Z wyjątkowym ociąganiem opuszczamy szczyt Tarnicy , bo oczy nie mogą nasycić się rozpościerającą się zeń panoramą. Choć nasz główny ce...
Jeśli pierwszy wypad na górskie szlaki w dalszym ciągu przed Tobą, zaprzyjaźnij się z dobrą mapą. Zapewniam, że związek z ta panią zawsze dobrze rokuje, pod warunkiem, że wybierzesz ją dobrze i z należytą starannością.
Mapa, jak każda kobieta, wymaga odpowiedniego obchodzenia się z nią, by rzeczony związek nie przyniósł strat w ludziach i mieniu. Nie rób przerażonej miny, będzie dobrze. Ba, nawet przyjemnie.
Jak ułatwić sobie orientację na mapie?
Wybierz mapę w odpowiedniej skali, aby mieć możliwie dokładne odwzorowanie terenu, łącznie z profilem wysokościowym. Dobrze wiedzieć, czy trasa będzie wiodła ostro w górę, czy też może będzie nas czekał łagodny spacer. Obecnie mapy turystyczne występują najczęściej w skali 1:50 000. Jeśli masz mapę z wartością niższą niż 50, np. 1:25 000 korzystaj z niej śmiało, bo obraz terenu będzie jeszcze dokładniejszy.
Trzymaj mapę przed sobą zgodnie z kierunkiem Twojego wzroku (nawet jeśli miałoby to oznaczać trzymanie jej do góry nogami). To co widzisz w terenie po lewej stronie, miej na mapie również po lewej. Tak łatwiej ogarniesz kierunki.
Nie chodź z rozpostartą płachtą. Złóż mapę tak, by wskazywała szlak na obszarze, na którym się aktualnie znajdujesz. Miej ją zawsze na podorędziu, by w razie potrzeby szybko na nią zerknąć i porównać to co wskazuje ze stanem faktycznym w terenie. Warto co jakiś czas spojrzeć na mapę i ogarnąć ważniejsze punkty odniesienia - kościół, skupisko budynków, etc.
Zwracaj uwagę na poziomice. To te linie na mapie (cienkie, najczęściej w kolorze brązowym), które łączą punkty o tej samej wysokości. Im bliżej siebie się znajdują, tym bardziej stromy będzie szlak, którym przyjdzie ci wędrować. Miej to na uwadze, bo tyranie pod górę potrafi zmęczyć i skutecznie spowolnić.
Nie jest tak ciężko, prawda? A tymczasem wzywam bardziej doświadczone duszyczki (wiem, że tu jesteście), by podzieliły się swoimi patentami na lepszą i łatwiejszą orientację na mapie i w terenie.
Jeśli pierwszy wypad na górskie szlaki w dalszym ciągu przed Tobą, zaprzyjaźnij się z dobrą mapą . Zapewniam, że związek z ta panią zaw...
Po powrocie z Doliny Kieżmarskiej wieczór w Hotelu Górskim przy Popradzkim Stawie (Chata Popradské Pleso) upłynął pod znakiem kwaterunku i zastanawiania się nad pogodą dnia następnego. Sprawa pogodowa była istotna ze względu na fakt, iż w planie było wyjście na Rysy 2499 m n.p.m. Gdziekolwiek byśmy jednak nie szli, to żadną przyjemnością byłoby dreptanie w deszczu lub ucieczka przed burzą. Ostatnie spojrzenia na mapę, na szlak, który zdawaliśmy się już znać na pamięć. Niemniej jednak mapa, tak jak i czekolada, to nasza nieodłączna towarzyszka wędrówek.
Znużeni, nie tyle minioną wędrówką, co samą podróżą, pozwalamy umysłom się wyłączyć i zasypiamy szybko. Sen, mimo że wcale nie krótki, nie trwa specjalnie długo, bo już o 4 rano rozlega się nieznośni dźwięk komórkowego budzika. Pierwsza myśl - ale z nas masochiści! Kto normalny zwleka się z wyrka o takiej porze na urlopie?! Jest jeszcze ciemno ale wstajemy dzielnie. Zjadamy pożywne śniadanko, pakujemy prowiant na drogę, sprawdzamy, czy wszystko mamy (zawsze mam wrażenie, że czegoś zapominałam) i ruszamy powoli na szlak uprzednio wpisując się w schroniskowej Księdze Wyjść - ostrożności nigdy za wiele.
Poranna szarówka - Popradzki Staw
Przez moment idziemy szlakiem czerwonym, by po chwili skręcić w las, na szlak niebieski.
Przy rozdrożu stoi mała budka, w której składuje się rzeczy dla tragarzy. Wnoszą oni ciężkie łądunki do Chaty pod Rysami - najwyżej położonego schroniska w Tatrach. Jeśli turyści czują się na siłach, mogą zabrać towar z budki i wnieść go na górę - w nagrodę otrzymają darmową herbatę w Chacie - a powiedzieć muszę, że herbatkę tam robią zacną.
Idziemy lasem, szlakiem kamienistym. Powietrze jest parne i wilgotne. Czujemy, że wilgoć nas wręcz oblepia. Zdecydowanie - łażenie po parującym lesie to nie dla mnie. Ale czego się nie robi, by wyjść wyżej. Skoro szlak tak prowadzi, idziemy dzielnie, uważając na wystające korzenie, które zdają się specjalnie układać tak, żeby pozbawić nas zębów.
Po wyjściu z leśnej wilgoci, możemy zacząć cieszyć oczy pierwszymi widokami szczytów, na których zaczynają się odbijać promienie wschodzącego słońca.
Grań Baszt
Po około 40 minutach docieramy do rozdroża nad Żabim Potokiem 1580 m n.p.m., gdzie wchodzimy na szlak czerwony, który będzie nas prowadził wyżej i wyżej.
