Zwykle u progu wiosny przebieramy już niecierpliwie kopytkami i z utęsknieniem wypatrujemy aury sprzyjającej wyruszeniu na górski szla...
Zanim porwiemy Was na małą, wiosenną wycieczkę pośród bolońskich i rimińskich uliczek oraz zabytków, skupimy się na kwestii bardziej przyziemnej i zbierzemy w jednym miejscu informacje najbardziej przydatne podczas takiego wyjazdu.
Informacji wprawdzie jest wszędzie dostatek, bo internety od nich kipią. Przewodników jest masa. Trzeba się jednak trochę nagimnastykować, by znaleźć w jednym miejscu wszystko, czego akurat potrzebujemy i nie musieć skakać po pierdyrialdzie stron i for maści wszelakiej.
Dlatego też powstał ten wpis, w którym poprowadzimy za rękę każdą duszyczkę potrzebującą informacji z gatunku: Co? Gdzie? Jak?
Jak dostać się do Włoch, w tym do Bolonii i Rimini?
Aby dostać się do słonecznej Italii, opcje mamy zasadniczo dwie - samochód i samolot. Nie podejrzewamy nikogo o chęci udania się tam pieszo. Chociaż, kto wie, co siedzi w głowach turystów-wędrowniczków. Swoją drogą ciekawe, ile by się szło. 😉
Mając do dyspozycji jedynie kilka dni wolnych, samochód jest jednak pomysłem średnim. Szkoda po prostu czasu na dojazd (z Wrocławia byłoby to przy dobrych wiatrach jakieś dwanaście godzin), a i próby poszukiwania wolnego parkingu na miejscu mogłyby się zakończyć popełnieniem harakiri. Nie ma co ryzykować. 😉 Tym bardziej, że do Bolonii dolecimy i z Wrocławia, i z Krakowa, i z Katowic, i z Modlina, a już na miejscu, dojazd z lotniska do centrum nie nastręcza żadnych problemów.
Aerobus - Spod samiutkiego terminala, przez centrum, do dworca kolejowego Stazione Centrale, kursuje autobus specjalny. Odjeżdża co 11 minut, 7 dni w tygodniu. Koszt w jedną stronę to 6 EUR/os. Tę opcję też spokojnie można odpuścić i za ułamek tej kwoty dojechać do centrum komunikacją publiczną. Autobusów i trolejbusów w Bolonii dostatek. 😊
Autobus/trolejbus: Linia 54 + 13 - Z samego lotniska kursuje linia 54. Dojeżdżamy nią do przystanku Cinta, gdzie przesiadamy się w linię 13, która zawiezie nas prosto do centrum. Jedyny problem z tym połączeniem jest taki, że linia 54 kursuje z lotniska o pełnych godzinach i nie jeździ w niedzielę. Jeśli akurat na nią trafisz, wsiadaj i jedź, ale jak masz czekać godzinę, poświęć lepiej 10-15 min. na spacer do innego przystanku.
Autobus 81/91 - W bliskiej odległości od lotniska znajduje się przystanek Birra, z którego odjeżdża linia - w zależności od dnia i godziny - 81 lub 91. Dojedziemy nią do dworca Stazione Centrale, ale spokojnie możemy wysiąść po drodze, również w centrum.
Zwykły bilet autobusowy w strefie miejskiej (area urbana) kosztuje 1,30 EUR/os. Bilet jest ważny godzinę, można się przesiadać.
Według nas to najbardziej rozsądna opcja, dlatego też po przylocie proponujemy (my tak zrobiliśmy) udać się do informacji turystycznej na lotnisku, gdzie dostaniecie plan miasta i zakupicie wspomniane bilety zwykłe. Tak uzbrojeni wychodzicie z terminala w lewą stronę, mijacie wypożyczalnię samochodów, dochodzicie do drogi Via del Triumvirato i chodnikiem tuptacie na przystanek Birra, skąd już tylko bziuuum do centrum, a tam i uliczki, i arkady, i muzea, i zwiedzanie, i dobre amciu. Tylko pamiętajcie, że większość knajp i restauracji nie przyjmuje gości między godziną 15 a 19. Ale spokojne Wasze rozczochrane, miejscówki z pizzą na kawałki, czy piadiną będą otwarte.
Włoskie koleje TRENITALIA dysponują pociągami regionalnymi oraz szybkimi, typu Frecciabianca, czy Frecciarossa. Podróż z Bolonii do Rimini pociągiem Frecciabianca trwa plus/minus około godziny, a bilet kupiony z wyprzedzeniem przez internet kosztuje tyle, co na pociąg regionalny.
Taka mała uwaga - jeśli będziecie kupować bilet przez internet, podajcie maila na GMailu, bo na maila z polską domeną bilet lubi nie przyjść. Warto więc zapisywać sobie potwierdzenie rezerwacji/zakupu, bo mamy na nim numer, który w razie potrzeby można podać na stronie razem z mailem, który podawało się przy rezerwacji i "odzyskać" bilet. Warto również zaznaczyć opcję wysłania biletu na SMS.
