Nowy dzień nastał szybko, przeganiając ciemną noc w posezonowej bieszczadzkiej głuszy. Spaliśmy twardo, ale na dźwięki budzika zareagowa...
Ostatnią cegiełką, jaką dołożyliśmy do naszej korony KGP, był Śnieżnik, na który wleźliśmy we wrześniu, i który w nagrodę poczęstował nas turbo-mgłą. Skubaniec.
Październik minął szybko na sprawach codziennych i zupełnie przyziemnych, a następujący po nim listopad nie miał się od niego szczególnie różnić. Planów na wojaże nie mieliśmy żadnych. Zresztą, ten miesiąc jakoś tak zawsze najmniej sprzyjał naszym wędrówkom. Bo to już pogoda niepewna, dzień krótki, deszcz najczęściej, no ogólna pizgawica i zło czające się za rogiem. Lepiej posiedzieć w spokoju i nadrabiać zaległości filmowo-książkowe.
Ostatnią cegiełką, jaką dołożyliśmy do naszej korony KGP , był Śnieżnik , na który wleźliśmy we wrześniu, i który w nagrodę poczęstował ...
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik oraz Skopiec. Czasu trochę minęło, więc nie powinno dziwić, że zaczynało mnie nosić. Mapa, na co dzień zamieszkująca szufladę, wczuła się w mój stan i zaczęła sama pchać się w ręce, szepcząc zachęcająco: No weź... No otwórz... No zaplanuj coś... Choćby krótki spacerek... Czy mogłam być głucha na takie przymilne prośby?
Po naszym letnim urlopie pozostało już tylko wspomnienie, a przedurlopowy wypad w góry zaliczyliśmy w czerwcu, włażąc na Skalnik ora...
Żyjemy w świecie, w którym liczy się wszystko, co najlepsze, najszybsze, najokazalsze i najbardziej oryginalne. Rywalizacja już nikogo nie dziwi. Mało tego. Staje się ona bodźcem do dalszych prób i działań. I to jest super, nie przeczę.
Kiedy więc w ostatnich dniach pojawiła się informacja, że 28 latek z Jeleniej Góry - Grzegorz Leszek - pobił czas, w jakim zostało zdobytych 28 szczytów Korony Gór Polski, moją pierwszą myślą było: Ok, fajnie, że chłopak miał chęć na taki projekt i ogarnął to wszystko logistycznie w wysoce wyśrubowanym czasie - 76 godzin (pobita czasówka wynosiła wcześniej 89,5 godziny).
Po chwili zrodziło mi się w głowie pytanie: Jaki sens ma takie bicie rekordu? Jak dla mnie, oprócz czystej satysfakcji osobistej (bo jest to pewne i niemałe osiągnięcie) i pokonywania własnych słabości, nie ma w tym nic więcej. Podnoszą się głosy, że takie zdobywanie korony należy zaliczać do sportów górskich, w których pełno jest różnorodności. Zgoda, sporty mamy różne, ale w każdej dziedzinie jestem w stanie doszukać się większego sensu. Większego niż gnanie z ekipą samochodem od punktu do puntu (raczej nie z przepisową prędkością), by bezpośrednio z podnóża góry, wbiegać/wchodzić na jej szczyt.
Gdzie szukać sensu?
Sport i góry można połączyć dużo bardziej efektywnie i z większym sensem, a nagrodą za włożony trud nie będzie tylko czysta satysfakcja, ale też rozwijanie pewnych umiejętności, polepszenie sprawności i poprawianie własnych wyników. To brzmi już jak pakiet, którym warto sobie mocniej zaprzątnąć głowę.
Idąc tym tokiem rozumowania, można spełniać się chociażby w rajdach na orientację i z każdymi kolejnymi zawodami być lepszym, w tym, co się robi. Mało tego, lepiej i dokładniej ogarniać otaczający nas świat, pokonywać własne słabości i zdobywać umiejętność radzenia sobie w różnych warunkach pogodowych, w dzień oraz nocą.