Ruszamy pod górę, przechodzimy mostkiem nad Żabim Potokiem i dreptamy, dreptamy. Szlak trawersuje zbocze, więc nie wchodzi się ciężko, jednak mamy wrażenie, że baaardzo pomału zdobywamy wysokość.
To nie był książe...
Dziwnym trafem, kamienie okazują się być zawsze bardzo wygodne
Wolnym krokiem docieramy do Doliny Żabiej. Na szlaku oprócz nas nie ma nikogo. Dopiero po jakimś czasie zaczynamy mijać innych wędrowców. Dolina Żabia ze swoimi Żabimi Stawami Mięguszowieckimi okazuje się idealną miejscówką na pierwszy dłuższy postój, coby podładować energetyczne bateryjki.
Nad Wielkim Żabim Stawem Mięguszowieckim
Żabie Stawy Mięguszowieckie na tle Grani Baszt
Przed nami jeszcze spory kawałek drogi, więc ruszamy dalej. Doliną idzie się bardzo wygodnie, kamienistym chodnikiem. Docieramy do miejsca ubezpieczonego łańcuchem, z którym radzimy sobie bez problemów - chwila na ogarnięcie, co ma iść pierwsze - ręka, czy noga i gdzie ją najpierw postawić - to mój odwieczny problem. ;)
Po przejściu łańcuchowego odcinka, po chwili, wchodzimy do Wolnego Królestwa Rysów, a symboliczna brama z kolorowych proporczyków przywodzi na myśl regiony Himalajów.
Po przejściu przez bramę, docieramy do Chaty pod Rysami - najwyżej położonego schroniska w Tatrach. Samo schronisko wygląda jak futurystyczny wagon pokryty blachą, która ma je chronić przed zimowym naporem lawin.
Chata pod Rysami
Odpoczynek, herbata i drugie śniadanie. W schronisku jest pusto, a herbata tak pyszna, że żal wychodzić. Szczyt jednak wzywa. :) Zbieramy się więc i wychodzimy dalej. Mijając Kotlinkę pod Wagą, docieramy do Przełęczy Waga na wysokości 2340 m n.p.m.
Kopa Popradzka - 2354 m n.p.m.
Daleko w tle Tatry Bielskie
W górę - wypiętrzeniem Kopy nad Wagą
Wysoka 2547 m n.p.m i Ciężki Szczyt 2500 m n.p.m.
Na Rysy coraz bliżej. Szlak staje się coraz bardziej kamienisty. Sporo jest też luźnych kamieni i głazów. Mimo że marsz nie nastręcza trudności to trzeba jednak uważać, gdzie się stawia stopy.
Jesteśmy coraz bliżej szczytu. Już możemy dojrzeć, że polska strona tonie w chmurach. Na szczyt docieramy o godzinie 10.31.
Na kolanach na szczyt
Na szczycie - Rysy 2499 m n.p.m.
Siedzimy chwilę na górze, ale zaczyna wiać i robi się chłodno oraz tłoczno. Polska strona tonie w chmurach, więc nie sposób dojrzeć nic pod nimi.
Pomału zaczynamy kierować się w dół. Przy zejściu, szczególnie w górnym odcinku, wskazany jest krok "dupno-posuwisty z podporem wykrocznym" - ciekawe kto i co sobie wyobraził ;).
Schodząc w dół mijamy tłumy idące do góry. Udało nam się w ostatniej chwili uniknąć tłoku. Nie wyobrażam sobie siedzenia na górze w takim stadku.
Po zejściu, zachodzimy na chwilę do Chaty na ciepłą zupę. W Chacie tłum i gwar. Jemy i szybko się ulatniamy. Zanim jednak zejdziemy całkiem w dół, odwiedzam (w celu strzelenia fotku) jedyne w swoim rodzaju miejsce - najwyżej położoną i jedyną taką, panoramiczną wygódkę.
"Pielgrzymka" zwiedzających wygódkę
Kibelek nad przepaścią
Gdy docieramy do fragmentu z łańcuchami, musimy uważać na tłumnie idących w górę ludzi. Dodam, że było wtedy ok. 14-tej.
Im niżej schodziliśmy, tym więcej ludzi mijaliśmy. Nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie fakt, że ostro zbierało się na burzę. Chmury zaczęły się kłębić, a gdy zbliżaliśmy się do szlaku niebieskiego, pojawiły się pierwsze grzmoty. Nie obyło się również bez pelerynek - na szczęście byliśmy już prawie przy naszym schronisku. Zastanowiło nas tylko to, czy ci ludzie, których mijaliśmy w drodze powrotnej nie widzieli, że idzie burza? To nie najmądrzejsze posunięcie, aby iść do góry i dać się przyłapać burzy na przykład na łańcuchach, bo wątpię, żeby większość z tych turystów w ogóle dotarła do Chaty pod Rysami - za mało czasu.
Dzień zakończyliśmy zmęczeni ale bardzo szczęśliwi. Pozwoliliśmy sobie nawet na mały toast. W końcu nie wiadomo, kiedy znowu będzie nam dane wdrapać się na Rysy.
Nasza radość była prawie niezmącona. Burzył ją nieco deszcz, który rozpadał się paskudnie i chmury, które zeszły bardzo nisko. Nie wróżyło to najlepszej pogody.
Widok z okna na Popradzki Staw i deszczowe chmury
Po powrocie z Doliny Kieżmarskiej wieczór w Hotelu Górskim przy Popradzkim Stawie (Chata Popradské Pleso) upłynął pod znakiem kwaterunku i...
To miał być zwyczajny, sobotni wyjazd 'za miasto', coby zresetować łepetynę, dotlenić mózgowie i pospacerować na spokojnie w przyjemnych okolicznościach przyrody. Skończyło się takim kilometrażem, że miałam ochotę odrąbać sobie nogi, a po drodze zawał przeżywałam częściej niż sam Marian Paździoch. Ale po kolei.