W samym Rimini bez problemu można poruszać się pieszo lub autobusami. Z dworca kolejowego kursuje linia 11, która objeżdża całe wybrzeże, więc to bardzo dobra opcja transportu, jeśli będziesz nocować trochę dalej od ścisłego centrum. Koszt biletu to 1,30 EUR/os. Kupiony u kierowcy kosztuje 2,00 EUR/os. Niestety, wieczorem, jak dotarliśmy do Rimini kiosk z biletami był już zamknięty, nie w każdym autobusie jest biletomat, a nawet jeśli jest, to trzeba mieć odliczoną kwotę, bo ustrojstwa nie wydają reszty.
W Rimini sprawa noclegów wygląda dużo prościej. Wybrzeże hotelami stoi. Tam naprawdę hotel, hotelem pogania, a hostele mu przy tym wtórują.
Tutaj znajdziesz noclegi w Bolonii, a tutaj w Rimini.
W Rimini osobiście polecamy Hotel Principe di Piemonte, w którym sami nocowaliśmy.
To chyba wszystkie informacje, które mogą Ci się przydać. Jeśli masz jakieś pytania, śmiało. Pytaj, wspólnie znajdziemy odpowiedź.
Jak dojechać z lotniska Marconi do centrum Bolonii?
Taksówka - Przylatujące samoloty oznaczają dla taksówkarzy - ni mniej, ni więcej - żniwa. Lotnisko w Bolonii nie znajduje się jednak na szczególnym wygwizdowie, więc nie ma sensu przepłacać za taksę. No, chyba, że się gdzieś bardzo, ale to bardzo spieszysz. Ale spieszyć się we Włoszech?! No ja Cię proszę!Aerobus - Spod samiutkiego terminala, przez centrum, do dworca kolejowego Stazione Centrale, kursuje autobus specjalny. Odjeżdża co 11 minut, 7 dni w tygodniu. Koszt w jedną stronę to 6 EUR/os. Tę opcję też spokojnie można odpuścić i za ułamek tej kwoty dojechać do centrum komunikacją publiczną. Autobusów i trolejbusów w Bolonii dostatek. 😊
Autobus/trolejbus: Linia 54 + 13 - Z samego lotniska kursuje linia 54. Dojeżdżamy nią do przystanku Cinta, gdzie przesiadamy się w linię 13, która zawiezie nas prosto do centrum. Jedyny problem z tym połączeniem jest taki, że linia 54 kursuje z lotniska o pełnych godzinach i nie jeździ w niedzielę. Jeśli akurat na nią trafisz, wsiadaj i jedź, ale jak masz czekać godzinę, poświęć lepiej 10-15 min. na spacer do innego przystanku.
Autobus 81/91 - W bliskiej odległości od lotniska znajduje się przystanek Birra, z którego odjeżdża linia - w zależności od dnia i godziny - 81 lub 91. Dojedziemy nią do dworca Stazione Centrale, ale spokojnie możemy wysiąść po drodze, również w centrum.
Zwykły bilet autobusowy w strefie miejskiej (area urbana) kosztuje 1,30 EUR/os. Bilet jest ważny godzinę, można się przesiadać.
Według nas to najbardziej rozsądna opcja, dlatego też po przylocie proponujemy (my tak zrobiliśmy) udać się do informacji turystycznej na lotnisku, gdzie dostaniecie plan miasta i zakupicie wspomniane bilety zwykłe. Tak uzbrojeni wychodzicie z terminala w lewą stronę, mijacie wypożyczalnię samochodów, dochodzicie do drogi Via del Triumvirato i chodnikiem tuptacie na przystanek Birra, skąd już tylko bziuuum do centrum, a tam i uliczki, i arkady, i muzea, i zwiedzanie, i dobre amciu. Tylko pamiętajcie, że większość knajp i restauracji nie przyjmuje gości między godziną 15 a 19. Ale spokojne Wasze rozczochrane, miejscówki z pizzą na kawałki, czy piadiną będą otwarte.
Bologna Welcome Card
Jeśli w Bolonii planujesz spędzić więcej czasu niż tylko jeden (niecały) dzień, a zwiedzanie przybytków turystycznych to Twój konik, trzymaj skarbonkę w pogotowiu, a najlepiej w informacji turystycznej kup Bologna Welcome Card, dzięki której zaoszczędzisz konkretną kasę. W zależności od wybranej opcji, będziesz mieć darmowe wstępy do muzeów, zniżki na wystawy, darmowy udział w spacerze z przewodnikiem, czy transport. Chyba nie muszę dodawać, że warto. 😊Jak z Bolonii dojechać do Rimini?
Jeżeli podczas swojego pobytu zamierzasz zahaczyć również o inne miasta, jak na przykład położone nad Adriatykiem Rimini, najłatwiej będzie Ci przemieszczać się pociągiem. Siatka połączeń jest gęsta, a z bolońskiego dworca Stazione Centrale dotrzesz do większości interesujących Cię destynacji.Włoskie koleje TRENITALIA dysponują pociągami regionalnymi oraz szybkimi, typu Frecciabianca, czy Frecciarossa. Podróż z Bolonii do Rimini pociągiem Frecciabianca trwa plus/minus około godziny, a bilet kupiony z wyprzedzeniem przez internet kosztuje tyle, co na pociąg regionalny.
