Urlop, ile by nie trwał, jest zawsze za krótki i właśnie dlatego każdorazowo staramy się wypełnić go po brzegi dobrem wszelkim, które bę...
Jadąc do Pilzna, oprócz oczywistego spaceru po mieście, mieliśmy zaplanowane wizyty w dwóch miejscach, więc tak operowaliśmy czasem, by zdążyć je odwiedzić. Na tapetę wzięliśmy Muzeum browarnictwa oraz Historyczne podziemia miasta. Do pełni szczęścia zabrakło wizyty w samym browarze, ale to już innym razem. 😊
Jadąc do Pilzna , oprócz oczywistego spaceru po mieście, mieliśmy zaplanowane wizyty w dwóch miejscach, więc tak operowaliśmy czasem, b...
Idziemy o zakład, że większości z Was czeskie miasto Pilzno [Plzeň] w pierwszej kolejności skojarzy się z piwem. I będzie to skojarzenie jak najbardziej trafne, bo pilzneński browar jest dobrze znany nie tylko miejscowym konsumentom złotego napoju.
Idziemy o zakład, że większości z Was czeskie miasto Pilzno [Plzeň] w pierwszej kolejności skojarzy się z piwem. I będzie to skojarzeni...
Przed naszym tegorocznym wyjazdem do Austrii pan mąż stwierdził, że nie będziemy zajeżdżać się w trupa i docierać na miejsce po dziesięciu godzinach podróży w stanie przypominającym wymięty obraz nędzy o rozpaczy. Padł więc pomysł, by zrobić sobie po drodze jeden nocleg - w Niemczech lub Czechach - w miejscu, gdzie przy okazji będzie można coś dodatkowo zwiedzić.
Jako, że pomysł był niegłupi od razu zabraliśmy się za szukanie noclegu. Padło na Pilzno. Tak celem przedgórskiego nawadniania. Piwem. 😃
Przed naszym tegorocznym wyjazdem do Austrii pan mąż stwierdził, że nie będziemy zajeżdżać się w trupa i docierać na miejsce po dziesięc...
Ciepła i słoneczna aura każdego roku ładuje wszystkich dookoła energią i zachęca do wyrwania się z domowego zacisza. Zapełniają się więc przydomowe ogródki, miejskie parki, rzeczne nabrzeża oraz górskie szlaki i polany. Wszak możliwość spędzania wolnego czasu na łonie natury to jest to, co większość tygrysków lubi najbardziej. O ile akurat upał nie sprawia, że część z nich chce zabunkrować się w lodówce i nie wychodzić do zimy.
Żebyśmy jednak nie mieli tak różowo, musimy się tą naturą dzielić ze zwierzyną wszelaką, która w szczególnych przypadkach może stanowić dla nas zagrożenie. I wcale nie chodzi tutaj o atak rozjuszonego niedźwiedzia w Bieszczadach, czy inwazję wściekłych kozic w TPN. Nie chodzi nawet o biegające samopas wiejskie kundle, które lubią dopadać naszych nogawek.
Dziś na tapetę bierzemy znacznie mniejsze żyjątka - latające, pasiaste, błonkoskrzydłe - pszczoły, osy i szerszenie. Niby niewielkie, całkiem pożyteczne (bo pszczółka zrobi miodek, a osa rozprawi się np. z... komarami), a mimo to upierdliwe i mogące stanowić zagrożenie.
Oczywiście to nie tak, że za każdym rogiem czai się chorda dzikich owadów gotowych ruszyć na nas, gdy tylko się zbliżymy. Bywają jednak sytuacje, w których dochodzi do użądleń.