To miał być zwyczajny, sobotni wyjazd 'za miasto', coby zresetować łepetynę, dotlenić mózgowie i pospacerować na spokojnie w prz...
Urlop za pasem. Nieważne, czy to wyjazd krótki, długi, bliski, czy daleki. Może być planowany lub spontaniczny, ale zawsze lub prawie zawsze będzie towarzyszyć mu ona - potwora wycieczkowych umysłów - Reisefieber. Gorączka i to bynajmniej nie ta "sobotniej nocy", a przedwyjazdowa.
To ten stan przed podróżą, który powoduje, że niektórzy zostają łazienkowymi królami kibelków, okupującymi z wątpliwym namaszczeniem porcelanowe trony. Towarzyszy im ogólne podenerwowanie, stres i rozdrażnienie, które skutecznie potrafią zabić radość z wyjazdu. Na całe szczęście stan ten jest najczęściej przejściowy, co nie zmienia faktu, że niektórym może dać się we znaki.
A jak to bywa u nas? Pan małżon przechodzi przez to bezobjawowo, albo się nie przyznaje. U mnie natomiast stan gorączkowości przebiega dwuetapowo.
Etap 1 - Stan maksymalnego zajarania
Przeżywam go najmocniej bezpośrednio po podjęciu decyzji, gdzie się wybierzemy i następującej po tym rezerwacji. Choćby do wyjazdu pozostawały jeszcze długie miesiące, ja już mam gotowy plan, którego atrakcjami można by obdzielić ze trzy wycieczki.
Robię się nadaktywna niczym gumisie po spożyciu soku z gumi-jagód. Przeczesuję internety, nurkuję do szuflady z mapami i atakuję półkę z przewodnikami. I gadam (jak normalnie gadam mało), klepię, mielę jęzorem: co, gdzie, za ile, jak długo i co koniecznie musimy zobaczyć, no i gdzie będą fajne miejsca na zdjęcia. Czy muszę wspominać, że mój najcudowniejszy towarzysz życia ma wtedy ochotę zakneblować mnie starą skarpetą?
Po pewnym czasie przechodzę w stan rzekomego uśpienia. Niby nic nie truję, ale internety (zupełnie mimochodem) są przeze mnie przeczesywane, no i w cudowny sposób kupują się dodatkowe ubezpieczenie, kilka podróżnych gadżetów i nowa mapa. Samo się kupuje, mówię Wam. It's magic!
Po upływie bliżej nieokreślonego czasu ze wspomnianego uśpienia wybudza mnie pan małżon, coby wziąć ze mną czynny udział w organizowaniu wypadu. Mój stan zajarania staje się wtedy bardziej cywilizowany, co oznacza koniec mej gumijagodowej nadaktywności. Plan zostaje zaakceptowany. Pozostaje czekać na wyjazd.
Etap 2 - Stan ewidentnego zakręcenia
Do wyjazdu zostało niewiele czasu. Siedzę, jak na szpilkach i zamiast obiadu konsumuję własne paznokcie, zastanawiając się jednocześnie, w co i jak się spakować, żeby było dobrze i wygodnie. No i żeby czasami czegoś nam nie zabrakło.
W momencie, gdy już torba, tudzież inny plecak są wypchane wyjazdowymi wspaniałościami, po głowie zaczynają galopować myśli w stylu: Czy spakowałam wystarczającą ilość koszulek, majtek, czekolady? Czy aby na pewno mamy naszykowane dokumenty, ładowarki, telefony, aparat (z kartą pamięci)? Będzie ciepło, czy zimno, a może będzie padać? A tak, szczoteczka do zębów... Choć w sumie i pastą na palcu by się paszczękę opędziło w razie draki. I tak by można w nieskończoność zastanawiać się i sprawdzać.
Gdy część mózgowia odpowiedzialna za logistyczne czynności związane z pakowaniem się uspokoi, do głosu dochodzi ta budząca do życia wyobraźnię. Zapomnij wtedy człowieku o tym, by zasnąć. Wizje uciekającego autobusu, pociągu występowały zawsze zanim przerzuciliśmy się na naszą wehikułową strzałę. Dodatkowo dziwny stres, że zaśpimi, który dokumentnie pozbawia mnie snu. Nie pomaga ani liczenie baranów, ani wstępne planowanie kolejnych wojaży. No takie zboczenie, cóż począć... A gdy jakimś cudem uda mi się zamknąć oczy, dziwnym trafem zaraz dzwoni budzik, którego dźwięk dokumentnie wystrzeliwuje mnie z wyrka.
I chwała mu za to, bo wtedy stres i zakręcenie w cudowny sposób mnie opuszczają. Już się nie zastanawiam, czy wszystko spakowane. Najwyżej, coś się zaradzi naprędce. Teraz, z czystym sumieniem wracam do pozytywnego stanu zajarania. Najpierw jaram się przemierzaną drogą, a potem miejscem, do którego dotrzemy. Można zaczynać urlop. ;)
A jak to wygląda u Was? Na spokojnie, czy wręcz przeciwnie?
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, benfuenfundachtzig
Urlop za pasem. Nieważne, czy to wyjazd krótki, długi, bliski, czy daleki. Może być planowany lub spontaniczny, ale zawsze lub prawie zawsz...
Wydawać by się mogło, że każdy wypad - długi, czy też krótki - to wydarzenie poza tym, że bardzo wyczekiwane, to pozytywne i bogate w nowe doświadczenia. I prawie tak jest. Prawie...
