Ciekawe Miejsca - 30.11.21

Czeska Szwajcaria: Hřensko, Pravčická brána & Edmundova soutěska

Z pewnością nie raz i nie dwa zastanawialiście się, gdzie spędzić czas wolny, by było zarazem ciekawie i aktywnie. Tym razem odpadnie wam je...

Ciekawe Miejsca - 3.11.21

Góry Połabskie: Tiské stěny & Děčínský Sněžník

Turystycznie rzecz biorąc, Czechy mają niesamowicie wiele do zaoferowania. Kto był, ten wie, a kto nie był, tego spróbujemy o tym przekonać,...

Alpy - 27.10.21

ALPY: Potrójne szczytowanie na Maishofen, Schwalbenwand i Schönwieskopf

Alpy, ach Alpy! Tam jest wszystko - od zaporowych jezior i wodospadów , przez łagodne szlaki pośród zielonych łąk, aż po strzeliste, poszar...

Czechy - 11.10.21

GÓRY ORLICKIE: Velká Deštná (Wielka Desztna) - Pomysł na wycieczkę z Zieleńca

Sudeckie szlaki są bardzo malownicze, a dzięki swojej lokalizacji oferują wycieczkowe możliwości po obu stronach granicy. Czeskie i polskie ...

Góry wysokie, odkąd tylko człowiek sobie wymyślił, że będzie je eksplorował, fascynowały i przyciągały śmiałków bez przerwy. Wielu stawiało sobie za cel zdobywanie dziewiczych szczytów i wyznaczanie nań nowych dróg, by zapisać się złotymi zgłoskami w historii wspinaczki. Jednak wielkie przedsięwzięcia w miejscach ekstremalnych niosą ze sobą niebezpieczeństwo niepowodzenia i wyprawy tragiczne w skutkach dla ich uczestników.

Nie inaczej było w przypadku szczytu Haramosh - jednego z najwybitniejszych szczytów na świecie, gdzie pierwsza próba zdobycia miała miejsce w 1957 roku, cztery lata po zdobyciu Mount Everestu.

Haramosh. Góra bez powrotu

Sprawa ze szczytem Haramosh jest o tyle ciekawa, że do tej pory historia była w Polsce praktycznie nieznana. Jakieś bardzo wąskie grono zapewne wiedziało o tych wydarzeniach, ale zwykły zjadacz chleba zainteresowany tematem, choćby tylko z poziomu salonowej kanapy, kojarzyć będzie raczej relacje z wypraw m.in. na Mount Everest, Nanga Parbat, Broad Peak czy Manaslu. Podejrzewam, że reakcja na pytanie o Haramosh byłaby podobna do mojej - Co to za szczyt? Gdzie?

Tylko przypadek sprawił - Wacław Sonelski trafił na amerykańskie wydanie w tamtejszym antykwariacie i zadecydował o wydaniu na polskim rynku, że historia ekspedycji na Haramosh została w końcu wydana w Polsce i tym samym rozjaśnia temat i przybliża czytelnikom tę dotychczas dość tajemniczą górę. Tym sposobem trzymam w rękach książkę, która ukazała się niedawno nakładem Wydawnictwa Stapis.

Co ciekawe książka nie jest relacją, jakich wiele, spisaną przez uczestników czy uczestnika wyprawy. Historię przybliżył Ralph Barker - angielski autor literatury faktu. Pisał wprawdzie najczęściej o operacjach Royal Air force i Royal Flying Corps w czasie I i II wojny światowej oraz krykiecie, ale i proza spod zboczy Haramosha wyszła mu całkiem nieźle.

Choć autor nie przeżywał tego, co uczestnicy wyprawy, wysłuchał z uwagą opowieści tych, którzy powrócili i, posiłkując się zapiskami z dzienników, udało mu się przedstawić historię barwnie i emocjonalnie, pokazując czytelnikowi, jakie dramaty mogą rozgrywać się w sercu dzikiej, jeszcze niedawno dziewiczej przyrody.

