Był czas, gdy na wszelkie konstrukcje widokowe i mniej lub bardziej fikuśne wieże, które zaczęły wyrastać w górskich okolicach jak grzyb...
Luty we Wrocławiu był cieplejszy niż to wiosenna ustawa przewiduje, więc nie pozostawało nam nic innego, jak poszukać śnieżnej i zimowej aury nieco dalej. Tym bardziej, że głód pagórów był w nas okrutny, a jak powszechnie wiadomo, człek na głodzie bywa zły. Trzeba więc było temu zaradzić. Szybki rzut oka na mapę, sprawdzenie czasu dojazdu (bo to jednak byłoby bez sensu spędzić w aucie większość dnia) i już wiedzieliśmy, że przekonamy się, co mają do zaoferowania Jesioniki [czes. Jeseníky] i górujący tam szczyt Pradziad [czes. Praděd] /1492 m n.p.m./, wchodzący w skład Korony Sudetów.
Luty we Wrocławiu był cieplejszy niż to wiosenna ustawa przewiduje, więc nie pozostawało nam nic innego, jak poszukać śnieżnej i zimowej...
Górska literatura ma się wyjątkowo dobrze, pozycji do wyboru mamy dostatek, a i na nowości wcale nie musimy długo czekać, bo co chwilę któreś wydawnictwo wypuszcza na rynek kolejną świeżynkę, z którą można spędzić krótsze i dłuższe wieczory.
Kiedy więc pojawiła się informacja, że na księgarniane półki wjedzie biografia Wojtka Kurtyki, od razu zaświeciły mi się me głodne lektury oczęta i z niecierpliwością przebierałam kopytkami, by egzemplarz jak najszybciej trafił w moje łapki.
"Kurtyka. Sztuka wolności" autorstwa Bernadette McDonald jest pierwszą biografią tego wspinacza, a mimo to na polską premierę musieliśmy czekać do stycznia 2018. Premiera światowa miała miejsce w sierpniu 2017, więc trochę im zeszło z tym wjazdem na rodzimy rynek.
Książka została nagrodzona w konkursie literatury górskiej Banff Mountain Book 2017 oraz National Outdoor Book Awards 2017. Nie powinno więc dziwić, że czekałam na tę książkę na takim głodzie. Tym bardziej, że w dotychczasowych publikacjach, traktujących o wspinaczce czy himalaizmie, próżno szukać rozbudowanych wzmianek na temat Wojtka Kurtyki. Ten bowiem przez całe swoje wspinaczkowe życie unikał rozgłosu, nie zabiegał o uwagę, denerwował się nawet potencjalnym szumem wokół jego osoby. Cieszy więc fakt, że autorce udało się namówić Wojtka do współpracy, której owocem jest niniejsza biografia, a on sam pozwolił się uhonorować złotym czekanem za swoje wspinaczkowe osiągnięcia.
To ciekawa opowieść o indywidualiście, który góry i wspinaczkę pojmował według swojej wewnętrznej filozofii, bez oglądania się na innych, bez chęci udziału w wyścigach na szczyty świata. Najważniejsza dla niego bowiem była pokonywana droga i rozwój, jaki ze sobą niosła. Chciał wyzwań, chciał doświadczać tego, czego nikt przed nim nie doświadczył i przechodzić drogi, na pokonanie których nikt przed nim się nie poważył. Miał swoją wizję i był jej wierny do końca swojej wspinaczkowej kariery. Takiego samozaparcia i wierności wobec swoich planów i działań wielu mogłoby się od niego uczyć.
Dostaliśmy lekturę, która pokazuje drogę Kurtyki - pełną wzlotów, upadków, zawodów - od młodzieńczego zafascynowania górami, aż do w pełni świadomej, dorosłej wspinaczki i partnerstwa. Jest dzieciństwo, są relacje z ojcem, a to wszystko poprzeplatane informacjami na temat przyjaciół, jednak - i to należy mocno podkreślić - w sposób niezwykle dyskretny. Zawiodą się więc ci, którzy w książkach tego typu szukają sensacyjnych epizodów i skandali. Tutaj znajdą "tylko" czyste piękno wspinaczki, obcowanie z przyrodą, opisy biwaków i zakładania dróg, mozolne, kawałek po kawałku, parcie w górę, wewnętrzne dramaty i duchowe przemyślenia bohatera.
Tak jak wspomniałam wyżej, lektura jest ciekawa i zdecydowanie warta zapoznania się z nią, mimo że mi w trakcie czytania ewidentnie czegoś brakowało. Dodatkowo spędziłam nad nią więcej czasu niż to zwykle. To nie było łapczywe wciągnięcie treści w dwa wieczory, tak jak to miało miejsce w przypadku chociażby publikacji "Spod zamarzniętych powiek" czy "Kukuczka". Miałam nawet momenty, kiedy chciałam odłożyć książkę na półkę, bo odczuwałam znudzenie, a to nie było spowodowane tym, że książka jest napisana ciężkim językiem, w którym odnajdują się wyjadacze z górskiego światka. Nie, to nie to. Jest prosto, sugestywnie, ale coś ewidentnie kulało i popsuło mi odbiór całości. W sieci pojawiają się głosy, jakoby to była wina tłumaczenia. Nie wypowiem się, bo nie czytałam tej pozycji w oryginale, ale być może coś faktycznie jest na rzeczy.
Niemniej jednak, jeśli będziecie mieć okazję, przeczytajcie i podzielcie się swoimi wrażeniami. A tych wszystkich, którzy chcą zgarnąć dla siebie egzemplarz, zapraszam na fan page'a na szybki konkurs. 😊
Górska literatura ma się wyjątkowo dobrze, pozycji do wyboru mamy dostatek, a i na nowości wcale nie musimy długo czekać, bo co chwilę ...
Podróżowanie samolotem jest bardzo praktyczne i przyjemne, bo pozwala na pokonywanie znacznych odległości w krótkim czasie i docieranie w miejsca, w które podróż lądowa wyszłaby nam bokiem, bo nie zmieścilibyśmy się w czasie zaplanowanym na wytargany w pracy urlop.
Latamy więc. Jest pięknie, miło i przyjemnie. Jak to jednak bywa, na każdego z nas czaka gdzieś tam odgórnie przyznany limit pecha, a pech ten lubi się zmaterializować w najmniej oczekiwanej sytuacji. I wcale nie chodzi mi teraz tutaj o niedogodności podczas lotu spowodowane wątpliwym zachowaniem niektórych współpasażerów, czy nieustającym płaczem podróżujących dzieci. Nie. Rozchodzi się o sytuacje, co do których każdy z podróżujących ma nadzieję, że mu się nie przytrafią.
Odwołane i opóźnione loty – bo o nich mowa - to zmora nierzadko przekreślająca pieczołowicie dopracowywany plan wyjazdu i szczęśliwy ten, kto tego jeszcze nie doświadczył.
Latamy więc. Jest pięknie, miło i przyjemnie. Jak to jednak bywa, na każdego z nas czaka gdzieś tam odgórnie przyznany limit pecha, a pech ten lubi się zmaterializować w najmniej oczekiwanej sytuacji. I wcale nie chodzi mi teraz tutaj o niedogodności podczas lotu spowodowane wątpliwym zachowaniem niektórych współpasażerów, czy nieustającym płaczem podróżujących dzieci. Nie. Rozchodzi się o sytuacje, co do których każdy z podróżujących ma nadzieję, że mu się nie przytrafią.
Odwołane i opóźnione loty – bo o nich mowa - to zmora nierzadko przekreślająca pieczołowicie dopracowywany plan wyjazdu i szczęśliwy ten, kto tego jeszcze nie doświadczył.
Odwołany lub opóźniony lot – Co robić?
Nie ma jednak tego złego, bo równowaga w przyrodzie również w takiej materii być musi i pomimo stresu oraz zapewne steku mniej lub bardziej głośno wypowiedzianych bluzg, można (od)zyskać od linii lotniczych kilkaset euro na otarcie łez.
Prawa pasażera bowiem to nie żadna urban legend. Trzeba tylko wiedzieć, jak się za sprawę zabrać i wcale nie będzie trzeba uskuteczniać przy tym jakichś szczególnych wygibasów. Najważniejsze to mieć na uwadze fakt, że raczej żaden przewoźnik nie wyjdzie do Was sam z siebie z inicjatywą i ciepłym słowem: ‘Odszkodowanie dla Pani/Pana, zapraszam!’
Trzeba upomnieć się o należną rekompensatę, a tę można otrzymać nawet od razu na lotnisku. A jeśli nie na lotnisku, to po wypełnieniu stosownego formularza (zwykle do znalezienia na stronie przewoźnika w zakładce dotyczącej reklamacji), gdzie opisujemy całą sytuację, podajemy nasze dane numer lotu, biletu, rezerwacji, trasę lotu, etc.
Prawa pasażera bowiem to nie żadna urban legend. Trzeba tylko wiedzieć, jak się za sprawę zabrać i wcale nie będzie trzeba uskuteczniać przy tym jakichś szczególnych wygibasów. Najważniejsze to mieć na uwadze fakt, że raczej żaden przewoźnik nie wyjdzie do Was sam z siebie z inicjatywą i ciepłym słowem: ‘Odszkodowanie dla Pani/Pana, zapraszam!’
Trzeba upomnieć się o należną rekompensatę, a tę można otrzymać nawet od razu na lotnisku. A jeśli nie na lotnisku, to po wypełnieniu stosownego formularza (zwykle do znalezienia na stronie przewoźnika w zakładce dotyczącej reklamacji), gdzie opisujemy całą sytuację, podajemy nasze dane numer lotu, biletu, rezerwacji, trasę lotu, etc.
W ostateczności możecie się zwrócić do firm, które specjalizują się w odzyskiwaniu takich rekompensat, więc jeśli nie lubicie się bawić w formularze i zgłoszenia, rzeczone firmy zrobią to za Was za odpowiedni procent od uzyskanej rekompensaty. Tylko tutaj oczywiście pojawia się pytanie, czy chcecie się z kimś dzielić kasą, która należy się Wam. No właśnie. : )
Podstawą prawną odnośnie praw pasażera jest Rozporządzenie (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 261/2004, warto więc rzucić doń okiem i wiedzieć, co nam przysługuje w przypadku nieprzewidzianych sytuacji podczas podróży lotniczej.
Podstawą prawną odnośnie praw pasażera jest Rozporządzenie (WE) Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 261/2004, warto więc rzucić doń okiem i wiedzieć, co nam przysługuje w przypadku nieprzewidzianych sytuacji podczas podróży lotniczej.
Rozporządzenie (WE) Parlementu Europejskiego i Rady 261/2004 – Kiedy ma zastosowanie?
