Oto nadeszła. Najpiękniejsza w swej różnorodności pora roku - jesień - która swym kolorytem sprawia, że świat dookoła, z górskimi szlaka...
Ciepła i słoneczna aura każdego roku ładuje wszystkich dookoła energią i zachęca do wyrwania się z domowego zacisza. Zapełniają się więc przydomowe ogródki, miejskie parki, rzeczne nabrzeża oraz górskie szlaki i polany. Wszak możliwość spędzania wolnego czasu na łonie natury to jest to, co większość tygrysków lubi najbardziej. O ile akurat upał nie sprawia, że część z nich chce zabunkrować się w lodówce i nie wychodzić do zimy.
Żebyśmy jednak nie mieli tak różowo, musimy się tą naturą dzielić ze zwierzyną wszelaką, która w szczególnych przypadkach może stanowić dla nas zagrożenie. I wcale nie chodzi tutaj o atak rozjuszonego niedźwiedzia w Bieszczadach, czy inwazję wściekłych kozic w TPN. Nie chodzi nawet o biegające samopas wiejskie kundle, które lubią dopadać naszych nogawek.
Dziś na tapetę bierzemy znacznie mniejsze żyjątka - latające, pasiaste, błonkoskrzydłe - pszczoły, osy i szerszenie. Niby niewielkie, całkiem pożyteczne (bo pszczółka zrobi miodek, a osa rozprawi się np. z... komarami), a mimo to upierdliwe i mogące stanowić zagrożenie.
Oczywiście to nie tak, że za każdym rogiem czai się chorda dzikich owadów gotowych ruszyć na nas, gdy tylko się zbliżymy. Bywają jednak sytuacje, w których dochodzi do użądleń.
Zagrożenie dla alergików
Dla większości śmiertelników, czyli ludzi zdrowych, pojedyncze użądlenia nie są tak groźne, jak dla osób z alergią. Będzie to z pewnością zdarzenie niekomfortowe i bolesne, ale nie będzie zagrażać życiu. Oczywiście do pierwszego zdarzenia - jeśli nie miało się robionych testów uczuleniowych pod kątem jadu - możemy nawet nie wiedzieć, że jesteśmy uczuleni. Również miejsce użądlenia będzie miało wpływ na to, jak bardzo zareaguje nasz organizm. Najbardziej niebezpieczne są użądlenia w wargę, policzki, szyję, czy gardło/przełyk (gdy zdarzy się komuś owada połknąć, gdy ten sobie zanurkuje w słodkim kompociku).Ja miałam cztery przygody. Pierwsze użądlenie w stopę - nadepnęłam pasiastą na trawniku. Poza tym, że bolało jak cholera i stopa spuchła, nie stało się nic. Drugie użądlenie w udo - nie polecam noszenia szerokich spodenek. Opuchlizna była znacznie większa, pojawił się stan podgorączkowy, ale w tym przypadku wystarczyły zimne okłady i wypicie wapna. Trzeci raz - udziabała mnie gadzina w ramię. Tu już konieczne były leki przeciwhistaminowe (na pogotowiu), bo reakcja alergiczna była znaczna. Kumulacja była za czwartym razem. Użądlenie podobne do tego trzeciego, ale do bardzo dużego obrzęku i mocnej reakcji alergicznej, doszły problemy z oddychaniem. Ta wizyta na pogotowiu skończyła się podaniem adrenaliny.
Pszczoły, osy - Jak się chronić przed użądleniami?
Owady same z siebie nie są agresywne. Atakują i żądlą, gdy poczują się zagrożone i bronią po prostu swojego terytorium. Też byś nie chciał, by Ci się intruz do chaty ładował. Najczęściej do użądleń dochodzi przypadkiem. Nadepnięcia bosą stopą, wypicie owada z napojem, etc.Jeśli podczas wycieczki trafisz na pasiaste osobniki latające, nie wykonuj gwałtownych ruchów rękami, nie odganiaj ich zaciekle, bo w ten sposób dasz owadom sygnał, że mają się przed Tobą bronić. Jeśli sytuacja będzie miała miejsce w pobliżu gniazda, inne owady mogą przylecieć temu jednemu, czy kilku z odsieczą. Mam nadzieję, że nigdy się nie dowiem, jak to jest. Po tym, jak wiem, jakich atrakcji mogę się spodziewać po użądleniu, zamieram, nie ruszam się i czekam aż paskuda odleci. Ewentualnie małżonek przybywa na ratunek.
Jeśli podczas wypadu do lasu, czy na działkę trafisz na gniazdo os, czy szerszeni, oddal się i nie kombinuj, nie dłub w nim patykiem, nie sprawdzaj, czy może jest opuszczone. Nawet jeśli nie jesteś uczulony, to dziesiątki, a nawet setki użądleń wkurzonego (bo przecież zaatakowałeś ich dom) roju staną się niebezpieczne i zagrażające życiu.
Jedząc na świeżym powietrzu, zawsze sprawdzaj napoje i jedzenie. Osy pchają się tam gdzie słodkie i bardzo szybko lądują w herbatach, sokach, czy kompotach, a stąd już bardzo krótka droga do użądlenia w najbardziej newralgiczne miejsca.
Nie chodź boso, a przed założeniem butów sprawdź, czy jakiś owad nie wlazł do środka. Lepiej nosić przylegającą do ciała odzież, tak by owad nie mógł pod nią wlecieć.
Zrezygnuj z jaskrawych ubrań. Jaskrawe i kolorowe niech będą kwiatki na łące i w ogrodzie i to do nich niech lecą sobie owady. No, chyba że chcesz być kwiatem dwunożnym. Nie wnikam.
Nie noś na sobie całej perfumerii. Zapachy perfum czy dezodorantów mogą działać na owady zarówno przyciągająco, jak i drażniąco.
Co robić w przypadku użądlenia?
Niezależnie od tego, czy to Ty zostałeś użądlony, czy tylko udzielasz pomocy, bezwzględnie zachowaj spokój. Nie ma sensu dodatkowo potęgować stresu.Jeżeli owad pozostawił żądło, należy niezwłocznie je usunąć. Robimy to delikatnie, nie naduszając, żeby nie wciskać więcej jadu. Bardzo ważne jest, by powstrzymać się od rozdrapywania użądlonego miejsca, bo może wdać się infekcja. Aby zmniejszyć świąd i opuchliznę warto zastosować zimne okłady. Bardzo dobrze sprawdzają się kostki lodu lub bardzo zimna woda. Chłodzenie naprawdę pomaga. Jeśli nie wystąpiła reakcja alergiczna, opuchlizna zwykle schodzi po dwóch, trzech dniach.
W przypadku mocnej reakcji alergicznej, użądleń w obrębie jamy ustnej, rozległym obrzęku, etc. nie ma co kombinować i od razu udać się po pomoc medyczną. Nigdy do końca nie wiadomo, jak zareaguje organizm - niezależnie czy u dorosłego, czy u dziecka. W tym przypadku lepiej dmuchać na zimne i nie czekać aż wystąpi wstrząs, niewydolność oddechowa, czy problemy z krążeniem.