Gdy rajdy to za mało, można porwać się też na biegi typowo górskie. A tych jest u nas dostatek, na różnych dystansach. Od krótszych dyszek do biegów ultra. W nich satysfakcja klepie emocje po plecach, współzawodnictwo przeplata się z wzajemną motywacją, a dodatkowo wytrzymałość i wydolność organizmu wznosi się na orbitę.
Wracając jednak do Korony Gór Polski każdy będzie robił, jak uważa. Będziemy mieli turbo zdobywców-biegaczy, korona będzie zdobywana przez rowerzystów, etc.. Wszak ilu ludzi, tyle pomysłów.
Jednak ja niezmiennie skłaniam się do tego, co leży w pierwotnym zamyśle zdobywania szczytów koronnych - do poznawania i odkrywania, w różnych okolicznościach przyrody i pór roku. Bo to właśnie dzięki koronie trafiamy w rejony, w które normalnie byśmy się nie wybrali, bo wydawały się mało atrakcyjne i leżały wyjątkowo nie po drodze. I mimo, że swoje górskie cegiełki zbieramy wolniej, w czasie dużo bardziej rozciągniętym i niespektakularnym, to mamy z tego wyjątkową frajdę. Ja w każdym razie mam.
Żyjemy w świecie, w którym liczy się wszystko, co najlepsze, najszybsze, najokazalsze i najbardziej oryginalne. Rywalizacja już nikogo nie ...
Pozostawiając za sobą Skopiec i Przełęcz Komarnicką, pakujemy się w nasz niebieski krążownik i mijając Janowice Wielkie, Trzcińsko, Przełęcz Karpnicką i Strużnicę, docieramy do Przełęczy pod Średnicą (595 m n.p.m.), gdzie zostawiamy nasz wehikuł przytulony do krzaków.
Pozostawiając za sobą Skopiec i Przełęcz Komarnicką , pakujemy się w nasz niebieski krążownik i mijając Janowice Wielkie, Trzcińsko, Przeł...
Nasza ostatnia zdobycz do Korony Gór Polski padła naszą ofiarą dość dawno, bo w listopadzie ubiegłego roku. Wdrapaliśmy się wtedy na Waligórę w Górach Kamiennych. Od tamtego czasu korona leżała, delikatnie mówiąc, odłogiem. Nadszedł czas, by to trochę zmienić i dołożyć kolejne zdobyczne cegiełki.
Chwila zastanowienia nad tym, gdzie się wybrać, żeby się tym razem za bardzo nie przeorać i nie odnowić kontuzji, zaowocowała decyzją o wypadzie na Skopiec oraz Skalnik.
Nasza ostatnia zdobycz do Korony Gór Polski padła naszą ofiarą dość dawno, bo w listopadzie ubiegłego roku. Wdrapaliśmy się wtedy na Walig...
Ponieważ jesienna i deszczowo-wodnista aura wychodziła nam bokiem, a zaleganie na sofie jest najzwyczajniej w świecie nudne (nawet w kocowej bazie), zebraliśmy nasze szanowne dupeczki i dołożyliśmy kolejną górską cegiełkę do Korony Gór Polski.
Decyzja o niedzielnym wypadzie na Waligórę 936 m n.p.m., najwyższy szczyt Gór Suchych i całych Gór Kamiennych zapadła dość spontanicznie, jednak czas przedwyjazdowy spędziłam na mało spontanicznym przeglądaniu serwisów meteo, bo jakoś tak nie uśmiechało mi się taplanie w błotnych bajorkach. Aura zapowiadała się mroźnie i słonecznie - dla mnie bomba! Jak się jednak tego dnia okazało, nasze szczęście zrobiło sobie częściowe wolne i zapomniało o dorzuceniu słonecznego pakietu na wyjazd. W zamian uraczyło nas prognozowanym mrozikiem - yeah! oraz mglistą zupą - fuck!, która, na całe szczęście, w połączeniu z ujemną temperaturą zaczarowała trochę okolicę, zmieniając ją miejscami w prawdziwy Winter Wonderland. Ale po kolei...
