ŻYCIE ME

Kiedy jesteśmy w górach każdy świt przynosi radość, gdy nocne ciemności zaczynają ustępować, a każda chwila nowego dnia wypełnia się kolorami błyszczącymi w świetle słońca. Ta bezcenna chwila wschodu słońca, które nieśmiało, ale pełne energii, pojawia się nad szczytami, majestatycznie oświetlając doliny.

To właśnie tam uciekamy, w miejsca czyste i piękne, tam, gdzie ukoi nas cisza i zachwyci wolność. Zachowujmy przy tym jednak rozsądek.

Symboliczny cmentarz ofiar gór w Kotle Łomniczki w Karkonoszach

Niestety, w ostatnich dniach można było przeczytać na większości popularnych portali, jak również na stronach TOPRu, smutne doniesienia. Doszło do wielu wypadków, również tych najtragiczniejszych, ze skutkiem śmiertelnym. :( Na usta cisną się pytania: Dlaczego? Co było powodem tych wypadków?

Może były to brak przygotowania, pech, lekkomyślność, a może te wszystkie czynniki razem spowodowały te tragedie. Nie poznamy na te pytania odpowiedzi, bo nie chodzi o to, by teraz dopisywać do tego teorię. Pozostaje jedynie żal po ludziach, którzy już nie zachwycą się górskim pięknem.

Być może w czasie swojej wędrówki "źle postawili" nogę, być może stracili równowagę, a może źle ocenili sytuację i poszli tam, gdzie iść nie powinni. Wszak w górach, szczególnie w tych wysokich, można doświadczyć optycznego złudzenia jeśli chodzi o odległość, czy wysokość danego odcinka. Jeśli dodatkowo używamy sprzętu typu lornetka, teleobiektyw, może się wydawać, że ściany są bardziej strome niż w rzeczywistości, a po dojściu do danego miejsca okazuje się, że jest łatwiej. Czasami bywa to zgubne, gdyż wtedy brniemy dalej, mimo że robi się ciężej i bardziej niebezpiecznie. W takich przypadkach lepiej zrezygnować, jeśli czujemy się przytłoczeni górską potęgą. Taka rezygnacja to często ratunek. Niestety bywa i tak, że górskie piękno kusi tak bardzo, że turysta (nawet ten obyty w górskim środowisku) wyrusza dalej, by piąć się wyżej i wyżej.

Bądźmy odpowiedzialni w tym co robimy na szlaku. Nie czyńmy z górskich szlaków autostrady do nieba! Nie pozwalajmy, by na symbolicznych cmentarzach ofiar gór przybywało tablic pamiątkowych. Nie narażajmy siebie i nie narażajmy ratowników.

Tablice pamiątkowe - Cmentarz ofiar Tatr w Tatrach Wysokich na stoku Ostrewy

W Górach - 6.9.12

Ciemniejsza strona gór - żywym ku przestrodze!

Kiedy jesteśmy w górach każdy świt przynosi radość, gdy nocne ciemności zaczynają ustępować, a każda chwila nowego dnia wypełnia się kolora...

Góry, te mniejsze i większe, kojarzą się większości turystów i nie-turystów z pięknem, spokojem i wszechobecną harmonią. Cieszą oczy wspaniałymi widokami, dostarczają niezapomnianych przeżyć, które wspominamy z uśmiechem, czasami z rozrzewnieniem, a nawet z dumą, gdy udało nam się pokonać swoją kolejną słabość. W górach uczymy się siebie, bo na szlaku nie ma miejsca na udawanie. Jesteśmy tam najprawdziwsi w swojej radości, bólu i zwątpieniu, które czasami dopada i skutkuje pytaniem – Po co ja tam idę? Nie dam rady! Ale gdy już uda się osiągnąć zaplanowany, a nierzadko nawet, odkładany kilkukrotnie w czasie cel, satysfakcja dodaje nam sił i mamy ochotę na więcej i więcej. Szukamy kolejnych szlaków, nowych wyzwań, chcemy się sprawdzić po raz kolejny.

