazm na siedząco", jak to skwitowała moja świadkowa.
O 17.00 zaczął padać deszcz i ciapał, i ciapał, i ciapał... - Klimat się zrobił, jak w górkach na szlaku, kiedy się przywdziewa pelerynkę i wygląda jak batman, tudzież inny "netoperek". ;)
Wieczorkiem kumpel P. podstawił nam autko, którym jechaliśmy do ślubu. Tak się przejął, że je wypucował i nawoskował tak, że chyba było najbardziej błyszczące na całej wiosce. Mega poświęcenie, w końcu padało i jak dojechali do garażu, to musiał poprawiać swoje wywoskowane dzieło, bo deszcze po drodze zrobił swoje.
Ubraliśmy dekorację. Zdecydowanie stwierdzam, że faceci ubierający samochód to ciekawe zjawisko. Ale poradzili sobie super w gąszczu wstążeczek, kokardeczek, taśm i przyssawek.
Za chwilę w rzeczonym garażu zrobiła się mała imprezka, bo wujki otworzyły weselną flaszeczkę. Niektórzy kawalerowie byli więc lekko nieżywi w sobotę rano. Ale nic to. Jak to mówią, trening czyni mistrza. ;)
My się zebraliśmy chyba koło 21.00 i pojechaliśmy do mnie, a deszcz jak się rozlał, tak lał i lał.
Pooglądaliśmy jeszcze trochę eurosportu, jak na sportowych maniaków przystało i się położyliśmy. Szybko zasnęliśmy, nie były potrzebne żadne uspokajacze/usypiacze i tym podobne specyfiki. Nawet baranów nie trzeba było liczyć.

Sobota 11 sierpnia 2012 - The Big Day!
Wstaliśmy skoro świt o 6.30. Padało całą noc, a przez poranne chmury nie przebijał się nawet jeden promień słońca. Było szro-buro, sino koperkowo, ale ja miałam na to wyj**ane, bo nie było gorąco, a deszcz oczyścił powietrze z pyłków i nie męczył mnie katar. Tak, tak, alergicy mają przekichane. Obyło się więc bez nosa, jak u żula. P. pojechał do siebie, żeby pozawozić na salę wódkę, napoje, ciasta (dzień wcześniej nie mogliśmy, bo było wesele) i rozłożyć winietki. Dokonał usadzenia gości to i na koniec zwieńczył swe dzieło winietkami. Zdolna bestyjka z niego.
Ja sobie spokojnie szamałam śniadanko w postaci wielkiej michy płatków i ... siedziałam na necie. Super było poczytać już wtedy pierwsze życzenia. Nawet chmury zaczęły się jakby przerzedzać i dało się nawet zobaczyć kawałek błękitnego nieba. Na 9 byłam umówiona do hermejkera i fejsszpachlistki. Welon zabrałam ze sobą, żeby mi go już wpięli. Wchodzę, a fryzjerka mówi, że chwileczkę, bo kawę dopija. Ja do niej: "Spokojnie, się nie pali. Tylko tego frędzla powieszę (czyt. welon) żeby się nie pogniótł". Jak usłyszała określenie frędzel, to się popłakała ze śmiechu. Stwierdziła, że jeszcze nie mieli takiej szajbniętej młodej u nich. Siedziałam tam z bananem na gębie. Normalnie szczerzyłam się, jak szczerbaty do sucharów, śpiewałam, miałam ogólnie pojęte ADHD. Się pytali, co się bierze, żeby być na takim luzakiem w dniu ślubu.
Wstępne rzeźbienie fryzury, później szpachla na fejsa i dokończenie fryzu. Hermejkerka się pyta o kwiatki do włosów, to jej mówię, że świadkowa przywiezie tak +- 10.30/11.00. Wszystko już było gotowe, ja sobie siedziałam i czekałam na te chabazie. Na kolejne pytanie, kiedy będą, odpowiedziałam, że "może jeszcze w ogródku rosną i stąd ten mały poślizg" i wróciłam do czytania pierwszej z brzegu gazety. To już w ogóle stwierdzili, że jestem trzepnięta.
Przyjechała świadkowa z mężem swym, przywieźli chabazie do włosów i bukiet. Szybkie wpięcie i zapakowaliśmy się do auta i heja do domku P. Jechaliśmy i jechaliśmy, bo świadkowa ciężką nogę zostawiła chyba w domu. Na moje stwierdzenie, że można jechać szybciej, powiedziała, że jestem zbyt cennym ładunkiem. W sumie może to i racja.

