Pomijając zimną Wielkanoc, wiosna wali drzwiami i oknami. Dzisiaj nawet spotkałam małe, latające bzyczątko zwane pszczółką. Z uwagi na moją alergię ominęłam zasięg lotu owego stworzonka szerokim łukiem, coby go w jakimś amoku nie chlasnąć czymś, co by mi w rączęta wpadło. Wszystkie możliwe drzewka, krzewy i inne chaszcze się zielenią i nic ich już nie powstrzyma przed zalewaniem świata tym kolorem nadziei :D Ale że ja jestem normalnie nienormalna, to te wszystkie kolorki i latające żyjątka na mnie wrażenie robią średnie. W związku z tym myślami przenoszę się w Tatry, w bardziej śnieżne i mroźne okoliczności przyrody.
Po nie udanym wejściu na Kozi Wierch dzień wcześniej nie straciliśmy animuszu, żeby podreptać dalej, tym bardziej, że pogoda była wyjątkowa. A może to nie pogoda była wyjątkowa, tylko my mieliśmy wyjątkowe szczęście, że tak się wstrzeliliśmy między gorsze fronty :D Jakby nie było, trzeba było to wykorzystać maksymalnie.
W planach było podejście na Szpiglasowy Wierch, ale z uwagi na to, że pokrywa śnieżna w tamtym rejonie była średnio stabilna i co chwilę ktoś informował o sporych osunięciach mas śniegu, wybraliśmy Przełęcz Zawrat (2158 m n.p.m.).
Świnica i Zawratowa Turnia. Zawrat był naszym celem.
Uparcie trzymałam kciuki, aby moje raki tym razem miały ochotę na współpracę. Udało się.
Standardowo wyruszyliśmy z pięciostawiańskiego schronu z samego rana, po śniadanku. Dreptaliśmy szlakiem niebieskim. Uściślając - zimą nie ma zbyt wielu opcji szlakowych w tej okolicy. Kto był, ewentualnie widział mapę, ten o tym wie, ale warto o tym przypomnieć, żeby się jakaś duszyczka nie porwała zimą na Orlą Perć, w dodatku pod prąd. Lepiej iść szlakiem wiodącym Doliną Pięciu Stawów.
Minęliśmy miejsca, w których szlak niebieski przecinał się ze szlakiem żółtym (wiedzie na Kozią Przełęcz 2137 m n.p.m.) oraz czarnym (prowadzącym na Kozi Wierch 2291 m n.p.m.).
Mały Kozi Wierch nad Pustą Dolinką
Minęliśmy więc spokojnie Pustą Dolinkę u podnóża Koziej Przełęczy. Potem szlak skręcał w Dolinkę pod Kołem, mijając Kołową Czubę (2105 m n.p.m.) oraz przełęcz Schodki (2065 m n.p.m.).
Walentkowa Grań i Dolinka Pod Kołem
|
Musieliśmy trochę przyspieszyć kroku, oczywiście na tyle, na ile to było możliwe w śniegu, w niektórych miejscach, po kolana. A dlaczego? Ano dlatego, że stok jest wystawiony na południe, a słoneczko dawało bardzo mocno. Taka aura sprzyja śnieżnym osunięciom (W sumie to taki śnieżna obsuwa mnie chwilowo przyblokowała. Tylko do wysokości bioder, ale wrażenie zostawiła odpowiednie. Mogę stwierdzić, że wszelkie osunięcia dzieją się bardzo szybko. ) i lawinom. Trzeba było uważać. Na szczęście nic nie zakłóciło naszej wędrówki.
Hej! Pod górkę...
Gdy już byliśmy u stóp Zawratu zaczęły pojawiać się chmury. W sumie była to mieszanka chmur i mgły, które chwilowo przewalały się z Doliny Gąsienicowej, która, jak się okazało po wejściu na górę, tonęła w mglistym mleku. Nas to jednak nie martwiło, bo nie mieliśmy w planach zejścia w tamtym kierunku, tylko spokojny powrót do 5-tki.
Walentkowy Wierch - Widok z Zawratu
Warto było się wdrapać pomimo tej zniechęcającej chmury. Widok jaki ukazał się naszym oczom, bym przepiękny. Ośnieżone szczyty połyskiwały majestatycznie w promieniach południowego słońca.
Przełęcz Zawrat - Nad nami Świnica
Widok z Zawratu na Walentkową Przełęcz 1994 m n.p.m.
|
Gdyby nie to, że na górze zaczęło troszkę wiać i zaczęliśmy odczuwać delikatny chłód, stalibyśmy tam chyba do dzisiaj, gapiąc się na boskie panoramy. :D
Schodząc z Zawratu... Zawsze z bananem na facjacie
Zmarudziliśmy chwilę na górze na zdjęcia, by potem zejść na dół i... wytarzać się w śniegu.
Wyjątkowo miękko się siedziało ;)
W końcu nikt nie powiedział, że takie śnieżne kąpiele zarezerwowane są tylko dla najmłodszych :D Polecam takie śnieżne wariacje!
Pomijając zimną Wielkanoc, wiosna wali drzwiami i oknami. Dzisiaj nawet spotkałam małe, latające bzyczątko zwane pszczółką. Z uwagi na moją...