Ważne jednak jest, by w tej radości, poczuciu siły, spełnienia i satysfakcji z tego, że się udało i teraz to pewnie możemy wszystko, nie zatracić zdrowego rozsądku i odpowiedzialności, nie zapominać, że w dalszym ciągu to górska natura ma nad nami władzę i rozdaje karty, nagradzając tych, którzy uznają jej wyższość.

Może ktoś pomyśleć, że to dziwne, nawet głupie, ale ja zawsze powtarzam, że tylko w górach można poznać drugiego człowieka na 100%. To w górskich warunkach najłatwiej przekonać się o odpowiedzialności drugiej osoby, o wsparciu, jakie drugi człowiek jest w stanie nam dać. To pośród górskich szczytów najłatwiej nauczyć się współpracy i dbania o siebie wzajemnie. Gdy wędrujemy jako grupa, jako grupa pokonujemy przeciwności, bo razem zmierzamy do określonego celu. Jeśli będziemy trzymać się razem, wspierać, brać pod uwagę kondycję i wytrzymałość towarzyszy, radość na szczycie będzie większa, bo dotrzemy tam razem. Dlatego warto czasami zwolnić, podać pomocną dłoń, rozejrzeć się w tym czasie dookoła. Warto, bo takim przypadku czujemy satysfakcję innego rodzaju. Nie taką, że nam się coś udało, ale wynikającą z tego, że również dzięki nam druga osoba mogła poznać to górskie piękno, że dała radę dzięki naszej pomocy i motywacji. Ta wspólna radość w oczach na szczycie – bezcenna!

Chyba to jeden z tych powodów, dlaczego pokochałam góry całym sercem. Z jednej strony za każdym razem na nowo zachłystuję się ich pięknem, – nieważne, czy są to góry wysokie, czy pagórki – a z drugiej za każdym razem na nowo poznaję siebie, moje słabości i uczę się, jak je pokonać. Najszczęśliwsza jestem jednak wtedy, gdy moją radość mogę podzielić z innymi. Serducho wprost śpiewa, gdy uda mi się zarazić tą miłością kolejną osobę. Największa radość i satysfakcja – gdy po wyprawie (bliskiej lub dalekiej) współuczestnicy, którzy byli na szlaku po raz pierwszy, powiedzą: Było super. Chcemy jeszcze. :)

b07a34e3fe91f05499cad6c3b77033f8

Góry - 6.9.12

Satysfakcja i odpowiedzialność

Góry, te mniejsze i większe, kojarzą się większości turystów i nie-turystów z pięknem, spokojem i wszechobecną harmonią. Cieszą oczy wspa...

Myślę, że każdy, kto w górach zostawił kawał serducha, postrzega je podobnie do mnie. Jeśli się mylę, poprawcie mnie ;)

Dla mnie górski świat to spokój, wytchnienie - tak, tak, mimo towarzyszącego wędrówkom zmęczenia - piękno i niezliczone widoki, które za każdym razem zachwycają na nowo, bo zawsze są inne. Mimo, że trafimy w miejsce, w którym już byliśmy, to jednak otaczający świat urzeknie ponownie.

To dzięki wszystkim zmiennościom, jakie w darze daje nam natura. Raz zachwycą nas strzeliste skały, innym razem piękny i kojący zachód słońca, kiedy indziej znów uda nam się spotkać przedstawiciela górskiej fauny.

Jest po co wracać na szlak, bo gdy jesteśmy w górach stajemy się ich częścią, częścią tego wspaniałego świata, chcemy nimi oddychać, chcemy czuć ich bliskość i moc.

Natknęłam się kiedyś na wiersz. Autor i tytuł pozostają nieznane, a szkoda, bo chętnie bym się dowiedziała, kto postrzega/postrzegał góry w ten właśnie sposób.