Rozporządzenie nr 261/2004 stosuje się dla lotów:
- w obrębie Unii Europejskiej***, które są obsługiwane przez linie z UE lub spoza UE
- z kraju spoza Unii Europejskiej do kraju w Unii Europejskiej, które są obsługiwane przez linię z UE
- z Unii Europejskiej poza jej obszar, które są obsługiwane przez linie z UE lub spoza UE
*** Wszystkie kraje UE oraz Gujana Francuska, Gwadelupa, Reunion, Martynika, Saint-Martin, Azory, Madera, Kanary, Islandia, Norwegia oraz Szwajcaria.
Rozporządzenie nie ma zastosowania dla lotów do Unii Euroepejskiej, które obsługują linie spoza Unii.
Rekompensata od linii lotniczych – Kiedy przysługuje i ile wynosi?
Odszkodowanie za opóźniony lot przysługuje w przypadku opóźnienia wynoszącego 2 godziny na trasach do 1500 km, 3 godziny na trasach od 1500 do 3500 km i 4 godziny na trasach powyżej 3500 km. Wyjątkiem są sytuacje nieprzewidziane i losowe, np. załamanie pogody, strajk na lotnisku docelowym. Wtedy rekompensata nie przysługuje.
Wysokość rekompensaty zależy od dystansu podróży i wynosi odpowiednio:
Wysokość rekompensaty zależy od dystansu podróży i wynosi odpowiednio:
- 250 EUR – 1 do 1500 km
- 400 EUR – 1500 do 3500 km
- 600 EUR – powyżej 3500 km
Odszkodowanie jest wypłacane nie tylko w przypadku zwykłego opóźnienia lotu, ale również wtedy, gdy lot zostanie niespodziewanie odwołany, padniecie „ofiarą” overbookingu i nie zostaniecie wpuszczeni na pokład samolotu, na który macie rezerwację i bilet, lub na skutek opóźnienia nie zdążycie na przesiadkę.
Oczywiście i w przypadku roszczeń z tytułu odwołanego lub opóźnionego lotu jest pewien wyjątek, na skutek którego należna kwota odszkodowania może zostać pomniejszona o 50%. Może to mieć miejsce wtedy, gdy linia lotnicza zaproponuje nam lot alternatywny, którego czas przylotu do docelowego miejsca podróży nie przekracza odpowiednio dwóch, trzech lub czterech godzin, w zależności od dystansu.
Oczywiście i w przypadku roszczeń z tytułu odwołanego lub opóźnionego lotu jest pewien wyjątek, na skutek którego należna kwota odszkodowania może zostać pomniejszona o 50%. Może to mieć miejsce wtedy, gdy linia lotnicza zaproponuje nam lot alternatywny, którego czas przylotu do docelowego miejsca podróży nie przekracza odpowiednio dwóch, trzech lub czterech godzin, w zależności od dystansu.
Opóźnienie lotu – Co nam przysługuje oprócz rekompensaty?
W sytuacji, gdy nasz lot jest opóźniony o 2 godziny (dystans do 1500 km), 3 godziny (trasa powyżej 1500 km) lub 4 godziny (na trasach powyżej 3500 km), oprócz rekompensaty pieniężnej przysługuje nam opieka ze strony linii lotniczej. Przewoźnik powinien zapewnić posiłki oraz napoje, a także możliwość wykonania dwóch telefonów lub wysłania dwóch e-maili.
Dodatkowo, jeśli nasz lot jest opóźniony o dzień i w całej sytuacji zastanie nas noc, to przewoźnik musi zapewnić nam zakwaterowanie oraz transfer między hotelem, a lotniskiem.
Mając powyższe na uwadze, warto zadbać o swoje, nie koniecznie zaczynając od wylewania łez i zgrzytania zębów.
Mieliście już jakieś lotniskowe perypetie? Wszystko przebiegło bez komplikacji, czy mieliście jakieś przeboje?
Dodatkowo, jeśli nasz lot jest opóźniony o dzień i w całej sytuacji zastanie nas noc, to przewoźnik musi zapewnić nam zakwaterowanie oraz transfer między hotelem, a lotniskiem.
Mając powyższe na uwadze, warto zadbać o swoje, nie koniecznie zaczynając od wylewania łez i zgrzytania zębów.
Mieliście już jakieś lotniskowe perypetie? Wszystko przebiegło bez komplikacji, czy mieliście jakieś przeboje?
Podróżowanie samolotem jest bardzo praktyczne i przyjemne, bo pozwala na pokonywanie znacznych odległości w krótkim czasie i docieranie...
Gdy wyruszamy z domu na wyjazd - obojętnie, czy na łono natury, czy bardziej w miasto - jesteśmy przygotowani, mamy opracowany plan naszej podróży, tego, co chcemy robić, gdzie pójść, co zwiedzić. Plany jednak - szczególnie, gdy wyartykułujemy je na głos - mają to do siebie, że lubią brać w łeb, doprowadzając nas tym samym do szewskiej pasji. I choćbyśmy mieli w zanadrzu plan B, a nawet C, że o innych literach alfabetu nie wspomnę, to czasem bywa tak, że trzeba działać na gorąco, bo przecież nie chodzi o to, by tylko usiąść i zapłakać. Z odsieczą przybywa umiejętność improwizacji.
Sztuka improwizacji w terenie
Wyrypa zaplanowana, szlak obcykany z każdej strony, prognozy sprawdzone, plecak naszykowany, nawet kondycja się znalazła. Czy coś może pójść nie tak? Otóż, wszystko...To może być drobiazg, zapomnienie o jakiejś części ekwipunku, która akurat wtedy okazuje się być niezbędna lub chwila nieuwagi, przez którą dochodzi do mniejszego lub większego wypadku bądź kontuzji.
Choćbyśmy stawali na głowie, nie zawsze wszystko pójdzie zgodnie z planem. Zdarzają się bowiem takie sytuacje, których nie da się przewidzieć i nawet komitywa z Wróżbitą Maciejem w tym nie pomoże. Upadek, zranienia, otarcia i pęcherze, mimo że do tej pory buty nie sprawiały przykrych niespodzianek. Urwana sznurówka, rozdarty plecak, pęknięty zamek, a nawet niespodziewanie zamknięty lub zablokowany szlak.
Na dokładkę trzeba wspomnieć o mamci naturze, która lubi zagrać nam na nosie i poczęstować załamaniem pogody z całym arsenałem atrakcji: burzą, ulewą, śnieżycą, występującym z brzegów potokiem, czy nieprzenikliwą mgłą.
W powyższych i im podobnych sytuacjach sięgamy do naszego arsenału umiejętności oraz zebranych doświadczeń i wyciągamy zeń improwizację, z której teraz trzeba zrobić użytek. Po wcześniejszym wypuszczeniu z ust naszych nadobnych wiązanki, której przytaczać się tutaj nie godzi.
Co się stało, to się nie odstanie, więc próżna nasza złość. Trzeba działać, otrzepać tyłek, otrząsnąć się z nieprzyjemności, zacząć trzeźwo myśleć i podejmować odpowiednie decyzje. Pora zostać MacGyverem wyjazdu.
Wcześniejszy plan trzeba porzucić i rozwiązać bieżący problem. Nieważne jakim sposobem.
Zanim jednak to zrobimy, musimy dobrze ocenić sytuację i ewentualne ryzyko, tak aby nie władować się w jeszcze większe tarapaty.
- Oceń, czy możesz kontynuować wycieczkę, czy lepiej będzie zawrócić
- Następnie dobrze przemyśl, czy potrzebujesz wsparcia odpowiednich służb i jeśli sytuacja tego wymaga, zadzwoń po pomoc
I teraz, w zależności od nastałej sytuacji, pora na taką reorganizację, by móc dalej wędrować lub bezpiecznie poczekać na wezwany ratunek. Myśl, improwizuj, puść wodze swojej kreatywności, a przekonasz się, że masz jej całe mnóstwo.
Zwykle nie zdajemy sobie z tego sprawy i dopiero w sytuacjach podbramkowych wpadają nam do głowy przeróżne rozwiązania. I choćby nie wiem jak bardzo były szalone, czy wydawały się głupie, jeśli będą działać, znaczy to tylko tyle, że są dobre i należy z nich skorzystać.
Umiejętność improwizacji powinna uzupełniać nasze dotychczasowe umiejętności i doświadczenie, bo może się okazać, że właśnie taki pakiet uratuje nam tyłek z opresji.
A czy Wam przytrafiły się sytuacje, które wymagały od Was improwizacyjnych wygibasów? Co to było? Dajcie znać, jak sobie poradziliście.
Zwykle nie zdajemy sobie z tego sprawy i dopiero w sytuacjach podbramkowych wpadają nam do głowy przeróżne rozwiązania. I choćby nie wiem jak bardzo były szalone, czy wydawały się głupie, jeśli będą działać, znaczy to tylko tyle, że są dobre i należy z nich skorzystać.
- Jak możemy opatrzyć zranione miejsca, kiedy akurat okaże się, że z apteczki wyszły nam już plastry i bandaże? Zwykle w plecaku znajdzie się coś, czym możemy zastąpić te materiały. Nawet nie wiesz, do czego mogą się przydać zapasowe skarpetki, czy koszulka.
- Jak możesz naprawić uszkodzony szpej czy plecak? W takiej sytuacji wszelkiego rodzaju sznurki, czy gumki stają się wielce wielofunkcyjne.
- Jak możesz poradzić sobie z zablokowanymi odcinkami szlaku? Chwila zastanowienia i może okazać się, że wcale nie trzeba się wracać i wybierać okrężnej drogi. Wsparcie na kijkach (w końcu nosimy je ze sobą nie od parady), czy doraźnie sklecona kładka z dostępnych konarów, by przekroczyć potokowe rozlewisko. Da się zrobić.
Naucz się improwizować
Sztuka improwizacji w terenie na początku nie przychodzi zbyt łatwo i na zawołanie, ale możemy tę umiejętność w pewien sposób wypracować. Wiem, że nie chcemy myśleć o tym, że to nam może przydarzyć się coś niespodziewanego i przykrego, jednak warto przedstawić sobie każdą sytuację z perspektywy sposobu, jak ją rozwiązać. Wyobraź sobie różne scenariusze i postaraj się znaleźć rozwiązanie problemu, nawet wtedy, gdy wydaje się to niemożliwe.Umiejętność improwizacji powinna uzupełniać nasze dotychczasowe umiejętności i doświadczenie, bo może się okazać, że właśnie taki pakiet uratuje nam tyłek z opresji.
A czy Wam przytrafiły się sytuacje, które wymagały od Was improwizacyjnych wygibasów? Co to było? Dajcie znać, jak sobie poradziliście.
