Książek traktujących o wspinaczce i himalaizmie wydano wiele i każda z tych, które wpadły nam w ręce wywierała na mnie duże wrażenie. N...
Literatura górska zwykle kojarzona jest z relacjami z wypraw, opisami perypetii i problemów w trakcie zdobywania szczytów czy wytyczania nowych dróg. Wszelkie treści i reportaże krążą wokół alpinistów-himalaistów-zdobywców. Również wtedy, gdy wyprawa nie zakończyła się sukcesem, a nosiła znamiona tragedii i dramatów rozegranych na górskich ścianach i graniach.
A ile jesteście w stanie wymienić pozycji książkowych, które nie traktują wyłącznie o wspinaczach samych w sobie, a o tych wszystkich osobach, które czekają na ich powrót - dziewczynach, żonach, mężach, życiowych partnerach, dzieciach, znajomych, przyjaciołach? Zapewne niewiele.
Pamiętam, z jakim zaaferowaniem pochłonęłam książkę Od początku do końca Olgi Morawskiej, która wykorzystała w niej wyprawowe zapiski tragicznie zmarłego męża. Po raz pierwszy miałam przed sobą tekst opisujący temat z tej drugiej strony. Strony pełnej tęsknoty, bólu i nieustannego oczekiwania w strachu.
Temat "oczekujących" podjęła w swojej książce Mroczna strona gór Maria Coffey, pokazując to, o czym często wśród entuzjazmu i adrenaliny się milczy i zapomina. Przy tym wszystkim należy zaznaczyć, że sama autorka wiedziała o czym pisze. Z autopsji. Jej partnerem był himalaista Joe Tasker, który podzielił tragiczny los wielu zdobywców najwyższych gór.
Dostajemy jedenaście rozdziałów soczystego konkretu o tym, jak wspinaczka wysokogórska wpływa na ludzi i ich wzajemne relacje. Coffey zestawia ze sobą czerpane z pasji szczęście ze śmiercią, ludzkimi tragediami, kalectwem, kryzysami w związkach. Górski rollercoaster, którego nikt nie chce doświadczać, a mimo to godzi się na te wszystkie następstwa i wypadki, które zawsze mogą się przydarzyć.
Świat potrzebuje ryzykantów. Inspirują, rzucają wyzwania, zachęcają. Wzniecają iskry i rozpalają płomienie, które płoną jeszcze długo po ich śmierci. Mają odwagę robić to, co wydaje się niemożliwe. Ale nie bez kosztów. ~Maria CoffeyTakimi słowami autorka wita nas na dzień dobry. Można się spodziewać - i słusznie - że ta lektura to nie spacerek.
Dostajemy jedenaście rozdziałów soczystego konkretu o tym, jak wspinaczka wysokogórska wpływa na ludzi i ich wzajemne relacje. Coffey zestawia ze sobą czerpane z pasji szczęście ze śmiercią, ludzkimi tragediami, kalectwem, kryzysami w związkach. Górski rollercoaster, którego nikt nie chce doświadczać, a mimo to godzi się na te wszystkie następstwa i wypadki, które zawsze mogą się przydarzyć.
Wspinacze uważają, że ich pasja jest warta ponoszonego ryzyka. Ale kiedy dojdzie do tragedii, co dzieje się z ich bliskimi? Dlaczego planują przyszłość z osobą, która stale ryzykuje życie? Te pytania we wspinaczkowym świecie długo pozostawały niewypowiedziane. Maria Coffey złamała to tabu po tym, jak jej partner, Joe Tasker, zaginął na północno-wschodniej grani Everestu.Mroczna strona gór to zbiór opowieści i bardzo szczerych rozmów prowadzonych przez autorkę z bliskimi i rodzinami ofiar oraz wspinaczami, którzy zakończyli swoją wspinaczkową działalność. Z tych rozmów wyłania się nam przede wszystkim świat kobiet aktywnych wspinaczy. Ich codzienność wypełniona strachem i oczekiwaniem. Bez owijania w bawełnę.
Choć w pewnych momentach chaotyczna narracja może denerwować, to jednak całość wgniata w fotel. Po Zbrodniach na Evereście, które wywarły na mnie niesamowite wrażenie, nie spodziewałam się kolejnej tak dobrej pozycji, po lekturze której w głowie mam tylko jedną myśl - jak dobrze, że jesteśmy tylko małymi, zwyczajnymi deptaczami szlaków, a wysokie góry pozostają tylko naszą fascynacją.
Literatura górska zwykle kojarzona jest z relacjami z wypraw, opisami perypetii i problemów w trakcie zdobywania szczytów czy wytyczania...
Słowo pisane pochłaniam w ilościach hurtowych. Gdyby się dało uskuteczniać tę czynność podczas snu, nie omieszkałabym tego wykorzystać. Póki co, pozostają wieczory. A czytałam zawsze, w zdrowiu i chorobie, a w czasie szkoły najwięcej wtedy, gdy trzeba się było uczyć. I śmiem twierdzić, że w takich poczynaniach nie byłam odosobniona. Z lubością miksowałam gatunki, choć nie tykałam romansideł, nie odstraszały mnie knigi, których można by użyć do samoobrony.
Obecnie, z równie wielkim zajaraniem, sięgam po literaturę z górskiej półki. Pożyczam, czytam, kupuję, górska biblioteczka się powiększa, a ja - a w zasadzie to my - nie mam dość.
Znajoma kiedyś mnie zapytała:
- To przecież w większości książki na faktach. Jakieś biografie. Nie nudzi cię to?Nie pamiętam, jaka książka była jej pierwszą górską, ale po jej przeczytaniu przyznała mi rację. Przyznawała mi ją po każdym kolejnym, przeczytanym tytule.
- Nie i ciebie też nie będzie.
Górski tytuł to też pewnego rodzaju element zastępczy, gdy przychodzi jesień i zima, kiedy to rzadziej gościmy na szlakach, a mimo tego górskie ciągoty nie słabną. Wtedy jest idealny czas na lekturę. Tym sposobem, wygodnie, spod koca, wespół z herbatą z prądem, możemy przenieść się w najwyższe góry, przeżywać rozterki, dramaty, zajrzeć w wysokogórski świat od kuchni.
Na tę okoliczność wybrałam dla Was dwanaście tytułów, które pozwolą przetrwać zimę i z powodzeniem zainteresują każdego. Nawet osobę, która po górach nie chodzi. A że i święta mamy za pasem, to i któryś z tytułów może wyląduje pod Waszymi choinkami lub w skarpecie oczekującej na Mikołaja. Prezent dla brata, ojca, męża, mamy, siostry, sąsiadki, czy kochanki będzie jak znalazł.
NANGA PARBAT. ŚNIEG, KŁAMSTWA I GÓRY DO WYZWOLENIA - Dominik Szczepański
Naga Góra była (choćby w latach trzydziestych) i jest areną wspinaczkowych wydarzeń. Do niedawna, zimą stawiała opór każdemu, kto próbował ją okiełznać. Autorzy śledzili ostatnie wydarzenia, dając nam możliwość zajrzenia za kulisy tego swoistego wyścigu na szczyt.
UCIECZKA NA SZCZYT - Bernadette McDonald
Lata 70. i 80. to dominacja naszych rodaków w Himalajach, a "Ucieczka na szczyt" to dokumentacja ważnego, jeśli nie najważniejszego rozdziału w historii polskiego himalaizmu. Autorka skupia się tutaj na sylwetkach Jerzego Kukuczki, Wandy Rutkiewicz, czy Krzysztofa Wielickiego. W tej książce przygoda miesza się z pasją, radość z sukcesu z cierpieniem. To nie tylko fakty, a przede wszystkim ludzie, którzy stawali się legendami.
Lata 70. i 80. to dominacja naszych rodaków w Himalajach, a "Ucieczka na szczyt" to dokumentacja ważnego, jeśli nie najważniejszego rozdziału w historii polskiego himalaizmu. Autorka skupia się tutaj na sylwetkach Jerzego Kukuczki, Wandy Rutkiewicz, czy Krzysztofa Wielickiego. W tej książce przygoda miesza się z pasją, radość z sukcesu z cierpieniem. To nie tylko fakty, a przede wszystkim ludzie, którzy stawali się legendami.
