ŻYCIE ME

Morza szum - cz. 6 - Międzyzdroje

Po odwiedzinach pipidówkowego Mrzeżyna przyszedł czas na lans (tfu!) w Międzyzdrojach . Do dziś się dziwię, jakim cudem się na to zgodziła...

Ponieważ z naszej miejscówki w Rewalu mieliśmy niedaleko do przystanku busikowo PKS-owego, z którego co chwilę odjeżdżał przewoźnik do jakiejś, położonej w bliższym lub dalszym sąsiedztwie, miejscowości, musieliśmy oczywiście wykorzystać ten fakt i zajrzeć w różne miejsca, odwiedzając kilka osad i miejscowości.

Po odwiedzeniu Niechorza i wdrapaniu się na latarnię morską przyszedł czas na wersję trochę bardziej romantico. Ubzduraliśmy sobie pojechać do Mrzeżyna, żeby się wbić na turystyczną łajbę, na ostatni rejs, który miałby zahaczyć o zachód słońca. No żyć nie umierać, szał latających amorków normalnie.

Co z tym rejsem? - Zapytacie. Ano, nic. Od obiadu do wieczora (mimo, że informacje dla turystów jasno określają nawet godziny wypłynięć takowych stateczków) nie uświadczyliśmy żadnej łąjby w okolicy. Pomijając kilka kutrów rybackich przy nabrzeżu, które wybitnie waliły starymi rybami. I ktoś mi tu powie, że świeżutka rybka od rybaka - srata, tata, może i tak, ale w Mrzeżynie - o ile mnie tam ktoś siłą zawlecze - takowej kupować nie zamierzam.

A tak w ogóle to dziura zabita dechami, szczyt sezonu, sierpień, a musieliśmy się nagimnastykować, żeby znaleźć jakąś otwartą budę z żarciem. Dobrze, że chociaż tłumu (czyt. szczęściarzy ktoś uprzedził wcześniej, że tam nie warto jechać) na plaży nie było, to się trochę poszwendaliśmy.

Na dzień następny uparliśmy się, że koniecznie musimy sobie odbić tę mrzeżyńską nudę i ruszyliśmy tym razem w przeciwną stronę, lądując w Dziwnowie.

Tym razem się udało - wtarabaniliśmy się na statek. Odpuściliśmy wprawdzie zachody słońca i inne romantico-duperele, żeby czasami się nie okazało, że nam się statki rozpłyną i tyle je widzieć będziemy. Tym sposobem przerejsowaliśmy się do Kamienia Pomorskiego.

Jak już wspominałam w poprzednich wpisach, to był wyjazd iście "emerycki" więc nie doszukujcie się tutaj dzikich atrakcji i przygód. Ot, popłynęliśmy, nie rzygaliśmy, wróciliśmy grzecznie, jak bozia przykazała. :) Na tym jednak nie koniec tych spokojnych, nadmorskich wojaży.

Dziwnów - 16.2.14

Morza szum - cz.5 - Mrzeżyno i Dziwnów

Ponieważ z naszej miejscówki w Rewalu mieliśmy niedaleko do przystanku busikowo PKS-owego, z którego co chwilę odjeżdżał przewoźnik do jaki...

Nad Morzem - 13.2.14

Morza szum - cz. 4 - Niechorze

Wróćmy do nadmorskich klimatów... Leniwy i spokojnie spędzony dzień na plaży w Trzęsaczu naładował nas energią, którą z radością wykorzys...

Zima w tym sezonie nie poszalała mocno i oszczędziła nam olbrzymich ilości białego puchu, - w sumie szkoda, bo lubię bardzo, gdy świat skrywa się pod śnieżną pierzynką - stwarzając nam tym samym możliwość do częstszych wizyt na świeżym powietrzu.

Oczywiście da się słyszeć głosy, że zima jest, że jest zimno (oczywiści, w końcu do lata jeszcze trochę), że najlepiej siedzieć w domu pod ciepłym kocem z kubkiem herbaty w ręce. Wszystko to jest ok, ale warto również zimą zmobilizować się do aktywności na świeżym powietrzu. Niektórzy zapewne powiedzą, że skoro jest zimno to i przy tym nieprzyjemnie, a co to w końcu za atrakcja, by świadomie marznąć i to w dodatku w górach. I tu się zgadzam - narażanie się na marznięcie nie jest niczym fajnym, powiedziałabym nawet, że jest głupie - no chyba, że ktoś jest jakimś sado-masochistą, który lubi, jak mu wszystko kostnieje i robi się sine z zimna.