Gdy wyruszamy z domu na wyjazd - obojętnie, czy na łono natury, czy bardziej w miasto - jesteśmy przygotowani, mamy opracowany plan nasz...
Kolejny rok minął nim na dobre się rozpoczął. W każdym razie ja takie wrażenie odnoszę. Czy ktoś wie, jak spowolnić ten zapieprzający czas? Niemniej jednak, działo się, oj działo! Było ciekawie, różnorodnie, czasem sympatycznie, innym razem wręcz odwrotnie. Zdjęcia się robiły, teksty pisały, Wasze buźki przewiały się w komentarzach, tylko lajki na fejsie się nie chciały do końca zgadzać, bo mister cukierberg za darmoszkę zasięgów dawać nie chce, ale kij mu w oko.
Kolejny rok minął nim na dobre się rozpoczął. W każdym razie ja takie wrażenie odnoszę. Czy ktoś wie, jak spowolnić ten zapieprzający cz...
Ostatni weekend przed świętami to czas, kiedy robi się wszystko byleby tylko nie wmanewrować się w jakieś dodatkowe porządki i przygotowania, bo wtedy to już kaplica i tylko serniczek z odsieczą przyjść może. Trzeba więc sobie radzić, coby swego zen nie wystawiać na próbę.
Ostatni weekend przed świętami to czas, kiedy robi się wszystko byleby tylko nie wmanewrować się w jakieś dodatkowe porządki i przygoto...
Do gór, jak i wszystkiego innego, można mieć podejście różnorakie. Jedni będą je uwielbiać, inni nienawidzić, a jeszcze kolejni stwierdzą ze znudzeniem i obojętnością - ot, kupa skał, kamieni, a na dokładkę się jeszcze człowiek umęczy jak koń na westernie. Czym tu się zachwycać?!
Do gór, jak i wszystkiego innego, można mieć podejście różnorakie. Jedni będą je uwielbiać, inni nienawidzić, a jeszcze kolejni stwierd...
Tak już jestem skonstruowana, że z niecierpliwością wyczekuję śniegu i mrozu, jednak gdy nie mogę się rozgrzać, cały mój entuzjazm idzie się pieprzyć kochać i przestaje być przyjemnie. Mam też przekonanie graniczące wręcz z pewnością, że nie jestem w tym odosobniona.
Znacie to, prawda? To uczucie, gdy niby jest nam ogólnie ciepło, ale jakoś zaczyna nas telepać. Niezależnie od tego, jaka jest temperatura otoczenia oraz, gdzie akurat się znajdujemy - na szlaku, czy... w domu na sofie.
Taka wewnętrzna trzepawka bywa wyjątkowo upierdliwa, bo mimo że jesteśmy odpowiednio ubrani, a temperatura nie jest ekstremalnie niska, zaczynamy dzwonić zębami jak wściekli, a stan ten może nas dopaść zarówno na początku wędrówki, jak i podczas postojów. Możesz pomyśleć, że rozkłada Cię jakieś choróbsko, ale to nie to. To też nie jest ten stan, którego można doświadczyć w sytuacjach ekstremalnych, gdy mówimy o wychłodzeniu, czy odmrożeniach.
Tak po prostu bywa (Chyba że cierpisz na jakieś dolegliwości krążeniowe. Wtedy musi się wypowiedzieć Twój lekarz), że czasem odczuwamy wewnętrzne zimno i jedyne, co nam pozostaje, to zrobić coś, by te dreszcze maksymalnie zminimalizować.
Ciepło w górach - Co robić, by nie trząść się z zimna?
AUTOSUGESTIA - 'Jest mi ciepło, jest mi ciepło.' Jakkolwiek prostacko i infantylnie to brzmi, na mnie działa i przestaję się skupiać na tym, że szczękam zębami. A samo szczękanie szybko ustaje. Gdyby wszystko było takie proste...
PICIE - Z jednej strony woda, która zadba o nawodnienie i odpowiednie rozrzedzenie krwi, która z łatwością będzie docierać do wszystkich miejsc, utrzymując je w cieple. Z drugiej strony ciepła herbata (szczególnie podczas postojów), która wspaniale rozgrzewa i podnosi morale, niezależnie od tego, jak bardzo dookoła pizga złem. A taka imbirowa z sokiem malinowym to już w ogóle petarda.
JEDZENIE - Przed wędrówką warto wszamać coś lekkostrawnego, by nam nie ciążyło, ale jednocześnie zapewniło wystarczająco dużo energii do funkcjonowania naszego organizmu. A gdy wszystko dobrze działa, to i ukochane ciepełko nie ucieka. W trakcie, by utrzymać poziom energii na dobrym poziomie, bez krępacji i wyrzutów sumienia wciągamy coś słodkiego. Do pełni sukcesu, po powrocie lub w trakcie przerwy w schronisku warto podjeść coś mocno przyprawionego, by jeszcze bardziej pobudzić nasze krążenie do działania i tym samym zapewnić przyjemne uczucie ciepła.
RUCH - Na początku wędrówki (po wyjściu ze schroniska, czy samochodu) lub po skończonej przerwie, pewien odcinek szlaku przejdź w tempie szybszym niż zazwyczaj idziesz. W ten sposób pobudzisz krążenie, zadbasz o dobre ukrwienie mięśni (nie mów, że ich nie masz) i się rozgrzejesz. Ruszaj palcami stóp. Szczególnie na postojach. Bo nawet mimo odpowiedniego obuwia i super technicznych skarpet, stopy w bezruchu bardzo szybko marzną, a jak zmarzniemy od stóp, to ciężko się rozgrzać. Ja w każdym razie tak mam. Uskuteczniaj energiczne wymachy ramionami. Takie wygibasy sprawdzają się w przypadku zmarzniętych dłoni dużo lepiej niż ich rozcieranie (dłoni, nie wygibasów), bo krew sprawniej dociera do czubków palców, tym samym rozgrzewając dłonie.
A jak Wy sobie radzicie z napadającym uczuciem chłodu podczas Waszych szwendaczek?
Tak już jestem skonstruowana, że z niecierpliwością wyczekuję śniegu i mrozu, jednak gdy nie mogę się rozgrzać, cały mój entuzjazm idzi...
Tego, czym jest wyjazd, podróżą zwany, nikomu tłumaczyć nie trzeba. Ot, to po prostu przemieszczanie się z miejsca, w którym na co dzień przebywamy, w zakątki mniej lub bardziej odległe. Wojaże, wędrówki, pielgrzymki - jak zwał, tak zwał i każdy, kto je uskutecznia, porywa się na nie z różnych powodów. Bo chce doświadczać, odkrywać, a może po prostu oderwać się od codzienności.
Nam też dość często zdarzają się konfrontacje z pytaniem 'A dlaczego wyjeżdżacie?' oraz z pytaniem pomocniczym 'A czemu was ciągle gdzieś ciągnie? Przecież siedzenie na tyłku jest równie dobrą rzeczą!'. Dlatego zbieram tutaj tych kilka powodów, odpowiadających na pytanie: Dlaczego? Bo choć - czego nie ukrywamy - lubimy nasze cztery ściany i uprawiany kanaping & leżanking, to jednak nasz wewnętrzny szwendak nigdy nie śpi i całkiem aktywnie podszeptuje, by ruszać przed siebie. I znowu, i znowu, i znowu. Nieważne, czy na pagóry, czy w miasto, czy blisko, czy daleko. Kluczem do całej frajdy najczęściej bywają odwiedziny nowego miejsca i tak się kręci ta cała szwendaczkowa karuzela.
Turystyczne wojaże i górska szwendaczka - Czym dla nas są?
UCIECZKA OD CODZIENNOŚCI
Codzienność bywa fajna, jednak z tą przewidywalnością zdecydowanie nie jest jej do twarzy. Praca, jedzenie, spanie, domowe obowiązki, dedlajny, ASAPy, wkurzający szef, mąż, żona, wściekle terkoczący budzik o barbarzyńskiej porze poranka - 6 a.m. Przy takim stanie rzeczy, zdecydowanie dobrze robi mały bunt i wybycie w cholerę, wstając oczywiście o prawilnej i jedynej słusznej godzinie 4:30 (a nawet wcześniej), coby wszystkie założenia wojażowe spełnić.😊
WOLNOŚĆ
Co za dużo, to niezdrowo, dlatego jeśli codzienność wzmaga frustrację, a dotychczas nawet ulubione czynności doprowadzają nas do szewskiej pasji, a ściany domostwa zdają się do nas zbliżać, uratować nas może tylko przestrzeń. To właśnie dlatego w górach czujemy się wolni. I chodzi nie tylko o ciało, ale i o umysł. Idziemy tam, gdzie zaplanowaliśmy, robimy to, co chcemy, a nie to, co trzeba lub czego ktoś od nas wymaga. Jesteśmy. Po prostu.
WYTRZYMAŁOŚĆ
Choć wyjazd to z jednej strony relaks, zawsze zdarzy się jakaś sytuacja, która wystawi nas na próbę i tylko od naszej wewnętrznej siły i upartości będzie zależało, jak sobie z ewentualnym problemem poradzimy. Bierzemy odpowiedzialność za siebie nawzajem, zmieniamy się, doświadczamy czegoś nowego i tym samym stajemy się silniejsi i bardziej wytrzymali wobec kolejnych wyzwań.
RADOŚĆ
Radością i frajdą jest wyjazd sam w sobie. Jeśli jednak dołożymy do tego nowo poznanych ludzi, miejsca, możliwość spojrzenia na życie z dystansu, dostajemy całkiem pozytywne kombo. Żal by było nie skorzystać.
PRZYGODA
Wyjazd pozwala nam poczuć, że możemy żyć pełną piersią. Czy to wędrując po górach, czy zdobywając szczyty, czy też odwiedzając nieznane miejskie zakamarki lub próbując się z nowymi dla nas aktywnościami. Nie ma, że się nie da. Okazję do przygody trzeba wykorzystać. 😊 Szukamy nowych miejsc, odkrywamy na nowo te stare.
NAUKA
Z każdego wyjazdu, a ten wcale nie musi być daleki, wracamy z pokładami nowych doświadczeń i świeżej wiedzy o świecie, ludziach, czy kulturze. Gdyby człowiek mógł uczyć się poprzez podróże, a nie siedząc w szkolnej ławce, życie od razu byłoby piękniejsze. Nie prawdaż?
KOLEKCJONOWANIE WSPOMNIEŃ
Bez wyjazdów nasze szufladki w mózgu odpowiedzialne za wspomnienia byłyby wyjątkowo ubogie. Wszak codzienność to słaby materiał do trwałego zapisu w pamięci. Jednak, gdy już ruszymy przed siebie, możemy zapełniać twarde dyski w naszych głowach niesamowitymi miejscami, krajobrazami, zapachami, przeżyciami, sytuacjami i odtwarzać je potem do woli w długie, zimowe wieczory.