OD POCZĄTKU DO KOŃCA - Olga Morawska, Piotr Morawski
Ginie człowiek. Mąż, ojciec, kumpel. A powstała książka jest mieszanką dziennikowych zapisków Piotra i przemyśleń Olgi. To opowieść o miłości, nadziei i pragnieniach. Opowieść wzruszająca. I piszę to z pełną odpowiedzialnością. Bo jak mi - zawziętej i upartej - się oczy spociły nie raz w trakcie lektury, to musi coś być na rzeczy.
DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb
Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Sprawdź recenzję.
Ginie człowiek. Mąż, ojciec, kumpel. A powstała książka jest mieszanką dziennikowych zapisków Piotra i przemyśleń Olgi. To opowieść o miłości, nadziei i pragnieniach. Opowieść wzruszająca. I piszę to z pełną odpowiedzialnością. Bo jak mi - zawziętej i upartej - się oczy spociły nie raz w trakcie lektury, to musi coś być na rzeczy.
DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb
Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Sprawdź recenzję.
ANNAPURNA. GÓRA KOBIET - Arlene Blum
Czy książkę traktująca o zdobywaniu najwyższych szczytów można zaliczyć do literatury kobiecej? Można i w tym przypadku nie będzie to określenie na wyrost. To nie tylko historia pierwszej kobiecej wyprawy na Annapurnę. To przede wszystkim sylwetki uczestniczek, ich życie, ambicje, motywacje i wzajemne relacje podczas wyprawy.
EVEREST. GÓRA GÓR - Monika Witkowska
Mogłoby się wydawać, że o Evereście i wspinaczkach na dach świata napisano już wszystko, a każda następna publikacja będzie powielaniem wcześniejszych i znanych już faktów. Nic z tych rzeczy. Autorka rozprawia się z mitami, daje odpowiedzi na pytania, dlaczego to wszystko wygląda tak, jak wygląda.
Mogłoby się wydawać, że o Evereście i wspinaczkach na dach świata napisano już wszystko, a każda następna publikacja będzie powielaniem wcześniejszych i znanych już faktów. Nic z tych rzeczy. Autorka rozprawia się z mitami, daje odpowiedzi na pytania, dlaczego to wszystko wygląda tak, jak wygląda.
KRZYSZTOF WIELICKI - MÓJ WYBÓR T. 1 - Piotr Dróżdż & KRZYSZTOF WIELICKI - MÓJ WYBÓR. WYWIAD RZEKA T. 2 - Piotr Dróżdż, Krzysztof Wielicki
Krzysztofa Wielickiego chyba nikomu przedstawiać nie trzeba. Nie zmienia to jednak faktu, że i o tak znamienitej postaci polskiego himalaizmu można napisać książkę pełną ciekawostek z całego górskiego dorobku tegoż wspinacza. Początki w trudnych czasach, solowe wspinaczki, kierownictwo w wyprawach, a do tego odrobina prywaty, chociażby ze strefy biznesowej.
Wpis zawiera linki afiliacyjne - Jakoś trzeba uzbierać na te wszystkie czekolady wciągane na szlaku ;) Wy też możecie tego spróbować i zarejestrować się TUTAJ.
WSZYSTKO ZA EVEREST - Jon Krakauer
Krakauer tak opisał tragiczną wyprawę, która miała miejsce w roku 1996, że czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że trzymamy w rękach dobry thriller. Gdy już do nas dotrze, że to czyste fakty, góry jawią się jako jeszcze większa potęga. "Wszystko za Everest" to dobry reportaż z pakietem informacji o realiach wypraw wysokogórskich.
Krakauer tak opisał tragiczną wyprawę, która miała miejsce w roku 1996, że czytając tę książkę można odnieść wrażenie, że trzymamy w rękach dobry thriller. Gdy już do nas dotrze, że to czyste fakty, góry jawią się jako jeszcze większa potęga. "Wszystko za Everest" to dobry reportaż z pakietem informacji o realiach wypraw wysokogórskich.
DŁUGI FILM O MIŁOŚCI - Jacek Hugo-Bader
To nie tylko obraz gór i wspinaczy, to opis pragnień, ambicji i motywacji, jakie kierują uczestnikami wypraw wysokogórskich. Jednoznacznie wskazany jest również fakt, że tam zagrożeniem jest wszystko: wysokość, temperatura, lód, wiatr, lawiny, etc., a idący walczyć z żywiołem są świadomi tego na co się piszą i jak to się może skończyć.
Sprawdź recenzję.
To nie tylko obraz gór i wspinaczy, to opis pragnień, ambicji i motywacji, jakie kierują uczestnikami wypraw wysokogórskich. Jednoznacznie wskazany jest również fakt, że tam zagrożeniem jest wszystko: wysokość, temperatura, lód, wiatr, lawiny, etc., a idący walczyć z żywiołem są świadomi tego na co się piszą i jak to się może skończyć.
Sprawdź recenzję.
KUKUCZKA - D. Kortko, M. Pietraszewski
Potęga gór, ambicja, biurokracja, samotność i mnóstwo anegdot. Dla fanów literatury górskiej to pozycja must read. Nie trzeba być jednak osobą zafiksowaną na punkcie gór, by czerpać przyjemność z tej lektury, która nie tylko wciąga, ale również - a może przede wszystkim - skłania do pewnych przemyśleń.
Sprawdź recenzję.
Potęga gór, ambicja, biurokracja, samotność i mnóstwo anegdot. Dla fanów literatury górskiej to pozycja must read. Nie trzeba być jednak osobą zafiksowaną na punkcie gór, by czerpać przyjemność z tej lektury, która nie tylko wciąga, ale również - a może przede wszystkim - skłania do pewnych przemyśleń.
Sprawdź recenzję.
EVEREST. NA PEWNĄ ŚMIERĆ - Beck Weathers
Można czytać, jako uzupełnienie "Wszystko za Everest" Krakauera. Autor opisuje te same wydarzenia z roku 1996, kiedy sam cudem - mimo poważnych odmrożeń - uszedł śmierci. Po lekturze tej książki stwierdzenie 'dostać drugie życie' nabiera nowego, mocniejszego znaczenia. Wola walki, chęć przeżycia, pragnienie powrotu do rodziny pozwoliły mu przetrwać, mimo że przez ekipę, która ruszyła na ratunek, został uznany za zmarłego.
Można czytać, jako uzupełnienie "Wszystko za Everest" Krakauera. Autor opisuje te same wydarzenia z roku 1996, kiedy sam cudem - mimo poważnych odmrożeń - uszedł śmierci. Po lekturze tej książki stwierdzenie 'dostać drugie życie' nabiera nowego, mocniejszego znaczenia. Wola walki, chęć przeżycia, pragnienie powrotu do rodziny pozwoliły mu przetrwać, mimo że przez ekipę, która ruszyła na ratunek, został uznany za zmarłego.
Wpis zawiera linki afiliacyjne - Jakoś trzeba uzbierać na te wszystkie czekolady wciągane na szlaku ;) Wy też możecie tego spróbować i zarejestrować się TUTAJ.
Słowo pisane pochłaniam w ilościach hurtowych. Gdyby się dało uskuteczniać tę czynność podczas snu, nie omieszkałabym tego wykorzystać. ...
Mam z biografiami ten problem, że gdy po nie sięgam obawiam się nudy i tego, że cała historia będzie tylko zlepkiem informacji, które równie dobrze można przeczytać w internecie. Jeśli jednak na rynek wydawniczy wjeżdża pozycja dotycząca, w jakikolwiek sposób, osób mocno związanych i kojarzonych z himalaizmem, porzucam obawy i wciągam lekturę niczym czekoladę.
Tak było również w przypadku książki "Kukuczka - Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście" autorstwa Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego.
Nuda? Nużące opisy? Przydługie rozdziały? Napompowana laurka ku czci polskiego himalaisty? Nic z tych rzeczy. Już sam wstęp Bernadette McDonald świetnie wprowadza w klimat całej książki, a autorzy naprawdę wykonali kawał dobrej roboty, serwując nam nie tylko ciekawą biografię pełną smaczków, ale przede wszystkim wspaniały reportaż o nietuzinkowym człowieku i jego pasji.