A jak u Was? Mieliście jakieś wątpliwe przyjemności po spotkaniach z latającymi (i nie tylko) żyjątkami? Dajcie znać.
Ciepła i słoneczna aura każdego roku ładuje wszystkich dookoła energią i zachęca do wyrwania się z domowego zacisza. Zapełniają się więc...
Mówimy, że wyjeżdżamy po to, by się odciąć od codziennego zgiełku, natłoku informacji, by spędzić czas ze sobą, na łonie natury, pozwiedzać. W ciszy i spokoju, bez zbędnych rzeczy oraz dupereli. Mówimy tak zawsze do momentu pakowania, bo wtedy następuje zwrot akcji o sto osiemdziesiąt stopni i w naszym bagażu - obok oczywistego przyodziewku, dokumentów, ewentualnego jedzenia, czy rzeczy przydatnych w podróży - zaczynają się kłębić zdobycze techniki, z kabelków których można by zaplatać warkoczyki, gdy znudzi nas już bezczynne czekanie na opóźniony środek transportu.
Można by podjąć wyzwanie i nie zabierać elektroniki ze sobą. Za nami są już jednak czasy, kiedy wszystko było analogowe i wyjazd w dzicz oznaczał całkowite odcięcie się od cywilizacji i bycie zdanym wyłącznie na siebie. Skoro więc mamy dostęp do najróżniejszych sprzętów i gadżetów, warto się nimi wspomagać.
Elektronika, którą najczęściej zabieramy na wyjazd
Właściwie to pakowanie rozpoczynamy zawsze od otwarcia dwóch szuflad - jednej z klasycznymi mapami i przewodnikami oraz drugiej, będącej twierdzą dla wszystkich kabelków, ładowarek i innych elektro-cuda-wianków. Gdy wybierzemy to, czego nam potrzeba, dopiero wtedy dopakowujemy plecaki resztą rzeczy.W tym miejscu trzeba nadmienić, że wszelkiej maści urządzenia elektroniczne, to nie tylko (dla niektórych zbędne) zwykłe gadżeciarstwo, ale też sprzęty bardzo przydatne, mające wpływ nie tylko na naszą rozrywkę, ale również na nasze bezpieczeństwo.
Sprzęty dla frajdy/do pracy/dla bezpieczeństwa
- aparat fotograficzny, karty pamięci, ładowarka, statyw, filtry, etc. - do pracy, zabawy, do uwieczniania tych wszystkich cudownych kadrów, które pojawiają się na naszej drodze. Bez zdjęć wspomnienia bardzo szybko ulatują z pamięci lub mieszają się z innymi.
- telefon, ładowarka i słuchawki - bo czasami w firmie pożar (ja i tak nie odbieram - niech się palą 😂); bo zdjęcie lepiej trzasnąć na szybko i je mieć niż wywlekać duży aparat, ustawiać i obejść się smakiem, gdy kadr już zdąży się zmienić; bo czasem dobrze się odciąć od otoczenia, szczególnie, jak trafimy na jakiegoś opoja-gawędziarza, który akurat nam postanowił opowiedzieć cała historię swojego życia.
- kindle - chwała jego wynalazcom. Dobrze pamiętam sytuacje, kiedy rezygnowałam z zabrania papierowej (dużej i ciężkiej) książki, żeby zaoszczędzić miejsce w plecaku i po prostu nie musieć jej dźwigać. Gdy pogoda dopisywała, nie odczuwałam tej straty. Schody robiły się wtedy, gdy ulewa uziemiała nas na kwaterze na długie godziny, a nawet dni. Dramat. Teraz niewielki czytnik towarzyszy mi zawsze i już nie raz zadbał o rozrywkę, gdy za oknem niebo rzucało żabami, bo postanowiło zmienić świat w jedno, wielkie jezioro.
- bank energii - na wszelki wypadek. Gdyby telefon dogorywał, a my zapomnimy zabrać analogowej mapy i jedyna, jaką mamy, to ta w telefonie. Gdyby przyszło nam wezwać pomoc, a dogorywający telefon nie pozwalał nam wykonać połączenia. W tych i wielu podobnych sytuacjach bank energii podrzuci prądu do potrzebnego urządzenia. Jeszcze kilka/ kilkanaście (starość 😂) lat temu nawet nie myślałam o tym, by sprzęty podładowywać inaczej niż przez kabelek podłączony do kontaktu. Mało tego, kto kiedyś myślał o jakimkolwiek sprzęcie. Teraz nie wyobrażam sobie, że powerbanku mogłoby zabraknąć w moim górskim plecaku. Przede wszystkim dlatego, że telefon naładowany mieć trzeba, a czasy, kiedy bateria wytrzymywała tydzień, minęły raczej bezpowrotnie.
Wy tymczasem dajcie znać, bez jakiego sprzętu, czy elektro-gadżetu nie wyobrażacie sobie wyjazdu. Jesteśmy ciekawi.
Mówimy, że wyjeżdżamy po to, by się odciąć od codziennego zgiełku, natłoku informacji, by spędzić czas ze sobą, na łonie natury, pozwied...
Człowiek istotą grzeszną jest i basta. Również w sferze okołogórskiej i wcale nie chodzi tutaj o droczenie się z misiem, darcie mordy na szlaku, czy zostawianie śmieci w kosówce, bo takim czynnościom oddają się oszołomy, których nie dzierżę, a tekst nie o nich, bo klawiatury szkoda.
Niemniej jednak, czasami tak jest, że gdy jesteś w górach, coś jest inaczej niż zwykle. Kondycja jakaś taka wątpliwa, samopoczucie ma na Ciebie wywalone, a cała wędrówka sprowadza się do jednego jęczącego pytania: 'Daleko jeszcze?!'
A przecież należysz do tych osób, które wiedzą, co i jak, i z nie jednego szlakowego pieca chleb jadły. Wiesz co zabrać, jak spakować, dbasz o swoje kopytka, a mimo to przychodzi taki wyciech, kiedy oddajesz się w objęcia grzesznych zachowań, które potem pokutują i kopią ci na szlaku tyłek. Myślisz, że nie znajdziesz tutaj nic o sobie? Wątpię, jakem dziewcze grzeszne.
7 górskich grzechów głównych
Z kanapy wprost na szlak
Na co dzień jesteś biurwą lub biurwem, niby uskuteczniasz jakieś aktywności, bo i rower wyciągniesz, i na siłkę pójdziesz, a nawet w swym szaleństwie pobiegasz. Najczęściej są to jednak zrywy krótkotrwałe, a całą swoją miłość przelewasz na ukochaną kanapę, na której w najwygodniejszej pozycji horyzontalnej zaplanowałeś sobie kolejną wycieczkę. Żeby nie tracić czasu ze startem w piątek po robocie. Zasiedziane ciało pakujesz do auta, tudzież winny środek transportu - w którym, co oczywiste, jogi uprawiał nie będziesz - i gnasz do punktu, gdzie dopiero zaczniesz prostować swoje zastane kości. W dodatku musisz to zrobić szybko, bo dziwnym trafem już zaczęło się ściemniać, a Ty nie lubisz, jak coś na Ciebie szczeka w zaroślach.