Zagrożenie dla alergików
Dla większości śmiertelników, czyli ludzi zdrowych, pojedyncze użądlenia nie są tak groźne, jak dla osób z alergią. Będzie to z pewnością zdarzenie niekomfortowe i bolesne, ale nie będzie zagrażać życiu. Oczywiście do pierwszego zdarzenia - jeśli nie miało się robionych testów uczuleniowych pod kątem jadu - możemy nawet nie wiedzieć, że jesteśmy uczuleni. Również miejsce użądlenia będzie miało wpływ na to, jak bardzo zareaguje nasz organizm. Najbardziej niebezpieczne są użądlenia w wargę, policzki, szyję, czy gardło/przełyk (gdy zdarzy się komuś owada połknąć, gdy ten sobie zanurkuje w słodkim kompociku).Ja miałam cztery przygody. Pierwsze użądlenie w stopę - nadepnęłam pasiastą na trawniku. Poza tym, że bolało jak cholera i stopa spuchła, nie stało się nic. Drugie użądlenie w udo - nie polecam noszenia szerokich spodenek. Opuchlizna była znacznie większa, pojawił się stan podgorączkowy, ale w tym przypadku wystarczyły zimne okłady i wypicie wapna. Trzeci raz - udziabała mnie gadzina w ramię. Tu już konieczne były leki przeciwhistaminowe (na pogotowiu), bo reakcja alergiczna była znaczna. Kumulacja była za czwartym razem. Użądlenie podobne do tego trzeciego, ale do bardzo dużego obrzęku i mocnej reakcji alergicznej, doszły problemy z oddychaniem. Ta wizyta na pogotowiu skończyła się podaniem adrenaliny.
Pszczoły, osy - Jak się chronić przed użądleniami?
Owady same z siebie nie są agresywne. Atakują i żądlą, gdy poczują się zagrożone i bronią po prostu swojego terytorium. Też byś nie chciał, by Ci się intruz do chaty ładował. Najczęściej do użądleń dochodzi przypadkiem. Nadepnięcia bosą stopą, wypicie owada z napojem, etc.Jeśli podczas wycieczki trafisz na pasiaste osobniki latające, nie wykonuj gwałtownych ruchów rękami, nie odganiaj ich zaciekle, bo w ten sposób dasz owadom sygnał, że mają się przed Tobą bronić. Jeśli sytuacja będzie miała miejsce w pobliżu gniazda, inne owady mogą przylecieć temu jednemu, czy kilku z odsieczą. Mam nadzieję, że nigdy się nie dowiem, jak to jest. Po tym, jak wiem, jakich atrakcji mogę się spodziewać po użądleniu, zamieram, nie ruszam się i czekam aż paskuda odleci. Ewentualnie małżonek przybywa na ratunek.
Jeśli podczas wypadu do lasu, czy na działkę trafisz na gniazdo os, czy szerszeni, oddal się i nie kombinuj, nie dłub w nim patykiem, nie sprawdzaj, czy może jest opuszczone. Nawet jeśli nie jesteś uczulony, to dziesiątki, a nawet setki użądleń wkurzonego (bo przecież zaatakowałeś ich dom) roju staną się niebezpieczne i zagrażające życiu.
Jedząc na świeżym powietrzu, zawsze sprawdzaj napoje i jedzenie. Osy pchają się tam gdzie słodkie i bardzo szybko lądują w herbatach, sokach, czy kompotach, a stąd już bardzo krótka droga do użądlenia w najbardziej newralgiczne miejsca.
Nie chodź boso, a przed założeniem butów sprawdź, czy jakiś owad nie wlazł do środka. Lepiej nosić przylegającą do ciała odzież, tak by owad nie mógł pod nią wlecieć.
Zrezygnuj z jaskrawych ubrań. Jaskrawe i kolorowe niech będą kwiatki na łące i w ogrodzie i to do nich niech lecą sobie owady. No, chyba że chcesz być kwiatem dwunożnym. Nie wnikam.
Nie noś na sobie całej perfumerii. Zapachy perfum czy dezodorantów mogą działać na owady zarówno przyciągająco, jak i drażniąco.
Co robić w przypadku użądlenia?
Niezależnie od tego, czy to Ty zostałeś użądlony, czy tylko udzielasz pomocy, bezwzględnie zachowaj spokój. Nie ma sensu dodatkowo potęgować stresu.Jeżeli owad pozostawił żądło, należy niezwłocznie je usunąć. Robimy to delikatnie, nie naduszając, żeby nie wciskać więcej jadu. Bardzo ważne jest, by powstrzymać się od rozdrapywania użądlonego miejsca, bo może wdać się infekcja. Aby zmniejszyć świąd i opuchliznę warto zastosować zimne okłady. Bardzo dobrze sprawdzają się kostki lodu lub bardzo zimna woda. Chłodzenie naprawdę pomaga. Jeśli nie wystąpiła reakcja alergiczna, opuchlizna zwykle schodzi po dwóch, trzech dniach.
