ŻYCIE ME

Ten rok się jeszcze nie skończył, ale już został okrzyknięty mianem najczarniejszego, jeśli chodzi o polski himalaizm. Pozytywne informacje zginęły pośród tych tragicznych, które szerokim echem odbiły się nie tylko w kręgach profesjonalnych alpinistów i himalaistów, ale także zwykłych zjadaczy chleba, którzy żyli ich życiem i śledzili mniej lub bardziej ich poczynania.

Być może nie było by aż tak głośno o całej sprawie, gdyby nie fakt, że z wyprawy nie powróciły osobistości polskiego himalaizmu. Mimo że w czwórkę zdobyli szczyt, szczęśliwie do bezpiecznej bazy powróciła tylko dwójka - Adam Bielecki i Artur Małek. Tomasz Kowalski i Maciej Berbeka najpierw zostali uznani za zaginionych, a po poszukiwaniach, które nie przyniosły rezultatu, za zmarłych.

Broad Peak (8051 m n.p.m.) - fot. PAP/ Monika Rogozińska | www.wiadomosci.wp.pl

Dlaczego o tym piszę? Przecież od rzeczonej tragedii (8. marca 2013) minęło już siedem miesięcy. Nie mogę po prostu zdzierżyć tej całej otoczki wokół ludzkiego dramatu. Powołanie komisji, która miała zbadać przyczyny tej tragedii, spowodowało, że ów dramat jest postrzegany, jako afera w hermetycznie zamkniętym, ale coraz bardziej - w niektórych przypadkach - skomercjalizowanym środowisku. Choćby komisji powołano milion pięćset i choćby komisje te doszły do mniej lub bardziej określonych wniosków, to nic już nie wróci życia tragicznie zmarłym himalaistom i nic nie złagodzi tego bólu, jaki owa strata wywołała wśród ich bliskich. Przykro czytać doniesienia o zarzutach wobec "ojca" wyprawy Krzysztofa Wielickiego. Ale czy to jego wina, że tych dwoje poniosło śmierć? Czy on ich prowadził za rękę i dyktował, jak mają stawiać swoje kroki w starciu z górą?

Tu nie chodzi o to, by kogoś obwiniać. W ogóle nie powinno się tego robić, bo to i tak nic nie zmieni, nawet jeśli by się okazało, że ktoś na miano winnego zasłużył. Mimo że szczyt atakuje zespół, to - jak mawiał Krzysztof Wielicki - "Każdy walczy przede wszystkim o siebie". Każdy uczestnik wyprawy odpowiada też za swój sprzęt. Jak się okazało, z tym było różnie. TUTAJ można przeczytać najnowsze fakty. Każdy podejmuje decyzję o ewentualnym odwrocie - w końcu zwycięża ten, kto wróci żywy. Uznanie wyższości góry to nie porażka, to świadomy wybór, to pokora, którą niektórzy zdają się czasami tracić. Jeśli w obliczu załamania pogody himalaista nie przerywa marszu, musi być gotowy na wszystko.

Komisja, "afera", górski dramat to jedno. Uderzają mnie również niesamowicie stwierdzenia, że himalaiści to banda egoistów, którzy nie liczą się z nikim i którzy nie oglądają się na swoich bliskich - rodzinę, przyjaciół, znajomych.

"Znawcy" tematu - zwykle ci, którzy nie wyściubili nosa poza obręb własnej, wygodnej kanapy - rzucają na prawo i lewo stwierdzeniami, że każdy kto się pcha w takie góry, wcześniej czy później tam zostanie, że to przejaw najgorszego egoizmu, jaki widział świat, że to odgórne skazywanie rodzin na cierpienie i tęsknotę. Czy spełnianie marzeń i posiadanie ambicji to egoizm? Nie! - To czysta chęć życia BARDZIEJ. Są osoby, które nigdy tego nie pojmą. Czy tak ciężko pozwolić zmarłym spoczywać w pokoju, a rodzinom umożliwić opłakiwanie ich w ciszy?

Idąc tropem myślenia "znawców", należałoby więc stwierdzić, że każdy z nas to egoista. Wszak każdy dzień to walka i pole bitwy. Każdego dnia może nas spotkać coś złego. Po prostu się o tym nie myśli, bo to sprawa zbyt przyziemna, bo zawsze wychodzimy z założenia, że to, co złe nas nie dotyczy. Czy jeśli będziemy mieć np. wypadek samochodowy lub inny, to też gawiedź okrzyknie nas największymi egoistami świata, bo nie oglądaliśmy się na bliskich i wleźliśmy na jezdnię/ do samochodu, itp. jak te cielątka prowadzone na rzeź?