Dojeżdżamy... już z daleka było widać udekorowaną bramę (siostrzyczka P. to sprawiła). Dojechaliśmy tam ok. 12.30. Zaraz też przyjechał bus z moją mikro familią (sztuk 4: mama, sister z chłopakiem i brat) z Wałbrzycha. Wszyscy w koło latali w popłochu, a ja... byłam mega głodna. Wciągnęłam 4 kawałki jabłecznika, talerz sałatki i 2 kromy chleba. Tak, żarłoczna koza ze mnie. Moja mama z tatem P. załapali pierwszy kontakt na papierosku, zaraz po przyjeździe. Wcześniej się nie poznali, bo nie było okazji. Kontakt więc pozytywny.
Oczywiście ciotkowe zastępy biegały dalej w amoku przygotowawczym, w międzyczasie szykując kreacje i kończąc fryzy i mejkapy.

Koza - No Stress fot. www.videofenix.pl

O 13.30 przyjechali kameraman i fotowoman. Szybka kawusia, dzień dobry, przedstawienie zebranego tłumku ludzi i się zrobiła pora na ubieranie. Ja do jednego pokoju, P. do drugiego. Szybkie ubieranie galotków, cycaków, pończoch, skok w kieckę, którą trzeba było teraz zawiązać. Do wiązania kiecy zatrudniłam... męża świadkowej. Zrobił to w przysłowiowe 5 minutek. Świadkowa w tym czasie się przebierała. Przy sukni zaczęła tylko grzebać na potrzeby foto i video. Bucik, podwiązka, bransoletka, jakiś obrót w pełnym już rynsztunku. Prawie orła wywinęłam. Pastowali wcześniej podłogi, czy jak?! :D
Słyszę, że już wszyscy zeszli na dół, że już czas na błogosławieństwo. Stanęłam na górze schodów i stwierdziłam, że w dół to tylko na bosaka, tak więc buty w rękę i na dół do salonu. Po drodze ciotka (chyba, bo nie jestem pewna) wtyka mi w rękę kwiatka do butonierki dla P.. Czekam. Do salonu wchodzi mój Pietruch z bukietem. Dajemy sobie buziaka. Wchodzi mama i tata, stoją już dziadkowie. Moja mamuśka ryka jak bóbr. Tacie P. też się głos łamie, ale się trzyma. Po wszystkim kameraman mówi: "No to robimy replay, żeby już było bez płaczącej mamy". Wszyscy w śmiech. Buziak, foto, ujęcie i szykujemy się do wyjścia. Słyszę, że pod domem zebrało się trochę osób.

fot. www.videofenix.pl

Kameraman miał w planach nakręcenie wyjścia z domu, ale deszcz pokrzyżował plany i było tylko szybkie zapakowanie się do auta. Oczywiście przy wsiadaniu zdążyłam ufajdać sobie kieckę na dole. Tak, wiem, mamałyga ze mnie A tak swoją drogą to do tej pory się zastanawiam, jak do samochodów mieszczę się laski w wielkich sukniach?! Ja w swojej pasowałam na styk.
Z uwagi na siąpiący deszcz nikt nam nie zrobił bramy, mimo tego, że tak się wszyscy w koło na wiosce zarzekali, że zrobią. W związku z tym w kościele byliśmy 30 minut przed mszą. Trwał jeszcze wcześniejszy ślub. Nie wysiadaliśmy z auta, bo stanęliśmy z boku, żeby z terenu kościoła mogła wyjechać bryczka tamtej pary. Kościelny wyszedł nas poinformować, żebyśmy w przedsionku czekali na księdza. Świadkowa odczepiła mi tren, żebym mogła trochę nim pozamiatać. Przyszedł ksiądz, przywitał się z nami i pyta, czy przysięgę chcemy powtarzać za nim, czy czytać. P. powiedział, że czytać. Organista zaczął brzdękać i weszliśmy. Ja się chyba szczerzyłam jak głupi do sera. Lepsze to niż mina, jak u srającego kota na puszczy.