W przypadku mocnej reakcji alergicznej, użądleń w obrębie jamy ustnej, rozległym obrzęku, etc. nie ma co kombinować i od razu udać się po pomoc medyczną. Nigdy do końca nie wiadomo, jak zareaguje organizm - niezależnie czy u dorosłego, czy u dziecka. W tym przypadku lepiej dmuchać na zimne i nie czekać aż wystąpi wstrząs, niewydolność oddechowa, czy problemy z krążeniem.
A jak u Was? Mieliście jakieś wątpliwe przyjemności po spotkaniach z latającymi (i nie tylko) żyjątkami? Dajcie znać.
Ciepła i słoneczna aura każdego roku ładuje wszystkich dookoła energią i zachęca do wyrwania się z domowego zacisza. Zapełniają się więc...
Mówimy, że wyjeżdżamy po to, by się odciąć od codziennego zgiełku, natłoku informacji, by spędzić czas ze sobą, na łonie natury, pozwiedzać. W ciszy i spokoju, bez zbędnych rzeczy oraz dupereli. Mówimy tak zawsze do momentu pakowania, bo wtedy następuje zwrot akcji o sto osiemdziesiąt stopni i w naszym bagażu - obok oczywistego przyodziewku, dokumentów, ewentualnego jedzenia, czy rzeczy przydatnych w podróży - zaczynają się kłębić zdobycze techniki, z kabelków których można by zaplatać warkoczyki, gdy znudzi nas już bezczynne czekanie na opóźniony środek transportu.
Można by podjąć wyzwanie i nie zabierać elektroniki ze sobą. Za nami są już jednak czasy, kiedy wszystko było analogowe i wyjazd w dzicz oznaczał całkowite odcięcie się od cywilizacji i bycie zdanym wyłącznie na siebie. Skoro więc mamy dostęp do najróżniejszych sprzętów i gadżetów, warto się nimi wspomagać.
Elektronika, którą najczęściej zabieramy na wyjazd
Właściwie to pakowanie rozpoczynamy zawsze od otwarcia dwóch szuflad - jednej z klasycznymi mapami i przewodnikami oraz drugiej, będącej twierdzą dla wszystkich kabelków, ładowarek i innych elektro-cuda-wianków. Gdy wybierzemy to, czego nam potrzeba, dopiero wtedy dopakowujemy plecaki resztą rzeczy.W tym miejscu trzeba nadmienić, że wszelkiej maści urządzenia elektroniczne, to nie tylko (dla niektórych zbędne) zwykłe gadżeciarstwo, ale też sprzęty bardzo przydatne, mające wpływ nie tylko na naszą rozrywkę, ale również na nasze bezpieczeństwo.
Sprzęty dla frajdy/do pracy/dla bezpieczeństwa
- aparat fotograficzny, karty pamięci, ładowarka, statyw, filtry, etc. - do pracy, zabawy, do uwieczniania tych wszystkich cudownych kadrów, które pojawiają się na naszej drodze. Bez zdjęć wspomnienia bardzo szybko ulatują z pamięci lub mieszają się z innymi.
- telefon, ładowarka i słuchawki - bo czasami w firmie pożar (ja i tak nie odbieram - niech się palą 😂); bo zdjęcie lepiej trzasnąć na szybko i je mieć niż wywlekać duży aparat, ustawiać i obejść się smakiem, gdy kadr już zdąży się zmienić; bo czasem dobrze się odciąć od otoczenia, szczególnie, jak trafimy na jakiegoś opoja-gawędziarza, który akurat nam postanowił opowiedzieć cała historię swojego życia.
- kindle - chwała jego wynalazcom. Dobrze pamiętam sytuacje, kiedy rezygnowałam z zabrania papierowej (dużej i ciężkiej) książki, żeby zaoszczędzić miejsce w plecaku i po prostu nie musieć jej dźwigać. Gdy pogoda dopisywała, nie odczuwałam tej straty. Schody robiły się wtedy, gdy ulewa uziemiała nas na kwaterze na długie godziny, a nawet dni. Dramat. Teraz niewielki czytnik towarzyszy mi zawsze i już nie raz zadbał o rozrywkę, gdy za oknem niebo rzucało żabami, bo postanowiło zmienić świat w jedno, wielkie jezioro.