Zbyt mało snu
Na co dzień nie dosypiasz, bo zawsze jest co robić, a wybór między obowiązkami i przyjemnościami nieustanny. Kilka dni wolnego nie zmienia tego stanu, bo przecież urlop nie jest po to, by się wysypiać. Zrywasz się więc z wyrka skoro świt, a nawet noc - jeśli najdzie Cię chociażby na focenie wschodu słońca - i zaiwaniasz przed siebie, żeby uniknąć tłumów. Wieczór za to zawsze się wydłuża, bo przecież opowieści z minionego dnia płyną, a złota i chłodna ambrozja się leje. W końcu zasypiasz na kilka, krótkich godzin, ale wstajesz wymięty, a na szlaku z każdym kolejnym dniem energia Cię opuszcza. Paszcza Ci się nie zamyka i ziewając jesteś w stanie połknąć niedźwiedzia.
Przepadlistość
Jesteś w nowym miejscu, więc się nie godzi, byś nie posmakował lokalnych przysmaków. Chwała Ci za to, bo smakowanie podczas wyjazdów, to jest to, co większość tygrysków lubi najbardziej. Tylko, że często próbowanie kończy się regularną wyżerką, po której można się kulać ze dwa dni. Czy trzeba dodawać, że lekkość marszu i wędrówki w magiczny sposób się ulatnia?
Niedojadanie
To już problem w trakcie wędrówki. Niby pakujesz w plecak prowiant i niczego Ci nie brakuje, jednak nie chce Ci się sięgać doń regularnie. Na przerwy szkoda Ci czasu, a podjadać po drodze nie lubisz, bo wolisz mieć wolne ręce - w końcu zdjęcia same się nie zrobią. Tym samym wpadasz w błędne koło, bo po wycieczce wciągnąłbyś konia z kopytami, więc rzucasz się na wszystko, co masz w zasięgu paszczy. A potem kulasz się dwa dni.
Ubraniowy niewolnik
Górska wycieczka rządzi się swoimi prawami, więc i kompletowany na tę okoliczność przyodziewek musi być odpowiedni, coby nam żadne warunki pogodowe nie były straszne. Wygibasy i schody zaczynają się wówczas, gdy przyjdzie nam wędrować przy aurze pięknej acz chłodnej. Ubieramy się więc na cebulę, a warstw na nas tyle, co na ogrze. Im dłużej jednak maszerujemy, tym robi nam się cieplej. Jednak zamiast coś z siebie ściągnąć, to brniemy dalej, bo to już kawałeczek i szkoda się zatrzymywać, w skutek czego jesteśmy oczywiście upoceni i zdyszani, a na szczycie wiatr z lubością smaga nas po mokrym grzbiecie. Cierp głupie ciało, jak żeś chciało!
Niestety podobnie rzecz ma się w drugą stronę, kiedy to ubieramy się zbyt lekko do panującej pogody. Szczękamy zębami, ale śpiewka znów jest ta sama. Zaraz się rozgrzejemy, idąc, a poza tym, to już niedaleko. W efekcie jesteśmy przemarznięci tak, że nawet jak już ponakładamy na siebie wszystkie łachy, to i tak ciężko nam złapać ciepło. A zęby dzwonią. A plomby drogie...
Chodźmy jeszcze tam!
Gdzieś sobie kiedyś nałożyłam do łba, że wykorzystanie urlopu na maksa, to rzecz święta. Szczególnie tego górskiego, a jak się jeszcze odpowiednia pogoda trafi, to już w ogóle. Łazimy więc, mamy w kopytkach "odrobinę" kilometrów, ale akurat od tego rozejścia szlaków do takiej fajnej miejscówki/punktu widokowego/piwa, etc. jest tylko kilkanaście minut (z których dziwnym trafem robi się znacznie więcej - te przeklęte zdjęcia i oszukane szlakowskazy!). Chodźmy więc tam! No chodźmy! Szkoda stracić taką okazję, a nie będziemy już tędy przechodzić. Skutkiem tej chuci i przepadlistości wycieczkowej jest to, że na kwaterę masz ochotę wracać już nawet nie na rękach, bo nogi Ci dawno odpadły, a na rzęsach.
Mam tę moc!
Coś Cię boli? Wściekłe buty obgryzły Ci stopy? Zaliczyłeś glebę? Ogólnie nadajesz się na leżankę i uprawianie balkoningu, jednak Twoje niespożyte pokłady energii akurat wtedy dają o sobie znać ze zdwojoną siłą i nie pozwalają Ci usiedzieć na miejscu. Zaciskasz zęby i przesz na przód. Przecież upragniony cel jest już a wyciągnięcie ręki. Kto by tam sobie teraz łeb zawracał jakimś powrotem.
Więcej przewinień nie pamiętam i choć za każdym razem mówię, że to był ostatni raz, to postanowienie poprawy ma ze mną bardzo pod górkę i trwam w nim do następnej okazji, która zawsze jawi się jako ta jedyna i niepowtarzalna, więc - o ironio! - grzechem byłoby jej nie wykorzystać.
Teraz Wasza kolej, bo chyba nie pozostawicie mnie z myślą, że tylko ze mnie taka mała, górska grzesznica, co?
Człowiek istotą grzeszną jest i basta. Również w sferze okołogórskiej i wcale nie chodzi tutaj o droczenie się z misiem, darcie mordy ...
Sezon w pełni, urlop za pasem, cel wędrówek i letniej szwendaczki wybrany. Czy coś może pójść nie tak? Oczywiście poza załamaniem pogody, na które nie mamy wpływu. Wszak pogoda zmienną jest niczym kobieta. Poza nieprzewidywalną aurą czai się na nas coś jeszcze, a mianowicie nasze, kochane stopy, które wespół z żarłocznym obuwiem mogą zamienić sielski urlop w prawdziwy koszmar.
Ponieważ urlopy zwykle są za krótkie, wykorzystujemy je do granic możliwości i nie chcemy, by cokolwiek nam przeszkadzało w tym wyciskaniu wakacyjno-urlopowej cytryny. Odpowiednio wcześniej pracujemy (ok, nie wszyscy) nad kondycją i wydolnością, by żadna długość szlaku nie przyprawiała nas o zawrót głowy. Na czas wędrówek staramy się zapewnić naszym stopom największy komfort - dobre skarpety, wygodne buty, etc.. Mimo to, nie zawsze dane nam jest dotrzeć do celu ze stopami bez bolesnych otarć, czy pęcherzy. Dlaczego tak się dzieje?
Wydawać by się mogło, że odpowiednie skarpety i obuwie w dniu wędrówki załatwią sprawę. Okazuje się jednak, że stopy potrzebują więcej naszej uwagi, by potem z lekkością nieść nas wyżej i dalej. Warto więc poświęcić im na co dzień odrobinę więcej czasu.
