Słaby zachód słońca na Szrenicy dzień wcześniej sprawił, że tliła się we mnie iskierka nadziei na być może lepszy wschód. Mimo zmęczeni...
Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy, ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczowym przypomni, że nie wypuściły jeszcze na ziemię swojej zawartości. Trzeba też te pożarte naleśniory - kabanosem dopchane - w końcu spalić.
Porzuciłam Was ostatnio na Szrenicy , ale widzę, że już przebieracie kopytkami, by iść dalej. Chodźmy zatem, bo jeszcze się chmurom deszczo...
Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej materii zrobią mi na Szrenicy. Decyzja zapadła chwilę po tym, jak pojawił się pomysł, więc przebierałam kopytkami jeszcze na długo przed wyjazdem.
Nocleg zarezerwowany, pozostało tylko odliczanie do wypadu, ale im bliżej było do godziny zero, tym bardziej pogoda starała się mi to oczekiwanie obrzydzić, szczując na prognozach kłębowiskiem chmur i deszczem, a słońce prezentując dokładnie dzień po planowanym powrocie.
Jednak, jako, że naleśniory-expedition-2016 nie dzieje się codziennie, stwierdziłam, że choćbym miała na tę Szrenicę ze Szklarskiej Poręby wpłynąć kajakiem, to się tam pojawię i wciągnę w bebechy ślinotokogenną szamę.
Od dłuższego czasu dręczył mnie dziki głód. Głód gór, pagórów i... naleśników, a jeśli o te ostatnie chodzi, to wiedziałam, że dobrze w tej...
Jeszcze miesiąc temu, chociażby na Radziejowej, z uporem maniaka jej szukaliśmy. W końcu jednak w całej swej łaskawości raczyła uraczyć nas swoją obecnością i oto jest - wiosna. Wykorzystując więc skrzętnie jej dobroduszność i grając trochę w ruletkę z pogodą ruszyliśmy nasze szanowne zadki na niedzielny spacer po pagórach. W rezultacie dołożyliśmy kolejną małą cegiełkę do Korony.
Szlakowskaz w Pokrzywnej
Patrząc na szczyty, które nam zostały, chwilowy wybór padła na dwa - Wysoką Kopę w Izerach i Biskupią Kopę w Górach Opawskich. Ponieważ jednak prognozy przewidywały w Górach Izerskich rzucanie żabami, a nawet nie wykluczały burz, zapadła decyzja o wypadzie na Biskupią Kopę. Coś i tam wprawdzie miało padać, ale po południu, więc oceniliśmy, że się wyrobimy i wrócimy suchą stopą. Decyzja okazała się trafiona.
Jeszcze miesiąc temu, chociażby na Radziejowej , z uporem maniaka jej szukaliśmy. W końcu jednak w całej swej łaskawości raczyła uraczyć na...
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik oraz Skopiec. Czasu trochę minęło, więc nie powinno dziwić, że zaczynało mnie nosić. Mapa, na co dzień zamieszkująca szufladę, wczuła się w mój stan i zaczęła sama pchać się w ręce, szepcząc zachęcająco: No weź... No otwórz... No zaplanuj coś... Choćby krótki spacerek... Czy mogłam być głucha na takie przymilne prośby?
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik ora...
Pewnej wrześniowej soboty powiedzieliśmy sobie, że skoro na niedzielę zapowiadają pogodną "w miarę", to nie będziemy siedzieć na tyłkach w domu i ruszymy na szlak, coby się jeszcze nacieszyć pozytywnymi kolorkami i przy okazji zdobyć jakiś szczyt zaliczający się do zdobywanej Korony Gór Polski. Jak postanowiliśmy, tak zrobiliśmy.
Po uprzednim zapakowaniu żarełka i napitku w plecaki, wrzuciliśmy je w nasze turbo-autko i ruszyliśmy w kierunku Świdnicy, następnie Walimia i ostatecznie Sokolca, gdzie pozostawiliśmy nasz wehikuł i już na własnych kopytkach udaliśmy się znakami czerwonymi w górę.
Wejście na Wielką Sowę - najwyższy szczyt Gór Sowich 1015 m n.p.m. - rozpoczęliśmy na Przełęczy Sokolej. Pogoda zapowiadała się zacnie, ale bardzo szybko przyszło nam tę zacność zweryfikować.
Widok na Przełęczy Sokolej
Coraz rzadziej spotykany w tej formie szlakowskaz
Bardzo mi się podobają szlakowskazy w takiej formie. Nawiązują do klimatu schroniskowego, ciepła i bajań przy kominku. Jakieś takie skojarzenia mam z nimi, ale w sumie to nie wiem, dlaczego. ;)
Schronisko Orzeł
Po kilku minutach docieramy do Schroniska Orzeł. To pierwsze schronisko na tym szlaku. Po niedługim czasie dalszej wędrówki dotrzemy do kolejnej górskiej chaty - Schroniska Sowa.