Sam tekst bardzo trafnie oddaje to, jakie one są i co nas czeka w trakcie spotkania z nimi. Cieszmy się więc wolnością i siłą, jaka płynie z gór!

Ten świat, gdyby nie GÓRY,
byłby przeraźliwie ponury.
Bo to w NICH jest ta tajemnica,
co raz strach wzbudza, a raz zachwyca.

GÓRY to przestrzeń, wolność i przyroda,
ptaki, drzewa, lodowata woda,
która w strumieniu przeźroczystym
płynie swym rytmem, rwącym, wieczystym.

To w GÓRACH patrząc w dół ze szczytu,
przestajesz żałować swego bytu.
Męczący świat staje się pod Tobą taki mały,
a widok wokół nieskończenie doskonały.

GÓRY niekiedy też mogą zdradzić,
złą ścieżką w nieznane Cię poprowadzić.
Coś nagle sprawia, że nie zauważasz znaku
i nagle, nieświadomie zbaczasz ze szlaku.

Mimo strachu, czasami chcesz się zgubić w lesie,
gdzie donośny głos Twój głuche echo niesie.
I zostać w przyrodzie, i na zawsze w ciszy,
razem ze słońcem i wiatrem zaszyć się gdzieś w niszy.

autor nieznany

Góry - 30.8.12

Poetycko o wrażeniach wędrowca

Myślę, że każdy, kto w górach zostawił kawał serducha, postrzega je podobnie do mnie. Jeśli się mylę, poprawcie mnie ;) Dla mnie górski ś...

Każdy, kto mi się napatoczył w ostatnim tygodniu, rzucał jedno pytanie: >> Jak tam? Stres jest? << To wszystko w związku "Big Dayem", który będzie miał miejsce w tę sobotę. A mi aż głupio odpowiadać, że >> Nie << Nie wiem, czym to jest spowodowane, ale stresu nie odczuwam wcale. Może mnie kiedyś zielone ludziki porwały i poprzestawiały trochę klepek w mózgownicy? Nie wiem, ale to by w sumie mogło wyjaśniać moje niektóre mniej lub bardziej niezidentyfikowane zachowania na co dzień :D

To, co mi towarzyszy, to głupawka w ogólnym tego słowa znaczeniu. Może to rodzaj reakcji na stres, który normalnym by towarzyszył? Jakby nie było, głupawki nie zamierzam się pozbywać, bo w przypływie tego pozytywnego ADHD nawet uporządkowałam zawartość mojego ukochanego laptopika. Dogrzebałam się do zapomnianego tekstu pamiętnika, który kiedyś czytałam na stronce Schroniska Na Hali Szrenickiej.

W związku z tym, że zawsze, kiedy czytam ten pamiętnikowy tekścik, nie mogę opanować śmiechu, wrzucam go również tutaj. Tak po prostu, w ramach odskoczni od upałów i wszystkiego innego, co tam komu doskwiera ;)

Pamiętnik znaleziony w śniegu

Sierpień 01
Wreszcie wszystkie formalności u notariusza zostały załatwione. Czuję, że zrobiłem życiowy interes - wspaniały domek w górach i to za 70% ceny rynkowej !?. Nie bardzo rozumiem tylko, dlaczego sprzedający wyglądał na bardziej zadowolonego niż ja. Jutro się wprowadzamy.

Sierpień 10
Dzisiaj zwieźliśmy ostatnie manatki. Miejsce jest naprawdę piękne. Góry, doliny, lasy... po prostu bajka.

Październik 15
Nie mam już wątpliwości, że dobrze zrobiliśmy przeprowadzając się tutaj. Otoczenie jest cudowne. Liście na drzewach mienią się kolorami jesieni. Już nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę to wszystko otulone w śniegu. Wczoraj poszedłem na krótki spacer do lasu i zobaczyłem jelenie. One są takie dostojne. Zapewne są to najspokojniejsze zwierzęta na Ziemi. Kocham ten zakątek - to prawdziwy raj.