Istnieją bowiem jednostki, szumnie nazywające się podróżnikami, dla których podróż to synonim wylotu i przylotu samolotem, tudzież dojazd do miejsca przeznaczenia i na tym koniec. Atrakcyjności w tym tyle, co w moim przejściu z dużego pokoju do kuchni po kanapkę. Tacy delikwenci to przykład turystycznych ignorantów, którzy winy swoje rok, rocznie powielają i żadnej skruchy nie okazują, a grzeszą, oj grzeszą...
#1 Ignorancja i brak zainteresowania miejscem, do którego się udają
Rezerwują pobyt (często nie potrafią odpowiedzieć, do jakiego miasta dokładnie się udają - nazwa państwa to ich szczyt wiedzy), pakują swoje manele i lecą/ jadą. A na miejscu okazuje się, że nie mają o niczym pojęcia. Są obrażeni na panujące obyczaje, zdziwieni zachowaniem miejscowych, tym, że w rejonach nadmorskich też może być pod górkę, a nawet faktem, że na obiad nie dostali schabowego - a wiadomo, że schaboszczak i kapucha to rzecz święta.
#2 Niekorzystanie z map i przewodników
I nie mam tutaj na myśli uczenia się na pamięć dróg, szlaków, czy umiejscowienia danych atrakcji. Mapa, czy przewodnik oprócz tego, że czasami mogą uratować tyłek, gdy się zaplączemy w obcym miejscu, to stanowi olbrzymie źródło wiedzy i podsuwa gotowce, które możemy wykorzystać, jeśli na drugie imię nam Ignorancja & Roztargnienie. Niestety, ale z moich obserwacji wynika, że punkty #1 i #2 chyba zawsze idą w parze.
#3 Chlanie i żarcie do upadłego
Bo all inclusive, bo zapłacili, bo mają w pakiecie. A skoro tak, to opierniczą i wysiorbią wszystko łącznie z zastawą stołową i resztką krwi kelnerskiej załogi.
#4 Uprawianie dzikich biegów do wejścia do samolotu/autobusu, etc.
Czasami się zastanawiam, czy zakupiony bilet to nie jest jakaś wejściówka, mająca na celu eliminacje do biegów sprinterskich na przestrzeni kolejnych 10 lat ramię w ramię z Usain'em Bolt'em. W momencie, gdy oczekiwany środek lokomocji zaczyna zbliżać się do miejsca załadunku gawiedzi, cały - wcześniej dość ospały - tłum w cudowny sposób ożywa i szykuje się do startu i walki na śmierć i życie, coby wyhaczyć niepowtarzalną miejscówę przy oknie i na dodatkowym miejscu pieczołowicie posadzić bagaż.
I o ile rozumiem dziką walkę o miejsce w przypadku PKP (były czasy, że mogłam uchodzić za Panią-Żelazny-Łokieć), które podstawia dwa wagony na tłum zalegający na pół dworca, tak dzikości takiej i napalenia w przypadku wsiadania do autobusów dalekobieżnych i samolotów (które przecież nie zabiorą więcej ludków niż biletów sprzedano i każdy będzie siedział) nie ogarnę chyba nigdy.
#5 Leżenie plackiem na plaży/ przy basenie, etc.
Relaks to rzecz jak najbardziej zrozumiała, szczególnie, gdy człowiek już ostatkiem sił dotrwał do urlopu. Jedni się relaksują w czasie opalania, inni podczas zwiedzania, ale smażing trwający tydzień albo dwa to dla mnie jakieś nieporozumienie. Płacić konkretną kasę, żeby poczytać (albo nawet nie) gazetę na plaży, albo walnąć drinka przy basenie - no urlop na wypasie! Tak to ja się mogę pourlopować na balkonie albo RODOS (Rodzinne Ogródki Działkowe Ogrodzone Siatką) za free. A gdzie jakieś zwiedzanie, poznawanie nowego, kosztowanie lokalnej kuchni, wałęsanie się po miejscowych zakątkach, zdjęcia?
#6 Nieopuszczanie pokoju/ hotelu przez cały pobyt
To jeszcze gorsze niż całotygodniowy plażing. Nie ma to jak wykupienie pobytu w zakątku przecudnej urody i spędzenie go całego w obrębie hotelu, a w najgorszym przypadku pokoju (znam takie przypadki - serio!) uskuteczniając turystyczną grzeszność z punktu #3.
#7 Roszczeniowa postawa
W myśl zasady - płacę to wymagam. Staropolskiej kuchni w krajach islamskich, białego piasku na żwirowych plażach, płaskich gór, ciepłej wody w Bałtyku, braku Rosjan, Brytyjczyków, czy innych nacji, zawsze dobrej pogody i najlepiej kłaniającego się w pas personelu.
Kolejność powyższych punktów jest przypadkowa, a ich ilość - mimo 7 w tytule - nieograniczona, więc wrzucajcie swoje typy turystycznych grzeszków w komentarzach. Jestem przekonana, że powstanie tutaj całkiem ciekawy portret turystycznego grzesznika.
A tymczasem lajkujcie, podawajcie dalej i... nie grzeszcie. :)
A tymczasem lajkujcie, podawajcie dalej i... nie grzeszcie. :)
Zdjęcie pochodzi z pixabay.com, CC0, ThePixelman
Wydawać by się mogło, że każdy wypad - długi, czy też krótki - to wydarzenie poza tym, że bardzo wyczekiwane, to pozytywne i bogate w nowe...
Gdy Twoja przedwyjazdowa ekscytacja sięgnie zenitu i wszystko będziesz mieć dopięte na ostatni guzik, po dotarciu w wybrane miejsce czekać Cię będzie jeszcze mała transformacja, która sprawi, że na czas wypadu pozostawisz za sobą swoje "codzienne ja" i wejdziesz w nową turystyczno-podróżniczą rolę.