Ksiądz był za☠☠☠isty. Obca parafia, a czuliśmy się jak u siebie. Nawet goście stwierdzili, że wesele zaczęło się już w kościele.
Zanim ksiądz zaczął kazanie pokazał zegarek i obiecał, że się będzie streszczał, bo to już 4 ślub był i nie chciał, żeby nam się ziemniaki i kluski rozgotowały.
W momentach kiedy się chciało rykać, TŻ mówił: "stoperan i rozgotowane kluski śląskie (a propo tego, co powiedział ksiądz)" i ja wtedy parskałam śmiechem.
Czas przysięgi. Pietruch zaczyna. Ksiądz podsuwa tekst do czytanie i P. czyta. Zerka na tekst i na mnie i mówi, a ja się w niego gapię, jak w obrazek. Przychodzi kolej na mnie. Nie patrzę na tekst, walę przysięgę z pamięci, wpatrzona w P. w jak najpiękniejszy górski pejzaż - ale porównanie walnęłam :D. Głosem mało donośnym, bo ja jednak publicznie występować nigdy nie lubiłam Koniec przysięgi i cisza, a ksiądz na to: "No patrzcie, nauczyła się na pamięć! No gadała, tak jak ja. No brawa się należą. No gdzie są brawa?" Goście zaczynają bić brawo, a ja się brechtam. Czas na obrączki. P. wsunął na mój paluch bez problemu, a ja musiałam pokręcić trochę. Po wszystkim ksiądz wyłączył mikrofon i do nas z tekstem, czy chcemy teraz trochę po amerykańsku. Jak chcemy, to na jego znak mamy się pocałować. Na co P. się pyta, czy będą brawa, a ksiądz na to, że jak będzie buziak to i będą brawa No i był buziak i brawa. Foto strzeliła fotkę naszych świeżutkich GPSów. Jak podpisywaliśmy papiery na ołtarzu, to już machałam ręką, żeby ludziska wychodziły z kościoła. Wyszliśmy. Posypały się płatki i grosiki. Dostałam kantem w łeb, to myślałam, że ktoś 5 złotych rzucił. Poza tym kilka wpadło mi w moje mikrocycki i uskuteczniałam jakieś dziwne podskoki. Swoją drogą, niesamowite, ile można kasiory pod kiecą skitrać i o tym nie wiedzieć.
Pojechaliśmy na salę. Małżon wysiada z auta, a kameraman do niego: "Wracaj!" Wsiadł, wysiadł jeszcze raz. Otworzył mi drzwi. Wytarabaniłam się z gracją, jaka była możliwa w czasie takiego tarabanienia się na zewnątrz. Chleb, sól, rykająca mamuśka. Kielonki się ładnie stłukły, chociaż mój poleciał tak daleko, że prawie wylądowała na trawie.
Wejście na salę. Na znak kameramana i fotowomen. Pietruch występuje w ślubnej konkurencji olimpijskiej pt. rwanie do 60kg. Prawie zapierdzeliłam łbem o framugę, bo trochę tam nisko przy wejściu było. Się później śmiali, że mi P. powinien najpierw kask założyć.
Czas na toast i życzenia, życzenia, życzenia.... Nie jestem sobie w stanie wyobrazić, ile by trwały życzenia przy większej liczbie gości.
Usadzenie doopy do stołu. Pierwsze co zrobiłam, to wypiłam szklankę wody, bo mnie masakrycznie suszyło. Obiadek. Wszamałam wszystko, jak na dziką kozę przystało. Nie kminię tego, jak można nie jeść na własnym weselu.
Pierwszy taniec do piosenki Odnalazłem Cię Borysa Czapiewskiego. Bujany, bez udziwnień. No i potem zaczęła się zabawa. DJ spisał się na medal. Ludziska tańcowały. Tylko trzeba było uważać, bo podłoga była masakrycznie śliska. Nawet zrezygnowaliśmy z zabawy: gorące krzesła z przynoszeniem przedmiotów z Sali, bo by nam się ludziska pozabijały, albo w najlepszym wypadku pozostały bez uzębienia.
Weselicho skończyło się o 3.30. Do 4.00 żegnaliśmy ostatnich gości. Zanim się wykąpaliśmy i położyliśmy była chyba 5. Najlepszy motyw był przy ściąganiu kiecki, jak wysypały się pieniążki rzucane pod kościołem
Podsumowując: Mimo zmęczenia, stóp wychodzących uszami, chcę jeszcze raz!