Nie brak w tej książce wzmianek o szkole, o dzieciństwie, o sportowych początkach, prozie życia w trudnych czasach. To wszystko staje się tłem do rozwijającej się pasji oraz miłości do gór i obcowania z nimi.
Autorzy przedstawiają czytelnikowi człowieka uparcie dążącego do postawionych sobie celów. Maksymalnie zdeterminowanego, mimo czasów, w jakich przyszło mu walczyć o najwyższe szczyty świata. Wszak Kukuczka był chłopakiem ze Śląska (gdzie w wieku lat dwunastu zdobywał swoje pierwsze "Alpy"), z komunistycznej Polski, z szarej codzienności PRL-u. To nie te czasy, by mógł wyciągnąć szpej z szafy, wypłacić kasę z banku i już ogarniać pozwolenie na działania pod szczytem. Ówcześni wspinacze nie mieli podstawowego sprzętu. Z zazdrością patrzyli na zagranicznych kolegów, którym niczego nie brakowało. Mimo to działali, walczyli i zdobywali szczyty. A to, że przy pomocy własnoręcznie wykonanych haków? Ważne, że się dało. Mało tego. W tym wszystkim potrafili ogarnąć się tak, by i interes ubić.
W pakiecie z obrazem ówczesnych realiów otrzymujemy mnóstwo historii zaskakujących i zabawnych, gdzie kombinacje - w myśl zasady, że Polak potrafi - a nawet kontrabanda nie były tematem tabu.
A jak jawi się w tej biografii sam Kukuczka? Autorzy nie stawiają mu pomnika, w żaden sposób nie oceniają. Przedstawiają człowieka z krwi i kości, zdeterminowanego, z pasją, słabościami. Nakreślają jego podejście do innych, koleżeństwa i współpracy. Niby skromny, a jednak chełpiący się swoimi osiągnięciami. W tym wszystkim jednak skryty i zdystansowany, zamknięty w swoistej skorupie, dającej schronienie przed ludzką zawiścią, która pojawiła się wraz z poważnymi sukcesami. Ot, człowiek wśród innych.
"Kukuczka - Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście" robi wrażenie nie tylko ze względu na ciekawą treść. Na duży plus zasługuje samo wydanie, szata graficzna, mnóstwo archiwalnych zdjęć dopełniających tekst.
Potęga gór, ambicja, biurokracja, samotność i mnóstwo anegdot. Dla fanów literatury górskiej to pozycja must read. Nie trzeba być jednak osobą zafiksowaną na punkcie gór, by czerpać przyjemność z tej lektury, która nie tylko wciąga, ale również - a może przede wszystkim - skłania do pewnych przemyśleń.
Ten portret legendarnego himalaisty to coś więcej niż rzecz o determinacji i górach. To zapierająca dech opowieść o granicach ryzyka, które bywają granicami człowieczeństwa.
Książki
- 24.10.16
[RECENZJA] KUKUCZKA - D. Kortko, M. Pietraszewski | Determinacja i granice ryzyka
Mam z biografiami ten problem, że gdy po nie sięgam obawiam się nudy i tego, że cała historia będzie tylko zlepkiem informacji, które r...
Każdego dnia kiełkują w naszych głowach pomysły, które być może odważymy się zrealizować. Zamknij więc teraz na chwilę oczy i wyobraź sobie, że właśnie stajesz na początku nowego wyzwania, nowej drogi, której pokonanie sobie założyłeś. Podróży tej jednak daleko do zwyczajnych (nawet najbardziej wymyślnych) wypraw, które na większości już przestają robić wrażenie.
Zdobywanie biegunów, podróże dookoła świata, rejsy przez ocean, wspinaczka na najwyższe szczyty naszego globu - chyba każdy już o nich słyszał (o to przy obecnych mediach nie trudno). Mimo, że owe przedsięwzięcia wiążą się z ogromnym nakładem sił, przygotowań, doświadczenia, to jednak nie dziwią i nie szokują, tak jak kiedyś.
Wróćmy jednak do Ciebie. Stoisz u progu wyprawy. Być może wyprawy życia. I nie, nie każę Ci zdobywać Everestu, ani przeprawiać się kajakiem przez ocean, czeka na Ciebie coś dużo większego. Przedsięwzięcie, którym może pochwalić się niewielu (jeśli w ogóle, bo informacji na ten temat w internetowych czeluściach brak).
- Pojedziesz do Iranu.- Pfff, kraj, jak kraj. Z inną kulturą, to fakt, ale fascynująco będzie poznać go od podszewki. - Być może tak właśnie odpowiesz.- To będzie Iran, owszem, ale z perspektywy przejścia ichniego łańcucha gór Zagros. Przemierzysz dystans około 2300 kilometrów z północy na południe, w palącym, pustynnym słońcu, smagany wiatrem i... śniegiem. Doświadczysz surowości gór i terenów pustynnych.- Kobieto, czy Cię pogięło?! Gdzie Ty mnie wysyłasz?!- W podróż. Pieszo...
Gdy umiejscowiłam siebie w tej sytuacji, dotarło do mnie po raz kolejny, że osobiście nie byłabym zdolna do takiej wyprawy. Mimo nie skrywanej miłości do gór i wędrówek, jestem też wielką fanką wygody i domowych pieleszy, a taka wyprawa to dla mnie abstrakcja w czystej postaci.
Niemniej jednak wiadomo, że Polak potrafi, a w naszym kraju mamy trochę zapaleńców, którym nie straszne wyprawy z pozoru niemożliwe do zrealizowania. Wśród nich jest Łukasz Supergan - bloger, pasjonat samotnych wędrówek długodystansowych i autor świeżo wydanego reportażu "Pieszo do irańskich nomadów". I choć autor miał wątpliwości, czy taka wyprawa ma szansę stu procentowego powodzenia, zdecydował się ów pomysł zrealizować.
Pomysł na irańską wędrówkę nie wziął się tak zupełnie z niczego, a był swoistą wypadkową wcześniejszej wizyty autora w tym kraju właśnie. To podczas tej wizyty Łukasz postanowił, że tam wróci, by odnaleźć i poznać ostatnich irańskich nomadów.
Tak też poznajemy autora na pierwszych stronach książki, kiedy wspomina swój wcześniejszy pobyt w Iranie, oraz już odbyte długodystansowe wędrówki.
Choć tej książki nie czyta się szybko, to jednak historia wciąga bardzo. W trakcie lektury nie chłonie się wyłącznie czystej treści, ale wszystkie perypetie Łukasza i jego emocje, które towarzyszyły mu nie tylko w trakcie wyprawy, ale jeszcze w czasie jej planowania.
CO ZNAJDZIESZ W KSIĄŻCE
To reportaż z drogi, przedstawiający 76 dni samotnej i ciężkiej wędrówki przez surowe i niedostępne irańskie tereny - od pustyni, aż po góry przekraczające wysokość 4000 metrów.
Znajdziesz tu walkę. Najpierw z urzędniczą biurokracją, przez którą autor musiał przejść, by móc w ogóle myśleć o wyprawie. Potem walkę z samym sobą, pokonywanie własnych słabości oraz motywację i determinację do tego, by nie przerywać swojego dążenia do celu.
Wydawać by się mogło, że ta wędrówka, sama w sobie, zdominuje ten reportaż. Jednak Łukasz podaje nam go w taki sposób, że otrzymujemy bardziej prawdziwy obraz Iranu i Irańczyków, daleki od tego, który chyba od zawsze próbują podsuwać nam pod nos media. To wynik spotkań z napotykanymi mieszkańcami, którzy nierzadko bardzo gościnnie przyjmowali wędrowca pod swoim dachem, opowiadając o sobie i tworząc tym samym zaskakujący i pełen sprzeczności obraz tego kraju.
Mimo niebezpieczeństw, niepewności, czy nieprzyjemnych incydentów - jak chociażby "przygody" z bezpieką i pobyt w areszcie - wydźwięk opowieści jest pozytywny, dzięki życzliwości ludzi, których Łukasz spotkał na swojej drodze.