"Haramosh. Góra bez powrotu" to książka pełna plastycznych, czasem wręcz kwiecistych opisów miejsc i krajobrazów, ale bez obaw, Barker to nie Orzeszkowa, więc, czytając, nie będziecie przytłoczeni 😉

Historii o pierwszej próbie zdobycia tego szczytu nie byłoby, gdyby nie to, że grupa oksfordzkich studentów wymyśliła sobie, że taka wyprawa to będzie coś, co pozwoli im nie tylko zasłynąć w środowisku, ale też umożliwi prowadzenie badań i obserwacji na dotychczas nieznanych terenach. Temu wszystkiemu towarzyszyło oczywiście romantyczne pragnienie bycia pierwszymi na tym szczycie.

Romantyzm bardzo szybko musiał ustąpić miejsca organizacyjnym i finansowym problemom, jakie zwykle wpisane są w organizację wypraw, a nie muszę chyba dodawać, że lata pięćdziesiąte sprawy nie ułatwiały.

Opisywane zachwyty nad przyrodą i potężnym masywem już na miejscu mieszają się z rozterkami i obawami, niesprzyjającą pogodą, rekonesansem drogi, sporami z tragarzami. Ta próba to swoiste, wysokogórskie syzyfowe prace, gdzie mimo chęci wiele rzeczy trzeba było zaczynać od nowa, tracąc siły i pogodę ducha. A nagroda za poniesione trudy, jak na złość, nie chciała przyjść.

W ostatnich rozdziałach książki autor dobitnie przedstawił dramaturgię całego przedsięwzięcia, która narastała od momentu podjęcia decyzji o odwrocie z wysokości 6500 metrów. Tutaj już, jeszcze czytając, można stawiać pytania, co można było zrobić inaczej, by ta wyprawa nie musiała być okupiona taką tragedią, o której zaważyły być może zbyt szybko podjęte decyzje, a może po prostu ironia losu.

Polecam uwadze na jesienne wieczory. Choć, jeśli sięgnięcie po tę książkę, z pewnością "rozprawicie się" z nią na jednym posiedzeniu. Udanej lektury 😊

Książki - 29.9.21

[RECENZJA] - Haramosh. Góra bez powrotu - R. Barker

Góry wysokie, odkąd tylko człowiek sobie wymyślił, że będzie je eksplorował, fascynowały i przyciągały śmiałków bez przerwy. Wielu stawiało...

Alpy - 22.9.21

ALPY: Höhenburg oraz jeziora Mooserboden i Wasserfallboden

Austria - co nie jest żadną niespodzianką - nie tylko górami , ale też olbrzymimi zasobami wody stoi, gdzie obok potężnych wodospadów oraz ...

Alpy - 1.9.21

ALPY: Tam, gdzie rządzą lodowce - Top of Salzburg, Kitzsteinhorn i Gipfelwelt 3000

Czy u progu kalendarzowego lata można jeszcze poszusować na nartach lub wybrać się na skitury ? - Można, bo ponad austriacką miejscowością K...

Alpy - 23.8.21

ALPY: Tajemniczy wąwóz Sigmund Thun Klamm & Jezioro Klammsee

Za gorąco i nie macie chęci na żadną absorbującą aktywność? A może co chwilę popaduje i jest tak pochmurno, że wszystkie widokowe szczyty s...

Alpy - 16.8.21

ALPY: Ze Schmittenhöhe na obłędnie widokowy szczyt Maurerkogel

Szlaki w okolicy Zell am See zapraszają tak bardzo, że będąc na miejscu, nie sposób nie wykorzystać nadarzającej się okazji do wędrówki w p...

Alpy - 3.8.21

ALPY: Spacerem ze Schmittenhöhe przez Salersbachköpfl na Sonnkogel

Okolice Zell am See i Kaprun wielu z pewnością kojarzą się z prężnie działającym ośrodkiem sportów zimowych, gdzie poszusować na nartach czy...

Nanga Parbat - przyciąga i kusi od lat, będąc marzeniem i zarazem przekleństwem wielu alpinistów, a nierzadko dramatyczne próby jej zdobywania doczekały się historii spisanych na kartach niejednej książki.