Wrocławski poranek wita nas mglistą szarością i nie napawa zbyt optymistycznie, ale jesteśmy na takim głodzie górsko-wypadowym (ja w każdym razie), że decyzji o wyjeździe nie zmieniamy. W dodatku, w szafce czekała już zakupiona na tę okazję obowiązkowa wałówka wycieczkowa w postaci odpowiedniej ilości czekolady. No żal nie jechać. Czekolada, kanapki, termos z herbatą i już pakujemy się w naszą niebieską strzałę, by pomknąć w stronę Schroniska Andrzejówka na Przełęczy Trzech Dolin w Sudetach Wałbrzyskich.
Przez większą część dojazdu, mglista i mleczna szarość jest wręcz odpychająca. Niemniej jednak, im bliżej Wałbrzycha, tym coraz częściej okoliczne drzewa i trawy przywdziewają białe sukienki. Mimo mgły robi się bajkowo, a mój poziom zajarania osiąga poziom master.
Przejeżdżamy przez Rybnicę Leśną, mijamy kopalnię melafiru i dobijamy na parking przy schronisku, gdzie zostawiamy nasz krążownik. Wychodzimy na spotkanie z pierwszym górskim mrozikiem w tym sezonie - jupijajej!
Jako, że wejście ze schroniska na szczyt Waligóry zajmuje około dwudziestu minut w tempie fotograficzno-żółwim, decydujemy się na zrobienie spacerowej ósemki po okolicy, coby się dotlenić i popodziwiać oklejone szadzią i szronem krzaczory.
Buszująca w krzaczorach
Ruszamy z Przełęczy Trzech Dolin szlakiem żółtym, by po około czterdziestu minutach dotrzeć do znaków czerwono-niebieskich na rozwidleniu Pod Turzyną 835 m n.p.m..
Dalej przechodzimy przez Szczyt Turzyna 895 m n.p.m. i w tempie iście spacerowym, po kolejnych trzydziestu minutach jesteśmy pod schroniskiem, skąd znowu wchodzimy na szlak żółty i odbijamy w kierunku naszego celu - Waligóry. Góra nie powala wysokością. To kilkusetmetrowej długości grzbiet z łagodnym zboczem południowym. Jednak zbocze północne opada ostro w stronę Przełęczy Trzech Dolin. Nie muszę chyba wspominać, którędy dymaliśmy pod górkę. Tutaj też zaliczam potężną glebę, prawie wgryzając się zębami w uciekające spod nóg kamloty i wystające zewsząd świerkowe gałązki. Ale, spokojne wasze rozczochrane, paszczęka w całości. Jedynie spodnie delikatnie ucierpiały przy wyjątkowo akrobatycznym szpagacie. 
Stwierdzam zdecydowanie, że te małe pagórki zawsze dają mi najbardziej popalić.
Stwierdzam zdecydowanie, że te małe pagórki zawsze dają mi najbardziej popalić.
#Lans na kamieniu
Skutki uboczne dotlenienia
Szczytujemy
Na szczycie trzaskamy dokumentującą fotę, ja się jaram śniegiem - tak, pierwszym w sezonie, takim cudownym, białym i... eureka - zimnym. Czas radości trzeba sobie jeszcze podkręcić, więc zarzucamy w paszczęki lekko zmrożoną czekoladkę. Mniam.
Czas radości trzeba sobie jeszcze podkręcić, więc zarzucamy w paszczęki lekko zmrożoną czekoladkę. Mniam.
#Lans z krzaczorami
W pełni władz umysłowych...
Winter Wonderland
Rozdroże pod Waligórą
Schodzimy dalej szlakiem żółtym, by po niedługim spacerze dotrzeć do znaków: czarnego i niebieskiego, którymi wracamy do Schroniska Andrzejówka. Wchodzimy zagrzać tyłki i wszamać kanapki z herbatą. Schron przeżywa oblężenie zorganizowanych grup wycieczkowych, które dzień wcześniej sobie tam andrzejkowo imprezowały. Mimo to udaje nam się zabunkrować przy jednym ze stolików. Pojedzeni, dotlenieni, z uśmiechem dookoła głowy, pakujemy się w autko i wracamy do Wrocławia. Wypad, mimo mgły, jak najbardziej udany i choć trochę nakarmił naszego górskiego głoda.