Dzięki naszemu kameramanowi i fotowoman mamy co oglądać. Spisali się, a ja mam każdorazowo przy oglądaniu "lekki" ślinotok. Jak dla mnie cud, miód i orzeszki, dlatego wszystkim przyszłym ślubującym polecam: www.videofenix.pl

Po wszystkim już byłam myślami przy plenerze, na który czekaliśmy z niecierpliwością. Opłaciło się. ;)

Wokół Nas - 20.10.12

Jak Koza za mąż wychodziła, czyli krótka relacja z tego dnia: 11-08-2012 :]

Niektórzy z Was posiadają wiedzę o tym, że dwa miesiące z kawałkiem temu miało miejsce wydarzenie, które połączyło dwóch górskich tuptaczy....

Starsi może już o tym nie pamiętają, no chyba, że posiadają pociechy w wieku szkolnym, ale młodzież z pewnością nie pomija tej daty w kalendarzu, jaką jest 14 października czyli, po staremu Dzień Nauczyciela, a po nowemu, Dzień Edukacji Narodowej. Czemu akurat narodowej? Nie mam bladego pojęcia, tym bardziej, że jak widzę poziom intelektualny części rodaków, w ogóle zastanawiam się, czy coś takiego, jak edukacja, ma jeszcze naszym kraju miejsce.

Ale nie o tym chciałam. :) Ma być lekko i przyjemnie do czytania przy jesiennej herbatce wieczorem i w każdej innej porze dnia i nocy.

Dodam tylko, że raz dane mi było uczestniczyć w tymże wydarzeniu, jakim jest wspomniany wyżej dzień, po nauczycielskiej stronie, kiedy to pracowałam w przybytku gimnazjalnym, zastępując koleżankę po fachu, która musiała udać się na długie zwolnienie lekarskie, i nauczając, a przynajmniej starając się nauczać, barbarzyńskiego języka zwanego niemieckim ;) Jeden rok szkolny wystarczył mi, by stwierdzić, że obcowanie z młodzieżą gimnazjalną (chociaż po głębszej analizie stwierdzam, że owa młodzież w porównaniu ze swymi rodzicielami to pikuś) i stadkiem rodziców, to zajęcie dobre dla masochisty, dlatego też z radością podjęłam pracę w miejscu, które z oświatą w żadnym stopniu nie jest związane.

Ostatnio, rozmawiając ze znajomą, której młodsza siostra jeszcze szkolne mury odwiedza, stwierdziłyśmy, że jest tylko garstka nauczycieli, która stara się otworzyć ucznia na otaczający świat, a nie tylko z uporem maniaka robi kartkówki, testy i uskutecznia niespodziewane odpytywania.

Jeśli sięgnę pamięcią, to i u mnie było podobnie. Wychowawcy klas ograniczali się do wycieczek klasowych, które traktowali raczej, jako formę relaksu i odskoczni, bo i tak przez większą część czasu, byliśmy pod opieką przewodników, a panie wychowawczynie z lubością oddawały się... zakupom.

Dziwnym trafem, uczniowie zawsze najlepszy kontakt mieli z językowcami maści wszelakiej i W-Fistami. To właśnie ta grupa nauczycielska powodowała, że młode umysły był chętne do poznania tego, co wykraczało poza program nauczania. W-Fiści organizowali zawody, przygotowując młodzież do uczestniczenia w nich podczas SKSów. Językowcy natomiast, właśnie językowcy, co takiego robili? Ktoś pewnie powie, że zapewne organizowali kółka językowe, na których co zdolniejsi przygotowywali się do konkursów i olimpiad. To też, ale nie tylko. I na tym właśnie "NIE TYLKO" chciałbym się skupić, bo gęba mi się haha już na samą myśl.