Gdy Twoja przedwyjazdowa ekscytacja sięgnie zenitu i wszystko będziesz mieć dopięte na ostatni guzik, po dotarciu w wybrane miejsce czekać...
To już. Znowu kolejny rok za nami. Pełen wrażeń, emocji, uśmiechu, skopanego tyłka i cudownych górskich miejscówek, do których zawitaliśmy.
To już. Znowu kolejny rok za nami. Pełen wrażeń, emocji, uśmiechu, skopanego tyłka i cudownych górskich miejscówek, do których zawitali...
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik oraz Skopiec. Czasu trochę minęło, więc nie powinno dziwić, że zaczynało mnie nosić. Mapa, na co dzień zamieszkująca szufladę, wczuła się w mój stan i zaczęła sama pchać się w ręce, szepcząc zachęcająco: No weź... No otwórz... No zaplanuj coś... Choćby krótki spacerek... Czy mogłam być głucha na takie przymilne prośby?
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik ora...
Pagóry - jak i wszystkie zajawki zresztą - są jak narkotyk. Raz spróbujesz, a potem już tylko szukasz okazji, by wciągnąć kolejną kreskę na siebie potrzebny ekwipunek i ruszyć ku przygodzie. Bo górska szwendaczka to nie tylko frajda, ale i idealny sposób na przewietrzenie łepetyny i przegnanie z niej codziennych stresów.
Poza tym - o czym każdy łazęgowicz wie - do łażenia po górach potrzebujesz... wyłącznie chęci, bo nikt tu przecież nie wymaga specjalnych szkoleń, czy patentów. Chcesz iść, idziesz i jesteś tylko Ty i szlak. Oczywiście jeśli wybierzesz ten mniej uczęszczany lub umiejętnie szybko zostawisz za sobą tłum.
Mimo to, by móc zapisać daną wycieczkę do szufladki wspomnień wyłącznie pozytywnych, warto pochylić się nad kilkoma aspektami, które trzeba mieć na uwadze zarówno przed, w trakcie, jak i po całym wypadzie. Niektóre z nich to drobnostki. Jak jednak wiemy, nawet mała pierdoła może zadecydować o (nie)powodzeniu całego planu, dlatego zawsze robimy - lub staramy się robić - wszystko, by siłę rażenia owych pierdół maksymalnie zminimalizować.
Pięć rzeczy, na które trzeba zwrócić uwagę przed wyruszeniem na szlak
- Nie przeceniaj swojej kondycji i doświadczenia. Realnie dopasuj długość i trudność szlaku do aktualnego samopoczucia. Jeśli ostatni raz oglądałeś pagóry na żywo pięć lat temu, a szczyty zdobywałeś w pozycji horyzontalnej scrollując górskie blogi na ukochanej sofie, to pomysł na przejście za jednym zamachem Orlej Perci będzie co najmniej dyskusyjny.
- Dokładnie zaplanuj trasę. Zorientuj się, gdzie znajdziesz skróty, gdzie w razie potrzeby będziesz mógł zawrócić, gdzie znajdują się schroniska, wiaty, ile czasu zajmie Ci dotarcie do najbliższej miejscowości, czy miejsca noclegowego.
- Dobierz i przygotuj pod daną wycieczkę swój ekwipunek. Skup się na odpowiednim ubraniu, czasie, jaki zamierzasz spędzić na szlaku, porze roku i aktualnych warunkach meteo. Jesienią - nawet mimo cudownej aury za oknem - zabranie wyłącznie krótkich gaci nie będzie najszczęśliwszym wyborem, bo wystarczy, że słońce choć na chwilę skryje się za chmurami, a wiatr zacznie Cię koncertowo smagać po podwiązkach.
- Poinformuj bliską i zaufaną osobę o tym, gdzie się wybierasz i kiedy zamierzasz wrócić.
- Przed samym wyjazdem sprawdź prognozy pogody, szczególnie pod kątem wrednych burz i ogólnego załamania aury. Ja wiem, że z ciężkim sercem się wyjazd przekłada, ale czasem jest to najlepsza decyzja. Poza tym łażenie w deszczu jest do dupy - zimno, ślisko, do domu daleko i w butach w końcu zaczyna chlupać.
Pięć rzeczy, które trzeba mieć na uwadze podczas górskiej wędrówki
- Mapa to podstawa. Najlepiej taka laminowana, której deszcze nie straszne. Oczywiście można się wspomagać elektroniką i aplikacjami wszelkiej maści, ale jak zdechnie telefon albo zasięg wystawi nam środkowy palec, to będziemy sobie mogli co najwyżej poćwiczyć orientację według mchu. #team_mapa_papierowa_rulezzz A, zapomniałabym - oprócz posiadania owej mapy, wypadałoby co jakiś czas w nią zaglądać, by upewnić się, że dobrze idziemy. Szlakowych pułapek jest bowiem w naszych górach dostatek.
- Pij! I nie mam tutaj na myśli wciągnięcia w czasie marszu kraty browaru. Regularnie uzupełniaj płyny. Nie czekaj aż zaczniesz odczuwać pragnienie. Lepiej popijać małymi łykami wodę lub izotonik niż na raz próbować to wszystko nadrobić. To tak nie działa. Tutaj się przed Wami trochę pokajam, bo to jeden z moich górskich grzeszków - często nie chce nam się zatrzymywać na piciu i później cierpię.
- Rób przerwy i wzmacniaj się. Wyjście na szczyt, czy parcie do celu jednym ciągiem jest słabe, a na dłuższą metę pozbawia wycieczkę całej frajdy, bo morale siada i ogólnie zaczyna być dupiasto. Z jednej strony nie lubię pauzować, gdy nam się dobrze idzie, jednak z drugiej te cudowne węglowodany niesione w plecaku aż się proszą o konsumpcję. A mnie długo prosić nie trzeba. 😂
- Rzuć raz na jakiś czas okiem na prognozę pogody i radar meteo. Dobrze wiedzieć, czy nie trzeba się będzie zaraz ewakuować, gdy z gromadzących się chmur walnie ostrą sikawicą.