Rzeźba przed schroniskiem
Tych mniej zorientowanych informuję, że szlak biegnie na terenie Parku Krajobrazowego. Biorąc to pod uwagę, bardzo dziwił, a może bardziej irytował mnie fakt możliwości podjeżdżania samochodami do schronu Orzeł. Dopóki nie wyszliśmy wyżej, co chwilę słyszeliśmy boksowanie kół i głos silników. Jeśli weźmiemy pod uwagę to, że na rzeczonej Przełęczy Sokolej miejsca do parkowania jest multum, a jej odległość od schroniska jest niewielka, wjeżdżanie autami na górę uważam za nieporozumienie.
Szlak czerwony, którym szliśmy z Przełęczy Sokolej, wiedzie leśną, całkiem wygodną ścieżką, a wszechobecne drzewa zdają się witać każdego z idących turystów, których tego dnia nie było szczególnie wielu na szlaku. Najbardziej stromym odcinkiem tego szlaku jest fragment od Przełęczy Sokolej do Schroniska Orzeł. Nie jest to jednak stromizna, która mogłaby powodować jakieś trudności. Na szlaku tym wielokrotnie spotykałam rodziny z małymi dziećmi, które bardzo dobrze sobie radził z takim spacerem. Mogę więc, z czystym sumieniem, polecić ten szlak każdemu.
Jesienna aura sprzyjała dreptaninie, pozwalając cieszyć oczy kolorami, w jakie ubierały się okoliczne drzewa. Idąc w ciszy, bez tabunów innych osób, pokrzykujących dzieciaków i szczekających psów, można było usłyszeć w oddali odgłosy porykujących jeleni. Szkoda trochę, że żaden nie chciał się pokazać, no ale łanie z nas żadne, więc nie ma się co dziwić. ;)
Jedno z niewielu dwujęzycznych oznaczeń
Idziemy niespiesznym krokiem, bo nie zwykliśmy uprawiać przejść górskich szlaków na czas, jeśli nie ma takowej potrzeby. Idąc mijamy kamienny obelisk poświęcony Carlowi Wiesenowi.
Ein treuer Freund des Eulengebirges - Wierny przyjaciel Gór Sowich
Carl Wiesen był niemieckim fabrykantem, który był propagatorem i działaczem turystycznym sowiogórskiego regionu. Należał do Walimskiego Towarzystwa Sowiogórskiego i był zaangażowany w budowę pierwszej wieży na szczycie Wielkiej Sowy oraz Schroniska Sowa, na rzecz którego przekazał zakupiony przez siebie grunt.
Schronisko Sowa
Idziemy dalej, mijając powalone pniaki i... czując napierającą zewsząd wilgoć. Okazało się, że chmury sobie przypomniały o nas i powzięły sobie za honor nas dogonić i spowić szczyt w białym, obrzydliwym mleku. Już kolejny raz! Wyjątkowo pechowy jest dla nas szczyt Wielkiej Sowy pod względem chmur, mgły i ogólnie pojętego, górskiego mleka, które wyłania się zawsze wtedy, gdy nikomu nie jest do szczęścia potrzebne.
Chmurne mleko na szczycie Wielkie Sowy 1015 m n.p.m.
Nie muszę chyba dodawać, że już się nawet na wieżę nie wdrapywaliśmy. Mleko na górze było niemniej białe niż to na dole. Jednym słowem - kiszka!
Wciągamy więc po bułce, dopychamy batonikiem, zapijamy gorącą herbatką i nie zabawiając długo na górze, schodzimy w dół.
Normalna? - Mówią, że to kwestia sporna...
Humory jednak dopisują. W końcu jak się człek dotleni, to się jakoś tak gęba szerzej cieszy, więc jest ogólny miód orzeszki.
Zejście nie zajmuje nam dużo czasu. Ucinamy sobie chwilową pogawędkę ze spotkanym anglistą mym, licealnym - Pawłem, który akurat dreptał na górę w ramach corocznego Sowogórskiego Rajdu.
Ponieważ wejście na Sowę (a co za tym idzie, zejście również) nie zabiera dużo czasu, po zapakowaniu się w autko nie obraliśmy kursu na Wrocław, tylko udaliśmy się w kierunku Karłowa i Gór Stołowych, coby tego samego dnia wdrapać się na jeszcze jeden szczyt koronny - Szczeliniec Wielki, licząc oczywiście na trochę lepsze niż na Wielkiej Sowie, warunki pogodowo-widokowe.