Oczywiście są osoby, których nie trzeba przekonywać do takich wojaży, wędrówek i spacerów, nawet jeśli zimą wymagają one lepszego doboru ekwipunku, ubioru i samego przygotowania.

Jeśli nie należysz do tych osób i ten gorszy czas najchętniej przezimowałbyś na sofie, zachęcam do zmian i wyjścia z ciepłego, domowego azylu, bo warto, o czym przekonują poniższe punkty.

1. Wzmocnisz swój system odpornościowy, co jest szczególnie przydatne w zimowym okresie wszelakich przeziębień, grypy i innego chorobowego paskudztwa.

2. Ruch i światło dzienne/słoneczne zapobiegają depresyjnym nastrojom, które lubią nas dopadać przy nieszczególnej aurze. Zamiast więc siedzieć i narzekać, rusz się, wyjdź na szlak. ;)

3. W ciszy zimowych krajobrazów pozwolisz odpocząć swojej duszy i nerwom, a także oczyścisz umysł.

4. Oddychanie na mroźnym, zimnym powietrzu pozwoli Ci się lepiej odprężyć. Również wtedy, gdy wędrówka, sama w sobie, okaże się męcząca.

5. Zachowasz swoją kondycję i na wiosnę nie będziesz musiał/-a się martwić powrotem do formy.

6. Taka wędrówka to również nowe wrażenia wizualne, bo te znane miejsca i krajobrazy zimą/pod śniegiem wyglądają zupełnie inaczej, pobudzając Twoją wyobraźnię. Ja osobiście na widok zimowych krajobrazów - górskich w szczególności - mam turbo ślinotok. ;)

7. Podczas mroźnej aury zwykle mamy bardzo dobrą widoczność w terenie. Warto więc wykorzystać takie krystaliczne powietrze do obserwacji obiektów, które zwykle skrywają się gdzieś w chmurach/mgle/smogu, etc.

8. Możesz liczyć na pustkę na szlakach (czasami jest aż tak pusto, że nie ma kogo zmolestować, by zrobił nam zdjęcie), które w miesiącach letnich są wyjątkowo oblegane.

Przekonani do aktywności? Mam nadzieję, że tak.

A co zrobić, jeśli nie mamy w pobliżu górskich szlaków? Nic prostszego. Wystarczy wyjść na zwykły spacer (pod warunkiem, że nie będzie to spacerowy maraton w galerii handlowej), przejść się do lasu, miejskiego parku lub po prostu poszwendać się po osiedlowych dróżkach. Grunt to ruszenie swoich czterech liter i czerpanie z tego radości.

Fit & Sport - 10.2.14

8 powodów, dla których warto wędrować również zimą

Zima w tym sezonie nie poszalała mocno i oszczędziła nam olbrzymich ilości białego puchu, - w sumie szkoda, bo lubię bardzo, gdy świat ...

Już niewiele dni pozostało - zaledwie siedem - do 14-ego lutego. Widać to zresztą wszędzie, na każdym rogu, w każdym sklepie, że zbliża się dzień świętego Walentego, okrzyknięty dniem tych szczęśliwie i nieszczęśliwie zakochanych.

Zewsząd atakują nas słitaśne misiaczki, poduszeczki, i pierdyriald - żeby nie napisać czerwona lawina - serduszek maści wszelkiej - pluszowych, materiałowych, z papieru, etc..

Dzień ten - nie, nie święto - ma swoich zarówno zwolenników, jak i przeciwników. Zwolennicy przyjmują go z całą otwartością, ze wszystkimi, kiczowatymi pierdółkami, które napędzają tę komercyjną machinę. Przeciwnicy natomiast się unoszą, że dzień ten jest zupełnie bez sensu, że to zwyczajna pokazówka, że jak się kocha, to przez cały rok, bla, bla, bla. I bądź tu człowieku mądry i nie daj się zwariować.

Co więc zrobić, jeśli stoimy raczej po środku i sam dzień nas ani ziębi, ani grzeje, a my sami kochamy i jesteśmy kochani?

Wykorzystajmy te chwile tylko dla siebie. Pozwólmy sobie na oderwanie się od codziennych zajęć. Niech nam będzie miło, po prostu. Niech ten dzień będzie swoistym buforem, który oderwie nas od codzienności, myślenia o pracy, niech obudzi w nas więcej spontaniczności. Bo, mimo że się kochamy, codzienność często wygrywa z magią miłości, a my sami, zabiegani, między pracą, domem, ogromem zajęć mniej lub bardziej ważnych, nie skupiamy się na tym, żeby sobie umilić wspólny czas.