ZASPOKAJANIE CIEKAWOŚCI
Nieważne, że mówią, iż ciekawość jest pierwszym stopniem do piekła. Widocznie jest nam pisane, by smażyć się kiedyś w ciepłym kociołku. Choć całkiem lubię mój czubek nosa, to jednak nie chcę skupiać się tylko na nim i mam zamiar poznawać coraz to więcej, konfrontując informacje przeczytane z rzeczywistością. Nie odpuszczę póki się nie przekonam, czy trawa jest faktycznie bardziej zielona gdzie indziej, czy to tylko takie czcze gadanie. 😊
I tak idąc za głosem wewnętrznego szwendaka, wojażujemy dla siebie, dla własnej radochy i satysfakcji, a bynajmniej nie dlatego - jak nam niektórzy zarzucają - by komuś zaimponować, czy czuć się lepszymi od innych.
A jak to jest z Wami? Co Was "wygania" z czterech ścian na szlakowe i miejskie podboje?
I tak idąc za głosem wewnętrznego szwendaka, wojażujemy dla siebie, dla własnej radochy i satysfakcji, a bynajmniej nie dlatego - jak nam niektórzy zarzucają - by komuś zaimponować, czy czuć się lepszymi od innych.
A jak to jest z Wami? Co Was "wygania" z czterech ścian na szlakowe i miejskie podboje?
Tego, czym jest wyjazd, podróżą zwany, nikomu tłumaczyć nie trzeba. Ot, to po prostu przemieszczanie się z miejsca, w którym na co dzień...
Zimowa aura już za momencik na dobre rozgości się za naszymi oknami, a w górach wykupi opcję all inclusive i pomieszka do wiosny, ciesząc gawiedź spragnioną śnieżnego szaleństwa i bajkowych krajobrazów podczas wędrówek szlakami pełnymi chrzęszczącej od mrozu białej pierzynki.
Pośród entuzjastów aktywnego wypoczynku następuje pospolite ruszenie i w gotowości stają majty z golfem, raki (bynajmniej nie do skonsumowania), gorący napitek w termosach i wszystko inne, co pomoże nam zadbać o nasze ciepełko, bo - jak powszechnie wiadomo - zimą, choć pięknie, jest zimno, a fakt ten może sprawić, że zaczną się schody. Szczególnie wtedy, gdy pokpimy sprawę z odpowiednim do temperatury ubiorem lub znajdziemy się w sytuacji kryzysowej na przykład na skutek wypadku. Różnie bowiem bywa.
Zimno wtedy nie próżnuje, bardzo szybko daje o sobie znać i nie jest to nic przyjemnego ani bezpiecznego, jeśli trwa długo.
Wychłodzenie organizmu czy odmrożenia to wcale nie jest pieśń ze zboczy Everestu, czy nawet naszych, bardziej swojskich Tatr. Może dopaść wszędzie, nawet w poczciwych Sudetach, czy Beskidach, gdzie długa wędrówka wespół z pobłądzeniami i wyjątkowo nieprzyjemną aurą gotowały wędrującym niemałe problemy. Nie ma więc co kozaczyć, tylko przygotować się na każdą ewentualność i wiedzieć, jak postępować w sytuacji kryzysowej.
Wychłodzenie organizmu - Kto jest najbardziej narażony?
Do szybkiego wychłodzenia organizmu dochodzi najczęściej w sytuacjach nagłych i ekstremalnych - wpadnięcie do wody (dlatego, jak będziecie próbowali biegać po ledwo zamarzniętym stawie, to Was przełożę przez kolano i zdzielę laczkiem!), czy utknięcie w szczelinie lodowca.Powiecie - ok, ale przecież w takich Karkonoszach nie ma lodowca, więc nigdzie się nie wpadnie i nie utknie. Może i nie, ale tutaj dzieła spustoszenia mogą dokonać przenikliwa wilgoć i znienawidzony, przenikający do szpiku kości i rozpieprzający grzywkę wiatr, który skutecznie wydmucha ciepłą warstwę powietrza z naszej odzieży i jeśli nic nie zaradzimy, utrata ciepła tylko będzie rosnąć.
Standardowo najbardziej narażone będą dzieci oraz osoby starsze. Niemniej jednak uważać muszą wszyscy, bo wpływ na naszą zimno-odporność mogą mieć nawet przyjmowane leki, ogólna kondycja organizmu oraz spożywanie alkoholu, bo ten, mimo że rozgrzewa w momencie wypicia, sprawia, że naczynia krwionośne się rozszerzają, a stąd już niedaleka droga do szybkiej utraty ciepła. Prądem raczymy się więc nie na postojach pośrodku niczego, a już na ciepłej kwaterze.
Zadbanie o ciepło zaczyna się już przy wyborze drobiazgów ubraniowych. Możemy mieć ultra wypasioną oraz techniczną kurtkę i takież spodnie, ale z gołą głową, odsłoniętym nosem i dłońmi oraz w przyciasnych butach sukcesów nam nie wróżę, bo to właśnie dłonie, nos, czy uszy marzną najszybciej i powinny być chronione przed zimnym wiatrem. By nabawić się odmrożeń wcale nie musimy pakować się w obszar z temperaturą poniżej -20°C. Czubki palców, nos, czy uszy możemy sobie uszkodzić już przy temperaturach oscylujących w okolicy 0°C, co z zimnym wiatrem jest wystarczająco mroźną i szkodliwą mieszanką.
Wychłodzenie i odmrożenia - Czym są, jak do nich dochodzi i jak je rozpoznać?
Odmrożenie to miejscowe uszkodzenie tkanek i najczęściej dopada palce dłoni, stóp, uszy oraz nos. O wychłodzeniu/hipotermii mówi się wtedy, gdy temperatura ciała spada poniżej 35°C. Nasz organizm jest bardzo mądrym ustrojstwem i szybciej niż my ogarnia, że coś jest nie w porządku. Gdy temperatura ciała spada, organizm próbuje temu przeciwdziałać, generując ciepło, "zaprzęgając" do pracy nasze mięśnie. To wtedy zaczynamy mieć silne dreszcze. Oddawanie ciepła regulowane jest przepływem krwi. Naczynia krwionośne w nogach i rękach zwężają się i tym samym zmniejsza się ukrwienie w tych obszarach. Dzięki temu ciało traci mniej ciepła, a dodatkowo więcej krwi (ciepłej) trafia wgłąb ciała do ważnych narządów - mózgu, serca, czy płuc, by te mogły pracować.Niestety, aby nasze ważne bebechy miały ciepło, te "mniej potrzebne" części ciała cierpią z zimna, a to może pociągnąć za sobą ryzyko odmrożenia sobie na przykład wspomnianych paluchów.
Jeśli stracimy więcej ciepła niż nasz organizm jest w stanie wytworzyć, temperatura ciała zaczyna spadać, dochodzi do hipotermii i sytuacja robi się bardzo poważna, bo zagraża życiu.
Każde odmrożenie jawi się na początku zawsze jako odmrożenie pierwszego stopnia, kiedy dotknięte obszary ciała są wyjątkowo blade, przybierają częściowo szarawo-białą barwę. Skóra jest zimna i bez czucia. Po ogrzaniu skóra zaczerwienia się, wraca czucie, a poszkodowany odczuwa ból.
Przy odmrożeniach drugiego stopnia robi się dużo bardziej nieprzyjemnie. Tworzą się bąble (nabiegłe krwią), a zamarznięty obszar ciała przybiera czerwono-niebieskawą barwę.
Trzeci stopień odmrożeń to już przypadłość ekstremalna, objawiająca się niebieskawo-czarną skórą i obumarłą tkanką pod spodem. Tak odmrożonych i uszkodzonych części ciała nie da się zaleczyć, a w wielu przypadkach trzeba je nawet amputować.
W przypadku wychłodzenia pierwszego stopnia dochodzi do skurczu mięśni, poszkodowany zaczyna mieć dreszcze i oddychać głęboko. Temperatura ciała utrzymuje się pomiędzy 35°C a 32°C.
Gdy temperatura ciała dalej spada i utrzymuje się w granicach między 32°C a 28°C, mamy do czynienia z wychłodzeniem drugiego stopnia. Sytuacja ma wpływ na funkcjonowanie mózgu, mięśnie sztywnieją, a poszkodowany robi się wyjątkowo senny i niekontaktowy. Zagrożenie życia (to jest jednak sprawa indywidualna i każdy może reagować inaczej) ma miejsce przy wychłodzeniach trzeciego stopnia. Poszkodowany jest nieprzytomny, a puls praktycznie niewyczuwalny.
Co ważne, przy ekstremalnym wychłodzeniu, przy ustaniu oddechu, do śmierci mózgu dochodzi dużo później niż w innych przypadkach zaburzeń krążeniowo-oddechowych. Dzieje się tak dlatego, ponieważ spowolniona (na skutek niskiej temperatury) przemiana materii sprawia, że mózg może dłużej funkcjonować. Poszkodowany może wyglądać już na martwego, a ciągle żyć. Dlatego ważne jest podjęcie prób reanimacji, pamiętając przy tym jednocześnie, by gwałtownie nie poruszać kończynami poszkodowanego.
Odmrożenia i wychłodzenie organizmu - Pierwsza pomoc. Jak reagować i zapobiegać?
Mimo przygotowań i świadomości z zagrożeń, stało się. Nie udało nam się zatrzymać ciepła i podejrzewamy, że zaczynamy sobie odmrażać to i owo. Jak postępować i co zrobić, by sobie pomóc i bardziej nie zaszkodzić?Zmarzniętym dłoniom pomaga ich energiczne rozcieranie. Kto tak nie robił choć raz, ręka w górę? Jednak, gdy w grę wchodzi podejrzenie prawdziwych odmrożeń - palców, nosa, czy uszu, takie rozcieranie może przynieść więcej szkody niż pożytku, gdyż istnieje ryzyko dalszego uszkodzenia tkanek. W takiej sytuacji najbezpieczniej będzie przenieść się w miarę możliwości w cieplejsze miejsce i poratować się ciepłem własnego ciała, wsuwając dłonie na przykład pod pachy. Cokolwiek byśmy nie robili, należy w miarę możliwości wezwać odpowiednie służby medyczne.
