ŻYCIE ME

Góry - 17.12.16

KGP - Kłodzka Góra 765 / 757 m n.p.m., Góry Bardzkie - 10.12.2016

Plan na ten rok był taki, żeby już zakończyć kompletowanie szczytów do Korony Gór Polski . Ostatecznie wyszło tak, że zostały nam jeszcz...

Góry - 1.11.16

KGP - Wysoka Kopa 1126 m n.p.m., Góry Izerskie - 23.10.2016

Tak, tak, tak, miała być sprzyjająca pogoda, więc napaliliśmy się, jak szczerbaci na suchary, żeby przelecieć się w Izery i dołożyć kol...

Góry - 12.10.16

KGP - Jagodna 977 m n.p.m., Góry Bystrzyckie - 11.09.2016

Po ostatnim zejściu z Orlicy porzuciliśmy Was na Sołtysiej Kopie, obiecując jeszcze jeden pagór tego dnia. Chodźcie więc na słoneczn...

Góry - 5.10.16

KGP - Orlica 1084 m n.p.m., Góry Orlickie - 11.09.2016

Ze szczytów koronnych KGP zostały nam już właściwie same takie - brzydko pisząc i mówiąc - popierdółki. W porównaniu do ostatnio zdoby...

Karkonosze - 20.6.16

Z wizytą u kapryśnej królewny karkonoskiej - Śnieżka po raz enty

Jakiś czas temu dobre duszyczki rzuciły hasło, coby się wybrać na Śnieżkę , bo 50% ich teamu, mimo swego pochodzenia, na owym pagórze ni...

Góry - 7.6.16

Naleśniory-Expedition-2016 cz. 3 | Karkonoskie Kotły i Wodospad Szklarki

Słaby zachód słońca na Szrenicy dzień wcześniej sprawił, że tliła się we mnie iskierka nadziei na być może lepszy wschód. Mimo zmęczeni...

Góry - 2.6.16

Naleśniory-Expedition-2016 cz. 2 | Czeskie Karkonosze, Źródło Łaby i Wielki Szyszak

Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy , ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczo...

Góry - 30.5.16

Naleśniory-Expedition-2016 cz. 1 | Majowe Karkonosze, Szrenica i okolica

Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej...

Biskupia Kopa - 20.4.16

KGP - Biskupia Kopa 891 m n.p.m., Góry Opawskie - 17.04.2016

Jeszcze miesiąc temu, chociażby na Radziejowej , z uporem maniaka jej szukaliśmy. W końcu jednak w całej swej łaskawości raczyła uraczyć na...

KGP - 17.9.15

KGP - Śnieżnik 1425 m n.p.m., Masyw Śnieżnika - 12.09.2015

Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik ora...

Pewnej wrześniowej soboty powiedzieliśmy sobie, że skoro na niedzielę zapowiadają pogodną "w miarę", to nie będziemy siedzieć na tyłkach w domu i ruszymy na szlak, coby się jeszcze nacieszyć pozytywnymi kolorkami i przy okazji zdobyć jakiś szczyt zaliczający się do zdobywanej Korony Gór Polski. Jak postanowiliśmy, tak zrobiliśmy.

Po uprzednim zapakowaniu żarełka i napitku w plecaki, wrzuciliśmy je w nasze turbo-autko i ruszyliśmy w kierunku Świdnicy, następnie Walimia i ostatecznie Sokolca, gdzie pozostawiliśmy nasz wehikuł i już na własnych kopytkach udaliśmy się znakami czerwonymi w górę.

Wejście na Wielką Sowę - najwyższy szczyt Gór Sowich 1015 m n.p.m. - rozpoczęliśmy na Przełęczy Sokolej. Pogoda zapowiadała się zacnie, ale bardzo szybko przyszło nam tę zacność zweryfikować.

Widok na Przełęczy Sokolej

Coraz rzadziej spotykany w tej formie szlakowskaz

Bardzo mi się podobają szlakowskazy w takiej formie. Nawiązują do klimatu schroniskowego, ciepła i bajań przy kominku. Jakieś takie skojarzenia mam z nimi, ale w sumie to nie wiem, dlaczego. ;)

Schronisko Orzeł

Po kilku minutach docieramy do Schroniska Orzeł. To pierwsze schronisko na tym szlaku. Po niedługim czasie dalszej wędrówki dotrzemy do kolejnej górskiej chaty - Schroniska Sowa.