Ponieważ jesienna i deszczowo-wodnista aura wychodziła nam bokiem, a zaleganie na sofie jest najzwyczajniej w świecie nudne (nawet w kocowe...
Górskich, malowniczych szlaków oraz szczytów, z których rozpościerają się ciekawe panoramy, ci w naszym kraju dostatek. Aż żal by było nie skorzystać z tych darów natury.
Mimo że w Polsce góry nie zajmują znacznego obszaru kraju, mamy do dyspozycji wiele pasm, które są odwiedzane przez rzesze turystów i amatorów bajkowych krajobrazów. Nie dziwi więc, że przy dobrej pogodzie na tych najbardziej popularnych szlakach goszczą tłumy.
Często wielu z górołazów wielokrotnie wraca do miejsc już odwiedzonych - bo darzą je sentymentem, bo lubią, bo mają bliżej, bo tak. Z tego właśnie względu są miejsca, gdzie nawet w sezonie ciężko uświadczyć żywego ducha, ale też i takie, gdzie na szlaki wylega turystyczna stonka.
Ktoś mądry wpadł jednak na pomysł, w jaki sposób można propagować turystykę górską w różnych regionach naszego kraju, powodując tym samym, że już nie tylko Rysy, czy Śnieżka należą do szczytów kojarzonych przez większość górskich łazików. Tym sposobem powstała Korona Gór Polski, czyli lista 28 szczytów (niekoniecznie najwyższych), które są charakterystyczne dla danego pasma górskiego.
Pozostaje teraz pytanie, czy rzeczoną Koronę zdobywać oficjalnie, czy też nieoficjalnie. Moim zdaniem warto to zrobić oficjalnie. Dlatego też w zeszłym roku - w ramach postanowienia noworocznego - nabyliśmy specjalne książeczki, w których zbieramy potwierdzające pieczątki ze schronisk, wpisujemy przebyty szlak, etc. Książeczki nabyliśmy w Oficynie Wydawniczej Amos, przy której działa Klub Zdobywców Korony. To dodatkowa motywacja (w końcu fajnie jest być zdobywcą), która przydaje się również w trakcie planowania wypadów. Teraz nasze trasy staramy się układać tak, by mieć możliwość wejścia na któryś ze szczytów koronnych. Wcześniej cieszyliśmy się po prostu możliwością wyjścia w góry i zwykle bywało tak, że lądowaliśmy w miejscu, w którym byliśmy już pierdyriald razy. Nie mówię, że to źle, ale zawsze fajniej jest poznawać nowe miejsca i odkrywać nowe szlaki - a te są naprawdę zróżnicowane.
Kolejnym plusem takiego zdobywania z książeczką jest fakt, że dzięki temu możemy zachęcić do górskich wędrówek również najmłodszych. Chyba dla każdego dzieciaka to frajda, jak wie, że po "skolekcjonowaniu wszystkich szczytów" otrzyma nagrodę. To coś jak album z naklejkami Panini, tylko że w pięknych okolicznościach przyrody. Osobiście sprzedałam ten pomysł znajomym, którzy są rodzicami i się to u nich sprawdziło. Nie ma na co czekać - mali i duzi mogą ruszać na szlaki.
Naturalnie nic nie stoi na przeszkodzie, żeby sobie zdobywać Koronę nieoficjalnie, bez potwierdzeń, bez książeczek. Wiem jednak po sobie i po ograniczonym czasie na wypady, że skończyło by się to tylko na pomyśle, bo zawsze łatwiej się wybrać tam, gdzie mamy bliżej. Na chwilę obecną mamy zaliczonych 11 szczytów koronnych, ale żeby było śmieszniej najwięcej ich nam zostało we względnie bliskiej odległości. Najdalej nam na bieszczadzką Tarnicę. Czas pokaże, kiedy się tam wybierzemy.
P.S. Informuję, że post nie jest sponsorowany i nie współpracuję w żaden sposób z wymienioną Oficyną Wydawniczą.
Górskich, malowniczych szlaków oraz szczytów, z których rozpościerają się ciekawe panoramy, ci w naszym kraju dostatek. Aż żal by było ni...