Zwolnijcie i cieszcie się sobą nawzajem, tak jak lubicie najbardziej
Zrelaksujcie się - dopuszczalna wersja romantico: masaż, sauna, wspólna kąpiel, etc.
Zostawcie w tyle codzienność - wyjedźcie gdzieś, choćby na jeden dzień/wieczór/noc. Ja osobiście dostaję ślinotoku i dupa mi radośnie lata na myśl o górskich weekendach.
Odpuśćcie sobie w ten dzień kino i wizyty w restauracjach - będzie w nich full ludzi, których macie wokół wystarczająco dużo na co dzień.
Zamiast kolacji w knajpie, zróbcie sobie ucztę w domu. Może być ze śniadaniem i Wami na przystawkę/deser/danie główne. ;)

Nie dajcie się zwariować i kochajcie się! Po prostu. :) Niech Walenty Wami włada, żebyście nie zostali budowlańcami od zwalania tynków. ;)

Lifestyle - 7.2.14

Walentynki, a może Walę Tynki?

Już niewiele dni pozostało - zaledwie siedem - do 14-ego lutego. Widać to zresztą wszędzie, na każdym rogu, w każdym sklepie, że zbli...

Jeśli spodziewacie się tutaj jakichś fajerwerków i dzikich atrakcji, to nie czytajcie dalej, bo to był wyjątkowo stonowane wakacje, spędzone na odwiedzeniu kilku nadmorskich miejscowości. Jak wspominałam w poprzednim wpisie, przeszliśmy też plażą do Trzęsacza.

Ruiny kościoła

Po przejściu całej osady - a nie zajęło nam zbyt wiele czasu - i przeczytaniu kilku informacji, możemy jednoznacznie powiedzieć, że jedyną atrakcją (choć i atrakcja to w tym przypadku słowo na wyrost) Trzęsacza są ruiny gotyckiego kościoła z XV w. zlokalizowane na klifie.

Sam kościół został zbudowany w głębi lądu, wtedy ok, 2 km od klifowego brzegu. Morze systematycznie jednak podmywało brzegi klifu i zbliżało się do ulokowanego tam kościoła. W połowie XIX w. kościół zamknięto. W roku 1901 runęła pierwsza ściana, a potem kolejne fragmenty budowli. Ostateczne osunięcie miało miejsce w roku 1994. Do obejrzenia pozostał więc jedynie fragment, który zabezpieczono z każdej strony przed dalszym osuwaniem.

Pozostawiwszy za sobą "atrakcje" Trzęsacza zeszliśmy na plażę, która w miejscach oddalonych od strzeżonych kąpielisk była wyjątkowo przyjazna, bo... pusta. Można więc było się na chwilę zatrzymać i poleżeć, nie narażając się na nalot wściekłych łopatko-grabek i w spokoju przyjmować wzajemne zakłady, po jakim czasie banan fiknie koziołka, zrzucając swoich pasażerów. :)

Nie mogło oczywiście zabraknąć grzebania się w piasku. Za dzieciaka zawsze jarały mnie wszelkie piaskownice, a tutaj miałam taką wielką, prawie całą dla siebie. :D

Mimo braku atrakcji okolica jest miła i sympatyczna, spokojna i malownicza, idealna na spacery i rowerowe przejażdżki. Jeśli nie lubi się zgiełku, to można się tam udać.

Jak to bywa w przypadku różnych ruin, z większością związana jest jakaś legenda. Tak jest również w przypadku ruin kościoła w Trzęsaczu.

Legenda głosi, że dawno temu, rybacy w Trzęsaczu złowili w sieci Zielenicę, córkę boga Bałtyku. Po dostarczeniu jej do wioski, ówczesny proboszcz zamknął ją i zdecydował nawrócić na wiarę chrześcijańską. Zielenica zmarła jednak w niewoli i została pochowana na przykościelnym cmentarzu. Rozeźlony Bałtyk upomniał się o córkę i tak długo będzie podmywał klifowy brzeg aż kościół i grób z prochami jego córki nie pogrąży się w morskiej kipieli.

Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym na coś nie wlazła. Biedne więc były wszystkie paliki, kłody i falochrony - każdy musiał być zdobyty - taka namiastka górskich skał chyba. :D Dzień upłynął nam pod znakiem lenistwa i wchłaniania zapasowych ilości jodu, a naładowane energią akumulatorki mogły zostać spożytkowane dnia następnego, kiedy to wybraliśmy się w drugą stronę, tym razem do Niechorza.