- Wiem, że ruszając w góry masz podejście z gatunku "Mam tę moc! Mam tę moc!", ale czasem lepiej przerwać wędrówkę i zawrócić. Też miałam okres wędrówkowej niezniszczalności dopóki kilka razy - i to na własne życzenie - nie dostałam po tyłku. Wątpliwa pogoda, złe samopoczucie, źle dobrana trasa - zawróć! Choć wiem, że będzie Ci ciężko na serduchu.
Wzięcie pod uwagę tych kolejnych aspektów sprawi, że prawie na pewno (wszak nie ma na tym świecie nic pewnego) unikniesz poważnych nieprzyjemności, a wędrówkę zaliczysz do tych udanych i miło wspominanych. Dodatkowo, gdy odpowiednio zajmiesz się sobą po powrocie, frajda będzie jeszcze większa i to tylko kwestia czasu, aż zaczniesz odliczać dni do kolejnego wyjazdu. Bo wiesz, być po wędrówce, to być przed wędrówką. 😊
Sześć rzeczy do zrobienia po górskiej wycieczce
- Zatroszcz się o swoje buty. Szczególnie jeśli masz je sprawdzone i kochasz je miłością nieskończoną. Niech Ci służą. Wyciągnij wkładki i zostaw razem z butami do wyschnięcia w ciepłym miejscu. Obcej cywilizacji w butach nam nie potrzeba.
- Sprawdź swój sprzęt - plecak, buty, kijki, raki, etc. Czy wszystko działa, czy nic się nie rozdarło, czy jest czyste. Nie ma nic gorszego niż odkrycie przed kolejną wędrówką lub w jej trakcie, że coś nie działa tak, jak powinno - kijki się składają, powodując spotkanie paszczy z ziemią, zamek w plecaku się nie zasuwa, itp.
- Ponieważ górska wędrówka to stuprocentowe obcowanie z naturą i, nierzadko, szlajanie się po chaszczach, trawach i krzaczorach, po powrocie obejrzyj całe ciało, czy aby nie przyniosłeś na sobie jakiegoś pasażera na gapę - krwiopijcy kleszcza.
- Nawet przy optymistycznym scenariuszu, który zakłada, że na bieżąco się nawadniałeś, uzupełnij po powrocie poziom elektrolitów i minerałów. Choćbyś nawet szedł powoli, to swoje na górskim wyciechu wypociłeś. No, chyba że Cię lektyce nieśli. Ale w to akurat wątpię. 😂
- Nie zapomnij o tych, które Cię niosły i nosić będą - Twoje jedyne, niepowtarzalne i ukochane kopytka. Zrób im dobrze, zafunduj małe, domowe SPA. Jeśli chcesz możesz im potowarzyszyć - zalegnij z nimi w wannie, a po wszystkim porządnie nakremuj. Niech odpoczywają.
- A na koniec, jak już się trochę porozciągasz, pozwalam zalec na sofie ze szklanką ulubionego napitku w dłoni. Zasłużyłeś!
A co dalej? Nic nadzwyczajnego. Teraz pora na przetrawienie wszystkich wrażeń, wspominanie widoków, segregowanie zdjęć, spisanie myśli nieuczesanych i... planowanie następnego wypadu, bo w końcu wyruszenie na szlak to coś ultra pozytywnego.
Pagóry - jak i wszystkie zajawki zresztą - są jak narkotyk. Raz spróbujesz, a potem już tylko szukasz okazji, by wciągnąć kolejną kresk...
Bardzo rzadko wypełzam gdzieś - czy to w góry, czy w miasto - bez towarzystwa. Częściej się po prostu składa, że towarzysz łazęgowej niedoli jest w pogotowiu, by raźno dotrzymywać mi kroku, a nawet ciut poganiać. I lubię to bardzo. 😊
Jak to jednak czasami bywa, nie zawsze ma się to, co się lubi. Pozostaje więc polubić się z tym, co się ma. W tym przypadku z samotnym wyjściem na szlak. To, że się da, ustaliliśmy w jednym z poprzednich tekstów, w którym zwracałam uwagę na to, o czym trzeba podczas takiego łażenia pamiętać.
Wędrowanie w pojedynkę to szczególne doświadczenie
Wędrowanie w pojedynkę wcale nie oznacza, że będzie nam doskwierała samotność. A to właśnie ona - obok lęku - stanowi główny hamulec tych wszystkich, którzy postanawiają jednak zostać w domu.Sama ale nie samotna - Plusy (nie tylko) górskich wycieczek w pojedynkę
⇨ To jest ten czas kiedy nic nie musisz, a co najwyżej możesz chcieć. Wszak od nikogo nie jesteś zależny, nie musisz dostosowywać tempa do reszty grupy, etc. Tylko od Ciebie zależy, jak będzie wyglądać Twój dzień oraz jak i gdzie się zakończy - dotrzesz do celu, a może zawrócisz i zmienisz plany?⇨ Z nikim nie rozmawiasz, więc nic Cię nie rozprasza, a co za tym idzie możesz bez przeszkód chłonąć otoczenie i wszechobecne bodźce, jakie wysyła natura. Więcej słyszysz, więcej czujesz i to jest niesamowite.
Jak pokonać obawy przed samotnym ruszeniem na szlak?