Dziś pierwszy kwietnia - Prima Aprilis - dzień żartów i psikusów, ale wpis będzie całkiem przyziemny, choć to dziwnie brzmi w odniesieniu do górek, wyżyn i wzniesień wszelakich. Zapraszam na krótką, ale oczekiwaną już przez wiele osób relację z wypadu na Skrzyczne w Beskidzie Śląskim.
Skrzyczne, należące do Korony Gór Polski, było ostatnim punktem naszego weekendowego pobytu w Inwałdzie. Po wcześniejszym odwiedzeniu Wadowic i Parku Miniatur, w niedzielę zapakowaliśmy się w drogę powrotną, zahaczając o Szczyrk.
Pogoda niezmiennie dopisywała, więc żal by było jej nie wykorzystać. Nie do końca jednak było różowo, bo po moich początkowych próbach biegowych kolano miało na mnie, delikatnie mówiąc, wyj... wywalone, a jeśli dołożyć do tego kontuzję małża, to już niczym para emerytów skierowaliśmy się w kierunku kasy do kolejki. Przy kasie doznałam chwilowego ozdrowienia, jak usłyszałam cenę, ale kolano szybko mi przypomniało, żebym się ugryzła i pakowała tyłek na wyciąg. Dziwnie się jeździ tymi ustrojstwami - zdecydowanie wolę doginać pod górę na moich własnych kopytkach. No, ale cóż, upierdliwa siła wyższa.
W czasie jazdy oczywiście nie obyło się bez zdjęć.
Dowiezieni na górę, gramolimy się z cud-krzesełek na zewnątrz. Ze mnie musieli mieć ubaw, bo jako żem niedoświadczona w przyjaźni z wyciągowymi ustrojstwami, moje wysiadanie nadawałoby się na filmiki pod tytułem "Jak nie wysiadać z wyciągu". Ale nic to. Ucieszona, że facjatą o glebę nie przydzwoniłam, a tym samym zachowałam pełne uzębienie, rzucam ślepiami na prawo i lewo lokalizując co lepsze miejscówki na fotki.
Trochę świeżego powietrza, a ile radości. :D
Punkt widokowy w pobliżu schroniska
Uwielbiam takie snujące się mgiełki. Mogłabym tak stać i się gapić nawet mimo tego, że na górze trochę wiało i swoisty mikroklimat Skrzycznego dawał się lekko we znaki.
A w oddali one - cudne, ośnieżone - Taterki <3
Oczywiście nie mogło zabraknąć krótkiego posiedzenia w schronie. Miejsce całkiem miłe, choć tego dnia opanowane przez stado narciarzy, którzy próbowali wyjeździć to, co jeszcze można było wyjeździć na błotnistym stoku. Z trzeźwością, ogólną kulturą i współdzieleniem przestrzeni ta gawiedź miała mało wspólnego do tego stopnia, że gdybym miała przyrząd strzelający, zrobiłabym z niego użytek.
Aż cud, że udało nam się wyhaczyć miejsce na tarasie, powygrzewać się na słońcu i powlepiać patrzałki w widoczki z Tatrami w tle.
Nad schroniskiem co jakiś czas pojawiali się motolotniarze. Aż im zazdrościłam. To musi być świetne wrażenie tak sobie polatać przy tak pięknej pogodzie. :)
Cóż mogę jeszcze napisać. Koniecznie musimy tam wrócić. Koniecznie w pełni sił, żeby już na własnych kopytkach podreptać na górę i chyba koniecznie jesienią, bo mam nieodparte wrażenie, że będzie tam cudnie kolorowo.
Dziś pierwszy kwietnia - Prima Aprilis - dzień żartów i psikusów, ale wpis będzie całkiem przyziemny, choć to dziwnie brzmi w odniesieniu d...
Kawałek nad Przełęczą Przegibek
Zgodnie z poprzednim wpisem zapowiadającym relacje ze świeżo otwartego sezonu wędrówkowo-zwiedzającego, spieszę do Was ze słonecznymi i malowniczymi obrazkami z Beskidu Małego, kiedy to praktycznie - nie ma się co oszukiwać - w środku zimy, doświadczyliśmy przecudnie wiosennej aury, która nawiedziła okolicę tak po prostu, sama z siebie i nie potrzebowała do tego topienia Marzanny.