Nad Morzem - 6.2.14

Morza szum - cz. 3 - Trzęsacz

Jeśli spodziewacie się tutaj jakichś fajerwerków i dzikich atrakcji, to nie czytajcie dalej, bo to był wyjątkowo stonowane wakacje, spędzon...

Pozostawiając z tyłu głowy dziecięce, nadmorskie wspomnienia, o których możecie poczytać w jednym z ostatnich tekstów, przeniosę się teraz to czasów również zamierzchłych, aczkolwiek nie tak prehistorycznych.

Uwaga - następuje teleportacja do roku 2007, kiedy to z jeszcze wtedy niemałżem stwierdziliśmy, że nasz pierwszy, wspólny urlop spędzimy nie w górach, a nad naszą, polską, wielką, "bałtycką kałużą".

Skoro postanowiliśmy, pozostało więc znalezienie miejscówki, gdzie powieziemy nasze tyłki. Zasiadłszy do laptopowej maszyny i rozgrzawszy paluchy oraz klawiaturę do czerwoności, przekopując się przez pierdyriald ofert z nadmorskich miejscowości, ostateczny wybór padł na Rewal.

Czemu akurat Rewal? W sumie nie umiem teraz odpowiedzieć na to pytanie. A może po prostu dostaliśmy od właścicieli jednego z tamtejszych pensjonatów najbardziej sensowną odpowiedź. A może dlatego, że mieliśmy tam bezpośrednie połączenie z Wrocławia. Tak, tak, to były jeszcze te czasy, kiedy nie rozbijaliśmy się Ero-Tico. Never mind. :)

Tak więc pewnego sierpniowego wieczora zapakowaliśmy nasze szanowne zadki w PKS (o dziwo obyło się bez oddawania kolacji w moim wykonaniu - hurra!), coby wczesnym rankiem dotrzeć nad nasz Bałtyk.

Było turbo-wcześnie więc nie mogliśmy się jeszcze zakwaterować. Zostawiliśmy jednak zbędne klamoty na recepcji naszej kwatery i podreptaliśmy w stronę morza i na mały rekonesans (czyt. poszukiwanie sklepu z żarciem) miejscowości.

Nie mogło zabraknąć powitania z ptaszyskami i próbnej taplaniny w bajorku. Z wrzątkiem kałuża oczywiście nie miała nigdy do czynienia, stąd i mój wyraz facjaty, jak u srającego kota na puszczy. Kataru się nie nabawiłam, więc może i mam jakieś predyspozycje, żeby zostać morsem - kto, to wie. :)

Po rekonesansie i powrocie na kwaterę celem zameldowania się, rzuciłam się do wypisywania kartek, żeby zdążyły dotrzeć do adresatów przed naszym powrotem. Trzeba się było streszczać, bo wszyscy wiemy, że nasza poczta to instytucja specjalnej troski. Świńskim kłusem pognaliśmy więc do skrzynki, a potem już w bardziej cywilizowany sposób (czyt. na emeryckiego spacerowicza) podreptaliśmy ponownie w kierunku plaży. Bynajmniej nie po to, by się na niej wylegiwać, bo ta już zdążyła pokryć się ludzką stonką.

Wylegiwanie się wśród takiego tłumu mogło się skończyć - w najlepszym wypadku - urazem głowy, spowodowanym przez wszechobecne grabki i łopatki, tudzież inne foremki, dmuchane rekiny, etc., które miały zapewnić spokój plażującym rodzicom rozwrzeszczanych dzieciaków. O nie, nie jesteśmy ani masochistami, ani tym bardziej kaskaderami, więc ograniczyliśmy się tego dnia do nabijania kilometrów, wałęsając się wzdłuż brzegu.

Po ogarnięciu informacji zawartych na mapie, mieliśmy kilka typów na temat tego, gdzie pójść i co robić, choć i tak, mimo wszystko uważam, że czasu mieliśmy aż nadto. Nie jestem więc sobie w stanie wyobrazić, że mielibyśmy tam spędzić dwa tygodnie. Toż bym chyba z nudów żarła piasek. ;)

Obczaiwszy już okolicę i mając w głowie mapę ze wszystkimi możliwymi miejscami, gdzie dają papu, ustalaliśmy plan działania na dzień następny, kiedy to w planach było przetuptanie się do położonej po sąsiedzku miejscowości, jaką jest Trzęsacz.