Przygotowanie stóp na długą wędrówkę po górach (i nie tylko)
Możesz wytrenować sobie grzbiet, któremu żaden plecak nie będzie straszny. Możesz być dumny ze swoich bicków i wydolności, ale to właśnie stopy podczas górskich wycieczek robią największą robotę i to na nich spoczywa cały ciężar w czasie nie tylko górskich wojaży. Żeby więc zrobić naszym stópkom dobrze, weźmiemy na tapetę kilka sposobów, które sprawią, że otarcia i pęcherze będą pojawiały się naprawdę bardzo sporadycznie.
Ustaliliśmy już, że sprawdzone wcześniej buty i funkcyjne skarpety to podstawa, by zapewnić naszym kopytkom elementarny komfort i móc liczyć na radosny koniec wycieczki bez bąbli. Rzeczy elementarne sprawdzają się jednak w ograniczonym zakresie i jeśli przed Tobą tydzień w górach, kiedy to będziesz trzaskać kilometry do upadłego, zadbaj o stopy wcześniej. Będą Ci wdzięczne. Nasze już prawie są. 😊
Sprawdzone sposoby na szczęśliwe kopytka :)
- chodź na bosaka (choćby tylko po domu) - nie dość, że stopy będą mniej wrażliwe i podatne na uszkodzenia to jeszcze je wzmocnisz
- na bieżąco (przynajmniej raz w tygodniu) usuwaj zrogowacenia i zgrubienia
- stosuj natłuszczające/nawilżające kremy do stóp (mimo że ich składniki nie brzmią zachęcająco - np. łój jelenia) - w trakcie domowych zabiegów oraz w czasie wędrówki
- na dwa dni przed wymarszem skróć paznokcie i spiłuj wszystkie nierówności. Zabierz ze sobą małe nożyczki i pilniczek, w razie, jakbyś musiał jeszcze coś przyciąć w trakcie wycieczki
- sznuruj odpowiednio obuwie - nie może być za ciasno, ale stopa nie ma prawa w bucie latać
- zakładając but, zwróć uwagę, czy skarpeta dobrze leży, czy nic się nie zwija, czy język buta jest prosty i nieprzesunięty. Wszelkie zagięcia i nierówności mogą powodować ucisk, a w konsekwencji bolesny odcisk czy pęcherz
- w czasie przerw ściągaj buty i skarpety (jeśli masz możliwość zmień skarpety na świeże) - obuwie się przewietrzy, a stopy przeschną
Oczywiście, jak to w złośliwej naturze bywa, czasami choćbyśmy stawali na rzęsach i obchodzili się z naszymi stopami jak z jajkiem, to i tak w pewnym momencie czujemy, że coś jest nie tak i jeśli nie zareagujemy, to nie będzie przyjemnie.
Dlatego też, gdy tylko poczujemy nieprzyjemne pieczenie, musimy reagować i zająć się bolącym miejscem. Przetrzeć, przykleić plasterek, najlepiej z żelową poduszeczką, by było bardziej miękko i uszkadzane miejsce nie było dalej obcierane skarpetką.
A co, jeśli te wszystkie wygibasy nie pomogą? Cóż, opcji mamy kilka - nie chodzić, zacisnąć zęby i iść mimo wszystko, albo odrąbać sobie kopytka. Mam jednak nadzieję, że nie będziemy musieli uskuteczniać tak radykalnych kroków.
A Wy jak dbacie o Wasze drogocenne kopytka, by Was nosiły jak najdalej?
Sezon w pełni, urlop za pasem, cel wędrówek i letniej szwendaczki wybrany. Czy coś może pójść nie tak? Oczywiście poza załamaniem pogod...
Udany urlop, szczególnie ten planowany od dłuższego czasu, na myśl, o którym jarasz się jak trawa na jesień i przebierasz nóżkami do granic możliwości, jest marzeniem każdego utrudzonego codziennością człowieka. Im bliżej godziny zero, tym bardziej ekscytacja zaczyna sięgać zenitu. Gwarancja udanego wyjazdu to jednak nie tylko pomysł, dobry plan i przygotowania dopięte na ostatni guzik. To również, a może i przede wszystkim - jeśli nie decydujemy się na samotne eskapady - sprawdzony kompan lub ekipa. Ludzie tacy, że w każdej sytuacji do rany przyłóż.
Szczęśliwi więc ci, którzy dobrali już sobie odpowiednich towarzyszy, bo tacy współuczestnicy wyjazdów to skarb największy, porównywalny tylko z pokładem nieskończonego czasu wolnego. 😊
Zostawmy jednak obecnych szczęśliwców i rzućmy okiem na tych, którym przyszło się nie raz użerać z irytującymi osobnikami, którzy swoim zachowaniem sprawiali, że chciało się wyjazd porzucić przedwcześnie, uciec do domu, schować do szafy i już więcej nie wychodzić.
Żeby nie było - my również podczas różnych wypadów mieliśmy wątpliwą przyjemność dzielenia drogocennego czasu urlopowego z wyjazdowymi pierdołami. Na szczęście było to dawno, kiedy w jakiś sposób byliśmy zależni od innych i takie atrakcje ludzkie były wpisane w ryzyko wyjazdowych przyjemności. Niemniej jednak, choć teraz sprawdzone osoby są na podorędziu, wspomnienia często pozostają żywe i owocują poniższym zestawieniem człowieczych typów, których lepiej unikać, by nie zepsuć sobie urlopu.