W przypadku wychłodzenia, gdy poszkodowany ma dreszcze, ale jest przytomny i w pełni kontaktowy, należy przede wszystkim chronić go przed zimnem. Pomocne będzie też wypicie czegoś ciepłego z cukrem, ostrożne zdjęcie biżuterii oraz mokrej odzieży. Gdy poszkodowany robi się senny, należy go położyć, okryć, w miarę możliwości nie poruszać gwałtownie i monitorować funkcje życiowe tak, by w razie ustania oddechu natychmiast rozpocząć masaż serca.
Mam nadzieję, że nie mieliście tej wątpliwej przyjemności doświadczenia takich atrakcji na własnej skórze, ani nie musieliście stawać na wysokości zadania, by komuś pomóc. Niech tak już będzie zawsze, a przynajmniej jak najdłużej.
Ubierajcie się odpowiednio, gdy zamierzacie długo łazikować na zimnie. Zaprzyjaźnijcie się z warstwami "na cebulkę", które Was będą grzać i szybko schnąć. Zmieniajcie wilgotną odzież na ciepłą i suchą. Nie zapominajcie o rękawiczkach i czapce. Nieważne, że wyglądacie w niej jak czopek. Ma być Wam ciepło. Nie noście zbyta ciasnego obuwia, bo w przeciwnym razie krążenie krwi w stopach będzie utrudnione, a tym samym szybko zrobi Wam się zimno, a paluchy będą cierpieć.
No i przede wszystkim - Nie kozaczcie!
A tymczasem trzymajcie się ciepło. Niech Was gacie z golfem grzeją nieprzerwanie. 😊
Zimowa aura już za momencik na dobre rozgości się za naszymi oknami, a w górach wykupi opcję all inclusive i pomieszka do wiosny, ciesz...
Kiedy listopad próbuje nami zawładnąć, nie pozostaje nic innego, jak pokazać mu środkowy palec, dając do zrozumienia, że mamy go tam, gdzie plecy tracą swą szlachetną nazwę. Zabunkrowanie się w bazie z koca zdaje wprawdzie egzamin i jest jak znalazł na takie okoliczności przyrody, jednak świeżutka porcja tlenu działa zdecydowanie lepiej.
Kiedy listopad próbuje nami zawładnąć, nie pozostaje nic innego, jak pokazać mu środkowy palec, dając do zrozumienia, że mamy go tam, gd...
Temat był i jest wałkowany na okrągło, a mimo wszystko wraca jak bumerang, ponieważ są wśród nas jednostki wyjątkowo oporne na wiedzę i wszelkie sugestie, do których nie dociera - choćby się im to młotkiem do łba tłukło - że górska wędrówka rządzi się nieco innymi prawami niż zwyczajne łazęgowanie po nizinach lub miejskich ścieżkach prowadzących od baru do baru. Eureka, prawda?
Oczywiście nie jest tak, że z górską łazęgą mają nam się kojarzyć moce nadprzyrodzone i jeśli ich nie posiadamy, to lepiej byśmy nie opuszczali naszej cieplutkiej i bezpiecznej chaty. Nie jest też tak, że całe zło wszechświata będzie się czaiło na nas za pierwszym lepszym krzakiem. Ot, góry to po prostu środowisko nieco bardziej wymagające, które kopnie nas w tyłek, jeśli będziemy doń za bardzo fikać.
Dlatego też trzeba przyjąć do wiadomości, że szlak może być mniej lub bardziej wymagający (zalegający śnieg, lawiny, spadające kamienie), a ryzyko upadku, czy innego urazu tamże jest zdecydowanie większe niż na parkowej ścieżce. Brzmi logicznie, nie?
Do pakietu wypada dorzucić też trochę sprzętu, coby skarpet zamiast rękawiczek nie próbować używać, wiedzieć na co możemy sobie kondycyjnie pozwolić i jeszcze ogarniać na bieżąco prognozy pogody. Nie, długoterminówki się tutaj nie sprawdzą!
Ze względu na powyższe, poskramiamy więc naszą zajebistość, chowamy dumę oraz nastawienie jestem_tak_cudowny_że_żaden_pagór_nie_jest_mi_straszny do kieszeni, bo zakładam, że mądre z nas wszystkich ludziki i nie chcemy wpakować się w jakąś nieprzyjemną sytuację na własne życzenie. Na tę okoliczność trzymamy się wskazówek, które pozwolą zadbać o nasz komfort i bezpieczeństwo, minimalizując ryzyko wpakowania się w kłopoty.
10 przykazań bezpiecznego i komfortowego wędrowania w górach
PLANUJ
Poszperaj we wszechwiedzących internetach, zasięgnij języka u stałych bywalców, ogarnij mapę i zaplanuj trasę tak, żebyś nie był zdziwiony jej długością i atrakcjami, jakie mogą tam na Ciebie czekać.
BĄDŹ KRYTYCZNY
Domyślam się, że lubisz sobie krzyknąć I've got the power!, ale zastanów się dwa razy zanim porwiesz się na bardzo eksponowany szlak, czy nie przerażają Cię sztuczne ułatwienia, czy na pewno nie masz lęku przestrzeni, a Twój krok będzie pewny w każdej płaszczyźnie.
NIE PRZECENIAJ KONDYCJI
Jeśli hobbystycznie częściej okupujesz fotel niż się gimnastykujesz, a dodatkowo masz to (nie)szczęście bycia etatowcem, któremu grozi płaskodupie od siedzenia minimum ośmiu godzin przy biurku, wychodzenie na długi szlak wprost z samochodu lub autobusu (po robocie, bo nie chcesz tracić czasu) nie będzie najlepszym pomysłem. Tutaj jednak przymknę oko, bo też bywam grzeszna w tej materii. Pamiętaj jednak, że sił musi starczyć nie tylko na wtoczenie się na górę. Trzeba jeszcze zleźć na dół na własnych kopytkach. I niech Ci nawet nie przychodzi do głowy, by wzywać helikopter ratunkowy. To nie jest taksówka!
BĄDŹ NICZYM POGODYNKA
Bądź jak Omena i Kret razem wzięci i sprawdzaj prognozy, śledząc różne modele pogodowe. Dowiaduj się o warunki, jakie aktualnie panują w regionie, w który się wybierasz.
UBIERAJ SIĘ ODPOWIEDNIO
Dobre buty w góry to nie szpilki, ani japonki, ani tym bardziej balerinki robione na drutach. Ma być stabilnie i wygodnie. Jeśli będziesz czuć każdy kamień pod stopą, nie będzie Ci miło. Jak już ogarniesz temat butów przygotuj się ubraniowo na każdą ewentualność, bo nawet jeśli będziesz pogodynką, to aura i tak spłata Ci figla i przechrzci deszczem i przepizga wiatrem, by zaraz po tym dopiec boleśnie słońcem. Ubierz się więc tak, by móc manewrować poszczególnymi sztukami odzieżowego ekwipunku.
INFORMUJ
Zawsze zostawiaj wiadomość o tym, gdzie się wybierasz i kiedy planujesz wrócić. Informuj zarówno bliskie Ci osoby, jak i recepcję w pensjonacie czy schronisku. Bez takiej prostej informacji, organizacja ewentualnej pomocy dla Ciebie znacznie się opóźni lub w ogóle nie będzie mieć miejsca. No bo skąd ktoś będzie miał wiedzieć, że trzeba Cię szukać.
SKUP SIĘ
Dzielenie się na bieżąco wrażeniami z towarzyszami wędrówki jest jak najbardziej na miejscu, niemniej jednak, gdy przychodzi moment, by przejść przez teren bardziej eksponowany, należy wzmóc czujność. Zamiast więc mielić językiem na prawo i lewo, skup się na każdym swoim kroku i patrz dokładnie, gdzie stawiasz stopy.
NIE PAKUJ SIĘ POZA SZLAK
Jeśli nie posiadasz odpowiedniego doświadczenia i rozeznania w terenie, a w górach ostatnio byłeś na klasowej wycieczce w podstawówce, nie pakuj się poza znakowane ścieżki. Wyznaczonych szlaków jest naprawdę dostatek i nawet nie trzeba się mocno gimnastykować, by znaleźć takie bez dzikich tłumów.
LICZ NA SIEBIE
Umiesz liczyć, licz na siebie. Również w górach. Nie zakładaj, że ktoś Ci pomoże (choć powinien - ale ludzie są różni), nie zakładaj, że będziesz mieć zasięg w telefonie i od razu będziesz mógł zadzwonić po pomoc. Nie zakładaj też, że pomoc nadejdzie natychmiast, bo nawet jeśli Twoja sytuacja będzie się kwalifikowała pod akcję ratunkową z użyciem helikoptera, to ten będzie mógł do Ciebie wylecieć tylko przy określonych warunkach pogodowych. Musisz być więc przygotowany na ewentualność przeczekania i w tym czasie zapewnienia sobie prowiantu, ciepła, etc. To właśnie dlatego pakuje się do plecaka te różne, dla niektórych dziwne rzeczy.
SZANUJ OTOCZENIE
Ja wiem, że czujesz się jak pan i władcza wczechświata, ale górski szlak to nie miejsce na kręcenie dzikiej biby. Nie drzyj więc kopary, nie ładuj się misiowi do gawry, nie płosz kopytnych, nie łam roślin. Zostawiaj ślady, a nie śmieci, zbieraj wspomnienia, a nie trofea w postaci chociażby zerwanych roślinek.
Powyższe to nic wielkiego, a mimo wszystko w dalszym ciągu wiele osób zapomina o tych podstawowych rzeczach, które znacząco mogą wpływać na nasze bezpieczeństwo. Co byście dorzucili do tej listy?
Temat był i jest wałkowany na okrągło, a mimo wszystko wraca jak bumerang, ponieważ są wśród nas jednostki wyjątkowo oporne na wiedzę i...
Bycie podróżnikiem, turystą, backpackersem, szwendaczkiem, czy innym niespokojnym duchem, dla którego cztery ściany wespół z najwygodniejszym nawet fotelem szybko stają się zbyt ciasne, jest cudowne, bo gwarantuje mnogość pozytywnych wrażeń, doznań, doświadczeń, sytuacji, a to wszystko do kompletu z poznawaniem nowych, ciekawych ludzi i... ich charakterów.
Tutaj jednak - bywa, że nawet często - następuje zwrot akcji, bo świat tak już jest skonstruowany, by dbać o to, żebyśmy się z nadmiaru słodyczy, pozytywnych emocji, różowej waty cukrowej, czekolady pochłanianej na szlakach i wyskakujących zza winkla kamzików i jednorożców nie porzygali. W słoik turystycznego miodu z impetem ląduje więc łyżka dziegciu pod postacią ludzkiego buractwa, psując raz na czas jakiś nasze pozytywne nastawienie do świata.