Listopad 11
Zbliża się sezon polowań na jelenie. Nie mogę zrozumieć, że są ludzie którym sprawia przyjemność zabijanie takich niebiańskich stworzeń. Mam nadzieję, że wkrótce zacznie padać śnieg. Naprawdę kocham to miejsce.

Grudzień 02
W nocy padał śnieg. Gdy wstaliśmy rano wszystko było przykryte warstwą świeżego puchu. Widok jak z pocztówki bożonarodzeniowej. Wyszliśmy, żeby odgarnąć śnieg ze schodów i podjazdu. Później ulepiliśmy bałwana, a potem walczyliśmy na śnieżki (wygrałem). Kiedy przejechał pług śnieżny musieliśmy znowu odgarnąć drogę dojazdową. Co za piękne miejsce. Życie w pełnej harmonii z Matką Naturą.

Grudzień 12
W nocy znowu spadł śnieg. Kocham to. Znowu ten sam numer z pługiem – to ci dopiero figlarz! Zimowy raj na Ziemi – zakochałem się w tym pejzażu.

Grudzień 19
Ostatniej nocy przybyło śniegu. Tym razem nie udało mi się na czas odgarnąć i spóźniłem się do pracy. Jestem już zmęczony tym szuflowaniem. Cholerny pług!

Grudzień 22
Ostatniej nocy spadło jeszcze więcej tego białego gówna. Na dłoniach mam jeden wielki odcisk od machania łopatą. Mam wrażenie, że ten cholerny pług czai się tuż za zakrętem czekając, aż skończę odgarnianie. Dupek!

Grudzień 25
Wesołych cholernych białych Świąt. Z nieba cały czas sypie się to białe łajno. Jak tylko dorwę tego sk....na, który jeździ tym pługiem to przysięgam, własnoręcznie utopię go w tym białym świństwie. Nie rozumiem dlaczego nie sypią więcej pieprzonej soli na ten lód.

Grudzień 31
Znowu ten przeklęty śnieg. Od Wigilii nie wychodzimy z domu. Nie można nigdzie pojechać. Samochód spoczywa pod górą tego białego łajna. Gość z prognozy pogody zapowiedział następne 25 cm śniegu tej nocy. Czy zdajecie sobie sprawę ile milionów łopat oznacza 25 cm tego białego draństwa?

Styczeń 01
Szczęśliwego pieprzonego Nowego Roku! Wczorajsza prognoza pogody znowu nie sprawdziła się – spadło 40 cm świeżego śniegu!!!. W tym tempie zima potrwa pewnie do połowy lipca. Pług śnieżny utknął w zaspie, a ten bezczelny drań śmiał zapukać do mych drzwi, żeby pożyczyć moją łopatę! Powiedziałem mu że połamałem już 6, próbując odgarnąć śnieg, który za każdym razem spycha na mój podjazd. Siódmą połamałem na jego łbie.

Styczeń 04
W końcu udało mi się odkopać samochód. Pojechałem do miasta po żywność i zapas nowych łopat. Gdy wracałem na drogę wyleciał mi jeden z tych cholernych łosi, czy jeleni. Nie było szans - walnąłem drania prosto w zad – straty na ponad 6 000 PLN. Szkoda, że w czasie sezonu myśliwym nie udało się wybić ich w pień.

Maj 03
Pojechałem do warsztatu na przegląd. Całe podwozie skorodowane od tej pieprzonej soli.

Maj 25
Dzisiaj jest mój szczęśliwy dzień – resztki śniegu stopniały, a ja wreszcie załatwiłem ostatnie formalności u notariusza. Jutro przeprowadzamy się znowu do mieszkania w bloku na nizinie. Szkoda tylko tych 30%, które straciłem sprzedając „od ręki”. Przyszły lokator był zauroczony miejscem. Powiedziałem mu, że to tylko namiastka tego raju, który czeka go w zimie – facet cieszył się jak małe dziecko. Palant.

humor - 7.8.12

Dobry humor nie jest zły ;)

Każdy, kto mi się napatoczył w ostatnim tygodniu, rzucał jedno pytanie: >> Jak tam? Stres jest? << To wszystko w związku "...