Rzeźba przed schroniskiem

Tych mniej zorientowanych informuję, że szlak biegnie na terenie Parku Krajobrazowego. Biorąc to pod uwagę, bardzo dziwił, a może bardziej irytował mnie fakt możliwości podjeżdżania samochodami do schronu Orzeł. Dopóki nie wyszliśmy wyżej, co chwilę słyszeliśmy boksowanie kół i głos silników. Jeśli weźmiemy pod uwagę to, że na rzeczonej Przełęczy Sokolej miejsca do parkowania jest multum, a jej odległość od schroniska jest niewielka, wjeżdżanie autami na górę uważam za nieporozumienie.

Szlak czerwony, którym szliśmy z Przełęczy Sokolej, wiedzie leśną, całkiem wygodną ścieżką, a wszechobecne drzewa zdają się witać każdego z idących turystów, których tego dnia nie było szczególnie wielu na szlaku. Najbardziej stromym odcinkiem tego szlaku jest fragment od Przełęczy Sokolej do Schroniska Orzeł. Nie jest to jednak stromizna, która mogłaby powodować jakieś trudności. Na szlaku tym wielokrotnie spotykałam rodziny z małymi dziećmi, które bardzo dobrze sobie radził z takim spacerem. Mogę więc, z czystym sumieniem, polecić ten szlak każdemu.

Jesienna aura sprzyjała dreptaninie, pozwalając cieszyć oczy kolorami, w jakie ubierały się okoliczne drzewa. Idąc w ciszy, bez tabunów innych osób, pokrzykujących dzieciaków i szczekających psów, można było usłyszeć w oddali odgłosy porykujących jeleni. Szkoda trochę, że żaden nie chciał się pokazać, no ale łanie z nas żadne, więc nie ma się co dziwić. ;)

Jedno z niewielu dwujęzycznych oznaczeń

Idziemy niespiesznym krokiem, bo nie zwykliśmy uprawiać przejść górskich szlaków na czas, jeśli nie ma takowej potrzeby. Idąc mijamy kamienny obelisk poświęcony Carlowi Wiesenowi.

Ein treuer Freund des Eulengebirges - Wierny przyjaciel Gór Sowich

Carl Wiesen był niemieckim fabrykantem, który był propagatorem i działaczem turystycznym sowiogórskiego regionu. Należał do Walimskiego Towarzystwa Sowiogórskiego i był zaangażowany w budowę pierwszej wieży na szczycie Wielkiej Sowy oraz Schroniska Sowa, na rzecz którego przekazał zakupiony przez siebie grunt.

Schronisko Sowa

Radosna twórczość w znakowaniu szlaku. Trzeba było mocno zadzierać głowę do góry, żeby ogarnąć fakt, że znak się tam w ogóle znajduje.

Idziemy dalej, mijając powalone pniaki i... czując napierającą zewsząd wilgoć. Okazało się, że chmury sobie przypomniały o nas i powzięły sobie za honor nas dogonić i spowić szczyt w białym, obrzydliwym mleku. Już kolejny raz! Wyjątkowo pechowy jest dla nas szczyt Wielkiej Sowy pod względem chmur, mgły i ogólnie pojętego, górskiego mleka, które wyłania się zawsze wtedy, gdy nikomu nie jest do szczęścia potrzebne.

Chmurne mleko na szczycie Wielkie Sowy 1015 m n.p.m.

Nie muszę chyba dodawać, że już się nawet na wieżę nie wdrapywaliśmy. Mleko na górze było niemniej białe niż to na dole. Jednym słowem - kiszka!

Wciągamy więc po bułce, dopychamy batonikiem, zapijamy gorącą herbatką i nie zabawiając długo na górze, schodzimy w dół.

Normalna? - Mówią, że to kwestia sporna...

Humory jednak dopisują. W końcu jak się człek dotleni, to się jakoś tak gęba szerzej cieszy, więc jest ogólny miód orzeszki.

Zejście nie zajmuje nam dużo czasu. Ucinamy sobie chwilową pogawędkę ze spotkanym anglistą mym, licealnym - Pawłem, który akurat dreptał na górę w ramach corocznego Sowogórskiego Rajdu.

Ponieważ wejście na Sowę (a co za tym idzie, zejście również) nie zabiera dużo czasu, po zapakowaniu się w autko nie obraliśmy kursu na Wrocław, tylko udaliśmy się w kierunku Karłowa i Gór Stołowych, coby tego samego dnia wdrapać się na jeszcze jeden szczyt koronny - Szczeliniec Wielki, licząc oczywiście na trochę lepsze niż na Wielkiej Sowie, warunki pogodowo-widokowe.