Taka mała uwaga - jeśli będziecie kupować bilet przez internet, podajcie maila na GMailu, bo na maila z polską domeną bilet lubi nie przyjść. Warto więc zapisywać sobie potwierdzenie rezerwacji/zakupu, bo mamy na nim numer, który w razie potrzeby można podać na stronie razem z mailem, który podawało się przy rezerwacji i "odzyskać" bilet. Warto również zaznaczyć opcję wysłania biletu na SMS.
W samym Rimini bez problemu można poruszać się pieszo lub autobusami. Z dworca kolejowego kursuje linia 11, która objeżdża całe wybrzeże, więc to bardzo dobra opcja transportu, jeśli będziesz nocować trochę dalej od ścisłego centrum. Koszt biletu to 1,30 EUR/os. Kupiony u kierowcy kosztuje 2,00 EUR/os. Niestety, wieczorem, jak dotarliśmy do Rimini kiosk z biletami był już zamknięty, nie w każdym autobusie jest biletomat, a nawet jeśli jest, to trzeba mieć odliczoną kwotę, bo ustrojstwa nie wydają reszty.
Nocleg w Bolonii i Rimini - Gdzie spać?
W Bolonii i Rimini noclegów jest zatrzęsienie. W tej pierwszej jednak tańszego pokoju próżno szukać w centrum. Jednak, jeśli rozejrzeć się za noclegiem odpowiednio wcześniej, spokojnie można znaleźć coś fajnego i w satysfakcjonującej cenie.W Rimini sprawa noclegów wygląda dużo prościej. Wybrzeże hotelami stoi. Tam naprawdę hotel, hotelem pogania, a hostele mu przy tym wtórują.
Tutaj znajdziesz noclegi w Bolonii, a tutaj w Rimini.
W Rimini osobiście polecamy Hotel Principe di Piemonte, w którym sami nocowaliśmy.
To chyba wszystkie informacje, które mogą Ci się przydać. Jeśli masz jakieś pytania, śmiało. Pytaj, wspólnie znajdziemy odpowiedź.
Zanim porwiemy Was na małą, wiosenną wycieczkę pośród bolońskich i rimińskich uliczek oraz zabytków, skupimy się na kwestii bardziej prz...
Wiosna jeszcze nieco przegrywa z marcową pogodą, więcej mamy chłodu i wilgoci, a co za tym idzie, na ciepłe promienie słońca musimy jeszcze moment poczekać. Nie ma jednak tego złego, co by nam na dobre nie wyszło, bo oto po raz kolejny o powiew wiosennej świeżości zadbał Andrzej Tucholski, wypuszczając w świat Share Week.
A #ShareWeek to istne wykopaliska, pełne świetnych ludzi, jeszcze lepszych treści i blogowych perełek czekających na odkrycie i dogłębne poznanie. W największym skrócie - blogerzy polecają blogerów. Niewielkim minusem tego wszystkiego jest fakt, że po wszystkim lista odwiedzanych i czytanych blogów niebezpiecznie się wydłuża. Żeby nie było, że nie ostrzegam. 😊
W zeszłym roku podrzucałam wyłącznie blogi okołogórskie. Śmiało, zeszłoroczne polecenia share week'owe możecie sprawdzić tutaj. A w tym roku postawię na lifestyle i turystykę. Łapcie!
Jacek chłonący życie mąż, ojciec, projektant wnętrz. Brzmi nudno? Nie bardziej błędnego. Żongler słowa, mistrz ciętych ripost i wściekłego humoru, gwarantującego rechot w trakcie czytania.
A sam o sobie leci w te słowa:
Aneta podróżuje, zwiedza, lata, doświadcza, a to wszystko zamyka w świetnych historiach. Bawi się słowem, nie stroni od humoru i ironizowania.
Sama o sobie pisze tak:
Agnieszka i Krystian ciągle gdzieś jadą, ciągle zwiedzają i realizują nowe projekty. Aktywni pasjonaci, którzy spełniają się w podróżach i na górskich szlakach. Takich dla każdego. Zainspirują i pokażą, co i gdzie warto zobaczyć, poratują informacjami praktycznymi.
A dlaczego Wolnym Krokiem? Jak piszą, dlatego:
Zachęcam Was do stworzenia swoich poleceń. Linki do wpisów share week'owych możecie zostawiać w komentarzach, no i nie zapomnijcie wrzucić ich w formularz u Andrzeja, a w międzyczasie zróbcie zapas kawy i herbaty, bo będzie co czytać.
A #ShareWeek to istne wykopaliska, pełne świetnych ludzi, jeszcze lepszych treści i blogowych perełek czekających na odkrycie i dogłębne poznanie. W największym skrócie - blogerzy polecają blogerów. Niewielkim minusem tego wszystkiego jest fakt, że po wszystkim lista odwiedzanych i czytanych blogów niebezpiecznie się wydłuża. Żeby nie było, że nie ostrzegam. 😊
W zeszłym roku podrzucałam wyłącznie blogi okołogórskie. Śmiało, zeszłoroczne polecenia share week'owe możecie sprawdzić tutaj. A w tym roku postawię na lifestyle i turystykę. Łapcie!
Dizajnuch
Jacek chłonący życie mąż, ojciec, projektant wnętrz. Brzmi nudno? Nie bardziej błędnego. Żongler słowa, mistrz ciętych ripost i wściekłego humoru, gwarantującego rechot w trakcie czytania.