PRZEDE WSZYSTKIM CZŁOWIEK
Podróżując z Łukaszem przez kolejne strony jego reportażu, poznajemy ludzi, ich zwyczaje i kulturę z bliska. I choć ten temat nie jest szczególnie w książce rozwinięty, a ukazany z perspektywy obserwacji autora, to jednak rozbudza ciekawość do tego stopnia, że po lekturze nabiera się ochoty, by dowiedzieć się czegoś więcej o mieszkańcach tego kraju.
Całość doprawiona jest osobistymi przemyśleniami autora. Nie ma się temu co dziwić. W czasie tak długiej wędrówki można zajrzeć w siebie wyjątkowo głęboko, stawić czoła natłokowi kłębiących się myśli i dojść do jednego wniosku:
Podróżujesz, aby stać się lepszym człowiekiem.
Książki
- 10.6.16
[RECENZJA] PIESZO DO IRAŃSKICH NOMADÓW - Łukasz Supergan | Wgłąb siebie przez góry i pustynie
Każdego dnia kiełkują w naszych głowach pomysły, które być może odważymy się zrealizować. Zamknij więc teraz na chwilę oczy i wyobraź so...
Odkąd pamiętam, ośmiotysięczniki i cały świat himalaizmu jawiły mi się jako obraz wręcz mistyczny. Świat, w którym śmiałkowie o nieprzeciętnych umiejętnościach przekraczają granice ludzkiej wytrzymałości po to, by okiełznać górę, realizując swoje cele, ambicje i marzenia. Piękny, wręcz wyidealizowany świat, o którym czytałam z otwarta japą. Im mocniej się jednak zaczęłam zagłębiać w tematykę wysokogórską, tym głębsza rysa zaczęła pojawiać się na tym nieskazitelnym obrazie, jakie wytworzyła sobie moja głowa.
Po ostatniej lekturze Dramatu Braci Messnerów, sięgnęłam po kolejną pozycję z serii o tej ciemniejszej stronie gór Wydawnictwa Sklep Podróżnika - "Zbrodnie na Evereście".
Choć tytuł może sugerować, że będziemy mieli do czynienia z fikcją literacką, będącą kolejną, czysto rozrywkową powieścią kryminalną, to niestety - mamy tutaj do czynienia z prawdziwymi wydarzeniami, które rozgrywały się i... rozgrywają na zboczach najwyższych gór świata. I choć nikt nikomu bezpośrednio nie zasunął kosy w plecy, to niektóre przypadki śmierci, czy postępowanie różnych ludzi w historii himalaizmu można pojmować w charakterze zbrodni i dramatu, jakie zrodziły się z chorych ludzkich ambicji.
Michael Kodas - dziennikarz, fotograf i autor tejże książki - poszukując odpowiedzi na pytanie, co takiego jest w Evereście, że tak przyciąga wielu śmiałków, dochodzi do wniosku, który dobitnie pokazuje, że dla niektórych wspinaczy osiągnięcie celu wiąże się z postawieniem na szali najwyższej wartości - życia. Nie tylko swojego, ale również innych. Współtowarzyszy, członków innych wypraw, podopiecznych.
Motywem przewodnim tej książki jest historia Nilsa Antezany - wspinacza pozostawionego przez opłaconego przewodnika na pewną śmierć podczas zejścia z najwyższej góry świata - Everestu.
Autor nie podaje nam jednak wszystkiego na tacy. Mimo faktów, tworzy opowieść bardzo intrygującą, w którą chcemy się zagłębić, by poznać jej wszystkie kulisy. Również te związane ze śledztwem prowadzonym przez córkę Nilsa.
W historię Antezany Kodas wplata relację z wyprawy na Everest, w której sam brał udział i miał możliwość obserwacji różnych sytuacji i zachowań ludzkich. Autor przerwał swoją wspinaczkę w obawie o własne życie. Czy chodziło o złe warunki atmosferyczne, przenikliwe zimno, niedostateczne warunki fizyczne? Bynajmniej. To inni uczestnicy tej wyprawy stali się dla niego zagrożeniem.
Biorąc "na warsztat" historię Antezany i bogatszy o własne doświadczenia, autor zadaje sobie trud prześwietlenia różnych wypraw, jakie miały miejsce. I choć wypraw było mnóstwo, a ich górskie cele były różne, to łączyła je jedna - ale bardzo niechlubna - cecha. Ludzkie zachowania, które etykę i partnerstwo miały głęboko w poważaniu.
Obojętność, brak odpowiedzialności, porzucanie przez przewodników (żeby nie było - opłaconych ciężkimi pieniędzmi), a nawet kradzieże. Co trzeba mieć głowie i jakie skurwysyństwo uprawiać, by do zaspokojenia swoich ambicji narazić innych członków wypraw, pozbawiając ich jedzenia, czy sprzętu, "pożyczając" sobie na wieczne nieoddanie, co się komu podobało?!
Wiadomo, że w każdym środowisku znajdzie się jakaś czarna owca, działająca ze szkodą dla innych i psująca wizerunek. Przeraża więc nie sam fakt, że takie sytuacje mają miejsce, ale to, że nie są to przypadki odosobnione, a zachowania, które wpisują się we wspinaczkową codzienność.
Coś w stylu: mam chęć zdobyć dużą górę, ale nie mam hajsu, więc temu skubnę butlę z tlenem, temu podprowadzę żarcie, innemu leki, a od jeszcze innego "przygarnę" linę, czy lepsze ubranie. I będę zdobywcą wszech czasów.
Po lekturze tej książki moja wizja wspinaczkowego idealizmu została brutalnie zatarta i przydeptana przez chciwość, wyrachowanie oraz bezwzględność. W trakcie czytania nie raz i nie dwa kręciłam głową z niedowierzania, więc jeśli żyjecie wysokogórskimi ideałami, przeczytajcie i zweryfikujcie swoje pojęcie. Jeśli macie więcej świadomości niż ja miałam przed lekturą, przeczytajcie również, bo warto. Bo to kawał dobrej literatury faktu, a autor zrobił robotę.
Życie ludzkie jest bez porównania ważniejsze niż dotarcie na jakikolwiek szczyt. ~ Edmund Hillary, pierwszy zdobywca EverestuPiękne słowa. Czy to więc możliwe, by bazy u stóp tych najwyższych gór pełne były zepsucia i ludzi pozbawionych jakichkolwiek skrupułów? Okazuje się, że tak, a niechlubne przypadki wcale nie są pojedyncze.
Po ostatniej lekturze Dramatu Braci Messnerów, sięgnęłam po kolejną pozycję z serii o tej ciemniejszej stronie gór Wydawnictwa Sklep Podróżnika - "Zbrodnie na Evereście".
Choć tytuł może sugerować, że będziemy mieli do czynienia z fikcją literacką, będącą kolejną, czysto rozrywkową powieścią kryminalną, to niestety - mamy tutaj do czynienia z prawdziwymi wydarzeniami, które rozgrywały się i... rozgrywają na zboczach najwyższych gór świata. I choć nikt nikomu bezpośrednio nie zasunął kosy w plecy, to niektóre przypadki śmierci, czy postępowanie różnych ludzi w historii himalaizmu można pojmować w charakterze zbrodni i dramatu, jakie zrodziły się z chorych ludzkich ambicji.
Michael Kodas - dziennikarz, fotograf i autor tejże książki - poszukując odpowiedzi na pytanie, co takiego jest w Evereście, że tak przyciąga wielu śmiałków, dochodzi do wniosku, który dobitnie pokazuje, że dla niektórych wspinaczy osiągnięcie celu wiąże się z postawieniem na szali najwyższej wartości - życia. Nie tylko swojego, ale również innych. Współtowarzyszy, członków innych wypraw, podopiecznych.
Motywem przewodnim tej książki jest historia Nilsa Antezany - wspinacza pozostawionego przez opłaconego przewodnika na pewną śmierć podczas zejścia z najwyższej góry świata - Everestu.