Za każdym więc razem, gdy ktoś, oglądając nasze zdjęcia, wzdycha z rozmarzeniem i mówi, jak to nam fajnie, bo nic tylko jeździmy, zwiedzamy, odpoczywamy, etc., ja uśmiecham się pod nosem. Oczywiście zwiedzanie, odpoczynek, ciekawe wycieczki, nowe szlaki to absolutne sedno naszych wyjazdów, jeżeli jednak komuś się wydaje, że na tym się składowe wypadu kończą, to ma rację - wydaje mu się. 😂
Wystarczy bowiem, że postawimy nasze kopytka na bardziej uczęszczanym gruncie - czy to w górach, czy też pośród turystycznych, miejskich atrakcji, ONI już tam będą. Gotowi, by wystawić naszą cierpliwość i opanowanie na próbę.
Wkurzający turyści, których spotkasz podczas swoich wojaży
WIECZNIE NIEZADOWOLONY PORÓWNYWACZ
Gatunek ten występuje zarówno stadnie, jak i w pojedynkę, zasiedlając i eksplorując wszystkie dostępne tereny. Na pierwszy rzut oka zupełnie nieszkodliwy, jednak z biegiem czasu turbo irytujący. Szczególnie wtedy, gdy zacznie sugerować, że Ty też powinieneś być niezadowolony ze swoich wyborów. To niby typ, który w wielu miejscach był i dużo widział, jednak zamiast być inspiracją dla innych, swoim zachowaniem raczej sprowadza do parteru, a Ty w ostatecznym rozrachunku sam zaczynasz się zastanawiać, czy ten pensjonat to aby na pewno jest ok, skoro ten pana-porównywacza jest lepszy, fajniejszy i jeszcze pewnie buzi daje.A jeśli podczas rozmowy zdarzy Ci się opowiedzieć o jakimś Twoim wyjeździe, z którego byłeś mega zadowolony, pan-porównywacz wytoczy ciężkie działa pod postacią wątpliwych argumentów, że wszystko fajnie, spoko, ALE... To ten typ, któremu nie dogodzisz, choćby skały srały. W ultra wypasionym hotelu z rozrzewnieniem będzie wzdychał do drewnianej chatki gdzieś na odludziu, w górach od razu zatęskni do nadmorskich plaż i drinków z palemką, a na wyjeździe all inclusive dobitnie stwierdzi, że on by to wszystko sam lepiej zorganizował.
PANIKARZ
Właściwie to należą się jegomościowi ukłony, bo ja z takim nastawieniem nie ruszyłabym się dalej niż poza obszar wyrka, a i to wcale nie jest pewne, bo jak wszyscy wiedzą, wokół sypialnianych łóżek zawsze pływały rekiny albo inne stwory czyhające tylko aż wysuniemy kopytko spod kołdry.Jeśli spotkasz takiego na szlaku, możesz być pewny, że zaszczyci Cię jakąś przestrogą, którą na całe szczęście będziesz mógł zweryfikować osobiście. Całe jego nastawienie pozostanie bez większego wpływu na Ciebie i dalszy przebieg Twoich eskapad.
W każdym razie, jeśli wspomniany panikarz okaże się być częścią Twojej grupy wycieczkowej, porzuć wszelkie nadzieje lub znieczul się odpowiednio zapijając valium i relanium wiadrem spirytusu. Ten gatunek nie próżnuje. Jeszcze dobrze nie wyruszycie, a Ty będziesz znał wszystkie statystki katastrof lotniczych, częstotliwość ataków ze strony dzikich zwierząt, jak i aktywność gangów i mafii w danym regionie. Pal sześć, gdy na gadaniu się kończy. Gorzej, gdy delikwent ubzdura sobie coś w trakcie górskiego marszu, rejsu, zwiedzania i stwierdzi, że on dalej niee i chce wracać natychmiast. Wtedy wyjazd całej grupy jest skazany na porażkę, bo przecież osobnika nie odizolujesz od reszty, zamykając go w piwnicy. A szkoda...
ZAGORZAŁY MIŁOŚNIK JĘZYKA POLSKIEGO
Do wyjazdów pierwszy, wszak foty na fejsika same się nie zrobią. Zwykle nawet zorientowany w temacie, wie gdzie jedzie oraz czego chce. Niby wszystko pięknie. Poza jednym drobnym minusem, którym okazuje się być nadinterpretacja uwielbienia do Roty Marii Konopnickiej, każąca amatorowi podróży komunikować się wyłącznie w języku polskim. Bo skoro on odwiedza nowe miejsce, to lokalsi mają go rozumieć - nieważne, czy to będzie Ukrainiec, czy mieszkaniec Burkina Faso.Z uporem maniaka, będzie SY-LA-BI-ZO-WAŁ głośno i wyraźnie, bo ktoś mu kiedyś powiedział, że jak tak będzie się komunikował, to każdy zrozumie.
Gdy przyjdzie Ci spotkać tegoż osobnika z Twej drodze, nie przyznawaj się - choćby Cię przypalali żywym ogniem - że język polskich wieszczów nie jest Ci obcy. W przeciwnym razie może to skutkować tym, że wspomniany miłośnik polskiej mowy do końca wyjazdu będzie suszył Ci głowę o tłumaczenie rzeczywistości - od karty dań po opisy turystycznych atrakcji.
SYMPATYK KIELISZKA I BUTELKI
Na wyjazdach zorganizowanych imprezę rozkręca już w samolocie, samochodzie lub na tyłach autokaru sukcesywnie przemieszczając się ze szkłem ku przodowi. Wody ognistej łaknie niczym kania dżdżu i nie przepuści żadnej alko okazji zwiększając tym samym niebezpiecznie ilość siku-przystanków i tym samym wydłużając podróż.Podgatunkiem wspomnianego sympatyka jest łowca, którego aktywność objawia się wbiciem na Jana w sam środek imprezy i przykolegowanie się do wybranych ofiar, które są w posiadaniu płynnego obiektu pożądania. Przysiądzie się jak gdyby nigdy nic, zacznie nawet snuć całkiem ciekawe opowieści, a Ty ani się obejrzysz, a zostaniesz z pustą flaszką i szklanką po paluszkach. Takiego łowcę spotkaliśmy kiedyś w schronisku w Piątce. Stoliki zmieniał z częstotliwością wprost proporcjonalną do pojawiania się na nich nowych butelek.
MISTRZ ORIENTACJI
W zasadzie typ jest średnio szkodliwy, a dodatkowo zadba o powycieczkowe wspomnienia. Niemniej jednak czasami bywa to męczące, gdy zamiast się relaksować musisz - niczym oko Saurona - lustrować okolicę i poczynania delikwenta, bo w przeciwnym razie resztę wyjazdu spędzisz na poszukiwaniach. A nasz mistrzunio potrafi zgubić się wszędzie - na prostej drodze w mieście, na górskim szlaku, a nawet w drodze do toalety w knajpie. Oczywiście zawsze zapomni wziąć ze sobą telefon, albo ten akurat wtedy mu się rozładuje, a nawet jeśli nie, to zapomnij, że będzie w stanie określić Ci, gdzie się znajduje. Zabawę w podchody czas zacząć. 😂A Wy kogo dodacie do listy? A może podzielicie się jakąś historyjką wyjazdową, bo nie wierzę, że los Was do tej pory chronił przed spotkaniami z podobnymi osobnikami. 😊 Jedziemy z koksem, komentarze są Wasze.
Bycie podróżnikiem, turystą, backpackersem , szwendaczkiem, czy innym niespokojnym duchem, dla którego cztery ściany wespół z najwygodni...
Gdyby ktoś mnie kiedyś próbował przekonać, że spojrzę przychylnym okiem i z niemałą fascynacją na wodne aktywności, tylko łypnęłabym na delikwenta z politowaniem i popukałabym się w czoło. No bo czym tu się jarać? Trzaskaniem długości na basenie, pływając w tę i z powrotem? Nuda! W wodzie to ja mogę co najwyżej poleżeć. W wannie.
O nurkowaniu nawet nie wspominam, bo dotychczas wszystkie skojarzenia, o ile jakieś były, sprowadzały się do profesjonalnych wypraw lub akcji poszukiwawczych, w których brali udział wyłącznie badass-guys w całym osprzęcie kosmicznym do tego stopnia, że jakbym takowych spotkała w ciemnej uliczce (wiem, mało prawdopodobne, ale w końcu nie ma rzeczy niemożliwych), to bym się przeżegnała lewą nogą i na miejscu zeszła na zawał albo na efekt WOW. Więc gdzie w tym ja z moją łamagowatością? No z czym do ludzi?! Wersji rekreacyjnej nigdy nie brałam pod uwagę. Poza tym, kto to widział taplającego się w wodzie koziorożca?! W dodatku w masce?! 😂 No way!
Jak to jednak prawią mądrzy tego świata - Nigdy nie mów nigdy. I ja się tych mądrych czasami nawet słucham. 😊
Mój pierwszy raz z nurkowaniem
To był zupełny przypadek. Ot, okazja, którą dała mi wizyta w Benidormie, gdzie intro nurkowe było jedną z przewidzianych dla nas atrakcji. A że wyznaję zasadę, iż sytuacje należy wykorzystywać, nie mogło być inaczej i w tym przypadku. Całą naszą grupką ruszyliśmy więc ku przygodzie. Nie powiem, ja z duszą na ramieniu i sercem w gardle, bo ogólnie to boidupa ze mnie. Jak się jednak powiedziało A, trzeba było powiedzieć B, choć dopasowanie skafandra wcale mnie w tej materii nie wspierało i byłam już o krok, by stwierdzić: pieprzę to, płyńcie sami, ja zostaję. 😂
Ostatecznie, po stękach, jękach, uprawianiu konfekcyjnej jogi i rzucaniu bluzg, jakie nie przystoją nawet największemu zakapiorowi, wbiłam się w ten przecudnej urody, pianką zwany, mokry garniturek. Dałam się ubrać w resztę potrzebnego ustrojstwa, którego nazw wtedy nie potrafiłam nawet powtórzyć i już miało być z górki.
I prawie było. Tylko, że maskę sobie za luźno (bo przecież nie będę sobie gębusi ściskać) zamocowałam na łbie i się franca delikatnie przesunęła, a to wystarczyło, bym dostała słoną wodą po mych ultra wrażliwych ślepiach, a i wciągnęła porcyjkę nosem.
Sygnał - problem, góra, a na powierzchni krótkie hasło do instruktora: I don't want it anymore! Ten jednak niezrażony popatrzył, odczekał chwilę i rzucił: Let's try again! It will be ok. I chwała mu za to. Bo faktycznie było w porządku, było nawet sympatycznie, choć za krótko. Tak, wiem, baba jestem, nie dogodzisz. 😂 W każdym razie nie był to jeszcze ten moment, w którym wiedziałam, że chcę się do nurkowania przekonać i ogarniać, o co w nim chodzi, o czym świadczy nawet moja krótka wymiana zdań z kolegą Łukaszem.