Alpinizm i Himalaizm - 11.10.13

Broad Peak - temat, który poróżnił górski świat

Ten rok się jeszcze nie skończył, ale już został okrzyknięty mianem najczarniejszego, jeśli chodzi o polski himalaizm. Pozytywne informacje...

jesień - 8.10.13

Jesiennie w mieście

Jesień zawitała już do nas na dobre i zewsząd otula nas kolorami i zapachem barwnych jesiennych liści. Poranne mgiełki cieszą oczy, a pop...

W końcu przyszedł czas na pierwszą z zapowiadanych przeze mnie recenzji przewodników.

Pod lupę poszła pozycja, jaką otrzymałam od wydawnictwa ExpressMap Polska: Przewodnik TATRY POLSKIE I SŁOWACKIE z serii explore! guide.

Wydanie II - 2011

Tekst: Tomasz Nodzyński

Tekst - informacje ogólne i praktyczne: Marta Cobel-Tokarska

Redakcja: Urszula Augustyniak, Marcin Szymczak, Krzysztof Radwański

Redakcja kartograficzna: Marcin Szymczak, Waldemar Wieczorek, Krzysztof Radwański, Jolanta Korycka-skorupa, Wojciech Kowalski, Agnieszka Adamiak

Już pierwszy rzut oka na okładkę powodował uśmiech na twarzy. Dobrze się zapowiada – pomyśleliśmy z mężem.

Mówi się, by książek nie oceniać po okładce, ale w tym przypadku okładka odgrywa bardzo ważną rolę w decyzji, jaką podejmie potencjalny nabywca niniejszego przewodnika. Bowiem już na okładce zawarte są jakże ważne informacje. Wiemy od razu, czego się spodziewać. Wiemy, że w środku czekają na nas 44 opisy tras idealnych na piesze wycieczki tatrzańskimi szlakami, 15 tras rowerowych, jak również propozycja wycieczek samochodowych– wszak nie każdy porusza się w górskich rejonach wyłącznie pieszo.

Oprócz tego, okraszona pięknymi fotografiami okładka informuje nas o tym, że rzeczony przewodnik otrzymał wyróżnienie od Magazynu Literackiego Książki w kategorii Przewodnik dla aktywnych – Najlepsze publikacje turystyczne 2009 roku, oraz nagrodę IMTA Gold Award 2010 – Best Travel Guide Mapping.

„Dla wielu turystów wędrówka po Tatrach jest nie tylko sposobem na udany wypoczynek, lecz także życiową pasją.”

Nie możemy się jednak skupiać na samej okładce. W końcu na jej podstawie nie zaplanujemy wycieczki, nie wyczytamy z niej danych kontaktowych do interesujących nas obiektów, ot po prostu możemy nią nacieszyć oko – tak jest w tym przypadku na pewno.

Co powoduje, że rzeczony przewodnik jest jednak lepszy od innych pozycji dostępnych na księgarskim rynku?

Ten przewodnik to zupełnie nowa jakość. To zbiór nie tylko suchych faktów i informacji dotyczących danego regionu, ale także dodatkowych informacji topograficznych. Informacje pisane są bowiem uzupełnione o mapy, profile terenu oraz barwne fotografie ilustrujące piękno omawianego regionu. Dzięki takiemu ujęciu tematu, rzeczony przewodnik będzie idealny zarówno dla początkujących, jak i bardziej doświadczonych turystów. Z tak kompleksową dawką informacji w jednej książce do tej pory się nie spotkałam.

Co więc będzie na Ciebie czekało w tym przewodniku?

Przewodnik został podzielony na dobrze opisane rozdziały (każdy z rozdziałów jest oznaczony innym kolorem dla lepszej identyfikacji), aby łatwo było znaleźć potrzebne informacje.

Kolor żółty – w tym rozdziale znajdziecie informację o przewodniku, zasadę poruszania się po nim oraz sposób odczytywania użytych oznaczeń. Oprócz tego znajdują się tutaj informacje krajoznawcze dotyczące Tatr Zachodnich, Wysokich, Bielskich, ich budowy geologicznej, klimatu, flory i fauny, ochrony przyrody oraz historii. Znajdziecie też tutaj garść informacji praktycznych dotyczących ekwipunku, planowania wycieczki oraz pogody.