Autor nie podaje nam jednak wszystkiego na tacy. Mimo faktów, tworzy opowieść bardzo intrygującą, w którą chcemy się zagłębić, by poznać jej wszystkie kulisy. Również te związane ze śledztwem prowadzonym przez córkę Nilsa.
W historię Antezany Kodas wplata relację z wyprawy na Everest, w której sam brał udział i miał możliwość obserwacji różnych sytuacji i zachowań ludzkich. Autor przerwał swoją wspinaczkę w obawie o własne życie. Czy chodziło o złe warunki atmosferyczne, przenikliwe zimno, niedostateczne warunki fizyczne? Bynajmniej. To inni uczestnicy tej wyprawy stali się dla niego zagrożeniem.
Biorąc "na warsztat" historię Antezany i bogatszy o własne doświadczenia, autor zadaje sobie trud prześwietlenia różnych wypraw, jakie miały miejsce. I choć wypraw było mnóstwo, a ich górskie cele były różne, to łączyła je jedna - ale bardzo niechlubna - cecha. Ludzkie zachowania, które etykę i partnerstwo miały głęboko w poważaniu.
Obojętność, brak odpowiedzialności, porzucanie przez przewodników (żeby nie było - opłaconych ciężkimi pieniędzmi), a nawet kradzieże. Co trzeba mieć głowie i jakie skurwysyństwo uprawiać, by do zaspokojenia swoich ambicji narazić innych członków wypraw, pozbawiając ich jedzenia, czy sprzętu, "pożyczając" sobie na wieczne nieoddanie, co się komu podobało?!
Wiadomo, że w każdym środowisku znajdzie się jakaś czarna owca, działająca ze szkodą dla innych i psująca wizerunek. Przeraża więc nie sam fakt, że takie sytuacje mają miejsce, ale to, że nie są to przypadki odosobnione, a zachowania, które wpisują się we wspinaczkową codzienność.
Coś w stylu: mam chęć zdobyć dużą górę, ale nie mam hajsu, więc temu skubnę butlę z tlenem, temu podprowadzę żarcie, innemu leki, a od jeszcze innego "przygarnę" linę, czy lepsze ubranie. I będę zdobywcą wszech czasów.
Po lekturze tej książki moja wizja wspinaczkowego idealizmu została brutalnie zatarta i przydeptana przez chciwość, wyrachowanie oraz bezwzględność. W trakcie czytania nie raz i nie dwa kręciłam głową z niedowierzania, więc jeśli żyjecie wysokogórskimi ideałami, przeczytajcie i zweryfikujcie swoje pojęcie. Jeśli macie więcej świadomości niż ja miałam przed lekturą, przeczytajcie również, bo warto. Bo to kawał dobrej literatury faktu, a autor zrobił robotę.
Odkąd pamiętam, ośmiotysięczniki i cały świat himalaizmu jawiły mi się jako obraz wręcz mistyczny. Świat, w którym śmiałkowie o nieprze...
Góry wysokie elektryzowały i przyciągały ludzi od zawsze swoją niedostępnością. Jednak, gdy tylko pojawili się pierwsi śmiałkowie, którzy chcieli je poznać, eksplorując przepaściste tereny i wysokie turnie, zaczęły stawać się celem. Celem indywidualistów, ambitnych śmiałków i zorganizowanych wypraw. Generowały pragnienia, by zrobić coś, czego nikt wcześniej nie dokonał, stanąć wyżej, na kolejnym szczycie, przezwyciężać słabości, być lepszym, być pierwszym. Pokonać górę.
Z upływem lat te wysokogórskie pragnienia pozostawały silne, ewoluowały, bo ambicja wspinaczy nie pozwalała im zadowolić się tylko zdobyciem szczytu. Zdobywców przybywało, więc śmiałkowie chcieli wspinać się szybciej, bez tlenu, tak, by to szczytowanie było bardziej spektakularne w oczach obserwatorów.
I choć na przestrzeni lat zmieniała się i rozwijała technologia, która wspomagała wyprawy i eksploracje, to dwa aspekty towarzyszyły wspinaczom niezmiennie i od zawsze - ambicja i konflikty. Jeśli ktoś myśli, że kłótnie, niedopowiedzenia, czy niewyjaśnione aspekty tragicznych wypraw są znakiem czasów obecnych i wypraw w większości komercyjnych, gdzie sponsor goni sponsora, jest w błędzie. I to dużym, bo już dziesiątki lat wcześniej górskie tragedie niosły ze sobą nie tylko ludzki dramat, ale i wzajemne oskarżenia oraz domniemania, co się faktycznie wydarzyło, czy musiało się wydarzyć i kto ponosi lub powinien ponieść odpowiedzialność.
"Dramat braci Messnerów" autorstwa Jochena Hemmleba dotyczy ekspedycji na Nanga Parbat, która miała miejsce w roku 1970. Publikacja jest podzielona na dwie części - w pierwszej traktuje o wydarzeniach podczas wyprawy, a w drugiej przywołuje wydarzenia, jakie miały miejsce po jej zakończeniu. A działo się i to przez kolejnych czterdzieści lat. Trzeba to napisać otwarcie.
Wyprawa zapewne nie odbiłaby się aż takim echem i nie wracała przez wiele lat, gdyby nie jej tragiczny finał, który przyćmił sukces zdobywców - Bracia Messnerowie zdobyli szczyt, ale wrócić udało się tylko starszemu, Reinholdowi. Młodszy, Günther zginął podczas schodzenia. Gdy Reinhold zostaje odnaleziony, zaczyna się "teatr" kontrowersji, pytań, oskarżeń i szukania kozła ofiarnego, a coraz to nowe doniesienia i komentarze uczestników wyprawy podsycały medialny kocioł.
Autor zadał sobie trud, by dotrzeć do wszystkich możliwych śladów, dowodów, wypowiedzi, zapisków i dzienników prowadzonych przez członków wyprawy. Zestawia razem opinie, analizuje fakty, stara się znaleźć odpowiedź na niejasności, dowiedzieć się, z czego wynikały sprzeczne relacje i przekłamania, które konflikt pomiędzy Messnerem a kierownikiem wyprawy doprowadziły przed sąd. W tym miejscu należy dodać, że autor w żaden sposób nikogo nie ocenia. Do końca książki stawia na bezstronne i rzetelne przedstawienie ówczesnych wydarzeń.
Choć "Dramat braci Messnerów" to książka typowo dokumentalna to nie wywołuje znudzenia w trakcie lektury. Mało tego, informacje są podawane w taki sposób, że zachęcają do samodzielnej analizy. Sama nie raz wracałam do wcześniejszych akapitów, zestawiałam je z przypisami autora, tworząc spójny obraz historii.
Moim zdaniem, nawet jeśli nieszczególnie interesuje Cię tematyka wysokogórska, to ta pozycja Cię zaciekawi do tego stopnia, że sam zaczniesz analizować poszczególne fakty. Osobiście polecam!
#KONKURS
Jeśli zaciekawiła Cię recenzja już teraz możesz zgarnąć czytadło dla siebie, bo dzięki uprzejmości Wydawnictwa Sklepu Podróżnika mam do rozdania trzy egzemplarze tej książki.
Co musisz zrobić? Przekonać mnie, że to właśnie do Ciebie powinien trafić egzemplarz. Ale, żeby nie było tak całkiem prosto, Twoje uzasadnienie musi zawierać frazę GÓRSKA AMBICJA. Odpowiedzi wrzucajcie w komentarzach. Forma dowolna - trafne zdanie, rymowanka, dłuższa wypowiedź, na wesoło, na poważnie - Nie zamierzam Was ograniczać w tej materii.
Konkurs trwa do 31 marca, do godziny 23:59. Po tym czasie wybiorę trzy - moim zdaniem - najciekawsze komentarze.
Wyniki podam w ciągu trzech dni od zakończenia konkursu pod tym wpisem oraz na fejsbuczkowym fanpage'u.
Do dzieła! 3... 2... 1... Start! A my tymczasem szykujemy kopytka na beskidzkie szlaki.