Nad Morzem - 2.2.14

Morza szum - cz.2 - Rewal

Pozostawiając z tyłu głowy dziecięce, nadmorskie wspomnienia, o których możecie poczytać w jednym z ostatnich tekstów , przeniosę się teraz...

W jednej z rozmów ze znajomymi padło pytanie, czy faktycznie jestem tak bardzo skrzywiona pod kątem gór - ciągle tylko góry i góry - ileż można? Można, oj można ile wlezie. :)

Ale żeby nie było, że ze mnie człek żyjący wyłącznie na wysokości i dopuszczający do siebie jedynie tę formę relaksu, uprzejmie donoszę, że me górkolubne racice smak, a właściwie lodowatość, morskiej kałuży poznały i źle się z tym nie czuły. Oczy tylko jakoś tak się do tych wszechogarniających płaskości przyzwyczaić nie mogły - ot dziwnie im było, ale chłonęły i rejestrowały wszystko niczym aparat foto.

Mój pierwszy morski raz miał miejsce w wieku lat bodajże 4, gdy po wsadzeniu mnie oknem do pociągu, razem z babcią i rodzicielką, dałam się powieźć do Gdańska, gdzie pogoda była iście bałtycka - lało i zimno było jak w psiarni do tego stopnia, że pod koniec lipca dogrzewaliśmy się farelką.

W ramach protestu i obrazy dziecięcego majestatu odpowiedziałam gorączką i anginą, które wypełniły znaczną część pobytu.

Jak już udało mi się w miarę wydobrzeć, zaciągnięta przez babcię na plażę, jarałam się jak murzyn szkiełkiem muszelkami i mewimi piórkami, które zawzięcie zbierałam - największy jednak piórkowy okaz został mi po chamsku wyrwany z dziecięcej łapki przez nieokrzesanego wyrostka, który w poważaniu miał stojącą nieopodal babcię. Żeby tego było mało nie przypadł mi również do gustu Neptun - pamiętam, że zaniosłam się rykiem i tyle było mojej dziecięcej wycieczki. Więcej grzechów odnośnie mojego pierwszego morskiego razu nie pamiętam, ale te zapamiętane nie rysują bynajmniej naszej wielkiej kałuży w pozytywnych barwach.

Oczywiście wszystko się zmieniło, gdy dziecię w mej postaci podrosło i przez całą praktycznie podstawówkę wywożone było na nadmorskie kolonie. Szał ciał, morska taplanina do zsinienia ust i rozdygotanych szczęk, a do tego listowne elaboraty słane do chaty, celem otrzymania przekazu z $$$, które od razu były wydawane na pierdyriald pseudo-pamiątek i niezliczoną ilość lodów, po których zawsze bolał mnie brzuch - ot, dziecięce podejście.

Morska kraina wypełniała więc mój dziecięcy, wakacyjny świat. Potem było długo nic, jeśli nie liczyć zaliczonych w czasach licealnych może ze dwóch zielonych szkół (borze najzieleńszy, ale prehistoria) - kto wymyślił tę nazwę, nie wiem, ale miał fantazję - z których w sumie niewiele pamiętam z różnych powodów.

Kolejne spotkanie z morską kałużą miało miejsce dopiero w roku 2007, kiedy to już usilnie musiało rywalizować z górskimi krajobrazami. Niemniej jednak właśnie na nadbałtyckie regiony padło w czasie planowanie ówczesnego urlopu, dlatego też w kolejnych wpisach uraczę Was garścią zdjęć i wspominkowych opowieści, o ile uda mi się dobrze przewietrzyć pamięć. :)

Nad Morzem - 29.1.14

Morza szum - cz. 1 - Prolog

W jednej z rozmów ze znajomymi padło pytanie, czy faktycznie jestem tak bardzo skrzywiona pod kątem gór - ciągle tylko góry i góry - ileż m...

Pages

Morza szum - cz. 6 - Międzyzdroje

Morza szum - cz.5 - Mrzeżyno i Dziwnów

Morza szum - cz. 4 - Niechorze

8 powodów, dla których warto wędrować również zimą

Walentynki, a może Walę Tynki?

Morza szum - cz. 3 - Trzęsacz

Morza szum - cz.2 - Rewal

Morza szum - cz. 1 - Prolog

TO ci się przyda

FACEBOOK

POPULARNE

OSTATNIE

O TYM PISZEMY

ARCHIWUM