Pewnej wrześniowej soboty powiedzieliśmy sobie, że skoro na niedzielę zapowiadają pogodną "w miarę", to nie będziemy siedzieć na ...
Dzień trzeci należałoby określić wielkim dniem powrotu do czekających obowiązków, ale z uwagi na boską pogodę stwierdziliśmy, że wykorzystamy z wolnego czasu tyle, ile się da.
Cały czas nam chodziły po głowie, a raczej po żołądkach, naleśniki w schronisku na Szrenicy. :D
Jako, że od strony czeskiej na Szrenicę nie weszliśmy, bo dnia poprzedniego wietrzysko miało w nosie nasze plany i przegnało nas od Źródła Łaby z powrotem do Harrachova, postanowiliśmy, że zostawiamy środek lokomocji w Szklarskiej Porębie, "łoimy" czerwonym szlakiem na Szrenicę, mijając Wodospad Kamieńczyka (niestety tym razem nie zeszliśmy do wąwozu), szamamy najukochańsze na świecie naleśniki z jagodami i serem i udajemy się w dół szlakiem zielonym wiodącym koło Schroniska pod Łabskim Szczytem.
Kto dojrzy Schronisko pod Łabskim? ;)
Przy schronisku wchodzimy na szlak niebieski, który prowadził nas aż do Wodospadu Szklarki.
Kto był, ten wie, że Wodospadu Szklarki nie sposób pomylić z żadnym innym, a to za sprawą charakterystycznej formy, jaką spływa kaskada wody. Wodospad usytuowany jest wśród drzew, których zieleń w porze wiosennej i letniej pięknie kontrastuje ze spienioną, wodną kipielą.
Wodospad Szklarki
Warto tam zajść choćby dla ochłody w gorące dni. Polecam zjawić się tam wcześnie rano lub późnym popołudniem, aby uniknąć tłumów. Wodospad, z uwagi na łatwy do niego dostęp, jest idealnym celem wycieczek szkolnych i kolonii. Nam się udało posiedzieć chwilę, a przy wyjściu/wejściu z/do parku mijaliśmy przybyłe właśnie dwie zorganizowane grupy wycieczkowiczów.
Tym samym przy wodospadzie zakończyliśmy nasz kwietniówkowy wypad i ruszyliśmy zielonym szlakiem w stronę Szklarskiej Poręby, gdzie czekał na nas samochodzik.
Normalnie, w tym miejscu powinnam napisać, że wypad udał się w 100%. Tym razem jednak nie było do końca tak różowo. Mało tego, następstwa tegoż wypadu dokuczały mi przez kolejnych 5 dni.
Już rano zauważyłam, że mam spuchnięty środek czoła. Kurde! Pewnie mnie coś użarło, jak spałam. - Pomyślałam tak, bo to, że mnie różnej maści żyjątka lubią podjadać w czasie wycieczek, nie było niczym nowym.
Niestety, jak się później okazało, nic mnie nie użarło. Opuchlizna nie ustępowała. Mało tego, zaczęła przemieszczać się od czoła w dół, osiadając na powiekach, wokół nosa, na policzkach. Wyglądałam, jak krzyżówka Quasimodo z fest obitym bokserem po przegranej walce. Oczy zapuchnięte tak, że ledwo je otwierałam następnego dnia.
Wizyta u lekarza i diagnoza: "Dostała Pani uczulenia na słońce". Doznałam szoku. :/ Nie dość, że jestem alergikiem od 6 oku życia, to jeszcze teraz mi się fotoalergia przyplątała. To nie fair! Dodam, że zawsze stosuję kremy z najwyższym filtrem, smaruję facjatę kilkukrotnie w trakcie łażenia po górach, to nie była przecież pierwsza wycieczka. Mało tego, nie było to łazęgowanie na dużych wysokościach, gdzie promienie słoneczne silniej oddziałują. W Tatrach, Alpach nic mi nie dolegało, a tu w Karkonoszach, w których byliśmy po raz n-ty, nastąpił kryzys. Widocznie organizm się na mnie obraził - goopi! Ale nie ma to tamto, od gór mnie wołami nie odciągną, choćbym miała sobie na głowę założyć worek :D
Dzień trzeci należałoby określić wielkim dniem powrotu do czekających obowiązków, ale z uwagi na boską pogodę stwierdziliśmy, że wykorzysta...
Wyspani, lekko zrumienieni przez szalejące dnia poprzedniego słońce, wstaliśmy skoro świt, gotowi do ponownego wyruszenia na szlak. W końcu trzeba było wykorzystać pogodę do granic możliwości.
Tego dnia za cel obraliśmy sobie źródło Łaby i w zależności od czasu wejście na Szrenicę od strony Czech. Plan był gotowy, więc wyruszyliśmy z Harrachova szlakiem żółtym, mijając po drodze Muzeum Narciarstwa - niestety było zamknięte. :/ Po około godzinnym spacerku dotarliśmy do Mumlavskiej Boudy.