A sam o sobie leci w te słowa:
Poza tym jeszcze uwielbiam, kocham wręcz poznawać. Nowych ludzi, miejsca, wrażenia, doświadczenia, nowe kraje, nowe jedzenie, nowe pozycje. Mam chyba coś w sobie z psychologa, bo ludzie ze mną rozmawiają i o różnych rzeczach mi mówią. A może to wiek i stateczność? Co prawda nie mam siwych włosów, bo mi wszystkie wypadły, ale z oblicza bije mi ten wiek i ta stateczność.Tak że ten, bierzcie go.
Aneta Nie Zając
Aneta podróżuje, zwiedza, lata, doświadcza, a to wszystko zamyka w świetnych historiach. Bawi się słowem, nie stroni od humoru i ironizowania.
Sama o sobie pisze tak:
Codziennie zamieniam marzenia we wspomnienia. Żyję trybem przygodowym – przeżywam swoje życie na 100% i jestem z niego potwornie dumna. Próbuję zarazić tym innych i udowodnić, że też tak mogą. Podróżuję po całym świecie, chociaż wciąż pracuję na etacie. Wytrwale dążę do tego, by za parę lat nadawać dla moich czytelników z plaży.Wpadajcie do niej i się rozgośćcie, nie będziecie żałować.
Wolnym Krokiem
A dlaczego Wolnym Krokiem? Jak piszą, dlatego:
Świat jest tak bardzo interesujący, że warto zwolnić kroku w naszym szaleńczym tempie życia, w którym dzień przemija za dniem i wyruszyć przed siebie w często nieznane miejsca. Dodatkowo na pewno każdy z nas był w tak bajecznym miejscu, które automatycznie wymuszało na nas zwolnienie kroku, by jak najdłużej i jak najlepiej napawać się jego majestatem. Dokładnie to samo czujemy kiedy jesteśmy w podróży, chcemy by te chwile trwały wiecznie.
Zachęcam Was do stworzenia swoich poleceń. Linki do wpisów share week'owych możecie zostawiać w komentarzach, no i nie zapomnijcie wrzucić ich w formularz u Andrzeja, a w międzyczasie zróbcie zapas kawy i herbaty, bo będzie co czytać.
Wiosna jeszcze nieco przegrywa z marcową pogodą, więcej mamy chłodu i wilgoci, a co za tym idzie, na ciepłe promienie słońca musimy jes...
Do kalendarzowej wiosny zostało nieco ponad tydzień, a dziś rano rolę budzika przejęła gromada wróbli ćwierkająca zaciekle na krzaku pod oknem. To wyraźne znaki, które mówią - ni mniej, ni więcej - że już za momencik rzesze wędrowców ruszą przemierzać górskie szlaki. A łazić warto, oj warto.
Nie ma nic lepszego niż wiosenny rozruch pośród budzącej się do życia i wybuchającej kolorami przyrody. Jednak, żeby inauguracja naszego sezonu turystycznego przebiegła bez zakłóceń i nieprzyjemnych niespodzianek, warto mieć na uwadze kilka rzeczy. I będzie cudnie - słońce, błękitne niebo, intensywna zieleń, łagodny wiatr, cudowne widoki. Fakt, mogą się zdarzyć bolące nogi i obtarte pięty, ale kto by się tam przejmował takimi drobiazgami. 😊
Jak dobrze rozpocząć górski sezon wycieczkowy?
Jeśli - podobnie, jak my - zimą bardziej przyjaźniłeś się z sofą i kocykiem niż z aktywnością fizyczną, nie aplikuj sobie wielogodzinnej wyrypy, bo przeklniesz wszystko na czym świat stoi, a w międzyczasie wyplujesz płuca. Zamiast tego stopniowo przyzwyczajaj rozleniwione po zimie ciało do większego ruchu. Rower, spacery, jogging, rezygnacja z windy (swoją drogą, komu się chce czekać, aż to ustrojstwo zjedzie/wjedzie, kiedy jest akurat potrzebne) - niby banały, a będą jak znalazł i później na szlaku nie będziesz zipieć, jak wielka, stara lokomotywa. Posapiesz ewentualnie, jak mały parowozik. 😊Kości rozruszane, więc pora rzucić okiem na posiadany ekwipunek. Czy nic się nie podarło, zużyło, zgubiło, etc. To też dobry moment, by ochrzcić ewentualne nowe obuwie. Lepiej, by obgryzło nam pięty w pobliskim parku, niż na szlaku, z dala od domu.
Trasę dobierz tak, byś się nie wystrzelał już na początku z całej energii i na spokojnie zapamiętał przebieg szlaku, by nie musieć co chwilę sprawdzać na mapie, czy aby na pewno dobrze idziesz. Ma być miło, spokojnie i przyjemnie. Masz mieć czas na dłuższe przerwy na czekoladę, instalowanie się na punktach widokowych, zbaczanie ze szlaku, by zwiedzić okoliczne atrakcje, etc. Czuj wiosnę, po prostu!