Dramat braci Messnerów
- 10.3.16
[RECENZJA + KONKURS] DRAMAT BRACI MESSNERÓW - Jochen Hemmleb | Ludzkie ambicje, konflikty i niedopowiedzenia
Góry wysokie elektryzowały i przyciągały ludzi od zawsze swoją niedostępnością. Jednak, gdy tylko pojawili się pierwsi śmiałkowie, którzy c...
Wyobraź sobie, że jesteś całkowicie sam i płyniesz przez ocean. Co widzisz? Ciszę, spokój i niesamowity bezmiar wody, a na środku tego wszystkiego Ty, w sile wieku, na dużej łodzi, tudzież innym statku. Zrelaksowany leżysz na pokładzie i wpatrujesz się w horyzont. Ale, to nic niezwykłego. Tak może każdy, o ile lubuje się w takich rozrywkach i posiada gotówkę na ich realizację.
Jako przeciwieństwo do tego relaksacyjnego i wręcz urlopowego obrazka pojawia się ten przedstawiający nie łódź, a nieduży kajak pchany naprzód siłą mięśni człowieka, który swą młodość ma już dawno za sobą. Jednak ze swoim nastawieniem do życia jest młodszy od wielu młodszych od siebie.
To Aleksander Doba - człowiek, który samotnie przepłynął kajakiem Atlantyk - Podróżnik Roku w plebiscycie National Geographic. Człowiek z niesamowitą pasją i uporem. Z życiem i wyzwaniami, które aż się prosiły, by spisać je na książkowych kartkach. Tak powstała biografia słynnego kajakarza i próżno szukać w niej nudnych fragmentów.
Książka - "Na oceanie nie ma ciszy. Biografia Aleksandra Dobry, który przepłynął kajakiem Atlantyk" autorstwa Dominika Szczepańskiego (wyd. Agora, premiera 28. października 2015) - już swoim wstępem sugeruje, że nie będzie to zwyczajna lektura. Ale, czy zwyczajna może być pasja kogoś, kto porywa się z wiosłami na wody Atlantyku? W żadnym wypadku. Tym sposobem, każdy akapit nęci, by czytać dalej, mimo, że przecież wynik atlantyckiego przedsięwzięcia jest nam znany.
PRZYGODA
Olek Doba z kajakami był związany od dawna. Odnalazł się w tym sporcie wyjątkowo perfekcyjnie. Szukał wyzwań, uczył się techniki od innych, pozwalał, by pasja wypełniała mu każdą wolną chwilę w życiu. Bliskie i krótkie spływy z czasem zamieniał na wyprawy życia, z których każda następna była pod każdym względem bardziej ciekawa, czy wymagająca. Chęć przeżycia przygody spowodowała, że Olek Doba - inżynier mechanik - wzniósł swoje życie na bardziej szalony poziom. Dla innych wręcz niewyobrażalny. Niepojęty do tego stopnia, że gdy wspominał o swoich pomysłach, postronni kręcili tylko głowami. Za sobą miał jednak rodzinę, którą również zaraził kajakarstwem. Dalekie wyprawy odbywał jednak w samotności, sprawdzając siebie w różnych, często niesprzyjających warunkach.
INSPIRACJA
Niektórzy mówią, że życie zaczyna się po trzydziestce, jeszcze inny, że po czterdziestce, Aleksander Doba podwyższył te wiekowe widełki, bo dla niego życie rozpoczęło się po sześćdziesiątce. To właśnie wtedy przyszedł czas na spełnianie marzeń, których realizację umożliwiły mu niebywały upór i determinacja. Dla niego rozpoczęła się wtedy kajakarska jazda bez trzymanki, która wzbudziła podziw u wielu osób. Nie tylko zwykłych ludzi, ale również tych, dla których sporty, czy wyczyny ekstremalne nie należały do rzadkości. Poniższe słowa Martyny Wojciechowskiej pokazują dobitnie, że dokonania Aleksandra Doby ocierają się o pewne szaleństwo, ale są przy tym pozytywne i bardzo motywujące.
Zawsze uważałam, że mam dużą wyobraźnię... Ale nawet moja wyobraźnia nie sięga tak daleko, jak wyobraźnia Olka Doby! Trzeba być szaleńcem, żeby pewnego dnia wsiąść w kajak i przepłynąć ocean, żeby dzięki własnej determinacji i sile mięśni samotnie przemierzyć tysiące mil morskich. Olek dokonał rzeczy, wydawałoby się niemożliwej. Dzięki temu, co zrobił, stał się idolem dla wielu młodych, którzy chcieliby mieć tyle samo odwagi i fantazji. Chodzi o to, że Olo jest jedyny i niepowtarzalny, inspiruje nas wszystkich do tego, żebyśmy mieli odwagę realizować własne marzenia, nawet te najbardziej zwariowane. ~ Martyna Wojciechowska
Czytając tę książkę dostajemy obraz człowieka bardzo ciekawego świata, o otwartym umyśle i gotowości do działania. Choćby tu i teraz, bo życie
trzeba przeżywać na bieżąco, (...) robić wszystko, by z dnia na dzień cieszyć się nim. ~ Aleksander DobaKsiążka, oprócz tego, że świetnie opisuje wyprawy i przygody Aleksandra Doby, naszpikowana jest jego humorem. Z treści bije pozytywna energia, niesamowity dystans do siebie. Postawa bohatera nawet w chwilach trudnych nie pozwala na to, by się poddać i staje się tym samym doskonałym motywatorem, by działać i nie zrażać się mimo przeciwności losu, których zarówno w życiu, jak i na wyprawie, nie brakuje.
Zachęcam, sięgnij po tę książkę. Nie musisz być podróżnikiem, czy wilkiem morskim, by odnaleźć się w temacie. Spokojnie możesz być ciepłolubnym sofo-okupantem i nie lubić wyściubiać nosa z ciepłych pieleszy, ale ta lektura Cię kupi. Mówię Ci.
Aleksander Doba
- 27.11.15
NA OCEANIE NIE MA CISZY - Dominik Szczepański | Recenzja - Siła człowieka, który kajakiem przepłynął Atlantyk
Wyobraź sobie, że jesteś całkowicie sam i płyniesz przez ocean. Co widzisz? Ciszę, spokój i niesamowity bezmiar wody, a na środku tego w...
Po szeroko zakrojonej promocji, jaką Jason Hunt zaserwował przed premierą swojej książki, wszyscy - zarówno sympatycy, jak i przeciwnicy Tomka - czekali na tę pozycję, po cichu obgryzając paznokcie ze zniecierpliwienia i robiąc zapasy czekoladek na czas lektury. Balon oczekiwań, napompowany do granic możliwości, czekał na spuszczenie zeń powietrza.
No i się zaczęło. W dniu, w którym pierwsze egzemplarze zaczęły trafiać w ręce czytelników, którzy z entuzjazmem i chęcią zaspokojenia głodu ciekawości rzucili się do lektury. To był dzień, w którym nawet kurierzy stanęli na wysokości zadania i dostarczali przesyłki z uśmiechem, bez porzucania ich pod krzakiem w ogródku sąsiada.
Tomek zapowiedział swoją książkę jako powieść motywacyjną. Coś więc zupełnie innego niż dotychczasowe poradniki dla blogerskiej braci. Znając jednak jego umiejętności do żonglowania emocjami i aplikowania niespodzianek, można było spodziewać się wszystkiego. I tak jest w istocie.
Wygląd
Gdy Tomek zaprezentował projekt okładki, te rysy i pęknięcia od razu skojarzyły mi się z malowidłem Michała Anioła. Tak po prostu. Jednak okładka to nie wszystko. Cały układ książki został dopracowany ze starannością i wielką dbałością o detale. Otrzymaliśmy wyjątkowy środek ze zróżnicowanymi, ale mimo wszystko współgrającymi ze sobą fontami. Do tego wydzielone akapity, które wręcz napędzały czytanie.
Treść
Książka napisana jest w taki sposób, że nie da jej się jednoznacznie sklasyfikować i zaszufladkować. Określona przez autora jako powieść motywacyjna posiada naturalnie takowe elementy, ale próżno szukać w niej sztywnych porad typowo coachingowych. Tutaj mamy coś więcej. Musimy sięgnąć głębiej.