Nie powiem, podczas mojego pierwszego spaceru w pojedynkę, towarzyszyło mi to dziwne uczucie, które każe myśleć, że zaraz z pewnością coś się stanie, bo w krzakach pewnikiem czai się zło z całego świata. Tak już chyba jest, że wyobraźnia zaczyna działać, a moja wyjątkowo zna się na rzeczy i podsuwa mi czasami takie projekcje, że na samą myśl się lepiej nogami nakryć i czekać na sąd ostateczny. A przecież nie tędy droga!⇨ Boisz się, że się zgubisz? Może tak się zdarzyć. Ale wierz mi, nie Ty pierwszy i nie ostatni. Przede wszystkim to żadna ujma na honorze. Szczególnie, że oznakowanie szlaków w niektórych miejscach pozostawia wiele do życzenia. Jeśli nie wystarcza Ci mapa w plecaku, a dodatkowo średnio Ci idzie orientacja na niej, zawsze możesz się wspomagać dodatkowymi cudami techniki - GPSy, mapy w telefonie. Tylko nie ufaj im bezgranicznie i sprawdzaj co jakiś czas przebieg trasy.
⇨ Boisz się kontuzji, stłuczeń, upadków? Nie napiszę Ci tutaj, że nic złego Cię nie spotka. Wszak nie ja ustalałam, co i komu jest przeznaczone. Śmiem jednak twierdzić, że prędzej dosięgnie nas jakiś wypadek na trasie dojazdu (wszak różny element po drogach jeździ) niż już bezpośrednio w górach.
Pamiętaj jednak, by poinformować znajomych, obsługę schroniska, gdzie się wybierasz i o której godzinie planujesz powrót. No i miej głowę na karku.
⇨ Boisz się przejmującego uczucia samotności? Gdy już oczyścisz głowę z codziennych trosk nie zaczynaj myśleć za dużo. Odpręż się. Bądź tu i teraz. Wsłuchuj się w szum wiatru i szmery strumienia, a gdy trafi Ci się monotonny odcinek, weź aparat i wyżyj się artystycznie. Poszukaj nowych, ciekawych kadrów. Baw się z otoczeniem. Wąchaj, głaszcz, dotykaj. Ciesz się chwilą.
⇨ Boisz się niespodziewanego spotkania na szlaku? Nie zdarzyło mi się, ale zagwarantować nikomu nie mogę, że nie spotka na swojej drodze jakiegoś dziwoląga czy podejrzanego typa. Jednak prędzej zacznie Cię gonić wioskowy burek, który z chęcią dopadnie się Twoich nogawek, niż jakiś napaleniec. Leśna zwierzyna też nie ma w planach ataków na Ciebie. O ile nie władujesz jej się akurat w środek legowiska.
⇨ Boisz się, że zabraknie Ci pewności siebie? Męczą Cię pytania, czy w ogóle dasz radę, czy przejdziesz szlak, czy wystarczy Ci prowiantu, czy się nie zgubisz? A jak się zgubisz, to czy sobie poradzisz? I można tak wymieniać w nieskończoność. Ja wiem, że dasz radę. Ty musisz tylko przekonać o tym fakcie swoją wyobraźnię i dołożyć do tego szczyptę rozsądku. To nie może się nie udać.😊
A już tak zupełnie pomijając powyższe, to powiem Ci coś w sekrecie - Po prostu to zrób! Nieważne, czy będzie to wypad kilkugodzinny, całodniowy, a może weekendowy. Czerp z tego frajdę, bądź dumny z pokonania własnych słabości i spróbowania czegoś nowego. Ty tutaj rządzisz, wyznaczasz sobie cele i tempo ich realizacji. Nie musisz nawet wdrapywać się na szczyt. Krok po kroku, powolutku. Tylko Ty i pieszcząca zmysły natura dookoła. Ciesz się tym!
Bardzo rzadko wypełzam gdzieś - czy to w góry, czy w miasto - bez towarzystwa. Częściej się po prostu składa, że towarzysz łazęgowej nie...
Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, co sprawia, że Cieszyn jest się idealną destynacją na wiosenny wypad, spieszymy z odpowiedzią - To magnolie! A właściwie cały szlak spacerowy, gdzie możemy podziwiać te pięknie kwitnące krzewy, którym w żaden sposób nie można odmówić fotogeniczności i uroku.
Jeśli kiedykolwiek zastanawiałeś się, co sprawia, że Cieszyn jest się idealną destynacją na wiosenny wypad, spieszymy z odpowiedzią - T...
Wędrówki zimą to niesamowita i szczególna frajda, dostarczają wrażeń i zwykle na długo zapadają w pamięci. Mimo ogólnej euforii, jaką generują takie wypady nie można jednak zapominać, że należy się do nich przygotować - zwykle inaczej niż latem - aby zminimalizować wszelkie ryzyko. Mimo że niektórzy będą mówić 'no risk, no fun', nie dajcie się zwieść i bądźcie świadomi niebezpieczeństw, jakie mogą Was spotkać. Bądźcie dobrze przygotowani.
Co więc jest ważne? Jak się odpowiednio przygotować do takiego wypadu? Na co zwracać uwagę? - To chyba najczęstsze pytania w tej materii. Podrzucam Wam więc garść pomocnych wskazówek, które być może pomogą w planowaniu Waszych wojaży, lub w jakiś sposób wpłyną na Wasze decyzje o tym, co ze sobą zabrać, etc.
Krótsze dni i szybsze zapadanie zmroku
To podstawa, o której nie możemy zapominać. O ile latem możemy sobie pozwolić na dłuższe wypady, o tyle zimą musimy dostosować zaplanowane odległości do czasu, jaki mamy do dyspozycji. Ani to miłe, ani bezpieczne, gdy zmierzch - nie mówiąc o nocy - zastanie nas gdzieś w środku zaplanowanej trasy, utrudniając, a czasami wręcz uniemożliwiając orientację w terenie. Do czasów podanych na mapie zawsze dodawajcie rezerwy - w końcu w czasie marszu zatrzymujemy się na foto, papu, tudzież siku, a to kradnie nasz cenny czas.