Jeśli dopiero stawiasz pierwsze kroki na górskich szlakach i nie bardzo się orientujesz, gdzie by tu wyruszyć, by było przyjemnie, w miarę łatwo, ale też widokowo, możesz zainspirować się różnej maści relacjami z blogów lub sprawdzić oferty regionalnych oddziałów PTTK, gdzie możesz zapisać się na zorganizowaną wycieczkę lub rajd. To dobry sposób na sprawdzenie, co i jak. Stąd już tylko krok do załapania górskiego bakcyla i samodzielnych wędrówek.
No! To teraz, na trzy-cztery, wypełzamy z kocykowych norek, otwieramy się na wiosnę (to co, że alergia), a Wy się chwalicie swoimi planami na wiosenne eskapady. Umowa stoi?
Do kalendarzowej wiosny zostało nieco ponad tydzień, a dziś rano rolę budzika przejęła gromada wróbli ćwierkająca zaciekle na krzaku pod...
Książek traktujących o wspinaczce i himalaizmie wydano wiele i każda z tych, które wpadły nam w ręce wywierała na mnie duże wrażenie. Nie inaczej było tym razem, a lektura "Spod zamarzniętych powiek" Adama Bieleckiego i Dominika Szczepańskiego postarała się o efekt wow nawet większy niż zazwyczaj.
Książek traktujących o wspinaczce i himalaizmie wydano wiele i każda z tych, które wpadły nam w ręce wywierała na mnie duże wrażenie. N...
Biorąc pod uwagę liczbę ludności - piąte miasto w Polsce. Wyjątkowo fotogeniczne, z bogatą historią, stanowiące nie lada gratkę dla miłośników architektury i eksploratorów miejskich zakątków - Poznań, miasto doznań.
Biorąc pod uwagę liczbę ludności - piąte miasto w Polsce. Wyjątkowo fotogeniczne, z bogatą historią, stanowiące nie lada gratkę dla mił...
Poprzedni weekend spędziłam w Poznaniu za sprawą odbywających się tam targów regionów i produktów turystycznych - TOUR SALON, w ramach których uczestniczyłam wraz z kilkoma innymi blogerami z #PolishTravelBlogs w Blog Meetingu.
Ponieważ jednak nie samą branżą człowiek żyje, wizytą w Poznaniu jarałam się jeszcze z jednego powodu - jedzenia, a jakże! A dokładniej pisząc - Rogali Świętomarcińskich, które, jeszcze dziecięciem będąc, pokochałam od pierwszego gryza miłością nieskończoną, i które - jestem o tym przekonana - wespół z nutellą i makaronem - płyną w moich żyłach.
Poprzedni weekend spędziłam w Poznaniu za sprawą odbywających się tam targów regionów i produktów turystycznych - TOUR SALON , w ramac...
Każdorazowo, gdy tylko stwierdzę, że nic mnie już nie zdziwi, bardzo szybko muszę te słowa odszczekiwać. Okazuje się bowiem, że otaczający mnie świat i ludzie w nim z upodobaniem dbają o moją wątpliwą rozrywkę.
Mimo, iż byłam przekonana, że czasy pociągowo-peronowych wojen, z atakującymi zewsząd łokciami i przejeżdżającymi stopy walizkami, mamy już dawno za sobą, to ostatni weekend uświadomił mi w jak błędnym przekonaniu i nieświadomości żyłam.
Czasy może się zmieniły, ale zachowanie i mentalność niektórych osób pozostają niezmienne od lat - niezależnie od wieku wspomnianych, dla których to hasła 'wyjazd' i 'podróż komunikacją zbiorową' oznaczają jednoczesne pozostawienie empatii i mózgu w domu.
Podróż, zamiast upływać w spokoju, zamienia się w drogę przez mękę i to bynajmniej nie przez fakt, że akurat Twój pociąg to jeżdżąca sauna lub lodówka. Twoje samopoczucie zostaje sprowadzone do parteru przez - czyhających chyba zawsze w gotowości - podróżnych uprzykrzaczy w osobach współpasażerów.
Szczęśliwy jest ten, kto jeszcze nigdy ich nie spotkał na swej podróżnej drodze.
Niestety, ilu rozmów bym nie przeprowadziła ze znajomymi w nawiązaniu do podróży koleją, to i tak temat ten zawsze wypływa i zaczyna się ogólny narzek na tych, którzy to (normalnie czasami mam wrażenie, że robią to dla sportu) uprzykrzają życie innym pasażerom. Kolej w tej materii zdaje się wieść prym, a to za sprawą faktu, że w pociągu spędzamy zwykle więcej czasu niż w autobusie i obszar do popisów jest jakby większy.
Najbardziej irytujące zachowania podróżujących pociągami
Wędrówki ludów
Te rozumiem w pociągach bez rezerwacji miejsca, kiedy to jego znalezienie jest zwykle okupione pielgrzymką przez cały skład. Ale niech mi ktoś wytłumaczy, jaki jest cel łażenia w tę i nazad ze wszystkimi klamotami (i nie, nie do Warsu, czy toalety), skoro na bilecie jest jednoznacznie podane miejsce do siedzenia. Ja wiem, że zdarzają się sytuację, kiedy nadrukowany na bilecie numer miejsca nijak ma się do rzeczywistości, ale - borze szumiący! - z trzydzistu chłopa chyba nie miało aż takiego pecha, żeby dostać bilet z nieistniejącym miejscem?!