- Fajnie było, nie?- No spoko, fajnie. Miła i ciekawa odmiana.- To co? Teraz kurs...- Eee, niee. Fajne to to, ale tak przy okazji jakichś wakacji, a nie żeby od razu jakieś kursy robić.
Czas decyzji - A jednak chcę być nurkiem!
Wyjazd się skończył, wróciliśmy do domu i codziennych obowiązków, ale nurko-ziarno zostało zasiane, zaczęło kiełkować, a mnie zaczęło nosić. Wytrzymałam jakiś miesiąc i zaczęłam drążyć temat. Najpierw szybka konsultacja, gdzie lepiej robić kurs - ciepłe morze czy polskie wody, które z ciepłem niewiele mają wspólnego. Wyszło, że ciepłe morze, bo przecież widoczność lepsza, piękne kolory, więcej różnych żyjątek pod wodą, etc.
I właściwie byłam gotowa wrócić do Benidormu na szkolenie, jednak resztki mojego trzeźwego umysłu zdołały zasiać we mnie wątpliwość, w jaki sposób mam zamiar to ogarnąć, skoro miałby to być kurs weekendowy, a samolot do domu byłby w niedzielę. Raz, że niewykonalne, a dwa, że średnio mądre. Tym bardziej, że przyswajanie wiedzy to ja lubię sobie rozłożyć w czasie.
Nosiło mnie więc dalej, dlatego żeby sobie jakoś złagodzić ten stan, wyartykułowałam, a właściwie wypalcowałam na messengerze pytanie do Łukasza - Gdzie robiłeś kurs na OWD? na które padła odpowiedź - U znajomego. Nie ma to jak konkret.😂 Na całe szczęście zaraz po tym dostałam namiar na pożądane miejsce i człowieka, z którego skorzystałam (z namiaru, nie z człowieka) niezwłocznie, pisząc maila z milionem pytań.
Tym sposobem przyszedł czas, by jedyna w swoim rodzaju pierdołowatość i upierdliwość w mojej osobie rozpoczęły nurko-kabaret.
Trudna miłość
Nie było już odwrotu. Moje "Chcę" ewoluowało do "Chcę bardzo, natentychmiast i w dużych ilościach", nie pozwalając zasnąć podczas oglądania filmów instruktażowych, coby teoria była bardziej strawna, i trzymając moje emocje na wodzy, żebym jednak mimo niepowodzeń (a tych mogłabym wypisać całą listę) nie pieprznęła tego wszystkiego na samym początku. A było blisko, ponieważ nawet zakup ABC (płetwy, fajka, maska) nie odbył się bezproblemowo, bo tu mi coś nie pasowało, a gdzieś indziej za bardzo uciskało.
Dodatkowo, kiedy mimo całej mojej upartości i zawziętości, nie wychodziło mi nic tak, jak chciałam, miałam chęć zostawić cały ten majdan, usiąść w kątku i się rozpłakać. Ostatecznie kończyło się na bluzgo-wiązankach, które w większości, ze względu na podwodne okoliczności, nie zostały jednak wyartykułowane.
I tak sobie żyłam kilka dni z tym nurkowaniem, trochę jak pies z kotem. Niby milutko, niby frajda, bo wszystko nowe, niby ekstatycznie, jak coś w końcu wyszło, ale i na pełnym wkurwie, kiedy wciągałam nosem zawartość basenu, bo za cholerę nie potrafiłam przedmuchać maski. Ja rozumiem, że pić trzeba, ale znam lepsze trunki na tę okoliczność. Wodzie basenowej mówię stanowcze nie!
Bez tych wariatów nie byłoby tak fajnie
Kiedy akurat nie żłopałam basenowej wody, ćwiczyłam podwodne telemarki 😂
Albo się wylegiwałam 😀
A potem było Opole i łamaga w akcji mode on, czyli zapomniany balast, spadająca płetwa, źle zamocowana butla, siedzenie na dnie, na łączce, bo nie ogarnęliśmy z Damianem komunikatów i pewnie jeszcze kilka innych wpadek, o których już na szczęście nie pamiętam. Do tego chłód, siniaki (nie pytajcie skąd, bo nie wiem), bolące kości i mięśnie, o istnieniu których nie miałam pojęcia. Relaks pełną gębą.
Jednak w tym momencie mogę już napisać, że przepadłam, choć w dalszym ciągu ciężko mi uwierzyć, że przypadek mógł o tym zadecydować. A zajarałam się okrutnie. Nawet mimo tego, że na pierwszym nurku po kursie dostałam solidny łomot od rzeczywistości i musiałam się mocno postarać, by się przy chłopakach nie rozkleić. Rozbeczałam się dopiero w domu.😔 Ale nie ma tego złego. Szlabanie drogi, mamy rachunki do wyrównania!
To był świetny czas z jeszcze lepszymi ludźmi. Kaptury z głów przed najbardziej cierpliwymi (ja już dawno pizgłabym sobie płetwą przez łepetynę) instruktorami na świecie. Centrum Nurkowe Aquamatic.pl robi to dobrze.
Teraz muszę tylko jakoś w miarę bezboleśnie przetrwać do wiosny, choć nie wiem, jak zniosę tę półroczną (mam nadzieję, że nie dłuższą) separację z moim neoprenowym kochankiem. Tym bardziej, że we łbie układa mi się taki plan, że sama się go boję.
Gdyby ktoś mnie kiedyś próbował przekonać, że spojrzę przychylnym okiem i z niemałą fascynacją na wodne aktywności, tylko łypnęłabym ...
Idę o zakład, że literatura górska kojarzy Wam się przede wszystkim z relacjami z trudnych ekspedycji, opisami wydarzeń tak radosnych, jak zdobycie szczytu i szczęśliwe zejście do bazy, jak i tych dramatycznych, podczas których rozgrywała się walka nie tyleż o powodzenie danej wyprawy, co po prostu o życie jej członków. Dla równowagi, pośród tych wszystkich wyprawowych perypetii, wplecione są zwykle informacje biograficzne danych uczestników, by czynić te treści bardziej ludzkimi, ciekawymi i strawnymi.
Okazuje się jednak, że górskie czytadła nie nie tylko powaga, dramaty, Himalaistki, Kukuczka, czy Wanda. Temat można z powodzeniem ubrać w ironię, satyrycznie przerysować, kreśląc obraz idealnie komediowy, a nawet absurdalny. Góry, wspinaczka i komedia?! To tak się da?! Do niedawna nawet się nad tym nie zastanawiałam. Aż pewnego dnia wyjęłam ze skrzynki przesyłkę z zaprzyjaźnionego Sklepu Podróżnika, a z niej książkę o jakże apetycznym tytule: RUM DOODLE Zdobycie najwyższego szczytu świata, z jeszcze lepszym rysunkiem na okładce. Co tam Everest, kiedy jest Rum Doodle! Jest rum! 🥂🥂 Jest impreza! Ale od początku...
RUM DOODLE Zdobycie najwyższego szczytu świata - William E. Bowman
W tym miejscu należy nadmienić, że ta pozycja książkowa nie jest nowinką na rynku wydawniczym, bo autor, William E. Bowman, popełnił ją w 1956 roku, a więc w czasie, gdy tym najbardziej znanym, wspinaczkowym wyjadaczom góry wysokie dopiero zaczynały majaczyć na horyzoncie. Co również istotne, Bowman z górami nie miał nic wspólnego. Służył w armii, potem został pacyfistą, a zawodowo był inżynierem budowlanym. Czy ktoś taki mógł popełnić górską książkę? Po przeczytaniu krótkiej notki biograficznej nie byłam przekonana, że ten tytuł będzie zdatny do czytania. No bo nie dość, że epoka zgoła inna, to jeszcze autor zupełnie nie związany z tematem. A do tego wszystkiego tea-time'owy humor, z którym nie do końca mi po drodze. Chwała więc temu, kto na okładce wyrysował butelkę szampana, bo to ona zachęciła mnie do lektury. 😏
Czym różni się ta książka od innych górskich pozycji? Ano przede wszystkim tym, że autor uprawia tutaj szyderę bez trzymanki. Nawet trochę, a nawet mocno, na wyrost. To taki ewidentny czytelniczy kabareton pełen brytyjskiego humoru. Czy są na sali sympatycy Jasia Fasoli? Spodoba Wam się. To jest ten poziom absurdu i głupkowatego humoru, kiedy z jednej strony myślisz sobie - matko, co za głupota, a z drugiej - chichrasz się bez opamiętania.
Bo czyż może być poważnie, jeśli członkami wyprawy są angielscy dżentelmeni, pośród których mamy wiecznie chorego lekarza, czy nawigatora, który gubi się zawsze i wszędzie? Nie może być i nie jest, bo i karawana tragarzy w liczbie trzech tysięcy robi swoje, a wyprawowy kucharz doprawiający obozowe dania skórzanym paskiem, czy kawałkami gumy, jest hajtoską truskawką na torcie. I pomyśleć, że to wszystko trzyma się kupy i fajnie czyta. Nie wierzyłam. 😅
A na zachętę mój ulubiony fragment, wszak szampan jest dobry na wszystko. Mam nadzieję, że go zawsze macie na podorędziu podczas Waszych górskich wymarszów. 😂
Po kilku minutach dotarło do mnie, że nie zbliżyliśmy się ani trochę do rozwiązania problemu, a w szczelinie są już dwie osoby. (...)Poślijmy po krótkofalówkę. (...) Przez całą drogę targaliśmy te cholerne urządzenia, więc teraz zróbmy z nich użytek. (...) Czy odbiornik jest sprawny? - Skąd u diabła mam wiedzieć? (...)Wyjście z sytuacji było jedno: Wish zjedzie do szczeliny i nakłoni Jungle'a, żeby napisał instrukcję, a ja ją wyciągnę na linie, której jeden koniec Wish zabierze ze sobą na dół. Zjechał, po czym wyciągnąłem na górę wiadomość: NIE ZOSTAŁY WŁOŻONE BATERIE. SĄ SPAKOWANE W JEDNYM Z ŁADUNKÓW, ALE JUNGLE NIE WIE, W KTÓRYM. ZEŚLIJ NA DÓŁ SZAMPANA.(...) POTWIERDZAM OTRZYMANIE WASZEJ WIADOMOŚCI. JUNGLE'A ZMOGŁY ZAWROTY GŁOWY. PRZYŚLIJ BEZZWŁOCZNIE CZTERY BUTELKI SZAMPANA. BEZ NICH NIE BIERZEMY ODPOWIEDZIALNOŚCI ZA BIEG WYDARZEŃ.