- bank energii - na wszelki wypadek. Gdyby telefon dogorywał, a my zapomnimy zabrać analogowej mapy i jedyna, jaką mamy, to ta w telefonie. Gdyby przyszło nam wezwać pomoc, a dogorywający telefon nie pozwalał nam wykonać połączenia. W tych i wielu podobnych sytuacjach bank energii podrzuci prądu do potrzebnego urządzenia. Jeszcze kilka/ kilkanaście (starość 😂) lat temu nawet nie myślałam o tym, by sprzęty podładowywać inaczej niż przez kabelek podłączony do kontaktu. Mało tego, kto kiedyś myślał o jakimkolwiek sprzęcie. Teraz nie wyobrażam sobie, że powerbanku mogłoby zabraknąć w moim górskim plecaku. Przede wszystkim dlatego, że telefon naładowany mieć trzeba, a czasy, kiedy bateria wytrzymywała tydzień, minęły raczej bezpowrotnie.
Wy tymczasem dajcie znać, bez jakiego sprzętu, czy elektro-gadżetu nie wyobrażacie sobie wyjazdu. Jesteśmy ciekawi.
Mówimy, że wyjeżdżamy po to, by się odciąć od codziennego zgiełku, natłoku informacji, by spędzić czas ze sobą, na łonie natury, pozwied...
Nie mogło być inaczej. Po prostu nie godziło się nie wykorzystać wysokich budynków w BeniYorku i nie trzasnąć
Nie mogło być inaczej. Po prostu nie godziło się nie wykorzystać wysokich budynków w BeniYorku i nie trzasnąć kilku, no kilkunastu , no...
Zakładam, że nawet jeśli ktoś nie interesuje się tematyką wysokogórską, to i tak gdzieś mu się o uszy obiło to imię i nazwisko - Wanda Rutkiewcz. Pierwsza kobieta na K2 i pierwsza Europejka na Mount Evereście. A to nie wszystko.
Nie dziwi więc, że jej nazwisko przewija się w literaturze górskiej, a jej życie staje się idealnym materiałem na biografię, której spisania podjęła się Anna Kamińska.
Historia Wandy Rutkiewicz
Choć w biografii znajdziemy trzy rozdziały - Dom, Góry i Tajemnica - to całą historię można podzielić na dwie części. Czas przed górami oraz ten spędzany przez Wandę już na szczytach i w skałach.
W pierwszej części Kamińska przedstawia dzieciństwo Wandy, perypetie jej rodziny w ciężkich czasach z końca wojny i krótko po niej - nierzadko bardzo tragiczne, co niewątpliwie miało wpływ na jej osobę i to w jaki sposób została ukształtowana.
Rzadko mi się zdarza wciągnąć prawie pięćset stron lektury w dwa popołudnia, a tutaj to miało miejsce i świadczy tym samym, że po tę książkę warto sięgnąć, bo autorka prowadzi tę opowieść w taki sposób, że nie sposób się nudzić. Fakty doprawia opowieściami innych osób - współpracowników, wspinaczy, znajomych - tworząc historię spójną i wciągającą. Nie tylko w górski świat, ale po prostu w życie Wandy. Wciąga do tego stopnia, że w pewnych momentach odczuwasz całą karuzelę emocji - od zdziwienia, przez złość, aż po współczucie.
Zginę w górach ~ Wanda Rutkiewicz
Opisy Kamińskiej wydają się jednak bardziej prawdziwe, kiedy pisze o czasach przed górami. Więcej w nich emocji, są barwniejsze, żywsze. Natomiast te przy górskich relacjach są dużo bardziej szczątkowe, a treść oparta jest głównie na zebranych wypowiedziach innych osób. W niektórych momentach wręcz brakuje szerszego komentarza autorki. Choć może to i dobrze, że osoba "spoza branży" nie próbuje na siłę komentować pewnych rzeczy i nie wchodzi na siłę w ten górski świat.
Sama Wanda jawi się w tej biografii jak kobieta o wielu twarzach, człowiek nietuzinkowy, pełen przeciwieństw. Chorobliwie ambitna, wręcz autodestrukcyjna, trudna w obejściu, a jednocześnie kokietująca i pełna ciepła. Dla jednych była osobą z sercem na dłoni, dla innych wręcz przeciwnie. Szanowana, ale czy lubiana w środowisku? Czytając możemy zestawiać ze sobą różne wypowiedzi nawiązujące do przeróżnych sytuacji. Jedni mówili jedno, inni drugie. Garść anegdot, opowieści, plotek. To wszystko znajdziemy w tej biografii i tylko od nas zależy, w jaką całość sobie poskładamy te puzzle.