Bieganie w tę i we w tę
Tu podobnie, jak powyżej, w pociągach bez rezerwacji jestem w stanie przymknąć na to oko, bo zew natury i ukryty wewnętrzny myśliwy każe zapolować na miejsce, ewentualnie dobrze się na nie zasadzić. Nijak ma się to jednak w sytuacji, kiedy dzierżysz w dłoni bilet, na którym, jak wół, jest napisany numer wagonu i określone miejsce. Ale niech tylko wybrzmi z głośników zapowiedź pociągu. I się zaczyna. W tę i we w tę, i tak ze trzy razy nawet mimo tego, że przecież przy zapowiedzi zostało powiedziane, w którym sektorze zatrzyma się dany wagon.
Zajmowanie nie swojego miejsca
To co, że na bilecie jest napisane: wagon 14, miejsce 056 korytarz, jak dla niektórych synonimem sukcesu jest uczaplenie tyłka w pozycji siedzącej, gdzie bądź, a najlepiej przy oknie, na miejscu Twoim lub innego pasażera. A co następuje potem? Albo foch, jak chcesz zająć swoje, zarezerwowane miejsce, albo - tak, zgadłeś - rozpoczyna się wędrówka w poszukiwaniu tego właściwego.
Rozpychanie się i zajmowanie więcej niż jedno miejsce
Bo przecież siedzenie, jak bozia przykazała jest nudne i dla frajerów! Na tę okoliczność trzeba się rozwalić do granic możliwości, anektując przy okazji miejsce siądadujące. Żeby było gdzie nogi wywalić, kurtki walnąć, albo walizkę posadzić.
Śmiecenie i brudzenie
Nie mam nic przeciwko jedzeniu i piciu. Wszak to naturalne potrzeby ludzkie. Ale jak komuś ciężko jest trafić papierem z kanapki czy butelką po napoju do kosza i rzeczone śmieci lądują gdzie popadnie albo - co gorsza - wciskane są za fotele (!), a okruchy i resztki żarcia walają się wokół, to mnie zaczyna nosić.
Głośne i długie rozmowy przez telefon/ze współtowarzyszami
To jest mój anty-faworyt. Hit nad hitami oraz stuprocentowy generator agresji i wewnętrznego wrzenia. Planowałeś się zdrzemnąć, poczytać książkę, a może pokontemplować zmieniający się za oknem krajobraz? Zapomnij! No, chyba że posiadasz umiejętność wyłączania się od otaczających Cię dźwięków. Bo oto w najbliższej odległości rozsiada się pleciuga, która klepać będzie tak długo, jak długo trwać będzie jej podróż. Spodziewaj się usłyszeć o wszystkim. Kto, z kim, gdzie, dlaczego i jak długo to dopiero początek, wierz mi.
Z powyższych zachowań najbardziej, niczym płachta na byka, działa na mnie głośna gadanina na tematy zupełnie od czapy albo takie, od których uszy więdną, i których nie da się odusłyszeć.
Serio, nawet człowiek wyciągający cały kanapkowy majdan z jajkiem na czele - o ile mnie nimi nie rzuca (na szczęście się nie zdarzyło 😄) - nie jest mnie w stanie zirytować tak, jak nadworna gaduła mieląca ozorem bez opamiętania.
A jak to jest z Wami? Jakie zachowania irytują Was najbardziej, a na co zupełnie nie zwracacie uwagi? A może jesteście niezmąconą oazą spokoju i nic, ani nikt, nie jest w stanie wyprowadzić Was z równowagi?
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, RyanMcGuire
Każdorazowo, gdy tylko stwierdzę, że nic mnie już nie zdziwi, bardzo szybko muszę te słowa odszczekiwać. Okazuje się bowiem, że otaczaj...
W dniu, kiedy świat ogarnęła najprawdziwsza inwazja czerwoności, różowości i słodkości do kwadratu, my z dziką radochą zalegliśmy na sofie, dbając o cotygodniową porcję odleżyn i oddając się jednej z ważniejszych czynności celebracyjnych - opróżnianiu lampek. I to bynajmniej nie z żarówek, a dobrze rozmiękczających procentów.
W międzyczasie, a właściwie to między lampkami, moja łepetyna włączyła trybawaryjny romantic i dotarło do mnie po raz kolejny, żem szczęściara nieprzeciętna, bo mój lepszy/gorszy/brzydszy/przystojniejszołydkowy* [*niepotrzebne skreślić] połówek jest nie tylko nadwornym polewaczem wina ale przede wszystkim wspaniałym partnerem życiowo-wyjazdowym, z którym mogę doświadczać tego, co nowe i mocniej zgłębiać to, co już trochę znane. Jeden niepozorny wypad postawił nas na początku fascynującej ścieżki, którą przemierzamy wspólnie z nieukrywaną frajdą i radością.
Jeżeli do tej pozy byłeś przekonany, że jedyną słuszną formą spędzania wolnego czasu są wyjazdy w pojedynkę, to mam nadzieję, że dziś zmienisz zdanie i choć trochę się przekonasz do tego, że warto ruszyć z chaty - choć niekoniecznie zawsze - we dwoje.