Śnieg i zimo
O ile w okresach bezśnieżnych możemy sobie raźno dreptać, o tyle zimą, po opadach śniegu zaczynają się przysłowiowe schody. Już nawet niewielki opad w połączeniu z niską temperaturą powoduje znaczne oblodzenie na szlakach, co stanowi niemałe utrudnienie, gdyż w takiej sytuacji śniegu jest zwykle zbyt mało, by posiłkować się choćby rakami. Natomiast gdy śniegu jest dużo, a my wyruszamy na nieprzetarty szlak, rzeczony biały puch może nas skutecznie spowolnić. Nie ma co owijać w bawełnę, brodzenie po kolana w śniegu nie należy do najszybszych metod w przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. Gdy do tego wszystkiego dołożymy niską temperaturę, a czasem również silny wiar, może się zdarzyć, że będziemy walczyć z przejmującym i niekomfortowym uczuciem chłodu.
Zorientowanie w sytuacji
Przed zimowym wypadem warto się zorientować w ogólnej sytuacji pogodowej, aby uniknąć jej nagłego załamania (choć niestety nie zawsze można to przewidzieć w 100%), popytać/poczytać na stronach TOPR/GOPR o warunki na szlakach, grubość pokrywy śnieżnej, stopień zagrożenia lawinowego, etc.
Wcześniejsze i dokładne przestudiowanie mapy również ma swoje plusy, ponieważ pozwala nam takie zaplanowanie trasy, aby uniknąć dodatkowych trudności. Będziemy również wiedzieć, czy daną trasę można skrócić i dojść wcześniej w bezpieczne miejsce - do schroniska, miejscowości, etc.
Gy już będziemy świadomi tego, co nam może zagrażać, łatwiej będzie nam skompletować rzeczy, z których będziemy mogli korzystać w czasie całego wypadu, jak również takie, które nas wspomogą w sytuacjach kryzysowych.
Ekwipunek podstawowy i odzież
- Okulary przeciwsłoneczne i krem z wysokim filtrem - śnieg potrafi dać czadu i skutecznie oślepiać uniemożliwiając dalszy marsz.
- Plecak i pokrowiec przeciwdeszczowy - pokrowiec dobrze sprawdzi się również wtedy, gdy zamiast deszczu zaskoczy nas śnieżyca. A sam plecak - to według mnie podstawa podstaw - w końcu do niego wrzucicie wszystko, co potrzebne.
- Kijki trekkingowe z talerzykami - nie w każdym terenie się przydają, ale jak już się ich używa, to pomagają w marszu - a każde ułatwienie jest zawsze in plus.
- Mapa - nie wymaga dodatkowego komentarza
- Telefon - pozwoli wezwać pomoc w razie 'W' - pod warunkiem, że będzie zasięg.
- Czołówka - niezastąpiona w sytuacjach, gdy przyjdzie nam wracać/schodzić po zmroku. Jest szansa, że nie pomylimy szlaku, a nasze uzębienie pozostanie nienaruszone.
- Nóż oraz wodoszczelne etui na naszą elektronikę. Nie ma nić gorszego, gdy chcesz skorzystać np. z telefonu, a ten nie działa, bo się biedak utopił.
- Ubieramy się ciepło, najlepiej na cebulkę. Zawsze to lepiej coś z siebie zdjąć niż marznąć z braku dodatkowej warstwy. Oprócz kurtki miejmy więc koszulkę termoaktywną, polar, a jako dodatek do spodni załóżmy termogacie.
- Czapki, szale, opaski, rękawice (najlepiej nieprzemakalne) - chyba nie wymagają dodatkowego komentarza.
- Zapasowe skarpety - cóż, nawet najlepsze buty potrafią spłatać figla i przegrać z wilgocią, a nie ma nic gorszego niż chlupot w butach. Ciepła skarpeta to marzenie zmarzniętej stopy.
- Stuptuty - Gdy planujecie przejście szlakiem z zalegającym śniegiem, zakładajcie. Będzie Wam sucho i ciepło, bo biały shit Wam do butów nie wpadnie. :)
- Czekan i raki - pomagają we wspinaczce. Mamy dobrą przyczepność.
- Żarełko i napitek - Niech to będzie jedzonko, które da Wam energetycznego kopa. Stawiajcie więc na czekoladę, wszelkie batony, porządne kanapki, kabanoski, etc. Nie bójcie się, nie utyjecie. ;) Do tego termos z gorącą herbatą. Woda też jest ok, ale przy dłuższym marszu może zmienić swój płynny stan skupienia, a jeśli tego nie zrobi będzie tak zimna, że spowoduje tylko Wasze wyziębienie. Stawiajcie więc lepiej na ciepły napój w termosie.
Ekwipunek S.O.S
- Apteczka - koniecznie uzupełniona w podstawowe środki przeciwbólowe, plastry, bandaże, etc.
- Koc ratunkowy - ochroni przed wyziębieniem
- Zestaw lawinowy - można wypożyczyć w schroniskach
- Czołówka z możliwością nadawania świetlnego sygnału SOS.
Dobre rozeznanie w sytuacji i odpowiednio przygotowany ekwipunek sprawią, że Wasze wypady będą bezpieczniejsze. Jeżeli macie swoje dodatkowe propozycje, które jeszcze bardziej wpłyną na nasze bezpieczeństwo w górach, wpisujcie je w komentarzach.
Wskazówki & Ekwipunek
- 22.2.14
Odpowiednie przygotowanie na zimowy wypad w góry - słów kilka o ekwipunku i odzieży
W jednym z ostatnich postów zachęcałam Was do podjęcia aktywności fizycznej również w chłodne, zimowe dni, na pierwszym miejscu sta...