Wzięliśmy wolny piątek w pracy - w końcu trzeba urlop wykorzystywać - i skoro świt ruszyliśmy naszym kochanym Ero-Tico z Wrocławia w kierunku Bielska-Białej. Oczywiście nie ominęły nas korki i remonty, ale ponieważ pogoda była zacna - mimo wcześniejszych prognoz o opadach deszczu - nie zrobiło to na nas najmniejszego wrażenia. Pierwszym wyzwaniem było znalezienie początku szlaku, którym chcieliśmy wchodzić w kierunku naszego celu. Musieliśmy dotrzeć do osiedla w Bielsku-Białej, które zwie się Straconka. Stamtąd był już tylko przysłowiowy rzut beretem do Przełęczy Przegibek, gdzie zostawiliśmy nasz zielony krążownik szos i poszliśmy szlakiem przed siebie, leśną drogą.
Ruszamy szlakiem niebieskim, który po niedługim czasie się urywa, bo mądrzy wycinacze drzew nie pomyśleli o oznaczeniach na nich namalowanych. Po na szczęście niedługim bieganiu po okolicznych chaszczach dochodzimy do miejsca, gdzie szlak kontynuuje swój bieg tak, jak bozia przykazała.
Wybrany przez nas szlak idealnie się nadaje na nieforsowny spacer, co i w naszym przypadku miało znaczenie, bo urazy i kontuzje się z nami ostatnio przyjaźnią wyjątkowo mocno.
Przy takiej wiosennej aurze można było iść spokojnie, wysłuchiwać donośnych ptasich śpiewów i wystawiać facjatę do słońca, które grzało bez żadnych zahamowań.
Jakieś resztki śniegu też się znalazły :)
Idealna ścieżka na wczesnowiosenny spacer
Dreptaliśmy sobie spokojnie ścieżkami Lasu Sokołowskiego, ciesząc się spokojem, pogodą i sobą. Mimo stosunkowo późnej pory, przed dojściem do Schroniska na Magurce nie spotkaliśmy na szlaku nikogo. Uwielbiam ten klimat, natura, przestrzeń i my z intensywnym błękitem nieba ponad nami.
Po dotarciu na Magurkę zatrzymujemy się na chwil parę w schronisku, dopadamy się do wielkich kubków herbaty z cytryną i dopychamy standardowo bułką, zagryzaną czekoladą. Po takim ładowaniu akumulatorków można ruszać dalej w kierunku naszego celu, jaki sobie obraliśmy. Z Magurki na Czupel, wg mapy, mamy około godzinę marszu.
Przez krótką chwilę musimy ostrożniej stawiać kroki, bo w zacienionych miejscach było trochę oblodzonych fragmentów, a ponieważ nasze uzębienie kochamy wyjątkowo mocno, nie mogliśmy pozwolić, by wbiło się w te lodowe placki.
Na temat widoczności przy takiej pogodzie nie muszę się chyba szczególnie wypowiadać, bo widać, że było miodzio. Spokojnie można było rzucić okiem na pozostające w dole okoliczne wsie i miejscowości.
Durne zdjęcie w kolekcji musi być, więc po dotarciu na Czupel postanowiłam zdobyć dodatkowo jakiś pniak. Mój pniak, pniaczek, pniaczunio, niczym skarb Golluma. Chyba stworzę jakiś autorski ranking pniakowych durno-fotek. ;)
Ucieszona facjata mówi wszystko. Wejście na ten w sumie niewysoki, beskidzki szczyt, jak najbardziej udane. Po spędzeniu kilku chwil na górze, można było ruszać w drogę powrotną do autka, coby nas zawiozło w kolejne miejsce przeznaczenia.
Jak już wspominałam na naszej weekendowej mapie pojawił się Inwałd, z hotelową miejscówką, w której spędziliśmy czas pełen relaksu, o czym napiszę w kolejnej notce.
Kawałek nad Przełęczą Przegibek Zgodnie z poprzednim wpisem zapowiadającym relacje ze świeżo otwartego sezonu wędrówkowo-zwiedzając...