5 irytujących towarzyszy podróży, którzy uprzykrzą każdy wyjazd
WYBREDNI
Zazwyczaj do organizacji wyjazdu nie przykładają ręki, na Twoje pytania o pomysły, odpowiedzą, że im wszystko jedno i zdają się na Ciebie. Wydawać by się mogło - super! Wszystko zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni już na miejscu, gdzie Twoim kompanom nagle wszystko nie pasuje. Tam nie pójdą, tego nie zjedzą, tego robić nie będą i choćbyś na rzęsach stawał i uszami klaskał, to im nie dogodzisz, bo dla nich woda zawsze będzie zbyt mokra, góry za wysokie, miasto zbyt miejskie, a lato zbyt letnie.WIECZNI SPÓŹNIALSCY
Świat podróży tak już jest skonstruowany, że trzeba się przemieszczać, korzystając przy tym z różnych środków transportu. Żadna filozofia. Problem i stres pojawiają się wtedy, gdy trzeba na te wehikuły zdążyć, bo innych nie ma. Przez spóźnialskich kompanów wiecznie będziesz biegać z wywieszonym językiem, żeby tylko złapać ostatni autobus, czy na czas znaleźć się w samolocie. Może nawet pomyślisz, że po co się użerać, że można delikwenta olać zawczasu. Pomysł zaiste zacny, ale jak to bywa w złośliwości tego świata, akurat w najbardziej newralgicznej sytuacji okaże się, że Twój towarzysz nie tylko się spóźnia, ale i jest w posiadaniu wszystkich biletów. Tak że ten...ROSZCZENIOWCY
Pan i władca dał Ci się zabrać na urlop, więc teraz nad nim skacz. Jego postawa mówi, że wszystko co najlepsze świat powinien złożyć u jego stóp. Nie życzy sobie stania w kolejkach, jazdy w tłoku, budżetowego spania, dodaj dowolne. Liczy się tylko on, tonący w zajebistości, którą ocieka do tego stopnia, że klękajcie narody.LENIWCE
Wymarzona lokalizacja, wyśnione warunki, a ta pierdoła nie zamierza się ruszać z kwatery. W góry nie pójdzie, bo się spoci. W miasto nie ruszy, bo wszystkie są takie same. Na kolację do lokalnej knajpy nie pójdzie, bo przecież ma żarcie w hotelu. Chce spać do południa, a za życiowy sukces uważa przeniesienie swojego tyłka z łóżka na balkonowy leżak.PERFEKCJONIŚCI
Właściwie mogliby uchodzić za partnerów idealnych, bo i rzucą pomysł, i wezmą na siebie całą organizację. Plan idealny będzie bogaty, obfitujący w atrakcje wszelakie i przy tym napięty, jak plandeka na starym żuku. Ponieważ nie zamierzasz spędzać urlopowego czasu na balkonie, cieszy Cię ten fakt niezmiernie. Wszystko jest cacy do czasu, gdy coś się nie posypie. A jak wiadomo, zdarzenia lubią chodzić po ludziach, więc i plany trzeba zmieniać i dostosowywać na bieżąco. Niestety, akurat z tym perfekcjonista będzie miał problem. Bo przecież on zaplanował tak, a nie inaczej i domaga się realizacji punkt po punkcie, co najmniej, jakby za wypełnienie podróżniczego planu, miała czekać na Was nagroda.Mnie osobiście najbardziej na nerwy działali (mam nadzieję, że już zawsze będę mogła pisać w czasie przeszłym) wybredni i leniwce i nikt tak jak oni nie gasił mojego entuzjazmu i chęci poznawania nowego miejsca.
A jak jest z Wami? Macie na swoim koncie wyjazdy z takimi urlopo-psujami? A może dodacie kogoś do powyższej listy? Śmiało!
Udany urlop, szczególnie ten planowany od dłuższego czasu, na myśl, o którym jarasz się jak trawa na jesień i przebierasz nóżkami do gra...
Bardzo rzadko wypełzam gdzieś - czy to w góry, czy w miasto - bez towarzystwa. Częściej się po prostu składa, że towarzysz łazęgowej niedoli jest w pogotowiu, by raźno dotrzymywać mi kroku, a nawet ciut poganiać. I lubię to bardzo. 😊
Jak to jednak czasami bywa, nie zawsze ma się to, co się lubi. Pozostaje więc polubić się z tym, co się ma. W tym przypadku z samotnym wyjściem na szlak. To, że się da, ustaliliśmy w jednym z poprzednich tekstów, w którym zwracałam uwagę na to, o czym trzeba podczas takiego łażenia pamiętać.
Wędrowanie w pojedynkę to szczególne doświadczenie
Wędrowanie w pojedynkę wcale nie oznacza, że będzie nam doskwierała samotność. A to właśnie ona - obok lęku - stanowi główny hamulec tych wszystkich, którzy postanawiają jednak zostać w domu.Sama ale nie samotna - Plusy (nie tylko) górskich wycieczek w pojedynkę
⇨ To jest ten czas kiedy nic nie musisz, a co najwyżej możesz chcieć. Wszak od nikogo nie jesteś zależny, nie musisz dostosowywać tempa do reszty grupy, etc. Tylko od Ciebie zależy, jak będzie wyglądać Twój dzień oraz jak i gdzie się zakończy - dotrzesz do celu, a może zawrócisz i zmienisz plany?⇨ Z nikim nie rozmawiasz, więc nic Cię nie rozprasza, a co za tym idzie możesz bez przeszkód chłonąć otoczenie i wszechobecne bodźce, jakie wysyła natura. Więcej słyszysz, więcej czujesz i to jest niesamowite.
Jak pokonać obawy przed samotnym ruszeniem na szlak?
Nie powiem, podczas mojego pierwszego spaceru w pojedynkę, towarzyszyło mi to dziwne uczucie, które każe myśleć, że zaraz z pewnością coś się stanie, bo w krzakach pewnikiem czai się zło z całego świata. Tak już chyba jest, że wyobraźnia zaczyna działać, a moja wyjątkowo zna się na rzeczy i podsuwa mi czasami takie projekcje, że na samą myśl się lepiej nogami nakryć i czekać na sąd ostateczny. A przecież nie tędy droga!⇨ Boisz się, że się zgubisz? Może tak się zdarzyć. Ale wierz mi, nie Ty pierwszy i nie ostatni. Przede wszystkim to żadna ujma na honorze. Szczególnie, że oznakowanie szlaków w niektórych miejscach pozostawia wiele do życzenia. Jeśli nie wystarcza Ci mapa w plecaku, a dodatkowo średnio Ci idzie orientacja na niej, zawsze możesz się wspomagać dodatkowymi cudami techniki - GPSy, mapy w telefonie. Tylko nie ufaj im bezgranicznie i sprawdzaj co jakiś czas przebieg trasy.
⇨ Boisz się kontuzji, stłuczeń, upadków? Nie napiszę Ci tutaj, że nic złego Cię nie spotka. Wszak nie ja ustalałam, co i komu jest przeznaczone. Śmiem jednak twierdzić, że prędzej dosięgnie nas jakiś wypadek na trasie dojazdu (wszak różny element po drogach jeździ) niż już bezpośrednio w górach.
Pamiętaj jednak, by poinformować znajomych, obsługę schroniska, gdzie się wybierasz i o której godzinie planujesz powrót. No i miej głowę na karku.
⇨ Boisz się przejmującego uczucia samotności? Gdy już oczyścisz głowę z codziennych trosk nie zaczynaj myśleć za dużo. Odpręż się. Bądź tu i teraz. Wsłuchuj się w szum wiatru i szmery strumienia, a gdy trafi Ci się monotonny odcinek, weź aparat i wyżyj się artystycznie. Poszukaj nowych, ciekawych kadrów. Baw się z otoczeniem. Wąchaj, głaszcz, dotykaj. Ciesz się chwilą.
⇨ Boisz się niespodziewanego spotkania na szlaku? Nie zdarzyło mi się, ale zagwarantować nikomu nie mogę, że nie spotka na swojej drodze jakiegoś dziwoląga czy podejrzanego typa. Jednak prędzej zacznie Cię gonić wioskowy burek, który z chęcią dopadnie się Twoich nogawek, niż jakiś napaleniec. Leśna zwierzyna też nie ma w planach ataków na Ciebie. O ile nie władujesz jej się akurat w środek legowiska.