Jeśli igram ze śmiercią, widocznie tego potrzebuję. Kocham przygodę i ryzyko, one są częścią mojego życia. ~ Wanda Rutkiewicz
Jeśli tematyka choć trochę jest Wam bliska, po prostu przeczytajcie. Kupić możecie tutaj - dla siebie, dla kogoś na prezent, do książkowej kolekcji. 😊
Zakładam, że nawet jeśli ktoś nie interesuje się tematyką wysokogórską, to i tak gdzieś mu się o uszy obiło to imię i nazwisko - Wanda R...
Człowiek istotą grzeszną jest i basta. Również w sferze okołogórskiej i wcale nie chodzi tutaj o droczenie się z misiem, darcie mordy na szlaku, czy zostawianie śmieci w kosówce, bo takim czynnościom oddają się oszołomy, których nie dzierżę, a tekst nie o nich, bo klawiatury szkoda.
Niemniej jednak, czasami tak jest, że gdy jesteś w górach, coś jest inaczej niż zwykle. Kondycja jakaś taka wątpliwa, samopoczucie ma na Ciebie wywalone, a cała wędrówka sprowadza się do jednego jęczącego pytania: 'Daleko jeszcze?!'
A przecież należysz do tych osób, które wiedzą, co i jak, i z nie jednego szlakowego pieca chleb jadły. Wiesz co zabrać, jak spakować, dbasz o swoje kopytka, a mimo to przychodzi taki wyciech, kiedy oddajesz się w objęcia grzesznych zachowań, które potem pokutują i kopią ci na szlaku tyłek. Myślisz, że nie znajdziesz tutaj nic o sobie? Wątpię, jakem dziewcze grzeszne.
7 górskich grzechów głównych
Z kanapy wprost na szlak
Na co dzień jesteś biurwą lub biurwem, niby uskuteczniasz jakieś aktywności, bo i rower wyciągniesz, i na siłkę pójdziesz, a nawet w swym szaleństwie pobiegasz. Najczęściej są to jednak zrywy krótkotrwałe, a całą swoją miłość przelewasz na ukochaną kanapę, na której w najwygodniejszej pozycji horyzontalnej zaplanowałeś sobie kolejną wycieczkę. Żeby nie tracić czasu ze startem w piątek po robocie. Zasiedziane ciało pakujesz do auta, tudzież winny środek transportu - w którym, co oczywiste, jogi uprawiał nie będziesz - i gnasz do punktu, gdzie dopiero zaczniesz prostować swoje zastane kości. W dodatku musisz to zrobić szybko, bo dziwnym trafem już zaczęło się ściemniać, a Ty nie lubisz, jak coś na Ciebie szczeka w zaroślach.
Zbyt mało snu
Na co dzień nie dosypiasz, bo zawsze jest co robić, a wybór między obowiązkami i przyjemnościami nieustanny. Kilka dni wolnego nie zmienia tego stanu, bo przecież urlop nie jest po to, by się wysypiać. Zrywasz się więc z wyrka skoro świt, a nawet noc - jeśli najdzie Cię chociażby na focenie wschodu słońca - i zaiwaniasz przed siebie, żeby uniknąć tłumów. Wieczór za to zawsze się wydłuża, bo przecież opowieści z minionego dnia płyną, a złota i chłodna ambrozja się leje. W końcu zasypiasz na kilka, krótkich godzin, ale wstajesz wymięty, a na szlaku z każdym kolejnym dniem energia Cię opuszcza. Paszcza Ci się nie zamyka i ziewając jesteś w stanie połknąć niedźwiedzia.
Przepadlistość
Jesteś w nowym miejscu, więc się nie godzi, byś nie posmakował lokalnych przysmaków. Chwała Ci za to, bo smakowanie podczas wyjazdów, to jest to, co większość tygrysków lubi najbardziej. Tylko, że często próbowanie kończy się regularną wyżerką, po której można się kulać ze dwa dni. Czy trzeba dodawać, że lekkość marszu i wędrówki w magiczny sposób się ulatnia?
Niedojadanie
To już problem w trakcie wędrówki. Niby pakujesz w plecak prowiant i niczego Ci nie brakuje, jednak nie chce Ci się sięgać doń regularnie. Na przerwy szkoda Ci czasu, a podjadać po drodze nie lubisz, bo wolisz mieć wolne ręce - w końcu zdjęcia same się nie zrobią. Tym samym wpadasz w błędne koło, bo po wycieczce wciągnąłbyś konia z kopytami, więc rzucasz się na wszystko, co masz w zasięgu paszczy. A potem kulasz się dwa dni.