Sobota, po zakupach, po ogarnięciu chaty, zasiadłam sobie z cappuccinkiem przy kompie, w celu poczytania wiadomości, żeby być w miarę na bieżąco z tym, co się dzieje dookoła i trochę dalej.

Dobrze nie zaczęłam czytać, a już mną zatrzęsło i to poważnie. Tak, że aż musiałam wstać od kompa, przejść się, przetrawić informację i dopiero wrócić do czytania.

Otóż, jak donosi gazeta.pl, rodzina wędrująca w Tatrach zostawiła rozum i logiczne myślenie w domu, a na szlak wyruszyła wyposażona w egoizm i brak wyobraźni.

Wspomniana rodzinna grupa turystów wędrowała jednym z najtrudniejszych (jeśli nie najtrudniejszym) i najbardziej wymagających szlaków w naszych Tatrach - Orlą Percią.

Śmigłowiec TOPR nad Tatrami - fot. Marek Podmokły/AG

Ratownicy TOPR-u odebrali zgłoszenie, że turystka - jedna z osób wspomnianej grupy - nie jest w stanie iść dalej z uwagi na wycieńczenie organizmu i kłopoty z sercem. Jak można przeczytać w artykule gazety, ratownicy gotowi nieść pomoc turystom, zaproponowali, że przyjdą, aby sprowadzić osłabioną turystkę w bezpieczne miejsce. Na tę informację, zgłaszający sprawę mąż, zażądał, aby przyleciał helikopter, gdyż stan jego żony się pogorszył. Ratownicy, nie wdając się w niepotrzebne dyskusje z turystą, wysłali na miejsce helikopter z ekipą ratunkową. Jak się okazało, wspomniana turystka nie była wycieńczona, a ów mąż był gotów zrobić sobie turystyczną atrakcję z helikoptera TOPR-u żądając, by ratownicy zabrali ze sobą całą ich grupę.

Normalnie nóż mi się w kieszeni otworzył, jak to przeczytałam. Gdzie Ci ludzie zostawili swoje mózgi?! Przecież w tym samym czasie helikopter mógł być potrzebny w innym miejscu, być może ratownicy nie zdążyliby wtedy dolecieć do innego, potrzebującego turysty na czas. Co wtedy? Kto by za to odpowiadał? Wszyscy zaczęliby pomstować na TOPR, że nie pospieszył na ratunek. Nikt by wtedy nie zaprzątał sobie głowy tym, że TOPR pospieszył "ratować" bezmyślnych żartownisi, którzy byli żądni dodatkowych atrakcji.

Kto w takiej sytuacji zapłaci za akcję TOPR z użyciem śmigłowca? Bo zapewne nie ci feralni turyści, choć moim skromnym zdaniem powinni ponieść konsekwencje takiego zachowania i opłacić tę "akcję ratunkowa".

Ja osobiście z takimi turystami wątpliwej przyjemności spotkania nie miałam. W sumie to i dobrze, bo jeszcze bym takiego delikwenta uszkodziła ;/

A Wy? Mieliście taką wątpliwą przyjemność spotkać takie "egzemplarze" podczas Waszych wędrówek?

Tatry - 21.7.12

Skandal - ludzka głupota nie zna granic!

Sobota, po zakupach, po ogarnięciu chaty, zasiadłam sobie z cappuccinkiem przy kompie, w celu poczytania wiadomości, żeby być w miarę na bi...

Dzień trzeci należałoby określić wielkim dniem powrotu do czekających obowiązków, ale z uwagi na boską pogodę stwierdziliśmy, że wykorzystamy z wolnego czasu tyle, ile się da.