Przy pobieżnym czytaniu treści możemy ją odebrać jako swoistą autobiografię. Z przesłaniem. Nie jest to sucha opowieść o życiu od początku do końca. Aż chce się czytać tę historię od początku. Każdorazowo odkrywać ją na nowo, interpretować zagadki, łączyć fakty.
To opowieść o przeżywaniu, odkrywaniu znaczeń i szukaniu drogi, do której mają prowadzić marzenia. Pełna absurdalnych sytuacji, dowcipna, z którą się płynie, by po chwili dostać w łeb taką dawką emocji, których nie sposób opisać. Szczególnie wtedy, gdy ma się wrażenie, że czyta się o perypetiach z własnego dzieciństwa, które mimo beztroski obfitowało w walące nas po tyłku i hartujące porażki i upadki.
THORN jest historią, która faktycznie może zmotywować, ale przede wszystkim skłania do przemyśleń i zastanowienia się nad tym, co daje lub może dać nam pełnię szczęścia. Takiego szczęścia i spełnienia, które sprawią, że nasze życie będzie kompletne.
A gdyby tego było komuś mało, klimatu lektury dopełnia soundtrack ułożony przez autora.
Jeszcze się wahasz, czy warto sięgnąć po tę książę? Zajrzyj też do Marcina, czy Pawła. Choć najlepiej wyrób sobie własne zdanie po przeczytaniu, bo żadna recenzja, czy dyskusja nie odda tego, co Cię czeka w trakcie lektury.
Dodam tylko, że jednorazowe przeczytanie nie odkryje przed Tobą wszystkiego. Możesz przyjąć zasadę, że wszystko w tej książce ma drugie dno. Baw się w detektywa, notuj, szukaj, bo nawet to, co wyda Ci się oczywiste, takie nie będzie.
Dodam tylko, że jednorazowe przeczytanie nie odkryje przed Tobą wszystkiego. Możesz przyjąć zasadę, że wszystko w tej książce ma drugie dno. Baw się w detektywa, notuj, szukaj, bo nawet to, co wyda Ci się oczywiste, takie nie będzie.
Mnie w tej chwili pozostaje czekanie do wiosny i rozkminianie ukrytych w treści zagadek i zawiłości.
Po szeroko zakrojonej promocji, jaką Jason Hunt zaserwował przed premierą swojej książki, wszyscy - zarówno sympatycy, jak i przeciwnicy T...
Czym jest podróż? Poza tym, że to czyste przemieszczanie się z punktu A do B, może być odskocznią od codzienności, drogą do poznania i doświadczania tego, co nowe i dotychczas nieznane. Pozwala na poszerzanie horyzontów, poznawanie ludzi i kultur, oraz konfrontację naszych uprzedzeń ze stanem faktycznym. Podróż to życie, to pewien stan umysłu, który nie pozwala na siedzenie w miejscu tylko gna nas do przodu.
A jak się do tego ma tytułowy Tryptyk? To trzy opowieści z drogi, które, mimo że różne i pozornie niezwiązane ze sobą, tworzą spójną całość, z której wyłania się esencja podróżowania. Esencja, którą autor przedstawia w postaci spotkania, drugiego człowieka i odkrywania innej rzeczywistości.
Książkowe perypetie Szymona poznajemy, gdy stoi na początku swojej drogi pielgrzyma do Santiago de Compostela. Miesiąc przemyśleń, obcowania ze sobą, obcymi ludźmi, mniejszą lub większą życzliwością i niespodziankami, jakie niesie każdy kolejny dzień wędrówki. Wędrówki, która okazuje się być nie tylko przejściem wymagającej trasy, ale też spojrzenia w głąb siebie.
Zanim ruszymy z autorem dalej, na Kamczatkę, zawitamy do Madrytu na czas jego wolontariatu przy okazji Światowych Dni Młodzieży, które pokazały, jak wielu różnych ludzi można spotkać na swojej drodze.
O ile, notatki dotyczące Santiago i Madrytu, czytało mi się po prostu fajnie, tak zapiski odnośnie Kamczatki dostarczyły mi już pokaźny pakiet emocji. Pakiet, który udowodnił, że nasze, nawet najzwyklejsze życie, jest o niebo lepsze i wygodniejsze od tego, które zmuszeni są wieść mieszkańcy Kamczatki. Historia Siergieja spowodowała permanentne zeszklenie oczu i odłożenie książki, by głębiej odetchnąć, rozejrzeć się wokół siebie i stwierdzić, że jest się turboszczęśliwym człowiekiem.
Zanim ruszymy z autorem dalej, na Kamczatkę, zawitamy do Madrytu na czas jego wolontariatu przy okazji Światowych Dni Młodzieży, które pokazały, jak wielu różnych ludzi można spotkać na swojej drodze.
O ile, notatki dotyczące Santiago i Madrytu, czytało mi się po prostu fajnie, tak zapiski odnośnie Kamczatki dostarczyły mi już pokaźny pakiet emocji. Pakiet, który udowodnił, że nasze, nawet najzwyklejsze życie, jest o niebo lepsze i wygodniejsze od tego, które zmuszeni są wieść mieszkańcy Kamczatki. Historia Siergieja spowodowała permanentne zeszklenie oczu i odłożenie książki, by głębiej odetchnąć, rozejrzeć się wokół siebie i stwierdzić, że jest się turboszczęśliwym człowiekiem.
Gdy z Kamczatki ruszymy w stronę obu Ameryk, staniemy nie tylko w obliczu przygody, ale też trudów, jakie ponosi wolontariusz, by ze swoimi działaniami dotrzeć tam, gdzie chce. Często w regiony bardzo odległe. Jak się jednak okazuje, powzięty trud wynagradzają ludzie, swoją radością i wdzięcznością. Tym, że są.
Książka ta, ze swoim niewielkim i wygodnym formatem, idealnie nadaje się do tego, by mieć ją przy sobie. Nawet, a może przede wszystkim, w podróży właśnie, by umilić sobie czas. A to wszystko bez przynudzania. Zebrane w formie krótkich, notatkowych rozdziałów, które czyta się szybko. Tak, jak chłonie się opowieści poznanego na trasie, czy w górskim schronisku człowieka, który ma za sobą nie jedną drogę i przygodę. Który zagłębia się w swoje przeżycia, żyje mocniej, całą duszą, pełny wiary i okrasza to wszystko odpowiednią dawką humoru.
A, zapomniałabym, Szymon jest również autorem bloga: Szymon Podróżnik, więc jeśli jesteście głodni opowieści z drogi, wpadajcie do niego.
Czym jest podróż? Poza tym, że to czyste przemieszczanie się z punktu A do B, może być odskocznią od codzienności, drogą do poznania i dośw...
Jakie jest Wasze pierwsze skojarzenie ze słowem 'Transatlantyk'? Gotowa jestem zaryzykować stwierdzenie, że większości przyjdzie na myśl Titanic, którego kariera na morzu trwała nad wyraz krótko, bo, mimo że miał należeć do najlepszych i najbezpieczniejszych, wpisał się na listę katastrof linii żeglugowej White Star Line. Przykre, ale nie o Titanicu będziemy dziś prawić.
Gwiazdy, skandale i miłość na transatlantyku
Gdy w moje ręce (najpierw dopadł się małżonek) trafił egzemplarz "Batorego" autorstwa Bożeny Aksamit (wyd. Agora, premiera 21. maja), mimo ciekawej zapowiedzi, nie wiedziałam, czego dokładnie mogę się spodziewać. Był to również pierwszy tekst autorki, z jakim miałam styczność. Nie czytałam jej wcześniejszych publikacji, więc mogłam podejść do tej pozycji bez oczekiwań, z czystą i zupełnie otwartą głową, gotowa na zaskoczenie i na to, co nowe. A czego możemy się spodziewać, jeśli autorka to absolwentka oceanografii, graficzka i dziennikarka w jednej osobie? Strach się bać? Niekoniecznie, bo za tym miksem kryje się doświadczenie, które pozwoliło autorce stworzyć wyjątkową treść. Czy inną niż wszystkie? Tego Wam nie powiem, ocenicie sami, jeśli będziecie chcieli.