Ubraniowy niewolnik
Górska wycieczka rządzi się swoimi prawami, więc i kompletowany na tę okoliczność przyodziewek musi być odpowiedni, coby nam żadne warunki pogodowe nie były straszne. Wygibasy i schody zaczynają się wówczas, gdy przyjdzie nam wędrować przy aurze pięknej acz chłodnej. Ubieramy się więc na cebulę, a warstw na nas tyle, co na ogrze. Im dłużej jednak maszerujemy, tym robi nam się cieplej. Jednak zamiast coś z siebie ściągnąć, to brniemy dalej, bo to już kawałeczek i szkoda się zatrzymywać, w skutek czego jesteśmy oczywiście upoceni i zdyszani, a na szczycie wiatr z lubością smaga nas po mokrym grzbiecie. Cierp głupie ciało, jak żeś chciało!
Niestety podobnie rzecz ma się w drugą stronę, kiedy to ubieramy się zbyt lekko do panującej pogody. Szczękamy zębami, ale śpiewka znów jest ta sama. Zaraz się rozgrzejemy, idąc, a poza tym, to już niedaleko. W efekcie jesteśmy przemarznięci tak, że nawet jak już ponakładamy na siebie wszystkie łachy, to i tak ciężko nam złapać ciepło. A zęby dzwonią. A plomby drogie...
Chodźmy jeszcze tam!
Gdzieś sobie kiedyś nałożyłam do łba, że wykorzystanie urlopu na maksa, to rzecz święta. Szczególnie tego górskiego, a jak się jeszcze odpowiednia pogoda trafi, to już w ogóle. Łazimy więc, mamy w kopytkach "odrobinę" kilometrów, ale akurat od tego rozejścia szlaków do takiej fajnej miejscówki/punktu widokowego/piwa, etc. jest tylko kilkanaście minut (z których dziwnym trafem robi się znacznie więcej - te przeklęte zdjęcia i oszukane szlakowskazy!). Chodźmy więc tam! No chodźmy! Szkoda stracić taką okazję, a nie będziemy już tędy przechodzić. Skutkiem tej chuci i przepadlistości wycieczkowej jest to, że na kwaterę masz ochotę wracać już nawet nie na rękach, bo nogi Ci dawno odpadły, a na rzęsach.
Mam tę moc!
Coś Cię boli? Wściekłe buty obgryzły Ci stopy? Zaliczyłeś glebę? Ogólnie nadajesz się na leżankę i uprawianie balkoningu, jednak Twoje niespożyte pokłady energii akurat wtedy dają o sobie znać ze zdwojoną siłą i nie pozwalają Ci usiedzieć na miejscu. Zaciskasz zęby i przesz na przód. Przecież upragniony cel jest już a wyciągnięcie ręki. Kto by tam sobie teraz łeb zawracał jakimś powrotem.
Więcej przewinień nie pamiętam i choć za każdym razem mówię, że to był ostatni raz, to postanowienie poprawy ma ze mną bardzo pod górkę i trwam w nim do następnej okazji, która zawsze jawi się jako ta jedyna i niepowtarzalna, więc - o ironio! - grzechem byłoby jej nie wykorzystać.
Teraz Wasza kolej, bo chyba nie pozostawicie mnie z myślą, że tylko ze mnie taka mała, górska grzesznica, co?
Człowiek istotą grzeszną jest i basta. Również w sferze okołogórskiej i wcale nie chodzi tutaj o droczenie się z misiem, darcie mordy ...
Sezon w pełni, urlop za pasem, cel wędrówek i letniej szwendaczki wybrany. Czy coś może pójść nie tak? Oczywiście poza załamaniem pogody, na które nie mamy wpływu. Wszak pogoda zmienną jest niczym kobieta. Poza nieprzewidywalną aurą czai się na nas coś jeszcze, a mianowicie nasze, kochane stopy, które wespół z żarłocznym obuwiem mogą zamienić sielski urlop w prawdziwy koszmar.