Tutaj weszliśmy na szlak niebieski, prowadzący wzdłuż rzeki Mumlava i wiodący nas do skrzyżowania ze szlakiem żółtym, którym biegnie Česká cesta. Zanim tam jednak ruszyliśmy, "zmarudziliśmy" trochę w pobliżu Mumlavskiej Boudy, a dokładniej przy Mumlawskim Wodospadzie (Mumlavský vodopád). Słońce sprawiło, że zalegający w wyższych partiach śnieg zaczął się szybko topić, a to spowodowało spiętrzenie wód Mumlavy. Sam wodospad spadał wręcz dziką kaskadą. Unoszone przez ruch powietrza kropelki wody idealnie chłodziły. Idealny, górski, poranny prysznic. ;)
Mumlava
Mumlavsky Vodopad
Po zrobieniu kilku zdjęć, ruszyliśmy dalej leśną ścieżką, która za chwilę zniknęła pod zalegającym śniegiem. Jak na złość zapomniałam (chyba po raz pierwszy w życiu) stuptutów, więc śnieg nieustannie próbował zaprzyjaźnić się z moimi spodniami i wnętrzem butów :D A śnieg, jak to śnieg, szczególnie taki nadtopiony, kiedy nie do końca wiadomo co jest pod spodem, co jakiś czas powodował, że zapadaliśmy się powyżej kolan. Nie powiem, męczące. Zdecydowanie wolę brodzenie w świeżym puchu - choćby go było do pasa :D
Słońce dawało czadu, więc nawet w lesie nie dało się zdjąć okularów, bo tak odbijało się od śniegu, że nic nie było widać. Swoją drogą, dobrze, że nie zapomniałam zabrać patrzałek ochronnych, bo bym chyba oślepła. Nie powiem, zbyt wyjściowo później nie wyglądałam, bo się lekko na facjacie jednak odbiły :D
Po około półtorej godziny dotarliśmy do skrzyżowania szlaków pod tytułem Krakonošova snídaně.
Coraz wyżej - gorączka śnieżnej wiosny ;)
Nie mogło zabraknąć widoku na "Królewnę"
W oddali stacja przekaźnikowa RTV
Wypłaszczenie teren zrobiło swoje i wiatr wiał bardzo mocno - jak to dobrze, że oprócz wody na podorędziu mieliśmy herbatkę w termosie ;) Tak więc po łyku herbaty i heja dalej.
Po około 15 minutach dreptania żółtym szlakiem dochodzimy do źródła Łaby. Niestety źródła nie dało się zobaczyć, bo schowane było jeszcze pod grubą warstwą śniegu. W związku z tym z fotki uwieczniającej przekroczenie Łaby suchą stopą - nici.
Gdy wyruszaliśmy na szlak, planowaliśmy wejście na Szrenicę, jednak wiatr zweryfikował te plany. W końcu to żadna frajda, iść tylko po to, by iść i nie móc się nawet rozejrzeć, bo wiatr zbyt boleśnie smaga facjatę.
Tak więc przy źródle zrobiliśmy nawrotkę i ruszyliśmy w drogę powrotną do Harrachova. Tym razem zahaczyliśmy o szlak biegnący koło Voseckiej Boudy.
Spod Źródła Łaby ruszyliśmy szlakiem zielonym i po około 45 minutach byliśmy przy schronisku. Mimo, że jeszcze było nieczynne, bo byliśmy tam przed sezonem (tak, tak, w Czechach większość schronisk otwarta jest tylko sezonowo. Nie to co u nas...), było to idealne miejsce na odpoczynek w promieniach wiosennego słońca i wszamanie kolejnej kanapki. - Wychodzi, że ja ciągle coś szamię :D Po około 3 godzinach z małymi postojami dotarliśmy do szlaku niebieskiego, którym to w ciągu godziny dotarliśmy do Harrachova, gdzie uderzyła nas masa gorącego powietrza. Zżerani ciekawością i chęcią ochłody, podeszliśmy raz jeszcze do Mumlavskiego Wodospadu. Siła i ilość wody były jeszcze większe niż rano, a chłodek tam panujący, cudowny. 
Osobiście, mimo, że to nie pierwszy widziany przeze mnie wodospad, byłam pod wrażeniem siły natury.
Można więc odhaczyć kolejny udany, górski dzień pełen słońca i śniegu, w który z chęcią włożyłoby się spieczoną słońcem facjatę.
Wyspani, lekko zrumienieni przez szalejące dnia poprzedniego słońce, wstaliśmy skoro świt, gotowi do ponownego wyruszenia na szlak. W końcu...