Jak na ówczesne czasy był potężny i nad wyraz elegancki. On - Batory - transatlantyk. Statek pasażerski, którego pokłady widziały wiele, jeśli nie wszystko. Był świadkiem ludzkich dramatów i euforii, mocno zakrapianych przyjęć i ekscesów załogi, jak i samych pasażerów. Elektryzował i przyciągał, uzależniał.
Cóż więcej można napisać o statku? Okazuje się, że całkiem sporo.
Jeśli pominiemy osoby prominentne, to dla całej reszty podróż transatlantykiem jawiła się jako szczyt luksusu i wyprawa po lepsze jutro. Wiązała się z poświęceniem oszczędności często całego życia po to, by tam za oceanem znaleźć pracę, a otrzymanymi za nią dolarami wspomóc rodzinę pozostałą w kraju.
Sam statek służył długo, bo ponad trzydzieści lat, co, biorąc pod uwagę ciężki czas, wojnę światową i komunistyczne rządy, było wynikiem imponującym. Nazywano go szczęśliwym statkiem - "Lucky Ship" - bo bez uszczerbków przetrwał czasy wojennej zawieruchy. Obrastał legendą, jak i jego kapitan.
Od autorki otrzymujemy obraz statku i czasów, w których przyszło mu przemierzać oceaniczne wody. Książka jest zbiorem zapisków, anegdot i wypowiedzi. Wydawać by się mogło, że będzie to tylko czysta zbieranina tekstów zaczerpniętych ze źródeł, które w nadmiernej ilości, okażą się męczące. Nic bardziej mylnego. Wszystko zostało podane w przystępny sposób, oszczędzając przynudzania, wręcz zachęcając do poznawania perypetii pasażerów i załogi. To obszerny zbiór faktów, okraszony emocjami, gdzie obawy, złość, radość i ludzkie żądze grały pierwsze skrzypce, a statek był tylko miejscem, w którym się to wszystko kumulowało, dając nierzadko mieszankę wybuchową.
Ze swojej strony polecam, choć uprzedzam, że do lekkości wakacyjnej lektury tej pozycji daleko. Niemniej jednak, jeśli lubisz się z literaturą faktu i jesteś ciekaw, jak to niegdyś między ludźmi bywało, czytaj śmiało.
Jak na ówczesne czasy był potężny i nad wyraz elegancki. On - Batory - transatlantyk. Statek pasażerski, którego pokłady widziały wiele, jeśli nie wszystko. Był świadkiem ludzkich dramatów i euforii, mocno zakrapianych przyjęć i ekscesów załogi, jak i samych pasażerów. Elektryzował i przyciągał, uzależniał.
Cóż więcej można napisać o statku? Okazuje się, że całkiem sporo.
Transatlantyk trudnych czasów
Jeśli pominiemy osoby prominentne, to dla całej reszty podróż transatlantykiem jawiła się jako szczyt luksusu i wyprawa po lepsze jutro. Wiązała się z poświęceniem oszczędności często całego życia po to, by tam za oceanem znaleźć pracę, a otrzymanymi za nią dolarami wspomóc rodzinę pozostałą w kraju.
Sam statek służył długo, bo ponad trzydzieści lat, co, biorąc pod uwagę ciężki czas, wojnę światową i komunistyczne rządy, było wynikiem imponującym. Nazywano go szczęśliwym statkiem - "Lucky Ship" - bo bez uszczerbków przetrwał czasy wojennej zawieruchy. Obrastał legendą, jak i jego kapitan.
Od autorki otrzymujemy obraz statku i czasów, w których przyszło mu przemierzać oceaniczne wody. Książka jest zbiorem zapisków, anegdot i wypowiedzi. Wydawać by się mogło, że będzie to tylko czysta zbieranina tekstów zaczerpniętych ze źródeł, które w nadmiernej ilości, okażą się męczące. Nic bardziej mylnego. Wszystko zostało podane w przystępny sposób, oszczędzając przynudzania, wręcz zachęcając do poznawania perypetii pasażerów i załogi. To obszerny zbiór faktów, okraszony emocjami, gdzie obawy, złość, radość i ludzkie żądze grały pierwsze skrzypce, a statek był tylko miejscem, w którym się to wszystko kumulowało, dając nierzadko mieszankę wybuchową.
Ze swojej strony polecam, choć uprzedzam, że do lekkości wakacyjnej lektury tej pozycji daleko. Niemniej jednak, jeśli lubisz się z literaturą faktu i jesteś ciekaw, jak to niegdyś między ludźmi bywało, czytaj śmiało.
Jakie jest Wasze pierwsze skojarzenie ze słowem 'Transatlantyk' ? Gotowa jestem zaryzykować stwierdzenie, że większości przyjdzi...
Według tego, co podaje nam mądrość internetów - Wikipedia, pierwotnie mianem "cepra" górale określali osoby przyjeżdżające z innych regionów kraju na Podhale do pracy. Znaczenie to obowiązywało jeszcze po II wojnie światowej. Jednak już w okresie międzywojennym, za sprawą bardziej zaawansowanych turystów, jako "ceprów" określano pseudo wycieczkowiczów, którzy wychodzili w góry bez odpowiedniego przygotowania i rozeznania w terenie. Po dziś dzień funkcjonują stwierdzenia jak na przykład: Cepry w klapkach na Świnicy czy Giewoncie.
Obecnie jednak nawet sami górale używają słowa ceper bez odniesienia do przeszłości i mają na myśli wszystkich, niebędących góralami i przyjeżdżających w Tatry. Zarówno tych pseudo, jak i rozgarniętych turystów.
Gdy wpadł mi w oko Ceperski przewodnik po Tatrach polskich i słowackich, nie mogłam przejść obok niego obojętnie. Szybkie kliknięcie i wylądował na czytniku. Skoro według górali jestem ceprem, jak i Wy wszyscy spoza Podhala, musiałam sprawdzić jak bardzo ceperski jest ten przewodnik.
O ile pełzacze w różowych klapeczkach raczej po niego nie sięgną w obawie, żeby im się nie zlasowały resztki mózgowia, tak początkujący, którzy świadomie rozpoczynają swoją górską przygodę powinni być zadowoleni z zawartości tej pozycji.
Przewodnik został podzielony na kilka części. Typowo wskazówkową, w której czytelnik i nieopierzony turysta znajdzie informacje na temat podstawowego ekwipunku, zachowania w górach, jak również występujących w nich zjawisk meteorologicznych oraz tatrzańskiej fauny i flory.
Obok garści informacji praktycznych, czytelnik dostanie też gotowca z trasami, gdzie pójść, żeby było pięknie i emocjonująco. Wszystko opisane z perspektywy autora, który podane szlaki przeszedł osobiście, co zaowocowało dokładnymi relacjami. Choć mnie osobiście brakowało do tego zdjęć. Ale to już takie moje fotograficzne zboczenie. W ten sposób została potraktowana strona polska, jak i słowacka. Idealny patent dla tych, którzy nie lubią się zastanawiać, gdzie by tu się wybrać. Otwierają przewodnik, teleportują się do punktu wymarszu i działają.
Ponieważ nie samymi szlakami górskimi człowiek żyje, autor zadbał również o aspekty bardziej rozrywkowe, podsuwając do konsumpcji góralskie opowiadania i anegdoty, które proponuję czytać jako przerywniki między pochłanianiem treści około-szlakowych.
Jeśli więc nie jesteś do końca zaprawiony w górskich bojach i nie chcesz władować się na minę na skutek źle zaplanowanej wędrówki, bo jeszcze nie do końca ogarniasz mapę, ten przewodnik jest dla Ciebie. Znajdziesz w nim trasy na dobry początek, aby Twój związek z górami nie przeminął, tylko nabrał rumieńców i pozwolił na bardziej dziarskie eksploracje skalistego świata.
Książki
- 5.6.15
CEPERSKI PRZEWODNIK PO TATRACH POLSKICH I SŁOWACKICH - Mieczysław Tarczyński | Recenzja
Według tego, co podaje nam mądrość internetów - Wikipedia, pierwotnie mianem "cepra" górale określali osoby przyjeżdżające z...