Otóż i w szkole podstawowej i w ogólniaku miałam to szczęście trafiać na anglistów, którzy kochali góry i tę miłość starali się zaszczepić młodszym. O ile z angielskim jakoś miłością do siebie nie zapałaliśmy, o tyle te sobotnie wypady w okoliczne górki i lasy spowodowały, że skończywszy szkołę w dalszym ciągu zastanawiam się gdzie pójść, co zobaczyć i ... kogo w to wciągnąć. Na prawdę bardzo się cieszę, że było mi dane trafić akurat do grupy tego nauczyciela. A mowa tu o Pawle Jonowskim, który należy do szacownego grona przewodników sudeckich. W umiejętny więc sposób zaszczepił w nas pasję i radość z górskich wędrówek. Organizował wycieczki tematyczne, na zakończenie i rozpoczęcie sezonu turystycznego. Braliśmy udział w konkursach krajoznawczych (nawet zajęłam kiedyś 3 miejsce) i piosenki turystycznej. Zawsze było pozytywnie i rozwijająco. Życzę sobie, że tacy nauczyciele nie znikną, że będą towarzyszami dla swoich uczniów, że młodzież dzięki nim będzie postrzegała góry, jako miejsce piękne, mistyczne, a nie tylko, jako kupę kamieni. Jakby nie było, to i tak do zobaczenia na szlaku! :)

Wokół Nas - 14.10.12

Nauczycielski szlak

Starsi może już o tym nie pamiętają, no chyba, że posiadają pociechy w wieku szkolnym, ale młodzież z pewnością nie pomija tej daty w kalen...

- 20.9.12

Górski oddech pani zimy u progu jesieni...

Mimo, że dzisiaj za oknem słoneczna lampa daje o sobie znać, to jednak powietrze zaczęło pachnieć jesiennym chłodem. Nie żebym narzekała, b...

Wszyscy krzyczą, że jesień zbliża się wielkimi krokami. Ja to widzę średnio, bo póki co, to słońce sobie nieźle poczyna w ciągu dnia i tylko poranne mgiełki przywołują na myśl jesienną aurę. Jakby jednak nie było, to na hasło pod tytułem "jesień", bardziej niż zwykle, włącza mi się mechanizm związany ze wspomnieniami wszelakiej maści. Wspomnień pełno, ale jednak te górsko-wycieczkowe zajmują w tej całej zbieraninie najwięcej miejsca.

Dodatkowo za sprawą opowieści znajomej, przypomniała mi się historia, która udowadnia, że pseudoturyści są wszędzie i w każdym miejscu życie innym zatruwać będą.

Wspomniana znajoma wybrała się w ostatnim czasie w okolice Gór Stołowych, bardziej skupiając się wprawdzie na trasach w pobliżu uzdrowisk, co jednak nie uchroniło jej od zderzenia z głupotą tych, którzy ową trasę przemierzyli przed nią.

Na moje pytanie "Jak było?" - odpowiedziała: "Zgubiliśmy się koło Polanicy." Wtedy też przypomniała mi się nasza (moja i małżona) wątpliwie przyjemna przygoda.

Kilka lat temu, w jeden z majowych weekendów, wybraliśmy się do Polanicy Zdrój. Nie mieliśmy oczywiście na celu leżenia w SPA, tudzież innym cudownym przybytku. Jakoś się nie potrafimy do tego przekonać :D Chociaż pewnie czasami taki relaksik po górskich wojażach by się przydał. No, ale ja nie o tym teraz.

W piątek po pracy zapakowaliśmy się w autobus, dojechaliśmy na miejsce, przeszliśmy się po miejscowości i udaliśmy się do miejsca noclegu. Pogoda dodatkowo nie zachęcała do wieczornego spaceru, bo zaczął siąpić deszcz. Jak na złość.

Wstępnie nie zaprzątaliśmy tym sobie naszych rozczochranych, w końcu z cukru nie jesteśmy, a kapoty były w pogotowiu, czyt. w plecakach ;)

Wczesny poranek nie przywitał nas słońcem, tylko aurą, którą już poznaliśmy wieczorem. Ale nic to! Wszamaliśmy porządne śniadanie i wyruszyliśmy na szlak, bo do przejścia było całkiem sporo. Naszym celem było Schronisko Pasterka, w którym mieliśmy zaplanowany kolejny nocleg. PO drodze zamierzaliśmy wejść jeszcze na Szczeliniec Wielki. W końcu wizyta w Górach Stołowych bez wejścia na Szczeliniec się nie liczy ;)

Juz teraz mogę stwierdzić, że tej wizyty nie zaliczyliśmy. No, ale po kolei.