Kolor czerwony – to najbardziej rozbudowany rozdział przewodnika. To tutaj znajdziecie opisy rzeczonych 44 tras na Wasze piesze wycieczki, m.in.: Górskimi śladami Ojca Świętego, Z widokiem na najpiękniejsze doliny, Dotknąć symbolu Zakopanego, Wspinaczka na Świnicę, Orlą Percią przez Granaty, Transgranicznie przez dach Tatr, Wokół Tatrzańskiej Łomnicy, Na Krywań – narodową górę Słowaków, etc.

Prezentowane trasy są zróżnicowane pod względem trudności oraz długości czasów przejść. Każda z nich jest wyjątkowa, opatrzona w obrazującą teren mapkę oraz przekrój z zaznaczeniem przewyższeń terenu, schronisk, miejsc wyposażonych w łańcuchy, punktów widokowych, itp. Mając profil terenu łatwiej odczytać, czego można się spodziewać na szlaku.

Kolor fioletowy – to rozdział prezentujący trasy rowerowe. To idealna opcja dla tych, którzy wolą podziwiać góry przemierzając je i ich pobliże na dwóch kółkach. Tras jest oczywiście mniej aniżeli tych pieszych, no ale siłą rzeczy, nie jest możliwe poruszanie się rowerem w rejonach wysokogórskich.

Jakie więc trasy proponuje przewodnik?

To tylko niektóre z proponowanych tras:

Zakopane – Siwa Polana – Polana Chochołowska

Kuźnice – Polana Kalatówki

Łysa Polana – Polana Biała Woda

Przystanek Biała Woda – Zielony Staw Kieżmarski

Podbańska – Cicha Dolina Liptowska

Kolor niebieski – to rozdział przeznaczony dla osób zmotoryzowanych, które wolą podziwiać Tatry z okiem samochodu i mieć możliwość szybkiego przemieszczania się między podtatrzańskimi miejscowościami.

Proponowana trasa wygląda następująco:

Zakopane – Łysa Polana – Tatrzańska Łomnica – Szczyrbskie Jezioro, Liptowski Mikulasz – Zuberzec – Zakopane.

Wspomniana trasa przy dobrej pogodzie z pewnością dostarczy niezapomnianych widoków nawet tym najbardziej wybrednym turystom. Warto więc skorzystać z takiej opcji, jeśli nie czujemy się na siłach, by szlaki przemierzać na własnych nogach.

Kolor zielony – to rozdział typowo informacyjny. Czytelnik dowie się tutaj, gdzie przenocować, mając do dyspozycji wykaz schronisk w Tatrach Polskich i Słowackich. Dodatkowo podano dane kontaktowe do TOPR oraz słowackiej HZS.

Kolor brązowy – to zbiór rysunkowych panoram wraz z zaznaczonymi szczytami z wysokością. To idealna opcja, aby móc się zorientować, jakie szczyty mijaliśmy podczas wędrówek. Co widzieliśmy będąc na określonych szczytach.

Kolor szary – Skorowidz nazw geograficznych, jakie zostały użyte w przewodniku. Często bardzo pomocna opcja przy szukaniu informacji. W końcu raczej nigdy nie czytamy przewodnika od początku do końca podczas planowania określonej wędrówki. Szukamy tylko jednoznacznych, potrzebnych w danej chwili informacji.

Moja [i męża też :)] ocena przewodnika: bardzo dobry, przejrzysty, rzetelnie i przystępnie napisany, pełen wyczerpujących informacji, zawierający wiele przydatnych wskazówek dotyczących trudności określonej trasy. Bardzo duża ilość pięknych zdjęć dająca namiastkę albumu.

Natomiast jeśli chodzi o wymiary książki i poręczność, to moim zdaniem lepiej korzystać z niej w domowym zaciszu, gdzie na spokojnie planujemy nasze wojaże. Poza tym szkoda by było, aby tak pięknie wydany przewodnik szybko się zniszczył w czeluściach plecaka. - No chyba że pojawiłaby się wersja kieszonkowa, dostosowana do warunków panujących w terenie.

Niemniej jednak polecam tę przewodnikową pozycję z czystym sumieniem – będziecie zadowoleni, gdy tylko wpadnie Wam w ręce.

Mapy i Przewodniki - 4.10.13

Recenzja | Przewodnik: TATRY POLSKIE I SŁOWACKIE - explore! guide

W końcu przyszedł czas na pierwszą z zapowiadanych przeze mnie recenzji przewodników. Pod lupę poszła pozycja, jaką otrzymałam od wydaw...

W Górach - 3.10.13

Zapowiedzi, zapowiedzi...

Ci z Was, którzy śledzą "fanpejdża" na Facebooku i stronę na Google+ już wiedzą, że wkrótce na blogu pojawi się trochę mniej lub ...