Góry Sowie - 5.12.13

KGP - Wielka Sowa 1015 m n.p.m., Góry Sowie - 29.09.2013

Pewnej wrześniowej soboty powiedzieliśmy sobie, że skoro na niedzielę zapowiadają pogodną "w miarę", to nie będziemy siedzieć na ...

Dzień trzeci należałoby określić wielkim dniem powrotu do czekających obowiązków, ale z uwagi na boską pogodę stwierdziliśmy, że wykorzystamy z wolnego czasu tyle, ile się da.

Cały czas nam chodziły po głowie, a raczej po żołądkach, naleśniki w schronisku na Szrenicy. :D

Jako, że od strony czeskiej na Szrenicę nie weszliśmy, bo dnia poprzedniego wietrzysko miało w nosie nasze plany i przegnało nas od Źródła Łaby z powrotem do Harrachova, postanowiliśmy, że zostawiamy środek lokomocji w Szklarskiej Porębie, "łoimy" czerwonym szlakiem na Szrenicę, mijając Wodospad Kamieńczyka (niestety tym razem nie zeszliśmy do wąwozu), szamamy najukochańsze na świecie naleśniki z jagodami i serem i udajemy się w dół szlakiem zielonym wiodącym koło Schroniska pod Łabskim Szczytem.

Kto dojrzy Schronisko pod Łabskim? ;)

Przy schronisku wchodzimy na szlak niebieski, który prowadził nas aż do Wodospadu Szklarki.

Kto był, ten wie, że Wodospadu Szklarki nie sposób pomylić z żadnym innym, a to za sprawą charakterystycznej formy, jaką spływa kaskada wody. Wodospad usytuowany jest wśród drzew, których zieleń w porze wiosennej i letniej pięknie kontrastuje ze spienioną, wodną kipielą.

Wodospad Szklarki

Warto tam zajść choćby dla ochłody w gorące dni. Polecam zjawić się tam wcześnie rano lub późnym popołudniem, aby uniknąć tłumów. Wodospad, z uwagi na łatwy do niego dostęp, jest idealnym celem wycieczek szkolnych i kolonii. Nam się udało posiedzieć chwilę, a przy wyjściu/wejściu z/do parku mijaliśmy przybyłe właśnie dwie zorganizowane grupy wycieczkowiczów.

Tym samym przy wodospadzie zakończyliśmy nasz kwietniówkowy wypad i ruszyliśmy zielonym szlakiem w stronę Szklarskiej Poręby, gdzie czekał na nas samochodzik.

Normalnie, w tym miejscu powinnam napisać, że wypad udał się w 100%. Tym razem jednak nie było do końca tak różowo. Mało tego, następstwa tegoż wypadu dokuczały mi przez kolejnych 5 dni.

Już rano zauważyłam, że mam spuchnięty środek czoła. Kurde! Pewnie mnie coś użarło, jak spałam. - Pomyślałam tak, bo to, że mnie różnej maści żyjątka lubią podjadać w czasie wycieczek, nie było niczym nowym.

Niestety, jak się później okazało, nic mnie nie użarło. Opuchlizna nie ustępowała. Mało tego, zaczęła przemieszczać się od czoła w dół, osiadając na powiekach, wokół nosa, na policzkach. Wyglądałam, jak krzyżówka Quasimodo z fest obitym bokserem po przegranej walce. Oczy zapuchnięte tak, że ledwo je otwierałam następnego dnia.

Wizyta u lekarza i diagnoza: "Dostała Pani uczulenia na słońce". Doznałam szoku. :/ Nie dość, że jestem alergikiem od 6 oku życia, to jeszcze teraz mi się fotoalergia przyplątała. To nie fair! Dodam, że zawsze stosuję kremy z najwyższym filtrem, smaruję facjatę kilkukrotnie w trakcie łażenia po górach, to nie była przecież pierwsza wycieczka. Mało tego, nie było to łazęgowanie na dużych wysokościach, gdzie promienie słoneczne silniej oddziałują. W Tatrach, Alpach nic mi nie dolegało, a tu w Karkonoszach, w których byliśmy po raz n-ty, nastąpił kryzys. Widocznie organizm się na mnie obraził - goopi! Ale nie ma to tamto, od gór mnie wołami nie odciągną, choćbym miała sobie na głowę założyć worek :D

Karkonosze - 18.7.12