Czy kolejna pozycja o Nagiej Górze na księgarskiej półce może wnieść coś nowego? Czy da się ją czytać, mając w pamięci znane już relacje? - Takie obawy krążyły mi po głowie zanim przystąpiłam do lektury książki, która ukazała się w lipcu nakładem Wydawnictwa Replika - "Nanga Parbat. Droga Doskonała", autorstwa Daniele Nardiego - włoskiego alpinisty i Alessandry Carati - pisarki i dziennikarki.

Nanga Parbat. Droga Doskonała

Napisana lekko i wciągająco, bez udziwnień i wzniosłych peanów.

Po lekturze mogę przyznać jedno - zostałam bardzo pozytywnie zaskoczona. Ta książka to dla mnie świeże spojrzenie na temat alpinizmu zimowego, zawziętości i pasji, które pchają śmiałków do działania. A gra jest przecież warta świeczki, bo zdobycie takiego szczytu to wieczny laur na kartach historii zimowych wspinaczek w górach najwyższych. A Nanga Parbat to olbrzymi masyw, którego potęga jednocześnie przytłacza i przyciąga niczym magnes.

Esencję tej książki idealnie podsumował włoski dziennik "La Stampa"

To nie kolejna techniczna, egocentryczna książka o alpinizmie, podobna do tych, których pełno w księgarniach. To piękna i prawdziwa historia niepohamowanej pasji do gór, a także opowieść o życiu, przyjaźniach, miłości i uczuciach. To opowieść o chłopaku, który desperacko walczył o uznanie (...)

To historia o chłopaku z Lacjum, terenów, które nijak nie uchodzą za "wylęgarnię" alpinistów, który wymarzył sobie zdobycie jednej z najniebezpieczniejszych gór świata i to w dodatku drogą jednocześnie doskonałą, co ekstremalnie trudną do pokonania - Żebrem Mummere'go.

Pasja i zapał rodzące się w Daniele od lat wręcz szczenięcych pchały go do często szalonych przedsięwzięć. Bez mentorów, idoli i wspierającej społeczności wspinaczkowej, krok po kroku od niskich pagórków aż do ośmiotysięczników powalających swoją potęgą. To ścieżka, na której szlifował umiejętności wyćwiczone na nieudanych próbach i błędach.

To doskonała opowieść o postawionym sobie wielce ryzykownym wyzwaniu na granicy życia i śmierci.

Bo niemal jeden alpinista na trzech nie wraca.

Na kartach książki emocje przeżywane przez Daniele w trakcie wspinania i codziennych czynności przeplatają się z opisami wypraw, między innymi próbą zdobycia Nangi z Élisabeth Revol, próby współpracy z polskimi zespołami. Sugestywne opisy, niewygody i dramatyczne momenty, utrata partnerów, gdzieś zawsze obecna śmierć.

Wyprawy Daniele to czas, w którym romantyczne pragnienia zdobywania góry mieszają się z gierkami między partnerami i zespołami. To momenty, kiedy Daniele musi stawiać czoła nie tylko wysokim górom ale i sobie, swojemu dość trudnemu charakterowi, który czasem wikła go w spory i zaognia rywalizację między zespołami działającymi pod danym szczytem.

Nardi pisze prosto o ekstremalnym zmęczeniu, poczuciu zagrożenia, lęku, hejcie, jaki na niego spadł po dramatycznej wyprawie na K2, bo przecież inni "specjaliści" wiedzą lepiej, swoistym wyścigu, jaki toczy się między wyprawami i ich uczestnikami, który już dawno usunął w cień romantyczną wspinaczkę, zastępując ją zimną kalkulacją zysków i strat.

Całość zamyka rozdział napisany przez Alessandrą Carati, która towarzyszyła Nardiemu podczas jego ostatniej wyprawy do obozu bazowego. To z tej wyprawy Daniele nie wraca, a Alessandra wydaje książkę po jego śmierci, co z resztą uzgodnili jednego wieczoru. Czyżby Daniele miał jakieś przeczucie? Tego nikt nigdy się nie dowie.