⇨ Boisz się, że zabraknie Ci pewności siebie? Męczą Cię pytania, czy w ogóle dasz radę, czy przejdziesz szlak, czy wystarczy Ci prowiantu, czy się nie zgubisz? A jak się zgubisz, to czy sobie poradzisz? I można tak wymieniać w nieskończoność. Ja wiem, że dasz radę. Ty musisz tylko przekonać o tym fakcie swoją wyobraźnię i dołożyć do tego szczyptę rozsądku. To nie może się nie udać.😊
A już tak zupełnie pomijając powyższe, to powiem Ci coś w sekrecie - Po prostu to zrób! Nieważne, czy będzie to wypad kilkugodzinny, całodniowy, a może weekendowy. Czerp z tego frajdę, bądź dumny z pokonania własnych słabości i spróbowania czegoś nowego. Ty tutaj rządzisz, wyznaczasz sobie cele i tempo ich realizacji. Nie musisz nawet wdrapywać się na szczyt. Krok po kroku, powolutku. Tylko Ty i pieszcząca zmysły natura dookoła. Ciesz się tym!
Bardzo rzadko wypełzam gdzieś - czy to w góry, czy w miasto - bez towarzystwa. Częściej się po prostu składa, że towarzysz łazęgowej nie...
Prognozy na tegoroczne lato są różne, a fakt, że zmieniają się jak w kalejdoskopie, każe nam spodziewać się wszystkiego - od aury chłodnej, przez deszcze aż po niemiłosierny upał, który nawet w górach potrafi solidnie dopiec, a spiekota ta może mieć mało przyjemne skutki.
Ostatnie lata pokazały, że fale upalnej pogody mają się coraz lepiej i nawiedzają nas sporo przed rozpoczęciem kalendarzowego lata, a to oczywiście cieszy zarówno osoby lubiące wygrzewać kości w promieniach gorącego słońca, jak i tych wszystkich, którzy, mimo że szukają ochłody, chcą spędzać czas poza domem. Wszak bezdeszczową aurę trzeba wykorzystywać maksymalnie, nieprawdaż? Ruszają więc do parków, nad wodę i w góry, by znaleźć wytchnienie w cieniu drzew, czy nad szemrzącym potokiem.
Lato, upały i górskie wycieczki
Lata można nie lubić (ja jakąś szczególną miłością do tej pory roku nie pałam, bo mi wiecznie gorąco i jeszcze alergia czas mi umila) ale nie sposób odmówić tym letnim miesiącom uroku. Czyż nie jest pięknie, gdy powietrze jest krystaliczne, widoczność wspaniała, a górskie szczyty niesamowicie kontrastują z intensywnie błękitnym niebem przybranym w białe obłoki? No właśnie! Pełzniemy więc na te szlaki chłonąć ten widokowy spektakl, jaki zgotowała nam matka natura wespół z letnią aurą.
Jednak to właśnie wtedy, gdy jest tak pięknie i słońce grzeje na pełnych obrotach, podczas górskich wędrówek trzeba mieć się na baczności (i wcale nie chodzi mi tutaj o możliwość spotkania niedźwiedzia na szlaku), by móc kontynuować łazęgowanie w kolejne dni bez uszczerbku na zdrowiu.
Upał w górach i 8 zasad, których powinieneś przestrzegać
Weź ze sobą wystarczającą ilość płynów. Pij małymi łykami, mniej a częściej, regularnie, a nie dopiero wtedy, jak zacznie Cię suszyć, a usta będziesz mieć spękane i wysuszone na wiór. Podczas upalnej pogody 2 litry wody to jest absolutne minimum. Wszystko zależy od długości i trudności wybranej trasy oraz jej ekspozycji na słońce, więc zapotrzebowanie na picie może być jeszcze większe. Nawet nie myśl o jakiejś buteleczce 0,33 ml.
Starannie zaplanuj trasę. Wybieraj takie szlaki, na których znajdziesz trochę cienia, które biegną wzdłuż potoków, czy w pobliżu jezior, dzięki którym w razie potrzeby nieco się ochłodzisz.
Dostosuj tempo marszu do panującej temperatury. Ja wiem, że z Ciebie mały, górski terminator, ale przy upalnej pogodzie zostaw swój turbo motorek w domu, zwolnij krok, rób przerwy. W przeciwnym razie możesz najzwyczajniej w świecie przegrzać organizm, a ten już się na Tobie odpowiednio zemści i spuści Ci łomot.
Monitoruj prognozy pogody. To, że będzie gorąco to jedno, ale letnie upały to również idealne środowisko do powstawania burzowych niespodzianek. Nawet jeśli poranek jest cudowny, to już w godzinach wczesnopopołudniowych mogą nadciągnąć burzowe chmury, by rozpętać nad górską granią armagedon. Nie chciałabym się znaleźć w jego centrum i, uwierz, Ty też nie.
Sprawdzaj wartości indeksu UV oraz stężenie ozonu. Wiedza o tych wartościach (najczęściej do znalezienia na portalach meteo) pozwoli Ci zastosować odpowiednią ochronę przeciwsłoneczną i ewentualnie skrócić czas przebywania na słonecznej patelni. W przypadku wysokiego stężenia ozonu mogą wystąpić problemy z oddychaniem, swędzenie oczu, czy podrażnienie śluzówki.
Chroń oczy. Nawet jeśli jesteś z tych osób, które twierdzą, że słońce im nie przeszkadza i nie razi, to na górskim szlaku noś okulary przeciwsłoneczne, najlepiej ze szkłami kategorii 3 lub 4 z ochroną UV. Oczęta będą Ci wdzięczne. Nie tylko za ochronę przed słońcem ale i przed smagającym gębusię wiatrem.
Pamiętaj o kremie z wysokim filtrem UV. Kremuj zarówno twarz, jak i resztę odkrytych części ciała - kark, uszy, ramiona, łydki. Sama nie wiem, co bardziej sobie chciałam odgryźć (czy łydki, czy uszy), jak mnie słońce upiekło niczym świniaka na ruszcie.
Chroń ciało i głowę. Noś lekką, przewiewną odzież w kolorach dobijających światło i nie zapominaj o nakryciu głowy. Przyznaję bez bicia, że kiedyś miałam wywalone na wszelkie chusty, kapelusze i czapki. Zmądrzałam, jak to najczęściej bywa, po szkodzie. Nie powtarzajcie mojego błędu. Czapeczki z daszkiem są fajne, ale kark i uszy pieką się jak frytki w piekarniku. Chusty lekkie i przewiewne, ale naciągnięte do połowy czoła gwarantują nam potem twarz w barwach narodowych. Osobiście polecam kapelusz, bo nie dość, że chroni głowę, to dodatkowo rondem osłania kark i uszy. A to, że czasami średnio wygląda? Kto by się przejmował. 😃
Nie pozostaje nic innego, jak uzbroić się (przeciw)słonecznie i ruszać na szlak. 😃 A jeśli macie jakieś swoje patenty na upał w górach, bądźcie dobrymi duszyczkami i podzielcie się nimi w komentarzach. Niech nam wszystkim będzie zdrowiej, wygodniej i bezpieczniej.