Cały czas nam chodziły po głowie, a raczej po żołądkach, naleśniki w schronisku na Szrenicy. :D

Jako, że od strony czeskiej na Szrenicę nie weszliśmy, bo dnia poprzedniego wietrzysko miało w nosie nasze plany i przegnało nas od Źródła Łaby z powrotem do Harrachova, postanowiliśmy, że zostawiamy środek lokomocji w Szklarskiej Porębie, "łoimy" czerwonym szlakiem na Szrenicę, mijając Wodospad Kamieńczyka (niestety tym razem nie zeszliśmy do wąwozu), szamamy najukochańsze na świecie naleśniki z jagodami i serem i udajemy się w dół szlakiem zielonym wiodącym koło Schroniska pod Łabskim Szczytem.

Kto dojrzy Schronisko pod Łabskim? ;)

Przy schronisku wchodzimy na szlak niebieski, który prowadził nas aż do Wodospadu Szklarki.

Kto był, ten wie, że Wodospadu Szklarki nie sposób pomylić z żadnym innym, a to za sprawą charakterystycznej formy, jaką spływa kaskada wody. Wodospad usytuowany jest wśród drzew, których zieleń w porze wiosennej i letniej pięknie kontrastuje ze spienioną, wodną kipielą.

Wodospad Szklarki

Warto tam zajść choćby dla ochłody w gorące dni. Polecam zjawić się tam wcześnie rano lub późnym popołudniem, aby uniknąć tłumów. Wodospad, z uwagi na łatwy do niego dostęp, jest idealnym celem wycieczek szkolnych i kolonii. Nam się udało posiedzieć chwilę, a przy wyjściu/wejściu z/do parku mijaliśmy przybyłe właśnie dwie zorganizowane grupy wycieczkowiczów.

Tym samym przy wodospadzie zakończyliśmy nasz kwietniówkowy wypad i ruszyliśmy zielonym szlakiem w stronę Szklarskiej Poręby, gdzie czekał na nas samochodzik.

Normalnie, w tym miejscu powinnam napisać, że wypad udał się w 100%. Tym razem jednak nie było do końca tak różowo. Mało tego, następstwa tegoż wypadu dokuczały mi przez kolejnych 5 dni.

Już rano zauważyłam, że mam spuchnięty środek czoła. Kurde! Pewnie mnie coś użarło, jak spałam. - Pomyślałam tak, bo to, że mnie różnej maści żyjątka lubią podjadać w czasie wycieczek, nie było niczym nowym.

Niestety, jak się później okazało, nic mnie nie użarło. Opuchlizna nie ustępowała. Mało tego, zaczęła przemieszczać się od czoła w dół, osiadając na powiekach, wokół nosa, na policzkach. Wyglądałam, jak krzyżówka Quasimodo z fest obitym bokserem po przegranej walce. Oczy zapuchnięte tak, że ledwo je otwierałam następnego dnia.

Wizyta u lekarza i diagnoza: "Dostała Pani uczulenia na słońce". Doznałam szoku. :/ Nie dość, że jestem alergikiem od 6 oku życia, to jeszcze teraz mi się fotoalergia przyplątała. To nie fair! Dodam, że zawsze stosuję kremy z najwyższym filtrem, smaruję facjatę kilkukrotnie w trakcie łażenia po górach, to nie była przecież pierwsza wycieczka. Mało tego, nie było to łazęgowanie na dużych wysokościach, gdzie promienie słoneczne silniej oddziałują. W Tatrach, Alpach nic mi nie dolegało, a tu w Karkonoszach, w których byliśmy po raz n-ty, nastąpił kryzys. Widocznie organizm się na mnie obraził - goopi! Ale nie ma to tamto, od gór mnie wołami nie odciągną, choćbym miała sobie na głowę założyć worek :D

Karkonosze - 18.7.12