Pierwszą opinię, jaką zamieściłam po przetestowaniu koszulki "Next to skin Smartwool Microweight tee" przez męża, mogliście już przeczytać we wcześniejszym poście - dokładnie TUTAJ. Znajdziecie tam również wszystkie parametry techniczne, które podał producent tej sztuki odzieży.

W tym miejscu chciałabym jednocześnie zaznaczyć, że wystawiona opinia bazuje na wielokrotnym użytkowaniu rzeczonej koszulki.

Po wielokrotnym użytkowaniu w/w koszulki przyszedł czas na uzupełnienie oceny i ostateczne podsumowanie przeprowadzonych testów.

Przedmiot małżowych testów - Koszulka SMARTWOOL MICROWEIGHT TEE - Next to skin

Pierwszy test, jak już mogliście przeczytać wcześniej, wypadł jak najbardziej pozytywnie. Jedynym mankamentem podczas użytkowania okazał się fakt, iż koszulka, mimo że z krótkim rękawem, była za ciepła, w przypadku noszenia jej na nasłonecznionym szlaku. Mimo późno-wiosennej aury i braku upałów koszulka grzała za bardzo.

Po powrocie z beskidzkich szlaków, koszulka SMARTWOOL MICROWEIGHT TEE - Next to skin towarzyszyła mężowi przy każdej nadarzającej się okazji dnia codziennego. Okazała się bowiem koszulką idealną nie tylko w górach, a to za sprawą jej wygody i dobrego dopasowania do ciała. Miękkości i idealnego ułożenia pod wierzchnimi warstwami odzieży, typu bluzy, polary. Rzeczona koszulka nie zmieniła swoich właściwości, kształtu nawet po wielokrotnym praniu. W dalszym ciągu jest miękka i delikatna, a materiał się ani nie zmechacił, ani nie stracił koloru.

Oprócz miękkości i delikatności materiału na plus koszulki działają również jej detale:

delikatna metka, miękkie skórkowe logo
miękkie szwy

Obydwa te detale sprawiają, że noszenie tej koszulki jest wyjątkowo komfortowe. Nic nie drapie i nie podrażnia skóry. Nigdzie nie wystają nitki.

Szwy wewnętrzne - miękkie i niewyczuwalne w trakcie użytkowania koszulki

Ponieważ użytkowanie w letniej, upalnej porze nie wchodziło w grę z powodów już opisanych wcześniej, koszulka zajęła główne miejsce w mężowym ekwipunku na czas naszego sierpniowego wyjazdu w Tatry.

Ponieważ w planach było wejście na Rysy, koszulka miała szansę zostać przetestowana w niższej temperaturze i w okolicznościach przyrody zgoła innych niż te wcześniejsze beskidzkie i codzienne.

Ponieważ na szlak wychodziliśmy wcześnie rano, a on sam prowadził zacienioną doliną, doskonale sprawdziły się "grzewcze" właściwości koszulki. Bardzo dobrze izolowała ciało.

Wczesny poranek, godzina 5.30 Okolice rozejścia przy Żabim Potoku.

W czasie marszu spokojnie można było ją nosić bez wierzchniego polaru. Polar stawał się konieczny dopiero w momencie postoju w zacienionym miejscu lub nieosłoniętym od wiatru.

Materiał koszulki bardzo dobrze odprowadza wilgoć na zewnątrz, zapewniając tym samym komfortowe uczucie suchości.

Pod polarem tylko koszulka SMARTWOOL MICROWEIGHT TEE - Next to skin - idealne połączenie

Tylko w zacienionym i wietrznym miejscu konieczne było nałożenie polaru, gdyż wilgoć na zewnątrz koszulki w połączeniu z oddziaływaniem wiatru powodowało szybsze schładzanie, a co za tym idzie, również odczuwanie chłodu. Gdyby nie chłodny wiatr, można by obyć się bez dodatkowego okrycia.

PODSUMOWUJĄC: koszulka bardzo wygodna, miękka, nie powodująca podrażnień i otarć skóry. Szybko schnie, jest przewiewna. Doskonale sprawdza się na szlaku przy chłodniejszej aurze, w miejscach nie wystawionych na działanie ciepła promieni słonecznych, dając uczucie komfortu termicznego. Warto mieć ją w swoim ekwipunku. Jeśli więc zastanawiacie się, jak spożytkować nadmiar gotówki, poczyńcie wartościowe, górskie zakupy. Testowana koszulka do nabycia w bardzo przyjemnym sklepie górskim alpenski.pl. Jakość i Wasza satysfakcja gwarantowana.