Prognozy na tegoroczne lato są różne, a fakt, że zmieniają się jak w kalejdoskopie, każe nam spodziewać się wszystkiego - od aury chłodn...
Szykuje się trochę wolnego, za oknem sprzyjająca aura, więc przebierasz kopytkami, bo nosi Cię nieziemsko. Zaczynasz roztaczać przed sobą wizję wspaniałej wędrówki tym jedynym, zapewne ulubionym szlakiem. Planujesz i starasz się zebrać pasujące Ci towarzystwo. Rozpoczynasz standardowo - od żony/męża, partnera/partnerki, a gdy tutaj nie znajdziesz współwędrowca, w ruch idą matki, kochanki, koledzy i koleżanki z pracy. Podpytujesz nawet sąsiada, ale nikt, absolutnie nikt nie chce, bądź nie może Ci towarzyszyć. Istna towarzyska posucha. Idę o zakład, że znasz ten ból. A może po prostu tak sam z siebie chcesz wędrować i nie oglądać się na nikogo? Co wtedy?
Odpowiedź może być tylko jedna - zarzuć plecak na plecy, zostaw codzienność za sobą i ruszaj na szlak. Pamiętaj jednak o kilku kwestiach, bo choć samotny trekking to niewątpliwie przygoda i cudowne wyciszenie, to nie powinien przesłaniać Ci bezpieczeństwa.
Pakowanie plecaka na samotny trekking powinno być zdecydowanie bardziej przemyślane. Tak byś nie przytyrał sobie pleców, a jednocześnie, by niczego Ci nie brakowało.
Warto tutaj zaznaczyć, że mimo wszystko samotna łazęga po górach dostarcza równie mnóstwo frajdy i pozwala na intensywniejsze przeżywanie otoczenia. Dodatkowo nikt nie zaprząta Ci głowy, możesz skupić się na sobie, czerpać z tego przyjemność. A że też nie zabawiasz nikogo rozmową, to i stuprocentowo się wyciszysz. To zupełnie inny rodzaj odprężenia. Idziesz swoim tempem, ptaszki ćwierkają, potok szemrze, wiatr smaga po twarzy, a trawa mizia po łydkach.
Jeśli więc w samotności nie pakujesz się świadomie w niebezpieczne sytuacje, to szkoda, byś siedział w domu, czekając na lepsze okazje.
A Wy, co o tym myślicie? Chodzić, czy nie chodzić samotnie? A może podzielicie się swoimi przygodami z samotnych wędrówek? Komentarze są, jak zwykle, Wasze.
Wybieraj uczęszczane szlaki
Zdaję sobie sprawę z tego, że w góry idziesz po to, by uciec od tłumu i zgiełku, jednak gdy dopiero rozpoczynasz przygodę z samotnymi rajdami, wybieraj się tam, gdzie spotkasz ludzi. Tak w razie czego. Poza tym popularne szlaki są zwykle dobrze oznaczone, więc i pobłądzić trudniej. Schroniska się znajdą, gdybyś jednak chciał zawrócić, czy się posilić. Dodatkowo popularny szlak najczęściej obfituje w ciekawe widoki, więc czymś sobie wynagrodzisz nadmiar ludzi.Zrezygnuj z nieznanych terenów
Wybierasz się gdzieś po raz pierwszy? Nie ładuj się tam w pojedynkę. Nie wybieraj dróg, których nie znasz lub takich, które wiodą daleko od głównych węzłów szlakowych. Lepiej wiedzieć, czego można się w danym miejscu spodziewać. A przecież może się zdarzyć, że utkniesz samotnie na jakimś podejściu, gdzie ruszyć się nie będziesz mógł ani w górę, ani w dół. Słaba perspektywa. Wtedy, jak znam złośliwość rzeczy martwych, z zasięgiem też będziesz mieć kłopot, więc ewentualne ogarnięcie pomocy może urosnąć do rangi wyczynu stulecia.Ogarnij ekwipunek i prowiant
Idziesz samotnie, więc samodzielnie musisz zadbać o wszystko i równie samodzielnie nieść wszystkie niezbędniki na plecach. Nie będzie nikogo przy Tobie, komu mógłbyś podrzucić co nieco, ani kto mógłby poratować Cię czymś do jedzenia, czy picia, kiedy Tobie skończą się zapasy.Pakowanie plecaka na samotny trekking powinno być zdecydowanie bardziej przemyślane. Tak byś nie przytyrał sobie pleców, a jednocześnie, by niczego Ci nie brakowało.
Sprawdzaj na bieżąco prognozy pogody
To, że pogoda w górach jest bardziej zmienna niż kobieta podczas PMS już zapewne wiesz, dlatego musisz cholerę wyprzedzać o krok. Ufaj, ale kontroluj. Sprawdzaj prognozy zarówno przed wyjściem w góry, jak i w trakcie wędrówki, by mieć pewność, czy prognozowana sytuacja nie uległa zmianie na gorsze. Deszcz to jeszcze pół biedy, ale o burzach i gwałtownym załamaniu pogody lepiej wiedzieć i mieć w zanadrzu miejsce do odwrotu.Miej plan B
Oczywiste jest, że jak sobie coś zaplanujemy, to zakładamy, że realizacja planu wypali w stu procentach. Niestety złośliwość świata nie raz pokazała, że plany trzeba było modyfikować na prędce. Z tego też względu warto mieć w zanadrzu plan B, żeby wypadu nie spisywać całkowicie na straty. Sprawdź wcześniej, czy szlak, którym zamierzasz wędrować można skrócić i bezpiecznie wrócić do punktu wyjścia. Zorientuj się, gdzie i czy na szlaku znajdują się wiaty turystyczne, leśniczówki, etc., gdzie będziesz mógł się schronić w razie potrzeby.Poinformuj kogoś, gdzie się wybierasz
To, że ruszasz na szlak samotnie, nie oznacza, że powinieneś robić z tego tajemnicę. Poinformuj zaufaną osobę, gdzie się wybierasz, jakim szlakiem masz zamiar iść, i kiedy planujesz powrót. Zostaw też podobną informację w schronisku, jeśli z niego startujesz, wpisując się w księgę wyjść. Jeśli nie zameldujesz się o określonej godzinie, dana osoba może zacząć sprawdzać sytuację i wezwać ewentualną pomoc, czy poinformować służby.Samotna wędrówka - W ogóle po co to komu?!
Po przeczytaniu powyższego ktoś może pomyśleć, że skoro z tym wszystkim tyle zachodu i na tyle rzeczy trzeba uważać, to może lepiej zawsze wybierać się na szlak z kimś. Po co w ogóle samotna wędrówka?Warto tutaj zaznaczyć, że mimo wszystko samotna łazęga po górach dostarcza równie mnóstwo frajdy i pozwala na intensywniejsze przeżywanie otoczenia. Dodatkowo nikt nie zaprząta Ci głowy, możesz skupić się na sobie, czerpać z tego przyjemność. A że też nie zabawiasz nikogo rozmową, to i stuprocentowo się wyciszysz. To zupełnie inny rodzaj odprężenia. Idziesz swoim tempem, ptaszki ćwierkają, potok szemrze, wiatr smaga po twarzy, a trawa mizia po łydkach.