Ja ogarniam rezerwacje, Piotrek dba o logistykę i transport tak, żeby się nie okazało, że nagle utkniemy gdzieś na wypiździewie. Gdy ja wymyślam trasę w górach, Piotrek ją skrupulatnie weryfikuje, bo wie, że potrafię nie mieć umiaru. To dzięki niemu jeszcze nie zdechliśmy, zadreptując się na śmierć. 😉
Choć miło przemierzać szlaki w pojedynkę, kiedy możesz skupić się na sobie i niczym nieniepokojony kontemplować otoczenie, to jednak cała frajda z wyjazdu zaczyna się w momencie, gdy masz się z kim podzielić swoim aktualnymi obawami czy zachwytem. A może się mylę?
To jak wolicie? W parze czy jednak w pojedynkę, kiedy zdani jesteście tylko na siebie?
W międzyczasie, a właściwie to między lampkami, moja łepetyna włączyła tryb
Jeżeli do tej pozy byłeś przekonany, że jedyną słuszną formą spędzania wolnego czasu są wyjazdy w pojedynkę, to mam nadzieję, że dziś zmienisz zdanie i choć trochę się przekonasz do tego, że warto ruszyć z chaty - choć niekoniecznie zawsze - we dwoje.
Uzupełnianie się nawzajem
Choćby ludzie byli do siebie ultra-turbo-mega-podobni z charakteru to zawsze znajdzie się coś, co ich od siebie różni, a to z kolei powoduje, że zaczynają się nawzajem uzupełniać, tworząc zgrany zespół. A zgranie w kontekście wyjazdowym to rzecz wielce pożądana.Ja ogarniam rezerwacje, Piotrek dba o logistykę i transport tak, żeby się nie okazało, że nagle utkniemy gdzieś na wypiździewie. Gdy ja wymyślam trasę w górach, Piotrek ją skrupulatnie weryfikuje, bo wie, że potrafię nie mieć umiaru. To dzięki niemu jeszcze nie zdechliśmy, zadreptując się na śmierć. 😉
Lepsza organizacja i więcej pomysłów
Niegłupi był ten, kto kiedyś powiedział, że "co dwie głowy, to nie jedna". Wspólne planowanie to wspólna weryfikacja wydumanych pomysłów. W ten sposób łatwiej wprowadzić zmiany do sowich planów i zagwarantować sobie jeszcze lepszą ich realizację. Razem można więcej, ot co!Wzajemne poznanie
Wyjazdy, szczególnie te bardziej aktywne czy outdoorowe, bardzo szybko weryfikują to, z kim mamy do czynienia, czy możemy na tej osobie polegać i czego możemy się w danej sytuacji spodziewać. Podróżna codzienność zweryfikuje umiejętności, nastawienie, a przede wszystkim obnaży słabości. Mówią, że "jeśli chcesz kogoś poznać, zabierz go w góry". Prawda to i nie muszą to być wyłącznie góry. Nawet w trakcie miejskiego wyjazdu, kiedy zdani jesteście na siebie i Waszą organizację, możecie odkryć swoje wady i zalety. A znając swoje lepsze i gorsze strony dużo łatwiej o wzajemne zrozumienie w życiu codziennym, czyż nie?Wspieranie się nawzajem
Bywa i tak, że podczas wyjazdu coś się sypie. Nieważne, czy właśnie uciekł ci pociąg, czy pomyliłeś szlak, a może wsiadłeś w zły autobus i znalazłeś się "parę" kilometrów za daleko od miejsca przeznaczenia. Z kimś łatwiej znieść takie niekomfortowe sytuacje i prościej znaleźć rozwiązanie problemu. Poza tym miło jest mieć przy sobie kogoś, na kogo możesz liczyć w razie różnych przeciwności losu. I nie chodzi tutaj wyłącznie o logistykę. Tak się składa, że i na wyjeździe moga sie przyplątać choroby czy inne wypadki.Wspólne wspomnienia
Ludzka pamięć jest cudowna ale, niestety, bywa zawodna. Przeżycia i doświadczenia zbierane w pojedynkę, wcześniej czy później zaczną się zacierać. Choćbyś prowadził dzienniki i robił niezliczoną ilość fotografii, to bez rozmów i konfrontacji tych przeżyć z doświadczeniami partnera, wspomnienia ulecą. To późniejsze, wspólne rozmowy czy oglądanie zdjęć pozwalają na zachowanie wspomnień na dłużej. Ze wszystkimi ich szczegółami.Choć miło przemierzać szlaki w pojedynkę, kiedy możesz skupić się na sobie i niczym nieniepokojony kontemplować otoczenie, to jednak cała frajda z wyjazdu zaczyna się w momencie, gdy masz się z kim podzielić swoim aktualnymi obawami czy zachwytem. A może się mylę?
To jak wolicie? W parze czy jednak w pojedynkę, kiedy zdani jesteście tylko na siebie?
W dniu, kiedy świat ogarnęła najprawdziwsza inwazja czerwoności, różowości i słodkości do kwadratu, my z dziką radochą zalegliśmy na sofie,...