Mimo że książka napisana jest lekko, to wypełniona jest mnóstwem informacji traktujących o rozterkach, trudach i niebezpieczeństwach związanych ze wspinaczką w górach wysokich, o reakcjach organizmu w strefie śmierci, o tym, jak bardzo da się przesuwać granice, które wydają się już nie do przesunięcia.

Czy "Nanga Parbat. Droga Doskonała" to książka najlepiej pokazująca wysokogórską walkę i perypetie wspinaczkowe? - Prawdopodobnie nie, jednak w ostatnim czasie nie miałam w ręku innego tytułu, który sprawiłby mi większą frajdę z czytania. Polecam więc tę książkę waszej uwadze z czystym sumieniem.

Książki - 1.8.21

[RECENZJA] - Nanga Parbat. Droga Doskonała - D. Nardi & A. Carati

Nanga Parbat - przyciąga i kusi od lat, będąc marzeniem i zarazem przekleństwem wielu alpinistów, a nierzadko dramatyczne próby jej zdobywan...

Alpy - 16.7.21

Krimml & Gollinger - Najpiękniejsze wodospady Ziemi Salzburskiej

Niesamowite górskie krajobrazy, niezliczone krystalicznie czyste jeziora oraz malownicze wioski, miasta i miasteczka rozrzucone w dolinach s...

Całkiem niedawno na górskim rynku wydawniczym pojawiła się nowa pozycja - "Siła przetrwania. Największe górskie tragedie", której autorem jest Maciej Piera aka vlogowy Szczytomaniak. Nie napiszę, że wjechała z przytupem, ale dla mnie była powiewem książkowo-górskiej świeżości.

Pisząc świeżość, nie mam tu jednak na myśli delikatnego wiatru, goniącego po halach zapachy wiosennego kwiecia skąpanego w słońcu, a świeże podejście do tematu.

Tą książką bowiem autor udowodnił, że literatura górska to nie tylko na okrągło spisywane i wydawane relacje z szeroko zakrojonych wypraw, na których to wyłącznie wysokogórskie harpagany święcą triumfy, ponoszą porażki i przeżywają tragedie.

"Siła przetrwania. Największe górskie tragedie" - O książce

Książka ta to najróżniejsze historie ludzi, którzy kiedyś złapali górskiego bakcyla i realizowali się w swojej pasji na różnych poziomach - typowo rekreacyjnym lub sportowym. Kolejne wycieczki czy wyprawy dostarczały wrażeń, radości i emocji, ale że wypadki chodzą po ludziach, w końcu przychodził taki dzień, kiedy coś szło nie tak i z pozoru zwyczajne aktywności przeradzały się w walkę o przetrwanie. Nie zawsze wygraną, niestety.

Autor przedstawił relacje z wybranych wydarzeń, jakie miały miejsce w Tatrach, w Bułgarii czy Wielkiej Brytanii oraz w najwyższych górach świata. Każdą z historii poprzedzają opisy, mające nakreślić, jak wyglądały przygotowania czy podejmowane decyzje, tak aby końcowe podsumowania pozwalały na wyciągnięcie wniosków i lekcji z tego, co i dlaczego poszło nie tak.

Całości dopełniają fotografie, relacje świadków, nierzadko różniące się od informacji podawanych na przykład w prasie czy rozmowy z bliskimi poszkodowanych oraz obszerna bibliografia, dzięki której w przypływie chęci i ciekawości można zgłębić temat.

Książkę polecam każdemu miłośnikowi górskich tematów, a przede wszystkim tym, którym już nieco przejadły się wyłącznie okołohimalajskie publikacje.

Czyta się szybko i zdecydowanie nie jest to czas stracony, a jedynym minusem dla mnie są gabaryty tejże lektury. Wolę książki zdecydowanie w formacie zbliżonym do A5. Po prostu lepiej układają się w rękach. Ale to już takie moje wygodnictwo 😉

Książki - 9.7.21