Mogłabym tak wypisywać bez końca.
Komu więc polecam tę książkę? Na pierwszym miejscu wielbicielom brytyjskiego humoru, a potem każdemu, kto nie połknął sztywnego kija i lubi postrzegać świat przez pryzmat ironii, szczypty szyderstwa i odrobiny wariactwa.
Idę o zakład, że literatura górska kojarzy Wam się przede wszystkim z relacjami z trudnych ekspedycji, opisami wydarzeń tak radosnych, j...
Od postawienia kropki nad i, które miało miejsce na Chełmcu, a tym samym skompletowania Korony Gór Polski minęło niewiele. Jednak moja głodna wrażeń łepetyna już móżdżyła nad kolejnym czelendżem. I to tak trochę na przekór małżowi, który to najchętniej pouprawiałby teraz leżanking i kanaping.
Od postawienia kropki nad i, które miało miejsce na Chełmcu , a tym samym skompletowania Korony Gór Polski minęło niewiele. Jednak moj...
Uprawiając bardzo trudną miłość z nieszczęśliwie zakupionymi i posiadanymi butami AKU Caman Fitzroy GTX z narastającym przerażeniem patrzyłam w kalendarz przed naszym lipcowym wyjazdem w Alpy. Przejście jakiegokolwiek szlaku w tych trepach wiązało się z wizją odrąbania sobie stóp i zakończeniu szwendaczek już po pierwszym dniu, a tego koniecznie chciałam uniknąć. W końcu nie po to tłuczemy tyle kilometrów autem, żeby siedzieć na dupie, nie mogąc zrobić normalnego, nie okupionego bólem kroku.
Uprawiając bardzo trudną miłość z nieszczęśliwie zakupionymi i posiadanymi butami AKU Caman Fitzroy GTX z narastającym przerażeniem pa...
Pagóry - jak i wszystkie zajawki zresztą - są jak narkotyk. Raz spróbujesz, a potem już tylko szukasz okazji, by wciągnąć kolejną kreskę na siebie potrzebny ekwipunek i ruszyć ku przygodzie. Bo górska szwendaczka to nie tylko frajda, ale i idealny sposób na przewietrzenie łepetyny i przegnanie z niej codziennych stresów.
Poza tym - o czym każdy łazęgowicz wie - do łażenia po górach potrzebujesz... wyłącznie chęci, bo nikt tu przecież nie wymaga specjalnych szkoleń, czy patentów. Chcesz iść, idziesz i jesteś tylko Ty i szlak. Oczywiście jeśli wybierzesz ten mniej uczęszczany lub umiejętnie szybko zostawisz za sobą tłum.
Mimo to, by móc zapisać daną wycieczkę do szufladki wspomnień wyłącznie pozytywnych, warto pochylić się nad kilkoma aspektami, które trzeba mieć na uwadze zarówno przed, w trakcie, jak i po całym wypadzie. Niektóre z nich to drobnostki. Jak jednak wiemy, nawet mała pierdoła może zadecydować o (nie)powodzeniu całego planu, dlatego zawsze robimy - lub staramy się robić - wszystko, by siłę rażenia owych pierdół maksymalnie zminimalizować.
Pięć rzeczy, na które trzeba zwrócić uwagę przed wyruszeniem na szlak
- Nie przeceniaj swojej kondycji i doświadczenia. Realnie dopasuj długość i trudność szlaku do aktualnego samopoczucia. Jeśli ostatni raz oglądałeś pagóry na żywo pięć lat temu, a szczyty zdobywałeś w pozycji horyzontalnej scrollując górskie blogi na ukochanej sofie, to pomysł na przejście za jednym zamachem Orlej Perci będzie co najmniej dyskusyjny.
- Dokładnie zaplanuj trasę. Zorientuj się, gdzie znajdziesz skróty, gdzie w razie potrzeby będziesz mógł zawrócić, gdzie znajdują się schroniska, wiaty, ile czasu zajmie Ci dotarcie do najbliższej miejscowości, czy miejsca noclegowego.
- Dobierz i przygotuj pod daną wycieczkę swój ekwipunek. Skup się na odpowiednim ubraniu, czasie, jaki zamierzasz spędzić na szlaku, porze roku i aktualnych warunkach meteo. Jesienią - nawet mimo cudownej aury za oknem - zabranie wyłącznie krótkich gaci nie będzie najszczęśliwszym wyborem, bo wystarczy, że słońce choć na chwilę skryje się za chmurami, a wiatr zacznie Cię koncertowo smagać po podwiązkach.
- Poinformuj bliską i zaufaną osobę o tym, gdzie się wybierasz i kiedy zamierzasz wrócić.
- Przed samym wyjazdem sprawdź prognozy pogody, szczególnie pod kątem wrednych burz i ogólnego załamania aury. Ja wiem, że z ciężkim sercem się wyjazd przekłada, ale czasem jest to najlepsza decyzja. Poza tym łażenie w deszczu jest do dupy - zimno, ślisko, do domu daleko i w butach w końcu zaczyna chlupać.
Pięć rzeczy, które trzeba mieć na uwadze podczas górskiej wędrówki
- Mapa to podstawa. Najlepiej taka laminowana, której deszcze nie straszne. Oczywiście można się wspomagać elektroniką i aplikacjami wszelkiej maści, ale jak zdechnie telefon albo zasięg wystawi nam środkowy palec, to będziemy sobie mogli co najwyżej poćwiczyć orientację według mchu. #team_mapa_papierowa_rulezzz A, zapomniałabym - oprócz posiadania owej mapy, wypadałoby co jakiś czas w nią zaglądać, by upewnić się, że dobrze idziemy. Szlakowych pułapek jest bowiem w naszych górach dostatek.
- Pij! I nie mam tutaj na myśli wciągnięcia w czasie marszu kraty browaru. Regularnie uzupełniaj płyny. Nie czekaj aż zaczniesz odczuwać pragnienie. Lepiej popijać małymi łykami wodę lub izotonik niż na raz próbować to wszystko nadrobić. To tak nie działa. Tutaj się przed Wami trochę pokajam, bo to jeden z moich górskich grzeszków - często nie chce nam się zatrzymywać na piciu i później cierpię.
- Rób przerwy i wzmacniaj się. Wyjście na szczyt, czy parcie do celu jednym ciągiem jest słabe, a na dłuższą metę pozbawia wycieczkę całej frajdy, bo morale siada i ogólnie zaczyna być dupiasto. Z jednej strony nie lubię pauzować, gdy nam się dobrze idzie, jednak z drugiej te cudowne węglowodany niesione w plecaku aż się proszą o konsumpcję. A mnie długo prosić nie trzeba. 😂
- Rzuć raz na jakiś czas okiem na prognozę pogody i radar meteo. Dobrze wiedzieć, czy nie trzeba się będzie zaraz ewakuować, gdy z gromadzących się chmur walnie ostrą sikawicą.
- Wiem, że ruszając w góry masz podejście z gatunku "Mam tę moc! Mam tę moc!", ale czasem lepiej przerwać wędrówkę i zawrócić. Też miałam okres wędrówkowej niezniszczalności dopóki kilka razy - i to na własne życzenie - nie dostałam po tyłku. Wątpliwa pogoda, złe samopoczucie, źle dobrana trasa - zawróć! Choć wiem, że będzie Ci ciężko na serduchu.
Wzięcie pod uwagę tych kolejnych aspektów sprawi, że prawie na pewno (wszak nie ma na tym świecie nic pewnego) unikniesz poważnych nieprzyjemności, a wędrówkę zaliczysz do tych udanych i miło wspominanych. Dodatkowo, gdy odpowiednio zajmiesz się sobą po powrocie, frajda będzie jeszcze większa i to tylko kwestia czasu, aż zaczniesz odliczać dni do kolejnego wyjazdu. Bo wiesz, być po wędrówce, to być przed wędrówką. 😊
Sześć rzeczy do zrobienia po górskiej wycieczce
- Zatroszcz się o swoje buty. Szczególnie jeśli masz je sprawdzone i kochasz je miłością nieskończoną. Niech Ci służą. Wyciągnij wkładki i zostaw razem z butami do wyschnięcia w ciepłym miejscu. Obcej cywilizacji w butach nam nie potrzeba.
- Sprawdź swój sprzęt - plecak, buty, kijki, raki, etc. Czy wszystko działa, czy nic się nie rozdarło, czy jest czyste. Nie ma nic gorszego niż odkrycie przed kolejną wędrówką lub w jej trakcie, że coś nie działa tak, jak powinno - kijki się składają, powodując spotkanie paszczy z ziemią, zamek w plecaku się nie zasuwa, itp.
- Ponieważ górska wędrówka to stuprocentowe obcowanie z naturą i, nierzadko, szlajanie się po chaszczach, trawach i krzaczorach, po powrocie obejrzyj całe ciało, czy aby nie przyniosłeś na sobie jakiegoś pasażera na gapę - krwiopijcy kleszcza.
- Nawet przy optymistycznym scenariuszu, który zakłada, że na bieżąco się nawadniałeś, uzupełnij po powrocie poziom elektrolitów i minerałów. Choćbyś nawet szedł powoli, to swoje na górskim wyciechu wypociłeś. No, chyba że Cię lektyce nieśli. Ale w to akurat wątpię. 😂
- Nie zapomnij o tych, które Cię niosły i nosić będą - Twoje jedyne, niepowtarzalne i ukochane kopytka. Zrób im dobrze, zafunduj małe, domowe SPA. Jeśli chcesz możesz im potowarzyszyć - zalegnij z nimi w wannie, a po wszystkim porządnie nakremuj. Niech odpoczywają.
- A na koniec, jak już się trochę porozciągasz, pozwalam zalec na sofie ze szklanką ulubionego napitku w dłoni. Zasłużyłeś!
A co dalej? Nic nadzwyczajnego. Teraz pora na przetrawienie wszystkich wrażeń, wspominanie widoków, segregowanie zdjęć, spisanie myśli nieuczesanych i... planowanie następnego wypadu, bo w końcu wyruszenie na szlak to coś ultra pozytywnego.
Pagóry - jak i wszystkie zajawki zresztą - są jak narkotyk. Raz spróbujesz, a potem już tylko szukasz okazji, by wciągnąć kolejną kresk...
To był ten dzień, kiedy wiedzieliśmy, że mokre manto jest tylko kwestią czasu. Niezależnie od tego, jakich wygibasów byśmy nie uprawiali, będzie się pogodowo działo.
To był ten dzień, kiedy wiedzieliśmy, że mokre manto jest tylko kwestią czasu. Niezależnie od tego, jakich wygibasów byśmy nie uprawial...