Kto choć raz nie doświadczył bólu pleców, skurczy czy napięcia mięśni, ręka w górę. Tak, jak myślałam - las rąk. Zastane ciało, niedostateczna aktywność fizyczna, praca siedząca i składanie się niczym scyzoryk w najdziwniejsze pozycje podczas pisania i pracy przy komputerze bardzo szybko dają o sobie znać, serwując nam różnej maści bólowe dolegliwości. Nawet teraz, pisząc te słowa, czuję się tak, jakby mi po plecach przebiegło stado słoni i przejechał walec - #ciężkieżycieblogera - i wiem, że nie jestem w tym odosobniona.
Jako, że już za dzieciaka kładziono nam do głowy, że sport i ruch to zdrowie, zbierasz się w sobie i idziesz rozruszać cielsko. Tu jakiś spokojny spacer, tam masaż i spływa na Ciebie kojące rozluźnienie. Na swoje nieszczęście podpatrujesz też tych wszystkich górskich dreptaczy, połykasz haczyk i ruszasz na wycieczki - najpierw spokojniejsze, ale apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc z biegiem czasu łagodne spacery zamieniasz na wielogodzinne wyrypy, na których nierzadko towarzyszy Ci (za)ciężki plecak.
A jak już dowalisz sobie ramiona ciężkim plecakiem, bardzo szybko poznasz tę ciemniejszą stronę mocy wędrówek, kiedy to napięcie, skurcze mięśni i ból pleców zaczynają grać pierwsze skrzypce, a Ty zaczynasz marzyć jedynie o tym, by się położyć i już nie wstawać.
Dlaczego tak się dzieje, że wędrówka, która dotychczas dostarczała nam mnóstwa frajdy i niezapomnianych przeżyć, uracza nas bólem i mięśniami karku napiętymi bardziej niż plandeka na żuku? Przyczyny mogą być różne - niedopasowany, źle wyregulowany i (o czym już wspomniałam) za ciężki plecak, spanie w niewygodnej pozycji (schroniskowe warunki, nie wspominając nawet o spaniu pod chmurką, doskonałością i komfortem raczej nie powalają), przewianie czy niezwracanie uwagi na prawidłową postawę.
Okazuje się, że dbałość o prawidłową postawę to klucz do sukcesu i zminimalizowania dolegliwości. Dlatego ważne jest, by pamiętać o prostych plecach oraz prawidłowym ułożeniu miednicy. Odpowiednia postawa to rozluźnione mięśnie, a tym samym wygodniejsza i bezproblemowa wędrówka. Układanie się podczas marszu w pozycji "na żółwia" nie jest najlepszym pomysłem.
Również podczas wędrówki da się tak pokombinować, by nie doprowadzić do napięcia mięśni i późniejszego cierpienia. Wystarczy (a tu przyznaję się bez bicia, że czasami mi się po prostu nie chce) robić krótkie ale regularne przerwy, w czasie których zdejmiemy plecak i damy plecom i ramionom odpocząć. Po włożeniu plecaka ponownie go regulujemy, sprawdzamy pas biodrowy, regulujemy szelki, etc.
Jeśli mimo wszystko zacznie dokuczać Ci ból pleców/ramion, możesz pokombinować ze zmianą rozłożenia ciężaru. Staraj się przenosić ciężar z ramion na biodra i odwrotnie, zluzuj bądź dociągnij szelki i obserwuj, jak to wpływa na Twoje odczuwania (dys)komfortu.
Dbaj też o siebie, a właściwie o swoje plecy i kręgosłup przed i po wycieczce, wykonując proste ćwiczenia. (Uwaga! Piszę o ćwiczeniach, które u mnie zdają egzamin. Nie jestem trenerem, ani ortopedą, więc jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości lub przeciwwskazania, skonsultuj się z odpowiednią osobą).
Unoszenie nogi - ćwiczenie warto wykonywać każdego ranka, szczególnie przed intensywną i długą wędrówką. Stań wyprostowany na równym podłożu i unoś nogę ugiętą w kolanie pod kątem prostym. Powtarzaj kilkanaście razy na każdą nogę.
Przyciąganie nogi do góry - przytrzymaj nogę zgiętą w kolanie pod kątem prostym, następnie złap tuż przy biodrze, pod udem i delikatnie przyciągaj w górę.
Rozluźnianie karku i kręgosłupa szyjnego - czubkami palców delikatnie uciskaj mięsień szyi przy kręgosłupie, przesuwając palce w górę, w stronę czaszki. Następnie wykonaj kilkukrotne skręty głową w prawo i w lewo.
Ćwiczenia, wszelkiej maści zabiegi, a nawet idealnie wyregulowany plecak swoją drogą, jednak nie wolno (po prostu nie wolno i już) Ci zapomnieć o odpowiednim nawodnieniu organizmu. Dobre nawodnienie - picie nie tylko w trakcie wędrówki, ale też dzień przed - zagwarantuje lepsze funkcjonowanie całego ciała, a co za tym idzie również kręgosłupa, którego dyski międzykręgowe potrzebują płynów do prawidłowej pracy. Ciało jest jak maszyna. Bez smarowania nie pojedzie.
Wskazówki & Ekwipunek
- 11.2.17
Proste sposoby na rozluźnienie mięśni i złagodzenie bólu pleców podczas górskiej wędrówki
Kto choć raz nie doświadczył bólu pleców, skurczy czy napięcia mięśni, ręka w górę. Tak, jak myślałam - las rąk. Zastane ciało, niedostatec...