Wyszliśmy z Polanicy Zdrój na szlak niebieski. Szlakiem tym zamierzaliśmy dojść do Skalnych Grzybów i stamtąd udać się dalej szlakiem czerwonym w kierunku Szczelińca.

Niestety musieliśmy zweryfikować nasze plany w momencie, kiedy to znaleźliśmy się ponownie... w Polanicy!

Jakiś pozbawiony mózgu, bo inaczej tego nie napiszę, dowcipniś zadał sobie sporo trudu i zamalował szlak zielony, wychodzący również z Polanicy, który w pewnym momencie powinien przeciąć niebieski (ten którym szliśmy), na niebiesko! Nie zamalował tego na jednym, dwóch, trzech drzewach, słupkach. Nieee, mało mu było! Nie sposób się było zorientować, że coś jest nie tak. Szliśmy tamtędy po raz pierwszy, więc się przyglądaliśmy wszystkiemu dookoła, a mimo to przegraliśmy z czyjąś głupotą ;/ Tym "cudownym" sposobem dwie godziny dreptania w deszczu poszły się je**ć!

Po ponownym dotarciu do Polanicy

Powyższa sytuacja spowodowała, że musieliśmy sobie odpuścić Szczliniec, a wspomniane Skalne Grzyby minęliśmy biegiem, niestety. Dobrze, że nie było wtedy z nami np. znajomych z dziećmi, bo by mogło być jeszcze mniej ciekawie.

A co do samych dowcipnisiów, to nie spotkałam. Mają szczęście, bo w przeciwnym razie chodziliby teraz chyba bez swoich rączek!

Ostatnio zaczęłam się nawet intensywnie zastanawiać, czy istnieje sposób, by jakoś zabezpieczać szlaki przed takimi aktami zniszczenia, powodującymi ogólnopojęte zagubienie wśród zwiedzających. Niestety nic nie wymyśliłam ;(

Góry Stołowe - 18.9.12

W Górach Stołowych - O jeszcze jednym wybryku pseudo-turystów...

Wszyscy krzyczą, że jesień zbliża się wielkimi krokami. Ja to widzę średnio, bo póki co, to słońce sobie nieźle poczyna w ciągu dnia i tylk...

Nie wiem, czy to przez tę pogodę, która ostatnio zrobiła się już iście jesienna, czy przez coś innego, ale nastrój mam ostatnio pt. "Bez kija do mnie nie podchodź". Być może jest on spowodowany nie tyle zmienną pogodą, bo ja jesień lubię, za wyjątkiem dni, kiedy to niebo samymi żabami rzuca, co wszechobecną głupotą człowieczą. A tej wszędzie pod dostatkiem. Śmiem twierdzić, że ktoś w sposób mi nieznany osobniki ludzkie mózgownicy pozbawił. Skutki tego bezmózgowia widoczne są na każdym kroku, aż się czasami trzeba napocić, żeby coś pozytywnego wśród tej wszechobecnej głupoty odnaleźć.

Pisałam już o pseudoturystach robiących sobie taxi z TOPRowskiego helikoptera, było słów kilka o braku odpowiedzialności za siebie i innych, kaem kilka dni temu podrzuciła temat turystów śmieciarzy.

Jak się okazuje to nie wszystko. Głupota ludzka nie zna granic i nawet w górach dochodzi do aktów... wandalizmu. Tak, tak, dobrze przeczytaliście - WANDALIZMU. A czym on jest, to wie chyba każde dziecko. Choć ci starsi to chyba nie wiedzą i z wątpliwą pasją uskuteczniają dzieło zniszczenia tego, co nie jest ich, a mogłoby cieszyć wszystkich.

"Upiększona" droga do Morskiego Oka Fot. tvn24.pl

Ja po prostu tego nie jestem w stanie ogarnąć. Jak nazwać takiego osobnika, który popełnił to "arcydzieło"? Gdy to zobaczyłam, opadły mi nie tylko ręce. Jakbym dorwała takiego, to mimo mojej raczej mikropostury, upierdoliłabym łapy przy samej dupie!

Gór taki idiota z pewnością nie lubi, bo gdyby lubił, doceniłby ich walory. No ale skoro ich nie lubi, to po jaką cholerę tam polazł?! Jaki sens miało wniesienie puszki spray'u, którym ufajdał ten kawał drogi i skał? Co mu to dało? Jak mi ktoś to wyjaśni, to Nobla ufunduję normalnie.