Ponieważ urlopy zwykle są za krótkie, wykorzystujemy je do granic możliwości i nie chcemy, by cokolwiek nam przeszkadzało w tym wyciskaniu wakacyjno-urlopowej cytryny. Odpowiednio wcześniej pracujemy (ok, nie wszyscy) nad kondycją i wydolnością, by żadna długość szlaku nie przyprawiała nas o zawrót głowy. Na czas wędrówek staramy się zapewnić naszym stopom największy komfort - dobre skarpety, wygodne buty, etc.. Mimo to, nie zawsze dane nam jest dotrzeć do celu ze stopami bez bolesnych otarć, czy pęcherzy. Dlaczego tak się dzieje?
Wydawać by się mogło, że odpowiednie skarpety i obuwie w dniu wędrówki załatwią sprawę. Okazuje się jednak, że stopy potrzebują więcej naszej uwagi, by potem z lekkością nieść nas wyżej i dalej. Warto więc poświęcić im na co dzień odrobinę więcej czasu.
Przygotowanie stóp na długą wędrówkę po górach (i nie tylko)
Możesz wytrenować sobie grzbiet, któremu żaden plecak nie będzie straszny. Możesz być dumny ze swoich bicków i wydolności, ale to właśnie stopy podczas górskich wycieczek robią największą robotę i to na nich spoczywa cały ciężar w czasie nie tylko górskich wojaży. Żeby więc zrobić naszym stópkom dobrze, weźmiemy na tapetę kilka sposobów, które sprawią, że otarcia i pęcherze będą pojawiały się naprawdę bardzo sporadycznie.
Ustaliliśmy już, że sprawdzone wcześniej buty i funkcyjne skarpety to podstawa, by zapewnić naszym kopytkom elementarny komfort i móc liczyć na radosny koniec wycieczki bez bąbli. Rzeczy elementarne sprawdzają się jednak w ograniczonym zakresie i jeśli przed Tobą tydzień w górach, kiedy to będziesz trzaskać kilometry do upadłego, zadbaj o stopy wcześniej. Będą Ci wdzięczne. Nasze już prawie są. 😊
Sprawdzone sposoby na szczęśliwe kopytka :)
- chodź na bosaka (choćby tylko po domu) - nie dość, że stopy będą mniej wrażliwe i podatne na uszkodzenia to jeszcze je wzmocnisz
- na bieżąco (przynajmniej raz w tygodniu) usuwaj zrogowacenia i zgrubienia
- stosuj natłuszczające/nawilżające kremy do stóp (mimo że ich składniki nie brzmią zachęcająco - np. łój jelenia) - w trakcie domowych zabiegów oraz w czasie wędrówki
- na dwa dni przed wymarszem skróć paznokcie i spiłuj wszystkie nierówności. Zabierz ze sobą małe nożyczki i pilniczek, w razie, jakbyś musiał jeszcze coś przyciąć w trakcie wycieczki
- sznuruj odpowiednio obuwie - nie może być za ciasno, ale stopa nie ma prawa w bucie latać
- zakładając but, zwróć uwagę, czy skarpeta dobrze leży, czy nic się nie zwija, czy język buta jest prosty i nieprzesunięty. Wszelkie zagięcia i nierówności mogą powodować ucisk, a w konsekwencji bolesny odcisk czy pęcherz
- w czasie przerw ściągaj buty i skarpety (jeśli masz możliwość zmień skarpety na świeże) - obuwie się przewietrzy, a stopy przeschną
Oczywiście, jak to w złośliwej naturze bywa, czasami choćbyśmy stawali na rzęsach i obchodzili się z naszymi stopami jak z jajkiem, to i tak w pewnym momencie czujemy, że coś jest nie tak i jeśli nie zareagujemy, to nie będzie przyjemnie.
Dlatego też, gdy tylko poczujemy nieprzyjemne pieczenie, musimy reagować i zająć się bolącym miejscem. Przetrzeć, przykleić plasterek, najlepiej z żelową poduszeczką, by było bardziej miękko i uszkadzane miejsce nie było dalej obcierane skarpetką.
A co, jeśli te wszystkie wygibasy nie pomogą? Cóż, opcji mamy kilka - nie chodzić, zacisnąć zęby i iść mimo wszystko, albo odrąbać sobie kopytka. Mam jednak nadzieję, że nie będziemy musieli uskuteczniać tak radykalnych kroków.
A Wy jak dbacie o Wasze drogocenne kopytka, by Was nosiły jak najdalej?
Sezon w pełni, urlop za pasem, cel wędrówek i letniej szwendaczki wybrany. Czy coś może pójść nie tak? Oczywiście poza załamaniem pogod...