Jeśli więc w samotności nie pakujesz się świadomie w niebezpieczne sytuacje, to szkoda, byś siedział w domu, czekając na lepsze okazje.
A Wy, co o tym myślicie? Chodzić, czy nie chodzić samotnie? A może podzielicie się swoimi przygodami z samotnych wędrówek? Komentarze są, jak zwykle, Wasze.
Szykuje się trochę wolnego, za oknem sprzyjająca aura, więc przebierasz kopytkami, bo nosi Cię nieziemsko. Zaczynasz roztaczać przed so...
Późna wiosna - jak to zwykle bywa - nie zna umiaru i coraz bardziej zaczyna przypominać lato. Nawet w wyższych partiach gór śnieg przegrywa z cieplejszą aurą, a na szlaki wylega coraz więcej wędrowców. Nie ma w tym nic dziwnego. Ot, cykliczne zjawisko. Jak co roku.
Wielu z nas już ostrzy sobie zęby na całodzienne lub nawet kilkudniowe wycieczki, a góry wypełniają znaczną część czasu w naszych planach urlopowych. Pośród tych planów przewija się nieustannie powracające pytanie.
Jak się ubrać i co zabrać na letni wypad w góry?
Odpowiedź na to pytanie wydaje się być prosta, jednak obserwacje pokazują, że dla wielu osób w dalszym ciągu jest to sprawa, której nie poświęcają wiele uwagi, a przygotowanie do wyjścia w góry kończy się na pobieżnym zaplanowaniu trasy.Prawda jest taka, że nie wystarczy ubrać się lekko, na urlopowicza. Taka opcja sprawdzi się w mieście, czy nad wodą (a i tutaj nie zawsze), ale góry nawet latem mogą zafundować nam pogodową karuzelę, podczas której zaczniesz się zastanawiać, czy to już czas, by rozejrzeć się za gwiazdkowymi prezentami. 😊
Powinniśmy ubierać się komfortowo i jednocześnie zadbać o to, by być przygotowanym na różne pogodowe ewentualności - upał, wiatr, deszcz, mgłę, etc.
Obuwie + skarpety
Odpowiednie, wygodne buty z profilowaną podeszwą plus sprawdzone skarpety to podstawa. Będę to powtarzać z uporem maniaka, jednocześnie przypominając, że wszelkiej maści mokasynki, balerinki, klapeczki i inne laczki, choćby nie wiem jak wygodne, nadają się na miejski deptak, ewentualnie taras przed schroniskiem, a nie na szlak. Często długi i kamienisty, który wymaga marszu w butach zapewniających pewne stawianie kroków i dobrą stabilizację naszym kopytkom. Serio, mając stopy obute w leciutkie, wizytowe półbuty, nie chciałbyś schodzić po mokrych, pierońsko śliskich kamlotach podczas ulewy, kiedy to jeszcze trzeba wydłużyć krok, bo całkiem blisko dają się słyszeć nieprzyjazne, burzowe pomruki.Koszulka techniczna
Gdy już wiemy, w jakich butach przyjdzie nam wędrować, czas na dobranie odpowiedniego przyodziewku, coby z gołą klatą po szlaku nie latać i zwierzyny nie płoszyć. Hawajska koszula tutaj średnio pasuje. Oczywiście nic nie stoi na przeszkodzie, by szlaki przemierzać w najzwyklejszym, bawełnianym t-shircie, jednak koszulka techniczna (zarówno taka z krótkim jak i z długim rękawem) jest lżejsza, zajmuje mniej miejsca w plecaku (gdybyś planował zabrać na zmianę lub kilka sztuk na dłuższą wyprawę), odprowadza wilgoć, co jest zbawienne podczas letnich upałów. Nie poznałam jeszcze osoby, która by się nie pociła latem na szlaku. W koszulce technicznej jest bardziej komfortowo, bo szybko wysycha i nie klei się uparcie do ciała, jak taka z czystej bawełny. I choć osobiście bawełniane łachy uwielbiam, to jednak na szlaku miłość będę wyznawać poliestrowi i wełnie merino.Spodnie trekkingowe
Klata ubrana, więc pora narzucić coś wygodnego na szanowne cztery litery. Tutaj, podobnie, jak w przypadku koszulki, dobrze, by materiał szybko wysychał i oddychał. Można założyć nie krępujące ruchów getry, czy spodnie biegowe. Ja osobiście preferuję lekkie spodnie z odpinanymi nogawkami. Osoba, która wymyśliła ten patent powinna dostać jakiegoś turystycznego nobla. Odpinane nogawki są genialne. W upalny dzień można wystartować w krótkich gatkach, a gdy zrobi się chłodniej, będziemy musieli przedzierać się przez chaszcze, zacznie wiać lub nam po prostu słońce za bardzo zacznie smalić po nogach, dopinamy nogawki, wystawiamy aurze środkowy palec i wędrujemy dalej. 😊Kurtka przeciwdeszczowa + polar
Wiem, że jak wyglądasz prze okno i widzisz słoneczną lampę, to nie chcesz myśleć o deszczu i burzy. Jak już jednak wcześniej ustaliliśmy, górska aura ma w nosie nasze chęci i upodobania, o czym nie raz nam przypomni. Dlatego tak ważne jest, by w naszym letnim plecaku znalazło się również miejsce na kurtkę przeciwdeszczową oraz polar, który wykorzystamy, gdy na szlaku zrobi się chłodniej lub będziemy chcieli posiedzieć wieczorem przed schronem.Ochrona przeciwsłoneczna: czapka / kapelusz / chusta + okulary
Górskie słońce potrafi mocno dokuczyć, a brak odpowiedniej ochrony może skończyć się udarem. Nie jest to nic miłego, a skutki mogą być opłakane. Niestety, wiem, o czym piszę.Dlatego też na szlaku powinny towarzyszyć nam: krem z wysokim filtrem, okulary przeciwsłoneczne oraz nakrycie głowy w postaci czapki, kapelusza, czy chusty. Wybór jest ogromny, więc proszę mi tutaj bez wymówek. Obyście nie musieli mądrzeć po szkodzie, tak jak ja.
Prócz odpowiedniego ubrania zabieramy oczywiście odpowiednią ilość płynów (wodę, tabletki izotoniczne do rozpuszczenia), żeby się nie odwodnić i prowiant, by nam energii nie odcięło.
A co oprócz tego? Dajcie znać. Komentarze są Wasze.
Późna wiosna - jak to zwykle bywa - nie zna umiaru i coraz bardziej zaczyna przypominać lato. Nawet w wyższych partiach gór śnieg przegr...