Jeśli coś mi się nie podoba, to tam nie idę, a nie uskuteczniam popisówy w stylu: "Góry są głupie, a ja i tak jestem zajebisty". Nikt od nikogo nie oczekuje, że wszyscy będą się wszystkim zachwycać i wszystko kochać, ale ja osobiście oczekuję od innych poszanowania wspólnych dóbr.

Nawet będąc kibicem, a mam trochę pozytywnie zryty beret pod tym względem, nie uskuteczniam biegania ze spray'em w celu znaczenia terenu logiem, tudzież jakimś hasłem klubowym. Jak mam chęć zademonstrować moją sympatię do danego klubu, czy innej reprezentacji, to wdziewam koszulkę, szalik, czapkę, czy cokolwiek innego, ale na Boga, nie dewastuję okolicy.

Góry - 14.9.12

Wandale w górach, niestety...

Nie wiem, czy to przez tę pogodę, która ostatnio zrobiła się już iście jesienna, czy przez coś innego, ale nastrój mam ostatnio pt. "B...

Kiedy jesteśmy w górach każdy świt przynosi radość, gdy nocne ciemności zaczynają ustępować, a każda chwila nowego dnia wypełnia się kolorami błyszczącymi w świetle słońca. Ta bezcenna chwila wschodu słońca, które nieśmiało, ale pełne energii, pojawia się nad szczytami, majestatycznie oświetlając doliny.

To właśnie tam uciekamy, w miejsca czyste i piękne, tam, gdzie ukoi nas cisza i zachwyci wolność. Zachowujmy przy tym jednak rozsądek.

Symboliczny cmentarz ofiar gór w Kotle Łomniczki w Karkonoszach

Niestety, w ostatnich dniach można było przeczytać na większości popularnych portali, jak również na stronach TOPRu, smutne doniesienia. Doszło do wielu wypadków, również tych najtragiczniejszych, ze skutkiem śmiertelnym. :( Na usta cisną się pytania: Dlaczego? Co było powodem tych wypadków?

Może były to brak przygotowania, pech, lekkomyślność, a może te wszystkie czynniki razem spowodowały te tragedie. Nie poznamy na te pytania odpowiedzi, bo nie chodzi o to, by teraz dopisywać do tego teorię. Pozostaje jedynie żal po ludziach, którzy już nie zachwycą się górskim pięknem.

Być może w czasie swojej wędrówki "źle postawili" nogę, być może stracili równowagę, a może źle ocenili sytuację i poszli tam, gdzie iść nie powinni. Wszak w górach, szczególnie w tych wysokich, można doświadczyć optycznego złudzenia jeśli chodzi o odległość, czy wysokość danego odcinka. Jeśli dodatkowo używamy sprzętu typu lornetka, teleobiektyw, może się wydawać, że ściany są bardziej strome niż w rzeczywistości, a po dojściu do danego miejsca okazuje się, że jest łatwiej. Czasami bywa to zgubne, gdyż wtedy brniemy dalej, mimo że robi się ciężej i bardziej niebezpiecznie. W takich przypadkach lepiej zrezygnować, jeśli czujemy się przytłoczeni górską potęgą. Taka rezygnacja to często ratunek. Niestety bywa i tak, że górskie piękno kusi tak bardzo, że turysta (nawet ten obyty w górskim środowisku) wyrusza dalej, by piąć się wyżej i wyżej.

Bądźmy odpowiedzialni w tym co robimy na szlaku. Nie czyńmy z górskich szlaków autostrady do nieba! Nie pozwalajmy, by na symbolicznych cmentarzach ofiar gór przybywało tablic pamiątkowych. Nie narażajmy siebie i nie narażajmy ratowników.

Tablice pamiątkowe - Cmentarz ofiar Tatr w Tatrach Wysokich na stoku Ostrewy

W Górach - 6.9.12

Ciemniejsza strona gór - żywym ku przestrodze!

Kiedy jesteśmy w górach każdy świt przynosi radość, gdy nocne ciemności zaczynają ustępować, a każda chwila nowego dnia wypełnia się kolora...

Góry, te mniejsze i większe, kojarzą się większości turystów i nie-turystów z pięknem, spokojem i wszechobecną harmonią. Cieszą oczy wspaniałymi widokami, dostarczają niezapomnianych przeżyć, które wspominamy z uśmiechem, czasami z rozrzewnieniem, a nawet z dumą, gdy udało nam się pokonać swoją kolejną słabość. W górach uczymy się siebie, bo na szlaku nie ma miejsca na udawanie. Jesteśmy tam najprawdziwsi w swojej radości, bólu i zwątpieniu, które czasami dopada i skutkuje pytaniem – Po co ja tam idę? Nie dam rady! Ale gdy już uda się osiągnąć zaplanowany, a nierzadko nawet, odkładany kilkukrotnie w czasie cel, satysfakcja dodaje nam sił i mamy ochotę na więcej i więcej. Szukamy kolejnych szlaków, nowych wyzwań, chcemy się sprawdzić po raz kolejny.

Ważne jednak jest, by w tej radości, poczuciu siły, spełnienia i satysfakcji z tego, że się udało i teraz to pewnie możemy wszystko, nie zatracić zdrowego rozsądku i odpowiedzialności, nie zapominać, że w dalszym ciągu to górska natura ma nad nami władzę i rozdaje karty, nagradzając tych, którzy uznają jej wyższość.

Może ktoś pomyśleć, że to dziwne, nawet głupie, ale ja zawsze powtarzam, że tylko w górach można poznać drugiego człowieka na 100%. To w górskich warunkach najłatwiej przekonać się o odpowiedzialności drugiej osoby, o wsparciu, jakie drugi człowiek jest w stanie nam dać. To pośród górskich szczytów najłatwiej nauczyć się współpracy i dbania o siebie wzajemnie. Gdy wędrujemy jako grupa, jako grupa pokonujemy przeciwności, bo razem zmierzamy do określonego celu. Jeśli będziemy trzymać się razem, wspierać, brać pod uwagę kondycję i wytrzymałość towarzyszy, radość na szczycie będzie większa, bo dotrzemy tam razem. Dlatego warto czasami zwolnić, podać pomocną dłoń, rozejrzeć się w tym czasie dookoła. Warto, bo takim przypadku czujemy satysfakcję innego rodzaju. Nie taką, że nam się coś udało, ale wynikającą z tego, że również dzięki nam druga osoba mogła poznać to górskie piękno, że dała radę dzięki naszej pomocy i motywacji. Ta wspólna radość w oczach na szczycie – bezcenna!

Chyba to jeden z tych powodów, dlaczego pokochałam góry całym sercem. Z jednej strony za każdym razem na nowo zachłystuję się ich pięknem, – nieważne, czy są to góry wysokie, czy pagórki – a z drugiej za każdym razem na nowo poznaję siebie, moje słabości i uczę się, jak je pokonać. Najszczęśliwsza jestem jednak wtedy, gdy moją radość mogę podzielić z innymi. Serducho wprost śpiewa, gdy uda mi się zarazić tą miłością kolejną osobę. Największa radość i satysfakcja – gdy po wyprawie (bliskiej lub dalekiej) współuczestnicy, którzy byli na szlaku po raz pierwszy, powiedzą: Było super. Chcemy jeszcze. :)

b07a34e3fe91f05499cad6c3b77033f8

Góry - 6.9.12

Satysfakcja i odpowiedzialność

Góry, te mniejsze i większe, kojarzą się większości turystów i nie-turystów z pięknem, spokojem i wszechobecną harmonią. Cieszą oczy wspa...

Pages

Slovensko - Belianská Jaskyňa - Dzień III

Słowacja - Vysoké Tatry - Dzień I i II - Dolina Młynicka i Bystra Ławka

Urlop w Słowacji

Równy miesiąc PO – czyli koza w jurajskim plenerze...

Jak Koza za mąż wychodziła, czyli krótka relacja z tego dnia: 11-08-2012 :]

Nauczycielski szlak

Górski oddech pani zimy u progu jesieni...

W Górach Stołowych - O jeszcze jednym wybryku pseudo-turystów...

Wandale w górach, niestety...

Ciemniejsza strona gór - żywym ku przestrodze!

Satysfakcja i odpowiedzialność

TO ci się przyda

FACEBOOK

POPULARNE

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM